ÐåæÜ

Ðïßçóç-Ìýèéá

Ï Dali & Åãþ

ÈÝáôñï-ÄéÜëïãïé

Äïêßìéá

Ó÷üëéá-Áñèñá

ËáïãñáöéêÜ

ÅíäéáöÝñïíôåò

ÊëáóóéêÜ

Áñ÷áßá Åëë Ãñáìì

ÄéáóêÝäáóç

ÐéíáêïèÞêç

ÅéêáóôéêÜ

Ðáãê. ÈÝáôñï

Ðëçñ-Ó÷ïë-Åðéêïéí.

Öáíôáóôéêü

Åñ. Ëïãïôå÷íßá

Ãëõðô./Áñ÷éô.

ÊëáóóéêÜ ÉÉ

 
 

Ãëõðô./Áñ÷éô. 

ÂéêôùñéáíÞ Åðï÷Þ & ÔÝ÷íç

                                       Πρüλογος

     ¼ταν αποφÜσισα να συμπεριλÜβω, ζωγραφικÞ, γλυπτικÞ, εικαστικÜ κλπ, στο ΣτÝκι, η αμÝσως λογικÞ συνÝχεια Þτανε να συμπεριλÜβω Τεχνοτροπßες αυτþν καθþς και τις ΤεχνικÝς τους. Εννοεßται φυσικÜ üσες κι ü,τι εξ αυτþν κατÜφερα να συγκεντρþσω και φυσικÜ επßσης, να συμπληρþνω κÜθε φορÜ που βρßσκω κÜτι νÝο. Πρþτος προβληματισμüς Þτανε το που να τις βÜλω, καθþς οι κατηγορßες που Ýχω Þδη συστÞσει, δεν περιλαμβÜνουνε κÜτι που να συγγενεýει με παρüμοια Üρθρα και δε μπορþ να τις βÜλω στα σχüλια Þ στις πληροφορßες. ¸τσι σκÝφτηκα να τις προσθÝσω στη νÝα κατηγορßα που 'χα συστÞσει τüτε, τη ΓλυπτικÞ, μÝχρι νεωτÝρας Þ Ýστω μÝχρι να σκεφτþ κÜτι διαφορετικü. ¼λα Ýβαιναν ομαλÜ και βÜσει πλÜνου, κατÜφερα να συγκεντρþσω, εκτιμþ, üλες τις Τεχνοτροπßες που υπÞρξανε κι υπÜρχουνε κι üλα καλÜ, μÝχρι που Ýπεσα στη ΒικτωριανÞ ΤÝχνη. ΑυτÞ απü μüνη της, καλýπτει Ýνα Üρθρο και μÜλιστα εξαιρετικÜ μεγÜλο, σχεδüν ßσο με üλες τις υπüλοιπες Τεχνοτροπßες μαζß.
     ΑυτÞ, δεν εßναι και τüσο Τεχνοτροπßα, παρÜ τρüπος ζωÞς και δρÜσης, με ρßζες βαθιÜ χωμÝνες στη Βασιλεßα της Βικτþρια κι Üσφαλþς για να γßνει κατανοητÞ üλη αυτÞ η τεχνοτροπικÞ διαδικασßα, πρÝπει να προσπαθÞσουμε να περÜσουμε λιγÜκι μÝσα στο κατþφλι της και να εισχωρÞσουμε στα τüτε δεδομÝνα και για να γßνει αυτü θα πρÝπει να πιÜσουμε τα πρÜγματα με τη σειρÜ κι ως εκ τοýτου θα πÜρει κι þρα και χþρο. ¸τσι, σκÝφτηκα να τη βÜλω χþρια, κÜτω απü Τεχνοτροπßες και ΤεχνικÝς, στη ΓλυπτικÞ κι αυτü εßναι το ας ποýμε, εισαγωγικü σημεßωμα για να μη με πÜρετε για παλαβü.
     Το Üρθρο ξεκινÜ πιÜνοντας το γενικü σφυγμü της εποχÞς, αýθις η Βικτþρια στÝφεται κι üταν τελειþνει ο παλμüς μπαßνει στην ουσßα, καθþς η βικτωριανÞ τÝχνη δεν εßναι εßδος τεχνοτροπßας, που με δυο γραμμÝς το περιγρÜφεις -πινελιÝς χρωματισμοß, ρυθμοß, τÜσεις, συναßσθημα, νοÞματα κι αναπαραστÜσεις συγκεκριμÝνες- και τÝλειωσες, αλλÜ εßναι τÜση, που κλιμακþνεται σταδιακÜ προς πÜσα κατεýθυνση, σε üλα τα πρÜγματα της εποχÞς και φυσικÜ και στη τÝχνη. ¸χει λοιπüν ενδιαφÝρον, ως Ýνα μÜτι παρατηρητÞ, να εντοπßσουμε και να τονßσουμε τις αλλαγÝς μεν, αλλÜ ταυτüχρονα και τις πιθανÝς αιτßες κι αφορμÝς αυτþν των αλλαγþν. Επßσης πρÝπει να καταστεß σαφÝς -μιας κι οι τεχνοτροπßες απü Ýνα χρονικü σημεßο και μετÜ, δεν μπαßνουνε σε χρονικÜ τεßχη πλÝον- πως δεν μποροýμε να ποýμε πως αντικατÝστησε τη τÜδε τεχνοτροπßα κι αντικατεστÜθη απü τη δεßνα, απü τüτε μÝχρι τüτε. Εκεßνο üμως που μποροýμε να ποýμε σßγουρα εßναι πως μεσοýσης της εποχÞς αυτÞς, ενυπÞρχαν οι προûπÜρχουσες: κλασσικισμüς, ρομαντισμüς, νεοκλασσικισμüς κλπ, μερικÝς ξεπηδÞσανε μÝσα στα χρονικÜ πλαßσιÜ της, νατουραλισμüς ιμπρεσσιονισμüς κλπ, αλλÜ στη Βρεττανßα συγκεκριμÝνα εßχαν ελÜχιστην ισχý, ως κι αδιÜφορη σε μεγÜλο βαθμü, ασχÝτως αν στη λοιπÞν Ευρþπη μπορεß να κÜνανε και θραýση.  Ακριβþς για τοýτο το λüγο εßναι που τη ξεχωρßζω και την απομακρýνω απü τις Üλλες, γιατß εκτιμþ, πÝραν απ' αυτü, πως μÜλλον ελÜχιστα επÝδρασε παγκοσμßως, ¢ρα τυπικÜ, αφορÜ κατÜ Ýνα τερÜστια μεγÜλο ποσοστü, τα της βρεττανικÞς τÝχνης. 

     Ευχαριστþ πολý για την υπομονÞ και τη κατανüηση και παρακÜτω, δεßτε αυτü το ενδιαφÝρον κομμÜτι ιστορßας της τÝχνης Ýτσι ως το Ýφτιαξα εξ ολοκλÞρου σχεδüν απü εξωτερικÝς πηγÝς, καθþς στην ΕλλÜδα, στο διαδßκτυο δηλαδÞ, δεν υπÜρχει πουθενÜ. (Ναι Üλλη μια αποκλειστικüτητα του Στεκιοý μου).
     ΚαλÞν ανÜγνωση σας εýχομαι και παρακαλþ üπου διαπιστþσετε λÜθος Þ λÜθη, ειδοποιÞστε με. Π. Χ.

