Πεζά

Ποίηση-Μύθια

Ο Dali & Εγώ

Θέατρο-Διάλογοι

Δοκίμια

Σχόλια-Αρθρα

Λαογραφικά

Ενδιαφέροντες

Κλασσικά

Αρχαία Ελλ Γραμμ

Διασκέδαση

Πινακοθήκη

Εικαστικά

Παγκ. Θέατρο

Πληρ-Σχολ-Επικοιν.

Φανταστικό

Ερ. Λογοτεχνία

Γλυπτ./Αρχιτ.

Κλασσικά ΙΙ

 
 

Πεζά 

Late October

     Ήταν όμορφη... Εξαιρετικά όμορφη... Μεγάλα εκφραστικά μάτια με γυριστές, μεγάλες, παιχνιδιάρικες βλεφαρίδες... Ανοιχτό, πλατύ χαμόγελο, όπου τα παχουλά χειλάκια, πλαισίωναν μιαν υγιή, πάλλευκη και μαστορικά σμιλεμένη οδοντοστοιχία! -Είπα ..."υγιή", Θε μου σχώρα με-...
     Μακριά, σκούρα μαλλιά που, πέφτοντας στα πλαγινά του προσώπου της, το μίκραιναν, τρισχαριτωμένα...
     Κάθε φορά που περνούσα, με κοιτούσε γελαστή... Θα μπορούσα να πω, πως την ερωτεύτηκα, από τη πρώτη στιγμή που την είδα... Από τη πρώτη κιόλας ματιά... Μα ίσως να 'ναι υπερβολή και δε θέλω να λέω ψέμματα! Εκείνο που ξέρω σίγουρα, είναι πως, από τη πρώτη φορά που τη κοίταξα κι ύστερα, κάθε φορά που τύχαινε να περνώ από το ..."στενό" της, το 'φερνα έτσι, ώστε να τη δω...  Αν δε τύχαινε, το 'φερνα έτσι, ώστε να τυχαίνει... Και κάθε φορά, η ανάγκη μου, γινόταν επιτακτικώτερη!
     Δε ξέρω αν αυτό λέγεται "Έρωτας Με Τη Πρώτη Ματιά", μα ξέρω πως είμαι πια δέσμιός της... Τώρα πια δε περνώ απλά και μόνο για να τη κοιτάξω. Πότε θ' αγγίξω τ' άνθη που στολίζουν την ..."αυλή" της... Πότε θα "γλείψω" με το βλέμμα μου, κάθε τι που τη περιβάλλει...
     Στη ταραχή που με πιάνει, καθώς συνειδητοποιώ πως σας μιλώ για κείνη, ξέχασα να πω τ' όνομα της: Τη λένε Γιάννα... Το 'ξερα από την αρχή... Το είχα δει γραμμένο... Γιάννα... Γιάννα... Γιάννα... Όμορφο! Πολύ όμορφο! Ξέρω και την ηλικία της: Εκεί κοντά στα τριαντατρία... Στην ηλικία του Χριστού!
     Μερικές φορές ξεχνιέμαι σα τη κοιτάζω, που 'ναι τόσο γελαστή και τόσο "γεμάτη" ζωή... Μερικές πάλι φορές, μου 'ρχονται δάκρυα ανημπόριας... Γιατί δε την έχω! Τόσο γλυκειά κι ανήκει αλλού... Τόσο ..."αλλού"... Ζηλεύω...
     Τις προάλλες, μαγνήτισε το βλέμμα μου, έν' αποτσίγαρό της, αποξεχασμένο και καμμένο ολάκερο μέχρι το φίλτρο, στο τασάκι... Μόλις το εντόπισα, ένιωσα παράξενη συγκίνηση... "Πάνω στο φίλτρο αυτό", σκέφτηκα, "είχαν ακουμπήσει αυτά τα υπέροχα χειλάκια! Το 'χαν τυλίξει μέσα τους... Τυχερό φίλτρο... Θα 'θελα να 'μουν ένα φίλτρο από τη μάρκα των τσιγάρων της..."
     Έπειτα, είδα και το αρκουδάκι της... Πόσο θα το 'χε κρατήσει αγκαλιά, τις ανήσυχες και κρύες νύχτες του χειμώνα... Τις όποιες ανήσυχες νύχτες... Πόσο δάκρυ της θα 'χε ρουφήξει τούτο το αρκουδάκι... Ιδρώτα... Χαρές... Φιλιά... Τις αγωνιώδεις -ίσως- εκείνες νύχτες... Έδειχνε παλιό... Ίσως να το 'χε από μικρό κοριτσάκι... Τυχερό αρκουδάκι, που είδε τη μικρή νύμφη, να γίνεται σιγά-σιγά πεταλούδα και να δοκιμάζει τα φτερά της... Μια όμορφη πεταλούδα... Ψηλά πετώντας... Ζηλεύω...
     Κοιτάζω βιαστικά γύρω μη τύχει και με δει κανείς περαστικός, γεμάτο δάκρυα... Κανείς!
     Απομακρύνομαι μα όλο και πιο πολύ νιώθω δεμένος κοντά της, με μιαν αόρατη μα γερή κλωστή...
     Μια φορά έτυχε να περνώ από κει με τη μητέρα μου και τεχνηέντως τη παρέσυρα, λοξοδρομώντας, προς το μέρος της... Όταν φτάσαμε, της την έδειξα... Την είδε κι εκείνη και σιωπηρά θλιμμένη, συμφώνησε μαζί μου, πως ήταν πανέμορφη... Μα απομακρύνθηκε βιαστική, ενώ εγώ ήθελα να καθίσω κι άλλο...
     Τη προηγούμενη φορά ξεθάρρεψα κι άλλο... Πλησίασα κι άγγιξα με τα τρεμάμενα δάχτυλά μου, μια μικρή πέτρινη ζωγραφισμένη καρδούλα, όπως εκείνες που φτιάχνουν σαν ενθύμια, στα νησιά... Μια σουβλιά ζήλειας... Είχε επισκεφτεί, κάποιο καλοκαίρι χαρούμενο, εκείνο το νησί... Με κείνον... Ζηλεύω...
     Ένιωσα πολύ τολμηρός και... τότε το είδα... Έγινα συντρίμμι... Τόσο καιρό δε το 'χα προσέξει, γιατί το 'κρυβε πολύ-πολύ προσεκτικά και ζηλόφθονα, μια μικρή ανθισμένη γλαστρούλα... Μια μικρή, όμορφα στολισμένη, καλοδουλεμένη, στιλπνή, λευκή πλάκα σε σχήμα καρδιάς, με χρύσο περιθώριο και γραμμένη με χρυσά γράμματα:

