Millet – Peri-Grafis

Βιογραφικό

Ο Ζαν Φρανσουά Μιλέ (Jean-Francois Millet, 1814-1875, Realism), ήτανε Γάλλος ζωγράφος κι υπήρξε απ’ τους πιο πολυτάλαντους και παραγωγικούς καλλιτέχνες στο μέσο του 19ου αι. Γόνος οικογένειας χωρικών και με δύσκολο ξεκίνημα, πείστηκε γρήγορα πως η πορεία του καλλιτέχνη συνδέεται με την απεικόνιση της αγροτικής ζωής και την απέδωσε μ’ ευγένεια κι επισημότητα, προσδίδοντάς της τη σπουδαιότητα, που παραδοσιακά αποδιδότανε σε σκηνές με θρησκευτικά θέματα. Παρ’ όλο που στην αρχή τα έργα του γίναν αντικείμενο αντιπαραθέσεων κι αντιφατικών κριτικών, στο τέλος απέκτησε διεθνή φήμη, σε βαθμό που ένας από τους γνωστότερους πίνακές του, Ο Άγγελος, να γίνει ένα από τα πιο αντιγραμμένα έργα.

Η ευφυΐα του φαίνεται καθαρά και στα σχέδια του, (αναγνωρίζεται σαν ένας από τους μεγαλύτερους σχεδιαστές του 19ου αι.) καθώς και στα τοπία της τελευταίας περιόδου κι από τους ιδρυτές της σχολής Barbizon στην αγροτική Γαλλία. Eίναι γνωστός για τους πίνακές του με αγρότες χωρικούς και μπορεί να κατηγοριοποιηθεί ως μέρος του καλλιτεχνικού κινήματος του ρεαλισμού. Προς το τέλος της καρριέρας του, άρχισε να ενδιαφέρεται όλο και περισσότερο για τη ζωγραφική καθαρών τοπίων. Είναι γνωστός για τις ελαιογραφίες του, αλλά είναι επίσης γνωστός για τα παστέλ, τα σχέδια κραγιόν Conté και τα χαρακτικά του. (Φυσικά καμμιά απολύτως σχέση με τον άλλο Μιλέ που φιλοξενείται επίσης στο Στέκι)

Γεννήθηκε από εύπορη οικογένεια αγροτών κι ήτανε το 1 παιδί του Jean-Louis-Nicolas και της Aimée-Henriette-Adélaïde Henry Millet, μελών της αγροτικής κοινότητας στο χωριό Gruchy, στο Gréville-Hague της Νορμανδίας, κοντά στην ακτή. Υπό την καθοδήγηση 2 ιερέων του χωριού -ένας από αυτούς ήταν ο εφημέριος Jean Lebrisseux- απέκτησε γνώσεις λατινικών και σύγχρονων συγγραφέων. Αλλά σύντομα έπρεπε να βοηθήσει τον πατέρα του με τις αγροτικές εργασίες, επειδή ήταν ο μεγαλύτερος απ’ τους γιους. Έτσι, όλη η δουλειά του αγρότη ήτανε γνωστή σε αυτόν: να κόβει, να κάνει μπάλλες σανό, να οδηγά τα κάρρα, το αλώνισμα, να απλώνει κοπριά, άροτρο, χοιρομέρια κλπ. Όλα αυτά τα μοτίβα επέστρεψαν στη μεταγενέστερη τέχνη του.

H 1η Άτυχη Σύζυγος Ονό

Το 1833 στις 4 Οκτώβρη και 19 ετών, ο πατέρας τον έστειλε στο Χερβούργο να σπουδάσει με ζωγράφο πορτραίτων ονόματι Bon Du Mouchel. Μέχρι το 1835 μελετούσε με τον Théophile Langlois de Chèvreville, μαθητή του βαρόνου Gros κι ειδικευμένου σε σκηνές μάχης. Μια υποτροφία που δόθηκε από τον Langlois κι άλλους του επέτρεψε να μετακομίσει στο Παρίσι το 1837, όπου σπούδασε στην École des Beaux-Arts με τον Paul Delaroche. Το 1839, η υποτροφία του τερματίστηκε κι η 1η υποβολή του στο Salon, Saint Anne Instructing the Virgin, απορρίφθηκε από τη κριτική επιτροπή.

