Βιογραφικό
—–Ο Γκιγιέρμο Μορντίγιο (Guillermo Mordillo) ήταν Αργεντινός σκιτσογράφος που έγινε γνωστός στη διάρκεια των 10ετιών ’70 και ’80. Τα σκίτσα του παρουσιάζουνε συχνά σουρρεαλιστικές καταστάσεις, που συχνά περιλαμβάνουν αθλήματα όπως η ποδηλασία, το γκολφ και το ποδόσφαιρο. Λευκοί άνδρες και γυναίκες με μεγάλη μύτη κι ανόητες καμηλοπαρδάλεις είναι επαναλαμβανόμενοι χαρακτήρες. Τα κινούμενα σχέδιά του χωρίς διαλόγους κατέστρεψαν εύκολα όλα τα γλωσσικά εμπόδια. Το έργο του έχει ποιητική ποιότητα, που τονε βοήθησε να κάνει παγκόσμια επιτυχία. Ο Mordillo κέρδισε πολλά βραβεία και το έργο του αποτέλεσε αντικείμενο πολύ εμπορικό, συμπεριλαμβανομένων κινούμενων σχεδίων. Στο απόγειο της επιτυχίας του, ήταν από τους πιο δημοφιλείς κι άμεσα αναγνωρίσιμους σκιτσογράφους στον κόσμο. Όσον αφορά στη παγκόσμια φήμη, είναι αναμφισβήτητα ο σημαντικότερος Αργεντινός καλλιτέχνης κόμικς του τέλους του 20ου αι., μαζί με τον δημιουργό του Mafalda Quino.
—–Γεννήθηκε 4 Αυγούστου 1932 στη Villa Pueyrredón του Μπουένος Άιρες. Ο πατέρας του ήταν ηλεκτρολόγος κι η μητέρα του οικιακή βοηθός. Όπως πολλά αγόρια από την Αργεντινή, απολάμβανε να παίζει ποδόσφαιρο στους δρόμους και παρέμεινε μεγάλος θαυμαστής του αθλήματος σε όλη του τη ζωή. Λάτρευε τον Μπάστερ Κίτον και τον Τσάρλι Τσάπλιν, γιατί του δείξανε τη δύναμη της βωβής κωμωδίας, ενώ οι αδελφοί Μαρξ του δώσαν αγάπη για τον σουρρεαλισμό. Μεταξύ των γραφικών του επιρροών ήταν οι Walt Disney, Loriot, Hergé, Oski, Claude Serre, Michel Bridenne κι Eduardo Ferro. Στα 13, σχεδίασε το 1ο του κόμικ, Pascacio El Vagabunde (1945), με ανθρωπόμορφο γατάκι. Ένα χρόνο μετά, άφησε το σχολείο με την ευλογία των γονιών του για να γίνει επαγγελματίας σκιτσογράφος. Σπούδασε στη Σχολή Δημοσιογραφίας του Μπουένος Άιρες κι αποφοίτησε το 1948.
—–Η καρριέρα του απογειώθηκε το 1950, όταν εντάχθηκε στο στούντιο κινουμένων σχεδίων Burone Bruché. Παράλληλα, προσάρμοσε διάσημα παραμύθια του Charles Perrault, των αδελφών Grimm και Joseph Jacobs σε μικρά εικονογραφημένα βιβλία σε οριζόντια μορφή, που εκδόθηκαν από τον Codex. Το 1952, ο Mordillo αποφάσισε να ιδρύσει το δικό του στούντιο κινουμένων σχεδίων, το Estudios Galas, αν κι είχε μεγαλύτερη επιτυχία δημοσιεύοντας γελοιογραφίες σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά της Αργεντινής. Σύντομα έγινε ο σκιτσογράφος του La Naciòn.
—–Νοέμβρη του 1955, αποφάσισε να ταξιδέψει και μετακόμισε στη Λίμα του Περού, όπου βρήκε δουλειά ως ανεξάρτητος σχεδιαστής στο τοπικό τμήμα της διαφημιστικής εταιρείας McCann Erickson. Εικονογράφησε επίσης τους Μύθους του Αισώπου για την εκδοτική εταιρεία Editorial Iberia Lima. Στη διάρκεια της παραμονής του στο Περού ανέπτυξε πάθος για το γκολφ που, όπως και το ποδόσφαιρο, έγινε επαναλαμβανόμενο θέμα στα κινούμενα σχέδια του.
