Πλάτωνας: Ο Απόλυτος Φιλόσοφος

          Η ομορφιά του ρυθμού, η αρμονία, η χάρη
                  κι ο καλός ρυθμός εξαρτώνται από την Απλότητα.

Βιογραφικό

    Ο Πλάτων ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος, συγγραφέας και ποιητής, από την Αθήνα, ο πιο γνωστός μαθητής του Σωκράτη και δάσκαλος του Αριστοτέλους. Το έργο του, που με τη μορφή φιλοσοφικών διαλόγων έχει σωθεί ολόκληρο (του αποδίδονται ακόμα και μερικά νόθα έργα), άσκησε τεράστια επιρροή στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και γενικότερα στη δυτική φιλοσοφική παράδοση μέχρι και σήμερα. Κύριος οικοδόμος της φιλοσοφίας, οδηγητής είτε προάγγελος μεταγενεστέρων προβάσεών της, εμπνευστής άμεσα ή έμμεσα των σπουδαιότερων κοινωνικοπολιτικών οραματισμών. Μεταξύ άλλων, έγραψε την Απολογία Του Σωκράτους, που θεωρείται ως μια σχετικά ακριβής καταγραφή στη δίκη που τον καταδίκασε σε θάνατο, το Συμπόσιο όπου μιλά για τη φύση του έρωτα, τον Πρωταγόρα όπου μεταξύ άλλων θεμελιώνεται θεωρητικά η αρχή της πρόληψης που δεν λαμβάνει τη ποινή ως απολύτως ανταποδοτική, τον Παρμενίδη και τον Θεαίτητο, που θεμελιώνει την αντικειμενικότητα του λόγου και της ιδέας, ενώ σε 2 μακρούς διαλόγους, τη Πολιτεία και τους Νόμους περιέγραψε την ιδανική πολιτεία, μια κοινωνία 3 τάξεων: (α) οι ολίγοι, ηγεμόνες-βασιλείς, (β) οι επίκουροι, μια κάστα πολεμιστών, (γ) το πλήθος των ελεύθερων πολιτών που δεν έχει καμία πρόσβαση στην εξουσία. Οι ολίγοι, με αρετή τη σοφία-λογική κι οι επίκουροι, με αρετή τη γενναιότητα-βούληση, εξουσιάζουν τα πάθη του πλήθους.
     Ανήκε σε μία από τις γνωστές οικογένειες της Αθήνας, που είχε πάντα δεσμούς με τη πολιτική εξουσία. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι ότι θείοι του ήταν ο περίφημος Κριτίας (ο αρχηγός των Τριάκοντα Τυράννων) κι ο Χαρμίδης, που ανήκε επίσης στην ίδια ομάδα που επιβλήθηκαν στην Αθήνα μετά το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου και τους αφιερώνει και διαλόγους με τον ίδιο τίτλο και τους αντιμετωπίζει ως το τέλος θετικά, παρά τη πολύ κακή φήμη που μπορούσαν να ‘χουνε στην Αθήνα μετά την ήττα τους. To σύνολο του έργου του, συχνά τον κατατάσσει μεταξύ των κορυφαίων παγκοσμίων προσωπικοτήτων όλων των εποχών με τη μεγαλύτερη επιρροή, μαζί με τον δάσκαλο του, Σωκράτη, και τον μαθητή του, Αριστοτέλη.

     Γεννήθηκε στις 21 Μάη του 428 π.Χ. στν Αρχαία Αθήνα, από αθηναϊκή οικογένεια ευγενών με πολιτική παράδοση και πέθανε το 347 π.Χ. πάλι στην Αρχαία Αθήνα. Γιος του Αρίστωνα και της Περικτιόνης*, -ήταν κι ίδια φιλόσοφος και μάλιστα πολύ δυνατή, μαζί με τον άντρα της και μετά τον θάνατό του, ξαναπαντρεύτηκε τον Πυριλάμπη κι αργότερα με τον γαμπρό της Σπεύσιππο, κρατήσανε την Ακαδημία- κι είχε 2 αδερφούς, τον Αδείμαντο και τον Γλαύκωνα. Τ’ όνομά του ήταν Αριστοκλής, αλλ’ αργότερα ονομάστηκε Πλάτων γιατί είχε ευρύ στέρνο και πλατύ μέτωπο. Ο Αριστοτέλης μας πληροφορεί ότι στη διάρκεια της νεότητάς του, ο Πλάτωνας ήρθε σ’ επαφή με τα δόγματα του Κρατύλου, μαθητή του Ηράκλειτου, που μαζί μ’ άλλους προσωκρατικούς στοχαστές όπως, Πυθαγόρας και Παρμενίδης, του δώσανε τις βάσεις των μεταφυσικών κι επιστημολογικών αναζητήσεων. Καθώς όμως συνάντησε τον Σωκράτη προσανατόλισε τις αναζητήσεις του στο φιλοσοφικό ζήτημα της αρετής.


     Γεννιέται στην αρχή του Πελοποννησιακού Πολέμου και θα ζήσει περίπου 80 χρόνια. Το να γεννηθείς 3 χρόνια μετά την έναρξη πολέμου και μάλιστα τόσο σημαντικού, θα ‘λεγε κανείς πως ήτανε και γκανυρμιά. Γιατί αυτός θα πρέπει να ήταν ο αγριότερος πόλεμος που γνώρισαν οι αρχαίοι Έλληνες, είτε πριν είτε μετά, από τότε που ζει ο Πλάτων και πρέπει να το έζησε στην εφηβεία του και στη μετεφηβική ηλικία από πολύ κοντά, όλη την αγριότητα αυτού του πολέμου. Για το πόσο σκληρός και πόσον άγριος ήταν αυτός ο πόλεμος, πρέπει κανείς να διαβάσει τον Θουκυδίδη (είναι επίσης Αθηναίος και γράφει την ιστορία του από την οπτική του μέσου Αθηναίου). Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να καταλάβει κανείς από πόσα κύματα πέρασαν οι Αθηναίοι της εποχής κι επομένως μπορούμε να φανταστούμε, μέσα από το κείμενό του, τις εμπειρίες που μπορεί να είχε ο Πλάτων στα πρώτα του χρόνια. Θα πρέπει δηλαδή να έμαθε, όπως όλοι οι Αθηναίοι, τα κακά μαντάτα, τα τραγικά μαντάτα της σικελικής καταστροφής, όπου κανείς Αθηναίος δεν γύρισε πίσω, όλοι εξολοθρεύτηκαν μέχρι τον τελευταίο: απ’ τους αρχηγούς τους, τον Νικία και τον Δημοσθένη, μέχρι τον τελευταίο αθηναίο πολίτη. Και το πολεμικό υλικό που έστειλαν οι Αθηναίοι, εννοώ το ανθρώπινο δυναμικό που έστειλαν οι Αθηναίοι στη Σικελία, δεν ήταν αμελητέο. Θα πρέπει να ήταν το 1/5 των αθηναίων πολιτών και κανείς δεν γυρίζει πίσω. Ή θα πρέπει να άκουσε επίσης, το 404 π.Χ., τα κακά μαντάτα για την ήττα στη ναυμαχία στους Αιγός Ποταμούς, που πρακτικά σήμαιναν πως η Αθήνα ήτανε πια ανοχύρωτη, ήταν έρμαιο στα χέρια των Σπαρτιατών. Κι από μια πλευρά, ευτυχώς που οι Σπαρτιάτες δεν φέρθηκαν στους Αθηναίους με τον ίδιο τρόπο που αυτοί είχαν φερθεί στους Μηλίους ή στους Αιγινήτες και σ’ άλλους, μικρότερης εμβέλειας αντιπάλους τους κι έτσι η Αθήνα κατάφερε, παρά τις δυσκολίες και μ’ έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο βέβαια, που ξέσπασε αμέσως μετά, να επιζήσουν ως μία πολύ σημαντική πόλη της Ελλάδας και σ’ όλο τον 4ο αι. π.Χ., που στην ουσία είναι ο αιώνας του Πλάτωνα.
^{______________________}
 *  Η Περικτιόνη δεν ήτανε συνηθισμένη γυναίκα. Απόγονος του Σόλωνα, του μεγαλύτερου Αθηναίου νομοθέτη που αντικατέστησε τους πραγματικούς νόμους του Δράκοντα με πιο ανθρώπινους. Είναι η αδελφή του Χαρμίδη κι ανηψιά του Κριτία -2 εξέχουσες προσωπικότητες των περίφημων Τριάκοντα Τυράννων που κυβέρνησαν την Αθήνα για σχεδόν ένα χρόνο μετά την ήττα τους στον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Περαιτέρω, είναι ένας από τους αγνοούμενους δασκάλους του Σωκράτη και μητέρα του σπουδαιότερου μαθητή του, του Πλάτωνα. Δεν ήταν η 1η γυναίκα που έγραψε για την οικογενειακή ή γυναικεία ψυχολογία. Ωστόσο, τα έργα της είναι μοναδικά, δεδομένου ότι διακηρύσσουν λιτότητα κι ανελέητη αφοσίωση στο σύζυγο, αν και σε παράλογο παράδοξο ανήκει η πλούσια ανατροφή της κι οι δύο γάμοι της. Η δε Ποτώνη, έπαιξε σμαντικό ρόλο στα γράμματα, όπως οι γονείς της κι ενεπλάκη γιατί ο άντρας της Σπεύσιππος ανέλαβε μετά το θάνατο του Πλάτωνα, τν Ακαδημία. (Δείτε το σχετικό άρθρο στο λινκ).
^{_____________________}
     Πληροφορίες για τη ζωή του αντλούμε κυρίως από αρχαίες βιογραφίες. Σημαντικότερες θεωρούνται εκείνες του Απουλήιου (De platone et eius dogmate, 2ος αι. μ.Χ.), του Διογένη Λαέρτιου (Βίοι καὶ γνῶμαι τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ εὐδοκιμησάντων) και του Ολυμπιόδωρου (Βίος Πλάτωνος, 6ος αι. μ.Χ.). Όπως παραδίδεται από τη βιογραφική παράδοση, γεννήθηκε το 427 π.Χ. στην Αθήνα ή, κατά τον Διογένη, στην Αίγινα. Καταγόταν από εύπορη αριστοκρατική αθηναϊκή οικογένεια. Πατέρας του ήταν ο Αρίστων, από το γένος του βασιλιά Κόδρου και μητέρα του η Περικτιόνη, που ήταν αδερφή του Χαρμίδη, ενός από τους Τριάκοντα Τυράννους κι ανιψιά του Κριτία, επίσης μέλος των Τριάκοντα, με καταγωγή από το γένος του νομοθέτη Σόλωνα. Αδέρφια του ήταν οι Αδείμαντος, Γλαύκων και Ποτώνη*. Το πρώτο του όνομα ήταν Αριστοκλής, αλλά αργότερα ονομάστηκε Πλάτων επειδή είχε πλατύ μέτωπο ή φαρδιές τις πλάτες, γιατί στα νιάτα του ήταν παλαιστής κι είχε νικήσει στα Πύθεια. . Όταν ο πατέρας του πέθανε, η Περικτιόνη παντρεύτηκε το θείο της, Πυριλάμπη, που συνδεόταν φιλικά με τον Περικλή. Νεαρός πρέπει να πήρε πολύ καλή μόρφωση, γιατί οι γνώσεις του για τη μουσική, τη ποίηση και τις τέχνες είναι εντυπωσιακές. O Αριστοτέλης μας λέει ότι στα νιάτα του διδάχτηκε φιλοσοφία από τον Κρατύλο, που ήταν οπαδός του Ηράκλειτου. Αλλά η μεγάλη στιγμή γι’ αυτόν -που σημάδεψε όλη του τη ζωή- ήταν η συνάντηση του με τον Σωκράτη.

     Μια παράδοση -που είναι όμως αρκετά μεταγενέστερη- λέει ότι νεαρός, έγραφε τραγωδίες, αλλά όταν συνάντησε τον Σωκράτη, τόσο πολύ εντυπωσιάστηκε απ’ αυτόν, που τις έκαψε κι αμέσως τον ακολούθησε. Είναι βέβαιο ότι τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Πλάτωνας ανήκε στον στενό κύκλο του. Τον επηρέασε όχι μόνο με τη φιλοσοφία και τον τρόπο που συζητούσε, αλλά κυρίως με τη προσωπικότητα, το ήθοςκαι το ιδανικό του για τον δίκαιο άνθρωπο. Τα νεανικά χρόνια του συνέπεσαν με τη τελευταία περίοδο του πολέμου. Την εποχή αυτή η οικογένεια του ανήκε μάλλον στο ολιγαρχικό κόμμα. 2 στενοί συγγενείς ήταν ανάμεσα στους 30 που κυβέρνησαν την Αθήνα με φοβερή αγριότητα μετά την ήττα από τη Σπάρτη. Από την άλλη, ο πατριός του φαίνεται ότι ήτανε σημαντικός οπαδός της δημοκρατίας. Αλλά κι ο ίδιος ενδιαφερότανε πολύ για τη πολιτική.
     Μετά λοιπόν το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου (όπως μας μεταφέρει ο ίδιος από κάποιες επιστολές που άφησε που η γνησιότητα αμφισβητείται, αλλά παρ’ όλ’ αυτά ακόμα κι αν δεν είναι γραμμένες από το χέρι του είναι από πλατωνικούς κύκλους γραμμένες), είδε με συμπάθεια την τυραννία των Τριάκοντα, δηλαδή την αποκαθήλωση της δημοκρατίας που ήρθε μετά το τέλος του Πολέμου και τη σύντομη κυριαρχία του θείου του και των φίλων του, που όμως έπνιξε στο αίμα την Αθήνα και λογικά προκάλεσε αντεκδίκηση, όταν οι δημοκρατικοί πήραν ξανά το πάνω χέρι (μάρτυρας μας είναι ο Ξενοφών, που συνέχισε το έργο του Θουκυδίδη). Θα πρέπει να πέρασε μια πάλι πολύ σκληρή περίοδο ο μέσος Αθηναίος πολίτης στην ανάγκη του να ισορροπήσει ανάμεσα σε δυο αντιμαχόμενες ομάδες, που ήταν και πολύ σκληρές στον τρόπο που η μία φερόταν στην άλλη.
     Είδε λοιπόν στην αρχή με συμπάθεια τους Τριάκοντα, αλλά στη συνέχεια κατάλαβε ότι κι αυτό το σύστημα το πολιτικό -ειδικά όπως εφαρμόστηκε στην Αθήνα- δεν τον κάλυπτε, δεν τον ενέπνεε, διότι χρησιμοποιούσε τους ανθρώπους ως υποχείρια διά της βίας (ο Σωκράτης ήταν ένα από τα θύματα που αντιστάθηκαν σ’ αυτή τη βία των Τριάκοντα) κι επομένως κράτησε βαθμιαία κάποιες αποστάσεις. Για κακή του ωστόσο τύχη, αν υπήρχε περίπτωση να στραφεί προς τη δημοκρατία, έρχεται η δίκη, η καταδίκη κι ο θάνατος του δασκάλου, του Σωκράτη, το 399 π.Χ., από χέρια ή από εντολές ή από δικαστήριο δημοκρατικό, λαϊκό δικαστήριο κι οριστικά απομακρύνουν την πιθανότητα ο Πλάτων να στραφεί με θετικό πνεύμα απέναντι στους κυρίαρχους δημοκράτες της Αθήνας, που κράτησαν την εξουσία όσο καιρό ζούσε και ακόμα μετά, μέχρι να καταλυθεί στην ουσία η ανεξαρτησία της Αθήνας από τον Φίλιππο αρχικά και μετά απ’ τον Αλέξανδρο, δηλαδή τα χρόνια πια του Αριστοτέλη κι όχι του Πλάτωνα. Καλό είναι να το θυμόμαστε αυτό, ότι ο 4ος προχριστιανικός αιώνας για την Αθήνα είναι αιώνας συνεχούς κι ακατάλυτης δημοκρατίας, με τα ίδια στοιχεία πολιτεύματος που είχε η δημοκρατία τον καιρό του Περικλή τον 5ο αι. π.Χ. Αυτό ίσως χρησιμεύσει να καταλάβουμε τη στάση και τις πολιτικές αντιλήψεις του, όταν θα μας χρειαστεί να τις επικαλεστούμε για να λύσουμε πλευρές της φιλοσοφίας του.
     Στη συνέχεια κρατιέται σε κάποια απόσταση από τα κοινά, με μία εξαίρεση: “Προσπάθησα να μη με κατηγορήσουν ότι ήμουν αδρανής ως προς τη πολιτική πράξη, να θέσω σε εφαρμογή τις πολιτικές μου απόψεις“. Σιγά-σιγά διαμορφώνει πολιτικές απόψεις κι εκμεταλλευόμενος τον θαυμασμό που είχε για τον ίδιο ο τύραννος των Συρακουσών, Διονύσιος Α΄, μεταβαίνει στη Σικελία το 387 π.Χ. και θα κάνει ξανά άλλες 2 φορές αυτό το ταξίδι προς τις Συρακούσες, το 366 π.Χ. και το 362 π.Χ. -3 σικελικά ταξίδια του. Το κοινό τους υπόβαθρο είναι ότι προσπάθησε να μετατοπίσει τον τύραννο των Συρακουσών, τον ηγεμόνα των Συρακουσών προς τη φιλοσοφία, σε μία αντίληψη που είχε ο ίδιος ότι μια πόλη μπορεί να διοικηθεί σωστά, δίκαια δηλαδή, μόνο αν οι φιλόσοφοι κατακτήσουνε την εξουσία, δηλαδή μόνον όταν είτε ο φιλόσοφος γίνει κυβερνήτης της πόλης είτε ο υπάρχων κυβερνήτης της πόλεως στραφεί προς τη φιλοσοφία. Μια ουτοπία δηλαδή που θα ελέγξουμε μετά.
      Τα ταξίδια του Πλάτωνα κατέληξαν σε αποτυχία. Μάλιστα, μετά το πρώτο ταξίδι, κινδύνευσε, φεύγοντας κακήν κακώς από τη Σικελία, να πουληθεί δούλος στην Αίγινα και τελικά αναγνωρίστηκε και σώθηκε, έτσι λέει ο μύθος τουλάχιστον. Κι έκτοτε δεν επιχείρησε ξανά να έρθει σε σχέση με την ενεργό πολιτική στην Αθήνα ή αλλού. Αυτό είναι η πολιτική ιστορία, που μέσα της μεγαλώνει, ανδρώνεται, αντλεί βιώματα και λογικά είναι μια πολύ ισχυρή πλευρά της διαμόρφωσής του.
     Ωστόσο η Αθήνα τότε δεν είναι μόνο πόλεμος και πολιτικές εξελίξεις, είναι και το πνευματικό κομμάτι της νεότητας, της μέσης ηλικίας και των γηρατειών του Πλάτωνα. Η Αθήνα, λοιπόν, των αρχών του Πελοποννησιακού Πολέμου είναι το αντίθετο από ό,τι θα φανταζόμαστε εμείς σε μία χώρα ή σε μία πόλη που βρίσκεται σε μία εμπόλεμη κατάσταση και σε έναν πάρα πολύ σκληρό πόλεμο. Την ίδια εποχή, οι ίδιοι άνθρωποι που πολεμούν καθημερινά συνεχίζουν, αν θέλετε ίσως ανυψώνουν ακόμα περισσότερο, την πνευματική παραγωγή της περίφημης Αθήνας του 5ου αι.π.Χ. Είναι η εποχή δηλαδή που δίπλα με τον νεαρό Πλάτωνα ζούνε: ο Σωκράτης, ο Πρωταγόρας, ο Γοργίας, ο Σοφοκλής, ο Ευρυπίδης, ο Αριστοφάνης, ο Θουκυδίδης, στα τέλη του ο Αναξαγόρας κ. λπ.



