…και μια τεράστια αγκαλιά, επίσης!!!
Είναι 3 του Μάη 1906 και στο μαιευτήριο της πόλης Σεν Λούις του Μισούρι, έρχεται μια μαυρούλα, η Κάρι Μακντόναλντ, -πράγμα άτοπο για τα δεδομένα της εποχής, καθώς αυτό το νοσοκομείο ήταν αποκλειστικά για λευκούς, κι έχει σημασία που το τονίζω αυτό και θα δείτε παρακάτω το γιατί-, και τη δέχονται! Εκεί, λίγες μέρες μετά, φέρνει στον κόσμο ένα κοριτσάκι, στις 3 Ιουνίου,. Η Κάρι είχε γεννηθεί στο Λιτλ Ροκ του Άρκανσο το 1886 με γονείς, τον Ρίτσαρντ και την Ελβίρα Μακντόναλντ, οίτινες ήτανε κι οι δυο πρώην σκλάβοι από την Αφρική. Στις 17 του ίδιου μήνα, λοιπόν, παίρνει εξιτήριο με τη μικρή της και πατέρας δηλώνεται ο επίσης μαύρος Έντι Κάρσον, που ‘τανε ταίρι της στις μουσικές περιπλανήσεις τους στο βαριετέ και ντράμερ. Το κοριτσάκι το ονόμασε Φρίντα Τζότζεφιν και κρατώντας το επίθετο της, Μακντόναλντ. Η Κάρι κι ο Έντι είχανε μουσικοχορευτικό νούμερο μαζί και παίζαν όπου βρίσκανε δουλειά, για τα προς το ζην. Όταν η μικρή Φρίντα έγινε 1έτους, τη παίρνανε μαζί τους περιστασιακά, κατά τη διάρκεια του φινάλε τους, στη σκηνή. Έτσι ήταν εξοικειωμένη με τη σκηνική παρουσία και τέχνη, από μικρή, καθώς κι η γειτονιά ήτανε καλλιτεχνική και πολλά σπίτια εκεί στεγάζανε θέατρα και στούντιο κινηματογραφικά. Αυτή η γειτονιά είναι κείνη που λέγεται Jazzland, Booker T. Washington, & Comet Theatres.
Η μικρή Φρίντα, λοιπόν, έζησε τα παιδικά της χρόνια στην 212 Targee Street (γνωστή επίσης κι ως Johnson Street) στη Mill Creek Valley, μικτής ράτσας, φτωχική συνοικία του Σεντ Λούις, κοντά στο Union Station, αποτελούμενη κυρίως από σπίτια με ενοικιαζόμενα δωμάτια χαμηλού κόστους, μπορντέλα και μικρά διαμερίσματα, χωρίς εσωτερικήν υδραυλική εγκατάσταση. Η οδός λοιπόν που ζουσε η μικρή Φρίντα είχεν ήδη αποκτήσει κακή φήμη, όταν τον Οκτώβρη του 1899, από 22άχρονη πόρνη, τη Φράνκι Μπέηκερ που όταν ανακάλυψε τον εραστή-προαγωγό της Αλ Μπριτ (πηγές τον αναφέρουν άλλοτε Άλλεν κι άλλοτε Άλμπερτ) με μιαν άλλη γυναίκα, την Άλις Μπλάι (πηγές την αναφέρουν επίσης Νέλι Μπλάι, Άλις Πράιορ και Νέλι Πράιορ) τον πυροβόλησε στη κοιλιακή χώρα τραυματίζοντάς τον θανάσιμα. Το γεγονός αυτό απεικονίστηκε την ίδια χρονιά σε μια μπαλάντα, από τον εξαίρετο τραγουδοποιό της εποχής, Μπιλ Ντούλι κι αργότερα διασκευάστηκε στο κλασσικό μπλουζ, “Φράνκι & Τζόνι”, αλλά κι ο νομπελίστας πλέον, Μπομπ Ντύλαν, το ‘καμε δικό του, σε διασκευή που την ονόμασε “Φράνκι & Άλμπερτ”.
Πάντα φτωχικά ντυμένη και μονίμως πεινασμένη, ως παιδί, δεν άργησε ν’ αναπτύξει τη μαγκιά και την εξυπνάδα του δρόμου, παίζοντας κοντά στις ράγιες του Union Station. Είχεν υποτυπώδη εκπαίδευση κι ακολούθησε μόνο μέχρι τη 5η τάξη, το Lincoln Elementary School. Η μητέρα της παντρεύτηκε τον ευγενικό μα μονίμως άνεργο Άρθουρ Μάρτιν, με τον οποίον απέκτησε ένα γιο και 2 κόρες. Έγινε και πλύστρα, για να τα βγάζουνε πέρα κι η Φρίντα στα 8 της άρχισε να δουλεύει σαν εσωτερική βοηθός στο σπίτι μιας λευκής οικογένειας στο Σεντ Λούις. Εκεί, μια γυναίκα της έκαψε τα χέρια, για να τη τιμωρήσει, επειδή έριξε πολύ σαπούνι στο πλυντήριο. Έζησεν επίσης σα παιδί του δρόμου, στις φτωχογειτονιές του Σεντ Λούις, κοιμότανε σε χαρτόκουτα, ψάχνοντας για φαγητό στους κάδους σκουπιδιών και παράλληλα, έκανε χορευτικά νούμερα στην άκρη του δρόμου, για να ζει. Στα 13 της εργάστηκε σερβιτόρα στο Old Chauffeur’s Club στο 3133 της Pine Street. Σε κείνο το κλαμπ ήτανε που γνώρισε τον Γουίλι Γουέλς και τονε παντρεύτηκε την ίδια χρονιά. Ο γάμος ωστόσο, δε κράτησε πολύ, ούτε χρόνο. Τονε παράτησε για να ενταχθεί σε μια νέγρικη μπάντα βαριετέ. Πρέπει να τονίσω εδώ, πως μεσούσης της εφηβείας της, αλλά κι αργότερα, η μάνα της δεν ήθελε ν’ ασχοληθεί με τα του βαριετέ κι όλα τα συμπαρομαρτούντα, μα τελικά του κάκου. Η μικρή έκανε αυτό που ήθελε κι ας ήθελε να ‘χει μια καλή σχέση με τη μητέρα της. Στα 15 της (1921) αποφασίζει να κάνει ένα 2ο γάμο, με το Γουίλι Μπέηκερ, αυτή τη φορά και πάλι η μάνα προσπάθησε να σταθεί εμπόδιο, εις μάτην επίσης. Και παρά το γεγονός πως τονε παράτησε κι αυτόν, όταν η μπάντα της πέτυχε μια περιοδεία στη Νέα Υόρκη, (1925), κι ήταν ας πούμε, ένα πρώτο ξεκίνημα της μετέπειτα πετυχημένης καριέρας της, όταν άρχισε να έχει επιτυχίες στις παραστάσεις της. Ήτανε σίγουρα εκεί που αποφάσισε να κρατήσει το επίθετο του τέως συζύγου και να στήσει το καλλιτεχνικό της ψευδώνυμο, που κράτησε ως το τέλος της: Τζόζεφιν Μπέηκερ.
