ÐåæÜ

Ðïßçóç-Ìýèéá

Ï Dali & Åãþ

ÈÝáôñï-ÄéÜëïãïé

Äïêßìéá

Ó÷üëéá-Áñèñá

ËáïãñáöéêÜ

ÅíäéáöÝñïíôåò

ÊëáóóéêÜ

Áñ÷áßá Åëë Ãñáìì

ÄéáóêÝäáóç

ÐéíáêïèÞêç

ÅéêáóôéêÜ

Ðáãê. ÈÝáôñï

Ðëçñ-Ó÷ïë-Åðéêïéí.

Öáíôáóôéêü

Åñ. Ëïãïôå÷íßá

Ãëõðô./Áñ÷éô.

ÊëáóóéêÜ ÉÉ

 
 

Ðáãê. ÈÝáôñï 

Racine Jean: Ôñáãùäüò Êëáóóéêüò Êïëïóóüò

     Βιογραφικü

     Ο Ζαν Ρασßν Þ Ρακßνας υπÞρξε θεατρικüς συγγραφÝας, ποιητÞς, ο σημαντικüτερος εκπρüσωπος της γαλλικÞς κλασσικÞς τραγωδßας την εποχÞ του ΜολιÝρου. Αντλοýσε τα θÝματÜ του απü την αρχαιüτητα Þ τη μυθολογßα. ¸γινε δημοφιλÞς χÜρη στα Ýργα του που πραγματεýονταν τον τυφλü, παθιασμÝνο Ýρωτα. Τα θεατρικÜ του ακολουθοýν τη μορφÞ της νεοκλασικÞς τραγωδßας: Ýχουνε 5 πρÜξεις, ενüτητα του χρüνου (η δρÜση δεν υπερβαßνει τη μßα μÝρα), ενþ συνÞθως η δρÜση περιορßζεται επßσης σ' Ýνα τüπο.
     ΓεννÞθηκε στις 22 ΔεκÝμβρη 1639 στη Λα ΦετρÝ-Μιλüν (La Ferté-Milon) Aisne (Πικαρντß), απü οικογÝνεια μεγαλοαστικÞ και πÝθανε στις 21 Απρßλη 1699 στο Παρßσι. Η μητÝρα του πεθαßνει το 1641 κι ο πατÝρας του το 1643 και την κηδεμονßα του ανÝλαβαν οι παπποýδες του, που Þταν ιανσενιστÝς. Για την ακρßβεια, ορφανüς στα 4, απÝμεινε μαζß με την αδερφÞ του στη προστασßα της μητÝρας του πατÝρα του, που τον Ýγραψε στη σχολÞ των Γκρανζ με σκοπü ν' ακολουθÞσει νομικÝς σπουδÝς. ΑπÝκτησε τη  βασικÞ μüρφωση στο Καθολικü Σχολεßο του Port-Royal des Champs. Στη συνÝχεια σποýδασε ρητορικÞ.
     Στα 19 του Üρχισε σπουδÝς φιλοσοφßας στο κολÝγιο του Harcourt, στο Παρßσι κι ýστερα εγκαταστÜθηκε κοντÜ στον εξÜδελφü του Νικüλαο ΒιτÜρ, που κατεßχε κÜποια θÝση στη δουκικÞ αυλÞ. Τüτε χρονολογεßται η εßσοδüς του στους ανþτατους κοσμικοýς κýκλους κι ο σýνδεσμüς του με τα εκλεκτüτερα ονüματα της εποχÞς, üπως οι ΛαφοντÝνΜολιÝρος & Μπουαλü. ΣυνÞψε φιλßα με κεßνους, πρÜγμα που τονε βοÞθησε πολý στη συγγραφικÞ του θητεßα, γιατß χÜρη στις συμβουλÝς τους διαμορφþθηκε φιλολογικÜ.
     Στα 20 εßχε Þδη γρÜψει τους πρþτους του στßχους κι εßχε αποκτÞσει την ευμÝνεια της βασιλικÞς αυλÞς με μια ωδÞ, τη "Νýμφη Του ΣηκουÜνα", την οποßα σýνθεσε για εγκωμιασμü των γÜμων του Λουδοβßκου ΙΔ'. Ιδιαßτερα üμως τον τραβοýσε το θÝατρο και δεν Üργησε να εμφανιστεß ως δραματικüς ποιητÞς με μια τραγωδßα, την "ΑμÜσια", η οποßα üμως δε παραστÜθηκε. Ακολοýθησε μια Üλλη τραγωδßα ("ΘεαγÝνης & Χαρßκλεια"), η οποßα και πÜλι αποδοκιμÜστηκε. Το πρþτο του Ýργο, με τον τßτλο "ΑμÜσια" (1660), Ýχει χαθεß. Το 1661 βρÝθηκε στο Βρε στη Νüτια Γαλλßα, κοντÜ σ' Ýνα θεßο του που Þταν αξιωματοýχος της εκκλησßας. ΕπειδÞ το θÝατρο κεßνη την εποχÞ εθεωρεßτο ανÞθικο, Þρθε σε ρÞξη με την οικογÝνειÜ του. ΑναγκÜστηκε να εγκαταλεßψει το Παρßσι, ενþ συγχρüνως δεχüταν πιÝσεις να αναλÜβει εκκλησιαστικü αξßωμα. ΤελικÜ, κατÜφερε να επιστρÝψει στο Παρßσι και να αφιερωθεß στο θÝατρο. Το 1663 γρÜφει ωδÝς για τον Λουδοβßκο 14ο και παρουσιÜζεται στη ΒασιλικÞ ΑυλÞ.
     ΜετÜ üμως τις πρþτες αποτυχßες, ακολοýθησε επιτυχημÝνη σειρÜ τραγωδιþν. Το 1664 το Ýργο του "ΘηβαÀς" ανÝβηκε απü το θßασο του ΜολιÝρου, με αποτÝλεσμα να συμπεριληφθεß στον κατÜλογο των βασιλικþν επιχορηγÞσεων. Το επüμενο Ýργο του, ο "ΑλÝξανδρος" (1665), ανÝβηκε την επüμενη χρονιÜ πÜλι απü τον ΜολιÝρο και στη συνÝχεια απü τον αντßπαλο θßασο στο HôteldeBourgogne.
     Το 1666 Þρθε σε ρÞξη με τους ιανσενιστÝς που Ýμελλε να συμφιωθεß ξανÜ το 1679. Ακολοýθησαν τα Ýργα του "ΑνδρομÜχη" (1667), "Δικομανεßς" (1668), "Βρεταννικüς" (1669), "Βερενßκη" (1670), "Βαγιαζßτ" (1672), "ΜιθριδÜτης" (1673), "ΙφιγÝνεια Εν Αυλßδι" (1674). Τον ΔεκÝμβρη του 1676 πραγματοποιÞθηκε η συνολικÞ Ýκδοση των ¸ργων του, με σημαντικÝς τροποποιÞσεις. Το 1677 ανÝβηκε η "Φαßδρα", το τελευταßο Ýργο που 'γραψε για το επαγγελματικü θÝατρο. Την ßδια χρονιÜ, ονομÜστηκε ιστοριογρÜφος του βασιλιÜ και παντρεýτηκε, οπüτε αποφÜσισε ν' ασχοληθεß μüνο με την οικογÝνειÜ του και τα καθÞκοντα της νÝας δουλειÜς του.
     ¾στερα απü σιωπÞ 12 χρüνων Ýδωσε την "ΕσθÞρ" (1689) και την "Αθαλßα" (1691). ¢λλα Ýργα του: "ΣυνοπτικÞ Ιστορßα Του Πορ-ΡουαγιÜλ", "Λüγοι Ακαδημαúκοß", "ΕπιστολÝς" κι "Ιστορßα Της Βασιλεßας Του Λουδοβßκου ΙΔ'". Το 1697, Ýπεσε στη δυσμÝνεια του βασιλιÜ εξαιτßας ενüς υπομνÞματος και μετÜ 2 χρüνια πÝθανε απü τη στεναχþρια του, η οποßα του επιδεßνωσε την ασθÝνεια που εßχε (απüστημα του Þπατος).
     Ο Racine Ýπαιρνε συχνÜ βασιλικÞ επιχορÞγηση, τα Ýργα του παßζονταν παρουσßα του βασιλιÜ, λÜμβανε μÝρος μ' Ýργα του στους  βασιλικοýς εορτασμοýς, αποκτοýσε αξιþματα. Στις 12 ΓενÜρη 1673 Ýγινε μÝλος της ΓαλλικÞς Ακαδημßας, ενþ στις 27 Οκτþβρη 1674 απÝκτησε το αξßωμα του Θησαυροφýλακα της Γαλλßας στην οικονομικÞ περιφÝρεια της πüλης MουλÝν. Το 1677 απÝκτησε το αξßωμα του ιστοριογρÜφου του βασιλιÜ και την επüμενη χρονιÜ συνüδευσε τον βασιλιÜ στην εκστρατεßα της ΓÜνδης. Το 1696 απÝκτησε το αξßωμα του γραμματÝα–συμβοýλου του βασιλιÜ. Τα τελευταßα του Ýργα, "ΕσθÞρ" (1689) κι "Αθαλßα" (1691), επιχορηγÞθηκαν απü τη βασßλισσα.
     Στις 21 Απρßλη 1699 πÝθανε απü καρκßνο του Þπατος. Σýμφωνα με την επιθυμßα του (διαθÞκη 1689) ετÜφη στο Port-Royal δßπλα στο δÜσκαλü του Ζαν Αμüν. Αργüτερα μεταφÝρθηκε στο Saint-Étienne-du-Mont στο Παρßσι κι ετÜφη δßπλα στον ΠασκÜλ.
     Ο Ρακßνας Þταν Ýνας απü τους σημαντικüτερους ΓÜλλους κλασικοýς συγγραφεßς. Θεωρεßται ως ο μεγαλýτερος ΓÜλλος τραγικüς συγγραφÝας. ΠηγÞ Ýμπνευσης των Ýργων του υπÞρξαν οι τραγωδßες των αρχαßων ΕλλÞνων & Ρωμαßων συγγραφÝων, üπως του Ευριπßδη, του ΣενÝκα κ.Ü. Μαζß με τον ΚορνÝιγ, υπÞρξε ο μÝγιστος εκπρüσωπος της γαλλικÞς τραγωδßας και στην εποχÞ του θεωρεßται ως ο Ýνας απü τους 3 μεγÜλους, συμπεριλαμβανομÝνου και του ΜολιÝρου, στα γαλλικÜ γρÜμματα. Το Ýργο του αποτελοýσε μÝχρι τα τÝλη του 18ου αι. τη βÜση του γαλλικοý κλασσικισμοý και προκÜλεσε τη πολεμικÞ των ρομαντικþν.


------------------------------------------------------------------------------------------------

                                         Βερενßκη

ΠΡΟΣΩΠΑ της Τραγωδßας:

ΤΙΤΟΣ                    αυτοκρÜτορας της Ρþμης.
ΒΕΡΕΝΙΚΗ               βασßλισσα της Παλαιστßνης.
ΑΝΤΙΟΧΟΣ             βασιλιÜς της ΚομμαγηνÞς.
ΠΑΟΥΛΟΣ              Ýμπιστος του Τßτου.
ΑΡΣΑΚΗΣ               Ýμπιστος του Αντßοχου.
ΦΟΙΝΙΚΗ               Ýμπιστη της Βερενßκης.
ΡΟΥΤΙΛΟΣ             Ρωμαßος
         Ακολουθßα του Τßτου.

Η σκηνÞ στη Ρþμη σε προθÜλαμο που χωρßζει τα διαμερßσματα του Τßτου απü κεßνα της Βερενßκης.
                                     
ΠΡΩΤΗ ΠΡΑΞΗ

ΠΡΩΤΗ ΣΚΗΝΗ                 ΑΝΤΙΟΧΟΣ ΑΡΣΑΚΗΣ

ΑΝΤ: ΣτÜσου για λßγο, ΑρσÜκη, εδþ. Η αßγλη αυτοý του χþρου,
Το βλÝπω, σου εßναι Üγνωστη. Στα βÜθη του ανακτüρου,
ΧρυσÞ κι απüρθητη η στοÜ τοýτη που μας καλýπτει.
ΚÜποιες φορÝς των μυστικþν του Τßτου εßναι η κρýπτη.
Εδþ αποσýρεται συχνÜ απ' τα καθÞκοντα του,
Μπρος στη βασßλισσα, κρυφÜ, να πει τον Ýρωτα του.
Την κÜμαρα του η πüρτα αυτÞ δεßχνει στο Üνοιγμα της,
Κι εκεßνη η Üλλη οδηγεß στα διαμερßσματα της.
ΠÞγαινε, βρες την να της πεις, λυπÜμαι αν εßμαι βÜρος,
Μα εßναι ανÜγκη να τη δω, γι' αυτü παßρνω το θÜρρος...
ΑΡΣ:ΒÜρος, κýριε μου; Ποιος; Εσý; Που με φιλßα μεγÜλη
Και με απÝραντη στοργÞ την Ýχεις περιβÜλει;
Ο Αντßοχος, που κÜποτε την εßχε αγαπÞσει;
Που κραταιü η ΑνατολÞ τον Ýχει αναγνωρßσει;
Του Τßτου τþρα η μÝλλουσα γυναßκα αν εßναι εκεßνη,
Αυτü θα πρÝπει, αλßμονο, να σας απομακρýνει;
ΑΝΤ: ΠÞγαινε κι Üλλο τßποτε πια δεν θα σου ζητÞσω.
Φρüντισε μüνο, αν γßνεται, κρυφÜ να της μιλÞσω.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΗ

ΑΝΤ: (μüνος) Λοιπüν, δεν εßσαι, Αντßοχε, αυτü που πÜντα Þσουν;
Τα χεßλη σου το «σ' αγαπþ», τþρα θα το ψελλßσουν;
ΤρÝμω και που το σκÝφτομαι, βαθιÜ μ' αναστατþνει,
ΦοβÜμαι ü,τι ανÝκαθεν Þταν η ευχÞ μου η μüνη!
Η Βερενßκη μου Ýδειξε πως δεν μπορþ να ελπßσω,
Κι απαßτησε για Ýρωτα να μη ξαναμιλÞσω.
Για πÝντε χρüνια, εßμαι βουβüς. Πüθους χωρßς ελπßδα
ΚÜτω απü του φßλου Ýκρυψα την τÝλεια προσωπßδα.
Γιατß λοιπüν μου πÝρασε τþρα μια τÝτοια ιδÝα
Πως δÞθεν δεν θα μ' αρνηθεß üπως στην Ιουδαßα;
Ο Τßτος το αποφÜσισε. Ο γÜμος τους θα γßνει.
Κι Ýρχομαι εγþ σαν εραστÞς που την καρδιÜ του δßνει;
Η προσφορÜ μου αστüχαστη, και τι θ' αποκομßσω
¢λλο απü αγανÜκτηση; Κι αφοý θα την αφÞσω
¸τσι κι αλλιþς; Ας μην τη δω, ας φýγω, ας την ξεχÜσω,
Ας μη μιλÞσω, κι Ýπειτα, και τη ζωÞ μου ας χÜσω.
Καλýτερα, παρÜ εδþ: ΚρυφÜ της να πονÜω!
Να πνßγομαι απ' τα δÜκρυα που μÝσα μου κρατÜω,
Να τρÝμω μÞπως οργιστεß, την þρα που τη χÜνω!
Βασßλισσα μου, θßγεσαι; Γιατß; Πες μου, τι κÜνω;
ΖητÜω το θρüνο ν' αρνηθεßς; Να ενωθεßς μαζß μου;
Να μ' αγαπÞσεις; ¸λεος! Η μüνη απαßτηση μου
Να με ακοýσεις: Χρüνια εγþ περßμενα την þρα
Που εκεßνος κÜποιο εμπüδιο θα Ýβρισκε, μα τþρα,
Τþρα μπορεß ελεýθερα να ενωθεß μαζß σου,
Κι εγþ που τüσο υπÝμεινα την περιφρüνηση σου,
Ο Üτυχος, που Þλπιζα, που λÜτρευα μια πλÜνη,
Φεýγω, κι ακüμα πιο πιστü η απüγνωση με κÜνει.
¢ρα, γιατß να προσβληθεß; ºσως και να λυγßσει.
Ας της μιλÞσω. ΑρκετÜ το στüμα μου Ýχω κλεßσει.
Τι να φοβÜται, αλßμονο, Ýνας απελπισμÝνος,
Που να τη χÜσει οριστικÜ εßναι αποφασισμÝνος;