     Το παράδοξο δηλαδή κι αυτό που δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε, είναι πώς είναι δυνατόν μέσα σε μία πολύ κρίσιμη, έντονη κατάσταση πολέμου να παράγεται ταυτόχρονα, να μη σταματήσει καθόλου, η πνευματική παραγωγή. Επομένως, όταν αναφέρομαι στη βιογραφία του Πλάτωνα, επειδή πρόκειται για έναν φιλόσοφο, έναν άνθρωπο που είναι στοχαστής πάνω από όλα, δεν είναι μόνο τα πολιτικά γεγονότα που επηρέασαν, αλλά κι η ατμόσφαιρα που μέσα της διαμορφώθηκε η προσωπικότητα, η τάση κι οι γνώσεις του. Ζει λοιπόν σε μία πολύ δημιουργική περίοδο της πνευματικής ιστορίας της αρχαίας Ελλάδας, στο επίκεντρο αυτής της πόλης, που ίσως για μοναδική φορά στην ιστορία κατάφερε, για λόγους που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει με ασφάλεια, να έχουμε μία φοβερή συμπύκνωση χρόνου κι ανθρώπων. Στην ίδια πόλη, στον ίδιο χώρο, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα (σε πενήντα χρόνια), συνυπήρξαν, ήταν ο ένας δίπλα στον άλλον, μερικά από τα ονόματα που ακόμα μελετούμε και δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε στην πνευματική ιστορία της ανθρωπότητας.
     Γνώρισε λοιπόν το Σωκράτη σ’ ηλικία 20 ετών κι έμεινε κοντά του μέχρι τον θάνατο του μεγάλου δασκάλου (399 π.Χ.). Ο άδικος θάνατός του ήτανε κίνητρο για ν’ αναλάβει το ρόλο του κοινωνικού μεταρρυθμιστή της αθηναϊκής δημοκρατίας. Μετά τη θανάτωση του Σωκράτη για λίγο καιρό κατέφυγε στα Μέγαρα, κοντά στο συμμαθητή του Ευκλείδη. Ύστερα γύρισε στην Αθήνα, όπου για 10 χρόνια ασχολήθηκε με συγγραφή φιλοσοφικών έργων, που φέρουνε τη σφραγίδα της σωκρατικής φιλοσοφίας. Στη συνέχεια ταξίδεψε στην Αίγυπτο και στη Κυρήνη, όπου σχετίστηκε με το μαθηματικό Θεόδωρο και τέλος στον Τάραντα της Ιταλίας, όπου γνώρισε τους πυθαγόρειους, που από τη φιλοσοφική σκέψη των επηρεάστηκεν αποφασιστικά. Μετά πέρασε στη Σικελία, στην αυλή του βασιλιά των Συρακουσών Διονυσίου Α’ γνώρισε το βασιλικό γυναικάδελφο Δίωνα, με τον οποίο συνδέθηκε φιλικά. Η φιλία όμως αυτή προκάλεσεν υποψίες στον Διόνυσο για συνωμοσία, γι’ αυτό τον έδιωξε απ’ τη Σικελία. Στην Αίγινα κινδύνεψε να πουληθεί σα δούλος αλλά τον εξαγόρασε ο Κυρηναίος φίλος του, Αννίκερης.
     Έπειτα επέστρεψε στην Αθήνα, αγοράζει ένα μεγάλο οικόπεδο κι εκεί ίδρυσε φιλοσοφική σχολή, την Ακαδημία, που βρισκότανε περίπου ένα μίλι έξω από τα τείχη και δανείστηκε το όνομά της από τον αττικό ήρωα Ακάδημο, (387 π.Χ.). Η περίφημη αυτή σχολή λειτούργησε σχεδόν για μια χιλιετία, μέχρι να τη κλείσει ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός στα 529 μ.Χ. Η προσπάθεια όμως των 2 φίλων να προσηλυτίσουν στις ιδέες τους το νέο ηγεμόνα Διονύσιο Β’ απέτυχαν. Για 3η φορά ήρθε στην αυλή των Συρακουσών το 361 π.Χ., με σκοπό να συμφιλιώσει το Δίωνα με το Διονύσιο. Αυτή τη φορά κινδύνεψε κι η ζωή του. Τον έσωσε η επέμβαση του πυθαγόρειου Αρχύτα. Ο Δίωνας δε γλύτωσε. Δολοφονήθηκε το 353 π.Χ.. Έτσι έχασε τον άνθρωπο που στήριξε τις ελπίδες του για την επιβολή των πολιτικών του ιδεών. Από τότε και μέχρι το θάνατό του ασχολήθηκε με διδασκαλία και συγγραφή φιλοσοφικών έργων.



     Όταν ιδρύει την Ακαδημία, νέοι απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας έρχονται να μαθητεύσουν κοντά του. Φαίνεται πως ήδη είχε αρχίσει ν αποκτά φήμη. Τότε αρχίζει να γράφει τα έργα του, που παρουσιάζει τη δική του φιλοσοφία. Τότε θα διατυπώσει και τη περίφημη θεωρία του των ιδεών. Αν κάτι τονε χαρακτηρίζει, είναι το πάθος του ν’ ανακαλύψει τη γνώση. Να πετύχει αυτό που δεν κατάφερε ο μεγάλος δάσκαλος του, ο Σωκράτης. H μέθοδος του Σωκράτη τον βοηθούσε να αποδείξει τί δεν είναι κάτι, όχι τί είναι. Έβρισκε το ψεύδος, όχι την αλήθεια. Όπως και ο Σωκράτης, έτσι και ο Πλάτωνας προσπαθεί να βρει την πλήρη, τη σίγουρη, την απόλυτη γνώση. Υπάρχει όμως τέτοια γνώση; Ή μήπως έχουν δίκιο οι σοφιστές, που λένε πως ό,τι και να πει κανείς, αυτό είναι κι η αλήθεια; Μα τότε δεν θα μπορούσαμε ποτέ να πούμε τι είναι το σωστό και τι το λάθος, τι το καλό και τι το κακό, τι το δίκαιο και τι το άδικο. Δεν θα υπήρχαν ούτε αρχές, ούτε αξίες, ούτε νόμοι.
     Αν μέγας φιλόσοφος είναι αυτός που ανοίγει νέους δρόμους, τότε ο Πλάτωνας είναι ο μεγαλύτερος φιλόσοφος όλων των εποχών, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλο τον κόσμο. Είναι αυτός που πρώτη φορά έβαλε τα θεμέλια κι οργάνωσε όλους τους τομείς της ανθρώπινης σκέψης και φιλοσοφίας. Άνοιξε δρόμους στην αναζήτηση της γνώσης, την ηθική, την αισθητική, τη πολιτική φιλοσοφία, και συντέλεσε να τεθούν τα θεμέλια των μαθηματικών και των άλλων επιστημών και να οργανωθούν οι διάφορες επιστήμες σε πλήρες σύστημα παιδείας. Επίσης αναζήτησε και βρήκε νέες μεθόδους και τεχνικές για το πώς πρέπει να ερευνώνται η φιλοσοφία κι οι επιστήμες. Πάνω στηρίχτηκε ο μεγάλος μαθητής του, Αριστοτέλης, αλλά κι όλοι οι μεταγενέστεροι φιλόσοφοι κι επιστήμονες. Όπως είπε ο μεγάλος σύγχρονος φιλόσοφος και μαθηματικός Ουάιτχεντ, όλη η σύγχρονη φιλοσοφία δεν είναι τίποτε άλλο παρά σχόλια στον Πλάτωνα.
     Κύριο χαρακτηριστικό της φιλοσοφίας του αποτελεί η θεώρηση της γνώσης ως ανάμνησης. Σύμφωνα μ’ αυτόν, η ανθρώπινη ψυχή πριν πέσει στον κόσμο των πραγμάτων έζησε σ’ έναν ιδανικό κόσμο, τον κόσμο των ιδεών. Εκεί ήτανε που γνώρισε τη πραγματική ουσία των πραγμάτων. Τα πράγματα που γίνονται αισθητά στον άνθρωπο στη διάσταση του υλικού κόσμου, δεν αποτελούνε παρά απομιμήσεις, “σκιές”, είδωλα του αληθινού κόσμου των ιδεών. Επομένως ο άνθρωπος δεν ανακαλύπτει, αλλά θυμάται αλήθειες που κάποτε γνώρισε στον κόσμο των ιδεών. Όλοι έχουν μέσα τους τη γνώση και την αλήθεια κι αυτό που πρέπει να γίνει είναι να την ανακαλέσουν στη μνήμη τους. Εξάλλου η ετυμολογία της α-λήθειας σημαίνει άρση της λήθης.
     Η πλατωνική φιλοσοφία είναι επίσης ιδεοκρατική. Εισάγει δηλαδή τη θεωρία των ιδεών, που ‘ναι οι γενικοί κι αιώνιοι τύποι των πραγμάτων, οι ουσίες που γίνονται αντιληπτές μόνο με το λογικό κι όχι με την αίσθηση. Τα αισθητά τα θεωρεί είδωλα των ιδεών. Έτσι αναγνωρίζει 2 κόσμους, τον αισθητό που διαρκώς μεταβάλλεται και βρίσκεται σε ασταμάτητη ροή κατά τον Ηράκλειτο και το νοητό κόσμο, τον αναλλοίωτο, δηλαδή τις ιδέες, που υπάρχουν σε τόπον επουράνιο. Αυτές είναι τα αρχέτυπα αυτού του ορατού κόσμου, τα αιώνια πρότυπα και παραδείγματα. Στη ψυχή διακρίνει τρία μέρη, το λογιστικό, το θυμοειδές και το επιθυμητικό. Γι’ αυτό κι αναγνωρίζει 3 αρετές, τη σοφία, την ανδρεία και τη σωφροσύνη, που η καθεμία  τους αντιστοιχεί και σ’ έν από τα 3 μέρη της ψυχής. Αυτές τις αρετές της ψυχής τις παραλληλίζει με τις 3 χορδές της λύρας, την υπάτη, τη μέση και τη νήτη. Αλλά κι αυτές πρέπει ν’ αναπτύσσονται αρμονικά, ώστε το λογιστικό ως θείο να κυβερνά, το θυμοειδές να υπακούει σ’ αυτό ως βοηθός και τα δύο μαζί να διευθύνουνε το επιθυμητικό, για να μην επιχειρεί ν’ άρχει, αφού είναι το πιο άπληστο και το κατώτερο μέρος της ψυχής. Από την αρμονική ανάπτυξη αυτών, αποτελείται η δικαιοσύνη, που ‘ναι αρμονία των 3 άλλων.

     Επειδή κι η πόλη αποτελεί αντανάκλαση του ανθρώπου, διακρίνει και σ’ αυτή τρία γένη: το βουλευτικό, το πολεμικό και το χρηματικό, που αντιστοιχούν προς τα τρία μέρη της ψυχής. Όπως στον άνθρωπο, έτσι και στη πόλη πρέπει να υπάρχει η δικαιοσύνη, δηλ. η αρμονία που πετυχαίνεται όταν και στη πόλη το καθένα από τα γένη εκτελεί το δικό του έργο και δεν επιδιώκει τα ξένα. Το συγγραφικό έργο του είναι αρχικά μνήμη και φήμη, εξιδανικευτική, του βίου και του θανάτου και του ήθους του Σωκράτη, αλλά κι ανάπτυξη, ευμέθοδη και πολύπτυχη της διδασκαλίας του, πιστή ως κάποιο βαθμό στο πνεύμα του. Τα έργα του είναι 36 κι όλα είναι, εκτός από την “Απολογία Του Σωκράτη“, διαλογικά, σε κανένα διάλογο δεν εμφανίζεται ο ίδιος και στη συγγραφή ο φιλόσοφος μιμήθηκε τη διδασκαλία του Σωκράτη, που δίδασκε διαλογικά. Οι διάλογοί του επιγράφονται με το όνομα κάποιου από τα διαλεγόμενα πρόσωπα, π.χ. “Τίμαιος“, κ.λπ. 3 μόνο διάλογοι, το “Συμπόσιο“, η “Πολιτεία” κι οι “Νόμοι” τιτλοφορούνται από το περιεχόμενό τους. Σ’ όλους τους διαλόγους τη συζήτηση διευθύνει ο Σωκράτης. Στους παλαιότερους διαλόγους διατηρεί την εικόνα του πραγματικού Σωκράτη, ενώ στους νεώτερους κάτω από το πρόσωπο του δάσκαλου κρύβεται ο ίδιος ο μαθητής. Το σύνολο του έργου του διακρίνεται σε 3 περιόδους με βάση τη χρονολογική σειρά:

   α) Περίοδος νεότητας (400 π.Χ.-387 π.Χ.): Σ’ αυτήν ανήκουν: “Απολογία Σωκράτη“, “Κρίτων“, “Χαρμίδης“, “Πρωταγόρας“, “Λάχης“, “Ευθύφρων“, “Ιππίας Μείζων“, “Ιππίας Ελάσσων“, “Ίων“, “Λύσις“.

   β) Περίοδος ωριμότητας (386 π.Χ.-367 π.Χ.): Σ’ αυτήν ανήκουν: “Μενέξενος“, “Κρατύλος“, “Ευθύδημος“, “Γοργίας“, “Μένων“, “Παρμενίδης“, “Φαίδων“, “Φαίδρος“, “Πολιτεία“, “Συμπόσιον“, “Θεαίτητος“.

   γ) Περίοδος γηρατειών (366 π.Χ.-348 π.Χ.): Περιλαμβάνονται: “Σοφιστής“, “Πολιτικός“, “Φίληβος“, “Κριτίας“, “Τίμαιος“, “Νόμοι“, “Έβδομη Επιστολή“.

    Αλεξανδρινοί λόγιοι και σχολιαστές έβαλαν πρώτοι το ζήτημα της χρονικής σειράς των πλατωνικών διαλόγων, όμως δίχως αντικειμενικά κριτήρια. Στην Αναγέννηση ήταν η 2η φορά που ετέθη πάλι το πρόβλημα της χρονικής σειράς των διαλόγων και τότε όμως, δίχως αποτέλεσμα, γιατί ούτε με κριτήρια ούτε με μέθοδο έγινε. Υπάρχει η δυνατότητα, μερικοί διάλογοι να χρονολογηθούν απόλυτα, δηλαδή ή να τοποθετηθούν σε ορισμένο χρονικό σημείο ή με βάση έναν terminum post quem να περιορισθούν μέσα σε διάστημα αρκετά στενό για το χρόνο της συγγραφής τους. Έτσι, όλα τα έργα που προϋποθέτουν το θάνατο του διδασκάλου έχουν γραφεί ύστερα από το έτος 399 π.Χ. Είναι πιθανόν, ότι πρώτη κατά σειρά σ’ αυτά τα έργα έρχεται η Απολογία κι ύστερα ακολουθούν τ’ άλλα Κρίτων κι Ευθύφρων για την ευσέβεια. Επίσης είναι βέβαιο πως ο Φαίδων είναι το τελευταίο έργο της σειράς αυτής, γιατί εδώ πια έχουμε καθαρή τη θεωρία της ιδέας.
     Άλλη μεγάλη ιστορική τομή μες στη ζωή και το έργο του είναι το άνοιγμα της Ακαδημίας, δηλαδή το έτος 387 π.Χ. Όλοι λοιπόν οι διάλογοι, όσοι υποδηλώνουν το διδακτικό έργο της Ακαδημίας, καθώς επίσης και όσοι μαρτυρούν σπουδές μαθηματικές και ιατρικές, έχουν γραφεί ύστερα από το άνοιγμα της Ακαδημίας. Την απαρχή αυτής της σειράς αποτελεί ο Γοργίας, προγραμματικό έργο του ανοίγματος της Ακαδημίας, όπως κι ο Μένων που ‘χει σαφέστατη σχέση με τα μαθηματικά και με τις έννοιες της ιατρικής επιστήμης. Ο Μενέξενος πρέπει να τοποθετηθεί μετά το έτος 386 π.Χ., διότι, όπως φαίνεται από τον οικείο διάλογο, προϋποθέτει την βασιλέως ειρήνη, την Ανταλκίδειο. Το Συμπόσιον τοποθετείται αμέσως μετά το έτος 385 π.Χ. απ’ όλους εκείνους που σχετίζουν όσα λέγονται για το σκόρπισμα των Μαντινιέων σε χωριά, πράγμα που έγινε το 386 π.Χ..
     Αμέσως μετά το έτος 369 π.Χ. πρέπει να είναι γραμμένος ο Θεαίτητος, διότι ο μαθηματικός Θεαίτητος τραυματίστηκε το έτος αυτό στη μάχη των Αθηναίων με τους Θηβαίους που ‘γινε το έτος αυτό και πέθανε εξαιτίας αυτού. Ο διάλογος είναι λοιπόν μνημόσυνο εις Θεαίτητον. Ο Ούλριχ Βιλαμόβιτς είναι εκείνος που μελέτησε και τα έργα των Tenneman, Schlermacher, Zeller κι έφερε εις πέρας το έργο τούτο: 2 πράγματα είναι σήμερα πια βέβαια ότι το ύφος του όσο προχωρεί σε ηλικία γίνεται δύσκαμπτο, χάνει τη πλαστικότητα που έχουν διάλογοι της ακμής καθώς και την ευχέρεια της αισθητικής σκηνοθεσίας που έχουν τα πρώτα δοκίμια της δημιουργίας του. Έπειτα πως ύστερα από τη μυθοποιία της ιδέας, όπως παρουσιάζεται στα στα 3 έργα Συμπόσιο, Φαίδωνα ή περί ψυχής, όπου περιγράφονται οι τελευταίες στιγμές του Σωκράτη και Φαίδρο, στα πολύ πιο ώριμα χρόνια της ζωής του έγραψε τα καθαρώς λογικά έργα Παρμενίδης ή περί ιδεών, Θεαίτητος ή περί επιστήμης, Σοφιστής ή περί του μη όντος, Πολιτικός και Φίληβος ή περί ηδονής ηθικός, όπου ο λόγος άσκεπος πια από μύθο, όλος ρώμη και κάματο πορεύεται μόνος προς το ιδανικό τέρμα της ζωής του, την ιδέα.