Όταν επέστρεψε από τη περιοδεία γεμάτη δώρα, για τη μάνα και για τη μικρή ετεροθαλή αδελφή της, πίστεψε πως έτσι θα κέρδιζε λιγάκι την εύνοιά της, αλλά τελικά αυτό αποδείχτηκε πιο δύσκολο απ’ όσο πίστευε. Έτσι, πάνω σ’ αυτή τη φάση, αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι στη Γαλλία.
Tα νούμερα που παρουσίαζε στη γωνιά του δρόμου, άρχισαν να τραβάνε τη προσοχή, με αποτέλεσμα να ‘χει προσληφθεί για τη χορωδία του Σεντ Λούις στα 15 της. Όταν πήγε στη Νέα Υόρκη, βρέθηκε στην Αναγέννηση του Χάρλεμ, που γινότανε στη χορωδία του Plantation Club, το 1921, με τεράστια επιτυχία, καθώς επίσης και στις επιθεωρήσεις του Broadway Shuffle, μαζί με την Adelaide Hall & The Chocolate Dandies (1924) και παρουσιαζόταν ως η τελευταία χορεύτρια στη σειρά. Παραδοσιακά, κείνη η χορεύτρια έχει κωμικό ρόλο και προσποιείται ό,τι προσπαθεί να θυμηθεί τα βήματα, ότι τάχα, τα ‘χει ξεχάσει, έτσι ώστε ασκεί τα χορευτικά της βήματα, με φιγούρες πιο αστείες μεν, αλλά πιο δύσκολες και πολυπλοκότερες. Κι η Τζοτζεφίν ήταν η καλύτερα αμειβόμενη χορεύτρια κείνης της ομάδας, ήδη, από τα 18 της.
Η νέα καριέρα της αρχίζει πλέον, κάνοντας παραστάσεις blackface (είναι όταν ένας καλλιτέχνης, όντας μη μαύρος, μακιγιάρεται σαν τέτοιος έχοντας φυσικά κάποιο λόγο. Αυτές οι παραστάσεις είχανε πολύ μεγάλη επιτυχία και μεγάλη διάδοση στις ΗΠΑ, και χρονολογούνται από το 1830. Αξίζει εδώ να πω, κάτι που δεν έχω αναφέρει ακόμα: Η Τζοτζεφίν Μπέηκερ ήτανε κρεολή, άρα λοιπόν έπρεπε να βαφτεί, για να δείχνει μαύρη), σε διάφορα κλαμπ κι αυτό ακριβώς ήτανε που εξόργιζε ακόμα πιότερο τη μάνα της. Αλλά αυτές ακριβώς οι παραστάσεις, ήτανε που στείλανε τη Τζότζεφιν στη Γαλλία, εκεί όπου έζησε όλη την υπόλοιπη ζωή της, εκεί που έχτισε λίθο-λίθο, τη τεράστια καριέρα της, εκεί που έδωσε και τη ψυχή της ακόμα… αλλά προτρέχω. Αυτά θα τα δούμε σιγά-σιγά και μαζί.
Σκέρτσο, χορός μπανάνα (Wild Dance) Νο 1
Στη Γαλλία έφτασε με πλοίο, με όλα τα πανιά της φουσκωμένα κι όλες τις ελπίδες της, για μια πετυχημένη καριέρα, και το ημερολόγιο έδειχνε 2 Οκτώβρη 1925 κι η κοπέλλα μας ήτανε πλέον 19. Σχεδόν αμέσως ξεκίνησε με το La Revue Nègre, στο Τhéâtre des Champs-Élysées. Εκεί, πέτυχε μια μικρή επιτυχία, εμφανιζόμενη σχεδόν γυμνή, σ’ έναν ερωτικό χορό. Ακουλούθησε μια περιοδεία στην Ευρώπη, πολύ επιτυχημένη, κι έτσι σπάζει το συμβόλαιο της, επιστρέφει στο Παρίσι, για να χορέψει στο Φολί-Μπερζέρ (Folies Bergère), όπου, εκτός από την απαρχή της μεγάλης της επιτυχίας, είχεν ήδη καθορίσει και πολύ υψηλά στάνταρντς, για όλους τους μελλοντικούς καλλιτέχνες, αλλά και τα νούμερά τους. Εκεί, στο Φολί, το 1925, ετοιμάζει και παρουσιάζει ένα μοναδικής ομορφιάς κι εξυπνάδας, νούμερο, με τίτλο “Danse Sauvage” (“Άγριος Χορός“), λίγο κωμικό, λίγο ερωτικό, λίγο ευρηματικό, λίγο πανέμορφο, λίγο χαριτωμένο, με μια κουβέντα, αυτό το νούμερο την εκτόξευσε ψηλά, πολύ ψηλά. Το δε κοστούμι που χρησιμοποίησε για να το παρουσιάσει, έμεινε κλασσικό: ήτανε μια απλή, περίτεχνα δεμένη ζώνη, από… μπανάνες, ίσα που καλύπτανε το υπέροχο μιγάδικο κορμί της! Η τεράστια επιτυχία αυτού του χορού, έτυχε να συμπέσει με την Exposition des Arts Décoratifs, η οποία μάλιστα γέννησε τον όρο, Αρ Ντεκό, αλλά και παράλληλα αναγνώριση στο ενδιαφέρον της τέχνης και σε μη δυτικές μορφές, συμπεριλαμβανομένης και της Αφρικής. Η Τζότζεφιν αντιπροσώπευε μια πτυχήν αυτής της μόδας της τέχνης. Κι εκείνη, για να μη χαλάσει το χατήρι στο κοινό, αλλά και να συντηρήσει τη νεοαποκτηθείσα φήμη της, άρχισε να κυκλοφορεί με κατοικίδιο μια τσίτα, τη “Chiquita”, στην οποίαν είχε φορέσει ένα διαμαντένιο κολάρο. Η τσίτα συχνά ξέφευγε κι έσπερνε τον τρόμο στους μουσικούς, προσθέτοντας όμως εν ακόμα στοιχείο ενθουσιαστικού παραληρήματος στο κοινό. Δε χρειάστηκε πολύ, σε λίγο διάστημα ήταν η πιο επιτυχημένη Aμερικανίδα περφόρμερ, που έκανε καριέρα στη Γαλλία κι ο μέγας και τρανός Έρνεστ Χεμινγουέη, που κείνο τον καιρό ήταν εκεί, δήλωσε πως ήταν η “πιο εντυπωσιακή γυναίκα που είδε ποτέ”! Να προσθέσω πως το κοινό που τη λάτρεψε τη προσφωνούσε με παρατσούκλια και θα σας τα αναφέρω: “Μαύρη Πέρλα“,Μπρούντζινη Αφροδίτη” , “Κρεολή Θεά“!