ΤΡΙΤΗ ΣΚΗΝΗ                      ΑΝΤΙΟΧΟΣ ΑΡΣΑΚΗΣ

ΑΝΤ: Θα με δεχτεß;
ΑΡΣ:                        Κατüρθωσα, κýριε, και την εßδα.
Με δυσκολßα πÝρασα μÝσα απ' την καταιγßδα
Των θαυμαστþν που συνεχþς ο μÝλλον θρßαμβος της
Τους φÝρνει σαν πυκνÞ βροχÞ και τους σωριÜζει εμπρüς της.
Ο Τßτος τον πατÝρα του ως μüλις χθες θρηνοýσε,
¸κλαιγε τον Βεσπασιανü, πÝνθος βαρý τηροýσε.
Μα τþρα ξαναδßνεται α εκεßνη που λατρεýει,
Κι αν ü,τι ψιθυρßζεται πρÜγματι αληθεýει,
Πριν γεßρει ο Þλιος και χαθεß και φýγει απü κοντÜ μας,
Η τυχερÞ βασßλισσα θα 'ναι αυτοκρÜτειρα μας.
ΑΝΤ: Αλßμονο μου!
ΑΡΣ:                        Η εßδηση αυτÞ σ' αναστατþνει;
ΑΝΤ: Τüτε, πþς θα μιλÞσουμε, κρυφÜ, οι δυο μας, μüνοι;
ΑΡΣ: Μα, κýριε μου, θα σε δει. Την Ýχω ενημερþσει,
Πως θÝλεις ασυνüδευτη εδþ να σ' ανταμþσει.
Μ' Ýνα της βλÝμμα ευνοúκü την εßδα να μου νεýει,
Στο αßτημα σου μου Ýδειξε üτι συγκατανεýει.
Απ' τον κλοιü των αυλικþν, που σαν θηλιÜ την πνßγει,
Θα βρει κατÜλληλη στιγμÞ σßγουρα να ξεφýγει.
ΑΝΤ: ¸στω. ΑλλÜ υπÜκουσες στις Üλλες εντολÝς μου;
¸γινε ü,τι ζÞτησα; ΘÝλω να μÜθω! Πες μου!
ΑΡΣ: Με ξÝρεις, μ' εßχες πλÜι σου πÜντοτε υποταγμÝνο!
Στην ¼στια εßναι πανÝτοιμα, με το πανß ανοιγμÝνο,
Τα πλοßα για να φýγουνε üποτε το θελÞσεις,
¼ποια στιγμÞ, αρκεß εσý να το αποφασßσεις.
Ποιος πÜει στην ΚομμαγηνÞ; Κι αυτü, γιατß επεßγει;
ΑΝΤ: Αφοý δω τη βασßλισσα, εξÜπαντος θα φýγει.
ΑΡΣ: Μα πες μου ποιος;
ΑΝΤ:                           Εγþ.
ΑΡΣ:                                 Εσý;
ΑΝΤ:                                        Αφοý την αντικρßσω,
Φεýγω απ' τη Ρþμη, φßλε μου, δεν θα ξαναγυρßσω.
ΑΡΣ: ΜÝνω κατÜπληκτος! Μα εσý, εδþ και χρüνια τþρα,
Τη Βερενßκη ακολουθεßς σε üποια γη και χþρα.
Σε πÞρε, σε ξερßζωσε απ' τα βασßλεια σου,
Και μες στη Ρþμη οδÞγησε, τÝλος, τα βÞματα σου.
Για τρßα χρüνια εßσαι εδþ, πÜντα το στÞριγμα της,
Και τþρα που θα σ' Þθελε üσο ποτÝ κοντÜ της,
Που ο Τßτος για γυναßκα του την παßρνει ερωτευμÝνος,
Και που απ' την τüση τýχη της θα εßσαι ευνοημÝνος...
ΑΝΤ: Εßθε, ΑρσÜκη, να χαρεß το θρßαμβο της μüνη,
Μα εσý μη θßγεις Üλλο πια κÜτι που με πληγþνει.
ΑΡΣ: Καταλαβαßνω, κýριε. ΜετÜ απ' αυτÞ τη νßκη,
ΑπÝναντι σου αχÜριστη Ýγινε η Βερενßκη.
Η αγÜπη Ýχθρα καταντÜ, αν φßλος σε προδþσει.
ΑΝΤ: Μßσος λιγüτερο γι' αυτÞν ποτÝ δεν Ýχω νιþσει.
ΑΡΣ: ΜÞπως ο αυτοκρÜτορας σ' Ýχει περιφρονÞσει,
Μüλις στο θρüνο ανÝβηκε; Τον συνεπÞρε η οßηση,
Η περηφÜνια κι Ýνιωσες πως σε παραμερßζει
Και δεν θÝλει το βλÝμμα σου πια να τον αντικρßζει;
ΑΝΤ: Ο Τßτος δεν μου φÝρθηκε ποτÝ μ' αλαζονεßα.
Δεν εßμαι αχÜριστος.
ΑΡΣ:                        Γιατß, τüτε, αυτÞ η μανßα
Να φýγεις σε þρα κρßσιμη, και να 'σαι ο χαμÝνος;
Στο θρüνο τþρα κÜθεται φßλος σου αγαπημÝνος!
Αυτüς που σ' εßδε κÜποτε στη μÜχη να παλεýεις,
Τη δüξα και το θÜνατο μαζß του να γυρεýεις,
Που στÜθηκες στο πλÜι του σε μια στιγμÞ σπουδαßα,
Τη στÜση üταν κατÝπνιξε στην Üστατη Ιουδαßα.
Πþς να ξεχÜσει τη λαμπρÞ και μαýρη εκεßνη μÜχη,
Που Ýκρινε ο πüλεμος ποια μοßρα Ýμελλε να 'χει,
¼ταν ατÜραχοι οι εχθροß ψηλÜ στον προμαχþνα
Κοιτοýσαν των εφüδων μας τον μÜταιο αγþνα;
ΣκληρÜ χτυποýσε ο κριüς, μα αυτοß χαμογελοýσαν,
Κι εσý, εσý σκαρφÜλωσες -οι Üλλοι δεν τολμοýσαν-
Και σκüρπισες το θÜνατο εκεß ψηλÜ στα τεßχη
Κι απ' το δικü σου θÜνατο σ' Ýσωσε μüνο η τýχη
Αιμüφυρτο, Üψυχο σχεδüν, ο Τßτος σε ασπαζüταν
Κι ο νικηφüρος μας στρατüς για σÝνα ολοφυρüταν.
¹ρθε η þρα, κýριε, για την ανταμοιβÞ σου,
Για τüσο αßμα που Ýχυσε η αυταπÜρνηση σου.
Κι αν φλÝγεσαι να βρεις ξανÜ τη γη που Ýχεις χÜσει,
Να ζεις μακριÜ απ' το θρüνο σου αν σ' Ýχει πια κουρÜσει,
Χωρßς αξßωμα μη δεις την üχθη του ΕυφρÜτη,
Περßμενε ο Καßσαρας να σου χαρßσει κÜτι
Και να σε στεßλει θριαμβευτÞ, τετρÜρχη ευνοημÝνο,
Της Ρþμης φßλο βασιλιÜ, λαμπρü και τιμημÝνο.
Λοιπüν, εßναι αδýνατο ν' αλλÜξεις γνþμη τþρα;
Δεν απαντÜς;
ΑΝΤ:              Τι να σου πω; ΠροσμÝνω να 'ρθει η þρα
Η Βερενßκη να φανεß, μαζß μου να μιλÞσει...
ΑΡΣ: Κι αυτü γιατß;
ΑΝΤ:                    Τη μοßρα μου η τýχη της θα ορßσει.
ΑΡΣ: Πþς;
ΑΝΤ:        Για το γÜμο να μου πει. Η Ρþμη üλη βουßζει!
Αν ταυτιστοýν τα λüγια της μ' ü,τι ο λαüς νομßζει,
Αν γßνει αυτοκρÜτειρα, το στÝμμα αν φορÝσει,
Αν εßπε ο Τßτος «δÝχομαι», εδþ δεν Ýχω θÝση.
ΑΡΣ: Γιατß üμως ο γÜμος τους να σε τρομÜζει τüσο;
ΑΝΤ: ¼ταν βρεθοýμε μακριÜ, θα σου το φανερþσω.
ΑΡΣ: Σε μονοπÜτι σκοτεινü τα λüγια σου με πÜνε!
ΑΝΤ: Να η βασßλισσα. ¸χε γεια. Κι ü,τι σου εßπα, κÜνε.

ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΚΗΝΗ                  ΒΕΡΕΝΙΚΗ ΑΝΤΙΟΧΟΣ ΦΟΙΝΙΚΗ

ΒΕΡ: Α, επιτÝλους ξÝφυγα! Με πνßγει αυτÞ η πλημμýρα
Των φßλων που μου χÜρισε απρüσμενα η μοßρα!
Τι κι αν αυτοß μ' ατÝλειωτα εγκþμια με τιμοýνε,
Εγþ θÝλω τα χεßλη σου που ειλικρινÜ μιλοýνε.
ΑλλÜ εσý Ýχεις χαθεß. Φßλε μου, μακριÜ σου,
ΜπÞκα σε σκÝψεις, ξÝρε το, για την αμÝλεια σου.
¸λεγα: Πþς; Ο Αντßοχος; Που με παρηγοροýσε,
Και που γι' αυτü κι η ΑνατολÞ κι η Ρþμη μαρτυροýσε,
Ο σýντροφος μου ο στοργικüς σε κÜθε απελπισßα,
Που μ' ακολοýθησε πιστÜ μες στη δοκιμασßα,
Αφüτου πια ο ουρανüς ξÝχασε την οργÞ του,
Και στÝλνει δþρα που ποθþ να μοιραστþ μαζß του -
Πþς γßνεται ο Αντßοχος, να με αφÞνει μüνη,
Στο Ýλεος μιας Üγνωστης ορδÞς που με κυκλþνει;
ΑΝΤ: ¢ρα εßν' αλÞθεια - κρßνοντας απ' τα λεγüμενα σου,
Ο γÜμος σου θα διαδεχθεß üντως τον Ýρωτα σου!;
ΒΕΡ: Φßλε, την αγωνßα μου θα πω σε σÝνα μüνο.
ΜÝρες τþρα, τα μÜτια μου βουρκþνανε απü πüνο.
Το πÝνθος, üπου βýθισε ο Τßτος το παλÜτι,
Και στη δικÞ του την καρδιÜ εßχε αλλÜξει κÜτι.
Η φλüγα του η ακüρεστη για μÝνα εßχε σβÞσει,
Δεν Ýκανε πια σαν τρελüς για να με αντικρßσει.
Ψυχρüς, κλειστüς, βαρýθυμος, με δÜκρυα, σιωπþντας,
Με Üφηνε ολομüναχη κι Ýφευγε αδιαφορþντας.
Με νιþθεις, πüσο υπÝφερα, εγþ που τον λατρεýω,
Που μüνο αυτüν -στο λÝω ξανÜ- μüνο αυτüν γυρεýω,
Αυτüν, κι üχι τη λÜμψη του, üχι την εξουσßα,
Για μÝνα, το Þθος του, η καρδιÜ, Ýχουνε μüνο αξßα.
ΑΝΤ: Και μÝνει ακüμα απρüσιτος, ψυχρüς κι üλο σκοτÜδι;
ΒΕΡ: ¹σουν κι εσý στην τελετÞ που Ýγινε χθες βρÜδυ,
Στην ιερÞ αποθÝωση του πεθαμÝνου Αυγοýστου,
Που ο Τßτος αποφÜσισε με τους συγκλητικοýς του.
Νιþθει, σαν γιος, πως Ýκανε το χρÝος του. Για μÝνα,
Τον Üνθρωπο που αγαπÜ, καλεß τþρα εσπευσμÝνα
Τη σýγκλητο, εν αγνοßα μου - θÝλει να με φροντßσει!
Πριν λßγο ανακοßνωσε τι Ýχει αποφασßσει.
Στην Παλαιστßνη χÜρισε τη γη της Αραβßας,
Και πρüσθεσε στα εδÜφη της τη χþρα της Συρßας.
Κι αν ü,τι μου μετÝφεραν οι φßλοι του ισχýει,
¼τι γι' αυτÜ υπüσχεται κι ειλικρινÜ ομνýει,
Αν Ýδωσε το λüγο του, üντως, πως θα μου ανÞκει
ΑυτÞ η επικρÜτεια, τüτε η Βερενßκη
Τßτλους θα Ýχει αμÝτρητους, προτοý την ονομÜσει
Εν τÝλει και αυτοκρÜτειρα. Σε λßγο εδþ θα φτÜσει
Να με γεμßσει με τιμÞ κι Üπειρο μεγαλεßο.
ΑΝΤ: Ενþ εγþ Þρθα να σου πω: Για πÜντα φεýγω - Αντßο!
ΒΕΡ: Να πεις αντßο; Απßστευτο! ΘεÝ μου! Τι σου συμβαßνει;
ΤρÝμεις. Και μοιÜζει η üψη σου παρÜξενη, αλλαγμÝνη.
ΑΝΤ: ΠρÝπει να φýγω...
ΒΕΡ:                            Πþς; Γιατß; Πες μου. Τι σ' αναγκÜζει
Να θες...
ΑΝΤ(χαμηλüφωνα) Τι λÜθος, να τη δω!...
ΒΕΡ:                                                 Λοιπüν, τι σε τρομÜζει;
ΛÝγε! - Γιατß; Το στüμα αυτü ποτÝ σου δεν το ανοßγεις.
Γιατß τüσο μυστÞριο; Γιατß θÝλεις να φýγεις;
ΑΝΤ: Εγþ υποκýπτω, μη ξεχνÜς, πÜντα στο θÝλημα σου,
Κι αυτÞ 'ναι η ýστατη φορÜ που με ακοýς μπροστÜ σου.
Δεν ξÝρω, τþρα που Ýφτασες ψηλÜ, θυμÜσαι ακüμα
Τον τüπο üπου γεννÞθηκες, το πατρικü σου χþμα;
ΘυμÜσαι, που σ' αντßκρισα και θÜμπωσε η ματιÜ μου,
Και η αιχμÞ απ' το βλÝμμα σου καρφþθηκε βαθιÜ μου;
Σ' αγÜπησα, σε θÝλησα, σε ζÞτησα, ποιος ξÝρει,
Μπορεß και να δεχüσουνα ü,τι εßχα εγþ προσφÝρει,
Μπορεß γλυκÜ να μ' Ýβλεπες -μα η τýχη Üλλα πρεσβεýει-
0 Τßτος τüτε Ýρχεται, σε βλÝπει, σε μαγεýει,
Σαν αετüς περÞφανος, Üφταστος, ρωμαλÝος,
Αρρενωπüς, αÞττητος, εκδικητÞς Ρωμαßος!
Η Ιουδαßα, Ýντρομη. Κι εγþ, το πρþτο θýμα
Που σÜρωσε το ακρÜτητο κι ανÞμερο του κýμα.
Σε λßγο, και τα χεßλη σου πικρÜ μου επιβÜλουν
Να 'μαι βουβüς - τα χεßλη μου λÝξη πια να μη βγÜλουν!
ΜÜταια το προσπÜθησα - τα μÜτια μου μιλοýσαν,
Οι στεναγμοß κι οι θρÞνοι μου παντοý σ' ακολουθοýσαν.
Δßνεις τη λýση αδßστακτα, με βÜζεις να επιλÝξω:
Την εξορßα Þ τη σιωπÞ - ποιο απ' τα δυο ν' αντÝξω;
ΕπÝλεξα, κι ορκßστηκα, αμßλητος να μεßνω.
Μα τþρα πια τολμþ, τολμþ και τη σιωπÞ μου λýνω:
Τον üρκο μου üταν Üκουγες, χωρßς καμιÜ συμπüνια,
ΜÝσα μου ορκιζüμουνα να σ' αγαπþ αιþνια.
ΒΕΡ: Θε μου, τι λες;
ΑΝΤ:                      Και σþπασα. Και πια δεν εßχα στüμα.
Περνοýσαν χρüνια ολüκληρα. Κι εγþ σþπαινα ακüμα.
Τον τυχερü μου αντßζηλο πιστüς ακολουθοýσα,
ΜετÜ το δÜκρυ, το αßμα μου να χýσω αναζητοýσα,
¿στε ο χαμüς μου ο Ýνδοξος να μαθευτεß απü σÝνα,
Να γßνει η δüξα μου φωνÞ και να σου πει για μÝνα.
Και μοιÜζει ξÜφνου ο ουρανüς πως να με πÜρει θÝλει -
Με κλαις νεκρü, μα αλßμονο, εγþ ζοýσα εν τÝλει!
Τι κι αν με λýσσα πÜλευα, κινδýνευα, κοντÜ του!
Δεν Ýφτανε ο ζÞλος μου τη γενναιüτητα του!
ΘÝλω να εßμαι δßκαιος: Ποιος να μην τον θαυμÜσει!;
Αυτüς, που προορßστηκε τη γη να εξουσιÜσει,
Της μοßρας ο ευνοοýμενος, μα κι εκλεκτüς σου, ορμοýσε,
Και πÜνω απ' üλους Ýμοιαζε πως μüνος πολεμοýσε,
Ενþ εγþ στον ßσκιο του παρÜδερνα χαμÝνος,
Ο Üτυχος, ο μισητüς και ο καταραμÝνος.
ΑισθÜνομαι να μ' επαινεßς, κρυφÜ να γαληνεýεις
Και να μ' ακοýς γλυκýτερα και να συγκατανεýεις,
Στα üσα λÝω για χÜρη του βαθιÜ προσηλωμÝνη,
ΞεχνÜς αυτÜ που Üκουσες με την καρδιÜ σφιγμÝνη.
ΜετÜ απü μια αδυσþπητη, αργÞ πολιορκßα,
Τη στÜση ο Τßτος Ýπνιξε - φρικτÞ αιματοχυσßα!
Λιμüς, φωτιÜ και σþματα κατακρεουργημÝνα,
Παντοý μüνο χαλÜσματα και τεßχη ερειπωμÝνα.
Σε εßδε η Ρþμη, τρüπαιο, μαζß του να σε φÝρνει -
Κι εμÝνα Ýρμαιο η ΑνατολÞ στην ερημιÜ με σÝρνει!
Στην üμορφη Καισαρεßα, με συνοδεýει ο πüνος,
Εκεß üπου σε λÜτρεψα, περιπλανιüμουν μüνος,
Τα ßχνη των βημÜτων σου στη γη σου αναζητþντας.
¹ταν üμως αβÜσταχτη τüση μελαγχολßα,
Κι η απüγνωση μ' ανÜγκασε να 'ρθω στην Ιταλßα -
Και βρÞκα το χειρüτερο, την ýστατη μου πλÜνη,
Ο Τßτος με υποδÝχεται, φßλο καλü με κÜνει,
Κι εγþ σαν «φßλος» μÝνω εδþ, για να 'μαι πια κοντÜ σου,
Κι ερωτευμÝνος - γßνομαι Ýμπιστος του Ýρωτα σου!
Η Ρþμη δεν ενÝκρινε το φλογερü σου πÜθος
Οýτε και ο πατÝρας του, κι Þλπιζα κατÜ βÜθος
Ο Τßτος πως θα σ' Ýδιωχνε - μα η μοßρα üλα τ' αλλÜζει,
Νεκρüς ο Βεσπασιανüς κι ο Τßτος εξουσιÜζει.
¸πρεπε αμÝσως να χαθþ, μα θÝλησα να μεßνω
Να μÜθω τι αποφÜσισε, κι εγþ τι θ' απογßνω.
Η τýχη μου Ýχει κριθεß. Η νßκη εßναι δικÞ σου.
ΥπÜρχουν φßλοι για να 'ρθουν στο γÜμο, στη γιορτÞ σου,
Και η χαρÜ τους να ενωθεß με τη χαρÜ σου, εμÝνα
Τι να με κÜνεις; Σκυθρωπü, με μÜτια βουρκωμÝνα,
Το θýμα ενüς Ýρωτα που Þταν αυταπÜτη;
Μου αρκεß, Ýστω, που μßλησα, κι εσý Ýμαθες κÜτι
Για üσα εγþ δοκßμασα και υπÝφερα κοντÜ σου.
Τþρα, μ' αγÜπη üσο ποτÝ βαθιÜ, φεýγω μακριÜ σου.
ΒΕΡ: Πþς να πιστÝψω, κýριε, πως σÞμερα, εμπρüς μου,
Λßγο προτοý ο Καßσαρας γßνει ο σýντροφος μου,
¸νας θνητüς θα μου 'δειχνε Ýτσι τον Ýρωτα του!
Κι αν πρÝπει να τιμωρηθεß για την απρÝπειÜ του,
Εγþ, σαν γνÞσια φßλη του, θÝλω να λησμονÞσω
¼,τι βαρý ξεστüμισε και να τον συγχωρÞσω.
Σε Üκουσα νηφÜλια. Κι ακüμα, Ýνιωσα λýπη
Που φεýγει Ýτσι ο φßλος μου, και με εγκαταλεßπει.
Τον ουρανü Ýχω μÜρτυρα: Το μüνο που ποθοýσα,
ΑυτÞ μου τη δικαßωση μαζß σου να τη ζοýσα.
Σε εκτιμοýσα, θαýμαζα τη γενναιüτητα σου,
Εσý, του Τßτου αγαπητüς, κι ο Τßτος, ßνδαλμα σου,
Με τη ματιÜ ενüς Ýρωτα σε κοßταζα μεγÜλου,
Γιατß τον Τßτο Ýβρισκα στο πρüσωπο ενüς Üλλου.
ΑΝΤ: Να γιατß φεýγω. Εστω κι αργÜ. Γιατß κι αν με κοιτοýσες,
Αυτüν πÜνω μου αντßκριζες κι εμÝνα με αγνοοýσες.
Τßτος! Αυτü το üνομα! Τ' ακοýω και με τρελαßνει,
¼ταν το λÝει το στüμα σου σαν να μην το χορταßνει!
Κι αυτü το Üδειο βλÝμμα σου! Το πÜντα αφηρημÝνο,
Που ενþ με βλÝπει, ειν' αλλοý, αδιÜφορο, χαμÝνο.
Χαßρε. Θα σ' Ýχω μÝσα μου, θα 'σαι το μυστικü μου,
Θα σ' αγαπþ παντοτινÜ μÝχρι το θÜνατο μου.
Και μη φοβÜσαι - δεν θα πω για üλα τοýτα λÝξη.
Κι αν με τυφλþνει ο σπαραγμüς, κι εσý αν Ýχεις φταßξει,
Η φÞμη του θανÜτου μου μüνο θα σου θυμßσει
¼τι χαμÝνος κι Üσημος εßχα ως τüτε ζÞσει.
Χαßρε.

