Αντουάν Ντε Σαιντ Εξιπερί
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στις 29 Ιουνίου 1900 στη Λυών στην οδό Peyrat 8, (σήμερα οδός Antoine De Saint Exypery), 3ο παιδί των Antoine Jean Baptiste De Saint Exypery και της Marie Roger Fonscolombe. Οι 2 μεγαλύτερες αδερφές του Μadeleine (1897) και Simone (1898). Το 1904 το καλοκαίρι που πηγαίνουν στο κάστρο του Mole, στη Προβηγκία, ο πατέρας σκοτώνεται, θύμα ατυχήματος στη πλατφόρμα του σταθμού Foux. Η Marie εγκαθίσταται με τα παιδιά της στην Aunt De Tricaud 1, στη συνοικία Bellecour στη Λυών. Παίρνει τη στοιχειώδη εκπαίδευση εκεί και στα 12 του κιόλας, παρά την απαγόρευση της μητέρας του, κάνει τη πρώτη του πτήση. Όταν αρχίζει ο Α' Παγκ. Πολ. αναλαμβάνει τη σύνταξη της πρώτης του λογοτεχνικής σπουδής με τίτλο "Η Οδύσσεια Ενός Ψηλού Καπέλου". Το 1917 παίρνει το μπακαλορεά του και την ίδια χρονιά χάνει τον μικρό του αδελφό Φρανσουά από ρευματοειδή αρθρίτιδα κι επηρεάζεται πάρα πολύ βαθιά. Με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς γράφεται για τις εξετάσεις στο Ναυτικό Κολλέγιο Λουίς στο Παρίσι.
Το 1918 γνωρίζεται με τον Αντρέ Ντε Βιλμορίν και συναντά και τη "πολλή" Λουίζ Ντε Βιλμορίν (Λουλού για τους φίλους), σύζυγό του. Την επόμενη χρονιά αποτυγχάνει στις εξετάσεις για το Ναυτικό Κολλέγιο, πετυχαίνει όμως να μπει στη Σχολή Καλών Τεχνών, στο τμήμα Αρχιτεκτονικής. Καλύπτεται κάπως και κερδίζει και λίγα χρήματα. Το 1921 στις 9 Απριλίου, κατατάσσεται στο 2ο Αεροπορικό Σμήνος στο Στρασβούργο. Υπό τη καθοδήγηση του Robert Aιby, μαθαίνει πως να πετά. Στο τέλος του έτους, μεταφέρεται στη Καζαμπλάνκα, στο 37ο Μάχιμο Τάγμα. Στις 23 Δεκέμβρη, παίρνει άδεια μη μάχιμου πιλότου και μένει ως εφεδρεία οπισθοφυλακής Τον επόμενο χρόνο παίρνει και την άδεια του στρατιωτικού πιλότου. Στις 10 Οκτώβρη προάγεται σε υποσμηναγό οπισθοφυλακής κι επιλέγει να μπει στο 34ο Αεροπορικό Σμήνος του Le Bourget.
