Βιογραφικό
H Χίλμα Αφ Κλιντ (Hilma af Klint, 26 Οκτώβρη 1862 – 21 Οκτώβρη 1944) ήτανε Σουηδή καλλιτέχνις και μυστικιστής που οι πίνακές της θεωρούνται από τα πρώτα αφηρημένα έργα γνωστά στην ιστορία της δυτικής τέχνης. Σημαντικό μέρος του έργου της προηγείται των πρώτων καθαρά αφηρημένων συνθέσεων των Kandinsky, Malevich και Mondrian. Ανήκε σε ομάδα που ονομαζόταν Οι Πέντε, αποτελούμενη από κύκλο γυναικών εμπνευσμένων από τη Θεοσοφία, που μοιράζονταν τη πίστη στη σημασία της προσπάθειας επαφής με τους λεγόμενους Υψηλούς Δασκάλους -συχνά μέσω σεάνς. Οι πίνακές της, που μερικές φορές μοιάζουν με διαγράμματα, ήταν οπτική αναπαράσταση σύνθετων πνευματικών ιδεών.
Η Hilma ήταν το 4ο παιδί της Mathilda Sonntag και του καπετάνιου Victor af Klint, Σουηδού ναυτικού διοικητή και περνούσε τα καλοκαίρια με την οικογένειά της στο αρχοντικό τους, Hanmora, στο νησί Adelsö στη λίμνη Mälaren. Σ’ αυτό το ειδυλλιακό περιβάλλον ήρθε σε επαφή με τη φύση σε πρώιμο στάδιο της ζωής της και μια βαθειά σχέση με τις φυσικές μορφές έμελλε ν’ αποτελέσει έμπνευση για το έργο της. Αργότερα στη ζωή της, έζησε μόνιμα στο Munsö, ένα νησί δίπλα στο Adelsö. Από την οικογένειά της, κληρονόμησε μεγάλο ενδιαφέρον για τα μαθηματικά και τη βοτανική. Έδειξε μια πρώιμη ικανότητα στις εικαστικές τέχνες κι, αφού η οικογένεια μετακόμισε στη Στοκχόλμη, σπούδασε στη Tekniska skolan (τώρα Konstfack) στη Στοκχόλμη, όπου έμαθε προσωπογραφία και ζωγραφική τοπίου.
Έγινε δεκτή στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών στα 20. Μεταξύ 1882-87 σπούδασε κυρίως σχέδιο, ζωγραφική πορτραίτων, βοτανικά σχέδια και ζωγραφική τοπίου. Αποφοίτησε με άριστα και της δόθηκε υποτροφία με τη μορφή ενός στούντιο στο Atelier Building (Ateljébyggnaden), που ανήκει στην Ακαδημία Καλών Τεχνών μεταξύ Hamngatan και Kungsträdgården στο κέντρο της Στοκχόλμης. Αυτός ήταν ο κύριος πολιτιστικός κόμβος στη σουηδική πρωτεύουσα κείνη την εποχή. Στο ίδιο κτίριο στεγάζονταν επίσης το Blanch’s Café και η Blanch’s Art Gallery, όπου υπήρχε σύγκρουση μεταξύ της συμβατικής καλλιτεχνικής άποψης της Ακαδημίας Καλών Τεχνών και του αντιπολιτευτικού κινήματος της Art Society (Konstnärsförbundet), εμπνευσμένο από τους Γάλλους ζωγράφους plein air. Άρχισε να εργάζεται εκεί, κερδίζοντας αναγνώριση για τα τοπία, τα βοτανικά σχέδια και τα πορτραίτα της.