ΠΕΜΠΤΗ ΣΚΗΝΗ               ΒΕΡΕΝΙΚΗ ΦΟΙΝΙΚΗ

ΦΟΙΝ: Ειν' αξιολýπητος! Με τüση καρτερßα,
Και πßστη, δεν του Üξιζε η τýχη αυτÞ, κυρßα.
Δεν τον λυπÜσαι;
ΒΕΡ:                   Η ξαφνικÞ φυγÞ του με πικραßνει,
Ομολογþ üτι μÝσα μου μια θλßψη εßναι κρυμμÝνη.
ΦΟΙΝ: Εγþ δεν θα τον Üφηνα...
ΒΕΡ:                                       Γιατß να τον κρατÞσω;
Ως κι απ' το νου μου θα 'πρεπε για πÜντα να τον σβÞσω.
Να δþσω ελπßδα σ' üλη αυτÞ την πλÜνη που πιστεýει;
ΦΟΙΝ: Ο Τßτος δεν φανÝρωσε ακüμα τι σκοπεýει.
Η Ρþμη ρßχνει πÜνω σου το βλÝμμα της με φθüνο.
ΒλÝμμα αυστηρü, αμεßλικτο, με κÜνει και παγþνω:
Γι' αυτüν το γÜμο απαιτεß να 'σαι Ρωμαßα ο νüμος.
Δεν θÝλει η Ρþμη βασιλεßς, βασßλισσα εßσαι üμως...
ΒΕΡ: Μα üλα αυτÜ πια πÝρασαν. Ποιος να με απειλÞσει;
Με αγαπÜ, εßναι ισχυρüς, ο Τßτος, κι αν μιλÞσει,
Εμπρüς μου τüτε ευλαβικÜ θα σκýψει η σýγκλητος του,
Και το δικü του Üγαλμα θα στÝψει ο λαüς του.
Χτες βρÜδυ που üλα Ýλαμπαν, Φοινßκη, δεν τον εßδες;
Πþς Üστραφτε, πþς φÜνταζε σαν μÝσα σε ηλιαχτßδες!
Και οι πυρσοß, και η πυρÜ! Νýχτα φωτιÜς! Τι εικüνες!
Οι αετοß! Τα λÜβαρα! Τα πλÞθη! Οι λεγεþνες!
Συγκλητικοß και ýπατοι και ισχυροß του κüσμου,
Που επÜνω τους τη λÜμψη του Ýριχνε ο λατρευτüς μου.
Μες στην πορφýρα, ολüχρυσος, Ýνδοξος, τιμημÝνος,
ΠολεμιστÞς αÞττητος, δαφνοστεφανωμÝνος,
Το κÜθε βλÝμμα αχüρταγα αυτüν μüνο κοιτοýσε,
Αυτüν μüνο αντßκριζε, αυτüν μüνο ποθοýσε.
Τι αßγλη, τι παρÜστημα, τι ανδρικÞ σαγÞνη,
Α! και με πüσο σεβασμü, με πüση εμπιστοσýνη,
Πßστη κρυφÜ του ορκßστηκαν üλοι μες στην καρδιÜ τους!
Κι üπως εγþ, δεν εßδανε -πες μου- εκεß μπροστÜ τους,
Τον κýριο τους και Θεü, που θα εξουσιÜσει,
¼σο κι αν θÝλησε θνητü η μοßρα να τον πλÜσει;
Φοινßκη, παρασýρθηκα με την ανÜμνηση του!
Η Ρþμη τþρα τον τιμÜ για την ενθρüνιση του,
Τýχη καλÞ του εýχεται και στους Θεοýς θυσιÜζει
Και για τον αυτοκρÜτορα που απÝκτησε γιορτÜζει.
ΠÜμε! Τι περιμÝνουμε; Μαζß τους να ενωθοýμε
Και για τη βασιλεßα του, για εκεßνον, να ευχηθοýμε!
Κι ýστερα, εδþ, απρüσμενα, κοντÜ του θα γυρßσω,
Για να τον δω, απρüσκλητη, για να τον συναντÞσω,
Να ποýμε üσα λÝγαμε μüνο με τη ματιÜ μας
Και να φανεß ελεýθερα ü,τι Ýκρυβε η καρδιÜ μας.

                                       ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΑΞΗ

ΠΡΩΤΗ ΣΚΗΝΗ                        ΤΙΤΟΣ ΠΑΟΥΛΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΙ

ΤΙΤ: ΒρÞκες εν τÝλει της ΚομμαγηνÞς τον ηγεμüνα;
ΞÝρει üτι περιμÝνω εδþ;
ΠΑΟΥΛ:                        ¸τρεξα στον κοιτþνα
Εκεßνης, üπου λßγο πριν τον εßδανε να μπαßνει.
Εßχε üμως φýγει. Φρüντισα να μÜθει τι συμβαßνει:
¼τι επειγüντως τον καλεßς - ενÞργησα ως προσÞκει.
ΤΙΤ: ¸στω. Κι εκεßνη; ¸μαθες τι κÜνει η Βερενßκη;
ΠΑΟΥΛ: ΓιορτÜζει και σ' ευγνωμονεß και δÝεται και λÝει
Να σου χαρßσουν οι ουρανοß üλης της γης τα ελÝη.
Για σÝνα πÞγε να ευχηθεß.
ΤΙΤ:                                ΓλυκιÜ μου αγαπημÝνη!
Αλßμονο!
ΠΑΟΥΛ:            Γιατß αυτÞ η θλßψη; Τι συμβαßνει;
Θα ορßσει, στην ΑνατολÞ, τüσους και τüσους θρüνους.
Και τη λυπÜσαι;
ΤΙΤ:                   ΠÜουλε, να μας αφÞσουν μüνους!

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΗ             ΤΙΤΟΣ ΠΑΟΥΛΟΣ

ΤΙΤ: Λοιπüν. Η Ρþμη αναρωτιÝται απüφαση αν πÞρα,
ΘÝλει να μÜθει της βασßλισσας ποια θα εßναι η μοßρα,
ΠÜουλε. Ο πüθος ο κρυφüς, δικüς της και δικüς μου,
Πασßγνωστος, Ýχει απλωθεß στα πÝρατα του κüσμου.
Καιρüς, τις σκÝψεις μου να πω. Μα θÝλω απü σÝνα
Να μÜθω τι φρονεß ο λαüς για 'κεßνην και για μÝνα.
Τι λÝνε; Πες μου. Τι ακοýς;
ΠΑΟΥΛ:                         Παντοý γßνεται σÜλος
Τις αρετÝς σου εξυμνοýν και το δικü της κÜλλος.
ΤΙΤ: Τι λÝνε για τα αισθÞματα που εγþ της Ýχω δεßξει;
Ποý θα 'θελαν ο Ýρωτας αυτüς να καταλÞξει;
ΠΑΟΥΛ: Μπορεßς τα πÜντα: ΑγÜπησε, αν θες, Þ απαρνÞσου.
ΔιÜλεξε ü,τι εσý ποθεßς, η ΑυλÞ θα 'ναι μαζß σου.
ΤΙΤ: ΑυτÞ η ΑυλÞ!... Την Ýχω δει, üλο υποκρισßα,
Να δÝχεται αμÝριμνα την κÜθε ακολασßα.
Του ΝÝρωνα τα εγκλÞματα σκυφτÞ να δικαιþνει,
Την τρÝλα του, γονατιστÞ, να την αποθεþνει.
Πþς να πιστÝψω της ΑυλÞς το θÝατρο, την πλÜνη,
ΠÜουλε, θÝλω μια φωνÞ αλÞθειας που να κÜνει
Να βγει στο φως ü,τι πικρü στο σκüτος ψιθυρßζουν,
Δεν θÝλω κßβδηλες φωνÝς που με αποκοιμßζουν.
Εξ Üλλου, το υποσχÝθηκες. Ο σεβασμüς κι ο τρüμος
Με κλεßνουν μες στης Üγνοιας τα τεßχη, τþρα üμως,
ΘÝλω, καλÝ μου ΠÜουλε, τα μÜτια σου, το στüμα,
Να μου αποκαλýψουνε ü,τι δεν ξÝρω ακüμα.
Γι' αυτü σ' Ýκανα Ýμπιστο, σου ανοßχτηκα γενναßα,
Και της ψυχÞς τους σε üρισα κρυφü διερμηνÝα.
Για να μου πουν ü,τι δεν λεν οι κüλακες μου, οι «φßλοι»,
ΞεκÜθαρα και ειλικρινÜ τα τßμια σου χεßλη.
ΛÝγε λοιπüν. Τι θÝλουνε να γßνει η Βερενßκη;
Τι προσδοκοýνε; Να ηττηθεß; Ν' αξιωθεß τη νßκη;
Αν πλÜι στον Καßσαρα σταθεß, Ýνδοξη και μεγÜλη,
Η üμορφη βασßλισσα, αυτü θα τους προσβÜλλει;
ΠΑΟΥΛ: Μην αμφιβÜλλεις, κýριε. Στο νου Þ την καρδιÜ της,
Η Ρþμη δεν τη δÝχεται για αυτοκρÜτειρα της.
ΞÝρουν πως εßναι üμορφη. Μα τα λευκÜ της χÝρια
Γýρω απ' το σκÞπτρο σου πετοýν, σαν Üγρια περιστÝρια.
Ρωμαßα κι αν αισθÜνεται, κι αν Ýχει -λÝνε- τüσο
ΠολλÝς και σπÜνιες αρετÝς, βασßλισσα εßναι, ωστüσο.
Κι η Ρþμη το Ýχει ως θεσμü βαθιÜ θεμελιωμÝνο:
Απαγορεýει το αßμα της να σμßγει με αßμα ξÝνο,
Δεν αποδÝχεται καρπü παρÜνομο η τιμÞ της,
Παιδß γÜμου αντßθετου με την παρÜδοση της.
¢λλωστε, αφüτου Ýδιωξε τους βασιλεßς της, πλÝον
Σιχαßνεται ü,τι Üλλοτε λÜτρευε υπÝρ το δÝον -
Τη βασιλεßα, τη μισεß. Και τþρα, αν προσκυνÜει
ΠιστÜ τον κÜθε Καßσαρα, μες στην ψυχÞ κρατÜει
Την Ýχθρα αυτÞ περÞφανα, που εßν' ü,τι απομÝνει
Απ' την Ελευθερßα της, την προ πολλοý χαμÝνη.
Ο Ιοýλιος, που αρχικÜ την εßχε καταλýσει,
Και κÜθε νüμο αυθαßρετα εßχε ποδοπατÞσει,
Την ΚλεοπÜτρα, κι αν τρελÜ ποθοýσε, την αρνιÝται,
Κι εκεßνη στην ΑνατολÞ μüνη περιπλανιÝται.
Ο Αντþνιος, που σαν ΘεÜ τη λÜτρευε η ψυχÞ του,
Κι απ' τα φιλιÜ της ξÝχασε τη γη και την τιμÞ του,
Αν και δεν τüλμησε ποτÝ να γßνει σýζυγος της,
¼ταν τον βρÞκε αναßσχυντα να γονατßζει εμπρüς της
Η Ρþμη εκδικÞθηκε, λýκαινα αγριεμÝνη,
Κι αυτüν, τον Üνομο εραστÞ, κι αυτÞν, την ερωμÝνη.
Ο Καλιγοýλας, Ýκτοτε, ο ΝÝρων, κýριε μου,
ΤÝρατα, που δεν Ýβαλα στα χεßλη αυτÜ ποτÝ μου,
Μüνο κατ' üψιν Üνθρωποι, αδßστακτοι, κι ακüμη
Αμετανüητοι βιαστÝς των νüμων που 'χει η Ρþμη,
Το νüμο αυτü δεν τüλμησαν να ρßξουν στον ΚαιÜδα,
Ενüς γÜμου αποτρüπαιου δεν Üναψαν τη δÜδα.
ΖÞτησες ειλικρßνεια - εκεßνος ο υπηρÝτης,
Που Þταν του Κλαýδιου κüλακας και δοýλος και ικÝτης,
Ευθýς που ελευθερþθηκε, δυο γÜμους εßχε κÜνει,
Κι οι δýο με βασßλισσες, κι αυτü αν δεν σου φτÜνει,
Κι αν την αλÞθεια για ν' ακοýς εßσαι αποφασισμÝνος:
¹ταν κι οι δυο οι βασßλισσες της Βερενßκης γÝνος!
ΡωτÜς λοιπüν εÜν μπορεßς στου Καßσαρα την κλßνη
Να βÜλεις μια βασßλισσα, χωρßς να σ' επικρßνει
Η Ρþμη, üταν βασßλισσες χυδαßα εßχαν σμßξει,
Μ' ακüλαστο απελεýθερο, κι η ΑνατολÞ εßχε φρßξει!;
ΑυτÜ οι Ρωμαßοι σκÝφτονται για τα αισθÞματα σου.
Και σýντομα κι η σýγκλητος ßσως να 'ρθει μπροστÜ σου
Με του λαοý το θÝλημα, προτοý ο Þλιος δýσει,
¼πως σου μßλησα εγþ, Ýτσι να σου μιλÞσει,
Και σýσσωμη στα γüνατα να πÝσει εκλιπαρþντας,
ΕπιλογÞ αντÜξια της Ρþμης απαιτþντας.
¸χεις το χρüνο να σκεφτεßς τι θα τους απαντÞσεις.
ΤΙΤ: Αλßμονο! ¸ναν Ýρωτα τÝτοιον πþς να τον σβÞσεις!;
ΠΑΟΥΛ: Ο Ýρωτας σου, ομολογþ, ηφαßστειο που κοχλÜζει!
ΤΙΤ: Χßλιες φορÝς πιο φλογερüς απ' ü,τι ο νους σου βÜζει,
Δεν τη χορταßνω, ΠÜουλε, θÝλω να την κοιτÜω,
Να της μιλþ, να χαßρεται και να την αγαπÜω.
Χßλιες φορÝς για χÜρη της (γιατß πια να το κρýβω!)
Μ' εßδαν ευγνþμονα οι Θεοß μπρος στους βωμοýς να σκýβω
Να τους δοξÜζω που Ýβαλαν τη Ρþμη, üλη την πλÜση,
Στα χÝρια του πατÝρα μου, να τις εξουσιÜσει.
¸φτασα μÝχρι να φθονþ το δÜφνινο του στÝμμα.
Εγþ, που θα 'δινα γι' αυτüν το ßδιο μου το αßμα,
Αν μ' ευσπλαχνßα η μοßρα του εν τÝλει εßχε θελÞσει
Ακüμα περισσüτερο στη γη να τον κρατÞσει.
Και üλα αυτÜ (πüσο τυφλοß εßναι οι ερωτευμÝνοι!)
Για να σταθεß στο πλÜι μου, στο θρüνο, τιμημÝνη
ΑυτÞ που χρüνια ολüκληρα μ' εßχε στην αγκαλιÜ της,
Κι εγþ, κι η πλÜση ολüκληρη να σκýψουμε μπροστÜ της.
Μα κι αν την üμορφη üψη της, ΠÜουλε, Ýχω λατρÝψει,
Κι αν κλαßγοντας ορκßστηκα, þστε να με πιστÝψει,
Τþρα που τη σαγÞνη της μπορþ πια να δοξÜσω,
Που την ποθþ üσο ποτÝ, και που μπορþ να φτÜσω
Ως τον τερπνü υμÝναιο, και να ενωθþ μ' εκεßνη,
Κι ü,τι για χρüνια θÝλαμε, σε μια μÝρα να γßνει,
Θα πρÝπει, ω Θε μου, ΠÜουλε... Πþς να το ξεστομßσω;
ΠΑΟΥΛ: Τι, κýριε μου; Πες μου το!
ΤΙΤ:                                   ΠρÝπει να την αφÞσω.
Δεν απαρνιÝσαι Ýτσι μεμιÜς την ßδια την ψυχÞ σου.
Αν σου εßπα «μßλα», αν θÝλησα ν' ακοýσω τη φωνÞ σου,
Το Ýκανα γιατß Þθελα ο λüγος σου να σβÞσει
Τον Ýρωτα που μÝσα μου δεν λÝει να ξεψυχÞσει.
Η Βερενßκη ανßκητη πÜλευε στην καρδιÜ μου,
Κι αν τþρα η δüξα τη νικÜ και την πετÜει μακριÜ μου,
Η μÜχη με τον Ýρωτα αν Þξερες τι πüνο
Και τι πληγÝς μου στοßχισε - διχÜζομαι, ματþνω!
Τη λÜτρευα κι αμÝριμνος τον Ýρωτα μου ζοýσα,
Εγþ δεν εξουσßαζα, οýτε και κυβερνοýσα
¢λλο απü τη μοßρα μου, το μυστικü καημü μου,
Κι Ýδινα λüγο για üλα αυτÜ μüνο στον εαυτü μου.
Μα üταν ψηλÜ ο ουρανüς κÜλεσε τον πατÝρα,
Και τα δυο μÜτια του Ýκλεισα τη μαýρη εκεßνη μÝρα,
ΒγÞκα απ' το θÜμβος το γλυκü, απü την πλÜνη εκεßνης,
Κι αισθÜνθηκα στους þμους μου το βÜρος της ευθýνης.
Το εßδα αμÝσως - πως σκληρÜ πρÝπει να την ξεχÜσω,
Τον εαυτü μου, ΠÜουλε, κι αυτüν να ξεπερÜσω,
Κι üτι οι Θεοß αποφÜσισαν, παρÜ τη θÝληση μου,
Η οικουμÝνη, μüνο αυτÞ, να ορßζει τη ζωÞ μου.
Η Ρþμη καιροφυλακτεß με μÜτια αγριεμÝνα.
Κακüς οιωνüς και τι ντροπÞ, γι' αυτÞ μα και για μÝνα,
Στα πρþτα μου τα βÞματα, το δßκαιο αγνοþντας,
Να ευτυχÞσω βÝβηλα, οικτρÜ παρανομþντας!
Του Ýρωτα μου επÝλεξα την Üγρια καταδßκη
Και να μιλÞσω θÝλησα γι' αυτü στη Βερενßκη,
Την Üμοιρη, μα τι να πω; ΜÝρες, üσο κι αν ψÜξω
Να βρω τις πρþτες λÝξεις μου, τις φρÜσεις να ταιριÜξω,
Μüλις τολμÜει το στüμα μου κÜτι να της αρθρþσει,
ΞÜφνου νιþθω τη. γλþσσα μου να 'χει μεμιÜς πετρþσει.
Περßμενα, Ýστω, αν με δει, σε τüση αγωνßα,
Να νιþσει τη μελλοýμενη, κοινÞ μας δυστυχßα.
Αντß γι' αυτü, ανßδεη, γλυκÜ με συμπονοýσε,
Τα δÜκρυα μου στÝγνωνε και με παρηγοροýσε,
ΣτιγμÞ δεν προαισθÜνθηκε üτι με βασανßζει
Το τÝλος ενüς Ýρωτα που τüσο της αξßζει.
Τη βρÞκα üμως τη δýναμη και τη σιωπÞ θα λýσω!
ΠÜουλε, πρÝπει να τη δω, πρÝπει να της μιλÞσω.
Μα θÝλω κι ο Αντßοχος να Ýρθει εδþ, ωστüσο,
Το θησαυρü που χÜνω εγþ, να του τον παραδþσω.
Στα βÜθη της ΑνατολÞς μαζß του να γυρßσει.
Αýριο, απ' τη Ρþμη και οι δυο θα 'χουν αναχωρÞσει.
ΑυτÜ σκοπεýω να της πω, σýντομα, üπου να 'ναι.
Κι αυτÞ, η ýστατη φορÜ που με ακοýει θα 'ναι.
ΠΑΟΥΛ: Τι Üλλο θα 'λεγε αυτüς που η δüξα του ανÞκει,
Που πÜντα τον πλημμýριζε το πÜθος για τη νßκη!;
Η Ιουδαßα, Ýνας σωρüς συντρßμμια που καπνßζουν,
Μνημεßα που αιþνια εσÝνα θα θυμßζουν,
Μου Ýλεγε πως μια ψυχÞ που Ýχει ανδρεßα τüση,
Δεν θα 'φτανε τον Üθλο αυτüν ποτÝ να τον προδþσει,
Κι üτι ο μεγÜλος Þρωας που Ýθνη Ýχει λυγßσει,
Θα 'ξερε και τα πÜθη του πþς να κατανικÞσει.
ΤΙΤ: Λüγια!... Η δüξα, που επαινεßς, πληρþνεται με αßμα!
Πιο üμορφη θα φÜνταζε στο θλιβερü μου βλÝμμα,
Αν μ' Ýφερνε αντιμÝτωπο ξανÜ με το χαμü μου!
Μα! Και το πÜθος για αρετÞ, και τον ηρωισμü μου,
Η Βερενßκη τ' Üναψε να καßνε την καρδιÜ μου.
Μην το ξεχνÜς - δεν Þτανε πÜντοτε τ' üνομα μου
Λαμπρü κι αξιοζÞλευτο - δεν Þμουν δοξασμÝνος.
Μα δεν θ' αρκεß για να ξεχνÜ üτι βαθιÜ πονÜει.
Της Βερενßκης η καρδιÜ δεν μ' απατÜ, την ξÝρω.
Μες στην ΑυλÞ του ΝÝρωνα απü παιδß κλεισμÝνος,
Το μüνο που εßδα, ΠÜουλε, το μüνο που εßχα μÜθει
Να παßρνω δρüμο ολισθηρü, να σÝρνομαι στα πÜθη.
Και να εκεßνη! Η ΜÜγισσα! Αχ, μια καρδιÜ τι κÜνει
Για να κερδßσει τη σκλαβιÜ, ν' αγγßξει ü,τι δεν φτÜνει;!
ΠοτÜμι τρÝχει το αßμα μου - νικþ ως της γης την Üκρη,
Κι Ýρχομαι πßσω θριαμβευτÞς. Μα το αßμα και το δÜκρυ,
Οýτε κι αυτÜ της Üρκεσαν για να με αγαπÞσει.
Τη δυστυχßα Ýπρεπε ο Τßτος να ελεÞσει,
Την καλοσýνη μου να δει üλη η οικουμÝνη,
Να μ' ευλογÞσουν Üπειροι παντοý κατατρεγμÝνοι,
Για να τη δω ν' αγαλλιÜ, γλυκÜ να μ' αντικρßζει,
Και μÝνα, üση δεν σκÝφτεσαι, χαρÜ να με γεμßζει!
Τα πÜντα, ΠÜουλε, της χρωστþ. Κι εγþ τι θα της δþσω;
Την πιο σκληρÞ ανταμοιβÞ. Για üλη αυτÞ την τüσο
ΠανÜκριβη της δωρεÜ -δüξα, αρετÞ, τι δρÝπεις!-
Θα της φωνÜξω: «ΠÞγαινε, φýγε να μη με βλÝπεις!»
ΠΑΟΥΛ: Γιατß, κýριε μου, υποτιμÜς τüση μεγαλοσýνη;
Ως τον ΕυφρÜτη ποταμü θα εξουσιÜζει εκεßνη!
Η σýγκλητος εßν' Üναυδη! Ποιος να σε θεωρÞσει
ΑχÜριστο; Την Ýκανες σχεδüν με σÝνα ßση!
Η Βερενßκη θÜλασσες λαþν θα κυβερνÜει.
ΤΙΤ: Τον εαυτü μου Þθελε μüνο να της προσφÝρω.
Της Üρεσα, με μÜγεψε, κι απü αυτÞ την þρα,
(Μοßρας στιγμÞ, που τιμωρεß; Τýχης, που φÝρνει δþρα;)
Μια μüνο Þταν η σκÝψη της: Το πüσο μ' αγαποýσε.
ΞÝνη στη Ρþμη, Üγνωστη μες στην ΑυλÞ, περνοýσε
¼λη τη μÝρα, ΠÜουλε, για μÝνα ν' ανασαßνει,
Να βλÝπει εμÝνα, κι ýστερα πÜλι να με προσμÝνει.
Και κÜποτε αν της Ýλειπα, αν λßγο αργοποροýσα,
Κι αν για στιγμÝς ξεχνιüμουνα, και δεν τη συναντοýσα,
Την Ýπαιρναν τα δÜκρυα, κι εßχε απ' το κλÜμα λιþσει,
Αυτü το χÝρι Üπειρες φορÝς τα 'χει στεγνþσει.
¼,τι στον Ýρωτα βαθý και δυνατü γεννιÝται,
Πüθος γλυκüς κι αστεßρευτος που üλο παραπονιÝται,
Πρüθεση αγνÞ να 'σαι αρεστüς, φüβος που δεν σ' αφÞνει,
ΚÜλλος και δüξα κι αρετÞ, üλα τα εßχε εκεßνη.
Για πÝντε χρüνια, συνεχþς, τη βλÝπω, την ορßζω,
Και πÜντα πρþτη μου φορÜ λες και την αντικρßζω.
Δεν θÝλω να τη σκÝφτομαι. ΠÜουλε, η αντοχÞ μου,
¼σο τη φÝρνω στο μυαλü, φεýγει απü την ψυχÞ μου.
Τι θα της πω, ω ουρανÝ, τι θα της αναγγεßλω!
Αρκεß. Ας μην το σκÝφτομαι. Θα κÜνω ü,τι οφεßλω.
Αυτü εßναι το καθÞκον μου και θα το ακολουθÞσω,
Κι αδιÜφορο, αν θα χαθþ Þ αν θα επιζÞσω.

