 |
 |
|||
|
|||
 |
|||
 |
Γναφάκη Κατερίνα: Χορεύουσα Μούσα... |
|
ΘΑ ΤΕΙΧΙΣΩ ΤΗ ΓΗ ΜΟΥ ...θα τειχίσω τη γη μου. Τη δική μου γη που πάνω της φύτρωσα και ρίζες έβγαλα και βλαστούς και μπουμπούκια και κρίνα. Κανείς να μη τη πάρει, γιατί εγώ είμαι η αφέντρα της. Κι αν κάνετε πως έρχεστε κατά δω, θα κοκκινίσω τα κρίνα μου και με τα βέλη των ακτίνων μου, θα κυνηγήσω τους άρπαγες. ...Ώ γυναίκες και θυγατέρες μου, να κοιμηθώ αφήστε με. Μη με ξυπνάτε. Νύχτες πολλές έμεινα ξάγρυπνη κι αλάργεψαν τα όνειρα. Τυλίξτε με στα σεντόνια μου και σωπάστε.
Τώρα η γη μου είναι καλά φυλαγμένη. Σωπάστε! Ώ φιλενάδες και περιστέρες μου, η σιωπή ήταν η θυσία σας. Να 'στε ευλογημένες! Τί υπάρχει στο καλό; Τί στο κακό; Τί έχω να φοβηθώ; Ανοίχτε τα τείχη! Τρυγήστε τ' αμπέλι μου και δώστε κρασί στους καλεσμένους μου. Ελάτε γυναίκες, ελάτε θυγατέρες μου στρώστε το τραπέζι. Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω Φορέστε τ' ακριβό σας φόρεμα, το λευκό, το κεντημένο στους ώμους και το λαιμό, το πλυμένο στο ποτάμι με τις μυρτιές, το με στριφτό λινάρι υφασμένο. Φορέστε το! Ελάτε πάρτε τις άρπες σας! Η σάλπιγγα ήχησε! ΩΚΕΑΝΟΣ Μέσα μου κοιμάται ο ωκεανός κι η οργή του κι η αγριάδα του και τ' ατάραχο βάθος του! Τού ωκεανού το σπέρμα κοιμάται μέσα μου. Τα μάτια μου άνοιξα και τα ξίφη μου ζώστηκα να προστατεύσω το βρέφος μου... το αγέννητο. το ηλιόμορφο κρίνο, το 'Αγιο Φως, το φοβερό κι ανεξιχνίαστο μαύρο, το πέρα απ' το λευκό, το 'Αχραντο βρέφος μου! Τράνεψαν τα κύματα, ψηλά στροβιλίστηκα. Στους αιθέρες σύρθηκα! Κι η Ιάνθη ξεπρόβαλε απ' του ήλιου τους δρόμους, με τα λυτά της μαλλιά ν' ανεμίζουν. Κι η Δήμητρα ύστερα, στάχυα γεμάτη, με τα μεγάλα της μάτια δακρυσμένα. Τα μαύρα φωτισμένα μάτια της! Απαστράπτουσα! Σ' αναζητούσα κόρη μου! Μου φώναξε! Και σχίστηκαν οι ουρανοί. Φως και σκοτάδι μαζί έγινε. 'Ασματα και θρήνοι μαζί. Τη λαλιά μου έχασα και σιώπησα. Ύμνος έγινε το πέλαγος και μελωδία. Ύμνος έγινε και λαλιά ωραία του δόθηκε Και σχήμα άλλο πήρε Και για μένα που βουβάθηκα μίλησε: Κι εγώ σ' αναζητούσα Μητέρα μου! Κι ενώ τα χέρια μας απλώσαμε, να κρατήσει η μία την άλλη ανακατεύτηκε ο ωκεανός. Στη δίνη των κυμάτων, θρύπτομαι! Με τους καιρούς, στην άμμο σύρθηκα. Κόκκινο αίμα κυλάει στα χαλίκια. Τα σπλάχνα μου θαρρύνω, εγείρομαι... Το θάλπος σου ήλιε μου; (χωρίς φωνή ψιθύρισα.) Μελωδίες ακούστηκαν ξανά Και ύμνοι και φλόγες φάνηκαν. Με την ωραία του λαλιά εμίλησεν πάλι το πέλαγος... ...