Φτάνουμε αισίως στο 19ο άρθρο με τις αγαπημένες μου Γυναίκες Του Κόσμου, με τις οποίες καιρό τώρα δηλώνω ερωτευμένος και δεν αστειύομαι καθόλου, γιατί μάλλον για κανένα γραπτό μου δεν νιώθω τόσο γεμάτος πλήρως και περήφανος. Υπολογίζω -αν και πάντα τη πατάω στους… υπολογισμούς- σε μάλλον ακόμα 3 άρθρα. Μετά… ποιός ξέρει. Η σημερινη μου ηρωΐδα είναι πλάσμα αιθέριο των αιθέρων. Εκεί διάλεξε να φτάσει, εκεί διάλεξε να νικήσει κι εκεί διάλεξε να χαθεί, γιατί η γη είναι τόσο πεζή και τόσο… πληκτική. Δεν λέω άλλα, σας παραδίδω στα φτερά της συναρπαστικής διήγησης μιας ηρωίδας ακόμα. Π.Χ.
================
Η Αμέλια Μαίρη Έρχαρτ (Amelia Mary Earhart, 24/7/1897 -εξαφανίστηκε στις 2/7/1937 και κηρύχθηκε θανούσα στις 5/1/1939), ήταν Αμερικανίδα πρωτοπόρος της αεροπορίας, συγγραφέας, ποιήτρια κι υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών. Ήταν η 1η γυναίκα που τιμήθηκε με τον Σταυρό Διακεκριμένης Πτήσης, ως η 1η γυναίκα που διέσχισε μόνη της τον Ατλαντικό. Έκανε πολλά ρεκόρ, έγραψε βιβλία για τις εμπειρίες της στους αιθέρες, που γνώρισαν μεγάλην εμπορική επιτυχία και συνέβαλε στη δημιουργία της οργάνωσης The Ninety-Nines, οργάνωση για τις γυναίκες-πιλότους. Εξαφανίστηκε καταμεσίς του Ειρηνικού, κοντά στη νήσο Χάουλαντ, στη προσπάθειά της να κάνει το γύρο της Γης, το 1937. Η ζωή, η σταδιοδρομία κι η εξαφάνισή της συνεχίζουν μέχρι σήμερα να προσελκύουνε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.
Το πνεύμα της περιπέτειας φάνηκε από νωρίς στις αδελφές Έρχαρτ, καθώς καθημερινά βγαίναν να εξερευνήσουνε τη γειτονιά, αναζητώντας ενδιαφέρουσες και συναρπαστικές περιπέτειες. Σαν παιδί, πέρασε πολλές ώρες παίζοντας με την αδελφή της, σκαρφαλώνοντας στα δέντρα, κυνηγώντας αρουραίους μ’ ένα τουφέκι και κάνοντας έλκηθρο με τη κοιλιά τους προς τα κάτω. Αν κι η αγάπη για την ύπαιθρο και το “τραχύ” παιχνίδι ήτανε κοινό σε πολλά παιδιά, μερικοί βιογράφοι έχουνε χαρακτηρίσει τη νεαρή Αμέλια σαν αγοροκόριτσο. Τα κορίτσια διατηρούσαν ακόμη και μία διαρκώς αυξανόμενη συλλογή από “σκουλήκια, σκώρους, ακρίδες κι ένα φρύνο”, που συλλέγανε στις εξόδους τους. Το 1904, με τη βοήθεια του θείου της, κατασκεύασε μία κεκλιμένη ράμπα, που διαμόρφωσε σύμφωνα με μίαν ανάλογη που ‘χε δει σ’ ένα ταξίδι στο Σαιντ Λούις και τη στερέωσε στην οροφή από το σπιτάκι του κήπου της οικογένειας. Η 1η, καλά καταγεγραμμένη, πτήση της τελείωσε δραματικά. Βγήκε από το σπασμένο ξύλινο κιβώτιο που ‘χε χρησιμοποιήσει ως έλκηθρο με μελανιασμένο χείλι, σκισμένο φόρεμα και μια “αίσθηση της ευθυμίας”, αναφωνώντας “…είναι ακριβώς όπως το πέταγμα!”.
Το 1907 ο Έντουιν Έρχαρτ μέσω της θέσης ως ανώτερου υπαλλήλου στους σιδηροδρόμους του Ροκ Άιλαντ (Rock Island Railroad), μετατέθηκε στο Ντε Μόιν της Αϊόβα, αν κι είχαν υπάρξει μερικά στραβοπατήματα στη σταδιοδρομία του. Το επόμενο έτος, η 11χρονη Αμέλια είδε το 1ο της αεροσκάφος στη κρατική έκθεση της Αϊόβα. Ο πατέρας προσπάθησε να προτρέψει τις κόρες του να πετάξουν. Μία ματιά στο παλιό “flivver” ήταν αρκετή για να πείσει την Αμέλια, που αμέσως μετά ρωτούσε αν θα μπορούσαν να επιστρέψουνε στον αέρα. Αργότερα όμως περιέγραψε το διπλάνο ως “ένα πράγμα από σκουριασμένα καλώδια και ξύλο και καθόλου ενδιαφέρον“.
Οι 2 αδελφές παρέμειναν με τον παππού και τη γιαγιά στο Άτκισον, ενώ οι γονείς μετακομίσανε στο Ντε Μόιν. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Αμέλια έλαβε κατ’ οίκον εκπαίδευση μαζί με την αδελφή της, από τη μητέρα και μια παιδαγωγό. Αργότερα ομολόγησε πως αγάπησε υπερβολικά την ανάγνωση και πέρασε αμέτρητες ώρες στη μεγάλη οικογενειακή βιβλιοθήκη. Το 1909, όταν επανασυνδέθηκε τελικά η οικογένεια στο Ντε Μόιν, οι αδελφές Έρχαρτ γραφτήκανε σε δημόσιο σχολείο 1η φορά, με τη Αμέλια να εισάγεται στην 7η τάξη σε ηλικία 12 ετών. Ενώ τα οικονομικά της οικογένειας φαινομενικά βελτιώθηκαν με την απόκτηση νέου σπιτιού και τη μίσθωση 2 υπηρετών, σύντομα έγινε προφανές ότι ο Έντουιν ήταν αλκοολικός. 5 έτη μετά (το 1914), αναγκάστηκε ν’ αποσυρθεί και παρόλο που προσπάθησε ν’ απεξαρτηθεί από το αλκοόλ, δεν επαναπροσλήφθηκε ποτέ στους σιδηροδρόμους του Ροκ Άιλαντ. Την ίδια περίοδο περίπου η γιαγιά Αμέλια Ότις, πέθανε ξαφνικά κληροδοτώντας μία σημαντική περιουσία αλλά αφήνοντας το μερίδιο της κόρης της σε εμπίστευμα καθώς φοβότανε πως ο αλκοολισμός του Έντουιν θα οδηγούσε σε κατασπατάληση των κεφαλαίων. Έτσι το σπίτι των Ότις με όλα τα υπάρχοντά του δημοπρατήθηκαν. Η Αμέλια πληγώθηκε απ’ αυτό κι αργότερα δήλωσε πως απετέλεσε το τέλος της παιδικής της ηλικίας.
Το 1915, μετά από μακροχρόνια αναζήτηση, ο πατέρας της Αμέλια βρήκε δουλειά υπαλλήλου στο Great Northern Railway στο Σαιντ Πωλ της Μινεσότα κι η Αμέλια εισήχθη στο γυμνάσιο της πόλης. Ο Έντουιν υπέβαλε αίτηση για μετάθεση στο Σπρίνγκφιλντ του Μιζούρι το 1915, όμως ο υπάλληλος που δούλευε παλιότερα στην ίδια θέση, αποφάσισε να επανεξετάσει τη συνταξιοδότησή του κι απαίτησε να επιστρέψει στην εργασία του, αφήνοντας έτσι τον γηραιό Έρχαρτ δίχως εργασία. Αντιμετωπίζοντας τη προοπτική μιας ακόμη καταστρεπτικής κίνησης, η Έιμυ Έρχαρτ πήρε τα παιδιά της στο Σικάγο όπου μείνανε σε φίλους. Η Αμέλια εγγράφηκε στο γυμνάσιο του Χάιντ Παρκ, όπου πέρασε έν άθλιο 6μηνο, όπως αποτυπώνεται σε τίτλο απ’ το βιβλίο επετηρίδων που συνέλαβε την ουσία της στεναχώριας της, “A.E. -το κορίτσι με τα καφέ που περπατά μόνο“. Αποφοίτησε από το γυμνάσιο το 1916. Καθ’ όλη τη διάρκεια της διαταραγμένης παιδικής ηλικίας, συνέχισε να επιδιώκει μελλοντική σταδιοδρομία. Κρατούσε ένα λεύκωμα με αποκόμματα εφημερίδων για γυναίκες επιτυχημένες σε ανδροκρατούμενους κυρίως τομείς, περιλαμβανομένων της σκηνοθεσίας και παραγωγής ταινιών, της νομικής, της διαφήμισης, της διοίκησης και της εφαρμοσμένης μηχανικής. Ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα στο κατώτερο κολέγιο του Όγκοντζ (Ogontz), στο Ράινταλ (Rydal) της Πενσυλβάνια όμως δεν ολοκλήρωσε το πρόγραμμά της.
Στις διακοπές των Χριστουγέννων του 1917 επισκέφθηκε την αδελφή της στο Τορόντο. Ο Α’ Παγκ. Πόλ. ήδη μαινότανε κι η Αμέλια είδε τους πληγωμένους στρατιώτες που επέστρεφαν από το μέτωπο. Λαμβάνοντας εκπαίδευση σα βοηθός νοσοκόμου από τον Ερυθρό Σταυρό άρχισε να εργάζεται στο στρατιωτικό νοσοκομείο Σπαντίνα (Spadina) στο Τορόντο με την Εθελοντική Αποστολή Βοήθειας (Volunteer Aid Detachment). Τα καθήκοντά της περιλάβανε τη προετοιμασία φαγητού στη κουζίνα για ασθενείς που ακολουθούσαν ειδική δίαιτα και τη διανομή των φαρμάκων από το ιατρείο του νοσοκομείου. Συνέχισε να εργάζεται στο νοσοκομείο μέχρι την ανακωχή του Νοεμβρη του ’18 που τερμάτισε τον Πόλεμο.
Όταν το 1918 η πανδημία ισπανικής γρίππης έφθασε στο Τορόντο, η Έρχαρτ εκτελούσε ακόμη τα νοσηλευτικά της καθήκοντα, τα οποία περιελάμβαναν νυχτερινές βάρδιες. Η ίδια κόλλησε γρίππη, με τις επιπλοκές να περιλαμβάνουνε πνευμονία κι άνω γναθιαία ιγμορίτιδα. Νοσηλεύθηκε στις αρχές Νοέμβρη 1918, εξ αιτίας της πνευμονίας και πήρε εξιτήριο Δεκέμβρη, ενώ ήταν ήδη άρρωστη για περίπου 2 μήνες. Η ιγμορίτιδα της προκαλούσε πόνο, πίεση γύρω από το ένα μάτι κι άφθονη ξηρότητα στα ρουθούνια και στο λαιμό. Στο νοσοκομείο, καθώς τα αντιβιωτικά δεν ήτανε διαθέσιμα ακόμη, υπέστη επίπονες πλύσεις και μικροεπεμβάσεις προκειμένου να καθαρίσει τον άνω γναθιαίο κόλπο. Οι επεμβάσεις όμως ήταν ανεπιτυχείς κι η Αμέλια έπασχε από έντονους πονοκεφάλους. Η χρόνια ιγμορίτιδα την επηρέασε σημαντικά στις πτήσεις και τις δραστηριότητες της. Μερικές φορές ακόμα και στο αεροδρόμιο αναγκαζόταν να φορά επίδεσμο στο μάγουλό που κάλυπτε ένα μικρό σωλήνα. Η ανάρρωση διήρκεσε σχεδόν έτος, που πέρασε στο σπίτι της αδελφής στο Νόρθαμπτον της Μασσαχουσέτης (Northampton, Massachusetts). Περνούσε το χρόνο της διαβάζοντας ποίηση, μαθαίνοντας να παίζει μπάντζο και μελετώντας μηχανική.
Κείνη περίπου τη περίοδο επισκέφθηκε μιαν έκθεση που διοργανώθηκε στο Τορόντο μαζί με μία φίλη. Έν από τα θεάματα της έκθεσης ήτανε πτητική επίδειξη που πραγματοποιήθηκε από έναν άσσο του Α’ Π.Π. Ο πιλότος εντόπισε την Έρχαρτ και τη φίλη της, που παρακολουθούσαν σε απομονωμένο σημείο και βούτηξε προς το μέρος τους. “Είμαι βέβαιη πως είπε στον εαυτό του, ‘προσέξτε με που θα τις κάνω να πηδήσουν‘”. Η Έρχαρτ όμως παρέμεινε στη θέση της, με ανάμεικτα αισθήματα φόβου κι ευθυμίας. Καθώς το αεροπλάνο πλησίαζε, κάτι ξύπνησε μέσα της, “δεν το κατάλαβα τότε” είπε, “αλλά πιστεύω πως εκείνο το μικρό κόκκινο αεροπλάνο ήταν σαν να μου είπε κάτι καθώς περνούσε“. Μέχρι το 1919 προετοιμαζόταν να μπει στο κολλέγιο Σμιθ (Smith College), όμως άλλαξε γνώμη κι εγγράφηκε στο πανεπιστήμιο Κολούμπια (Columbia University) να σπουδάσει ιατρική. Το εγκατέλειψε όμως 1 έτος μετά για να βρεθεί με τους γονείς της που είχαν επανασυνδεθεί στη Καλιφόρνια.
