Corot – Peri-Grafis

Βιογραφικό

Ο Ζαν-Μπαπτίστ Καμίλ Κορώ (Jean-Baptiste Camille Corot, 1796-1875, Realism) ήταν ένας μεγάλος Γάλλος ταξιδευτής-ζωγράφος, με χρυσή καρδιά. Ζωγράφισεν έξω από τις πόρτες των σπιτιών, φιλοτέχνησε πορτραίτα, τοπία και συνέθεσε μεγάλους ιστορικούς πίνακες. Είχε πολλούς φίλους γιατί ήτανε γενναιόδωρος μαζί τους, ηθικά κι υλικά. Πάντα βοηθούσε τους νέους καλλιτέχνες, αλλά η ανθρωπιά τους προς αυτόν, δεν ήταν ανάλογη. Έστειλε χρήματα και βοήθησε τον Daumier όταν έμεινε τυφλός και χρεωκόπησε, υποστήριξεν οικονομικά την οικογένεια και τη χήρα του Μιλέ, όταν εκείνος πέθανε.

Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 16 Ιουλίου 1796. Η οικογένειά του ήταν αστοί, ο πατέρας ήτανε κατασκευαστής περούκας κι η μητέρα Marie-Françoise Corot, υφάντρα και σ’ αντίθεση με την εμπειρία ορισμένων από τους καλλιτεχνικούς συναδέλφους του, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του δεν αισθάνθηκε ποτέ έλλειψη χρημάτων, καθώς οι γονείς του έκαναν καλές επενδύσεις και διηύθυναν καλά τις επιχειρήσεις τους. Αφού παντρεύτηκαν, αγόρασαν το κατάστημα που δούλευε η μητέρα κι ο πατέρας εγκατέλειψε καρριέρα ως κατασκευαστής περούκας για να διευθύνει το νέο κατάστημα. Αυτό ήτανε διάσημος προορισμός για τους μοντέρνους Παριζιάνους κι έδωσε στην οικογένεια εξαιρετικό εισόδημα. Ο Corot ήταν το 2ο από τα 3 παιδιά τους, που ζούσανε πάνω απ’ το κατάστημά τους εκείνα τα χρόνια.

Έλαβε υποτροφία για σπουδές στο Lycée Pierre-Corneille στη Ρουέν, αλλά έφυγε μετά από σχολικές δυσκολίες και μπήκε σε οικοτροφείο. Δεν ήτανε λαμπρός μαθητής και καθ’ όλη τη διάρκεια της σχολικής του σταδιοδρομίας δεν έλαβε ούτε μία υποψηφιότητα για βραβείο, ούτε καν για τα μαθήματα σχεδίου». Σε αντίθεση με πολλούς άλλους που επέδειξαν πρώιμο ταλέντο και κλίση προς τη τέχνη, πριν από το 1815 δεν έδειξε τέτοιο ενδιαφέρον. Στη διάρκεια αυτών των ετών έζησε με την οικογένεια Sennegon, που ο πατριάρχης ήτανε φίλος του πατέρα του και περνούσε πολύ χρόνο με τον νεαρό σε περιπάτους στη φύση. Ήτανε σ’ αυτή τη περιοχή που έκανε τους 1ους του πίνακες στη φύση.
Στα 19 του, ήταν ένα μεγάλο παιδί, ντροπαλό κι αμήχανο. Κοκκίνιζε όταν του μιλούσανε. Μπρος στις όμορφες κυρίες που σύχναζαν στο σαλόνι της μητέρας του, ντρεπόταν κι έφευγε σαν άγριος. Συναισθηματικά, ήτανε στοργικός και καλός γιος, που λάτρευε τη μητέρα κι έτρεμε όταν μιλούσε ο πατέρας. Όταν οι γονείς του μετακόμισαν σε νέα κατοικία το 1817, ο 21χρονος Corot μετακόμισε στο δωμάτιο με τα παράθυρα στο 3ο όροφο, που έγινε και το 1ο του στούντιο.

Μετά ξεκινά μαθητεία στο ατελιέ κάποιου μαθητή του Νταβίντ και παράλληλα στήνει ατελιέ, στο εξοχικό του πατέρα του, στο Ville-d’ Array, κοντά στις Βερσαλλίες. Το 1822 με άδεια κι οικονομική ενίσχυση από τους γονείς του, αφιερώθηκε εξ ολοκλήρου στη ζωγραφική. Ήταν ένας γεννημένος ταξιδιώτης κι αρχίζει τα πρώτα κοντινά του ταξίδια. Το 1825 πηγαίνει στη Ιταλία και παραμένει 2 χρόνια στη Ρώμη. Αυτή θα γίνει πηγή έμπνευσής του. Η εξοχή της θα του διδάξει το φως και την αξία της πινελιάς. Τα σχέδια που φιλοτεχνεί εκεί είν’ αυθόρμητα, αντίθετα από τα τοπία που συνθέτει με μεγάλη και σοβαρή μελέτη. Το 1833 κερδίζει το πρώτο βραβείο στο Σαλόν και το 1847 βραβεύεται με το μετάλλιο της Λεγεώνας Της Τιμής. Η καλλιτεχνική ωρίμανσή του, προετοίμασε το έδαφος για το πέρασμα στον νατουραλισμό.
Από τη Γαλλία έκανε πολλά ταξίδια, επιστρέφοντας στην Ιταλία κατά καιρούς (1834, 1843), αλλά και Βέλγιο κι Ολλανδία (1854), Αγγλία (1862) και μερικές φορές στην Ελβετία. Το 1850 η ζωγραφική του θα υποστεί σημαντική αλλαγή, προσεγγίζει προς ένα πιο νεφελώδες και τεχνικόν ύφος, που προκαλεί μεγαλύτερην αποδοχή μεταξύ κοινού και κριτικών. Ειδικά τα τοπία του, αποκτούνε μεγαλύτερην ελευθερία και φαντάζουν ασημένια, επηρεασμένα κάπως κι από τον ιμπρεσσιονισμό. Οι εικόνες κι οι σπουδές του είναι χωρίς αυτή τη νέαν επεξεργασία.

Στη διάρκεια της Γαλλικής Κομμούνας (1868) εγκαταλείπει το Παρίσι και διαμένει αρχικά στο Arras κι έπειτα πηγαίνει στο Douai για να επισκεφτεί τον φίλο του, Alfred Robaut, που θα εργαστεί για τη βιογραφία του. Το 1870 εκλέγεται μέλος της κριτικής επιτροπής του Σαλόν. Στη διάρκεια του Γαλλο-Πρωσσικού Πολέμου (1870), διέθεσε σημαντικό μέρος της περιουσίας του, για την άμυνα της χώρας του.
Στις 22 Φλεβάρη 1875 στο Ville-d’Avray, σ’ ηλικία 79 ετών, η μεγάλη, ευαίσθητη και ταξιδιάρικη του καρδιά, σταματά για πάντα.

=======================================