Σκέρτσο, χορός μπανάνα, (Wild Dance) Νο 2
Έκανε 3 ταινίες που όμως κάνανε μεγάλην επιτυχία μόνο στην Ευρώπη: “Η Σειρήνα Των Τροπικών“, βουβή, το 1927, “Ζουζού” το 1934 και “Πριγκήπισσα Ταμ-Ταμ” το 1935 και τέλος πρωταγωνίστησε στο “Fausse Alerte” το 1940. Το 1931 πέτυχε διάνα με την ερμηνεία της στο τραγούδι “J’ai deux amours”. Πρέπει να πω πως στην αρχή της παρουσίας και της επιτυχίας της στο Παρίσι, γνώρισε ένα Σιτσιλιάνο, τον Giuseppe Pepito Abatino, πρώην λιθοξόο τεχνίτη, ξύπνιο και καταφερτζή κι άφησε να τη πείσει, να διαχειρίζεται αυτός τα οικονομικά και καλλιτεχνικά της, σαν ατζέντης ένα πράμμα ας πούμε. Βέβαια την έπεισε ευκολώτερα καθώς ήτανε κι εραστής της και προσπάθησε να τη πείσει να τονε παντρευτεί, αλλ’ αυτό δε γινότανε, γιατί εκείνη ήταν ακόμα παντρεμμένη με τον Μπέηκερ. Θα νομίσετε πως πήγε να της τα… φάει, αλλά όχι, τουναντίον. Υπό τη καθοδήγησή του, μεταμορφώθηκε κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η στάση της, οι εκφάνσεις της, οι εμφανίσεις, οι επιλογές κι η δημόσια στάση της, όλα! Το 1934 πέτυχε ρόλο σε μιαν όπερα του Jacques Offenbach, τη “La Creole”, που έκανε πρεμιέρα το Δεκέμβρη και κράτησε 6 ολάκερους μήνες, στο Τhéâtre Marigny στα Ηλύσια Πεδία, του Παρισιού. Για τις ανάγκες της παράστασης, παρακολούθησε μαθήματα φωνητικής. Σύμφωνα με τη Σίρλεη Μπάσι (η Shirley Bassey την αναφέρει σα μια πηγήν έμπνευσης για την ίδια) που μας λέει:
“Ξεκίνησε σα μια μικρή άγρια εξωτική χορεύτρια με μιαν αξιοπρεπή φωνούλα κι έφτασε τελικά να γίνει… ‘la grande diva magnifique’ (η μεγάλη κι υπέροχη ντίβα). Κι ορκίζομαι στη ζωή μου όλη δεν έχω δει και πιθανόν δε θα δω ξανά, τέτοια θαυμάσια τραγουδίστρια και χορεύτρια και περφόρμερ“!
Παρά τη δημοφιλία της στη Γαλλία, η Τζότζεφιν, ποτέ δε κατάφερε το ίδιο και στη πατρίδα της, την Αμερική. Το άστρο της εξακόλουθησε να μεγαλώνει και το 1936 προσπάθησε να αναβιώσει το “Ziegfeld Follies” στο Broadway, ωστόσο δε πέτυχε τις αναμενόμενες εισπράξεις κι αντικαταστάθηκε από τη Gypsy Rose Lee (8/1/1911-26/4/1970 πολύ δημοφιλής χορεύτρια και περφόρμερ Αμερικάνα και μητέρα του Έρικ Λι Πρέμιγκερ, του σκηνοθέτη). Το περιοδικό ΤΙΜΕ έγραψε: “Νέγρα υπηρέτρια, της οποίας ο χορός και το τραγούδι, μπορούν να βρεθούν άνετα παντού, εκτός από το Παρίσι”, ενώ άλλοι κριτικοί ανέφεραν πως η φωνή της ήτανε πολύ… λεπτή, ήταν σαν ένα νανάκι που προσπαθεί να γεμίσει το θέατρο Winter Garden. Η Τζότζεφιν επέστρεψε στην Ευρώπη, βαθιά πληγωμένη. Αυτός ήταν ένας ακόμα λόγος στο να πολιτογραφηθεί αργότερα Γαλλίδα, εγκαταλείποντας την αμερικανική της υπηκοότητα.
Πράγματι, την αμέσως επόμενη χρονιά, το 1937, παντρεύεται το Γάλλο Jean Lion στη πόλη της Crèvecoeur-le-Grand, σε ένα γάμο που προήδρευσε ο δήμαρχος, Jammy Schmidt, και γίνεται Γαλλίδα υπήκοος. Τον Σεπτέμβρη του 1939, όταν οι Γάλλοι κηρύξανε τον πόλεμο στους Γερμανούς σαν αντίποινα που εισβάλλανε στη Πολωνία, η Τζοτζεφίν είχεν ήδη προσληφθεί στο Deuxième Bureau, French military intelligence, ως “αξιότιμος παρατηρητής”. Έδωσε πολύτιμες πληροφορίες, που ‘χε συγκεντρώσει από τις συναντήσεις της με Γερμανούς αξιωματικούς. Ειδικεύτηκε σε συγκεντρώσεις σε πρεσβείες κι υπουργεία και με τη γοητεία της κατάφερνε να συγκεντρώνει κι άλλες. Όταν όμως οι Γερμανοί μπήκανε στη Γαλλία, εκείνη εγκατέλειψε το Παρίσι και πήγε στο σπίτι που ‘χεν αποκτήσει ήδη, από τη δουλειά της, το Château des Milandes, στη Νότια Γαλλία. Εκεί συνέχισε την αντιστασιακή της δράση, παρέχοντας κάθε δυνατή βοήθεια αλλά και στέγη, σε κάθε πατριώτη που το χρειαζόταν, ακόμα κι ο ίδιος ο Charles de Gaulle!