Στο Λονγκ Μπιτς (Long Beach), 28 Δεκέμβρη 1920, αυτή κι ο πατέρας της επισκέφθηκαν έν αεροδρόμιο όπου ο Φρανκ Χωκς (Frank Hawks) (που αργότερα έγινε γνωστός σα πιλότος αγώνων) της προσέφερε μία πτήση που θ’ άλλαζε για πάντα τη ζωή της. “Μέχρι τη στιγμή που ήμασταν στα 200-300 πόδια απ’ το έδαφος” είπε, “ήξερα ότι έπρεπε να πετάξω“. Μετά από κείνη τη 10λεπτη πτήση, αποφάσισε πως έπρεπε οπωσδήποτε να μάθει να πετά. Κάνοντας διάφορες δουλειές, ως φωτογράφος, οδηγός φορτηγού και στενογράφος στη τοπική τηλεφωνική επιχείρηση, κατόρθωσε να μαζέψει 1.000 δολάρια για τα πτητικά μαθήματα. Έκανε τα 1α της μαθήματά, ξεκινώντας στις 3 Γενάρη 1921, στο αεροδρόμιο Κίννερ (Kinner Field), κοντά στο Λονγκ Μπιτς, όμως για να φθάσει εκεί, έπρεπε να πάρει λεωφορείο ως στο τέλος της γραμμής και στη συνέχεια να περπατήσει 4 μίλλια. Δάσκαλός της ήταν η Ανίτα “Νέτα” Σνουκ (Anita “Neta” Snook), μία πρωτοπόρος αεροπόρος που χρησιμοποιούσε ένα πλεονάζον Curtiss JN-4 “Cinuck” για τα μαθήματα. Η Αμέλια έφθασε στη Σπουκ με τον πατέρα της κι ένα μοναδικό αίτημα, “Θέλω να πετάξω. Θα με διδάξετε“;
6 μήνες αργότερα, αγόρασε ένα μεταχειρισμένο κίτρινο διπλάνο Kinner Airster, που το βάφτισε καναρίνι. Στις 22 Οκτώβρη 1922, πέταξε μ’ αυτό σε ύψος 14.000 ποδιών, θέτοντας το παγκόσμιο ρεκόρ για τις γυναίκες πιλότους. Στις 15 Μάη 1923, έγινε η 16η γυναίκα με άδεια πιλότου (με αριθμό μητρώου 6017) από τη Διεθνή Συνομοσπονδία Αεροπορίας (Fédération Aéronautique Internationale, -FAI). Σύμφωνα με την εφημερίδα Boston Globe, ήταν “μία από τις καλλίτερες γυναίκες πιλότους στις ΗΠΑ“, αν κι αυτός ο χαρακτηρισμός έχει συζητηθεί από τους ειδικούς της αεροπορίας κι από έμπειρους πιλότους τις μετέπειτα δεκαετίες. Η Αμέλια ήταν ευφυής κι ικανή πιλότος αλλά μετά βίας λαμπρή αεροπόρος, οι αρχικές προσπάθειες της οποίας χαρακτηρίστηκαν ανεπαρκείς από πιο έμπειρους πιλότους. Ένα σοβαρό λάθος, από κακό υπολογισμό, συνέβη στη διάρκεια μιας προσπάθειάς της να κάνει νέο ρεκόρ, που ‘χε αποτέλεσμα τη καθοδική περιστροφή της μέσα από τα σύννεφα, για να εμφανιστεί τελικά στα 3.000 πόδια. Οι πεπειραμένοι πιλότοι τη κατέκριναν, “υποθέσατε ότι τα σύννεφα είχανε κατέβει τόσο χαμηλά που ν’ άγγιζαν το έδαφος;“. Η Έρχαρτ ήτανε πικραμένη, όμως αναγνώριζε τους περιορισμούς της σαν πιλότος και συνέχισε ν’ αναζητά βοήθεια καθ’ όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας της από διάφορους εκπαιδευτές. Σταδιακά οι δεξιότητες κι ο επαγγελματισμός της αυξηθήκανε και μέχρι το 1927, “χωρίς κανένα σοβαρό περιστατικό, είχε σωρεύσει σχεδόν 500 ώρες σόλο πτήσης -ένα πολύ αξιοσέβαστο επίτευγμα“.
Όλη αυτή τη περίοδο η κληρονομιά της γιαγιάς της, που τη διαχειριζόταν η μητέρα της, μειωνότανε συνεχώς και τελικά εξαντλήθηκε λόγω καταστρεπτικής επένδυσης σ’ αποτυχημένο ορυχείο γύψου. Χωρίς άμεση προοπτική αποζημίωσης από την επένδυσή της από τις πτήσεις, πούλησε το Καναρίνι, καθώς επίσης και το 2ο αεροσκάφος Kinner που διέθετε κι αγόρασε κίτρινο 2θέσιο αυτοκίνητο Kissel Speedster, που ονόμασε Κίτρινο Κίνδυνο. Ταυτόχρονα σχεδόν, το παλαιό πρόβλημα υγείας της επιδεινώθηκε καθώς οι πόνοι χειροτερέψανε και στις αρχές του 1924 νοσηλεύθηκε για μιαν ακόμη επέμβαση, πάλι όμως ανεπιτυχώς. Μετά από διάφορες επαγγελματικές απόπειρες, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας μιας φωτογραφικής επιχείρησης, στράφηκε σε νέες κατευθύνσεις. Μετά από το διαζύγιο των γονέων της το 1924, ξεκίνησε με τη μητέρα της, με τον Κίτρινο Κίνδυνο, για ένα διηπειρωτικό ταξίδι από τη Καλιφόρνια με στάσεις σ’ όλη τη Δύση, που περιλάμβανε ακόμη κι εκδρομή μέχρι το Κάλγκαρυ της Αλμπέρτα (Calgary, Alberta). Το ταξίδι έφερε τελικά τις 2 γυναίκες στη Βοστώνη όπου η Αμέλια υποβλήθηκε σε μιαν ακόμη επέμβαση, που ήταν επιτυχέστερη. Μετά απ’ την ανάρρωση, επέστρεψε για αρκετούς μήνες στο πανεπιστήμιο Κολούμπια αλλά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις σπουδές καθώς και τα περαιτέρω σχέδια της για εγγραφή στο MIT επειδή η μητέρα δεν μπορούσε πλέον να αντεπεξέλθει οικονομικά με τα δίδακτρα και τις σχετικές δαπάνες. Σύντομα, βρήκε δουλειά πρώτα σα δασκάλα και στη συνέχεια σαν κοινωνική λειτουργός, το 1925, στο Denison House, ζώντας στο Μέντφορντ (Medford).
Η Αμέλια διατήρησε το ενδιαφέρον της για την αεροπορία κι έγινε μέλος του παραρτήματος στη Βοστώνη, της Αμερικανικής Αεροναυτικής Κοινότητας (American Aeronautical Society), της οποίας κατόρθωσε να εκλεγεί αντιπρόεδρος. Επένδυσε επίσης ένα μικρό ποσό των χρημάτων της στον αερολιμένα Ντέννισον (Dennison), ενώ παράλληλα ενεργούσε σαν αντιπρόσωπος πωλήσεων για τα αεροπλάνα Kinner στη Βοστώνη. Έγραφε άρθρα στις τοπικές εφημερίδες προωθώντας την αεροπορία και καθώς η δημοτικότητα της αυξανόταν άρχισε να σχεδιάζει τη δημιουργία μιας οργάνωσης αφιερωμένη στις γυναίκες πιλότους. Μετά τη σόλο πτήση του Τσαρλς Λίντμπεργκ (Charles Lindbergh) κατά μήκος του Ατλαντικού το 1927, η Έιμι Φιπς Γκεστ (Amy Phipps Guest, 1873-1959), εξέφρασε το ενδιαφέρον να γίνει η 1η γυναίκα που θα πετάξει (είτε ως πιλότος είτε ως επιβάτης) διασχίζοντας τον Ατλαντικό. Στη συνέχεια όμως αποφάσισε ότι το ταξίδι ήτανε πάρα πολύ επικίνδυνο για να το πραγματοποιήσει ή ίδια, οπότε ανέλαβε να υποστηρίξει το εγχείρημα, προτείνοντας να βρεθεί “ένα άλλο κορίτσι με τη σωστή εμφάνιση“. Ενώ βρισκότανε στην εργασία της έν απόγευμα του Απρίλη 1928, η Αμέλια έλαβε τηλεφώνημα από τον πολιτικό αρθογράφο πλοίαρχο Χίλτον Χ. Ράιλι (Capt. Hilton H. Railey), όπου τη ρωτούσε “αν θα ‘θελε να διασχίσει πετώντας τον Ατλαντικό“;.
Οι συντονιστές του εγχειρήματος, συμπεριλαμβανομένου του εκδότη και του πολιτικού αρθογράφου Τζωρτζ Π. Πάτναμ (George P. Putnam) πήρανε συνέντευξη από την Αμέλια και της ζήτησαν να συνοδεύσει τον πιλότο Ουίλμερ Στούλτζ (Wilmer Stultz) και το συγκυβερνήτη-μηχανικό Λούις Γκόρντον (Louis Gordon) στη πτήση, ως επιβάτης, με το πρόσθετο καθήκον της ενημέρωσης του αρχείου πτήσης. Η ομάδα αναχώρησε από το λιμάνι Τριπάσεη (Trepassey Harbor) στη Newfoundland μ’ ένα Fokker F.VIIb/3m στις 17 Ιουνίου 1928 και προσγειώθηκε στο λιμάνι Μπάρρι (Burry), κοντά στο Λανέλλι (Llanelli) της Ουαλλίας, στο Ηνωμένο Βασίλειο, 21 ώρες αργότερα περίπου. Δεδομένου ότι το μεγαλύτερο μέρος της πτήσης ήτανε δια οργάνων κι η Αμέλια δεν είχε καμμία εκπαίδευση γι’ αυτό τον τρόπο πτήσης, δεν χειρίστηκε το αεροσκάφος. Σε συνέντευξή της μετά τη προσγείωση δήλωσε, “Ο Στουλτζ έκαμε όλη τη πτήση -έπρεπε. Εγώ ήμουν απλά αποσκευή, σαν ένα σακκί πατάτες” και πρόσθεσε, “…ίσως κάποια μέρα να το δοκιμάσω μόνη“. Ενώ βρισκόταν εκεί, πέταξε το Avro Avian 594 Avian III (με σειριακό αριθμό SN: R3/AV/101) που ανήκε στη Λαίδη Μέρι Χηθ (Lady Mary Heath). Στη συνέχεια αγόρασε το αεροσκάφος και το ‘στειλε πίσω στις ΗΠΑ (που του δόθηκε ο κωδικός προσδιορισμού αεροσκαφών 7083). Η επιστροφή των Στουλτζ, Γκόρντον κι Έρχαρτ στις ΗΠΑ χαιρετίστηκε με παρέλαση στη Ν.Υόρκη, για ν’ ακολουθήσει η υποδοχή τους από τον Πρόεδρο Κάλβιν Κούλιτζ (Calvin Coolidge) στο Λευκό Οίκο.
Χρησιμοποιώντας τη φυσική ομοιότητά της με το Λίντμπεργκ, που ο Τύπος είχε δώσει τ’ όνομα “τυχερός Λίντι”, μερικές εφημερίδες και περιοδικά άρχισαν ν’ αποκαλούν την Αμέλια “κυρία Λίντι”. Η United Press ανακήρυξε την Έρχαρτ “βασίλισσα των Αιθέρων”. Αμέσως μετά την επιστροφή της στις ΗΠΑ, ανέλαβε έναν εξαντλητικό γύρο διαλέξεων (1928-29). Εν τω μεταξύ, ο Πάτναμ είχε αναλάβει εκστρατεία να τη προωθήσει, που περιλάμβανε την έκδοση ενός βιβλίου που ‘χε γράψει η Αμέλια, μια σειρά νέων διαλέξεων και χρήση των φωτογραφιών της στη προώθηση προϊόντων, συμπεριλαμβανομένων αποσκευών, μάρκα τσιγάρων (που όμως δημιούργησε προβλήματα για την εικόνα της, με αποτέλεσμα το περιοδικό McCall ν’ αποσύρει μια προσφορά που της είχε κάνει), και γυναικεία ρούχα. Τα χρήματα που κέρδισε από τα τσιγάρα, τα διέθεσε σε μια δωρεά 1.500 δολαρίων για την επικείμενη αποστολή του αντιπλοιάρχου Ρίτσαρντ Μπέρντ (Richard Byrd) στον Νότιο Πόλο.
Αναμίχθηκε ενεργά στις προωθήσεις των προϊόντων που συνδέονταν με τ’ όνομά της, ειδικά στη γυναικεία μόδα. Πολλά έτη έραβε η ίδια τα ρούχα της κι η γραμμή “active living” που πωλούνταν σε 50 καταστήματα, όπως το Macy’s στις μητροπολιτικές περιοχές, ήταν η έκφραση μιας νέας εικόνας της. Η άποψή της της για απλές, φυσικές γραμμές κι υλικά που δεν τσαλακώνονταν και μπορούσαν εύκολα να πλυθούν υιοθέτησε το εύηχο αλλά θηλυκό “A.E.” (όνομα που χρησιμοποιούσε με την οικογένεια και τους φίλους). Η σειρά αποσκευών που προώθησε με την ονομασία Modernaire Earhart Luggage, -παράγεται ακόμη και σήμερα-, έφερε τη σφραγίδα της προσωπικότητάς της, καθώς ικανοποιούσε πλήρως τις απαιτήσεις των αεροπορικών ταξιδιών. Η εκστρατεία μάρκετινγκ του Τζ. Πάτναμ ήταν επιτυχής στη καθιέρωση της αίγλης της στη δημόσια αντίληψη.
Η δημοσιότητα γύρω από τ’ όνομά της βοήθησε την Αμέλια να χρηματοδοτήσει τις πτήσεις της. Έτσι, αποδεχόμενη μια θέση σα βοηθός συντάκτη στο περιοδικό Κοσμοπόλιταν, είχε την ευκαιρία να μετατρέψει το φόρουμ αυτό σε μία εκστρατεία για τη μεγαλύτερη δημόσια αποδοχή της αεροπορίας, εστιάζοντας ειδικά στο ρόλο των γυναικών και την εισαγωγή τους στο χώρο. Το 1929 ήταν μεταξύ των 1ων αεροπόρων που προώθησαν τα εμπορικά αεροπορικά ταξίδια μέσω της ανάπτυξης μιας υπηρεσίας επιβατικών αερογραμμών. Μαζί με τον Τσαρλς Λίντμπεργκ, αντιπροσώπευε την Transcontinental Air Transport (TAT) κι επένδυσε σε χρόνο και χρήμα για τη καθιέρωση της 1ης περιφερειακής υπηρεσίας μεταξύ της Ν. Υόρκης και της Ουάσιγκτον. (Η TAT αργότερα εξελίχθηκε στη TWA). Ήταν αντιπρόεδρος της National Airways, που πραγματοποιούσε πτήσεις την αερογραμμών Boston-Maine Airways και διάφορων άλλων αερογραμμών στις βορειοανατολικές ΗΠΑ. Μέχρι το 1940 η National Airways είχε γίνει η αεροπορική εταιρία Northeast Airlines.
Παρ’ όλο που ‘χε κερδίσει μεγάλη φήμη για την υπερατλαντική της πτήση, επεδίωξε να κάνει ένα “ανεπανάληπτο” ρεκόρ. Λίγο μετά την επιστροφή της στην Αμερική, ξεκίνησε για τη 1η μεγάλη σόλο πτήση με το Avian 7083, που μάλιστα συνέπεσε με τη περίοδο που τ’ όνομά της ερχότανε στο επίκεντρο της δημοσιότητας σ’ ολόκληρη τη χώρα. Πραγματοποιώντας το ταξίδι τον Αύγουστο του 1928, έγινε η 1η γυναίκα που πέταξε σόλο μ’ επιστροφή κατά μήκος της βορειοαμερικανικής ηπείρου. Σταδιακά οι ικανότητές κι ο επαγγελματισμός της αυξήθηκαν, ενώ ο στρατηγός Λη Ουέιντ (General Leigh Wade), που πέταξε μαζί της το 1929 δήλωσε “Είναι γεννημένη αεροπόρος…”.