Η συμβατική ζωγραφική της έγινε πηγή του εισοδήματός της, αλλά το έργο ζωής της παρέμεινε αρκετά ξεχωριστή πρακτική. Το 1880 πέθανε η μικρότερη αδελφή της Ερμίνα κι αυτή τη στιγμή άρχισε να αναπτύσσεται η πνευματική διάσταση της ζωής της. Το ενδιαφέρον της για την αφαίρεση και τον συμβολισμό προήλθε από τη συμμετοχή στον πνευματισμό, πολύ στη μόδα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αι.. Τα πειράματά της στη πνευματική έρευνα ξεκίνησαν το 1879. Άρχισε να ενδιαφέρεται για τη Θεοσοφία της Μαντάμ Μπλαβάτσκυ και τη φιλοσοφία του Christian Rosencreutz. Το 1908 γνώρισε τον Rudolf Steiner, ιδρυτή της Ανθρωποσοφικής Εταιρείας, που επισκεπτόταν τη Στοκχόλμη. Ο Στάινερ την εισήγαγε στις δικές του θεωρίες σχετικά με τις τέχνες και θα είχε κάποια επιρροή στους πίνακές της αργότερα στη ζωή της. Αρκετά χρόνια μετά, το 1920, τον συνάντησε ξανά στο Goetheanum στο Dornach της Ελβετίας, την έδρα της Ανθρωποσοφικής Εταιρείας. Μεταξύ 1921 και 1930 πέρασε μεγάλες περιόδους στο Goetheanum.
Το έργο της μπορεί να γίνει κατανοητό στο ευρύτερο πλαίσιο της μοντερνιστικής αναζήτησης νέων μορφών σε καλλιτεχνικά, πνευματικά, πολιτικά και επιστημονικά συστήματα στις αρχές του 20ού αι.. Υπήρξε παρόμοιο ενδιαφέρον για τη πνευματικότητα από άλλους καλλιτέχνες στην ίδια περίοδο, συμπεριλαμβανομένων των Wassily Kandinsky, Piet Mondrian, Kazimir Malevich, Fidus και των Γάλλων Nabis, που πολλοί, όπως η ίδια, εμπνεύστηκαν από το Θεοσοφικό Κίνημα. Τα έργα της είναι κυρίως πνευματικά και το καλλιτεχνικό της έργο είναι συνέπεια αυτού. Ένιωθε ότι το αφηρημένο έργο και το νόημα μέσα της ήτανε τόσο πρωτοποριακά που ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος να το δει και ευχήθηκε το έργο να παραμείνει αόρατο για 20 χρόνια μετά το θάνατό της.
Στην Ακαδημία Καλών Τεχνών γνώρισε την Anna Cassel, τη 1η από τις 4 γυναίκες με τις οποίες αργότερα συνεργάστηκε στο The Five (De Fem), ομάδα καλλιτεχνών που μοιράστηκαν τις ιδέες της. Τα άλλα μέλη ήταν η Cornelia Cederberg, η Sigrid Hedman κι η Mathilda Nilsson. Ξεκίνησαν τη σύνδεσή τους ως μέλη της Εταιρείας Edelweiss, που αγκάλιασε συνδυασμό των Θεοσοφικών διδασκαλιών της Έλενας Μπλαβάτσκυ και του πνευματισμού. Κι οι Πέντε ενδιαφέρονταν για τις παραφυσικές και τακτικά οργανωμένες πνευματιστικές σεάνς. Άνοιγαν κάθε συνάντηση με προσευχή, ακολουθούμενη από διαλογισμό, χριστιανικό κήρυγμα κι ανασκόπηση κι ανάλυση ενός κειμένου από τη Καινή Διαθήκη. Θ’ ακολουθούσε η σεάνς. Κατέγραψαν σε βιβλίο εντελώς νέο σύστημα μυστικιστικής σκέψης, με τη μορφή μηνυμάτων από ανώτερα πνεύματα που ονομάζονται Οι Ανώτεροι Δάσκαλοι (Höga Mästare). Ένας, ο Γκρέγκορ, ανακοίνωσε: “Όλη η γνώση που δεν είναι των αισθήσεων, ούτε της διάνοιας, ούτε της καρδιάς, αλλά είναι η ιδιότητα που ανήκει αποκλειστικά στη βαθύτερη πτυχή της ύπαρξής σας… τη γνώση του πνεύματός σου“.