Αφίσσα για παράσταση της στο Καζινό Ρουαγιάλ
Σαν καλλιτέχνις που ήταν, είχε κάθε δικαιολογία για να ταξιδεύει σ’ όλη την Ευρώπη κι ιδιαίτερα τις ουδέτερες χώρες, όπως η Πορτογαλλία αλλά και μερικές της Νότιας Αμερικής. Στην επιστροφή της πάντα έφερνε μάτσο πληροφορίες πολύτιμες για τις διαβιβάσεις για το πέρασμα στην Αγγλία, για αεροδρόμια, λιμάνια και τις γερμανικές συγκεντρώσεις στρατευμάτων στη Δυτική Γαλλία. Σημειώσεις πολλές και πολλάκις, γραφτήκανε πάνω στις παρτιτούρες της Ζοζεφίν (τώρα που ‘ναι πια Γαλλίδα, γαλλοποίησα και το όνομά της πλέον, με την άδειά σας φυσικά), με ειδικό αόρατο μελάνι. Αργότερα, το 1941, αυτή κι ο περίγυρός της, πήγανε στις γαλλικές αποικίες, στη Βόρεια Αφρική. Ο λόγος που επικαλέστηκε για το ταξίδι, ήτανε πως έγινε για ν’ αναρρώσει από διπλή περιπνευμονία –και καλά- που τη ταλαιπωρούσε. Ο πραγματικός όμως λόγος ήτανε πως έπρεπε να συνεχίσει να βοηθά την Αντίσταση. Από το Μαρόκο έκανε περιοδείες στην Ισπανία, μ’ ένα σωρό πληροφορίες μικροκρυπτογραφημένες και κρυμμένες μες στο εσώρρουχό της, βασιζόμενη στη διασημότητά της και στη διακριτικότητα που την ακολουθεί, ώστε να μη της γίνει τόσον ενδελεχής έλεγχος από τις αρχές. Γίνεται φίλη με τον Πασσά του Μαρακές, που τη βοήθησε πολύ με κάθε τρόπο και σε κάθε τι που χρειάστηκε, ακόμα και μετά από μιαν ακόμα αποβολή που έπαθε, -μια ακόμα από πολλές στη μέχρι τότε ζωή της. Αυτή όμως εδώ ήτανε πολύ κακή αποβολή, (ή μήπως… και κακώς που το λέω τώρα: ίσως ήτανε τελικά πολύ καλή), γιατί της άφησε μια τρομερή κι επίμονη λοίμωξη μέσα της, τόσο που χρειάστηκε επειγόντως υστερεκτομή! Κι αυτό σήμανε το τέλος όσον αφορά τις πάμπολλες προσπάθειές της να γίνει “φυσική” μητέρα, -αλλά δε τη πτόησεν όμως, ευτυχώς. Αυτή η λοίμωξη δημιούργησε και μια μόλυνση, κι έπειτα περιτονίτιδα κι έπειτα και σηψαιμία. Ευτυχώς για όλους μας κι όλο τον κόσμο, δε πέθανε. Βλέπετε η μοίρα της τη προόριζε για μεγαλύτερα πράματα κι ακόμα είχε πολλά να κάνει! Όταν ανένηψε, παλιά μου τέχνη κόσκινο: πάλι περιοδείες! Ξεκίνησε για να διασκεδάσει Βρετανούς, Γάλλους κι Αμερικανούς στρατιώτες στη Βόρεια Αφρική. Η Ελεύθερη Γαλλία δεν είχεν οργανωμένο δίκτυο για τους στρατιώτες της κι έτσι η Ζοζεφίν κι οι συνεργάτες της ανέλαβαν να τ’ οργανώσουν αυτοί. Επέτρεπαν και σε πολίτες την είσοδο και δε χρεώνανε γι’ αυτό, τίποτα. Σε ταξίδι στο Κάιρο της Αιγύπτου, αρνήθηκε στο βασιλιά Φαρούκ τη παράστασή της, γιατί η χώρα του δεν είχεν αναγνωρίσει την Ελεύθερη Γαλλία κι αντ’ αυτού εξακολουθούσε να παραμένει ουδέτερη. Ωστόσο δέχτηκε να τραγουδήσει, στην ίδια πόλη, σε μια γιορτή προς τιμήν των νέων δεσμών μεταξύ της Ελεύθερης Γαλλίας και της Αιγύπτου. Μάλιστα, ζήτησε από τον ίδιο τον Φαρούκ να ηγηθεί, προσφέροντάς του έτσι μιαν ευκαιρία να εξιλεωθεί και να προσεγγίσει καλύτερα τη σωστή παράταξη. Μετά τον πόλεμο, για όλη αυτή τη δράση της, πήρε τον “Croix de guerre” & τη “Rosette de la Résistance” και χρίστηκε Ιππότης Της Λεγώνας Της Τιμής, από τον ίδιο τον Σαρλ Ντε Γκωλ! Εν τω μεταξύ, ο γάμος της με τον συνθέτη και διευθυντή ορχήστρας Jo Bouillon τελειώνει κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να χάσει το σπίτι στη Νότια Γαλλία, αλλά σε αυτό θα επανέλθω αργότερα, τώρα πάμε με τη χρονική ροή των καλλιτεχνικών της.
Το 1949 το κοινό ανακαλύπτει ξανά τη χαμένη του περφόρμερ, ήτις επιστρέφει δριμύτερη στο Φολί Μπερζέρ μ’ ένα νέο θρίαμβο, που ενισχύεται ακόμα πιότερο, από τη φήμη της σαν ηρωίδα του πολέμου κι αναγνώριση της ευγνωμοσύνης του κοινού, που πια δε τη θεωρεί μια ξένη, αλλά σαν ένα δικό του άνθρωπο. Η Ζοζεφίν δε φοβάται πια τη σοβαρή μουσική σα θεματολογία στις παραστάσεις της, καθώς έχει πια μια νέα δυναμική, μια νέα βαρύτητα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γίνεται ολοένα και πιο αγαπητή και να ‘ναι πλέον μια βαρύνουσα παρουσία στο χώρο της παρισινής διασκέδασης. 2 χρόνια μετά, το 1951, δέχεται πρόταση πάλι από την Αμερική για να συμμετάσχει σε νυχτερινό κέντρο διασκέδασης στο Μαϊάμι. Μετά και τον εκεί θρίαμβό της, καθώς οι πωλήσεις των εισιτηρίων ξεπεράσανε κάθε προσδοκία, αποφάσισε να κάνει μια εθνική περιοδεία πιο γενικευμένη στη πρώην πατρίδα της. Διθυραμβικές κριτικές κι ενθουσιώδη ακροατήρια τη συνοδεύανε παντού. Η κορύφωση: μια θριαμβική παρέλαση μπρος από 100.000 (!!!) κόσμο στο Χάρλεμ, προς τιμήν του νέου τίτλου της: NAACP για “Γυναίκα Της Χρονιάς”! Το μέλλον της φαινότανε λαμπρό, με προπωλημένα εισιτήρια 6 μηνών και πολλά καλά υποσχόμενα για το μέλλον.
