Ruskin – Peri-Grafis

Βιογραφικό

Ο Τζων Ράσκιν (John Ruskin, 1819-1900, Victorian Art), ήταν Άγγλος πολυμαθής συγγραφέας, ζωγράφος, λέκτορας, ιστορικός τέχνης, κριτικός τέχνης, σχεδιαστής και φιλάνθρωπος της βικτωριανής εποχής. Έγραψε για ποικίλα θέματα όπως η τέχνη, η αρχιτεκτονική, η πολιτική οικονομία, η εκπαίδευση, η μουσειολογία, η γεωλογία, η βοτανική, η ορνιθολογία, η λογοτεχνία, η ιστορία κι ο μύθος.. Συνέγραψε τα βιβλία: “Modern Painters” (1843), (δουλειά που υποστήριζε θερμά τη τέχνη του Τέρνερ), “The Seven Lamps Οf Architecture” (1848), “The Stones of Venice” (1851-53), εργασίες που ενδείξανε το κριτικό βάθος του πνεύματός του κι επηρεάσανε τη μετέπειτα Βικτωριανή Τέχνη. Υποστήριξε θερμά τους καλλιτέχνες της Προ-Ραφαηλικής Περιόδου (Μιλέ, Χαντ, Ροσσέτι).

Οι Γονείς Του

Εδώ ανοίγει μια ενδιαφέρουσα παρένθεση:
Ο Ράσκιν ήταν φανατικός υποστηρικτής της ιδεολογίας που παρουσίαζε την εκβιομηχάνιση του κόσμου ως το απόλυτο κακό και κήρυττε την επιστροφή στη φύση. Παρά το αξιόλογο έργο του, έμεινε γνωστός για την ανικανότητά του να ολοκληρώσει το γάμο του με τη πανέμορφη σύζυγό του, Έφι. Κι ο λόγος δεν ήταν άλλος απ’ τον τρόμο που ένιωσε όταν αντίκρυσε 1η φορά το αιδοίο στη φυσική του μορφή.
Μέχρι τότε είχε έρθει σ’ επαφή με το γυναικείο σώμα μόνο μέσω άτριχων και τέλεια σχηματισμένων αγαλμάτων της αρχαιότητας. Όταν είδε αληθινό γεννητικό όργανο λύγισε. Ύστερα από 6 χρόνια έγγαμου βίου, που η Έφι Ράσκιν είχε μείνει παντελώς ανέγγιχτη από τον σύζυγό της, γνώρισε έναν από τους προστατευόμενους ζωγράφους του συζύγου της. Το όνομά του ήταν Τζον Μιλέ κι ανήκε στην Αδελφότητα των Προ-ραφαηλιτών, που το έργο της εκπροσωπούσε.

Ο Μιλέ ήταν νέος, ωραίος και πολύ ερωτευμένος με τη κυρία Ράσκιν, πουδεν άργησε να ανταποκριθεί στα συναισθήματα του. Και δεν είχε πρόβλημα με την αυθεντική εκδοχή του γυναικείου σώματος. Το ζευγάρι αποκάλυψε το δεσμό τους στον Ράσκιν κι αυτός δέχτηκε να ακυρώσει το γάμο. Το διαζύγιο το 19ο αι. ήταν εξαιρετικά δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία, γι’ αυτό κι όταν αντρόγυνο ήθελε να χωρίσει, προτιμούσε απλώς ν ακυρώσει το γάμο. Για να το πετύχει όμως αυτό, έπρεπε να συμφωνήσουν κι οι δύο ότι ο γάμος δεν ολοκληρώθηκε ποτέ σεξουαλικά.
Αυτό γιvόταv με 2 τρόπους. Είτε εξεταζόταv η γυvαίκα για vα αποδειχθεί ότι ο παρθεvικός υμένας ήταv άθικτος, είτε με τηv παραδοχή του άvτρα ότι ουδέποτε είχε σεξουαλική επαφή με τη σύζυγό του. Ο Ράσκιv επέλεξε τη 2η επιλογή για να μηv υποβάλει τηv Έφι στη ψυχοφθόρα ιατρική εξέταση.
Ο γάμος διακόπηκε το 1854 και το 1855, η Έφι παvτρεύτηκε τον αγαπημένο της Μιλέ, που έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής της. Το ζευγάρι απέκτησε 6 παιδιά μέσα στα πρώτα 9 χρόνια του γάμου τους.

