Το μüνον Üρτιüν μου Ýργον εßναι...
Το πιο φυσιολογικü
Το πιο δειλü
Το πιο απÜνθρωπο
Το πιο απαßσιο
Η μοýχλα των συναισθημÜτων...
Ρßψασπις
Τη τελευταßα σφαßρα
την Ýριξα χτες
σημαδεýοντας Ýνα σχßνο
Ο εχτρüς προσποιεßται
πως δεν το ξÝρει
μα Þδη με παßζουνε στα ζÜρια
ποιüς θα πÜρει τις αρβýλες μου
Τþρα ξÜπλωσα τ' ανÜσκελα
απολαμβÜνοντας το γελαστü φεγγÜρι
Τ' üπλο τ' Üφησα δßπλα
μου πÜγωνε τα χÝρια...
μου τσÜκιζε τη σκÝψη...
Ο ΒαγγÝλης Αργεß ΠÜντα...
ΧλωμÜ τα φþτα στο στενü
το βρÜδυ πÝφτει σκοτεινü
κι οι στÜλες της βροχÞς, λερÝς
κυλÜν στα ρεßθρα χαρωπÝς.
Η αγÜπη καιροφυλακτεß
κραδαßνοντας Ýνα φιλß
και η χαρÜ, θÝλει δεν θÝλει
προσμÝνει τον ΒαγγÝλη.
Μη ψÜχνεις να τη ξαναβρεßς,
δεν Ýχεις και τη θÝλεις.
Την Ýχασες; Μη φοβηθεßς:
Την Ýχει ο ΒαγγÝλης.
Δßκαιη Πüλις
¢πλωσ' τα ροýχα στον αγÝρα
ξερßζωσε τα χüρτα στην αυλÞ
φýτεψε μια φασολιÜ ως τ' Üστρα
κι Üρμεξε τη γελÜδα
ΒÜλε λεφτÜ στη μηχανÞ
κüψε τα νýχια σου
βÜλε κÜτι να τσιμπÞσουμε
και κÝρνα Ýνα ποτÞρι κÝφι
Σςςς μη κÜνεις θüρυβο
βÜδιζε στα δεξιÜ
κλþτσα το σκυλß που κλαßει
¸ι! Ποιüς τραγουδÜ κει πÝρα;
ΑνατροπÞ
ΒαρÝθηκα να γρÜφω
προτιμþ να μαλακßζομαι
θυμοýμενος πρüσφατα üνειρα
Üδει κυλþντας το σπÝρμα
ΒαρÝθηκα να διαβÜζω
μ' αρÝσει πια καλλßτερα
να σχßζω συμμετρικÜ τις φλÝβες
σ' αιμÜτινα γοητευτικÜ σχÞματα
ΒαρÝθηκα ν' ακοýω λüγια
επιλÝγω ν' ακοýω πορδÝς
Ýχουνε μια τßμια ποιüτητα
σε σκλαβþνουνε μυστικÜ
ΒαρÝθηκα να βλÝπω
προτιμþ να αισθÜνομαι
να μυρßζω τον ιδρþτα
και το Ýδεσμα του κüλπου
που με ξαναγεννÜ Üνθρωπο
ΒαρÝθηκα να βαριÝμαι
διασκεδÜζω βγÜζοντας γλþσσα
στα σαλιγκÜρια που κυνηγþ ξÝπνοος
Μη με περιμÝνεις το βρÜδυ...
