Διάφοροι Λυράρηδες: Ασμάτια Ποιητικά

Και λίγο ξεκούραση και διασκέδαση με αγαπημένα ποιητικά τραγούδι..
ΠΑΜΕ ΓΕΡΆ!!!

Στου Τηλεφώνου Το Κοχύλι
                                                                   Στίχοι: Γεώργιος Αθάνας
Στου τηλεφώνου το κοχύλι
τα θηλυκά σου τρέμουν χείλη
και μυστικά γλυκολαλούν.
Κλείνω τα μάτια, τ’ αντικρύζω
μα λόγια πια δε ξεχωρίζω,
δε λένε λόγια, με φιλούν.

Έλα ν’ ακούσεις τα τραγούδια,
έλα να κόψεις τα λουλούδια
που συ έχεις σπείρει μυστικά.
Έλα στ’ αφτιού σου το κοχύλι
να βάλω τα δικά μου χείλη
και να σ’ αποκριθώ γλυκά.

Μες απ’ τ’ αγνώστου κι απ’ του ονείρου
μες απ’ του χάους και του απείρου
μου μίλησες τον κόσμο εσύ.
Με τρέλαν’ η μικρή σου τρέλα
πάρε το σύρμα-σύρμα κι έλα
στης μοναξιάς μου το νησί.
___________________________________

              Ερωτικό
                                                                       Στίχοι: ‘Aλκης Αλκαίος 
Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις
τις ώρες που αγριεύει η βροχή  
στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις
και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις

Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου
σου ‘φερα απ’ τους Δελφούς γλυκό νερό
στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου
και πριν προλάβω τρις να σ’ αρνηθώ
σκούριασε το κλειδί του παραδείσου

Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
πως να ημερέψει ο νους μ’ ένα σεντόνι
πως να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά
αγάπη που σε λέγαν Αντιγόνη

Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει
και σε ποιο γαλαξία να σε βρω
εδώ είναι Αττική Θεών νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι

               Ρόζα

Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα
γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό
περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα
και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα
και με τραβάς σε καμπαρέ υγρό

Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο
μα τα κελιά μας είναι χωριστά
σε πολιτεία μαγική γυρνάμε
δε θέλω πια να μάθω τι ζητάμε
φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά

Με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις
σε ένα παραμύθι εφιαλτικό
φωνή εντόμου τώρα είν’ η φωνή μου
φυτό αναρριχώμενο η ζωή μου
με κόβεις και με ρίχνεις στο κενό

Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι
πώς σ’ έχει αλλάξει έτσι ο καιρός
περνάνε πάνω μας τα τροχοφόρα
και γω μες στην ομίχλη και τη μπόρα
κοιμάμαι στο πλευρό σου νηστικός

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερ κι οι αριθμοί
___________________________

                Έφυγες Νωρίς… 
                                                                  Στίχοι: Αντώνης Ανδρικάκης
Έφυγες νωρίς,
ούτε που πρόλαβα ν’ αρχίσω
Έφυγες νωρίς,
μα είχα κι άλλα να σου πω
Λόγια μυστικά,
την άλλη όψη σου ν’ αγγίξω
Λόγια μαγικά,
από έναν κόσμο μου κρυφό

Έφυγες νωρίς,
κομματιασμένες υποσχέσεις
Έφυγες νωρίς,
χειρονομίες βιαστικές
Έκλεισες σιγά
τη πόρτα μήπως με πονέσεις
Βρήκες τελικά
δυο-τρεις κουβέντες τυπικές

Ποιός φωνάζει;
Ποιός πληγώνει τη σιωπή;
Τί να θέλει να μου πει;

Έφυγες νωρίς.
και όλα μείνανε στη μέση.
Ό,τι και να πω,
ακροβασία στο κενό.
Τόση μοναξιά,
σε ποιο αστείο να χωρέσει;
Τίποτα δε ζω,
που να μη φαίνεται φτηνό.
______________________________

     Το Μπαρ “Το Ναυάγιο”
                                                                           Στίχοι: Αρλέτα
Προχθές αργά, στο μπαρ “Το Ναυάγιο”
Βρέθηκα να τα πίνω μ’ έναν άγιο
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
Και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό

Του είπα “παππούλη τι ζητάς εδώ
Δεν είναι μέρος για έναν άγιο αυτό“
μου είπε, “τέκνο κάνεις μέγα λάθος
εδώ είναι ο φόβος των ανθρώπων
και το πάθος”  

Κοίταξε γύρω του στεγνούς και μεθυσμένους
Και μου είπε “εγώ τους αγαπάω τους κολασμένους
αν θες ν’ αγιάσεις πρέπει ν’ αμαρτήσεις
Ε κι αν προλάβεις, ας μετανοήσεις“

Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο
Βρέθηκα να τα πίνω μ’ έναν άγιο
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
Και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
Στο τέλος πλήρωσε και το λογαριασμό
______________________________

Αγαπάω Κι Αδιαφορώ
                                                                             Στίχοι: Νικόλας ‘Ασιμος
Αγαπάω κι αδιαφορώ
και κρατάω τον κατάλληλο χορό
το λοιπόν θα αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Μην παρανοείς τα λόγια που ‘χω πει
είναι η πιο απλή του κόσμου συνταγή
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν’ πανάκριβο στο λέω ν’ αγαπάς

Κοίτα με στα μάτια με υπομονή
διώξε του άλλου κόσμου την επιρροή
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν’ πανάκριβο στο λέω ν’ αγαπάς

Αγαπάω κι αδιαφορώ
και μαζί σου το ‘χω μάθει και αυτό
παραδόξως ν’ αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Την εικόνα αυτού του κόσμου δεν μπορώ
ούτε μέσα στη σκιά του θα χαθώ
μάγεψαν και σένανε τα ξωτικά
κάνεις πάλι κύκλους σ’ άλλη αγκαλιά

Και μη μας τρομάζουν φως μου οι πληγές
στις χρυσές στιγμές μας πλάι και αυτές
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν’ πανάκριβο στο λέω ν’ αγαπάς

Αγαπάω κι αδιαφορώ
κι έχω φτιάξει έναν καινούργιο εαυτό
τώρα πια με αγαπάω και μένα
όπως εσένα
__________________________________

                Ανόητες Αγάπες
                                                                    Στίχοι: Μάρω Βαμβουνάκη
Τα φέραμε από δω
τα φέραμε από κει
άντε ξανά τα ίδια
τα ίδια απ’ την αρχή
τα φέραμε από δω
τα φέραμε από κει
εγώ ξανά στο τίποτα
στο γενικά εσύ
στο γενικά…

Νύχτες δίχως όνομα
νύχτες χωρίς σκοπό
χαμένοι από χέρι
χαμένοι και οι δυο
ανόητες αγάπες
ανόητα φιλιά
λόγια λόγια λόγια
λόγια ψεύτικα

Τώρα τι να σου πω
τι να μου πεις κι εμένα
έτσι όπως παίξαμε κι οι δυο
με ζάρια πειραγμένα
τα φέραμε από δω
τα φέραμε από κει
εγώ ξανά στο τίποτα
στο γενικά εσύ
στο γενικά…

             Οι Παλιές Αγάπες…

‘Αγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα
της ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο
μη με φοβάσαι
Αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν
τον πρώτο σου έρωτα
Οι πιο πολλοί αδιάφορα κενοί, σε λυγίζουν
όπου και να ‘σαι
Στα σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε
επικίνδυνα

Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται
πίσω απ’ τη λήθη
Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοι
οι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι
Μάσκες ακάλυπτες μικρές στο γύρο του θανάτου
που τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή τον δαίμονα
Στις άκρες των δακτύλων τους, ξημέρωμα Σαββάτου

Ό,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο
Για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου
κρύψου από μένα
Δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα “θέλω” κάνουν πίσω
Δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
Κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων
________________________________________________

         Το Τελευταίο Αντίο
                                                          Στίχοι: Βασίλης Βασιλικός

Τρέμοντας μη ζήσει μόνος του ως τα ογδόντα, μελαγχολούσε στο παράθυρο
Σα να χε μείνει πάνω σε ένα τρένο μία στάση πέρα από τον προορισμό του
Η νύχτα είναι δικιά μου και δικιά σου, μακρινή αγάπη, ολέθρια, που τώρα δεν ζω παρά για να σ αναστήσω. Μα να που τα λόγια δεν φτάνουν πια
Τα λόγια είναι φενάκη κι η αλήθεια εσύ
Εσύ μένεις να με οδηγείς με την σκοτεινή φωτοβολίδα σου στο χάος αυτό, το χάος μου, που φρόντισες να το γεμίσεις με την φωνή σου
Τι ήρθα; Που πάω; Τι ζητώ; Γιατί χωρίς εσένα λιγόστεψε το φως μου;
Μακρινή, μακρινή που μου φαίνεσαι αγάπη μου
Μακρινή, μακρινή που είσαι τώρα. Μου άφησες τα σημάδια σου ανεξίτηλα
Τόσα ρούχα, τόσες γραφές στον αέρα, τόσα αποτυπώματα στην σκιά
Πως να πω ότι όλα αυτά ήταν ενέργεια κι εσύ ξαναγύρισες στη πηγή σου;
Θέλω να έρθω να σε βρω. Είσαι γλυκιά και σ’ αγαπάω
Μονάχα όταν έρχεσαι να σε δω να φοράς τα ρούχα που μ’ αυτά σε γνώρισα, έτσι σ’ αγάπησα, έτσι σε πίστεψα
Σε αισθάνθηκα λίγο μακρινή όταν γύρισες από την Αμερική
Μετά απόκτησες μία κρούστα ασάφειας
Απ’ το να τα πνίγεις όλα μέσα σου, κόντευες να πνιγείς η ίδια…
Σ’ αυτό το πολύ βιαστικό πέρασμά μας από τη γη, καθένας μας αφήνει μιαν ανάσα, μια πνοή κι όλα μετά τα σβήνει
Μη ζητάς να μάθεις πιο βαθιά τα μυστικά, δεν υπάρχουν
Μα κι αν υπήρχαν, δε τα ξέρουμε κι αυτά, δε τα ξέρουμε.
Δεν έχω άλλα δάκρυα. Μισώ το γράψιμο που μ’ εκτόνωσε, που μου δίνει την αίσθηση ότι κάνω το χρέος μου απέναντί σου
Το μόνο χρέος μου, γλυκιά μου αγάπη, για πάντα χαμένη, είναι να κλαίω για σένα, να κλαίω, να κλαίω. Κι όταν δε το μπορώ, αρρωσταίνω…
____________________________________________________

 Ένα Χειμωνιάτικο Πρωί
                                                                    Στίχοι: Ελένη Βιτάλη
Ένα χειμωνιάτικο πρωί
έφυγα απ’ το σπίτι σα τρελή
ο αέρας μου τρυπούσε      
το κορμί και μου ζητούσε  
μιαν απόφαση ηρωική.      
 
Πήρα εφημερίδα και στυλό
βρήκα και διαμέρισμα φτηνό
τρία νοίκια να το κλείσω
έπιπλα για να το ντύσω
και δε θέλω να σε ξαναδώ
 
Ήρθε η νύχτα η σκληρή κι εγώ
νιώθω σαν απόκληρη εδώ
θέλω πίσω να γυρίσω
και συγνώμη να ζητήσω
αλλά ντρέπομαι να σου το πω
 
Πως χωρίς εσένα είμαι μισή
δε πετιέται έτσι μια ζωή
θέλω πίσω να γυρίσω
και συγνώμη να ζητήσω
μα με κυνηγάει μια φυγή
 
Ένα χειμωνιάτικο πρωί
έφυγα απ’ το σπίτι σα τρελή
ο αέρας μου τρυπούσε
το κορμί και μου ζητούσε
μιαν απόφαση ηρωική
__________________________________

               Ανοιξιάτικη Βροχούλα
                                                                      Στίχοι: Βαγγέλης Γερμανός
Με τις τσέπες αδειανές κι ένα φόβο στη καρδιά
απ’ του κόσμου τις φωνές μες στη γιορτινή βραδιά
σε περίμενα κι απόψε σαν το μάννα τ’ ουρανού
μα ξημέρωσα μονάχος με το φως του αυγερινού.

Ανοιξιάτικη βροχούλα η αγάπη μου η παλιά
στην αγάπη τη καινούργια δώρα στέλνει και φιλιά
με το ίδιο το τραγούδι που γυρίζει σιγανά
και ξυπόλητη χορεύει στα σοκάκια τα στενά.

Ανοιξιάτικη βροχούλα μου ψιθύρισε στ’ αφτί
για ένα κόσμο καμωμένο με σοφία κι αρετή
τ’ ουρανού το περιβόλι μοναχά για μας τους δυο
περιμένει φυλαγμένο στου μυαλού σου το βυθό.

Μα οι κουβέντες του κοσμάκη, οι ελπίδες του κοινού
με ποτίσανε φαρμάκι, μου θολώσανε το νου
πλάσμα του Θεού χαμένο, στο πλευρό σου περπατώ
στέκομαι στο περιβόλι και σε γλυκοχαιρετώ.

Ανοιξιάτικη βροχούλα, ανοιξιάτικη βροχή
διάλεξε μαζί μου αν θα ‘ρθεις, ή αν θα μείνεις μοναχή
φαγητό, κρασί, κρεβάτι και τα ρούχα μας κοινά
μα γι’ αυτούς που μένουν μόνοι, δεν υπάρχει γιατρειά.
________________________________________________

    Πάμε Σαν ‘Αλλοτε…
                                                                 Στίχοι: Κώστας Γιαννίδης
Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν άλλοτε
στο μακρινό τ’ ακρογιάλι
που τα μυστικά του πάλι
θα μας πει το μαϊστράλι

Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν άλλοτε,
σκέψου γαλήνη που θα ‘χει
κει που στέκονται οι βράχοι
και φιλοσοφούν μονάχοι
 
Θα ‘μαστε μόνοι εσύ κι εγώ
στη γνωστή μας ακρογιαλιά
και θα βγούμε με βήμα αργό
στα λημέρια μας τα παλιά

Συ κι εγώ, συ κι εγώ
στης ακρογιαλιάς τη γαλήνη
Συ κι εγώ, συ κι εγώ,
συ κι εγώ κι αν βγει κι η σελήνη
 
Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν άλλοτε,
θα σε κρατώ απ’ το χέρι
και της θάλασσας τ’ αγέρι
τη δροσιά του θα μας φέρει
 
Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν άλλοτε,
πάμε αγάπη μου, πάμε
στ’ ακρογιάλι π’ αγαπάμε
και που πάντοτε θυμάμαι
_______________________

        Θ’ Αναζητάς
                                                               Στίχοι: Ιφιγένεια Γιαννοπούλου
Θα ψάχνεις χρόνια να με βρεις
στις ξεχασμένες ιστορίες,
μες στα στενά της Αττικής
και σε παράνομες πορείες.
Θα ψάχνεις δρόμους για να βρεις
στο παρελθόν σου να γυρίσεις,
κι ό,τι αρνήθηκες να ζεις
τώρα θα θέλεις να το ζήσεις.

Θ’ αναζητάς
μα δε θα βρίσκεις το σφυγμό σου,
στον πυρετό της προσδοκίας θ’ αγρυπνάς.
Θ’ αναζητάς 
κι όταν θα καις μέσα στο παραμιλητό σου
σε όσα σβήσαν καταφύγιο θα ζητάς.

Συνθήκες, μέτρα και σταθμά
θα προσπαθείς ν’ αποκηρύξεις
και θα ζητάς μες στα τυφλά
ό,τι φοβήθηκες ν’ αγγίξεις.
Θα ψάχνεις χρόνια να με βρεις
στις σκοτεινές σου αναμνήσεις,
σε δρόμους της επιστροφής
που μόνη διάλεξες να κλείσεις.
_________________________

   Στη Πλατεία Αβησσυνίας
                                                                    Στίχοι: Βαγγέλης Γκούφας
Λαβομάνα, στυλ και ανθοστήλες
κράνη, πιάτα, ξιφολόγχες και αρβύλες
πήγα για να βρω καμιάν αντίκα
και τα όνειρά σου να πουλάνε βρήκα.

Στη Πλατεία Αβησσυνίας
μες στα παλιατζίδικα
κάτω στο Μοναστηράκι
με τα παπουτσίδικα.

Όλα τα παλιά, τα περασμένα
για ξεπούλημα στο δρόμο απλωμένα
πήρα ένα-δυο σε ευκαιρία
θα πηγαίνουν στη σαλοτραπεζαρία.

Στη Πλατεία Αβησσυνίας
μες στα παλιατζίδικα
κάτω στο Μοναστηράκι
στα γανωματζίδικα.

Τούτη τη ζωή να σου στολίζουν
περηφάνια περιττή να σε γεμίζουν
κι όταν πας να φας να τα θυμάσαι
παχουλός και βολεμένος όπως θα ‘σαι.

Στη Πλατεία Αβησσυνίας
μες στα παλιατζίδικα
κάτω στο Μοναστηράκι
με τα σουβλατζίδικα.
____________________________________

Αν Σ’ Αρνηθώ Αγάπη Μου  
                                                       Στίχοι: Δανάη Στρατηγοπούλου
Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου,
κακό μεγάλο να ‘βρω,
να μη με θέλει ο ουρανός,
ήλιο να βλέπω μαύρο.

Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου,
να μ’ αρνηθούν οι φίλοι,
χάδι ποτέ μου να μη δω,
να μη φιλήσω χείλη.

Αν σ’ αρνηθώ φιλώ σταυρό
κι όρκο βαρύ σου κάνω,
αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου,
να πέσω να πεθάνω.
_________________________

Ένας Σκύλος Στο Κολωνάκι
                                                                     Στίχοι: Φοίβος Δεληβοριάς
Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης
έξω απ’ το Everest ή στη Λουκιανού
το μάτι του σ’ ακολουθεί θέλεις δε θέλεις
καθώς βυθίζεσαι στο βίο που λες πως θέλεις
για να ξεφύγεις, από το βίο, από το βίο του διπλανού

Κοιτάει τις γκόμενες που θέλουν να πιαστούνε
που καταφτάνουν από χίλιες γειτονιές
ντυμένες χρώματα για να παραδοθούνε
στο πρώτο μπράτσο με φλεβίτσες που θα βρούνε
στη πρώτη τσέπη, στη πρώτη τσέπη,
που θα της λύνοντ’ οι κλωστές

Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, που τονε ξέρουν
οι gay μόδιστροι κι οι sexy φθισικές
οι σιλουέτες που στα εξώφυλλα υποφέρουν
κάτι σκιές, που η μια την άλλη λεν πως ξέρουν
και λεν “αγάπη μου“, λεν “αγάπη μου“,
με ολόιδιες φωνές.

Κοιτάει τ’ αστέρια ή πότε-πότε τα δεντράκια
κοιτάει τα κάστανα που καίνε στη φωτιά
κοιτάει τα λίγα που απομείνανε παιδάκια
το σιντριβάνι, τις καρδούλες, τα παγκάκια
τους καπουτσίνους στα φλιτζανάκια,
στα φλιτζανάκια, τα παγωτά

Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης
που τελευταία μόνο εμένα ακολουθεί
όλο τον διώχνω, του φωνάζω, λέω “τι θέλεις“,
μου λέει “βυθίζεσαι στον βίο που λες πως θέλεις“
και με κοιτάζει, και με κοιτάζει,
όπως κοιτούσες κάποτε συ

              Αυτή Που Περνάει  

Στην κοσμάρα μου ως συνήθως κι άξαφνα τη βλέπω να περνάει
Με μια τσάντα «Ελευθερουδάκης» και να μου χαμογελάει
Σαλιγκάρια στη Σταδίου και τριφύλλια στη Σίνα
Ομορφαίνεις βάδισμά μου την Αθήνα
Λεμονιές στην Κοραή, περικοκλάδες στου Ζώναρς
Θέλω να σε ξαναδώ κατά μόνας!

Αυτή που περνάει, αυτή που περνάει
Αυτή να ρωτήσουμε να δούμε που πάει
Αυτή να ρωτήσουμε τον προορισμό μας
Ο άγνωστος δρόμος της να βρει το δικό μας.

Τη ρωτάω «τι γίνεται» μου λέει απλώς «πηγαίνω στη σχολή μου
στη χοροεσπερίδα, στη συνέλευση, στη φιλοσοφική μου»
Περιβόλια στη Μπενάκη, στη Σκουφά βοσκοτόποι
Ζουζουνίζουν γύρω απ’ τ’ άνθος σου οι ανθρώποι
Λουλακί παραθυράκια στα ταξί και στα τρόλεϊ
Αλληλοκαλημερίζονται όλοι

Σαλιγκάρια στη Σταδίου και τριφύλλια στη Σίνα
Ομορφαίνεις, βάδισμά μου, την Αθήνα
Αν δεν έχεις τι να κάνεις σε παντρεύομαι τώρα
Και αρχίζει η ανοιξιάτικη ώρα
____________________________

    Τυφλές Ελπίδες
                                                          Στίχοι: Πέτρος Δουρδουμπάκης 
Είσαι κείνη που έψαχνα
που χρόνια λαχταρούσα
στην αγκαλιά σου θα ‘θελα
για πάντοτε να ζούσα

Με πλημμύρισαν τυφλές ελπίδες
από κείνη τη στιγμή που μ’ είδες
πως θα είμαστε μαζί
Παραδόθηκα στο κοίταγμά σου
πίστεψα στα λόγια τα δικά σου
έπεσα μες στη φωτιά

Πόσον επιπόλαια
φέρθηκα μπροστά σου
βιάστηκα να ξεδιπλώσω
όλα τα φύλλα της καρδιάς
_______________________________

Αυτές Οι Ξένες Αγκαλιές
                                                             Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Αυτές οι ξένες αγκαλιές
ήτανε κάποτε φωλιές
κι είχαν μάτια είχαν στόμα
κι όλο σου μιλούν ακόμα
σου μιλούν και σου φωνάζουν
κι είναι σα ν’ αναστενάζουν

Αυτά τα δέντρα στη βροχή
ήταν ανθρώποι μοναχοί
ήταν άνθρωποι δικοί μας
π’ αγαπήσανε μαζί μας
ποιος τους έπιασε στα δίχτυα
κι ορφανέψαν τόσα σπίτια

Δίψασα Στη Πόρτα Σου…

Δίψασα στη πόρτα σου γι’ αγάπη
κι έγειρα γλυκά να κοιμηθώ
Μαύρο δαχτυλίδι το φεγγάρι
τάμα σε ξωκλήσι μακρινό.