Το σκάvδαλο απασχόλησε τη βρετταvική κοιvwvία, που δημιούργησε τη δική της εκδοχή για να εξηγήσει τα γεγονότα. Οι φήμες βασίστηκαv στην αλληλογραφία της Έφι με τοv πατέρα της, που εξηγούσε τους λόγους που ο σύζυγός της τηv απέφευγε:
«Ισχυρίστηκε διάφορους λόγους, μίσος για τα παιδιά, θρησκευτικές πεποιθήσεις, τηv επιθυμία vα διατηρήσει αvέγγιχτη τηv ομορφιά μου. Αλλά τελικά παραδέχτηκε τον πραγματικό λόγο. Είπε ότι είχε φαvταστεί τις γυναίκες πολύ διαφορετικά από αυτό που είδε και ο λόγος που δεν με έκανε γυναίκα του ήταν ότι τον αηδίασε το σωμα μου».

Ο ίδιος το επιβεβαίωσε με επίσημη δήλωση προς τον δικηγόρο του: «θα σας φανεί περίεργο το γεγονός ότι μένω μακριά από μια γυναίκα που όλοι θεωρούν εξαιρετικά ελκυστική. Αλλά, αν και θεωρώ ότι το πρόσωπό της είναι όμορφο, το σώμα της δεν είναι φτιαγμένο για να προκαλεί πάθος.
Αντιθέτως, υπάρχουν ορισμένα στοιχεία στο σώμα της που το καταστρέφουν τελείως».
Όμως, σύμφωνα με το βιβλίο του Ρόμπερτ Μπράοuνελ, «Marriage of lnconνience», η πραγματική ιστορία του Ράσκιν και της συζύγου του, Έφι, εξελίχθηκε κάπως διαφορετικά.
Ο Ράσκιν ήτανε βαθιά ερωτευμένος με τη νεαρή Έφι, απ’ τη 1η στιγμή της γvωριμιας τους. Όμως η Έφι, όμορφη και γοητευτική, προτιμούσε να περνά το χρόνο της φλερτάροντας με πλήθος νεαρών ανδρών κι αδιαφορούσε για τον υπερβολικά σοβαρό και ντροπαλό νεαρό. Απέρριψε τη 1η πρόταση γάμου που της έκανε, αλλά αναγκάστηκε να δεχτεί τη 2η, επειδή η οικογένειά της χρεωκόπησε κι είχε ανάγκη τη περιουσία του.

Στις 1Ο Απρίλη 1848, τη πήρε χωρίς προίκα, φαινόμενο σπάνιο για την εποχή. Αυτός ήταν απόλυτα αφοσιωμένος στη νεαρή του σύζυγο, αλλά γρήγορα αντιλήφθηκε ότι εκείνη δεν έτρεφε τα ίδια συναισθήματα. Εξαιρετικά ευαίσθητος αρνήθηκε να ολοκληρώσει τον γάμο, εφόσον δεν υπήρχε αμοιβαίος έρωτας. Εκτός από αυτό, ένιωθε προδομένος από τη σύζυγό του, αφού τον επέλεξε μόνο για τα χρήματά του. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, η Έφι επέδειξε σκανδαλώδη συμπεριφορά, συνομιλώντας με πολλούς όμορφους νεαρούς κι η οικογένεια Ράσκιν δυσανασχέτησε. Υπάρχει μάλιστα η θεωρία ότι ο ίδιος την έφερε σε επαφή με τον Μιλέ, με την ελπίδα ότι θα τον απατούσε και θα έβρισκε δικαιολογία να τη χωρίσει. Έτσι, όταν η Έφι ζήτησε τη διακοπή του γάμου τους. ο Ράσκιν συμφώνησε με μεγάλη προθυμία. Οι πραγματικοί λόγοι πίσω από τη διάλυση του γάμου ίσως να μην αποκαλυφθούν ποτέ. αλλά το ερωτικό τρίγωνο του 19ου αι. ενέπνευσε πλήθος βιβλίων και θεατρικών έργων και συνεχίζει ακόμα και σήμερα.
Εδώ κλείνει η παρένθεση!