Το 1923 τον Γενάρη πέφτει πρώτη φορά με το αεροπλάνο στη Le Bourget. Συνάπτει σχέση με τη Louise De Vilmorin, αλλά τον Σεπτέμβρη τη χωρίζει. Το 1924 αφήνει τις πτήσεις για ν' ασχοληθεί με την εταιρεία φορτηγών Saurer. Κρατά 1 χρόνο μα κουράζεται γρήγορα μ' αυτή τη μονότονη ζωή και στο τέλος του έτους, δίνει τη παραίτησή του. Την επόμενη χρονιά στο σαλόνι της ξαδέρφης του Yvonne De Lestrange, γνωρίζει τον εκδότη Gaston Gallimard και τον Andre Gide. Γοητευμένος από το ταλέντο του νεαρού άνδρα, ο συγγραφέας Jean Prιvost του προτείνει να δημοσιεύσει τα κείμενά του. Την επόμενη χρονιά εκδίδεται "Ο Αεροπόρος", πρώτο του βιβλίο. Ψάχνοντας δουλειά, υπογράφει σύμβαση με τον αερολιμένα Τουλούζ-Μοντεντράν και στις 14 Οκτώβρη παρουσιάζεται στον Didier Daurat, διευθυντή της επιχείρησης. Έτσι μετά 2μηνo αναλαμβάνει "Το Ταχυδρομείο Του Νότου" (Νότιο Κουριέ-Αλικάντε) κι η φράση αυτή θα γίνει λίγο αργότερα τίτλος ενός ακόμα βιβλίου του. Την επόμενη χρονια κάνει τα ταχυδρομεία Τουλούζ-Καζαμπλάνκα και χάνει την αδερφή του Μαντελέν από φυματίωση. Αναλαμβάνει προιστάμενος στο Ακρωτήρι Juby, που είναι η ενδιάμεση στάση μεταξύ Τουλούζ και Ντακάρ.
Το 1929 επισκέπτεται την Αργεντινή κι δημιουργεί τη γραμμή Patagonie στο νοτιώτερο σημείο των 'Ανδεων. Σώζει μερικούς φίλους του πιλότους. Την επόμενη χρονια στις 7 Απρίλη ονομάζεται Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής για τις υπηρεσίες του στο Ακρωτήρι Juby. Τον Ιούνη της ίδιας χρονιάς βοηθά να βρεθούνε τα ίχνη κάποιου συνάδελφου που χάθηκε μέσα στη θύελλα και παράλληλα γνωρίζεται με τη μετέπειτα γυναίκα της ζωής του: τη Κονσουέλο Σανσίν, χήρα του Αργεντίνου συγγραφέα Γκομέζ Καρίγιο. Την επόμενη χρονιά επιστρέφει στο Παρίσι με το χειρόγραφο της "Νυχτερινής Πτήσης". Στις 11 Απρίλη παντρεύεται τη Κονσουέλο. Το 1933 όλες οι αεροπορικές εταιρείες κι υπηρεσίες συγκεντρώνονται κάτω από την AIR FRANCE κι αυτός κάνει αίτηση να μπει σα πιλότος μα απορρίπτεται. Στις 17 Ιουλίου ξεσπά ο ισπανικός εμφύλιος κι αυτός πηγαίνει στη Βαρκελώνη. Φρικιά από τον αδερφοκτόνο πολέμο κι έχει ακόμα δυο ατυχήματα με το αεροπλάνο, μα τελικά καταφέρνει να γλυτώσει. Τον επόμενο χρόνο επιστρέφει στην Ισπανία και μετά επισκέπτεται και τη Γερμανία και φρικιά και με τον Ναζισμό. Προσπαθεί να συνδέση Νέα Υόρκη με τη Γη Του Πυρός κι έχει ακόμα ένα ατύχημα, που κι απ' αυτό καταφέρνει να επιβιώσει. Γράφει τη "Γη Των Ανθρώπων". Επιστρέφει στο Παρίσι. Την επόμενη χρονιά τυγχάνει μεγάλης αναγνώρισης με τη "Γη Των Ανθρώπων" και βραβεύεται. Ξεσπά ο Β' Παγκ. Πολ. Θέλει να συμμετάσχει κι αυτός.