—–Μέχρι το 1959, έγινε εικονογράφος ευχετήριων καρτών για το Hallmark στο Κάνσας Σίτι. Ένα χρόνο μετά πήγε στις ΗΠΑ. Πάντα ήθελε να δουλέψει για τη Disney, αλλά αντ’ αυτού βρήκε δουλειά στη Paramount Pictures, όπου έκανε κινούμενα σχέδια στα Popeye και Little Lulu (αντίστοιχα βασισμένα στους χαρακτήρες που δημιούργησαν οι EC Segar και Marge). Τελικά, του άρεσε περισσότερο η παλιά του δουλειά. Μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου σχεδίασε ευχετήριες κάρτες για μια άλλη εταιρεία, την Oz.
—–Μετά τη σύντομη παραμονή του στις ΗΠΑ (1959-1963), αποφάσισε να μετακομίσει στην Ευρώπη. Έφτασε στο Παρίσι στις 19 Σεπτέμβρη 1963. Οι δεξιότητές του στο σχεδιασμό ευχετήριων καρτών του δώσανε δουλειά στις Éditions Mic-Max, αλλά μέχρι το 1966 απολύθηκε και σκέφτηκε ταπεινωτική επιστροφή στη πατρίδα του. Σ’ αυτό το χαμηλό σημείο της ζωής του, ένας από τους φίλους του τον έπεισε να μείνει στη Γαλλία και να εφαρμόσει τις γελοιογραφίες του σε ορισμένα περιοδικά. Στις 31 Ιουλίου 1966, ο Mordillo δημοσίευσε τη 1η του γελοιογραφία στο τεύχος #4638 του Le Pèlerin.
—–Δεδομένου ότι μιλούσε ελάχιστα γαλλικά, αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με τη παντομίμα. Έχοντας βρει επιτέλους το σήμα κατατεθέν του, τα κινούμενα σχέδιά του κάνανε θραύση σε παγκόσμια κλίμακα. Με τα χρόνια, εμφανίστηκαν σε γαλλικά περιοδικά όπως το Paris Match, το Lui, το Marie Claire και το Pif Gadget. Το 1968 το έργο του βρήκε το δρόμο του στο παραγωγικό γερμανικό περιοδικό Stern. Μέχρι τη 10ετία του ’70, ο Mordillo ήταν από τους πιο αναγνωρίσιμους και δημοφιλείς σκιτσογράφους στον πλανήτη. Εκτός από την επαγγελματική επιτυχία, γνώρισε και τη γυναίκα των ονείρων του στο Παρίσι και τη παντρεύτηκε το 1969.
—–Ο Mordillo δούλευε πάντα στη παντομίμα, γεγονός που ‘κανε τα κινούμενα σχέδια του κατανοητά σε ανθρώπους όλων των ηλικιών, σ’ όλες τις γλώσσες. Πολλά αποτελούνται από πάνελ, παρέχοντας συνήθως ευρεία πανοραμική προοπτική άποψη σουρρεαλιστικής κατάστασης. Ένα από τα πιο εμβληματικά είναι το The Individualist (1973),που δείχνει γκρίζα πόλη που άνδρας απομακρύνεται απ’ την αστυνομία επειδή έβαψε τη στέγη του με έντονα χρώματα. Άλλο πολύ γνωστό καρτούν, Και τώρα; (1981), δείχνει ποδοσφαιρική ομάδα σε τεράστιο ορθογώνιο νησί στον ωκεανό που η μπάλα μόλις έπεσε στο νερό, αρκετά μίλια πιο κάτω. Άλλα κινούμενα σχέδια είναι πραγματικά κόμικς, συνήθως μήκους 3 ως 6 πάνελς. Τα πιο διάσημα έργα του περιστρέφονται γύρω από τον αθλητισμό. Έκανε δεκάδες σχέδια ποδηλατών, παικτών γκολφ και ποδοσφαιριστών, που συνήθως συναντούν εξωτικά ζώα ή αθλούνται σε παράλογες τοποθεσίες. Πολλά συγκεντρώθηκαν σε θεματικά βιβλία, όπως το βιβλίο του Ποδόσφαιρο (1981), που ‘χε πρόλογο από το θρύλο του ποδοσφαίρου Πελέ. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουνε συναντήσει 1η φορά τον Mordillo μέσω των κινουμένων σχεδίων του με θέμα το ποδόσφαιρο, που συχνά ανατυπώνονταν κάθε φορά που διεξαγόταν νέα έκδοση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου. Ιδιαίτερα στις 10ετίες ’70 κι ’80, η τέχνη του χρησιμοποιήθηκε σε ποικιλία εμπορευμάτων, όπως ημερολόγια, κύπελλα, ευχετήριες κάρτες, λούτρινα ζωάκια, αφίσες κι ιδιαίτερα παζλ.