                                      ΕισαγωγÞ

     Στις 20 Ιουνßου 1837 ανÝβηκε στο θρüνο της ΜεγÜλης Βρεττανßας η 18χρονη Αλεξαντρßνα Βικτþρια. ΠεισματÜρα, σκυθρωπÞ, αγÝλαστη, σεμνüτυφη γυναßκα, με 9 παιδιÜ και γερμανü σýζυγο, που κυβÝρνησε για 64 χρüνια (üσο κανεßς Üλλος Βρεττανüς μονÜρχης) και σηματοδüτησε την εποχÞ της, που 'μεινε στην ιστορßα ως βικτωριανÞ. ¼ρο, που χρησιμοποιοýμε σÞμερα για να χαρακτηρßσουμε τις παρωχημÝνες ηθικÝς αξßες και την υποκρισßα.
     Στους νεþτερους τ' üνομÜ της δεν λÝει και πολλÜ, παρÜ μüνον ως κακÞ ανÜμνηση στους λαοýς που γνωρßσανε την αποικιοκρατßα των Βρεττανþν. Ο σταθμüς Βικτþρια στον υπüγειο σιδηρüδρομο του Λονδßνου κι οι περßφημοι καταρρÜκτες Βικτþρια στην ΑφρικÞ εßναι 2 σημεßα του κüσμου, üπου το üνομÜ της επιζεß. Για üσους, üμως, απü τους συμπατριþτες της Ýχουνε μνÞμη, η εποχÞ της σημαßνει πολλÜ.
     Στα χρüνια της η χþρα της Ýφθασε στη μÝγιστη ακμÞ κι üπως λεγüταν ο Þλιος της βρεττανικÞς αυτοκρατορßας δεν Ýδυε ποτÝ. Η πατρßδα της γνþρισε σταθερüτητα, παρÜ τις κραυγαλÝες κοινωνικÝς ανισüτητες, σε μιαν Ευρþπη, που κυριαρχοýσε η ανασφÜλεια. Η δημοκρατßα διευρýνθηκε με την εßσοδο στο εκλογικü παιγνßδι üλου του ανδρικοý πληθυσμοý, ενþ σταδιακÜ διαμορφþθηκε η σχÝση ηγεμüνα και πολιτικÞς εξουσßας: «Ο βασιλιÜς βασιλεýει και δεν κυβερνÜ». Η Βικτωρßα Ýκανε τη μοναρχßα σεβαστÞ, εξασφαλßζοντας τη μακροημÝρευσÞ της, üχι ως πολιτικÞς δýναμης, αλλÜ ως πολιτικοý θεσμοý. Κορυφαßοι σýμβουλοß της, üπως οι ΝτισραÝλι, ΓλÜδστων και ΠÜλμερστον, αναδεßχθηκαν μεγÜλοι πολιτικοß Üνδρες και κυβÝρνησαν τη χþρα.
     Η επιστημονικÞ και τεχνολογικÞ πρüοδος στην εποχÞ της υπÞρξε κολοσσιαßα, με τη κορýφωση της ΒιομηχανικÞς ΕπανÜστασης. Ο Δαρβßνος Üλλαξε την Üποψη που βλÝπουμε τη ζωÞ, η ιατρικÞ προüδευσε ραγδαßα, η τÝχνη της φωτογραφßας εξαπλþθηκε, η βιομηχανßα ποδηλÜτων γνþρισε μεγÜλες δüξες, ο κινηματογρÜφος και το αυτοκßνητο κÜνανε δειλÜ την εμφÜνισÞ τους περß τα τÝλη της βασιλεßας της. Κορυφαßα ονüματα της πÝννας, üπως οι Ντßκενς, Λιοýις ΚÜρολ, Κßπλινγκ, ΤÝννυσον, Λιοýις Στßβενσον, οι αδελφÝς ΜπροντÝ, απαθανÜτισαν με τα Ýργα τους την εποχÞ της και προεßδαν το μÝλλον, üπως ο ΓουÝλς. Ακüμη κι ο εκ των ιδρυτþν του επιστημονικοý σοσιαλισμοý ΚÜρολος Μαρξ ζÞτησε καταφýγιο στο Λονδßνο, üπου Üφησε τα εγκüσμια και το μνημεßο του στο ΧÜιγκεúτ αποτελεß Ýνα απü τα αξιοθÝατα του Λονδßνου. Πßστευε ακρÜδαντα üτι η σοσιαλιστικÞ επανÜσταση θα ξεκινÞσει απü τη ΜεγÜλη Βρεττανßα.
     H ΒικτωριανÞ ΕποχÞ λοιπüν στη βρεττανικÞ ιστορßα Þταν η περßοδος βασιλεßας της βασßλισσας Βικτωρßας απü τις 20 Ιουνßου 1837 ως τον θÜνατü της, στις 22 ΓενÜρη 1901. ¹ταν μακρÜ περßοδος ευημερßας κι εθνικÞς αυτοπεποßθησης για τη Βρεττανßα. ΟρισμÝνοι ιστορικοß τοποθετοýνε την Ýναρξη της περιüδου σýμφωνα με την ΠρÜξη Μεταρρýθμισης του 1832. Της ΒικτωριανÞς ΕποχÞς προηγεßται η ΓεωργιανÞ ΕποχÞ κι ακολουθεßται απü την ΕδουαρδιανÞ ΕποχÞ. Το 2ο μισü της περιüδου συμπßπτει περßπου με τη πρþιμη Μπελ Επüκ στην Ευρþπη κι η επßχρυση εποχÞ στις ΗΠΑ.
     ΠολιτισμικÜ παρατηρεßται απομÜκρυνση απü τον ορθολογισμü της γεωργιανÞς εποχÞς προς τη κατεýθυνση του ρομαντισμοý και του θρησκευτικοý μυστικισμοý, των κοινωνικþν αξιþν και των τεχνþν. Σε ü,τι αφοροýσε στις διεθνεßς σχÝσεις η συγκεκριμÝνη εποχÞ Þταν μακρÜ περßοδος ειρÞνης, γνωστÞ ως Pax Britannica. Η οικονομικÞ, αποικιακÞ κι η βιομηχανικÞ ανÜπτυξη, διαταρÜχτηκε απü τον Κριμαúκü Πüλεμο το 1854. Στο τÝλος αυτÞς της περιüδου Ýγινε ο 2ος πüλεμος των Μπüερς. Σε ü,τι αφορÜ στην εσωτερικÞ πολιτικÞ, η πολιτικÞ ατζÝντα περιελÜμβανε μετατοπßσεις προς τη κατεýθυνση της βαθμιαßας πολιτικÞς μεταρρýθμισης και της διεýρυνσης του εκλογικοý σþματος.
     ¼πως προανεφÝρθη 2 σημαντικÝς μορφÝς σ' αυτÞ τη περßοδο της βρεττανικÞς ιστορßας εßναι οι πρωθυπουργοß ΓκλÜντστοουν και ΝτισραÝλι, οι αντιθετικÝς απüψεις των οποßων Üλλαξαν το ρου της ιστορßας. Ο ΝτισραÝλι ευνοοýμενος της βασßλισσας, Þτανε συντηρητικüς πολιτικüς. Ο αντßπαλüς του ΓκλÜντστοουν, φιλελεýθερος που δεν Ýχαιρε της εκτßμησης της βασßλισσας, επÝβλεψε το μεγαλýτερο τμÞμα της νομοθÝτησης της εποχÞς. Ο πληθυσμüς της Αγγλßας και της Ουαλλßας στη συγκεκριμÝνη περßοδο σχεδüν διπλασιÜστηκε απü 16,8 εκατομμýρια το 1851 σε 30,5 το 1901, üπως κι ο πληθυσμüς της Σκωτßας, απü 2,8 σε 4,4. Αντßθετα ο πληθυσμüς της Ιρλανδßας μειþθηκε γοργÜ, απü 8,2 εκατομμýρια το 1841 σε λιγüτερα απü 4,5 το 1901, κυρßως εξαιτßας του μεγÜλου λιμοý. Την ßδια στιγμÞ, περßπου 15 εκατομμýρια μετανÜστες εγκαταλεßψανε το ΗΒ για να εγκατασταθοýνε κυρßως σε ΗΠΑ, ΚαναδÜ κι Αυστραλßα.
     Τß επικρÜτησε τþρα, σε Üλλες εκφÜνσεις της εποχÞς, üπως η μüδα και τα συνÞθεια. Η ΒικτωριανÞ μüδα εßναι η μüδα που επικρÜτησε κατÜ τη βικτωριανÞ εποχÞ (1840-1900) επß βασιλεßας της Αλεξαντρßνα Βικτωρßα. ΑναφÝρεται κι ως πÝνθιμη εποχÞ, καθüτι το στυλιστικü ýφος της φÝρει πÝνθιμη χροιÜ τüσο λüγω των χρωματικþν συνδυασμþν, üσο και των κοινωνικþν συνθηκþν που επικρατοýσαν κι επÝβαλαν το πÝνθος. Η μüδα αυτÞ Üνθισε τον 19ο και 20ü αι. Στην απαρχÞ της εποχÞς αυτÞς, οι τεχνολογικÝς γνþσεις και δυνατüτητες Þτανε περιορισμÝνες. Οι θετικÝς επιστÞμες (ιατρικÞ, φαρμακολογßα κλπ) δεν εßχανε προοδεýσει, με αποτÝλεσμα οι Üνθρωποι να χÜνουνε τη ζωÞ τους απü επιδημßες κι ασθÝνειες που σÞμερα αντιμετωπßζονται Üμεσα ως κι εκλεßπουν. ¸τσι, οι γυναßκες της εποχÞς αναγκÜζονταν σε μεγÜλο μÝρος της ζωÞς τους να πενθοýν. Το γεγονüς αυτü üμως δεν τις εμπüδισε να χρησιμοποιÞσουνε τη φαντασßα τους και σýντομα να μετατρÝψουνε τη πÝνθιμη αμφßεση σε υψηλÞ ραπτικÞ.
     Τα πρüτυπα της εποχÞς αυτÞς δεν Þταν Üλλα απü τα μÝλη των βασιλικþν οικογενειþν. Η βασßλισσα Βικτωρßα απετÝλεσε το πιο ισχυρü πρüτυπο της εποχÞς, καθþς επß της βασιλεßας της η χþρα Ýφτασε στο απüγειο της ακμÞς της, üχι μüνο λüγω της ηγεσßας της, αλλÜ και λüγω των κοινωνικþν εξελßξεων. Η Βικτωρßα χÞρεψε νωρßς και πÝνθησε τον σýζυγü της για 4 10ετßες, γεγονüς που τη κατÝστησε επικρατÝστερο παρÜδειγμα προς μßμηση για τις γυναßκες της εποχÞς, εßτε κατ' επιλογÞν, εßτε λüγω κοινωνικþν πιÝσεων. Στα 40'ς και τα 50'ς, τα φορÝματα των γυναικþν χαρακτηρßζονταν απü απαλÜ χρþματα και φουσκωτÜ μανßκια, καθþς κι απü μισοφüρια, κορσÝδες και πουκÜμισα που φοροýσαν εσωτερικÜ. Στα 50’ς επßσης, ο αριθμüς των μισοφοριþν μειþθηκε κι αντικαταστÜθηκαν απü τα κρινολßνα. Τα πρωινÜ φορÝματα εßχαν εφαρμοστü μποýστο, ενþ τα βραδυνÜ εßχανε χαμηλÞ λαιμüκοψη και τα φοροýσαν με σÜλι στον þμο.
     Στα 60'ς, οι φοýστες Ýγιναν πιο ßσιες εμπρüς και τονßζανε πιüτερο το πßσω μÝρος. Τα πρωινÜ φορÝματα εßχανε φαρδιÜ μανßκια σε στυλ παγüδας, κλειστÞ λαιμüκοψη με βολÜν στον γιακÜ και διακüσμηση απü δαντÝλα, ενþ τα βραδυνÜ εßχανε βαθý ντεκολτÝ και κοντÜ μανßκια και τα φοροýσαν με κοντÜ γÜντια, πλεκτÜ Þ δαντελÝνια χωρßς δÜχτυλα. Στα 70'ς ξεκßνησαν να φοριοýνται απογευματινÜ φορÝματα χωρßς κορσÝ, κυρßως μες στο σπßτι, που üμως σýντομα γßναν ιδιαßτερα δημοφιλÞ, ενþ το κρινολßνο αντικαταστÜθηκε απü τα τουρνοýρια* που τüνιζαν μüνο το πßσω μÝρος. Στα 80’ς, με την ευρýτερη διÜδοση του αυτοκινÞτου ως μÝσου μετακßνησης, οι γυναßκες φοροýσανε σακÜκι, ßσια φοýστα κι ημßψηλο καπÝλο με πÝπλο, ενþ στο κυνÞγι οι ντραπÝ φοýστες Ýφταναν ως τον αστρÜγαλο και συνδυÜζονταν με μπüτες Þ περικνημßδες. Τα ενδýματα περιπÜτου αποτελοýνταν απü μακρý σακκÜκι, φοýστα με τουρνοýρι κι Ýνα μικρü καπÝλο Þ μπονÝ. Οι ταξιδιþτες φοροýσαν μακριÜ παλτÜ, τα duster. ΤÝλος, στα 90'ς, τη τελευταßα της βικτωριανÞς εποχÞς, η μüδα προστÜζει ψηλοýς γιακÜδες και μποýστο με μπανÝλες εσωτερικÜ. Τα κρινολßνα και τα τουρνοýρια Ýχουνε πλÝον εγκαταλειφθεß.
     Οι ενδυματολογικÝς συνÞθειες στη ΒικτωριανÞ μüδα καθοριστÞκανε, κατÜ κýριο λüγο, απü το πÝνθος. Το πÝνθος της βασßλισσας για το σýζυγü της επηρÝασε τις πενθοýσες γυναßκες ν' ακολουθÞσουνε το στυλιστικü ýφος της. Το μαýρο χρþμα κυριαρχοýσε πÜνω στη σχεδιαστικÞ απλüτητα. Η συνÞθεια αυτÞ üμως τις ανÜγκασε να εξελßξουνε τις ενδυματολογικÝς τους επιλογÝς εισÜγοντας πλÝον, καλλßτερη ποιüτητα υφÜσματος και ποικιλßα στο χρþμα. Το μωβ και το γκρι χρþμα κυριαρχοýνε σα χρωματικοß συνδυασμοß με το απüλυτο μαýρο, ενþ το μετÜξι καθιερþνεται ως υψßστης ποιüτητας ýφασμα. Αργüτερα, κοσμÞματα κι Üλλα αξεσουÜρ παßρνουνε ρüλο καλλωπισμοý και στυλιστικÞς ενßσχυσης.