ΤΡΙΤΗ ΣΚΗΝΗ                      ΤΙΤΟΣ ΠΑΟΥΛΟΣ ΡΟΥΤΙΛΟΣ

ΡΟΥΤ: Η Βερενßκη, κýριε, ζητÜ να σου μιλÞσει.
ΤΙΤ: ΠÜουλε!
ΠΑΟΥΛ:    Τι; Σαν τον δειλü που 'χει οπισθοχωρÞσει,
ΞεχνÜς τα λüγια του Þρωα που Üκουσαν τ' αυτιÜ μου;
ΚÜνε τα πρÜξη.
ΤΙΤ:              Θα τη δω. Ας Ýρθει εδþ, μπροστÜ μου.

ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΚΗΝΗ      ΒΕΡΕΝΙΚΗ ΤΙΤΟΣ ΠΑΟΥΛΟΣ ΦΟΙΝΙΚΗ

ΒΕΡ: ΛυπÜμαι αν ειμ' αδιÜκριτη, κι απρüσκλητη αν μπαßνω
Στο χþρο αυτü που σε κρατÜ κλειστü, απομονωμÝνο.
Μα üταν ολüκληρη ΑυλÞ βουßζει ολüγυρα μου
Για üλα αυτÜ που Ýβαλες μÝσα στην αγκαλιÜ μου,
Θα 'ταν σωστü να μη σε δω, να μην τρÝξω κοντÜ σου
Και να σωπαßνω, αδιÜφορη, μÝνοντας μακριÜ σου;
Ωστüσο, κýριε (αυτüς εδþ, φßλος αληθινüς μας,
Θα ξÝρει πια το μυστικü που κρýβει ο λογισμüς μας)
Το πÝνθος σου κι αν τÝλειωσε, εσý πÜντα μονÜζεις,
Κι οýτε που ψÜχνεις να με βρεις, οýτε με πλησιÜζεις.
Μου λÝνε πως μου χÜρισες Ýνα σκÞπτρο ακüμα,
Μα να τ' ακοýσω δεν μπορþ απ' το δικü σου στüμα.
Γιατß, κýριε μου, üλοι αυτοß -αλßμονο- οι τýποι,
Μüνο τη σýγκλητο αφοροýν πια της καρδιÜς σου οι χτýποι;
Δεν υποφÝρει ο πüθος μου, Τßτε, φραγμü και νüμο:
Να σου μιλÜ με συστολÞ, με σεβασμü, με τρüμο!
Γι' αυτü ρωτÜω καθαρÜ: Ποý εßναι ο Ýρωτας σου;
ΠροσφÝροντας βασßλεια, εκφρÜζεις το αßσθημα σου;
Και απü πüτε πßστεψες πως μ' üλα αυτÜ μ' αγγßζεις;
Να μου μιλÜς, να με κοιτÜς και να μου ψιθυρßζεις,
ΑυτÜ εßναι τα βασßλεια που θÝλω ν' αποκτÞσω,
Να 'σαι κοντÜ μου -μüνο αυτü- τ' Üλλα στα δßνω πßσω.
Τþρα για μüνη αγÜπη σου θα 'χεις την εξουσßα;
ΜÝνεις ακüμα σιωπηλüς, μετÜ τüση απουσßα;
Πες μου μια λÝξη. Ανησυχþ. Λýσε πια τη σιωπÞ σου.
Για μÝνα πριν μιλοýσατε; ¹μουν κι εγþ μαζß σου
Στα üσα λÝγατε κρυφÜ; Στα λüγια σου εγþ ζοýσα;
Κýριε, μες στη σκÝψη σου -Ýστω- Þμουν παροýσα;
ΤΙΤ: ΑναρωτιÝσαι; Ορκßζομαι -μÜρτυς μου η Θεßα Δßκη-
ΠÜντα μÝσα στα μÜτια μου Ýχω τη Βερενßκη!
Η απουσßα, ο καιρüς -ξÝρε το- δεν σου κλÝβει,
Δεν σου στερεß μßα καρδιÜ που μüνο σε λατρεýει.
ΒΕΡ: Απßστευτο. Μου ορκßζεσαι πως φλÝγεσαι για μÝνα,
Κι Ýτσι ψυχρÜ τ' ορκßζεσαι, με λüγια παγωμÝνα;
Κι επικαλεßσαι τους Θεοýς; Γιατß; Για να με πεßσεις
Πως μ' αγαπÜς; Κι οι üρκοι αυτοß εßναι οι εγγυÞσεις;
Σ' Ýχει η καρδιÜ μου, κýριε, ποτÝ αμφισβητÞσει;
¸νας γλυκüς σου ψßθυρος αρκεß για να με πεßσει.
ΤΙΤ: Κυρßα...
ΒΕΡ:            ΛÝγε μου, λοιπüν! Πες μου. Γιατß διστÜζεις;
ΣτρÝφεις τα μÜτια, αλλοý κοιτÜς, χÜνεσαι, σκοτεινιÜζεις!
¸τσι θα μ' αποστρÝφεται, απüμακρη, η μορφÞ σου,
Πενθþντας τον πατÝρα σου, βαρýθυμη η ψυχÞ σου;
Δεν βρßσκει βÜλσαμο ο καημüς που σε κατασπαρÜζει;
ΤΙΤ: Εßθε να Þταν ζωντανüς, Θε μου, να εξουσιÜζει!
Κι εγþ να ζοýσα ανÝμελος!
ΒΕΡ:                                      Κýριε, η βαθιÜ σου θλßψη
Δεßχνει ενüς γιου το σεβασμü - κÜτι σαν δÝος, σαν τýψη!
¼μως, αρκεß τον τßμησες. Για πÜντα θα πενθÞσεις;
Καιρüς, το μεγαλεßο σου, τη Ρþμη να φροντßσεις -
Εγþ οýτε που σκÝφτομαι να γßνω η μÝριμνα σου.
Η Βερενßκη κÜποτε Þταν παρηγοριÜ σου.
Δεν χüρταινες τα λüγια μου - γλυκÜ κι αν σου μιλοýσα,
ΑμÝτρητα μαρτýρια για χÜρη σου περνοýσα,
Το δÜκρυ μου üμως στÝγνωνε με μια σου λÝξη μüνο!
Κλαις τον πατÝρα σου. ΠονÜς. ΞÝρω κι εγþ απü πüνο!
Εγþ -üταν το σκÝφτομαι και μüνο νιþθω φρßκη-
Που ü,τι λατρεýω θÝλησαν να μου τ' αρπÜξουν λýκοι,
Γνωρßζεις πüσο υπÝφερα, πþς Ýτρεμε η καρδιÜ μου,
¸στω για λßγο αν Ýφευγες εσý απü κοντÜ μου -
Εγþ που θα 'πεφτα νεκρÞ αν μου Ýλεγαν «ΜπροστÜ σου
ΠοτÝ δεν θα τον ξαναδεßς...»
ΤΙΤ:                                   Τι λες; ¸λεος! ΣτÜσου.
Μη συνεχßζεις! Τι στιγμÞ βρÞκες για να μιλÞσεις!
ΣτοργÞ για Ýναν αχÜριστο Üλλη μη σπαταλÞσεις.
ΒΕΡ: Ποιος εßναι ο αχÜριστος; Εσý εßσαι, καρδιÜ μου;
ΜÞπως σε πνßγει η θερμÞ, ασφυκτικÞ αγκαλιÜ μου;
ΤΙΤ: ¼χι, ποτÝ. ΕιλικρινÜ. Και μÜθε üτι νιþθω
Για σÝνα ακüμα πιο πολý να φλÝγομαι απü πüθο!
Μα...
ΒΕΡ:    Πες μου.
ΤΙΤ:                 Αλßμονο!
ΒΕΡ:                             Σ' ακοýω.
ΤΙΤ:                                            Η Ρþμη... . Η Εξουσßα...
ΒΕΡ: Τι;
ΤΙΤ:         ΠÜουλε, πÜρε με απü 'δω. Με πνßγει η απελπισßα.

ΠΕΜΠΤΗ ΣΚΗΝΗ                           ΒΕΡΕΝΙΚΗ ΦΟΙΝΙΚΗ

ΒΕΡ: ¸φυγε! Κι οýτε θÝλησε να πει Ýστω μια λÝξη!
Τι θλιβερÞ συνÜντηση. Πες μου, σε τι Ýχω φταßξει;
Τι θÝλει; Γιατß σþπασε; Τι Ýπρεπε να κÜνω;
ΦΟΙΝ: Κι εγþ, üσο το σκÝφτομαι τüσο απορþ, τα χÜνω.
Δεν βÜζει ο νους σου τßποτε που να τον Ýχει θßξει
Και τþρα τον ανÜγκασε την Ýχθρα του να δεßξει;
ΣκÝψου, θυμÞσου...
ΒΕΡ:                         Αλßμονο! ΘÝλω να με πιστÝψεις,
¼σο κι αν ψÜξω στα παλιÜ, η μνÞμη μου κι οι σκÝψεις,
Απ' την αρχÞ που χÜρηκα, ως τþρα που ματþνω,
Γι' αγÜπη με κατηγοροýν υπÝρμετρη και μüνο.
¼μως εσý μας Üκουγες. ΘÝλω να μου εξηγÞσει
Το στüμα σου και να μου πει: Τον Ýχω εγþ ενοχλÞσει;
Πες μου! ΜÞπως τα δþρα του εßδα μ' αγνωμοσýνη!;
ΜÞπως Ýχω το πÝνθος του Üδικα επικρßνει!;
¹ μÞπως τρÝμει, αγωνιÜ για των Ρωμαßων το μßσος;
Να παντρευτεß βασßλισσα, αυτü φοβÜται ßσως.
Αυτü. Και τüτε, αλßμονο!... Αδýνατον! ΔεκÜδες
ΦορÝς πÝταξ' η αγÜπη μας μεσ' απ' τις ΣυμπληγÜδες
Των νüμων τους... Τüσες φορÝς! Γιατß σωπαßνει, ωστüσο,
¸τσι σκληρÜ! Θα τρελαθþ, εξÞγηση αν δεν δþσω.
Μπορþ να ζω, χωρßς ποτÝ να Ýχω καταλÞξει,
ΕÜν με παραμÝλησε Þ αν τον Ýχω θßξει;
ΘÝλω και πÜλι να τον δω. ¹δη το Ýχω νιþσει
Αυτü που ßσως Üδικα τον Ýχει αναστατþσει.
ΞÝρει, Φοινßκη, Ýμαθε! Τον Ýχουνε ταρÜξει
Ο Αντßοχος κι η αγÜπη του. Γι' αυτÜ Ýχει τρομÜξει.
Τον κýριο της ΚομμαγηνÞς θÝλει να δει - μου λÝνε.
¢ρα, η αιτßα εßν' αυτüς για üλα üσα με καßνε.
Κι η τüση του επιφýλαξη που μ' Ýχει θορυβÞσει,
Σε μια υποψßα οφεßλεται που ειν' εýκολο να σβÞσει.
Αχ! Δεν περηφανεýομαι, μικρüς ο θρßαμβος μου,
Τßτε, ας στÝλνανε οι Θεοß σαν πειρασμü εμπρüς μου
Ανþτερο σου αντßζηλο για να με δελεÜσει,
Κι ας Ýριχνε στα πüδια μου ολüκληρη την πλÜση,
Και Üπειρα βασßλεια, κι ας με πολιορκοýσε,
Αν την ψυχÞ σου μου 'δινες εσý - αυτü θ' αρκοýσε!
Κι Ýτσι, ω Τßτε, που νικÜς, που πÜντα με κερδßζεις,
Θα 'βλεπες τüτε καθαρÜ για μÝνα πüσο αξßζεις.
ΠÜμε. ΦτÜνει μια λÝξη μου κι η θλßψη του θα σβÞσει.
ΚαρδιÜ μου, ησýχασε! ¼πως πριν, πÜλι θα σε θελÞσει.
Πþς βιÜστηκα ν' απελπιστþ! Η ζÞλια, αν τον παιδεýει,
Ο Τßτος, τüτε, αγαπÜ, ο Τßτος με λατρεýει.