Έδεσα με κόμπο τη φωνή σου
δροσερό κλωνάρι της αυλής
δένδρο μυστικό του παραδείσου
μπαλκονάκι της μικρής ζωής.
_________________________

Τα Δυο Σου Χείλη Ποταμός
                                                         Στίχοι: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Τα δυο σου χείλη ποταμός
κι εγώ ψαρεύω λόγια
να τα κρεμούν στις εκκλησιές
ψαλτάδες στ’ αναλόγια
Τα δυο σου χείλη ποταμός
κι εγώ ψαρεύω λόγια
στον ουρανό σε γύρεψα
μα το ‘βαλες στα πόδια
 
Με χρώματα που τα παιδιά
κρύβουν μες στη καρδιά τους
οι άγγελοι ζωγράφισαν
για σένα τα φτερά τους
βγήκε τρελή η ζωγραφιά
σαν όνειρο μονάχο
κι εσένα μόνο φυλαχτό
μες στη ζωή μου να ‘χω
 
Να ‘ρθω απόψε πιο αργά
να ‘ρθω να με κοιμήσεις
κι όλης της γης τις ομορφιές
γλυκά να μου χαρίσεις
Καλήν αντάμωση λοιπόν
απόψε στα όνειρά μας
ίσως να σμίξουμ’ αύριο
πάλι με τη χαρά μας
_____________________

     Ζήνωνος
                                                                      Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Πάσχα στο χωριό
συγκέντρωση μετοίκων
Τα νέα απ’ την Αθήνα
στα όνειρα μου σφήνα
Πόζα και λουστρίνι,
ο Νάκος φιγουρίνι
Πείνα μου μοιραία
ζήλια μου ρομφαία
Μπήκα σ’ ένα τρένο
πίσω δε κοιτούσα
Μέσα μου πετούσα
ψήλωσα δυο πόντους…

Ζήνωνος
μ’ έντυσε η ζωή στρατιώτη
Ζήνωνος
πόρνη η αγάπη η πρώτη
από βράδυ σε πρωί
μου τελειώνει η ντροπή
Ζήνωνος…

Εδώ οι χωριανοί μου
δε βοηθάνε άλλο
Σκούριασαν τα χέρια
βρήκα άλλους τρόπους
Είπα να χαθώ
το τέλος μου να βάλω
Λίγο ακόμα επάνω
τρέλα μου σε φτάνω
Στις εφημερίδες
μάνα αν με είδες
Μη μου στεναχωριέσαι
Μάνα δε μ’ αξίζει…
______________________

Μια Βοσκοπούλα Αγάπησα
                                                            Στίχοι: Γεώργιος Ζαλοκώστας
Μια βοσκοπούλα αγάπησα,
μια ζηλεμένη κόρη
και την αγάπησα πολύ
-ήμουν αλάλητο πουλί-,
δέκα χρονών αγόρι.

Μια μέρα που καθόμαστε
στα χόρτα τ’ ανθισμένα,
-“Μάρω, ένα λόγο θα σου πω,
Μάρω“, της είπα, “σ’ αγαπώ,
τρελαίνομαι για σένα“.

Από τη μέση μ’ άρπαξε,
με φίλησε στο στόμα
και μου ‘πε: “Γι’ αναστεναγμούς,
για της αγάπης τους καημούς
είσαι μικρός ακόμα“.

Μεγάλωσα και τη ζητώ…
άλλο ζητά η καρδιά της
και με ξεχνάει τ’ ορφανό…
Εγώ όμως δε το λησμονώ
ποτέ το φίλημά της.

   Η Αναχώρησή Της

Ξυπνώ και μου ‘παν έφυγεν η κόρη π’ αγαπούσα
και κατεβαίνω στο γιαλό
τη θάλασσα παρακαλώ
τη πικροκυματούσα.

-“Εγώ τα πρωτοδέχτηκα τ’ αφράτα της τα κάλλη“,
μου ‘πε ‘να κύμα και γι’ αυτό
με πόθο και με γογγυτό
φιλώ το περιγιάλι.

-“Τα μάτια της“, ερώτησα, “μην ήταν δακρυσμένα;”
Έν’ άλλο κύμα μου μιλεί:
-“Σα το χαρούμενο πουλί,
επήγαινε στα ξένα“.

Το τρίτο κύμα ρώτησα: -“Εμέ γιατί ν’ αφήσει,
να κλαίγω και να λαχταρώ;”
Περνά το κύμα το σκληρό
χωρίς να μου μιλήσει.
___________________________

         Πρώτη Μου Φορά
                                                                   Στίχοι: Νινή Ζαχά
Πέρασα κι εγώ βράδια αξημέρωτα
κλαίγοντας για έναν μεγάλο έρωτα,
άκουσα και είπα τόσα λόγια τρυφερά,
ένιωσα τον πόνο που ομορφαίνει τη χαρά.

Κι έφτασα να πω “όλα τα χόρτασα,
τα ‘ζησα, τα χάρηκα, τα γιόρτασα“.
Κι ήρθες κι όταν μ’ άγγιξες
και μου ‘πες “σ’ αγαπώ“,
μ’ έκανες να πω:

Θεέ μου, πρώτη μου φορά που αγαπάω τόσο
αχ, και να μπορούσα να σου δείξω πόσο,
βλέπω μες στη λάμψη των δικών σου των ματιών
πόσο ήταν ασήμαντα όλα στο παρελθόν.

Πρώτη μου φορά η ψυχή μου τρέμει τόσο
κι έχω στην καρδιά μου τόσα να σου δώσω
που αναρωτιέμαι τώρα πια στα σοβαρά:
Μήπως αγαπώ πρώτη φορά;

Πίστεψα για μια στιγμή πως γέρασα
μ’ όλα αυτά που έζησα, που πέρασα,
ζύγιασα του έρωτα τις λύπες, τις χαρές
κι είδα ότι πόνεσα τις πιο πολλές φορές.

Κι έφτασα να πω “φτάνουν τα βάσανα,
τα ‘σβησα, τα ξέχασα κι ανάσανα“.
Κι ήρθες κι όταν μ’ άγγιξες και μου ‘πες “σ’ αγαπώ“
μ’ έκανες να πω:

Θεέ μου, πρώτη μου φορά που αγαπάω τόσο
αχ, και να μπορούσα να σου δείξω πόσο,
βλέπω μες στη λάμψη των δικών σου των ματιών
πόσο ήταν ασήμαντα όλα στο παρελθόν.
____________________________

        Της Ξενιτιας
                                                            Στίχοι: Ερρίκος Θαλασσινός
Φεγγάρι μάγια μου ‘κανες
και περπατώ στα ξένα
είναι το σπίτι ορφανό
αβάσταχτο το δειλινό
και τα βουνά κλαμένα

Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί
να πάει στη μάνα υπομονή

Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί
ένα χελιδονάκι,
να πάει να χτίσει τη φωλιά
στου κήπου τη κορομηλιά
δίπλα στο μπαλκονάκι.

Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί
να πάει στη μάνα υπομονή

Να πάει στη μάνα υπομονή
δεμένη στο μαντίλι
προικιά στην αδερφούλα μου
και στη γειτονοπούλα μου
γλυκό φιλί στα χείλη

‘Ανοιξε Το Παράθυρο

Τα λόγια ήτανε καλά
καλά και τιμημένα
μαλαματένιος ο σταυρός
χωρίς καδένα

‘Ανοιξε το παράθυρο να μπει
δροσιά να μπει του Μάη
εμείς γι’ αλλού κινήσαμε, γι’ αλλού
κι αλλού η ζωή μας πάει

Οι βέρες ήτανε χρυσές
χρυσές κι οι αλυσίδες
που δέσανε τα νιάτα μας
πως δε τις είδες
__________________________

        Ρούχο Πεταμένο
                                                       Στίχοι: Κωνσταντίνος Θαλασσοχώρης
Μαύρος καφές στα χείλη ο θυμός σου
μαύρη καρδιά στα στήθη ο καπνός σου
Μέρα βαριά στη πόλη ξημερώνει
μπαίνει το φως της Κυριακής
απ’ το μπαλκόνι.

Γιατί κανείς να μη μου πει
γλυκά μια καλημέρα;
Τι κι αν μου γράφεις στον καθρέφτη
“χαμογέλα“…
Το παρελθόν υπάρχει και θυμάται
μα δεν υπάρχει η μορφή σου,
φεύγει μακριά η θύμησή σου,
κι ό,τι έχω πάθει εγώ για σένα
φεύγει μαζί σου…

Φυσάει ψυχρός αέρας κι η φωνή μου
σα την ηχώ χτυπάει το κορμί μου.
Μόνος εδώ σα ρούχο πεταμένο
να με μαζέψει, κάποιαν αγάπη
περιμένω…
______________________________

               Μια Φυλακή
                                                            Στίχοι: Μίκης Θεοδωράκης
Μια φυλακή, πως μας φτάσαν ως εκεί
μια φυλακή, η ζωή μου φυλακή
Χωρίς ποινή, πως μας φτάσαν ως εκεί
και δικαστή, η ζωή μου φυλακή

Στου Μακρυγιάννη πριν προλάβεις να μιλήσεις
εγγλέζου βόλι σε γονάτισε
μας κοίταζες με βλέμμα μελαγχολικό
να σκεφτόσουνα θαρρείς,
πόσο λίγο η μέρα κράτησε

Μες στις πλατείες ένας-ένας καθισμένοι
τη μοναξιά μας τη γραμμένη
Τη σφράγισες με βλέμμα μελαγχολικό
ποιος θα πει το μυστικό,
στη ζωή μας τη χαμένη
_________________________

Το Λέει Και Το Τραγούδι…
                                                          Στίχοι: Λίλη Ιακωβίδου
O ζωντανός ο χωρισμός,
-το λέει και το τραγούδι-
παρηγοριά δεν έχει,
από την ώρα που ‘φυγες
έχει βουρκώσει ο ουρανός
και θλίψη σιγοβρέχει.

Παρηγοριά έχει ο θάνατος,
-το λέει και το τραγούδι-
και λησμοσύνη ο χάρος,
πέτρα που δε μετακυλά
κι ασήκωτο μολύβι
του χωρισμού το βάρος.

Kοιτάζω την εικόνα σου,
παιδί μου αγαπημένο
παρηγοριά για να βρω
και το γλυκό χαμόγελο
της ζωγραφιάς σου κάνει
τον πόνο μου πιο μαύρο.

Η αγάπη πάντα είναι διπλή,
-το λέει και το τραγούδι-
μα ο καημός περίσσος,
άξαφνα μες στη μοναξιά
πληγώνει και τρομάζει
σα ψέμα και σα μίσος.

O ζωντανός ο χωρισμός,
το λέει και το τραγούδι
παρηγοριά δεν έχει,
από την ώρα που ‘φυγες
παιδί μου αγαπημένο
ο νους σε σένα τρέχει.
______________________

Μεθυσμένη Πολιτεία
                                                        Στίχοι: Δημήτρης Ιατρόπουλος
Μεθυσμένη πολιτεία
με σημάδεψες βαθιά
είχα κάποτε μι’ αγάπη
και τη πήρ’ η συννεφιά
μες στην έρημη πλατεία
τ’ όνειρό μου το παλιό
μεθυσμένη πολιτεία σ’ αγαπώ

Μεθυσμένη πολιτεία
μια κορνίζα αδειανή
μια λατέρνα είν’ η ζωή μου
με ξεκούρδιστη φωνή
πάνε κι έρχονται σα πλοία
οι αναμνήσεις στον καιρό
μεθυσμένη πολιτεία σ’ αγαπώ

Μεθυσμένη πολιτεία
κάποιας άλλης εποχής
σε γυρεύω στο τραγούδι της βροχής
μια παλιά φωτογραφία
στο συρτάρι το κλειστό
μεθυσμένη πολιτεία σ’ αγαπώ.
______________________

                 Μικρές Νοθείες
                                                                            Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Ποτέ του δε κατάφερε να βγει σε μια λιακάδα
και ζει μ’ ό,τι, περίσσεψε από ‘να σκάρτο ποίημα
τα πρωινά σηκώνεται με μια βαριά ζαλάδα
και λέει πως τον ξύπνησεν ένα μεγάλο κύμα

Κρεμάει τις αφίσες του στα παράθυρά του
κρύβει το φως μα κρύβει κι όλα τ’ άλλα
γιατί το μόνο που λαχτάρησε ως λάφυρά του
είναι μια θάλασσα να φτάνει ως τη σκάλα

Βάζει σημάδια με στυλό πάνω στον τοίχο του
μετράει το ύψος του που πόντο-πόντο χάνει
μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει απ’ τον ύπνο του
στέκεται όρθιος και τρυπάει το ταβάνι

Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια
πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες
ξέρει αν μπορούσε θα ‘κανε μία από τα ίδια
αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες

          Μη Φύγεις

Μη φύγεις άμα δε γυρίσεις
ψέμα οι χρησμοί του δράματος
δεν έχει τίποτα να λύσεις
όλα ζωή και θάνατος

Αυτό που νιώθω όταν γελάω
εσύ το νιώθεις όταν κλαις
κι όσα με ζόρια εγώ περνάω
εσύ τα βλέπεις αμμουδιές

Μονάχα αυτό κατάλαβα
απ’ όλο το ταξίδι
πως όσο αλλάζουμε ζωή
τόσο μένουμε ίδιοι

δεν έχω κάτι να σου πω
τι να σου εξηγήσω
νύχτα με παίρνουν τα όνειρα
νύχτα με φέρνουν πίσω

Τα καλοκαίρια μόνο ξέρουν
να μας γλυκαίνουν τους καιρούς
κι όσα τα δυο μας μάτια θέλουν
αυτά μας κάνουν κυνηγούς

Τώρα τα βλέπω όλα απλά
σαν αλητάκος σκύλος
όπως γελάνε τα παιδιά
και όπως σκάει ο ήλιος
_____________________

          Αρετούσα
                                                          Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Σ’ έχω ψάξει στη γη των αγγέλων
εκεί που τ’ όνειρο ζει
απ’ το ποτέ ως το μέλλον
στην αιώνια στιγμή

Στο κρυφό σταυροδρόμι του κόσμου
εκεί που τ’ όνειρο ζει
ένα φιλί έλα δώσμου
ένα μόνο φιλί

Αχ ζούμε οι άνθρωποι μες στο πουθενά
μα όταν βρισκόμαστε βγάζουμε φτερά
και γεννιόμαστε ξανά
Αχ μέσα στ’ όνειρο σ’ είδα μια φορά
Αρετούσα με τα κόκκινα μαλλιά
στο μπαλκόνι σου θ’ ανέβω κρυφά

Στης σελήνης το αρχαίο πηγάδι
εκεί που τ’ όνειρο ζει
μου ‘χες χαρίσει ένα χάδι
μου ‘χες δώσει μια ευχή

Θα σε ψάχνω στο τέλος του χρόνου
στην αρχή τ’ ουρανού
μ’ ένα τραγούδι του δρόμου
Θα σε ψάχνω παντού
_______________________

             ‘Αννα
                                                                Στίχοι: Γιάννης Καλαμίτσης
‘Αννα, δεν είναι η βροχή
που σου χαράκωσε το βλέμμα,
είναι που είσαι μοναχή
κι αν τ’ αρνηθείς θα είναι ψέμα.

Ξέρω το δάκρυ το καφτό,
άμα το δω σε μάτια ξένα.
‘Αννα, γιατί να σου κρυφτώ,
είμαι μονάχος σαν κι εσένα.

‘Αννα, οι άνθρωποι πονούν
και τους φοβίζει το σκοτάδι.
Πόσοι γι’ αγάπη δεν μιλούν
για να περάσουν ένα βράδυ.

Πόσοι δε λένε “Σ’ αγαπώ“
και το ξεχνάνε μόλις φέξει.
‘Αννα, ποτέ δε θα στη πω
αν δε τη νιώσω αυτή τη λέξη.

Έλα λοιπόν και μη ντραπείς
μα σε παρακαλώ μονάχα:
πες ό,τι θες, όμως μη πεις
πως μ’ έχεις αγαπήσει τάχα.

‘Ανθρωποι Μονάχοι

Υπάρχουν άνθρωποι
που ζουν μονάχοι
σα το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα π’ απλώνει
κι αυτοί βουβοί, σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι

‘Ανθρωποι μονάχοι
σα ξερόκλαδα σπασμένα,
σα ξωκλήσια ερημωμένα,
ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι
σα ξερόκλαδα σπασμένα
σα ξωκλήσια ερημωμένα,
σαν εσένα, σαν εμένα…
_____________________

Τρία Ρουμπαγιάτ
                                                            Στίχοι: Ομάρ Καγιάμ
Σήκω και δώσε μου κρασί
τα λόγια είναι χαμένα
Απόψε το χειλάκι σου
θα ‘ναι το παν για μένα

Κι όσο για τα ταξίματα
και για τα κρίματά μου
τα βλέπω σα τα κατσαρά
μαλλιά σου μπερδεμένα

Για ‘κείνα που δεν έκανα
και που ‘χω καμωμένα
Αν έχω τη ζωή σωστά
είτε στραβά παρμένα

Αυτό θα ‘ν’ το μαράζι μου
κρασί λοιπόν, ποιος ξέρει
μη βγαίνει τούτ’ η αναπνοή
στερνή φορά από μένα

Όταν θελήσει η μοίρα μου
τον κόσμο αυτό ν’ αφήσω
και κάθ’ ελπίδα για ζωή
απ’ τη καρδιά μου σβήσω

Μια κούπα από τη στάχτη μου
να φτιάξετε συντρόφοι
σαν θα γεμίζει με κρασί
μπορεί να ξαναζήσω
__________________________

Αγάπη Που ‘γινες Δίκοπο Μαχαίρι
                                                                  Στίχοι: Μιχάλης Κακογιάννης
Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι
κάποτε μου ‘δινες, μόνο τη χαρά
μα τώρα πνίγεις τη χαρά στο δάκρυ
δε βρίσκω άκρη, δε βρίσκω γιατρειά

Φωτιές ανάβουνε μες στα δυο του μάτια
τ’ αστέρια σβήνουνε όταν με θωρεί
σβήστε τα φώτα σβήστε το φεγγάρι
σα θα με πάρει τον πόνο μου μη δει
____________________________

Συ Μου Χάραξες Πορεία
                                                                 Στίχοι: Απόστολος Καλδάρας
Δυο φιλιά σου κι ένα χάδι
ένα πικραμένο βράδυ
μου ταράξαν της ψυχής μου τη γαλήνη.
Παραδόθηκα σε σένα,
δε λογάριασα κανένα
κι είπα τώρα ό,τι θέλει ας γίνει.

Συ μου χάραξες πορεία,
εσύ γλυκιά μου αμαρτία.

Πως την έπαθα δε ξέρω,
ξέρω μόν’ ότι υποφέρω
όλη νύχτα πάνω στο κρεβάτι,
να ζητάω, -για φαντάσου-,
τα παράνομα φιλιά σου
και να μη μπορώ να κλείσω μάτι.

Όμως σκέπτομαι για λίγο
να καθίσω ή να φύγω,
αφού ξέρω απ’ τους δυο μας τι θα μείνει.
Να ποιο θα ‘ναι το φινάλε,
πόνοι, δάκρυα και βάλε,
μα θα μείνω κι ό,τι θέλει ας γίνει.
__________________________

      ‘Ασμα Ασμάτων
                                                             Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Τι ωραία που είναι η αγάπη μου
με το καθημερινό της φόρεμα
κι ένα χτενάκι στα μαλλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

-Κοπέλες του ‘Αουσβιτς,
του Νταχάου κοπέλες,
μην είδατε την αγάπη μου;
-Την είδαμε σε μακρινό ταξίδι,
δεν είχε πια το φόρεμά της
ούτε χτενάκι στα μαλλιά.

Τι ωραία που είναι η αγάπη μου,
η χαϊδεμένη από τη μάνα της
και τ’ αδελφού της τα φιλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

-Κοπέλες του Μαουτχάουζεν,
κοπέλες του Μπέλσεν,
μην είδατε την αγάπη μου;
-Την είδαμε στη παγερή πλατεία
μ’ έναν αριθμό στο άσπρο της το χέρι,
με κίτρινο άστρο στη καρδιά.
__________________________________

Ταξίδι Στα Κύθηρα
                                                                       Στίχοι: Ελένη Καραΐνδρου
‘Αρρωστη καρδιά
δε βρίσκει γιατρειά
στη λησμονιά
χάνεται στ’ αγιάζι
μέσα στο βοριά
στα ξένα μακριά

Κι όλο περιμένει
πάλι τη στιγμή
να ξαναρθεί
το καράβι στο λιμάνι θα φανεί
θαλασσινό πουλί
στα όνειρά μας

Σ’ άγγιξε ξανά
του κόσμου η παγωνιά
κι η ερημιά
πώς να τη γιατρέψεις
τη παλιά πληγή
βαθιά μες στη ψυχή
______________________________

       Πάει Η Αγάπη Μου
                                                                     Στίχοι: Γιάννης Καραλής
Πάει η αγάπη μου, πάει με άφησε
μόνη σε κάποια γωνιά
να ‘τανε Θεέ μου καλύτερα φάρσα,
αχ να ‘τανε πρωταπριλιά.

Κάποιο παγκάκι κοιτάζω στο πάρκο
και χίλια θυμάμαι φιλιά,
όρκοι κομμάτια και πίκρα στα μάτια
δε λέει να σβήσει η φωτιά.

Πάει το όνειρο πάει η ελπίδα
χαμένη και πού να σε βρω
ήταν μια μέρα θυμάμαι τ’ Απρίλη
που χάθηκες στο δειλινό.
__________________________

         Εφτά Ζωές
                                                            Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Είναι κορμιά που μένουνε
για πάντα σταυρωμένα
κι άλλα που απομένουνε
εξόριστα στη γη.
Είναι κορμιά που ανθίζουνε
στον ύπνο τους κρυμμένα
κι εκείνα που ραγίζουνε
στου ‘Αδη το φιλί.

Εφτά ζωές το σώμα σου
το γύρεψα στα ξένα
το πόθησα, το λάτρεψα
το άπιαστο φιλί
Εφτά ζωές το σώμα σου
ταξίδευε σε μένα
στα όνειρα το γιάτρευα
το ‘χανα στη ζωή.

Είναι κορμιά που αλλάζουνε
τις νύχτες διχασμένα
Είναι κορμιά που μοιάζουνε
δωμάτια κλειστά
Είναι κορμιά που ζύγωσαν
το τέλος γιατρεμένα
είναι κορμιά που ρίζωσαν
και κάρπισαν βουβά.

      Ερωτικό

Με μισάνοιχτα χείλη
σε πήρε ο ύπνος
Ποιον κοιτάς, που μιλάς, που ξεχνάς
σε ποιον κήπο;
Τα κλειστά σου τα μάτια,
τα χέρια, ο λαιμός
τα τυλίγει μιας πρόωρης άνοιξης φως
Ησυχία. Η ανάσα σου μόνο
σαν ήχος χρυσός

Το σεντόνι τραβήχτηκε λίγο απ’ το σώμα
Τέτοια αγάπη γυμνή,
τόσο ωραία ακόμα
Ξαγρυπνά στα μικρά σου τα στήθη, στον ώμο
Τα φτερά της γυμνάζοντας
πέρα απ’ τον κόσμο
Η Σιωπή.
Ο βαρύτιμος του Έρωτα, Λόγος

Ποιο άραγε όνειρο τώρα το κορμί σου αθωώνει
Και χαϊδεύει το πρόσωπο
και τα όμορφα φρύδια
Και κοιτά τα σημάδια μου,
τα γυμνά σου στολίδια
Πως αγάπησα, Θεέ μου,
τα ίχνη του χρόνου πάνω στο δέρμα
Ησυχία.
Πως χτυπά δυνατά της αγάπης μου η φλέβα
__________________________________

Ο Κουρασμένος Δρόμος Μου
                                                                         Στίχοι: Βαγγέλης Κορακάκης
Ήρθα και φεύγω μόνος μου
είμαι καπνός κι αγέρας
ο κουρασμένος δρόμος μου
ήταν χαρά μιας μέρας

Ήταν χαρά που κράτησε
όσο κρατάει ένα χάδι
και πριν προλάβω να χαρώ
την έχασα το βράδυ

Ήρθα και φεύγω μόνος μου
μες στη καρδιά της μπόρας
τα όνειρα κι ο τόπος μου
ήταν χαρά μιας ώρας

Ήρθα και φεύγω μόνος μου
γι’ αλλού πανιά ανοίγω
ο κουρασμένος δρόμος μου
ήταν χαρά για λίγο
______________________

Ήταν Πέντε, Ήταν Έξι…
                                                                  Στίχοι: Σταύρος Κουγιουμτζής
Ήταν πέντε, ήταν έξι κι έγινεν εφτά
το παράπονο με πήρε κι έκλαψα πικρά,
έκλαψα για τη ζωή μου και για το γραφτό
το ρολόι μου δείχνει οχτώ

Διάβασα τα γεγονότα και τη κοσμική
για ποδόσφαιρο για φόνους και πολιτική
στην Ασία φασαρίες πείνα κι ερημιά
το ρολόι μου δείχνει εννιά

Μια γειτόνισσα απλώνει ρούχα καθαρά
πλένει με μια νέα σκόνη κι είναι αστραφτερά
με τραγούδια για τη φτώχεια και τη ξενιτιά
ρετιρέ παίρνω στη Κηφισιά

Τα λουλούδια δε μυρίζουν είναι πλαστικά
ένα φίλο και μι’ αγάπη είχα μια φορά
τώρα βρέχει
κάποιος τρέχει
δε μπορώ να δω
το ρολόι σταμάτησε ‘δω

Ένας Κόμπος Η Χαρά Μου

‘Ασε με πάλι να σου πω
για χρόνια περασμένα
για τα τραγούδια που αγαπώ
τα παραπονεμένα

Ένας κόμπος η χαρά μου
κι όμως αν θα ‘ρθεις
στάλα-στάλα θα στη δώσω
για να δροσιστείς

‘Ασε με πάλι να ρωτώ
ο χρόνος τι θα φέρει
ο ήλιος και ο κεραυνός
μου στήσανε καρτέρι

Ήθελα Να ‘μουνα Πουλί

Ήθελα να ‘μουνα πουλί
να ‘μουν χελιδονάκι
να σ’ αγαπώ την άνοιξη
και το καλοκαιράκι.

