Χατζηαλεξάνδρου Πάτροκλος: Για τον Κλαυσιγέλωτα…

        Η Ελιά Με Την ελένη

Την ομορφάδα της Ελιάς μου θα υμνήσω
και θα σας πω μ’ ένα ρυθμό τραγουδιστό,
πως έτυχε μαθές να τη γνωρίσω
και την ελένη της ευτύς να λιμπιστώ!

Ήταν λοιπόν μια Ελιά πολύ τσαχπίνα,
που ‘χε κοτζάμ ελένη στο μερί
κι όταν τη ρώτησα που βρήκε τέτοια φίνα,
μου είπε πως γεννήθηκε μ’ αυτή!

Ήταν η Ελιά μου μια μελαχρινούλα,
που έβαζε κι άγιο σε πειρασμό,
να της φιλήσει την ελένη τη μικρούλα
που ‘χε στο φιλντισένιο της λαιμό!

Προσπάθησα κι εγώ μα …ωιμένα,
-του κάκου- δε με άφηνε ποσώς.
Μου ‘λεγε πως δεν ήτανε για μένα,
η ελενίτσα της και τη φυλούσε πως και πως!

-Να μη σας τα πολυλογώ- κάποια φορά
της κλέβω δυό φιλιά στα μουλωχτά,
μα μου ‘σκασε δύο χαστούκια ηχηρά
και υποφέρω από τότε -αλί- φριχτά!

Αυτή ‘ναι η Ελιά με την ελένη
που δε μπορώ να τη φιλήσω, δυστυχώς,
έτσι σε μένα άλλο τίποτε δε μένει,
παρά σε στίχους να τα γράψω, ο φτωχός!

            Ο …Συναχώμενος

Σκουφί στο κεφάλι, βαθιά σφηνωμένο.
Κασκόλ τυλιγμένο σφιχτά, στο λαιμό.
Στο δεξί το ρουθούνι, μπαμπάκι χωμένο
κι ο βήχας οργίλος του φέρνει πνιγμό!

Υποφέρει ο δόλιος, φταρνίζετ’ αβέρτα
κι η μύτη του τρέχει ποτάμια νερό,
στο σώμα του, ρίγη, περίσσια κουβέρτα.
Με κόκκινα μάτια, βλαστημά το καιρό!

Βήχει και κλάνει, τη μύτη σκουπίζει,
βλαστημά και ριγάει και βγάζ’ ουρλιαχτό.
Κουκουλώνεται όλος, τη τύχη του βρίζει
και σαν ησυχάζει… “Αψού” τρανταχτό!

   Αλύχτισμα Μέσα Στη Νύχτα

Απ’ της ψυχής σου το χειμώνα
με τρατάρεις παγετώνα
κι εγώ ηφαίστειο αναμένο
στο γυρνώ πίσω …βρασμένο!

Στο δίνω γραμμένο σε πάπυρο
πως θα σ’ αγαπάω επ’ άπειρο.
Αχ το δάκρυ σ’ άγγελέ μου
παγάκι πέφτει στο φραπέ μου! (Ρεφραίν)

Στο παγόβουνο τρακάρω,
της καρδιάς σου και …μπατάρω.
Μα αντί να ημερεύει
το καμίνι μου, θεριεύει!

Γιαννιώτικο Αλισβερίσι

Τα Γιάννινα στενάξανε
για σένανε Χριστίνα
κι όλοι εβγήκαν στα βουνά
κρατώντας καραμπίνα.

Αρχαιολόγοι άφησαν
στην άκρη τους κασμάδες
σε σένανε Χριστίνα μου
κάνουνε τεμενάδες!

Αν ζούσε ο Ηρόδοτος,
εσένα θα υμνούσε.
Ο Σόλωνας τους Νόμους του
ευτύς θα παρατούσε!

Στης Χριστίνας τα ποδάρια,
με απόγνωση τρελλή,
πέφτουνε τα παληκάρια,
να της κλέψουν το φιλί!

Μα αυτή τα αγνοεί
κι επάνω τους πατεί!
Αχ! υπάρχει Θεία Δίκη,
κάποιος θα γευτεί τη νίκη! (Ρεφραίν)

Ποιός θα είναι ο κριτής
για τα δικά σου κρίματα,
που όλους τους ξαπόστειλες
τρόφιμους σε ιδρύματα;

Όμως εγώ τη γλύτωσα,
απ’ τους στυγνούς σου θύλακες,
γιατί, όπως λέει το ρητό:
“Έχουνε γνώση οι φύλακες”!

     Έλος Έλεος

Επιτέλους ένα τέλος
κι όχι πέντε στη Πεντέλη
που ‘χε κι αυτή ένα τέλος
κι υποσχόταν πέντε τέλη.
Αν κατέβαλλες το τέλος
τηνε πάτησες εν τέλει
αν και όλους μας στο τέλος
μας τσακίζουνε τα τέλη.
-Τα πληρώνει ως κι ο Λέλος
που πουλάει το παστέλι-!

Να ‘μουν ο Γουλιέλμος Τέλλος
με τα τρομερά τα βέλη,
θα ‘βγαζα το ένα βέλος
και θα τέντωνα το τέλι,
να ξεκλήριζα ευγέλως
των αρπάγων την αγέλη!
Θα γινόμουν έτσι μέλος
και θαμών μες στο Καστέλι!

   Επεξηγηματικώς

Η κατάρα των ερώτων,
επεών είναι φτερώτων
και λυγμών αφανερώτων;
Απορεί και ο ερώτων!

Δε θέλω λαγηνός το λάγνο πήδημα.
Μισό λεπτάκι μόνο τι να κάνει;
‘Ασε που πιάνουν πάνω από τρίδυμα.
Λίγη νεροχελώνα εμέ μου φτάνει!

Αν πετάξουν το φτερό των,
θε να χάσουν τον καιρό των
κι ο βωμός στο ιερό των,
μία τρύπα στο νερό των!

=====================

Μαντινάδες Αστείες – δικές μου και ξένες (δ & ξ)

1). Μονάχος τσαλαβούταγα, λέρωνα τα μπατζάκια
κι ο ουρανός με μούσκευε, χτυπώντας παλαμάκια! (δ)

   2). Λιγάκι να μ’ αγάπαγες, να με πονούσες έστω,
        ο λόγος θα με χόρταινε και το φαϊ σου …χέστο! (δ)

   3). Πως είμαι μαύρη κι άσκημη, κατέχω το, θωρώ το.
       Μα ‘κειά που τόχουν γι’ έμορφες, το ‘χω και γω, χαρώ το! (ξ)

   4). Ω κακομοίρη γέροντα, είντα σε περιμένει.
        Οξεία παίρνει το μουνί κι όχι περισπωμένη. (ξ)

   5). Ανάθεμά τη μαμή που σου ‘κοψε τ’ αφάλι
        και σ’ άφησε το διάολο ‘πο κάτω στο διχάλι. (ξ)

   6). ‘Πο πανω θιό στο γόνατο, ‘πο κάτω ‘πο τ’ αφάλι
        έχει μιαν αρκαλότρυπα και μπαίνουν οι αρκάλοι. (ξ)

   7). Είναι μια τρύπα του Θεού, μια τρύπα του Διαβόλου,
        που μοιάζει με τον αχινό, μα δε τσιμπά καθόλου. (ξ)

   8). Το πιάτο σου ‘ναι μαλλιαρό, μα το φαϊ μ’ αρέσει.
        Κάνω στη μπάντα το μαλλί και τρώγω από τη μέση! (ξ)

   9). Αν σε ρωτήσει η μάνα σου ειντά ‘κανες στο ρυάκι;
        Πες της πως εμετάδενες το μαύρο το ριφάκι. (ξ)

10). Τέσσερα πόδια έχει ο λαγός και δυο το χελιδόνι.
        η κοπελιά ‘χει δυο βυζά κι από μικρή τα χώνει. (ξ)

===========================================

Μπερ-Δεμένες Παροιμίες

     Όπως καλά ξέρουμε όλοι μας, ο λαός είναι θυμόσοφος, σοφός, έξυπνος, υπομονετικός -σα τον “κυρ-Μέντιο” του Βάρναλη– αλλά δώ, όπως θα διαπιστώσουμε, είναι και γλεντζές και πότης και με μεγάλην αίσθηση του χιούμορ κι έτσι καμμιά φορά μπερδεύει τα λόγια του, συνειδητά ή ασυνείδητα και το αποτέλεσμα τούτου… το βλέπετε παρακάτω. Μερικές από τις πιο γνωστές μας παροιμίες, εκπεφρασμένες έτσι ώστε να διδάσκουν, να ευθυμούν, να προβληματίζουν και παράλληλα να μην εμπίπτουνε στη λαβίδα του νόμου*. Απολαύσετε!
* (Σημ: Την ιδέα αυτή την είχα από καιρό, στο να μπερδέψω μερικές παροιμίες έτσι ώστε και να ναι αστείες, και να στέκει το νόημά τους ακόμα και μετά το μπέρδεμα κι ο λόγος που το σκέφτηκα, ήταν ένας …κυριούλης που χε την έμπνευση κάποτε να συλλέξει σε μιαν έκδοση για παιδιά, ένα βιβλίο με πάρα πολλές παροιμίες, τακτοποιημένες και τα ρέστα, και στη πρώτη σελίδα μετά το εξώφυλλο είχε βάλει την εξής -απίστευτη κατ’ εμέ- παράγραφο: “Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο, χρήση κλπ κλπ, μέρους ή όλου του περιεχομένου του βιβλίου κλπ κλπ χωρίς έγγραφην άδεια του εκδότη ή του δημιουργού“!!!!! Δηλαδή, πιασ’ τ’ αυγό και κούρεφτο! Δηλαδή να ξέρετε, αν ποτέ βρεθείτε στην ανάγκη να εκστομίσετε μια παροιμία, χάριν των συνομιλιών σας ή αν επιχειρηματολογείτε ή φιλοσοφείτε για κάτι, θα πρέπει πρωτίστως να ‘χετε εξασφαλίσει την άδεια του εν λόγω κυριούλη-Δημιουργού! Δηλαδή Δημιουργός από πού κι ως πού; ένας θεός ξέρει… τέλος πάντων.
     Έτσι λοιπόν κι εγώ μόλις σταμάτησα να γελώ, διαβάζοντας αυτή τη παράγραφο, σκέφτηκα πως αντί να …φοβάμαι να επικαλεστώ μια παροιμία, καλό θα ‘τανε να τη… συγκαλύψω, έτσι και πλάκα να κάνουμε -με τα χάλια μας- αλλά και να ‘μαι νόμιμος στα μάτια του εισαγγελέα. Τέλος να πω πως το κόψιμο των παροιμιών έχει γίνει ακριβώς και με το …νυστέρι, έτσι ώστε ό,τι λείπει, να μπορεί να τεθεί πλάι σ’ άλλο μισό επίσης επακριβώς κομμένο, αν και νομίζω δεν είναι όλες παρούσες με το σύνολό τους εδώ.
     Αυτά και καλά ξεμπερδέματα!)

              – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

*Των φρονίμων τα παιδιά … μας πήραν και το βόδι.

*Δάσκαλε που δίδασκες … κι εμείς κρυφό καμάρι.

*Στου κουφού τη πόρτα … τα κάνει κρεμαστάρια.

*Μάζευε κι ας ειν’ και … χρήμα.

*Ή παπάς-παπάς … παρά δέκα και καρτέρει.

*Όλα του γάμου δύσκολα … και νόμους δεν εκράτεις.

*45 Γιάννηδες … πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.

*Ο ψεύτης και ο κλέφτης … μύξες και σκατά πατεί.

*Ο χρόνος είναι … ρώγες.

*Εκεί που μας χρωστάνε … όσο θέλεις βρόντα.

*Όλος ο κόσμος τούμπανο … κι η νύφη γκαστρωμένη.

*Όποιος δε θέλει να ζυμώσει … ξυπνάει τον αγωγιάτη

*Όποιος τη νύχτα περπατεί … το πρώτο χρόνο χαίρεται.

*Κύλησε ο τέντζερης … και βγήκε κουρεμένος.

