Η Ευτυχία Είν' Αυτό...
                                                                           Στίχοι: Μανώλης Φάμελος
Πια το τρένο απο δω δε περνά
μα στο ρολόι ανάποδα ο δείχτης γυρίζει
και τα φώτα των φρένων ανάβουν εκεί
βαθιά μες στη νύχτα μια σειρήνα σφυρίζει

Δευτερόλεπτα πριν, χρόνια μετά
Ξαφνικά είμαστε μόνοι σε μιαν άγνωστη ερημιά
μια φωτεινή επιγραφή
εδώ χάθηκε κάποτε του μύθου η κλωστή...

Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό
Ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
Έτσι είναι γραφτό
η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει

Μα κάτι ζωντανούς μας κρατά
κι είναι μόνο ένα βήμα,ένα βήμα πιο πέρα
που ο αέρας της πόλης αλλάζει ξανά
τα χιόνια λιώνουν γιορτάζει η μέρα

Τα μαλλιά σου όπως λύνεις μικρό μου μπορεί
και το αίνιγμα του κόσμου να λυθεί
δεν είν' το τέλος κι η καταστροφή
η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει
_____________________

Ήτανε Μια Φορά
                                                                     Στίχοι: Κώστας Φέρρης
Ήτανε μια φορά
μάτια μου κι έναν καιρό
μια όμορφη κυρά
αρχόντισσα να σε χαρώ

Μια μικροπαντρεμένη
κόρη ξανθή
τον κύρη της προσμένει
βράδυ πρωί

Ένα Σαββάτο βράδυ
καλέ μια Κυριακή
τον ήλιο το φεγγάρι,
καλέ, παρακαλεί

Ήλιε μου φώτισέ τον
φεγγάρι μου
πάνε και μίλησέ του
για χάρη μου

Γυρίζει κι αρμενίζει
καλέ στα πέλαγα
τους πειρατές θερίζει
καλέ και τους χαλά

Στον ήλιο στο φεγγάρι
και στη βροχή
και μένανε μ' αφήνει
έρμη και μοναχή

Γαλέρα ανοίχτηκε
μάτια μου με το βοριά
στη μάχη ρίχτηκε
μάτια μου και στον καβγά

Μέσα σ' ένα σινάφι
πειρατικό
είδα φωτιά ν' ανάφτει
και φονικό
__________________

       Να 'χαν Όλοι Οι 'Ανθρωποι...
                                                                               Στίχοι: Κώστας Χατζής
Να 'χα έναν ουρανό, να 'χα και μια θάλασσα
να 'χα ένα σπιτικό κάτω στο γιαλό,
παίζοντας με βότσαλα να μιλώ στα κύματα
και στην άμμο να πατώ και να τραγουδώ.

Μα τι λέω, ο τρελός, έχω τα δυο μάτια σου
μοιάζουνε με ουρανό, μοιάζουνε με θάλασσες,
έχω τα δυο μάτια σου θάλασσα και ουρανό,
έχω την αγάπη σου για το σπιτικό.

Να 'χα ένα σύννεφο και να με ταξίδευε
πέρα από τα σύνορα κι απ' τη μοναξιά,
να 'χω φίλους τα πουλιά, τ' άστρα να 'χω συντροφιά
να μιλώ στον ουρανό και να τραγουδώ.

Μα τι λέω, ο τρελός, έχω τα δυο χέρια σου
μοιάζουνε με σύννεφα, μοιάζουν με πουλιά,
μα τι λέω, ο τρελός, έχω τα δυο χείλη σου
έχω τα δυο μάτια σου άστρα κι ουρανό.

Να 'χαν όλοι οι άνθρωποι μιαν αγάπη όπως κι εγώ
θα 'μαστε όλοι στη γη φίλοι κι αδερφοί.

      Ξέρω Πως

Έρημος δρόμος ξεκινά
στου χωρισμού την άκρη
ξέρω πως δε θα 'ρθεις ξανά
μα δε κυλά τo δάκρυ

Όσο η καρδιά μου κι αν ξεχνά
εγώ πεθαίνω ακόμα
εγώ θα ζω στα σκοτεινά
χωρίς ψυχή και σώμα

Ξέρω πως δε θα 'ρθεις ξανά
άλλη φορά δε θα 'σαι 'δω
όμως για μένα είσαι δω
είσαι παντού και πουθενά

Είσαι ένα αγκάθι στην καρδιά
και μια σταγόνα αίμα
μια πικρά μέσα στη βραδιά
μια αλήθεια κι ένα ψέμμα

Τα βήματα σου ζωντανά
στο χώμα το βρεγμένο
ξέρω πως δε θα 'ρθεις ξανά
μα 'γω σε περιμένω
___________________

            Ερωτικό
                                                                                Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις
Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Έιτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ' άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ' στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ' το παραθυρό σου
Το προσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα

    Για Την Ελένη
                                                               
Είκοσι χρόνια με ρωτάς
ποιός πήρε την Ελένη
μα κείνη μόνη στο σχολειό
τον Πάρη περιμένει

Είκοσι χρόνια με ρωτάς
ποιόν αγαπά η Ελένη
είναι στη Σπάρτη, στα νησιά
στη Τροία παντρεμμένη

Με ρωτούν για την Ελένη
αχ, Ελένη,
που 'ν' εικόνα δακρυσμένη
αχ, Ελένη,
μα εγώ δεν απαντώ
τη καρδιά μου τη σφραγίζω
και τη πίκρα μου κεντώ

Είκοσι χρόνια με ρωτάς
πού θα βρεθεί η Ελένη
σα ζωγραφιά στην εκκλησιά
ή σα κερί αναμμένη

Είκοσι χρόνια με ρωτάς
πού θάψαν την Ελένη
μπορεί στο 'Αργος, στους αγρούς
μπορεί στην οικουμένη

   Οδός Ονείρων

Κάθε κήπος έχει
μιά φωλιά γιά τα πουλιά.
Κάθε δρόμος έχει
μιά καρδιά γιά τα παιδιά.