                                         ΤΡΙΤΗ ΠΡΑΞΗ

ΠΡΩΤΗ ΣΚΗΝΗ                ΤΙΤΟΣ ΑΝΤΙΟΧΟΣ ΑΡΣΑΚΗΣ

ΤΙΤ: Φεýγεις; Εßναι ανεξÞγητη αυτÞ η απüφαση σου!
ΑυτÞ η φυγÞ η αιφνßδια! Κι η εξαφÜνιση σου!
Οýτε καν θÝλησες να 'ρθεις να μ' αποχαιρετÞσεις!
Σαν αποστÜτης, σαν εχθρüς, τη χþρα αυτÞ θ' αφÞσεις;
Η Ρþμη, η ΑυλÞ, το ΚρÜτος μου, τι θα 'λεγαν για σÝνα;
Κι εγþ, που εßμαι ο φßλος σου; Δεν σκÝφτηκες εμÝνα;
Σ' Ýχω αδικÞσει; Σ' Ýβαλα ποτÝ στην ßδια μοßρα
Μ' üλους τους Üλλους βασιλεßς; ΚοντÜ μου δεν σε πÞρα
Την ανοιχτÞ μου την καρδιÜ στα πüδια σου ν' απλþσω;
Ζοýσε ο πατÝρας μου, κι αυτü μüνο εßχα να σου δþσω.
Τþρα, που εκτüς απ' την καρδιÜ σου δßνω και το χÝρι,
ΧÜνεσαι; ΑρνιÝσαι τ' αγαθÜ που 'χει να σου προσφÝρει;
Νομßζεις üτι ξÝχασα üλο το παρελθüν μου
Κι üτι περηφανεýτηκα για το λαμπρü παρüν μου;
Και üτι πια οι φßλοι μου απüμακροι, σβησμÝνοι,
θα μου 'ναι πια αδιÜφοροι ολüτελα, σαν ξÝνοι;
Κι αν θες, κι αν αποφÜσισες να φýγεις μακριÜ μου,
Σ' Ýχω ανÜγκη üσο ποτÝ, εσÝνα, βασιλιÜ μου.
ΑΝΤ: ΕμÝνα;
ΤΙΤ:            ΕσÝνα.
ΑΝΤ:                     Αλßμονο! Τι να σου δþσω -πες μου-
Εγþ, Ýνας ασÞμαντος, Üλλο απü τις ευχÝς μου;
ΤΙΤ: Εγþ üμως δεν ξÝχασα πως δßκαια σου ανÞκει
Το Þμισυ απ' τη δüξα μου, απ' τη μεγÜλη νßκη.
Εßδε η Ρþμη να 'ρχονται, πισθÜγκωνα δεμÝνοι
Με τα δεσμÜ του Αντßοχου, μυριÜδες ηττημÝνοι.
Και μες στο Καπιτþλιο εßναι αναρτημÝνα
Της Ιουδαßας λÜφυρα λαμπρÜ, χÜρη σε σÝνα.
Τþρα üμως üχι, δεν ζητþ την αυταπÜρνηση σου.
ΘÝλω απλþς να δανειστþ για λßγο τη φωνÞ σου.
Τα πÜντα στην αγÜπη σου η Βερενßκη οφεßλει
Κι ειλικρινÜ α ευγνωμονεß, κι εßστε δεμÝνοι φßλοι.
ΜÝσα στη Ρþμη εßσαι γι' αυτÞ λιμÜνι üλο γαλÞνη.
Μßα καρδιÜ, μßα ψυχÞ, εγþ, εσý κι εκεßνη.
Στ' üνομα της φιλßας μας - ζητþ τη συνδρομÞ σου:
Να ασκηθεß επÜνω της üλη η επιρροÞ σου,
Αφοý τη δεις εκ μÝρους μου.
ΑΝΤ:                                  Εγþ; Μα εμεßς οι δýο
Για πÜντα χωριστÞκαμε - της εßπα Þδη αντßο.
ΤΙΤ: ΠρÝπει και πÜλι να τη δεις και να της πεις για μÝνα.
ΑΝΤ: Εσý μßλα της, κýριε. Σε θÝλει. Ζει για σÝνα.
Μια τüσο σπÜνια χαρÜ γιατß να της στερÞσεις;
Να μη μÜθει απ' το στüμα σου ü,τι θα ομολογÞσεις;
Σε περιμÝνει, αγωνιÜ για τη συνÜντηση σας,
Και θα δεχτεß! - Στο λÝω αυτü, προτοý χαθþ απ τη γη σας,
Κι Ýμαθε, ξÝρει üτι εσý το 'χεις αποφασßσει
Κι üτι εκεßνη πλÜι σου για πÜντα θα ευτυχÞσει!
ΤΙΤ: Αχ! Τι μεγÜλη ηδονÞ αν της το μολογοýσα!
Τι ευτυχßα μÝγιστη, γι' αυτü αν της μιλοýσα!
Τη μÝρα τοýτη, εκστατικüς, περßμενα να ζÞσω,
Κι üμως σÞμερα, φßλε μου, πρÝπει να την αφÞσω.
ΑΝΤ: Να την αφÞσεις, κýριε; Εσý;
ΤΙΤ:                                         Το πεπρωμÝνο
Δεν θÝλει εμÝνα πλÜι της για πÜντα αφοσιωμÝνο.
ΑπατηλÜ Þταν, μÜταια, üλα τα üνειρα μου.
ΠρÝπει να φýγει, αýριο, μαζß σου, βασιλιÜ μου.
ΑΝΤ: Μαζß μου;
ΤΙΤ:          Ο αυτοκρÜτορας κι αν εßμαι εγþ, τι φρßκη!
Την ΠλÜση Ýχω στα χÝρια μου, ο κüσμος μου ανÞκει.
Μπορþ να στÝψω βασιλεßς Þ να τους καταργÞσω,
Μα την καρδιÜ μου δεν μπορþ, εγþ, να την ορßσω!
Η Ρþμη επιβουλεýεται των βασιλÝων τη μοßρα -
Θα φρßξει αν δει βασßλισσα σε θρüνο απü πορφýρα.
Των βασιλÝων το χρυσü κι αστραποβüλο στÝμμα
Ρßχνει Ýναν ßσκιο üλο ντροπÞ πÜνω σε κÜθε βλÝμμα.
Ενþ μια Üλλη, αντßθετα, δεν θα 'χε σκανδαλßσει,
Και ας την εßχα ανÜξια και ταπεινÜ ποθÞσει!
Η Ρþμη θα δεχüτανε για αυτοκρÜτειρα της,
Την πιο ευκαταφρüνητη, αρκεß να ταν γενιÜ της.
Νüμος εßναι απαρÜβατος. Κι αν αýριο δεν φýγει,
Θα δει μια ανθρωποθÜλασσα που μαßνεται, που πνßγει,
ΟυρλιÜζοντας να μου ζητÜ τον εξοβελισμü της,
Κι απü τη Ρþμη ν' απαιτεß τον Üγριο διωγμü της.
Απ' το να εßμαστε κι οι δυο Ýτσι ατιμασμÝνοι,
Ας νικηθοýμε απ' την ΤιμÞ, για πÜντα δοξασμÝνοι!
Για μÝρες μÝνω ανÝκφραστος, βουβüς, μÞπως και νιþσει
Τα λüγια που το στüμα μου πικρÜ θÝλει ν' αρθρþσει.
ΜÜταια. Εκεßνη αδημονεß κι ανÞσυχη προσμÝνει
Πüτε μπροστÜ της θα σταθþ με την καρδιÜ ανοιγμÝνη.
Πþς να μιλÞσω; Τι να πω; ΘÝλω να με λυτρþσεις
Και τη σκληρÞ απÜντηση εσý να παραδþσεις.
Τη θλßψη μου και τη σιωπÞ, πÞγαινε, εξÞγησε της
Πες πως δεν θÝλω να τη δω -συγνþμη ζÞτησε της-
Γßνε ο μüνος μÜρτυρας του αποχωρισμοý μας,
Μαντατοφüρος σκοτεινüς του αποχαιρετισμοý μας.
Εμπüδισε τη θλιβερÞ αυτÞ συνÜντηση μας,
Την πτþση μας, τη συντριβÞ, την εξουθÝνωση μας.
Κι αν η ελπßδα üτι θα ζει μες στην καρδιÜ μου αιþνια,
Της δßνει μια παρηγοριÜ, δεßξε τüτε συμπüνια
Κι ορκßσου πως η φλüγα μου γι' αυτÞν ποτÝ δεν σβÞνει,
Μες στην ΑυλÞ, πιο εξüριστος ακüμα κι απü εκεßνη,
Θα 'μαι δικüς της εραστÞς þσπου να ξεψυχÞσω,
ΜακριÜ της σαν ανýπαρκτος, νεκρüς θα κυβερνÞσω,
Αν οι αδßστακτοι Θεοß κι Üλλο με βασανßσουν
Και με μια ατÝλειωτη ζωÞ στυγνÜ με τιμωρÞσουν.
Κι εσý, ο φßλος ο αγνüς και ο ακüλουθος της,
Γßνε στη δυστυχßα της σýμμαχος, σýντροφος της.
Και φτÜστε στην ΑνατολÞ μαζß, αγαπημÝνοι,
Σαν Üξιοι θριαμβευτÝς κι üχι σαν ηττημÝνοι.
Και να 'στε πÜντα αχþριστοι κι αφοσιωμÝνοι φßλοι
Κι εγþ ποτÝ να μη χαθþ απ' τα δικÜ σας χεßλη.
Γι' αυτü και θα 'θελα κοντÜ να 'ναι τα δυο σας ΚρÜτη,
Και να 'χουν σýνορο κοινü τον ποταμü ΕυφρÜτη.
Και ξÝρω πως η σýγκλητος μ' αυτü θα συμφωνÞσει,
Και θα εγκρßνει ομüφωνα ü,τι Ýχω αποφασßσει:
Η Κιλικßα να ενωθεß με την ΚομμαγηνÞ σου.
Χαßρε. Και να 'ναι ο Θησαυρüς αυτüς πÜντα μαζß σου!
¼,τι στον κüσμο μ' Ýθρεψε, στοßχειωσε τη ζωÞ μου,
Και θα μ' αφÞσει üταν σβηστεß κι η ýστερη πνοÞ μου.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΗ     ΑΝΤΙΟΧΟΣ ΑΡΣΑΚΗΣ

ΑΡΣ: Κýριε, με το μÝρος σου εßναι η Θεßα Δßκη.
Θα φýγεις, αλλÜ παßρνοντας μαζß τη Βερενßκη.
Δεν στη στερεß, αντßθετα, θα σου την παραδþσει.
ΑΝΤ: Να ανασÜνω! Μια στιγμÞ! Νιþθω να 'χω παγþσει.
¢λλαξαν üλα! ΜονομιÜς! Ο νους δεν το χωρÜει.
Ο Τßτος μου παρÝδωσε αυτü που αγαπÜει!
ΘεÝ μου! Εßναι απßστευτο! Τι Üκουσαν τ' αυτιÜ μου;
Κι αν εßναι αλÞθεια, να χαρεß αμÝριμνα η καρδιÜ μου;
ΑΡΣ: Μα. Απορþ. Τüσο πολý διστÜζει η καρδιÜ σου;
ΥπÜρχει κÜποιο εμπüδιο τþρα για τη χαρÜ σου;
Πριν λßγο, καθþς φεýγαμε, δεν μου εßπες πως φοβÜσαι
¼τι για εκεßνη αιþνια καταραμÝνος θα 'σαι,
Γιατß η καρδιÜ σου τüλμησε να της ομολογÞσει,
¸ντρομη, την αγÜπη σου και να τη χαιρετÞσει;
Δεν φεýγαμε για να μη δεις τη Ýνωση τους; ¢ρα,
Αφοý χωρßζουν - να χαρεßς! Λýθηκε η κατÜρα!
ΔÝξου την αγαλλßαση που ο Ýρωτας σου δßνει.
ΑΝΤ: ΑρσÜκη, θα γυρßσουμε πßσω, εγþ κι εκεßνη.
Σαν το αηδüνι θα μιλÜ, θ' ακοýω τη λαλιÜ της,
Θα συνηθßσει να κοιτÜ τα μÜτια μου η ματιÜ της,
Κι ßσως συγκρßνει, κι ßσως δει πως πια δεν Ýχει θÝση
Του Τßτου η ψυχρüτητα μπρος στη δικÞ μου ζÝση.
Ο Τßτος με την αßγλη του εδþ με εξαφανßζει.
Στη Ρþμη εßναι εκθαμβωτικüς. Σαν Þλιος λαμπυρßζει.
Ενþ εκεß ßσως λÜμψω εγþ, γιατß θα 'μαι μακριÜ του,
Κι ας της θυμßζει η ΑνατολÞ για πÜντα τ' üνομÜ του.
ΑΡΣ: Μην αμφιβÜλλεις, κýριε, Ýτσι ακριβþς θα γßνει!
ΑΝΤ: Αχ! ΑφεθÞκαμε κι οι δυο στου ονεßρου τη σαγÞνη!
ΑΡΣ: Στου ονεßρου;
ΑΝΤ:          Εßναι δυνατüν ποτÝ να με θελÞσει;
Η Βερενßκη, ευÜλωτη, να συνθηκολογÞσει;
Η Βερενßκη να μου πει γλυκÜ Ýστω Ýνα ψÝμα;
Τþρα που Üγρια θα κοιτÜ με πικραμÝνο βλÝμμα,
Με μια ομορφιÜ ανþφελη και περιφρονημÝνη,
Θ' αποδεχτεß να δεßχνω εγþ, με την καρδιÜ σκισμÝνη,
Μια στοργικÞ αφοσßωση, που εκεßνη üμως θα ξÝρει,
Πως εßναι Ýρωτας βαθýς που δßνεται, προσφÝρει;
ΑΡΣ: Ποιος Üλλος, στη δυσμÝνεια, μπορεß να τη στηρßξει;
Το πιο σκληρü της πρüσωπο η μοßρα θα της δεßξει.
Ο Τßτος την αφÞνει.
ΑΝΤ:                           ΑυτÞ η αλλαγÞ για μÝνα
Θα 'ναι Ýνα νÝο μαρτýριο. Με μÜτια βουρκωμÝνα
Θα μου μιλÜει σωπαßνοντας και θα μου λÝει «μου λεßπει».
Θα κλαßει γι' αυτüν. Θα την κοιτþ και θα γεμßζω λýπη.
Και για τα üσα πρüσφερα, ποια θα 'ναι η αμοιβÞ μου;
Γι' Üλλον μπροστÜ μου να θρηνεß η αγÜπη η ακριβÞ μου!
ΑΡΣ: Μα, σου αρÝσει να πονÜς; Ποý εßναι η δýναμη σου;
Ραγßζει Ýτσι εýκολα η τüση θÝληση σου;
Δες την αλÞθεια καθαρÜ, σκÝψου καλÜ και κρßνε
Τους λüγους που η βασßλισσα δικÞ σου τþρα εßναι.
Ο Τßτος την αρνÞθηκε - ο γÜμος δεν θα γßνει.
Μαζß σου Üρα θα ενωθεß -απü ανÜγκη- εκεßνη!
ΑΝΤ:       Απü ανÜγκη;
ΑΡΣ:                         ¢φησε πρþτα να γαληνÝψει.
Το δÜκρυ του αποχωρισμοý σýντομα θα στερÝψει.
Κι üλα μετÜ θα σ' ευνοοýν: Πßκρα, μνησικακßα,
Ο χρüνος, η αγÜπη σου, του Τßτου η απουσßα,
Τüσα εδÜφη - αδýνατο να τα ορßσει μüνη,
Τα ΚρÜτη σας, γειτονικÜ κι ο ΕυφρÜτης να τα ενþνει,
ΣυμφÝρον, νους, συναßσθημα, θα απαιτοýν να 'στε Ýνα.
ΑΝΤ: Ναι. ¸χεις δßκιο, φßλε μου, νιþθω χÜρη σε σÝνα
Να πλημμυρßζω απü χαρÜ, να ζω, να ανασαßνω!
Θα κÜνω ü,τι μου ζÞτησε. Γιατß να περιμÝνω;
Τη Βερενßκη, ας τη δω, κατÜ το πρüσταγμα του,
Κι ας μÜθει üτι ο Τßτος πια τη διþχνει απü κοντÜ του.
¼μως... Τι κÜνω; Μα γιατß, εγþ να ειμ' ο θýτης,
Ο Üγγελος της εßδησης για την καταστροφÞ της;
Απü αρετÞ, απü Ýρωτα, δεν το βαστÜ η ψυχÞ μου
Η Βερενßκη η γλυκιÜ ν' ακοýσει τη φωνÞ μου
Να λÝει: «Σ' εγκατÝλειψε! Κυρßα!» Για φαντÜσου,
Η λÝξη αυτÞ σαν κεραυνüς να σκßσει την καρδιÜ σου!
ΑΡΣ: ΠÜνω στον Τßτο ολüκληρο το μßσος της θα πÝσει.
Θα αναγγεßλεις ü,τι αυτüς σου Ýχει αναθÝσει.
ΑΝΤ: ¼χι, ποτÝ. Δεν θα τη δω. Η οδýνη της, μεγÜλη,
Αν μÜθει αυτÞ τη συμφορÜ. Ας της μιλÞσουν Üλλοι.
Θα 'ταν φρικτü το χτýπημα, σωστü θα Þταν πλÞγμα
Να μÜθει πως την Ýδιωξε ο Τßτος με το στßγμα
Της ξÝνης, απ' το στüμα μου - διπλüς, ο σπαραγμüς της,
Αν της το πει ο αντßζηλος του Τßτου, ο μισητüς της.
Να φýγουμε! Ο Αντßοχος γι' αυτü αν της μιλÞσει,
Εκεßνη τüτε αιþνια, βαθιÜ θα τον μισÞσει.
ΑΡΣ: ¸ρχεται! ΠÜρε απüφαση. Η διορßα σου λÞγει.
ΑΝΤ: ΘεÝ μου!

ΤΡΙΤΗ ΣΚΗΝΗ               ΒΕΡΕΝΙΚΗ ΑΝΤΙΟΧΟΣ ΑΡΣΑΚΗΣ ΦΟΙΝΙΚΗ

ΒΕΡ:               Α! Εγþ φαντÜστηκα üτι Þδη Ýχεις φýγει!
ΑΝΤ: Δεν με ξαφνιÜζει η ενüχληση, η δυσαρÝσκεια σου!
Τον Καßσαρα θα Þθελες να δεις εδþ, μπροστÜ σου.
¼μως αυτüς ευθýνεται που σ' ενοχλþ και πÜλι,
Ενþ σ' αποχαιρÝτησα σκýβοντας το κεφÜλι.
Στην 'Οστια ßσως να Þμουνα, Ýτοιμος για ταξßδι,
Αν δεν μου το απαγüρευε, θ' αναχωροýσα Þδη.
ΒΕΡ: ΖητÜ εσÝνα. ¼λους εμÜς αρνιÝται ν' αντικρßσει.
ΑΝΤ: Με κρÜτησε γιατß Þθελε για σÝνα να μιλÞσει.
ΒΕΡ: Για μÝνα;
ΑΝΤ:       Ναι.
ΒΕΡ:              Και τι να πει;
ΑΝΤ:                                Θα σε πληροφορÞσουν
¢λλοι. ΓεμÜτοι απü χαρÜ, üταν θα σου μιλÞσουν...
ΒΕΡ: Πþς! Κýριε μου...
ΑΝΤ:       Η Ýχθρα σου ας μην ξεσπÜσει ακüμα.
Εκεßνοι, μη διστÜζοντας ν' ανοßξουνε το στüμα,
Μπορεß, με ýφος θριαμβικü και με αναλγησßα,
Να ενÝδιδαν στην τüση σου ανυπομονησßα.
Μα εγþ, που πÜντα δßστασα και που μες στην ψυχÞ μου
ΒÜζω την ευτυχßα σου πÜνω κι απ' τη δικÞ μου,
Δεν θα 'θελα να πικραθεßς, Ýστω κι αν με μισÞσεις,
Αντß να κλÜψεις, προτιμþ να με κατηγορÞσεις.
Θα μÜθεις πριν το δειλινü κι αν Ýχω δßκιο κρßνε.
Σε χαιρετþ.
ΒΕΡ:       ΘεÝ μου! Τι λες; Μη φεýγεις τþρα. Μεßνε.
Γιατß πια να σου κρýβομαι; Ναι. Εßμαι σε αμηχανßα.
Εμπρüς σου, μια βασßλισσα γεμÜτη αγωνßα,
Που, με νεκρÜ τα στÞθη της, εκλιπαρεß δυο λÝξεις!
Δεν θÝλεις, λες, να πικραθþ, κι üτι δεν θα τ' αντÝξεις.
Μα η σκληρÞ σου Üρνηση, αντß να μ' ηρεμÞσει,
Με βασανßζει, με πονÜ, μ' Ýχει αγανακτÞσει.
Λοιπüν, αν η γαλÞνη μου εßναι το παν για εσÝνα,
Κι αν τα δυο μÜτια σου ποτÝ Ýχουν λατρÝψει εμÝνα,
ΒγÜλε με απ' την απüγνωση, φþτισε την καρδιÜ μου.
Τι σου εßπε ο Τßτος;
ΑΝΤ:                    Προς Θεοý... ¸λεος! Βασßλισσα μου.
ΒΕΡ: ΤολμÜς να μη με υπακοýς; Αυτü που εßπα κÜνε.
ΑΝΤ: Τα λüγια μου η αφορμÞ να με μισÞσεις θα 'ναι.
ΒΕΡ: ΘÝλω αμÝσως να μου πεις.
ΑΝΤ:                                  Θε μου! Δεν με λυπÜσαι;
Για üλη αυτÞ μου τη σιωπÞ, σε λßγο ευγνþμων θα 'σαι.
ΒΕΡ: Τ' ορκßζομαι - αν δεν μου πεις ü,τι σου 'χω ζητÞσει,
Τüτε η ψυχÞ μου αιþνια, βαθιÜ, θα σε μισÞσει.
ΑΝΤ: Κυρßα, ýστερα απ' αυτü, δÝχομαι να μιλÞσω.
Αφοý επιμÝνεις και το θες, θα σ' ικανοποιÞσω.
Μην κÜνεις üμως üνειρα: Η χÜρη σου θα μÜθει
ºσως το πιο αφÜνταστο απ' των δεινþν τα πÜθη.
Μου 'ναι η καρδιÜ σου γνþριμη, σαν ανοιχτü βιβλßο:
Θα τη χτυπÞσω βßαια στο πιο τρωτü σημεßο.
Ο Τßτος θÝλει να σου πω...
ΒΕΡ:                              Τι;
ΑΝΤ:                                   ¼τι Þρθε η þρα
ΠαντοτινÜ εσý κι αυτüς να χωριστεßτε, τþρα.
ΒΕΡ: Να χωριστοýμε; Ποιοι; Εμεßς; Αυτüς κι η Βερενßκη;
ΑΝΤ: Θα πρÝπει να του δþσω εδþ το δßκιο που του ανÞκει.
¼τι σπαρÜζει μια καρδιÜ που ευγενικÜ λατρεýει,
ΕρωτικÞ απüγνωση üταν τη δυναστεýει,
Εßδα να νιþθει, να θρηνεß, βαθιÜ να σε πονÜει!
¼μως, αυτü τι ωφελεß; ¼σο κι αν α αγαπÜει,
Μια ξÝνη εßσαι βασßλισσα και τους Ρωμαßους θßγεις.
Και πρÝπει να χωρßσετε. Αýριο, εσý θα φýγεις.
ΒΕΡ: Να χωριστοýμε! Αλßμονο! Φοινßκη!
ΦΟΙΝ:                                     ΣυγκρατÞσου.
Δεßξε το μεγαλεßο σου! Δεßξε την αντοχÞ σου,
¼σο κι αν σ' Ýχει αυτü εδþ σαν κεραυνüς χτυπÞσει!
ΒΕΡ: ΜετÜ απ' ü,τι ορκßστηκε, ο Τßτος να με αφÞσει!
Ο Τßτος που üρκους Ýκανε... ¼χι! Εßναι πλεκτÜνη.
Δεν θα του ταßριαζε ποτÝ τÝτοια ατιμßα να κÜνει.
Στα μÜτια μου, απ' το βÜθρο του θÝλουν να τον γκρεμßσουν.
ΣτÞνουν παγßδα δολερÞ, þστε να μας χωρßσουν.
¼χι, ο Τßτος με αγαπÜ. Δεν θÝλει εγþ να σβÞσω.
ΠρÝπει αμÝσως να τον δω. ΠρÝπει να του μιλÞσω.
ΠÜμε.
ΑΝΤ:    Μα πþς σου πÝρασε για μÝνα τÝτοια σκÝψη.
¼τι...
ΒΕΡ:      Θα το ευχüσουνα να σ' εßχα εγþ πιστÝψει.
¼χι, εßναι üλα ψÝματα. Μα ü,τι κι αν συμβαßνει,
ΧÜσου απü τα μÜτια μου, σου εßμαι για πÜντα ξÝνη.
(Προς τη Φοινßκη.)
Σ' αυτÞ τη δýσκολη στιγμÞ, μη φεýγεις μακριÜ μου,
Τþρα, που μÜταια προσπαθþ να δω το φως μπροστÜ μου.

ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΚΗΝΗ                ΑΝΤΙΟΧΟΣ ΑΡΣΑΚΗΣ

ΑΝΤ: Το Üκουσα; Δεν Þτανε φωνÞ μιας αυταπÜτης;
Μου 'πε να φýγω, να χαθþ για πÜντα απü κοντÜ της;
Φεýγω αμÝσως. ¢λλωστε, δεν θα 'χα Þδη πετÜξει,
Αν δεν μου το απαγüρευαν και δεν μ' εßχαν προστÜξει;
Εßν' þρα πια για τη φυγÞ. Εμπρüς! Δεν με πονÜει
Η τüση αναλγησßα της -üχι- με βοηθÜει.
Πριν απü λßγο ανÜστατος, δειλüς και διχασμÝνος,
¸φευγα απü Ýρωτα και ζÞλια, απελπισμÝνος.
Μα τþρα ýστερα απ' αυτÞ üλη τη μοχθηρßα,
ΜÜλλον θα φýγω απü 'δω, ναι, με αδιαφορßα.
ΑΡΣ: Εßναι ανÜγκη üσο ποτÝ, κýριε, εδþ να μεßνεις.
ΑΝΤ: Για να εξευτελßζομαι απü τα λüγια εκεßνης;
Ο Τßτος να αδιαφορεß κι εγþ να 'μαι το θýμα;
Εγþ να 'μαι ο κατÜδικος για το δικü του κρßμα;
Κι εμπρüς μου τüσο Üδικα και τüσο οργισμÝνα,
Να με προσβÜλλει αναßσχυντα, να βγÜζει ψεýτη εμÝνα;
Ο Τßτος, λÝει, εßναι ο πιστüς κι εγþ εßμαι ο εξωμüτης!
Η αχÜριστη! Ο δüλιος εγþ εßμαι, ο προδüτης!
Πüτε; ¼ταν προσπÜθησα το δßκιο να του δþσω -
¼ταν της εßπα üτι πονÜ και τη λατρεýει τüσο;
¼ταν μ' αγÜπη θÝλησα να την παρηγορÞσω
Κι ερωτευμÝνο και πιστü να της τον παραστÞσω;
ΑΡΣ: ΠÜψε να βασανßζεσαι! Και üλα θα περÜσουν,
Με τον καιρü θα ξεχαστοýν, üλα θα ξεθωριÜσουν.
Σε μÝρες, μÞνα το πολý. Θα 'χουνε μεßνει πßσω,
ΧαμÝνα αυτÜ, μα εσý, εδþ.
ΑΝΤ:                              ¼χι, θα την αφÞσω.
ΑισθÜνομαι üτι μπορεß και πÜλι οßκτο να νιþσω.
Τον εαυτü μου αλýπητα κι Üλλο να ταπεινþσω;
ΘÝλω γαλÞνη, ερημιÜ. Ας φýγουμε μακριÜ της,
Κι ας μη μιλÞσουμε ποτÝ για τη στυγνÞ καρδιÜ της.
Ωστüσο, Ýχουμε καιρü μÝχρι το φως της δýσης.
Θα περιμÝνω μÝσα εδþ, μÝχρι που να γυρßσεις,
Αφοý τη δεις. Αν Üντεξε πρþτα ας βεβαιωθοýμε,
Αν εßναι ακüμα ζωντανÞ, κι ýστερα ας χαθοýμε.

                                      ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΡΑΞΗ

ΠΡΩΤΗ ΣΚΗΝΗ

ΒΕΡ: (μüνη) Φοινßκη, μην αργοπορεßς! Η þρα δεν περνÜει,
ΜÝνει ακßνητη, βαριÜ, μα η καρδιÜ πετÜει,
Αδημονεß, αγωνιÜ - σφßγγεται και πετρþνει,
¼λη αυτÞ η αναμονÞ νιþθω να με σκοτþνει.
Φοινßκη, μην αργοπορεßς! Γιατß αργεßς; Εμπρüς μου,
Οι πιο απαßσιοι οιωνοß σκοτεßνιασαν το φως μου.
Φοινßκη, οýτε που θÝλησε καν να σου απαντÞσει,
Μ' Ýχει, ο αχÜριστος, σκληρÜ, ολüτελα αγνοÞσει.
Ο Τßτος φεýγει, κρýβεται, φοβÜται την οργÞ μου.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΗ           ΒΕΡΕΝΙΚΗ ΦΟΙΝΙΚΗ

ΒΕΡ: Εßδες τον αυτοκρÜτορα; Πες μου λοιπüν, καλÞ μου;
Τι εßπε; Θα 'ρθει;
ΦΟΙΝ:      Ησýχασε. Του μßλησα, κυρßα.
Για την απελπισßα σου Ýδωσα μαρτυρßα:
Βοýρκωσε. Δεν κρατÞθηκε. Εφτασε να δακρýσει.
ΒΕΡ: Θα 'ρθει;
ΦΟΙΝ:     ¼που να ναι. Θα 'ρθει εδþ και θα σε συναντÞσει.
¼μως εσý θα τον δεχτεßς, Ýτσι αναστατωμÝνη;
Γßνε üπως Þσουν, üμορφη, με χÜρη στολισμÝνη,
Τα πÝπλα σου που Ýγειραν Üσε με να σηκþσω,
Και τα μαλλιÜ απ' τα μÜτια σου να βγÜλω, να τα στρþσω,
Να σþσω ü,τι Üφησε πßσω του τüσος θρÞνος.
ΒΕΡ: Μη! Να θαυμÜσει και να δει τα Ýργα του εκεßνος!
Τι να τα κÜνω üλα αυτÜ τα ανþφελα στολßδια,
ΕÜν η πßστη, οι θρÞνοι μου, η οδýνη μου η ßδια,
Τι λÝω; Η οδýνη; -Αλßμονο- ο σßγουρος χαμüς μου,
Αν δεν τον φÝρει ως εδþ ο βÝβαιος θÜνατος μου,
Η ομορφιÜ εßναι μÜταιη, μÜταιη κι η φροντßδα
Για μια σαγÞνη που Ýσβησε χωρßς καμιÜ ελπßδα!
ΦΟΙΝ: Εßσαι μαζß του Üδικη. Γιατß; Απ' την κÜμαρα του
¸ρχεται ο αυτοκρÜτορας! - ¢κου τα βÞματα του!
Να φýγουμε. Ολομüναχη να τον ακοýσεις πρÝπει,
ΜÝσα, κρυφÜ, üπου κανεßς δεν θα μπορεß να βλÝπει.

ΤΡΙΤΗ ΣΚΗΝΗ                ΤΙΤΟΣ, ΠΑΟΥΛΟΣ, ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

ΤΙΤ: Πες της, να μην ανησυχεß, μην την παιδεýει ο χρüνος,
Αφοý σε λßγο θα τη δω. ΘÝλω να μεßνω μüνος.
ΠÞγαινε.
ΠΑΟΥΛ:    ΘεÝ μου! ¢ραγε, τþρα τι θα μετρÞσει;
Η δüξα του και η τιμÞ του ΚρÜτους ας νικÞσει!
ΠÜω να τη βρω.

ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΚΗΝΗ

ΤΙΤ: (μüνος)       ΛÝγε λοιπüν, Τßτε, Θα προχωρÞσεις;
Η Βερενßκη εßναι εκεß. Θα πας; Θα το τολμÞσεις;
Θα πεις αντßο αιþνιο; ΔÝχτηκε η καρδιÜ σου
Να συμμαχÞσει πρüθυμα με τη σκληρüτητα σου;
Η μÜχη αυτÞ δεν απαιτεß την αßγλη ενüς μαρμÜρου
ΑÞττητου και σθεναροý - ψυχÞ θÝλει βαρβÜρου!
Θ' αντÝξω αυτÜ του φεγγαριοý τα θαμπωμÝνα μÜτια,
Μες στης καρδιÜς μου τα κρυφÜ να ψÜχνουν μονοπÜτια;
¼ταν θα δω το βλÝμμα αυτü, πÜνοπλο απü σαγÞνη
Να μÜχεται το βλÝμμα μου, να με λαβþνουν θρÞνοι,
Θα θυμηθþ το θλιβερü μου χρÝος; Θα τολμÞσω
Να πω: «Δεν θÝλω πια ποτÝ μπρος μου να σ' αντικρßσω»;
Και μια καρδιÜ, που με πονÜ, να σχßσει δüρυ αιφνßδιο;
Γιατß; Ποιος το αποφÜσισε; Το χÝρι μου το ßδιο!
Μου εßπε η Ρþμη καθαρÜ ποιο 'ναι το θÝλημα της;
Κυκλþσανε το ανÜκτορο τ' αμÝτρητα ουρλιαχτÜ της;
ΓÝρνει το ΚρÜτος στον γκρεμü, κι εγþ με απελπισßα,
Για να το σþσω πρÝπει αυτÞ να κÜνω τη θυσßα;
¼λα, βουβÜ. Και μüνο εγþ, ρßχνομαι μες στο σÜλο
Μιας δυστυχßας που μπορþ ßσως και ν' αναβÜλλω.
Ποιος ξÝρει; Αν τη βασßλισσα η Ρþμη εκτιμÞσει,
Κι αν σαν Ρωμαßα τη δεχτεß και την αναγνωρßσει,
Και δικαιþσει απüλυτα Ýτσι την εκλογÞ μου;
¼χι, δεν πρÝπει να βιαστþ με την απüφαση μου.
Η Ρþμη, μες στη ζυγαριÜ των νüμων της ας βÜλει
Τüση οδýνη κι Ýρωτα και καρτερßα μεγÜλη.
Κι ας πει πως δεν βαραßνουνε! ¢νοιξ' τα μÜτια, ω Τßτε!
Κοßτα ποý βρßσκεσαι! Εδþ, που η Ρþμη γαλουχεßται
Να εχθρεýεται τους βασιλεßς - της ýπαρξης της νüμος
Που δεν τον σβÞνει οýτ' Ýρωτας οýτε κι αυτüς ο τρüμος.
Εδþ μισοýν τους βασιλεßς και τη βασßλισσα σου!Απü παιδß, αυτÞ η κραυγÞ δεν στοßχειωσε τ' αυτιÜ σου;
Και δεν σε ακολοýθησε στον πüλεμο, στη μÜχη
Για να σου πει Ýνας Þρωας ποιο χρÝος πρÝπει να 'χει;
Κι üταν μαζß σου Þρθε εδþ, σαν τη σκιÜ σου, εκεßνη,
Οýτε τüτε δεν Üκουσες η Ρþμη πþς την κρßνει;
ΠρÝπει λοιπüν να σου το πει ξανÜ, πÜλι και πÜλι;
Δþσου στον Ýρωτα, δειλÝ! Κι αρνÞσου τη μεγÜλη
Την αυτοκρατορßα σου - στης γης την Üκρη χÜσου,
Κι Üσ' τηνε σε πιο Üξιες καρδιÝς απ' την καρδιÜ σου!
ΑυτÜ εßν' τα σχÝδια τα λαμπρÜ της δüξας, τα αιþνια,
Που θα 'κλειναν μες στις ψυχÝς τη φÞμη μου για χρüνια;
Για λßγες μÝρες κυβερνþ - τι Ýχω κατορθþσει
Για την τιμÞ; Στον Ýρωτα τα πÜντα Ýχω δþσει.
Χρüνος χαμÝνος, μα ακριβüς. Πþς θα τον ανακτÞσω;
Ποý εßν' ü,τι υποσχÝθηκα; Πüτε θα κυβερνÞσω;
Ποιον πüνο ανακοýφισα; Ποια μÜτια ευτυχισμÝνα
Μ' ευγνωμοσýνη κοßταξαν τον ευεργÝτη, εμÝνα;
Εßδε το πεπρωμÝνο της ν' αλλÜζει η οικουμÝνη;
Κι η μοßρα μου; Πüσος καιρüς Üραγε να της μÝνει
Στο θρüνο επÜνω να σταθεß; Κι Ýφτασαν να χαθοýνε
¿ρες και μÝρες που Þθελα τüσο πολý να 'ρθοýνε!
¢λλο ας μην αργοπορþ! Ας κÜνω ü,τι γενναßο
ΘÝλει το χρÝος, κι ας κοπεß...