 * bustle=τουρνοýρα, τουρνοýρι, τýλη=μαξιλαρÜκι ανασηκþματος του πßσω μÝρους της φοýστας.

                            ΒικτωριανÞ ΤÝχνη (Victorian Art)

     Η βικτωριανÞ ζωγραφικÞ αναφÝρεται στα διακριτικÜ στυλ που επικρατοýσανε στο ΗνωμÝνο Βασßλειο κατÜ τη διÜρκεια της βασιλεßας της βασßλισσας Βικτωρßας (1837-1901). Η πρþιμη βασιλεßα της Βικτþριας χαρακτηρßστηκε απü ταχεßα βιομηχανικÞ ανÜπτυξη και κοινωνικÞ και πολιτικÞ αλλαγÞ, γεγονüς που Ýκανε το ΗνωμÝνο Βασßλειο Ýνα απü τα πιο ισχυρÜ και προηγμÝνα Ýθνη στον κüσμο.
     ¼ταν η 18χρονη Βικτþρια κληρονüμησε το θρüνο του ΗΒ το 1837, η χþρα εßχε απολαýσει αδιÜλειπτη ειρÞνη απü τη τελικÞ νßκη επß του ΝαπολÝοντα το 1815. Το 1832 ο νüμος περß αντιπροσþπευσης του λαοý (κοινþς γνωστüς ως μεταρρυθμιστικüς νüμος) και τα αντßστοιχα του στη Σκωτßα και την Ιρλανδßα εßχανε καταργÞσει πολλÝς απü τις διεφθαρμÝνες πρακτικÝς του βρεττανικοý πολιτικοý συστÞματος, δßνοντας στη χþρα μια σταθερÞ και σχετικÜ αντιπροσωπευτικÞ κυβÝρνηση. Η ΒιομηχανικÞ ΕπανÜσταση Þταν σ' εξÝλιξη και το 1838 ανοßχτηκαν στο Λονδßνο και στο ΜπÝρμιγχαμ, -συνδÝοντας το βιομηχανικü βüρειο τμÞμα της Αγγλßας με τις πüλεις και τα λιμÜνια του νüτου- μÝχρι το 1850 σιδηροδρομικÝς γραμμÝς πÜνω απü 10.000 χλμ. -η μετατροπÞ σε βιομηχανικÞ υπερδýναμη Þτανε πλÞρης. Ο διÜσημος πλÝον θρßαμβος της τεχνολογßας, της προüδου και του ειρηνικοý εμπορßου γιορτÜστηκε στη ΜεγÜλη ¸κθεση του 1851, που διοργανþθηκε απü τον σýζυγü της Albert, κι η οποßα προσεßλκυσε πÜνω απü 40.000 επισκÝπτες τη μÝρα για να δουνε τα περισσüτερα απü 100.000 εκθÝματα,
     Στη ζωγραφικÞ στα πρþτα χρüνια της βασιλεßας της κυριαρχοýσε η ΒασιλικÞ Ακαδημßα Τεχνþν κι οι θεωρßες του 1ου ΠροÝδρου της, του Joshua Reynolds. Ο Reynolds (1723-1792) κι η ακαδημßα επηρεÜστηκαν Ýντονα απü τον ιταλικü αναγεννησιακü ζωγρÜφο Raphael και πßστευαν üτι Þταν ο ρüλος ενüς καλλιτÝχνη να κÜνει το θÝμα της δουλειÜς του να φαßνεται üσο το δυνατüν ευγενÝστερο και πιο εξιδανικευμÝνο. Πιο συγκεκριμÝνα, πßστευε πως ο σκοπüς της τÝχνης Þταν "να συλλÜβουνε και να παρουσιÜζουνε τα θÝματÜ τους με ποιητικü τρüπο, χωρßς να περιορßζονται στην απλÞ ýλη κι üτι οι καλλιτÝχνες πρÝπει να φιλοδοξοýν να μιμηθοýν τον Ιταλü αναγεννησιακü ζωγρÜφο ΡαφαÞλ, κÜνοντας τα πρüσωπα τους να φαßνονται üσο το δυνατü πλησιÝστερα στη τελειüτητα. Αυτü αποδεßχθηκε πετυχημÝνη προσÝγγιση για τους καλλιτÝχνες στη προβιομηχανικÞ περßοδο, üπου τα κýρια θÝματα των καλλιτεχνικþν ανησυχιþν Þτανε πορτραßτα των ευγενþν και των στρατιωτικþν σε ιστορικÝς σκηνÝς.
     ΜÝχρι την ενθρüνιση της Βικτþρια, η ΒασιλικÞ Ακαδημßα κυριαρχοýσε στη βρεττανικÞ τÝχνη, με την ΕτÞσια ΘερινÞ ¸κθεση ΒασιλικÞς Ακαδημßας το σημαντικüτερο γεγονüς στον κüσμο των τεχνþν. Η ΒασιλικÞ Ακαδημßα Þλεγχεν επßσης τα διÜσημα σχολεßα τÝχνης της, τα οποßα διδÜσκονταν με πολý στενÞν εστßαση στις εγκεκριμÝνες τεχνικÝς. Η ζωγραφικÞ στο στυλ του ΡαφαÞλ εßχεν αποδειχθεß εμπορικÜ επιτυχÞς για τους καλλιτÝχνες που υπηρετοýσανε τους ευγενεßς που ενδιαφÝρονται πρωτßστως για οικογενειακÝς προσωπογραφßες, στρατιωτικÝς σκηνÝς και σκηνÝς απü την ιστορßα, τη θρησκεßα και τη κλασσικÞ μυθολογßα, αλλÜ απü την εποχÞ της Βικτþρια αυτü οδÞγησε σε αδιÝξοδο. Η καταστροφÞ των Ýργων του Κοινοβουλßου στα τÝλη του 1834 κι οι επακüλουθοι διαγωνισμοß για να επιλÝξουνε καλλιτÝχνες να διακοσμÞσουνε και να αντικαστÞσουν εκεßνα, καταδεßξανε και μÜλιστα Ýντονα την Ýλλειψη ικανþν βρεττανþν καλλιτεχνþν που Þτανε σε θÝση να ζωγραφßσουν ιστορικÜ και λογοτεχνικÜ θÝματα, τη σημαντικüτερη μορφÞ της ζωγραφικÞς.
     Το 1837 ο Dickens Üρχισε να δημοσιεýει μυθιστορÞματα που προσπαθοýν να αντικατοπτρßζουνε τη πραγματικüτητα των προβλημÜτων της εποχÞς, παρÜ το παρελθüν Þ Ýνα εξιδανικευμÝνο παρüν. Τα γραπτÜ του θαυμÜζονταν σε μεγÜλο βαθμü απü πολλÝς απü τις ανερχüμενες γενιÝς καλλιτεχνþν, αλλÜ και κοινοý -ακüμα και μÝχρι σÞμερα.  Επßσης το 1837, ο ζωγρÜφος Richard Dadd και μια ομÜδα φßλων σχημÜτισαν το The Clique, μια ομÜδα καλλιτεχνþν που απορρßπτανε τη παρÜδοση των ιστορικþν θεμÜτων και τα πορτραßτα της Ακαδημßας υπÝρ της λαúκιστικÞς ζωγραφικÞς. Ενþ η πλειοψηφßα του The Clique επÝστρεψε στη ΒασιλικÞ Ακαδημßα στη 10ετßα του 1840, μετÜ τη φυλÜκιση του Dadd και τη δολοφονßα του πατÝρα του το 1843, Þταν η 1η ομÜδα σημαντικþν καλλιτεχνþν που αμφισβÞτησαν τις θÝσεις της ΒασιλικÞς Ακαδημßας. Απü το 1841 μÜλιστα, το νÝο και με μεγÜλην επιρροÞ, σατιρικü περιοδικü Punch γελοιοποιοýσε üλο και πιüτερο την Ακαδημßα και τους σýγχρονους Βρεττανοýς καλλιτÝχνες.
     Ενþ η οικονομßα της Βρεττανßας κυριαρχοýσε παραδοσιακÜ απü την αριστοκρατßα της υπαßθρου, η βιομηχανικÞ επανÜσταση κι οι πολιτικÝς μεταρρυθμßσεις εßχαν μειþσει σημαντικÜ την επιρροÞ τους και δημιοýργησαν μιαν ανερχüμενη μεσαßα τÜξη εμπüρων, κατασκευαστþν και μηχανικþν στο Λονδßνο και στις βιομηχανικÝς πüλεις του ΒορρÜ. Οι νεüπλουτοι Þτανε γενικÜ πρüθυμοι να επιδεßξουνε την ευημερßα τους με τη παρουσßαση της τÝχνης κι αρκετÜ πλοýσιοι þστε να πληρþσουν υψηλÝς τιμÝς για να τα απκτÞσουν, αλλÜ γενικÜ δεν Ýδειξαν κανÝν ενδιαφÝρον για τους παλιοýς δασκÜλους, προτιμþντας σýγχρονα Ýργα τοπικþν καλλιτεχνþν. Το 1844 το κοινοβοýλιο διÝθετε νομικÜ συνδικÜτα τÝχνης, τα οποßα ανÝθεταν Ýργα σε διÜσημους καλλιτÝχνες, πληρþνοντÜς τους μÝσω μιας λαχειοφüρου αγορÜς στην οποßα το Ýτοιμο Ýργο Þτανε το βραβεßο. αυτü üχι μüνο προσÝφερε μιαν εßσοδο στον κüσμο της τÝχνης για ανθρþπους που ßσως δεν εßχανε τη δυνατüτητα να αγορÜσουν Ýνα σημαντικü πßνακα αλλÜ τονþσανε και μιαν αναπτυσσüμενη αγορÜ για τις εκτυπþσεις.
     Στα τÝλη της 10ετßας του 1840 και στις αρχÝς της 10ετßας του 1850, μια ομÜδα νÝων μαθητþν τÝχνης σχημÜτισε την Αδελφüτητα των Προρραφαηλιτþν ως αντßδραση στη διδασκαλßα της ΒασιλικÞς Ακαδημßας. ΠρωτεργÜτης κι εμπνευστÞς Þταν ο ζωγρÜφος αλλÜ κυρßως κριτικüς τÝχνης, ο Τζων ΡÜσκιν (1819-1900) -υπογεßως, γιατß τεχνικÜ Þταν ο William Holman Hunt (1827-1910). Εκτελþντας Ýνα πολλαπλü ρüλο κεßνη την εποχÞ, ατζÝντης, κριτικüς, γνþστης, χορηγüς και γενικÜ συντρÝχτης, διαθÝτοντας και καλλιτεχνικü "μÜτι" καλü, κατÜφερε να διακρßνει και να συγκεντρþσει γýρω του μερικοýς νεαροýς ταλαντοýχους καλλιτÝχνες, οπως οι: Χαντ, ΜιλÝ, Χουßστλερ, Τισσþ, ΡοσσÝτι, κ.Ü., και να τους μυÞσει στις ιδÝες αυτÝς. ΜÜλιστα το 1843, εξÝδωσε κι Ýνα βιβλßο -τον Α' τüμο- με αυτü το θÝμα, θεσμßζοντας Ýτσι και την... Αδελφüτητα των Προρραφαηλιτþν. Εκεß λοιπüν αναφÝρει πως πιστεýει στη σημασßα της ακρßβειας και της προσοχÞς στη λεπτομÝρεια και πως ο ρüλος της τÝχνης Þταν ν' αντικατοπτρßζει τον κüσμο κι üχι να τον εξιδανικεýει. Ο Ruskin πßστευεν επßσης üτι μüνο με τη παρουσßαση της φýσης üσο το δυνατüν ακριβÝστερα θα μποροýσε ο καλλιτÝχνης να αντικατοπτρßζει τις θεúκÝς ιδιüτητες μες στο φυσικü κüσμο. ¸τσι λοιπüν μια μελλοντικÞ γενιÜ νÝων καλλιτεχνþν, η 1η που 'χει μεγαλþσει στη βιομηχανικÞ εποχÞ στην οποßα η ακριβÞς αναπαρÜσταση των τεχνικþν λεπτομερειþν θεωρÞθηκε αρετÞ κι αναγκαιüτητα, συμφþνησε με αυτÝς τις απüψεις. Τα Ýργα τους βασιστÞκανε στη ζωγραφικÞ üσο το δυνατüν ακριβÝστερα και φυσικÜ κι üταν ζωγραφßζανε φανταστικÝς σκηνÝς για να εξασφαλßσουνε πως Ýδειχναν üσο το δυνατüν περισσüτερο τη σκηνÞ üπως θα εμφανιζüταν, αντß να διαστρεβλþνουνε το θÝμα τους για να φανοýν ευγενεßς. Θεþρησαν επßσης üτι Þταν ο ρüλος του καλλιτÝχνη να διδÜσκει και ηθικÞ κι επιλÝξανε θÝματα που θα εßχαν εμφανιστεß σα παραμýθια απü το κοινü της εποχÞς.