*Το αγώι … θέρισε θύελλες.

*Κάλλιο γαϊδουρόδενε … ή ζευγάς-ζευγάς.

*Όποιος έσπειρε άνεμους … δεκαπέντε μέρες κοσκινίζει.

*Πήγε για μαλλί … και βρήκε το καπάκι.

*Όσα δε φτάνει η αλεπού … ενός κοκκόρου γνώση.

*Κάλλιο πέντε και στο χέρι … παρά γαϊδουρογύρευε.

*Λαγός τη φτέρην έτρωγε … να ‘χει τη νοστιμάδα.

*Δουλειά δεν έχει ο Διάολος … έχει Θεού βοήθεια.

*Από μικρό κι από τρελλό … ποτίζεται κι η γλάστρα.

*Όποιος λέει την αλήθεια … να σου πει και του χρόνου.

*Κοιμάται κι ονειρεύεται … και του μπογιατζή ο κόπανος.

*Χάριν του βασιλικού … η Βασίλω πρώτη.

*Είπεν ο γάιδαρος … πως την αυγή παντρεύεται.

*Τί κάνεις Γιάννη; … Τον πετεινό κεφάλα.

*Μεταξύ κατεργαρέων … βαρκούλες αρμενίζουν.

*Το μυαλό σου και μια λίρα … γρήγορα λησμονιούνται.

*Πάρτονε στο γάμο σου … κακό του κεφαλιού του.

*Ανάρια-ανάρια το φιλί … ή στραβά αρμενίζουμε.

*Στο σπίτι του κρεμασμένου … κουκκιά σπέρνω.

*Εδώ καράβια χάνονται … με βάρκα την ελπίδα.

*Όπου γάμος και χαρά … δε μιλάνε για σχοινί.

*Πάμε στο άγνωστο … ή στραβός είναι ο γιαλός.

*Ο πνιγμένος … τη βροχή δε τη φοβάται.

*Όποιος σκάβει λάκκο αλλουνού … απ’ τα μαλλιά του πιάνεται.

*Ο βρεγμένος … κάνει τη κυρά και θέλει.

*Λέγε-λέγε το κοπέλι … μαθαίνεις την αλήθεια.

*Η ειλικρίνεια … πεθαίνει τελευταία.

*Η ελπίδα … τρώει τον αφέντη.

*Μάτια που δε βλέπονται … δε φέρνουν ευτυχία.

*Όπου φτωχός … η πολλή δουλειά.

*Από τη μύτη πιάνεται … η αγουρίδα μέλι.

*Όποιου του μέλλει να πνιγεί … εμείς κρυφό καμάρι.

*Αγάλι-αγάλι γίνεται … το έξυπνο πουλί.

*Με την αράδα σου θα πας … και μάθαινε τσαγκάρης.

*Ο κόσμος το ‘χει τούμπανο … ποτέ του δε πεθαίνει.

*Κι αν είσαι και παππάς … τέτοια γράμματα θα μάθεις.

*Φοβάται ο Γιάννης το θεριό … και κούρευε χελώνες.

*Τα πολλά λεφτά … κακό δεμάτι.

*Άρμεγε λαγούς … και το θεριό το Γιάννη.

*Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι … να πουλάγαν και τη γνώση.

*Εσύ κακό χερόβολο κι εγώ … παλουκοκάφτης.

*Μ’ όποιο δάσκαλο καθίσεις … τονε τρων οι κόττες.

*Ο σκοπός … γελάει τελευταίος.

*Μάρτης, γδάρτης, … πέφτει ο ίδιος μέσα.

*Ν’ αγοράζανε καμπόσοι … έξι το λαδόξυδο.

*Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα … πέφτει ο ίδιος μέσα.

*Γελά καλά όποιος … πράττει λίγα.

*Όποιος σκέφτεται πολύ … πουλά τ’ αναγκιαία.

===============================================

Ο Συγγενής

      Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα ζωάκι που κοσμεί τη πανίδα της χώρας μας κι όχι μόνον. Είναι ευρέως διαδεδομένο και λίαν παρεξηγημένο -όπως θα δούμε παρακάτω- γι’ αυτό και θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε όλες τις πτυχές του και να κάνουμε γνωστο στο ευρύ κοινό το ζωάκι τούτο.
      Γενικά: Ο συγγενής είναι ένα θηλαστικό ζώον, σαρκοβόρο, αιμοδιψές κι εκτός της κατά καιρούς αγριάδας του, φημίζεται επίσης για την υπουλία και την υποκρισία του. Χτίζει τη φώλια του κοντά στο σπίτι μας -πολλάκις και μέσα σ’ αυτό, αν του το επιτρέψουμε, πράγμα που όπως αποδεικνύεται πάντα, εκ των υστέρων, είναι μέγα σφάλμα-, στη γειτονιά μας ή και -σπανίως, πράγμα που είναι εξαιρετική εύνοια της τύχης- ακόμα μακρύτερα.
      Πολλαπλασιασμός: Γεννάει μιά φορά το χρόνο -ευτυχώς- 1-6 μικρά -ενίοτε και περισσότερα- και τα προσέχει, τα θηλάζει και τα προστατεύει, ακριβώς όπως κι εμείς.
      Ιδιότητες: Χάρις την ευελιξία και την υπουλία του, κερδίζει την εμπιστοσύνη μας και μπορεί να …”εξημερωθεί” σε οικόσιτο. Ποτέ να μη βάλετε σπίτι σας ή στο κήπο σας: ένα συγγενή, ούτε θηλυκό, ούτε σερνικό. Προτιμήστε καλύτερα κανέναν αλιγάτορα ή κανένα μαύρο ιαγουάρο, μιας κι είναι πιο ακίνδυνοι, παρόλο που δείχνουν φοβερώτεροι στην όψη κι αυτό πάρτε το σα προσωπική συμβουλή! Μπορούν να κάνουν ζημιά εκεί που κανείς δε το περιμένει.
      Μια επιπλέον ικανότητά του είναι που χύνει καυτά πικρά δάκρυα και προσοχή μη σας ξεγελάσει. Όσο το ταΐζετε, σας φιλά, σας γλείφει το χέρι και γενικά είναι ήρεμο. Αν όμως ξεχαστείτε και το αφήσετε νηστικό, καμμιά φορά, τότε καλύτερα να αλλάξετε τετράγωνο, τι λέω, αλλάξτε ήπειρο για να ‘στε σίγουροι!
      Το δάγκωμά του ειν’ εξαιρετικά επικίνδυνο γιατί περιέχει δηλητήριο, χωρίς να έχει ακόμα βρεθεί κατάλληλο αντίδοτο. Βέβαια η επιστήμη προχωρά με ταχιά βήματα και σε αυτό το τομέα και που θα μας πάει, θα το βρούμε, αλλά μέχρι τότε συνιστάται προσοχή!
      Ευχάριστα νέα μας έρχονται απ’ τα εργαστήρια ερευνών, που διεξάγονται οι σχετικές έρευνες. Εκεί που μέχρι πρότινος, δεν είχαμε κάνει ούτε μισό βήμα, σ’ αυτό το τομέα ερεύνης, τώρα ξέρουμε πως από το 2450 μ.Χ., θα έχει δοθεί ένα πρώτο παρασκεύασμα που θα μας επιτρέπει ταχύτατη -ίσως- ίαση! Βέβαια δεν είναι θανατηφόρο -αν και σε μερικές σπάνιες περιπτώσεις είναι προτιμητέος ο θάνατος-, αλλά προκαλεί παράλυση της προτινής ευθυμίας, αυξάνει το άγχος, επιταχύνει τις εκρήξεις θυμού ή μελαγχολίας και στον δαγκωμένο μα και στον εγγύς περίγυρό του. Άλλο ένα επίσης ενοχλητικότατο συνήθειό του είναι η γκρίνια, με ίδια περίπου αποτελέσματα με το δάγκωμα, αλλά σε πιο ήπια μορφή.
      Διαχωρισμός: Οι συγγενείς χωρίζονται κι αυτοί σε ράτσες, όπως και τ’ άλλα ζώα. Βασικά χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: Τους εξαίματος και τους εξαγχιστείας! Άλλοι διαχωρισμοί μπορούν να γίνουν με βάση το τόπο που ευδοκιμούν, π.χ. αγροσυγγενείς, οροσυγγενείς, νεροσυγγενείς κλπ. ή επίσης μπορούμε να τους χωρίσουμε σε μακρινοσυγγενείς ή κοντινοσυγγενείς. Εκείνο που είναι εξ ίσου σημαντικό, είναι ο διαχωρισμός με βάση τον ψυχισμό τους και μην απορείτε διόλου γιατί είναι αλήθεια: ακόμα κι ένα ζώον όπως αυτό, μπορεί να ‘χει ψυχισμό! Εδώ έχουμε δύο μεγάλες κατηγορίες: τους μονόχνωτους και τους μήμονοχνωτους.
       Οι πρώτοι είναι τρομερά άγριοι, μα λόγω αυτού του ψυχισμού, δεν έρχονται συχνά σε επαφή μαζί σας κι έτσι δεν αποτελούν συνήθως κανένα κίνδυνο, εκτός κι αν προκληθούν έντονα. Οι άλλοι χρειάζονται ιδιαίτερη προσοχή στο χειρισμό και στη συναναστροφή -αν τελικά θελήσετε εννοώ, να …εκθρέψετε ένα τέτοιο κατοικίδιο πράγμα που επαναλαμβάνω δε σας συνιστάται επ’ ουδενί-, στο τακτικό τάϊσμα και πότισμά τους.
      Προτερήματα: Το ζώον αυτό δεν έχει καθόλου προτερήματα!
      Ευδοκιμεί: Εφ’ όσον του δώσετε θάρρος, έχει απεριόριστο πεδίο και κυρίως όπου είστε κι εσείς! Ειδεμή όπου …λάχει, αρκεί φαΐ να ‘χει, που λέει κι ο ποιητής!
      Τι πρέπει να ξέρει κάποιος που θέλει να ‘χει σπίτι του έναν συγγενή, ώς κατοικίδιο: Κατ’ αρχήν ίσως έχετε δίκιο και το τζάγκουαρ να ‘ναι λιγάκι μπανάλ. Οπότε γιατί δε ρίχνετε καμμιά ματιά στις τίγρεις, στα λιοντάρια -που ‘ναι και σικ- μα άν θέλετε να ξέρετε τι πρέπει να ξέρετε γιατί επίμενετε να θέλετε ένα συγγενή σπίτι σας τότε …γράψτε -καλού κακού- το τηλ. του κέντρου δηλητηριάσεων, το κέντρο α’ βοηθειών, αν και όπως είπαμε ανωτέρω, δε βοηθάνε σ’ αυτή τη δύσκολη περίπτωση! Μη πάρετε ένα συγγενή για κατοικίδιο σας το επισημαίνω άλλη μια φορά!
      Τρέφεται: Εξαρτάται! Πάντως είναι παμφάγο και δεν έχει πρόβλημα, μιας και τρώει ότι κι εσείς, με μικρές ενίοτε παρεκκλίσεις, τις όποιες θα πρέπει να σεβαστείτε, αν θελήσετε να τον έχετε σπίτι σας!
      Ενοχλητικές συνήθειες: Σχεδόν όλες είναι ενοχλητικές, εκτός λίγων εξαιρέσεων.
      Επικοινωνία: Δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνο ζώο μα είναι παμπόνηρο και -πιστέψτε με- δε χρωστάει να κάνει καλό! Ωστόσο αν τον ταΐζετε καλά, σας καταλαβαίνει και σας υπακούει -χωρίς να ‘ναι κι απόλυτο- πιστά. Αν όχι, τότε καλύτερα μπορείτε να γίνεται ακουστοί από το άγαλμα του αλόγου του Κολοκοτρώνη -που δείχνει το Λυκαβηττό-, παρά από αυτόν!
      Καλύτερο είδος: Ο μονόχνωτος συγγενής του βουνού κι αν είναι και νεκρός είναι ακόμα καλύτερο! Ε καλά -εδώ που τα λέμε- όλα τα είδη συγγενή είναι καλά, αν είναι νεκρά!
      Χειρότερο είδος: Ο μημονοχνώτος συγγενής της πόλης με μεγάλη φαμίλια που έχει τη φωλιά του στη γειτονιά σας κι είναι όλοι τους ζωντανοί!
      Μέθοδοι προστασίας: Αδιαφόρια εξ αρχής, ειδεμή απελπιστείτε γιατί καμμιά μέθοδος δεν είναι αποτελεσματική σε μήκος χρόνου! Σκοτώστε τον ή …λυπάμαι πολύ! Πάντως προσέχτε γιατί η Ε.Π.Α.Θ.Ε.* κι η ΣΥ.ΠΡΟ.Σ.* έχουν αγριέψει πάρα πολύ τελευταία, για τη προστασία και την ομαλή διαιώνιση του είδους αυτού, παρόλο που δε τείνει προς εξαφάνιση, -που μακάρι δηλαδή- ίσα ίσα το αντίθετο!
       Καλόν είναι όταν βλέπεις συγγενή να κάνεις τη πάπια ή ν’ αλλάζεις έγκαιρα δρόμο!