Η Ζοζεφίν στις μεγάλες της δόξες
Ένα περιστατικό που συνέβη στη Λέσχη Στορκ, του Μανχάταν όμως, ανέτρεψε τα πάντα. Η Ζοζεφίν, ούτε λίγο, ούτε πολύ, επέκρινε δημόσια την άγραφη πολιτική της λέσχης, στο να μην επιτρέπει να σερβίρουν νέγρους θαμώνες. Έπειτα, επέπληξε τον αρθρογράφο Walter Winchell, παλιό της σύμμαχο και συμπαραστάτη, γιατί δεν την υποστήριξε. Εκείνος αντέδρασε άμεσα κι άσχημα. Δημοσίεψε σειρά από δημόσιες κατηγόριες συμπεριλαμβανομένης κι εκείνης για κομμουνιστική δράση και συμπάθεια, -πράμα πολύ σοβαρό τότε. Αυτό φυσικά είχε αποτέλεσμα να χαθεί όλη η αίγλη πάνωθέ της και να διακοπεί κι η συμφωνία με τις παραστάσεις, καθώς της αφαιρέθηκε η άδεια εργασίας που της είχε προσφερθεί. Βλέπετε, δεν ήτανε πια Aμερικανίδα υπήκοος κι άρα έπρεπε να ‘χει άδεια εργασίας. Η Ζοζεφίν t’ ακυρώνει όλα κι επιστρέφει στη Γαλλία εσπευσμένα. Χρειάστηκε να περάσει ολάκερη 10ετία για να της επιτραπεί ξανά η είσοδος στις ΗΠΑ!
Το 1966 ο ίδιος ο Φιντέλ τη προσκαλεί να δώσει παράσταση στο Teatro Musical de La Habana, στην Αβάνα της Κούβα, για τους εορτασμούς της 7ς επετείου της Επανάστασης. Η εκπληκτική της παράσταση εκεί τον Απρίλη, έσπασε κάθε ρεκόρ θεατών. Το 1968 προσκλήθηκε στη Γιουγκοσλαυία κι έδωσε παραστάσεις στο Βελιγράδι και στα Σκόπια. Εδώ θα διακόψω τον ρου τούτης της διήγησης, που αφορά στα καλλιτεχνικά κι ηρωικά της, για να γυρίσω λίγο πίσω και να πιάσω και μιαν άλλη μεγαλειώδη δραστηριότητά της, και θα επανέλθω πάλι εδώ, προς το τέλος αυτού του πονήματος!
Παρόλο που η βάση της ήτανε στη Γαλλία πλέον, η Ζοζεφίν υποστήριξε το Αμερικανικό Κίνημα Για Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, που ξεκίνησε στα μέσα της 10ετίας του ’50. Όταν έκανε κείνο το περιλάλητο ταξίδι στις ΗΠΑ με τον τότε σύζυγό της Τζο, που προανέφερα, αρνήθηκε κατηγορηματικά να κλείσει δωμάτιο σε 36 (!!!) ξενοδοχεία εξαιτίας των φυλετικών διακρίσεών τους. Ήτανε τόσο τσατισμένη απ’ αυτό που έγραψε πολλά άρθρα σχετικά και στις περιοδείες της προς το Νότο (!!!) έδωσε μια διάλεξη στο Πανεπιστήμιο Φισκ, ένα πάππου προς πάππου, μαύρο κολλέγιο στο Νάσβιλ του Τενεσή, με θέμα: Γαλλία, Νότιος Αφρική & Η Φυλετική Ισότητα Στη Γαλλία. Αρνήθηκε να δώσει παράσταση σε κοινά που υποστηρίζαν αυτές τις φυλετικές διακρίσεις αν και της προσφέρθηκαν 10 χιλιάρικα από ένα κλαμπ στο Μαϊάμι. Η επιμονή της για μικτό κοινό, τη βοήθησε να δώσει μιαν ακόμα όμορφη παράσταση στο Λας Βέγκας της Νεβάδα. Μετά απ’ αυτό, άρχισε να λαμβάνει απειλητικά τηλεφωνήματα από ανθρώπους της Κου Κλουξ Κλαν, αλλά παρ’ όλ’ αυτά, δήλωνε δημόσια πως δεν τους φοβάται! Επανερχόμαστε στο 1951 και στο περιστατικό του Στορκ. Η φάση ξεκίνησε γιατί ο σερβιτόρος του, Sherman Billingsley, αρνήθηκε να τη σερβίρει. Η ηθοποιός Γκρέης Κέλλι που έτυχε να βρίσκεται κει, έσπευσε γρήγορα, τη πήρε απ’ το χέρι και μ’ όλη της τη παρέα βγήκαν έξω, φωνάζοντας πως δε θα ξαναπατούσε το πόδι της εκεί μέσα (ωστόσο επέστρεψε 5 χρόνια μετά μαζί με τον Πρίγκηπα Ρενιέ του Μονακό). Οι 2 γυναίκες, εξ αιτίας αυτού, γίνανε φίλες, πράμα πολύ σημαντικό για τη συνέχεια της ιστορίας και θυμηθείτε το!