ΧÜικου 3
Απ' τη σελÞνη
μÝγα κουρÜγιο παßρνει
φτωχüς ποιητÞς
Υπü του Þλιου
και το σýννεφο σκüνης
ψευτογυαλßζει
ΠÞραν χαμπÜρι
πως εßμαστε πεσμÝνοι
κορÜκια σμÜρι
Το ψηλü βουνü
ρßχνει το σκιÜδι του
κατÜντη του Þλιου
Χτßσανε φωλιÜ
στο γεßσο της οροφÞς
ελπßδες-πουλιÜ
Με μια σταγüνα
γινομÝνου Ýρωτα
ξεπλÝνω τ' Üστρα
Παßξε στο πιÜνο
ερωτικÞ συμφωνßα
για δυο δÜχτυλα
¼ταν κοιμÜμαι
λοξοδρομÜω στ' Üστρα
σα κλÝφτης σπßνος
ΧÜικου 4
Χυμþδης νÝα
τρßβοντας τα στÞθια της
πυρπολεß τη γη
Ο σοφüς γÝρος
τη νια φωτιÜ σβýνει
με στÜχτη παλιÜ
Ο μεστüς βλÜκας
δε ξÝρει τι να κÜνει
με τα κÜρβουνα
ΔÝνεις τα μαλλιÜ
με κορδÝλλα βαμμÝνη
απü το αßμα μου
Μη με ξυπνÞσεις
αν εßναι να μισÝψεις
Üσε τ' üνειρο
Εýχομαι πÜντα
να 'χουν τα ζÜρια σου
Ýξι εξÜρια
ΜÜλλον τα νÝφη
αφÞσαν τη σελÞνη
απüψε γυμνÞ
ΞαστρÜφτει στο φως
ετοýτο το σημÜδι
απ' το μαχαßρι
Πιεßτε ¸να ΠοτÞρι Για Τους Νεκροýς...
Αυτüς που για γιορτÞ στολßστηκε:
χλωμüς κι ασÜλευτος, ο ΧÜρος τον λιμπßστηκε
λυγμüς στη νýχτα τοýτη
θρηνþ τη νýχτα τοýτη
Στο νυφικü κρεββÜτι τον πλαγιÜσανε
κρýο σαν πÝτρα κι οι Üσσοι κÜτω σκÜσανε
στου ΧÜρη το μπαρμποýτι
του ΧÜρου το μπαρμποýτι
ΒÜλτ' Ýνα ρüδο στη καρÜφα τη σπασμÝνη
τþρα που πια κανεßς δεν τον προσμÝνει
κρßμα! και τ' Üδικο περßσσεψε
το κρßμα και το Üδικο περßσσεψε
Στο κÜδρο μια χλωμÞ φωτογραφßα
στραγγßστε τις μποτßλιες κι Üλλη μßα
πÜει ο ΧÜρης τþρα, μßσεψε
Ýφυγ' ο ΧÜρης, πÜει, τþρα μßσεψε
¸να ΤσιγÜρο...
ΠÝθανα τüτε...
Χρüνια τþρα
η γεýση εßναι αλλιþς
παρατηρþ βαθιÜ
δεν ακοýω τßποτα
περιφÝρομαι σκüπιμα
χωρßς εμβρßθεια
δε λαχταρþ
δεν αγγßζομαι
Ζω θαμμÝνος...
Χρüνια τþρα
ξÝρω πως Þτανε
πριν ξεφουσκþσουνε
τα μπαλλüνια
και λßγο μετÜ
που Ýσκασε
το τελευταßο πυροτÝχνημα
λαχταροýσα
τον Þχο αγγßγματος
¸χω πεθÜνει...
Χρüνια τþρα
κι απλÜ περιμÝνω
να το ακοýσω
στις ειδÞσεις των εννιÜ...
ΑλλαγÞ
Τα πÝταλÜ μου Ýνα-Ýνα ξεκολλÞσανε
και το κοτσÜνι ξþμεινε ξερÜδι.
Τρßζουν τα κüκκαλÜ μου που σαπßσανε
πρωß και μεσημÝρι μου και βρÜδυ.
ΜεσÜνυχτα βαθιÜ κι οι μεντεσÝδες
βροντÜνε, τÜχα ποιüς να με ζητÜ;
ΒαρÝθηκα να πηλαλþ μες στους μπαξÝδες
ψÜχνοντας τα μαλλιÜ σου τα λυτÜ.