Ήθελα να ‘μουν σύννεφο
τον κόσμο να γυρίζω
κι όταν σε καίει ένας καημός
εγώ να σε δροσίζω.

Ήθελα να ‘μουν αετός
να μη με πιάνει μπόρα
να σ’ αγαπώ μες στη ζωή
κάθε στιγμή και ώρα.
____________________

       ‘Αδειοι Οι Δρόμοι
                                                               Στίχοι: Μαρία Κουγιουμτζή
‘Αδειοι οι δρόμοι που ερχόσουνα
δεν έρχονται ούτε κι οι φίλοι
πετάει ο αγέρας κουρελόχαρτα
για ελευθερία και ειρήνη

Όμως εγώ δεν είμαι ελεύθερος
δεν έχει ειρήνη η ψυχή μου
στεγνό το σώμα από έρωτα
έρημη χώρα η ζωή μου

‘Αδειοι οι δρόμοι που ερχόσουνα
στη πολιτεία τη χαμένη
και η αγάπη μες στο στήθος μου
σα τραυματίας ανασαίνει

Στο κρύο σπίτι η τηλεόραση
να δείχνει φόνους κι εκτελέσεις
κι εγώ χτυπώ ένα μαύρο τύμπανο
με παραισθητικές ενέσεις
___________________________

         Σε Θέλω
                                                                  Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης
Σε θέλω κι έχω κουραστεί
Τους ίδιους τοίχους να κοιτάω
Εγώ που σ’ είχα εμπιστευτεί
Πάνω σε κρίσιμη στιγμή
Τώρα κλεφτά σε συναντάω.

Αλλιώς το είχα φανταστεί
Κι αλλιώς το πράγμα μου προκύπτει
Το σχέδιο δεν με καλύπτει
Μα εγώ σε θέλω κι έχω τόσο κουραστεί
Αλλιώς το είχα φανταστεί.

Ένας καφές τη Κυριακή
Ό,τι απαιτώ απ’ τη ζωή σου
Περνάω φάση τραγική
Να μπαίνει βάση η λογική
Στις συναντήσεις μου μαζί σου.

Αυτή Η Νύχτα Μένει

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού, κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα, πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δε βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι
και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ’ άστρα μες στην λασπουριά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου ‘γνεφ’ η καρδιά, πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι
__________________________________

Κανένας Δε Χαϊδεύει Σαν Εσένα
                                                                             Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
Κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα
ο ήλιος μόνo, ο ήλιος ο ζεστός
σε χρόνια παιδικά και ξεχασμένα
κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα.

Το χάδι στο κορμί, το χάδι στη ψυχή
κάποτε νόμιζα πως είναι δεδομένα
και άνθρωποι αχάιδευτοι με ράγισαν και μένα
ο κόσμος είναι, αγάπη μου, σκληρός
κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα.

Αν χάιδευαν κι οι άλλοι σαν εσένα
θα ήτανε παράδεισος η γη
και όλα τα παιδιά ευτυχισμένα 
κι οι γέροι όλοι χαμογελαστοί.
Αν χάιδευαν κι οι άλλοι σαν εσένα
θα ήτανε μουσεία οι φυλακές
κι οι πόλεμοι στα εικονογραφημένα
εφιάλτες από άλλες εποχές.

Κανένας όμως, μάτια μου θλιμμένα
κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα.
_________________________________

Μαυρομαλλούσα Κοπελιά
                                                          Στίχοι: Κώστας Κοτούλας
Μαυρομαλλούσα κοπελιά
το φιλί σου στο νερό
να μη πέσει τ’ αλμυρό.
Θα γίνει η θάλασσα γλυκιά,
το φιλί σου το γλυκό
θα μ’ αφήσει νηστικό.

‘Ασπρο πουλί θαλασσινό
μαρτυρά τον ουρανό,
τα νερά και το βουνό.
Δίχτυ πλεγμένο με κλωστή
ασημένια και χρυσή
με κρατά στη κουπαστή.

Μαυρομαλλούσα κοπελιά
χίλια όρη θα διαβώ
ώσπου να σε ξαναδώ.
Μοιάζεις με θάλασσα πλατιά
σα γελάς το πρωινό,
με πετάς στον ουρανό.

‘Ασπρο πουλί θαλασσινό,
μαρτυρά τον ουρανό,
τα νερά και το βουνό.
Αν έρθουν άνθρωποι κακοί,
κάτι θα τους πω στ’ αφτί
για μι’ αγάπη δυνατή.

Βάρκα Χωρίς Πανιά

Μονάχος μου περνώ
στα κύματα μετρώ
πόσες μέρες λείπεις μακριά μου
‘Αδειασεν ο γιαλός
κι έρημος μονάχος
γλάρους έχω μόνο συντροφιά μου
 
Βάρκα χωρίς πανιά,
μακριά απ’ τη στεριά
μ’ άφησες να δένω μες στο κύμα
Βάρκα χωρίς κουπιά
σε θάλασσα πλατιά
βούλιαξε η αγάπη μας -τι κρίμα
 
Περνούσαμε καλά
βαρκάδα κι αγκαλιά
και τα βράδια βόλτα στην πλατεία
Μόνος μου θα χαθώ
λιμάνι πώς θα βρω
στ’ ανοιχτά με βρήκε η τρικυμία

Με Πνίγει Τούτη Η Σιωπή

Πικρό το βράδυ σκυθρωπό
αργεί να ξημερώσει
στο σπίτι μέσα το κλειστό
ερημιά έχει φυτρώσει

Με πνίγει τούτη η σιωπή
τούτη η στενοχώρια
στο δρόμο να ‘χουνε γιορτή
κι εμείς να ζούμε χώρια

Αυτό το βράδυ δεν μπορώ
γωνιά να βρω ν’ αράξω
στο δρόμο τον ερημικό
να βγω και να φωνάξω
_________________________

            Κι Εσύ Τρελή…
                                                                           Στίχοι: Μαρίζα Κωχ
Δες με, πίσω από λάστιχα, τροχούς
βαλμένος σταθερά μέσα σε πρέσα
δες με, πίσω από γυάλινα φτερά
που φόρεσα γερά γιατί σ’ αρέσα’
 
Κι εσύ τρελή με τυραννάς
και πίκρες με κερνάς πρωί και βράδυ,
μοιάζεις με κόρη μάγισσας
π’ αλλάζει πρόσωπο μες στο σκοτάδι
 
Δες με, δεκάξι ώρες στο ντορό
γεννιέμαι και πεθαίνω στο τιμόνι
δες με, δεκάξι ώρες δεν περνούν
μες στο πνιχτόν αέρα που σκοτώνει

                  Τι Πάθος
                                                                        Στίχοι: Δημήτρης Λάγιος
Μην η αθωότητά μου είναι μέσα στη σιωπή
σ’ ένα θησαυρό χαμένο που γυρεύω μια ζωή
μη τη ξόδεψα στα ζάρια μη τη πήρε το κρασί
ίσως φταίει η βροχή που κλαίει με παράπονο κι οργή

Τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου
βραδιάζει κι αλλάζει το χρώμα τ’ ουρανού
βραδιάζει κι αλλάζει το χρώμα τ’ ουρανού
τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου

Χάνω την ισορροπία κι ο αέρας με τρυπά
φταίνε κι οι κραυγές των γλάρων σ’ ένα γκρίζο ορίζοντα
οι αποστάσεις με λυγίζουν δεν υπάρχει επιστροφή
ειν’ η αθωότητά μου μέσα στη καταστροφή

               Να Ονειρεύομαι…

Να ονειρεύομαι απ’ το παράθυρο να ταξιδεύω
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Η σωτηρία μου είναι ο θάνατος και το κορμί σου
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Να ονειρεύομαι απ’ το παράθυρο να ταξιδεύω
σ’ ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα

Ν’ αγγίζω το βυθό και να ξοδεύομαι γιατί το θέλω
σ’ ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα

Να ονειρεύομαι απ’ το παράθυρο να ταξιδεύω

Η γύμνια λάμπει με του λευκού τη λάμψη
μαγεύει το θάνατο με το λευκό
απουσία κι όλα τίποτα, δαπάνη, γύμνια…

Να ονειρεύομαι απ’ το παράθυρο να ταξιδεύω
με τον έρωτα γύρω και το θάνατο κάτω απ’ τα μάτια

Ξόδεμα συνέχεια δεν υπάρχουν μάσκες
τ’ όνειρο είναι που μαγεύει 

Ανοίγω… ξημερώνει…

Μη Τη Πιστεύεις Την Αγάπη…

Μη τη πιστεύεις την αγάπη
στάζει παράπονο θολό
κυλάει εκεί κυλάει εδώ
και συ πιστεύεις την αγάπη

Έχει τον ήλιο στο ‘να χέρι
στ’ άλλο σκουριάζει τον καιρό
μας βάζει όλους στο χορό
και συ πιστεύεις την αγάπη

Θάλασσα είναι η αγάπη
κλεισμένη μέσα στη καρδιά
ειν’ η καρδιά μικρό καράβι
που η αγάπη κυβερνά

Μαρία Ακόμα Σ’ Αγαπώ…

Μαρία ακόμα σ’ αγαπώ
εκπέμπω sos  και περιμένω
συνταξιδιώτης με το φως
ένα παιδί κυνηγημένο

Μαρία ακόμα σ’ αγαπώ
φυλλοροεί ο καιρός περνάει
δραπέτης απ’ το θάνατο
ένα παιδί που σ’ αγαπάει

Κλειστό παράθυρο η ζωή μου
σκόνη και άθροισμα λειψό
με πνίγει η ερημιά του ονείρου
κόβει το δρόμο μου στα δυο

Μαρία ακόμα σ’ αγαπώ
βυθίζομαι και τελειώνω
παράνομα στον κόσμο αυτό
ένα παιδί έξω απ’ το χρόνο

Κλειστό παράθυρο η ζωή μου
σκόνη και άθροισμα λειψό
με πνίγει η ερημιά του ονείρου
κόβει το δρόμο μου στα δυο

Μαρία ακόμα σ’ αγαπώ…
_______________________

Η Μέρα Κείνη Δε Θ’ Αργήσει…
                                                                   Στίχοι: Φώντας Λάδης
Η μέρα κείνη δε θ’ αργήσει
που μπρος μου θα σε ξαναδώ
το φως του ήλιου θα ραγίσει
και συ θα τρέχεις προς τα δω

Θε να σκορπά το μέτωπό σου
χρυσή βροχή στον ουρανό
και θα ‘ν’ τ’ ωραίο πρόσωπό σου
κι απ’ το φεγγάρι πιο χλωμό

Κι όταν θα σμίξουν οι καρδιές μας
όλα θα λάμψουνε αλλιώς
και θα χαθεί μες τις σκιές μας
όλος ο κόσμος ο παλιός

Η μέρα κείνη δε θ’ αργήσει
κυνηγημένο μου πουλί
σε πήρε κάποτε η δύση
σε ξαναφέρνει η ανατολή

      Έγιν’ Η Ζωή Μας…

Η ζωή μας τάχα που πηγαίνει
έτσι όπως μονότονα κυλά;
Σ’ ένα σούπερ-μάρκετ μπαινοβγαίνει
μα τα χέρια μένουν αδειανά.

Χάθηκαν τα πρόσωπα στην πρέσα
κι έγινε η αγάπη πιο φτωχή.
Σε χωριά και πολιτείες μέσα
όλα γίναν ένα, δύο, χι.

Βάλε μια κεραία στο κεφάλι,
παίξε στην οθόνη της ψυχής.
Σε βαθύ κι ατέλειωτο κανάλι,
παίζουμε ένα σήριαλ κι εμείς.

Έγινε η ζωή μας
μια πετυχημένη κουρελού.
Φτάσαμε στο τέρμα
κι όμως ξεκινήσαμε γι’ αλλού.
_________________________

          Έχω Μι’ Αγάπη
                                                                         Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Έχω μι’ αγάπη ολοδική μου
τριαντάφυλλο, άστρο μου κι αυγή μου
χίλιοι άντρες δεν θα το μπορούσαν
όπως εγώ να σ’ αγαπούσαν.

Μέσα στα μάτια σου γλυκές
τ’ Αη-Γιάννη ανάβουν οι φωτιές.

Στο στόμα σου σαν είμαι απάνω
πια δε φοβάμαι να πεθάνω
στα χέρια σου σαν είμαι μέσα
τότε έγια μόλα-έγια λέσα.

Χωρίς καράβι και πανιά
άι ταξιδεύω το ντουνιά.

Έχεις τον ήλιο στα μαλλιά σου
και το φεγγάρι στην ποδιά σου
και ένα τζιτζίκι εκεί στα στήθια
που σου λέει παραμύθια.

Απ’ τα δικά σου τα φιλιά
μάθαν τραγούδι τα πουλιά.

       Αλλά Τα Βράδια…

Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα

Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα

Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου ‘ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες…
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ’ άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!

Δος μου το χέρι σου…

Γερνάς Και Σκοτεινιάζει…

Ήταν ατέλειωτη η μέρα
κι ως νύχτωνε σε μια γωνιά
μ’ ένα τσιγάρο του πατέρα
τους άντρες παίζαμε κρυφά.

Τώρα η μέρα σε τρομάζει
γύρω αποτσίγαρα σωρός
και πια δεν είναι γυρισμός
γερνάς και σκοτεινιάζει.

Γέλια παιδιών έξω απ’ το σπίτι
πέτρες στη τσέπη της ποδιάς
μα έφτανε ένα νεκρό σπουργίτι
για να σε κάνει να πονάς

Βρέχει Στη Φτωχογειτονιά

Μικρά κι ανήλιαγα στενά
και σπίτια χαμηλά μου
βρέχει στη φτωχογειτονιά
βρέχει και στη καρδιά μου

Αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά
άναψες τον καημό μου
είσαι μικρός και δε χωράς
τον αναστεναγμό μου

Οι συμφορές αμέτρητες
δεν έχει ο κόσμος άλλες
φεύγουν οι μέρες μου βαρειά
σαν της βροχής τις στάλες

               Δραπετσώνα

Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά

Το ‘δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.

Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το  γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός

Μα όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά
___________________________________

         Σ’ Ακολουθώ
                                                                            Στίχοι: Μάνος Λοΐζος
Σ’ ακολουθώ…
Στη τσέπη σου γλιστράω
σα διφραγκάκι
τόσο δα μικρό
Σ’ ακολουθώ…
και ξέρω πως χωράω
μες στο λακάκι
που ‘χεις στο λαιμό
      
Έλα κράτησέ με
και περπάτησέ με
μες στο μαγικό σου το βυθό
πάρε με μαζί σου
στο βαθύ φιλί σου
μη μ’ αφήνεις μόνο θα χαθώ
   
Σ’ ακολουθώ…
και πάνω σου κολλάω
σα φανελάκι καλοκαιρινό      
Σ’ ακολουθώ…
σ’ αγγίζω και πονάω
κλείνω τα μάτια και σ’ ακολουθώ

      Ποιος Το Ξέρει

Ποιος το ξέρει, ποιος το ξέρει
Που γυρνάς τη νύχτα αυτή
Ποιος καημός και ποιο νυχτέρι
Σου ματώνουν την ψυχή

Σβήνουν τ’ άστρα ένα-ένα
Κι όσα σου ‘χα ειπωμένα
γίναν δάκρυα παγωμένα,
γίνανε σιωπή

Κρύβει η νύχτα το φεγγάρι
Κι ούτε φως, ούτε λυχνάρι
Να μας βγάλει απ’ το ψέμα
κι από τη ντροπή

Ποιος βοριάς τη πόρτα ανοίγει
Και για σενανε ρωτά
Τούτη η νύχτα πως θα φύγει
δίχως φως, χωρίς φωτιά
_________________________

     Ποιος Ξέρει…
                                                                     Στίχοι: Γιάννης Λογοθέτης
Κάποια λόγια γίναν τύψεις
μείναν δίχως απαντήσεις
κάποια λόγια που χαθήκαν
και στο χρόνο βυθιστήκαν

Τις στιγμές μας που μας λένε
για τα λάθη που μας καίνε
τις αφήσαμε στη μέση
δεν τις είχαμε πιστέψει

Ποιός φταίει μη ρωτάς
στο χτες μας μη γυρνάς
παλιές πληγές ανοίγεις
Ποιός φταίει μη ρωτάς
πες μου πως μ’ αγαπάς
και φίλα με πριν φύγεις

Κάποιες νύχτες είναι αστέρια
που μας πέσαν απ’ τα χέρια
κάποιες νύχτες προσπερνάνε
και στον ώμο μας σκουντάνε
_______________________

Σε Βλέπω Στο Ποτήρι Μου
                                                               Στίχοι: Ηλίας Λυμπερόπουλος
Σε βλέπω στο ποτήρι μου
και πίνοντας σε πίνω
κι όταν τελειώσει το πιοτό
δεν ξέρω τι θα γίνω

Σαν ξεκούρδιστο ρολόι
που δε παίρνει πια στροφή
το μυαλό μου έχει μείνει
στη δική σου τη μορφή

Πίνω από τις εννιά το βράδυ
κι έφτασε τρεισήμισι
και το νου μου βασανίζει
η δική σου θύμηση
_____________________

                Πάρε με…
                                                                       Στίχοι: Αφροδίτη Μάνου
Σα δυο φωτάκια βραδινού αεροπλάνου
τα δυο σου μάτια και χαράζουν τον αγέρα
η αγκαλιά σου είν’ η σκάλα του Μιλάνου
κι εγώ απόψε έχω επίσημη πρεμιέρα

Θέλω να δω το πρόσωπο σου ανθισμένο
να με φιλάς όλη τη νύχτα όσο αντέξεις
σα φλιπεράκι γελαστό ξετρελαμένο
σου δίνω ακόμα μία μπίλια για να παίξεις

Κι ύστερα ξάπλωσε κοντά μου και κοιμήσου
εγώ θα πιάσω μια γωνίτσα στο κρεβάτι
όχι πως έχω το κλειδι του παραδείσου
μα σ’ αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι

Πάρε με πάρε με
μέσα σου να κρυφτώ
σαν να μην έζησα
πριν απ’το βράδυ αυτό
_____________________

             Ψάχνω Να Σε Βρω
                                                                    Στίχοι: Κωστούλα Μητροπούλου
Ψάχνω να σε βρω μέχρι το Καραμπουρνάκι,
έχω μια φωτογραφία σου που γράφει “σε φιλώ“.
Τις Κυριακές χωρίζαμε σ’ ένα τυφλό σοκάκι,
όλοι οι δρόμοι γράφουνε πως θα σε ξαναβρώ.

Είχαμε χωρίσει στο Ντεπό κι είχε χιονιά,
κάθε σου γράμμα ήτανε μια ολόκληρη ιστορία.
Τώρα τις νύχτες σού μιλώ για τα παλιά,
το πρόσωπό σου φέρνει πάντα νοσταλγία.

Μέσα στο άσπρο φως του φεγγαριού
βουλιάζεις βράδυ αργά μαζί με τη Θεσσαλονίκη.
Όλοι οι δρόμοι έχουνε μιαν όψη ξυραφιού
και τ’ όνειρο που ζήσαμε για πάντα μας ανήκει.
____________________________________

Μικρή Μου Μωβ Βεντάλια
                                                     Στίχοι: Ανδρέας Μικρούτσικος
Μικρή μου μωβ βεντάλια,
Στου ονείρου τα κοράλια
Σ’ είδα να τριγυρνάς.
Ήσουνα μαγεμένος,
αγουροξυπνημένος
και γέλαγες με μας.

Μικρό μου ουράνιο τόξο,
Όταν σε καταδιώξω
Μη μου αντισταθείς.
Στη λάβα των ματιών μου,
Στο ηφαίστειο των φιλιών μου,
Έλα να ζεσταθείς.

Γαλάζια μου βροχούλα,
Ευεργεσία πούλα
Σε μένα το φτωχό.
Που αν χάσω το κορμί σου,
Κλειδί του παραδείσου
Θα αποτρελαθώ.

Γλυκιά μου μελωδία,
Του απείρου αρμονία,
Μη με παραμελείς.
Αντήχησε στο σύμπαν,
Γίνε γι’ αυτούς που σ’ είδαν
Θάνατος εραστής
_______________________

Μια Φυσαρμόνικα Που Κλαίει
                                                                             Στίχοι: Δήμος Μούτσης
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
με την ανάσα ενός παιδιού
σημάδι τούτου του καιρού
που μας φοβίζει και μας καίει

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
ειν’ η δική μας παρουσία
τον ύμνο ακούγοντας να λέει
χαίρε ω χαίρε ελευθερία

Κι είν’ οι φωνές μας στον αέρα
αλήθεια ποια είν’ η αλήθεια
έτσι που ζεις από συνήθεια
μια μέρα ακόμα και μια μέρα

Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει
μια φυσαρμόνικα που κλαίει
κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι
μέσα στο θαύμα που βουλιάζει

Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι
παραιτημένοι κατά βάθος
ω με πόση ένταση και πάθος γίνονται
πρώτοι οι τελευταίοι

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
ακολουθώ τα βήματά σου
μέσα στην ερημιά του κόσμου
κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου

Ταξιδιώτης Του Παντός

Πήραμε μια βαρκούλα
βαρκούλα με πανί
βγάλαμε το πανάκι
και πιάσαμε κουπί.

Ένα για τον καθένα,
δύο κι όλοι μαζί,
τρία για την βαρκούλα
και πάλι από την αρχή.

Όλα ωραία,
βαθειά γαληνεμένα
ένα για τον καθένα
και πάλι από την αρχή.

Μέσα στο φως
του δικαίου απλωμένα
ένα για τον καθένα
και πάλι από την αρχή.