Μα κυρά μου εσύ,
σαν τι να λες με την αυγή
και κοιτάς τ' αστέρια
που όλο πέφτουν σα βροχή.

Δος μου τα μαλλιά σου
να τα κάνω προσευχή,
γιά να ξαναρχίσω
το τραγούδι απ' την αρχή.

Κάθε σπίτι κρύβει
λίγη αγάπη στη σιωπή.
Μα ένα αγόρι έχει
την αγάπη για ντροπή.

Το Μεθυσμένο Κορίτσι

Μες στο κρύο μες στ' αγιάζι
το κορίτσι μου βουλιάζει
το σκεπάζει τ' αναφιλητό.
Χύθηκαν τα ξεροβόρια
σπάν' τα ζάρια τρία αγόρια
το κορίτσι κλαίει σαν το Χριστό.

Μεθάει κι ανοίγει μια τρελή πηγή
το στόμα γίνεται πληγή
έχει το μίσος φτιάξει φυλαχτό
παίζει στο θάνατο κρυφτό.
Έχει στα μαλλιά κορδέλες
στο κορμί της χίλιες βδέλλες
και στο πλάι το Χάροντα σκυφτό.

Απ' τα μάτια της δυο στάλες
κι απ' τα χέρια πέφτουν κι άλλες
ο καημός χτυπάει σαν κεραυνός.
Ποιός της έδωσε μαχαίρι
ποιός αγέρας θα τη φέρει
για ν' αστράψει ο μαύρος ουρανός;

Με το μαχαίρι κόβει τη σιωπή
κι είναι σαν πέτρα σκυθρωπή
μπλέκει τα χέρια κάνει προσευχή
ποιος θα της δώσει μιαν ευχή;
Μες στο κρύο μες στ' αγιάζι
το κορίτσι μου τρομάζει
πεθαμένο τρέχει στη βροχή.

   Τριαντάφυλλο Στο Στήθος

Είχε σημάνει ο εσπερινός θυμάμαι
που γέμισε ο ουρανός πουλιά.
Καθώς στεκόσουν πλάϊ μου θυμάμαι
σε πήρα και σε σήκωσα ψηλά.

Κυλάν τα σύννεφα και τρέχει η φωνή μου
να την ακούσεις και να 'ρθεις.
Και μες στο κήπο αφήνω το κορμί μου
κρυμμένο στα λουλούδια να το βρεις.

Σ' αναζητώ κάθε πρωί στο περιβόλι.
Με τη δροσιά, με το νοτιά καίγομαι όλη.
Δυο τριαντάφυλλα μαζεύω στη ποδιά μου
που σαν έρθεις να μυρίζουν τα μαλλιά μου.

Για δες τη νύχτα πως ο κήπος μας δακρύζει
καθώς ο αγέρας το τραγούδι σου σφυρίζει.
_________________________________

          Μονάκριβή Μου
                                                                                Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ
Μονάκριβή μου εσύ στον κόσμο
μου λες στο τελευταίο σου γράμμα
πάει να σπάσει το κεφάλι μου
σβήνει η καρδιά μου

Αν σε κρεμάσουν θα σε χάσω θα πεθάνω
Θα ζήσεις καλή μου θα ζήσεις
η ανάμνησή μου μαύρος καπνός
θα διαλυθεί στον άνεμο

Θα ζήσεις αδερφή
με τα κόκκινα μαλλιά της καρδιάς μου
οι πεθαμένοι δεν απασχολούν πιότερο από ένα χρόνο
τους ανθρώπους του εικοστού αιώνα

Ο θάνατος ένας νεκρός που τραμπαλίζεται
στην άκρη ενός σχοινιού
σε τούτο εδώ το θάνατο
δεν αντέχει η καρδιά μου

Μα να 'σαι σίγουρη πολυαγαπημένη μου
απ' το μαύρο και μαλλιαρό
το χέρι κάποιου φουκαρά ατσίγγανου
περάσει στο λαιμό μου τη θηλειά

'Αδικα θα κοιτάνε μες στα γαλάζια μάτια
του Ναζίμ να δουν το φόβο
στο σούρπωμα του στερνού μου πρωινού
θα δω τους φίλους μου κι εσένα

Και δε θα πάρω μαζί μου
κάτω απ' το χώμα
παρά μόνο τη πίκρα
ενός ατέλειωτου τραγουδιού

Μέλισσά μου με τη χρυσή καρδιά
με τα μάτια πιο γλυκά απ' το μέλι
τι κάθισα και σου 'γραψα
πως ζήτησαν το θάνατό μου

Η δίκη μόλις άρχισε
δε κόβουν δα και στα καλά καθούμενα
έτσι το κεφάλι ενός ανθρώπου
σαν να 'τανε γογγύλι

Έλα έλα μη μου σκας
όλα αυτά 'ναι μακρινά ενδεχόμενα
έλα και μη ξεχνάς πως η γυναίκα ενός φυλακισμένου
δεν κάνει να 'χει μαύρες έννοιες
______________________________

 Ας Έβρισκα Τα Λόγια...
                                                                    Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου
Το ήπιε η νύχτα το κρασί
και μέθυσεν ο πόνος,
κύλησε μες στη θάλασσα
και χάθηκεν ο δρόμος.