Το 1942 πείθεται να γράψει μιαν ιστορία για παιδιά από τον αμερικάνο εκδότη, Curtice Hitchcock, επειδη διείδε το μικρό παιδί που 'χε μέσα του. Έτσι γράφει τον "Μικρό Πρίγκηπα", που την επόμενη κιόλας χρονιά εκδίδεται στη Νέα Υόρκη. Συνεχίζει να θέλει να πετά, παρόλο που τονε θεωρούνε πλέον μεγάλο για πιλότο. Τελικά πηγαίνει στη Σαρδηνία και καταφέρνει ν' αναλάβει 5 τελευταίες πτήσεις/αποστολές αναγνώρισης και στις 17 Ιουλίου 1944 μεταβαίνει στη Κορσική και στις 31 του ίδιου μήνα, στη τελευταία του αποστολή από τις 5, χάνεται στη θάλασσα με το αεροπλάνο του. Ο Μεγάλος-Μικρός μας Πρίγκηπας δε θα ξαναπετάξει, μήτε θα μας χαρίσει άλλα αριστουργήματα. Σκοτώθηκε σ' ηλικία 44 ετών.
Σημ: Μόλις φέτος τον Απρίλη (αν δε κάνω λάθος) βρεθήκανε τα συντρίμια του αεροπλάνου στις ακτές της Κορσικής. Πάνω του βρέθηκεν η στρατιωτική του ταυτότητα με χαραγμένο τον αριθμό μητρώου και τ' όνομά του και στη πίσω πλευρά είχε γράψει τα ονόματα των δυο εκδοτών του και της αγαπημένης του Κονσουέλο. Έτσι ακόμα και μετά από 60 χρόνια, καταφέρνει και μέσα από τον υγρό του τάφο να μας προσφέρει ακόμα ένα σημαντικό μάθημα, σαν άνθρωπος που δε ξεχνά μήτε τους ανθρώπους που τονε βοηθήσανε και στηρίξανε, μήτε και τον Έρωτα της ζωής του. Π. Χ. Απρίλης 2003
--------------------------------------------------------------------------------------------
Ο Μικρός Πρίγκηπας
(αποσπάσματα)
...............
Αυτή τη στιγμή φάνηκε η αλεπού.
-«Καλημέρα», είπε η αλεπού.
-«Καλημέρα», απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας που γύρισε μα δεν είδε τίποτα.
-«Εδώ είμαι», είπε η φωνή, «κάτω από την μηλιά...»
-«Ποιός είσαι;» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Είσαι πολύ χαριτωμένος...»
-«Είμαι αλεπού», είπε η αλεπού.
-«Έλα να παίξεις μαζί μου», της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. «Είμαι τόσο λυπημένος...»
-«Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου» είπε η αλεπού. «Δεν έχω ακόμη εξημερωθεί»!
-«Α συγνώμη» είπε ο μικρός πρίγκιπας. Αλλά μετά από μια μικρή σκέψη πρόσθεσε: «Τι θα πει εξημερώνω»;
-«Δεν είσαι από δω»; είπε η αλεπού, «Τι ζητάς»;
-«Ζητώ ανθρώπους» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Τι θα πει, εξημερώνω»;
-«Οι άνθρωποι» είπε η αλεπού, «έχουν όπλα και πυροβολούν. Είναι πολύ ενοχλητικό. Τρέφουν ακόμη και κότες. Αυτό είναι το μοναδικό ενδιαφέρον. Ψάχνεις κότες»;
-«Όχι», είπε ο μικρός πρίγκιπας, «ψάχνω φίλους. Τι θα πει εξημερώνω»;
-«Είναι ένα πράγμα που έχει λησμονηθεί», είπε η αλεπού. «Θα πει, εξοικειώνομαι».
-"..."
-«Ναι» είπε η αλεπού. «Για μένα δεν είσαι όπως ένα μικρό παιδί, που μοιάζει εντελώς με εκατό χιλιάδες μικρά παιδιά. Εγώ δεν σε χρειάζομαι και συ με χρειάζεσαι ακόμη λιγότερο. Για σένα είμαι μια αλεπού μόνο που μοιάζει με εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αλλά αν με εξημερώσεις, θα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Για μένα θα είσαι μοναδικός στον κόσμο. Για σένα θα είμαι εγώ μοναδική στον κόσμο...»
-«Αρχίζω να καταλαβαίνω», είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Υπάρχει ένα λουλούδι. Νομίζω ότι μ' έχει εξημερώσει...»