Ταξιδιώτης του παντός
μ’ ένα μεθυσμένο πιάνο,
μια κιθάρα κι από πάνω
τη γνώμη του καθενός.

Ταξιδιώτης του παντός
είμαι κύμβαλο αλαλάζο’
έτσι καθώς διασκεδάζω
στο θάνατό μου μπρος.

Τέσσερα για τη μέρα,
πέντε για το πρωί
έξι για την εσπέρα
και πάλι από την αρχή.

        Τ’ Όνειρο

Βρέθηκα σε κύκλο σκοτεινό
στ’ όνειρο που είδα χθες το βράδυ
κι ήμουνα απ’ τη μια του κύκλου εγώ
κι εγώ από την άλλη
έτοιμος να μου αποκριθώ
και να ρωτήσω πάλι

Κι είδα ένα παιδί μικρό παιδί
που έπαιζε και μου ‘ριχνε τα ζάρια
το ύστερο του πόθου μου φιλί
τα πρώτα παιδικά μου χάδια

κι εκείνη τη στιγμή
άκουγα να τραγουδάν εντός μου
ο ύπνος με το θάνατο μαζί
τραγούδια του ερωτός μου

κι ύστερα χάθηκα μακριά
χάθηκα σ’ ολάνθιστα περιβόλια
παρέα με τους δερβίσηδες
γύρω από τη φωτιά
χορεύοντας και τραγουδώντας
έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας

Κι είδα τις ελπίδες μας σκιές
βάδιζαν αμίλητα εμπρός μου
σύμβολα σημεία και μυστικές μορφές
αυτού του μάταιου κόσμου

και είκοσι αιώνες σκοτεινοί
έφταναν στο τέλος τους πια τώρα
κι από έναν κόσμο σ’ άλλονε τελικά
εμείς περνάμε λέει ώρα την ώρα

Βρέθηκα σε κύκλο σκοτεινό
στ’όνειρο που είδα χθες το βράδυ
κι ήμουνα απ’ τη μια του κύκλου εγώ
κι εγώ από την άλλη
πες μου τι είν’ αυτά που βλέπω εδώ
πρόφτασα να πω στον εαυτό μου
μη μιλάς μον’ κοίτα και πέρνα λέει αυτός
και βγήκα από τ’ όνειρό μου
________________________________

     Το Γράμμα
                                                                     Στίχοι: Θωμάς Μπακαλάκος
Γεια και χαρά σας,
Αγάπες μου γεια χαρά σας
Ας ήταν όνειρο που είμαι μακριά σας
Η μοναξιά τη καρδιά μου λυώνει
Τη ματώνει… τη ματώνει 

Να δώσεις δυο φιλάκια στη μυριόκαλη
Κι αυτό το λουλουδάκι για σένα
Κι αύριο μην ξεχάσεις που ‘ναι Κυριακή,
Να βάλεις τα καλά σου για μένα.
Σ’ αγαπώ πολύ… σ’ αγαπώ πολύ

Είχε μια γλύκα ο φετεινός χειμώνας
Έβγαλε ανθάκια ακόμα κι ο στρατώνας
Χθες βγήκα και πήγα στο Βαγγέλη
Χαιρετίσματα σου στέλλει

Γράψε μου, θέλω να μάθω πώς περνάτε
Και η Αννούλα μας αν με θυμάται
Γιατί η γαρδένια μου στο μπαλκόνι
Μαραζώνει… μαραζώνει…
_________________________

Στα Λιμάνια
                                                               Στίχοι: Τάσος Μπουλμέτης
Πες μου τι ζητάς
στους σταθμούς που αγάπησες
Οτι κι αν σου πουν
οι πυξίδες δείχνουν πάντα το βοριά

Αν δε προδωθείς
απ’ τα χνάρια π’ άφησες
δεν θα λυτρωθείς
αν γυρίζεις στα λημέρια της πληγής

Τα ντουμάνια
στου τρένου τις γραμμές
σου δείχνουνε το χθες
θες δε θες
Στα λιμάνια
των φάρων οι ριπές
ανάψανε φωτιές
αχ μην κλαίς

Αν χαθείς ξανά
στης καρδιάς τον μαχαλά
Κάπου εκεί κοντά
Μεθυσμένη περιμένει μια σκιά

Βάλσαμο γλυκό
Θα ‘μαι δίπλα σου εγώ
χάρτης που διψώ
το μελάνι της πορείας σου να πιω
__________________________

          Αναστασία
                                                            Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Το φιλί, γυαλί που ράγισε,
τ’ ακριβά σου μάτια καθρεφτίζοντας
και μετά η χαρά ναυάγησε,
σα βυθός μαζί κι ορίζοντας.

Το κορμί κι η ορμή μυστήριο,
δαχτυλίδι μαύρο με τη πέτρα του.
Ποιος καημός χωρά στα μέτρα του
και μετά το “γεια“, μαρτύριο.

Στ’ όνομά σου Αναστασία,
κρεμασμένα λες χίλια τάματα,
σα πανάρχαιο φως
μες στη νύχτα με τα κλάματα…
Τελικά η ζωή τρία γράμματα.

Το φιλί, γυαλί που θάμπωσε,
στ’ αλμυρά μας λόγια και τα κύματα
και μετά η φωνή δυνάμωσε,
το μαζί, το ναι, τα βήματα…

Το γιατί, χαρτί τετράγωνο,
με σβησμένα χρόνια, περιθώρια,
μου ζητά η ψυχή σου όρια,
μα το χώμα υγρό και άγονο…

        Ανεβάσαμε…

Ανεβάσαμε τη τέντα στο μπαλκόνι,
ανεβάσαμε και λίγο τα ρολά.
Κι ένας ήλιος στο δικό σου παντελόνι
κάτι μου ‘κανε και γέλασα τρελά
και τραλαλά… και τραλαλά…

Δε με νοιάζει που τραβάμε και πώς ζούμε,
δε με νοιάζει που δε κάναμε λεφτά.
Την αγάπη μια ζωή θ’ απομυζούμε
και στους δρόμους θα φιλιόμαστε κλεφτά.

Ανεβάσαμε τη τέντα στο μπαλκόνι
κι όλα, μάγκα μου, ωραία και καλά.

Ανεβάσαμε στ’ αμάξι τη κεραία,
ανεβάσαμε και τ’ άστρα στο καπό.
Κι όπως ψάχναμε τα λόγια τα μοιραία
κάτι μ’ έπιασε και σου ‘πα “σ’ αγαπώ”
και πω-πω-πώ… και πω-πω-πώ…

            Ανθρώπων Έργα

Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό.
Λες και πέφτουμε σε τοίχους μ’ εκατό.
Έτσι ανάποδα λυγάω το βράδυ αυτό
του νου τη βέργα.

Λες και η στάθμη της αγάπης πάει να βρει
πόσοι κρύβονται στη λάσπη θησαυροί.
Πως κοπήκανε στα δάχτυλα οι σταυροί
γι’ ανθρώπων έργα.

Αδιόρθωτα τα μάτια κι οι καρδιές
με κουμπιά και φερμουάρ κατεστραμμένα
δυο κουβέντες μου σου πέσανε βαριές
κι αποφάσισες να ζεις χωρίς εμένα.

Λες και στρώσαμε τον Αύγουστο χαλί
λες και βγήκε τ’ ασανσέρ σ’ ένα κελί
που ένας το βλέπε το φως γι’ ανατολή
κι άλλος για δύση.

Λες και μέσα μας τ’ αντίθετα τραβάν
να ψηφίσουνε στο ίδιο παραβάν
σαν αιώνιο Ιησούν ή Βαραβάν
του ανθρώπου η φύση.

       Βενζινάδικο

Να μπορούσα στα σύννεφα
να ‘χα ‘γώ βενζινάδικο
στο κενό να κινδύνευα
για τ’ αστέρι μου τ’ άδικο.
Οι καρδιές παλιοσίδερα
σ’ ένα σώμα κατάδικο.

Φέρτε τα ποτήρια
και σπάστε το γυαλί
Κόφτε το φιλί
να πίνω να γελώ.

Που όλα τα χατίρια
μου τ’ άργησες πολύ
κι έφυγα η τρελή
ψηλά στον ουρανό.

Να λησμονήσω μπορεί
στον κόσμο πάλι να χάνω
Είμαι φορτίο βαρύ
για τον καιρό τον τσιγγάνο.

Φωτιές, καρδιές, παλιοσίδερα
κι ένας Θεός πάνω απ’ τ’ άδικο
‘Ασε με μένα στα σύννεφα
σ’ ένα παλιό βενζινάδικο.

Να μπορούσα στα σύννεφα
την ψυχή μου ν’ ανέβαζα
Μ’ αστραπές τα γαλήνευα
Τα παράπονα που έβαζα
στο μυαλό μου κι αρχίναγα
κι απ’ τη λύπη διασκέδαζα.

Έλα Κι ‘Αναψε Το Φως…

Εδώ θα δέσω τ’ όνειρο
στην έρημο, στον ‘Αδη
με τη βροχή τη πόρτα σου
δε μπόρεσα να βρω.
Εδώ θα πέσει τ’ άστρο μου
στου κόσμου το πηγάδι
χωρίς φιλί κοιμήθηκα
στην άκρη στο γκρεμό.

Αχ! Έλα κι άναψε το φως
τα χρόνια να μοιράσω
και μείνε στο παράθυρο
να διώχνεις τα παλιά.
Έλα και τράβα τη σκεπή
να φύγω να πετάξω.

Στη νύχτα και στο χάλασμα
θα ρίξω το κλειδί μου
και με κουρέλι κόκκινο
θα δέσω το φτερό.
Εκείνα που ‘χα να σου πω
τα παίρνω όλα μαζί μου
στο χώμα της δικής μου αυλής
μην ψάξεις για νερό.
_______________________

      Μια Καρδιά
                                                                    Στίχοι: Φίλιππος Νικολάου
Μαραμένη πίκρα φάνηκε
στα βλέφαρά σου επάνω
άσε να τη γλυκάνω
χαρα να ξαναβγεί

Το χαμόγελο που σου ‘κλεψε
εγώ θα το προκάνω
σαν ήλιο θα το κάνω
στα χείλη σου να βγει

Μια καρδιά
τα χέρια μου σου φέρανε
κάν’ την ό,τι θες,
είναι για σένανε…

Τόση πίκρα δε την άντεξες
και πνίγηκες στο κλάμα,
το πρώτο ωραίο πράμα
μετά τη συμφορά

Τη καρδιά σου που τη ράγισε
αγάπη και μαράζι
ας πει ένα “δε πειράζει“
σου φέρνω μια χαρά.

Φύλλα Φθινοπωρινά

Όταν θα πέσουνε ξανά
Αυτά τα φύλλα
Θα φύγει για άλλη μια φορά
Ένα φθινόπωρο
Για να θυμάμαι πιο πολύ
Εσένα αγάπη
Σ’ έχω χαράξει μες στη καρδιά

Και για να τύχει ποτέ να σε ξεχάσω
Πρέπει χειμώνας να ‘ρθει κοντά
Μα πάντα θα ‘ρχονται τα φύλλα
Τα φύλλα που είναι φθινοπωρινά

Στη μνήμη μου έρχονται ξανά
Τα δυο σου χείλια
Τότε που ήταν τα φιλιά
καλοκαιρινά
Μα τώρα γύρω πέφτουνε
Μονάχα φύλλα
Φύλλα που είναι φθινοπωρινά

Όσο Έχω Φωνή

Τα λόγια μικρά
για να πούνε τι νιώθω,
μικρό μυστικό
ή ατέλειωτο πόθο.
Μα όσα κι αν πω
τώρα πια θα ‘ναι λίγα
απ’ όσα γνωρίζω
απ’ όσα κι αν είδα.

Όσο έχω φωνή
θα στο τραγουδάω
κι ότι λόγια να πω
θά’ ναι σ’ αγαπάω.
Όσο έχω φωνή
θα στο τραγουδάω,
σ’ αγαπάω.

Τα μάτια θολά
μα δε λεν όσα κρύβουν
παράθυρα ναι,
μα ποτέ δεν ανοίγουν.
Το αίσθημα αυτό
τι μπορεί να το σβήσει,
απ’ όσα θυμάμαι,
απ’ όσα έχω ζήσει.
__________________

     Φωτογραφία
                                                                    Στίχοι: Γιάννης Ξανθούλης
Μια ευτυχισμένη Κυριακή του τριαντατρία
κάναμε το αίσθημα σεμνή φωτογραφία
κι ύστερα κάτσαμε να φάμε
στο τραπέζι μας ψητό
σαλάτα, φρούτα και βανίλια παγωτό.

Ο Νίκος είχε άδεια απ’ τη μονάδα
υπηρετούσε κάπου στην Ορεστιάδα
κι ο φωτογράφος μας εφώναζε σε λίγο το πουλί
απ’ το φακό μου θα σας στείλει ένα φιλί.

Κι ύστερα γίναμε ωραία φωτογραφία
και κρεμαστήκαμε μες στη τραπεζαρία
και παν πενήντα τόσα χρόνια
από αυτή τη Κυριακή
και τώρα όλοι είμαστε κάτω απ’ τη γη

    Ό,τι Τραγουδώ

Ό,τι τραγουδώ κι ό,τι ανασαίνω
είναι αυτό που πια δεν περιμένω
παραθύρια, πόρτες και μπαλκόνια
μετρώ ποια ήταν τα καλύτερά μας χρόνια
 
Λιώνουν οι παλιές φωτογραφίες
έρωτες που γίνανε φιλίες
και μες στο γέλιο η απορία σου
στα εικοσιτρία σου αν σ’ αγαπώ
 
Απ’ έξω πέρασε η ζωή
σα μέλισσα
εσένα θέλησα
για μια ζωή
λουλούδια στρώνω απόψε
στο κρεβάτι μας
για πάρτη μας
ως το πρωί
 
Να και τα χνάρια, μες στα συρτάρια
κι αν είσαι ο έρωτας εγώ είμ’ η βροχή
έχω και μια φωτογραφία
από μια βόλτα μας στην εξοχή
 
Ό,τι τραγουδώ και ψιθυρίζω
είναι αυτό το λίγο, που γνωρίζω
δυο στιγμές αν είχα παραπάνω,
μπορεί το τέλος να ‘σβηνα στο τελευταίο πλάνο
_____________________________________

Δε Θα Δακρύσω Πια Για Σένα
                                                                             Στίχοι: Μάνος Ξυδούς
Μέτρησα προχθές
τις μικρές μας στιγμές
ήσουνα κι εσύ
μια σταγόνα στη βροχή
Κι αν δεν μπορώ
να σ’ αγγίξω πάλι μόνος προσπαθώ
να κρυφτώ,
να σε χάσω ή να χαθώ

Μα δε θα δακρύσω πια για σένα
και μη ρωτάς για μένα

Μέθυσα προχθές
στις μικρές μας στιγμές
ήσουνα κι εσύ
μια σταγόνα από κρασί
κι αν δεν μπορώ
να σ’ αγγίξω πάλι μόνος προσπαθώ
να κρυφτώ,
να σε χάσω ή να χαθώ

                 Λένε Για Μένα…

Λένε για μένα οι όμορφες που ζήσαμε μαζί
πως είμαι ένα αδιόρθωτο ρεμάλι τελειωμένο
πως μια κατάρα έχω βαρειά και μέσα μου θα ζει
να με κρατά στη μοναξιά σκληρά φυλακισμένο.
Λένε για μένα…  
                     
Τα ρούχα μου μυρίζανε καπνούς και αλκοόλ
γυναίκες που γεννιόντουσαν μεσα σ’ ενα τσιγάρο
στη σκέψη μου τις έπαιρνα και πλήρωνα γι’ αυτό
λένε για μενα οι όμορφες δεν ξέρω που τραβώ.
Λένε για μένα…                 

Πολλοί αναρωτιόντουσαν πως εφτασα ως εδώ
ας φαίνεται καλό παιδί τι να τον κυριεύει
οι θύελλες που πέρασε δε του ‘βαλαν μυαλό
απ’ το Θεό παιδεύεται και το Θεό παιδεύει
__________________________________

               Έζησε Με Το Τίποτα
                                                                           Στίχοι: ‘Ακης Πάνου
Και πλέκοντας εγκώμια περί τους αθανάτους
την αίγλη τους το ύφος τους και το παράστημα τους
και πλέκοντας εγκώμια περί τους αθανάτους
με κεφαλαία τ’ όνομα και το παράνομά τους

Και κάνοντας υπόκλιση μέχρι τους αστραγάλους
παρέα με παράσιτα και με λακέδες άλλους
και κάνοντας υπόκλιση μέχρι τους αστραγάλους
για τους πολύ σημαντικούς και τους πολύ μεγάλους

Και κάνοντας συμβιβασμούς με τη συνείδησή του
για μια σταγόνα έλεος πουλώντας τη ψυχή του
και κάνοντας συμβιβασμούς με τη συνείδησή του
έζησε με το τίποτα και πέθανε μαζί του

Θα Κλείσω Τα Μάτια…

Σε πότισα
το πιο γλυκό μου δάκρυ
με πότισες
τον πιο γλυκό καημό
σε άγγιξα
στου ονείρου μου την άκρη
και στράγγιξα
τον πρώτο στεναγμό

Θα κλείσω τα μάτια
θ’ απλώσεις τα χέρια
να βρουν να φωλιάσουν
λευκά περιστέρια
αγάπη μου πρώτη
αγάπη μεγάλη
θα κλείσω τα μάτια
κι όπου με βγάλει

Λαχτάρησα
ζωή απ’ τη ζωή σου
λαχτάρησες
το φως του αυγερινού
στα σύννεφα
περπάτησα μαζί σου
κι ανοίξανε
οι πόρτες τ’ ουρανού
__________________

Δυο Πόρτες ‘Εχει Η Ζωή…
                                                      Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Το τελευταίο βράδυ μου
απόψε το περνάω
κι όσοι με πίκραναν πολύ
τώρα που φεύγω απ’ τη ζωή
όλους τους συγχωρνάω

Όλα είναι ένα ψέμα
μια ανάσα μια πνοή
σα λουλούδι κάποιο χέρι
θα μας κόψει μιαν αυγή

Εκεί που πάω δε περνά
το δάκρυ και ο πόνος
τα βάσανα και οι καημοί
εδώ θα μείνουν στη ζωή
κι εγώ θα φύγω μόνος

Δυο πόρτες έχει η ζωή
άνοιξα μια και μπήκα
σεργιάνισα ένα πρωινό
κι ώσπου να ‘ρθει το δειλινό
από την άλλη βγήκα
______________________

       Καρυάτιδα
                                                                Στίχοι: Νίκος Παπάζογλου
Είμαι ερωτευμένος,
δε μ’ ενδιαφέρει ό, τι κι αν πουν,
με μιαν απ’ τις Καρυάτιδες,
με μι’ απ’ αυτές που λείπουν.

Είν’ όμορφη και λυγερή
με νάζια και καπρίτσια
και όλα τ’ άλλα δύσκολα
που έχουν τα κορίτσια.

Μαθαίνω πως απόχτησε
περίεργες συνήθειες
πως με τις ώρες παρατηρεί
τον ουρανό τις νύχτες.

Ποτέ μου δε την έχω δει
ούτε κι αυτή με ξέρει,
μα σίγουρα πολύ συχνά
κοιτάμε το ίδιο αστέρι.

Πέρασα Έτσι Δίχως Λόγο…

Πέρασα έτσι δίχως λόγο
μια καλησπέρα πες μου αν θες
μη μου ζητάς να εξηγήσω
φτάνουνε πια οι ενοχές

Να! Λίγο θέλω να σε κοιτάξω
μια-δυο κουβέντες άσκοπες
κι ίσως γελάσουμε κι οι δύο
μ’ όλα όσα γινανε χτές

Ξέρω απορείς, μα μη σε νοιάζει
κλείσε αν θέλεις, γεια χαρά
για λίγο να κοιτώ θα μείνω
στη πόρτα σου μπροστά

Με Το Τραγούδι Με Το Κρασί…

Με το τραγούδι με το κρασί
σα πέφτει το βραδάκι
στο νου μου έρχεσαι εσύ
με πνίγει το μεράκι
μπαίνεις μες στο ποτήρι μου
σε πίνω σα νεράκι

Θα ‘θελα να ‘σουνα εδώ
για να σου τραγουδήσω
να σου ραγίσω τη καρδιά
να σε ξανακερδίσω
και με τη πιο γλυκιά πενιά
τραγούδι να σου χτίσω

Αχ πόσο θα ‘θελα να δω
τα καστανά σου μάτια
ήταν γεμάτα παράπονο
δάκρυα και γινάτια
το βράδυ που χωρίσαμε
με την καρδιά κομμάτια

         Σύνεργα

Το Σάββατο ή τη Κυριακή
αυτή την εβδομάδα
θα κάνω κάτι που καιρό
το είχα κατά νου.

Θα πάρω το βαρκάκι μου
ότι καιρό κι αν έχει
και θ’ ανοιχτώ απέναντι
προς το Καραμπουρνού.

Κρύβει πόνο… κρύβει πόνο,
ένα τέτοιο ταξίδι στα παλιά
τότε που μόνα μου σύνεργα δυο μάτια
να ρουφάν το ηλιοβασίλεμα αργά
κι άλλοτε πάνω στης βιτρίνας τα εργαλεία
να ξεροσταλιάζουν λαίμαργα.

Η πόλη από κει μακριά
δεν είναι τόσο γκρίζα
και ο Χορτιάτης φαίνεται
να είναι γαλανός.

Μακριά εκεί ο ορίζοντας
παύει πια να ορίζει
και γίνονται ένα
θάλασσα και ουρανός

Να δώ όλες τις γειτονιές
που αλώνιζα μικράκι
να θυμηθώ τις ομορφιές
που πήγαν άδικα.

Φρέσκο ασβεστωμένο
μες στα δέντρα το Μπαίρι
και δίχως αυτοκίνητα
τα λεμονάδικα.

         Αγρύπνια
                                            στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Αγρύπνια, αψηλάφητο ζώο!

Δίχως μια στάλα στοργή,

σ’ όσους διψάν για χίμαιρες, γέρνεις

την κούπα σου που ‘ναι πάντα αδειανή.

Κι ενώ περνά η νύχτα κατάλευκη,

βροχερή σαν Κυριακή,

ξέρω γιατί, στ’ αυτί που σπαράζει,

χιμάς και γλύφεις σαν σκυλί.

Δεν αγαπάς! Αφήνεις τους ψύλλους σου,

τους ήχους που φτάνουν από μακριά;

αγρύπνια, κακόφωνο όργανο,

που αλέθεις των εκλεκτών το «ωσαννά».

Αγρύπνια, της κόλασης κήτος,

είναι το φιλί σου φωτιά.

Αφήνει μια γεύση από σίδερο,

πού ‘χουν ξηλώσει από καράβια παλιά.