Στη συνέχεια, το 1929 έκανε τη 1η προσπάθειά της σε αεροπορικό αγώνα, συμμετέχοντας στον 1ο γυναικείο αεροπορικό αγώνα Σάντα Μόνικα-Κλήβελαντ (Santa Monica-Cleveland) και κατακτώντας τη 3η θέση. Το 1930, έγινε αξιωματούχος της Εθνικής Αεροναυτικής Ένωσης (National Aeronautic Association) απ’ όπου προώθησε ενεργά τη καθιέρωση ξεχωριστών γυναικείων ρεκόρ και συνέβαλε ώστε η Διεθνής Αεροπορική Ομοσπονδία (Fédération Aéronautique Internationale – FAI) να υιοθετήσει παρόμοια δράση. Το 1931, πετώντας μ’ ένα αυτόγυρο Pitcairn PCA-2 έθεσε παγκόσμιο ρεκόρ υψομέτρου στα 18.415 πόδια (5.613 μ). Παρ’ όλο που ο σημερινός αναγνώστης μπορεί να αποκομίζει την εντύπωση, πως απλώς συμμετείχε σε ιπτάμενα ακροβατικά, στη πραγματικότητα η δράση της, μαζί με τις άλλες γυναίκες πιλότους ήτανε κρίσιμη προκειμένου να αποκτήσει η αμερικανική κοινή γνώμη αεροπορικό προσανατολισμό και να πεισθεί ότι η αεροπορία δεν ήτανε πλέον μόνο για παράτολμους κι υπεράνθρωπους.
Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, αναμίχθηκε ενεργά με την οργάνωση The Ninety-Nines, οργάνωση γυναικών πιλότων που παρείχαν ηθική υποστήριξη και προωθούσανε την είσοδο των γυναικών στην αεροπορία. Η Αμέλια είχε συγκαλέσει συνεδρίαση γυναικών πιλότων το 1929, αμέσως μετά από το γυναικείο αεροπορικό αγώνα κι εκεί είχε προτείνει τ’ όνομα της οργάνωσης εμπνευσμένη από τον αριθμό των καταστατικών μελών. Αργότερα, το 1930, έγινε η 1η Πρόεδρος της οργάνωσης. Ήταν ένθερμη συνήγορος των γυναικών πιλότων κι όταν στον αγώνα Bendix Trophy του 1934 απαγορεύθηκε η συμμετοχή γυναικών, αρνήθηκε ανοιχτά να οδηγήσει το αεροπλάνο που θα μετέφερε την ηθοποιό Μέρι Πίκφορντ (Mary Pickford) στο Κλήβελαντ για να τελέσει την έναρξη του αγώνα.
Για ένα διάστημα ήταν αρραβωνιασμένη με τον Σάμιουελ Τσάπμαν (Samuel Chapman), χημικό μηχανικό από τη Βοστώνη, διέλυσε όμως τον αρραβώνα της στις 23 Νοέμβρη 1928. Την ίδια περίοδο με τον Πάτμαν είχανε περάσει αρκετό καιρό μαζί, γεγονός που οδήγησε στην ανάπτυξη οικειότητας μεταξύ τους. Ο Τζωρτζ Πάτμαν, ήτανε διαζευγμένος από το 1929 κι έκανε αρκετές προτάσεις γάμου στην Αμέλια, πριν τελικά δεχτεί. Ξεπερνώντας τους αρχικούς ενδοιασμούς της, παντρευτήκανε στις 7 Φλεβάρη 1931, στο σπίτι της μητέρας του Πάτμαν, στο Νοανκ (Noank) του Κοννέκτικατ. Η Έρχαρτ αναφέρει τον γάμο ως μία συνεργασία με διπλά χειριστήρια. Σ’ ένα γράμμα που ‘γραψε στον Πάτμαν και του έδωσε τη μέρα του γάμου τους, έγραψε: “…Θέλω να καταλάβεις ότι δεν θα σε θεωρήσω δέσμιο σε μένα με κάποιο μεσαιωνικό κώδικα πίστης, ούτε θα θεωρήσω τον εαυτό μου δέσμιο σε σένα“.
Οι ιδέες της για το γάμο θεωρούνταν φιλελεύθερες για την εποχή καθώς πίστευε στις ίσες ευθύνες και για τους 2 συζύγους, ενώ διατήρησε το δικό της όνομα αντί του συζύγου της. Όταν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης (The New York Times), σύμφωνα με τους κανόνες γραφής τους, επέμειναν ν’ αναφέρονται σ’ αυτή ως “Κα Πάτμαν”, εκείνη το απέρριψε γελώντας. Ο Πάτμαν σύντομα ανακάλυψε πως ο ίδιος αποκαλούνταν “Κος Έρχαρτ”. Το ζευγάρι δεν πήγε γαμήλιο ταξίδι, καθώς η Αμέλια έλαβε μέρος σε περιοδεία 9 ημερών κατά μήκος της χώρας προωθώντας αυτόγυρα αλλά και το χορηγό της περιοδείας “Beechnut Gum”. Παρόλο που δεν απέκτησαν παιδιά, αυτός είχε 2 γιους από τον 1ο του γάμο με τη Ντόροθι Μπίννεϊ (1888-1982), τη κληρονόμο της εταιρίας χημικών του πατέρα της, της Binney & Smith, γνωστή για την εφεύρεση των κηρομπογιών Crayola, τον εξερευνητή και συγγραφέα Ντέιβιντ Μπίννεϊ Πάτμαν (David Binney Putnam) (1913-1992) και Τζωρτζ Πάλμερ Πάτμαν Τζούνιορ (George Palmer Putnam, Jr) (γεννημένο το 1921). Η Αμέλια συμπαθούσε ιδιαίτερα τον Ντέιβιντ, που επισκεπτότανε συχνά τον πατέρα του στο σπίτι τους στο Rye της Ν. Υόρκης. Ο Τζωρτζ, λίγο μετά το χωρισμό των γονιών του, αρρώστησε με πολιομυελίτιδα και δεν μπορούσε να τους επισκέπτεται τόσο συχνά.
Λίγσ χρόνια μετά ξέσπασε πυρκαγιά στην οικία του Πάτμαν στο Rye και πριν τεθεί υπό έλεγχο, κατέστρεψε αρκετούς από τους οικογενειακούς θησαυρούς του, συμπεριλαμβανομένων και πολλών προσωπικών αντικειμένων της Έρχαρτ. Μετά τη πυρκαγιά ο Τζωρτζ κι η Αμέλια αποφάσισαν να μετακομίσουν στη Δυτική Ακτή, καθώς ο Πάτμαν είχε ήδη πουλήσει το μερίδιό του από τον εκδοτικό οίκο στον ξάδερφό του Πάλμερ και κατέληξαν στο Βόρειο Χόλυγουντ, γεγονός που τον έφερε κοντά στη κινηματογραφική εταιρία Paramount Pictures και στη νέα θέση του ως επικεφαλής του συντακτικού συμβουλίου της εταιρίας. Στα 34 της, το πρωί της 20ης Μάη 1932, η Έρχαρτ απογειώθηκε από το Χάρμπουρ Γκρέις (Harbour Grace) του Νιουφάουντλαντ, έχοντας μαζί της τη τελευταία έκδοση της τοπικής εφημερίδας (με σκοπό να αποδείξει την ημερομηνία της πτήσης μέσω της ημερομηνίας της εφημερίδας). Σκόπευε να πετάξει ως το Παρίσι με το μονοκινητήριο Lockheed Vega 5b, αναπαριστώντας τη σόλο πτήση του Τσαρλς Λίντμπεργκ. Τεχνικός σύμβουλός της ήταν ο διάσημος Νορβηγικής καταγωγής Αμερικάνος αεροπόρος Μπερντ Μπάλχεν (Bernt Balchen), που τη βοήθησε να προετοιμάσει το αεροσκάφος. Επίσης έπαιξε το ρόλο του δολώματος για τους δημοσιογράφους καθώς, υποθετικά, προετοίμαζε το Vega της Έρχαρτ για τη δική του πτήση στον Αρκτικό κύκλο. Μετά από πτήση 14 ωρών και 56 λεπτών, που στη διάρκειά της αντιμετώπισε δυνατούς βόρειους ανέμους, συνθήκες παγετού και μηχανικά προβλήματα, προσγειώθηκε σε βοσκοτόπι στο Κάλμορ (Culmore), βόρεια του Ντέρι (Derry) της Βόρειας Ιρλανδίας. Όταν ένας εργάτης του αγροκτήματος τη ρώτησε “Πέταξες από μακρυά;” η Αμέλια απάντησε “Από την Αμερική“. Το σημείο προσγείωσης της, είναι σήμερα έδρα ενός μικρού μουσείου του Κέντρου Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Centre).
Ως η 1η γυναίκα που διέσχισε σόλο και χωρίς στάση τον Ατλαντικό, έλαβε το Διακεκριμένο Ιπτάμενο Σταυρό από το Αμερικανικό Κογκρέσο, τον Σταυρό των Ιπποτών της Λεγεώνας της Τιμής από τη Γαλλική Κυβέρνηση και το Χρυσό Μετάλλιο της National Geographic Society από τον Αμερικανό πρόεδρο Χέρμπερτ Χούβερ (Herbert Hoover). Καθώς η φήμη της μεγάλωνε, ανέπτυξε φιλίες με πολλούς ανθρώπους σε υψηλές θέσεις, με σημαντικώτερη τη φιλία της με την Έλενορ Ρούσβελτ (Eleanor Roosevelt), τη Πρώτη Κυρία. Η Ρούσβελτ μοιραζόταν κοινά ενδιαφέροντα με την Έρχαρτ, κυρίως τη προώθηση των δικαιωμάτων των γυναικών. Μετά από μία πτήση της με την Έρχαρτ, η Ρούσβελτ έβγαλε άδεια μαθητευομένου πιλότου, όμως δεν έδωσε συνέχεια στα σχέδιά της να μάθει να πετά. Οι 2 φίλες επικοινωνούσανε συχνά καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Ακόμη μία διάσημη αεροπόρος, η Ζακλίν Κόχραν (Jacqueline Cochran), που το κοινό θεωρούσε τη μεγαλύτερη αντίπαλο της, υπήρξε καλή φίλη της εκείνη τη περίοδο.
Στις 11 Γενάρη 1935 έγινε ο 1ος άνθρωπος που πέταξε σόλο από τη Χονολουλού στο Όκλαντ της Καλιφόρνια. Αν και πολλοί άλλοι είχαν αποπειραθεί αυτή η υπερωκεάνια πτήση, με γνωστότερη τη προσπάθεια του 1927 από τους ατυχείς συμμετέχοντες του αεροπορικού αγώνα Dole (Dole Air Race) που είχαν αντιστρέψει τη διαδρομή, η πτήση της Έρχαρτ υπήρξε απροβλημάτιστη, χωρίς μηχανικά προβλήματα. Τις τελευταίες ώρες της πτήσης φέρεται να χαλαρώνει και ν’ ακούει την αναμετάδοση της Μητροπολιτικής Όπερας από τη Νέα Υόρκη. Την ίδια χρονιά, πετώντας άλλη μία φορά με το πιστό της Vega που είχε ονομάσει “old Bessie, the fire horse“, πέταξε σόλο απ’ το Λος Άντζελες στη Πόλη του Μέξικο στις 19 Απρίλη. Η επόμενη προσπάθεια της ήταν η δίχως στάση πτήση από τη Πόλη του Μέξικο στη Ν. Υόρκη. Ξεκινώντας στις 8 Μάη, η πτήση της δεν είχε προβλήματα παρ’ όλο το μεγάλο πλήθος που ‘χε συγκεντρωθεί στο αεροδρόμιο Νιούαρκ (Newark) του Νιού Τζέρσεϊ και την ανάγκασε να είναι προσεκτική ώστε να μη προκαλέσει ατύχημα στη τροχοδρόμησή της.
Συμμετείχε σ’ έναν ακόμη αεροπορικό αγώνα μεγάλων αποστάσεων, τερματίζοντας 5η στον αγώνα Bendix Trophy Race 1935, το καλλίτερο αποτέλεσμα που μπορούσε να περιμένει δεδομένου ότι το εργοστασιακό της Lockheed Vega είχε μέγιστη ταχύτητα 195 μιλίων την ώρα κι ήτανε βραδύτερο από τα ειδικά κατασκευασμένα αγωνιστικά αεροσκάφη που είχανε τελική ταχύτητα μεγαλύτερη των 300 μιλίων την ώρα. Ο αγώνας ήταν ιδιαίτερα δύσκολος καθώς ένας από τους διαγωνιζόμενους, ο Σεσίλ Άλλεν (Cecil Allen) σκοτώθηκε σε ατύχημα στην απογείωση ενώ η Ζακλίν Κόχραν (Jacqueline Cochran) αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα εξ αιτίας μηχανικών προβλημάτων και της πυκνής ομίχλης και των βίαιων καταιγίδων που χτύπησανε τον διαδρομη. Τη περίοδο 1930-5, είχε θέσει 7 ρεκόρ ταχύτητας κι απόστασης γυναικών με διαφορετικά αεροσκάφη, περιλαμβανομένων των Kinner Airster, Lockheed Vega και Pitcairn Autogiro. Από το 1935, αναγνωρίζοντας τους περιορισμούς του αγαπημένου της κόκκινου Vega στις μακρυνές υπερωκεάνιες πτήσεις, περιέγραψε με δικά της λόγια ένα νέο βραβείο: “μία πτήση που θέλω περισσότερο από κάθε άλλη να επιχειρήσω -τον περίπλου της Γης, όσο πιο κοντά στον Ισημερινό είναι δυνατόν“. Γι’ αυτή τη προσπάθειά της θα χρειαζόταν νέο αεροσκάφος.
Το 1935 συνεργάστηκε με το πανεπιστήμιο Purdue ως επισκεπτόμενο μέλος συμβουλεύοντας γυναίκες σε θέματα σταδιοδρομίας κι ως τεχνικός σύμβουλος του τμήματος αεροναυτικής. Τον Ιούλιο 1936 παρέλαβε ένα Lockheed 10E Electra που χρηματοδοτήθηκε από το Purdue κι άρχισε να σχεδιάζει τη παγκόσμια πτήση της. Παρ’ όλο που δεν θα ήταν η 1η που θα πραγματοποιούσε τον κύκλο της Γης, θα ήταν ο μακρύτερος κύκλος, ακολουθώντας μία εξαντλητική ισημερινή διαδρομή 29.000 μιλίων (47.000 χλμ). Αν και το Electra έγινε γνωστό από τον Τύπο σαν ιπτάμενο εργαστήριο, η εφαρμοσμένη επιστήμη ήρθε 2η στο προγραμματισμό κι η πτήση σχεδιάστηκε γύρω από τη πρόθεση της Έρχαρτ να περιπλεύσει τη Γη, συγκεντρώνοντας παράλληλα υλικό και το ενδιαφέρον του κοινού για το επόμενο βιβλίο της. Η 1η της επιλογή ως πλοηγό ήταν ο πλοίαρχος Χάρρυ Μάννινγκ (Harry Manning), καπετάνιος του πλοίου President Roosevelt με το οποίο επέστρεψε η Αμέλια από την Ευρώπη το 1928.