       * Ε.Π.Α.Θ.Ε. = Εταιρεία Προστασίας Αγρίων Θηρίων Ελλάδος
          ΣΥ.ΠΡΟ.Σ. = ΣΎλλογος ΠΡΟστασίας Συγγενών

                                                              Σεπτέμβρης 1986

=======================================

Τέλος Εποχής

                                             Επίλογος

      Σκέφτηκα κάποια στιγμή της ζωής μου να γράψω ένα βιβλίο. Ένα βιβλίο που θα μπορούσε να μ’ ανασύρει απ’ το τέλμα και την αφάνεια. Ίσως μάλιστα να μ’ ανέσυρε κι απ’ τη φτώχεια κι ίσως-ίσως, (γιατί όχι παρακαλώ;) να με ‘κανε διάσημο κάποτε. Αυτό ειδικά, το τελευταίο, αν ήταν δυνατόν δηλαδή, θα προτιμούσα να ζούσα και να το ‘βλεπα να υλοποιείται και μάλιστα όχι όταν θα ‘μουν χούφταλο. Πώς άλλωστε έκαμαν τόσοι και τόσοι -μελλοντικοί- συνάδελφοί μου; Ε … έτσι ακριβώς λέω κι εγώ!
      Όταν συνέλαβα αυτή τη καταπληκτική ίδεα, ανατρίχιασα σύγκορμος. Ένιωσα να κατεβαίνει σα “μάννα” εξ ουρανού, στο κεφάλι μου! Αυτό, σε πείσμα όλων των δικών μου, που το θεωρούν κλούβιο κι άγονο. Κι όμως… Αυτή η ίδεα ωρίμασε, έβγαλε ανθούς, κάρπισε και τότε σκέφτηκα να συγκεντρώσω όλα τα απαιτούμενα, γι’ αυτή την επίπονη και δύσκολη εργασία.
      Πήρα λοιπόν χαρτιά και μολύβια αρκετά, ώστε να συντεθούν εκατό Ομηρικά Έπη! Προς Θεού, μη νομισθεί, ότι φιλοδοξούσα να γίνω εφάμιλλος του υπέροχου προγόνου μου! Όχι! Είμαι ρεαλιστής εγώ. Θα μου αρκούσε να πλησιάσω, λιγάκι έστω, το Μίλαν Κούντερα.
      Μια μέρα που με είχε πιάσει όρεξη, έβγαλα χαρτί και μολύβι -το ‘ξυσα καλά, προσεκτικά και με αργές κινήσεις- και θέλησα ν’ αρχίσω. Όμως έπρεπε να βρω το μύθο, τα πρόσωπα, τη πλοκή και -το σημαντικότερο- το τίτλο. Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο, θεωρούσα -κι ακόμα το θεωρώ δηλαδή- πως αυτό είναι το σημαντικότερο, σε μια τέτοια αναζήτηση. Αλλιώς είναι να έχεις αυτόν, να σου υπαγορεύει τα σωστά βήματα κι αλλιώς να βαδίζεις ολότυφλα, στα κουτουρού. Α όλα κι όλα… είμαι τακτικός και μεθοδικός εγώ. Τι δηλαδή; Θ’ άρχιζα να γράφω -και μάλιστα το πρώτο μου βιβλίο, μισερά; ‘Α μπα! Έτσι άρχισα την αναζήτησή του και μάλιστα πυρετωδώς!
      Έπρεπε να ‘ναι αχρησιμοποίητος, να ‘ναι δυνατός, σα γροθιά στο στομάχι, κοφτερός σα λεπίδα, άμεσος σα ξαφνική ψυχρολουσία και παράλληλα να ‘ναι κατατοπιστικός και με το περιεχόμενο και να ‘ναι και προσελκυστικός στον υποψήφιο αναγνώστη. Περιεχόμενο! Να μια λέξη-κλειδί που θα με βοηθούσε να τον βρω. Τι θα ‘θελα να πραγματεύεται το βιβλίο μου; Κοινωνική ανισότητα κι αδικία, ναι μεν αλλά… πολύ μπανάλ ρε πουλάκι μου. Μας τα ‘παν κι άλλοι. Μέχρι κι αυτός ο …ξενέρωτος ο Ρουσσώ, -που, μεταξύ μας, τι ανάγκη είχε; Εκτός ότι ήτο …ατζαμούκλα- έχει γράψει και μας πήρε την ίδεα.
      Άρα ήθελα θέμα πρωτότυπο. Αυτή η σκέψη μου φάνηκε καλή κι υλοποιήσιμη. Όμως, οποία θλιψη, όταν επιχείρησα να βρω κάποιο πρωτότυπο θέμα, συνεχώς έπεφτα σε κάτι που ‘χε ξαναγραφτεί. Σιγά-σιγά, ο αρχικός μου ενθουσιασμός, μειούμενος σταδιακά, έφτασε να μετατραπεί σ’ απογοήτευση. Ρε μπας κι είναι όντως πολύ δύσκολο, να γράψει κάποιος βιβλίο; Σ’ αυτή τη σκέψη, αντιστάθηκα σθεναρά κι είπα μέσα μου, πως αυτή τη στιγμή, απλά δεν είχα την απαιτούμενη έμπνευση. Αυτό ήταν όλο. Ναι σίγουρα! Το παράτησα λοιπόν, προσωρινά κι όταν δεν είχα κάτι άλλο στο νου μου, προσπαθούσα να μελετώ ιδέες, πορείες νόησης και κάτι τέλος πάντων ν’ αρχίσω. Καθώς όμως, σπάνια είχα να σκεφτώ κάτι άλλο, τολμώ να εκμυστηρευτώ, πως το βιβλίο μου ‘γινε έμμονη ίδεα.
      Κάποια, λοιπόν, στιγμή, συνέλαβα κάτι σατανικά έξυπνο και τρομερά ευφυές! Αν αυτή η ιδέα δε μου ερχόταν, όσο κι αν τη πίεζα, τότε θα ‘κανα κάτι άλλο πιο δυναμικό και θα την -ουσιαστικά- εκβίαζα να ‘ρθει. Το σχέδιό μου ήταν απλό στη σύλληψη -όπως όλα τα ιδιοφυή σχέδια σ’ αυτό το ντουνιά- και τρομερά εύκολο στην εκτέλεση.
       Όλοι σας θα ‘χετε διαβάσει ένα τουλάχιστον βιβλίο, έτσι δεν είναι; Ε λοιπόν όλα, μα όλα τα βιβλία, έχουν τίτλο, περιεχόμενο-θέμα, πρόλογο, κυρίως θέμα κι επίλογο. Εντάξει; Ωραίααα! Εγώ είχα πρόβλημα στο κυρίως θέμα και στο τίτλο, ωστόσο τίποτε δε με εμπόδιζε να γράψω έναν επίλογο έτσι στα ξεκάρφωτα, που να ‘ναι παντός καιρού -που λέγαμε και στο στρατό- και να ταιριάζει σε κάθε θέμα. ‘Οπότε θα πιεζόταν κι η ιδέα να ‘ρθει, φοβερό δεν ήταν;
      Αυτό μοιάζει με κείνο το αστείο που μιλάει για τον …”εξαίρετο” εκείνο σκοπευτή, που πετυχαίνει το μάτι μιας αγελάδας, η οποία είναι ζωγραφισμένη πάνω σε μια πόρτα, σε απόσταση χιλίων μέτρων! Ξέρω, ξέρω, ακούγεται ουτοπικό μα πιστέψτε με δεν είναι διόλου. Κι εγώ μπορώ να το κάνω! Πως; Μα… είναι απλό: πυροβολώ τη πόρτα μέχρι να τη πετύχω -του κερατά ας είναι και κάπως μεγάλη- και μετά …ζωγραφίζω την αγελάδα πάνω της, έτσι ώστε το μάτι να πέσει πάνω στη τρύπα της σφαίρας μου! Τώρα αν είστε κακοί σκοπευτές, εεε… τότε πυροβολήστε τη πόρτα από πιο κοντά, τι να κάνουμε;
      Ε κάπως έτσι σκέφτηκα να …”τραβήξω” την ιδέα και παράλληλα να μη κάθομαι και να λουφάρω, μέχρι αυτή να δεήσει να κατέλθει! Το μόνο κακό ήταν που είμαι σε όλα μου, τελειομανής κι έτσι ήθελα, ο επίλογός μου να ‘χει κι αυτός τις …προδιαγραφές του κι όσο δεν είχα θέμα… τόσο και αυτο ήταν δύσκολο! Ουσιαστικά λοιπόν, είχα μετατοπίσει το πρόβλημά μου, απλώς! Όμως αν πάρει κανείς φόρα, δε τον σταματά τίποτα κι έτσι μου κατέβηκε η αμέσως επόμενη, πανέξυπνη ιδέα: να κάνω τον επίλογό μου μεταφέροντας όλους αυτούς τους …προβληματισμούς μου! Και πρωτότυπος κι ευφυής και παντός καιρού, δε βρίσκετε;
      Έτσι τώρα -βάσει της κανονικής σειράς- πρέπει να βάλω ένα τέλος και μετά …βλέπουμε!