Και όπως έκανα να σηκωθώ και να φύγω, μακριά στον ορίζοντα φάνηκαν τα μαύρα φωτισμένα μάτια της! Γη κι ουρανός μαζί! Γη κι ουρανός Ένα! Όμμα αιθέρος! Ανέτειλες! Χαίρε Ανατολή, η προστατεύουσα το βρέφος μου! ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ Μη μ' αγγίζετε! Ολόκληρο το σύμπαν κρατάει το ξίφος μου στα χέρια του κι όταν το στροβιλίσει ο άνεμος, ποιος θα τολμήσει ν' αντικρύσει την όψη του; Μη μ' αγγίζετε! Τί κι αν ονειρεύτηκα; Τί κι αν στην άβυσσο κείτομαι; Μάγεψα τ' όνειρό μου και τ' άλλαξα... Καθαρεύω και ίπταμαι, βαστώντας τα ζώπυρα... Μη μ' αγγίζετε! Στην άλλη όχθη τού ποταμού πορεύομαι, να θάψω τα πτώματα των οργισμένων θεών, των τιμημένων νεκρών σας. Μη μ' αγγίζετε! Τα μάγια λυθήκανε κι η ωραία κοιμωμένη ξεπρόβαλλε, απ' του ύπνου το δώμα, κραδαίνοντας στον αέρα το δώρο του πρίγκιπα. Μη μ' αγγίζετε! Στο έρεβος στέκομαι, ν' αναστήσω τη δύναμη. Ώ ΝΥΧΤΑ Τόσο χαμηλά κατέβηκε απόψε το φεγγάρι πού φόρεσα τ' αργυρό του πουκάμισο και μέσα του ντύθηκα τα χρυσαφένια μου μάτια. Με τα δόντια μου το δάγκωσα, τόσο αληθινά, που βυθίστηκε στο σώμα μου και ταξίδεψε. Γάλα έτρεξε, γλυκύ, στο στήθος μου και το 'θρεψα... Κι αν δείτε δυο άσπρα δάκρυα στα νεογνά του μάτια, μη το ρωτήσετε, με το γάλα μου... Ποιός θα συντροφεύσει απόψε τη νύχτα, που στην αγκαλιά μου κοιμάται το φωτεινό όνειρο του φεγγαριού; Ποιός θα της το πει πως το μάγεψα και το 'κλεψα; Ποιός ψυχή μου; Ανθέ μου ποιός; Ώ νύχτα, στην καρδιά του φεγγαριού αποκοιμήθηκε ο στεναγμός μου. ΓΗ ΚΙ ΟΥΡΑΝΟΣ Μέσα στου φεγγαριού τα δόντια, στέκομαι κι άστρο έχω γενεί. Κλείσε το στόμα σου φεγγάρι και χάρισέ μου ένα φιλί. Βαθιά στ' ανέμου τ' άγρια μάτια, βυθίζομαι κι έχω μορφή, πνοής και δίνης και χορεύω, μέσα απ' των φύλλων τη ζωή. Σ' ωκεανούς μ' έχουν πετάξει, κι από τα μαύρα μου μαλλιά, φύκια φυτρώνουν και κοράλλια κι έχω τους κήπους αγκαλιά. Μέσα στα σπλάχνα σου, έχω γύρει, μάνα μου γη κι έχω χαθεί. το μαγεμένο σου τραγούδι άκουσα κι έγινα η ζωή. Γη κι ουρανός μ' έχουν αρπάξει, μ' άνθινα χέρια, τρυφερά κι όπως με σφίγγουν στην καρδιά τους, στάζουν τα μάτια μου δροσιά. ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΧΟΡΕΥΕΙΣ Ελάτιες, Ρόδιες, Ήλιες, Νέφιες, Παφλασμοί... και χωρίς να χορεύεις, χόρευες, τής ομίχλης τους κύκλους κρατώντας. Ερωδιοί, αστρίτες λάμπουσες, γρύλοι ξαγρυπνούν, της ομίχλης τον ύπνο βαστώντας... ...