ÐåæÜ

Ðïßçóç-Ìýèéá

Ï Dali & Åãþ

ÈÝáôñï-ÄéÜëïãïé

Äïêßìéá

Ó÷üëéá-Áñèñá

ËáïãñáöéêÜ

ÅíäéáöÝñïíôåò

ÊëáóóéêÜ

Áñ÷áßá Åëë Ãñáìì

ÄéáóêÝäáóç

ÐéíáêïèÞêç

ÅéêáóôéêÜ

Ðáãê. ÈÝáôñï

Ðëçñ-Ó÷ïë-Åðéêïéí.

Öáíôáóôéêü

Åñ. Ëïãïôå÷íßá

Ãëõðô./Áñ÷éô.

ÊëáóóéêÜ ÉÉ

 
 

Ðáãê. ÈÝáôñï 

Artaud Antonin: Ï... Óêëçñüò ÈåÜôñïõ, ÆùãñáöéêÞò ê' ÃñáöÞò

 Βιογραφικü

     Ο ΑντονÝν Αρτþ (Antoine Marie Joseph Paul Artaud) Þτανε ΓÜλλος ηθοποιüς, ποιητÞς, σκηνοθÝτης, σκηνογρÜφος, ενδυματολüγος και θεωρητικüς θεÜτρου. Eζησε μßα μÜλλον σýντομη και σßγουρα οδυνηρÞ ζωÞ με τ' üραμα να αλλÜξει τη πορεßα του θεÜτρου. ΥπÞρξε απü τα πρþτα μÝλη του κινÞματος του υπερρεαλισμοý και τακτικüς συνεργÜτης του περιοδικοý La Revolution Surrealiste (Η ΣουρρεαλιστικÞ επανÜσταση). ΣυνÝγραψε πλÞθος δοκιμßων και μελετþν για το θÝατρο και τη δραματολογßα. Ο ßδιος επινüησε και δημιοýργησε το ΘÝατρο της Σκληρüτητας (Théâtre de la cruauté) üπου οι ηθοποιοß "επιτßθενται" στις αισθÞσεις των θεατþν και τους κÜνουν να εκφρÜσουν τα αισθÞματα που κρýβουν στο υποσυνεßδητü τους. Για μεγÜλες περιüδους της ζωÞς του, Þταν Ýγκλειστος σε ψυχιατρικÝς κλινικÝς, ενþ αντιμετþπιζε Ýντονα ψυχολογικÜ, καταθλιπτικÜ προβλÞματα.



     Ο Αρτþ γεννÞθηκε στη Μασσαλßα στις 4 ΣεπτÝμβρη 1896, γιüς Σμυρνιþν μεταναστþν κι ελληνικÞ του ρßζα Ýπαιξε σημαντικü ρüλο στη μετÝπειτα πορεßα του. Η μητÝρα του Ýφερε στον κüσμο 9 παιδιÜ, 4 απü τα οποßα γεννÞθηκαν νεκρÜ κι Üλλα 2 πÝθαναν πολý μικρÜ. Απü νωρßς εμφÜνισε δεßγματα Üστατης υγεßας. Στα 4 του προσβλÞθηκε απü μηνιγγßτιδα. ¸πασχε παρÜλληλα απü νευραλγßα ενþ περνοýσε και μεγÜλες περιüδους κατÜθλιψης. Τη περßοδο της εφηβεßας του, οι γονεßς του φρüντισαν για μια μακροχρüνια σειρÜ παραμονþν του σε σανατüρια. ΔιÞρκεσαν συνολικÜ 5 Ýτη, μ' Ýνα διÜλειμμα 2 μηνþν, τον Ιοýνιο και Ιοýλιο του 1916, üταν επιστρατεýτηκε. ΤελικÜ üμως απαλλÜχθηκε λüγω της υπνοβασßας του. Στη διÜρκεια των θεραπειþν του στο σανατüριο, Þρθε σε επαφÞ με Ýργα των Ρεμπþ, Μπωντλαßρ και Πüε.
     Το ΜÜη του 1919 ο διευθυντÞς του σανατορßου, ο Δρ. Dardel, συνιστÜ τη χορÞγηση οπßου για τον Αρτþ, γεγονüς που οδÞγησε σε μüνιμο εθισμü του. Το ΜÜρτη του 1920 ο Αρτþ εγκαταστÜθηκε στο Παρßσι. Εκεß Þρθε σε επαφÞ με το κßνημα του υπερρεαλισμοý και προσχþρησε, για να αποβληθεß ωστüσο λßγο αργüτερα. Ο Αρτþ υπÞρξε επßσης ηθοποιüς. ΜÜλιστα εμφανßστηκε σε 2 ταινßες που θεωροýνται κλασσικÝς: στο La Passion de Jean d'Arc του Καρλ ΝτρÜγιερ του 1928 (στο ρüλο του Jean Massieu) και στο Napoléon του ΑμπÝλ Γκανς του 1927 (στο ρüλο του ΜαρÜ).
     Το ΓενÜρη του 1948 διαγνþστηκε πως πÜσχει απü καρκßνο. ΠÝθανε την ßδια χρονιÜ, 4 ΜÜρτη 1948, απü μια θανατηφüρα δüση κÜποιου φαρμÜκου. Δεν εßναι γνωστü αν εν γνþσει του χορÞγησε στον εαυτü του αυτÞ τη θανατηφüρα δüση.

     Τþρα θα δþσουμε το λüγο στην εξαßρετη φßλη, Βßκυ ΔιαμÜντη να μας μιλÞσει γι' αυτüν και τη καλλιτεχνικÞ του πορεßα,-απü τη σελßδα της:

                        Ο ΕπαναστÜτης Αρτþ (1896-1948)

     ΣκηνοθÝτης, ποιητÞς, ηθοποιüς, εικαστικüς, συγγραφÝας, ερευνητÞς, ο ΑντονÝν Αρτþ υπÞρξε Ýνας απü τους εδραιωτÝς του σýγχρονου θεÜτρου, καινοτüμος και πρωτοπüρος, Ýνας Üνθρωπος ωστüσο που στη προσωπικÞ του ζωÞ βßωσε βαθιÜ τον πüνο του σþματος και της ψυχÞς. ΥπÞρξε ιδρυτÞς του ΘεÜτρου Της Σκληρüτητας και παρÜλληλα συγγραφÝας δοκιμßων, θεατρικþν Ýργων και πειραματικþν κειμÝνων με αναφορÝς σε θÝματα ενδοσκüπησης, μυστικισμοý, χρÞσης ναρκωτικþν, ανορθüδοξων πολιτικþν απüψεων και εμπειριþν του απü την σχιζοφρÝνεια.



     Ο ΑντουÜν Μαρß ΖοζÝφ Πολ Αρτþ (ΑντονÝν Αρτþ) Ýχει αναγνωριστεß ως μßα απü τις κορυφαßες μορφÝς του θεατρικοý χþρου του 20οý αι. ΓνÞσιος εκπρüσωπος της avant-garde σκηνÞς της εποχÞς του, γνωστüς για την ωμÞ, σουρρεÜλ και παραβατικÞ θεματολογßα του. ΥπÞρξε ιδρυτÞς του ΘεÜτρου της Σκληρüτητας και παρÜλληλα συγγραφÝας δοκιμßων, θεατρικþν Ýργων και πειραματικþν κειμÝνων με αναφορÝς σε θÝματα ενδοσκüπησης, μυστικισμοý, χρÞσης ναρκωτικþν, ανορθüδοξων πολιτικþν απüψεων κι εμπειριþν του απü την σχιζοφρÝνεια.
     Οι γονεßς του, Euphrasie Nalpas κι Antoine-Roi Artaud, κατÜγονταν απü τη Σμýρνη και μετανÜστευσαν στη Μασσαλßα. ΓÝννησαν 9 παιδιÜ, τα 4 απ' αυτÜ γεννÞθηκαν νεκρÜ κι Üλλα 2 πÝθαναν στη παιδικÞ τους ηλικßα. Η ελληνικÞ του καταγωγÞ Üσκησε Ýντονη επιρροÞ στη μετÝπειτα πορεßα του. 5 ετþν διαγνþστηκε με μηνιγγßτιδα, μßα ασθÝνεια που εκεßνη την εποχÞ δεν εßχε θεραπεßα.
     Ο βιογρÜφος του David Shafer ωστüσο επισημαßνει, "δεδομÝνης της συχνüτητας τÝτοιων λανθασμÝνων διαγνþσεων, σε συνδυασμü με την απουσßα θεραπεßας (και το σχεδüν ελÜχιστο ποσοστü επιβßωσης) και τα συμπτþματα που εßχε, εßναι απßθανο ο Αρτþ να εßχε προσβληθεß πραγματικÜ". ΜετÜ Ýνα μακροχρüνιο αγþνα που περιελÜμβανε μια περßοδο σε κþμα, κατÜφερε να επιζÞσει. Οι γονεßς του στη πορεßα κανüνισαν τη παρατεταμÝνη παραμονÞ του σε σανατüριο για περßπου 5 Ýτη μ' Ýνα μικρü διÜλειμμα 2 μηνþν, τον Ιοýνιο και τον Ιοýλιο του 1916, üταν παρουσιÜστηκε στον γαλλικü στρατü απ' üπου πÞρε αναβολÞ λüγω της ψυχικÞς του αστÜθειας.
     Στη διÜρκεια των παραμονþν του στα σανατüρια ο Αρτþ διÜβασε Arthur Rimbaud, Charles Baudelaire κι Edgar Allan Poe. Τον ΜÜη του 1919 ο διευθυντÞς του σανατορßου Ýδωσε συνταγÞ για λÜβδανο στον Αρτþ, καταβυθßζοντÜς τον στον μüνιμο εθισμü σε αυτü και σε Üλλα οπιοýχα σκευÜσματα. ¸παθε νευρικü κλονισμü στα 19 του. Τον ΜÜρτη του 1921 μετακüμισε στο Παρßσι για να κÜνει καρριÝρα ως συγγραφÝας, σýμφωνα με την επιθυμßα του πατÝρα του. Στη διÜρκεια της εκπαßδευσÞς του δßπλα στους σκηνοθÝτες Charles Dullin και Georges Pitoëff, συνÝχισε να γρÜφει τüσο ποßηση üσο και δοκßμια. Στα 27 του Ýστειλε μερικÜ απü τα ποιÞματÜ του στο περιοδικü La Nouvelle Revue Française, τα οποßα üμως απορρßφθηκαν, αλλÜ ο συντÜκτης Jacques Rivière του Ýγραψε πßσω προσπαθþντας να τον κατανοÞσει κι Ýτσι αναπτýχθηκε μÝσω των επιστολþν μßα φιλικÞ σχÝση ανÜμεσÜ τους. ΜÜλιστα η συλλογÞ των επιστολþν Þταν η πρþτη μεγÜλη εκδοτικÞ εργασßα του με τον τßτλο Correspondance avec Jacques Rivière.