Μέσα από τη δουλειά της με τους Πέντε, δημιούργησε πειραματικό αυτόματο σχέδιο ήδη από το 1896, οδηγώντας τη προς εφευρετική γεωμετρική οπτική γλώσσα ικανή να συλλάβει αόρατες δυνάμεις του εσωτερικού και του εξωτερικού κόσμου. Εξερεύνησε τις παγκόσμιες θρησκείες, τα άτομα και τον κόσμο των φυτών κι έγραψε εκτενώς για τις ανακαλύψεις της. Δημιούργησε μεταφορές για να εκφράσει τα μηνύματα που λάμβανε από τους Ανώτερους Δασκάλους, τα πνεύματα που η καλλιτέχνις πίστευε ότι τη χρησιμοποιούσαν ως αγωγό. Καθώς εξοικειώθηκε πιότερο μ’ αυτή τη μορφή έκφρασης, της ανατέθηκε από τους Ανώτατους Δασκάλους να δημιουργήσει τους πίνακες για τον Ναό – ωστόσο ποτέ δε κατάλαβε σε τι αναφερόταν αυτό. Ένιωθε ότι κατευθυνόταν από δύναμη που θα καθοδηγούσε κυριολεκτικά το χέρι της. Έγραψε στο σημειωματάριό της:
“Οι εικόνες ζωγραφίστηκαν απευθείας μέσα από μένα, χωρίς προκαταρκτικά σχέδια και με μεγάλη δύναμη. Δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να απεικονίζουν οι πίνακες. Παρ ‘όλα αυτά, δούλεψα γρήγορα και σίγουρα, χωρίς να αλλάξω ούτε μια πινελιά“.
Το 1906, σε ηλικία 44 ετών, ζωγράφισε τη 1η της σειρά αφηρημένων πινάκων. Oι εργασίες για το Ναό δημιουργήθηκαν μεταξύ 1906-15, πραγματοποιήθηκαν σε 2 φάσεις με διακοπή μεταξύ 1908-12. Καθώς ανακάλυψε τη νέα της μορφή οπτικής έκφρασης, ανέπτυξε νέα καλλιτεχνική γλώσσα. Η ζωγραφική της έγινε πιο αυτόνομη και πιο σκόπιμη. Η πνευματική θα συνέχιζε να ‘ναι η κύρια πηγή δημιουργικότητας σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή της. Η συλλογή για το Ναό είναι 196 πίνακες, ομαδοποιημένοι σε διάφορες υποσειρές. Οι σημαντικότεροι πίνακες, που χρονολογούνται από το 1907, είναι εξαιρετικά μεγάλοι: κάθε πίνακας έχει διαστάσεις περίπου 240 x 320 εκ. Αυτή η σειρά, που ονομάζεται The Ten Larges, περιγράφει τις διαφορετικές φάσεις της ζωής, απ’ τη πρώιμη παιδική ηλικία ως το γήρας. Πέρα από τον διαγραμματικό σκοπό τους, οι πίνακες έχουνε φρεσκάδα και σύγχρονη αισθητική διστακτικής γραμμής και βιαστικά αποτυπωμένης εικόνας: κατακερματισμένος κύκλος, έλικα διχοτομημένη και χωρισμένη σε φάσμα ελαφρώς ζωγραφισμένων χρωμάτων. Ο καλλιτεχνικός κόσμος της είναι εμποτισμένος με σύμβολα, γράμματα και λέξεις. Οι πίνακες συχνά απεικονίζουνε συμμετρικές δυαδικότητες ή αμοιβαιότητες: πάνω και κάτω, μέσα κι έξω, γήινα κι εσωτερικά, αρσενικά και θηλυκά, καλά και κακά. Η επιλογή χρώματος είναι μεταφορική: το μπλε αντιπροσωπεύει το γυναικείο πνεύμα, το κίτρινο το αρσενικό και το ροζ / κόκκινο τη σωματική / πνευματική αγάπη. Ο Κύκνος και Το Περιστέρι, ονόματα 2 σειρών Πινάκων για το Ναό, είναι επίσης συμβολικά, αντιπροσωπεύοντας αντίστοιχα την υπέρβαση και την αγάπη. Κατανοητοί ως πύλες σε άλλες διαστάσεις, οι πίνακές της απαιτούν ερμηνεία σε αφηγηματικό, εσωτερικό και καλλιτεχνικό επίπεδο, ενώ προκαλούν αρχέγονη γεωμετρία κι ανθρωπιστικά μοτίβα.
