Βιογραφικό
Ο Λουί-Ζακ Νταβίντ (Jacques-Louis David, 1748-1825, NeoClassicism), υπήρξεν επίσημος ζωγράφος του Ναπολέοντα κι έτσι όταν αυτός έπεσε, καταδικάστηκε σε θάνατο και σώθηκε χάρη στη πρώην σύζυγό του, Σαρλότ. Ξεκίνησε ακολουθώντας το Ροκοκό, μα στη πορεία εστράφη προς τον Νεοκλασσικισμό, επηρεασμένος από τη κλασσική Ιταλική τέχνη κι έγινε μάλιστα ένθερμος υπέρμαχος του. Η φήμη ήτανε μεγάλη κι ως καλλιτέχνη αλλά κι ως δασκάλου, μιας κι από το εργαστήρι του πέρασαν αρκετοί μετέπειτα μεγάλοι καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων κι ο Ενγκρ. Η επιρροή της τεχνικής του στην Ευρώπη, έφτασε μέχρι τις απαρχές του Ιμπρεσσιονισμού. Γεννήθηκε στο Παρίσι, στις 30 Αυγούστου 1748, γιος χονδρέμπορου σιδήρου κι αρχιτεκτόνισσας. Στα 10 του χάνει το πατέρα του από μονομαχία κι αναλαμβάνουνε 2 θείοι του, ο Φρανσουά Μπαρόν κι ο Ζαν-Φρανσουά Ντεμεζόν, αρχιτέκτονες, να συνδράμουνε στην ανατροφή του. Παίρνει τη βασική του εκπαίδευση στο Κολλέγιο Των 4 Εθνών.
Το 1765 γίνεται μαθητής του Ζοζέφ-Μαρί Βιαν (1716-1809), που η φήμη του ήταν αξιόλογη, καθώς αποφασίζει ν’ ασχοληθεί με τη ζωγραφική. Φοιτά 8 χρόνια μιας και για ν’ αποφοιτήσει έπρεπε να κερδίσει κάποιο βραβείο, πράγμα που κατορθώνει, ύστερα από 4 ετών αποτυχίες, το 1774, με το έργο “Αντίοχος & Στρατονίκη”. Τον επόμενο χρόνο πηγαίνει στη Ρώμη για να επιστρέψει μετά από μια 5ετία.
Το 1780 που επιστρέφει, η κλασσική Ιταλική τέχνη τον έχει καθηλώσει κι έτσι στρέφεται πλέον προς τα ‘κεί. Την επόμενη χρονιά γίνεται δόκιμο μέλος της Ακαδημίας Τεχνών, μ’ αφορμή το πίνακά του “Ξαρμάτωτος Βελισσάριος”, ενώ την ίδια χρονιά παντρεύεται τη Σαρλότ Πεκούλ, κόρη εμπόρου. Μαζί αποκτούν 4 παιδιά. Με το πίνακα “Η Ανδρομάχη Θρηνεί Τον Έκτορα”, κατορθώνει να γίνει επίσημο μέλος της Ακαδήμίας, το 1783.
Με το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης, ενθουσιάζεται και συμμετέχει ενεργά στη πολιτική ζωή. Εκλέγεται Βοηθός στο Συμβούλιο του Παρισιού, ψηφίζει το θάνατο του Λουδοβίκου ΙΣΤ’, υποστηρίζει ανοιχτά το Ροβεσπιέρρο και γίνεται μέλος της Δημόσιας Ασφάλειας, καθώς επίσης και καλλιτεχνικός εθνικός Διευθυντής. Το 1794, στις 27 Ιουλίου, όταν ο Ροβεσπιέρρος κι οι υποστηρικτές του πέφτουν από την εξουσία, φυλακίζεται. 2 χρόνια μετά, χάρη στη παρέμβαση της Σαρλότ, -ενώ είχανε χωρίσει- αποφυλακίζεται και ξαναπαντρεύονται. Έργα τούτης της περιόδου είναι “Η Αρπαγή Των Σαβίνων” κι “Ο Θάνατος Του Μαρά”.
Το 1797 γίνετ’ ένθερμος υποστηρικτής του Μεγάλου Ναπολέοντα και ζωγραφίζει μερικούς πίνακες για κείνον. Το 1803 χρίζεται Ιππότης Της Λεγεώνας Της Τιμής, από τον Ναπολέοντα. Στα επόμενα χρόνια, ακολουθώντας την ιεραρχία και τον Στρατηγό, φτάνει να γίνει Διοικητής Της Λεγεώνας.
Το 1815 μετά τη πτώση του Ναπολέοντα και την άνοδο στην εξουσία των Βουρβώνων, θεωρείται ανεπιθύμητος κι αυτοεξορίζεται στην Ελβετία και την επόμενη χρονιά, στις Βρυξέλλες, όπου και περνά τα τελευταία χρόνια του. Αυτή τη περίοδο, στρέφεται ακόμα πιο πολυ προς τα μυθολογικά κι αρχαιολογικά θέματα. Στις 29 Δεκέμβρη 1825, πεθαίνει εκεί και θάβεται στο κοιμητήρι Σαιν Χοσέ Τεν Νουντ, σ’ ηλικία 77 ετών.
=====================================
Η Οργή Του Αχιλλέα
Αποχαιρετισμός Τηλεμάχου Στην Εύχαρι
Ο Θάνατος Του Έκτορα
Ο Έρωτας Του Πάρι & Της Ελένης
Η Κηδεία Του Πάτροκλου
Μadame de Verninac Αδελφή Του Ντελακρουά
Η Δολοφονία Του Μαρά
Η Αφροδίτη Με Τις 3 Χάριτες Αφοπλίζει Τον Άρη
Το Ζεύγος Λαβουαζιέ
Η Στέψη Του Ναπολέοντα
Η Αρπαγή Των Σαββίνων