                                  Αυτοπροσωπογραφßα του

     Η πρþτη του δουλειÜ στο θÝατρο Þταν με τον ΓÜλλο σκηνοθÝτη Lugné Poe ο οποßος τον περιγρÜφει ως "Ýνα ποιητÞ χαμÝνο ανÜμεσα στους ηθοποιοýς". ΣυνÝχισε τη μαθητεßα του και συνεργÜστηκε με τον διÜσημο ΓÜλλο σκηνοθÝτη Charles Dullin, αλλÜ και με τους Jacques Copeau, André Antoine και Firmin Gémier. ΥπÞρξε μαθητευüμενος του Dullin το 1921 στο Théâtre de l'Atelier. ΕργÜστηκε ως μÝλος στο θßασο του Dullin για 18 μÞνες, με εκπαßδευση 10-12 þρες τη μÝρα. Παρ' üλ' αυτÜ εßχε Ýντονες διαφωνßες μαζß του κι Ýτσι αποχþρησε απü το θßασο μετÜ τη διαφωνßα τους σχετικÜ με την απüδοση του Ο αυτοκρÜτορας ΚαρλομÜγνος στο Huon de Bordeaux του Alexandre Arnoux.

     Ο Αρτþ ενδιαφÝρθηκε και για τον κινηματογρÜφο κι εργÜστηκε ως κριτικüς, ηθοποιüς και σεναριογρÜφος. Υποδýθηκε τον Jean-Paul Marat στη ταινßα Napoleon του Abel Gance (1927)χρησιμοποιþντας Ýντονες κινÞσεις για να εκφρÜσει την εσωτερικÞ φλüγα του ΜαρÜ. ¸παιξε επßσης τον μοναχü Massieu στη ταινßα The Passion of Joan of Arc του Carl Theodor Dreyer (1928). ¸γραψε Ýνα σημαντικü αριθμü κινηματογραφικþν σεναρßων και 10 συμπεριλαμβÜνονται στις ολοκληρωμÝνες του δουλειÝς. Μüνο Ýνα απü τα σενÜριÜ του πÝρασε στη παραγωγÞ το The Seashell and the Clergyman (1928), το σκηνοθÝτησε ο Germaine Dulac και θεωρεßται η πρþτη σουρρεαλιστικÞ ταινßα. Αυτü το φιλμ επηρÝασε τον Salvador Dalí και τον Luis Buñuel üταν δημιοýργησαν τον Ανδαλουσιανü Σκýλο (1929). ΕντÜχθηκε στους σουρρεαλιστÝς, κι εκδιþχθηκε απü τον ΑντρÝ Μπρετüν το 1927, λßγο καιρü απ' üταν οι σουρρεαλιστÝς ευθυγραμμßστηκαν με το κουμμουνιστικü κüμμα. Ο λüγιος Ros Murray επιβεβαιþνει: "Ο Αρτþ δεν εμπλεκüταν στη πολιτικÞ κι Ýγραφε φρÜσεις üπως ΧÝζω τον μαρξισμü, ενþ την ßδια περßοδο ο Μπρετüν Þταν κατÜ του θεÜτρου θεωρþντας το απλþς ψυχαγωγßα της μπουρζουαζßας και αντιεπαναστατικü".
     ΜÜλιστα ο Αρτþ κλεßνει το μανιφÝστο του για το θÝατρο Alfred Jarry, The Manifesto for an Abortive Theatre (1926/27), με μια Üμεση επßθεση στους ΣουρρεαλιστÝς, τους οποßους αποκαλεß "επαναστÜτες απü χαρτß που Þθελαν να πιστÝψουμε üτι το θÝατρο εßναι μια αντεπαναστατικÞ προσπÜθεια". Δηλþνει επßσης "υποκλßνονται στον κομμουνισμü που εßναι μια επανÜσταση ενüς τεμπÝλη" ενþ ζητεß περισσüτερη ουσιαστικÞ μεταμüρφωση της κοινωνßας. Το 1926 ßδρυσε το θÝατρο Alfred Jarry με τον Robert Aron κι Ýδιωξε τον σουρρεαλιστÞ Roger Vitrac. ΑνÝβασαν 4 παραγωγÝς μεταξý Ιουνßου 1927 και ΓενÜρη 1929. Το θÝατρο Þταν εξαιρετικÜ βραχýβιο, αλλÜ παρακολοýθησαν μια τερÜστια γκÜμα Ευρωπαßων καλλιτεχνþν, συμπεριλαμβανομÝνων των Arthur Adamov, André Gide και Paul Valéry.


                             Το Σανατüριο Chapelle Paraire Rodez

     Το 1931, ο Αρτþ εßδε Ýνα συγκρüτημα χοροý ΜπαλινÝζων στην αποικιακÞ Ýκθεση του Παρισιοý. Παρüλο που δεν κατÜλαβε πλÞρως τις προθÝσεις και τις ιδÝες πßσω απü τη παραδοσιακÞ παρÜσταση του Μπαλß, επηρÝασε πολλÝς απü τις ιδÝες του για το θÝατρο. Ο μελετητÞς Adrian Curtin σημεßωσε τη σημασßα του ηχητικοý θÝματος που συνüδευε το γεγονüς, δηλþνοντας üτι ο Αρτþ εντυπωσιÜστηκε απü τους "υπνωτικοýς ρυθμοýς του συνüλου, το εýρος των κρουστικþν εφφÝ του, τη ποικιλßα των ρυθμþν που παρÞγαγαν οι μουσικοß κι απü τον τρüπο με τον οποßο οι κινÞσεις των χορευτþν αλληλεπιδροýσαν δυναμικÜ με τα μουσικÜ στοιχεßα αντß να λειτουργοýν απλþς ως εßδος συνοδεßας στο παρασκÞνιο". Την ßδια χρονιÜ δημοσßευσε στο La Nouvelle Revue Française το Πρþτο μανιφÝστο για Ýνα θÝατρο σκληρüτητας.
     Το 1935 ο Αρτþ ανÝβασε σε θεατρικÞ παραγωγÞ το θεατρικü Ýργο The Cenci του Shelley στο Théâtre des Folies-Wagram στο Παρßσι. Το δρÜμα περιÝχει θÝματα κακοποßησης, αιμομιξßας, βßας, δολοφονßας και προδοσßας. Στις σκηνικÝς κατευθýνσεις του περιγρÜφεται η Ýναρξη της σκηνÞς üπου υποδηλþνονται ακραßες σκηνικÝς αναταρÜξεις, με κουρτßνες που κινοýνται στο φýσημα του αÝρα, κýματα μανιασμÝνα και πλÞθη μορφþν που συμμετεßχαν σε μανιþδη üργια, συνοδευüμενα ηχητικÜ απü καμπÜνες εκκλησιþν. Σε αυτÞν την σκηνÞ, η οποßα συχνÜ αναφÝρεται ως «η σκηνÞ του συμπüσιου», η επιρροÞ του Dullin στον Αρτþ εßναι πολý σαφÞς. Ο μελετητÞς Adrian Curtin Ýχει υποστηρßξει για τη σημασßα των «ηχητικþν πτυχþν της παραγωγÞς, üτι δεν υποστÞριξαν απλþς τη δρÜση, αλλÜ την παρακßνησαν λοξÜ». Ενþ η Ýκδοση του Shelley για το The Cenci μετÝφερε τα κßνητρα και την αγωνßα της κüρης του Cenci, Beatrice, για τον πατÝρα της μÝσω μονολüγων, ο Αρτþ ασχολÞθηκε πολý περισσüτερο με τη μετÜδοση του απειλητικοý χαρακτÞρα της παρουσßας του Cenci και τις αντηχÞσεις της σχÝσης τους με αιμομιξßα.
     Το Ýντονο ενδιαφÝρον του Αρτþ για το Ανατολßτικο θÝατρο, ειδικüτερα το ΜπαλινÝζικο και το κινÝζικο, σε Ýνα βαθμü το μοιραζüταν με τον μÝντορÜ του Dullin, ο οποßος üμως, σε αντßθεση με τον Αρτþ, δεν πßστευε üτι το Δυτικü θÝατρο θα Ýπρεπε να υιοθετÞσει την ανατολßτικη γλþσσα και το στυλ. Το Cenci Þταν εμπορικÞ αποτυχßα, παρüτι χρησιμοποßησε καινοτüμα ηχητικÜ εφÝ.