Μέσω των επαφών της στην αεροπορική κοινότητα του Λος Άντζελες, επιλέχθηκε ο Φρεντ Νούναν (Fred Noonan) 2η επιλογη πλοηγού. Είχε εμπειρία και στη ναυτική (καθώς ήτανε καπετάνιος πλοίου) και στη αεροπορική ναυσιπλοΐα. Υπήρχανε σημαντικοί πρόσθετοι παράγοντες που έπρεπε να ληφθούν υπόψη για την εφαρμογή της ουράνιας (έναστρης) ναυσιπλοΐας στα αεροσκάφη. Ο Νούναν είχεν αποχωρήσει πρόσφατα απ’ τη Pan Am, που είχε σχεδιάσει τις περισσότερες διαδρομές των υδροπλάνων της εταιρίας κατά μήκος του Ειρηνικού. Ήταν επίσης αρμόδιος για την εκπαίδευση των πλοηγών της Pan Am για τη διαδρομή μεταξύ Σαν Φρανσίσκο-Μανίλα. Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε ότι ο Νούναν θα ήταν ο πλοηγός από τη Χαβάη μέχρι τη νήσο Χάουλαντ (Howland), ένα ιδιαίτερα δύσκολο τμήμα πτήσης. Στη συνέχεια θα συνέχιζε με την Έρχαρτ μέχρι την Αυστραλία από όπου θα προχωρούσε μόνη της για το υπόλοιπο του εγχειρήματος.
Την ημέρα του Αγίου Πατρικίου, στις 17 Μάρτη 1937, πέταξαν το 1ο μέρος του ταξιδιού, από το Όκλαντ της Καλιφόρνια στη Χονολουλού. Εκτός της Έρχαρτ και του Νούναν, στο αεροσκάφος επέβαιναν ο Χάρρυ Μάννινγκ κι ο πιλότος ακροβατικών του Χόλυγουντ, Πωλ Μαντζ (Paul Mantz), που ήταν ο τεχνικός σύμβουλός της. Εξ αιτίας προβλημάτων με τη λίπανση και τους μηχανισμούς μεταβλητού βήματος της προπέλας, το αεροσκάφος χρειάστηκε επισκευές στη Χαβάη. Τελικά το Electra κατέληξε στο αεροδρόμιο Λουκ (Luke) του Αμερικανικού Ναυτικού, στο νησί Φορντ (Ford Island) του Περλ Χάρμπορ. 3 μέρες μετά ήταν έτοιμο και με επιβαίνοντες τους Έρχαρτ, Νούναν και Μάννινγκ ξεκινήσανε για το 2ο μέρος του ταξιδιού από το αεροδρόμιο Λουκ. Στη διάρκεια όμως της απογείωσης το αεροσκάφος ανασηκώθηκε στη μία πτέρυγα, βρίσκοντας στο έδαφος με την άλλη. Οι συνθήκες του περιστατικού παραμένουν αδιευκρίνιστες. Μάρτυρες στο αεροδρόμιο Λουκ, μεταξύ των οποίων κι ένας δημοσιογράφος του Associated Press που βρισκότανε παρών, είπανε πως είδανε το ένα ελαστικό να σκάει. Η Έρχαρτ νόμισε πως είτε έσκασε το δεξί ελαστικό του Electra, είτε είχε καταρρεύσει το δεξιό σκέλος του συστήματος προσγείωσης, είτε και τα δύο. Κάποιες πηγές, συμπεριλαμβανομένου και του Μαντζ, μίλησαν για λάθος της πιλότου. Το σκάφος υπέστη σοβαρές ζημιές, καθιστώντας τη συνέχεια της πτήσης αδύνατη, και χρειάστηκε να μεταφερθεί δια θαλάσσης στις εγκαταστάσεις της Λόκχηντ (Lockheed) στο Μπούρμπανκ (Burbank) της Καλιφόρνια για επισκευές.
Όσο το Electra επισκευαζόταν, η Έρχαρτ κι ο Πάτμαν εξασφάλιζαν επιπλέον πόρους και προετοιμαζόταν για τη 2η απόπειρα. Αυτή τη φορά η πτήση θα γινόταν απ’ τα δυτικά προς τα ανατολικά και ξεκίνησε με μία πτήση από το Όκλαντ στο Μαϊάμι, που κρατήθηκε κρυφή απ’ το κοινό και τον Τύπο, και μόνο μετά την άφιξή της εκεί ανακοίνωσε δημόσια τα σχέδιά της να επαναλάβει το εγχείρημα της πτήσης γύρω από τη Γη. Η αλλαγή στη φορά της πτήσης ήταν αποτέλεσμα των αλλαγών στη διεύθυνση των ανέμων και τις μετεωρολογικές μεταβολές που σημειώθηκαν από τη 1η απόπειρα. Ο Φρεντ Νούναν ήταν ο μοναδικός συνεπιβάτης της σ’ αυτή τη πτήση. Αναχώρησαν από το Μαϊάμι την 1η Ιουνίου και μετά από στάσεις στη Νότια Αμερική, την Αφρική, την Ινδική υποήπειρο και τη Νοτιοανατολική Ασία, έφτασαν στην πόλη Λάε (Lae) της Νέας Γουινέας στις 29 Ιουνίου 1937. Σ’ αυτό το στάδιο είχανε συμπληρώσει περίπου 22.000 μίλια (35.000 χιλιόμετρα) του ταξιδιού, ενώ τα υπόλοιπα 7.000 μίλια (11.000 χιλιόμετρα) θα ήταν εξ ολοκλήρου πάνω από τον Ειρηνικό. Στις 2 Ιουλίου 1937 απογειώθηκαν με το βαριά φορτωμένο Electra από το Λάε. Ο σχεδιαζόμενος προορισμός τους ήταν η νήσος Χάουλαντ, μία επίπεδη λωρίδα γης μήκους 2.000 μέτρων και πλάτους 500 μέτρων, 3 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και 2.556 μίλια (4.113 χλμ) μακρυά. Η τελευταία γνωστή αναφορά θέσης τους έγινε κοντά στις νήσους Νουμουμάνου (Nukumanu Islands), μετά από περίπου 800 μίλια (1.300 χλμ) πτήσης.
Η άκατος της Αμερικανικής Ακτοφυλακής Itasca βρισκότανε στη νήσο Χάουλαντ με αποστολή να επικοινωνεί με το Electra να τους καθοδηγήσει στο νησί, μόλις θα φθάνανε στη περιοχή. Μέσω μία σειράς παρανοήσεων ή λαθών (οι λεπτομέρειες παραμένουν ακόμη και σήμερα αδιευκρίνιστες) η τελική προσέγγιση με χρήση ραδιοναυτιλίας στη νήσο Χάουλαντ ήταν ανεπιτυχής. Ο Φρεντ Νούναν είχε γράψει νωρίτερα σχετικά με προβλήματα που επηρεάζανε την ακρίβεια εύρεσης της κατεύθυνσής τους βασιζόμενοι στη ραδιοναυτιλία. Κάποιες πηγές έχουνε σημειώσει τη προφανή έλλειψη κατανόησης της Έρχαρτ της κεραίας εύρεσης κατευθύνσεως Bendix, που αποτελούσε τη περίοδο εκείνη νέα τεχνολογία. Μία άλλη καταγεγραμμένη αιτία της πιθανής σύγχυσης ήτο το γεγονός ότι η άκατος της Ακτοφυλακής Itasca κι η Έρχαρτ είχανε σχεδιάσει το πρόγραμμα επικοινωνιών τους χρησιμοποιώντας χρονικά συστήματα με διαφορά μισής ώρας (η Έρχαρτ χρησιμοποιούσε τη Πολιτική Ώρα Γκρίνουιτς και το Itasca το σύστημα προσδιορισμού χρονικών ζωνών του Ναυτικού). Κινηματογραφικές αποδείξεις από το Λάε εμφάνιζαν ότι μία κεραία τοποθετημένη στο κάτω μέρος της ατράκτου ίσως να είχε αποκολληθεί από το φορτωμένο καύσιμα Electra στη διάρκεια της τροχοδρόμησης ή της απογείωσης από το χορτάρινο διάδρομο, παρόλο που καμμία κεραία δε βρέθηκε ποτέ στο Λάε. Ό Ντον Ντουίγκινς, στη βιογραφία του Πωλ Μαντζ (ποίος βοήθησε Έρχαρτ και Νούναν στο σχεδιασμό της πτήσης), σημειώνει πως οι 2 αεροπόροι είχανε κόψει τη κεραία μεγάλου καλωδίου, λόγω της ενόχλησης που προκαλούσε το γεγονός ότι έπρεπε να την ανασύρουν μέσα στο αεροσκάφος μετά από κάθε χρήση.
Στη διάρκεια της προσέγγισης τους στη νήσο Χάουλαντ το Itasca έλαβε καθαρές και δυνατές φωνητικές μεταδόσεις από την Έρχαρτ, δίνοντας σα στοιχείο αναγνώρισης το νηολόγιο του Electra “KHAQQ”, όμως προφανώς δεν μπορούσε να ακούσει τις φωνητικές μεταδόσεις από το σκάφος. Στις 7:42 π.μ. η Έρχαρτ ανέφερε μέσω ασυρμάτου “Πρέπει να ερχόμαστε προς εσάς όμως δεν μπορούμε να σας δούμε -όμως τα καύσιμα τελειώνουν. Δεν έχει καταστεί δυνατό να επικοινωνήσω μαζί σας μέσω ασυρμάτου. Πετάμε στα χίλια πόδια”. Στη μετάδοση στις 7:58 π.μ. η Έρχαρτ είπε ότι δεν μπορούσε ν’ ακούσει το Itasca και τους ζήτησε να στείλουνε φωνητικά μηνύματα ώστε να μπορέσει να πάρει ραδιοφωνικό στίγμα (αυτή η μετάδοση, σύμφωνα με το Itasca, ήτανε το δυνατώτερο μήνυμα, δημιουργώντας την εντύπωση πως η Έρχαρτ κι ο Νούναν βρίσκονταν στην ευρύτερη περιοχή). Το Itasca δεν μπορούσε να στείλει τα μηνύματα στη συχνότητα που ζητούσε η Έρχαρτ κι αντί αυτών έστειλε μηνύματα σε κώδικα Μορς. Η Έρχαρτ επιβεβαίωσε τη λήψη αυτών των μηνυμάτων, όμως είπε πως ήταν αδύνατο να προσδιορίσει τη κατεύθυνση.
Στη τελευταία γνωστή της μετάδοση στις 8:43 π.μ. η Έρχαρτ είπε “Είμαστε στη γραμμή 157 337. Θα επαναλάβουμε αυτό το μήνυμα. Θα το επαναλάβουμε στους 6210 χιλιοκύκλους. Περιμένετε”. Όμως μερικές στιγμές αργότερα επανήλθε στην ίδια συχνότητα (3105 kHz) με μία μετάδοση που καταχωρήθηκε ως αμφισβητούμενη: “Είμαστε σε πορεία βορρά προς νότο”. Η μετάδοσή της φαίνεται να δηλώνει πως αυτή κι ο Νούναν πιστεύανε πως είχανε φτάσει στη χαρτογραφημένη θέση της νήσου Χάουλαντ, που όμως ήτανε σφάλμα περίπου 5 ναυτικά μίλια (9 χιλιόμετρα). Το Itasca χρησιμοποίησε τους λέβητες του για να δημιουργήσει καπνό, όμως οι 2 αεροπόροι προφανώς δεν το είδαν. Τα πολλά σκόρπια σύννεφα γύρω από τη νήσο Χάουλαντ είχαν επίσης επισημανθεί σα πιθανό πρόβλημα, καθώς η βαθειά σκιά τους στην επιφάνεια του ωκεανού καθιστούσε δυσδιάκριτο το χαμηλό κι επίπεδο προφίλ του νησιού. Κατά πόσο ελήφθησαν μεταγενέστερα μηνύματα από την Έρχαρτ και το Νούναν δεν έχει διευκρινιστεί. Αν ελήφθησαν μεταδόσεις από το Electra, οι περισσότερες αν όχι όλες ήταν αδύναμες κι απελπιστικά αλλοιωμένες.
Οι μεταδόσεις της προς τη νήσο Χάουλαντ γίνονταν στη συχνότητα των 3105 kHz, μία συχνότητα περιορισμένη για αεροπορική χρήση στις ΗΠΑ από την Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών (Federal Communications Commission -FCC). Αυτή όμως η συχνότητα δεν είχε θεωρηθεί κατάλληλη για μεταδόσεις από μεγάλες αποστάσεις. Όταν η Έρχαρτ βρισκότανε σε υψόμετρο ταξιδίου και μεταξύ του Λάε και της νήσου Χάουλαντ (περισσότερα από χίλια μίλα από το καθένα) κανένας σταθμός δεν άκουσε τη προγραμματισμένη μετάδοση στις 0815 GCT. Επιπλέον, ο μεταδότης των 50 βατ που χρησιμοποιούσε η Έρχαρτ ήτανε συνδεδεμένος με μία, μικρότερη του απαιτούμενου μήκους, κεραία τύπου V. Η τελευταία φωνητική μετάδοσή της που λάβανε στη νήσο Χάουλαντ υποδείκνυε πως αυτή κι ο Νούναν πετούσανε κατά μήκος μίας γραμμής θέσης (η οποία διέτρεχε στις 157-337 μοίρες) που ο Νούναν θα ‘χε υπολογίσει κι αποτυπώσει στα χάρτη καθώς θα προσεγγίζανε το Χάουλαντ. Μετά την απώλεια επικοινωνίας με το Χάουλαντ, γίνανε προσπάθειες να επικοινωνήσουν με τους 2 αεροπόρους τόσο με φωνητικές μεταδόσεις όσο και με μεταδόσεις σε Μορς. Χειριστές κατά μήκος του Ειρηνικού και στις ΗΠΑ ίσως ν’ άκουσαν σήματα από το Electra, όμως ήταν ακαταλαβίστικα ή αδύναμα.