                                               Τέλος

                                            Πρόλογος

      Τελικά. όλα ήρθαν ανάποδα κι απ’ όσο είμαι σε θέση να μαντέψω, το βιβλίο μου αυτό, θα σας κρατήσει καρφωμένους μέχρι τη τελευταία λέξη, της τελευταίας σελίδας! Γιατί δε ξέρετε καν που το πάω κι έχετε ήδη δει, τη παγκοσμίως παραδεκτή, τελευταία λέξη κάθε βιβλίου, που είναι φυσικά η λέξη “Τέλος”! Μην ανησυχείτε δε μακρηγορώ. Όχι, δε χάνομαι σε περιττές μπουρδολογίες. Λίγα λόγια και σταράτα, ωστόσο να σας ενημερώσω -εδώ στο πρόλογο- κι υπενθυμίσω, πως στον επίλογο θα βρείτε πληροφορίες πολύ χρήσιμες για το πόνημα που κρατάτε στα χέρια σας! Όμως επειδή έγραψα πρώτα τον επίλογο και μετά το πρόλογο, θα συμπληρώσω έδω ότι δεν έγραψα εκεί.
      Όταν λοιπόν βρήκα τον επίλογο σκέφτηκα -σατανικά- να βάλω και το τέλος -για τους λόγους που είπα ανωτέρω: να αιφνιδιάσω δηλαδή- κι απλά μετέφερα, άλλη μια φορά το πρόβλημα λίγο πιο πέρα. Εξακολουθούσα να μην έχω βρει το σημαντικότερο μέρος του βιβλίου μου. Ε είπα να πιέσω ακόμα λίγο -μιας κι είχα πάρει πια τον αέρα- και να βρω και τον πρόλογο -ομοίως με πρίν και βάσει ιδίων προδιαγραφών- και μετά να μου λείπουν ακόμα λιγότερα.
     Άρχισα να μεταφέρω, λοιπόν, όλα όσα μέχρι εδώ διαβάσατε και σκάλωσα πάλι, μιας κι εξακολουθούσα να θέλω θέμα και τίτλο! Είχα αρχίσει να απελπίζομαι και τελικά εκνευρίστηκα τόσο που …το πήρα απόφαση να σταματήσω και μάλιστα …θεαματικά! Έγραψα με κεφαλαία γράμματα:
ΤΕΛΟΣ ΠΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΟΥ ΥΠΕΦΕΡΑ ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΧΙΜΑΙΡΕΣ και παράτησα χαρτιά και μολύβια και βγήκα να πάρω αέρα.
      Μου έκανε καλό αυτή η βόλτα και μου θύμισε το παλιό καλό καιρό, που δεν είχα να σκέφτομαι απολύτως τίποτα! Ω πόσο μου ‘χε λείψει! Στο διάβολο να πάει το βιβλίο και τα καλά του! Δηλαδή τόοσοι και τόσοι που δεν συγγράφουν πεθαίνουνε; Στο διάβολο!!!!
      Βολτάρωντας δε μπόρεσα να μη θαυμάσω -ε καλά και το τοπίο δε λέω, ήταν έξοχο, είχε και πράσινο και λουλουδάκια και η θάλασσα γαλανή και και και- την εκπληκτικη μου έξοδο από το ματαιωθέν μου όνειρο! Μου γύρισε σαν σε φωτογραφία, η θύμηση της φράσης εξόδου: ΤΕΛΟΣ ΠΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΟΥ ΥΠΕΦΕΡΑ ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΧΙΜΑΙΡΕΣ!!! Τι υπέροχη φράση αλήθεια! Κάτι όμως μου χτυπούσε σ’ αυτήν και διακόπτωντας τη βόλτα μου, γύρισα στη κάμαρά μου.
      Πάνω στο γραφείο μου ήταν το τελευταίο χαρτί, από τα πάκα κείνα με τ’ άπειρα σχεδιάσματα. Το μάτι μου πήγε κατευθείαν πάνω σ’ αυτή τη φράση, που λες και με κορόϊδευε, γιατί ήταν η μόνη -λόγω μεγέθους φυσικά- που φαινόταν, από τόσο μακριά. Τελικά δε μου άρεσε και πολύ, κάτι είχα γράψει λάθος! Κόψε-ράψε κι έκανα μια μικρή πρόοδο:
ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΟΥ ΚΥΝΗΓΟΥΣΑ ΧΙΜΑΙΡΕΣ
      Ε πιο καλή και πιο άμεση. Ωστόσο δεν…έκοβε σα ξουράφι, όπως θα ‘θελα. Κόψε-ράψε και …:
ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΣ ΧΙΜΑΙΡΑΣ
      Χμμμ… μπα… χειρότερα μάλλον και κόψε-ράψε:
ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ
      Ωωω… Μόλις το ‘κοψα εκεί είδα, με μεγάλη μου έκπληξη πως …είχα βρει το …τίτλο μου! Υπέροχος! Με συνεχάρην επανειλημμένως κι είδα πια ότι μπορούσα να συνεχίσω τη προσπάθεια. Τώρα είχα μειώσει πολύ τη διαφορά κι ήθελα μόνο το κυρίως θέμα. Χάρις την εξυπνάδα μου είχα φθάσει να ‘χω έτοιμο σχεδόν, ένα ολάκερο βιβλίο -χωρίς έμπνευση. Να καταγραφεί στα πρακτικά παρακαλώ- και μάλιστα χωρίς θέμα. Τότε σκέφτηκα το πιο σατανικό απ’ όλα!
      Φίλε αναγνώστη, αλήθεια, είσαι πολύ πλεονέκτης. Έχεις ένα πολύ όμορφο -κατά γενικήν ομολογία- και πολύ πρωτότυπο τίτλο, ένα πολύ διαφορετικό βιβλίο -επίσης-, στο όποίο -τίμια να ομολογήσεις- δε ξέρεις κι ούτε μπορείς να φανταστείς, πως θα ολοκληρωθεί, ένα βιβλίο, όπου όλα πάνε εντελώς ανάποδα κι απρόβλεπτα και στις σελίδες του, ξεδιπλώνεται η ευφυία πρωτόφαντη -εδω ίσως μεροληπτώ λιγάκι μιας κι εγώ το ‘γραψα μα…- κι έχουμε βάλει επίσης, ένα έξοχο εξώφυλλο με χαρτί ιλλουστρασιόν. Εκτός όμως αυτών, θα πρέπει να συνυπολογιστεί και το πως την έχεις ήδη πατήσει, αγοράζοντας το!
     Δες το λοιπόν απ’ τη θετική του πλευρά και διαφήμισέ το. Αν σου άρεσε, καλώς θα κάμεις. Αν δε σου άρεσε, τότε βοήθησε να τη πατήσει κι άλλος! Ε τι; Σου αρέσει να ‘σαι εσύ ο μόνος αφελής εν Ελλάδι; Όχι βέβαια. Μπορείς να το κάμεις, γράφοντας μια φράση στο μέσα φύλλο του, με κεφαλαία γράμματα, που να λέει:
ΤΕΛΟΣ ΠΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΟΥ ΒΑΣΙΛΕΥΑΝ ΟΙ ΕΞΥΠΝΑΚΗΔΕΣ και δώσε ‘συ πρώτος μια γροθιά στο κατεστημένο. Βοήθα κι εσύ να σταματήσει επιτέλους η εκμετάλλευση. Κάνε το “ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ” ν’ ανεβεί στο top-ten των πωλήσεων, σα μια επιβράβευση του άμεσου, στην αμπελοφιλοσοφία! Στο κάτω-κάτω, εγώ είμαι πιο ειλικρινής απ’ άλλους, που δε λένε απολύτως τίποτε, γράφοντας πληθώρες σελίδων. Εγώ είμαι επίσης και φειδωλός. “Χρόνου Φείδου” έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Αυτό έκαμα κι εγώ:
ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΉΣ ΠΟΥ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΣΚΟΡΠΑ !!!

                                     Κυρίως Μέρος

      Φίλε αναγνώστη, φρονώ ότι πολύ σε κούρασα με το να μιλώ για μένα και τα προβλήματα μου, εν γένει. Φρονώ επίσης πως είναι περιττό να σε κουράσω κι άλλο με κάποια πράγματα που θα ‘ναι καθαρά και μόνον αποκυήματα -μιας κατά τ’ άλλα πλούσιας, πλην όμως εν προκειμένω, νοσηρής- φαντασίας:
ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΟΥ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΕΙΧΑΝΕ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΟΥΝ
      Τώρα καλωσορίζουμε:
ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ MARKETING & MANAGEMENT
      Αυτό κάνω κι εγώ. Κάνε το κι εσύ ή αλλιώς, σταμάτα ν’ αγοράζεις καινούργια βιβλία:
ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΒΙΒΛΙΩΝ ακριβώς όπως κάποτε είπαμε ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΑΓΕΤΩΝΩΝ ή ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΛΕΙΣΤΟΚΑΙΝΟΥ κλπ.
      Τώρα αρχίζει μια νέα εποχή για την ανθρωπότητα και την εγκαινιάζω εγώ, με το παρόν πόνημα:
ΑΡΧΗ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΑΣ ΣΚΕΨΗΣ
      Όπως κατάλαβες δεν έχω βρει τελικά το κυρίως θέμα του βιβλίου τούτου. Πίστεψέ με όμως, ακόμα το ψάχνω κι ίσως καμιά στιγμή κάτι καινούργιο να βρω και να επανέλθω.
      Μέχρι τότε … Γειά σου και να με συγχωρείς για το χρόνο και το χρήμα σου!