-«Μπορεί» είπε η αλεπού. «Στη γη όλα μπορούν να συμβούν...»
-«Ω!, δεν έγινε στη γη», είπε ο μικρός πρίγκιπας.
Η αλεπού φάνηκε πολύ ερεθισμένη:
-«Σ' έναν άλλο πλανήτη»;
-«Ναι».
-«Υπάρχουν κυνηγοί σ' αυτόν τον πλανήτη»;
-«Όχι».
-«Είναι σπουδαίο! Και κότες»;
-«Όχι».
-«Τίποτα δεν είναι τέλειο», αναστέναξε η αλεπού.
Μα η αλεπού ξαναγύρισε στις σκέψεις της: «Η ζωή μου είναι μονότονη. Εγώ κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους και όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. Βαριέμαι λοιπόν λιγάκι. Μα αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα φωτιστεί. Θα γνωρίζω τον ήχο των βημάτων σου, που θα ξεχωρίζει απ' όλων των άλλων. Τα άλλα βήματα με διώχνουν κάτω από τη γη. Τα δικά σου θα με δελεάζουν σαν μουσική από την φωλιά. Και κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τα σιταροχώραφα; Εγώ δε τρώω ψωμί. Για μένα το σιτάρι είναι άχρηστο. Τα σιταροχώραφα δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι λυπηρό. Αλλά εσύ έχεις μαλλιά ξανθά σαν το σιτάρι. Ω! θα ήταν θαυμάσιο, αν με δάμαζες. Το χρυσάφι των σιταροχώραφων θα μου θύμιζε σένα. Και εγώ θ' αγαπώ το μεθύσι του ανέμου στα σιτηρά...»
Η αλεπού σώπασε και κοίταξε πολύ ώρα τον πρίγκιπα:
-«Παρακαλώ... εξημέρωσέ με!» είπε.
--------------------------------------------------
Ο βασιλιάς, ντυμένος με πορφύρα κι ερμίνα, καθόταν σ' ένα θρόνο πολύ απλό και μαζί μεγαλόπρεπο.
-"Α, να ένας υπήκοος!" φώναξε μόλις είδε το μικρό πρίγκιπα. Κι ο μικρός πρίγκιπας αναρωτήθηκε: «Πώς άραγε με γνώρισε, αφού δε μ' έχει ξαναδεί;» Δεν ήξερε ότι για τους βασιλιάδες ο κόσμος είναι πολύ απλοποιημένος. Όλοι οι άνθρωποι είναι υπήκοοι.
"Πλησίασε να σε δω καλύτερα", του είπε ο βασιλιάς, πολύ περήφανος που, επιτέλους, ήταν βασιλιάς κάποιου.
Ο μικρός πρίγκιπας έψαξε με το βλέμμα πού να κάτσει, αλλά ο εξαίσιος μανδύας από ερμίνα κάλυπτε ολόκληρο τον πλανήτη. Έμεινε λοιπόν όρθιος κι έτσι που ήταν κουρασμένος, χασμουρήθηκε.
-"Σύμφωνα με την εθιμοτυπία, δεν επιτρέπεται να χασμουριέσαι μπροστά στο βασιλιά", του είπε ο μονάρχης. "Σου το απαγορεύω".[...]
Ο μικρός πρίγκιπας όμως απορούσε. Αφού ο πλανήτης ήταν μικροσκοπικός, ποιους κυβερνούσε ο βασιλιάς;
-"Μεγαλειότατε..." του είπε, "με συγχωρείτε που ρωτάω..."
-"Σε διατάζω να με ρωτήσεις", βιάστηκε να πει ο βασιλιάς.
-"Μεγαλειότατε... τ;i κυβερνάτε";
-"Τα πάντα", απάντησε ο βασιλιάς πολύ απλά.