Σαν τ' αστέρια κατεβήκαν
τα φιλιά μες στην καρδιά.
Αχ! ας έβρισκα τα λόγια
που τα λέγαμε παιδιά.

Στην άκρη-άκρη τ' ουρανού
κάθισε το φεγγάρι,
άσε τον άνεμο βροχή
να έρθει να με πάρει.

Γεννήθηκα Σε Μια Στιγμή

Γεννήθηκα σε μια στιγμή
του κόσμου και βαδίζω
για μια μεγάλη χαραυγή
και πίσω δε γυρίζω

Μια φορά στον κόσμο ήρθα
δυο φορές μ' αρνήθηκαν
και όταν είπα την αλήθεια
όλοι οι δρόμοι κλείστηκαν

Γεννήθηκα κι ήταν πρωί
μα έζησα τη νύχτα
άλλα μου είπαν οι θεοί
κι άλλα στο κόσμο βρήκα

Μια φορά στον κόσμο ήρθα
δυο φορές μ’ αρνήθηκαν
και όταν είπα την αλήθεια
όλοι οι δρόμοι κλείστηκαν

      Γωνιά-Γωνιά

Γωνιά-γωνιά σε καρτερώ
γωνιά-γωνιά σε ψάχνω
ψάχνω να βρω τα μάτια σου
κι απ' τον καημό τα χάνω

Αλλού απλώνεται δροσιά
κι αλλού χιονιάς σφυρίζει
και τ' όνειρο που χάνεται
πάει και δε γυρίζει

Γωνιά-γωνιά σε ζήτησα
γωνιά-γωνιά σε βρήκα
σου φίλησα τα μάτια σου
και στους καημούς σου μπήκα

         Καημός

Είναι μεγάλος ο γιαλός
είναι μακρύ το κύμα
είναι μεγάλος ο καημός
κι είναι πικρό το κρίμα

Ποτάμι μέσα μου πικρό
το αίμα της πληγής σου
κι από το αίμα πιο πικρό
στο στόμα το φιλί σου

Δεν ξέρεις τι 'ναι παγωνιά
βραδιά χωρίς φεγγάρι
να μη γνωρίζεις ποια στιγμή
ο Χάρος θα σε πάρει

      Κράτα Το Φιλί

Είν' ο ψαράς που τραγουδά
ή μια σταγόνα αλάτι
στη πλώρη του καλοκαιριού
γεννήθηκε μι' αγάπη.

Κράτα το φιλί
κράτα το φιλί για μένα
μη το δώσεις αλλουνού
κάνουν το σταυρό τους μόνα
τ' αστεράκια τ' ουρανού.

Είναι η νύχτα που κεντά
κι ο πόνος που υφαίνει
απ' το γαλάζιο τ' ουρανού
φιλί ο κόσμος παίρνει.

                         Μοναξιά

Έζησα μες στη παγωνιά,
χωρίς την αγκαλιά σου,
μα σε σκεφτόμουνα βαθιά,
σα να 'μουνα κοντά σου,
μέρες και νύχτες πέρασα και ήσουν η σκιά μου,
εσύ που είσαι μια ζωή και εισ' η μοναξιά μου.

Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου.

Έρχεσαι πάντα σιωπηλή, κοντά μου σαν τραγούδι,
κήπος βαθύς ο ύπνος μας κι εσύ λευκό λουλούδι,
στ' αλήθεια πού θα πάει αυτό, με σένα μοναξιά μου,
να πνίγομαι στα όνειρα κι εσύ να 'σαι κοντά μου.

Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου.

Μ' έμαθες τόσα μοναξιά και τόσα έχω χάσει,
που κι αν μ' αφήσεις μια στιγμή, τίποτα δε θ' αλλάξει
κι αν έζησα στη μοναξιά, ποτέ δεν ήμουν μόνος
κι αν πέρναγε η μια πληγή, με τύλιγε ο πόνος.

Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου.

       Χάθηκες

Δεν έχει δρόμο να διαβώ
σοκάκι να περάσω
Γωνιά να μη σε θυμηθώ
ημέρα να μη κλάψω

Δεν έχει μέρα να μη πω
βραδιά να μη μιλήσω
νύκτα να μη σ' αναζητώ
βαθιά να σε φιλήσω

Όλες οι ώρες γίνανε
φωνές που σε φωνάζουν
κι οι νύκτες γίναν δάκρυα
που στη καρδιά μου στάζουν
_______________________

      Παράνομή Μου Αγάπη
                                                                                Στίχοι: Κώστας Ψυχογιός
Τόσες και τόσες αγάπες μου τύχαν,
καμιά δεν στέριωσα, καμιά.
Μα η δική σου που 'ναι παράνομη
σα τον μαγνήτη με τραβά.
Σε κάθε βήμα μου, σε κάθε σκέψη
με κουμαντάρει, με κυβερνά.