===========================================

Το Αναλογούν Αντίτιμον Ή Τι Μπορεί Ν’ Αγοράσει Κανείς Με 10 Ευρώ

     Αν κάποιος διαβάσει το τίτλο χωρίς να εισέλθει διόλου στο κείμενο αυτό, μπορεί να φανταστεί διάφορα. Ότι πρόκειται π.χ. περί μιας μικροοικονομικής μελέτης πωλήσεων ή αγορών! Άλλοι πάλι θα κουνήσουν τη γκλάβα τους και θα προτρέψουν νοερά, τον γράφοντα τούτου, να μεταβεί προς κοπήν φουρνοξύλων, αντί να κάθεται να σπαζοκεφαλιάζει το κόσμο με τέτοια αδερφίστικα! Και τούτο θα ‘ναι ευχής έργον, γιατί σκεφτείτε να παραπεμφθώ άναυλα στον Οξαποδώ! Πολλά λοιπόν μπορούν να ειπωθούν και πιστέψτε με παρακαλώ, τώρα που το κοιτάζω πια ολοκληρωμένα και παρ’ όλο που είμαι, όχι μόνον ο Δημιουργός (πωπωωω) του, αλλά και πολλάκις αναγνώστης του, αδυνατώ να το κατατάξω κάπου! Ξέρω πάρα πολύ καλά και μάλιστα μπορώ να παραθέσω, έστω επιγραμματικά μα εμπεριστατωμένα, τι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ σίγουρα:
     α) Αγροτικό κωμειδύλλιο: Δεν είναι! Παρ’ όλο που ο Έρως αναβλύζει πάνωθέ του, ως δροσοσταγών, ήτις διολισθαίνει, ωθούμενη εκ του ανέμου, επάνω σε φύλλο δρυός, έν αρκετά υγρό κι εύμορφο πρωϊνό, εις την εξοχή, μεσούσης της Ανοίξεως!
     β) Πολιτικό Χρονογράφημα: Δεν είναι! Κατ’ αρχήν δεν είναι καν αστείο! Έχω ιδίαν άποψη! Το διάβασα πάρα πολλές φορές και δε γέλασα καθόλου, μήτε κι όταν το συνέγραφα! Έπειτα, πολιτικό δεν είναι επίσης σίγουρα, αν κι η Πολιτική επικολλάται, δυστυχώς παντού, κατά το εκάστοτε δοκούν, ως παρασιτικός οργανισμός, σε υγιείς -μέχρι τη στιγμή της προσκολλήσεως- τοιούτους!
     γ) Πολιτικός Λίβελλος: Δεν είναι! Για το Πολιτικό σκέλος τούτης της ετικέττας έχω ήδη τοποθετηθεί (όρα β)! Τώρα να ‘πω την αμαρτία μου, η λέξη Λίβελλος, δε γνωρίζω επακριβώς τι σημαίνει! Ωστόσο κάτι μέσα μου, ενστικτωδώς, μου κραυγάζει γοερά, πως δεν είναι Λίβελλος τούτο ‘δω! Αν ήταν, θα το είχα ψυλλιαστεί φαντάζομαι.
     δ) Δοκίμιο: Να ‘πω την αλήθεια, στο μόνο που μου φαίνεται δοκίμιο το παρόν, με μεγάλη μάλιστα κι εμπεριστατωμένη παράθεση ακλόνητων στοιχείων, είναι στο τι δεν είναι. Αν λοιπόν κάποιος θελήσει, αφού το διαβάσει πρώτα, να το κατατάξει στα Δοκίμια, τότε… τι να ‘πω; Νομίζω πως κανείς δε θα έγραφε ένα κοτζάμ Δοκίμιο για να περιγράψει ή να στηρίξει κάτι που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ! Μου φαίνεται αρκετά φαύλο, για να μη ‘πω σατανικό και κακεντρεχές!
     ε) Διαφημιστικό Εγχειρίδιο: Ποτέ μου δε κράτησα όπλα και σιχαίνομαι μάλιστα τη βία σε οιαδήποτε μορφή της! ‘Aρα το εγχειρίδιο ας το αφήσουμε στη πάντα. Όσο για τη διαφήμιση, εκτός ότι δεν είμαι ικανός να κάνω κάτι τόσο ποταπό, εκτός ότι δεν έχω γνώσεις και πόρωση αρκετή για κάτι τέτοιο, δεν έχω και προϊόν το οποίο να διαφημίζω! Άρα…
    στ) Σεμνή Μπαλλάντα Στους Ποιητές Που Άδοξοι Είναι: Εδώ υπάρχει μια βάση στήριξης πλην όμως έχω σοβαράς ενστάσεις: Πρώτον και κύριον, δεν είμαι σεμνός και για τούτο θα επικαλεστώ μαρτυρίες όσων με γνώρισαν από κοντά, με διευθύνσεις κι άλλα στοιχεία, στη διάθεση όποιου ή όποιων εκδηλώσουν ενδιαφέρον, για να πειστούν! Άρα ας παραλείψουμε τη λέξη “Σεμνή”!
      Έπειτα δεν είμαι συγγραφέας το επάγγελμα κι ούτε φιλοδοξώ ποτέ να γίνω. Το ότι γράφω που και που, δε σημαίνει τίποτε απολύτως, γιατί κατά την ίδια έννοια και το ότι αποπατώ που και που, δε σημαίνει ότι είμαι σκατιάρης! Ας παραλείψουμε λοιπόν και τη λέξη “συγγραφέας” και κατ’ επέκτασιν τη λέξη-αντικαταστάτη, “ποιητές”!
      Σιγά τώρα να δούμε τι μας έχει μείνει: “Μπαλλάντα Σ’ Αυτούς Που Είναι ‘Aδοξοι”! Ομολογώ πως για το ‘Aδοξοι” ουδένα έχω επιχείρημα. Αντίθετα, μπορώ να εγγυηθώ προσωπικώς πως άδοξος γεννήθηκα κι άδοξος θα πεθάνω. Για το “Μπαλλάντα” ωστόσο, έχω προφανείς λόγους ώστε να το αποτάξω σαν όρο: Πρώτα-πρώτα δεν έχω κάμει ποτέ μου μπαλλάντα, απ’ όσο ξέρω όμως, είναι έμμετρη κι έχει και ρίμα. Ρήματα έχω χρησιμοποιήσει άφθονα, κρίματα έχω επίσης πάμπολλα, ρίματα όμως όσο κι αν το θέλω, δε βρίσκω καθόλου.
     Εδώ θα κάνω μια παρένθεση και θα ‘πω πως μόνο μια πανηλίθια, έφηβη, ερωτευμένη μαζί μου κι εν γένει καταγοητευμένη μέχρι τα μπούνια, θα μπορούσε να βρει ποίηση στο παρόν κείμενο κι αυτό όχι αυθορμήτως φαντάζομαι! Θα ‘πρεπε να συνεπικουρήσει ,για σιγουριά και μόνον, μια αυστηρή απειλή, κατα προτίμησιν ενός περιστρόφου, το οποίο θα ήτο δεόντως στηριγμένο στο κρόταφό της. Κι αυτό το εικάζω μιας και η σκέτη απειλή χωρισμού δε θα είχε τέτοιο επιθυμητό αποτέλεσμα! Αλλά και πάλι αυτή η ομολογουμένως εσφαλμένη οπτική γωνία, δε θα ήτο εξασφαλισμένη 100%! Έπειτα κάτι ακόμα, που πιστεύω, θα τσακίσει κυριολεκτικά κάθε αμφισβήτηση για τον όρο “Μπαλλάντα” σε τούτο ‘δω το κείμενο, είναι πως αυτή τραγουδιέται, τη συνοδεια ή όχι μουσικής επενδύσεως. Ε λοιπόν σας το δηλώνω ευθέως, (μιας και προσπάθησα να το κάνω πριν ‘πω κάτι εναντίον. Ε τι νομίζετε; Θα έλεγα αστήρικτα πράγματα; Όχι δα! Όχι εγώ!), μην επιχειρήσετε να… τραγουδήσετε τούτο το γραπτό είτε με μουσική, είτε a capella!
      (Μήτε η εν λόγω έφηβη δε θέλησε να το κάνει, παρ’ όλο που την έδεσα χειροπόδαρα και την υπέβαλλα σε μύριες δοκιμασίες! Ορίστε πως τελειώνουν, κυρίες και κύριοι, όλοι οι μεγάλοι έρωτες! Το ίδιο το σπλάγχνο σου, η σάρξ εκ της πλευράς σου, εκείνη που μοίρασε μαζί σου ότι είχε και δεν είχε, που σου προσέφερε τον υμένα της παρθενίας της επί πινάκι, να μη μπορεί να σου κάνει ένα τόοοσο δα χατηράκι!
      Όταν την έδιωξα, μέσα σε λίγα λεπτά το είχα ήδη μετανιώσει! Όντως είχε δίκιο, τούτο ‘δω δε τραγουδιέται με τίποτε! Αμέσως μετά όμως σκέφτηκα: “Δε βαριέσαι, οι ερωτευμένες μαζί μου, οφείλουν να κάνουν και μερικές θυσίες, υπαναχωρήσεις και συμβιβασμούς, αν θέλουν να διατηρήσουν ακέραιο το δικαίωμα τους, να παραμένουν εσαεί φέρουσες τον ύψιστο τίτλο τιμής: Ερωμένες μου!!” Όχι παίζουμε! Α όλα κι όλα, εγώ είμαι πολύ δύσκολος άνθρωπος και τα λέω τσεκουράτα)!
      Αλλά τι κάθομαι και σας λέω τόση ώρα; Που είχα μείνει; Αααα ναι… λοιπόν το κείμενο αυτό, εξακριβωμένα, δεν είναι μήτε Μπαλλάντα!
      Τελικά τι είναι; Όποιος το διαβάζει μέχρι εδώ, εύλογα θα αναρωτιέται! Βλέπετε, ο Αναγνώστης ξέρει μεν Γραφή κι Ανάγνωση, πολλάκις δε αρτιοτέρα του Δημιουργού (πωπωωω), πλην όμως αυτό, ουδόλως του εξασφαλίζει πλεονέκτημα τι και τούτο διότι δεν είναι μέσα στο νου του εκάστοτε Γράφοντος! Μόνο μετά την ολοσχερή ανάγνωση του τυχόντος κειμένου, μπορεί να προβεί στις όποιες κρίσεις και σκέψεις. Μα και πάλι άπαξ δε γνωρίζει κίνητρα γραφής και ψυχοσύνθεση του Δημιουργού (πωπω όποτε γράφω αυτή τη λέξη ανατριχιάζω), δε μπορεί να υπεισέλθει στα όποια λεπτά και βαθιά κρυμμένα, νοήματα!
      Να δώσω ένα πολύ απλό παράδειγμα, στο παρόν μάλιστα κείμενο, για να καταλάβετε τι εννοώ και μετά συνεχίζω! -Σπάνια ένας Δημιουργός (ανατριχιάσα πάλι) εξηγεί μέσα στο ίδιο του το κείμενο, ότι τεχνηέντως έρριψε, όσον αφορά σε νοηματικό… πλούτο! Έτσι, τουλάχιστον σ’ αυτό, μπορείτε να θεωρήσετε εαυτούς πάρα πολύ τυχερούς-!
     Λοιπόν στο παράδειγμά μου τώρα. Εκεί όπου φαινομενικά άσχετα, μίλησα για τον απολλολώτα έρωτά μου… Ε τι με κοιτάτε έτσι; Θυμάστε; Γυρίστε ντε λιγάκι πίσω να δείτε! Εεεεκεί ακριβώς! Ε λοιπόν να σας το μαρτυρήσω: Εξ επίτηδες το ‘βαλα! Δεν είχε καμμία σχέση το κείμενο με τη σχέση μου! Το διακρίνετε έτσι δεν είναι; Σιγά μην ήταν το κείμενο Μπαλλάντα! Σοβαροί να είμεθα παρακαλώ! Είχα ήδη παραθέσει ατράνταχτα επιχειρήματα κι αυτό το κομμάτι ήτο… άχρηστο!
      ΜΕ ΠΛΗΓΩΣΕ ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ ΤΟ ΠΑΛΙΟΚΟΡΙΤΣΟ ΠΟΥ ΔΕ ΜΟΥ ‘ΚΑΜΕ ΤΟ ΧΑΤΗΡΙ! Oρίστε το μυστικό, κρυμμένο νόημα λοιπόν: Ενώ πολλάκις, πολυτραγουδισμένοι, ικανότατοι ποιητές έχουν αναφερθεί και μάλιστα εμμέτρως, πως για τον Έρωτα, τον Ένα, τον Μοναδικό, τον Δείξε, τον Πήξε κλπ και βουνά κινούν και παρ’ όλο που εγώ ο δόλιος δε γύρεψα τέτοια μεγάλη και φανερά δύσκολη αγγαρεία, το ταίρι μου δεν εντάχθηκε και δεν υποτάχθηκε! Αν και… τιμίως να ομολογήσω, δακρυσμένη μου ζητούσε να της γυρέψω οτιδήποτε άλλο εκτός αυτού, ακόμα και να κινήσει βουνά και να τη λυπηθώ!
      Έτσι λοιπόν! Με πείραξε! Και τεχνηέντως το πέρασα μέσα στο κείμενο μου και μάλιστα σε σημείο που να μη φαίνεται καθαρά! Όχι ομολογήστε το, αν δε σας το έλεγα θα το εντοπίζατε; Ε είστε πολύ τυχεροί λοιπόν που είμαι τόσο ενδοτικός!