     Η επίδρασή του υπήρξε πάρα πολύ μεγάλη. Η ιστορία της φιλοσοφίας μέχρι Κικέρωνα είναι γεμάτη απ’ αυτόν, είτε αμφισβητεί είτε ακολουθεί τη διδασκαλία του. Οι πατέρες της εκκλησίας απ’ αυτόν δανείζονται ιδέες κι επιχειρήματα και τον θεωρούν τον πιο σημαντικό αντιπρόσωπο της ανθρώπινης φιλοσοφίας. Αλλά κι η νεότερη φιλοσοφική σκέψη δεν έμεινε ανεπηρέαστη. Τα διάφορα φιλοσοφικά συστήματα ή προσπαθούν ν’ ανατρέψουν τις ιδέες του ή οικοδομούν πάνω σ’ αυτές. Ο φιλοσοφικός στοχασμός του αποτέλεσε, αποτελεί και θ’ αποτελεί διαχρονική βάση έρευνας και πολύπλευρης ανάλυσης των εκάστοτε φιλοσόφων.
    Στον Πλάτωνα αποδίδονται περί τα 30 επιγράμματα της ΠΑ, που πολλά είναι αμφισβητούμενα. Πέθανε ήσυχα στα 81 του.

Παραλειπόμενα:

  * Ήταν 31 ετών όταν εκτελέστηκε ο Σωκράτης. Δεν παντρεύτηκε ποτέ. Σύμφωνα με το Πλούταρχο, που συνέβαλε τα μέγιστα στο να γίνει ευρύτερα γνωστός ο Πλάτωνας, του άρεσαν τα σύκα.

  * Κατά τον Κικέρωνα, πέθανε την ώρα που έγραφε. Όμως ο Έρμιππος λέει ότι πέθανε σ’ ένα γαμήλιο φαγοπότι στα 81 του κι ότι ενταφιάστηκε στο χώρο της Ακαδημίας. Ο Νεοπλατωνικός της Αναγέννησης Μαρσίλιο Φιτσίνο προσθέτει ότι πέθανε ανήμερα των γενεθλίων του και σχολιάζει πως ο αριθμός 81 έχει τεράστια σημασία, καθώς είναι ο τελειότερος, γινόμενο του 9 επί 9 και άθροισμα του 8 συν 1.

  * Λέγεται πως κανείς δεν τον είχε δει να γελά με τη καρδιά του -πράγμα που αναφέρεται επίσης για τον Πυθαγόρα και για τον Αναξαγόρα.

  * Ο Νίτσε υποστηρίζει επίμονα πως κοιμότανε με στρώμα τα έργα του μεγάλου κωμικού Αριστοφάνη.

  * Ο ίδιος αναφέρει μόλις δυο φορές τον εαυτό του στα 36 έργα του, όταν κατονομάζει αυτούς που παρευρίσκονταν στη δίκη του Σωκράτη και τους απόντες την ώρα του θανάτου του. Στα πολλά που έγραψε ο Ξενοφώντας για το Σωκράτη γίνεται μόλις μία μνεία στον Πλάτωνα, ενώ κι ο Δημοσθένης παραθέτει το όνομά του δύο φορές όλες κι όλες, και μάλιστα παρεμπιπτόντως. Σώζεται ωστόσο ένα αμφίβολης εγκυρότητας αφήγημα του Απουλήιου, που λέει πως ο Σωκράτης ονειρεύτηκε κάποτε καθισμένο στο γόνατό του ένα νεοσσό κύκνο. Ξαφνικά, τα φτερά του φούντωσαν αμέσως, άνοιξε τα φτερά του κι υψώθηκε στον ουρανό κελαηδώντας γλυκύτατα. Την επόμενη μέρα ο πατέρας του Πλάτωνα παρουσίασε το νεογέννητο γιο του στο Σωκράτη κι εκείνος φώναξε: “Αυτός είναι ο κύκνος που είδα!”.

ΡΗΤΑ:

Άριστος φύλακας του ανθρώπου είναι ο λόγος σε συνδυασμό με την μουσική. Καθώς μόνον αυτός θα γίνει ο ισόβιος σωτήρας της αρετής αν υπάρχει μέσα σ’ αυτόν που τη κατέχει.

Ζώον δίπουν άπτερον.

Στις πόλεις μας οι άρχοντες σκιαμαχούν κι ανταγωνίζονται με πάθος ένας με τον άλλο ποιος θα πάρει την εξουσία. Δες όμως ποια είναι η αλήθεια. Σε όποια πόλη, αυτοί που μέλλει να γίνουν άρχοντες δείχνουν ελάχιστη αγάπη για την εξουσία, αυτή η πόλη θα ζήσει ευτυχισμένη και χωρίς διαμάχες και προστριβές.

Όμοιος ομοίω αεί πελάζει.

Ἀθάνατον ἔλεγε τὴν ψυχὴν καὶ πολλὰ μεταμφιεννυμένην σώματα, ἀρχήν τε ἔχειν ἀριθμητικήν, τὸ δὲ σῶμα γεωμετρικήν.

Είναι απόδειξη του πραγματικού φιλόσοφου να εκπλήσσεται διαρκώς

Στον καλό άνθρωπο για κανένα λόγο δεν δημιουργείται φθόνος ούτε φόβος ούτε οργή ή μίσος.

Ελάχιστοι είναι αυτοί που επιμένουνε τόσο πολύ στην αθεϊστική τους πίστη, ώστε κι όταν ακόμη ευρεθούν μπρος σε κάποιον κίνδυνο, να μη παραδεχθούν, ούτε και τότε, την ύπαρξη της Ανώτατης δύναμης στον κόσμο, του Θεού.

Αυτό που αξίζει δεν είναι να ζεις για να αποκτήσεις περισσότερα αλλά να ζεις καλά.

Έλληνες αεί παίδες.

Άνθρωπος: αυτός που αναλογίζεται και κρίνει όσα έχει δει.

Η άγνοια είναι η αιτία των κακών στους ανθρώπους.

Η αποχή είναι ο ισχυρότερος φραγμός κατά της ασθένειας.

Το δίκαιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά το συμφέρον του ισχυρού.

Η Αρχή είναι το ήμισυ του παντός.

Aεί ο θεός γεωμετρεί.

Η ομορφιά του ρυθμού κι η αρμονία κι η χάρη κι ο καλός ρυθμός εξαρτώνται από την Απλότητα.

Νομίζω πως ο θάνατος δεν είναι παρά διαχωρισμός δύο πραγμάτων, του ενός από το άλλο: της ψυχής από το σώμα.

Η ποίηση είναι εγγύτερα στη ζωτική αλήθεια απ’ ό,τι η ιστορία.

Φαίνεται πως η υπερβολική ελευθερία μετατρέπεται σε υπερβολική υποδούλωση.

Η μουσική δίνει ψυχή στις καρδιές και φτερά στη σκέψη.

Την ευθύνη την έχει αυτός που επιλέγει, ο θεός δεν είναι ο υπαίτιος.

Η μουσική είναι η κίνηση του ήχου να φτάσει τη ψυχή και να της δείξει την αρετή.

Μια από τις τιμωρίες που δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με τη πολιτική είναι ότι καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου.

Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του.

Οι φίλοι τα έχουν όλα κοινά.

Δεν υπάρχει αρχή άλλη για τη φιλοσοφία από το θαυμάζειν.

Mόνοn αν από κάποια ευτυχή σύμπτωση μπορέσουν οι αληθινοί φιλόσοφοι να κυβερνήσουν, μόνο τότε σε μια πόλη θα μπορέσει να σταματήσει η αδικία και η δυστυχία.

Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω μου την στέγην.

Μια ζωή που περνάει απαρατήρητη, δεν αξίζει να τη ζήσει κανείς.

Ουδέν εν τη αισθήσει ει μη πρώτον εν τη νοήσει.

Τα μάτια του μυαλού αρχίζουν να γίνονται οξυδερκέστερα όταν η δύναμη του σώματος αρχίζει να παρακμάζει.

Την ομιλία αξιολογεί όχι αυτός που μιλάει αλλά αυτός που ακούει.

Το παιδί πρέπει να διδάσκεται παίζοντας.

Το σώμα είναι ο ναός της ψυχής.

Κάθε επιστήμη, όταν χωρίζεται από τη δικαιοσύνη και την υπόλοιπη αρετή, γίνεται πανουργία κι όχι σοφία.

Στη περιοχή του γνωστού, η ιδέα του αγαθού είναι τελευταία και μετά βίας διακρίνεται, όταν όμως τη διακρίνει κανείς δεν μπορεί να μη συλλογιστεί πως αυτή είναι η αιτία για όλα γενικά τα σωστά και καλά πράγματα, γεννώντας μέσα στον ορατό κόσμο το φως και τον κύριο του φωτός. Και γιατί μέσα στον νοητό κόσμο αυτή είναι που διευθύνει και παρέχει την αλήθεια και τον νου και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να την ατενίσει αυτός που εννοεί να ενεργήσει φρόνιμα και στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή.

Μην κάνεις λοιπόν χρήση βίας, στη διδασκαλία των παιδιών αλλά να τ’ ανατρέφεις με παιχνίδια, για να μπορέσεις κι εσύ να διακρίνεις ακόμα περισσότερο αυτό για το οποίο το καθένα τους είναι γεννημένο.

Όλοι οι πόλεμοι γίνονται για την απόκτηση υλικών αγαθών.

Όλο το χρυσάφι που βρίσκεται πάνω και κάτω από τη γη, δεν αξίζει τόσο, όσο η αρετή.

Αν ήταν ανάγκη να αδικώ ή να αδικούμαι, θα προτιμούσα να αδικηθώ μάλλον παρά να αδικήσω.

Η αρετή είναι μια υγιής διάθεση της ψυχής κι ομορφιά και δύναμη, ενώ κακία είναι η αρρώστια, η ασχήμια κι η αδυναμία της.


 ====================== 

                         Η Απολογία Του Σωκράτη

     Δεν ξέρω, άνδρες Αθηναίοι, αν οι κατήγοροί μου σας επηρέασαν. Γιατί και μένα, λίγο ακόμα και θα μ’ έκαναν να ξεχάσω ποιος είμαι. Τόσο πειστικά μιλούσαν. Αν κι εδώ που τα λέμε, δεν είπαν τίποτα το αληθινό. Πιο μεγάλη εντύπωση όμως απ’ όλα τα ψέματα που είπαν μου ‘κανε αυτό: που λέγαν ότι πρέπει να με προσέχετε, για να μη σας εξαπατήσω επειδή είμαι τάχα δεινός ρήτορας.

     Αυτό μου φάνηκε το πιο αδιάντροπο ψέμα, γιατί είναι βέβαιο ότι θα διαψευσθούν ευθύς αμέσως έμπρακτα, καθώς θα αποδειχθεί ότι δεν είμαι τρομερός στο να μιλάω, εκτός αν αυτοί λένε δεινό ρήτορα όποιον λέει την αλήθεια. Αν λοιπόν θέλουν να πουν αυτό θα συμφωνούσα πως είμαι ρήτορας, αλλά όχι με τον τρόπο το δικό τους. Έτσι λοιπόν σας λέω, αυτοί είπαν, ελάχιστα ή και καθόλου, την αλήθεια, εσείς όμως από εμένα θα την ακούσετε ολόκληρη. Όχι, μα το Δία, άνδρες Αθηναίοι με δημηγορίες σαν τις δικές τους, ούτε καλλωπισμένα λόγια με κομψές φράσεις και λέξεις.

     Αλλά θα ακούσετε τα σωστά λόγια, όπως μου έρθουν στο μυαλό, γιατί πιστεύω ότι είναι δίκαια όσα λέγω. Και κανείς σας να μην περιμένει τίποτε άλλο. Γιατί δεν είναι σωστό, άνδρες, σε αυτήν την ηλικία που βρίσκομαι, να έρθω σε σας πλάθοντας όμορφα λόγια σαν να ήμουν νεαρός. Και πρέπει να σας ζητήσω, άνδρες Αθηναίοι, μια χάρη από εσάς. Αν με ακούσετε να μιλάω με τα ίδια λόγια που έχω συνηθίσει να μιλάω και στην αγορά και στα τραπέζια, να μην απορήσετε και να μην θορυβηθείτε.

     Γιατί συμβαίνει αυτό: Αν και είμαι εβδομήντα χρονών για πρώτη φορά ανεβαίνω σε βήμα δικαστηρίου. Δεν ξέρω λοιπόν την τέχνη της γλώσσας που χρησιμοποιείτε εδώ. Έτσι λοιπόν, όπως εάν πραγματικά ήμουν ξένος θα μου συγχωρούσατε το ότι θα μίλαγα με τη γλώσσα και με τον τρόπο που θα είχα ανατραφεί, έτσι και τώρα αυτό ακριβώς σας ζητώ, γιατί αυτό είναι δίκαιο, να με αφήσετε να εκφραστώ με τον τρόπο που θέλω, ίσως ωραία, ίσως άσχημα, όμως εσείς τούτο να προσέχετε και να έχετε στο νου σας, αν μιλάω δίκαια ή όχι. Γιατί αυτή είναι του δικαστή η αρετή, του ρήτορα δε είναι να λέγει τα αληθινά. Πρώτα λοιπόν είναι σωστό να απολογηθώ, άνδρες Αθηναίοι, για τις παλιότερες κατηγορίες που είπαν για μένα άδικα οι πρώτοι μου κατήγοροι, και μετά για τις επόμενες και τους επόμενους κατηγόρους.

     Γιατί πολλοί κατήγοροί μου ήρθαν σε σας και στα περασμένα χρόνια, χωρίς να λένε τίποτα το αληθινό, και τους οποίους εγώ φοβάμαι περισσότερο παρά αυτούς που βρίσκονται τώρα γύρω από τον ‘Ανυτο, αν κι αυτοί εδώ είναι αρκετά επικίνδυνοι με τον τρόπο τους. Αλλά εκείνοι, οι παλιοί, είναι φοβερότεροι, άνδρες, οι οποίοι αφού παρέλαβαν πολλούς από εσάς από παιδιά ακόμη, σας έπειθαν και με κατηγορούσαν χωρίς να λένε καμιά αλήθεια, ότι τάχα υπάρχει κάποιος Σωκράτης, σοφός άνδρας, που ασχολείται με τα ουράνια φαινόμενα και έχει ψάξει όλα όσα βρίσκονται κάτω από τη γη, και κάνει τα άδικα λόγια να φαίνονται δίκαια.

     Αυτοί, άνδρες Αθηναίοι, που έχουν διαδώσει αυτή τη φήμη, αυτοί είναι οι πιο φοβεροί μου κατήγοροι. Γιατί όσοι τους ακούνε νομίζουν ότι αυτοί που αναζητούν αυτά τα πράγματα δεν πιστεύουν ότι υπάρχουν θεοί. Έπειτα αυτοί οι κατήγοροι είναι πολλοί και με κατηγορούν επί πολλά χρόνια, και ακόμη αυτά τα έλεγαν σε σας όταν ήσασταν σε μια ηλικία που εύκολα τους πιστεύατε, επειδή πολλοί από εσάς ήσασταν παιδιά, και μάλιστα μερικοί μωρά. Και κατηγορούσαν έναν απόντα που δεν μπορούσε να απολογηθεί για καμιά κατηγορία. Το πιο παράλογο από όλα είναι ότι ούτε τα ονόματά τους δεν γνωρίζω να πω εκτός από κάποιον ποιητή κωμωδιών. Όσοι δε με έχουν διαβάλλει από φθόνο και σας έπειθαν, και όσοι έχοντας οι ίδιοι πεισθεί μετά έπειθαν κι άλλους, αυτοί είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπισθούν. Γιατί δεν μπορώ ούτε να φέρω εδώ κανέναν από αυτούς ούτε να τον ελέγξω αλλά πρέπει να απολογούμαι σαν να παλεύω με σκιές και να κάνω ερωτήσεις χωρίς να παίρνω απάντηση. Θεωρήστε λοιπόν κι εσείς, σαν δεδομενο, αυτό που λέω κι εγώ, ότι οι κατήγοροί μου είναι δυο ειδών, αυτοί που με κατηγόρησαν τώρα τελευταία, κι εκείνοι που με κατηγορούν από παλιά, για τους οποίους σας μίλησα πριν λίγο.

     Και να καταλάβετε ότι για εκείνους πρώτα πρέπει να απολογηθώ, γιατί κι εσείς εκείνους είχατε ακούσει πρώτα να με κατηγορούν, και μάλιστα για πολύ περισσότερο καιρό, απ’ ότι αυτοί εδώ οι πρόσφατοι. Ας είναι. Πρέπει λοιπόν, άνδρες Αθηναίοι, να απολογηθώ και να επιχειρήσω να εξαφανίσω την ψεύτικη κατηγορία που τόσο πολύ χρόνο ακούγατε για μένα, μέσα σε τόσο λίγο χρόνο που έχω στη διάθεσή μου.

     Θα ήθελα λοιπόν να γίνει έτσι, αν το θεωρείτε σωστό και για σας και για μένα, και να απολογηθώ με επιτυχία. Ξέρω όμως ότι είναι δύσκολο και βλέπω αρκετά καλά γιατί. Ας γίνει όμως όπως θέλει ο θεός. Εγώ πρέπει να υπακούσω στο νόμο και να απολογηθώ. Ας εξετάσουμε λοιπόν από την αρχή ποια είναι η κατηγορία από την οποία ξεκίνησε η διαβολή εναντίον μου, στην οποία πιστεύοντας ο Μέλητος έκανε αυτή την καταγγελία. Ας δούμε τι έλεγαν οι κατήγοροί μου εκείνοι. Πρέπει λοιπόν, σαν να ήταν αληθινοί κατήγοροι, να σας διαβάσω το κατηγορητήριό τους. “Ο Σωκράτης είναι ένοχος και ερευνά ψάχνοντας αυτά που βρίσκονται κάτω από τη γη και στον ουρανό, επίσης κάνει τον άδικο λόγο να φαίνεται δίκαιος, και αυτά τα διδάσκει και σε άλλους“.

     Κάπως έτσι είναι. Γιατί αυτά βλέπετε κι εσείς οι ίδιοι στη κωμωδία του Αριστοφάνη, δηλαδή κάποιον Σωκράτη να περιφέρεται εκεί, να συζητά, να αεροβατεί και να φλυαρεί, πράγματα για τα οποία εγώ δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Και δεν τα λέω αυτά για να υποτιμήσω την επιστήμη αυτή, αν κάποιος είναι σοφός σε τέτοια ζητήματα -ούτε βέβαια για να αποφύγω αυτές τις κατηγορίες του Μελήτου- αλλά επειδή εγώ, άνδρες Αθηναίοι, δεν έχω καμιά σχέση μ’ αυτά.

