Moreau – Peri-Grafis

Βιογραφικό

Ο Γκυστάβ Μορώ (Gustave Moreau, 1826-1898, Symbolism & More) ήτανε Γάλλος ζωγράφος που είχε μιάν ιδιόμορφη τέχνη, βασισμένη σ’ ονειρικές εικόνες κι οπτασίες, που φαινομενικά απείχε απ’ τις καινοτομίες Ρεαλισμού κι Ιμπρεσσιονισμού, αλλά κι από την αυστηρότητα του Κλασσικισμού. Οι πίνακές του, μελετημένοι και πλούσια διακοσμημένοι, η υπερβολική προσωπική ερμηνεία των μυθολογικών και βιβλικών μορφών και θεμάτων και το πολύ ουσιαστικό στοιχείο: ο ασκητικός του βίος, συμβάλλανε στη μυθοποίηση του απόμακρου κι απρόσιτου αυτού καλλιτέχνη.
Οι κριτικοί συχνά τον αποκαλούσανε Συμβολιστή, αλλ’ ο ίδιος αρνιότανε μ’ επιμονή αυτό το χαρακτηρισμό. Προσπάθησε να δημιουργήσει τέχνη που να κεντρίζει κυρίως τη φαντασία του παρατηρητή: πολύ προσεκτικός και λεπτολόγος με το χρώμα, τη γραμμή και τη φόρμα, ευφυώς εισήγαγε στη ζωγραφική εντυπωσιακές τεχνικές, καθώς επίσης και πολλές στυλιστικές καινοτομίες.

Γεννιέται στο Παρίσι στις 6 Απρίλη, γιος του Λουΐ και της Πολίν. 20 ετών γράφεται στη Σχολή Καλών Τεχνών. 3 χρόνια μετά την εγκαταλείπει, γιατί δε κερδίζει το Βραβείο Ρώμης κι ύστερ’ απ’ αλλα 3 χρόνια δέχεται τη πρώτη παραγγελία. Εκθέτει πρώτη φορά στο Σαλόν. Το 1856 πεθαίνει ο φίλος του ζωγράφος -που θαύμαζε απεριόριστα- Θεοντόρ Σασεριό* κι αρχίζει να ζωγραφίζει το “Ο Νέος & Ο Θάνατος” για να τονε τιμήσει. Το 1857 αναχωρεί για την Ιταλία όπου θα παραμείνει 3 χρόνια.
Το 1859 που επιστρέφει, γνωρίζει την Αλεξαντρίν Ντιρέ που θα γίνει σύντροφος στη ζωή του για πάνω από 30 χρόνια μα δε θα τη παντρευτεί ποτέ. 3 χρόνια μετά πεθαίνει ο πατέρας του και θάβεται στη Μονμάρτρη. Το 1864 κερδίζει μετάλλιο στο Σαλόν, για τον πίνακα, “Οιδίπους & Σφίγγα“. Κατατάσσεται στην Εθνοφρουρά, στο Γαλλο-Πρωσσικό Πόλεμο, στα 1870. Μετά απουσία αρκετών ετών, επιστρέφει στο Σαλόν το 1876, όπου εκθέτει έργα του, μεταξύ των οποίων και το αριστούργημα “Σαλώμης Οπτασία“.

Ο νέος και ο Θάνατος

Το 1880 συμμετέχει στο Σαλόν για τελευταία φορά. Την επόμενη χρονιά φιλοτεχνεί τη πρώτη σειρά εικονογραφήσεων με ακουαρέλλα, για τους μύθους του Λα Φοντέν. Το 1890 πεθαίνει η σύντροφός του Αλεξαντρίν, σ’ ηλικία 54 ετών και θάβεται στη Μονμάρτρη. 2 χρόνια μετά, διορίζεται επικεφαλής καθηγητής στο Ατελιέ της Σχολής Καλών Τεχνών Παρισιού. (Στα 6 έτη που δίδαξε, περάσαν από τα χέρια του πάνω από 230 μαθητές και μεταξύ αυτών μερικοί από τους μεγάλους του 20ου αιώνα: Ρουό, Ματίς, Μαρκέ και Μανγκέν. Ο Ρουό ήταν ο αγαπημένος του. Μάλιστα πεθαίνοντας, άφησε σε 4 απ’ αυτούς, μεταξύ των οποίων κι αυτός, σημαντική κληρονομιά). Το 1895 αρχίζει να μετατρέπει το σπίτι του, στην οδό Ντε Λα Ροσφουκό, σε Μουσείο.

Σαλώμης Οπτασία

Στις 18 Απρίλη 1898, πεθαίνει από καρκίνο του στομάχου, δουλεύοντας μέχρι τη τελευταία του μέρα και θάβεται δίπλα στους αγαπημένους του, στη Μονμάρτρη, σ’ ηλικία 72 ετών.
_______________________
*Σασεριό Θεοντόρ, (1819-1956) Μαθητής του Ενγκρ, αλλά σύντομα έδειξε να επηρεάζεται απ’ τα χρώματα και τον παλλόμενο ερωτισμό του Ντελακρουά. Ήταν μόνος που κατάφερε να συνδυάσει τη τέχνη των 2 αυτών γιγάντων του 19ου αι.. Είχε καταξιωθεί νωρίς, στα 26 του μα πέθανε ξαφνικά από καρκίνο, στα 37 κι ο “ερημίτης” Μορώ εκτός του πίνακα που φιλοτέχνησε για να τονε τιμήσει, φύλαξε με ζήλο 3 απ’ τα έργα του κι αργότερα διακόσμησε την είσοδο του σπιτιού του με φωτογραφίες αυτών των έργων.