     Το 1935 αποφασßζει να επισκεφθεß το Μεξικü, πιστεýοντας üτι υπÞρχε Ýνα εßδος βαθειÜς κßνησης υπÝρ της επιστροφÞς στον πολιτισμü πριν απü τον ΚορτÝζ. ¸λαβε επιχορÞγηση για να ταξιδÝψει στο Μεξικü, üπου το 1936 συνÜντησε τον πρþτο του μεξικανο-παριζιÜνο φßλο, τον ζωγρÜφο Federico Cantú, üταν ο Cantú Ýδωσε διαλÝξεις σχετικÜ με την παρακμÞ του δυτικοý πολιτισμοý. Ο Αρτþ επßσης Ýζησε με τους ανθρþπους του Tarahumaran και συμμετεßχε σε τελετουργßες peyote, ενþ τα γραπτÜ του αργüτερα κυκλοφüρησαν σε βιβλßο με τßτλο: Voyage to the Land of the Tarahumara, που δημοσιεýτηκε στα αγγλικÜ με τον τßτλο The Peyote Dance (1976). Το περιεχüμενο αυτοý του Ýργου μοιÜζει πολý με τα ποιÞματα των τελευταßων ημερþν του, που αφοροýσαν κυρßως το υπερφυσικü. ΚατÝγραψε επßσης τη φρικτÞ απüσυρσÞ του απü την ηρωßνη κατÜ την εßσοδü του στη γη των ΤαραχουμÜρα. ¸χοντας εγκαταλεßψει την τελευταßα του προμÞθεια ναρκωτικþν στην πλαγιÜ του βουνοý, Ýπρεπε κυριολεκτικÜ να τον ανεβÜσουν στο Üλογü του και σýντομα Ýμοιαζε, σýμφωνα με τα λüγια του, μ' Ýνα "γιγαντιαßο, φλεγμονþδες κüμμι".
     Το 1937, επÝστρεψε στη Γαλλßα, üπου απÝκτησε Ýνα μπαστοýνι, το οποßο πßστευε üτι ανÞκε στον ¢γιο ΠÜτρικ, αλλÜ και στο Λοýσιφερ και τον Ιησοý Χριστü. Ταξßδεψε στην Ιρλανδßα. Μιλοýσε πολý λßγα αγγλικÜ και καθüλου ιρλανδικÜ, γεγονüς που δημιοýργησε προβλÞματα στη συνεννüηση με τους ντüπιους. Το μεγαλýτερο μÝρος του ταξιδιοý του το πÝρασε σε δωμÜτιο ξενοδοχεßου για το οποßο δεν μποροýσε να πληρþσει. Στη συνÝχεια απομακρýνθηκε βßαια απü τους χþρους του Milltown House, μιας κοινüτητας των Ιησουιτþν. Πριν απü την απÝλαση, περιορßστηκε για λßγο στη διαβüητη φυλακÞ Mountjoy. Σýμφωνα με τα Ýγγραφα της ΙρλανδικÞς ΚυβÝρνησης, απελÜθηκε ως "Üπορος κι ανεπιθýμητος". Στο ταξßδι της επιστροφÞς του με πλοßο, πßστευε üτι δÝχτηκε επßθεση απü 2 μÝλη του πληρþματος κι ανταπÝδωσε. ΣυνελÞφθη και κρατÞθηκε. Η επιστροφÞ του απü την Ιρλανδßα επÝφερε την Ýναρξη της τελευταßας φÜσης της ζωÞς του, την οποßα πÝρασε σε διαφορετικÜ Üσυλα. Εκεßνη την περßοδο δημοσιεýτηκε το πιο γνωστü Ýργο του: Το θÝατρο και το εßδωλü του (1938). Αυτü το βιβλßο περιεßχε τα δýο μανιφÝστα του ΘεÜτρου της Σκληρüτητας. Εκεß, πρüτεινε "Ýνα θÝατρο που Þταν στην πραγματικüτητα μια επιστροφÞ στη μαγεßα και τα τελετουργικÜ και προσπÜθησε να δημιουργÞσει μια νÝα θεατρικÞ γλþσσα τοτÝμ και χειρονομßας -μια γλþσσα χþρου χωρßς διÜλογο που θα Üρεσε σε üλες τις αισθÞσεις". Οι λÝξεις λÝνε ελÜχιστα στο μυαλü", Ýγραψε "σε σýγκριση με το διÜστημα που βροντÜ με εικüνες και γεμÜτο Þχους".
     Το 1943 μεταφÝρθηκε στο ψυχιατρικü νοσοκομεßο του ΡοντÝζ üπου υπεβλÞθη σε θεραπεßες με ηλεκτροσüκ και μÝσω ΤÝχνης. Στην πορεßα το 1946 νοσηλεýτηκε στη ψυχιατρικÞ κλινικÞ του Ivry-sur-Seine ενþ συνÝχισε το συγγραφικü του Ýργο. Το 1948 διαγνþστηκε με καρκßνο του παχÝος εντÝρου κι απεβßωσε 4 ΜÜρτη σε ψυχιατρικÞ κλινικÞ του Ivry-sur-Seine, μιας κοινüτητας στα νοτιοανατολικÜ προÜστια του Παρισιοý.
     Το Ýργο του αποδεßχθηκε σημαντικÞ επιρροÞ στο ΘÝατρο του Παραλüγου, ιδιαßτερα στα Ýργα του Jean Genet και του Samuel Beckett, και βοÞθησε να εμπνεýσει Ýνα κßνημα μακριÜ απü τον κυρßαρχο ρüλο της γλþσσας και του ορθολογισμοý στο σýγχρονο θÝατρο. Εßχε επßσης σημαντικÞ επιρροÞ στους φιλοσüφους Gilles Deleuze και Félix Guattari.



     Οι ιδÝες του υιοθετÞθηκαν κι εμφανßστηκαν Ýντονα στην προσαρμογÞ του Barrault στη Δßκη (The Trial) του ΚÜφκα (1947). Μια εξαιρετικÜ σημαντικÞ μελÝτη για το Ýργο του Artaud προÝρχεται απü τον Jacques Derrida. Σýμφωνα με το φιλüσοφο, ως θεατρικüς συγγραφÝας κι ηθοποιüς, εßναι η ενσÜρκωση μιας επιθετικÞς κι επανορθωτικÞς χειρονομßας, που χτυπÜ, ακοýγεται, εßναι σκληρÞ με δραματικü τρüπο κι επßσης με κριτικÞ αποφασιστικüτητα. Προσδιορßζοντας τη ζωÞ ως τÝχνη, επικεντρþθηκε κριτικÜ στο δυτικü πολιτισμικü κοινωνικü δρÜμα, για να επισημÜνει και να αρνηθεß τη διπλÞ αντιμετþπιση που βασßζεται η δυτικÞ θεατρικÞ παρÜδοση. ΕργÜστηκε με τη δßνη των συναισθημÜτων και των τρελþν εκφρÜσεων, υποταγμÝνος σε μια αντßθετη δýναμη που προερχüταν απü την πρÜξη της χειρονομßας. Ο θεατρικüς επαγγελματßας Peter Brook εμπνεýστηκε απü το Theatre of Cruelty του Αρτþ σε μια σειρÜ εργαστηρßων που οδÞγησαν στη παραγωγÞ του Marat/Sade απü τη Royal Shakespeare Company το 1964, η οποßα παßχτηκε στη ΝÝα Υüρκη και το Παρßσι, καθþς και στο Λονδßνο. Το Ζωντανü ΘÝατρο επηρεÜστηκε επßσης πολý απü τον Αρτþ, üπως και το πολý πειραματικü θÝατρο κι η τÝχνη της παρÜστασης στην αγγλικÞ γλþσσα.
     Η Karen Finley, ο Spalding Gray, η Liz LeCompte, ο Richard Foreman, ο Charles Marowitz, ο Sam Shepard, ο Joseph Chaikin κι Üλλοι, üλοι ανÝφεραν τον Αρτþ ως μια απü τις επιρροÝς τους. Ο συγγραφÝας κι ηθοποιüς Tim Dalgleish Ýγραψε και παρÞγαγε το Ýργο The Life and Theatre of Antonin Artaud (αρχικÜ ονομαζüμενο Pigshit) για την αγγλικÞ εταιρεßα σωματικοý θεÜτρου Bare Bones το 1999. Στον ΚαναδÜ, ο θεατρικüς συγγραφÝας Gary Botting δημιοýργησε μια σειρÜ απü Artaudian χÜπενινγκς απü το The Aeolian Stringer μÝχρι το Zen Rock Festival. Το λατινοαμερικÜνικο δραματικü μυθιστüρημα Yo-Yo Boing! της Giannina Braschi περιλαμβÜνει μια συζÞτηση μεταξý καλλιτεχνþν και ποιητþν σχετικÜ με τα πλεονεκτÞματα των πολλαπλþν ταλÝντων του Aρτþ σε σýγκριση με τα μοναδικÜ ταλÝντα Üλλων ΓÜλλων συγγραφÝων. Το συγκρüτημα Bauhaus συμπεριÝλαβε Ýνα τραγοýδι για το θεατρικü συγγραφÝα, που ονομÜζεται Antonin Artaud, στο Üλμπουμ τους Burning from the Inside. Το συγκρüτημα σκληροý ροκ απü την ΑργεντινÞ Pescado Rabioso ηχογρÜφησε Ýνα Üλμπουμ με τßτλο Artaud. Ο κινηματογραφιστÞς E. Elias Merhige, κατÜ τη διÜρκεια μιας συνÝντευξης του συγγραφÝα Scott Nicolay, ανÝφερε τα γραπτÜ του Αρτþ ως βασικÞ επιρροÞ για την πειραματικÞ ταινßα Begotten.
     Εδþ τελειþνει το απüσπασμα της Βßκυς ΔιαμÜντη κι απü δω και πÝρα συνεχßζω... -μπρÜβο σου Βßκυ, Þτανε πλοýσιο και κατατοπιστικü!!!