Η 2η Και Τυχερή Σύζυγος Κατρίν

Ο 2ος του πίνακας, ένα πορτραίτο, έγινε δεκτός στο Salon του 1840, επέστρεψε στο Χερβούργο για να ξεκινήσει καρριέρα ως ζωγράφος πορτραίτων. Τον επόμενο χρόνο παντρεύτηκε τη Pauline-Virginie Ono κόρη ενός ράφτη και μετακόμισαν στο Παρίσι. Μετά τις απορρίψεις στο Salon του 1843 και το θάνατο της Pauline από φυματίωση τον Απρίλη του 1844 στα 23 της, επέστρεψε ξανά στο Χερβούργο. Το 1845, μετακόμισε στη Χάβρη με τη Catherine Lemaire, που τη παντρεύτηκε με πολιτικό γάμο το 1853. Απέκτησαν 9 παιδιά και παρέμειναν μαζί για το υπόλοιπο της ζωής του. Στη Χάβρη ζωγράφισε πορτραίτα και μικρά κομμάτια για αρκετούς μήνες, πριν επιστρέψει στο Παρίσι.
Ήταν στο Παρίσι μέσα 10ετίας 1840 που έγινε φίλος με τους Constant Troyon, Narcisse Diaz, Charles Jacques και Théodore Rousseau, καλλιτέχνες που συνδέθηκαν με τη σχολή Barbizon. Ο Ονορέ Ντομιέ, που η σύνταξη φιγούρων επηρέασε την επακόλουθη απόδοση των αγροτικών από τον Μιλέ. (Alfred Sensier, κυβερνητικός γραφειοκράτης που ‘γινε ισόβιος υποστηρικτής και τελικά βιογράφος του καλλιτέχνη). Το 1847, η 1η του επιτυχία στο Salon ήρθε με την έκθεση του πίνακα Oedipus Taken down from the Tree (Η παιδική ηλικία του Οιδίποδα) και το 1848, το Winnower (Λυχνιστής) του αγοράστηκε από τη κυβέρνηση, Με το έργο αυτό, ανακαλύπτει κι ενστερνίζεται σκηνές αγροτικής ζωής, που μάλιστα θα του χαρίσουνε διεθνή φήμη.

Η Κατρίν Ξανά

Η αιχμαλωσία των Εβραίων στη Βαβυλώνα, το πιο φιλόδοξο έργο του κείνη την εποχή, παρουσιάστηκε επίσης στο Salon του 1848, αλλά περιφρονήθηκε απ’ τους κριτικούς τέχνης κι απ’ το κοινό. Ο πίνακας τελικά εξαφανίστηκε λίγο μετά, οδηγώντας τους ιστορικούς να πιστεύουν ότι τον κατέστρεψε. Το 1984, επιστήμονες στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης ακτινογράφησαν τον πίνακα του Millet του 1870 The Young Shepherdess αναζητώντας μικρές αλλαγές κι ανακάλυψαν ότι ήταν ζωγραφισμένος πάνω απ’ την αιχμαλωσία. Πιστεύεται ότι ξανά χρησιμοποίησε τον καμβά όταν τα υλικά ήταν σ’ έλλειψη στη διάρκεια του Γαλλο-Πρωσσικού Πολέμου.
Το 1849, ζωγράφισε το Harvesters, μια επιτροπή για το κράτος. Στο Salon εκείνης της χρονιάς, εξέθεσε τη βοσκοπούλα Sitting at the Edge of the Forest, πολύ μικρή ελαιογραφία που σηματοδότησε στροφή μακρυά από προηγούμενα εξιδανικευμένα ποιμενικά θέματα, υπέρ πιο ρεαλιστικής και προσωπικής προσέγγισης. Τον Ιούνιο του ίδιου έτους, εγκαταστάθηκε στη Μπαρμπιζόν με τη Κατρίν και τα παιδιά τους.