                        "Γιάννα θα ζεις στη σκέψη μας.
                          Κανείς μας δε σε ξέχασε!
                          Ας είναι πάντα ελαφρύ,
                          το χώμα που σε
σκέπασε!"


     Με πήρανε πάλι τα δάκρυα... Ασταμάτητα δάκρυα... Ανεξέλεγκτα δάκρυα... Ζήλεψα κι όλας... Ας το 'ξερα πως ανήκε αλλού... Τη κοίταξα πάλι στα μάτια με λατρεία... Τούτη τη φορά την αποχαιρέτησα μιλώντας της δυνατά... Αδιαφορώντας ακόμα κι αν μ' άκουγαν... Η φωνή, ωστόσο, βγήκε ...σπασμένη...
 -"Γειά σου ομορφιά μου... Θα ξαναρθώ το επόμενο Σάββατο... Να προσέχεις..." κι έτρεξα βιαστικά να προλάβω τη μητέρα μου... Ίσα που 'βγαινε από τη κεντρική πύλη του νεκροταφείου...

"Δε ξέρω ποιά ανάγκη μ' έκανε να το γράψω,
μα ξέρω πως ειν' από τα ελάχιστα αληθινά                  
Τέλη Οκτώβρη 2004

πράματα που 'χω γράψει ποτέ μου..."

----------------------------------------------

    Σημ: Τώρα πια, είναι κάμποσο διάστημα, που τα οστά της έχουν εκταφεί. Έχασα τα ίχνη της εντελώς. Φλεβάρης 2007

 

 

Web Design: Granma - Web Hosting: Greek Servers