—–Δεν συνεργάστηκε ποτέ με επαναλαμβανόμενο αναγνωρίσιμο πρωταγωνιστή ή μέλος του καστ. Οι ανώνυμοι χαρακτήρες του μοιάζουν όλοι: κοντοί, μικροσκοπικοί, ελαφρώς παχουλοί, λευκοί άντρες και γυναίκες με μεγάλες, βολβώδεις μύτες και χωρίς στόμα. Του άρεσε επίσης να ζωγραφίζει ζώα της ζούγκλας και της σαβάνας, με ιδιαίτερη αγάπη για τις καμηλοπαρδάλεις, που ο μακρύς λαιμός του παρείχε ατελείωτη πηγή κωμωδίας. Δεδομένου ότι οι χαρακτήρες του δεν έχουν ονόματα, τα κινούμενα σχέδιά του δεν είχαν επίσης σωστό, μόνιμο τίτλο. Σε κάθε βιβλίο ή περιοδικό, το όνομά του ήτανε συνήθως η μόνη επικεφαλλίδα. Δεδομένου ότι το Mordillo ήταν ο μόνος τρόπος για να τους απευθυνθούν, οι αναγνώστες βρήκαν πολύ πιο εύκολο να ταυτίσουν τ’ όνομά του με το έργο του. Αυτό τον έφερε σε πλεονέκτημα σε σύγκριση με τους αντίπαλους σκιτσογράφους, που συνήθως επισκιάζονται από τα ονόματα των φανταστικών χαρακτήρων τους. Το γραφικό στυλ του είναι τόσο ομοιόμορφο που η τέχνη του είναι άμεσα αναγνωρίσιμη. Μερικοί παρόμοιοι σκιτσογράφοι όπως ο Ernst ή ο Toon van Driel, έχουν επομένως ονομαστεί Mordillo-esque, αντί να συγχέονται με τη δική του τέχνη.
—–Πολλά κινούμενα σχέδιά του δείχνουν ανθρώπους και ζώα να προσπαθούν να αξιοποιήσουν στο έπακρο την ύπαρξή τους. Κανείς δεν ξεχωρίζει στο πλήθος. Ο καλλιτέχνης είπε κάποτε: “Τα κινούμενα σχέδιά μου δεν είναι θλιβερά, αλλά μελαγχολικά. Είμαι μελαγχολικός άνθρωπος. Κάθε μέρα βλέπω κι ακούω φρικτά πράγματα στις ειδήσεις. Οι άνθρωποι υποφέρουνε πάρα πολύ. Γι’ αυτό ζωγραφίζω κινούμενα σχέδια, για να μη κλαίω. Είναι αμυντική στρατηγική. Υπερασπίζομαι τον εαυτό μου με κωμωδία κι ελπίζω να μπορέσω να βοηθήσω κι άλλους να υπερασπιστούνε τον εαυτό τους ενάντια στη θλίψη“. Χρησιμοποίησε το ταλέντο του για ανθρωπιστικούς σκοπούς, όπως η Διεθνής Αμνηστία. Έκθεση του 1989 στη Λα Πάλμα της Μαγιόρκα πραγματοποιήθηκε να συγκεντρώσει χρήματα για να βοηθήσει τα αυτιστικά παιδιά στο νησί.
—–Ο Mordillo δημοσίευσε επίσης 3 κλασσικά παιδικά βιβλία χωρίς λόγια: The Damp and Daffy Doings of a Daring Pirate Ship (1971), Crazy Cowboy (1972) & Crazy Crazy (1974). Οι τρελλές περιπέτειες του πειρατικού πλοίου παρέμεναν πάντα η αγαπημένη ιστορία του. Στα 80 του, το ξανασχεδίασε πλήρως για νέα έκδοση βιβλίου.