     Έχω για μάρτυρες τους περισσότερους από εσάς, και σας παρακαλώ να πληροφορήσετε ο ένας τον άλλον και να μιλήσουν όσοι με άκουσαν ποτέ να συζητάω. Και υπάρχουν πολλοί ανάμεσά σας τέτοιοι. Πείτε λοιπόν μεταξύ σας, αν κανείς από σας με άκουσε να συζητάω ποτέ, έστω και για λίγο, γι’ αυτά τα θέματα. Και απ’ αυτό θα καταλάβετε ότι τέτοιου είδους είναι και τα άλλα που λέει για μένα ο κόσμος. Τίποτα όμως από αυτά δεν είναι αλήθεια ούτε και αυτό αν το ακούσατε είναι αληθινό, ότι δηλαδή εγώ εκπαιδεύω ανθρώπους και παίρνω χρήματα γι’ αυτή τη δουλειά.

     Παρόλο που και αυτό μου φαίνεται ότι είναι καλό, αν δηλαδή κάποιος είναι ικανός να εκπαιδεύσει ανθρώπους, όπως ο Γοργίας, ο Λεοντίνος και ο Πρόδικος ο Κείος και ο Ιππίας ο Ηλείος. Γιατί ο καθένας από αυτούς άνδρες Αθηναίοι, μπορεί, πηγαίνοντας από πόλη σε πόλη, να πείθει τους νέους -οι οποίοι έχουν την δυνατότητα, χωρίς να πληρώσουν τίποτα να συναναστρέφονται οποιονδήποτε θέλουν από τους συμπολίτες τους- να αφήνουν τις παρέες τους για να συναναστρέφονται αυτούς, πληρώνοντας χρήματα, και να τους χρωστούν από πάνω και ευγνωμοσύνη.

     Επίσης υπάρχει κι ένας άλλος άνδρας σοφός εδώ, από την Πάρο καταγόμενος, που έμαθα ότι βρίσκεται στην πόλη μας. Έτυχε κάποτε να συναντήσω κάποιον άνθρωπο που έχει πληρώσει στους σοφιστές πολύ περισσότερα χρήματα από όσα όλοι οι άλλοι μαζί, τον Καλλία του Ιππονίκου. Τον ρώτησα λοιπόν -επειδή έχει και δυο γιους:
 -“Καλλία, αν αντί για τους δυο γιους σου είχες δυο πουλάρια ή δυο μοσχαράκια, δεν θα ήταν δύσκολο να βρούμε σε ποιον να τα εμπιστευτούμε και ποιον να μισθώσουμε για να μεγαλώσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Θα ήταν κάποιος εκπαιδευτής αλόγων ή κάποιος κτηματίας. Τώρα όμως που πρόκειται για ανθρώπους, σε ποιον πρόκειται να τους εμπιστευτείς; Ποιός είναι γνώστης αυτής της αρετής, που ταιριάζει στον άνθρωπο και στον πολίτη; Φαντάζομαι ότι θα έχεις σκεφτεί, αφού έχεις παιδιά. Υπάρχει κάποιος κατάλληλος ή όχι“;

 -“Και βέβαια“, μου είπε.

 -“Ποιος είναι;”, του είπα. “Από πού κατάγεται; Και με πόσα χρήματα διδάσκει“;

 -“Ο Εύηνος“, απάντησε, “Σωκράτη, από την Πάρο, με πέντε μνες“.

     Κι εγώ μακάρισα τον Εύηνο, αν όντως κατέχει αυτή τη τέχνη και διδάσκει τόσο καλά. Εγώ ο ίδιος θα υπερηφανευόμουν πολύ αν είχα δεξιότητες και γνώσεις τέτοιου είδους. Αλλά δεν έχω, άνδρες Αθηναίοι. Θα με ρωτούσε ίσως κάποιος από σας: “Μα Σωκράτη, εσύ με τι ασχολείσαι; Πως γεννήθηκαν αυτές οι κατηγορίες εναντίον σου; Γιατί βέβαια αν δεν σε απασχολούσαν πράγματα που δεν απασχολούν άλλους δεν θα δημιουργούσες τόση φήμη, ούτε θα γινόταν τόσος λόγος για σένα, αν δεν έκανες πράγματα που οι πολλοί δεν τα κάνουν. Πες μας λοιπόν τι είναι αυτό, για να μην υποθέτουμε εμείς διάφορα πράγματα για σένα“.

     Μου φαίνεται ότι σωστά θα μιλούσε όποιος έλεγε αυτά και θα προσπαθήσω κι εγώ να βρω τι είναι αυτό που δημιούργησε τη φήμη μου και τις εναντίον μου κατηγορίες. Ακούτε λοιπόν προσεκτικά. Ίσως φανεί σε μερικούς από εσάς ότι αστειεύομαι. Να ξέρετε καλά όμως ότι θα σας πω όλη την αλήθεια. Εγώ λοιπόν, άνδρες Αθηναίοι, απέκτησα αυτό το όνομα απ’ τη σοφία μου και μόνο. Και ποια είναι αυτή η σοφία; Αυτή που είναι, νομίζω, η ανθρώπινη σοφία. Πράγματι ίσως να την κατέχω αυτή τη σοφία. Ενώ αυτοί, για τους οποίους μιλούσα πριν λίγο, είναι σοφοί με μια σοφία ανώτερη από την ανθρώπινη, αλλιώς δε ξέρω τι να πω.

     Γιατί εγώ δεν τη γνωρίζω αυτή τη σοφία, τη δική τους, και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο λέει ψέματα και το κάνει για να με διαβάλει. Και μην διαμαρτυρηθείτε με φωνές, άνδρες Αθηναίοι, αν σας φανεί ότι σας λέω κάτι υπερβολικό. Γιατί δεν είναι δικά μου τα λόγια που θα πω αλλά κάποιου πολύ αξιόπιστου. Γιατί της δικής μου σοφίας, αν έχω κάποια σοφία, όποια κι αν είναι, θα παρουσιάσω για μάρτυρα τον θεό των Δελφών. Γνωρίζετε βέβαια τον Χαιρεφώντα.

     Αυτός ήταν παιδικός μου φίλος και ήταν και δικός σας φίλος, του λαού, και είχε εξοριστεί τότε μαζί σας, και ξαναγύρισε μαζί σας εδώ. Και ξέρετε βέβαια τι χαρακτήρα είχε ο Χαιρεφώντας, πόσο υπερβολικός ήταν σε ό,τι έκανε. Κάποτε λοιπόν που πήγε στους Δελφούς, τόλμησε να ρωτήσει το μαντείο το εξής: -γι’ αυτό που θα πω μην βάλετε τις φωνές, άνδρες- ρώτησε λοιπόν αν υπάρχει κάποιος σοφότερος από μένα. Απάντησε τότε η Πυθία ότι κανένας δεν είναι σοφότερος. Και γι’ αυτά τα πράγματα είναι μάρτυρας αυτός εδώ, ο αδελφός του, γιατί εκείνος έχει πεθάνει.

     Προσέξτε τώρα γιατί σας τα λέω αυτά. Γιατί πρόκειται να σας εξηγήσω πως γεννήθηκε η ψεύτικη κατηγορία εναντίον μου. Όταν τα άκουσα λοιπόν αυτά, σκέφτηκα έτσι: “Τί είναι αυτά που λέει ο θεός και τί να εννοεί; Γιατί εγώ ξέρω πως δεν είμαι καθόλου σοφός. Τι λέει λοιπόν πως είμαι πιο σοφός απ’ όλους; Δεν μπορεί βέβαια να λέει ψέματα. Δεν είναι δυνατόν αυτό“. Και για πολύ καιρό απορούσα τι ήθελε να πει. Πολύ αργότερα άρχισα να εξετάζω το ζήτημα με τον τρόπο που θα σας πω. Πήγα σε κάποιον απ’ αυτούς που θεωρούνται σοφοί, γιατί ίσως εκεί θα μπορούσα να ελέγξω το μαντείο και να πω στον χρησμό: “Αυτός εδώ είναι σοφότερος από μένα, ενώ εσύ είπες ότι εγώ είμαι“. Εξετάζοντάς τον λοιπόν σε βάθος αυτόν -δεν χρειάζεται να πω το όνομά του, ήταν κάποιος από τους πολιτικούς -εξετάζοντάς τον λοιπόν και συζητώντας μαζί του, έπαθα το εξής, άνδρες Αθηναίοι: μου φάνηκε ότι αυτός ο άνδρας φαινόταν σοφός και σε πολλούς άλλους ανθρώπους και προπαντός στον εαυτό του, ενώ δεν ήταν. Κι έπειτα προσπαθούσα να του αποδείξω ότι νόμιζε πως ήταν σοφός, ενώ δεν ήταν. Μ’ αυτόν τον τρόπο όμως με αντιπάθησε και αυτός και πολλοί από τους παρόντες.

     Εγώ λοιπόν καθώς έφευγα σκεφτόμουν ότι: “Απ’ αυτόν τον άνθρωπο εγώ είμαι σοφότερος. Γιατί, όπως φαίνεται, κανένας από τους δύο μας δεν γνωρίζει τίποτα σπουδαίο. Όμως αυτός νομίζει ότι γνωρίζει ενώ δεν γνωρίζει. Ενώ εγώ δεν γνωρίζω βέβαια τίποτα, αλλά ούτε και νομίζω ότι γνωρίζω. Φαίνεται ότι από κείνο, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, είμαι λίγο σοφότερος, γιατί κείνα που δεν γνωρίζω δεν νομίζω ότι τα γνωρίζω. Μετά πήγα σε κάποιον άλλον, από κείνους που θεωρούνται σοφότεροι απ’ αυτόν και κατάλαβα ότι συμβαίνει και μ’ αυτόν ακριβώς το ίδιο. Έτσι με αντιπάθησε κι εκείνος και πολλοί άλλοι.

     Μετά απ’ αυτά συνέχισα να πηγαίνω και σε άλλους, παρ’ όλο που ένιωθα -και λυπόμουν και φοβόμουν- πως γινόμουν μισητός, ωστόσο μου φαινόταν ότι ήταν αναγκαίο να προτιμήσω να ερευνήσω τα λόγια του θεού. Έπρεπε λοιπόν να πάω, εξετάζοντας τι θέλει να πει ο χρησμός, σε όλους που θεωρούνταν ότι γνωρίζουν κάτι.

     Και μα τον κύνα, άνδρες Αθηναίοι, -γιατί πρέπει να σας πω την αλήθεια- να τι μου συνέβη: Οι πιο φημισμένοι μου φάνηκαν να ξέρουν σχεδόν τα λιγότερα, όταν τους εξέταζα σύμφωνα με τα λόγια του θεού, ενώ άλλοι, που φαίνονταν κατώτεροι, ήταν πιο συνετοί άνδρες. Πρέπει λοιπόν αυτή την περιπλάνησή μου να σας τη διηγηθώ, σαν άθλους που κατόρθωσα να πραγματοποιήσω, για να μην αφήσω ανεπιβεβαίωτο το χρησμό. Μετά λοιπόν από τους πολιτικούς, πήγα στους ποιητές, κι εκείνους των τραγωδιών κι εκείνους των διθυράμβων και τους άλλους, με σκοπό να πιάσω εδώ τον εαυτό μου να είμαι αμαθέστερος απ’ αυτούς. Φέρνοντας λοιπόν μαζί μου κείνα από τα ποιήματά τους που μου φαινόταν ότι τα έχουν δουλέψει περισσότερο, τους ζητούσα να μου εξηγήσουν τι λένε, για να μάθω ταυτόχρονα και κάτι απ’ αυτούς.
     Ντρέπομαι λοιπόν να σας πω, άνδρες, την αλήθεια. Πρέπει όμως να σας την πω. Με λίγα λόγια, σχεδόν όλοι όσοι είναι παρόντες θα μπορούσαν να μιλήσουν καλύτερα για τα έργα τους απ’ αυτούς τους ίδιους. Δεν άργησα να αντιληφθώ ότι και για τους ποιητές ισχύει αυτό εδώ, ότι δηλαδή δεν δημιουργούν με τη σοφία, αλλά με κάποιο φυσικό χάρισμα, με κάποια έμπνευση ανάλογη μ’ εκείνη των μάντεων και των χρησμωδών.

     Γιατί πράγματι αυτοί λένε πολλά και καλά, αλλά δεν γνωρίζουν τίποτα γι’ αυτά που λένε. Αυτό μου φαίνεται ότι έχουν πάθει και οι ποιητές. Και ταυτόχρονα κατάλαβα ότι εξαιτίας του ποιητικού τους ταλέντου νομίζουν ότι και στα άλλα είναι οι πιο σοφοί από τους ανθρώπους, ενώ δεν είναι. Έφυγα λοιπόν και από εκεί με τη σκέψη ότι έχω το ίδιο πλεονέκτημα απέναντί τους, όπως και με τους πολιτικούς. Στο τέλος πήγα στους χειροτέχνες. Γιατί ήξερα ότι εγώ δεν γνωρίζω τίποτα, ήξερα όμως ότι αυτούς θα τους εύρισκα να γνωρίζουν πολλά και καλά. Και σ’ αυτό δεν διαψεύστηκα, γιατί γνώριζαν αυτά που εγώ δεν γνώριζα και ως προς αυτά ήταν σοφότεροι από εμένα. Αλλά, άνδρες Αθηναίοι, μου φάνηκαν να έχουν το ίδιο ελάττωμα με τους ποιητές κι οι καλοί καλλιτέχνες. Επειδή ασκούσε καλά την τέχνη του ο καθένας απ’ αυτούς, νόμιζε ότι και στα άλλα είναι πάρα πολύ σοφός, και αυτό το σφάλμα τους σκίαζε κι εκείνη τη σοφία που πράγματι κατείχαν.

     Έτσι λοιπόν κατέληξα να αναρωτιέμαι -για να δικαιώσω το χρησμό- τι από τα δύο θα προτιμούσα, να είμαι όπως είμαι, δηλαδή να μην είμαι ούτε σοφός με τη δικιά τους σοφία αλλά ούτε και αμαθής με τη δικιά τους αμάθεια, ή να είμαι και σοφός και αμαθής όπως εκείνοι. Απαντούσα λοιπόν και στον εαυτό μου και στον χρησμό ότι είναι καλύτερα να είμαι όπως είμαι. Από αυτήν τη συνήθεια, άνδρες Αθηναίοι, γεννήθηκαν πολλές έχθρες εναντίον μου και μάλιστα τόσο δυσάρεστες και βαριές, ώστε να γεννηθούν απ’ αυτές πολλές συκοφαντίες και να μου βγει η φήμη ότι είμαι σοφός. Γιατί κάθε φορά που αποδεικνύω την άγνοια κάποιου, νομίζουν οι παρόντες ότι είμαι σοφός σ’ αυτά που εκείνος δεν γνωρίζει. Όπως φαίνεται όμως, άνδρες, ο θεός μόνο είναι πράγματι σοφός και μ’ αυτόν το χρησμό αυτό λέει, ότι η ανθρώπινη σοφία έχει μικρή αξία, ίσως και καμία. Και πιθανόν να υποδεικνύει τον Σωκράτη, και να χρησιμοποιεί το όνομά μου φέροντάς με για παράδειγμα, σα να ήθελε να πει: “Εκείνος από σας είναι, άνθρωποι, ο σοφότερος που, σαν το Σωκράτη, γνωρίζει ότι στην πραγματικότητα δεν μπορεί να είναι διόλου σοφός“. Όλα αυτά λοιπόν εγώ ακόμα και τώρα τα στριφογυρίζω στο μυαλό μου, τα εξετάζω και τα ερευνώ, ακολουθώντας τα λόγια του θεού, κάθε φορά που νομίσω ότι κάποιος είναι σοφός, είτε συμπολίτης μας είτε ξένος. Κι όταν έχω την αίσθηση ότι δεν είναι σοφός, βοηθώ τον θεό αποδεικνύοντάς το. Έτσι, όντας απασχολημένος μ’ αυτό το έργο δεν ευκαιρώ ούτε για την πόλη να κάνω τίποτα αξιόλογο ούτε για την οικογένειά μου, αλλά βρίσκομαι σε φοβερή φτώχεια υπηρετώντας το θεό.

     Εκτός από αυτά όμως οι νέοι που με ακολουθούν με τη θέλησή τους -κι είναι κείνοι που έχουν τον περισσότερο χρόνο διαθέσιμο, οι πιο πλούσιοι- ευχαριστιούνται να με ακούνε να εξετάζω τους ανθρώπους και πολλές φορές με μιμούνται κι αυτοί. Προσπαθούν έπειτα, να εξετάσουν κι οι ίδιοι, άλλους. Και βρίσκουν, όπως φαίνεται, μεγάλη αφθονία από ανθρώπους που νομίζουν ότι γνωρίζουν κάτι, ενώ λίγα πράγματα μόνο γνωρίζουν ή ακόμα και τίποτα. Τότε όσοι εξετάζονται εξοργίζονται με εμένα αλλά όχι μ’ εκείνους. Λένε μάλιστα ότι υπάρχει κάποιος άθλιος Σωκράτης που διαφθείρει τους νέους. Κι όταν τους ρωτάει κανείς τι κάνει και τι διδάσκει για να πετυχαίνει κάτι τέτοιο, δεν έχουν τι να απαντήσουν γιατί δεν ξέρουν. Για να μη φανεί όμως ότι δεν έχουν τι να πουν, λένε ό,τι έχουν πρόχειρο εναντίον των φιλοσόφων γενικώς, “πως ερευνά ό,τι συμβαίνει στον ουρανό και κάτω από τη γη“, “ότι δεν πιστεύει σους θεούς” κι “ότι κάνει αυτό που είναι λάθος να φαίνεται για σωστό“.
     Γιατί την αλήθεια νομίζω, δεν θα ήθελαν να πουν, ότι δηλαδή προσποιούνται ότι γνωρίζουν, ενώ τίποτα δεν γνωρίζουν. Καθώς είναι λοιπόν φιλόδοξοι και φανατικοί και πολλοί, και μιλάνε όλοι μαζί και πειστικά για μένα, έχουν γεμίσει τα αυτιά σας και από παλιά και τώρα συκοφαντώντας με άγρια. Απ’ αυτούς είναι και ο Μέλητος κι ο Άνυτος κι ο Λύκων που μου επιτέθηκαν, ο Μέλητος οργιζόμενος για λογαριασμό των ποιητών, ο Άνυτος υπερασπιζόμενος τους πολιτικούς κι ο Λύκων τους ρήτορες.