Τα στυλ γραφής και οι λογοτεχνικές μορφές του Ράσκιν ήταν εξ ίσου ποικίλα. Έγραψε δοκίμια και πραγματείες, ποίηση και διαλέξεις, ταξιδιωτικούς οδηγούς κι εγχειρίδια, επιστολές, ακόμη και παραμύθι. Έκανε επίσης λεπτομερή σκίτσα και πίνακες με βράχους, φυτά, πουλιά, τοπία, αρχιτεκτονικές κατασκευές και διακοσμήσεις. Το περίτεχνο ύφος που χαρακτήριζε τα 1α γραπτά του για τη τέχνη έδωσε τη θέση του με τον καιρό σε πιο απλή γλώσσα σχεδιασμένη να επικοινωνεί τις ιδέες του πιο αποτελεσματικά. Σ’ όλα τα γραπτά του, τόνισε τις συνδέσεις μεταξύ φύσης, τέχνης και κοινωνίας. Eίχε τεράστια επιρροή στο 2ο μισό του 19ου αι και μέχρι τον A’ Παγκ. Πόλ. Μετά από περίοδο σχετικής παρακμής, η φήμη του βελτιώθηκε σταθερά από τη 10ετία ’60 με τη δημοσίευση πολυάριθμων ακαδημαϊκών μελετών του έργου του. Σήμερα, οι ιδέες κι οι ανησυχίες του αναγνωρίζονται ευρέως ότι έχουν προβλέψει ενδιαφέρον για τον περιβαλλοντισμό, τη βιωσιμότητα, τον ηθικό καταναλωτισμό και τη τέχνη.
Από το 1867 κι ύστερα, πήρε έδρα Λέκτορος στο Καίμπριτζ κι μεταξύ 1869-84, δίδαξεν ως Εξειδικευμένος Καθηγητής στο Ίδρυμα Καλών Τεχνών ΟΞφόρδης. Ίδρυσε Σχολή Καλών Τεχνών & Μουσείο στην Οξφόρδη, καθώς επίσης και Νυχτερινή Σχολή Καλών Τεχνών στο Μήρσμπρουκ για τους εκεί εργαζόμενους ναυτικούς. Οι υδατογραφίες κι οι πίνακές του εκτεθήκανε μεταξύ 1873-84 στο Old Water-Color Society. Η ατμοσφαιρική Αλπική θέα-ματιά του στο “Σαμονί” αποτίει φόρο τιμής στον αγαπημένο του Τέρνερ.

Το 1879, ο Ράσκιν παραιτήθηκε από την Οξφόρδη, αλλά συνέχισε την καθηγητική του θέση το 1883, μόνο για να παραιτηθεί ξανά το 1884. Εξέφρασε την αντίθεσή του στη ζωοτομία, αλλά βρισκόταν όλο και περισσότερο σε σύγκρουση με τις πανεπιστημιακές αρχές, που αρνήθηκαν να επεκτείνουν τη σχολή σχεδίου του. Υπέφερε επίσης απ’ όλο και πιο κακή υγεία. Αν και τα 80α γενέθλια του γιορτάστηκαν ευρέως το 1899 (διάφορες κοινωνίες του Ράσκιν του παρουσίασαν περίτεχνα φωτισμένη συγχαρητήρια ομιλία), που δεν το γνώριζε σχεδόν καθόλου.

Πέθανε στο Brantwood από γρίπη στις 20 Ιανουαρίου 1900 σε ηλικία 80 ετών. Θάφτηκε 5 μέρες μετά στο προαύλιο της εκκλησίας Coniston, σύμφωνα με την επιθυμία του. Είχε αδυνατήσει, υποφέροντας από τις παρατεταμένες περιόδους ψυχικής ασθένειας, τον φρόντιζε η 2η ξαδέλφη του, Joanna Severn (πρώην «σύντροφος» της μητέρας του) κι αυτή κι η οικογένειά της τονε κληρονόμησαν. Η Φροντίδα της Ιωάννας το εύγλωττο τελευταίο κεφάλαιο των απομνημονευμάτων του, ήτανε που της αφιέρωσε ως κατάλληλο φόρο τιμής.

=========================================