     Σýμφωνα με τον ßδιο, το θÝατρο της σκληρüτητας δημιουργÞθηκε προκειμÝνου ν' αποκατασταθεß στο θÝατρο μια εμπαθÞς και σπασμωδικÞ σýλληψη της ζωÞς. ΒασικÜ χαρακτηριστικÜ του θεÜτρου της σκληρüτητας εßναι:

 * Η απαισιοδοξßα αλλÜ ταυτüχρονα κι η ελπßδα üτι το θÝατρο μπορεß να οδηγÞσει σε αλλαγÝς.
 * Η απομÜκρυνση του κοινοý απü τη καθημερινÞ πραγματικüτητα κι η χρÞση συμβüλων με σκοπü τη συναισθηματικÞ και ψυχικÞ συμμετοχÞ του.
 * ΧρÞση τεχνικþν και σκληρþν εκφραστικþν μÝσων με απþτερο στüχο την αφýπνιση του κοινοý, Ýνα εßδος ψυχοθεραπεßας.
 * ΧρÞση του γκροτÝσκ, του Üσχημου και του πüνου για να απευθýνεται στο κοινü.


                                       ΤÜξη του... 2019!
   Φωτ.: (απü αριστ.) Mervyn Peake, Martin Luther King Jr., Marcel Duchamp.
μÝση: Kurt Schwitters, John Steinbeck, Helen Keller, Maria Olga de Moraes Sarmento da Silveira.
κÜτω: Ruth Benedict, Sergei Eisenstein, Antonin Artaud, D. W. Griffith.

     "… υπÜρχει Ýνα πρÜγμα που εßναι κÜτι, και που το νιþθω απü κεßνο που θÝλει ΝΑ ΒΓΕΙ: η παρουσßα του σωματικοý μου πüνου, αυτÞ η απειλητικÞ παρουσßα που δε λÝει να βαρεθεß ποτÝ το σþμα μου…"

     ΜεσÞλικας πια, παθαßνει συχνÜ νευρικοýς κλονισμοýς και το 1938 χαρακτηρßζεται παρÜφρων, συλλαμβÜνεται και κλεßνεται σε ψυχιατρικÜ Üσυλα. Ο Dr. L., που συχνÜ αναφÝρει ο Αρτþ στις επιστολÝς του και που δεν εßναι Üλλος απ’ τον Jacques Lacan, το 1939 μιλþντας στον Roger Blin, διÝγνωσε πως ο Αρτþ, "θεραπεýτηκε, θα ζÞσει μÝχρι τα 80 και δεν θα ξαναγρÜψει τßποτα πια, θεραπεýτηκε". Θα παραμεßνει üμως Ýγκλειστος για τα επüμενα 9 χρüνια ενþ γρÜφει ασταμÜτητα.
     Στη διÜρκεια της γερμανικÞς κατοχÞς κινδýνεψε να πεθÜνει απü ασιτßα και με τη βοÞθεια της μητÝρας του μεταφÝρθηκε στο σανατüριο Rodez. Εκεß τον υπÝβαλλαν σε απανωτÜ ηλεκτροσüκ. Σε διÜστημα λιγüτερο απü Ýναν χρüνο, θα υποβληθεß σε περισσüτερα απü 51 ηλεκτροσüκ. Στη διÜρκεια μιας θεραπεßας, θα σπÜσει το πλευρü του ενþ σε μιαν Üλλη θα πÝσει σε κþμα και θα ξυπνÞσει στο νεκροτομεßο. Αρχßζει να υποφÝρει απü αιμορραγßα στα Ýντερα και θα χÜσει üλα του τα δüντια. Το 1946 τελικÜ απελευθερþνεται αλλÜ εßναι Üρρωστος με καρκßνο στα Ýντερα και θα πεθÜνει τελικÜ το 1948 απü υπερβολικÞ δüση ενüς φαρμÜκου.
     Ο ΑντονÝν Αρτþ υπÞρξε ηθοποιüς, ποιητÞς, σκηνοθÝτης, συγγραφÝας, σκηνογρÜφος, ενδυματολüγος και θεωρητικüς του θεÜτρου. ¸γραψε θεατρικÜ Ýργα, σενÜρια, δοκßμια, κριτικÝς, ποιÞματα, μανιφÝστα και επιστολÝς -πολλÝς επιστολÝς- με Þ χωρßς παραλÞπτη. Παρüλο που δεν κατÜφερε να πραγματοποιÞσει ο ßδιος το καλλιτεχνικü του üραμα, κατÜφερε να επηρεÜσει την εξÝλιξη του θεÜτρου. Η ζωÞ του μοιÜζει με κεßνη του μÜρτυρα, βασανισμÝνος απü Ýναν πüνο σωματικü, που Ýδινε μεταφυσικÞ διÜσταση, τυραννισμÝνος απ' τη κατÜθλιψη και τον νευρικü κλονισμü, εθισμÝνος στο üπιο και τα κατασταλτικÜ, ιδιοφυÞς κι αγνοημÝνος απ' τους συγχρüνους του ως τρελλüς, τρÜβηξε τον προσωπικü του δρüμο χωρßς πισωγυρßσματα και χωρßς μετÜνοιες.
     Απ' το 1920 που εγκαθßσταται στο Παρßσι γνωρßζει τον κýκλο των Ντανταúστþν και γßνεται απ' τα πρþτα μÝλη του σουρρεαλιστικοý κινÞματος. ¸χει μεγÜλες ελπßδες απ' αυτü το κßνημα, απ' την επανÜσταση που διακηρýττουν. Γßνεται διευθυντÞς της ΣουρρεαλιστικÞς ΚεντρικÞς ΕπιτροπÞς, κρατÜ το ημερολüγιο του Γραφεßου Σουρρεαλιστικþν Ερευνþν, γρÜφει στη ΣουρρεαλιστικÞ ΕπανÜσταση.


                                Σκßτσο με τον εαυτü του

     Ωστüσο δε θα μεßνει για πολý. Η ÜρνησÞ του να χρησιμοποιÞσει την αυτüματη γραφÞ, η μεταφυσικÝς εμμονÝς του, η διαγραφÞ του φßλου του ΡοζÝ ΒιτρÜκ απ' την ομÜδα, η προσχþρηση των σουρρεαλιστþν στο Κομμουνιστικü Κüμμα Γαλλßας, οδηγοýνε στη διαγραφÞ του το 1926. Ο Αρτþ κατηγορεß τους σουρρεαλιστÝς για καιροσκοπισμü: "Δε θÝλησα να εμπιστευτþ παρÜ στον εαυτü μου τη φροντßδα να καθορßσω τα üριÜ μου, το üτι απαιτþ να μ’ αφÞσουν ελεýθερο και κýριο της ßδιας μου της δρÜσης. Μα τß να τη κÜνω εγþ üλη την ΕπανÜσταση του κüσμου αν ξÝρω üτι παραμÝνω αιþνια δυστυχισμÝνος κι Üθλιος μες στη καρδιÜ της ßδιας μου της λειψανοθÞκης"; Απαντþντας στην επßθεση που δÝχτηκε απ’ τους παλιοýς του συντρüφους κÜνει τον απολογισμü για τη συμμετοχÞ του στο κßνημα:

   "Ο σουρρεαλισμüς υπÞρξε αυτÞ η δυναμικÞ ελπßδα, η ακατÜληπτη και πιθανüν απατηλÞ üπως και κÜθε Üλλη, που üμως σε ωθεß ακοýσια να παßξεις το τελευταßο χαρτß, να κρεμαστεßς απ’ οποιαδÞποτε φαντασßωση, Ýστω κι αν αυτÞ ξεγελÜσει για λßγο το πνεýμα. Ο σουρεαλισμüς δεν μποροýσε να μου ξαναδþσει μια χαμÝνη ουσßα, αλλÜ μου Ýμαθε να μην αναζητþ μÝσα στην εργασßα της σκÝψης μια συνÝχεια που μου εßχε γßνει ανÝφικτη, και να μπορþ να αρκοýμαι στα φαντÜσματα που το μυαλü μου Ýσερνε μπροστÜ μου".