ΠΕΜΠΤΗ ΣΚΗΝΗ       ΒΕΡΕΝΙΚΗ ΤΙΤΟΣ

ΒΕΡ: (βγαßνοντας στη σκηνÞ) ΑφÞστε με, σας λÝω.
Οι συμβουλÝς σας, μÜταιες. Με πνßγει ο εαυτüς μου.
ΘÝλω εκεßνον, να τον δω. Α! Εßσαι εδþ! εμπρüς μου!
ΑλÞθεια; Ο Τßτος με πετÜ; Κιüλας με Ýχει αφÞσει;
Με διþχνει; Χωριζüμαστε; Κι ο ßδιος το 'χει ορßσει;
ΤΙΤ: Μη με πληγþνεις πιο βαθιÜ - μου αρκεß τüση οδýνη.
Ας μη χαθοýμε μες σ' αυτÞ την παθιασμÝνη δßνη.
¸νας καημüς αβÜσταχτος με τρþει, μ' εξουθενþνει,
Το δακρυσμÝνο βλÝμμα σου, τþρα, τον μεγαλþνει.
Γýρνα και πÜλι στην παλιÜ εκεßνη φρüνηση σου,
¼ταν σοφÜ μου Ýλεγες: Το χρÝος σου θυμÞσου!
Και να που Þρθε η στιγμÞ. Κρýψε τον Ýρωτα σου,
Δεßξε μου üλη τη σýνεση και την εγκρÜτεια σου,
ΣκÝψου τι δρüμο δýσβατο πρÝπει ν' ακολουθÞσω,
ΧÜρισε μου τη δýναμη να σε κατανικÞσω,
ΒοÞθησε με, αν μπορεßς, να βρω τþρα το σθÝνος
Να μην εßμαι αδιÜκοπα κι Üθελα βουρκωμÝνος.
¹ αν, ποτÜμι ακρÜτητο, τα δÜκρυα κυλÞσουν,
Η αßγλη, η δüξα, η τιμÞ, Ýστω ας μας συγκρατÞσουν,
Κι üλος ο κüσμος Ýκθαμβος ας δει τþρα μπροστÜ του
Πþς κλαßει Ýνας αυτοκρÜτορας και η βασßλισσα του.
Γιατß θα πρÝπει εσý κι εγþ να χωριστοýμε, τþρα.
ΒΕΡ: Αδßστακτε! Και μου το λες, εδþ, αυτÞ την þρα;
Πþς μπüρεσες; Σε πßστεψα. Μüνο για σÝνα ζοýσα,
ΑιχμÜλωτη σου ολüτελα, με πÜθος σε κοιτοýσα,
ΤυφλÜ σου παραδüθηκα. Δεν Þξερες το νüμο
Πρþτη φορÜ üταν Ýγειρα στο στιβαρü σου þμο;
Με δÝχτηκες, μ' οδÞγησες στην Ýκσταση του πÜθους!
Γιατß δεν μου εßπες: «Δýσμοιρο θýμα, εσý, ενüς λÜθους,
Μην προχωρεßς, φýγε μακριÜ, τßποτα μην ελπßσεις;
Δεν θÝλω να 'χω την καρδιÜ που εσý θα μου χαρßσεις».
Την πÞρε üμως το χÝρι σου και πßσω μου τη δßνει,
Τþρα που πÜντα θα 'θελε στα χÝρια σου να μεßνει!
Γιατß, üταν μας Ýστηνε αμÝτρητες παγßδες
Η Ρþμη, δεν με Üφησες; ΥπÞρχαν τüτε ελπßδες,
ΥπÞρχαν λüγοι να δεχτþ νηφÜλια το χαμü μου -
Θα 'φταιγε ο πατÝρας σου για τον αφανισμü μου
¹ ο λαüς, η σýγκλητος, η αυτοκρατορßα,
Η πλÜση - üχι τα χÝρια αυτÜ που Üγγιξα με λατρεßα!
¼σοι με μßσησαν βαθιÜ κι Þδη μ' εßχαν δικÜσει,
Για Ýναν τÝτοιο üλεθρο μ' εßχαν προúδεÜσει -
Ενþ εσý, με χτýπησες μ' üλη τη δýναμη σου,
Την þρα που περßμενα την Ýνωση μαζß σου
Κι ο Ýρωτας σου Þτανε πανßσχυρος κι η Ρþμη
ΒουβÞ και ο πατÝρας σου χαμÝνος πια κι ακüμη,
Σε προσκυνοýσαν Üπειρα πλÞθη γονατισμÝνα
Κι εγþ πια δεν φοβüμουνα παρÜ μονÜχα εσÝνα!
ΤΙΤ: Κι εγþ πια δεν φοβüμουνα παρÜ τον εαυτü μου.
Τα δυο μου μÜτια Ýκλεισα, ζþντας μες στ' üνειρο μου.
Το μÝλλον δεν το Ýψαχνα κι απü το νου εßχα σβÞσει
Αυτü που θα μποροýσε εμÜς ποτÝ να μας χωρßσει.
Ο πüθος μου ανßκητος πως εßναι φανταζüμουν,
Το ανÝφικτο, το αδýνατο, αυτü ονειρευüμουν.
Ποιος ξÝρει; ºσως να Ýφτανα μπρος σου να ξεψυχÞσω,
Πριν καταλÞξω εδþ πικρÜ να σ' αποχαιρετÞσω.
Οι δυσκολßες μ' Ýκαναν να φλÝγομαι, να καßω -
Η Ρþμη üλη ψιθýριζε τα λÜθη μου, üτι φταßω,
¼μως εγþ αισθÜνθηκα ποια εßναι η ενοχÞ μου
¼ταν σαν αυτοκρÜτορας εßδα μες στην ψυχÞ μου.
Γνωρßζω τι μαρτýριο, τι φρßκη με προσμÝνει
Και τι ζωÞ - σε θÜνατο πια καταδικασμÝνη.
Στον Üλλο κüσμο εßμ' Ýτοιμος κιüλας να ταξιδÝψω,
Μα κι αν δεν ζÞσω, αδιÜφορο - πρÝπει να βασιλÝψω.
ΒΕΡ: Βασßλεψε, κυβÝρνησε! Στη δüξα σου βυθßσου!
¸ως εδþ. Ας πÜψει πια η Üτιμη φωνÞ σου,
ΑυτÞ που üρκους Ýδινε üτι ο Ýρωτας μας
ΠαντοτινÜ θα Ýνωνε τους χτýπους της καρδιÜς μας,
Και που, η ßδια αυτÞ φωνÞ, χωρßς καμιÜ συμπüνια,
Μου 'χει επιβÜλει να χαθþ σε απουσßα αιþνια.
Εγþ σε ικÝτεψα να 'ρθω, ν' ακοýσω, να μιλÞσω -
ΜÜταια üμως -μÝχρι εδþ- για πÜντα θα σ' αφÞσω.
Χαßρε, για πÜντα, κýριε! Χαßρε: Τι Üγρια λÝξη
Για κÜποιον που αγÜπησε - πþς να την πει; Θ' αντÝξει;
ΜετÜ απü μÞνες, χρüνια πια, πþς θα μπορεß η καρδιÜ μας
Τüσες και τüσες θÜλασσες να εßναι ανÜμεσα μας;
Θα δýει ο Þλιος και ξανÜ θα φÝγγει η αμφιλýκη,
Χωρßς ο Τßτος πια να δει ποτÝ τη Βερενßκη.
Πþς θα μπορεß το βλÝμμα μου πια να μην τον χορταßνει;
Ποý Ýσφαλα κι οι κüποι μου üλοι πÞγαν χαμÝνοι;
Ο αχÜριστος, λυτρþθηκε! Κι Üλλο δεν θα πονÜει -
ΓλυκÜ της απουσßας μου τις μÝρες θα μετρÜει!;
ΜÝρες για μÝνα ατÝλειωτες, στιγμÝς για 'κεßνον θα 'ναι.
ΤΙΤ: Κι αν ακουστοýν τα χεßλη του το χρüνο να μετρÜνε,
Θα μÜθεις, πολý σýντομα, κÜποιες πικρÝς ειδÞσεις
Κι üτι βαθιÜ λατρεýτηκες τüτε θα ομολογÞσεις,
¼ταν θα δεις πως ζωντανüς δεν Üντεξε να μεßνει...
ΒΕΡ: Τüτε γιατß να χωριστεß τüσο σκληρÜ απü 'κεßνη;
¸στω κι αν δεν ενþσουμε τα δυο μας πεπρωμÝνα,
Γιατß να φýγω; Τ' üρισε η Ρþμη, κι απü μÝνα
Στερεßς ως και τον Üνεμο που γεýεται η πνοÞ σου;
ΤΙΤ: Α! Μεßνε. Ακατανßκητη εßναι η δýναμη σου.
Νιþθω τρωτüς, αδýναμος. ¸χω και πÜλι ενδþσει.
Να σε φοβÜμαι θα 'πρεπε και να 'χω υποχρεþσει
Τον εαυτü μου πια ποτÝ να μη συρθεß κοντÜ σου,
¢βουλος μπρος στα μαγικÜ κι Üτρωτα θÝλγητρα σου.
Τþρα εßναι αργÜ. Και η θÝληση κι ο νους μου δραπετεýει
Κι Ýνα θυμÜται, εκστατικüς - μüνο πως σε λατρεýει.
ΒΕΡ: Και τι μπορεß η λατρεßα σου αυτÞ να σου στοιχßσει;
Φαßνεται η Ρþμη Ýτοιμη να επαναστατÞσει;
ΤΙΤ: ¼χι ακüμα -αλλÜ μετÜ- μετÜ απü τÝτοια πρÜξη;
Κι αν γßνει ο ψßθυρος κραυγÞ κι ο üχλος αν ουρλιÜξει
Και πρÝπει αßμα να χυθεß για την απüφαση μου;
Μα κι αν σωπÜσουν και βουβÜ δεχτοýν τη θÝληση μου,
Τι θα πληρþσω ως τßμημα; Και τι δεν θ' απαιτÞσουν
Για üλη αυτÞ την ανοχÞ! Τι χÜρες θα ζητÞσουν!
Κι εγþ, που θα χω παραβεß üρκο τüσο μεγÜλο,
Πþς ν' αρνηθþ; Πþς θα μπορþ το νüμο να επιβÜλλω;
ΒΕΡ: Ο νüμος! Μüνο αυτü μετρÜ κι ας κλαßει η Βερενßκη...
ΤΙΤ: ¸τσι νομßζεις, Üδικη; Σ' ακοýει η Θεßα Δßκη!...
ΒΕΡ: Ο νüμος εßναι Üδικος! Νüμος εßναι κι αλλÜζει -
ΜÝσα σε θλßψη αιþνια θα σε καταδικÜζει
Η Ρþμη, το συμφÝρον της, το Üτεγκτο Δßκαιü της;
Κι ο Ýρωτας; Δικαßωμα δεν Ýχει; Απ' το δικü της
Πιο ιερü; Πες μου, λοιπüν.
ΤΙΤ:                                     Αλýπητη εßσαι! Θε μου!...
ΒΕΡ: Εßσαι ο αυτοκρÜτορας και κλαις, εσý, κýριε μου!;
ΤΙΤ: Κλαßω. Ναι. Κλαßω αληθινÜ, κλαßω, θρηνþ, σπαρÜζω,
Εßμαι ο αυτοκρÜτορας -τρÝμω, ανατριχιÜζω-
Τ' ορκßστηκα να 'μαι ο φρουρüς, ο φýλακας του νüμου.
Στη Ρþμη αφιÝρωσα τυφλÜ τον εαυτü μου.
Πριν απü μÝνα Üλλοι πολλοß τα πÜντα εßχαν θυσιÜσει,
¼λους τους εßχε αμεßλικτα η Ρþμη δοκιμÜσει.
ΥποταγμÝνοι και πιστοß σ' αυτü ακριβþς το χρÝος
¸δειξαν πüσο απÜνθρωπο εßναι να 'σαι Ρωμαßος.
Αλýγιστοι κι ας Ýγινε η σÜρκα τους κομμÜτια,
Με πÝτρινα κι αδÜκρυτα και παγωμÝνα μÜτια
ΟδÞγησαν στο ικρßωμα τα ßδια τα παιδιÜ τους
Κι οι ßδιοι τα αφÜνισαν και το Üντεξε η καρδιÜ τους.
Δýσμοιρο γÝνος! Που η τιμÞ κι η δοξασμÝνη φρßκη
Κι η τρομερÞ πατρßδα σου, σου χÜρισαν τη νßκη!
Κι üμως, ο Τßτος ο Üμοιρος ξÝρει πως αν σ' αφÞσει,
Πιο αδυσþπητα απ' αυτοýς θα 'χει ανδραγαθÞσει.
¢θλος εßναι απαρÜμιλλος αυτüς ο χωρισμüς μου!
Λοιπüν, δεν εßναι Üξιος να γßνει ο εαυτüς μου
ΠαρÜδειγμα στις μÝλλουσες γενιÝς - πως αν θελÞσουν
Να μιμηθοýν τις πρÜξεις μου, θα πρÝπει να πασχßσουν;
ΒΕΡ: Να μιμηθοýν τη βÜρβαρη, αδßστακτη σου φýση,
Που εßν' ικανÞ και τη ζωÞ, κι αυτÞ να μου στερÞσει;
Τþρα το βλÝπω καθαρÜ τι Ýκρυβε η καρδιÜ σου.
Και οýτε θÝλω οýτε ζητþ να μεßνω εδþ κοντÜ σου.
Γιατß; Για να 'μαι επαßσχυντη και περιφρονημÝνη,
Του üχλου ο περßγελος, οικτρÜ ταπεινωμÝνη;
Χαßρομαι που μ' αρνÞθηκες. Το θÝλησα. Και θα 'σαι
Ελεýθερος, απτüητος, σκληρüς - δεν θα φοβÜσαι.
¾βρεις, κατÜρες, δεν θα πω. Δεν θα θυμßσω «üρκους»,
ΜÜρτυς μου εκεßνος που μισεß üλους τους επßορκους,
Ο ουρανüς! Αν κι Ýχει δει πþς ρÜγισε η ζωÞ μου,
Ας το ξεχÜσει - üλα ας χαθοýν μαζß με την πνοÞ μου.
Αν εýχομαι κÜποιο κακü να στεßλει η Θεßα Δßκη,
Αν πριν πεθÜνει η σκοτεινÞ κι Üτυχη Βερενßκη
ΘÝλει ν' αφÞσει εκδικητÞ για την ωμüτητα σου,
Θα τον ζητÞσει, αχÜριστε, βαθιÜ μες στην καρδιÜ σου.
Εßναι πληγÞ ο Ýρωτας και ξÝρω üτι δεν κλεßνει.
¼λος ο πüνος που Ýνιωσα, üλη μου η καλοσýνη,
Το αßμα μου, που θα χυθεß μες στο ανÜκτορο σου,
Εßναι οι Üσπονδοι εχθροß που αφÞνω στο πλευρü σου.
Δεν μετανιþνω για üλη αυτÞ την αφοσßωση μου,
¼,τι εγþ σου πρüσφερα, θα 'ναι η εκδßκηση μου.
Χαßρε.

ΕΚΤΗ ΣΚΗΝΗ                ΤΙΤΟΣ ΠΑΟΥΛΟΣ

ΠΑΟΥΛ: Τι Ýχει κατÜ νου, κýριε, ποý πηγαßνει;
Φεýγει εν τÝλει απü 'δω - εßναι αποφασισμÝνη;
ΤΙΤ: Εßπε üτι θα σκοτωθεß. Κι αν γßνει αυτü; Θα ζÞσω;
Θα το αντÝξω; ΠÜουλε. ΠÜμε. Να την κρατÞσω
Πριν εßναι αργÜ...
ΠΑΟΥΛ:      Γιατß εμεßς να τρÝξουμε κοντÜ της;
Πριν λßγο δεν μερßμνησες για την ασφÜλεια της;
Τüσες γυναßκες γýρω της - δεν θα τη μεταπεßσουν;
ΜÝσα στη μαýρη απüγνωση μüνη θα την αφÞσουν;
Δεν πρÝπει να φοβÜσαι πια. ΦÜνηκε η δýναμη σου.
Προχþρα τωρα ατρüμητος. Η δüξα εßναι δικÞ σου,
¼σο κι αν δεν απÝφυγες του οßκτου την παγßδα.
Κι εγþ ακüμα λýγισα Ýτσι üπως την εßδα.
Κοßτα üμως μακρýτερα. ΣκÝψου, γι' αυτÞ τη θλßψη
Την τüσο ασÞμαντη, ο καιρüς πüσο θα α ανταμεßψει,
Τι δüξα, τι ζητωκραυγÝς! Τη θÝση ενüς φÜρου
Θα 'χεις στην ιστορßα μας...
ΤΙΤ:                               ¸χω ψυχÞ βαρβÜρου.
Τον εαυτü μου τον μισþ. Του ΝÝρωνα η φρßκη
Δεν φτÜνει σε ωμüτητα αυτÞ την καταδßκη.
Η Βερενßκη αν χαθεß, αν ξεψυχÞσει εν τÝλει,
Δεν θα τ' αντÝξω... Και ας πει η Ρþμη ü,τι κι αν θÝλει.
ΠÜμε.
ΠΑΟΥΛ: Τι λες;
ΤΙΤ:              Αχ! ΠÜουλε, δεν ξÝρω πια τι λÝω.
Μες σε μια νýχτα απÝραντη χÜνομαι, παραπαßω.
ΠΑΟΥΛ: Πρüσεξε. Τþρα η φÞμη σου φτÜνει ως τα ουρÜνια.
ΞÝρουν üτι χωρßζεστε! ΓεμÜτη περηφÜνια,
Η Ρþμη, που ανησýχησε, δßκαια θριαμβεýει
Και με θυσßες στους ναοýς, δÝεται, σε λατρεýει,
Τις αρετÝς σου ευλογεß και σε αποθεþνει,
Τ' αγÜλματα σου ο λαüς με δÜφνες στεφανþνει.
ΤΙΤ: Ω, Ρþμη! Ω, Βερενßκη μου! Εγþ, ο δυστυχισμÝνος,
Γιατß να 'μαι αυτοκρÜτορας; Γιατß ερωτευμÝνος;

ΕΒΔΟΜΗ ΣΚΗΝΗ       ΤΙΤΟΣ ΑΝΤΙΟΧΟΣ ΠΑΟΥΛΟΣ ΑΡΣΑΚΗΣ

ΑΝΤ: Τι Ýκανες!; Πþς μπüρεσες!; ΧÜνεται η Βερενßκη.
ΣβÞνει η γλυκιÜ βασßλισσα, πλÜι της η Φοινßκη,
Κλαßει, συμβουλεýει, της μιλÜ, μα αυτÞ μες στο μαρτýριο
Με ουρλιαχτÜ εκλιπαρεß για ξßφος, δηλητÞριο.
Μüνο η χÜρη σου μπορεß τον πüθο αυτü να σβÞσει.
Ακοýει για σÝνα, αλλÜζει ευθýς, ξανÜ θÝλει να ζÞσει.
Δεν σταματÜει να κοιτÜ προς το δωμÜτιο σου,
Λες και διψÜει να ξαναδεß λßγο το πρüσωπο σου.
Δεν Üντεξα. Η εικüνα της μ' Ýχει βαθιÜ ταρÜξει.
Τι περιμÝνεις; ΠÞγαινε, Ýστω να σε κοιτÜξει.
Τüση ομορφιÜ, τüση αρετÞ και τüση χÜρη σþσε,
Αλλιþς, üχι σαν Üνθρωπος μα σαν θηρßο νιþσε.
Πες της μια λÝξη!
ΤΙΤ:                      Αλßμονο! Ποια λÝξη να προφÝρω;
Πþς να μιλÞσω; Εßμαι νεκρüς Þ ζωντανüς; Δεν ξÝρω!;

ΟΓΔΟΗ ΣΚΗΝΗ       ΤΙΤΟΣ ΑΝΤΙΟΧΟΣ ΠΑΟΥΛΟΣ ΑΡΣΑΚΗΣ ΡΟΥΤΙΛΟΣ

ΡΟΥΤ: Κýριε, οι τριττýαρχοι μαζß με τους υπÜτους
Και μ' üλους τους συγκλητικοýς, στο üνομα του ΚρÜτους,
Μαζß με πλÞθη απ' το λαü, Þρθαν και απαιτοýνε
Με σÝνα να συναντηθοýν. Ειν' Ýξω. Αδημονοýνε.
ΤΙΤ: ΜοιÜζει με θÝλημα Θεοý, που σπεýδει να βοηθÞσει
ΚαρδιÜ τρωτÞ που αισθÜνεται Ýτοιμη να λυγßσει.
ΠΑΟΥΛ: ¸ξω να πÜμε, κýριε. ΠρÝπει να συναντÞσεις
Τη σýγκλητο, τους Üρχοντες.
ΑΝΤ:                                         Μüνη μην την αφÞσεις!
ΠΑΟΥΛ: Και ο λαüς, οι Επßσημοι του ΚρÜτους, τι θα ποýνε
Αν δουν πως τους ποδοπατεßς; ΒαθιÜ θα προσβληθοýνε.
Η Ρþμη...
ΤΙΤ:            ΠÜουλε, αρκεß. ΠÜμε. Θα τους ακοýσω.
(Προς τον Αντßοχο.)
Την οφειλÞ του χρÝους μου πþς να την αποκροýσω;
Δες την, εσý. ΤρÝξε. Κι εγþ, üταν ξανÜρθω πÜλι,
ºσως για την αγÜπη μου πια να μην αμφιβÜλλει.

                                      ΠΕΜΠΤΗ ΠΡΑΞΗ

ΠΡΩΤΗ ΣΚΗΝΗ

ΑΡΣ: (μüνος) Ποý να τον βρω, το βασιλιÜ; Τον πιο πιστü της φßλο;
ΟδÞγησε με, ουρανÝ! Δþσε μου κι Üλλο ζÞλο!
ΒοÞθησε με να του πω κÜτι που δεν τολμÜει
Και να σκεφτεß. ΚÜτι καλü που ο νους δεν το χωρÜει!

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΗ                ΑΝΤΙΟΧΟΣ  ΑΡΣΑΚΗΣ

ΑΡΣ: Α. Ευτυχþς. ΞανÜρχεσαι. Η μοßρα εδþ σε φÝρνει!
Η τýχη, κýριε...
ΑΝΤ:                       Η χαρÜ γιατß σε συνεπαßρνει;
Εδþ με φÝρνει η απüγνωση. ΜÝσα μου Ýχω σκοτÜδι!
ΑΡΣ: Φεýγει η βασßλισσα.
ΑΝΤ:                            Τι λες;
ΑΡΣ:                                       Φεýγει, απüψε βρÜδυ.
¸δωσε Þδη εντολÞ. ΒαθιÜ την Ýχει θßξει
Που Ýλεος για τους θρÞνους της δεν Ýχει ο Τßτος δεßξει.
ΣτÜζει η μανßα της χολÞ γι' αυτÞ την καταδßκη.
Τη Ρþμη και τον Καßσαρα αρνιÝται η Βερενßκη.
ΘÝλει να φýγει απü 'δω, προτοý η Ρþμη μÜθει,
Πανηγυρßσει και χαρεß για τα δικÜ της πÜθη.
Του γρÜφει γρÜμμα!
ΑΝΤ:                         Απßστευτο - θÝλει απü 'δω να φýγει!;
Κι ο Τßτος;
ΑΡΣ:           Εßναι Üφαντος. Το πλÞθος τον τυλßγει
Σαν θÜλασσα που επευφημεß και γýρω του αλαλÜζει,
Κι η σýγκλητος τον εξυμνεß και τον εγκωμιÜζει.
¼μως, οι τßτλοι, οι Ýπαινοι, οι ιαχÝς, τα ζÞτω,
ΒαριÜ, αδυσþπητα δεσμÜ γßνονται για τον Τßτο,
Μια αλυσßδα απü τιμÝς κι αφüρητη ευθýνη,
Που üσο εκεßνος κι αν πονÜ κι üσο κι αν κλαßει εκεßνη,
Το χρÝος του ν' αποδεχτεß θα τον υποχρεþσουν.
ΤÝλειωσαν üλα - ßσως ποτÝ να μην ξανανταμþσουν.
ΑΝΤ: ΠηγÞ ελπßδας, üλα αυτÜ! Φßλε μου, üμως η τýχη
Μαζß μου παßζει πονηρÜ - γýρω μου υψþνει τεßχη
Και ματαιþνει αδßστακτα ü,τι κι αν σχεδιÜσω -
Μπορþ την ατυχßα μου μεμιÜς να την ξεχÜσω;
Μες στην καρδιÜ μου απλþνεται σαν τρüμος η ελπßδα -
Κι αν πÜλι η μοßρα εξοργιστεß κι ειν' üλα μια παγßδα;
Μα τι βλÝπω; ΠαρÜξενο - ο Τßτος Ýχει φτÜσει.
Τι θÝλει Üραγε;

ΤΡΙΤΗ ΣΚΗΝΗ                    ΤΙΤΟΣ ΑΝΤΙΟΧΟΣ ΑΡΣΑΚΗΣ

ΤΙΤ: (καθþς εισÝρχεται, προς την ακολουθßα) Ως εδþ! Κανεßς μην πλησιÜσει!
¹ρθα. Κι ü,τι υποσχÝθηκα θÝλω να το τηρÞσω.
Η Βερενßκη εßναι καημüς που δεν μπορþ να σβÞσω.
¹ρθε η σκισμÝνη μου καρδιÜ γλυκÜ για ν' απαλýνει
Το Üλγος σας που ωχριÜ μπρος στη δικÞ μου οδýνη.
¸λα μαζß μου, Ýλα να δεις, εσý ο ßδιος τþρα,
Και πες μου, αν δεν την αγαπþ, την ýστατη αυτÞ þρα.
(Μπαßνει στην κÜμαρα της Βερενßκης.)

ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΚΗΝΗ              ΑΝΤΙΟΧΟΣ ΑΡΣΑΚΗΣ

ΑΝΤ: Ιδοý η ελπßδα, που χαρÜ και φως θα μου 'χε δþσει!
Κι ο θρßαμβος που Ýμελλε στα νÝφη να με υψþσει!
Η Βερενßκη Ýφευγε δßκαια πικραμÝνη!
Ο Τßτος θα την Üφηνε για πÜντα προδομÝνη!
Τι Ýχω κÜνει, Θε μου, τι; Και η ζωÞ μου παßρνει,
ΠÜντα μια Üτυχη τροπÞ που σε γκρεμü με φÝρνει;
ΚÜθε στιγμÞ, κÜθε λεπτü, τüσα και τüσα χρüνια
-Φüβος, ελπßδα, ελπßδα, οργÞ- εναλλαγÞ αιþνια!
Αχ. Τι ζωÞ! Η Βερενßκη! Ο Τßτος! Ω, Θεοß μου,
Δεν θα ξαναγελÜσετε ποτÝ με την πληγÞ μου!