Το 1850, συνήψε συμφωνία με τον Sensier, που παρείχε στον καλλιτέχνη υλικά και χρήματα σε αντάλλαγμα για σχέδια και πίνακες, ενώ ο Millet ήταν ταυτόχρονα ελεύθερος να συνεχίσει να πωλεί έργα και σ’ άλλους αγοραστές. Στο Salon εκείνης της χρονιάς, εξέθεσε το Haymakers and The Sower, το 1ο του μεγάλο αριστούργημα και 1ο από την εμβληματική τριάδα έργων ζωγραφικής που περιελάμβανε τα The Gleaners και The Angelus.
Στα 1850-53, εργάστηκε στο Harvesters Resting (Ruth and Boaz), πίνακα που θεωρούσε τον πιο σημαντικό του και στον οποίο εργάστηκε πιότερο. Σχεδιάστηκε για να ανταγωνιστεί τους ήρωές του Μιχαήλ Άγγελο και Poussin, ήταν επίσης ο πίνακας που σηματοδότησε τη μετάβασή του από την απεικόνιση συμβολικών εικόνων της αγροτικής ζωής σε εκείνη των σύγχρονων κοινωνικών συνθηκών. Ήταν ο μόνος πίνακας που χρονολογήθηκε ποτέ και ήταν το 1ο έργο που του χάρισε επίσημη αναγνώριση, μετάλλιο Β’ κατηγορίας στο σαλόν του 1853. Μέσα 10ετίας του 1850, παρήγαγε ένα μικρό αριθμό χαρακτικών αγροτικών θεμάτων, όπως το Man with a Wheelbarrow (1855) και το Woman Carding Wool (1855-1857).
Ήτανε σημαντική πηγή έμπνευσης για τον Βαν Γκογκ, ιδιαίτερα στη πρώιμη περίοδό του. Ο Millet και το έργο του αναφέρονται πολλές φορές στις επιστολές του Vincent προς τον αδελφό του Theo. Τα τελευταία τοπία του Millet χρησίμευσαν ως σημεία αναφοράς στους πίνακες του Monet για τις ακτές της Νορμανδίας. Το δομικό και συμβολικό του περιεχόμενο επηρέασε επίσης τον Georges Seurat.

Ο Millet είναι ο κύριος πρωταγωνιστής του έργου του Mark Twain Is He Dead? (1898), που απεικονίζεται ως ένας αγωνιζόμενος νεαρός καλλιτέχνης που προσποιείται τον θάνατό του για να κερδίσει φήμη και περιουσία. Περισσότερες λεπτομέρειες για το Μιλέ στο έργο είναι φανταστικές.
Ο πίνακας του Millet L’homme à la houe ενέπνευσε το διάσημο ποίημα “The Man With the Hoe” (1898) του Edwin Markham. Οι πίνακές του χρησίμευσαν επίσης ως έμπνευση για τη συλλογή του Αμερικανού ποιητή David Middleton The Habitual Peacefulness of Gruchy: Poems After Pictures του Jean-François Millet (2005).
Ο Άγγελος αναπαράχθηκε συχνά τον 19ο και 20ο αιώνα. Ο Νταλί γοητεύτηκε απ’ αυτό το έργο κι έγραψε μια ανάλυσή του, Ο τραγικός μύθος του Άγγελου του Μιλέ. Αντί να το δει ως έργο πνευματικής ειρήνης, ο Νταλί πίστευε ότι περιείχε μηνύματα καταπιεσμένης σεξουαλικής επιθετικότητας. Ήταν επίσης της άποψης ότι οι 2 μορφές προσεύχονταν πάνω από το θαμμένο παιδί τους, παρά στον Άγγελο, επέμεινε τόσο πολύ σ’ αυτό που τελικά έγινε ακτινογραφία καμβά, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες του: ο πίνακας περιέχει ζωγραφισμένο γεωμετρικό σχήμα εντυπωσιακά παρόμοιο με φέρετρο. Ωστόσο, δεν είναι σαφές αν ο Millet άλλαξε γνώμη για το νόημα του πίνακα ή ακόμα κι αν το σχήμα είναι στη πραγματικότητα φέρετρο.

4 χρόνια μετά αρχίζει να φιλοτεχνεί το σημαντικό κύκλο με θέμα τις 4 εποχές, το τελευταίο του μεγάλο έργο. Το 1875 πεθαίνει στο Μπαρμπιζόν, στις 20 Γενάρη, σ’ ηλικία 61 ετών και θάβεται στο κοιμητήρι του Σαγί.

==================================