     Ώστε, όπως έλεγα στην αρχή, θα απορούσα αν κατόρθωνα να βγάλω από το νου σας σε τόσο λίγο χρόνο αυτές τις συκοφαντίες που έχουν συσσωρευτεί. Αυτή είναι, άνδρες Αθηναίοι, η αλήθεια, και σας τη λέω χωρίς να σας κρύψω τίποτα απολύτως και χωρίς να παραποιήσω τίποτα. Παρ’ όλο που ξέρω ότι για τον ίδιο λόγο σας γίνομαι μισητός. Αυτό άλλωστε είναι απόδειξη ότι λέω την αλήθεια και ότι από εδώ ξεκινούν οι συκοφαντίες και ότι αυτές είναι οι αιτίες τους.

     Και είτε τώρα είτε άλλοτε να εξετάσετε αυτά, θα βρείτε ότι έτσι είναι. Για όσα λοιπόν με κατηγορούσαν οι πρώτοι μου κατήγοροι, αρκεί για σας αυτή μου η απολογία. Στον Μέλητο τώρα, τον καλό και αφοσιωμένο στην πόλη, όπως λένε, και στους πρόσφατους κατηγόρους μου, θα προσπαθήσω να απολογηθώ. Πάλι λοιπόν, επειδή πρόκειται για διαφορετικούς κατηγόρους, ας ακούσουμε το κατηγορητήριό τους. Λέει λοιπόν περίπου τα εξής: Λέν ότι ο Σωκράτης είναι ένοχος επειδή διαφθείρει τους νέους και δε πιστεύει στους θεούς της πόλης, αλλά σ’ άλλες καινούργιες θεότητες.

     Αυτή λοιπόν είναι η κατηγορία. Ας την εξετάσουμε λεπτομερώς. Λέει λοιπόν ότι είμαι ένοχος επειδή διαφθείρω τους νέους. Εγώ όμως, λέω, άνδρες Αθηναίοι, ότι είναι ένοχος ο Μέλητος, επειδή αστειεύεται σοβαρά, σέρνοντας με μεγάλη επιπολαιότητα ανθρώπους στα δικαστήρια, προσποιούμενος ότι ενδιαφέρεται και φροντίζει για πράγματα για τα οποία ποτέ δε νοιάστηκε. Και θα προσπαθήσω να σας αποδείξω ότι πράγματι έτσι είναι. Έλα λοιπόν, Μέλητε, και πες μας: Υπάρχει τίποτα άλλο που να σε ενδιαφέρει πιο πολύ από τη βελτίωση των νέων;

 -“Όχι βέβαια“.
 -“Έλα λοιπόν, πες σ’ αυτούς εδώ, ποιός τους κάνει καλύτερους; Γιατί είναι φανερό ότι το ξέρεις, αφού ενδιαφέρεσαι. Έχοντας βρει εκείνον που τους διαφθείρει, όπως λες, με φέρνεις εδώ ενώπιον των δικαστών και με κατηγoρείς. Έλα, πες μας τώρα, ποιος τους κάνει καλύτερους. Φανέρωσέ τον σ’ όσους μας ακούν. Βλέπεις, Μέλητε, ότι σιωπάς, ότι δεν έχεις τι να πεις; Δεν νομίζεις ότι η σιωπή σου είναι ντροπή, ότι αποτελεί αρκετή απόδειξη για τον ισχυρισμό μου, ότι δε νοιάζεσαι καθόλου γι’ αυτό το ζήτημα; Αλλά πες μας, φίλε μου, ποιος κάνει τους νέους καλύτερους“;

 -“Οι νόμοι“.

 -“Μα δε ρωτώ αυτό, αγαπητέ μου, αλλά ποιός άνθρωπος, που βέβαια θα ‘χει πρώτα μάθει και τους νόμους“.

 -“Αυτοί, Σωκράτη, οι δικαστές“.

 -“Τί λες, Μέλητε; Αυτοί εδώ είναι ικανοί να μορφώνουν τους νέους και να τους κάνουν καλύτερους“;

 -“Ασφαλώς“.

 -“Όλοι γενικά ή μόνο μερικοί απ’ αυτούς“;

 -“Όλοι γενικά“.

 -“Καλά τα λες, μα την Ήρα. Μεγάλη έχουμεν αφθονία απ’ ωφέλιμους ανθρώπους. Κι αυτοί εδώ οι ακροατές τους κάνουν καλύτερους ή όχι“;

 -“Κι αυτοί“.

 -“Κι οι βουλευτές“;

 -“Κι οι βουλευτές“.

 -“Μήπως τότε, Μέλητε, τα μέλη της εκκλησίας του δήμου, οι εκκλησιαστές, διαφθείρουν τους νεώτερους; Ή κι εκείνοι, όλοι γενικά, τους κάνουν καλύτερους“;

 -“Κι εκείνοι“.

 -“Όλοι λοιπόν, όπως φαίνεται, οι Αθηναίοι τους κάνουν καλούς κι άξιους εκτός από μένα, και μόνον εγώ τους διαφθείρω. Έτσι λες“;

 -“Έτσι ακριβώς“.

 -“Πόσο δυστυχισμένο με θεωρείς! Απάντησέ μου όμως: νομίζεις ότι και με τ’ άλογα συμβαίνει το ίδιο; Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να τα κάνουν καλύτερα, και μόνον ένας είναι που τα χαλά; Ή συμβαίνει εντελώς το αντίθετο και μόνο ένας μπορεί να τα κάνει καλύτερα, ή πολύ λίγοι μόνο, οι ιπποκόμοι; Ενώ οι άλλοι, οι πολλοί, όταν ασχολούνται με άλογα και τα χρησιμοποιούν, τα χαλάνε; Δεν ισχύει αυτό, Μέλητε, και για τα άλογα και για όλα τ’ άλλα ζώα; Ισχύει, είτε το παραδεχτείτε εσύ κι ο ‘Ανυτος είτε όχι. Θα ήταν λοιπόν πολύ ευτυχισμένοι οι νέοι αν ένας μόνο τους διέφθειρε κι όλοι οι άλλοι τους ωφελούσαν. Αλλά όμως, Μέλητε, είναι ολοφάνερο πως ποτέ δεν φρόντισες για τους νέους κι απέδειξες καθαρά την αμέλειά σου, ότι ποτέ δεν ενδιαφέρθηκες για τα πράγματα για τα οποία με κατηγορείς. Πες μας ακόμα, στο όνομα του Δία, Μέλητε, τι είναι καλύτερο, να ζεις ανάμεσα σε καλούς πολίτες ή σε κακούς; Έλα φίλε μου, απάντησε. Δεν σε ρωτάω τίποτα δύσκολο. Οι κακοί δε βλάπτουνε πάντα κείνους που βρίσκονται κοντά τους, κι οι καλοί δεν τους ωφελούν“;

 -“Ασφαλώς“.

 -“Υπάρχει λοιπόν κανείς που θα ‘θελε να βλάπτεται από τους δικούς του κι όχι να ωφελείται; Απάντησε, αγαπητέ μου. Ο νόμος προστάζει ν’ απαντήσεις. Υπάρχει κανείς που θα ‘θελε να βλάπτεται“;

 -“Όχι βέβαια“.

 -“Έλα λοιπόν, πες μας, με κατηγορείς εδώ ότι διαφθείρω τους νέους και τους κάνω κακούς; Γίνεται αυτό με τη θέλησή μου ή χωρίς τη θέλησή μου“;

 -“Με τη θέλησή σου βέβαια“.

 -“Τί είναι αυτά που λες, Μέλητε; Είσαι τόσο σοφώτερος εσύ από μένα, παρ’ όλο που είσαι τόσο νεώτερός μου, ώστε ενώ ξέρεις ότι οι κακοί βλάπτουνε πάντα κείνους που βρίσκονται κοντά τους κι οι καλοί τους ωφελούν, λες ότι εγώ έχω φτάσει σε τέτοιο σημείο αμάθειας που με το να μη μ’ ενδιαφέρει αν κάνω κάποιον από τους γύρω μου να γίνει κακός, μπαίνω κι εγώ ο ίδιος στον κίνδυνο να μου κάνει κάτι κακό; Κι αυτό το τόσο μεγάλο κακό το κάνω, όπως λες, με τη θέλησή μου; Δε με πείθεις γι’ αυτό, Μέλητε και θαρρώ πως κανέναν άλλο δε πείθεις. Αλλά ή δεν τους διαφθείρω, ή, αν τους διαφθείρω, το κάνω χωρίς να το θέλω. Πάντως εσύ και στις δύο περιπτώσεις λες ψέματα. Αν όμως τους διαφθείρω χωρίς τη θέλησή μου, για τέτοια αθέλητα σφάλματα ο νόμος δεν ορίζει να με φέρεις στο δικαστήριο, αλλά να με πάρεις ιδιαιτέρως, και να με συμβουλεύσεις και να με νουθετήσεις. Γιατί είναι φανερό ότι, αφού το καταλάβω, θα πάψω να κάνω ό,τι έκανα ακούσια. Εσύ όμως απέφυγες να το κάνεις αυτό και δεν θέλησες να έρθεις να με βρεις και να με νουθετήσεις. Και με φέρνεις σ’ αυτό το δικαστήριο, όπου ο νόμος ορίζει να φέρνουν εκείνους που χρειάζονται τιμωρία και όχι εκείνους που χρειάζονται νουθεσία. Αλλά, άνδρες Αθηναίοι, είναι πια φανερό εκείνο που ήδη έλεγα, ότι δηλαδή ο Μέλητος δε νοιάστηκε ποτέ στο ελάχιστο γι’ αυτά. Όμως πες μας: Με ποιον τρόπο Μέλητε, λες ότι διαφθείρω τους νεώτερους; Όπως φαίνεται κι από την καταγγελία σου, διδάσκοντάς τους να μη πιστεύουνε στους θεούς που πιστεύει η πόλη, αλλά σ’ άλλους καινούριους δαίμονες; Δε λες ότι διδάσκοντας αυτά τους διαφθείρω“;

 -“Ακριβώς αυτά λέω“.

 -“Στ’ όνομα λοιπόν αυτών των θεών για τους οποίους γίνεται τώρα λόγος, Μέλητε, εξήγησέ μας με μεγαλύτερη σαφήνεια και σε μένα και σ’ αυτούς εδώ τους άνδρες, γιατί εγώ δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θέλεις να πεις. Λες ότι διδάσκω να πιστεύουν ότι υπάρχουν μερικοί θεοί – άρα και εγώ πιστεύω ότι υπάρχουν θεοί και δεν είμαι εντελώς άθεος και δεν μπορώ να κατηγορηθώ γι’ αυτό – αλλά ότι δεν είναι αυτοί της πόλης, αλλά άλλοι, και γι’ αυτό ακριβώς με κατηγορείς, επειδή είναι άλλοι; Ή ισχυρίζεσαι ότι δεν έχω πίστη στους θεούς, πράγμα που διδάσκω και στους άλλους“;

 -“Ακριβώς, λέω ότι δε πιστεύεις καθόλου στους θεούς“.

 -“Καλέ μου Μέλητε, πώς τα λες αυτά; Δε πιστεύω λοιπόν ούτε για τον ήλιο ούτε για τη σελήνη ότι είναι θεοί, όπως οι άλλοι άνθρωποι“;

 -“Μα τον Δία, άνδρες δικαστές, για τον ήλιο λεει πως είναι πέτρα και για τη σελήνη πως είναι γη“.

 -“Τον Αναξαγόρα νομίζω πως κατηγορείς, αγαπητέ μου Μέλητε. Και τόσο μικρή ιδέα έχεις γι’ αυτούς εδώ, τους θεωρείς τόσον αγράμματους, ώστε να μη γνωρίζουν ότι τα βιβλία του Αναξαγόρα του Κλαζομένιου είναι γεμάτα από τέτοια λόγια; Από μένα θα τα μάθαιναν αυτά οι νέοι, ενώ θα μπορούσαν, όποτε θέλαν, ν’ αγοράσουν τα βιβλία αυτά από την ορχήστρα του θεάτρου με μια δραχμή, και να κοροϊδεύουν το Σωκράτη, αν υποστηρίζει ότι είναι δικά του, πράγματα μάλιστα τόσο περίεργα. Αλλά, στο όνομα του Δία, έτσι σου φαίνομαι; Ότι δεν πιστεύω σε κανένα θεό“;

 -“Όχι, μα το Δία, σε κανέναν απολύτως“.

 -“Ούτε τον εαυτό σου, Μέλητε, μου φαίνεται ότι δεν πιστεύεις πια. Αυτός εδώ μου φαίνεται, άνδρες Αθηναίοι, ότι σας περιφρονεί πολύ κι ότι είναι τελείως αναίσχυντος, κι ότι έκανε αυτή τη καταγγελία από αλαζονεία κι αναισχυντία και νεανική επιπολαιότητα. Φαίνεται σα να ‘χει φτιάξει ένα γρίφο για να με δοκιμάσει: Θα καταλάβει άραγε ο Σωκράτης ο σοφός ότι αστειεύομαι κι ότι αντιφάσκω ή θα τον εξαπατήσω κι αυτόν και τους άλλους που με ακούνε; Γιατί νομίζω πως είναι φανερό ότι ο ίδιος αντιφάσκει στην καταγγελία του και είναι σαν να έλεγε: Ο Σωκράτης είναι ένοχος επειδή δε πιστεύει στους θεούς, πιστεύοντας όμως στους θεούς. Μα είναι αστείο. Εξετάστε κι εσείς μαζί μου, άνδρες, πως αντιλαμβάνομαι αυτά που λέει. Κι εσύ απάντησέ μας, Μέλητε. Όσο για σας, θυμηθείτε αυτό που σας ζήτησα από την αρχή, και μη διαμαρτύρεσθε όταν μιλάω με το συνηθισμένο μου τρόπο. Είναι κανένας, Μέλητε, από τους ανθρώπους που να πιστεύει ότι υπάρχουν ανθρώπινα πράγματα και να μην πιστεύει ότι υπάρχουν άνθρωποι; Ας μου απαντήσει, άνδρες, και ας μη διαμαρτύρεται λέγοντας άλλα αντί άλλων. Είναι κανένας που να μην πιστεύει ότι υπάρχουν άλογα, αλλά να πιστεύει ότι υπάρχει ιππασία; Ή που ενώ δεν πιστεύει ότι υπάρχουν αυλητές, πιστεύει ότι υπάρχει αυλητική τέχνη; Δεν είναι δυνατόν αυτό, φίλε μου. Κι αν εσύ δεν θέλεις να απαντήσεις, στο λέω εγώ, και σ’ εσένα και σ’ αυτούς εδώ. Απάντησέ μου όμως τουλάχιστον σ’ αυτό που σε ρωτάω τώρα: είναι κανείς που να πιστεύει στη δύναμη των θεοτήτων και να μην πιστεύει ότι υπάρχουν θεότητες“;

 -“Δεν είναι δυνατόν αυτό“.

 -“Με βοηθάς απαντώντας έτσι, έστω και με το ζόρι, επειδή αναγκάζεσαι απ’ αυτούς εδώ να το κάνεις. Λες λοιπόν ότι και πιστεύω στη δύναμη των θεοτήτων, και διδάσκω ότι υπάρχουν, είτε πρόκειται για καινούργιες είτε για παλιες, αλλά πάντως πιστεύω στη δύναμη των θεοτήτων, σύμφωνα με τα λόγια σου, και μάλιστα αυτό το αναφέρεις και στην ένορκη καταγγελία σου. Αλλά αν πιστεύω στη δύναμή τους, είναι απολύτως αναγκαίο να πιστεύω ότι υπάρχουν θεότητες. Δεν είναι έτσι; Ασφαλώς. Σε βάζω να συμφωνείς μαζί μου, επειδή δεν απαντάς. Τις θεότητες λοιπόν δεν τις θεωρούμε είτε θεούς είτε παιδιά των θεών; Συμφωνείς ή όχι“;

 -“Βέβαια“.

 -“Αν λοιπόν πιστεύω στις θεότητες, όπως λες εσύ, αν μεν είναι κάποιοι θεοί οι δαίμονες, τότε δεν ισχύει ο ισχυρισμός μου, ότι μιλάς με γρίφους και μας κοροϊδεύεις; Γιατί λες ότι εγώ δεν πιστεύω στους θεούς αλλά ταυτόχρονα και ότι πιστεύω, εφόσον πιστεύω στις θεότητες. Αν πάλι οι θεότητες είναι παιδιά θεών, είτε νόθα είτε από νύμφες είτε από άλλες μητέρες, όπως λένε, ποιος από τους ανθρώπους θα πίστευε ότι ενώ υπάρχουν παιδιά των θεών, δεν υπάρχουν θεοί; Το ίδιο παράλογο θα ήταν να πίστευε κανείς ότι υπάρχουν παιδιά των αλόγων και των γαϊδουριών, τα μουλάρια, αλλά να μην πίστευε ότι υπάρχουν άλογα και γαϊδούρια. Όχι, Μέλητε, δεν είναι δυνατόν να τα έγραψες αυτά στην καταγγελία σου για άλλο λόγο παρά μόνο γιατί δεν έβρισκες κανένα αληθινό αδίκημα για να με κατηγορήσεις. Αλλά δεν υπάρχει κανένας τρόπος να πείσεις κάποιον άνθρωπο, ακόμα κι αν έχει ελάχιστη νοημοσύνη, ότι μπορεί κάποιος που πιστεύει στη δύναμη των θεοτήτων να μην πιστεύει στη δύναμη των θεών, ή το αντίθετο, ότι μπορεί κάποιος που δεν πιστεύει σε θεότητες να πιστεύει είτε στους θεούς είτε στους ήρωες“.

     Αλλά, άνδρες Αθηναίοι, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να αποδείξω με περισσότερα επιχειρήματα ότι δεν ευσταθεί η κατηγορία του Μέλητου. Αρκούν αυτά που είπα. Εκείνο όμως που έλεγα προηγουμένως, ότι προκάλεσα τη μεγάλη εχθρότητα πολλών ανθρώπων, είναι απολύτως αληθινό. Και αυτό είναι που θα με καταστρέψει, αν με καταστρέψει: δεν θα είναι ούτε ο Μέλητος ούτε ο ‘Ανυτος, αλλά οι συκοφαντίες κι ο φθόνος των πολλών. Αυτά στ’ αλήθεια κατέστρεψαν και νομίζω θα καταστρέψουν στο μέλλον πολλούς άλλους δίκαιους ανθρώπους. Γιατί δεν πιστεύω ότι θα σταματήσει σ’ εμένα το κακό.

     Θα μπορούσε όμως να πει κανείς: “Δε ντρέπεσαι, Σωκράτη, που ‘χεις κάνει τέτοια πράγματα ώστε τώρα να κινδυνεύεις να πεθάνεις;” Κι εγώ τότε θα του έδινα τη σωστή απάντηση, λέγοντας ότι: “Κάνεις λάθος, άνθρωπε, αν νομίζεις πως ένας άνδρας που θέλει να ωφελήσει έστω και λίγο τους άλλους πρέπει να υπολογίζει τον κίνδυνο αν θα ζήσει ή αν θα πεθάνει. Ενώ το μόνο που πρέπει να σκέφτεται, όταν ενεργεί, είναι αν ενεργεί δίκαια ή άδικα και αν η συμπεριφορά του είναι καλού ή κακού ανθρώπου“.