ΠΕΜΠΤΗ ΣΚΗΝΗ        ΤΙΤΟΣ ΒΕΡΕΝΙΚΗ ΦΟΙΝΙΚΗ

ΒΕΡ: ¼χι. Το πÞρα απüφαση. ΜÜταιο, να με πεßσεις.
Φεýγω. Γιατß Þρθες εδþ; Θες να με βασανßσεις;
Θες να με ρßξεις πιο βαθιÜ μες στην απελπισßα;
Δεν χαßρεσαι που θα χαθþ σ' απÝραντη απουσßα;
ΤΙΤ: ¸λεος! ¢κου...
ΒΕΡ:                    Εßναι αργÜ, τþρα.
ΤΙΤ:                                         Βασßλισσα μου,
Μια λÝξη μüνο...
ΒΕΡ:                 Τßποτα.
ΤΙΤ:                            Φþτισε την καρδιÜ μου,
ΑλλÜζεις γνþμη ξαφνικÜ;
ΒΕΡ:                        Το θÝμα Ýχει κλεßσει.
Εγþ, να φýγω αýριο - αυτü εßχες θελÞσει.
Το Ýχω πÜρει απüφαση - λοιπüν, τα πÜντα σβÞνω
Και φεýγω αμÝσως.
ΤΙΤ:                   Μεßνε εδþ.
ΒΕΡ:                                  Εγþ; Εδþ να μεßνω!;
Γιατß; Για να χλευÜζουνε τα πλÞθη το διωγμü μου
Κι η Ρþμη üλη ν' αντηχεß απü το διασυρμü μου;
Δεν τους ακοýς πþς χαßρονται; - ΚραυγÜζουνε: «Θα φýγει
Ενþ εμÝνα ο θρÞνος μου στη μοναξιÜ με πνßγει!;
Τι Ýκανα; Ποý Ýσφαλα; Ποια εßναι η ενοχÞ μου,
Εκτüς του üτι α αγÜπησε υπÝρμετρα η ψυχÞ μου;
ΤΙΤ: Ακοýς τον üχλο που Üκριτη μανßα τον τυφλþνει;
ΒΕΡ: Εδþ, üπου το βλÝμμα μου κι αν στρÝψω, με πληγþνει.
¼λες αυτÝς οι κÜμαρες, üπου Ýκρυψες εμÝνα,
Οι τοßχοι αυτοß που Üκουσαν λüγια ονειρεμÝνα,
Που Ýμοιαζαν παντοτινοß μÜρτυρες του Ýρωτα μας,
Που τους στοιχειþνουν οι üρκοι μας, τα χÜδια, τα φιλιÜ μας,
Μπρος στο θλιμμÝνο βλÝμμα μου απλþνουν την ψευτιÜ τους
Την τραγικÞ, την κßβδηλη, αβÜσταχτη ομορφιÜ τους!
ΠÜμε, Φοινßκη.
ΤΙΤ:                Εßσαι Üδικη!
ΒΕΡ:                                   Γýρισε, γýρνα πÜλι
Στη σεβαστÞ σου σýγκλητο, που με τιμÞ μεγÜλη
Πριν λßγο σ' επευφÞμησε για την ωμüτητα σου.
Με πüση ικανοποßηση την Üκουσε η καρδιÜ σου;
¹ μÞπως δεν σου Üρκεσαν τüσες φιλοφρονÞσεις
Και πρüθυμα υποσχÝθηκες ως και να μ' αφανßσεις;
Δεν φτÜνει που θυσßασες üλα τα αισθÞματα σου,
Ορκßστηκες V' αξιωθþ και την εχθρüτητα σου;
ΤΙΤ: Τßποτε δεν ορκßστηκα. Εγþ να σε μισÞσω;
Τη Βερενßκη ν' αρνηθþ; Και να την αφανßσω;
Θε μου! ΔιαλÝγει τη στιγμÞ, με τüση αναλγησßα
Να με πληγþνει μ' Üδικη, σκληρÞ καχυποψßα!
Λες κι εßμαι Ýνας Üγνωστος! Εδþ και χρüνια τþρα,
ΣκÝψου την κÜθε μÝρα μας, κÜθε λεπτü, κÜθε þρα -
ΣκÝψου με πüση ζεστασιÜ, μÝσα στην αγκαλιÜ μου,
Σου Ýδειχνα πþς κüχλαζε στο στÞθος η φωτιÜ μου.
Μα üπως τþρα, ομολογþ, ποτÝ δεν Ýχω νιþσει
Για σÝνα τρυφερüτητα, στοργÞ κι αγÜπη τüση,
Κι ουδÝποτε...
ΒΕΡ:            Η αγÜπη σου! Και πþς μου την εκφρÜζεις;
Να φεýγω, να εκδιþκομαι κι εσý να το προστÜζεις!
Πες μου, νιþθεις απüλαυση με τα μαρτýρια μου;
Βρßσκεις πως εßναι ελÜχιστα τ' Üπειρα δÜκρυα μου;
Τι ωφελεß που εßσαι εδþ; Πιο λßγη αγÜπη δεßξε,
Για το καλü μου - Ýλεος! Τα αισθÞματα σου πνßξε!
Στο νου μη φÝρνεις την παλιÜ γλυκιÜ εκεßνη σκÝψη,
Κι Üσε για πÜντα να χαθþ, Ýχοντας πια πιστÝψει
Πως Þδη απü μÝσα σου με Ýχεις εξορßσει,
Κι üτι εγþ αφÞνω αυτüν που μ' Ýχει ξεπουλÞσει.
(Ο Τßτος διαβÜζει Ýνα γρÜμμα.)
Μου Üρπαξες -εßναι νωπü- δÜκρυ σταλÜζει ακüμη.
ΑυτÜ ποθοýσα εγþ να ζω μαζß σου μες στη Ρþμη.
ΔιÜβασε αχÜριστε λοιπüν, διÜβασε κι Üφησε με
Να φýγω...
ΤΙΤ:         ¼χι. ΜÝσα εδþ θα μεßνεις. ¢κουσε με.
Λες ψÝματα. Εßναι τÝχνασμα η ξαφνικÞ φυγÞ σου!
Θες να πεθÜνεις! Και αυτü να 'ναι κι η εκδßκηση σου -
Να γßνεις του Ýρωτα στοιχειü στης μνÞμης μου τη χþρα.
Βρεßτε μου τον Αντßοχο! Και να 'ρθει αμÝσως, τþρα.
(Η Βερενßκη σωριÜζεται σ' Ýνα κÜθισμα.)

ΕΚΤΗ ΣΚΗΝΗ                     ΤΙΤΟΣ ΒΕΡΕΝΙΚΗ

ΤΙΤ
: Βασßλισσα μου, ειλικρινÜ πρÝπει να σου μιλÞσω.
Τρüμαξα: Γιατß Ýπρεπε να σ' αντιμετωπßσω,
Αφοý Þταν καθÞκον μου, χρÝος μου, να υποκýψω
Στο νüμο τον αμεßλικτο και να σ' εγκαταλεßψω.
Σαν εφιÜλτη Ýβλεπα τον αποχωρισμü σου -
Τους φüβους μου, τις ενοχÝς, τα δÜκρυα, το θυμü σου
Και την ψυχÞ μου ετοßμαζα για μια δοκιμασßα
Που ζει μονÜχα üποιος βρεθεß α ýψιστη απελπισßα.
Μα üσα κι αν φαντÜστηκα, ομολογþ Þταν μüνο
Το ελÜχιστο μπρος στο φρικτü φορτßο που σηκþνω.
Πßστευα üτι Üτρωτη θα 'ταν η θÝληση μου,
Και ντρÝπομαι γι' αυτÞν εδþ την εξαθλßωση μου.
Τι κι αν η Ρþμη ολüκληρη συνÜχτηκε μπροστÜ μου,
Κι αν μßλησε η σýγκλητος - αδιÜφορα η καρδιÜ μου
Χωρßς ν' ακοýει Üκουγε κι ως μüνη απÜντηση μου
Στους ýμνους αποκρßθηκε η παγερÞ σιωπÞ μου.
Η Ρþμη εßναι σε Üγνοια για τη δικÞ σου μοßρα.
Δεν ξÝρω πια οýτε κι εγþ απüφαση αν πÞρα -
Δεν ξÝρω - εßμαι αυτοκρÜτορας, εßμαι Ρωμαßος πολßτης;
Δεν ξÝρω γιατß Þρθα εδþ - για να 'μαι θýμα Þ θýτης;
Εδþ μ' Ýσυρε ο Ýρωτας κι ßσως να Þρθα εν τÝλει
Να βρω τι ψÜχνω, τι ζητþ και τι η ψυχÞ μου θÝλει.
Και τι βρßσκω; Το θÜνατο στο ζοφερü σου βλÝμμα,
Φεýγεις ζητþντας να βαφτεßς μες στο δικü σου αßμα.
ΦτÜνει, ως εδþ! Ο πüνος μου, καθþς σε αντικρßζει,
Το τελευταßο σýνορο της αντοχÞς του αγγßζει.
¼λη του κüσμου η συμφορÜ μ' Ýχει περικυκλþσει.
Μα υπÜρχει δρüμος ικανüς και τþρα να με σþσει.
ΚατÜκοπος απ' τα δεινÜ, δεν γßνεται, γλυκιÜ μου,
Να σβÞσω την οδýνη σου με τη χαρÜ του γÜμου.
Στην ýψιστη απüγνωση κι αν μ' Ýχεις οδηγÞσει
Κι εκεß η δüξα αλýπητη στιγμÞ δεν μ' Ýχει αφÞσει,
Θυμßζοντας μου αδιÜκοπα, κι ας σε λατρεýω ακüμη,
Ο γÜμος μας αταßριαστος πως εßναι με τη Ρþμη
Κι üτι μετÜ απ' την αßγλη αυτÞ που 'χει λαμπρýνει εμÝνα,
¼σο ποτÝ εßν' ανÜρμοστο να ενωθþ με σÝνα.
Ναι, δυστυχþς. Κι αν σ' αγαπþ μ' απÝραντη λατρεßα,
Δεν θ' Üφηνα στη μοßρα της την αυτοκρατορßα,
Μαζß σου να 'ρθω, εραστÞς, δοýλος σου ευτυχισμÝνος,
Στης γης την Üκρη να χαθþ, μαζß σου αγκαλιασμÝνος.
Κι εσý ακüμα θα 'νιωθες ντροπÞ γι' αυτÞν τη στÜση -
Να σÝρνομαι ξοπßσω σου - θα 'χες καταδικÜσει
¸ναν δειλü αυτοκρÜτορα, χωρßς αυλÞ και θρüνο,
Του πÜθους Üθλιο Ýρμαιο που θλßψη φÝρνει μüνο.
Ωστüσο, απ' ü,τι μÝσα μου τþρα με βασανßζει
ΥπÜρχει τρüπος να σωθþ, που θαυμασμüς του αξßζει.
Και μου τον Ýχουνε πολλοß Üντρες γενναßοι διδÜξει:
Τüσοι Ρωμαßοι και Þρωες τον Ýχουν κÜνει πρÜξη.
Απ' τ' αλλεπÜλληλα δεινÜ εν τÝλει απηυδισμÝνοι
Καθþς τους καταδßωκε η μοßρα εξοργισμÝνη,
Την Üσπονδη μανßα της κατÝληξαν να δοýνε
Σαν μια βουβÞ απαßτηση να της παραδοθοýνε.
¸τσι κι εγþ, αν ξαναδþ δÜκρυ στο πρüσωπο σου,
Αν συνεχßσεις να ζητÜς πÜντα το θÜνατο σου,
Αν κÜθε þρα και στιγμÞ τρÝμω για τη ζωÞ σου,
Αν δεν μου πεις üτι θα ζεις ως τη στερνÞ πνοÞ σου,
Βασßλισσα μου, σπαραγμüς κι Üλλος σε περιμÝνει,
Νιþθω η ψυχÞ μου για üλα πια να 'ναι αποφασισμÝνη.
Κι αυτü το χÝρι ανßκανο üτι δεν εßναι, ξÝρε,
Να βÜψει μ' αßμα τελικÜ το ýστατο αυτü χαßρε.
ΒΕΡ: Αλßμονο!
ΤΙΤ:            ¼χι, τßποτε δεν θα με σταματÞσει.
¼λη η ζωÞ μου κρÝμεται απ' τη δικÞ σου κρßση.
ΣκÝψου καλÜ. Κι αν μ' αγαπÜς και τüσο δα, γλυκιÜ μου...

ΕΒΔΟΜΗ ΣΚΗΝΗ                     ΤΙΤΟΣ ΒΕΡΕΝΙΚΗ ΑΝΤΙΟΧΟΣ

ΤΙΤ
: ¸λα. Πλησßασε. ¹θελα να 'ρθεις κι εσý κοντÜ μου.
Κοßταξε πüσο αδýναμη Þταν η αντοχÞ μου.
Πες μου αν δεν την αγαπþ μÝσα απü την ψυχÞ μου.
Κρßνε με.
ΑΝΤ:     ¼λα üσα μου λες, αλÞθεια εßναι, σας ξÝρω,
Κι ας αγνοεßς ολüτελα το πüσο εγþ υποφÝρω.
Με τßμησες üσο κανεßς, μου 'δωσες την καρδιÜ σου -
Κι εγþ σου λÝω κι ορκßζομαι: Για να σταθþ κοντÜ σου
Και να 'μαι αντÜξιος φßλος σου, σκληρÜ Ýχω πασχßσει,
Ακüμα και το αßμα μου για σÝνα Ýχω χýσει.
¸χω ακüμα αποδεχτεß ως και τον Ýρωτα σας.
Κι οι δυο μου ομολογÞσατε τι Ýνιωθε η καρδιÜ σας.
Εκεßνη, που μ' ακοýει, ας πει αν δεν α Ýχω με ζÝση
ΠÜντοτε εμπρüς στα μÜτια της μονÜχα επαινÝσει,
Για να φανþ αντÜξιος σε τüση εμπιστοσýνη.
Μη θεωρεßς πως μου χρωστÜς üμως ευγνωμοσýνη,
Γιατß - θα πßστευες ποτÝ ο φßλος ο πιστüς σου
Πως σε μια þρα σαν κι αυτÞ θα 'ταν κι αντßζηλος σου;
ΤΙΤ: Αντßζηλος μου!
ΑΝΤ: Αντßζηλος! ¸νιωθα πως μου ανÞκει,
Την πüθησα, τη θÝλησα βαθιÜ τη Βερενßκη.
Πüνεσα, βασανßστηκα για να το ξεπερÜσω,
Χßλιες φορÝς! Τι πÝτυχα; ΠÝτυχα να σωπÜσω.
Κι εσý αλλÜζεις ξαφνικÜ και μÝνα αυτü με κÜνει
Να ελπßσω πÜλι αμυδρÜ, βυθßζομαι στην πλÜνη,
Μα κλαßει απαρηγüρητη και κÜθε ελπßδα σβÞνει,
Αφοý με μÜτια üλο βροχÞ ζητÜει εσÝνα εκεßνη.
Κι Ýρχομαι εγþ για να σε βρω, σε φÝρνω εγþ κοντÜ της,
Και νιþθεις πως την αγαπÜς, σου λÝει τον Ýρωτα της,
Λυγßζεις -δεν αμφÝβαλα- βαθιÜ μες στην ψυχÞ μου
¸στω για ýστατη φορÜ, μετρþ την αντοχÞ μου,
Και παßρνω πÜλι δýναμη, σφßγγω τα δüντια, λÝω:
Δεßξε σοφßα, φρüνηση. Μα πÜλι καταρρÝω
Κι üσο ποτÝ αισθÜνομαι πως εßμαι ερωτευμÝνος -
Δεν χÜνεται Ýτσι Ýνας δεσμüς στην πßστη ριζωμÝνος
ΜονÜχα ο θÜνατος μπορεß να μου τον ξεριζþσει.
Κι αυτü Ýχω Ýρθει να σου πω - ο ¢δης θα με σþσει!
Ναι. Σου τον Ýφερα εδþ εγþ, βασßλισσα μου.
Το πÝτυχα. Και χαßρομαι για το κατüρθωμα μου.
Εßθε να στÝλνει ο ουρανüς τη μια μετÜ την Üλλη
ΚÜθε ευλογßα, üσο ζεις, κÜθε χαρÜ μεγÜλη!
Αν, üμως, μες στα νÝφη του θυμü κρατÜει για σÝνα,
Τον εξορκßζω απü ψηλÜ να ρßξει λυσσασμÝνα
Τον κεραυνü, που θ' απειλεß την üμορφη ζωÞ σου,
Στη σκοτεινÞ μου τη ζωÞ - παρ' την, εßναι δικÞ σου.
ΒΕΡ: καθþς σηκþνεται. ΠÜψτε επιτÝλους, ως εδþ! Αρκεß τüση θυσßα!
Κι οι δυο σας με γεμßσατε μüνο μ' απελπισßα!
¼που κι αν στρÝψω, üποιον κι αν δω, δεν βλÝπω παρÜ θλßψη
ΑπÝραντη απüγνωση, μÜτια γεμÜτα τýψη,
ΘρÞνους κι ακοýω μοναχÜ: Θα σκοτωθþ, θα σβÞσω,
Παρ' τη ζωÞ μου, το αßμα μου, δεν θÝλω πια να ζÞσω.
(Στον Τßτο.)
ΞÝρεις ποια εßμαι, κýριε. ΠοτÝ σου δεν με εßδες
Να τρÝφω ματαιüδοξες και ταπεινÝς ελπßδες.
Η Ρþμη, των ΚαισÜρων της η αßγλη κι οι πορφýρες,
ΞÝρεις πως δεν με μÜγεψαν κι αφüτου εδþ με πÞρες,
¹θελα αγÜπη, ν' αγαπþ και ν' αγαπιÝμαι μüνο.
Και σÞμερα αν φοβÞθηκα κι αν γÝμισα με πüνο,
¹ταν γιατß φαντÜστηκα πως πια δεν με ποθοýσες.
ΛÜθος. ΠÜντα με λÜτρευες, πÜντα για μÝνα ζοýσες,
ΠÜντα για μÝνα σπÜραζες, εßδα τα δÜκρυα σου.
Μα η Βερενßκη ειν' Üξια γι' αυτÞν τη μεριμνÜ σου;
Και ο λαüς; Που ανÞσυχος σε βλÝπει ερωτευμÝνο,
Που Ýχει σε σÝνα εκστατικÜ το βλÝμμα του στραμμÝνο,
Τους πρþτους δρÝποντας καρποýς της τüσης αρετÞς σου,
Να στερηθεß την ηδονÞ,τþρα, της δýναμης σου;
Νομßζω üτι σου χÜρισα εδþ και πÝντε χρüνια
ΑγÜπη ανυπüκριτη που θα κρατοýσε αιþνια.
Δεν μου αρκεß: Την þρα αυτÞ που üλα εßναι χαμÝνα,
Μια ýστατη ανταπüδοση θα πÜρεις απü μÝνα:
Θα ζÞσω, θα 'μαι υπÜκουη τυφλÜ στο πρüσταγμα σου.
Χαßρε, βασßλεψε: ΠοτÝ δεν θα με δεις μπροστÜ σου.
(Στον Αντßοχο.)
¼σο για σÝνα θα 'νιωσες και μüνος, βασιλιÜ μου,
Πως δεν αφÞνει ü,τι αγαπÜ με πÜθος η καρδιÜ μου,
ΜακριÜ απ' τη Ρþμη για να βρει κÜποια αγÜπη Üλλη.
ΖÞσε και δεßξε ολüκληρη την αντοχÞ σου πÜλι.
Κοßτα ο Τßτος... Κοßτα εγþ... Δες κι η ψυχÞ σου ας κρßνει:
Τον αγαπþ και χÜνομαι. Με θÝλει και μ' αφÞνει.
Τα δÜκρυα σου, τον καημü πÜρε μακριÜ απ' το φως μου.
Χαßρε: Κι ας γßνουμε κι οι τρεις το πρüτυπο του κüσμου.
Οι πιο βαθιÜ και τρυφερÜ κι Üτυχα ερωτευμÝνοι,
Που μες στη μνÞμη οδυνηρÜ θα μεßνουν χαραγμÝνοι.
Με περιμÝνουν, Ýτοιμοι. Στο δρüμο τον δικü μου
Θα πορευτþ μονÜχη μου. (Στον Τßτο.) Χαßρε...
ΑΝΤ:                                                                
Αλßμονο μου!

                                  Τ Ε Λ Ο Σ

 

 

Web Design: Granma - Web Hosting: Greek Servers