Κάποιες απ’ αυτές τις μεταδόσεις ήτανε φάρσες, όμως άλλες θεωρήθηκαν αυθεντικές. Μετρήσεις που πάρθηκαν από σταθμούς της Pan American Airways εμφάνιζαν ότι τα σήματα προέρχονταν από διάφορες τοποθεσίες, συμπεριλαμβανομένης της νήσου Γκάρντρερ. Θεωρήθηκε πως αν τα σήματα προέρχονταν από την Έρχαρτ και τον Νούναν θα πρέπει να ήτανε σε ξηρά με το αεροπλάνο, καθώς το νερό θα είχε βραχυκυκλώσει τα ηλεκτρικά συστήματα του Electra.[Σποραδικά σήματα σημειώνονταν για 4 ή 5 μέρες μετά από την εξαφάνιση, όμως κανένα δεν έδωσε κάποια κατανοητή πληροφορία. Ο πλοίαρχος του USS Colorado αργότερα δήλωσε “Υπήρχαν αναμφίβολα πολλοί σταθμοί που καλούσαν το αεροσκάφος της Έρχαρτ στη συχνότητα του αεροσκάφους, κάποιοι με φωνητικές μεταδόσεις και κάποιοι με σήματα. Όλοι αυτοί προστεθήκανε στη σύγχυση και την αμφιβολία για την αυθεντικότητα των αναφορών”.
Ξεκινώντας περίπου μια ώρα μετά το τελευταίο καταγεγραμμένο μήνυμά της, το USCG Itasca ξεκίνησε ανεπιτυχή έρευνα βόρεια και δυτικά της νήσου Χάουλαντ, βασισμενο στις αρχικές υποθέσεις που έκριναν από τις μεταδόσεις του αεροσκάφους. Το Αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό ενεπλάκη σύντομα στην ερεύνα και μέσα σε διάστημα 3 ημερών έστειλε όλες τις διαθέσιμες μονάδες στη περιοχή των ερευνών, πλησίον του Χάουλαντ. Η αρχική έρευνα από το Itasca περιελάμβανε τον πλου κατά μήκος της γραμμής θέσης 157/337 στα Β-ΒΔ του νησιού. Έπειτα ερεύνησε τη περιοχή στα ΒΑ του νησιού, παρακείμενη αλλά μεγαλύτερη της περιοχής που ερευνήθηκε στα ΒΔ. Βασισμένοι στις ενδείξεις πολλών υποτιθέμενων μεταδόσεών της, κάποιες έρευνες επικεντρωθήκανε σε συγκεκριμένη θέση 281 μοίρες ΒΔ της νήσου Χάουλαντ, χωρίς όμως να βρεθούνε σημάδια των 2 αεροπόρων ή ξηρά. 4 μέρες μετά τη τελευταία επιβεβαιωμένη μετάδοσή της, στις 6 Ιουλίου 1937, ο πλοίαρχος του θωρηκτού Κολοράντο (Colorado) διετάχθη από τον διοικητή της 14ης Ναυτικής Περιφέρειας (Fourteenth Naval District) ν’ αναλάβει την αρχηγία όλων των μονάδων του ναυτικού και της ακτοφυλακής και να συντονίσει τις έρευνες.
Αργότερα οι έρευνες εστιάστηκαν στις νήσους Φοίνιξ (Phoenix Islands), νότια του Χάουλαντ. Μία βδομάδα μετά την εξαφάνιση, αεροσκάφη από το Colorado πετάξανε πάνω από πολλά νησιά του συμπλέγματος, συμπεριλαμβανομένης της νήσου Γκάρντνερ, που ήταν ακατοίκητη για πιότερα από 40 έτη. Η αναφορά για το Γκάρντνερ έγραφε “Σημάδια πρόσφατης κατοίκησης είναι εμφανώς ορατά όμως οι επανειλημμένοι κύκλοι κι εστίαση απέτυχαν να προκαλέσουνε κάποιο απαντητικό κύμα από πιθανούς κατοίκους και τελικά φάνηκε δεδομένο ότι κανείς δεν ήταν εκεί… Στη δυτική πλευρά του νησιού ένα εγκαταλελειμμένο ατμόπλοιο (εκτοπίσματος περίπου 4.000 τόνων) έχει σχεδόν εξωκείλει στην κοραλλιογενή παραλία με το κήτος του σπασμένο σε 2 σημεία. Η λίμνη στο Γκάρντνερ φαίνεται αρκετά βαθειά και σίγουρα αρκετά μεγάλη ώστε έν υδροπλάνο ή ακόμη κι αεράκατος να μπορούσε να προσθαλασσωθεί ή να αποθαλασσωθεί προς κάθε κατεύθυνση με λίγη ή και καθόλου δυσκολία. Αν είχε την ευκαιρία, η κα Έρχαρτ θα μπορούσε να προσγειώσει το αεροπλάνο της στη λίμνη και να κολυμπήσει στην ακτή”. Επίσης ανακαλύφθηκε ότι το σχήμα και το μέγεθος της νήσου Γκάρντνερ, όπως εμφανιζόταν στους χάρτες, ήταν τελείως ανακριβές. Περαιτέρω έρευνες από το ναυτικό επαναλήφθηκαν στα βόρεια, δυτικά και νοτιοδυτικά της νήσου Χάουλαντ, βασισμένες στην πιθανότητα ότι το Electra, μετά από πιθανή προσθαλάσσωση, θα επέπλεε στον ωκεανό ή οι 2 αεροπόροι θα βρίσκονταν σε κάποια σωστική λέμβο.
Οι επίσημες προσπάθειες διήρκεσαν μέχρι τις 19 Ιουλίου 1937. Με κόστος 4.000.000 $, η από αέρος και θαλάσσης έρευνα του ναυτικού και της ακτοφυλακής ήταν η πιο ακριβή κι εντατική στην ιστορία μέχρι τότε, όμως οι τεχνικές έρευνας και διάσωσης εκείνη τη περίοδο ήτανε βασικές και κάποιες από τις έρευνες βασίζονταν σε λάθος συμπεράσματα και πληροφορίες. Οι επίσημες αναφορές για τις προσπάθειες των ερευνών επηρεάζονταν από άτομα φοβισμένα για το πώς οι ρόλοι τους στην ανεύρεση της ηρωικής Αμερικανίδας θα καταγράφονταν απ’ τον τύπο. Παρ’ όλη τη χωρίς προηγούμενο έρευνα από το Αμερικανικό ναυτικό και την ακτοφυλακή, δεν βρέθηκε κανένα υλικό ίχνος της Έρχαρτ, του Νούναν ή του Electra 10E. Το αεροπλανοφόρο Lexington και το θωρηκτό Colorado του Αμερικανικού Ναυτικού, το Itasca και τα Ιαπωνικά Koshu, πλοίο ωκεανογραφικών ερευνών και Kamoi, βοηθητικό πλοίο υδροπλάνων, ερεύνησαν 6-7 μέρες το καθένα, καλύπτοντας έκταση 150.000 τετραγωνικών μιλίων. Αμέσως μετά τη λήξη των επίσημων ερευνών, ο Τζωρτζ Πάτμαν χρηματοδότησε ιδιωτική έρευνα από τις τοπικές αρχές των παραπλήσιων νησιών του Ειρηνικού, επικεντρωμένος στα νησιά Γκίλμπερτ (Gilbert). Τέλη Ιουλίου 1937 μίσθωσε 2 μικρά σκάφη κι ενώ βρισκότανε στις ΗΠΑ, διεύθυνε έρευνα στα νησιά Φοίνιξ, στη Νήσο των Χριστουγέννων, τη Νήσο Φάννινγκ (Fanning Island), στα νησιά Γκίλμπερτ και Μάρσαλ, χωρίς όμως να βρεθούν ίχνη του Electra ή των επιβαινόντων του. Στα αξιοσημείωτα είναι και μολονότι η μυστηριώδης εξαφάνισή της προκάλεσε έκτοτε πολλά ερωτηματικά και πολλές εικασίες γύρω από τις συνθήκες του συμβάντος, το 1939 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία της με τίτλο Soaring Wings (Ορμητικά Φτερά), που συνέγραψε μαζί με το σύζυγό της.
Είναι αρκετές οι θεωρίες που αναπτύχθηκαν μετά την εξαφάνιση τους. 2 όμως είναι οι πιθανότητες σχετικά με τη μοίρα τους που κυριαρχούν μεταξύ των ερευνητών και των ιστορικών. Πολλοί ερευνητές θεωρούν ότι το Electra έμεινε από καύσιμα κι η Έρχαρτ με τον Νούναν συνετρίβησαν στη θάλασσα. Ο πλοηγός κι αεροναυπηγός μηχανικός Έλγκεν Λονγκ (Elgen Long) κι η σύζυγός του Μαρί Κ Λονγκ (Marie K. Long) αφιέρωσαν 35 χρόνια ερευνώντας τη θεωρία της “συντριβής και βύθισης”, που ‘ναι η πλέον αποδεκτή εξήγηση. Ο πλοίαρχος του Αμερικανικού Ναυτικού Λώρενς Φ. Σάφορντ (Capt. Laurance F. Safford, USN), που ήταν υπεύθυνος του Mid Pacific Strategic Direction Finding Net τη περίοδο του μεσοπολέμου και για την αποκωδικοποίηση Ιαπωνικών μηνυμάτων που αφορούσανε την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, κρυπτογραφημένων με τη συσκευή PURPLE, ξεκίνησε, τη 10ετία του 1970, μιαν εκτενή ανάλυση της πτήσης της, συμπεριλαμβάνοντας τις περίπλοκες μεταδόσεις και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το εγχείρημά της έφερε χαρακτηριστικά “φτωχού σχεδιασμού κι ακόμη χειρότερης εκτέλεσης”. Ο Υποναύαρχος του Αμερικανικού Ναυτικού Ρίτσαρντ Ρ Μπλακ (Rear Admiral Richard R. Black, USN), που είχε τη διοικητική ευθύνη του αεροδιαδρόμου της νήσου Χάουλαντ κι ήτσνε παρών στο θάλαμο τηλεπικοινωνιών του Itasca δήλωσε με βεβαιότητα το 1982 ότι “το Electra έπεσε στη θάλασσα περίπου στις 10 π.μ., στις 2 Ιουλίου 1937, όχι πολύ μακριά από το Χάουλαντ”. Ο Βρεττανός ιστορικός της αεροπορίας Ρόι Νέσμπιτ (Roy Nesbit), εξετάζοντας τις αποδείξεις από σύγχρονες μαρτυρίες και την αλληλογραφία του Πάτμαν, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το Electra δεν ανεφοδιάστηκε πλήρως στη Λάε. Ο Ουίλιαμ Λ. Πόλχεμους (William L. Polhemous), πλοηγός της Ανν Πελεγκρένο (Ann Pellegreno) στη πτήση του 1967 που ακολούθησε την αυθεντική διαδρομή τους, μελέτησε τους χάρτες πλοήγησης για τις 2 Ιουλίου 1937 και θεώρησε πως ο Νούναν ίσως να είχε υπολογίσει λανθασμένα την “ευθεία προσέγγιση” για την άφιξη στο Χάουλαντ.
Ο Ντέιβιντ Τζοούρνταιν (David Jourdain), πρώην κυβερνήτης υποβρυχίου κι ωκεανολόγος μηχανικός ειδικευμένος στις θαλάσσιες έρευνες κι ανακτήσεις μεγάλων βυθών, υποστήριξε πως όλες οι σχετιζόμενες με τη νήσο Γκάρντνερ μεταδόσεις είναι εσφαλμένες. Μέσω της εταιρίας του Nauticos ερεύνησε εκτενώς τη περιοχή βόρεια και δυτικά της νήσου Χάουλαντ στη διάρκεια 2 αποστολών έρευνας με χρήση σόναρ μεγάλου βάθους και συνολικής αξίας 4,5 εκατομμυρίων δολαρίων (2002, 2006), χωρίς όμως ν’ ανακαλύψει κάτι. Οι περιοχές έρευνας καθορίστηκαν βάσει της γραμμής θέσης (157-337) που η Έρχαρτ μετέδωσε στις 2 Ιουλίου 1937. Παρ’ όλα αυτά, οι αναλύσεις του Έλγκεν Λονγκ οδήγησαν τον Τζοούρνταιν στο συμπέρασμα “Η ανάλυση όλων των δεδομένων που έχουμε -των καυσίμων, των επικοινωνιών κι όλων των άλλων πληροφοριών- με κάνουν να πιστεύω ότι κατέπεσε στη θάλασσα ανοικτά του Χάουλαντ”. Ο θετός γιος της, Τζωρτζ Πάλμερ Πάτμαν Τζούνιορ (George Palmer Putnam Jr.) φέρεται να δηλώνει πως η πεποίθησή του είναι “πως το αεροσκάφος απλά έμεινε από καύσιμα”. Ο Τόμας Κρόουτς (Thomas Crouch), επικεφαλής έφορος του Αμερικανικού Εθνικού Αεροδιαστημικού Μουσείου (National Air and Space Museum) έχει δηλώσει ότι το Electra βρίσκεται “18.000 πόδια βαθιά” κι η ανακάλυψή του θα μπορούσε ν’ αποδώσει ευρήματα που θα μπορούσαν να συγκριθούν με τα ευρήματα του Τιτανικού, προσθέτοντας, “…το μυστήριο είναι κάτι που διατηρεί το ενδιαφέρον μας. Εν μέρει τη θυμόμαστε επειδή είναι η αγαπημένη μας αγνοούμενη”. Αμέσως μετά την εξαφάνιση τους, το Αμερικανικό Ναυτικό, ο Πωλ Μάντζ κι η μητέρα της Έρχαρτ (που έπεισε τον Πάτμαν να κάνει την έρευνα στο σύμπλεγμα Γκάρντνερ) εκφράσανε τη πεποίθηση πως η πτήση είχε καταλήξει στις νήσους Φοίνιξ (σήμερα τμήμα του Κιριμπάτι), περίπου 350 μίλια ΝΑ της νήσου Χάουλαντ.
Η υπόθεση της νήσου Γκάρντνερ -σημερινό Νικουμαρόρο-, έχει χαρακτηριστεί ως η “πλέον επιβεβαιωμένη” εξήγηση για την εξαφάνιση της Έρχαρτ. Η Διεθνής Ομάδα για την Ανεύρεση Ιστορικών Αεροσκαφών (The International Group for Historic Aircraft Recovery – TIGHAR) εξέφρασε την άποψη πως πιθανόν να πέταξαν χωρίς περαιτέρω ραδιοφωνικές μεταδόσεις για 2,5 ώρες κατά μήκος της γραμμής θέσης που μετέδωσε στη τελευταία εκπομπή της που λάβανε στη νήσο Χάουλαντ, να έφθασε στη τότε ακατοίκητη νήσο Γκάρντνερ του συμπλέγματος Φοίνιξ, προσγειωθήκανε στο επίπεδο κοραλλιογενές νησί, κοντά στο ναυάγιο ενός μεγάλου εμπορικού πλοίου και τελικά χάθηκαν. Η έρευνα της TIGHAR απέφερε αρχαιολογικές και πρότερα ανέκδοτες αποδείξεις που συνηγορούσαν υπέρ της υπόθεσης αυτής. Για παράδειγμα, το 1940, ο Γκέραρντ Γκάλαγκερ (Gerald Gallagher), Βρεττανός αυτοκρατορικός αξιωματικός (και πιλότος ο ίδιος) ενημέρωσε μέσω ασυρμάτου τους ανώτερούς του ότι βρήκε ένα “σκελετό… πιθανόν μίας γυναίκας”, καθώς κι ένα παλιό κουτί, κάτω από ένα δέντρο στο νοτιοανατολικό άκρο του νησιού. Ο Γκάλαγκερ διατάχθηκε να στείλει τον σκελετό στο Φίτζι όπου, το 1941, οι Βρεττανικές αυτοκρατορικές αρχές παίρνοντας λεπτομερείς μετρήσεις των οστών κατέληξαν ότι ανήκανε σε γεροδεμένο άνδρα. Το 1998 όμως, μια ανάλυση των δεδομένων που προκύψαν από τις μετρήσεις από εγκληματολόγους, ανθρωπολόγους έδωσε ενδείξεις ότι ο σκελετός ανήκε σε μία “ψηλή λευκή γυναίκα βορειοευρωπαϊκής καταγωγής”. Τα οστά καθ’ αυτά όμως είχαν από καιρό χαθεί στο Φίτζι.