Η Ζοζεφίν συνεργάστηκε, όπως ανέφερα και με την NAACP κι η φήμη της αυτή σα σταυροφόρος, της χάρισε μιαν ολάκερη μέρα δική της: Η Κυριακή 20 Μάη 1951 κηρύχτηκε από τη NAACP ως “Ημέρα Ζοζεφίν Μπέηκερ” κι ο νικητής του Νόμπελ Ειρήνης Dr. Ralph Bunche, την έκανε επίτιμο ισόβιο μέλος τηςNAACP. Αυτή η μεγάλη τιμή την όπλισε με ακόμα μεγαλύτερη ορμή και θάρρος. Τη ντόπαρε κυριολεκτικά και ξεκίνησε μια σταυροφορία για το “Save Willie McGee” λόγω της καταδίκης του το 1948, που ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου έναν επιπλοποιό στο Τρέντον του Νιου Τζέρσι. Αυτό είχεν αρνητικό αποτέλεσμα, να την αποφεύγουν οι μαύροι, λόγω φόβου, μη θεωρηθούν ύποπτοι συνωμοσίας. Σου λέει, εντάξει, αυτή είναι ξένη, είναι γνωστή, είναι καλλιτέχνιδα, δεν την αγγίζουν, αλλά μπορούνε ν’ αγγίξουνε θαυμάσια, κείνους που τη προσεγγίζουνε κι αυτό ίσως βλάψει τον απώτερο Σκοπό!
Το Μάρτη του 1963 μίλησε στην Ουάσιγκτον, στο πλευρό του Αιδεσιμότατου Μάρτιν Λούθερ Κινγκ κι ήταν η μόνη γυναίκα ομιλήτρια. Φορώντας τη στολή της Ελεύθερης Γαλλίας φωτογραφίζεται κι αφήνει να τη ζωγραφίσουν με το Μετάλλιο Της Λεγεώνας Της Τιμής, σύστηνει τις Rosa Parks & Daisy Bates, 2 γυναίκες από το Κίνημα Μαύρων Γυναικών Για Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα κι αυτές βγάζουν ένα σύντομο λόγο! Χρόνια μετά, όταν δολοφονήθηκε ο Κινγκ, η χήρα του Κορέττα Σκότ Κινγκ, προσέγγισε τη Ζοζεφίν στην Ολλανδία με τη πρόταση, ν’ αναλάβει κείνη την ηγεσία, στη θέση του χαμένου ηγέτη του κινήματος. Μετά από πολλών ημερών σκέψη, αρνήθηκε τη θέση, απαντώντας της πως “τα παιδιά της ήτανε πολύ μικρά για να χάσουνε τη μαμά τους“!
Η Ζοζεφίν έκανε 4 γάμους. Ένας από τους γιούς της τηνε περιέγραψε σαν αμφιφυλόφιλη δεδομένου πως είχε σχέσεις με άντρες και γυναίκες, -μεταξύ άλλων τη Mεξικανή ζωγράφο Φρίντα Κάλο. Τους 2 πρώτους τους έχω ήδη αναφέρει, τους έκανε όταν ήτανε πιτσιρίκα και στις ΗΠΑ, ο 3ος ήταν με το Γάλλο για να πάρει την υπηκοότητα κι ο 4ος ήταν αυτός που χάλασε κι έχασε το σπίτι της. Τώρα να πω 2 λόγια για τον καθένα, καθώς και μερικά… κουτσομπολιά. Ο 1ος υπήρξε πολύ δυστυχισμένος γάμος και πώς να μην ήτανε, τη στιγμή που η Φρίντα τότε ήταν μόλις 13 ετών. Χωρίσαν πολύ σύντομα. Ο 2ος της έδωσε το ψευδώνυμο γιατί επί της εποχής του ήτανε που το άστρο της άρχισε να της χαμογελά. Υπήρξε κι αυτός σχετικά σύντομος. Το 1925, είχε και τον ατζέντη της, αλλά ξεκίνησε και μιαν εξωσυζυγική σχέση με το Γάλλο διάσημο συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων, Ζωρζ Σιμενόν. Το 1937 παντρεύεται τον 3ο στη παρέα Ζαν Λιόν για να πάρει την υπηκοότητα, και το 1940 χωρίζουν, -ο Ζαν πέθανε το 1957 από την ισπανική γρίππη. Το 1947 παντρεύτηκε τον Μπουγιόν, τον συνθέτη και μαέστρο αλλά 2 χρόνια μετά χώρισε και μ’ αυτόν. Μετά τα ‘μπλεξε με τον καλλιτέχνη Robert Brady, για κανά χρόνο κι είχε κι άλλες περιπέτειες αλλά δε θέλησε να παντρευτεί ξανά
_________________
Τώρα φτάνουμε στο αγαπημένο μου κομμάτι αυτής της ιστορίας. Πρέπει να σας πω, πως αυτά κι άλλα καλύτερα ακόμα, τα ‘χα διαβάσει όντας έφηβος σ’ ένα άρθρο θαυμάσιο, στο περιοδικό ΓΥΝΑΙΚΑ -για όποιους κι όποιες το θυμούνται δηλαδή. Θα μου πείτε, κοτζάμ άντρας τη αυτό διάβαζες; Μπορώ να απαντήσω άνετα πως λάτρευα το διάβασμα παιδιόθεν, γενικά, ό,τι μου ‘πεφτε στο χέρι το διάβαζα. Το συγκεκριμένο περιοδικό το διάβαζα για πολλούς λόγους: α) είχε θαυμάσια άρθρα, κι όχι μόνο για το… ιερό μα άγνωστό μου “τέρας” τη γυναίκα, αλλά και για το κάθε τι. β) είχε καταπληκτικά διηγήματα. Εκεί διάβασα το καταπληκτικό της Κάθριν Μάνσφηλντ, διήγημα, Μακαριότητα και τώρα κοσμεί το Στέκι κι αυτό κι η ίδια η ζωή της. γ) είχε και μερικές φωτογραφίες με γυμνά στήθη γυναικών και δε ντρέπομαι να το πω, μου αρέσανε πολύ. Μη ξεχνάμε, ήμουν έφηβος και μεγάλωσα σε σπίτι μακρυά από κατοικημένη περιοχή. Εκεί λοιπόν είχα διαβάσει για τη ζωή της κι είχα δακρύσει. Δυστυχώς το περιοδικό έκλεισε ως γνωστόν προ αμνημονεύτων κι η μνήμη δε βοηθούσε κι έτσι όταν ξεκίνησα να φτιάχνω τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ αυτήν εδώ είχα αρχικά στο νου μου. Σκέφτηκα, τώρα με το δίκτυο, με τη ταχύτητα, με το γκουγκλ κλπ, πως θα βρω στοιχεία να ξαναστήσω όσο μπορώ καλλίτερα κι εκείνο το άρθρο. Δυστυχώς μέχρι πριν λίγο καιρό δεν εύρισκα κάτι κι όταν βρήκα επιτέλους όρμηξα μετά μανίας. Βέβαια δε πρόκαμα τη γιορτή της Γυναίκας, αλλά αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο σε κείνη.
Τέλος της παρένθεσης και πάμε παρακάτω.