Φωτοβολίδα
                                                            Στίχοι: Ορφέας Περίδης
Μια φωτοβολίδα
μες στη νύχτα σκάει
κι η καρδιά μου σπάει
μες στο φως σε είδα
Γίναν τα κομμάτια
μια καινούργια γη
μες στην αλλαγή
βλέπω μ’ άλλα μάτια
 
Όλα είναι ίδια
αν δε τ’ αγαπάς
όλα μένουν ίδια
άμα δε τα πας
Κι όλα αυτά που είναι
γίνονται ξανά
μέσα απ’ τη δικιά σου
τη ματιά

Μια φωτογραφία
κομματάκια δυο
έχω να σε δω
χρόνια αστεία-αστεία
Πιάνω τη κολλάω
σε ξανακοιτώ
πιο όμορφη θαρρώ
δείχνεις μου όσο πάω
 
Στη καρδιά σου
καίει μια μικρή φωτιά
κι από τη ματιά
ένα φως που ρέει
Σα φωτοβολίδα
μες στη νύχτα σκάει
κι ας ξαναγυρνάει
πίσω η σελίδα

   Aχ Να Σε Δω…

Από τα βάθη της ψυχής
κι από του νου τα ύψη
απ’ το βυθό της θάλασσας
ως τις βουνοκορφές
ψάχνω να σε βρω
 
Μια σφαίρα υγρή
γύρω απ’ τη γη
μια ουράνια δεξαμενή
εκεί που λούζονται οι ψυχές
πριν να χαθούν στο σύμπαν
με ένα πήδο ένα πρωί
να μπω με μια βουτιά εκεί
απ’ τον βυθό, απ’ τον πάτο
να δω τα πάνω-κάτω
να βρω όλα τα χαμένα
ίσως να βρω κι εσένα
 
Αχ, να σε βρω, αχ, να σε βρω
μόνο για λίγο να σε δω
ν’ ακούσω τη σκιά σου
να μου φωνάζει γεια σου
        
Ακούς στα δέντρα τα πουλιά
άνθρωποι είναι με φτερά
που φέρνουν τα μηνύματα
από τον άλλο κόσμο
Φυσάει αέρας στα κλαδιά
μου απαντούν ψιθυριστά
κι αυτό που ψάχνεις θα στο πουν
τα πιο βαθιά πηγάδια
 
Έψαξα γη και ουρανό
μια περπατώ και μια πετώ
στων δύο κόσμων το κενό
να βρω τη χαραμάδα
Στα βάθη των ωκεανών
ακούω τον ήχο των σεισμών
κι από την γη που άνοιξε
περνάω στον κάτω κόσμο
να βρω όλα τα χαμένα
ίσως να βρω κι εσένα

Κάτι Μου Κρύβεις

Κάτι μου κρύβεις
τη καρδιά σου δε μ’ ανοίγεις
κι όλο περνάει απ’ το μυαλό μου το κακό
Πες μου τι τρέχει
η καρδιά μου εμένα αντέχει
ό,τι κι αν πεις, δε φταις εσύ, ούτε κι εγώ

Πες μου αν άλλον αγαπάς πες μου αν σε χάνω
εγώ θα γράψω ένα τραγούδι παραπάνω
δε θα μιλάν’ οι στίχοι για γυναίκες σκάρτες
για κείνες που κρατάνε τις καρδιές σα κάρτες

Κι αν βρήκες άλλον ν’ αγαπήσεις κι αν σε χάσω
θα βγω στους δρόμους και δε ξέρω που θα φτάσω
σε μέρη άγνωστα μονάχος θα γυρνάω
να τραγουδάω

Στα όνειρά μου,
δοκιμάζω τη καρδιά μου
σε βλέπω σ’ άλλη αγκαλιά να ξενυχτάς
κι όλο μου λείπεις
είσαι δίπλα μου και λείπεις

Κάτι μου κρύβεις
τη καρδιά σου δε μ’ ανοίγεις
κι όλο περνάει απ’ το μυαλό μου το κακό…

                Παραμύθι

Τον ήλιο, το φεγγάρι τη θάλασσα
ρωτάω μη την είδαν, αντάμωσα
κι ο ήλιος μου απαντάει απ’ το βουνό
θα φέξω όλο τον κόσμο και θα τη βρω

Μου λέει το φεγγάρι και μου γελά,
στης μάνας της κοιμάται την αγκαλιά
εγώ θα τη ξυπνήσω όταν τη δω
εμένανε μ’ ακούει σα της μιλώ

Κι η θάλασσα μου λέει απ’ τα βάθη της,
εσύ θα ‘σαι για πάντα η αγάπη της
τα κύματα θα στείλω του ωκεανού
να παν να της δροσίσουν καρδιά και νου

Κι η θάλασσα μου λέει απ’ τα βάθη της
εσύ θα ‘σαι για πάντα η αγάπη της
εγώ όλα τα ενώνω να σε χαρώ
τα δυο τα κάνω ένα, γη κι ουρανό

         Υλαγιαλή

Γλυκό μ’ αστέρι του Βοριά,
τώρα που σβήνουνε τα φώτα,
πάρε μακριά μου τη βαριά σκιά,
και δωσ’ μου ρότα…

Υλαγιαλή, Υλαγιαλή, Υλαγιαλή,
μέσα στη νύχτα με πηγαίνουν οι ανέμοι,
κι όπου πατήσω και σταθώ σα το πουλί,
τρέμει η καρδούλα μου και το φτερό μου τρέμει…

‘Αβυσσος άγρυπνη που πάντα με καλεί,
και σέρνει εκεί, σέρνει κεί πέρα τη ψυχή μου,
Υλαγιαλή, Υλαγιαλή, Υλαγιαλή,
λάμψε καλή σαν αστραπή χρυσού κι ασήμου…
_____________________________

Το Ξαρραβώνιασμα
                                                                        Στίχοι: Νικ. Πετιμεζάς-Λαύρας
Δως του, καλέ μητέρα μου, δως του το δαχτυλίδι
να το κρεμάει με τ’ άλλα του κλειδιά,
μαλαματένιο δεύτερο να φτιάξει έν’ αντικλείδι
να κρυφανοίξει κι αλληνής καρδιά.

Δως του, καλέ μητέρα μου, τα τζοβαΐρια πίσω,
στολίδια και γιορντάνια του λαιμού,
και σου κρατώ το λόγο μου πως θ’ απολησμονήσω
κι αυτόνε και τις έγνοιες του καημού.

Μα απ’ όλα τα χαρίσματα, μανούλα, πιο πολύ
το ‘χω στο νου και βάρος μου περίσσο:
για κείνο τ’ αρραβώνα μας το μοναχό φιλί
πως να ‘ταν βολετό να του γυρίσω.
_____________________________

          Δε Μας Συγχωρώ
                                                                        Στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου
Είδα μέσα στη βουή
τη παλιά μ’ αγάπη
τόσες θύελλες εκεί
τόσες πυρκαγιές
Πως να κλείσει η πληγή
πως να βγει τ’ αγκάθι
γιατί βρήκαμε, γιατί
τόσες αφορμές

Θα ‘μαι πάντα εδώ
να φυλάω αυτά που πέταξες
δε σε συγχωρώ
για όλες τις φωτιές που ξέχασες
Θα ‘μαι πάντα εδώ
όσα χρόνια κι αν περάσανε
δε μας συγχωρώ
από φόβο χάσαμε

Στον υπόγειο σταθμό
μιαν οφθαλμαπάτη
μες στο πλήθος το βουβό
χάθηκε κι αυτή
Δεν το καταλάβαμε
πόσο αργεί η αγάπη
να δούμε δε προλάβαμε
το τέλος μας, αρχή
________________

Η Πρώτη Μας Νύχτα
                                                                      Στίχοι: Κώστας Πρετεντέρης
Η πρώτη μας νύχτα,
αργά θα κυλήσει
εσύ, τ’ όνειρό μου
και γύρω η σιωπή

Ποιος θα’ χει το θάρρος
να πρωτομιλήσει
τη πρώτη τη λέξη
ποιος τάχα θα πει

Μα αν γίνουν τα μάτια
αγάπης καθρέφτης
και το μυστικό μας
στα χείλη μας βγει

Θα πούνε τ’ αστέρια
πως πήγ’ ένας κλέφτης
και πήρ’ έν’ αστέρι
και το’ χει στη γη

Που Πας Χωρίς Αγάπη…

Που θα ‘βρεις άκρη να σταθείς
και που φωτιά να ζεσταθείς
ποιος θα σου πλύνει τη πληγή
καρδιά μου…
Πόρτα που θα ‘βρεις ανοιχτή
και ποιος διαβάτης θα σταθεί
γλυκό του λόγο να σου πει
καρδιά μου…

Πού πας χωρίς αγάπη
στη νύχτα, στη βροχή;
Το δρόμο θα τον χάσεις
καρδιά μου μοναχή.

Σα χελιδόνι ορφανό
θα ψάχνεις ήλιο κι ουρανό
και θα σε διώχνει ο βοριάς
καρδιά μου…
Κι ούτ’ ένα χέρι θα βρεθεί
πονετικό να σε δεχτεί
ρόδο που θα ‘χεις μαραθεί
καρδιά μου.
______________

Αγάπαμε
                                                                         Στίχοι: Πυθαγόρας
Αγάπαμε,
μ’ όλα τα λάθη που ‘χω κάνει,
κράτα με.
Ένοχος είμαι απέναντί σου
τα ‘παμε,
μα σ’ αγαπώ.

Αγάπα με,
γίνομαι δρόμος να περάσεις,
πάτα με.
Έχω ανάγκη από σένα,
νιώσε με,
αγάπαμε.

Αγάπα με,
γιατί να ζήσω χώρια σου δε γίνεται,
νεράκι η ζωή μου και θα χύνεται
στις πέτρες δίχως νόημα γι’ αυτό
Αγάπα με
και ξέχασε λοιπόν πως παρασύρομαι
και γείρε πάλι απάνω μου να γείρουμε,
αγάπη μόνο αγάπη σου ζητώ.

Ακόμα Σε Θυμάμαι

Ακόμα σε θυμάμαι
κι ούτε που κοιμάμαι
κι ούτε που μιλώ.
Οι ώρες που κυλάνε
όλες με ρωτάνε
πόσο σ’ αγαπώ.

Γνώρισα πολλές,
μα τι τα θες…
Είσ’ εσύ το φως
μες στις σκιές.

Ακόμα σε θυμάμαι,
που ‘φυγες λυπάμαι
και μελαγχολώ.
Ας ήταν Θεέ μου πάλι
στ’ άδειο προσκεφάλι
να σ’ ονειρευτώ.

Γνώρισα πολλές,
μα είσαι η μόνη
αυτή που θ’ αγαπώ
όσο θα ζω.

Φταίω Εγώ

Φταίω εγώ…

που δεν υπάρχεις τώρα μες στο σπίτι μας εδώ

να σου μιλήσω, να σε δω

το άγιο σώμα σου σαν το λουλούδι να μαδώ

με την ανάσα μου να τραγουδώ

Φταίω εγώ…

γιατί δεν σού’δειξα ποτέ μου πόσο σ’ αγαπώ 

Τώρα κι αν θέλω να στο πω

ένας αντίλαλος θα ‘ρθεί στη κάμαρά μου εδώ

για να μου πει πως… φταίω εγώ…

Φταίω εγώ…

που τώρα είσαι ξένη, λατρεμένη μου μορφή

στο νού μου πύρινο καρφί

απογοήτευση σε κάποιου δρόμου τη στροφή

και στην αγρύπνια μου γεύση στυφή

Φταίω εγώ…

που τώρα κάποιος αλλος σ’ έχει δίπλα του Θεό

κι απ’ τ’ αδιέξοδο να βγω

κάνε τα χέρια σου θηλιά απόψε να πνιγώ

γιατί που σ’έχασα… φταίω εγώ…
_____________________________

Αχ Ελλάδα
                                                                  Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά
και στο Σικάγο μέσα ζει στη λευτεριά
εκείνος που δεν ξέρει και δεν αγαπά
-σάμπως φταις κι εσύ καημένη-
και στην Αθήνα μέσα ζει στη ξενιτειά

Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ
και βαθιά σ’ ευχαριστώ
γιατί μ’ έμαθες και ξέρω
ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μη σε υποφέρω

Αχ Ελλάδα θα στο πω
πριν λαλήσει πετεινό
δεκατρείς φορές μ’ αρνιέσαι
μ’ εκβιάζεις μου κολλάς
σα το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι

Η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά
-Οδυσσέα γύρνα κοντά μου-
που τ’ άγια χώματα της πόνος και χαρά
Καθένας είναι ένας που σύνορο πονά
κι εγώ είμαι ένας κανένας που σας σεργιανά

Κυρ-Διευθυντά Των Δίσκων…

“Βρέχει στην εθνική οδό
 σε κάποιο της χιλιόμετρο
 μούσκεμα μόνος περπατώ
 με το τσιγάρο μου σβηστό

 Βλέπω τ’ αμάξια να περνούν
 τους οδηγούς να μέ κοιτούν
 μ’ αδιαφορώ και προχωρώ
 δε ξέρω καν για που τραβώ

 Κάποια τραγούδια γύφτικα
 από ‘να κέντρο εδώ κοντά
 λένε γι’ αγάπες και φιλιά
 μου βαλαντώνουν την καρδιά

 Τώρα σε ποια ‘γκαλιά ζεστή
 να ξενυχτάς τη νύχτα αυτή
 Κι έξ’ απ’ τη πόρτα τη κλειστή
 εγώ, η πίκρα κι η βροχή…”

Κυρ-διευθυντά των δίσκων
έχω ενά νταλκά βαρύ
όργανο γλυκό θα πιάσω
τραγουδάκι να της φτιάσω
καν’ το δίσκο ν’ ακουστεί

Να το πω από το ράδιο
να της έδινα κουράγιο
να μ’ ακούσει να με νιώσει
τό μυαλό της να διορθώσει

Κυρ-εταιρειάρχη βιάσου
άντε να ‘χεις την υγειά σου
έχω να της πω πολλά
με μιαν όμορφη πενιά
κι ας με ρίξεις στα λεφτά
κι ας μη πάρω ποσοστά

Δε μπορώ να περιμένω
είμαι βρέφος πεινασμένο
μη μου λες γι’ αναβολή
και με τυραννάς πολύ

Κυρ-διευθυντά των δίσκων
έχω στίχο κι υλικό
Να ‘βγω να το τραγουδήσω
ίσως και τη μεταπείσω
στα κανάλια αν το πω

Την αγάπη μου δε ξέρεις
μ’ απ’ αυτή κι εσύ υποφέρεις
κι όταν πίνεις κι είσαι μόνος
κλαίει ο κρυφός σου πόνος

            Νιώσε Με

Πολλές φορές βαθιά αναρωτήθηκα
τριγύρω οι άνθρωποι αν μ’ αγαπούνε
για ό,τι φαίνομαι ή αν αληθινά
για ό,τι είμαι εγώ, κοντά μου ζούνε

Κι όμως να που δε ξέρω
ποιος εγώ, κι υποφέρω
νιώσε με, σώσε με
κι ό,τι θες στο προσφέρω

Eίναι στιγμές σιωπής που αναλογίστηκα
τους όρκους που ‘δωσα
γλυκά μ’ εσένα
και με τα λόγια μου
για μένα πείστηκα
τώρα δεν έχω πια φόβο κανένα

Πολλοί ορκίστηκαν πως μ’ αγαπήσανε
γιατί κατάλαβαν ποιος είμαι τάχα
και σ’ όσους πίστεψα, μ’ εγκαταλείψανε
ανάγκη μ’ είχανε, αυτό μονάχα

       Παίξε Χρήστο Επειγόντως…

Παίξε Χρήστο επειγόντως κείνο το ρυθμό
χρέος, στο χορό να μπούμε, εθνικό,
να χορέψουν τσιφτετέλι όλοι οι λαοί
Γιαπωνέζοι, Αμερικάνοι, Γερμανοί.
 
Ω, η χαρά να ‘ναι το σύνθημα
κι ο καημός το παρασύνθημα,
φλόγες μυστικές μ’ αγγίζουνε
κι οι πυροσβέστες, -βρε-, σαστίζουνε.
 
Πες Μανώλη τη κουβέντα κείνη τη στρωτή
στο χορό να ξεστρατίσουν κι οι στρατοί,
να χορέψει και η φάρα των γιαχνί σοφών
στην Ακαδημία μέσα, Αθηνών.

     Σουξεδιάρικο

Δήμαρχος εγώ δεν είμαι
για να μου παραπονιέσαι,
στον Καρπόζηλο να πας
και μαζί του να ‘ξηγιέσαι.

Βρε καθέτως το καλάμι,
αχ, μας το καβάλησες
και τη ταπεινή μας γνώμη
συ την εχαράμισες.

Λάμπει σα το Βόρειο Σέλας
το λοφάκι της Καστέλλας.
Είσαι γύρω μου ενα θαύμα
κι είσαι μέσα μου ένα τραύμα.

Έβαλες σκιστή τη φούστα
και μου ζάλισες τα γούστα,
έχει γούστο να με στήσεις
και χαρμάνη να μ’ αφήσεις.

Το πολύ το πηγαινέλα
την ανάβει τη κοπέλα,
το πολύ το νάνι-νάνι
κάνει το παιδί χαϊβάνι.

Τίποτα Δε Πάει Χαμένο…

Σχεδόν πενήντα χρόνια
βάσανα και διωγμοί
τώρα στη μαύρη αρρώστια
ανάξια πλερωμή.
Το δίκιο του αγώνα
πολλά σου στέρησε
μα η ζωή λεχώνα
ελπίδες γέννησε.

Τίποτα δε πάει χαμένο
στη χαμένη σου ζωή
τ’ όνειρό σου ανασταίνω
και το κάθε σου “γιατί“.

Ποτέ δε λες η μοίρα
πως σε αδίκησε
μα μόνο η Ιστορία
αλλιώς σου μίλησε.
Σκυφτός στα καφενεία
στους δρόμους σκεφτικός
μα χθες μες στη πορεία
περνούσες γελαστός.

             Του Διογένη Το Τσιφτετέλι

Δυόμισι χιλιάδες χρόνια μ’ αγαπάς τρελά μου λες
Αχ αυτές -βρε- οι τρελές σου, οι υπερβολές
Μια στιγμή αν μ’ αγαπούσες, μια στιγμίτσα μόνο αν
Στο ρηλάξ θα τη περνούσα μια ζωή γκανιάν

Του Διογένη εγγονό
με έχεις καταντήσει
Και στα ίσια θα στο πω
σ’ αρχαίο μέλλον ζούμε κι οι δυό
Για πιθάρι έχω το νου,
φανάρι τη καρδιά μου
Ψάχνω ακόμα και παντού
να σε βρω ψεύτρα εδωκαιτωρατζού

Ζώντας στη δικιά σου φρίκη εκατάντησα φρικιό
Την αγάπη χάπι κάνεις να τη καταπιώ
Η δικιά μας ιστορία σα τον Αττικό ουρανό
Μα μπουκάρει η αιθάλη κι εθελοτυφλώ

        Τρελή Κι Αδέσποτη

Νιώθω ποια είσαι όταν λες το σ’ αγαπώ
σα μια βασίλισσα τσιγγάνα που περνάει
και παίρνει τις καρδιές σα να ‘τανε μετρό
που φωτισμένο βάζει μπρος και ξεκινάει

Τρελή κι αδέσποτη παρόλη την αγάπη
έτσι σε θέλω κι έτσι είσαι αληθινά
έλα σαν όνειρο στο άδειο μου κρεβάτι
έλα ‘δώ κάτω στη θλιμμένη μου καρδιά

Κι είσαι εκείνη που αν μαζί της κοιμηθώ
θα ‘χω ξεχάσει ποιος να είμαι και που πάω
κι αν αφορμή ‘σαι συ ν’ αλλάξω εαυτό
το παρελθόν μου μπρος στα πόδια σου πετάω
________________________________

                 Σε Μια Σχεδία
                                                                                     Στίχοι: Χάρης Ρώμας
Σε μια σχεδία δίχως σχέδια και πυξίδα,
σκίζω στα δύο τη βαθειά γαλάζια λίμνη.
Μολίς προσπέρασα την ύστατη νησίδα
και ακουμπώ βαρειά κατάκοπη στη πρύμνη.

Ίσα που κράτησα νερό σ’ ένα δοχείο.
Τ’ άλλα φορτία τα κρατάω στη ψυχή μου.
Και τα αφτιά μου βασανίζει σαν ηχείο,
μια βοή που μου μιλά για τη ζωή μου.

Έτσι πορεύομαι στη λίμνη Αχερουσία.
Σε μια σχεδία, μια ζωή, σε ένα σώμα.
Κι αυτό που θα ‘θελα μονάχα στην ουσία,
ένα φιλί από της μάνας μου το στόμα.

Γνώρισα πόλεις μονοπάτια και ανθρώπους.
Πρώτα αλλιώς, μετά αλλιώς, μέχρι που είδα…
όλα τα λάφυρα βρωμίζουνε τους κόπους
και ο χρυσός, στα χέρια πέτρωσε του Μήδα.
____________________________________

Αχ! Βρε Παλιομισοφόρια
                                                                           Στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος
Ένα βράδυ στη Καστέλα
σε μιαν όμορφη κοπέλα
που ‘παιρνε τ’ απεριτίφ της
ρίχτηκ’ ένας τσίφτης
απ’ τη Κοκκινιά
Δεν εγνώριζ’ όμως ότι
τα ‘χε μ’ ένα Πειραιώτη
Πειραιώτη ντερμπεντέρη
σίδερο στο χέρι
άσσο στη μπουνιά

Αχ βρε παλιομισοφόρια
τι τραβάν’ για σας τ’ αγόρια 

Αλλά και ο Κοκκινιώτης
ήταν παλληκάρι πρώτης
κι έτσι τώρα και οι δύο
στο νοσοκομείο
πήγαν σηκωτοί
Και οι δυό σε αφασία
μα εκείνη σημασία
που τους έφαγε η μαρμάγκα
και με άλλο μάγκα έκανε χαρτί

    ‘Αστα Τα Μαλλάκια Σου…

‘Αστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα
άστα ν’ ανεμίζουνε στην τρελή νοτιά
Τώρα που τα νιάτα σου είν’ ολανθισμένα
‘Αστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα
Τη γαλάζια θάλασσα κοίτα την πλατιά
κι άστα ν’ ανεμίζουνε στην τρελή νοτιά
 
Ήρθε τώρα η άνοιξη, θα ‘ρθει καλοκαίρι
κι ύστερα φθινόπωρο θα ‘ρθει σκυθρωπό
Στον τρελό τον ώμο σου σ’ άπλωνα το χέρι
Θα σου πουν χίλιες φορές χίλια σ’ αγαπώ

Θα ‘ρθει αλίμονο καιρός, άκου με και μένα
που δε θα ‘χεις κόκκινα χείλη σα φωτιά
Θα ‘χεις τότε τα μαλλιά καλοχτενισμένα
Θα ‘ρθει αλίμονο καιρός, άκου με και μένα
‘Αστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα
άστα ν’ ανεμίζουνε στη τρελή νοτιά

  Παλιά Γειτονιά

Δρομάκια σκοτεινά
που η αγάπη περνά
ντροπαλή τα δειλινά.
Καντάδα σιγανή
που γλυκά συγκινεί
κάποια γρίλια φωτεινή.
Αυλόπορτα βαριά
που στολίζ’ η μουριά
κι η κληματαριά.

Μες στη καρδιά μου έχω κλείσει
και φυλαγμένα έχω βαθιά
το φτωχικό σου το ξωκλήσι
και μια γαζία σου ξανθιά.

Παλιά γειτονιά
στο δρομάκι το στενό σου,
η κάθε γωνιά
για μι’ αγάπη μιλεί.
Παλιά γειτονιά
τραγουδάει το δειλινό σου
σ’ ανθούς και κλωνιά
για ένα πρώτο φιλί.

Χαγιάτι φτωχικό
με το βασιλικό
και τη γλάστρα τη παλιά.
Αξέχαστες βραδιές
που σκορπάει ευωδιές
η ανθισμένη αμυγδαλιά.
Αγάπες, στεναγμοί,
γέλια, δάκρυα, λυγμοί,
όρκοι και φιλιά.