Παράνομή μου αγάπη,
πικρό μου ριζικό,
απ' όλα μου τα λάθη
είσαι το πιο γλυκό.

Ήθελα να 'ξερα τι μου 'χεις κάνει
και σα Θεό μου σ' αγαπώ.
Αφού το βλέπω, εγώ απο σένανε
ποτέ στεφάνι δε θα δω.
Θαρρείς η μοίρα μου μ' έχει τυφλώσει
κι όπου και να 'σαι σ' ακολουθώ.

  Κάθε Ηλιοβασίλεμα...

Όταν ζυγώνει η βραδιά
και γλυκοσουρουπώνει
βαθιά μου σφάζουν την καρδιά
της ερημιάς μου οι πόνοι

Κάθε ηλιοβασίλεμα
δε ξέρω τι μου φταίει
με παίρνει το παράπονο αχ
και η καρδιά μου κλαίει

Θλιμμένο σούρουπο
ποτέ να μη νυχτώνει
γι' αυτούς που ζούνε μόνοι

  Δώσε Μου Φωτιά

Δώσε μου φωτιά ν' ανάψω
βάλε μου κρασί να πιω
πρέπει απόψε να ξεγράψω
ό,τι στον κόσμο αγαπώ

Δώσε μου φωτιά
να κάψω πια
απ' τη καρδιά
του χωρισμού το βάσανο
βάλε μου να πιω
απ' το πιοτό
το δυνατό
της λησμονιάς το βάλσαμο

Δώσε μου ανθούς να ρίξω
όπου πας κι όπου διαβείς
δώσε μου ψυχή ν' αντέξω
τα χαστούκια της ζωής
___________________

                  Η Τζένη Των Πειρατών                   Στίχοι: Μπέρτολντ Μπρεχτ

Κύριοι μου καλοί, με πληρώνετε εδώ, και σας κάνω όλα τα γούστα
και μου ρίχνετε πεντάρες και σας λέω ευχαριστώ
στο φτηνό ξενοδοχείο στη φτηνή την προκυμαία
και δε ξέρετε σε ποια μιλάτε, -μα δε ξέρετε σε ποια μιλάτε-
Μα ένα βράδυ βουητό στο λιμάνι
κι όλοι λεν τι είν' αυτό το βουητό
και αλλάζω τα σεντόνια και γελάω κι όλοι λεν "αυτή γιατί γελάει"
Κι ένα μαύρο καράβι με πενήντα κανόνια στο λιμάνι έχει μπει

Κύριοι μου καλοί σας λυπάμαι καθώς παζαρεύω ποιον θα πάρω τη νυχτιά
γιατί σε κρεβάτι απόψε δε θα κοιμηθεί κανείς
μα σας λέω τη ταρίφα και γελάω κρυφά
που δεν ξέρετε ποια είμαι 'γώ -που δε μάθατε ποια είμαι 'γω-
Και μέσα στη νύχτα ουρλιαχτό στο λιμάνι
κι όλοι λεν' τι 'ν' αυτό το ουρλιαχτό
και ορμάω στο παράθυρο με γέλια κι όλοι λεν "τί πανηγυρίζει"
Και το μαύρο καράβι κατά πάνω στη πόλη τα κανόνια γυρνά

Κύριοι μου καλοί τώρα πια δε γελάτε τώρα η πόλη έχει γκρεμιστεί
κι όλα τα βρωμόσπιτα σας τα γκρέμισαν σε μια νύχτα
απομένει μονάχα το μπορντέλο τούτο δω -κι απορείτε γιατί τ' αφησαν αυτό-
Μόνο το μπορντέλο στέκει όρθιο στη πόλη
και ρωτάτε "ποιός να έμενε εδώ"
και θα βγω στη πόρτα εγώ σα ξημερώσει και θα πουν "γι' αυτήν ήτανε λοιπόν"
Και το μαύρο καράβι τη σημαία σηκώνει να με υποδεχτεί
______________________________________________

                  Θάλασσα
                                                                         Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Παράμ παράμ παράμ γυρνάω χορεύω
στην άμμο του χειμώνα με τα φύκια
τη θάλασσα που αρρώστησε γιατρεύω
και κάνω με τα αστέρια σκουλαρίκια

Παράμ παράμ παράμ παραμονεύει
στο πέλαγο του χρόνου το καράβι
μιαν άγκυρα η ζωή μου ζητιανεύει
το βάθος του έρωτα της να συλλάβει

Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή
τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη
μαύρο μου ασήμι
πάρτη καρδιά μου και κάντη μισή
τ' ανέμου αγρίμι

Παράμ παράμ παράμ παραμυθένιο
ναυάγιο μες στα σύννεφα η σελήνη
κορμί του Ποσειδώνα σιδερένιο
λιοπέτρινο μουσείο να σε κλείνει