________________
Όταν ασχολιόταν με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, η αγαπημένη Μαύρη Αφροδίτη, ξεκίνησε να υιοθετεί παιδάκια!!! Κατά τη διάρκεια της καριέρας της κατάφερε να σχηματίσει μιαν οικογένεια, να δώσει μιαν αγκαλιά και τη χαμένη στοργή, σε ορφανά μικρά αγγελάκια. Ίσως το ότι δε κατάφερε να κάνει δικά της την ώθησε, ίσως την ώθησε η μεγάλη κι ευαίσθητη καρδιά της, πάντως, ούτε λίγο, ούτε πολύ, υιοθέτησε 12 (!!!!!) παιδάκια, από διάφορες φυλές και καταγωγές, σχηματίζοντας όπως έλεγε χαμογελαστή, την Οικογένεια Του Ουράνιου Τόξου (The Rainbow Tribe)! 2 κόρες, μια Γαλλίδα τη Μαριάν, μια μαροκινή Στελίνα, και 10 γιούς, έναν κορεάτη Ζανό, ένα γιαπωνεζάκι Άκιο, ένα κολομβιανό Λουίς, ένα φινλανδό Γιάρι, 2 γαλλάκια Ζαν-Κλοντ & Νοέλ, ένα εβραιόπουλο του Ισραήλ Μοϊζέ, έναν αλγερινό Μπραχίμ, έναν ιβοριανό Κόφι, κι ένα βενεζουελανό Μάρα. (Ρε παιδιά, να τα γράψω κουράστηκα, πόσο μάλλον αυτή που τα μεγάλωσε!!!).
Το Σπίτι-Κάστρο-Αγκαλιά, της Μαμάς-Ζοζεφίν
Για κάποιο διάστημα ζούσε μαζί τους στον πύργο του Dordogne, με πολύ προσωπικό και με τον 4ο σύζυγό της Μπουγιόν. Ο γάμος κατέρρευσε όταν η Τζοτζεφίν υιοθέτησε το 11ο παιδί της κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, ή μάλλον όχι, -να ‘μαστε δίκαιοι- το σπίτι χάθηκε όχι τόσον από το διαζύγιο, αλλά από το μόνον ίσως ελάττωμα που ‘χε αυτή η τεράστια γυναίκα: αδυναμία διαχείρισης οικονομικών. Το πολύ προσωπικό, τα πολλά παιδιά, τα πολλά αλόγιστα έξοδα, η σπάταλη ζωή που ζούσε αυτή η γελαστή θεά, είχανε κυρίως αυτό το αποτέλεσμα. Χάθηκε το σπίτι, κατασχέθηκε για χρέη. Αυτό τη κλόνισε. Όμως στιγμή δε σκέφτηκε να παρατήσει τα παιδάκια. Σκέφτηκε πως τώρα έπρεπε απλώς να δουλέψει σκληρότερα και να ζητήσει και βοήθεια. Υπήρξαν άνθρωποι που τη στηρίξανε και πρώτη και καλλίτερη η Πριγκήπισσα Γκρέης, η φίλη από το Στορκ, θυμάστε; Της προσέφερε διαμέρισμα, τη χρηματοδότησε, τη βοηθήσε, της στάθηκε.
Άφιξη της Μαμάς-Ζοζεφίν, από μιαν ακόμα υιοθεσία
Το μόνο… κακό απ’ αυτό το ελάττωμά της, ήτανε πως έπρεπε να συνεχίσει να δουλεύει, σε ηλικίες που άλλες σταρ θα ‘χαν αράξει στο καναπέ ν’ απολαμβάνουνε τα κεκτημένα, αλλά δε την ένοιαζε! Έπαιρνε αγάπη από το κοινό κι ας μην ήτανε πια η πανέμορφη θεά, η κρεολή Αφροδίτη, το μαύρο μαργαριτάρι είχε θολώσει πλέον αλλά, ο κόσμος, ο κόσμος τη λάτρευε, και πώς να μην άλλωστε; Τα επόμενα λίγα, επ’ αυτού, τα εγκαλώ από τη μνήμη μου, δεν είναι πολλά άλλωστε. Χρειάστηκε να τη νουθετήσουνε στο να περιορίσει τα έξοδά της κι υποσχέθηκε να συμμορφωθεί, αλλά δε το κατάφερε κι εντελώς. Θυμάμαι πάντως να λέει πως τα παιδιά μου δε θα στερηθούνε τίποτα, θα δουλέψω σκληρά και θα τα καταφέρουμε! Η αλήθεια είναι πάντως πως χωρίς έξωθεν βοήθεια δε θα τα κατάφερνε.
Το “Ουράνιο Τόξο” στην ΑΓΚΑΛΙΑ της Μαμάς-Ζοζεφίν
Εδώ θα συμπληρώσω κάτι που το χρωστώ από τη 1η παράγραφο. Στα αρχεία του ληξιαρχείου του Σεντ Λούις αναφέρονται όλα όσα είπα, περί της νεγρούλας που έφτασε γκαστρωμένη σε νοσοκομείο λευκών κι έγινε δεκτή. Πατέρας δηλώθηκε ο Κάρσον αλλά δεν ήταν αυτός, ειδάλλως ποιος λόγος να μη της δώσει το όνομά του; Έπειτα είναι και το άλλο: πως 2 νέγροι πίσσα μαύροι κάνανε κόρη κρεολή; Λοιπόν η φήμη λέει πως όταν η Κάρι δούλευε σε μια λευκή οικογένεια σα βοηθός υπηρεσίας, έμεινε έγκυος από ένα λευκό… “Αφέντη” κι αυτός ως φαίνεται την αγαπούσε ή φοβήθηκε το σούσουρο, έτσι κάλυψε το θέμα αποδοχής της στο μαιευτήριο. Όμως δε μαθεύτηκε ποτέ το ποιος ήταν, κι ούτε θα το μάθουμε ποτέ. Η Τζότζεφιν ρωτούσε τη μάνα της συχνά για το μυστήριο αυτό, αλλά ποτέ δε πήρε απάντηση! Η Κάρι πήρε το μυστικό στον τάφο κι ίσως ήτανε κι αυτός ο λόγος που η ίδια ήθελε να δώσει οικογένεια σε όσο πιο πολλά παιδάκια μπορούσε. Τώρα θα συνεχίσω το χρονολογικό ρου της ιστορίας που ‘χα διακόψει εκεί κοντά στο 1968.