Όταν ολοκλήρωσε τις εργασίες για τον Ναό, η πνευματική καθοδήγηση τελείωσε. Ωστόσο, συνέχισε να ασχολείται με την αφηρημένη ζωγραφική, ανεξάρτητη πλέον από οποιαδήποτε εξωτερική επιρροή. Οι πίνακες για το Ναό ήταν κυρίως ελαιογραφίες, αλλά τώρα χρησιμοποιούσε και ακουαρέλες. Οι μεταγενέστεροι πίνακές της είναι σημαντικά μικρότεροι σε μέγεθος. Ζωγράφισε, μεταξύ άλλων, σειρά που απεικονίζει τις απόψεις διαφορετικών θρησκειών σε διάφορα στάδια της ιστορίας, καθώς και αναπαραστάσεις της δυαδικότητας μεταξύ του φυσικού όντος και της ισοδυναμίας του σε εσωτερικό επίπεδο. Καθώς συνέχισε τη καλλιτεχνική κι εσωτερική της έρευνα, είναι δυνατόν να αντιληφθούμε ορισμένη έμπνευση από τις καλλιτεχνικές θεωρίες που αναπτύχθηκαν από την Ανθρωποσοφική Εταιρεία από το 1920 και μετά. Μες απ’ τη ζωή της, προσπαθούσε να κατανοήσει τα μυστήρια που είχε έρθει σ’ επαφή μέσω της δουλειάς της. Δημιούργησε περισσότερα από 150 σημειωματάρια με τις σκέψεις και τις μελέτες της.
Το 1908 συνάντησε το Rudolf Steiner 1η φορά. Από τις λίγες επιστολές που είχαν απομείνει, ζήτησε από τον Στάινερ να την επισκεφθεί στη Στοκχόλμη και να δει το τελικό μέρος της σειράς Πίνακες για τον Ναό, 111 πίνακες συνολικά. Ο Στάινερ είδε τους πίνακες, αλλά ως επί το πλείστον δεν εντυπωσιάστηκε, δηλώνοντας ότι ο τρόπος εργασίας της ήταν ακατάλληλος για θεόσοφο. Σύμφωνα με την Ε.Π.Μπλαβάτσκυ, το μέντιουμ ήταν ελαττωματική πρακτική, οδηγώντας τους μύστες του στο λάθος μονοπάτι του αποκρυφισμού και της μαύρης μαγείας. Όμως, στη διάρκεια της συνάντησής τους, ο Στάινερ δήλωσε ότι οι σύγχρονοί της δεν θα ήταν σε θέση να δεχτούν και να κατανοήσουν τους πίνακές της και θα χρειαστούν άλλα 50 χρόνια για να τους αποκρυπτογραφήσουν. Απ’ όλους τους πίνακες που του παρουσιάστηκαν, έδωσε ιδιαίτερη προσοχή μόνο στην Ομάδα του Αρχέγονου Χάους, σημειώνοντας τους ως τους καλύτερους συμβολικά. Μετά τη συνάντηση, ήταν συντετριμμένη από την απάντησή τους και, προφανώς, σταμάτησε να ζωγραφίζει 4 χρόνια. Ο Στάινερ κράτησε φωτογραφίες μερικών από τα έργα τέχνης, μερικά απ’ αυτά ακόμη και χρωματισμένα στο χέρι. Αργότερα την ίδια χρονιά γνώρισε τον Kandinsky, που δεν είχε ακόμη έρθει στην αφηρημένη ζωγραφική. Μερικοί ιστορικοί τέχνης υποθέτουν ότι θα μπορούσε να έχει δει τις φωτογραφίες κι ίσως επηρεάστηκε απ’ αυτές, αναπτύσσοντας το δικό του αφηρημένο μονοπάτι.