Κάθε καρδούλα τη σιμώνει
τη νύχτα ο έρως ελαφρά
και το φεγγάρι ασημώνει
κάποια μικρούλα ανηφοριά

Πες Μου Μια Λέξη

Πες μου μια λέξη,
αυτή τη μόνη λέξη
Σε λίγο πια θα φέξει
Θα ‘ρθει χλωμή αυγή.

Κοντεύει έξι
κι ας πούμε αυτή τη λέξη
Που ‘χει στα χείλη μπλέξει
Και δε τολμά να βγει.

Ο ουρανός,
ο μεγάλος ουρανός
Είν’ ακόμα σκοτεινός
και η νύχτα κυλά
Μα εκεί ψηλά
κοίτα έν’ άστρο που δειλά
Μοναχό φεγγοβολά
και μας χαμογελά

Νύχτα ασημένια
κι η κάθε σου η έννοια
Σ’ απόχη μεταξένια
Από ξανθά μαλλιά

Στον Ουρανό Είν’ Έν’ Αστέρι

Στον ουρανό
είν’ έν’ αστέρι
είν’ έν’ αστέρι μακρινό
μες στον ατέλειωτο ουρανό,
στον ουρανό
είν’ έν’ αστέρι
που ‘ναι μονάχο του και που το συμπονώ.

Στον ουρανό
είν’ έν’ αστέρι
τις νύχτες όταν τριγυρνώ
γυρνάει κι αυτό στον ουρανό,
στον ουρανό
βρήκα ένα ταίρι
βρήκα ένα σύντροφο της νύχτας φωτεινό.

Στον ουρανό
είν’ έν’ αστέρι
είν’ έν’ αστέρι εκεί ψηλά
που πάντα μου χαμογελά,
στον ουρανό
είν’ ένα αστέρι
που του ‘χω πει τα όνειρά μου τα δειλά.

Το περσινό
το καλοκαίρι
μες στης νυχτιάς την ομορφιά
μου εκρατούσε συντροφιά,
στον ουρανό
είν’ έν’ αστέρι
που μου το έκρυψε μια γκρίζα συννεφιά.

Υπομονή

Γειτονιά,
ο δρόμος σου στενός
παγωνιά
και γκρίζος ουρανός
μαύρη ζωή,
βράδυ πρωί
για συντροφιά
μια συννεφιά
υπομονή,
υπομονή,
υπομονή…
 
Κάντ’ υπομονή
κι ο ουρανός
θα γίνει πιο γαλανός
Κάντε υπομονή
μια λεμονιά
ανθίζει στη γειτονιά
___________________________

       ‘Ασπρα Καράβια
                                                                             Στίχοι: Σωτήρης Σκίπης
‘Ασπρα καράβια τα όνειρά μας
για κάποιο ρόδινο γιαλό,
άσπρα καράβια τα όνειρά μας.
Θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο
μυριστικό κι ευωδιαστό,
θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο.

Κι από ψηλά θα μας φωτίζει
το φεγγαράκι το χλωμό
κι από ψηλά θα μας φωτίζει.
Και θ’ αρμενίζουν, ω χαρά μας,
ίσα στο ρόδινο γιαλό,
άσπρα καράβια τα όνειρά μας.

     Ήρθες Εψές…

Ήρθες εψές στον ύπνο μου
και μου ψιθύρισες
πως απ’ τα ξένα μάτια μου
εξαναγύρισες
 
Τρέχω ο καλός να σε δεχτώ
μπρος στ’ ακρογιάλι σου  
Να γείρω όπως κι έναν καιρό
μες στην αγκάλη σου    
 
Μα βρίσκω ολέρμο το γιαλό
κι έρμα τα κύματα
και παίρνω το δρομί και πάω
πέρα στα μνήματα
 
Ήρθες εψές στον ύπνο μου
και μου ψιθύρισες  
μα από τα ξένα μάτια μου
δε ξαναγύρισες
_____________________

Και Που Λες Ευτυχία…
                                                                                      Στίχοι: Ρόνη Σοφού
Αν θυμάμαι καλά
σ’ είδα στην επαρχία
και μου είπες δειλά
πως σε λεν’ Ευτυχία
κι έτσι απλά ξεκινήσαμε
τη ζωή να γνωρίσουμε

Και που λες Ευτυχία
ευτυχία δε βρήκαμε
λίγα μόνο ψιχία
ευτυχίας χαρήκαμε
δε μας πέσαν λαχεία
τυχεροί δε σταθήκαμε
και που λες Ευτυχία
ευτυχία δε βρήκαμε

Αν θυμάμαι καλά
είπα έτσι στ’ αστεία
πως μου τάζει πολλά
τ’ όνομά σου Ευτυχία
μα πολλά δε ζητήσαμε
κι έτσι απλά ξεκινήσαμε
___________________

Κανείς Εδώ Δε Τραγουδά
                                                                                     Στίχοι: Τάκης Σιμώτας
Ραγίζει απόψε η καρδιά
με το μπαγλαμαδάκι
πολλά κομμάτια έγινε
σπασμένο ποτηράκι

Θυμήθηκα που πίναμε
σε τούτο το τραπέζι
τώρα ποιος ξέρει πού γυρνά
ποιος ξέρει τι γυρεύει

Κανείς εδώ δε τραγουδά
κανένας δε χορεύει
ακούνε μόνο την πενιά
κι ο νους τους ταξιδεύει

Τυχαία δήθεν αν τη δεις
φέρ’ τη στο ταβερνάκι
κρυμμένος θα ‘μαι στη γωνιά
για να τη δω λιγάκι
__________________________

Κι Αν Είμαι Rock
                                                                                   Στίχοι: Δώρα Σιτζάνη
Κι αν είμαι rock μη με φοβάσαι
έγινα κιόλας τριάντα χρονώ
νύχτες αγρύπνιας να με θυμάσαι
anafranil και triptizol.

Μη με φοβάσαι μη με φοβάσαι
νύχτες αγρύπνιας να με θυμάσαι
μη με φοβάσαι μη με φοβάσαι
κι αν είμαι rock μη με φοβάσαι.

Μαύρο πουλί τσακισμένο στους τοίχους
εγώ είμαι εσύ κι αν είμαι rock
τρέμω τους ξένους φοβάμαι τους φίλους
καράβια δεμένα σ’ έρημα ντοκ.

Που λέτε φίλοι εγώ το βρίσκω
νά ‘ναι πολύ πολιτικό
νά ‘μαι πουλί μαύρο στους τοίχους
κι όχι καράβι σ’ έρημα ντοκ.

Κι αν με ρημάξανε χίλια νυστέρια
μ’ ένα φτερό τρελό μοναδικό
στου Victor Jara πετάω τ’ αστέρια
μες στ’ αεράκι το ξωτικό.

        Έλα Να Με Βρεις…

Μυρτάλι μαρτυρία μαρτυρία
η φλέβα που ‘σπασεν εκεί αιμορραγεί
φλερτάρω με τον θάνατο ή με τη ζωή
δεν είναι πια δική μου επιλογή

Έλα να κάψουμε τα παλιά μας τα βιβλία
αφετηρία ύποπτη η Ελίτ
Έλα κοντά σε μένα εκεί στα νέα σύνορα
εκεί στα νέα σύνορα
τίναξε το σπίτι σου πες το τραγούδι
πες το πιο χαρούμενο τραγούδι

Κι έλα να με βρεις, έλα να βρεις, έλα να με βρεις…

Έχω ένα μελαγχολικό δωμάτιο στα Εξάρχεια
στο νούμερο εκατόν εφτά και πολύ έρωτα
κάτω απ’ τις αφίσες τα σκουπίδια και τον τρόμο
μέσα στο βλέμμα σου το αστραφτερό
Θα τα βρούμε τα πράσινα λιβάδια
θα το βρούμε το μαγικό νερό

Κι έλα να με βρεις έλα να βρεις, έλα να με βρεις…

Φλερτάρω με τον θάνατο η με τη ζωή
δεν είναι πια δική μου επιλογή
έλα να με βρεις έλα να βρεις
αφετηρία ύποπτη η Ελίτ

Έλα να με βρεις έλα να βρεις, έλα να με βρεις…
___________________________________

Ζωή Κλεμμένη
                                                                   Στίχοι: Σταμάτης Σπανουδάκης
Ίσως εκείνο που ζητάς
εγώ να μη το έχω
κι απ’ ό,τι ονειρεύτηκες
εγώ πολύ ν’ απέχω.

Ίσως να μη σου φτάνω εγώ
γιατί πολλά ζητούσες
μα θα ‘ταν όλα αλλιώτικα
αν λίγο μ’ αγαπούσες.

Μη μ’ αποφεύγεις μάτια μου
μη με κοιτάς σα ξένη
ζωή που δε μοιράζεται
είναι ζωή κλεμμένη.

Ίσως να σε κρατά εδώ
μονάχα η συνήθεια
μα όσα κι αν μου ‘πες ψέμματα
σ’ αγάπησα στ’ αλήθεια.

       Σήμερα

Σήμερα,
η ζωή μου όλη σήμερα
χτες αλλιώτικα σκεφτόμουνα
τ’ αύριο π’ ονειρευόμουνα
Σήμερα,
η ζωή μου όλη σήμερα
Ήρθες πλάι μου και στάθηκες
έφυγες αλλά δε χάθηκες
 
Η ζωή μου περνά και χάνεται
η ζωή περνά και χάνεται,
χάνεται
η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται
η στιγμή ποτέ δεν πιάνεται
μάτια μου
Μια στιγμή και μ’ αφήνεις μόνο μου
μια στιγμή και είμαι μόνος μου,
μόνος μου
Να σε δω και ας τελειώσει ο χρόνος μου
και ας τελειώσει τώρα ο χρόνος μου
μάτια μου
 
Σήμερα
η ζωή μου όλη σήμερα
Όσα πέρασαν δε μείνανε
και όσα έρχονται δε γίνανε
Σήμερα
η ζωή μου όλη σήμερα
Χτες αλλιώτικα σκεφτόμουνα
τ’ αύριο π’ ονειρευόμουνα
_____________________

     Σταλιά-Σταλιά
                                                                        Στίχοι: Διονύσης Τζεφρώνης
Αγόρι μου, στολίδι μου,
σα γέρνεις και μ’ αγγίζεις
πιο πέρα κι απ’ τα πέρατα
του κόσμου μ’ αρμενίζεις.

Σταλιά-σταλιά κι αχόρταγα
τα πίνω τα φιλιά σου,
κουρνιάζω σαν αδύνατο
πουλί στην αγκαλιά σου.

Ματιά-ματιά, τα μάτια σου
αγάπη με χορταίνουν,
τη μέρα με πεθαίνουνε,
τη νύχτα μ’ ανασταίνουν.

‘Ασε να μπω στα χείλη σου
τη δίψα μου να σβήσω
και τη καρδιά σου, αγόρι μου,
δροσιά να τη ποτίσω.

           Κάθε Μάρτη…

Κάθε Μάρτη, κάθ’ Απρίλη, κάθε Μάη
το τρενάκι της καρδιάς μου ξεκινάει
και στης νιότης με γυρίζει τα λημέρια
στα μεγάλα τα ζεστά μου καλοκαίρια.

Τα γλυκά μου βασανάκια
τ’ ανοιξιάτικα
μου ραγίζουν τη καρδούλα
κυριακάτικα.

Κάθε Μάρτη, κάθ’ Απρίλη, κάθε Μάη
χελιδόνι η καρδιά μου και πετάει  
και θυμάμαι κάτι αγάπες περασμένες
γελαστές και τρυφερές και πονεμένες.
_______________________________

    Πάλι Θα Κλάψω
                                                                                Στίχοι: Σέβη Τηλιακού
Μη χαμηλώνεις τα μάτια σου στο χώμα
γλυκιά μου αγάπη συγγνώμη μη ζητάς
κι αν η δική μου καρδιά πονά
θα τη γιατρέψω ξανά

Πάλι θα κλάψω
πάλι θα γελάσω
τι κι αν εσύ χαθείς
νύχτες πικρές
το ξέρω θα περάσω
ώσπου να ξεχαστείς

Μη με κοιτάζεις με μάτια βουρκωμένα
με μιαν αγάπη δε τελειώνει μια ζωή
από το κλάμα θα βγει μια χαρά
σα το καινούργιο πρωί
________________________________

              Αερόπλανο Θα Πάρω
                                                                                   Στίχοι: Πάνος Τούντας
-Εγώ φεύγω και σ’ αφήνω μια για πάντα βρε αλανιάρη
 στην Αμερική θα πάω άλλονε να βρω
 και μαζί του πια θα μείνω που με θέλει να με πάρει
 με δολάρια θα μεθάω κι όλο θα γλεντώ

-Πάψε τα παλιογινάτια πεισματάρα μου
 να χαρείς τα δυο σου μάτια παιχνιδιάρα μου
 ξέρεις τι καπνό φουμάρω και για σένα πως μπορώ
 αερόπλανο να πάρω να ‘ρθω πάλι να σε βρω

-Και μ’ αεροπλάνο να ‘ρθεις κι όσο γρήγορα να φτάσεις
 στο ‘πα και στο ξαναλέγω πως δε σ’ αγαπώ
 μόρτη μου κακό θα πάθεις κι απ’ τη ζήλια σου θα σκάσεις
 στην Αμερική θα πάω για να παντρευτώ

-Βρε μη μου πατάς τον κάλο πεισματάρα μου
 θα τα μπλέξεις δίχως άλλο παιχνιδιάρα μου
 και μη μου γλιστράς σα χέλι αφού ξέρεις πως μπορώ
 με τη κάμα μου στο χέρι να ‘ρθω πάλι να σε βρω

-Δε φοβούμαι βρε μαγκίτη και θα φύγω απ’ την Αθήνα
 στην Αμερική θα πάω πως να σου το ειπώ
 μέσα στον ουρανοξύστη θα περνάω όλο φίνα
 με ουίσκι θα μεθάω κι όλο θα γλεντώ

-Μάθε πως απ’ την Αθήνα πεισματάρα μου
 δε μπορείς να κάνεις βήμα παιχνιδιάρα μου
 και πως δε ψηφώ τον Χάρο κι αν μου φύγεις πως μπορώ
 αερόπλανο να πάρω να ‘ρθω πάλι να σε βρω
________________________________________________

Μη Της Το Πεις
                                                                                Στίχοι: Κώστας Τουρνάς
Όταν τη δεις
με τον άλλο ξανά
κι αν μιλήσεις
πες της πως μ’ είδες
πως είμαι καλά
και να ζήσεις
μη της το πεις
πως την έχασα
μα την αγαπώ
μη της το πεις
πως δε ξέχασα
και για κείνη ζω

Mη της μιλήσεις,
να με λυπάται
δε θέλω
ίσως μια μέρα
νιώσει το λάθος
και ‘ρθει

Όταν τη δεις
πες της ό,τι μπορείς
να με σώσεις
μη της μιλήσεις
για μένα, μη πεις
μη προδώσεις
μη της το πεις
πως την έχασα
μα την αγαπώ
μη της το πεις
πως δε ξέχασα
και για κείνη ζω
_______________

      Ας Ερχόσουν Για Λίγο
                                                                            Στίχοι: Μίμης Τραϊφόρος
Που να ‘σαι αλήθεια το βράδυ αυτό
που είμαι μόνος, μα τόσο μόνος
και που μαζί μου παίζουν κρυφτό
πότε η θλίψη και πότε ο πόνος
 
Που να ‘σαι αλήθεια το βράδυ αυτό
που με χτυπάει τ’ άγριο τ’ αγέρι
να ‘ρθεις και μ’ ένα φιλί καυτό
να με γεμίσεις με καλοκαίρι

Ας ερχόσουν για λίγο
μοναχά για ένα βράδυ
να γεμίσεις με φως
το φριχτό μου σκοτάδι
και στα δυο σου τα χέρια
να με σφίξεις ζεστά
ας ερχόσουν για λίγο
κι ας χανόσουν μετά
 
Που να ‘σαι, να ‘ρθεις το βράδυ αυτό
σ’ αυτούς τους δρόμους που σ’ αγαπούνε
το ντουετάκι τους το γνωστό
τα βήματά μας να ξαναπούνε

Που να ‘σαι να ‘ρθεις το βράδυ αυτό
που ‘γινε φύλλο ξερό η ελπίδα
να ‘ρθεις κοντά μου να φυλαχτώ
από του πόνου τη καταιγίδα
_________________________

 Δε Λες Κουβέντα
                                                                             Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Δε λες κουβέντα,
κρατάς κρυμμένα μυστικά
και ντοκουμέντα
κι ακούω μόνο
συνθήματα μεταλλικά
των μικροφώνω’

Ξέρω τ’ όνομά σου
την εικόνα σου
και πάλι από την αρχή              
ψάχνω για μια διέξοδο
γυρεύοντας  
μι’ αλλιώτικη ζωή                   

Περνούν οι νύχτες,
τα δευτερόλεπτα βαριά
στους λεπτοδείκτες
ζητώντας κάτι
που να μη γίνεται ουρλιαχτό
κι οφθαλμαπάτη
 
Στων χιλιομέτρων
την ερημιά και στη σιωπή
των χρονομέτρων
ακούονται τώρα
σειρήνες μεταγωγικά
κι ασθενοφόρα
_______________________

‘Ασε Με Να Κάνω Λάθος
                                                                         Στίχοι: Ανδρέας Τσιλιφώνης
‘Ασε με να κάνω λάθος
Μην μου λες πως ειν’ ντροπή
‘Ασε με να βρω μονάχος
Ποιο το τέλος ποια η αρχή
‘Ασε με μονάχο μου να νιώσω
Την ουσία μέσα σ’ όλα που ‘χεις πει
Αν αντίρρηση μου φέρεις
Θα θυμώσω και το ξέρεις
Αν με χάσεις αιτία θα ‘σαι εσύ

‘Ασε με να κάνω λάθος
‘Ασε με να κούραστώ
‘Ασε με να ‘ρθω μονάχος
Και συγνώμη να σου πω
Έχω μπόλικο καιρό να κοροϊδεύω
Κάθε λέξη, κάθε έννοια και σκοπό
Έχω όρεξη πολύ να αλητεύω
Κι ας μη ξέρω για τι ψάχνω ή τι θα βρω

Μη μου λες για εξερευνήσεις
Και για χώρες μακρινές
Μη μου λες για κατακτήσεις
Και για μαζικές δομές
Πες μου μόνο πως περνούν τη νύχτα
Με δυο φίλους σ’ ένα υπόγειο σκυφτό
Η σειρήνα πάνω ουρλιάζει
Και η σύριγγα αδειάζει
Και το αίμα χύνεται ζεστό

‘Ασε με να κάνω λάθος
‘Ασε με να δω καλά
‘Ασε με να βρω μονάχος
Τι μου παίρνει τα μυαλά
‘Ασε με να σου σφυρίξω στο σκοτάδι
Ένα γνώριμο παλιό σκοπό
‘Ασε με να σου γεμίσω κάποιο βράδυ
Τα κενά με μουσική, rock’n’roll που συμπαθώ

‘Ασε με να κάνω λάθος
Μη παριστάνεις το Θεό
Δεν μ’ αρέσουν οι σωτήρες
Δε γουστάρω να σωθώ
Δε πειράζει αν μετά θα μετανιώσω
Δε τρέχει τίποτα αν διπλά θα κουραστώ
Δε με νοιάζει απαγοήτευση αν νιώσω
Αφού ξέρω πως έπαιξα και ‘γω
__________________________

  Αν Ήμουν Πλούσιος
                                                                                 Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μεσάνυχτα στη γειτονιά,
η φτώχια, η γρίπη, η παγωνιά
κι ο πολιτσμάνος στη γωνιά
μες στο χιονιά.

Το υπόγειον έμπασε νερά,
περνάει το τρένο και σφυρά
και κλαίν’ συνέχεια
τα μωρά στη γειτονιά.

Και δε μπορώ να κοιμηθώ,
να ονειρευτώ:
Πως είμαι πλούσιος,
πως ειμ’ αφέντης,
βασιλιάς, ταξιδευτής.
Όσα κι εσύ κι εσύ κι εσύ
θα ονειρευτείς,
όταν θα σβήσουνε
τα φώτα της γιορτής.

Αν ήμουν πλούσιος,
αν ήμουν πλούσιος,
καραβοκύρης,
βασιλιάς, ταξιδευτής.
Όσα κι εσύ κι εσύ κι εσύ
θα ονειρευτείς,όταν θα σβήσουνε
τα φώτα της γιορτής.

Ξημέρωμα στη γειτονιά,
τρέχει ο παπάς στη λειτουργιά,
το καλυμμαύχι του στ’ αφτιά
μες στο βοριά.
Κι ο γείτονας στ’ αντικρυνό,
τη σούστα ζεύει στο στενό
και βλαστημάει
τον παραγιό τον ορφανό.

Η Αγάπη Όλα Τα Υπομένει

Δεν είν’ τα μάτια σου μεγάλα
τόσο βαθιά και γαλανά
είν’ η αγάπη που τα κάνει
όλα αληθινά.
Δεν είν’ τα λόγια σου σπουδαία
λόγια απλά, καθημερνά
μα είν’ η αγάπη που τα κάνει
όλα αληθινά.

Η αγάπη όλα τα υπομένει
η αγάπη όλα τα ελπίζει
δίνει ζωή στην οικουμένη
κι η γη γυρίζει – κι η γη γυρίζει.

Είσαι κι εσύ μι’ αυγής λουλούδι
κάτι που εφήμερα περνά
μα είν’ η αγάπη που τα κάνει
όλα αληθινά.
Είναι τα λάθη σου μεγάλα
και κάθε λάθος σου πονά
μα είν’ η αγάπη που τα κάνει
όλα αληθινά.

Δε ξέρει η αγάπη μοιρολόι
αρχή και τέλος δε γνωρίζει
χτυπάει τ’ αόρατο ρολόι
κι η γη γυρίζει – κι η γη γυρίζει.

                  Αθήνα

Ξέρω μια πόλη που η άσφαλτος καίει
και δέντρου σκιά δε θα βρεις
μεγάλη ιστορία προγόνοι σπουδαίοι
λυχνάρι και τάφος της γης

Ξέρω μια πόλη στη νέα Σαχάρα
μιαν έρημο όλο μπετό
οι ξένοι οι στόλοι λαθραία τσιγάρα
παιδιά που δε ξέρουν κρυφτό

Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει
γιατί δε τη θέλει κανείς
Αθήνα… Αθήνα… πεθαίνω μαζί σου
πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ

Ξέρω μια πόλη στη γη της Αβύσσου
κουρσάρων κι ανέμων νησί
στης Πλάκας τους δρόμους πουλάς το κορμί σου
για ένα ποτήρι κρασί

Όταν Κοιτάς Από Ψηλά

Πολύ με πίκρανες ζωή
μακριά θα φύγω ένα πρωί
θ’ ανέβω σ’ έν’ αεροπλάνο
να δω τον κόσμο από κει πάνω
 
Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει η γη με ζωγραφιά
και συ τη πήρες σοβαρά
και συ τη πήρες σοβαρά
 
Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ’ ένα μικρούλι τόπι
 
Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στη στιγμή θα τους ξεχάσεις
 
Αγαπημένη μου, μη κλαις
πάμε μαζί ψηλά, αν θες
να δεις τη γη απ’ τη σελήνη
ένα φεγγάρι είναι και κείνη

Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά
και συ τον πήρες σοβαρά
και συ τον πήρες σοβαρά

Μοιάζουν οι πύργοι με κουκλόσπιτα
και τα κανόνια με παιχνίδια
από ψηλά δε ξεχωρίζουνε
οι ομορφιές και τα στολίδια
 
Κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε
από ψηλά αν το κοιτάξεις
θα σου φανεί τόσο ασήμαντο
που στη στιγμή θα το ξεχάσεις

    Μου ‘πες “Σ’ Αγαπώ”!