     (Η Αδερφüτητα των Προρραφαηλιτþν (Pre-Raphaelite Brotherhood Þ PRB) ιδρýθηκε στο Λονδßνο το ΣεπτÝμβρη του 1848 -σε μιαν εποχÞ πολιτικþν, αλλÜ και κοινωνικþν, αναταρÜξεων κι αλλαγþν για τη Μ. Βρεττανßα κι üχι μüνο. Πολλοß απü τους Βικτωριανοýς θεωροýσαν üτι η ομορφιÜ κι η πνευματικüτητα των πραγμÜτων και του κüσμου χÜθηκε κατÜ την Ýντονη, τüτε, εκβιομηχÜνιση των πÜντων. ¸τσι, οι John Everett Millais, Dante Gabriel Rossetti και William Holman Hunt, νεαροß ακüμα και μαθητευüμενοι ζωγρÜφοι στη Royal Academy of Arts Ýγιναν οι πρωτεργÜτες της. Πßστευαν üτι η σýγχρονη τους τÝχνη δεν Þταν τßποτα Üλλο απü μια παρακμÞ κι απÝρριπταν τα μαθÞματα της σχολÞς τους που θεωροýσε τον ζωγρÜφο ΡαφαÞλ (1486-1520) ως το αποκορýφωμα της αισθητικÞς και της τÝχνης. Σε αντßθεση, ψÜχνανε την Ýμπνευση και τη τÝχνη στη τÝχνη του Μεσαßωνα και της Πρþιμης ΑναγÝννησης. Με αποτÝλεσμα, η ανÜγνωση αυτÞ του παρελθüντος να δημιουργÞσει μια νÝα μορφÞ βρεττανικÞς τÝχνης -εßτε ζωγρÜφιζαν θÝματα απü τον Shakespeare Þ τη Βßβλο, εßτε τοπßα των ¢λπεων, εßτε απλÜ τη θÝα στη πßσω αυλÞ απü το παρÜθυρο του σπιτιοý τους.).