Θέλω Να Σε Δω

Θέλω να σε δω
να μ' αναζητάς
σε κάθε οδό και δω
στα λίγα που ζητάς

Θέλω να σε δω
μ' έρωτα βαρύ
να μην μπορεί κανείς
να διώξει αυτόν το θάνατο

Καμιά φορά
φοράω τα λόγια μιας πληγής
καμιά φορά ξεχνιέμαι αλλιώς
κι απ' όλους κρύβομαι

Τη χαρά μου λες να μη στην κάνω συμφορά
και δε χωράει η ζωή
να μπει στο γλέντι ούτε μια φορά

Θέλω να σε δω
να μ'εκδικηθείς
να πιω νερό κρυφά
εκεί που θα πλυθείς

Θέλω να σε δω
να 'μαστε αγκαλιά
και μία θηλιά γερή
το χθες να κάνει αθάνατο

     Μαύρο Χιόνι

Μου 'πε, μάνα, θα 'ρχεται
και πέρασαν τα βράδια
Δεντρα φύλλα να 'χετε
να παίρνει ο αγέρας χάδια.

Τρένο που τρέχεις γρήγορο
απ' τον καπνό σου κέρνα
και μ' ενα μάυρο σίδερο
τα σωθικά μου πέρνα.

Μαύρο χιόνι χιόνισε
και πείνασαν οι πόνοι
βγες καρδιά κανόνισε
να χτυπηθούμε μόνοι.

Μ' ένα τρένο γρήγορο
την αγάπη μου έχασα
κόσμε τ' 'Αδη σύνορο
να θυμάμαι ξέχασα.

Κλείσε πόρτα κλείδωσε
κι ο Θεός ν' ακούει
μια καρδιά που πλήγωσε
κι άλλον υπακούει.

Μ' ένα μαύρο σύννεφο
το φεγγάρι μου έχασα
κόσμε του 'Αδη σύνορο
να θυμάμαι ξέχασα.

Λουλουδάκι μου άγριο
και χρυσό πουκάμισο
πώς θα πέσουμε αύριο
στου καημου την άβυσσο

        Μαμά Γερνάω

Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και στα φέρνω.
Ρωτάς για τη καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.

Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.

Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
μαμά, όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.

Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σου φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σα δυο σταγόνες.

        Μωρό

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κρυφτεί στο σώμα μου
Τρώει μπογιές, καρδιές, φωτιές, χιόνια
και τη κολώνια μου

Μέρα νύχτα κλαίει
"δε με θες" μου λέει
Τρέχει στη μπανιέρα γυμνό
Λούζει τα μαλλιά μου
πλένει τα φιλιά μου
βγάζει απ' τη ψυχή μου καπνό

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κλειδιά απ' το σπίτι μου
Κάνει ζημιές, βρωμιές, χαρές, ψώνια
κάτω απ' τη μύτη μου

Χρόνια μ' αρρωσταίνει
χρόνια μου γελά
Μου 'χες πει "θα ζούμε καλά"
Μούρη μου σπασμένη
ρούχα μου απαλά
Σου 'χα πει "θα ζούμε καλά"

Ένα μωρό, μωρό παιδί, φως μου
για να με δεις στο χτένισα
κι αν μ' αγαπάς
καιρό ...καιρό δος μου
δώρο στο γέννησα

Χρόνια ερωτευμένο
παραμυθιασμένο
μ' ένα μυαλουδάκι γερό
που όταν λέει "πεθαίνω"
τρέχω του μαθαίνω
τι θα πει μωρό μου
"Μπορώ"!

Να 'χε Η Νύχτα 'Ακρη

Το πέλαγο φιλούσε τη στεριά
Παρηγοριά μου εσύ και ταίρι
Πέφτει η νύχτα κι είμαι μόνη μου
Κράτα Παναγιά μου το τιμόνι μου
Στα νερά να πάω
Κείνου π' αγαπάω του μόνιμου.

Μάτια μου καρδιά
Θαλασσινό φιλί και φως μου
Να 'ταν γυρισμός
Κάθε χωρισμός
Στα σκαλιά του κόσμου.
Μάτια μου καρδιά
Θαλασσινό φιλί και δάκρυ
Να 'τανε φωτιά
Τούτη η ξενιτιά
Να 'χε η νύχτα άκρη.

Το κύμα σα χτυπάει βγαίνει αφρός
Και μοναχός το πίνει ο βράχος
Τόσες θάλασσες αλώνισες
Κι άγκυρες στα χέρια σου βελόνισες
Μα στην αγκαλιά μου
Να 'ρθεις να κρυφτείς λησμόνησες.

        Μένω Εκτός

Μένω εκτός, θυμάμαι ονόματα
τρέχω με ταχύτητα φωτός
μένω εκτός, σαν κάτι στόματα
που 'διωξε απ' τον κόσμο ένας λωτός

Τα βράδια μου τα εργένικα
τραγούδια λέω αρμένικα
θέλω να γυρίσω
μα ο παράδεισος κλειστός

Τα βράδια μου τα εργένικα
τραγούδια λέω αρμένικα
θέλω να μιλήσω
μα ειν' ο τόπος μου σβηστός

Μένω εκτός, μιλάω με σύρματα
στη σιωπή ζυγιάζω σαν αϊτός
μένω εκτός, σαν κάτι σχήματα
που 'φτιαξε στην άμμο ένας πιστός
___________________________

Απέραντη Πόλη
                                                                       Στίχοι: Γιάννης Νεγρεπόντης
Απέραντη πόλη,
ατέλειωτοι δρόμοι
και όταν νυχτώνει
στο πλήθος του κόσμου
κανένας δικός μου
που να 'ν' ο άνθρωπός μου.