Τα αντικείμενα που ανακαλύφθηκαν από την TIGHAR στο Γκάρντνερ περιλάμβαναν αυτοσχέδια εργαλεία, μια αλουμινένια επιφάνεια (πιθανόν από αεροσκάφος Electra), ένα περίεργα κομμένο κομμάτι διάφανου πλέξιγκλας που ‘χει ίδιο πάχος και κυρτότητα με το παράθυρο ενός Electra κι ένα παπούτσι Cat’s Paw, μεγέθους 9, που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1930 και μοιάζει με τα παπούτσια που φορούσε η Έρχαρτ σε φωτογραφίες της παγκόσμιας πτήσης. Οι αποδείξεις αυτές παραμένουνε περιστασιακές, όμως ο θετός γιος της Έρχαρτ, έχει εκφράσει τον ενθουσιασμό του για την έρευνα της TIGHAR. Μια 15μελής αποστολή της TIGHAR επισκέφθηκε το Γκάρντνερ από τις 21 Ιουλίου ως τις 2 Αυγούστου 2007, ψάχνοντας για σαφή κι αναγνωρίσιμα τμήματα αεροσκάφους και DNA. Η ομάδα είχε μηχανικούς, περιβαλλοντολόγους, αρχαιολόγους, ένα γεωλόγο, ένα σχεδιαστή ιστιοφόρων σκαφών, ένα γιατρό κι ένα κινηματογραφιστή. Αναφέρεται πως ανακάλυψαν επιπλέον αντικείμενα άγνωστης μέχρι τώρα προέλευσης στην ατόλη, που περιλαμβάνουνε χάλκινους συνδέσμους που μπορεί ν’ ανήκουνε στο αεροσκάφος της κι ένα φερμουάρ που μπορεί να προέρχεται από τη φόρμα της. Μια έρευνα που δημοσιεύθηκε τον Οκτώβρη του 2014, αποδίδει ένα μεταλλικό αντικείμενο που βρέθηκε στο νησί το 1991, στο αεροπλάνο της Έρχαρτ. Επίσης, οι αδιευκρίνιστες συνθήκες της εξαφάνισής της, σε συνδυασμό με τη φήμη της, προκαλέσανε την ανάπτυξη μεγάλου αριθμού ισχυρισμών κι αρκετών θεωριών συνωμοσίας σχετικά με τη τελευταία της πτήση, όμως όλοι αυτοί έχουνε γενικώτερα απορριφθεί λόγω της έλλειψης επαληθεύσιμων αποδείξεων.
Το 1966 ο ανταποκριτής του CBS Φρεντ Γκέρνερ (Fred Goerner) εξέδωσε ένα βιβλίο όπου ισχυριζόταν πως η Έρχαρτ κι ο Νούναν είχαν αιχμαλωτιστεί κι εκτελεστεί όταν το αεροσκάφος τους συνετρίβη στη νήσο Σαϊπάν, τμήμα των Βορείων Μαριάνων Νήσων, που βρισκότανε τότε σε Ιαπωνική κατοχή. Ο Τόμας Ε. Ντεβίν (Thomas E. Devine), που υπηρέτησε σε ταχυδρομική στρατιωτική μονάδα, έγραψε το Eyewitness: The Amelia Earhart Incident, που περιλάμβανε την επιστολή της κόρης ενός Ιάπωνα αξιωματικού της αστυνομίας που ισχυριζόταν ότι ο πατέρας της ήταν υπεύθυνος για την εκτέλεσή της. Ο πρώην πεζοναύτης Ρόμπερτ Ουάλακ (Robert Wallack) ισχυρίστηκε πως ο ίδιος κι άλλοι στρατιώτες άνοιξαν ένα χρηματοκιβώτιο στη Σαϊπάν και βρήκανε τη βαλίτσα της. Ο πρώην πεζοναύτης Έρσκιν Τζ. Νάμπερς (Earskin J. Nabers) ισχυρίστηκε πως υπηρετούσε χειριστής ασυρμάτου στη Σαϊπάν το 1944, αποκρυπτογράφησε ένα μήνυμα αξιωματικών του ναυτικού που έλεγε πως το αεροσκάφος της βρέθηκε στο αεροδρόμιο Ασλίτο (Aslito Airfield), ότι αργότερα διατάχθηκε να φυλά το αεροσκάφος κι ότι υπήρξε μάρτυρας της καταστροφής του. Το 1990, η σειρά Unsolved Mysteries (Άλυτα Μυστήρια) του τηλεοπτικού δικτύου NBC-TV, μετέδωσε τη συνέντευξη μίας γυναίκας απ’ τη Σαϊπαν που ισχυρίστηκε πως ήταν μάρτυρας της εκτέλεσης τους, από Ιάπωνες στρατιώτες. Παρ’ όλ’ αυτά δεν υπήρξε ποτέ καμμία ανεξάρτητη επιβεβαίωση ή υποστήριξη των ισχυρισμών αυτών. Φωτογραφίες που υποτίθεται πως απεικονίζανε την Έρχαρτ στη διάρκεια της αιχμαλωσίας της, αποδείχθηκαν είτε ψεύτικες, είτε πως είχανε ληφθεί πριν από τη τελευταία της πτήση.
Από τα τέλη του 2ου Παγκ. Πολ. σε μια τοποθεσία στη νήσο Τίνιαν (Tinian), 5 μίλια (8 χλμ) ΝΔ της Σαϊπάν, φημολογούνταν ότι βρισκόταν ο τάφος 2 αεροπόρων. Το 2004 πραγματοποιήθηκε αρχαιολογική ανασκαφή στο σημείο εκείνο, όμως δεν βρέθηκαν οστά. Μία φήμη, που ο Τζωρτζ Πάτμαν ερεύνησε προσεκτικά, ήθελε την Έρχαρτ να κάνει προπαγανδιστικές ραδιοφωνικές μεταδόσεις ως μία από τις πολλές γυναίκες που αναγκάστηκαν να υπηρετήσουν ως Τριαντάφυλλα του Τόκιο (Tokyo Rose). Σύμφωνα με αρκετές βιογραφίες της Έρχαρτ, ο Πάτμαν ερεύνησε προσωπικά αυτή τη φήμη, όμως ακούγοντας πολυάριθμες ηχογραφήσεις από διαφορετικά Τριαντάφυλλα του Τόκιο δεν αναγνώρισε τη φωνή της μεταξύ των άλλων.
Ο Ντέιβιντ Μπίλινγκς, Αυστραλός μηχανικός αεροσκαφών, παρουσίασε χάρτη με σημειώσεις σχετικές με τον αριθμό κινητήρα και τον αριθμό της ατράκτου του αεροσκάφους της Έρχαρτ. Ο χάρτης προερχόταν από μιαν Αυστραλιανή περίπολο του 2ου Παγκ. Πολ. που βρισκότανε στη νήσο Νέα Βρεττανία, στ’ ανοικτά της Νέας Γουινέας και δείχνει σημείο συντριβής 40 μίλια νοτιοδυτικά της Ραμπούλ. Ο Μπίλινγκς υπέθεσε πως άλλαξε τη κατεύθυνσή της προς το Χάουλαντ και προσπάθησε να προσεγγίσει τη Ραμπούλ για καύσιμα. Οι έρευνες όμως που διεξήχθησαν στο έδαφος υπήρξαν ανεπιτυχείς στον εντοπισμό στοιχείων που να επιβεβαιώνουν αυτή την υπόθεση. Τον Νοέμβρη 2006, το National Geographic Channel πρόβαλε το 2ο επεισόδιο της σειράς Undiscovered History σχετικά με έναν ισχυρισμό πως η Έρχαρτ επέζησε της παγκόσμιας πτήσης, μετακόμισε στο Νιού Τζέρσι, άλλαξε το όνομά της, παντρεύτηκε ξανά κι έγινε Άιριν Κραίγκμιλ Μπόλαμ (Irene Craigmile Bolam). Ο ισχυρισμός αυτός αρχικά προβλήθηκε στο βιβλίο Amelia Earhart Lives (1970) του Τζο Κλάας (Joe Klaas). Η Άιριν Μπόλαμ, που ήτανε τραπεζίτης στη Ν. Υόρκη τη 10ετία του ’40, αρνήθηκε πως ήταν η Έρχαρτ, κατέφυγε στα δικαστήρια ζητώντας 1,5 εκ. αποζημίωση για ηθικές βλάβες και κατέθεσε μακροσκελή ένορκη κατάθεση όπου αντέκρουσε τους ισχυρισμούς. Η εκδότρια εταιρία, McGraw-Hill, απέσυρε το βιβλίο από την αγορά λίγο μετά τη κυκλοφορία του ενώ τα αρχεία του δικαστηρίου περιέχουν ενδείξεις πως οι 2 πλευρές κατέληξαν σε εξωδικαστικό συμβιβασμό. Στη συνέχεια, η ιδιωτική ζωή της Μπόλαμ μελετήθηκε εκτενώς από ερευνητές, εξαλείφοντας κάθε πιθανότητα πως ήταν η Έρχαρτ. Το National Geographic προσέλαβε τον Κέβιν Ριτσλαντ (Kevin Richland), επαγγελματία ποινικό εγκληματολόγο, που μελέτησε φωτογραφίες των 2 γυναικών και κατέληξε στο ότι υπήρχανε πολλές διαφορές στις διαστάσεις του προσώπου μεταξύ τους.
Η Αμέλια Έρχαρτ υπήρξε διεθνής διασημότητα στη διάρκεια της ζωής της. Η χαρισματική παρουσία της, η ανεξαρτησία, η επιμονή, η ψυχραιμία που έδειχνε όταν βρισκόταν υπό πίεση, το κουράγιο κι η καρριέρα της, σε συνδυασμό με τις συνθήκες της εξαφάνισής της σε νεαρή ηλικία εκτόξευσαν τη φήμη της στη μαζική κουλτούρα. Έχουνε γραφτεί εκατοντάδες άρθρα και βιβλία για τη ζωή της πολλά απ’ τα οποία συχνά αναφέρονταν σ’ αυτή ως πρότυπο, κυρίως για κορίτσια. Η Έρχαρτ θεωρείται γενικώτερα πρότυπο του Φεμινισμού.
Στο Σήμερα
Η Αμέλια Έρχαρτ είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένας θρύλος της αεροπλοΐας. Τ’ όνομά της είναι συνδεδεμένο και μ’ ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια όλων των εποχών, καθώς η ίδια κι ο πλοηγός της, Φρεντ Νούναν, εξαφανίστηκαν, πριν από 83 χρόνια, σε μιαν αποτυχημένη προσπάθεια να κάνουνε το γύρο του κόσμου με το αεροπλάνο τους. Η ιστορία της δεν έχει ξεχαστεί. Ήδη από το καλοκαίρι παρατηρήθηκαν κι άλλες έρευνες για τον εντοπισμό της, με τους εξερευνητές Ρόμπερτ Μπάλαρντ (ο άνθρωπος που ανακάλυψε τον Τιτανικό και το Μπίσμαρκ) κι Άλισον Φάντις (η επικεφαλής του Ocean Exploration Trust), να προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν το χαμένο Lockheed 10-E Electra της Έρχαρτ, έξω από το νησί Νικουμαρόρο στο Κιριμπάτι. Ωστόσο, σημειώνεται, ότι ο διάσημος ωκεανογράφος κι εξερευνητής διέκοψε την αποστολή για τον εντοπισμό της θρυλικής αμερικανίδας αεροπόρου που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς πετώντας πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό το 1937, καθώς δεν κατάφερε να εντοπίσει κάποιο ίχνος δικό της ή του αεροσκάφους της.
Μια νέα θεωρία, που συζητήθηκε έντονα πέρυσι, υποστηρίζει πως η Αμερικανίδα πιλότος προσγείωσε το αεροσκάφος της στο απόμερο νησί Νικουμαρόρο (νήσος Γκάρντνερ), μια κοραλλιογενή ατόλη περίπου 2.000 μακρυά από τις νήσους Μάρσαλ και πέθανε εκεί ναυαγός. 13 ανθρώπινα οστά βρέθηκαν στο ερημονήσι 3 χρόνια μετά την εξαφάνισή της. Ίσως ένας από τους δυο να επέζησε της αναγκαστικής προσγείωσης σε κάποια απομονωμένη ατόλη του Ειρηνικού και μετά από κάποιο διάστημα να πέθανε εκεί. Έπειτα να φάγανε τα καβούρια τη ή τις σορούς -που συχνά σε κείνα τα μέρη φτάνουνε το ένα μέτρο. Ο Βρεττανός αξιωματικός Τζέραρντ Γκάλαχερ, που ανακάλυψε τα οστά το 1940, υποστήριξε ότι τα υπόλοιπα τα είχανε πάρει τα καβούρια. Οι εξετάσεις που γίνανε κείνη την εποχή δώσανε συμπέρασμα ότι τα οστά δεν ανήκαν στην Έρχαρτ, αλλά μετά χάθηκαν, οπότε δεν μπορούν πλέον να γίνουν νέες εξετάσεις με πιο σύγχρονα μέσα. Αν η θεωρία με τα καβούρια είναι σωστή, κάποια απ’ αυτά τα οστά ίσως βρίσκονται ακόμα διασκορπισμένα ή θαμμένα στο νησί.
Ορισμένοι, ωστόσο, ισχυρίζονται πως η Έρχαρτ πέθανε στην ατόλη Μίλι στις νήσους Μάρσαλ.
