"...Σε μπάζω στη πρωτεύουσα της θλίψης.
    Στη συνοικιά της αειπίκρας σ' οδηγώ,
    της γέννας ως αφήνεις το κατώφλι!
    Το δίκιο, η σοφία, η αγάπη η πρώτη
    κι η θεία παντοδυναμία, μ' εκτισε,
    του μέγα μας δεσπότη!
    Πριν από 'με κανένα πλάσμα δε θα βρεις,
    εξόν των αιωνίων. Εγώ 'στεκα εδώ!
    Απελπίσου αν τη πύλη μου διαβείς"! (Δάντης "Κόλαση")


     Κακώς ήρθατε στο Λαβύρινθο μου. Εδώ όποιος/α μπει θα πρέπει να ξεχάσει τον Έξω Κόσμο! Στα μπουντρούμια μου θα μπλέξει, θα προβληματιστεί, θα ταλαιπωρηθεί και στο τέλος, θα πέσει σίγουρα σε κάποια από τις παγίδες μου. Ο δρόμος προς την έξοδο είναι μόνον ένας και τίποτε δεν διασφαλίζει πως είναι ορατός ή εύκολος.
     Μπαίνετε μέσα και προχωράτε προσεκτικά, πάνω στα χνάρια μιας ιστορίας. Στο τέλος της έχετε πέσει πάνω στο πρώτο σταυροδρόμι με τις τέσσερεις πιθανές νέες εισόδους. Επιλέξτε μια -αν σας βαστάει- και συνεχίστε τη πορεία στην επόμενη ιστορία, χωρίς να 'στε σίγουροι πως έχετε επιλέξει σωστά. Αυτό θα το μάθετε -αν προλάβετε δηλαδή- στο τέλος. Μια από τις τέσσερεις επιλογές είναι η σωστή και μια οδηγεί στο στόμα ενός άγριου θηρίου. Μην ανησυχείτε, έχω σπείρει πολλά τέτοια μέσα στον Λαβύρινθό μου. Οι άλλες δυό επιλογές είναι λανθασμένες αλλά όχι απαραίτητα και θανατηφόρες, ίσως καταφέρετε να στρώσετε τη κατάσταση. Έπειτα, σας περιμένει η επόμενη ιστορία, με τις νέες τέσσερεις επιλογές και ...βιαστείτε! Ίσως καταφέρετε να φτάσετε ώς τον τελικό σας θάνατο, χωρίς να 'χετε κατάλαβει πως πατούσατε σε λάθος μονοπάτι.
     Κανείς δε μπορεί να ξέρει -εκτός από εμένα- το μήκος και το πλάτος αυτού του δημιουργήματος. Το βάθος, οι περισσότεροι από σας θα το μετρήσουνε ... πέφτοντας!
     Είστε σίγουροι/ες πως θέλετε να μπείτε; Αν ναι τότε ...κοπιάστε κι είστε άξιοι της τύχης σας!


 (Σε λίγες μέρες θα 'ναι έτοιμος και τότε... τα λέμε! Λιγάκι ...υπομονή!)