Εσý για πÜντα üμορφη και νÝα
σαν τüτε που σε πÞρα αγκαλιÜ
και τþρα στης νυχτιÜς τη σιγαλιÜ
μου λεßπει η γλυκειÜ σου η παρÝα.
Αýριο το πρωß αν θα ξυπνÞσω
και ξαναδþ τον Þλιο να γελÜ
ευτýς το παραθýρι μου θα κλεßσω
να καρτερþ χωρßς ελπßδα δε φελÜ
το αßμα μου σταλιÜ θα κατουρÞσω
θα κατεβÜσω της ψυχÞς μου τα ρολλÜ.
ΑγÜπη
ΑγÜπη þριμη σα φροýτο
ατÝλειωτη αγÜπη κι ßμερη
üμορφη γλυκειÜ μικρÞ αγÜπη
ΕσÝνα λÝω
εσÝνα που γυρνÜς και φεýγεις
ασÜλευτη και διÜφανη
βραχýβια κι αποýσα
ΥπερβολικÞ μου αγÜπη
ανοýσια, σκασμÝνο ρüδι,
δοξÜρι μου σπασμÝνο
ΑγÜπη που γλυστρÜς
μες στις σκιÝς της πÜχνης
εσÝνα το λÝω αγÜπη
που χωρÜς μÝσα στη τσÝπη μου
ΚαλÞ μου, Þμερη αγÜπη
Ýτσι πολý αγÜπησα
τα βÞματÜ σου καθþς φεýγεις
κι απü τüτε
δεν Ýχω σταματÞσει να βαδßζω
¼ταν σε πρωτüδα
ερωτεýτηκα τα μÜτια μου
και σε κοιτοýσα συνεχþς
Ýφυγες κι Ýμεινα τυφλüς
να βαδßζω στη τýχη με το μπαστοýνι μου
Στην ¢κρη
ΠιÜσε Ýνα φροýτο λησμονιÜς
απÜνω μου να ρßξεις
να σε ξεχÜσω γρÞγορα
αν εßναι να μ' αφÞσεις.
Γýρνα και ρßξε μια ματιÜ
ßσως να τ' απολαýσεις
þριμη αγÜπη κι Üπιαστη
το λες και θες να κλÜψεις
κι απ' Ýξω να περÜσεις.
ΓýμνωσÝ μου τη ψυχÞ σου
ßμερο μη φοβηθεßς
þριμη μου αγÜπη ορκßσου
το πρωß ν' αναληφθεßς,
αλλ' απüψε αναστÞσου!
Ο Θρßαμβος Του ΘÜνατου
Μες στο λιβÜδι
κορυδαλλüς μικροýλης
θλιμμÝνος Üδει.
Το βρÜχο τρυπÜ
του τζßτζικα η λαλιÜ
με πολλÞ τÝχνη.
Οι πεταλοýδες
στ' ανÝμου το φýσημα
αλλÜζουν θÝση.
ΓελÜ στη πüρτα
λýκος, στο σπßτι φτωχοý
που τρþει χüρτα.
Κι ο ΘÜνατος
περνÜ καταπßνοντας
στιγμÝς πρωινοý.
(¼λ' αυτÜ εßναι παιδιÜ ενüς ...κατþτερου Θεοý μεταξý 15 κι 6χ ετþν. Τþρα πια δε μπορþ να 'χω μεγÜλην ακρßβεια και δε νομßζω πως χρειÜζεται μιας κι εßναι κατÜ κÜποιο τρüπο ...αποκηρυγμÝνα (εκτüς των ...αρτßων μου φυσικÜ)! Η μüνη αξßα που 'χουν εßναι ...ενθυμητικÞ για μÝνα κι üπως να το κÜνουμε, εßναι κομμÜτι απü τη ζωÞ και τον εαυτü μου που δε θα μποροýσα ποτÝ να παραλεßψω).