και γλιστρώντας γλυκά μέσα στη νύχτα, στη θάλασσα φόρεσα, δαχτυλίδι χρυσό, στα βαθιά, γαλαζόχρωμα δάχτυλα, δαχτυλίδι χρυσό. Τραγουδήστε κόρες των ποταμών Ρόδιες φίλες μου! Νέφιες, Ήλιες, Παφλασμοί! Στα αγέννητα, λευκόμορφα δάχτυλα, δαχτυλίδι χρυσό. Τις πλεξίδες σας ποταμοί ετοιμάστε, τα κρινένια σας πόδια τα υγρά, τα πρασινόφοβα μάτια, τη βουνίσια καρδιά, το μυρένιο κορμί, τ' ανθοφίλητο. Ευφρανθείτε ποταμοί, οι γεννημένοι την ομορφιά. Δαχτυλίδι φόρεσα χρυσό, στ' αφρισμένο χέρι της θάλασσας! ΕΝΑΣ ΜΕΛΟΓΡΑΦΟΣ ΑΝΕΜΟΣ μηκέτι Μακράν κυοφορώ το βρέφος μου, από φωτιά και στάχτη γεννιούνται κομμάτια του, έλικες και ρίζες, τυλίγομαι σ' ουρανό και βαθαίνω μέχρι την άβυσσο, περιπλανιέμαι σε φλοιούς, αγλαΐζω τις πέτρες, λιβάδες στα μάτια μου να ποτίσω το δέντρο. Ο αιχμητής μέσα μου, δρύπτει όρνεα αρπαχτικά, μετεωρίζει ομφές, ορύσσει σε πέτρινα μάτια, για τον όρθρο της ζωής. Και να νάματα, ω ξένια γαία, που μέσα τους υδραίνω τους νεογνούς βλαστούς μου κι αυτή η αίσθηση του φλοιού, πιο φλογερή από έρωτα, σμίγω με το δέντρο, πίνω τους χυμούς του, πλήθω μελίρροα φιλιά. Περιχαρής, μηκέτι λελωβημένη, μηκέτι σκυθρά, περυφαίνω αραχνοΰφαντο φως πράσινων ανέμων. ένα ναυάγιο καλλίτερα Τραυλίζω μουρμουρίζοντας ακατανόητες λέξεις νεκρές, ανίκανες να κοινωνήσουν το τρεμάμενο των φιλιών μου, τις αντανακλάσεις του φωτός, μέσα στο λέκτρον της ψυχής μου. Μεταίχμιος ο λόγος μου ακόμη, μεταγράφει τη σιωπή μου. Μηδείς εδώ! Το στίφος μου κρίνει τα έργα, τα πυλώματα μου σφαλίζει ο συρφετός. Μόνη διημερεύω εντός μου, σε βαθύκρημνους τόπους πορεύομαι. Ο διάπλους διαλγής, μα βαρύτιμος. Μύρομαι στο σκοτάδι. Γεννημένη απ' τη φωτιά της οδύνης, σημαίνω το ρείθρον του ποταμού. Ένα ναυάγιο καλλίτερα σαν άλλο δέρμα Ιστός με τυλίγει, υφάντρας αράχνης φωτόνια που χορεύουν, πυράκανθα, στάλες νερού, σαν άλλο δέρμα πάνω μου, είναι η χάρη του άαπτου αγγίγματος, που ξεδιπλώνει το μακρινό παρελθόν, καθώς επιστρέφει από το μέλλον, τιμώντας εκείνην την όψη της ζωής με τις άπειρες δυνατότητες, στα εικονίσματα των ήλιων, έτσι όπως με διαπερνούν ανατέλλοντας από των ματιών σου την άβυσσο. Το βιβλίο "ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ" της Κατερίνας Γναφάκη διατίθεται από τα βιβλιοπωλεία ΙΑΝΟΣ και ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ στην Αθήνα, ΓΝΩΣΗ στα Ιλίσια, ΒΙΒΛΙΟΚΙΝΗΣΗ και MONOGRAM στα Μελίσσια, ΜΕΘ' ΗΜΩΝ στην Ν. Πεντέλη, ΑΓΝΗ ΓΗ στα Βριλήσσια και ΕΡΕΙΣΜΑ 1866, ΕΣΤΙΑ στα Χανιά.
|
 |
Βιογραφικό