Αργότερα στη ζωή της, πήρε την απόφαση να καταστρέψει όλη την αλληλογραφία της. Άφησε συλλογή με περισσότερους από 1200 πίνακες ζωγραφικής κι 125 ημερολόγια στον ανιψιό της, Erik af Klint. Μεταξύ των τελευταίων έργων της που έγιναν τη 10ετία του 1930, υπάρχουν 2 υδατογραφίες που προβλέπουν τα γεγονότα του Β’ ‘Παγκ. Πολ., με τίτλο The Blitz και The Fight in the Mediterranean.
Παρά τη δημοφιλή πεποίθηση ότι είχε επιλέξει να μην εκθέσει ποτέ τα αφηρημένα έργα της στη διάρκεια της ζωής της, τα τελευταία χρόνια ιστορικοί τέχνης όπως η Julia Voss έχουν αποκαλύψει στοιχεία ότι προσπάθησε να δείξει το έργο της. Γύρω στο 1920 στο Dornach της Ελβετίας, συνάντησε την Ολλανδή eurythmist Peggy Kloppers-Moltzer, που ήταν επίσης μέλος της Ανθρωποσοφικής Εταιρείας. Αργότερα, η καλλιτέχνης ταξίδεψε στο Άμστερνταμ, όπου μαζί με τη Kloppers συζήτησαν πιθανή έκθεση με συντάκτες του περιοδικού τέχνης κι αρχιτεκτονικής Wendingen. Αν κι οι συνομιλίες του Άμστερνταμ δεν ήταν επιτυχείς, τουλάχιστον έκθεση αφηρημένων έργων της πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο αρκετά χρόνια μετά, το 1928 στο Παγκόσμιο Συνέδριο για την Πνευματική Επιστήμη στο Λονδίνο, που η Kloppers ήταν μέλος της οργανωτικής επιτροπής. Αρχικά, αποκλείστηκε, αλλά μετά από επιμονή της Kloppers, προστέθηκε στη λίστα των συμμετεχόντων. Τον Ιούλιο του 1928, απέπλευσε από τη Στοκχόλμη στο Λονδίνο, μαζί με μερικούς από τους μεγάλους πίνακές της. Στη καρτ ποστάλ της προς την Anna Cassel (ανακαλύφθηκε μόλις το 2018) έγραψε ότι δεν ήταν μόνη στη διάρκεια αυτού του 4ήμερου ταξιδιού. Παρά το γεγονός ότι δεν έχει ονομάσει τον συνταξιδιώτη της, η Julia Voss προτείνει ότι πιθανότατα ήταν η Thomasine Andersson, παλιά φίλη από τις μέρες του De Fem. Η Voss προτείνει επίσης ότι είναι πιθανό ότι τα έργα να ήταν από τη σειρά Paintings for the Temple.
21 Οκτώβρη του 1944, η Hilma af Klint πέθανε στα 81 της στο Djursholm της Σουηδίας, μετά από τροχαίο ατύχημα. Είχε εκθέσει το έργο της μόνο λίγες φορές, ως επί το πλείστον σε πνευματικά συνέδρια και συγκεντρώσεις. Είναι θαμμένη στο Galärvarvskyrkogården στη Στοκχόλμη.