—–Στη διάρκεια της 10ετίας ’70, συνεργάστηκε με πολλά στούντιο για να προσαρμόσει τα κινούμενα σχέδια του σε κινούμενα σχέδια μικρού μήκους για τη τηλεόραση. Το 1971 συνεργάστηκε με τον Marcelo Ravoni κι ακολούθησε ο Friedrich W. Heye 1 έτος μετά. Η Pilion Film και η MS Films διασκευάσανε το έργο του για τη γερμανική τηλεόραση, μεταξύ άλλων τη τοπική εκδοχή του Sesame Street του Jim Henson, ενώ η Paris Animation Films κι η Fantome Animations τα μετέδωσαν στη γαλλική τηλεόραση. Μεταξύ 1976 και 1981, ο Σλοβένος καλλιτέχνης Miki Muster κι ο Γερμανός Manfred Schmidt γυρίσανε περίπου 400 μικρού μήκους ταινίες που παρουσιάστηκαν στις Κάννες κι αγοράστηκαν από τηλεοπτικά στούντιο από περισσότερες από 30 χώρες. Αυτές οι γελοιογραφίες διάρκειας1 λεπτού διευρύνανε πολύ τη παγκόσμια εγκυκλοπαιδικότητά του.
—–Στη διάρκεια της καρριέρας του, ο Mordillo τιμήθηκε με πολλούς τίτλους και βραβεία. Το 1977, ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής στο Salon International de l’Humour στο Μόντρεαλ, όπου ανακηρύχθηκε Σκιτσογράφος της Χρονιάς. Διετέλεσε Πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Συγγραφέων Κόμικς και Γελοιογραφίας (CFIA) στη Γενεύη και μέλος του Δημιουργικού Εργαστηρίου Zermatt της Ελβετίας. Στις 6 Νοέμβρη 1997 διορίστηκε επίτιμος καθηγητής χιούμορ στο Πανεπιστήμιο Alcalá de Henares στη Μαδρίτη της Ισπανίας. Το 2000, ο βετεράνος σκιτσογράφος έλαβε το Catedratico Honorifico del Humor στο ίδιο πανεπιστήμιο. Το 1999 διακοσμήθηκε το πλοίο Moby Love II της Moby Lines, βασισμένο σε σχέδιο του Mordillo.
—–Ο Guillermo Mordillo κέρδισε το Ασημένιο Μετάλλιο (1969) και το Χρυσό Μετάλλιο (1995) στη Διεθνή Μπιενάλε Χιουμοριστικών Σχεδίων στο Τολεντίνο της Ιταλίας. Το 1999 έλαβε άλλο ένα βραβείο στο ίδιο φεστιβάλ από τα χέρια του Ιταλού προέδρου Francesco Cossiga. Έλαβε επίσης ένα ασημένιο βραβείο το 1972 στο Πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Χιουμοριστικών Σχεδίων στο Σεράγεβο της Γιουγκοσλαβίας. Ο Mordillo κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα το 1978 και το 1983 και το Galerie Ambiance (1988) όλα στη Διεθνή Έκθεση Γελοιογραφίας στη Μπορντιγκέρα της Ιταλίας. Στην ίδια χώρα, στη Διεθνή Έκθεση του Rapallo, ανακηρύχθηκε Καλύτερος Χιουμοριστικός Σχεδιαστής το 1994.
—–Το βιβλίο του Mordillo Le Galion κέρδισε τόσο το Loisirs Jeunes (1971) στο Παρίσι όσο και το Critici en Herba (1971) στη Μπολόνια, ενώ το άλλο βιβλίο του Crazy Cowboy έλαβε το βραβείο Nakamori το 1977 στην Ιαπωνία. Κέρδισε το Phenix de L’Humour (1973) στο Παρίσι, το βραβείο Asociation de Dibujantes Argentinos (1974), το βραβείο El Gaucho (1976) στη Κολωνία της Γερμανίας, τιμητικό μετάλλιο στην Πρώτη Διεθνή Μπιενάλε στη Κόρδοβα της Αργεντινής (1979), βραβείο Yellow Kid (1984), το βραβείο Andersen (1985), το Konex Humor Grafico (1992) στο Μπουένος Άιρες, το βραβείο Juventude (1993) από το Εμπορικό Επιμελητήριο της Amadora και το Artista Della Fantasia Animata (2002) στο Festivale Internazionale Dell’ Animazione Televisa στο Ποζιτάνο. Το ράφι με τα βραβεία του Mordillo καταλήφθηκε επιπλέον από το Ειδικό Τιμητικό Βραβείο του WCC (2004), το Βραβείο Haxtur (2004), το Βραβείο Argentores (2008), το Τιμητικό Μετάλλιο Albun Brunosky (2010), το Honorable Càmara de Diputados de la Nacion (2011), το βραβείο Claudio Kappel (2011), το βραβείο της πόλης Napels (2012) και το Βραβείο Pulcinella (2014) στη Βενετία. Το έργο του έχει εκτεθεί συχνά, από τη Μόσχα, το Μόντρεαλ, το Μπουένος Άιρες, τη Γένοβα, το Αμβούργο, το Παρίσι, τη Μπρατισλάβα, το Νάπελς και τη Βαρκελώνη, μέχρι το Πεκίνο.