      Πρέπει λοιπόν (για να συνεχίσω το ρου αυτού που ‘λεγα πριν το παράδειγμα), να ‘χει διαβάσει κανείς όλο το κείμενο, να ξέρει κίνητρα και ψυχοσύνθεση του Δημιουργού (τώρα γιατί δεν ανατριχιάσα; Μήπως συνήθισα στην Ιδέα; Είναι τάχα αυτό ικανή κι αναγκιαία συνθήκη για να λογίζομαι κι εγώ σαν τέτοιος; Μην τάχα σκλήρυνε το πετσί μου;) για να μπορέσει να κρίνει καλά ένα κείμενο! (Δηλαδή -τώρα έχω κολλήσει με το πριν- πρέπει κι αρκεί άραγε να αναφωνήσει κάποιος μερικές φορές τη λέξη “Δημιουργός” για να μπορέσει να γίνει; Κάτι σαν μαγικό ξόρκι μου κάνει αυτό! -Κι εσύ σοβαρέ προβληματισμένε Αναγνώστη, το νου σου! Στήνω τεχνηέντως επίσης, άλλη μια παγίδα, στην οποία στο δηλώνω ευθέως κι εξ αρχής δε θα στη λύσω αργότερα! Όχι παίζουμε! Μασημένο φαϊ θα δίνουμε; Δε το κατάλαβα δηλαδή! Βρες και κάτι μόνος σου και μη τα περιμένεις όλα από το Δημιουργό (μπρρρρ)! Εν ανάγκη, ανακάλυψε κάτι δικό σου και στήσε το, δίνοντάς του προεκτάσεις και μη σκας: Κανείς Δημιουργός (μπρρρρρρρ) δε θα σου φέρει ποτέ αντιρρήσεις)!
      Αλλά όταν πια το κείμενο έχει τελειώσει, θα ‘ναι πολύ αργά για πολλά πράγματα! Είναι σα να το βλέπω: Κρατά το βιβλίο στο χέρι κι ενώ η Ανάγνωση προχωρεί (ανησυχητικά) προς το τέλος κι οι διαβασμένες σελίδες πληθαίνουν, στην αριστερή ντάνα (εξαιρούνται Άραβες κι Εβραίοι Αναγνώστες), ενώ οι αδιάβαστες λιγοστεύουν (επικίνδυνα) από την άλλη ντάνα κι ειδικώτερα εκεί που ‘ναι πια στη προτελευταία σελίδα, άρα εκεί στη τελευταία, έχουν εναποτεθεί οι λιγοστές, τω όντι, ελπίδες και δεν έχει ακόμα σχηματίσει άποψη, (αν είχε βέβαια το θάρρος, την αντοχή και την υπομονή, να περπατήσει τόσον απερίσκεπτα, σε τέτοια δύσβατα μονοπάτια Πλούσιου Λόγου), είναι συνοφρυωμένος και στριφογυρίζει στη θέση του ανήσυχα! (Ελπίζω να “πιάνετε” την εικόνα που προσπαθώ να σας μεταφέρω!) Αν λοιπόν εκεί, μα ακριβώς εκεί, κατέβει ένας Από-Μηχανής Θεός, όπου σαν Άγγελος Αποκάλυψης με Πύρινη Ρομφαία, του κάψει το Βιβλίο τότε -και μη σας φανεί διόλου αστείο αυτό- έχει επιτελεστεί τεράστιο έργο!
      Σώζεται ο Δημιουργός (μμμμμμου αρέσει τελικά πάρα πολύ), σώζεται το Δημιούργημα, σώζεται ο Εκδότης, σώζεται ο Διορθωτής, ο Επιμελητής, ο Λινοτύπης, ο Στοιχειοθέτης, ο Κριτικός, ο Σχολιαστής, ο Βιβλιοπώλης ή ο Περιπτεράς Της Γωνίας ή ο Ψιλικατζής Της Γειτονιάς κλπ! Μα το κυριώτερο είναι πως σώζεται τελικά κι ο Αναγνώστης κι έχουμε Happy End! Μένει η αγωνία για το Ατελεύτητο, το Ανεκπλήρωτο και τον Ευσεβή Πόθο! (καλά ε! τι λέω; και πως τα λέω; πωπω)!
      (Αλήθεια μη το ξεχάσω: Οφείλω να προειδοποιήσω τους αγαπημένους μου Αναγνώστες πως πλησιάζουμε προς τη… μαγική προτελευταία σελίδα! Ναι! Τι με κοιτάτε και ξύνετε τη γκλάβα σας; Είμαι αρκετά ξηγημένος νομίζω! Όχι πέστε μου, το ‘χει κάνει ποτέ κανείς αυτό; Όχι ε; Εμ είδατε;)
      Το μόνο δύσκολο λοιπόν, είναι να βρεθεί αυτός ο Από-Μηχανής Θεός! Εδώ αν μου επιτρέπετε, έχω να κάνω μερικές χρήσιμες θαρρώ, υποδείξεις! Μπορείτε να επιφορτίσετε μ’ αυτό το δύσκολο ρόλο, ένα αγαπημένο σας πρόσωπο. Προσοχή όμως! Αυτό το πρόσωπο να ‘ναι υπεύθυνο και να επιχαίρει της απολύτου λατρείας κι εμπιστοσύνης σας (όχι σα τη πρώην μου), γιατί από την ακριβή κι επιτυχημένη έκβαση του εγχειρήματος, διακυβεύονται (βλ. παραπάνω) πάρα πολλά! Να του δώσετε λοιπόν σαν οδηγία, πως όταν βήξετε -και καλά- δυνατά (προσοχή δε συνιστάται σε μανιώδεις καπνιστές, αυτό το αθώο σινιάλο) να μπει μέσα βιαίως -και καλά-, να σας αποσπάσει το βιβλίο βιαίως  -και καλά-, να σκίσει βιαίως -και καλά- τη τελευταία σελίδα, να τη χώσει β. -κ.κ- στο στόμα του κι αφού τη μασήσει β. -κ.κ.- , να τη καταπιεί β. -κ.κ.- κι ύστερα να βγει, ήρεμα και σαρδώνεια, από το δωμάτιο, ‘μπρος στα… έκπληκτα -κ.κ.- μάτια σας! Αν είστε σαφής στις οδηγίες σας και το άτομο είναι με μέσο IQ, τότε δεν έχετε να φοβόσαστε πια τίποτε! Γιατί αν λιγάκι αργήσει ή βήξετε άκαιρα, λόγω καπνίσματος, τότε το Σχέδιο τινάζεται στον αέρα!
      Σκεφτείτε λοιπόν τι τεράστια αξία θα πάρει αυτή η τελευταία σελίδα! Με τι θα φορτωθεί! Όλη η λύση του Μυστηρίου, όλο το απαύγασμα του Λαμπρού Νοητικού Φωτός (πωπωπωπω), όλο το απάνθισμα Σοφίας (και λίγα λέω), θα πέσει εκεί! Εκεί Κυρίες και Κύριοι Αναγνώστες θα ήτο η Τελική Λύσις, σα μια κραυγή ή σα ψίθυρος! (Αχ Άτιμη Έφηβη δε θα σε πιάσω στα χέρια μου; Τότε να δεις τι θα σου κάμω! Ηλίθια!!! Ε Ηλίθια!) Τώρα που αυτή εχάθη (κι εννοώ τη τελευταία σελίδα φυσικά κι όχι τη μικρή Πρώην μου! Όχι το λέω μπας και μπερδευτήκατε κατά τη τρομερά τεχνική μου διήγηση! Άλλη μια πολύ σπάνια εξυπηρέτηση Δημιουργού -με τρώει ο σβέρκος μου- σε Αναγνώστη!) το κείμενο μένει μυστηριώδες!
      Τώρα πρέπει να επαναπροσδιορίσω σύντομα, τη θέση σας στο κείμενο μου: Ξέρετε; Επειδή σχεδόν εκ γενετής, έχω μια ροπή σε φλυαρία, -αν και τελευταίως δε με πιάνει πάντα, ει μη μόνον όταν δεν έχω να πω κάτι σπουδαίο και θέλω απλά να διασκεδάσω λιγάκι- σας ενημερώνω ότι πήρε μικρή παράταση το ομού πλησίασμά μας, προς τη προτελευταία σελίδα μου! Άλλη μια φορά ξηγημένος!
      Αν όμως δε θέλετε καμμιά παρέμβαση κατά την Ανάγνωση και θέλετε να το πιείτε το πικρό ποτήρι ως το τέλος, τότε είστε άξιοι της τύχης σας! Αξιοθαύμαστοι μεν, πλην όμως αξιοθρήνητοι δε! Έγω έχω δηλώσει παρουσία μαρτύρων -κι ευκαιρίας δοθείσης θα το κάνω πάλι- πως σέβομαι και τιμώ όλων των ανθρώπων, όλες τις επιλογές, -αρκεί να μη μου γίνονται τσιμπούρια- κι άρα με ‘γειά σας με χαρά σας!
      Άραγε λοιπόν -για να επανέλθουμε στο αρχικό μας προβληματισμό- τι είναι αυτό το κείμενο; Προβληματίστηκα αρκετά, όπως προσέξατε! Μπορεί να μη καταλήξαμε σε ασφαλή συμπεράσματα περί της κατατάξεως του μα ξεκαθαρίσαμε πάρα πολλά γύρω από αυτό κι άλλα θέματα! (Σας μίλησα και για τη Πρώην μου)! Υπήρξα όσο πιο τίμιος κι όσο πιο αρωγός κι ειλικρινής ήμουν ποτέ, φωτίζοντας κάθε σκοτεινή πτυχή, πράγμα που όπως παραδεχτήκαμε, δε το ‘χει κάνει κανείς ως τώρα! Έριξα και τις προειδοποιήσεις μου σε τακτά, πράγμα που επίσης δεν έχει ξαναγίνει ποτέ!
      Τι μένει να κάνω ακόμα; Δύο πράγματα: Πρώτον να μη ξεχάσω να σας ‘πω -πράγμα που ‘ναι ουσιαστικά και το πραγματικό θέμα τούτου του κειμένου και με τη… φλυαρία σας και τις τόσες έξυπνες υποδείξεις μου, κόντεψατε να ξεχάσετε- τι μπορείτε να αγοράσετε με 10 Ευρώ! Ε λοιπόν μπορείτε να αγοράσετε πάρα πολλά -ακόμα-, μα σας παρακαλώ -και… δώστε πολύ προσοχή σε ότι ‘πω τώρα- ένα να ξέρετε: ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ! Αν λοιπόν έχετε στη τσέπη σας ή προτίθεστε διακαώς να ξοδέψετε, μόνον μέχρι 10 Ευρώ, θα πρέπει να επιλέξετε κάτι που να κοστίζει τόσο -στη χειρότερη περίπτωση- ή έστω κάτι φθηνότερο -στη καλύτερη-! Θα το ξαναπώ: ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ ΚΑΤΙ ΑΚΡΙΒΩΤΕΡΟ!
      Αυτό είναι και το κύριως θέμα: Το Αναλογούν Αντίτιμον! Γελάτε ε; Σας φαίνεται γελοίο που λέω κάτι τόσο απλό; Καλά κάνετε και γελάτε γιατί όντως είναι αστείο! Να σας πω κι εγώ κάτι ακόμα, εξ ίσου αστείο; ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΣΟΙ ΚΑΙ ΠΟΣΕΣ ΠΑΝΕ ΝΑ… ΨΩΝΙΣΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΚΡΙΒΩΤΕΡΑ ΠΑΡ ‘ΟΛΟ ΠΟΥ ΔΕ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ Η ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΘΕΣΟΥΝ ΤΟ… ΑΝΑΛΟΓΟΥΝ ΑΝΤΙΤΙΜΟΝ; Χεχεχεχε! Αστείο δεν είναι; Ε όχι… δεν είναι, γιατί έχει και πιο αστείο ακόμα! Αμέ! Τι; Έτσι θα σας αφήσω; Παραπονεμένους; Όχι και δα! Ε λοιπόν… ακούστε – ή μάλλον διαβάστε- να γελάσετε: ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΣΟΙ ΚΑΙ ΠΟΣΕΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ Η ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΞΟΔΕΨΟΥΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΙ ΕΣΥ ΔΕ ΤΟΥΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙΣ -ΩΣ ΟΦΕΙΛΕΙΣ ΦΥΣΙΚΑ ΝΑ ΚΑΜΕΙΣ- ΚΑΙ ΣΤΗ ΛΕΝΕ ΚΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ; Χαχαχαχαχαχα!
Ναι! Τώρα μπορείτε να γελάσετε με τη καρδιά σας και να ‘στε βέβαιοι πως ξέρω τι λέω και πάλι -όπως από την αρχή τούτου του κειμένου- είμαι εντελώς τίμιος κι ειλικρινής απέναντι σας! (Εϊ… δε πιστεύω να ‘στε κι εσείς απ’ αυτούς ή αυτές ε; Όχι; Ωραία!!! Εξ αρχής σας συμπάθησα και σας το λέω… κατάμουτρα)!
      Τώρα μας μένει ένα πράγμα πριν τη τελική λύση! Πριν τις τελικές συμβουλές και τις τελικές απαντήσεις σε κάθε ερώτημά σας! Ναι! Ακόμα και το τι ακριβώς είναι τούτο εδώ το κείμενο! Τι μένει; Μα να βρω για λογαριασμό σας έναν Από-Μηχανής Θεό! Ε τι; Έτσι θα σας άφηνα εγώ βρε ‘σεις; Μονάχους; Ε λοιπόν σας το βρήκα κι είμαι εγώ ο Ίδιος, ο Δημιουργός, (μπρρρρρρρρ παναγιά μου… ίδρωσα) που θ’ αφαιρέσει για πάρτη σας τούτη τη σπουδαία… τελευταία σελίδα, σώνοντας τη παρτίδα! (Έλπίζω να μην αφαιρέσατε μόνοι σας την υποτιθέμενη τελευταία σελίδα, με κάποια εκ των προαναφερθεισών μεθόδων γιατί κατά λάθος θ’ αφαιρέσατε τη προπροτελευταία και μάλλον τη πατήσαμε όλοι μας)!
      ΧΡΑΑΑΑΑΑΤΣ (βιαίως και καλά)…