Που να σε βρω,
ποιες γειτονιές να γυρίσω;
Χάθηκα, χάθηκα,
δε θα σε βρω.
Που να σε βρω,
ποιον ουρανό να ρωτήσω;
Χάθηκα, χάθηκα,
δε θα σε βρω.

Χαφιέδες κι αλήτες,
προστάτες και πόρνες
τα ίδια πουλάμε
κι ο ένας στον άλλον
για όσα μας φταίνε
ποτέ δε μιλάμε.

Δειλοί και λεβέντες,
φονιάδες και άγιοι
για πάρτη μας όλοι,
σαπίλα και μπόχα
απ' άκρη σε άκρη,
με πνίγει η πόλη.

Στίχος Του Σεφέρη

Σ' ένα ποτήρι με νερό
σα δυο σταγόνες λάδι
οι δυο μας ενωθήκαμε
ένα μοιραίο βράδυ.

Κάτω απ' το παράθυρό μας
παίζαν ένα τσιφτετέλι
στα χείλη μας ερχότανε
ο στίχος του Σεφέρη.

Κάθε που πέφτει δειλινό
με πνίγει ένας πόνος
κι εκεί που αγαπηθήκαμε
πάντα γυρνάω μόνος.

Μοιάζει το παράθυρό μας
σκοτωμένο ένα τρυγόνι
όπου κι αν επλανήθηκα
η Ελλάδα με πληγώνει.
___________________

Ξημερώνει...
                                                                               Στίχοι: Χαρούλα Αλεξίου
Ξημερώνει
κι εγώ στους δρόμους τριγυρνώ
κι αν χαράζει
το φως δε φτάνει εδώ

Πού να είσαι
ποιά χέρια σε κοιμίζουνε
ποιά τραγούδια
σε νανουρίζουνε

Μια καρδιά έχω μόνο
μια καρδιά
που για σένα κλαίει
κάθε βραδιά

Ξημερώνει
στου κόσμου όλου τις καρδιές
μα για μένα
δε χάραξε ποτές

Σε φωνάζω
και να μ' ακούσεις δε μπορείς
ξημερώνει
κι εσύ δε λες να 'ρθείς

Οι 'Αντρες Περνούν, Μαμά

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Μου στέλνουν πάντα καρτ-ποστάλ
Από νησιά, μαμά.
Κι είναι πολύ συχνά,
Μποέμ αρτίστες, μουσικοί
Αμήχανα παιδιά.

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Προσφέρουν δώματα με θέα
Σε βαθειά νερά.
Τους νιώθω μυστικά,
Να επιθυμούν ωκεανούς
Μα πάει η καρδιά ρηχά.

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Πώς θα 'θελα να φέρω κάποιον
λίγο πιο κοντά.
Μ' αυτοί περνούν, μαμά,
Κι αφήνουν ρέστα στη καρδιά.

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Αστέρια που αφήνουν ίχνη
οι νύχτες του έρωτα.
Με βία που ζητά,
Ενός αδέσποτου παιδιού
Να κλέψει τη καρδιά.

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Πώς θα 'θελα να φέρω κάποιον
λίγο πιο κοντά.
Μ' αυτοί περνούν, μαμά.
Κι αφήνουν ρέστα στη καρδιά.

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Μ' ένα χαμόγελο που μοιάζει
με γκριμάτσα πια.
Κι αφού χτυπούν, μαμά,
Μ' αφήνουν με τα όνειρά μου,
Μόνη μου ξανά.

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Τί θα κερδίσω αν φέρω κάποιον
Λίγο πιο κοντά.
Αφού περνούν, μαμά
Κι αφήνουν ρέστα στη καρδιά.

Το Τανγκό Της Νεφέλης

Το χρυσό κουρέλι
που στα μαλλιά της
φόραγ' η Νεφέλη
να ξεχωρίζει απ' όλες
μες στ' αμπέλι
ήρθανε δυο
μικροί-μικροί αγγέλοι
και της το κλέψανε.

Δυο μικροί αγγέλοι
που στα ονειρά τους
θέλαν την Νεφέλη
να την ταίζουνε
ρόδι και μέλι
να μη θυμάται
να ξεχνάει τι θέλει.
Τηνε πλανέψανε.

Υάκινθοι και κρίνα
της κλέψαν τ' άρωμα
και το φοράνε
κι οι έρωτες
πετώντας σαϊτιές,
τηνε περιγελούν.
Μα α καλός ο Διας
της παίρνει το νερό
της εφηβείας
τη κάνει σύννεφο
και τη σκορπά
για να μη τη βρουν.

      Πανσέληνος

Στη μέση ενός μικρού σπιτιού
που 'χω νοικιάσει
το γέλιο ενός μωρού παιδιού
μ' έχει αγκαλιάσει.
Τα ζήτησα όλα απ' τη ζωή μου,
τα πλήρωσα με τη ψυχή μου
να έχει ένα τόπο η καρδια
πριν να γεράσει...

Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
είναι αλλιώτικη η σιώπη χωρίς παρέα.
Δε νιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το κοριτσακι αυτό που αγάπησες τυχαία.
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου, που τα 'καν' ολα ωραία.

Είναι σκλήρο για μια γυναίκα
να 'ναι μόνη
στο λέω τώρα που η αλήθεια
δε θυμώνει.
Όση και να 'ναι η δύναμή μου,
θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου
Η μοναξιά στήνει παγίδες
και πληγώνει...
_____________________

          Πρωϊνό Τσιγάρο
                                                                Στίχοι: 'Αλκης Αλκαίος
Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό
στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο
κι εγώ σε ζητάω σα πρωινό τσιγάρο
και σα καφέ πικρό

'Αδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή
και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση
κι εγώ σε γυρεύω σα μοιραία λύση
και σαν Ανατολή

Βγήκε ο ήλιος, το ράδιο διαπασών
μ' ένα χασάπικο που κλαίει για κάποιον Τάσο
κι εγώ σε ποντάρω κι ύστερα πάω πάσο
σ' ένα καρέ τυφλών

         Πόρτο Ρίκο

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη
στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι
γιατί όλη τη ζωή του την εξόδεψε
παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη

Θυμάμαι σα παιδί γελούσε κι έλεγε
στη σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου:
«Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας
πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του».

Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά
κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες κι αστυνόμοι
αγάπα το κελί σου, του 'παν κι ύστερα
έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη

Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες
ημερολόγια καίει και πτυχία
Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό
για τις ζωής του τη σκηνοθεσία

Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, Σάουθ 'Αφρικα
στο 'Αμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι
γλυστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του
σα τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη

Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα
και τις καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα
σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα
λες κι έψαχνε το φως μες στη ξεφτίλα

Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα μπλουζάδικο
άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του
τα αφεντικά στο δρόμο τον πετάξανε
τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του

Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε
δεν έλειψε στιγμή απ' το πλευρό του
ζητώντας με μανία στην αγκάλη της
τη κόλαση και τον παράδεισό του

Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο
και στο στερνό του γράμμα μου 'χε γράψει:
«Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»

Τα χρόνια έχουν περάσει δεν θυμάμαι πια
Ερνέστο τονε λέγανε η Νίκο;
Κι ακόμα συγχωρείστε με που ξέχασα
αν χάθηκε στο Μετς; Στο Πόρτο Ρίκο;

Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ
με των ματιών σας τη φωτιά σημαία
είν' όμορφα απόψε π' ανταμώσαμε
μ' αρέσει ν' αρμενίζουμε παρέα
____________________________

Ψηλά Τα Παραθύρια Σου
                                                                          Στίχοι: Μάρκος Βαμβακάρης
Ψηλά τα παραθύρια σου
και μακριά κοιτούνε
κι όταν με δούνε κι έρχουμαι,
δίχως αέρα κλειούνε

Ψηλά τη χτίζεις τη φωλιά
και θα λυγίσει ο κλώνος
και θα σου φύγει το πουλί
και θα σου μείνει ο πόνος

Βασιλικό στη γλάστρα σου,
φυτεύεις και ποτίζεις
Εγώ δε θα περάσω πια,
γιατί με βασανίζεις
__________________

   Στο Σου-Μιτζού
                                                                                  Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Στού Σου-Μιτζού κάποια βραδιά
έχασα όλα τα κλειδιά
και γύρευα λιμάνι
Δυο γιαπωνέζοι θυρωροί,
αμφιβολία δε χωρεί
με πήραν για χαρμάνη

Και πες, πες, πες
και ψου, ψου, ψου
κάποια βραδιά στου Σου-Μιτζού,
σε πέντε κι έξι γλώσσες
Α, είδαν πως ήμουν πονηρός,
και πριν να γίνουνε καπνός
μου κάνανε τις κλώσσες

Δεν είχα όρεξη που λες,
να μάθουν όλες οι φυλές
πως ήμουν λυπημένος
Βρήκα στο μπαρ ένα Ρωμιό,
πήγα να ξομολογηθώ
μα ήτανε πιωμένος.

Του Πόθου Τ' Αγρίμι

Του πόθου τ' αγρίμι
δε τρώει, δε πίνει
δε ξαποσταίνει.
Πεινάει για σένα,
διψάει για μένα
και περιμένει.

Σε θέλω στο πλευρό μου
ακοίμητο φρουρό μου
με το φιλί με το σπαθί,
το δράκο να σκοτώσεις
και να 'ρθεις να με σώσεις
απ' τη ζωή μου τη κλειστή.

Τί δε θα δινα
το γύρο του κορμιού σου να ξανάκανα
κι ας χανόμουνα
στη λάβα τη καφτή και στα παγόβουνα.
Αν μ' αγαπάς, μη μου το πείς
αφού το ξέρω τρεις φορές θα μ' αρνηθείς.
Τί δε θα 'δινα
το γύρο του κορμιού σου να ξανάκανα
κι ας πνιγόμουνα
στο κύμα που μαζί του δροσιζόμουνα.
Αν μ' αγαπάς να μου το λές
κι εγώ για σένα θα πατήσω
και τις δέκα εντολές.