—–1980, ο Mordillo μετακόμισε στη Μαγιόρκα της Ισπανίας, όπου έζησε μέχρι το 1997. Μετά απ’ αυτή την ημερομηνία, μετακόμισε στο Μονακό, περνώντας τα τελευταία του χρόνια εκεί. Σε συνέντευξή του ισχυρίστηκε ότι το Μόντε Κάρλο ήτανε πολύ βαρετό και πιθανότατα δεν θα έμενε ποτέ εκεί όταν ήταν νεότερος. Αλλά στα γηρατειά, ήταν ακριβώς η ηρεμία που χρειαζόταν. Ωστόσο, ποτέ δεν αποσύρθηκε εντελώς. Ακόμη και στις 10ετίες ’70 κι ’80, συνέχισε να δημιουργεί νέα κινούμενα σχέδια και να πειραματίζεται με νέες τεχνικές. Το 1998, τα κινούμενα σχέδιά του προσαρμόστηκαν για διαδραστικά παιχνίδια από τη Funworld Electronic σε οθόνες αφής. Το 2007, προχώρησε στη χρήση ακρυλικών, παστέλ και χρωματιστών μολυβιών. Το 2010, τα κινούμενα σχέδια του προσαρμόστηκαν σε παιχνίδι iPad από τη Murmex Labs, διαθέσιμο στο AppStore. Το 2019, στις 29 Ιουνίου, ο Guillermo Mordillo πέθανε από ασθένεια. Ήταν 86 ετών.
—–Το τελευταίο του έργο ήτανε ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους, το Crazy Island κι η τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων, Crazy Humans, βασισμένη στα κινούμενα σχέδια του. Παραγωγή του βελγικού στούντιο κινουμένων σχεδίων Grid, του γερμανικού στούντιο Wunderwerk και του κινεζικού Nebula Group, η ταινία μικρού μήκους επικεντρώνεται σε 2 νησιά. Το ένα είναι γεμάτο με ανθρώπους, το άλλο με ζώα. Όταν και τα 2 βυθίζονται στον ωκεανό, οι άνθρωποι και τα ζώα ενώνονται με το ίδιο πλοίο για να βρουν άλλο νησί. Φυσικά, αυτό φέρνει εντάσεις. Όλοι οι χαρακτήρες ακολουθούν τα γνωστά σχέδια και τη σουρρεαλιστική κωμωδία του Mordillo, αλλά η ταινία διαθέτει κάποιους διαλόγους, αν κι όχι περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται. Η τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων αναπτύχθηκε ταυτόχρονα από τις Grid, Nukufilm Studios, Calon και Telegael, συνδυάζοντας stop-motion και CGI. Από το 2025 και τα 2 έργα δεν έχουνε κυκλοφορήσει ακόμα.
—–Ο Guillermo Mordillo ήτανε το θέμα αφιερώματος το 2002 για να συνοδεύσει έκθεση στο Μουσείο Καρικατούρας στο Μπουένος Άιρες, όπου δεκάδες σκιτσογράφοι απέτισαν φόρο τιμής στο έργο του. Επηρέασε τους Sergio Aragonés, Boulet, Serge Ernst, Nicolas Mazière (Nicolin), Patrice Ricord, Leendert-Jan Vis, Peter de Smet, Joseph και Nic Tholl. Άγαλμα καμηλοπάρδαλης Mordillo βρίσκεται μπροστά από το Museo del Humor στη λεωφόρο de los Italianos 851 στο Μπουένος Άιρες, σε πλαίσιο του Paseo de la Historieta (Περίπατος των κόμικς). Ο καλλιτέχνης παντομίμας Marcel Marceau είπε κάποτε ότι “Τα κινούμενα σχέδια του Mordillo κρύβουν πολλή αγάπη και τρυφερότητα“.
========================================================