Η αφηρημένη τέχνη της ύστερης περιόδου της (1906-1920) εμβάθυνε στον συμβολισμό με συνδυασμό γεωμετρίας, παραστατικότητας, επιστημονικής έρευνας και θρησκευτικών πρακτικών. Οι μελέτες της για την οργανική ανάπτυξη, συμπεριλαμβανομένων των κοχυλιών και των λουλουδιών, τη βοήθησαν να απεικονίσει τη ζωή μέσα από ένα πνευματικό πρίσμα. Το προσωπικό ή χαρακτηριστικό της στυλ χαρακτηρίστηκε επίσης από εντυπώσεις από τις επιστημονικές ανακαλύψεις του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αι., καθώς κι επηρεασμένο από σύγχρονα πνευματικά κινήματα όπως η θεοσοφία κι η ανθρωποσοφία. Η ιδέα της υπέρβασης του φυσικού κόσμου και των περιορισμών της παραστατικής τέχνης είναι ορατή στους αφηρημένους πίνακές της.
Η συμβολική οπτική της γλώσσα έχει μια διατεταγμένη εξέλιξη που αντικατοπτρίζει τη κατανόησή της για πλέγματα, κύκλους, σπείρες και μορφές που μοιάζουν με πέταλα -μερικές φορές διαγραμματικές, μερικές φορές βιομορφικές. Οι πίνακές της διερεύνησαν επίσης τη διχοτόμηση του κόσμου. Σπειροειδείς μορφές εμφανίζονται συχνά στη τέχνη της, όπως συμβαίνει στα αυτόματα σχέδια της De Fem. Ενώ κάθε τέτοια γεωμετρική μορφή, σ’ αυτή τη περίπτωση, η σπείρα υποδηλώνει ανάπτυξη, πρόοδο κι εξέλιξη, οι επιλογές χρωμάτων είναι επίσης μεταφορικής φύσης. Ως από τις πρωτοφεμινίστριες καλλιτέχνιδες, το στυλ της αντιπροσωπεύει το μεγαλειώδες στη τέχνη.
Η Hilma af Klint δεν παντρεύτηκε ποτέ, έζησε μόνο με γυναίκες κι έδωσε προτεραιότητα στις βαθειές φιλίες μαζί τους. Δεν έχει αφήσει ημερολόγια, επιστολές ή φήμες για ρομαντικές σχέσεις. Αυτό οδήγησε σε σύγχρονες θεωρίες ότι ήταν queer ή συγκεκριμένα λεσβία, υποστηρίζοντας επιπλέον ότι οι πίνακες κι οι απόψεις της για το ανδρόγυνο και τη ρευστότητα των φύλων δείχνουν queer ευαισθησία, καθώς και συγκρίνοντας την απόφασή της να κρατήσει τη δουλειά της μυστική για 20 χρόνια μετά το θάνατο με την Emily Dickinson. Στη διαθήκη της, άφησε όλους τους αφηρημένους πίνακές της στον ανιψιό της, αντιναύαρχο Erik af Klint του Βασιλικού Σουηδικού Ναυτικού. Διευκρίνισε ότι το έργο της θα πρέπει να κρατηθεί μυστικό για τουλάχιστον 20 χρόνια μετά το θάνατό της. Όταν τα κουτιά άνοιξαν στα τέλη της δεκαετίας του 1960, πολύ λίγοι άνθρωποι γνώριζαν τι θα αποκαλυφθεί.