     ¹ταν ιδιαßτερα ενθουσιασμÝνοι με τις πρüσφατες επιστημονικÝς εξελßξεις που φαινüταν να διαψεýδουν τη βιβλικÞ χρονολüγηση, καθþς σχετßζονταν με τη προσοχÞ των επιστημüνων στη λεπτομÝρεια και τη προθυμßα να αμφισβητÞσουνε τις δικÝς τους υπÜρχουσες πεποιθÞσεις και πως αυτü απü μüνο του Þτανε μεγÜλο üργανο ηθικοý αγαθοý. Παρüλο που η Αδελφüτητα Þτανε σχετικÜ βραχýβια, οι ιδÝες τους εßχαν μεγÜλην επιρροÞ. Η αυστηρÜ τηροýμενη λεπτομÝρεια, μ' εξαιρετικÞ μÜλιστα ακρßβεια δεßξανε πως σκληρÞ δουλειÜ εßχε ποτßσει τους πßνακÝς τους κι Ýτσι απεικονßζαν την αρετÞ της εργασßας, σε αντßθεση με το χαλαρü, ανεýθυνο χειρισμü των τεχνικþν των Παλαιþν ΔιδασκÜλων Þ τη προκλητικÞ λιτüτητα, του ιμπρεσσιονισμοý. Εκτüς απü αυτü, θεþρησαν üτι Þταν καθÞκον του καλλιτÝχνη να επιλÝξει θÝματα που απεικüνιζαν εýγλωττα, τις üποιος ηθικÝς διδαχÝς, Τα πρþτα τους Ýργα Þτανε γεμÜτα λουλοýδια, δεν υπÞρχε χþρος που να μη χωροýσαν, μηνýματα που δε θα μποροýσανε να μεταφÝρουνε με τη γλþσσα των λουλουδιþν και με τη λεπτομερÞ ζωγραφικÞ περιγραφÞ τους τονßζανε και την εμμονÞ, αφοσßωση και πιστüτητα του καλλιτÝχνη στην επιστημονικÞ τους ακρßβεια 
     Την ßδιαν εποχÞ της ενθρüνισης, ο σημαντικüτερος Βρεττανüς καλλιτÝχνης Þταν ο J. M. W. Turner. Εßχε φτιÜξει τ' üνομÜ του στα τÝλη του 18ου αι. με μια σειρÜ απü γνωστÝς υδατογραφßες τοπßων κι εξÝθεσε τη 1η ελαιογραφßα του το 1796.  ¸νας ισχυρüς σýμμαχος της Ακαδημßας καθ 'üλη τη διÜρκεια της ζωÞς του, εξελÝγη Πρüεδρüς της το 1802 σε ηλικßα 27 ετþν. Το 1837 παραιτÞθηκε απü τη θÝση του ως καθηγητÞς προοπτικÞς εκεß και το 1840 συναντÞθηκε για 1η φορÜ με τον John Ruskin. Ο 1ος τüμος των Σýγχρονων ΖωγρÜφων του Ruskin Þταν υπερÜσπιση του Turner, υποστηρßζοντας üτι το μεγαλεßο του εßχεν αναπτυχθεß παρÜ πολý κι üχι λüγω της επιρροÞς του Reynolds και της συνακüλουθης επιθυμßας του να εμφανßζονται ιδεαλιστικÜ τα θÝματα των πινÜκων του.
     ΑυτÞ üλη η αλλαγÞ, εßχεν επßσης επακüλουθο και τη μεταστροφÞ του προûπÜρχοντος κλßματος σε σχÝση με τη θρησκεßα, που οφειλüτανε φυσικÜ üπως προανεφÝρθη, στη νÝα επιστημονικÞ κατÜρτιση και πρüοδο. Η γεωλογßα, η αστρονομßα, η χημεßα κλπ, Ýθεσαν υπü αßρεσιν τα μÝχρι τüτε θρησκευτικÜ δεδομÝνα χρονολüγησης κι üχι μüνον. Η Αδελφüτητα βρÞκε αυτÝς τις προüδους συναρπαστικÝς, βασισμÝνες στη προσοχÞ, στη λεπτομÝρεια και στη προθυμßα να αμφισβητÞσουνε τις υπÜρχουσες πεποιθÞσεις βÜσει του παρατηροýμενου γεγονüτος. Ο ιδρυτÞς της Hunt οδÞγησε σε μιαν επανÜσταση την αγγλικÞ θρησκευτικÞ τÝχνη, επισκÝφθηκε τους Αγßους Τüπους και μελετþντας τα αρχαιολογικÜ ευρÞματα, τα ροýχα και την εμφÜνιση των ντüπιων, κατÜφερε να ζωγραφßζει τις βιβλικÝς σκηνÝς üσο το δυνατüν ακριβÝστερα.
     ΜÝχρι το 1854 η Αδελφüτητα εßχε διαλυθεß ως οργÜνωση, αλλÜ το ýφος της συνÝχισε να κυριαρχεß στη βρεττανικÞ ζωγραφικÞ. Μια Ýκθεση Ýργων της στο ΠανεπιστÞμιο του Παρισιοý το 1855 Þταν ευπρüσδεκτη και σημεßωσε μεγÜλην επιτυχßα. Η Ýκθεση του 1857 Art Treasures στο ΜÜντσεστερ, που παρουσßασε Ýργα σýγχρονων καλλιτεχνþν παρÜλληλα με 2.000 Ýργα ευρωπαúκþν δασκÜλων, εßχε 1.300.000 επισκÝπτες, αυξÜνοντας περαιτÝρω την ευαισθητοποßηση και το ενδιαφÝρον για τις σýγχρονες μορφÝς ζωγραφικÞς. Το 1856 ο συλλÝκτης Ýργων τÝχνης John Sheepshanks παρουσßασε τη συλλογÞ του σýγχρονων Ýργων ζωγραφικÞς στο Ýθνος, η οποßα μαζß με τα εκθÝματα απü τη ΜεγÜλην ¸κθεση δημιουργÞσανε το Μουσεßο South Kensington τον Ιοýνιο του 1857 (που αργüτερα χωρßστηκε στα Βικτþριας & Albert Μουσεßο Εικαστικþν Τεχνþν και στο Μουσεßο Επιστημþν μηχανικÞς και τεχνολογßας κατασκευÞς).
     Η ζωγραφικÞ παραμÝνει πεδßο που κυριαρχεßται απü Üνδρες καλλιτÝχνες κεßνη τη χρονικÞ στιγμÞ. Το 1859 ωστüσο, κυκλοφüρησε μια διαμαρτυρßα 38 γυναικþν καλλιτεχνþν σε üλους τους βασιλικοýς ακαδημαúκοýς, ζητþντας την εßσοδο στην Ακαδημßα και για τις γυναßκες. Αργüτερα κεßνη τη χρονιÜ η Laura Herford υπÝβαλε Ýνα πßνακα στην Ακαδημßα που υπογρÜφηκε απλÜ "A. L. Herford".  Η Ακαδημßα την αποδÝχτηκε ως 1η φοιτÞτρια το 1860. Η ΣχολÞ Καλþν Τεχνþν Slade, που ιδρýθηκε το 1871, δεχüταν επßσης φοιτÞτριες.
     Στη 10ετßα του 1860, το κßνημα των Προρραφαηλιτþν διασπÜστηκε, με ορισμÝνους απü τους υποστηρικτÝς του να εγκαταλεßπουνε τον αυστηρü ρεαλισμü υπÝρ της ποßησης και της ελκυστικüτητας. Ιδιαßτερα στη περßπτωση του Rossetti, αυτü τεßνει να ενσωματþνεται σε πßνακες γυναικþν. ¼πως και με πολλοýς Üλλους καλλιτÝχνες και συγγραφεßς της εποχÞς, καθþς η θρησκευτικÞ τους πßστη εξαφανßστηκε, ο Rossetti εßδε üλο και περισσüτερο τον Ýρωτα ως το πιο σημαντικü θÝμα. ΑυτÞ η κßνηση προς απεικüνιση των αποτελεσμÜτων Ýρωτα Ýγινε ρητÜ στο πßνακα Venus the Turner of Hearts, που ζωγρÜφισε ο Rossetti στα μÝσα της 10ετßας. Ο τßτλος και το θÝμα προÝρχονται απü τη Bibliotheca Classica του John Lemprière κι αναφÝρεται σε μια προσευχÞ στην Αφροδßτη για ν' αποτρÝψει τις καρδιÝς των ρωμαßων γυναικþν μακρυÜ απü την ακολασßα και τη σφοδρÞ επιθυμßα και να τις στρÝψει προς τη σεμνüτητα και την αρετÞ. Μες στην Αφροδßτη, τα ρüδα αντιπροσωπεýουνε την αγÜπη, το αγιüκλημα τη σφοδρÞν επιθυμßα και το πουλß αντιπροσωπεýει το σýντομο του βιου. ΚατÝχει το χρυσü μÞλο του Discord και το βÝλος του Cupid, το οποßο θεωρεßται ως αναφορÜ στον Τρωικü πüλεμο και τον καταστροφικüν Ýρωτα.
     Αυτüς ο πßνακας δεν Üρεσε στο ΡÜσκιν. Το θεþρησε σαν ανυπακοÞ για τη ζωγραφικÞ που οφεßλεται σε μιαν αντßθεση της αναπαρÜστασης της γυμνÞς γυναικεßας μορφÞς, υποστÞριξε üτι τα θÝματα του με τη ζωγραφικÞ Þταν με την απεικüνιση των λουλουδιþν, γρÜφοντας στον Rossetti για να του συμβουλεýσει üτι "¹ταν υπÝροχα για μÝνα, με το ρεαλισμü τους, φοβερü - δεν μπορþ να χρησιμοποιÞσω Üλλη λÝξη -με τη χασοýρα τους: δεßχνοντας τερÜστια δýναμη, δεßχνοντας κÜποιες συνθÞκες Ýλλειψης συναισθημÜτων που υποκρýπτουν üλα üσα κÜνετε τþρα". Αυτü οδÞγησε σε διαμÜχη μεταξý Ruskin και Rossetti κι ο Rossetti απομακρýνθηκε απü την Αδελφüτητα κι εστρÜφη προς τη νÝα θεωρßα της τÝχνης για χÜρη της τÝχνης, την οποßα παρουσßασε ο Algernon Charles Swinburne.