-"Τα πάντα";
Ο βασιλιάς, με μια διακριτική χειρονομία, έδειξε τον πλανήτη του, τους άλλους πλανήτες και τα αστέρια.
-"Όλα αυτά;" είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-"Όλα αυτά..." απάντησε ο βασιλιάς. Γιατί ήταν όχι μόνοn απόλυτος αλλά και παγκόσμιος μονάρχης.
-"Και τα αστέρια σας υπακούουν";
-"Ασφαλώς!", είπε ο βασιλιάς. "Υπακούουν αμέσως. Δεν ανέχομαι ανυπακοές".
Τόση δύναμη εντυπωσίασε το μικρό πρίγκιπα. Αν την είχε αυτός, θα μπορούσε να δει όχι σαράντα τέσσερα, μα εβδομήντα δύο, ακόμα κι εκατό ή και διακόσια ακόμα ηλιοβασιλέματα μέσα σε μια μέρα, χωρίς να χρειαστεί να τραβήξει καθόλου τη καρέκλα του. Κι έτσι που αισθανόταν και κάπως λυπημένος στη σκέψη του μικρού του πλανήτη που είχε αφήσει, πήρε θάρρος να ζητήσει μια χάρη από το βασιλιά:
-"Θα ήθελα να έβλεπα ένα ηλιοβασίλεμα... Κάντε μου τη χάρη... Διατάξτε τον ήλιο να βασιλέψει..."[...]
-"Το ηλιοβασίλεμα σου θα το 'χεις. Θα το απαίτησω. Μα θα περιμένω, σαν έμπειρος κυβερνήτης, πότε θα γίνουν ευνοϊκές οι συνθήκες".
-"Και πότε θα συμβεί αυτό;" ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
-"Χμ, χμ!" απάντησε ο βασιλιάς αφού συμβουλεύτηκε πρώτα ένα χοντρό ημερολόγιο. "Χμ, χμ! Θα γίνει, γύρω... γύρω... θα γίνει απόψε γύρω στις επτά και σαράντα! Και τότε θα δεις πως με υπακούουν εμένα".
Ο μικρός πρίγκιπας χασμουρήθηκε. Λυπόταν για το χαμένο του ηλιοβασίλεμα. Ύστερα, είχε αρχίσει να βαριέται και λιγάκι,
-"Δεν έχω τίποτα να κάνω πια εδώ", είπε στο βασιλιά. "Φεύγω".
-"Μη φεύγεις" απάντησε ο βασιλιάς, που ήταν τόσο περήφανος που είχε έναν υπήκοο. "Μη φεύγεις, σε κάνω υπουργό"!
-"Υπουργό; Σε τί";
-"Σε... Σε υπουργό της δικαιοσύνης"!
-"Μα δεν υπάρχει κανείς για να δικαστεί"!
-"Πού ξέρεις;" είπε ο βασιλιάς. "Ακόμα δεν έχω γυρίσει ολόκληρο το βασίλειο μου. Είμαι πολύ γέρος, δεν έχω χώρο για άμαξα και κουράζομαι να περπατάω".
-"Α, μα κοίταξα κιόλας!" είπε ο μικρός πρίγκιπας, που έσκυψε να ρίξει ακόμα μια ματιά στην άλλη μεριά του πλανήτη. "Ούτε κι εκεί υπάρχει κανείς..."
-"Τότε θα κρίνεις τον εαυτό σου!" του απάντησε ο βασιλιάς. "Είναι το δυσκολώτερο. Είναι πολύ πιο δύσκολο να κρίνεις τον εαυτό σου παρά να κρίνεις τους άλλους. Αν καταφέρεις να κρίνεις τον εαυτό σου σωστά, θα είσαι πραγματικά σοφός".
-"Εγώ», είπε ο μικρός πρίγκιπας "μπορώ να κρίνω τον εαυτό μου όπου κι αν βρίσκομαι. Δεν υπάρχει λόγος να μένω εδώ".
------------------------------