     Γιατί τότε θα ήταν ανάξιοι, σύμφωνα με τα λεγόμενά σου, όσοι από τους ημίθεους σκοτώθηκαν στην Τροία, κι όλοι οι άλλοι, κι ο γιος της Θέτιδας. Αυτός τόσο πολύ περιφρονούσε τον κίνδυνο, μπροστά στο ενδεχόμενο να ντροπιαστεί, ώστε, όταν του είπε η μητέρα του, που ήταν θεά, τότε που ήθελε να σκοτώσει τον Έκτορα, τα εξής παρακάτω -αν θυμάμαι καλά- λόγια: “Παιδί μου, αν εκδικηθείς το φόνο του φίλου σου του Πατρόκλου και σκοτώσεις τον Έκτορα, θα πεθάνεις κι εσύ. Γιατί αμέσως μετά τον Έκτορα θα έρθει και το δικό σου τέλος“, εκείνος -ενώ τ’ άκουσεν αυτά- αδιαφόρησε για τον θάνατο και τον κίνδυνο, και πιο πολύ φοβήθηκε να ζήσει σα δειλός που εκδίκηση δεν παίρνει για τους φίλους του. “Ας πεθάνω αμέσως“, είπε, “φτάνει να τιμωρήσω κείνον που έφταιξε και να μη μένω πια εδώ ντροπιασμένος, κοντά στα καμπυλόπρυμνα καράβια, βάρος της γης“.
     Νομίζεις ότι νοιάστηκε αυτός για τον θάνατο και τον κίνδυνο; Και πράγματι, άνδρες Αθηναίοι, έτσι είναι. Εκεί που θα ταχθεί κανείς, είτε από μόνος του, επειδή πιστεύει ότι πράττει το καλύτερο, είτε από κάποιον άρχοντα, εκεί οφείλει, θαρρώ, να παραμείνει, διακινδυνεύοντας και χωρίς να λογαριάζει ούτε θάνατο ούτε τίποτα άλλο, μπροστά στην ατίμωση. Θα είχα λοιπόν κάνει πολύ άσχημα, άνδρες Αθηναίοι, αν όταν με διέταξαν οι άρχοντες που σεις εκλέξατε, να πολεμήσω στην Ποτίδαια, στην Αμφίπολη, στο Δήλιο, έμενα τότε στο καθήκον που μου όριζαν, όπως και οι άλλοι, και έβαζα σε κίνδυνο τη ζωή μου, και όταν μου όριζε ο θεός -κατά τη δική μου πάντα αντίληψη- ότι πρέπει να ζω φιλοσοφώντας και εξετάζοντας τον εαυτό μου και τους άλλους, να φοβόμουν είτε το θάνατο είτε οτιδήποτε άλλο, και να εγκατέλειπα τη θέση μου.

     Θα ‘τανε φοβερό και πράγματι τότε θα ήταν δίκαιο να με φέρει κανείς στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι δεν πιστεύω στους θεούς και ότι δεν υπακούω στον χρησμό, και ότι φοβάμαι τον θάνατο και ότι νομίζω πως είμαι σοφός ενώ δεν είμαι. Γιατί το να φοβάται κανείς τον θάνατο, άνδρες, δεν είναι τίποτα άλλο από το να νομίζει κανείς ότι είναι σοφός χωρίς να είναι. Να νομίζει ότι γνωρίζει αυτά που δε γνωρίζει. Γιατί κανείς δεν γνωρίζει τον θάνατο, ούτε αν συμβαίνει να είναι το μεγαλύτερο αγαθό για τον άνθρωπο, κι όμως τον φοβούνται σα να ξέρουν καλά ότι είναι το μεγαλύτερο κακό.

     Και δεν είναι αμάθεια αυτό επονείδιστη, το να νομίζει κανείς ότι γνωρίζει εκείνα που δεν γνωρίζει; Εγώ όμως, άνδρες, σ’ αυτό ακριβώς διαφέρω ίσως από τους περισσότερους και αν λέω ότι είμαι σε κάτι σοφότερος από κάποιον άλλον είναι σ’ αυτό το σημείο, ότι μη γνωρίζοντας αρκετά για τον ‘Αδη, παραδέχομαι την άγνοιά μου. Γνωρίζω όμως ότι είναι κακό και ντροπή να βλάπτει κανείς έναν καλύτερο και να μην υπακούει σ’ αυτόν, είτε θεός είναι είτε άνθρωπος Έτσι λοιπόν ποτέ δεν θα φοβηθώ και δεν θα αποφύγω να κάνω κάτι, διαπράττοντας κακές πράξεις που γνωρίζω ότι είναι κακές, για να επιτύχω άλλες που δεν γνωρίζω αν είναι πράγματι καλές.

     Ώστε ακόμα κι αν με αφήνατε τώρα ελεύθερο, μη πιστεύοντας στον Άνυτο, ο οποίος σας είπε ότι είτε από την αρχή δεν έπρεπε καθόλου να δικαστώ, ή, αφού δικάζομαι, δεν είναι δυνατόν να μη με καταδικάσετε σε θάνατο. Γιατί, πρόσθεσε, αν γλιτώσει, οι γιοι σας, που ήδη κάνουν ό,τι τους διδάσκει ο Σωκράτης, θα καταστραφούν όλοι εντελώς. Αν λοιπόν, παρ’ όλα αυτά, μου λέγατε: “Σωκράτη, εμείς δεν θα πιστέψουμε τον ‘Ανυτο και θα σε αφήσουμε ελεύθερο, με τον εξής όμως όρο, ότι δεν θα περνάς πια την ώρα σου εξετάζοντας έτσι τους ανθρώπους και φιλοσοφώντας. Κι αν πιαστείς να το κάνεις αυτό το πράγμα, θα πεθάνεις“. Αν λοιπόν, όπως είπα, μ’ αυτόν τον όρο μ’ αφήνατε ελεύθερο, θα σας έλεγα ότι: “Εγώ, άνδρες Αθηναίοι, σας εκτιμώ και σας αγαπώ, αλλά θα υπακούσω στον θεό κι όχι σε σας, και όσο αναπνέω και μπορώ, δεν θα πάψω να φιλοσοφώ και να σας συμβουλεύω και να νουθετώ οποιονδήποτε από σας τυχαίνει κάθε φορά να συναντώ, λέγοντάς του αυτά ακριβώς που συνήθιζα να λέω, ότι: Πως εσύ, αγαπητέ μου, όντας Αθηναίος πολίτης της πιο μεγάλης και της πιο φημισμένης για τη σοφία της και τη δύναμή της πόλης, δεν ντρέπεσαι να φροντίζεις για τα χρήματα, πως θα αποκτήσεις περισσότερα, και για τη δόξα και τις τιμές, και να μην ενδιαφέρεσαι ούτε να νοιάζεσαι για τη φρόνηση και την αλήθεια και την ψυχή σου; Και αν κάποιος από σας αμφισβητεί τα λόγια μου και πει ότι φροντίζει και γι’ αυτά, δεν θα τον αφήσω αμέσως ούτε θα φύγω, αλλά θα του υποβάλλω ερωτήσεις και θα τον εξετάσω και θα τον ελέγξω, και αν μου φανεί ότι δεν κατέχει την αρετή, παρ’ όλο που ισχυρίζεται το αντίθετο, θα τον επιπλήξω που νοιάζεται τόσο λίγο για τα πιο σημαντικά και τόσο πολύ για τα πιο ασήμαντα.
     Αυτά θα τα κάνω σε όποιον τύχει να συναντήσω, είτε είναι νεώτερος είτε μεγαλύτερος, είτε ξένος είτε συμπολίτης μας και κυρίως στους συμπολίτες μας, που είναι πιο δικοί μου. Γιατί αυτά με προστάζει ο θεός καταλάβετέ το καλά. Και εγώ πιστεύω ότι μέχρι τώρα δεν έχει υπάρξει μεγαλύτερο αγαθό για σας και για την πόλη από αυτήν την υπηρεσία μου που προσφέρω στον θεό. Γιατί περιφέρομαι μη κάνοντας τίποτα άλλο από το να πείθω τους νεότερους και τους πιο ηλικιωμένους ανάμεσά σας να μην φροντίζουν ούτε για τα σώματά τους ούτε για τα χρήματά τους με τόσο πάθος, παρά μόνο για την ψυχή τους, πως θα γίνει καλύτερη, λέγοντας τους ότι η αρετή δεν γίνεται από τα χρήματα, αλλά τα χρήματα και όλα τα άλλα ανθρώπινα αγαθά, και τα ιδιωτικά και τα δημόσια, από την αρετή. Αν τα λόγια μου αυτά διαφθείρουν τους νέους, τότε είναι βλαβερά. Κι αν κάποιος ισχυρίζεται ότι εγώ άλλα λέω κι όχι ό,τι σας είπα, δεν λέει την αλήθεια. Ως προς αυτά, θα έλεγα, άνδρες Αθηναίοι, ή να ακούσετε τον ‘Ανυτο ή να μην τον ακούσετε, και ή να μ’ αφήσετε ελεύθερο ή να μη μ’ αφήσετε, γιατί εγώ δεν πρόκειται να αλλάξω σε ό,τι κάνω, ακόμα κι αν πρόκειται να πεθάνω πολλές φορές.

     Μη διαμαρτύρεσθε άνδρες Αθηναίοι, κάντε ό,τι σας παρακάλεσα. Μη διαμαρτύρεσθε για ό,τι λέω, αλλά ακούτε. Γιατί πιστεύω ότι ακούγοντάς με θα ωφεληθείτε. Γι’ αυτά τα άλλα που πρόκειται να σας πω θα βάλετε ίσως τις φωνές, αλλά να μην το κάνετε. Να ξέρετε καλά όμως, ότι αν με θανατώσετε, και είμαι πράγματι αυτός που λέω εγώ, δεν θα βλάψετε τόσο εμένα όσο θα βλάψετε τους εαυτούς σας. Γιατί εμένα σε τίποτε δεν μπορούν να με βλάψουν ούτε ο Μέλητος ούτε ο ‘Ανυτος. Δεν θα είχαν τη δυνατότητα, γιατί πιστεύω ότι δεν γίνεται ο χειρότερος άνθρωπος να βλάψει έναν καλύτερο.

     Θα μπορούσε βέβαια να με σκοτώσει ίσως ή να με εξορίσει ή και να μου στερήσει τα πολιτικά μου δικαιώματα. Αυτά τα πράγματα ίσως αυτός ή κάποιος άλλος να τα θεωρεί μεγάλο κακό. Όχι όμως εγώ. Θεωρώ πολύ χειρότερο να κάνει κανείς ό,τι κάνει αυτός τώρα, προσπαθώντας να σκοτώσει άδικα έναν άνθρωπο. Τώρα λοιπόν, άνδρες Αθηναίοι, δεν απολογούμαι καθόλου για χάρη του εαυτού μου, όπως θα νόμιζε κανείς, αλλά για χάρη σας, για να μην αμαρτήσετε προς τον θεό, καταδικάζοντάς με, περιφρονώντας αυτό που σας έδωσε.

     Γιατί αν με σκοτώσετε, άλλον σαν κι εμένα δεν θα βρείτε -για να το πω απλά αλλά κι αστεία- που να τον έχει ορίσει ο θεός να βρίσκεται κοντά στην πόλη, η οποία λόγω μεγέθους μοιάζει νωθρό μεγάλο άλογο ράτσας και χρειάζεται αλογόμυγα να την ξυπνάει. Νομίζω ότι σαν τέτοια με έχει βάλει στην πόλη ο θεός, να μη σταματώ όλη τη μέρα να σας ξυπνώ, να σας πείθω και τον καθένα χωριστά να επικρίνω τριγυρίζοντας παντού.

     Δεν θα βρεθεί λοιπόν εύκολα άλλος τέτοιος για σας, άνδρες, και αν με πιστεύετε, πρέπει να με αθωώσετε. Ίσως όμως να βαρεθείτε γρήγορα, όπως όσοι ξυπνάνε νυσταγμένοι, και, έχοντας πειστεί από τον ‘Ανυτο, μ’ ένα χτύπημα να με σκοτώσετε εύκολα. Και έπειτα θα περάσετε την υπόλοιπη ζωή σας κοιμώμενοι, αν δεν σας φροντίσει ο θεός και δεν σας στείλει κάποιον άλλον. Το ότι πράγματι εγώ είμαι εκείνος που έδωσε ο θεός στην πόλη γι’ αυτόν τον σκοπό, μπορείτε να το καταλάβετε εύκολα: γιατί δεν φαίνεται ανθρώπινο να έχω παραμελήσει όλες τις υποθέσεις μου και να ανέχομαι να είναι τόσα χρόνια παραμελημένοι οι δικοί μου, για να φροντίζω εσάς, πλησιάζοντας τον καθένα χωριστά, σαν να ήμουν πατέρας σας ή μεγαλύτερος αδελφός σας, για να σας πείθω να ασχοληθείτε με την αρετή. Αν βέβαια είχα κάποιο όφελος απ’ αυτό και σας παρακινούσα να το κάνετε παίρνοντας αμοιβή, θα είχα κάποιο λόγο να το κάνω. Τώρα όμως, βλέπετε οι ίδιοι, ότι οι κατήγοροι, ενώ για όλα τα άλλα τόσο αναίσχυντα με κατηγορούν, γι’ αυτό δεν τόλμησαν να με κατηγορήσουν και να βρουν κάποιον μάρτυρα, πως εγώ είτε πήρα ποτέ αμοιβή είτε ζήτησα.

     Κι αυτό γιατί, όπως νομίζω, διαθέτω έναν αρκετά αξιόπιστο μάρτυρα, τη φτώχεια μου. Ίσως λοιπόν να σας φαίνεται παράξενο που, ενώ τριγυρνώντας ανάμεσά σας σας συμβουλεύω ιδιαιτέρως και μιλώ για πολλά πράγματα, δημόσια δεν τολμώ να ανεβώ στο βήμα και μιλώντας στο πλήθος να συμβουλεύσω την πόλη. Αιτία αυτού του πράγματος είναι εκείνο που πολλές φορές ήδη και σε πολλά μέρη με έχετε ακούσει να λέω, ότι υπάρχει μέσα μου κάτι θεϊκό και δαιμόνιο, μια φωνή, αυτό το έγραψε και στην καταγγελία του διακωμωδώντας το ο Μέλητος.

     Σε μένα λοιπόν αυτό άρχισε να υπάρχει από τότε που ήμουνα παιδί, είναι μια φωνή που ακούω, η οποία, όποτε την ακούω, πάντοτε με αποτρέπει από κάτι που πρόκειται να κάνω, και ποτέ δεν με προτρέπει σε τίποτα. Αυτή είναι που με εμποδίζει να ασχοληθώ με την πολιτική. Και μου φαίνεται ότι κάνει πάρα πολύ καλά που με εμποδίζει. Γιατί να το ξέρετε καλά, άνδρες Αθηναίοι. Αν εγώ από παλιά είχα επιχειρήσει να ασχοληθώ με την πολιτική, από παλιά θα είχα αφανισθεί και ούτε εσάς θα είχα ωφελήσει σε τίποτα ούτε τον εαυτό μου.

     Και μη μου θυμώνετε που λέω την αλήθεια. Γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να διασωθεί, είτε από σας είτε από οποιοδήποτε άλλο πλήθος, όταν εναντιώνεται με ειλικρίνεια και εμποδίζει να γίνονται στην πόλη πολλά άδικα πράγματα και παράνομα. Αλλά είναι αναγκαίο εκείνος που πράγματι μάχεται για το δίκαιο, αν πρέπει να διασωθεί για λίγο χρονικό διάστημα, να παραμείνει ιδιώτης και να μην συμμετέχει στη δημόσια ζωή. Και θα σας δώσω μεγάλες αποδείξεις γι’ αυτό, όχι λόγια, αλλά εκείνα που εσείς εκτιμάτε περισσότερο, έργα. Ακούστε λοιπόν αυτά που μου συνέβησαν, για να δείτε ότι δεν υποχωρώ σε τίποτα που να είναι αντίθετο στο δίκαιο από το φόβο του θανάτου, ακόμα κι αν μη υποχωρώντας θα πέθαινα. Θα σας μιλήσω και με λόγια κοινά και με τη γλώσσα των δικαστηρίων, αλλά θα σας πω την αλήθεια. Εγώ λοιπόν, άνδρες Αθηναίοι, δεν κατέλαβα ποτέ κανένα άλλο αξίωμα στην πόλη, διετέλεσα όμως κάποτε βουλευτής και έτυχε να πρυτανεύει η δική μας η φυλή, η Αντιοχίς, τότε που εσείς, τους δέκα στρατηγούς που δεν μάζεψαν τους ναυαγούς μετά τη ναυμαχία, θέλατε να τους δικάσετε όλους μαζί, παράνομα, όπως αργότερα το καταλάβατε όλοι σας. Τότε, μόνος από όλους τους πρυτάνεις σας εναντιώθηκα, υποστηρίζοντας ότι δεν πρέπει να κάνετε τίποτα αντίθετο προς τους νόμους, και ψήφισα ενάντια στη θέλησή σας. Και ενώ ήταν έτοιμοι οι ρήτορες να με καταγγείλουν και να στείλουν να με συλλάβουν, και εσείς τους παροτρύνατε με φωνές, έκρινα ότι είναι προτιμότερο να διακινδυνεύσω όντας με την πλευρά του νόμου και του δικαίου, παρά να είμαι με το μέρος το δικό σας, που δεν σκεφτόσαστε δίκαια, από φόβο μήπως φυλακισθώ ή θανατωθώ. Και αυτά συνέβαιναν ενώ ακόμα υπήρχε δημοκρατία στην πόλη.
     Αλλά και όταν έγινε ολιγαρχία, οι τριάκοντα πάλι, αφού με κάλεσαν μαζί με τους άλλους τέσσερις στη Θόλο, μας διέταξαν να πάμε να φέρουμε από τη Σαλαμίνα τον Λέοντα τον Σαλαμίνιο, για να τον σκοτώσουν. Τέτοιες διαταγές έδιναν συχνά και σε πολλούς άλλους, επειδή ήθελαν να εμπλέξουν στα εγκλήματά τους όσο το δυνατόν περισσότερους. Τότε λοιπόν εγώ, όχι με τα λόγια, αλλά έμπρακτα, απέδειξα πάλι ότι εμένα – για να μιλήσω πιο καθαρά – δεν με ενδιαφέρει διόλου ο θάνατος. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να μη διαπράξω κάτι άδικο κι ανόσιο. Γιατί εμένα εκείνο το καθεστώς, παρά την ισχύ του, δεν με φόβισε τόσο ώστε να αναγκαστώ να κάνω κάτι άδικο. Αλλά αφού βγήκαμε από τη Θόλο, ενώ οι τέσσερις πήγαν στη Σαλαμίνα και έφεραν τον Λέοντα, εγώ έφυγα και πήγα στο σπίτι μου. Και ίσως να είχα πεθάνει γι’ αυτή μου την πράξη, αν δεν είχε καταλυθεί σύντομα η εξουσία τους. Γι’ αυτά μπορούν να σας μιλήσουν πολλοί μάρτυρες.