     Απü την εποχÞ του Τζωρτζ ΣτÜμπς  (George Stubbs 1724-1806), η Βρεττανßα εßχεν ισχυρÞ παρÜδοση ζωγραφικÞς ζþων, πεδßο που 'χε κερδßσει το σεβασμü λüγω των εξαιρετικÜ καταξιωμÝνων πινÜκων του James Ward στις αρχÝς του 19ου αι. Η επιλεκτικÞ αναπαραγωγÞ των ζþων, ιδιαßτερα των σκýλων, εßχε γßνει ιδιαßτερα δημοφιλÞς, οδηγþντας σε κερδοφüρα αγορÜ σχεδßων και ζωγραφικþν Ýργων. Στις αρχÝς του 19ου αι., επßσης, τα ΧÜιλαντς της Σκωτßας γνωρßσανε δραματικÞν Üνοδο στη δημοτικüτητα μεταξý των πλουσßων της Βρεττανßας, ιδιαßτερα για τις ευκαιρßες που προσφÝρανε για κυνÞγι. ¸νας ζωγρÜφος, ο Edwin Landseer (1802-1873), εκμεταλλεýτηκε την ευκαιρßα που προσÝφερε η Ýκρηξη αυτÞ, ταξιδεýοντας στη Σκωτßα 1η φορÜ το 1824 κι επιστρÝφοντας κÜθε χρüνο για να κυνηγÜ, να πυροβολεß, να ψαρεýει και να σχεδιÜζει. Ο Landseer Ýγινε γνωστüς για τα Ýργα ζωγραφικÞς του για τα τοπßα, τους ανθρþπους κι ιδιαßτερα για την Üγρια ​​φýση της Σκωτßας, στο βαθμü που οι πßνακÝς του, μαζß με τα μυθιστορÞματα του Sir Walter Scott, Ýγιναν ο κýριος τρüπος με τον οποßο Ýφθασαν οι Üνθρωποι στο υπüλοιπο ΗνωμÝνο Βασßλειο. Οι εργασßες του Þτανε τüσον απαιτητικÝς þστε τα δικαιþματα χÜραξης  (το δικαßωμα δημιουργßας αντιτýπων ενüς Ýργου) να πουλÜνε γενικÜ τουλÜχιστον 3 Þ 4 φορÝς το κüστος πþλησης κÜθε Ýργου κι Þτανε σπÜνιο για Ýργο του να πουληθεß λιγüτερο απü £ 1000. Το 1840 ο Landseer υπÝστη μια περßοδο ψυχικÞς νüσου κι αλκοολισμü κι η ψυχικÞ ασθÝνεια κρÜτησε καθ 'üλη την υπüλοιπη ζωÞ του, παρ' üλο που συνÝχισε να εργÜζεται μ' επιτυχßα. Στα επüμενα χρüνια Ýγινε γνωστüς ως ο σχεδιαστÞς των χÜλκινων λιονταριþν στη βÜση της στÞλης του Nelson, που αποκαλýφθηκε το 1867.
     Ο Landseer κι Üλλοι ζωγρÜφοι üπως ο Briton Rivière Ýγιναν επßσης γνωστοß για συναισθηματικοýς πßνακες σκυλιþν. Ο πßνακας του Παλαιοý Ποιμενικοý του Landseer, που δεßχνει Ýνα πρüβατο που κÜθεται δßπλα σε Ýνα φÝρετρο, θεωρÞθηκε ιδιαßτερος απü το Ruskin, ο οποßος τον περιÝγραψε ως "Ýνα αγγλικü ποßημα πÜνω στον καμβÜ, που, δεν μπορεß να αμφισβητηθεß, Ýχει μαλακþσει ακüμα και τη πιο σκληρÞ καρδιÜ". Πολλοß απü τους καλλιτÝχνες της εποχÞς Þτανε φανατικοß κυνηγοß κι υποστÞριζαν üτι δεδομÝνου πως η φýση Þταν εγγενþς σκληρÞ, η κßνηση να αγκαλιÜσει αυτÞ τη σκληρüτητα Þτανε σημÜδι ανδρεßας. Σε αυτü το πλαßσιο, τα σκυλιÜ που δεßχνανε συναισθÞματα Þτανε πολý δημοφιλÝς θÝμα σε μιαν εποχÞ ταχεßας πτþσης της θρησκευτικÞς πßστης, υποδηλþνοντας τη δυνατüτητα ευγενεßας μες στη φýση που ξεπÝρασε τη σκληρüτητα κι Ýχει τη βοýληση να ζÞσει αυτÞ πλÝον ως κινητÞρια δýναμη.
     Στη 10ετßα του '70, η μακρÜ κατÜθλιψη κατÝστρεψε την οικονομßα και την εμπιστοσýνη της Βρεττανßας και το πνεýμα της προüδου που συμβολßζεται απü τη μεγÜλη Ýκθεση Üρχισε να ξεθωριÜζει, σε βαθμü που το 1904 ο GK Chesterton περιÝγραψε το κρυστÜλλινο παλÜτι ως «το ναü μιας ξεχασμÝνης πßστης». Μερικοß ανερχüμενοι καλλιτÝχνες üπως ο Τζωρτζ ΦρÝντερικ ΟυÜτς παραπονÝθηκαν üτι ο αυξανüμενος ρυθμüς της καθημερινüτητας της ζωÞς κι η σπουδαιüτητα της υλικÞς ευημερßας στη μεσαßα τÜξη της Βρεττανßας üλο και περισσüτερο κυριαρχοýσαν, καθιστþντας τη σýγχρονη ζωÞ üλο και πιο αδυσþπητη. Ο Γαλλο-Πρωσικüς πüλεμος του 1870 προκÜλεσε πολλοýς γÜλλους καλλιτÝχνες üπως ο Claude Monet κι ο Camille Pissarro να μετακομßσουν στο Λονδßνο, φÝρνοντας μαζß τους νÝους τρüπους ζωγραφικÞς. Ο κριτικüς τÝχνης Walter Pater Ýγραψε το The Renaissance, που δημοσιεýθηκε το 1873, σε αντßθεση με τον Προρραφαηλιτισμü υποστÞριζε üτι ο μüνος αξιüλογος τρüπος για τη βßωση της ζωÞς Þταν η αναζÞτηση της ευχαρßστησης και της αγÜπης της τÝχνης και της ομορφιÜς, του καθενüς για δικοýς τους λüγους.
     Σε αυτü το πλαßσιο, μια νÝα γενιÜ ζωγρÜφων üπως ο Frederic Leighton κι ο James Abbott McNeill Whistler αποχþρησαν απü τις παραδüσεις της αφÞγησης και της ηθικοποßησης, τα Ýργα ζωγραφικÞς που σχεδιÜστηκαν για αισθητικÞ Ýκκληση κι üχι για την αφÞγησÞ τους Þ το θÝμα τους. Ο Whistler απÝρριψε την εμμονÞ της αδελφüτητας με ακρßβεια και ρεαλισμü, διαμαρτυρüμενος για το üτι το κοινü τους εßχε αναπτýξει "τη συνÞθεια να μη κοιτÜ κανεßς σε μια φωτογραφßα, αλλÜ μÝσα απ' αυτÞν". Οι εναπομεßναντες της αδελφüτητας και των Üλλων τÜσεων κεßνης της εποχÞς διαμαρτυρÞθηκαν σθεναρÜ εναντßον αυτοý του νÝου στυλ τÝχνης üπως κι η Ακαδημßα, πρÜγμα που οδÞγησε τον Sir Coutts Lindsay να δημιουργÞσει τη Γκαλερß Grosvenor το 1877 για να εκθÝσει τα Ýργα των καλλιτεχνþν που αγνοÞθηκαν απ' αυτÞν.
     Ταυτüχρονα η σοβαρÞ οικονομικÞ ýφεση κι η αυξανüμενη εξÜπλωση της βιομηχανοποßησης Ýκαναν τις βρεττανικÝς πüλεις üλο και δυσκολüτερες ως προς την επιβßωση κι οι καλλιτÝχνες στρÜφηκαν ενÜντια στην Ýμφαση που αντανακλοýσε στη πραγματικüτητα. Μια νÝα γενιÜ ζωγρÜφων και συγγραφÝων, γνωστþν ως συναισθητικü κßνημα, θεþρησε πως η κυριαρχßα της αγορÜς τÝχνης απü τη φτωχÞ μüρφωση της μεσαßας τÜξης κι η Ýμφαση που δüθηκε στην αδελφüτητα προρραφαηλιτþν για να αντικατοπτρßσει τη πραγματικüτητα ενüς Üσχημου κüσμου οδηγοýσε σε πτþση της ποιüτητας της ζωγραφικÞς. Το συναισθητικü κßνημα επικεντρþθηκε στη δημιουργßα Ýργων που απεικονßζουνε την ομορφιÜ και τις ευγενεßς πρÜξεις, ως απüσπαση απü τη δυσÜρεστη πραγματικüτητα. Καθþς η ποιüτητα ζωÞς στη Βρεττανßα συνÝχισε να επιδεινþνεται, πολλοß καλλιτÝχνες στραφÞκανε σε σκηνÝς ζωγραφικÞς απü το προβιομηχανικü παρελθüν, ενþ πολλοß καλλιτÝχνες μες στο συναισθητικü κßνημα, ανεξÜρτητα απü τις δικÝς τους θρησκευτικÝς πεποιθÞσεις, ζωγραφßζανε θρησκευτικÜ θÝματα, εξιδανικευμÝνες σκηνÝς και πορτραßτα, þστε να ξεχαστεß η ασχÞμια κι η αβεβαιüτητα της πραγματικüτητας.
     Τα πρÜγματα φτÜσανε στη κüψη το 1877, üταν ο John Ruskin επισκÝφθηκε μιαν Ýκθεση ζωγραφικÞς Nocturne του Whistler στη Γκαλερß Grosvenor. ¸γραψε για τη Nocturne σε Μπλε και χρυσü, üτι ο Whistler «ζÞτησε 200 γκινÝες για να ρßξει Ýνα δοχεßο χρþματος στο πρüσωπο του κοινοý». Ο Whistler υπÝβαλε μÞνυση για δυσφÞμηση, ενþ η υπüθεση Ýφτασε στα δικαστÞρια το 1878. Ο δικαστÞς στην υπüθεση προκÜλεσε γÝλιο στο δικαστÞριο üταν, αναφερüμενος στη γÝφυρα Nocturne: Blue and Gold, ζÞτησε απü τον Whistler να του πεß "Ποιο μÝρος της εικüνας εßναι η γÝφυρα;" η υπüθεση Ýληξε με τον Whistler να καταδικÜζεται να πληρþσει αποζημßωση σε τÝτοιο βαθμü, που μαζß με τα Ýξοδα της δßκης τον οδÞγησε σε πτþχευση.
     Το συναισθητικü κßνημα, üπως αποκαλÝστηκε απü τον ΠατÝρ και τους διαδüχους του, γßνεται ολüÝνα και περισσüτερο δημοφιλÝς. Υπερßσχυσαν ο Whistler κι ο Oscar Wilde και μÝχρι το θÜνατü του το 1883 κι ο πρþην προρραφαηλßτης ΡοσσÝτι. Το κßνημα θεωροýσε την Üνοδο των μεσαßων τÜξεων αγοραστþν τÝχνης στο ΜπÝρμιγχαμ και το ΜÜντσεστερ, αρκετÜ πλοýσιους για να αγορÜσουνε τÝχνη, αλλÜ ανεπαρκþς καλλιεργημÝνους για να δεßξουνε καλü γοýστο, καθþς οδÞγησανε σε παρακμÞ τη ποιüτητÜ της στη Βρεττανια. Σε συνδυασμü με αυτü, νιþθαν üτι απü τüτε που η εκβιομηχÜνιση κι ο καπιταλισμüς καθιστοýσανε τον κüσμο üλο και λιγüτερο ελκυστικü, η Ýμφαση των ζωγρÜφων της αδελφüτητας και κεßνων που επηρεÜστηκαν απü την απεικüνιση της πραγματικüτητας üσο το δυνατüν πιο με πιο ακρßβεια, οδÞγησε στην απþλεια της ομορφιÜς στη τÝχνη. ΚατÜ συνÝπειαν, οι καλλιτÝχνες του συναισθητικοý κινÞματος εßδανε üτι καθÞκον του καλλιτÝχνη Þτανε να παρÜσχει μιαν απüσπαση της προσοχÞς απü την ασχÞμια της πραγματικüτητας για τους θεατÝς, τους αναγνþστες και τους ακροατÝς και να προσπαθεß να τονßσει ιδιαßτερα μÜλιστα, την ομορφιÜ του κüσμου και την ευγÝνεια αν κι ο καλλιτÝχνης δεν πßστευε πια σε αυτÜ. Η εκλογÞ του Frederick Leighton το 1878 ως προÝδρου της Ακαδημßας πÞγε κÜπως να μπαλþσει  τα πρÜγματα στο χþρο της βρεττανικÞς τÝχνης, καθþς προσπÜθησε να εξασφαλßσει πως η θερινÞ Ýκθεση Þταν ανοιχτÞ σε νÝους καλλιτÝχνες και καλλιτÝχνες που εργÜζονταν σε νÝα στυλ.