“Στους από-μηχανής θεούς                                ΙΟΥΝΙΟΣ 2003
και στ’ αδειανά πουκάμισά τους…”

==============================================

Τρεις Διενέξεις Της Σύγχρονης Εύας

Ι. Μου Αρέ… Μα Δε Πρέ… Ωχ Αδερφέ…

     Γουστάρω να πηδιέμαι! Το γουστάρω πολύ! Μπορώ να το κάνω εγκεφαλικώτερα από τον …άνωθεν μου, μαλάκα που εγώ του επέτρεψα να με καβαλικέψει. Μπορώ να χύνω, ώρες κι ατέλειωτα και να συνεχίζω ακόμα. Μπορώ ύστερα, να κάνω με κέφι και μεράκι, τις δουλίτσες μου κι ένα σωρό πράματα ακόμα! Με ανανεώνει ξεθεωτικά, με αναζωογονεί. Μπορώ να το κάνω και κτηνώδικα, μπορώ να παίρνω, να δίνω, να πηδώ, να ουρλιάζω, να γελώ, ν’ ανεβάζω και να κατακρημνίζω! Μπορώ! Μπορώ να πηδιέμαι με πολλούς, με λίγους, με γνωστούς κι αγνώστους, σε σειρά ή ταυτόχρονα!
     Με τρομάζει και με χειραγωγεί αυτό. Με συνθλίβει! Είναι άραγε σωστά όλα τούτα; Έπειτα, εγώ επιλέγω. Ότι γουστάρω επιλέγω. Ότι κι όποτε γουστάρω. Μπορώ κι εγώ να καβλώνω στο δρόμο, ασχέτως αν το πνίγω. Να αυτό είναι πάλι… Πνίξε-πνίξε, συνήθισα να μη το κάνω. Να μη θέλω να θέλω να το κάνω. Μπορώ κι εγώ να κυνηγώ στο δρόμο θηράματα. Μα γιατί; Γιατί να κάνω εγώ κι αυτό το κόπο; Έπειτα, μου αρκεί να ξέρω πως μπορώ. Ωχ αδερφέ!
     Στο κάτω-κάτω, καλά είμαι και μονάχη μου! Περνάω καλά. Δηλαδή και καλά να μη πέρναγα συνήθισα πια να θέλω να πείθω τον εαυτό μου -και μάλιστα με τρομερή επιτυχία- πως είμαι καλά! Έχει τόσο γούστο να ‘χεις κάτι που το θέλουν όλοι οι άντρες. Να κάνουν μάλιστα σα παλαβοί, σαν τους το δείχνω ή το διαγράφω …εύγλωττα. Έχει τόσο γούστο να ‘χω στα χέρια μου την εξουσία της τελικής επιλογής. Μα… Δε ξέρω… Αυτή μου η καταπιεσμένη κάβλα, όταν με πιέζει να σκάσω από το καβούκι μου και ν’ αφεθώ, μου δείχνει συχνά λάθος κατευθύνσεις. Αν πάλι είμαι χορτάτη, δε γουστάρω να …επιλέγω!
     Ουφ! Ωχ αδερφέ, καλά είμαι και μονάχη μου. Είμαι καλά. Πάω ταξίδια, σινεμά, θέατρα, διαβάζω, γράφω -εκεί να δείτε τι γαμήσι πέφτει-, συμμετέχω και σε μια επιτροπή για τη διάσωση του MUNIPPUS GAVILUS PIPABILLIS κι όλα είναι καλά. Είμαι καλά… Είμαι καλά… Είμαι μια χαρά…

ΙΙ. Καλά Ε… Ποια Είμαι; Αλλά Τι Μ’ Αυτό; Ας Μην Ήμουν…

     Έχω εξουσία τρομέρη. Έλαβα από τον Πλάστη τον ίδιο, το Σκήπτρο. Ένας φαλλός μεγάλου μεγέθους σε πλήρη στύση και μ’ αυτό αγγίζω τον εκάστοτε ευνοούμενό μου. Επιλέγω. Θα δώ τις …αιτήσεις που έχω στο …γραμματοκιβώτιό μου και θα απορρίψω το 80%, έτσι …τσαμπουκά! Τι να καταλάβεις από ένα κείμενο; Ακόμα κι ένα ορθογραφικό λάθος είναι καταδικαστικό. Όχι παίζουμε! Θέλεις κύριε να πηδήξεις μιά σαν κι εμένα; Και τι το πέρασες ε; Παιδική εκδρομή; Χά…! Όχι! Πριν με πηδήξεις, θα πρέπει να πηδηχτείς πρώτα εσύ, χίλιες φορές.
     Από το υπόλοιπο 20% θα κόψω φάτσα και θα κόψω πάλι το 80% αυτών, γιατί δε θα μ’ αρέσουν. Κάποιο, έστω μικρό, ελάττωμα θα ‘ναι καταδικαστικό. Έλλειψη φωτογένειας, στραβά δόντια, όχι ιδιαίτερα αρρενωπός, λίγο ωμό κρέας, παχουλός, ηλίθιο βλέμμα κι ένα σωρό. Σιγά μη με πηδήξει ελαττωματικός. Πως κύριε θα …διαιωνίσω το είδος; Έτσι άντε-άντε; Ε όχι και δα!
     Στο υπόλοιπο 20% θα διαβάσω προσεκτικά το …βιογραφικό τους. Ε κοίτα να δεις… δε γουστάρω μανιαμούνιες! Θέλω άντρα όχι αντίκα για το σαλόνι της …τουαλέττας μου. Να το λέει η ψυχή του μα να μην είναι φαύλος -καύλος ναι… φαύλος όχι- και να ‘χει διαγράψει τη καλοσχηματισμένη πορεία του! Το 80% αυτών, απορρίπτεται ασυζητητί! Χωρισμένος, ηλικιωμένος, πιτσιρικάς, ανέραστος, ποιητής, τραγόπους, ανώμαλος -ανώμαλος είναι εκείνος που οι σεξουαλικές προτιμήσεις του, δε συμβαίνει να συμπίπτουν με τις δικές μου- και πατακτσής ή τρακαδόρος.
     Οι υπόλοιποι θα αποστείλουν εκκαθαριστικό εφορίας, ως αποδεικτικό, οικονομικής επιφάνειας. Περιουσιακά στοίχεια, επιθυμητά. Ακίνητα, σπίτια, αυτοκίνητα, κινητά, επάγγελμα και καταθέσεις. Σιγά κύριε μη πηδήξεις και τζάμπα, τέτοιο γλυκό μουνάκι! Δε το ‘χω για τα σκουπίδια! Κόβω λοιπόν κι από ‘δω το …προσφιλές μου 80% και προχωρώ. Φυσικά! Μα, πολυκατοικία στα Καμίνια; Αν είναι δυνατόν να θέλεις να γαμήσεις με τέτοιο …προσόν! Έχεις μικρό αυτοκίνητο; Αγροτικό; Εύγε! Πάρε το κι άντε αλλού να στρώσεις κουρελού. Δεν είμαι παραδόπιστη, αλλά πολύ θα το γουστάριζα αν μια στα τόσα, ο άντρας που με πηδάει, να μου αγοράσει μια βίλλα, επ’ ονόματί μου, κατά τη πρώτη μας επέτειο που του ‘χυσα στο στόμα του! Δε λέω πως το θέλω απαραίτητα! Όχι! απλά με …ανακουφίζει -μη πω καβλώνει- η ιδέα, πως δυνητικά, θα μπορούσα να το ‘χω! Α και δεν έχω τίποτε με τα μικρά αυτοκίνητα. Τουναντίον! Είναι ότι πρέπει για τη πόλη μας… Σαν δεύτερο, εννοείται!
     Φτάσαμε στο προνομιούχο 20% που έχει μείνει. Από αυτούς θα πάρω μια συνέντευξη. Θέλω να δω ρε παιδάκι μου, αν υπάρχει χημεία μεταξύ μας. Αν μου κάνει “κλικ”, πως το λένε; Αν ξέρει να σταθεί δίπλα μου. Να με κυκλοφορήσει κι οι γειτόνισσες να σκάσουν από τη ζήλεια και τη κάβλα τους! Να με κοιτάζει και να μου κόβονται τα ήπατα! Να μου μιλάει έξυπνα, όμορφα, τρυφέρα κι -αν παραστεί ανάγκη- άγρια! Να με τουμπάρει! Να με άγει! Σιγά που θα σκύψω εγώ στα τέσσερα, το κώλο μου, σε κάποιον που δε θα ξέρει που πάνε τα …τέσσερα -μάλλον τα …τρία- και τι να κάνει! Είναι δυνατόν, πέστε μου; Από αυτούς, θα κοπεί το 80% σάβουαρ! Δε θα ‘ναι ποιητής; Έξυπνος; Τρυφερός; “Μάτσο”; Ματσό; Δε μου κάνει κλικ, μπαμ και πλιτς; Δε ξέρει ν’ απαντά, όταν θα τον στριμώχνω; Αν σταυρώσω τα καλλίγραμμα πόδια μου, εκείνος τι θα κάνει; Θα κοιτά αμήχανα, αδιάφορα, ηλίθια ή πεινασμένα; Όχι κύριε! Κόβεσαι! Κρίμα γιατί μ’ έκανες να σε φέρω μέχρι εδώ κι έχασα χρόνο τζάμπα.
     Ε ρε τι όμορφα που ‘ναι να ‘χεις το Σκήπτρο! Εξουσία μιλάμε! Να το παίζεις και γύρω σου να γίνεται πανζουρλισμός και της κακομοίρας! Επιτέλους, φτάσαμε στα τελικά! Χμμμ… Εδώ σε θέλω! Τελικά κι αυτά τα ζώα οι άντρες, έχουνε δίκιο και σ’ ένα πράμα, με το ποδόσφαιρο! Στην ισοπαλία, θα χτυπάνε από πέντε πέναλτις! ‘Αρα τι μας λέει ο …ποιητής; Θα κάτσω να με …”πηδήξουνε” οι επιτυχόντες όλοι, από πέντε φορές και στο τέλος θα επιλέξω τον Έναν! Τον Σωστό!!! Ε ναι… μη ξεχνάμε πως είμαστε μονογαμικά όντα! Ένας θα πάρει το Κύπελλό μου! Πολυδιάστατα ναι μα μονογαμικά όντα!
     Πωπω! Τόση ώρα που μιλώ και δεν είχα προσέξει τον πηδηχταρά, τον παίδαρο, τον …”αλήτη” απέναντι! Αμάν μου κάνει νοήματα! Πολύ λέρα μου φαίνεται! Θέλει να με πηδήξει! Για ποιά με περνάει; Για κάτσε ρε φίλε, ποιός νομίζεις ότι είσαι; Επειδή δηλαδή, είσαι …κάπως; Τι παναπεί αυτό; Πωπω έπαρση! Θα πάω ρε! Θα πάω, όχι για τίποτε άλλο μα… να γελάσουμε και θα τον κάνω χάλια! Έπειτα αυτός μοιάζει απροστάτευτος κι ευάλωτος, γι’ αυτό βγάζει τέτοιο κακό εαυτό! Θύμα περιστάσεων! Ίσως μάλιστα να ‘ναι παιδί χωρισμένων γονιών ή ορφανό! Θα του μάθω εγώ! Όταν τελειώσω μαζί του, δε θα ξέρει τι τον πάτησε και που είναι το μπρος και που το πίσω του!
    Μμμμμ η διαδικάσια επιλογής, διακόπτεται λόγω…υγρού αγωνιστικού χώρου κι αναβάλλεται μέχρις …στεγνώξεως! Θα επανέλθω!
     Είναι βίαιος; Μπα… στο βάθος έχει καλή καρδιά -με γαμεί και ξεχνώ τ’ όνομά μου- κι ας του αρέσει λιγάκι το πιοτό κι ο τζόγος. Ε θα τον στρώσω εγώ σιγά-σιγά. ‘Αλλωστε κανείς δεν είναι τέλειος! Δε ξέρει να μιλά και ξέρει ν’ ακούει μόνο το καβλί του, -εδώ που τα λέμε στο τελευταίο δεν έχω παράπονο- μα είδαμε κι αυτούς που ξέρουν να μιλάνε! Αχ το κόσμο τούτο, τον έχουνε χαλάσει οι σκεπτικιστές κι οι ευφραδείς! Δεν είν’ ιδιαίτερα έξυπνος; Ε είναι όμως τρισχαριτώμενος και σε μερικά θέματα είν’ ατσίδα! Έπειτα μη ξεχνάμε πως είναι από φτωχή -πλην τίμια- οικογένεια! Που καιρός και χρήμα να σπουδάσει; Καλά αυτός αν ήταν από καλή οικογένεια, θα χε ξεσκίσει τις επιστήμες! Δεν είχε ευκαιρίες σα παιδί χωρισμένων γονιών, με κακή παιδική ηλικία! Θέλει στοργή και γυναικεία φροντίδα, να λάμψει. Είναι άνεργος και δεν έχει μία; Χμμμ … Τα χρήματα δε κάνουν τον γαμ… εεεε τον άνθρωπο, ήθελα να πω. Έπειτα όπως ξέρετε, εγώ είμαι υπεράνω. Έχω εγώ και για τους δυό μας κι όταν πιάσει εκείνη τη καλή που περιμένει, είπε πως θα με κάνει βασίλισσα! Μωρέ …-μεταξύ μας- ας με γαμεί έτσι και θα ‘μαι παντοτινά δικιά του! ‘Ασε που χορτάσαμε με τους …κυρίους τέλειους! Τους μαλάκες! Όλοι οι άντρες -εκτός του παληκαριού μου- είναι μαλάκες! Μπλα-μπλα-μπλα! Θεός φυλάξοι!
     Ωραίο πράμα το Σκήπτρο! Ναι… να μπορείς και καμμιά φορά να μην …επιλέγεις. Ν’ αφήνεσαι στη δίνη του πάθους. Σιγά μη τα κάνουμε πια όλα με το διαβήτη! Τώρα βέβαια, πολύ το γουστάρω να ‘χω γύρω μου αρσενικά ζωάκια να με τριγυρνάνε. Δε θα απογοητεύσω και τα …πέναλτις! Όχι! Δε κλείνω πόρτες εγώ! Θα τους κρατώ σταντ-μπάϊ μέχρι νεωτέρας, γιατί, άνθρωποι είμαστε! Και μάλιστα αδύναμα όντα με …αδυναμίες! Έχουμε το Σκήπτρο μα …δεν έχουμε και τίποτε άλλο!
     Είπα σκήπτρο και ..θυμήθηκα… άραγε επέλεξα καλά ή μηπως να το ‘ψαχνα λιγάκι ακόμα; Αν αυτό το ζώον μπορεί να μου αλλάζει τα …φώτα, ένας λιγάκι καλύτερος, τι θα κατάφερνε να μου κάνει;
-“Καλέ μου σήμερα έχω πονοκέφαλο“!
-“Που μπεκρούλιαζες πάλι ρε“;
-“Σε σιχαίνομαι που βρίζεις έτσι“;
-“Ή εμένα ή τη τράπουλα“!
-“Ναι, δείρε με να δείξεις το αντριλίκι σου“!
-“Ωχ. Μανάρι μου, μαλακιούλες έλεγα. Τα πίστεψες ρε κουτό; Έλα ‘Αντρα κι Αφέντη μου. Έλα να με κάνεις αγκαλίτσες! Έστω άσε με μόνο να σε κοιτάζω! Δε θα ζητήσω τίποτε άλλο από σένα, μόνο να ‘μαι δίπλα σου“! Χμμμ …καλά θα κάνω να ρίξω κι άλλη προκήρυξη ενδιαφέροντος, για κάλυψη κενής θέσης στο μουνάκι μου! Ε τώρα θα κατεβάσω λιγάκι τον πήχυ, γιατί πούρεψα λιγάκι. Μα …όχι και πολύ!-“Έλα Κύριε κι Αφέντη μου, κάνε με λιγάκι αγκαλίτσα! Πιάσε μου τη σοκολάτα, τουλάχιστον“! Εσείς με τα πέναλτις, δε με λυπάστε; Δε μ’ αγαπάτε λιγουλάκι;
     Ε λοιπόν ξέρετε τι κατάλαβα; ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΟΣ ΠΡΟΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ!