                              Σκßτσο του: "le Momo" 1947

     Για τον Αρτþ, η θεατρικÞ πρÜξη δεν Ýπρεπε να περιορßζεται σε Ýνα σκηνικü δρþμενο μπρος απü Ýνα παθητικü ακροατÞριο, αλλÜ Ýπρεπε ν' αφυπνßζει τη συνεßδηση και τα αισθÞματα των ανθρþπων, ως μßα πνευματικÞ θεραπεßα, που το ÜγγιγμÜ της δεν θα μποροýσε να ξεχαστεß. Η σκληρüτητα, για τον Αρτþ, Þταν το συστατικü που ερχüταν ν' αντιταχθεß στη νωθρüτητα και στον εφησυχασμü και να προκαλÝσει την αÝναη εσωτερικÞ διαπÜλη, þστε η ανθρþπινη ýπαρξη ν' αναμετρηθεß με τα προκαθορισμÝνα μÝτρα της. Η θεωρßα του διατυπþθηκε στο βιβλßο του Το θÝατρο και το εßδωλü του αλλÜ περισσüτερο στην ßδια τη ζωÞ του, που Þταν Ýνας διαρκÞς αγþνας να υπερβεß τον σωματικü και ψυχικü πüνο. ¸να ακüμα θÝμα διαμÜχης με τους σουρρεαλιστÝς εßναι το θÝατρο. Ο Αρτþ το θεωρεß πολý σημαντικü, ενþ οι σουρρεαλιστÝς ανþφελη διασκÝδαση για τους αστοýς. Το 1935 ο Αρτþ θα επιχειρÞσει να καθιερþσει το ΘÝατρο της Σκληρüτητας (Théâtre de la Cruauté), ανεβÜζοντας τους ΤσÝντσι (Les cenci), απ’ τη 5πρακτη τραγωδßα του Shelley (1819) και το διÞγημα του Stendhal (1837).
     Η πρεμιÝρα δüθηκε ΜÜη του 1935 στo θÝατρο Folies Wagram. Το κεßμενο, üπως λÝει ο ßδιος, "Ýθετε σε αμφισβÞτηση üλες τις παραδοσιακÝς αξßες της κοινωνßας, της τÜξης, της δικαιοσýνης, της θρησκεßας, της οικογÝνειας, του Ýθνους". Η παρÜσταση κρßθηκε σαν αποτυχßα απü κοινü και κριτικοýς κι Ýμεινε μüνο 17 μÝρες στη σκηνÞ. Η οικονομικÞ αποτυχßα του εγχειρÞματος απογοÞτευσε πολý τον Αρτþ, που δε θα ξανασκηνοθετÞσει για το θÝατρο Ýκτοτε. Η παρÜσταση üμως αυτÞ Ýθεσε σε εφαρμογÞ τη θεωρßα του για το νÝο εßδος θεÜτρου που οραματιζüταν στα μανιφÝστα του (1933, 1935), που δημοσιεýτηκαν στην Nouvelle Revue Française (NRF).
     Η αρχÞ εßχε γßνει το 1931 üταν στο πλαßσιο της αποικιακÞς Ýκθεσης στο Παρßσι παρακολοýθησε Ýναν χορευτικü θßασο απ' το Μπαλß. ΑυτÞ Þταν η αφορμÞ ν' αποκρυσταλλωθεß το αßτημα του Αρτþ για Ýνα νÝο εßδος θεÜτρου, διαφορετικü απ' το λογοκρατοýμενο Δυτικü ΘÝατρο, που θα δßνει Ýμφαση στο χορü, τη μουσικÞ, τη κßνηση, τη τελετουργßα. ¸τσι γεννιÝται η ιδÝα του περß μαγικοý θεÜτρου και ζητÜ το θÝατρο να ξεφýγει πια απ' τη λογοτεχνßα και να γυρßσει στις αρχÝγονες ρßζες του, τα τελετουργικÜ δρþμενα. Στα Üρθρα-μανιφÝστα που δημοσιεýει, ζητÜ να βρει το θÝατρο τη λειτουργικÞ του δýναμη, υμνεß το αρχÝγονο θÝατρο και ομολογεß την πßστη του σ' Ýνα γυμνü -απογυμνωμÝνο θÝατρο, που θα βασßζεται στην απüλυτη χειρονομßα και σε σ’ Ýναν ηθοποιü- ιερογλυφικü σýμβολο που θα παßρνει κÜθε φορÜ Üλλη μορφÞ, ενþ ο συγγραφÝας θα εßναι ο πραγματικüς συγγραφÝας της παρÜστασης. ¸τσι διαμορφþνεται η θεωρßα, που Ýχει σαν στüχο να βγÜλει στην επιφÜνεια τα ορμÝμφυτα του θεατÞ.



     Η μοναδικÞ σκηνοθεσßα που Ýκανε μετÜ τους «ΤσÝντσι» Þταν üχι πια για το θÝατρο, αλλÜ για το ραδιüφωνο. Το 1947 ηχογρÜφησε το Pour en finir avec le jugement de Dieu (Για να τελειþνουμε με την υπüθεση του θεοý) ως μια μικρογραφßα αυτοý που εννοοýσε ΘÝατρο της Σκληρüτητας.
Το κεßμενο γρÜφτηκε στο Üσυλο και κÜνει κατÜ μÝτωπο επßθεση -τη τελευταßα του- στο χριστιανισμü, τη ψυχιατρικÞ, τον πüλεμο. Πιστü στη θεωρßα του της σκληρüτητας, εßναι Ýνα παρÜφορο Ýργο, γεμÜτο ουρλιαχτÜ και παρÜξενους Þχους, σκοτεινÞ ατμüσφαιρα κι Üγρια γλþσσα. Το Ýργο λογοκρßθηκε τη τελευταßα στιγμÞ πριν βγει στον αÝρα κι ο Ferdinand Pouey που το 'χε αναλÜβει, παραιτÞθηκε απ' το ραδιοφωνικü σταθμü σ' Ýνδειξη διαμαρτυρßας. Πολλοß διανοοýμενοι και καλλιτÝχνες διαμαρτυρÞθηκαν κι ο Αρτþ κατÜφερε να οργανþσει 2 ιδιωτικÝς παρουσιÜσεις του, αλλÜ Ýπρεπε να περÜσουν 30 χρüνια για ν' ακουστεß απ’ το ραδιüφωνο.

   "Αν το θÝατρο θÝλει να μας ξαναγßνει αναγκαßο, πρÝπει να μας δþσει üλα αυτÜ τα στοιχεßα που υπÜρχουν στον Ýρωτα, στο Ýγκλημα, στον πüλεμο Þ στην τρÝλλα".

     O ΑντονÝν Αρτþ Ýχει καταχωρηθεß στις μÝρες μας ως μßα φιγοýρα με μεγÜλη επßδραση στο θÝατρο, την τÝχνη και τη λογοτεχνßα. Η θεωρßα του επηρÝασε το ΘÝατρο του Παραλüγου κι ιδιαßτερα τα Ýργα των ΖενÝ και ΜπÝκετ, ενþ ενÝπνευσε το σýγχρονο θÝατρο να απαγκιστρωθεß απü την παντοκρατορßα του ορθολογισμοý.



ΕΡΓΑ ΤΟΥ:

Ο καλüγερος (του Λιοýúς) [ΔιασκευÞ]" [Le moine]; Lewis, M. G., Matthew Gregory, 1775-1818 μετ. ΑλÝξης ΖÞρας, Αιγüκερως , c1981
"Ο ΗλιογÜβαλος Þ ο εστεμμÝνος αναρχικüς" [Héliogabale : ou L'anarchiste couronné (1934)] ; μετ. Τοýλα Τüλια , Ελεýθερος Τýπος, 198? (ΞÝνη λογοτεχνßα ) κι Αιγüκερως, 1981
"Τα επαναστατικÜ μηνýματα" [Messages révolutionnaires] ; μετ. Λητþ ΛÜσκου , ΜπογιÜτης, 1983
"Βαν Γκογκ ο αυτüχειρας της κοινωνßας" [Van Gogh le suicidé de la société (1947)] ; μετÜφραση ΔÝσποινα ΨÜλλη, Αιγüκερως , c1986
"ΓρÜμματα στη Genica" [Lettres à Génica Athanasiou : précédées de deux poèmes à elle dédiés (1969)] ; μετ. ΕλÝνη Μαχαßρα , Σμßλη, 1986
"Η μεγÜλη μÝρα και η μεγÜλη νýχτα" ; μετÜφραση ΣτÝφανος ΕυθυμιÜδης, Αιγüκερως, c1987 και 2001 (Ο τßτλος του βιβλßου προÝρχεται απü το κεßμενο του Αρτþ Η μεγÜλη νýχτα σαν απÜντηση του κειμÝνου των σουρεαλιστþν Η μεγÜλη ημÝρα)
"Ταξßδι στη χþρα των ΤαραχουμÜρα" [D'un voyage au pays des Tarahumaras(1945)]; μετ. Λυδßα ΚουβÜτσου, Αιγüκερως , c1989
"Για να τελειþνουμε με την υπüθεση του θεοý"; μετ. Λυδßα ΚουβÜτσου, πρüλογος ΓιÜννης ΣολδÜτος, Αιγüκερως , c1989 και 2001
"Η τÝχνη και ο ΘÜνατος" [L’art et la mort. (1929)]; μετ. Σεραφεßμ ΒελÝντζας, Μαýρος ¹λιος , 1991
"Το θÝατρο και το εßδωλü του" [Le Théâtre et son double (1938)]; μετ. Παýλος ΜÜτεσις, Δωδþνη , 1992 (ΜελÝτες για το θÝατρο)
"ΕπιστολÝς και Üλλα τραγικÜ" ; μετ. Λεωνßδας ΧρηστÜκης , Δελφßνι , 1995 (ΜικρÞ συλλογÞ)
"ΑρχιτÝκτονες του σýγχρονου θεÜτρου" ; μετ. Λßζα Μαντζοποýλου, επιμ. Παýλος ΜÜτεσις, Κεßμενα των Αρτþ, ΠιραντÝλλο, Σþου, Μπρεχτ, Πισκατüρ, ΜπÝργκμαν, ΓÝιτς, Τοκβßλ, ¢ππια, Γκ. ΚρÝηγκ/ Δωδþνη, [198-]
"Пoýτσα και ξýλο" [Cogne et Foutre] ; μετ. ΖÞσης ΑúναλÞς, Εκδüσεις Ουαπßτι
"ΠαρασπουδÝς Στη ΓαλλικÞ Ποßηση", μετ. ΓιÜννης ΛειβαδÜς, εκδüσεις Bibliotheque 2018