     Νομίζετε λοιπόν ότι θα είχα φτάσει σ’ αυτή την ηλικία, αν είχα ασχοληθεί με τη πολιτική και αν πράττοντας ως τίμιος άνθρωπος υποστήριζα το δίκαιο και αν, όπως πρέπει, φρόντιζα γι’ αυτό περισσότερο απ’ όλα; Κάθε άλλο, άνδρες Αθηναίοι. Ούτε και κανένας άλλος άνθρωπος.

     Αλλά εγώ σε όλη μου τη ζωή, κι όταν έπραξα κάτι δημόσια τέτοιος αποδείχτηκα, και το ίδιο και στην ιδιωτική μου ζωή : ποτέ δεν έκανα καμιά υποχώρηση σε κανέναν μπροστά στο δίκαιο, ούτε σε κάποιον άλλον ούτε και σε κανέναν απ’ αυτούς που εκείνοι που με κατηγορούν λένε ότι είναι μαθητές μου. ‘Αλλωστε εγώ δεν υπήρξα ποτέ δάσκαλος κανενός. Κι αν κάποιος όταν μιλάω και όταν λέω τα δικά μου επιθυμούσε να με ακούει, είτε νεότερος είναι είτε μεγαλύτερος, δεν το αρνήθηκα ποτέ σε κανέναν. Ούτε μιλάω μονάχα όταν παίρνω χρήματα, και όταν δεν παίρνω δεν μιλάω, αλλά προσφέρομαι το ίδιο και σε πλούσιους και σε φτωχούς, να με ρωτάνε, ή αν θέλει κανείς απαντώντας μου να ακούει αυτά που λέω. Και γι’ αυτούς εγώ, είτε κάποιος τους γίνει καλός είτε όχι, είναι άδικο να κατηγορούμαι, γιατί ποτέ δεν υποσχέθηκα σε κανέναν τίποτα, ούτε δίδαξα κανένα μάθημα. Και αν κάποιος ισχυρίζεται ότι από εμένα ποτέ είτε έμαθε είτε άκουσε κάτι ιδιαιτέρως, που δεν το άκουσαν και όλοι οι άλλοι, να ξέρετε καλά ότι δεν λέει την αλήθεια. Αλλά γιατί τότε μερικοί ευχαριστιούνται να περνούν πολύ χρόνο μαζί μου;

     Το ακούσατε, άνδρες Αθηναίοι. Σας είπα όλη την αλήθεια, ότι ευχαριστιούνται να μ’ ακούνε να εξετάζω εκείνους που νομίζουν ότι είναι σοφοί, ενώ δεν είναι. Δεν είναι κι άσχημο αυτό. Εμένα λοιπόν αυτό, σας το βεβαιώνω, μου το έχει ορίσει ο θεός να το κάνω και με χρησμούς και με όνειρα και με κάθε τρόπο, με τον οποίο κάθε θεϊκή ύπαρξη ορίζει οτιδήποτε στους ανθρώπους να πράττουν. Αυτά, άνδρες Αθηναίοι, και αληθινά είναι και εύκολα να ελεγχθούν. Αν όμως εγώ άλλους από τους νέους διαφθείρω και άλλους τους έχω ήδη διαφθείρει, πρέπει βέβαια μερικοί απ’ αυτούς, αφού μεγάλωσαν και κατάλαβαν ότι όταν ήταν νέοι τους είχα δώσει εγώ κάποτε κακές συμβουλές, να ανεβούν τώρα στο βήμα και να με κατηγορήσουν και να με τιμωρήσουν. Και αν δεν το ήθελαν οι ίδιοι, όποιος θέλει από τους δικούς τους, είτε πατέρες είτε αδερφοί είτε και άλλοι συγγενείς, αν έπαθαν οι δικοί τους κάποιο κακό από μένα, να το θυμηθούν τώρα και να με τιμωρήσουν. Πάντως είναι παρόντες εδώ πολλοί απ’ αυτούς, τους οποίους εγώ τώρα βλέπω, πρώτον απ’ όλους αυτόν εδώ τον Κρίτωνα, που είναι συνομήλικός μου και συνδημότης μου και πατέρας του Κριτόβουλου, που κι αυτός είναι παρών.

     Έπειτα κι ο Λυσανίας ο Σφήττιος, ο πατέρας αυτού εδώ του Αισχίνη. Ακόμα και αυτός εδώ ο Αντιφώντας από την Κηφισιά, ο πατέρας του Επιγένη. Και άλλοι είναι εδώ που οι αδερφοί τους σύχναζαν κοντά μου, ο Νικόστρατος του Θεοζοτίδου, ο αδερφός του Θεοδότου -ο Θεόδοτος έχει πεθάνει, κι έτσι δεν μπορεί να τον εμποδίσει με τα παρακάλια του- κι ο Πάραλος του Δημοδόκου, που ήταν αδερφός του ο Θεάνης. Να κι ο Αδείμαντος του Αρίστωνος, που αδελφός του είναι αυτός ο Πλάτων κι ο Αιαντόδωρος, που αδερφός του είναι ο Απολλόδωρος.

     Κι άλλους πολλούς μπορώ να σας αναφέρω, και κάποιον απ’ αυτούς έπρεπε να ορίσει ο Μέλητος για μάρτυρα στην κατηγορία του. Κι αν το ξέχασε τότε, ας τον ορίσει τώρα, εγώ το αφήνω, κι ας μας το πει αν έχει κανέναν. Αλλά θα τους βρείτε όλους τελείως αντίθετους, άνδρες, όλοι τους είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν εμένα που διαφθείρω τους δικούς τους και τους βλάπτω, όπως λένε ο Μέλητος κι ο ‘Ανυτος.

     Κι εκείνοι που έχουν διαφθαρεί ίσως θα είχαν κάποιον λόγο να με βοηθήσουν. Εκείνοι όμως που δεν έχουν διαφθαρεί, και που είναι ήδη ώριμοι άνδρες, οι συγγενείς τους, ποιον άλλον λόγο έχουν να με βοηθούν, εκτός από το να υποστηρίζουν το σωστό και το δίκαιο, επειδή ξέρουν ότι ο Μέλητος λέει ψέματα, ενώ εγώ την αλήθεια. Αρκετά, άνδρες Αθηναίοι. Είπα ό,τι είχα να πω για ν’ απολογηθώ, ίσως θα μπορούσα να προσθέσω κι άλλα παρόμοια.

     Δεν αποκλείεται όμως ν’ αγανακτήσει κανείς από σας αν σκεφτεί τον εαυτό του, που και σε μικρότερης σημασίας δίκη απ’ αυτήν εδώ θα παρακαλούσε και θα ικέτευε τους δικαστές με πολλά δάκρυα, φέρνοντας στο βήμα και τα παιδιά του, για να τον λυπηθούν όσο το δυνατόν περισσότερο, και άλλους πολλούς συγγενείς και φίλους, ενώ εγώ δεν θα κάνω τίποτα απ’ όλα αυτά, παρ’ όλο που διατρέχω, όπως φαίνεται, τον μεγαλύτερο κίνδυνο. Ίσως λοιπόν κανείς, αν αναλογιστεί αυτά τα πράγματα, να γίνει πιο σκληρός απέναντί μου και να οργιστεί γι’ αυτά και να δώσει με οργή την ψήφο του.

     Αν λοιπόν κάποιος από σας αισθάνεται έτσι – πράγμα που δεν θέλω να το πιστέψω -αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα μπορούσα νομίζω να του πω ότι: “Κι εγώ, αγαπητέ μου, έχω κάποιους συγγενείς. Γιατί ισχύει και για μένα εκείνο που είπε ο Όμηρος, “δεν γεννήθηκα ούτε από καμιά βελανιδιά ούτε από καμιά πέτρα“, αλλά από ανθρώπους, ώστε να έχω και συγγενείς, και γιους, άνδρες Αθηναίοι, τρεις, ο ένας είναι ήδη έφηβος, οι άλλοι δύο παιδιά. Αλλά όμως κανέναν απ’ αυτούς δεν ανέβασα στο βήμα για να σας παρακαλέσω να με αθωώσετε. Γιατί λοιπόν δεν κάνω τίποτα απ’ αυτά;

     Όχι από υπεροψία, άνδρες Αθηναίοι, ούτε για να σας ντροπιάσω. Αν αντιμετωπίζω τον θάνατο θαρραλέα, είναι άλλη υπόθεση. Για τη φήμη όμως, και τη δική μου και τη δική σας κι ολόκληρης της πόλης, δεν νομίζω ότι είναι πρέπον να κάνω τέτοια πράγματα. Δεν είναι πρέπον στην ηλικία μου αλλά και στο όνομα που έχω αποκτήσει, αληθινό ή ψεύτικο. Γιατί, υπάρχει η γνώμη ότι ο Σωκράτης σε κάτι διαφέρει από το πλήθος των ανθρώπων.

     Θα είναι ντροπή ν’ αποδειχθούν κατώτεροι της φήμης τους όσοι από σας θεωρείται πως διαφέρουν στη σοφία, την ανδρεία ή οποιαδήποτε άλλη αρετή. Πολλές φορές έχω δει ανθρώπους, που όταν δικάζονται, ενώ πριν φαίνονταν σπουδαίοι, κάνουν πράγματα ανάρμοστα, σα να θεωρούν ότι θα πάθουν κάτι φοβερό αν πεθάνουν, ως εάν επρόκειτο να είναι αθάνατοι αν δεν τους σκοτώνατε εσείς. Τέτοιοι άνθρωποι μου φαίνεται πως ντροπιάζουν την πόλη, γιατί θα μπορούσαν να κάνουν έναν ξένο να νομίσει ότι όσοι Αθηναίοι διακρίνονται για την αρετή τους, και εκλέγονται από τους συμπολίτες τους για αξιώματα και τιμητικές διακρίσεις, σε τίποτα δεν διαφέρουν από τις γυναίκες. ‘Ανδρες Αθηναίοι, εμείς που έχουμε κάποιο όνομα δεν πρέπει να κάνουμε τέτοια πράγματα αλλά κι αν τα κάνουμε, εσείς δεν πρέπει να το επιτρέπετε. Αντίθετα πρέπει να δείξετε ότι είστε αποφασισμένοι να καταψηφίσετε όποιον παίζει αυτά τα ελεεινά δράματα μπροστά σας γελοιοποιώντας την πόλη αλλά όχι όποιον φέρεται με αξιοπρέπεια.

     Αλλά και εκτός από το θέμα της φήμης, άνδρες, δεν μου φαίνεται ότι είναι δίκαιο να παρακαλεί κανείς τον δικαστή, ούτε παρακαλώντας τον να αθωώνεται, αλλά εξηγώντας του και πείθοντάς τον. Γιατί δεν βρίσκεται για το σκοπό αυτό σ’ αυτή τη θέση ο δικαστής, για να απονέμει τη δικαιοσύνη κάνοντας χάρες, αλλά για να κρίνει. Και έχει ορκιστεί να μην κάνει χάρες σ’ όποιον του αρέσει, αλλά να δικάζει σύμφωνα με τους νόμους. Δεν πρέπει λοιπόν, ούτε εμείς να σας εθίζουμε στην επιορκία ούτε κι εσείς να τη συνηθίζετε. Γιατί τότε κανένας μας δεν θα έπραττε σύμφωνα με τη θέληση των θεών. Μην έχετε λοιπόν την αξίωση, άνδρες Αθηναίοι, να συμπεριφέρομαι απέναντί σας με τρόπο που ούτε εγώ θεωρώ ότι είναι σωστός ή δίκαιος ή αρεστός στους θεούς, και μάλιστα, μα τον Δία, τη στιγμή που κατηγορούμαι απ’ αυτόν εδώ τον Μέλητο για ασέβεια προς τους θεούς.

     Γιατί είναι φανερό ότι, αν σας έπειθα παρακαλώντας σας, θα σας έκανα να παραβείτε τον όρκο σας, και θα ήταν σα να σας δίδασκα να μην πιστεύετε ότι υπάρχουν θεοί. Και απολογούμενος μ’ αυτόν τον τρόπο θα ήταν σαν να κατηγορούσα τον εαυτό μου ότι δεν πιστεύω στους θεούς. Αλλά κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει. Γιατί πιστεύω, άνδρες Αθηναίοι, όσο κανείς από τους κατηγόρους μου, και επαφίεμαι σ’ εσάς και στον θεό για να αποφασίσετε αυτό που είναι το καλύτερο και για μένα και για σας.

                       (Η απόφαση βγαίνει, κρίνεται ένοχος)

          Ο Σωκράτης κάνει προτάσεις για τη ποινή που μπορεί να του επιβληθεί.

     Το ότι δεν αγανακτώ, άνδρες Αθηναίοι, για το γεγονός ότι με κρίνατε ένοχο, οφείλεται σε πολλούς λόγους και στο ότι είναι κάτι που το περίμενα. Εκείνο όμως που με κάνει να απορώ είναι ο αριθμός των ψήφων και από τις δυο μεριές. Γιατί δεν πίστευα ότι θα καταδικαζόμουν με τόσο μικρή πλειοψηφία, αλλά με πολύ μεγαλύτερη. Τώρα όμως, όπως φαίνεται, αν τριάντα μόνο ψήφοι είχαν πέσει αλλιώς, θα είχα αθωωθεί Όσον αφορά την κατηγορία του Μέλητου, νομίζω ότι έχει ήδη αποδειχθεί η αθωότητά μου. Και όχι μόνο έχει αποδειχθεί η αθωότητά μου, αλλά είναι σ’ όλους φανερό ότι, αν δεν είχαν παρουσιαστεί για να με κατηγορήσουν ο ‘Ανυτος κι ο Λύκων, θα χρώσταγε και χίλιες δραχμές πρόστιμο, επειδή δεν θα έπαιρνε ούτε το ένα πέμπτο των ψήφων.
     Προτείνει λοιπόν αυτός ο άνθρωπος να με καταδικάσετε σε θάνατο. Ας είναι. Κι εγώ τι θα σας αντιπροτείνω, άνδρες Αθηναίοι; Προφανώς αυτό που μου αξίζει. Τι είναι λοιπόν αυτό; Τι πρέπει να πάθω, ποια ποινή πρέπει να μου επιβληθεί, επειδή έκρινα ότι πρέπει να παραιτηθώ από την ήσυχη ζωή και να παραμελήσω όλα εκείνα για τα οποία φροντίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι, χρήματα, οικονομικά συμφέροντα, στρατηγίες, δημόσιες αγορεύσεις, και όλα τα άλλα αξιώματα και τις πολιτικές συμμαχίες και φατρίες; Επειδή πιστεύοντας ότι μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο από το να εξασφαλιστώ ασχολούμενος με τέτοια πράγματα, δεν ασχολήθηκα μ’ αυτά -που άμα το έκανα ούτε εσάς ούτε τον εαυτό μου θα ωφελούσα καθόλου αλλά πηγαίνοντας σε κάθε ένα χωριστά του χάριζα τη μεγαλύτερη, κατά τη γνώμη μου, ευεργεσία; Ερχόμουν κοντά του κι επιχειρούσα να τον πείσω να μη φροντίσει για καμιά άλλη υπόθεσή του πριν φροντίσει τον εαυτό του, πως θα γίνει δηλαδή καλύτερος και συνετότερος, ούτε για τις υποθέσεις της πόλης. Αλλά για την ίδια την πόλη, και για όλα τα άλλα να φροντίζει με αυτόν τον τρόπο.
     Τί μου αξίζει λοιπόν για αυτό που είμαι; Κάτι καλό, άνδρες Αθηναίοι, αν πρέπει στ’ αλήθεια να τιμηθώ σύμφωνα με την αξία μου. Και να είναι βέβαια καλό που να μου ταιριάζει. Τί ταιριάζει σ’ ένα φτωχό άνθρωπο που σας έχει ευεργετήσει και χρειάζεται να έχει χρόνο ελεύθερο για να σας παροτρύνει; Τίποτ’ άλλο, άνδρες Αθηναίοι, από τη δωρεάν σίτιση στο Πρυτανείο και μάλιστα σε τέτοιον άνδρα αυτό αρμόζει πιο πολύ παρά σε κάποιον από εσάς που νίκησε στην Ολυμπία σε ιπποδρομίες ή σε αρματοδρομίες με δυο ή με τέσσερα άλογα. Γιατί αυτός σας κάνει να φαίνεστε ευτυχείς, ενώ εγώ σας κάνω ευτυχείς. ‘Αλλωστε κείνος δεν έχει ανάγκη να τον τρέφουν, ενώ εγώ έχω. Εφόσον λοιπόν, πρέπει με δικαιοσύνη να μου αποδώσετε ό,τι μου αξίζει, σας προτείνω τη σίτισή μου στο Πρυτανείο.
     Ίσως να νομίσετε ότι αυτά, και τα άλλα περί οίκτου και ικεσιών, τα λέω από αλαζονεία. Όμως δεν είναι αυτό, άνδρες Αθηναίοι, αλλά το εξής: είμαι βέβαιος ότι κανέναν άνθρωπο δεν έχω αδικήσει με τη θέλησή μου, ωστόσο δεν μπορώ να σας πείσω γι’ αυτό. Ο λόγος είναι ότι μου δόθηκε λίγος χρόνος να σας μιλήσω. Αν ο νόμος όριζε, όπως σε άλλες πόλεις, σε περίπτωση θανάτου, να μην κρατάει η κρίση μόνο μια μέρα αλλά πολλές, νομίζω ότι θα είχατε πειστεί.
     Τώρα όμως δεν είναι εύκολο σε λίγο χρόνο να διαλύσει κανείς μεγάλες συκοφαντίες. Όντας βέβαιος ότι δεν έχω αδικήσει κανέναν, δεν πρόκειται φυσικά να αδικήσω και τον εαυτό μου. Δεν πρόκειται να μιλήσω εναντίον του και να πω ότι μου αξίζει να πάθω κάτι κακό προτείνοντας μάλιστα κάποια ποινή. Τι έχω να φοβηθώ; Μη πάθω εκείνο που προτείνει ο Μέλητος και που δε ξέρω καλά-καλά, όπως είπα, αν είναι καλό ή κακό; Αντ’ αυτού να προτιμήσω πράγματα τα οποία ξέρω ότι είναι κακά και να τα προτείνω; Μήπως τη φυλακή;
     Και τι θα με ωφελούσε να ζω μέσα στη φυλακή όντας δούλος εκείνων που θα ορίζονταν κάθε φορά να με φυλάνε, των Έντεκα; Μήπως χρηματική ποινή, και να βρίσκομαι στη φυλακή μέχρι να τα πληρώσω όλα; Αλλά και πάλι καταλήγουμε στα ίδια που σας έλεγα πριν από λίγο. Δεν έχω χρήματα για να πληρώσω. Μήπως τότε να προτείνω εξορία; Ίσως να δεχόσαστε να με καταδικάσετε σε εξορία. Θα έπρεπε να αγαπάω πάρα πολύ τη ζωή μου, για να είμαι τόσο ασυλλόγιστος ώστε να μην μπορώ να σκεφτώ ότι ενώ εσείς που είσαστε συμπολίτες μου δεν μπορέσατε να υποφέρετε τον τρόπο ζωής μου και τα λόγια μου, και δυσανασχετήσατε και οργισθήκατε ώστε να ζητάτε τώρα να απαλλαγείτε από αυτά, θα υπήρχαν άλλοι που θα που θα μπορούσαν να τα ανεχτούν ευχαρίστως.
     Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, άνδρες Αθηναίοι. Τι ωραία, αλήθεια, θα ήταν η ζωή μου, αν άνθρωπος σ’ αυτήν την ηλικία έφευγα από εδώ και ζούσα πηγαίνοντας από πόλη σε πόλη, διωγμένος από παντού! Γιατί ξέρω καλά ότι, όπου κι αν πάω, άμα μιλάω θα με ακούνε οι νέοι όπως και εδώ. Κι αν προσπαθήσω να τους απομακρύνω, αυτοί οι ίδιοι θα με διώξουν πείθοντας τους πιο ηλικιωμένους. Κι αν δεν τους απομακρύνω, θα το κάνουν γι’ αυτούς οι πατέρες τους και οι συγγενείς τους.
     Θα μπορούσε ίσως να μου πει κανείς: “Δε μπορείς, Σωκράτη, να φύγεις από εδώ και να ζήσεις ήσυχα σωπαίνοντας;” Αυτό ακριβώς είναι πολύ δύσκολο να το εξηγήσω σε μερικούς από σας. Γιατί αν σας πω ότι αυτό είναι σα να παρακούω τον θεό και για το λόγο αυτόν είναι αδύνατο να ζω ήσυχος, δεν θα με πιστέψετε νομίζοντας ότι σας ειρωνεύομαι.
     Αν πάλι σας πω ότι είναι πολύ μεγάλο αγαθό για τον άνθρωπο το να μιλάει κάθε μέρα για την αρετή και για τα άλλα για τα οποία με ακούτε να συζητάω εξετάζοντας τον εαυτό μου και τους άλλους κι ότι η ζωή χωρίς να τα εξετάζει κανείς αυτά είναι ζωή που δεν αξίζει να τη ζει ο άνθρωπος, τότε θα με πιστέψετε ακόμα λιγότερο. Ωστόσο έτσι είναι, όπως σας τα λέω, άνδρες, και να σας πείσω δεν είναι εύκολο. Εγώ πάντως δεν θεώρησα ποτέ τον εαυτό μου άξιο για οποιαδήποτε ποινή.
     Αν είχα βέβαια χρήματα, θα πρότεινα να δώσω ένα χρηματικό ποσό που θα μπορούσα να το πληρώσω. Αυτό δεν θα με έβλαπτε καθόλου. Τώρα όμως δεν έχω. Αν πάντως θέλετε να μου ορίσετε ένα πρόστιμο που θα μπορούσα να το πληρώσω, θα μπορούσα ίσως να σας πληρώσω μια ασημένια μνα. Τόσο λοιπόν προτείνω. Αυτός εδώ ο Πλάτων, άνδρες Αθηναίοι, κι ο Κρίτων κι ο Κριτόβουλος κι ο Απολλόδωρος με προτρέπουν να προτείνω τριάντα μνες, και θα εγγυηθούν αυτοί. Προτείνω λοιπόν αυτό το ποσό κι εγγυητές για τα χρήματα θα ‘ναι αυτοί οι αξιόπιστοι άνθρωποι.