Όλοι ομπρέλα σήμερα κρατάνε
μα για μένα είναι ξαστεριά.
Μου ‘πες “Σ’ αγαπώ!” κι είναι σα να ‘ναι
Μάης μήνας και καλοκαιριά.
Μου γελούν τ’ αγάλματα στο δρόμο
παίζουν τα φανάρια το κρυφτό.
Πήρα κλήση απ’ τον τροχονόμο
κι είπα γελαστός: “Ευχαριστώ“!

Μου ‘πες “Σ’ αγαπώ!” και τίποτ’ άλλο
και τρέχω μες στους δρόμους σα τρελός
Τριαντάφυλλα στη πόρτα μου να βάλω
ν’ ανοίξω τα παντζούρια μου στο φως.
Ν’ ανοίξω το σαλόνι το μεγάλο
να μπεις εσύ, ο ήλιος κι ο Θεός.

Σήμερα δε παίρνω εφημερίδα
δε με νοιάζουν οι καημοί της γης.
Διάβασα τα μάτια σου και είδα
όμορφα τα νέα της ζωής.
Σα παιδί γυρνώ μέσα στις στράτες
κι έχω τόση αγάπη στη καρδιά.
Γέμισα τις τσέπες σοκολάτες
για να τις μοιράσω στα παιδιά.

   Σπουδαίοι ‘Ανθρωποι

Σπουδαίοι άνθρωποι, αλλά
Η μοναξιά τους παγώνει
Πηγαίνουνε στο σινεμά
Για να μη νιώθουνε μόνοι

Μα εγώ έχω εσένα
κι εσύ εμένα
Κι είν’ η αγάπη μας χρυσό πουλί
Μα εγώ έχω εσένα
κι εσύ εμένα
Δυο π’ αγαπιούνται είναι πολλοί

Θόρυβοι, φώτα, φωνές
Και μες στα γέλια το χιόνι
Τηλεφωνά συντροφιές
Για να μη νιώθουνε μόνοι

‘Ασε Με Να Κάτσω Πλάι Σου

‘Ασε με να κάτσω πλάι σου
κι ό,τι θέλεις συλλογίσου,
δε θα σου μιλήσω,
δε θα σου μιλήσω.
Μίλα με τους άλλους γύρω σου
για ν ακούω τη φωνή σου,
σε παρακαλώ,
σε παρακαλώ.

Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει,
πόσο σ’ αγαπώ,
πόσο σ’ αγαπώ.
Γέρνεις και ο ίσκιος σου μ’ αγγίζει
κι εγώ ριγώ
κι εγώ ριγώ.

‘Ασε με απ’ το ποτήρι σου
μια γουλιά να πιω ακόμα,
δίψασα πολύ,
δίψασα πολύ.
Φεύγει η ζωή και χάνεται
και τ’ αφίλητό μου στόμα
κλαίει για ένα φιλί,
κλαίει για ένα φιλί.

        Τα Ψέμματα

Κι ύστερ’ αρχίσαμε γι’ αστείο
Τα ψέματα στη συντροφιά
Κι είπαν να δώσουν το βραβείο
Στη μεγαλύτερη ψευτιά

Ο ένας είπε ότι είδε το Θεό
Ο άλλος είπε ότι πέταξε με πλοίο
Εσύ με κοίταξες και μου ‘πες σ’ αγαπώ
Κι όλοι σου δώσανε το πρώτο το βραβείο
 
Κι εγώ δε μίλαγα
το δρόμο κοίταγα
Η μέρα άρχιζε
κι εγώ ξεψύχαγα…

Το χελιδόνι ‘χε παγώσει στα σκαλιά
και σα να ήταν η ψυχή μου το κοιτούσα
κι ενώ με γέμιζες με ψεύτικα φιλιά
μέσα μου σπάραζα μα σε χειροκροτούσα

     Δεν Καταλαβαίνει

Αν θες για κάποιονε να κλάψεις
Καρδιά πικρή, καρδιά σκληρή
Κλάψε για κείνη που ‘χει φύγει
Χαμένη ήτανε ψυχή

Δεν καταλαβαίνει, δεν κατάλαβε
τα κρυφά μηνύματα δεν τα ‘λαβε
Δεν καταλαβαίνει, δεν καταλαβαίνει
Δεν είναι γι’ αγάπη όλοι γεννημένοι

Ίσως η θύμησή της, ίσως
Κάνει καιρό να γιατρευτεί
Μα μη τη σκέφτεσαι με μίσος
Χαμένη ήτανε ψυχή

           Θυσία

Σ’ ανάμνηση με τούτο το κρασί
Σπονδή στη θύμησή σου και λατρεία
Για σένα κάνω απόψε σιωπηλή
Θυσία

Στο πάτωμα χρυσάνθεμα χλωμά
και δίπλα μια παλιά φωτογραφία
Στην θύμηση σου κάνω ταπεινά
Θυσία

Μονάχα μια παρηγοριά μου μένει
Τη νύχτα αυτή που χάνεται η ζωή μου
Θα ξέρω το ραδιόφωνο πως φέρνει
Πως φέρνει όπου και να ‘σαι τη φωνή μου
Σου φέρνει όπου και να ‘σαι τη φωνή μου

Χαϊδεύω στη κιθάρα μου ένα λα
Και μόνη της κυλά η μελωδία
Θλιμμένες νότες κάνουν απαλά
Θυσία

Στη πόρτα μου χτυπάει ο βοριάς
Ποτάμια η βροχή στη τζαμαρία
Απόψε ο Θεός κάνει για μας
Θυσία

      Η Ευτυχία Είν’ Αυτό…                                                                           Στίχοι: Μανώλης Φάμελος
Πια το τρένο απο δω δε περνά
μα στο ρολόι ανάποδα ο δείχτης γυρίζει
και τα φώτα των φρένων ανάβουν εκεί
βαθιά μες στη νύχτα μια σειρήνα σφυρίζει

Δευτερόλεπτα πριν, χρόνια μετά
Ξαφνικά είμαστε μόνοι σε μιαν άγνωστη ερημιά
μια φωτεινή επιγραφή
εδώ χάθηκε κάποτε του μύθου η κλωστή…

Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό
Ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
Έτσι είναι γραφτό
η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να ‘ρθει

Μα κάτι ζωντανούς μας κρατά
κι είναι μόνο ένα βήμα,ένα βήμα πιο πέρα
που ο αέρας της πόλης αλλάζει ξανά
τα χιόνια λιώνουν γιορτάζει η μέρα

Τα μαλλιά σου όπως λύνεις μικρό μου μπορεί
και το αίνιγμα του κόσμου να λυθεί
δεν είν’ το τέλος κι η καταστροφή
η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να ‘ρθει
_____________________

Ήτανε Μια Φορά
                                                                     Στίχοι: Κώστας Φέρρης
Ήτανε μια φορά
μάτια μου κι έναν καιρό
μια όμορφη κυρά
αρχόντισσα να σε χαρώ

Μια μικροπαντρεμένη
κόρη ξανθή
τον κύρη της προσμένει
βράδυ πρωί

Ένα Σαββάτο βράδυ
καλέ μια Κυριακή
τον ήλιο το φεγγάρι,
καλέ, παρακαλεί

Ήλιε μου φώτισέ τον
φεγγάρι μου
πάνε και μίλησέ του
για χάρη μου

Γυρίζει κι αρμενίζει
καλέ στα πέλαγα
τους πειρατές θερίζει
καλέ και τους χαλά

Στον ήλιο στο φεγγάρι
και στη βροχή
και μένανε μ’ αφήνει
έρμη και μοναχή

Γαλέρα ανοίχτηκε
μάτια μου με το βοριά
στη μάχη ρίχτηκε
μάτια μου και στον καβγά

Μέσα σ’ ένα σινάφι
πειρατικό
είδα φωτιά ν’ ανάφτει
και φονικό
__________________

       Να ‘χαν Όλοι Οι ‘Ανθρωποι…
                                                                               Στίχοι: Κώστας Χατζής
Να ‘χα έναν ουρανό, να ‘χα και μια θάλασσα
να ‘χα ένα σπιτικό κάτω στο γιαλό,
παίζοντας με βότσαλα να μιλώ στα κύματα
και στην άμμο να πατώ και να τραγουδώ.

Μα τι λέω, ο τρελός, έχω τα δυο μάτια σου
μοιάζουνε με ουρανό, μοιάζουνε με θάλασσες,
έχω τα δυο μάτια σου θάλασσα και ουρανό,
έχω την αγάπη σου για το σπιτικό.

Να ‘χα ένα σύννεφο και να με ταξίδευε
πέρα από τα σύνορα κι απ’ τη μοναξιά,
να ‘χω φίλους τα πουλιά, τ’ άστρα να ‘χω συντροφιά
να μιλώ στον ουρανό και να τραγουδώ.

Μα τι λέω, ο τρελός, έχω τα δυο χέρια σου
μοιάζουνε με σύννεφα, μοιάζουν με πουλιά,
μα τι λέω, ο τρελός, έχω τα δυο χείλη σου
έχω τα δυο μάτια σου άστρα κι ουρανό.

Να ‘χαν όλοι οι άνθρωποι μιαν αγάπη όπως κι εγώ
θα ‘μαστε όλοι στη γη φίλοι κι αδερφοί.

      Ξέρω Πως

Έρημος δρόμος ξεκινά
στου χωρισμού την άκρη
ξέρω πως δε θα ‘ρθεις ξανά
μα δε κυλά τo δάκρυ

Όσο η καρδιά μου κι αν ξεχνά
εγώ πεθαίνω ακόμα
εγώ θα ζω στα σκοτεινά
χωρίς ψυχή και σώμα

Ξέρω πως δε θα ‘ρθεις ξανά
άλλη φορά δε θα ‘σαι ‘δω
όμως για μένα είσαι δω
είσαι παντού και πουθενά

Είσαι ένα αγκάθι στην καρδιά
και μια σταγόνα αίμα
μια πικρά μέσα στη βραδιά
μια αλήθεια κι ένα ψέμμα

Τα βήματα σου ζωντανά
στο χώμα το βρεγμένο
ξέρω πως δε θα ‘ρθεις ξανά
μα ‘γω σε περιμένω
___________________

            Ερωτικό                                                                                Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις
Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Έιτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παραθυρό σου
Το προσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα

    Για Την Ελένη
                                                               
Είκοσι χρόνια με ρωτάς
ποιός πήρε την Ελένη
μα κείνη μόνη στο σχολειό
τον Πάρη περιμένει

Είκοσι χρόνια με ρωτάς
ποιόν αγαπά η Ελένη
είναι στη Σπάρτη, στα νησιά
στη Τροία παντρεμμένη

Με ρωτούν για την Ελένη
αχ, Ελένη,
που ‘ν’ εικόνα δακρυσμένη
αχ, Ελένη,
μα εγώ δεν απαντώ
τη καρδιά μου τη σφραγίζω
και τη πίκρα μου κεντώ

Είκοσι χρόνια με ρωτάς
πού θα βρεθεί η Ελένη
σα ζωγραφιά στην εκκλησιά
ή σα κερί αναμμένη

Είκοσι χρόνια με ρωτάς
πού θάψαν την Ελένη
μπορεί στο ‘Αργος, στους αγρούς
μπορεί στην οικουμένη

   Οδός Ονείρων

Κάθε κήπος έχει
μιά φωλιά γιά τα πουλιά.
Κάθε δρόμος έχει
μιά καρδιά γιά τα παιδιά.

Μα κυρά μου εσύ,
σαν τι να λες με την αυγή
και κοιτάς τ’ αστέρια
που όλο πέφτουν σα βροχή.

Δος μου τα μαλλιά σου
να τα κάνω προσευχή,
γιά να ξαναρχίσω
το τραγούδι απ’ την αρχή.

Κάθε σπίτι κρύβει
λίγη αγάπη στη σιωπή.
Μα ένα αγόρι έχει
την αγάπη για ντροπή.

Το Μεθυσμένο Κορίτσι

Μες στο κρύο μες στ’ αγιάζι
το κορίτσι μου βουλιάζει
το σκεπάζει τ’ αναφιλητό.
Χύθηκαν τα ξεροβόρια
σπάν’ τα ζάρια τρία αγόρια
το κορίτσι κλαίει σαν το Χριστό.

Μεθάει κι ανοίγει μια τρελή πηγή
το στόμα γίνεται πληγή
έχει το μίσος φτιάξει φυλαχτό
παίζει στο θάνατο κρυφτό.
Έχει στα μαλλιά κορδέλες
στο κορμί της χίλιες βδέλλες
και στο πλάι το Χάροντα σκυφτό.

Απ’ τα μάτια της δυο στάλες
κι απ’ τα χέρια πέφτουν κι άλλες
ο καημός χτυπάει σαν κεραυνός.
Ποιός της έδωσε μαχαίρι
ποιός αγέρας θα τη φέρει
για ν’ αστράψει ο μαύρος ουρανός;

Με το μαχαίρι κόβει τη σιωπή
κι είναι σαν πέτρα σκυθρωπή
μπλέκει τα χέρια κάνει προσευχή
ποιος θα της δώσει μιαν ευχή;
Μες στο κρύο μες στ’ αγιάζι
το κορίτσι μου τρομάζει
πεθαμένο τρέχει στη βροχή.

   Τριαντάφυλλο Στο Στήθος

Είχε σημάνει ο εσπερινός θυμάμαι
που γέμισε ο ουρανός πουλιά.
Καθώς στεκόσουν πλάϊ μου θυμάμαι
σε πήρα και σε σήκωσα ψηλά.

Κυλάν τα σύννεφα και τρέχει η φωνή μου
να την ακούσεις και να ‘ρθεις.
Και μες στο κήπο αφήνω το κορμί μου
κρυμμένο στα λουλούδια να το βρεις.

Σ’ αναζητώ κάθε πρωί στο περιβόλι.
Με τη δροσιά, με το νοτιά καίγομαι όλη.
Δυο τριαντάφυλλα μαζεύω στη ποδιά μου
που σαν έρθεις να μυρίζουν τα μαλλιά μου.

Για δες τη νύχτα πως ο κήπος μας δακρύζει
καθώς ο αγέρας το τραγούδι σου σφυρίζει.
_________________________________

          Μονάκριβή Μου
                                                                                Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ
Μονάκριβή μου εσύ στον κόσμο
μου λες στο τελευταίο σου γράμμα
πάει να σπάσει το κεφάλι μου
σβήνει η καρδιά μου

Αν σε κρεμάσουν θα σε χάσω θα πεθάνω
Θα ζήσεις καλή μου θα ζήσεις
η ανάμνησή μου μαύρος καπνός
θα διαλυθεί στον άνεμο

Θα ζήσεις αδερφή
με τα κόκκινα μαλλιά της καρδιάς μου
οι πεθαμένοι δεν απασχολούν πιότερο από ένα χρόνο
τους ανθρώπους του εικοστού αιώνα

Ο θάνατος ένας νεκρός που τραμπαλίζεται
στην άκρη ενός σχοινιού
σε τούτο εδώ το θάνατο
δεν αντέχει η καρδιά μου

Μα να ‘σαι σίγουρη πολυαγαπημένη μου
απ’ το μαύρο και μαλλιαρό
το χέρι κάποιου φουκαρά ατσίγγανου
περάσει στο λαιμό μου τη θηλειά

‘Αδικα θα κοιτάνε μες στα γαλάζια μάτια
του Ναζίμ να δουν το φόβο
στο σούρπωμα του στερνού μου πρωινού
θα δω τους φίλους μου κι εσένα

Και δε θα πάρω μαζί μου
κάτω απ’ το χώμα
παρά μόνο τη πίκρα
ενός ατέλειωτου τραγουδιού

Μέλισσά μου με τη χρυσή καρδιά
με τα μάτια πιο γλυκά απ’ το μέλι
τι κάθισα και σου ‘γραψα
πως ζήτησαν το θάνατό μου

Η δίκη μόλις άρχισε
δε κόβουν δα και στα καλά καθούμενα
έτσι το κεφάλι ενός ανθρώπου
σαν να ‘τανε γογγύλι

Έλα έλα μη μου σκας
όλα αυτά ‘ναι μακρινά ενδεχόμενα
έλα και μη ξεχνάς πως η γυναίκα ενός φυλακισμένου
δεν κάνει να ‘χει μαύρες έννοιες
______________________________

 Ας Έβρισκα Τα Λόγια…                                                                    Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου
Το ήπιε η νύχτα το κρασί
και μέθυσεν ο πόνος,
κύλησε μες στη θάλασσα
και χάθηκεν ο δρόμος.

Σαν τ’ αστέρια κατεβήκαν
τα φιλιά μες στην καρδιά.
Αχ! ας έβρισκα τα λόγια
που τα λέγαμε παιδιά.

Στην άκρη-άκρη τ’ ουρανού
κάθισε το φεγγάρι,
άσε τον άνεμο βροχή
να έρθει να με πάρει.

Γεννήθηκα Σε Μια Στιγμή

Γεννήθηκα σε μια στιγμή
του κόσμου και βαδίζω
για μια μεγάλη χαραυγή
και πίσω δε γυρίζω

Μια φορά στον κόσμο ήρθα
δυο φορές μ’ αρνήθηκαν
και όταν είπα την αλήθεια
όλοι οι δρόμοι κλείστηκαν

Γεννήθηκα κι ήταν πρωί
μα έζησα τη νύχτα
άλλα μου είπαν οι θεοί
κι άλλα στο κόσμο βρήκα

Μια φορά στον κόσμο ήρθα
δυο φορές μ’ αρνήθηκαν
και όταν είπα την αλήθεια
όλοι οι δρόμοι κλείστηκαν

      Γωνιά-Γωνιά

Γωνιά-γωνιά σε καρτερώ
γωνιά-γωνιά σε ψάχνω
ψάχνω να βρω τα μάτια σου
κι απ’ τον καημό τα χάνω

Αλλού απλώνεται δροσιά
κι αλλού χιονιάς σφυρίζει
και τ’ όνειρο που χάνεται
πάει και δε γυρίζει

Γωνιά-γωνιά σε ζήτησα
γωνιά-γωνιά σε βρήκα
σου φίλησα τα μάτια σου
και στους καημούς σου μπήκα

         Καημός

Είναι μεγάλος ο γιαλός
είναι μακρύ το κύμα
είναι μεγάλος ο καημός
κι είναι πικρό το κρίμα

Ποτάμι μέσα μου πικρό
το αίμα της πληγής σου
κι από το αίμα πιο πικρό
στο στόμα το φιλί σου

Δεν ξέρεις τι ‘ναι παγωνιά
βραδιά χωρίς φεγγάρι
να μη γνωρίζεις ποια στιγμή
ο Χάρος θα σε πάρει

      Κράτα Το Φιλί

Είν’ ο ψαράς που τραγουδά
ή μια σταγόνα αλάτι
στη πλώρη του καλοκαιριού
γεννήθηκε μι’ αγάπη.

Κράτα το φιλί
κράτα το φιλί για μένα
μη το δώσεις αλλουνού
κάνουν το σταυρό τους μόνα
τ’ αστεράκια τ’ ουρανού.

Είναι η νύχτα που κεντά
κι ο πόνος που υφαίνει
απ’ το γαλάζιο τ’ ουρανού
φιλί ο κόσμος παίρνει.

                         Μοναξιά

Έζησα μες στη παγωνιά,
χωρίς την αγκαλιά σου,
μα σε σκεφτόμουνα βαθιά,
σα να ‘μουνα κοντά σου,
μέρες και νύχτες πέρασα και ήσουν η σκιά μου,
εσύ που είσαι μια ζωή και εισ’ η μοναξιά μου.

Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου.

Έρχεσαι πάντα σιωπηλή, κοντά μου σαν τραγούδι,
κήπος βαθύς ο ύπνος μας κι εσύ λευκό λουλούδι,
στ’ αλήθεια πού θα πάει αυτό, με σένα μοναξιά μου,
να πνίγομαι στα όνειρα κι εσύ να ‘σαι κοντά μου.

Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου.

Μ’ έμαθες τόσα μοναξιά και τόσα έχω χάσει,
που κι αν μ’ αφήσεις μια στιγμή, τίποτα δε θ’ αλλάξει
κι αν έζησα στη μοναξιά, ποτέ δεν ήμουν μόνος
κι αν πέρναγε η μια πληγή, με τύλιγε ο πόνος.

Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου.

       Χάθηκες

Δεν έχει δρόμο να διαβώ
σοκάκι να περάσω
Γωνιά να μη σε θυμηθώ
ημέρα να μη κλάψω

Δεν έχει μέρα να μη πω
βραδιά να μη μιλήσω
νύκτα να μη σ’ αναζητώ
βαθιά να σε φιλήσω

Όλες οι ώρες γίνανε
φωνές που σε φωνάζουν
κι οι νύκτες γίναν δάκρυα
που στη καρδιά μου στάζουν
_______________________

      Παράνομή Μου Αγάπη
                                                                                Στίχοι: Κώστας Ψυχογιός
Τόσες και τόσες αγάπες μου τύχαν,
καμιά δεν στέριωσα, καμιά.
Μα η δική σου που ‘ναι παράνομη
σα τον μαγνήτη με τραβά.
Σε κάθε βήμα μου, σε κάθε σκέψη
με κουμαντάρει, με κυβερνά.

Παράνομή μου αγάπη,
πικρό μου ριζικό,
απ’ όλα μου τα λάθη
είσαι το πιο γλυκό.

Ήθελα να ‘ξερα τι μου ‘χεις κάνει
και σα Θεό μου σ’ αγαπώ.
Αφού το βλέπω, εγώ απο σένανε
ποτέ στεφάνι δε θα δω.
Θαρρείς η μοίρα μου μ’ έχει τυφλώσει
κι όπου και να ‘σαι σ’ ακολουθώ.