Το 1970 οι πίνακές της προσφέρθηκαν ως δώρο στο Moderna Museet i Stockholm, αλλά η δωρεά απορρίφθηκε. Στη συνέχεια, ο Έρικ αφ Κλιντ δώρισε χιλιάδες σχέδια και πίνακες σε ίδρυμα που έφερε το όνομα του καλλιτέχνη τη 10ετία του 1970. Χάρη στον ιστορικό τέχνης Åke Fant, η τέχνη της παρουσιάστηκε σε διεθνές κοινό τη 10ετία του 1980, όταν τη παρουσίασε σε ένα συνέδριο Nordik στο Ελσίνκι το 1984. Η συλλογή αφηρημένων έργων ζωγραφικής περιλαμβάνει περισσότερα από 1200 κομμάτια. Ανήκει και διοικείται από το Ίδρυμα Hilma af Klint στη Στοκχόλμη. Το 2017, το νορβηγικό αρχιτεκτονικό γραφείο Snøhetta παρουσίασε σχέδια για ένα εκθεσιακό κέντρο αφιερωμένο στον af Klint στη Järna, νότια της Στοκχόλμης, με εκτιμώμενο κόστος κατασκευής από 6 έως 7,5 εκατομμύρια ευρώ. Το Φλεβάρη του 2018, το Ίδρυμα υπέγραψε μακροπρόθεσμη συμφωνία συνεργασίας με το Moderna Museet, επιβεβαιώνοντας έτσι την αιώνια αίθουσα Hilma af Klint Room, δηλαδή έναν ειδικό χώρο στο μουσείο όπου εκτίθενται 12 έργα του καλλιτέχνη σε συνεχή βάση.
* Η Hilma και το έργο της παρουσιάζονται στη ταινία Personal Shopper του 2016, που ο κύριος χαρακτήρας που υποδύεται η Kristen Stewart, ερευνά τη τέχνη εμπνευσμένη από πνεύματα.
* Το έργο της Hilma af Klint αναφέρεται από την Jane Weaver ως έμπνευση για το Modern Kosmology (2017).
* Το Af Klint ήταν το θέμα ενός ντοκιμανταίρ μεγάλου μήκους του 2019 από τη Γερμανίδα σκηνοθέτιδα Halina Dyrschka, με τίτλο Beyond the Visible-Hilma af Klint.
* Hilma-an Opera about Hidden Art (2019) είναι όπερα δωματίου που συνέθεσε ο Σουηδός συνθέτης Benjamin Staern σε λιμπρέτο και σκηνοθεσία Mira Bartov και παρουσιάστηκε στο Moderna Museet, Stockholm and Solomon R. Guggenheim Museum στη Νέα Υόρκη, όπου η όπερα ασχολείται με τη περίπλοκη σχέση μεταξύ της Hilma και του Rudolf Steiner.
* Το έργο της παρουσιάζεται στη ταινία μικρού μήκους του 2020 Point and Line to Plane, σε σενάριο και σκηνοθεσία της Sofia Bohdanowicz. Η ταινία μικρού μήκους παρουσιάζει την έκθεση του Μουσείου Solomon R. Guggenheim του 2018 Hilma Af Klint: Paintings for the Future, που εμφανίζεται στη μέση της εγκατάστασης.
* Το έργο της μπορεί να δει κανείς στο επεισόδιο 4, σεζόν 1 (2021) του The Madame Blanc Mysteries.
* Hilma (2022) είναι μια αγγλόφωνη σουηδική βιογραφική ταινία σε σκηνοθεσία Lasse Hallström και με πρωταγωνιστές τη σύζυγό του Lena Olin και τη κόρη τους Tora Hallström ως Hilma.
* Το έργο της παρουσιάζεται στη ταινία του Amazon Prime του 2024 Upgraded, σε σκηνοθεσία Carlson Young. Ο κύριος χαρακτήρας, που τον υποδύεται η Camila Mendes, είναι αγνοημένη αλλά φιλόδοξη ασκούμενη στον κόσμο της τέχνης της Νέας Υόρκης, που η ζωή κι η καρριέρα της αλλάζουν όταν, τυχαία, αναβαθμίζεται στη πρώτη θέση σε μια πτήση προς το Λονδίνο.
* Η Hilma, όπερα του 2024 της λιμπρετίστας Kate Scelsa και του συνθέτη Robert M. Johanson σε σκηνοθεσία Morgan Green που έκανε πρεμιέρα στη Φιλαδέλφεια.
* Hilma af Klint: The Secret Paintings, έκθεση City Gallery Wellington 2021.
* Hilma af Klint και Wassily Kandinsky. Όνειρα για το μέλλον». Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen, Ντίσελντορφ, Γερμανία. 2024.
========================
Aυτοπροσωπογραφία