Το “Ουράνιο Τόξο” στο τραπέζι της Μαμάς-Ζοζεφίν
Η Ζοζεφίν επέστρεψε λόγω ανάγκης (έχασε το σπίτι λόγω απλήρωτων χρεών) στο σανίδι το 1968, κι εμφανίστηκε στο Ολυμπιά του Παρισιού, στο Βελιγράδι και στο Κάρνεγκι Χολ το 1973 κι όλος ο κόσμος δε σταμάτησε να επευφημεί, να παραληρεί. Την επόμενη χρονιά εμφανίστηκε στο Royal Variety Performance και στο Gala du Cirque στο Παρίσι (1974). Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε σε μιαν αναδρομική παράσταση, “Η Ζοζεφίν Γιορτάζει 50 Χρόνια” στο Μπομπινό του Παρισιού, στις 8 Απρίλη. Το άρθρο που χρηματοδοτούσε ο πρίγκηπας Ρενιέ, η πριγκήπισσα Γκρέης κι η Τζάκι Ωνάση, ήτανε γεμάτο με διθυράμβους για την 70άχρονη Ζοζεφίν, η ζήτηση των θέσεων ήτανε τέτοια, που έπρεπε να βάλουνε πρόσθετες, πλαστικές, πτυσσόμενες καρέκλες, για να μπορέσει να καθίσει ο κόσμος! Μεταξύ των θεατών ήτανε: Σοφία Λόρεν, Μικ Τζάγκερ, Σίρλεη Μπάσι, Νταϊάνα Ρος, Λίζα Μινέλλι κι άλλοι πολλοί. Η παράσταση έγινε, η καημένη η γιαγιούλα στάθηκε μια χαρά και στο τέλος της, ένα πλατύ αγνό χαμόγελο φώτιζε το προσωπάκι της. Είχε πετύχει αυτό που λαχταρούσε κι είχε ίσως κουραστεί λιγουλάκι…
Τέσσερις μέρες αργότερα τη βρήκανε να κοιμάται ειρηνικά στο κρεβάτι της, ενώ γύρω της ένα μάτσο περιοδικά κι εφημερίδες, όλα γυρισμένα στους επαίνους για τη παράστασή της. Το χαμόγελο δεν είχε φύγει παρόλο που ήτανε σε κώμα. Τη τρέξανε στο νοσοκομείο αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Είχε πάθει εγκεφαλική αιμορραγία κι η τεράστια αυτή χρυσή καρδιά σταμάτησε να χτυπά οριστικά στις 12 Απρίλη του 1975, σε ηλικία 69 ετών!
Πριν πεθάνει είχεν ασπαστεί τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία κι έτσι έλαβε μια πλήρη κηδεία με όλες τις τιμές στο ναό L’Église de la Madeleine. Ήταν η μόνη μη Γαλλίδα κι η μόνη γεννημένη Αμερικανίδα, που έλαβε ποτέ Γαλλικές στρατιωτικές τιμές στη κηδεία της κι ήτανε παράλληλα κι αφορμή για μια τεράστια πομπή. Η ταφή της έγινε στο Κοιμητήριο Του Μονακό.
Η Πλατεία Ζοζεφίν Μπέηκερ στο Montparnasse Quarter, στο Παρίσι πήρε τ’ όνομά της. Στο St. Louis Walk of Fame μπήκε το όνομά της στις 29 Μάρτη 1995 και στη Hall of Famous Missourians. Το 2015 το όνομά της μπήκε στο Legacy Walk κι η Piscine Joséphine Baker, μια πισίνα κολύμβησης στο Seine στο Παρίσι, ονομάστηκε για κείνην. Το 2014 ο Darren Royston, ιστορικός χοροδιδάσκαλος στο RADA, γράφοντας στο ΒΒC Magazine είπε πως η Μπέηκερ ήταν η Μπιγιονσέ της εποχής της καθώς επίσης και πως έφερε το τσάρλεστον στη Βρεττανία.
Το Άγαλμα της Μητρότητας, εμπνευσμένο από τη Ζοζεφίν
Δυο από τους γιους της, ο Ζαν-Κλοντ κι ο Γιάρι μεγάλωσαν και διατηρούν ένα ρεστωράν το Chez Josephine on Theatre Row, 42nd Street, New York City. Το Σατώ Ντε Μιλάντ, το σπίτι όπου η Μπέηκερ μεγάλωσε τα παιδιά της, κοντά στο Sarlat στην Dordogne, είναι ανοιχτό για το κοινό και παρουσιάζει ρούχα κι ενδυμασίες των παραστάσεών της, μεταξύ αυτών φυσικά κι η περιλάλητη φουστίτσα-μπανάνα. Επίσης έχει πολλές οικογενειακές φωτογραφίες κι έγγραφα καθώς και το μετάλλιο της τιμής που κέρδισε με τη καρδιά της (κι όχι με το σπαθί της που λένε). Τα περισσότερα δωμάτια είναι ανοιχτά για το κοινό, υπνοδωμάτια, κούνιες που κοίμιζε τα παιδιά της, μια τεράστια κουζίνα και ένα μεγάαααααλο τραπέζι για να χωρά όοοολο το ουράνιο τόξο! Τα μπάνια έχουνε σχεδιαστεί σε στυλ Αρτ Ντεκό, αλλά τα περισσότερα δωμάτια κρατήσανε το παλιό γαλλικό στυλ των πύργων.
Η Μπέηκερ συνεχίζει να επηρεάζει ακόμα κι έναν αιώνα μετά τη γέννησή της. Το 2003 η Αντζελίνα Τζολί είπε σε μια συνέντευξή της πως εκείνη την ενέπνευσε να ξεκινήσει τις υιοθεσίες, ώστε να σχηματίσει κι εκείνη ένα μοντέλο παρόμοιας οικογένειας. Η Μπιγιονσέ χόρεψε τον “Άγριο Χορό” με το κοστούμι της μπανάνας, σε μια συναυλία Ροκ, στο Radio City Music Hall, τον Σεπτέμβρη του 2006. Τέλος, στα 110 χρόνια από τη γέννησή της το περιοδικό Βογκ αναφέρει σε άρθρο του πως ο περίφημος αυτός χορός της μπανάνας κατάφερε να “χειριστεί έξοχα τη λευκή αρσενική φαντασία και πως ριζικά επαναπροσδιόρισε τις έννοιες φυλής και φύλου, μέσα από το στυλ και τις εκφάνσεις του, μ’ ένα τρόπο που συνεχίζει να απηχεί σε όλη τη μόδα και τη μουσική σήμερα, από τη Πράντα, μέχρι τη Μπιγιονσέ“