ΙΙΙ. Εγώ & Το Ρομπότ…

     Μη κοιτάς που φοράω στρινγκ. Το κάνω για να μη φαίνεται πως φοράω εσώρρουχο. Εμ τι νόμισες; Δε ξέρω λες, πως αν σου γυρίσω τη ράχη, με κοιτάς στο κώλο; Δε βλέπω το βλέμμα σου, μα το νιώθω να μ’ αγγίζει! Αναρωτιέσαι αν φοράω ή όχι. Αναζητάς εναγωνίως τις άκρες του κι άμα τις βρεις, ξεφυσάς ανακουφισμένος. “Όριστε” λες, “φοράει κυλόττα η παλιοπουτάνα! ‘Αραγε τι χρώμα να ‘ναι“; Ρε παλιοπρόστυχε κολασμένε ερίφη κι αυτή σου την απορία στην έλυσα. Φόρεσα και σκούρο εσώρρουχο με λευκό παντελόνι. Τι άλλο θέλεις πια, αναρωτιέμαι! Όλο στο πήδημα ο νους σου! Αμάν πια! Τώρα όμως σ’ έκανα να χάσεις αυγά και καλάθια. Κοιτάς το κώλο μου και δε ξέρεις αν φορώ κυλόττα ή όχι! Μα και πάλι είσαι αχάριστος! Λες: “Παλιοπουτανάκι, δε φορας τίποτε ε; Τα θέλει ο κωλαράκος σου“! Χα! Γουστάρω!
     Φοράω μαλάκα! Τράβα να το παίξεις! Κοίτα τα κωλομέρια μου και τράβα! Αφού δεν είσαι άξιος να με γαμήσεις, κάτσε και κοίτα! Ζώον! Όχι αν είσαι μάγκας, μάντεψε και τι κρύβω κάτω από το βρακάκι μου! Είπες “μουνάκι“; Συγχαρητήρια! Η ευφυία σου επισκιάζει τα πάντα κι εγγίζει το θεϊκό χάρισμα! Άντε για να σε μπερδέψω θα ρίξω τη ζακέττα μου γύρω από τη μέση. Να στο φέρω …μαλακά. Μα εσύ που; Βλάκα! Φάε τώρα το κώλο μου στη μάπα κι άντε να παίξεις το πουλί σου! Όχι που θα δεις τις …ραφές μου! Τις ραφές μου θα τις δει το παληκάρι μου μόνο! Εκείνο που θα με …παίρνει και θα με κάνει δική του! Όχι εσύ, πεινάλα! Για σένα όμως φροντίζω και να το ξέρεις! Για να ‘χεις κάτι να κάνεις, αν πας σπίτι.
     Είναι της μόδας και μου αρέσει κι ας μου μπαίνει στο κώλο και με ερεθίζει. Όλα κι όλα, είναι θέμα γούστου! Φοράω το παντελόνι μου και πέφτει στα κωλομέρια μου, υπέροχα. Άσε που με καβλώνει όσο σκέφτομαι πως με κοιτάς κι αναστατώνεσαι. Όχι δε θα με γαμήσεις, γιατί δε θα περάσεις τις εξετάσεις. Απλά κοίταζε. Έπειτα, εγώ το φορώ για μένα κι όχι για τους άλλους!
     Δε ξέρεις τι θέλω εγώ! Εγώ θέλω έναν άντρα την ώρα που καβλώνω και να ‘ναι πηδηχταράς. Αν θελήσω κάτι, να ‘ναι γενναιόδωρος! Αν θέλω να κάνω αταξίες, να ‘ναι στιβαρός και να με βάζει στη θέση μου! Αν θέλω πνεύμα, να ‘ναι έξυπνος. Αν θέλω τρυφεράδα, να ‘ναι ποιητής και γλυκός. Αν θέλω …περίεργα, να ‘ναι βιτσιόζος και τραχύς. Αν θέλω πατέρα, αδερφό, φίλο, γιόκα, να ‘ναι απ’ ολα την ανάλογη στιγμή. Ένας MULTI-MAN! Όλα σ’ ένα κι ένα σ’ όλα! Α μη το ξεχάσω… Αν θέλω να κοιτάξω και τριγύρω να δω τι παίζει, να μου δίνει χώρο. Ε τι; Να μη ρίχνω καμμιά ματιά τι κυκλοφορεί στη πιάτσα, μπας και πάρει το μάτι μου κάτι καλύτερο; Αν θέλω να ‘μαι μόνη, να φεύγει σιωπηλά. Αν θέλω να πηδηχτώ και δεν έχω κάβλες, έχει μόνο δυό επιλογές: Είτε να με κάνει να ‘χω, είτε να μ’ αφήνει στην ησυχία μου! Αν θέλω κάτι, να το ‘χω πριν καν το πω. Να με καταλαβαίνει χωρίς να μιλώ, να με καθηλώνει, να με ξεκωλώνει, να με ξεκουράζει, ν’ απασχολεί το μυαλό και τη σκέψη μου. Αν πάλι θέλω κανά πηδηματάκι έξωθεν, έτσι για να ‘δω αν είμαι ακόμα ποθητή, να με αφήνει, να μη ζηλεύει και να μη γκρινιάζει, γιατί ξενερώνω! Το περιστέρι, αν το αφήσεις να φύγει κι επιστρέψει, παναπεί πως σ’ αγαπάει. Αν όχι, τότε καλύτερα που ‘φυγε γιατί θα σε πλήγωνε! Να πας να βρεις άλλο!
     Θέλω να με τυλίγει, να μου γαμεί το μυαλό κι ότι έχω και δεν έχω και ν’ αποσύρεται όταν πρέπει. Να ‘ναι τολμηρός ή και ντροπαλός. Να θέλει μόνο μένα, όταν όλες οι άλλες τον ποθούν. Α… και να ‘χει και κανά πούτσο της προκοπής. Πάντως δε ζητώ πολλά, σε σχέση με τα όσα προσφέρω! Τι; Αυτό που κρύβει το στρινγκ! Ε πόσο πια να στο δείξω; Υπομονή! Έτσι όπως πάμε, με βλέπω να το καταργώ κι αυτό μιας κι είσαι τόσο μαλάκας! Εδώ σου ‘βγαλα τα βυζιά μου έξω κι εσύ μυαλό δεν έβαλες! Ρομποτάκι του πούτσου σου είσαι! Τι θέλεις; Φούστα; Όχι ρε, φοράω παντελόνια, γιατί με βολέυουνε -και βλέπεις και το στρινγκ κι όλας-. Θέλεις μακριά μαλλιά; Όχι γιατί μ’ ενοχλούνε και να σου πω; Χέστηκα τι θέλεις! Εδώ μετράει τι θέλω εγώ. Συμβαίνει να ‘μαι κι εγώ εδώ βλέπεις! Όχι το λέω για τη περίπτωση που δε με πρόσεξες! Είμαι κι εγώ άνθρωπος! Και τι ζήτησα δηλαδή; Σχεδόν τίποτε!
     Αν δε με προσέχεις, θα σου κάνω κι ένα στρηπτίζ σώου με το μουνάκι μου στη μούρη σου, για να δεις τι χάνεις, στόκο! Ε στόκο! Ρομπότ! Αχ να ‘χες και κουμπάκια για το κάθε τι, θα ‘χες …ελπίδες! Αλήτη! Ξεδιάντροπε!
     Ήθελα και να ‘ξερα, τι γίνανε οι άντρες; Σε λίγο, θα περπατώ στα τέσσερα κι ολόγυμνη, μουσκεμένη μέχρι το …κόκκαλο κι αυτοί ακόμα θ’ αναρωτιόνται αν πρέπει να μου δώσουν λουλούδια ή να μου βάλουνε κωλοδάχτυλο! Ηλίθιοι! Θέλετε και να γαμήσετε κι όλας! Σιχτίρια!!!

                                               Επίλογος

     Αυτά τα νεύρα δε θα μου βγούνε σε καλό! Θα με πούνε αγάμητη, ξενέρωτη, παράξενη κι ένα σωρό. Πνίγομαι! Θέλω αέρα! Θέλω κομμωτήριο και μαγαζιά! Ρε γαμώτο, θα πάω με γυναίκα μου φαίνεται! Εμείς καταλαβαινόμαστε καλύτερα, μεταξύ μας! Ξέρουμε τι, πως και πότε θέλουμε, ότι θέλουμε! Κι αυτοί οι μαλάκες θα μας κοιτάνε και θα τον παίζουνε! Σιχτίρια!!!

-“Κυρία μου, είστε πολύ ενδιαφέρουσα“!
-“Α γαμήσου εσύ κι ο πούτσος σου, φαλλοκρατικό αναίσθητο γουρούνι“!
-“…”

“Οιαδήποτε ομοιότης,
εντελώς συμπτωματική.                         Ιούνιος 2004
Απλώς ένα αστείο“…