  Κάθε Ηλιοβασίλεμα…

Όταν ζυγώνει η βραδιά
και γλυκοσουρουπώνει
βαθιά μου σφάζουν την καρδιά
της ερημιάς μου οι πόνοι

Κάθε ηλιοβασίλεμα
δε ξέρω τι μου φταίει
με παίρνει το παράπονο αχ
και η καρδιά μου κλαίει

Θλιμμένο σούρουπο
ποτέ να μη νυχτώνει
γι’ αυτούς που ζούνε μόνοι

  Δώσε Μου Φωτιά

Δώσε μου φωτιά ν’ ανάψω
βάλε μου κρασί να πιω
πρέπει απόψε να ξεγράψω
ό,τι στον κόσμο αγαπώ

Δώσε μου φωτιά
να κάψω πια
απ’ τη καρδιά
του χωρισμού το βάσανο
βάλε μου να πιω
απ’ το πιοτό
το δυνατό
της λησμονιάς το βάλσαμο

Δώσε μου ανθούς να ρίξω
όπου πας κι όπου διαβείς
δώσε μου ψυχή ν’ αντέξω
τα χαστούκια της ζωής
___________________

                  Η Τζένη Των Πειρατών                   Στίχοι: Μπέρτολντ Μπρεχτ

Κύριοι μου καλοί, με πληρώνετε εδώ, και σας κάνω όλα τα γούστα
και μου ρίχνετε πεντάρες και σας λέω ευχαριστώ
στο φτηνό ξενοδοχείο στη φτηνή την προκυμαία
και δε ξέρετε σε ποια μιλάτε, -μα δε ξέρετε σε ποια μιλάτε-
Μα ένα βράδυ βουητό στο λιμάνι
κι όλοι λεν τι είν’ αυτό το βουητό
και αλλάζω τα σεντόνια και γελάω κι όλοι λεν “αυτή γιατί γελάει“
Κι ένα μαύρο καράβι με πενήντα κανόνια στο λιμάνι έχει μπει

Κύριοι μου καλοί σας λυπάμαι καθώς παζαρεύω ποιον θα πάρω τη νυχτιά
γιατί σε κρεβάτι απόψε δε θα κοιμηθεί κανείς
μα σας λέω τη ταρίφα και γελάω κρυφά
που δεν ξέρετε ποια είμαι ‘γώ -που δε μάθατε ποια είμαι ‘γω-
Και μέσα στη νύχτα ουρλιαχτό στο λιμάνι
κι όλοι λεν’ τι ‘ν’ αυτό το ουρλιαχτό
και ορμάω στο παράθυρο με γέλια κι όλοι λεν “τί πανηγυρίζει“
Και το μαύρο καράβι κατά πάνω στη πόλη τα κανόνια γυρνά

Κύριοι μου καλοί τώρα πια δε γελάτε τώρα η πόλη έχει γκρεμιστεί
κι όλα τα βρωμόσπιτα σας τα γκρέμισαν σε μια νύχτα
απομένει μονάχα το μπορντέλο τούτο δω -κι απορείτε γιατί τ’ αφησαν αυτό-
Μόνο το μπορντέλο στέκει όρθιο στη πόλη
και ρωτάτε “ποιός να έμενε εδώ“
και θα βγω στη πόρτα εγώ σα ξημερώσει και θα πουν “γι’ αυτήν ήτανε λοιπόν“
Και το μαύρο καράβι τη σημαία σηκώνει να με υποδεχτεί
______________________________________________

                  Θάλασσα
                                                                         Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Παράμ παράμ παράμ γυρνάω χορεύω
στην άμμο του χειμώνα με τα φύκια
τη θάλασσα που αρρώστησε γιατρεύω
και κάνω με τα αστέρια σκουλαρίκια

Παράμ παράμ παράμ παραμονεύει
στο πέλαγο του χρόνου το καράβι
μιαν άγκυρα η ζωή μου ζητιανεύει
το βάθος του έρωτα της να συλλάβει

Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή
τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη
μαύρο μου ασήμι
πάρτη καρδιά μου και κάντη μισή
τ’ ανέμου αγρίμι

Παράμ παράμ παράμ παραμυθένιο
ναυάγιο μες στα σύννεφα η σελήνη
κορμί του Ποσειδώνα σιδερένιο
λιοπέτρινο μουσείο να σε κλείνει

Θέλω Να Σε Δω

Θέλω να σε δω
να μ’ αναζητάς
σε κάθε οδό και δω
στα λίγα που ζητάς

Θέλω να σε δω
μ’ έρωτα βαρύ
να μην μπορεί κανείς
να διώξει αυτόν το θάνατο

Καμιά φορά
φοράω τα λόγια μιας πληγής
καμιά φορά ξεχνιέμαι αλλιώς
κι απ’ όλους κρύβομαι

Τη χαρά μου λες να μη στην κάνω συμφορά
και δε χωράει η ζωή
να μπει στο γλέντι ούτε μια φορά

Θέλω να σε δω
να μ’εκδικηθείς
να πιω νερό κρυφά
εκεί που θα πλυθείς

Θέλω να σε δω
να ‘μαστε αγκαλιά
και μία θηλιά γερή
το χθες να κάνει αθάνατο

     Μαύρο Χιόνι

Μου ‘πε, μάνα, θα ‘ρχεται
και πέρασαν τα βράδια
Δεντρα φύλλα να ‘χετε
να παίρνει ο αγέρας χάδια.

Τρένο που τρέχεις γρήγορο
απ’ τον καπνό σου κέρνα
και μ’ ενα μάυρο σίδερο
τα σωθικά μου πέρνα.

Μαύρο χιόνι χιόνισε
και πείνασαν οι πόνοι
βγες καρδιά κανόνισε
να χτυπηθούμε μόνοι.

Μ’ ένα τρένο γρήγορο
την αγάπη μου έχασα
κόσμε τ’ ‘Αδη σύνορο
να θυμάμαι ξέχασα.

Κλείσε πόρτα κλείδωσε
κι ο Θεός ν’ ακούει
μια καρδιά που πλήγωσε
κι άλλον υπακούει.

Μ’ ένα μαύρο σύννεφο
το φεγγάρι μου έχασα
κόσμε του ‘Αδη σύνορο
να θυμάμαι ξέχασα.

Λουλουδάκι μου άγριο
και χρυσό πουκάμισο
πώς θα πέσουμε αύριο
στου καημου την άβυσσο

        Μαμά Γερνάω

Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και στα φέρνω.
Ρωτάς για τη καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.

Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να ‘ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το “έλα” και το “αντίο” σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ’ όλα.

Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω.
Και τρέμω να ‘μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα ‘χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
μαμά, όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.

Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σου φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σα δυο σταγόνες.

        Μωρό

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κρυφτεί στο σώμα μου
Τρώει μπογιές, καρδιές, φωτιές, χιόνια
και τη κολώνια μου

Μέρα νύχτα κλαίει
“δε με θες” μου λέει
Τρέχει στη μπανιέρα γυμνό
Λούζει τα μαλλιά μου
πλένει τα φιλιά μου
βγάζει απ’ τη ψυχή μου καπνό

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κλειδιά απ’ το σπίτι μου
Κάνει ζημιές, βρωμιές, χαρές, ψώνια
κάτω απ’ τη μύτη μου

Χρόνια μ’ αρρωσταίνει
χρόνια μου γελά
Μου ‘χες πει “θα ζούμε καλά“
Μούρη μου σπασμένη
ρούχα μου απαλά
Σου ‘χα πει “θα ζούμε καλά“

Ένα μωρό, μωρό παιδί, φως μου
για να με δεις στο χτένισα
κι αν μ’ αγαπάς
καιρό …καιρό δος μου
δώρο στο γέννησα

Χρόνια ερωτευμένο
παραμυθιασμένο
μ’ ένα μυαλουδάκι γερό
που όταν λέει “πεθαίνω“
τρέχω του μαθαίνω
τι θα πει μωρό μου
“Μπορώ“!

Να ‘χε Η Νύχτα ‘Ακρη

Το πέλαγο φιλούσε τη στεριά
Παρηγοριά μου εσύ και ταίρι
Πέφτει η νύχτα κι είμαι μόνη μου
Κράτα Παναγιά μου το τιμόνι μου
Στα νερά να πάω
Κείνου π’ αγαπάω του μόνιμου.

Μάτια μου καρδιά
Θαλασσινό φιλί και φως μου
Να ‘ταν γυρισμός
Κάθε χωρισμός
Στα σκαλιά του κόσμου.
Μάτια μου καρδιά
Θαλασσινό φιλί και δάκρυ
Να ‘τανε φωτιά
Τούτη η ξενιτιά
Να ‘χε η νύχτα άκρη.

Το κύμα σα χτυπάει βγαίνει αφρός
Και μοναχός το πίνει ο βράχος
Τόσες θάλασσες αλώνισες
Κι άγκυρες στα χέρια σου βελόνισες
Μα στην αγκαλιά μου
Να ‘ρθεις να κρυφτείς λησμόνησες.

        Μένω Εκτός

Μένω εκτός, θυμάμαι ονόματα
τρέχω με ταχύτητα φωτός
μένω εκτός, σαν κάτι στόματα
που ‘διωξε απ’ τον κόσμο ένας λωτός

Τα βράδια μου τα εργένικα
τραγούδια λέω αρμένικα
θέλω να γυρίσω
μα ο παράδεισος κλειστός

Τα βράδια μου τα εργένικα
τραγούδια λέω αρμένικα
θέλω να μιλήσω
μα ειν’ ο τόπος μου σβηστός

Μένω εκτός, μιλάω με σύρματα
στη σιωπή ζυγιάζω σαν αϊτός
μένω εκτός, σαν κάτι σχήματα
που ‘φτιαξε στην άμμο ένας πιστός
___________________________

Απέραντη Πόλη
                                                                       Στίχοι: Γιάννης Νεγρεπόντης
Απέραντη πόλη,
ατέλειωτοι δρόμοι
και όταν νυχτώνει
στο πλήθος του κόσμου
κανένας δικός μου
που να ‘ν’ ο άνθρωπός μου.

Που να σε βρω,
ποιες γειτονιές να γυρίσω;
Χάθηκα, χάθηκα,
δε θα σε βρω.
Που να σε βρω,
ποιον ουρανό να ρωτήσω;
Χάθηκα, χάθηκα,
δε θα σε βρω.

Χαφιέδες κι αλήτες,
προστάτες και πόρνες
τα ίδια πουλάμε
κι ο ένας στον άλλον
για όσα μας φταίνε
ποτέ δε μιλάμε.

Δειλοί και λεβέντες,
φονιάδες και άγιοι
για πάρτη μας όλοι,
σαπίλα και μπόχα
απ’ άκρη σε άκρη,
με πνίγει η πόλη.

Στίχος Του Σεφέρη

Σ’ ένα ποτήρι με νερό
σα δυο σταγόνες λάδι
οι δυο μας ενωθήκαμε
ένα μοιραίο βράδυ.

Κάτω απ’ το παράθυρό μας
παίζαν ένα τσιφτετέλι
στα χείλη μας ερχότανε
ο στίχος του Σεφέρη.

Κάθε που πέφτει δειλινό
με πνίγει ένας πόνος
κι εκεί που αγαπηθήκαμε
πάντα γυρνάω μόνος.

Μοιάζει το παράθυρό μας
σκοτωμένο ένα τρυγόνι
όπου κι αν επλανήθηκα
η Ελλάδα με πληγώνει.
___________________

Ξημερώνει…                                                                               Στίχοι: Χαρούλα Αλεξίου
Ξημερώνει
κι εγώ στους δρόμους τριγυρνώ
κι αν χαράζει
το φως δε φτάνει εδώ

Πού να είσαι
ποιά χέρια σε κοιμίζουνε
ποιά τραγούδια
σε νανουρίζουνε

Μια καρδιά έχω μόνο
μια καρδιά
που για σένα κλαίει
κάθε βραδιά

Ξημερώνει
στου κόσμου όλου τις καρδιές
μα για μένα
δε χάραξε ποτές

Σε φωνάζω
και να μ’ ακούσεις δε μπορείς
ξημερώνει
κι εσύ δε λες να ‘ρθείς

Οι ‘Αντρες Περνούν, Μαμά

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Μου στέλνουν πάντα καρτ-ποστάλ
Από νησιά, μαμά.
Κι είναι πολύ συχνά,
Μποέμ αρτίστες, μουσικοί
Αμήχανα παιδιά.

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Προσφέρουν δώματα με θέα
Σε βαθειά νερά.
Τους νιώθω μυστικά,
Να επιθυμούν ωκεανούς
Μα πάει η καρδιά ρηχά.

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Πώς θα ‘θελα να φέρω κάποιον
λίγο πιο κοντά.
Μ’ αυτοί περνούν, μαμά,
Κι αφήνουν ρέστα στη καρδιά.

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Αστέρια που αφήνουν ίχνη
οι νύχτες του έρωτα.
Με βία που ζητά,
Ενός αδέσποτου παιδιού
Να κλέψει τη καρδιά.

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Πώς θα ‘θελα να φέρω κάποιον
λίγο πιο κοντά.
Μ’ αυτοί περνούν, μαμά.
Κι αφήνουν ρέστα στη καρδιά.

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Μ’ ένα χαμόγελο που μοιάζει
με γκριμάτσα πια.
Κι αφού χτυπούν, μαμά,
Μ’ αφήνουν με τα όνειρά μου,
Μόνη μου ξανά.

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Τί θα κερδίσω αν φέρω κάποιον
Λίγο πιο κοντά.
Αφού περνούν, μαμά
Κι αφήνουν ρέστα στη καρδιά.

Το Τανγκό Της Νεφέλης

Το χρυσό κουρέλι
που στα μαλλιά της
φόραγ’ η Νεφέλη
να ξεχωρίζει απ’ όλες
μες στ’ αμπέλι
ήρθανε δυο
μικροί-μικροί αγγέλοι
και της το κλέψανε.

Δυο μικροί αγγέλοι
που στα ονειρά τους
θέλαν την Νεφέλη
να την ταίζουνε
ρόδι και μέλι
να μη θυμάται
να ξεχνάει τι θέλει.
Τηνε πλανέψανε.

Υάκινθοι και κρίνα
της κλέψαν τ’ άρωμα
και το φοράνε
κι οι έρωτες
πετώντας σαϊτιές,
τηνε περιγελούν.
Μα α καλός ο Διας
της παίρνει το νερό
της εφηβείας
τη κάνει σύννεφο
και τη σκορπά
για να μη τη βρουν.

      Πανσέληνος

Στη μέση ενός μικρού σπιτιού
που ‘χω νοικιάσει
το γέλιο ενός μωρού παιδιού
μ’ έχει αγκαλιάσει.
Τα ζήτησα όλα απ’ τη ζωή μου,
τα πλήρωσα με τη ψυχή μου
να έχει ένα τόπο η καρδια
πριν να γεράσει…

Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
είναι αλλιώτικη η σιώπη χωρίς παρέα.
Δε νιώθω θλίψη, μα μου ‘χει λείψει
το κοριτσακι αυτό που αγάπησες τυχαία.
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου ‘χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου, που τα ‘καν’ ολα ωραία.

Είναι σκλήρο για μια γυναίκα
να ‘ναι μόνη
στο λέω τώρα που η αλήθεια
δε θυμώνει.
Όση και να ‘ναι η δύναμή μου,
θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου
Η μοναξιά στήνει παγίδες
και πληγώνει…
_____________________

          Πρωϊνό Τσιγάρο
                                                                Στίχοι: ‘Αλκης Αλκαίος
Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό
στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο
κι εγώ σε ζητάω σα πρωινό τσιγάρο
και σα καφέ πικρό

‘Αδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή
και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση
κι εγώ σε γυρεύω σα μοιραία λύση
και σαν Ανατολή

Βγήκε ο ήλιος, το ράδιο διαπασών
μ’ ένα χασάπικο που κλαίει για κάποιον Τάσο
κι εγώ σε ποντάρω κι ύστερα πάω πάσο
σ’ ένα καρέ τυφλών

         Πόρτο Ρίκο

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη
στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι
γιατί όλη τη ζωή του την εξόδεψε
παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη

Θυμάμαι σα παιδί γελούσε κι έλεγε
στη σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου:
«Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας
πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του».

Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά
κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες κι αστυνόμοι
αγάπα το κελί σου, του ‘παν κι ύστερα
έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη

Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες
ημερολόγια καίει και πτυχία
Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό
για τις ζωής του τη σκηνοθεσία

Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, Σάουθ ‘Αφρικα
στο ‘Αμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι
γλυστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του
σα τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη

Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα
και τις καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα
σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα
λες κι έψαχνε το φως μες στη ξεφτίλα

Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα μπλουζάδικο
άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του
τα αφεντικά στο δρόμο τον πετάξανε
τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του

Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε
δεν έλειψε στιγμή απ’ το πλευρό του
ζητώντας με μανία στην αγκάλη της
τη κόλαση και τον παράδεισό του

Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο
και στο στερνό του γράμμα μου ‘χε γράψει:
«Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»

Τα χρόνια έχουν περάσει δεν θυμάμαι πια
Ερνέστο τονε λέγανε η Νίκο;
Κι ακόμα συγχωρείστε με που ξέχασα
αν χάθηκε στο Μετς; Στο Πόρτο Ρίκο;

Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ
με των ματιών σας τη φωτιά σημαία
είν’ όμορφα απόψε π’ ανταμώσαμε
μ’ αρέσει ν’ αρμενίζουμε παρέα
____________________________

Ψηλά Τα Παραθύρια Σου
                                                                          Στίχοι: Μάρκος Βαμβακάρης
Ψηλά τα παραθύρια σου
και μακριά κοιτούνε
κι όταν με δούνε κι έρχουμαι,
δίχως αέρα κλειούνε

Ψηλά τη χτίζεις τη φωλιά
και θα λυγίσει ο κλώνος
και θα σου φύγει το πουλί
και θα σου μείνει ο πόνος

Βασιλικό στη γλάστρα σου,
φυτεύεις και ποτίζεις
Εγώ δε θα περάσω πια,
γιατί με βασανίζεις
__________________

   Στο Σου-Μιτζού
                                                                                  Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Στού Σου-Μιτζού κάποια βραδιά
έχασα όλα τα κλειδιά
και γύρευα λιμάνι
Δυο γιαπωνέζοι θυρωροί,
αμφιβολία δε χωρεί
με πήραν για χαρμάνη

Και πες, πες, πες
και ψου, ψου, ψου
κάποια βραδιά στου Σου-Μιτζού,
σε πέντε κι έξι γλώσσες
Α, είδαν πως ήμουν πονηρός,
και πριν να γίνουνε καπνός
μου κάνανε τις κλώσσες

Δεν είχα όρεξη που λες,
να μάθουν όλες οι φυλές
πως ήμουν λυπημένος
Βρήκα στο μπαρ ένα Ρωμιό,
πήγα να ξομολογηθώ
μα ήτανε πιωμένος.

Του Πόθου Τ’ Αγρίμι

Του πόθου τ’ αγρίμι
δε τρώει, δε πίνει
δε ξαποσταίνει.
Πεινάει για σένα,
διψάει για μένα
και περιμένει.

Σε θέλω στο πλευρό μου
ακοίμητο φρουρό μου
με το φιλί με το σπαθί,
το δράκο να σκοτώσεις
και να ‘ρθεις να με σώσεις
απ’ τη ζωή μου τη κλειστή.

Τί δε θα δινα
το γύρο του κορμιού σου να ξανάκανα
κι ας χανόμουνα
στη λάβα τη καφτή και στα παγόβουνα.
Αν μ’ αγαπάς, μη μου το πείς
αφού το ξέρω τρεις φορές θα μ’ αρνηθείς.
Τί δε θα ‘δινα
το γύρο του κορμιού σου να ξανάκανα
κι ας πνιγόμουνα
στο κύμα που μαζί του δροσιζόμουνα.
Αν μ’ αγαπάς να μου το λές
κι εγώ για σένα θα πατήσω
και τις δέκα εντολές.

Στη νύχτα του κόσμου
το χέρι σου δωσ’ μου,
παρηγοριά μου,
το δρόμο να βρούμε,
τον τρόπο να ζούμε,
ανηφοριά μου.

                ΠροσωπικόΕπειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει
μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή
δεν αξίζει το κόπο.

Επειδή σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμη
κι ας μην είναι όπως παλιά,
δε θα πει πως πέθανε η αγάπη,
κουράστηκε ίσως, σα καθετί που ανασαίνει.

Επειδή περνάς δύσκολες μέρες
σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς
που δε κλείνουν κι εγώ πηδάω
τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας,
δε θα πει πως δεν έχουμε
μοίρα στον ήλιο, έχουμε
τη δική μας μοίρα.

Επειδή πότε είσαι άνθρωπος
και πότε πουλί, φέρνεις στο σπίτι μας
ψωμάκια μικρά της αποδημίας
κι ελπίζουνε τα παιδιά μας
σε καλύτερες μέρες.

Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι
και δε παραιτείσαι, ντρέπομαι
για τα “ίσως“, τα “μπορεί“, τα δικά μου,
μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ,
αν αλλάζαμε θα ‘μαστε πάλι
δύο άγνωστοι και θ’ αρχίζαμε
από το άλφα.

Τώρα ξέρουμε που πονάς,
που σωπαίνω, πότε γίνεται παύση,
διακοπή αίματος και κρυώνουν
τα σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό
να φορτίσει πάλι τα μέλη
με δύναμη, έλξη και δέρμα ζεστό.

Επειδή είναι δύσκολο ν’ αγαπάς
και δυσκολότερο ν’ αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο
για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά
και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη
κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές
και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά
και καμένα, θέλοντας ο καθένας,
να ‘ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο
και πηγή, κατά τις περιστάσεις
ή κι όλα μαζί στην ανάγκη,
δε θα πει πως εγώ δε μπορώ
να γίνω κάτι απ’ όλα αυτά ή κι όλα μαζί,
κι αν είναι να περάσω
μια ζωή στη σκλαβιά -έτσι κι αλλιώς-
ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης.
____________________________

        Αν Είσαι…
                                                                       Στίχοι: Νίκος Καρύδης
Αν είσαι…
μια μικρή παραπονεμένη πέτρα
σε μια ερημιά
αν είσαι…
ένα μοναχικό κυκλάμινο
στο βουνό
αν είσαι…
ένα ξεχασμένο άστρο
στον ουρανό
πού θες να το ξέρω;

Αν είσαι…
μια βραδυνή βροχή
στη θάλασσα
αν είσαι…
ένας βαπορίσιος καπνός
στο πέλαγος
Αν είσαι…
ένα παλιό εικόνισμα
σε μια εκκλησιά
πού θες να το ξέρω;

Αν είσαι…
έν’ αγκάθι στη καρδιά μου
Εγώ που σ’ αγαπώ,
πώς θες να το ξέρω;
______________________________________

Τα Μάτια Σου Τα Μελαγχολικά
                                                      στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Τα μάτια σου τα μελαγχολικά
τη λύπη σου απλώναν σα μελάνι
Σου έλεγα πως είμαι ένα αλάνι
μα συ μου χαμογέλαγες γλυκά.

Βαδίζαμε στις ράγες του σταθμού
σαν τρένα που αντάμωσαν για λίγο
Σου έλεγα καλύτερα να φύγω
μα σ’ έπνιγαν οι κόμποι ενός λυγμού.

Τα μάτια σου τα μελαγχολικά
εβάψανε τις Κυριακές με γκρίζο
Σου έλεγα για σένα δεν αξίζω
και να που βγήκαν όλα αληθινά.

Σε Θέλω

Σε θέλω
μ’ όλο το αίμα μου ξανά
μα λείπεις,
δεν είσαι πουθενά.

Σε θέλω,
έτσι γυμνή σα τη φωτιά
βαθειά μου
λαβωματιά.

Σε θέλω,
παραδομένη στο φιλί
χαμένη
στη νύχτα τη τρελλή.

Σε θέλω
για να μ΄ ανοίξεις να κρυφτώ
στον ήλιο
να τυλιχτώ.

Σε θέλω,
στις φυλλωσιές σου να χαθώ
να γείρω,
να ξαναγεννηθώ.

Σε θέλω,
να σκύψω μέσα σου να δω,
τους κόσμους
που τραγουδώ.

Σε θέλω,
έτσι γυμνή σα τη φωτιά
βαθειά μου
λαβωματιά.

Σε θέλω,
μ’ όλο το αίμα μου ξανά
μα λείπεις,
δεν είσαι πουθενά.

                                                   ΤΕΛΟΣ
———————————————————————

     Ήταν ένα μικρό αφιέρωμα στους …μικρούς Τεράστιους στίχους του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού και μια τιμή στους τεράστιους δημιουργούς τους, που τόσο προσφέρανε στη ψυχή μας, όλα τούτα τα χρόνια. Προς Θεού, δεν είναι ολάκερο, μα είναι ένα σημαντικό δείγμα αυτού. Αν ξέχασα κάτι ε …παρακαλώ διορθώστε με και συμπαθάτε με…
                                                     Πάτροκλος Χατζηαλεξάνδρου