================

ΣκατÜ Στο Πνεýμα

ΜετÜ τον ρομαντισμü,
ο συμβολισμüς,
ο ντανταúσμüς,
ο σουρεαλισμüς,
ο λετρισμüς
και ο μαρξισμüς,
δηλαδÞ εκατü “σχολÝς” πολιτικÞς, φιλοσοφικÞς και λογοτεχνικÞς ανατροπÞς, υπÜρχει μια λÝξη, Ýνα πρÜγμα, που Ýμεινε üρθιο, μια αξßα που Ýμεινε αναλλοßωτη, που διατÞρησε σε πεßσμα üλων την υπεροχÞ της, εßναι η λÝξη και το πρÜγμα πνεýμα,
η αξßα που προσδßδεται στο πνεýμα,
η αξßα του πρÜγματος πνεýμα,
λες και θ’ αρκοýσε να προφÝρουμε την μαγνητικÞ αυτÞ λÝξη,
λες και θ’ αρκοýσε να την αφÞσουμε να ξεπηδÞσει στη γωνιÜ μιας σελßδας, για να Ýχουν ειπωθεß üλα.
Σαν να εννοεßτο, πρÜγματι,
και σαν αρχÞ και σαν ουσßα, üτι το πνεýμα εßναι η Ýμφυτη Ýννοια, η αξßα υπüδειγμα,
η λÝξη κορυφÞ,
που απü το σημεßο αυτü και πÝρα, ο παλιüς αταβιστικüς αυτοματισμüς του ζþου που ονομÜζεται Üνθρωπος θα Ýπαυε να κλυδωνßζεται.
Γιατß το φορεßο θα Þταν καλÜ στερεωμÝνο στη θÝση του.
Παντοý Þταν αναμφισβÞτητο, μετÜ απü, δεν ξÝρω κι εγþ πüσα, χρüνια Καββαλισμοý, ερμητισμοý, μυσταγωγßας, πλατωνισμοý και ψυχουργßας,
üτι το σþμα εßναι τÝκνο του πνεýματος, του οποßου φαßνεται να εßναι η διüγκωση,
το σýμφυρμα Þ ο μαγικüς σωρüς
και πως δεν μποροýμε να αντιληφθοýμε σþμα που να μην εßναι, στο τÝλος της φυσικÞς πορεßας, η κατÜληξη μιας σκοτεινÞς σýζευξης του πνεýματος με την ßδια του τη δýναμη, το üριο μιας διαδρομÞς επιλεγμÝνης απ’ το ßδιο το πνεýμα κατÜ την πορεßα του,
σαν να μην μποροýσε να υπÜρχει σþμα, εÜν δεν υπÞρχε κÜπου το πνεýμα,
σαν η κατÜσταση που αποκαλεßται σþμα, το πρÜγμα που ονομÜζουμε σþμα, να Þταν ουσßα και φýσει κατþτερο απü την κατÜσταση πνεýμα και να πÞγαζε απ’ αυτÞν.
Σαν το σþμα να Þταν η Üμαξα και το πνεýμα, το Üλογο, που οδηγεßται απü Ýνα Üλλο πνεýμα που ονομÜζεται αμαξÜς.
Σαν το σþμα να εßναι οι εργÜτες του εργοστασßου και το πνεýμα, το αφεντικü, το οποßο Ýχει επινοÞσει το αλυσσüδεμα των εργατþν στη διαδικασßα παραγωγÞς.
Σαν το σþμα να Þταν το κορμß üλων των στρατιωτþν που σκοτþνονται υπü τις διαταγÝς αυτοý του μεγÜλου πνεýματος, του Στρατηγοý, που τους στÝλνει να σφαγιασθοýν.
Σαν να Þταν αυτονüητο για τη ζωÞ üτι το σþμα εßναι αυτÞ η βρωμερÞ ουσßα μÝσα στην οποßα το πνεýμα κÜνει το ποδüλουτρü του, üπως Ýνας καπουτσßνος ξεπλÝνει τις μπüτες του μÝσα στο λουτρü αßματος του πολÝμου.
Και το σþμα δεν Ýχει παρÜ να το βουλþσει.
Θα Þθελα να δω το σþμα ενüς πνεýματος να οργανþνει τα μελλοντικÜ του κοιμητÞρια.
ΑλλÜ πιο πριν, θα Þθελα να μιλÞσω για τους εφιÜλτες.
Αστεßα ανακολουθßα, δεν εßναι;
Να περνÜς Ýτσι ξαφνικÜ και κτηνþδικα απü το πνεýμα στους εφιÜλτες.
Οι εφιÜλτες προÝρχονται απ’ τους παλιανθρþπους, απ’ üλους τους αρνητÝς του σþματος,
απ’ üλους τους πλÞρεις πνεýματος, που ασκοýν μαγεßα για να ζÞσουν και που δεν Ýχουν βιþσει παρÜ μüνο πνεýμα, δηλαδÞ τη μαγεßα.
Χωρßς τους υποστηρικτÝς της καθαρüτητας του πνεýματος,
του καθαροý πνεýματος σαν αρχÞ των πραγμÜτων και του Θεοý ως καθαροý πνεýματος,
δεν θα υπÞρχαν εφιÜλτες.
Και üλοι βÝβαια, απü τüτε που υπÜρχει η γη, Ýχουν να παραπονεθοýν για Ýναν εφιÜλτη, να του προσÜψουν, μüλις ξυπνÞσουν, üτι τους βασÜνισε τη νýχτα, χωρßς üμως να δþσουν μεγαλýτερη σημασßα,
χωρßς να δþσουν προσοχÞ στην σοβαρüτητα του γεγονüτος.
Δεν γνωρßζουν üτι ο εφιÜλτης εßναι η εßσοδος του παραλογισμοý απü το κενü,
η αναρχßα μÝσα στην κανονικÞ λογικÞ του μυαλοý τους,
το δηλητÞριο που ρßχνεται στην ευμÜρεια, μια παρÝμβαση απü κÜτω προς τα πÜνω, üτι εßναι η σταγüνα του μßσους κÜποιου Üλλου, που κυλÜει στη βραδυνÞ αναπνοÞ τους, η ενστÜλαξη μιας νýμφης του πνεýματος, Ýνα δÜκρυ καθαροý πνεýματος που αθüρυβα εισÞχθη στο σþμα τους, απü κÜθε τι που εßναι αδυναμßα, απουσßα, κενü, μßσος, αρρþστια Þ επιθυμßα.
Ο εφιÜλτης λοιπüν, για την πλειοψηφßα των κοιμωμÝνων στη γη δεν εßναι παρÜ μια ωραßα ιστορßα που διηγοýνται μüλις πεταχτοýν απ’ το κρεβÜτι.
ΚÜτι σαν διÞγημα του ¸ντγκαρ Πüε, του ΕρμÜν Μελβßλ, του Χüφμαν, του Λαμüτ ΦουκÝ, του ΝαθαναÝλ Χþθορν, του Λιοýις Þ του Καμßσο,
των οποßων το üνειρü τους παρÝχει το υλικü για την απεικüνιση τÜχα της ζωÞς,
αλλÜ δεν υποψιÜζονται,
δεν αντιλαμβÜνονται,
πως κÜποιοι Üνθρωποι ψÜχνουν μεθοδικÜ, μÝσα στο üνειρο, τον τρüπο για να σταματÞσουν τη ζωÞ, να αποκτÞσουν αυτοß οι ßδιοι ζωÞ, εις βÜρος της στρεβλωμÝνης αγωνßας του κοιμþμενου που αυτοß Ýχουν κυριεýσει.
Με ποιο τρüπο;
Επωφελοýμενοι απ’ τον ýπνο του ανθρþπου,
απü την χαλÜρωση που προσφÝρει ο ýπνος στον Üνθρωπο, για να ξεριζþσουν απü τη φυσιολογικÞ ροÞ του μοριακοý τρüπου ýπαρξης ενüς ανθρþπου, μια μικρÞ φÝτα ζωÞς, Ýνα μικρü αιμÜτινο δßκτυο ατüμων που θα τους χρησιμεýσει για να θρÝψουν τη δικÞ τους ζωÞ.
¸νας εφιÜλτης δεν εßναι ποτÝ τυχαßο συμβÜν, αλλÜ συμφορÜ ολüδικÞ μας, ξαμολημÝνη απü μια πουτÜνα, απü το στüμα ενüς βαμπßρ που μας βρßσκει πολý πλοýσιους σε ζωÞ και που δημιουργεß, με ορισμÝνες σταλαγματιÝς αλληλεπιδρÜσεων μÝσα στις σκÝψεις μας,
καταστροφικÜ κενÜ στις διαδρομÝς των αναπνοþν του κοιμþμενου σþματüς μας το οποßο νομßζει üτι Ýχει γλιτþσει απü τις Ýγνοιες.
Εßναι οι Üνθρωποι λοιπüν που δημιουργοýν αυτοýς τους εφιÜλτες, αλλÜ αυτοß οι Üνθρωποι εßναι πνεýματα που θÝλησαν να παραμεßνουν στο πνεýμα χωρßς να προχωρÞσουν πιο μακριÜ στη ζωÞ.
Και τι εßναι το πνεýμα;
Το πνεýμα πραγματικÜ.
Εννοþ πÝρα απü τη Φιλοσοφßα.
Και γιατß το σþμα να προÝρχεται απü το πνεýμα και üχι το πνεýμα απü το σþμα;
Γιατß το πνεýμα να περιÝχει τις αξßες και το σþμα να θεωρεßται απλþς η Üθλια κατοικßα τους, η υλικÞ τους ενσÜρκωση;
Λες και υπÞρξε ποτÝ κÜποιο μυστÞριο που ονομÜζεται ενσÜρκωση.
Ποια σχÝση υπÜρχει ανÜμεσα στο σþμα και το πνεýμα;
Αν σκεφτοýμε καλÜ, καμßα.
Γιατß το σþμα ξÝρουμε τι εßναι, αλλÜ το πνεýμα,
ποιος εßπε πως Þταν η αρχÞ εκεßνου απ’ üπου ξεπηδÜ ü,τι υπÜρχει στη ζωÞ;
Εßναι το πνεýμα που Ýχει τα δεδομÝνα.
ΜÝσα σ’ αυτü εßναι που βλÝπουμε τις ιδÝες, τα μητρικÜ αυτÜ μαστÜρια απ’ τα οποßα τρÝφεται ο,τιδÞποτε Ýχει ενÝργεια.
ΑλλÜ, μας την σπας, ΠλÜτωνα. Και σεις, ΣωκρÜτη, Επßκτητε, Επßκουρε, Καντ, ακüμα κι εσý ΚαρτÝσιε.
Γιατß μποροýμε εýκολα ν’ αντιστρÝψουμε το πρüβλημα και να ποýμε πως το πνεýμα δε θα εßχε υπÜρξει, οýτε οι αξßες και τα δεδομÝνα του, αν το σþμα, που τις διÝδωσε, δε βρισκüταν εκεß, τη στιγμÞ που το πνεýμα, πÜντα βρισκüμενο σε ακινησßα, αρεσκüταν απλþς να τις κοιτÜζει, περιμÝνοντας να τις σοδομßσει απ’ την πρþτη στιγμÞ.
Αφοý χωρßς την αρχÞ του σοδομισμοý, δεν θα απÝμενε πλÝον στο πνεýμα παρÜ να αδειÜσει εξßσου τη γη και το μεγÜλο κενü των πλανητþν, το οποßο ο ΠλÜτωνας, αυτüς ο θλιβερüς ημιμαθÞς, νüμισε κÜποια μÝρα üτι Þταν επιπλωμÝνο με ιδÝες, που κανεßς ποτÝ δεν συνÜντησε.
Γιατß το πνεýμα εßναι μια πομφüλυγα, μια απÜτη.
¸να εßδος στοιχειωμÝνου καπνοý που δε ζει παρÜ μüνο απ’ ü,τι απομυζÜ απü το σþμα, για να κÜνει με κüπο μια κßνηση και üχι μια σκÝψη Þ μια υπüθεση.
Γιατß τι εßναι αυτÝς οι σκÝψεις, οι υποθÝσεις, οι αξßες και οι ιδιüτητες;
¸ννοιες χωρßς ζωÞ που υλοποιοýνται μüνο üταν το σþμα τις αποβÜλει, δημιουργþντας μια μεγÜλη εφßδρωση για να τις αναγκÜσει να το εγκαταλεßψουν.
Γιατß το σþμα δεν Ýχει ποτÝ ανÜγκη να του προσδιορßσουμε τι Ýκανε.
Χωρßς τις καθημερινÝς λειτουργßες του σþματος, δεν θα γεννιüταν ποτÝ καμιÜ σκÝψη και δεν εßναι απü το σþμα που γεννιÝται, αλλÜ ενÜντιÜ του, με την ευκαιρßα μιας κßνησης δικÞς του, της οποßας η σκÝψη, δηλαδÞ η σκιÜ, θÝλησε να ζÞσει απü μüνη της, υπü την επÞρεια των λεγüμενων πνευμÜτων.
Αυτþν των εξüριστων αερικþν που Þθελαν να αποκτÞσουν υπüσταση χωρßς üμως να κοπιÜσουν για να την κερδßσουν.
¼ταν κÜποιος δεν Ýχει σþμα και εßναι Ýνα τßποτα, üταν δεν Ýχει ακüμα αναπνεýσει, απαιτεßται φοβερÞ θÝληση για να καταφÝρει να κατασκευÜσει Ýνα τÝτοιο σþμα και να κατακτÞσει μ’ αυτü τη δυνατüτητα να αναπνÝει καθολικÜ.
Και αυτü δεν εßναι θÝμα σκÝψης, αλλÜ μιας τρομερÞς φρßκης την οποßα πρÝπει να υπερπηδÞσει.
Σ’ αυτü το σημεßο εßναι που ψüφησε ο μεγÜλος αγýρτης,
ο απατεþνας,
ο μÝγας γαμημÝνος απü την πλημμýρα των καθαρþν ουσιþν,
που ως αρχÞ και ουσßα και χωρßς σþμα για να τους αντισταθεß, δεν εßναι παρÜ η τρýπα του αιþνιου περÜσματος κÜθε σκÝψης Þ υπüθεσης για ýπαρξη,
ο Θεüς,
πνεýμα καθαρü, σκιÜ και δυνητικüτητα.
Πολý δειλÜ για να επιχειρÞσουν να αποκτÞσουν σþμα, τα πνεýματα, πτητικÜ αÝρια, πιο ελαφριÜ και απü κÜθε επεξεργασμÝνο σþμα,
περιφÝρονται στο στερÝωμα Þ στο κενü και η απουσßα ζωÞς, το κενü τους, η απÝραντη νωθρüτητÜ τους τα περιορßζει στο πνεýμα.
ΒλÝποντας το σþμα του ανθρþπου να υπερτερεß, κατÝληξαν να φαντÜζονται üτι το ξεπÝρασαν.
Για να μη περιφρονηθοýν και απωθηθοýν απü τον Üνθρωπο,
προσπÜθησαν να προσδþσουν σ’ αυτü το κενü που αποκαλοýμε πνευματικÞ κατÜσταση, στον ευνουχισμü του σþματüς τους, αρσενικοý Þ θηλυκοý, στην αδυναμßα τους να αναγνωρßσουν ο,τιδÞποτε Ýχει ζωÞ
και ενÝργεια, Ýνα εßδος επικßνδυνης σεμνüτητας που στηρßχτηκε στην πιο βρωμερÞ μαγεßα.
Το πνεýμα δεν υπÞρξε ποτÝ τßποτα Üλλο απü το παρÜσιτο του ανθρþπου, το σαρÜκι που Üξιζε στο σþμα του, απü τη στιγμÞ που δεν εßναι τßποτα περισσüτερο απü Ýνα ζωýφιο που δε θÝλει να αναγνωρßσει την αξßα της ζωÞς του.
ΑλλÜ πþς ξεπετÜχτηκε μια μÝρα μÝσα απü τα αποκρουστικÜ αυτÜ βδελýγματα ο Θεüς;
Αυτü η Ιστορßα δεν το απεκÜλυψε ποτÝ.