Στη νύχτα του κόσμου
το χέρι σου δωσ' μου,
παρηγοριά μου,
το δρόμο να βρούμε,
τον τρόπο να ζούμε,
ανηφοριά μου.

                Προσωπικό

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει
μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή
δεν αξίζει το κόπο.

Επειδή σ' αγάπησα και σ' αγαπώ ακόμη
κι ας μην είναι όπως παλιά,
δε θα πει πως πέθανε η αγάπη,
κουράστηκε ίσως, σα καθετί που ανασαίνει.

Επειδή περνάς δύσκολες μέρες
σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς
που δε κλείνουν κι εγώ πηδάω
τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας,
δε θα πει πως δεν έχουμε
μοίρα στον ήλιο, έχουμε
τη δική μας μοίρα.

Επειδή πότε είσαι άνθρωπος
και πότε πουλί, φέρνεις στο σπίτι μας
ψωμάκια μικρά της αποδημίας
κι ελπίζουνε τα παιδιά μας
σε καλύτερες μέρες.

Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι
και δε παραιτείσαι, ντρέπομαι
για τα "ίσως", τα "μπορεί", τα δικά μου,
μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ,
αν αλλάζαμε θα 'μαστε πάλι
δύο άγνωστοι και θ' αρχίζαμε
από το άλφα.

Τώρα ξέρουμε που πονάς,
που σωπαίνω, πότε γίνεται παύση,
διακοπή αίματος και κρυώνουν
τα σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό
να φορτίσει πάλι τα μέλη
με δύναμη, έλξη και δέρμα ζεστό.

Επειδή είναι δύσκολο ν' αγαπάς
και δυσκολότερο ν' αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο
για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά
και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη
κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές
και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά
και καμένα, θέλοντας ο καθένας,
να 'ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο
και πηγή, κατά τις περιστάσεις
ή κι όλα μαζί στην ανάγκη,
δε θα πει πως εγώ δε μπορώ
να γίνω κάτι απ' όλα αυτά ή κι όλα μαζί,
κι αν είναι να περάσω
μια ζωή στη σκλαβιά -έτσι κι αλλιώς-
ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης.
____________________________

        Αν Είσαι...
                                                                       Στίχοι: Νίκος Καρύδης
Αν είσαι...
μια μικρή παραπονεμένη πέτρα
σε μια ερημιά
αν είσαι...
ένα μοναχικό κυκλάμινο
στο βουνό
αν είσαι...
ένα ξεχασμένο άστρο
στον ουρανό
πού θες να το ξέρω;

Αν είσαι...
μια βραδυνή βροχή
στη θάλασσα
αν είσαι...
ένας βαπορίσιος καπνός
στο πέλαγος
Αν είσαι...
ένα παλιό εικόνισμα
σε μια εκκλησιά
πού θες να το ξέρω;

Αν είσαι...
έν' αγκάθι στη καρδιά μου
Εγώ που σ' αγαπώ,
πώς θες να το ξέρω;
______________________________________

Τα Μάτια Σου Τα Μελαγχολικά
                                                      στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Τα μάτια σου τα μελαγχολικά

τη λύπη σου απλώναν σα μελάνι

Σου έλεγα πως είμαι ένα αλάνι

μα συ μου χαμογέλαγες γλυκά.

Βαδίζαμε στις ράγες του σταθμού

σαν τρένα που αντάμωσαν για λίγο

Σου έλεγα καλύτερα να φύγω

μα σ' έπνιγαν οι κόμποι ενός λυγμού.

Τα μάτια σου τα μελαγχολικά

εβάψανε τις Κυριακές με γκρίζο

Σου έλεγα για σένα δεν αξίζω

και να που βγήκαν όλα αληθινά.

Σε Θέλω

Σε θέλω

μ'όλο το αίμα μου ξανά

μα λείπεις,

δεν είσαι πουθενά.

Σε θέλω,

έτσι γυμνή σα την φωτιά

βαθειά μου

λαβωματιά.

Σε θέλω,
παραδομένη στο φιλί

χαμένη

στη νύχτα τη τρελή.

Σε θέλω

για να μ΄ανοίξεις να κρυφτώ

στον ήλιο

να τυλιχτώ.

Σε θέλω,

στις φυλλωσιές σου να χαθώ

να γείρω,

να ξαναγεννηθώ.

Σε θέλω,

να σκύψω μέσα σου να δω,

τους κόσμους

που τραγουδώ.

Σε θέλω,

έτσι γυμνή σα τη φωτιά

βαθειά μου

λαβωματιά.

Σε θέλω,

μ' όλο το αίμα μου ξανά

μα λείπεις,

δεν είσαι πουθενά.
                                                   ΤΕΛΟΣ
---------------------------------------------------------------------

     Ήταν ένα μικρό αφιέρωμα στους ...μικρούς Τεράστιους στίχους του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού και μια τιμή στους τεράστιους δημιουργούς τους, που τόσο προσφέρανε στη ψυχή μας, όλα τούτα τα χρόνια. Προς Θεού, δεν είναι ολάκερο, μα είναι ένα σημαντικό δείγμα αυτού. Αν ξέχασα κάτι ε ...παρακαλώ διορθώστε με και συμπαθάτε με...
                                                     Πάτροκλος Χατζηαλεξάνδρου