      (Το δικαστήριο επιβάλλει την ποινή του θανάτου στον Σωκράτη)

                        Ο Σωκράτης σχολιάζει την ποινή του.

     Επειδή δε κάνατε λίγο καιρό ακόμα υπομονή, άνδρες Αθηναίοι, θα φορτωθείτε το κακό όνομα και τη μομφή εκείνων που θέλουν να κατηγορήσουν την πόλη πως θανάτωσε τον Σωκράτη, άνδρα σοφό. Γιατί θα πουν ότι είμαι σοφός, ακόμα κι αν δεν είμαι, εκείνοι που θέλουν να σας κακολογήσουν. Αν περιμένατε όμως λίγο καιρό, από μόνο του θα είχε γίνει αυτό. Γιατί βλέπετε την ηλικία μου, ότι βρίσκομαι ήδη μακρυά από τη ζωή και κοντά στο θάνατο. Δεν απευθύνομαι σε όλους σας, αλλά σ’ εκείνους που με καταδίκασαν σε θάνατο.
     Στους ίδιους έχω να πω και το εξής: θα νομίζατε ίσως, άνδρες, ότι καταδικάστηκα επειδή δεν μπόρεσα να σας πω τα λόγια που χρειάζονταν για να σας πείσω, εφόσον πίστευα ότι πρέπει να πω και να κάνω τα πάντα για να αποφύγω την καταδίκη. Κάθε άλλο. Καταδικάστηκα όχι επειδή δεν μπόρεσα να σας πω τα κατάλληλα λόγια, αλλά επειδή δεν μπόρεσα να φανώ θρασύς και αναιδής, και επειδή δεν θέλησα να σας πω πράγματα που θα τα ακούγατε πολύ ευχαρίστως, να κλαίω και να οδύρομαι, να πράττω και να λέω πολλά άλλα, κατά τη γνώμη μου ανάξιά μου, σαν αυτά που έχετε συνηθίσει να ακούτε από άλλους.
     Αλλά ούτε τότε πίστεψα ότι έπρεπε λόγω του κινδύνου να πράξω κάτι ανάρμοστο, για ελεύθερο άνθρωπο, ούτε και τώρα μετανιώνω, για τον τρόπο που απολογήθηκα. Προτιμώ να πεθάνω, έχοντας απολογηθεί όπως το έκανα, παρά να ζω αλλιώς. Γιατί ούτε σε δίκη ούτε σε πόλεμο ούτε σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση πρέπει εγώ ή άλλος κανένας να μηχανεύεται πως, με κάθε μέσο, θα αποφύγει το θάνατο.
     Γιατί και στις μάχες, πολλές φορές γίνεται φανερό ότι μπορεί κανείς να αποφύγει το θάνατο εγκαταλείποντας τα όπλα του και ικετεύοντας τους εχθρούς. Υπάρχουν σ’ όλες τις επικίνδυνες καταστάσεις, πολλοί άλλοι τρόποι, για να ξεφύγει κανείς από το θάνατο, αν έχει το θράσος να πει και να πράξει οτιδήποτε. Δεν είναι λοιπόν κάτι το δύσκολο, άνδρες, το να αποφύγει κανείς το θάνατο, είναι όμως πολύ δυσκολότερο να αποφύγει το κακό. Γιατί το κακό τρέχει γρηγορότερα από το θάνατο.
     Εμένα τώρα, αργό και γέροντα, με έχει προφτάσει το πιο αργό απ’ τα δύο. Τους κατηγόρους μου όμως, που είναι φοβεροί και γρήγοροι, το χειρότερο, η κακία. Εγώ λοιπόν φεύγω έχοντας καταδικαστεί από σας σε θάνατο, αλλά εκείνοι από την αλήθεια, σε μοχθηρία και αδικία. Φυσικά, εγώ θα υπομείνω την ποινή μου, το ίδιο κι εκείνοι. Ίσως έτσι να έπρεπε να γίνει και νομίζω ότι καλώς έγινε ό,τι έγινε.
     Θέλω όμως σε σας που με καταψηφίσατε, να δώσω κι έναν χρησμό για το μέλλον. Γιατί ήδη βρίσκομαι στο σημείο που οι άνθρωποι -σαν πρόκειται να πεθάνουν- αποκτούν τη δυνατότητα να προλέγουν καλύτερα. Λέω λοιπόν, σε όσους από σας, άνδρες, με σκοτώσατε, ότι αμέσως μετά το θάνατό μου θα τιμωρηθείτε πολύ χειρότερα, μα τον Δία, απ’ όσο με τιμωρείτε σκοτώνοντάς με. Γιατί τώρα με την πράξη σας αυτή νομίζετε ότι θα απαλλαγείτε από το να δίνετε λόγο για τη ζωή σας. Αλλά ακριβώς το αντίθετο θα συμβεί, όπως εγώ σας τα λέω.
     Γιατί, πλέον, θα αυξηθούν εκείνοι που θα σας ελέγχουν, τους οποίους εγώ μέχρι τώρα, χωρίς να το καταλαβαίνετε, εμπόδιζα. Και όσο πιο νέοι είναι τόσο πιο ενοχλητικοί θα σας γίνονται, κι εσείς πιο πολύ θα αγανακτήσετε. Γιατί αν νομίζετε ότι σκοτώνοντας ανθρώπους θα γλιτώσετε από τις επικρίσεις του τρόπου ζωής σας, δεν σκέφτεστε σωστά. Η μέθοδος αυτή απαλλαγής δεν είναι ούτε πολύ αποτελεσματική ούτε καλή. Εκείνη που είναι καλύτερη και ευκολότερη είναι να μην εμποδίζετε τους άλλους να σας επικρίνουν, αλλά να προετοιμάζετε τον εαυτό σας ώστε να γίνει όσο το δυνατόν καλύτερος. Προλέγοντας αυτά για όσους από σας με καταδικάσατε, σας χαιρετώ.
     Όσο γι’ αυτούς που με αθώωσαν, ευχαρίστως θα μιλούσα μαζί τους για ό,τι συνέβη, ενώ οι άρχοντες θα είναι απασχολημένοι και μέχρι να πάω στον τόπο όπου πρέπει να πεθάνω. Γι’ αυτό, άνδρες, μείνετε λίγο χρόνο ακόμα μαζί μου. Γιατί τίποτα δεν μας εμποδίζει, όσο είναι δυνατόν, να μιλάμε μεταξύ μας. Θέλω λοιπόν σε σας, που είσαστε φίλοι μου, να εξηγήσω τι σημαίνει αυτό που μου συνέβη.
     Σ’ εμένα λοιπόν, άνδρες δικαστές -κι ονομάζοντάς σας δικαστές πολύ σωστά σας ονομάζω έτσι- συνέβη κάτι θαυμαστό. Η συνηθισμένη μου μαντική ικανότητα, του δαιμονίου, άλλοτε εμφανιζόταν πολύ συχνά, και ακόμα και για μικρά πράγματα με εμπόδιζε, αν επρόκειτο να πράξω κάτι που δεν ήταν σωστό. Τώρα όμως μου συνέβη αυτό εδώ που βλέπετε κι εσείς οι ίδιοι, που θα το νόμιζε κανείς το χειρότερο από τα κακά, και τέτοιο θεωρείται.
     Εμένα όμως ούτε το πρωί που έφυγα από το σπίτι μου δεν με εμπόδισε το σημείο του θεού, ούτε όταν ερχόμουν εδώ στο δικαστήριο, ούτε κατά τη διάρκεια της ομιλίας μου για κάτι που επρόκειτο να πω. Ενώ σε άλλες ομιλίες μου πολλές στιγμές με σταμάτησε καθώς μιλούσα. Τώρα όμως, σ’ αυτήν την υπόθεση, πουθενά δεν με εμπόδισε, ούτε σε κάποια πράξη ούτε σε κάποιο λόγο. Που το αποδίδω αυτό; Θα σας πω. Γιατί φαίνεται πως ό,τι μου συνέβη εδώ είναι για μένα καλό και δεν είναι όπως το νομίζουμε όσοι θεωρούμε ότι είναι κακό να πεθάνει κανείς.
     Και έχω την καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό: Γιατί δεν είναι δυνατόν να μη με είχε εμποδίσει το οικείο αυτό θείο σημείο, αν επρόκειτο να κάνω κάτι που δεν είναι καλό. Ας κατανοήσουμε λοιπόν ότι υπάρχει μεγάλη ελπίδα ό,τι έγινε να είναι καλό. Γιατί ένα από τα δύο είναι ο θάνατος: ή δεν είναι τίποτα και όποιος πεθαίνει δεν έχει καμία συναίσθηση, ή, όπως λένε, συμβαίνει κάποια μεταβολή και μετοίκηση της ψυχής από τον εδώ τόπο σε έναν άλλον. Και είτε δεν υπάρχει καμιά αίσθηση, αλλά είναι σαν ύπνος, κι αν είναι σαν να κοιμάται κανείς χωρίς να βλέπει ούτε όνειρο, τι θαυμάσιο όφελος που θα ήταν ο θάνατος!
     Εγώ λοιπόν νομίζω ότι αν κάποιος έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα σε μια νύχτα που κοιμήθηκε χωρίς να δει ούτε ένα όνειρο, και τις άλλες νύχτες και μέρες της ζωής του, αν έπρεπε να τις αντιπαραβάλλει με τη νύχτα εκείνη και να σκεφτεί και να πει πόσα καλύτερα και πιο ευχάριστα μερόνυχτα έχει ζήσει στη ζωή του απ’ αυτή τη νύχτα, νομίζω ότι όχι μόνο ο τυχαίος ιδιώτης αλλά κι ο μεγαλύτερος βασιλιάς θα τα έβρισκε πολύ λίγα σε σχέση με τη νύχτα κείνη.
     Αν κάτι τέτοιο είναι ο θάνατος, εγώ τουλάχιστον νομίζω ότι είναι όφελος. Γιατί έτσι η αιωνιότητα όλη δεν φαίνεται παρά σαν μια νύχτα. Αν πάλι ο θάνατος είναι αναχώρηση από εδώ για έναν άλλον τόπο κι είναι αλήθεια τα λεγόμενα ότι εκεί βρίσκονται όλοι όσοι έχουν πεθάνει, τι μεγαλύτερο καλό θα υπήρχε από αυτό, άνδρες δικαστές;
     Αν κάποιος φτάνοντας στον ‘Αδη, έχοντας απαλλαγεί απ’ αυτούς εδώ που ισχυρίζονται ότι είναι δικαστές, θα βρει τους αληθινούς δικαστές που λένε ότι δικάζουν εκεί, τον Μίνωα και τον Ραδάμανθυ, τον Αιακό και τον Τριπτόλεμο και τους άλλους από τους ημίθεους που υπήρξαν δίκαιοι στη ζωή τους; Θα ‘ταν μήπως άσχημη αυτή η αναχώρηση; Ή πάλι, και ποιος από σας δεν θα έδινε οτιδήποτε για να βρεθεί με τον Ορφέα, τον Μουσαίο, τον Ησίοδο και τον Όμηρο;
     Εγώ πάντως πολλές φορές θα ήθελα να πεθάνω αν όλα αυτά αληθεύουν, γιατί σ’ εμένα τουλάχιστον, φαίνεται θαυμαστή η παραμονή σε μέρος που θα μπορούσα να συναντήσω τον Παλαμήδη, τον Αίαντα του Τελαμώνα κι όσους άλλους από τους παλιούς πέθαναν από άδικη κρίση, και να συγκρίνω τα παθήματά μου με τα δικά τους. Νομίζω πως κάθε άλλο παρά δυσάρεστα θα μου ήταν όλα αυτά. Και μάλιστα, το σπουδαιότερο, να εξετάζω και να ερευνώ, όπως κάνω και για τους εδώ, ποιος απ’ αυτούς είναι σοφός και ποιος νομίζει ότι είναι αλλά δεν είναι. Και πόσα δεν θα έδινε κανείς, άνδρες δικαστές, για να μπορέσει να εξετάσει εκείνον που ηγήθηκε της μεγάλης στρατιάς της Τροίας ή τον Οδυσσέα ή τον Σίσσυφο -ή και χιλιάδες άλλους που θα μπορούσε να αναφέρει κανείς, άνδρες και γυναίκες- να μιλά μ’ αυτούς και να βρίσκεται μαζί τους και να τους εξετάζει; Δεν θα ήταν όλα αυτά ανείπωτη ευτυχία;
     Πάντως, για τέτοιες αιτίες, όσοι βρίσκονται εκεί δεν θανατώνουν. Εκείνοι, είναι και για πολλά άλλα πιο ευτυχισμένοι απ’ τους εδώ, για το λόγο ακόμα ότι τον υπόλοιπο χρόνο μένουν αθάνατοι, αν φυσικά όσα λέγονται είναι αλήθεια. Αλλά κι εσείς πρέπει, άνδρες δικαστές, να σκέφτεστε μ’ ελπίδα τον θάνατο και να καταλάβετε πως αλήθεια είναι μόνο μία: Ότι δεν υπάρχει για τον καλόν άνθρωπο κανένα κακό, ούτε όταν ζει ούτε όταν πεθάνει, κι ότι δεν αμελούν οι θεοί να φροντίζουν για τις υποθέσεις του. Και ούτε τα δικά μου τώρα συνέβησαν από μόνα τους, αλλά μου είναι φανερό ότι για μένα πια το να πεθάνω και το να απαλλαγώ από τα πράγματα αυτά είναι το καλύτερο. Γι’ αυτό και το σημείο του θεού δεν με απέτρεψε καθόλου, και εγώ σ’ εκείνους που με καταδίκασαν και στους κατηγόρους μου δεν κρατάω καμία κακία. Παρ’ όλο που δεν με καταδίκασαν και δεν με κατηγόρησαν μ’ αυτήν τη σκέψη, αλλά επειδή πίστευαν ότι έτσι θα με έβλαπταν. Για το λόγο αυτό είναι αξιοκατάκριτοι.
     Απ’ εκείνους ένα μόνο ζητώ: τους γιους μου, όταν γίνουν έφηβοι, να τους τιμωρήσετε, άνδρες, στεναχωρώντας τους μ’ εκείνα που σας στεναχώρησα κι εγώ, αν σας φανούν ότι νοιάζονται πιο πολύ για τα χρήματα ή για κάποιο άλλο πράγμα απ’ ό,τι για την αρετή. Και αν νομίζουν ότι είναι κάτι ενώ δεν είναι, να τους επικρίνετε, όπως κι εγώ εσάς, που δεν φροντίζουν για εκείνα που πρέπει και που νομίζουν ότι είναι κάτι ενώ δεν αξίζουν. Έτσι να πράξετε κι ότι πάθω εγώ κι οι γιοι μου από σας, θα το ‘χω πάθει δίκαια.
     Αλλά τώρα πια είναι ώρα να φύγουμε, εγώ για να πεθάνω κι εσείς για να ζήσετε. Ποιό από τα δύο είναι το καλλίτερο, είναι άγνωστο σε μας. Μόνον ο Θεός το γνωρίζει.