Και λÝω, σκατÜ στο πνεýμα.
Γνωρßζω καλÜ, απü ποιες οργιþδεις περιπτýξεις των νυφþν κατÝληξε το πνεýμα να υπερισχýσει του σþματος, το οποßο Þταν προγενÝστερο.
Γνωρßζω καλÜ üτι αυτü που αποκαλοýμε πνεýμα δεν εßναι παρÜ Ýνας πολτüς χωρßς ýπαρξη, που απαξßωσε να σαρκωθεß και, για να αποκτÞσει σþμα και να εξασφαλßσει την τροφÞ του, στηρßχθηκε πÜνω σ’ αυτü που θα Ýχαναν τα εν ζωÞ σþματα, στηρßχθηκε πÜνω στα σþματα που θα αφαßμασσε.
Το σþμα που εργÜζεται δεν Ýχει χρüνο να σκεφθεß και να παρÜξει, καθþς λÝνε, ιδÝες.
Οι ιδÝες εßναι απλþς το κενü του σþματος.
ΑλληλεπιδρÜσεις απουσßας και Ýλλειψης ανÜμεσα σε δυο κινÞσεις καταυγÜζουσας πραγματικüτητας, που το σþμα με την παρουσßα του δεν Ýπαψε να επιβÜλλει.
Δεν εßναι μüνο üτι η ýλη ενεργοποιÞθηκε πριν τη σκÝψη,
εßναι κυρßως üτι δεν ενεργοποιÞθηκε,
δεν κατευθýνθηκε ποτÝ προς το μÝρος üπου η ψυχικÞ αντßληψη σκιρτÜ, στο μÝρος üπου εκδηλþθηκε η ζωÞ, διαλεκτικÞ Þ συλλογιστικÞ, στο μÝρος üπου η κουλτοýρα κατüρθωσε να ξεκινÞσει.
Εßναι üτι το σþμα υπÞρχε ανÝκαθεν, το σþμα, και üτι ο τρüπος ζωÞς και ýπαρξÞς του δεν εßχε ποτÝ να κÜνει με το πνεýμα Þ τη σκÝψη, οýτε καν μ’ αυτü που αποκαλοýμε ψυχÞ.
Το σþμα εßναι Ýνα γεγονüς που δεν Ýχει ανÜγκη απü ιδÝες Þ ευαισθησßες, αλλÜ που, απ’ τα βÜθη της Üραχλης σπηλιÜς του, εποπτεýει τη στιγμÞ που ακüμα και η καρδιÜ δεν Ýχει το χρüνο να αισθανθεß üτι υπÜρχει.
ΠρÜγμα που σημαßνει üτι, üταν βλÝπω τον ΚλωντÝλ [Πωλ ΚλωντÝλ (1868 – 1955): ΓÜλλος ποιητÞς και θεατρικüς συγγραφÝας, επηρεασμÝνος απü τον χριστιανισμü.] να ζητÜ τη βοÞθεια των πνευμÜτων των αρχþν του αιþνα, μπορþ ακüμα να επιτρÝψω στον εαυτü μου να γελÜσει, αλλÜ üταν βλÝπω στον Καρλ Μαρξ Þ στον ΛÝνιν την λÝξη πνεýμα, σαν την ßδια και απαρÜλλαχτη παλιÜ αξßα, üταν βλÝπω την επßκληση της αιþνιας αυτÞς οντüτητας σαν σημεßο αναφορÜς των πραγμÜτων λÝω στον εαυτü μου üτι υπÜρχει λÝρα και παρτοýζα και πως ο Θεüς Ýγλειψε τον κþλο του ΛÝνιν
και πως πÜντα Ýτσι γινüταν
και πως δεν αξßζει να συνεχßσω,
δεν πειρÜζει,
εßναι μüνο
Ýνας γαμημÝνος λογαριασμüς
που πρÝπει να τακτοποιηθεß.