     Οι ζωγρÜφοι του συναισθητικοý κινÞματος υπερηφανεýονταν για την αποσýνδεσÞ τους απü τη πραγματικüτητα, εργÜζονταν στο στοýντιο και σπÜνια αναμειγνýονταν με το κοινü. Ομοßως, τα θÝματα των Ýργων τους σπÜνια ασχολÞθηκαν με οποιαδÞποτε δραστηριüτητα. Οι ανθρþπινες μορφÝς τυπικÜ στÝκονται, κÜθονται Þ βρßσκονται ακüμα, γενικÜ με κενÝς εκφρÜσεις του προσþπου. Καθþς ο αιþνας προχωροýσε κι ο συνδυασμüς βιομηχανοποßησης, οικονομικÞς παρακμÞς, πολιτικοý χÜους και θρησκευτικÞς φανατικÞς πßστης κατÝστησε τη Βρεττανßα üλο και πιο δυσÜρεστο τüπο να ζει κανεßς, ο πληθυσμüς üλο και περισσüτερο Ýμοιαζε να κοιτÜ πßσω στη προβιομηχανικÞν εποχÞ ως χρυσÞν εποχÞ. Στο πλαßσιο αυτÞς της τÜσης, οι καλλιτÝχνες στραφÞκανε σε προβιομηχανικÜ θÝματα και τεχνικÝς κι οι αγοραστÝς τÝχνης προσελκýονταν ιδιαßτερα σε καλλιτÝχνες που μποροýσαν να δημιουργÞσουν συνδÝσεις μεταξý της σημερινÞς εποχÞς κι αυτþν των εξιδανικευμÝνων χρüνων, üπως του Μεσαßωνα, οι οποßοι θεωρÞθηκαν ως περßοδος üπου εßχανε ξεκινÞσει οι βασικοß θεσμοß της σýγχρονης Βρεττανßας κι οι οποßοι εßχανε γßνει δημοφιλεßς στη δημüσια φαντασßα απü τα μυθιστορÞματα του Sir Walter Scott.
     Στο πλαßσιο αυτü δημιουργÞθηκε πολý ισχυρÞ ζÞτηση για Ýργα ζωγραφικÞς με μεσαιωνικÜ θÝματα, ιδιαßτερα για τους θρýλους του Αρτουριανοý και θρησκευτικÜ θÝματα. Πολλοß απü τους πιο αξιοσημεßωτους καλλιτÝχνες της περιüδου, ιδιαßτερα απü το συναισθητικü κßνημα, επÝλεξαν να δουλÝψουνε πÜνω σε τÝτοια θÝματα παρÜ την Ýλλειψη θρησκευτικÞς πßστης, δεδομÝνου üτι προσφÝρανε ταιριαστÞ δικαιολογßα για να ζωγραφßσουν εξιδανικευμÝνες μορφÝς και σκηνÝς και να αποφýγουν ν’ αντανακλοýνε τη πραγματικüτητα της βιομηχανικÞς Βρεττανßας . Ο Edward Burne-Jones, που παρÜ την Ýλλειψη χριστιανικÞς πßστης Þταν ο σημαντικüτερος ζωγρÜφος των θρησκευτικþν θεμÜτων της εποχÞς, εßπε στον ¼σκαρ ΓουÜιλντ üτι «üσο πιο υλιστικÞ γßνεται η επιστÞμη, τüσο περισσüτερους αγγÝλους θα ζωγραφßζω». ¢λλοι πÞγανε τη ζωγραφικÞ σε διαφορετικÝς περιüδους του εξιδανικευμÝνου παρελθüντος. Ο Lawrence Alma-Tadema ζωγρÜφισε σκηνÝς της Αρχαßας Ρþμης, ο πρþην προρραφαηλßτης John Everett Millais πÞγε στο ýφος των ζωγρÜφων της εποχÞς που προηγÞθηκε της ΒιομηχανικÞς ΕπανÜστασης üπως κι οι Joshua Reynolds, Thomas Gainsborough κι ο Frederic Leighton εξειδικευμÝνοι σε εξαιρετικÜ εξιδανικευμÝνες σκηνÝς απü την Αρχαßα ΕλλÜδα.
     Παλιüτερα στη ΒρεττανικÞν Ιστορßα εßχεν υπÜρξει επßσης και πολλÜκις μÜλιστα, τÜση για ιστορικοýς πßνακες, αυτÞ του τÝλους του 19ου αι. üμως, Þταν Üνευ προηγουμÝνου. Στις πριν, που χρονολογοýνται απü την ΑναγÝννηση μÝχρι τα τÝλη του 18ου αι., ο αρχαßος κüσμος συμβüλιζε το μεγαλεßο, το δυναμισμü και την ανδρεßα. Αντßθετα, το συναισθητικü κßνημα κι οι οπαδοß τους επιδßωξαν να μιμηθοýνε τα πιο παθητικÜ (και γενικÜ γυναικεßες μορφÝς) Ýργα του κλασσικοý κüσμου, üπως την Αφροδßτη Της ΜÞλου (ΑλÝξανδρος ο Αντιοχιεýς, περß τα 150-50 π.Χ., Μουσεßο Λοýβρου). Οι ζωγρÜφοι αυτÞς της περιüδου υπογραμμßσανε τη παθητικüτητα και το εσωτερικü δρÜμα κι üχι το δυναμισμü που παρατηρÞθηκε σε προηγοýμενα Ýργα που απεικονßζανε τον κλασσικü κüσμο. Επßσης, σε αντßθεση με τις προηγοýμενες κλασσικÝς αναβιþσεις, δουλεýανε κυρßως σε φωτεινÜ χρþματα, αντß να προσπαθοýν να υποδηλþσουνε τη φωτεινÞ αλλÜ ζοφερÞ εμφÜνιση της κλασσικÞς πÝτρας. Δεν Þτανε πÜντως σýσσωμοι üλοι üσοι υπηρετÞσανε κι υποστηρßξανε αυτü το κßνημα. Ο Χουßστλερ απορρßπτει αυτÞ την Üποψη, απορρßπτοντας το συναßσθημα περιγρÜφοντÜς το σαν "ανασÞκωμα φρυδιοý στην αποθÜρρυνση του παρüντος -αυτοý του παθολογικοý λüγου σε σχÝση με το παρελθüν".
     Ακüμη κι ανÜμεσα στους καλλιτÝχνες που δε ζωγρÜφιζαν εικüνες του παρελθüντος, η επßδραση της αντßδρασης εναντßον του νεωτερισμοý εßχε συχνÜ αποτÝλεσμα. Ειδικüτερα, στη ζωγραφικÞ τοπßου, οι καλλιτÝχνες γενικÜ εγκαταλεßψανε τη προσπÜθεια να ζωγραφßσουνε ρεαλιστικÝς απεικονßσεις κι επικεντρþθηκαν αντ’ αυτοý σ’ επιδρÜσεις του φωτισμοý και σε σýλληψη στοιχεßων της προβιομηχανικÞς υπαßθρου που θεωροýσαν üτι θα μποροýσαν να καταστραφοýν. Οι σκηνÝς της χþρας κι οι εικüνες των κατοßκων της (ιδιαßτερα των αγροτþν, των αλιÝων και των οικογενειþν τους) γßνανε πολý δημοφιλεßς στη Βρεττανßα αλλÜ και σ’ üλη την Ευρþπη. Οι καλλιτεχνικÝς αποικßες Üρχισαν ν' ανοßγουνε σε τοποθεσßες που θεωροýνταν ιδιαßτερα γραφικÝς, επιτρÝποντας στους καλλιτÝχνες και τους σπουδαστÝς να εργÜζονται στην ýπαιθρο και να συναντÜνε γνÞσιο λαü της υπαßθρου, ενþ εξακολουθοýν να 'ναι στην αδελφüτητα των ομοúδεατþν τους. Η μεγαλýτερη επιρροÞ αυτþν των αποικιþν Þταν η ΣχολÞ Newlyn στη δυτικÞ ΚορνουÜλλη, που επηρεÜστηκε Ýντονα απü το ýφος του Jules Bastien-Lepage, στο οποßο παραμÝνουν ορατÝς οι μεμονωμÝνες πινελιÝς, υποδηλþνοντας τη χονδροειδÞ απλüτητα της εξιδανικευμÝνης ζωÞς στη χþρα. Οι τεχνικÝς που εισÞγαγε η Newlyn κι Üλλα παρüμοια γαλλικÜ ιμπρεσιονιστικÜ στυλ, üπως αυτÜ του Degas, με τη σειρÜ τους υιοθετÞθηκαν απü ζωγρÜφους κι αλλοý στη χþρα, üπως ο Walter Sickert, ενþ ο John William Waterhouse συνÝπλευσε στο στυλ τοπßων του Lepage με προρραφαηλßτικες εικüνες ιστορικþν και κλασσικþν θρýλων.
     ΑυτÞ η εξÜπλωση των γαλλικþν τεχνικþν αντιμετωπßστηκε με βαθý σκεπτικισμü απü τη προηγοýμενη γενιÜ ζωγρÜφων. Οι Βρεττανοß ζωγρÜφοι εßχαν ιστορικÞ περηφÜνεια για τον καθÝνα με ξεχωριστü κι εýκολα αναγνωρßσιμο ýφος και θεωροýσανε τους ΓÜλλους ως υπερβολικÜ παρεμφερεßς μεταξý τους στο στυλ κι üπως εßπε κι ο Millais "το περιεχüμενο χÜνει τη ταυτüτητÜ του στη μßμηση του γαλλικοý στυλ". Ο George Frederic Watts εßδε την Üνοδο αυτÞ ν' αντικατοπτρßζει την αυξανüμενη κουλτοýρα της τεμπελιÜς στο σýνολο της Βρεττανßας, ενþ ο Hunt ανησýχησε απü την Ýλλειψη σημασßας των θεμÜτων των Ýργων ζωγραφικÞς. ΠαρÜ τις μεταρρυθμßσεις της Ακαδημßας του Leighton, η ΘερινÞ ¸κθεση παρÝμεινε κυρßως κλειστÞ γι' αυτοýς τους ζωγρÜφους, οδηγþντας στην ßδρυση το 1886, του New English Art Club ως εκθεσιακü χþρο στο Λονδßνο για ζωγρÜφους που επηρεÜζονται απü τη Γαλλßα. Η νÝα αυτÞ λÝσχη υπÝστη με τη σειρÜ της Ýνα σχßσμα το 1889 μεταξý κεßνων που ζωγραφßζανε την αγροτικÞ ζωÞ και τη φýση και μια ομÜδα μ' επικεφαλÞς τον Sickert που νιþθαν üτι επηρεαστÞκανε πιüτερο απü τον ιμπρεσιονισμü και τις πειραματικÝς τεχνικÝς. 
Το Üνοιγμα της Tate το 1897, για να παρουσιÜσει τη συλλογÞ βικτωριανÞς τÝχνης του εμπüρου ζÜχαρης Sir Henry Tate, απÝφερε τον τελευταßο θρßαμβο της βικτωριανÞς ζωγραφικÞς. Οι Leighton και Millais εßχανε πεθÜνει το προηγοýμενο Ýτος. Ο Burne-Jones πÝθανε το 1898, ακολουθοýμενος απü τον Ruskin το 1900 και την ßδια τη Βικτþρια το 1901, πρÜγμα που κÜπως σÞμανε και το τÝλος της ΒικτωριανÞς ΕποχÞς.