3 χρόνια πριν είχεν υποστηριχτεί η θεωρία πως τα οστά σύμφωνα με νέες μελέτες ανήκαν όντως στην ατρόμητη πιλότο. Σύμφωνα με την ιατροδικαστική εξέταση του 1941, που πραγματοποίησε ο δρ Ντέιβιντ Χούντλες από τα νησιά Φίτζι, οι αναλογίες των οστών οδηγούσαν με βεβαιότητα στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για άνδρα. Η ανατροπή ήρθε εν έτει 2018 ωστόσο, με τον επίτιμο καθηγητή Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμο του Τενεσί, Ρίτσαρντ Γιαντς, να υποστηρίζει ότι με τα σημερινά τεχνολογικά μέσα τα αποτελέσματα είναι διαφορετικά. Σε μελέτη του που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Forensic Anthropology, υποστηρίζει πως οι μέθοδοι που χρησιμοποιηθήκανε το 1941 για τον προσδιορισμό του φύλου ήταν ανεπαρκείς. Αν και τα 13 οστά που βρέθηκαν τότε έχουνε χαθεί εδώ και χρόνια, ο δρ Γιαντς μελέτησε φωτογραφίες της πιλότου, εξέτασε τις διαστάσεις των ρούχων της και συνέκρινε τις μετρήσεις του Χούντλες με δεδομένα από άλλους 2.276 ανθρώπους για να καταλήξει στο συμπέρασμά του. “Η Έρχαρτ μοιάζει περισσότερο στα οστά του Νικουμαρόρο από το 99% των άλλων ατόμων σε μεγάλο δείγμα αναφοράς. Αυτό υποστηρίζει βάσιμα το συμπέρασμα ότι τα οστά ανήκαν στην Αμέλια Έρχαρτ”. Ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο: Στην 1η μελέτη αναφερόταν ότι τα οστά που βρέθηκαν ανήκαν σ’ ενήλικα άντρα ύψους 1,69 μ. Ωστόσο, ο συγκυβερνήτης της Έρχαρτ, Φρεντ Νούναν, ήταν 1,90 μ. Αντίθετα, η ίδια είχε ύψος 1,70, σύμφωνα με την άδεια οδήγησής της.
Φέτος τέλος, το ναυάγιο κοντά στη νήσο Μπούκα ίσως φωτίσει το άλυτο μυστήριο της εξαφάνισης της, υποστηρίζουν ερευνητές του Project Blue Angel, μέλη του οποίου μελετάνε το σημείο εδώ και 13 χρόνια. “Το σημείο του ναυαγίου στη νήσο Μπούκα βρισκότανε πάνω στη διαδρομή της Αμέλια και του Φρεντ κι είναι μια περιοχή που δεν έχει εξερευνηθεί μετά την εξαφάνισή τους. Όσα βρήκαμε ως τώρα ταιριάζουν με το αεροσκάφος που πιλοτάριζε”, δήλωσε ο διευθυντής του project, Γουίλιαμ Σνέιβλι. Θεωρεί πως ίσως αποφάσισε να γυρίσει πίσω στη διάρκεια του ταξιδιού της, όταν διεπίστωσε ότι ξέμενε από καύσιμα. Δύτες από τη Παπούα Νέα Γουϊνέα έχουνε κάνει έρευνες στο σημείο, 30 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, όπως κι Αμερικανοί, μέλη του Project Blue Angel. “Αν και τα ευρήματα εξετάζονται ακόμη από ειδικούς, σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις, ένα κομμάτι γυαλί που ανασύρθηκε από το ναυάγιο ταιριάζει αρκετά μ’ ένα προβολέα προσγείωσης του Lockheed Electra 10”, αναφέρεται σε ανακοίνωση του project. Ενώ ο πιλότος, αεροναυπηγός κι υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων της Blue Angel, Tζιλ Μάγιερς επισημαίνει ότι το αεροσκάφος της είχεν υποστεί κάποιες μετατροπές για το ταξίδι της, που ορισμένες επαληθεύονται στα απομεινάρια του ναυαγίου. Το ναυάγιο, όμως, έχει υποστεί, με τη πάροδο του χρόνου και τους συχνούς σεισμούς στην περιοχή, σημαντική διάβρωση. “Αν και δεν υπάρχει περίπτωση να πούμε προς το παρόν με σιγουριά ότι πρόκειται για το αεροσκάφος της Αμέλια Έρχαρτ, στο σημείο της συντριβής ίσως υπάρχουνε στοιχεία για την επίλυση ενός από τα μεγαλύτερα μυστήρια της αεροπλοϊας”, επισημαίνει ο Σνέιβλι. Το Project Blue Angel σχεδιάζει μια νέα αποστολή αργότερα φέτος στη νήσο Μπούκα χρησιμοποιώντας αυτή τη φορά προηγμένες απεικονιστικές τεχνολογίες.
Τελικά το σίγουρο είναι πως η ιστορία της έκτοτε γοητεύει το συλλογικό υποσυνείδητο κι η εξαφάνισή της συνοδεύεται από δεκάδες θεωρίες και δεν σταμάτησε ποτέ να προκαλεί θαυμασμό και να εξάπτει τη φαντασία. Το 2009, έγινε ταινία με πρωταγωνιστές τη Χίλαρυ Σουώνκ και τον Ρίτσαρντ Γκηρ.
Ρεκόρ & Επιτεύγματα
* Παγκόσμιο ρεκόρ υψομέτρου γυναικών: 14.000 πόδια (1928)
* Πρώτη γυναίκα που διέσχισε πετώντας τον Ατλαντικό (1930)
* Ρεκόρ ταχύτητας αποστάσεως 100 χιλιομέτρων (με φορτίο 500 λιβρών) (1931)
* Πρώτη γυναίκα που πέταξε με αυτόγυρο (1931)
* Ρεκόρ υψομέτρου για αυτόγυρα: 15.000 πόδια (1931)
* Πρώτος άνθρωπος που διέσχισε τις ΗΠΑ με αυτόγυρο (1932)
* Πρώτη γυναίκα που διέσχισε πετώντας σόλο τον Ατλαντικό (1932)
* Πρώτη γυναίκα που διέσχισε πετώντας σόλο τον Ατλαντικό 2 φορές (1932)
* Πρώτη γυναίκα που έλαβε το Διακεκριμένο Ιπτάμενο Σταυρό (1932)
* Πρώτη γυναίκα που πέταξε χωρίς στάση, από τη μιαν ακτή στην άλλη, κατά μήκος των ΗΠΑ (1933)
* Ρεκόρ ταχύτητας γυναικών για διηπειρωτική πτήση (1933)
* Πρώτος άνθρωπος που πέταξε σόλο κατά μήκος του Ειρηνικού μεταξύ Χονολουλού κι Όκλαντ (1935)
* Πρώτος άνθρωπος που πέταξε σόλο από το Λος Άντζελες στην Πόλη του Μεξικού του Μεξικού (1935)
* Πρώτος άνθρωπος που πέταξε σόλο και χωρίς στάση από τη Πόλη του Μέξικο στο Νιούαρκ του Νιού Τζέρσι (1935)
* Ρεκόρ ταχύτητας για πτήση ανατολικά προς δυτικά, από το Όκλαντ στη Χονολουλού (1937)
Η Αμέλια Έρχαρτ ήταν κι επιτυχημένη συγγραφέας, έγραφε ποιήματα κι υπήρξε αεροπορική εκδότρια του Cosmopolitan από το 1928 ως το 1930. Έγραψε άρθρα σε περιοδικά κι εφημερίδες, δοκίμια, ενώ εξέδωσε 2 βιβλία βασισμένα στις εμπειρίες της ως αεροπόρου:
* 20 Hrs., 40 Min. (1928), σχετικά με τις εμπειρίες της ως η 1η γυναίκα επιβάτης σε υπερατλαντική πτήση.
* The Fun of It (1932), κατέγραφε τις εμπειρίες της από τις πτήσεις κι ένα δοκίμιο για τις γυναίκες στην αεροπορία.
* Last Flight (1937), περιλάμβανε υλικό που έστελνε περιοδικά στις ΗΠΑ στη διάρκεια της παγκόσμιας πτήσης της και που δημοσιεύτηκε σ’ εφημερίδες μερικές εβδομάδες πριν από την αναχώρησή της από τη Νέα Γουινέα. Το υλικό συγκεντρώθηκε από τον σύζυγό της Τζωρτζ Πάτμαν μετά την εξαφάνισή της, ενώ το βιβλίο θεωρείται από πολλούς ιστορικούς μερικώς αυθεντική εργασία της Έρχαρτ.
Στα χρόνια που ακολούθησαν πραγματοποιήθηκαν 2 αξιοσημείωτες αναμνηστικές πτήσεις από γυναίκες αεροπόρους ακολουθώντας την αυθεντική πορεία της.
Το 1967 η Αν Ντέρινγκ Χόλτγκεν Πελεγκρίνο με 3μελές πλήρωμα πέταξε επιτυχώς με παρόμοιο αεροσκάφος (Lockheed 10A Electra) πραγματοποιώντας παγκόσμια πτήση που ακολουθούσε σε μεγάλο βαθμό το σχέδιο πτήσης της Έρχαρτ. Στη 30ή επέτειο της εξαφάνισης της, η Πελεγκρίνο έριξε ένα στεφάνι στη μνήμη της πάνω από τη νήσο Χάουλαντ κι επέστρεψε στο Όκλαντ, ολοκληρώνοντας τη πτήση των 28.000 στις 7 Ιουλίου 1967.
Το 1997, στην 60ή επέτειο της παγκόσμιας πτήσης της, η επιχειρηματίας από το Σαν Αντόνιο Λίντα Φιντς (Linda Finch) πραγματοποίησε τη πτήση πετώντας με το ίδιο μοντέλο αεροσκάφους, ένα ανακατασκευασμένο Lockheed Electra 10E του 1935. Η Φιντς προσγειώθηκε σε 18 χώρες προτού ολοκληρώσει το ταξίδι, 2,5 μήνες αργότερα, οπότε και προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Όκλαντ, στις 28 Μάη 1997.
Το 2001 μία ακόμη αναμνηστική πτήση επανέλαβε τη διαδρομή που πραγματοποίησε η Έρχαρτ στη διηπειρωτική της πτήση τον Αύγουστο του 1928, από τη δόκτορα Καρλίν Μεντιέτα (Dr. Carlene Mendieta), πετώντας μ’ ένα αυθεντικό Avro Avian, τον ίδιο τύπο που χρησιμοποιήθηκε το 1928.
Άλλες τιμές
Το Κέντρο και Πάρκο Προστασίας Άγριας Φύσης Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Centre And Wildlife Sanctuary) το οποίο ιδρύθηκε στο σημείο όπου προσγειώθηκε το 1932 στη Βόρεια Ιρλανδία (Ballyarnet Country Park, Derry)
Το “Δέντρο Έρχαρτ” (“Earhart Tree”) στο Μπάνιαν Ντράιβ (Banyan Drive) του Χίλο της Χαβάη, το οποίο φυτεύτηκε από την Αμέλια Έρχαρτ το 1935.
Τα Βραβεία Amelia Earhart Fellowship Awards της Zonta International που καθιερωθήκανε το 1938.
Ο “Φάρος Έρχαρτ” (“Earhart Light”) (επίσης γνωστός και ως “Amelia Earhart Light”) που βρίσκεται στη νήσο Χάουλαντ.
Οι Υποτροφίες στη Μνήμη της Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Memorial Scholarships), που καθιερώθηκαν το 1939 από τις The Ninety-Nines, παρέχονται σε γυναίκες που επιθυμούν να λάβουνε πτυχία πιλότου και πιστοποιήσεις τύπου, πιστοποιήσεις αεροσκαφών τζετ, πτυχία κολλεγίων και τεχνική εκπαίδευση.
Το 1942 ένα Αμερικανικό πλοίο Λίμπερτυ ονομάστηκε SS Amelia Earhart (ναυάγησε το 1948).
Το Αεροδρόμιο Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Field – 1947), πρώην Αεροδρόμιο Μάστερς (Masters Field) και Δημοτικό Αεροδρόμιο του Μαϊάμι (Miami Municipal Airport). Μετά το κλείσιμό του το 1959 αποφασίστηκε η δημιουργία του Πάρκου Αναψυχής Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Regional Park) σε μιαν ανεκμετάλλευτη ομοσπονδιακή έκταση, βόρεια και δυτικά του πρώην δημοτικού αεροδρομίου του Μαϊάμι και νότια του αεροδρομίου Όπα-λόκα (Opa-locka Airport).
Η Υποτροφία Αμέλια Έρχαρτ του Πανεπιστημίου Προύντ (Purdue University Amelia Earhart Scholarship) βασίζεται στην ακαδημαϊκή αξία και πρωτοβουλία και παρέχεται τόσο σε πρωτοετείς όσο και σε τελειόφοιτους που εγγράφονται σε οποιαδήποτε σχολή της πανεπιστημιούπολης Ουέστ Λαφαγιέτ (West Lafayette campus). Η υποτροφία διεκόπη τη 10ετία του 1970 ως το 1997, οπότε και τη χορήγησή της ανέλαβε χορηγός.
Το Αναμνηστικό Γραμματόσημο Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Commemorative Stamp), αεροπορικών αποστολών κι αξίας 8 σεντς, που εκδόθηκε το 1963 από τα Αμερικανικά Ταχυδρομεία.
Το Βραβείο Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Award) της Civil Air Patrol (από το 1964) δίδεται σε μαθητές της που ολοκληρώσανε τα 1α 11 στάδια του προγράμματος προετοιμασίας τους. Δίδεται μαζί με το Βραβείο Στρατηγού Μπίλι Μίτσελ (General Billy Mitchell Award).
Μέλος του Εθνικού Hall of Fame γυναικών (1973).
Η Γενέτειρα της Αμέλια Έρχαρτ (The Amelia Earhart Birthplace) στο Άτκισον του Κάνσας (μουσείο κι Εθνικό Ιστορικό Μνημείο, ιδρύθηκε και διατηρείται από τις The Ninety-Nines).
Το Αεροδρόμιο Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Airport), που Βρίσκεται στο Άτκισον του Κάνσας.
Η Γέφυρα Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Bridge), που Βρίσκεται στο Άτκισον του Κάνσας.
Πολλά σχολεία φέρουν το όνομά της σε διάφορες περιοχές των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων των Amelia Earhart Elementary School, στην Αλαμέντα της Καλιφόρνια (Alameda, California), Amelia Earhart Elementary School στη Hialeah της Φλόριντα και του Amelia Earhart International Baccalaureate World School στο Ίντιο της Καλιφόρνια (Indio, California).
Το Ξενοδοχείο Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Hotel) που βρίσκεται στο Βισμπάντεν (Wiesbaden) στη Γερμανία. Αρχικά λειτούργησε σα ξενοδοχείο για γυναίκες, στη συνέχεια, προσωρινά, ως στρατιωτικό κατάλυμα και σήμερα λειτουργεί σα γραφείο της Υπηρεσία Εργολαβιών του Αμερικανικού Στρατού (United States Army Contracting Agency).
Η Οδός Αμέλια Έρχαρτ στη πόλη Οκλαχόμα (έδρα των The Ninety-Nines).
Το Βραβείο Αμέλια Έρχαρτ της UCI Irvine (από το 1990).