Εκδüσεις discordia
Μτφρ.: ΑλÝξανδρος ΖÞτα

ΓρÜμματα στη Génica Athanasiou

     Κι αν ποτÝ η ζωÞ μας χþριζε, οι ψυχÝς μας θα μποροýσαν να επουλωθοýν με τον καιρü, αλλÜ θα Ýμεναν κατþτερες. τη θαμπÞ απüχρωση του δÝρματüς σου και τα λαμπερÜ σου μÜτια, σαν Ýνα νερü μÝσα απü φρÝσκα φýλλα.
     Η ζωÞ μου üλη εßναι κüλαση, εÜν δε μου γρÜφεις. ΘÝλεις να Ýχεις ελÝυθερη τη ζωÞ σου, θα την Ýχεις, μα δεν θα σου φÝρει ευτυχßα το να την αρχßσεις με τη ρημαγμÝνη ζωÞ ενüς ανθρþπου στο κατþφλι σου. κι αυτüς να εßμαι εγþ.
     ¸ξω απü σÝνα δεν θα υπÜρχει πια ολοκλÞρωση για μÝνα σε τßποτα μÝσα σ’αυτÞ τη ζωÞ που αποτραβιÝται αλλωστε απü μÝνα κÜθε μÝρα, κεραυνοβüλα, μες στους πüνους μιας παρÜλογης γÝννας. Αποτρüπαιος τοκετüς φαντασμÜτων.
     Το χρüνο που περνοýν οι Üλλοι για να ζÞσουν, εγþ τον περνþ για ν' απογοητεýομαι. Και σε λατρεýω. ¸χω χαραγμÝνο το βλÝμμα σου μες
στο μυαλü μου, πιο βαθý κι απü μαχαιριÜ.
     ΠρÝπει να μου βρεις ηρωßνη με κÜθε τρüπο και πρÝπει να σκοτωθεßς να μου τη φÝρεις εδþ.
-Να που
βρßσκονται τα πρÜγματα-

               Τα ΣκατÜ

Για να υπÜρξεις εßναι αρκετü να αφεθεßς να εßσαι,
αλλÜ για να ζÞσεις πρÝπει να εßσαι κÜποιος,
πρÝπει να Ýχεις Ýνα κüκκαλο,
να μη φοβÜσαι να δεßξεις το κüκκαλο,
και να διακινδυνεýσεις να χÜσεις τη σÜρκα.
Ο Üνθρωπος απü πÜντα αγαποýσε περισσüτερο τη σÜρκα απü τη γη των οστþν.
Και τüτε δεν υπÞρχε παρÜ γη και ξυλεßα απü κüκαλα,
και αναγκÜστηκε να κερδßσει τη σÜρκα του,
δεν υπÞρχε παρÜ σßδερο και φωτιÜ
κι απü σκατÜ οýτε ßχνος,
κι ο Üνθρωπος φοβÞθηκε μÞπως χÜσει τα σκατÜ
Þ μÜλλον πεθýμησε τα σκατÜ
και γι’ αυτÜ θυσßασε το αßμα.
Για να Ýχει τα σκατÜ, τη σÜρκα με λßγα λüγια,
και σιδερικÜ απü κüκαλα
και üπου δεν εßχε να κερδßσει το εßναι
αλλÜ εßχε μüνο να χÜσει τη ζωÞ.
O reche modo
to edire
di za
tau dari
do padera coco
Εκεß ο Üνθρωπος Ýκανε πßσω και το Ýβαλε στα πüδια.
Τüτε τα θηρßα τον Ýφαγαν.
Δεν υπÞρξε βßα, προσφÝρθηκε μüνος του στο θηριþδες γεýμα.
Το βρÞκε του γοýστου του,
Ýμαθε κι αυτüς να παριστÜνει το θηρßο,
και να τρþει το ποντßκι με λεπτüτητα.
Και απü ποý προÝρχεται αυτÞ η ταπεινÞ αισχρüτητα;
Απü το üτι ο κüσμος δε μορφοποιÞθηκε ακüμα
Þ απü το üτι ο κüσμος δεν Ýχει παρÜ μια μßζερη
ιδÝα για το σýμπαν
και θÝλει να την κρατÞσει αιþνια,
προÝρχεται απü το üτι ο Üνθρωπος μιαν ωραßα μÝρα
üρισε την ιδÝα του κüσμου.
Δýο δρüμοι του προσφÝρονταν:
κεßνος του Üπειρου εκτüς,κεßνος του Ýσχατου εντüς.
Και διÜλεξε το Ýσχατο εντüς,
üπου δεν Ýχει παρÜ να συντρßβει το ποντßκι,
τη γλþσσα, τον πρωκτü, Þ τη βÜλανο.
Και ο θεüς, ο θεüς ο ßδιος κατÜστρεψε την κßνηση.
Ο θεüς λοιπüν εßναι Ýνα εßναι;
Αν εßναι, εßναι σκατÜ.
Αν δεν εßναι Ýνα εßναι, δεν εßναι.
Δεν εßναι λοιπüν,
αλλÜ δεν εßναι με τον ßδιο τρüπο που το κενü προχωρÜ
με üλες του τις μορφÝς,
απü τις οποßες η πιο τÝλεια απεικüνισÞ του
εßναι η παρÝλαση μιας αμÝτρητης στρατιÜς
απü μουνüψειρες.
Εßστε τρελüς κýριε Αρτü,
και η Θεßα Λειτουργßα;
Εγþ ανυμνοýμαι τη βÜφτιση και τη λειτουργßα.
Δεν υπÜρχει ανθρþπινη πρÜξη που,
στο ερωτικü επßπεδο,
να εßναι πιο βλαβερÞ απü την κÜθοδο
του αυτονομαζüμενου Ιησοý Χριστοý
στις Üγιες τρÜπεζες.
Εßναι δýσκολο να με πιστÝψουν
και βλÝπω Þδη το κοινü να σηκþνει τους þμους του
αλλÜ ο λεγÜμενος Χριστüς
εßναι εκεßνος που μπροστÜ στο θÝαμα
της μουνüψειρας του θεοý
δÝχτηκε να ζÞσει χωρßς σþμα,
ενþ μια στρατιÜ απü ανθρþπους,
αποκαθηλωμÝνοι απü Ýνα σταυρü
üπου ο θεüς απü καιρü πßστευε πως τους εßχε καρφωμÝνους,
επαναστÜτησε,
και πÜνοπλη απü σßδερο,
απü φωτιÜ και απü κüκαλα,
προχωρÜει βρßζοντας τον Αüρατο
για να ξεμπερδÝψει μια για πÜντα
με την υπüθεση του θεοý

"Για να τελειþνουμε με την υπüθεση του θεοý", Εκδüσεις “Αιγüκερως”, 1989
μτφρ.: Λυδßα ΚουβÜτσου

Εßναι Πως ΚÜποια ΜÝρα

Εßναι πως κÜποια μÝρα
εκεß που βρισκüμουν
και τÝτοιος που Þμουν
δεν Þμουν πια παρθÝνος

οýτε ακÝραιος
οýτε λεýτερος
οýτε μüνος
οýτε στην αρχÞ
οýτε η αρχÞ

και Þμουν πÜντα εγþ
μα ο μικρüς των üντων με εßχε ξεσκεπÜσει
και εßχε γαντζωθεß στην αρχÞ
τüτε εßπα
üτι με τη σκÝψη δεν υπÞρχε αρχÞ
και üτι εγþ Þμουν η αρχÞ στο κορμß μου
üσο για τις ρυπαρüτητες που με καλýπτουν
θα πλυθþ με μια βοýρτσα αγριÜδας

και μια που δεν υπÜρχει πνεýμα που να βγαßνει απü το σþμα μου
και να το χαρακτηρßζει
κι οýτε σκÝψη σχετικÜ με τις πρÜξεις του σþματüς μου,

οι πρÜξεις του σþματüς μου περιορισμÝνες μοναχÝς στον εαυτü τους
δßχως την ακτινοβολßα τους
Þ τη στüφα τους
Þ το λουλοýδιασμα
της σκÝψης

που εßναι το σημεßο, üπου η αμαρτßα γαντζþθηκε
για να με χαντακþσει
δημιουργþντας μου μια τýψη
να κÜνω Þ να μην κÜνω
να εßμαι Þ να μην εßμαι
να θÝσει μ'üλους τους τρüπους το πρüβλημα της ζωÞς Ýξω απü το σþμα
σ'Ýνα προβληματικü διÜστημα,χιμαιρικü,φανταστικü κ.λ.π.

ü,τι εßναι ωραßο
θα γßνει ωραßο σε δÝντρα,λουλοýδια,χüρτα
μα ποτÝ σε σκÝψη
και να δοýμε ακüμα,αν δÝντρα,λουλοýδια,χüρτα

ü,τι εßναι στα üρια του αδημιοýργητου αντιληπτοý.
Το αδημιοýργητο εßναι το αγνü μηδÝν.

μ
τφρ.: Σταýρος ΚαρακÜσης

Aπ' Τα 18 ΠοιÞματα

Ι
Τα üντα δε βγαßνουν στο εξωτερικü φως

Δεν Ýχουν Üλλη δýναμη παρÜ ν’ αναπηδοýν
απ’ την υπüγεια νýχτα üπου γεννιοýνται.

Μα εδþ κι αιþνες
ξοδεýουν τον καιρü τους
κι ο καιρüς
γßνεται Ýτσι που
κανÝνα δεν εφτιÜχτηκε ποτÝ

ΠρÝπει να περιμÝνουμε το χÝρι του Ανθρþπου
να τ’ αδρÜξει και να τα στοιβÜξει
γιατß μüνος
ο ¢νθρωπος
απü τη φýση του ταγμÝνος
Ýχει αυτÞ τη φοβερÞ
ανÝκφραστη
ικανüτητα

Να βγÜλει το κορμß απü τ’ ανθρþπινο
Ýξω στο φως της φýσης
να το βυθßσει ζωντανü στο αχνüφεγγο της φýσης
üπου ο Þλιος τÝλος θα το παντρευτεß.

μτφρ.: ΤÜκης Σινüπουλος

 

 

Web Design: Granma - Web Hosting: Greek Servers