                                  Μεθεüρτια & ΕπιδρÜσεις
     
     Η βικτωριανÞ εποχÞ Ýληξε το 1901 οπüτε και πολλοß απü τους σημαντικüτερους καλλιτÝχνες της εßχαν Þδη πεθÜνει. Στις αρχÝς του 20ου αι. οι βικτωριανÝς τÜσεις και τÝχνες Ýγιναν εξαιρετικÜ μισητÝς. Το νεωτεριστικü κßνημα, το οποßο Üρχισε να κυριαρχεß στη βρεττανικÞ τÝχνη, αντλεßται απü τις ευρωπαúκÝς παραδüσεις κι Ýχει ελÜχιστη σχÝση με τα βρεττανικÜ Ýργα του 19ου αι. ΕπειδÞ οι βικτωριανοß ζωγρÜφοι Þτανε γενικÜ εξαιρετικÜ εχθρικοß απÝναντι σ' αυτÝς τις ευρωπαúκÝς παραδüσεις, χαιρÝτισαν Þ αγνüησαν τους μοντερνιστÝς ζωγρÜφους και κριτικοýς κατÜ το 1ο μισü του 20οý αι. Στη 10ετßα του 1960, κÜποια Ýργα προρραφαηλιτþν επÝστρεψαν στη μüδα μεταξý των στοιχεßων της "επαναστατικÞς" τÜσης ολÜκερης της 10ετßας. Μια σειρÜ απü εκθÝσεις 60'ς και 70'ς αποκαταστÞσανε περαιτÝρω τη φÞμη τους και μια μεγÜλη Ýκθεση το 1984 Þταν μßα απü τις πιο εμπορικÜ επιτυχημÝνες εκθÝσεις στην ιστορßα της Tate Gallery. Ενþ η τÝχνη αυτÞ απολÜμβανε την επιστροφÞ στη δημοτικüτητα, η λοιπÞ ζωγραφικÞ της εποχÞς παραμÝνει γενικÜ στα αζÞτητα κι η Ýλλειψη σημαντικþν συλλογþν στις ΗΠΑ Ýχει περιορßσει την ευρýτερη κυκλοφορßα της. ΑλλÜ ας τα δοýμε πιο αναλυτικÜ κι Þρεμα, τþρα που πια δεν υπÜρχει η Βικτþρια.
     Στη 10ετßα 1910, οι βικτωριανÝς μορφÝς της τÝχνης και της λογοτεχνßας εκπÝσανε δραματικÜ εκτüς μüδας στη Βρεττανßα και μÝχρι το 1915 η λÝξη «βικτωριανü» εßχε γßνει Ýνας üρος παρεκτροπÞς. Πολλοß Üνθρωποι κατηγορÞσανε το ξÝσπασμα του Α’ Παγκ. Πολ., που κατÝστρεψε τη Βρεττανßα και την Ευρþπη, στη κληρονομιÜ της βικτωριανÞς εποχÞς κι οι τÝχνες κι η λογοτεχνßα που σχετßζονται με τη περßοδο γßνανε βαθιÜ αντιπαθεßς. Οι εξαιρετικοß Βικτωριανοß του Lytton Strachey (1918), ο Rossetti κι ο κýκλος του Max Beerbohm (1922), τüσον εξαιρετικÜ πετυχημÝνοι üσο και μ’ επιρροÝς, φÝρανε παρωδßα της βικτωριανÞς εποχÞς και βικτωριανοß καλλιτÝχνες στο λογοτεχνικü mainstream, ενþ το, αυξανüμενης επιρροÞς, κßνημα μοντÝρνας τÝχνης τον 20ο αι., αντλοýσε την ÝμπνευσÞ του απü τον Paul Cézanne κι εßχε ελÜχιστη σημασßα για τη βρεττανικÞ ζωγραφικÞ του 19ου αι.
     
Καθ' üλη τη διÜρκεια του 20οý αι., το Ýργο των ΓÜλλων ιμπρεσιονιστþν και μετα-ιμπρεσιονιστþν του 19ου αι. πÞρε αξßα και σημασßα. ΕπειδÞ οι Προρραφαηλßτες και τα μÝλη του συναισθητικοý κινÞματος, που μεταξý αυτþν εßχανε κυριαρχÞσει στη ΒικτωριανÞ ζωγραφικÞ, ενþθηκαν στα τÝλη του 19ου αι. καταδικÜζοντας τη γαλλικÞ επιρροÞ και την αντιλαμβανüμενη τεμπελιÜ και λÝγαν ασÞμαντα τα 2 κινÞματα, απορρßφθηκαν πλÝον απü πολλοýς μοντερνιστÝς ζωγρÜφους και κριτικοýς στο πρþτο μισü του 20ου αι. Στη 10ετßα 1940, επικρÜτησε γενικÞ επιθυμßα κατÜ τη διÜρκεια του πολÝμου να γιορτÜστοýνε  τα επιτεýγματα του βρεττανικοý πολιτισμοý, πρÜγμα που οδÞγησε στην αναβßωση του ενδιαφÝροντος για τη βικτωριανÞ τÝχνη. ΟρισμÝνα μεγÜλα βρεττανικÜ μουσεßα διοργÜνωσαν εκδηλþσεις κι εκθÝματα το 1948 για να τιμÞσουνε την 100ετηρßδα της αδελφüτητας, αλλÜ οι μοντÝρνοι κριτικοß τÝχνης üπως ο Wyndham Lewis τη χλεýασαν ως επιτηδευμÝνη απουσßα. Μια μεγÜλη Ýκθεση το 1951-52 στη ΒασιλικÞ Ακαδημßα Τεχνþν, για να εορτÜσει τα πρþτα 100 χρüνια της 1769-1868, Ýφερε πολλÜ βρεττανικÜ Ýργα απü τον 19ο αι. σ' ευρýτερο κοινü, αλλÜ η γενικÞ Üποψη της βικτωριανÞς τÝχνης παρÝμεινε χαμηλÞ. (ΦαντÜσου τß εßχανε τραβÞξει οι Üνθρωποι, γιατß μπορεß η Βρεττανßα σα κρÜτος να διÝπρεπε παγκοσμßως κι ο Þλιος της να μην Ýδυε ποτÝ, αλλÜ για ρþτα και τους κατοßκους της, ειδικÜ των πιο χαμηλþν στρωμÜτων. Συγγνþμη για τη παρÝμβαση, μα δεν Üντεξα να μη το σχολιÜσω. Π. Χ.).
     Στη 10ετßα 1960 κÜποιες πτυχÝς της βικτωριανÞς τÝχνης Ýγιναν δημοφιλεßς, καθþς ο Προρραφαηλιτισμüς ξεκßνησε να θεωρεßται πρüδρομος της ποπ αρτ κι Üλλων σýγχρονων τÜσεων. Μια σειρÜ εκθÝσεων σε μεμονωμÝνους καλλιτÝχνες που επηρÝασαν την εποχÞ και την Αδελφüτητα στις 10ετßες  1960 και 1970 ενßσχυσε περαιτÝρω τη φÞμη τους και μια μεγÜλη Ýκθεση το 1984 στη τüτε Tate Gallery (τþρα πλÝον Tate Britain) που παρουσßαζε ολüκληρο το κßνημα, Þταν απü τις πιο εμπορικÜ πετυχημÝνες εκθÝσεις στην ιστορßα της γκαλερß. Ενþ παρÜλληλα οι λοιπÝς τÜσεις εκεßνης της εποχÞς συνÝχισαν να μÝνουνε στ' αζÞτητα και λησμονημÝνα. Το 1963, ο Φλεγüμενος Ιοýνιος, (Flaming June), Ýν απü τα σημαντικüτερα κλασσικÜ κομμÜτια του Sir Frederic Leighton, διατÝθηκε στην αγορÜ στο Λονδßνο με μüλις £ 50 (περßπου £ 1.000 σÞμερα!!!) και το 1967 ο ιστορικüς τÝχνης Quentin Bell θα γρÜψει üτι η βικτωριανÞ τÝχνη Þταν "αισθητικÜ κι ως εκ τοýτου ιστορικÜ αμελητÝα". Αν κι η ΒικτωριανÞ τÝχνη που δεν αφορÜ στα της αδελφüτητας εßχε μια μικρÞν αναβßωση στα επüμενα χρüνια, παραμÝνει μη μοντÝρνα κι η Ýλλειψη σημαντικþν συλλογþν στις ΗΠΑ Ýχει αναχαιτßσει το παγκüσμιο ενδιαφÝρον για το θÝμα.
     Και τÝρμα τα δßφραγκα κυρßα ΒικτωριανÞ ΤÝχνη. Στο καλü!

 

 

Web Design: Granma - Web Hosting: Greek Servers