Το Γυμνάσιο Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Intermediate School) που βρίσκεται στην αεροπορική βάση Καντένα (Kadena Air Base), στην Οκινάουα της Ιαπωνίας.
Μέλος του Αμερικανικού Motorsports Hall of Fame (1992).
Το Ίδρυμα Έρχαρτ (Earhart Foundation), που βρίσκεται στο Αν Άρμπορ (Ann Arbor) του Μίσιγκαν. Ιδρύθηκε το 1995 και χρηματοδοτεί έρευνες κι υποτροφίες μέσω ενός δικτύου 50 “Καθηγητών της Έρχαρτ” (“Earhart professors”) σε ολόκληρες τις ΗΠΑ.
Το Φεστιβάλ Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Festival), που πραγματοποιείται κάθε χρόνο από το 1996 στο Ατκισον.
Το Βραβείο Amelia Earhart Pioneering Achievement Award στο Άτκισον. Από το 1996 το Ίδρυμα Cloud L. Cray Foundation παρέχει 10.000 δολάρια υποτροφία για γυναίκες σε εκπαιδευτικά ιδρύματα της επιλογής του δωρητή.
Μνημείο Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Earthwork) στο πάρκο Ουάρνοκ Λέηκ (Warnock Lake Park) του Άτκισον, μεγέθους ενός εκταρίου και δημιουργημένο από τον Σταν Χερντ (Stan Herd) για τον εορτασμό της επετείου των 100 ετών από τη γέννηση της Έρχαρτ. Συντεταγμένες: 39.537621°N 95.145158°W,
Η Κορόνα Έρχαρτ (Earhart Corona), γεωλογικός σχηματισμός στην επιφάνεια της Αφροδίτης, ονομασμένη έτσι από την Διεθνή Αστρονομική Ένωση (International Astronomical Union – IAU).
Το Βραβείο Greater Miami Aviation Association Amelia Earhart Award για εξαιρετικές πράξεις (2006).
Στις 6 Δεκέμβρη 2006 ο Κυβερνήτης της Καλιφόρνια Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ (Arnold Schwarzenegger) κι η Πρώτη Κυρία Μαρία Σρίβερ (Maria Shriver) συμπεριέλαβαν την Αμέλια Έρχαρτ στο Hall of Fame της Καλιφόρνια, που βρίσκεται στο Μουσείο Ιστορίας, Γυναικών και Τεχνών της Καλιφόρνια (The California Museum for History, Women and the Arts).
Το πλοίο του Αμερικανικού Ναυτικού USNS Amelia Earhart (T-AKE-6) ονομάστηκε προς τιμή της το Μάη 2007.
Το 2010 σε μια αποστολή προς το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, θα μεταφερθεί σ’ αυτόν ένα ρολόι που ανήκε στην Έρχαρτ και χρησιμοποίησε στις 2 υπερατλαντικές της πτήσεις, από την αστροναύτη Shannon Walker, προς αναγνώριση της προσωπικότητας της Έρχαρτ και του ρόλου της στην αεροπορία. Μετά το τέλος της αποστολής το ρολόι θα τοποθετηθεί στο μουσείο The Ninety-Nines Museum of Women Pilots στην Οκλαχόμα. Το ρολόι θα είναι το 2ο αντικείμενό της που μεταφέρεται στο διαστημικό σταθμό, καθώς ο Randy Bresnik, εγγονός του προσωπικού φωτογράφου της, θα μεταφέρει τον Νοέμβρη 2009 ένα κασκόλ της στον σταθμό.
Η ζωή της κέντρισε τη φαντασία πολλών συγγραφέων κι άλλων:
Η ταινία του 1943 Flight for Freedom με τη Ροζαλίντ Ράσελ (Rosalind Russell) ήταν μία φανταστική ιστορία της ζωής της, με μεγάλη δόση χολιγουντιανής προπαγάνδας της εποχής του 2ου Παγκ. Πολ..
Στη θεατρική παράσταση Chamber Music που έγραψε το 1962 ο Άρθουρ Κόπιτ (Arthur Kopit), η πλοκή της οποίας λαμβάνει χώρα σε ένα άσυλο παραφρόνων, μία από τους χαρακτήρες πιστεύει ότι είναι η Αμέλια Έρχαρτ. Η ειρωνεία είναι ότι, βάσει της πλοκής της παραστάσεως, αφήνεται να εννοηθεί ότι θα μπορούσε να είναι η Αμέλια Έρχαρτ, βάσει του χρονοδιαγράμματος.
Στη νουβέλα του Ντέιβιντ Λίπινκοτ (David Lippincott) E Pluribus Bang! (Τρικλοποδιές, 1970) ο πρωταγωνιστής, πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ εξαφανίζεται και μεταφέρεται σ’ ένα νησί του Ειρηνικού όπου συναντά την ηλικιωμένη Έρχαρτ και μαθαίνει ότι μέχρι το θάνατό του ο δικαστής Τζόσεφ Κράτερ (Joseph Crater) έζησε στο νησί.
Το 1ο άλμπουμ αφιερωμένο στο θρύλο της Αμέλια Έρχαρτ κυκλοφόρησε από το συγκρότημα Plainsong το 1972 με τίτλο In Search of Amelia Earhart, Elektra K42120. Τόσο το άλμπουμ όσο και το υλικό που διατέθηκε από την Elektra απόκτησαν μεγάλη αξία μεταξύ των συλλεκτών.
Η τραγουδίστρια Τζόνι Μίτσελ (Joni Mitchell) έγραψε ένα τραγούδι με τίτλο Amelia για το άλμπουμ της Hejira (1976), βασισμένο στη κληρονομιά της Έρχαρτ.
Η τηλεοπτική βιογραφία του 1976 με τίτλο Amelia Earhart με πρωταγωνιστές τους Σούζαν Κλαρκ (Susan Clark) και Τζον Φόρσάιθ (John Forsythe) περιλάμβανε σκηνές που πετούσε ο πιλότος Φρανκ Τόλμαν (Frank Tallman), συνέταιρος στην εταιρία Tallmantz Aviation με τον Πωλ Μαντζ (Paul Mantz), που ‘χε διδάξει την Έρχαρτ τη 10ετία του ’30.
Ο Κλάιβ Κάσλερ, στο βιβλίο του Σαχάρα (Sahara, 1992) αναφέρει τ’ όνομα της σε μια φανταστική ιστορία για μια άλλη γυναίκα αεροπόρο της ίδιας περιόδου που, σύμφωνα με τη πλοκή του βιβλίου, επίσης εξαφανίστηκε.
Η διαφημιστική εκστρατεία της εταιρίας Gap του 1993 περιελάμβανε την Έρχαρτ σαν ένα από τα Αμερικάνικα είδωλα που συνέδεσαν τ’ όνομά τους με τη μοντέρνα ένδυση.
Η ταινία Amelia Earhart: The Final Flight (1994) με πρωταγωνιστές τη Ντάιαν Κίτον (Diane Keaton), τον Ρούτγκερ Χάουερ (Rutger Hauer) και τον Μπρους Ντερν (Bruce Dern) αρχικά προβλήθηκε σαν τηλεοπτική ταινία κι αργότερα σα θεατρικό έργο.
Στο επεισόδιο The 37’s (1995) της τηλεοπτικής σειράς Star Trek: Voyager φέρεται πως η Έρχαρτ κι ο Νούναν απήχθησαν από εξωγήινους του 1937 και βρέθηκαν το 2371. Όπως κι άλλες ιστορίες σχετικές με την Έρχαρτ, στο επεισόδιο αφήνεται να εννοηθεί η ύπαρξη ειδυλλίου μεταξύ αυτής και του Νούναν, ενώ τους ρόλους των 2 χαρακτήρων ενσάρκωσαν οι Σάρον Λόρενς (Sharon Lawrence) κι ο Ντέιβιντ Γκραφ (David Graf) αντίστοιχα.(Ένας από τους κύριους διαστημικούς σταθμούς του αστροστόλου του Star Trek τον 24ο αιώνα φέρει το όνομα της Έρχαρτ).
Το I Was Amelia Earhart (1996) είναι ψεύτικη αυτοβιογραφία από τη Τζέιν Μέντελσον (Jane Mendelsohn) όπου η “Έρχαρτ” εξιστορεί την ιστορία του τι συνέβη το 1937, με αρκετές δόσεις ειδυλλίου για τον πλοηγό της.
Το Flying Blind (1999) του Μαξ Άλλαν Κόλλινς (Max Allan Collins) αστυνομικό μυθιστόρημα όπου ο πρωταγωνιστής Νέηθαν Χέλλερ (Nathan Heller) προσλαμβάνεται σωματοφύλακας της Έρχαρτ. Σύντομα γίνονται εραστές (ο γάμος της με τον Πάτμαν περιγράφεται ως μία ένωση μόνο κατ’ όνομα) κι αργότερα ο Χέλλερ τη βοηθά να δραπετεύσει από τους Ιάπωνες, μετά τη τραγική πτήση.
Η εξαφάνιση της Έρχαρτ είναι ένα από τα πολλά μυστήρια που μνημονεύονται στο τραγούδι Someday We’ll Know (1999) του συγκροτήματος New Radicals, το οποίο αργότερα επανεκτελέστηκε από τη Μάντυ Μουρ (Mandy Moore) και τον Τζόναθαν Φορμαν (Jonathan Foreman) για τη ταινία A Walk to Remember.
Ο τραγουδιστής και συνθέτης Ντεμπ Τάλαν (Deb Talan) ξεκινά το 2ο δίσκο του, Something Burning (2000), με τραγούδι που ονομάζεται Thinking Amelia.
Η εικόνα της Έρχαρτ συμπεριλήφθηκε μεταξύ αυτών που χρησιμοποίησε η εταιρία Apple στη διαφημιστική καμπάνια Think Different το 2002 και σήμερα θεωρείται περιζήτητο συλλεκτικό αντικείμενο.
Στη νουβέλα του Κρίστοφερ Μουρ (Christopher Moore) Fluke (2003) η Έρχαρτ επέζησε της συντριβής κι εμφανίζεται σα μητέρα ενός εκ των χαρακτήρων.
Το τραγούδι Aviator του συγκροτήματος Nemo, που περιέχεται στο 1ο τους άλμπουμ Signs of Life (2004), γράφτηκε για τη τελευταία πτήση της Έρχαρτ.
Το τραγούδι I Miss My Sky που έγραψε η Heather Nova για το άλμπουμ της Redbird (2005) είναι αφιερωμένο στην Έρχαρτ, υπονοώντας ότι επέζησε σε νησί μετά την εξαφάνισή της.
Ο Κέρτις Έλλερ (Curtis Eller) του Curtis Eller’s American Circus έγραψε ένα τραγούδι για την εξαφάνισή της, το Amelia Earhart στο άλμπουμ του Taking Up Serpents Again (2005).
Ο Καναδός χιπ χοπ καλλιτέχνης Buck 65 συνδέει την Αμέλια Έρχαρτ κι άλλες γυναίκες είδωλα όπως τη Νέκο Κέις (Neko Case) και τη Φρίντα Κάλο (Frida Kahlo) στο τραγούδι Blood of a Young Wolf (2006) από το άλμπουμ Secret House Against The World.
Ο Άγγλος τραγουδιστής και συνθέτης Τομ ΜακΡέι (Tom McRae) στο 4ο άλμπουμ του King of Cards (2007) περιέλαβε τραγούδι με τίτλο The Ballad of Amelia Earhart.
Ο τραγουδιστής και συνθέτης της Ροκ μουσικής Jon Mclaughlin έγραψε ένα τραγούδι με τίτλο Amelia’s Missing (2007).
Ποίημά της και Ρητά:
Το θάρρος, είναι τίμημα που απαιτεί η ζωή,
γαλήνη για ν’ αποδοθεί.
Ψυχή που δεν το νιώθει δε θα λευτερωθει,
και από πράγματα μικρά:
Του φόβου δε γνωρίζει την άγρια μοναξιά,
τα ύψη, που ακούγεται με άγρια χαρά,
ήχος που κάνουν τα φτερά.
Πώς η ζωή να ‘χει αξία, για ν’ αντισταθμίσουμε
τη γκρίζα ασχήμια τη θαμπή, αν δεν τολμήσουμε,
το μισος που εγκυμονεί, να σβήσουμε,
με τη ψυχή μας; Πληρώνουμε τη κάθε επιλογή
με θάρρος, για ό,τι μας ανησυχεί
κι αυτό τιμίως θα προσμετρηθεί.
Δικό μας είναι το ξεκίνημα μιας ιπτάμενης εποχής κι είμαι ευτυχής που ζω σε μια τέτοια τόσο ενδιαφέρουσα περίοδο.
Στο να ξεχωρίζεις -όπως και σ’ άλλα πράγματα- είναι πολύ πιο εύκολο το ξεκίνημα παρά το να το καταφέρνεις τελικά.
Θέλω να καταλάβεις ότι δεν θα σε θεωρήσω δέσμιο σε μένα με κάποιο μεσαιωνικό κώδικα πίστης, ούτε θα θεωρήσω τον εαυτό μου δέσμιο σε σένα.
Ο χρόνος ανησυχίας είναι 3 μήνες, πριν από μια πτήση. Αποφασίστε λοιπόν αν ο στόχος αξίζει τους κινδύνους. Αν ναι, πάψτε να ανησυχείτε, γιατί αυτό μπορεί να προσθέσει κι αλλο κίνδυνο.
Όσο περισσότερο κάποιος δρα και βλέπει κι αισθάνεται, τόσο περισσότερο ικανός μπορεί να γίνει και τόσο πιο γνήσια μπορεί να εκτιμήσει θεμελιώδη πράγματα όπως το σπίτι, η αγάπη κι η κατανόηση της συντροφικότητας.
Στη δράση, το πιο δύσκολο είναι η απόφαση, το υπόλοιπο είναι απλή αντοχή. Οι φόβοι είναι χάρτινες τίγρεις. Μπορείτε να κάνετε οτιδήποτε αποφασίσετε. Μπορείτε να ενεργήσετε για να αλλάξετε και να ελέγξετε τη ζωή σας και την όλη διαδικασία. Η πρόοδός της θα ‘ναι η δική σας ανταμοιβή.
Η προσδοκία υποθέτω, πολλάκις υπερβαίνει τη πραγμάτωση.
Η καλή προετοιμασία, όπως λέω συχνά, δίκαια είναι τα δύο τρίτα κάθε τολμήματος.
Στη ζωή μου είχα συνειδητοποιήσει, πως όταν τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά ήταν ακριβώς η ώρα να προβλέψουμε πιθανό πρόβλημα.
Να ξέρετε ότι γνωρίζω τους κινδύνους. Θέλω να το κάνω, γιατί θέλω να το κάνω. Οι γυναίκες πρέπει να προσπαθούν να κάνουν πράγματα, όπως οι άντρες έχουν δοκιμάσει. Όταν αποτύχουν, η αποτυχία τους πρέπει να αποτελέσει πρόκληση για τους υπόλοιπους.
_______________________________________
