Antoni Gaudi y Cornet (1852-1926) Αρχιτεκτονική, Art Nouveau



                                          Βιογραφικό

     Ένας από τους πιο διάσημους αρχιτέκτονες, πέρα από μίση και πάθη, πολιτικές διχογνωμίες, πέρα από καλλιτεχνικές τάσεις και προεκτάσεις κοινωνικές, καλλιτέχνης που δεν τον άγγιξεν ο χρόνος, όχι πομπώδης, όπως ίσως φαίνεται στη πρώτη θωριά, με προτεραιότητα στη φύση και στην ανθρώπινη μορφή των κτιρίων, ένας καλλιτέχνης που πριν κιόλας το γύρισμα του 19ου προς τον 20ό αιώνα, κατάφερε να παντρέψει Σουρρεαλισμό, Κυβισμό, Νεογοτθικά στοιχεία κι Αρ Νουβώ, ενώ κατάφερε να προσαρμόσει τις φυσικές γωνίες και καμπύλες στα έργα του. Κατάφερε να γίνει φίλος με τους φυσικούς νόμους της βαρύτητας και να λευτερώσει την αρχιτεκτονική από τις σκληρές -μέχρι τότε- συμβάσεις της. Κανονικά εντάσσεται στην Αρ Νουβώ, αν μπορεί κανείς να εντάξει έναν τέτοιο μεγάλο καλλιτέχνη κάπου κι η αρχιτεκτονική του δε περιορίστηκε στο εξωτερικό χώρο μα και στο εσωτερικό κι αυτό μαρτυρά μια σφαιρικήν άποψη τέχνης. Επηρεάστηκε πολύ από τους, Violet Le Duc & Ruskin. Μετά τον θάνατό του, πέρασε στον ...εξοστρακισμό, μα δεν άργησε η φήμη του ν' ανακτήσει τη πραγματική της αξία. Στηρίχτηκε πάντως πολύ σε πλούσιους πελάτες και κυρίως στην οικογένεια Γκουέλ, που του 'δωσε πολλές δουλειές. Εργάστηκε κυρίως στη Βαρκελώνη, όπου βρίσκονται σχεδόν όλα του τα έργα. Το 1922 κλήθηκε να υπογράψει στο βιβλίο των επιφανών πολιτών της Βαρκελώνης, στο κτίριο Orfeο Catala, στο Music Ρalace.
     Το τελευταίο επεισόδιο στην ιστορία του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη, παίχτηκεν αρκετά χρόνια μετά το θάνατό του. Ο τάφος του συλλήθηκε κι έμεινεν ανοιχτός κατα τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου, για να σφραγιστεί ξανά το κιβούρι του και να κλείσει ο τάφος το 1939(!). Μετά το θάνατό του λοιπόν θαυμάστηκε για την απλότητα του ύφους και την αμεσότητα των έργων του, πράματα που πολλοί θελήσαν ν' αντιγράψουν έκτοτε, χωρίς μεγάλην επιτυχία. Το πλήρες ονομά του ήταν, Christened Antonio Placido Guillermo Gaudi y Cornet.
     Πρέπει να σημειωθεί εδώ και με ποιούς αρχιτέκτονες συνεργάστηκεν όταν ακόμα ήταν νεαρός και ...μέτριος. Στον Artisans έμαθε να σχεδιάζει, με τον Fontseri φτιάξανε το Parc Ciutadela, συνεργάστηκεν επίσης με τους Emilio Sala Cortes, F. P. del Villar Lozano, Leandro Serrallach, Mas y Juan Martorell κι επέκτεινε τις γνώσεις του στον κλάδο της μηχανικής, περί ισορροπίας και των νόμων αυτής. Αυτό άνοιξε νέους δρόμους στην αρχιτεκτονική, που μέχρι κείνη τη στιγμή τους αγνοούσε. Από τη συνεργασία με τον Serallach δημιουργήθηκε η Casa de Arcadia, από τη συνεργασία με τον Juan Salamera, διδάχτηκε βιομηχανικό σχέδιο ειδικά για τους σιδηροδρόμους, πράμα που τονε βοήθησε στις μελέτες υλικών από σφυρήλατο σίδηρο. Από τον Punti διδάχτηκε αγγειοπλαστική, υαλοπλαστική, ξυλογλυπτική και επεξεργασία σιδήρου. Τέλος, από τη συνεργασία με τον Villar προέκυψε η Σάλα της Παρθένου στη Μονή Monserrat. Aυτά όλα δείχνουνε πως περιβλήθηκε από άξιους κι ικανούς διδασκάλους, των οποίων τα έργα υπάρχουνε διάσπαρτα στη Βαρκελώνη.
     Γεννήθηκε στη Ταραγόνα, στις 25 Ιουνίου 1852 και δεν έχει εξακριβωθεί σε ποια πόλη της ακριβώς, πιθανόν στη πόλη Ρέους ή στη Ρουίντομς. Πάντως μια μέρα μετά τη γέννησή του βαφτίστηκε στη πρώτη. Οι γονείς του, Francesc Gaudi y Serra κι Antonia Cornet y Bertran, προέρχονταν από οικογένειες μεταλλουργών. Σαν παιδάκι δε μπορούσε να βγει και να παίξει με τους φίλους του, λόγω ρευματισμών. Εξαιτίας αυτού, δυσκολευότανε και να περπατήσει, γι' αυτό συνήθως κυκλοφορούσε μ' ένα γαϊδουράκι. Αυτό του χάρισε μπόλικο λεύτερο χρόνο, μια στροφή προς τον εαυτό του και φυσικά καλή μελέτη του φυσικού του περιβάλλοντος. Εικάζεται λοιπόν πως αυτό του 'δωσε τα δυο μεγάλα προτερήματα, που ανάπτυξεν αργότερα στη τέχνη του: μελέτη του χώρου κι ανάλυση του φυσικού περιβάλλοντος. Ήτανε λοιπόν αυτή η ακόρεστη περιέργεια κι η δίψα για μάθηση που τον οδήγησε να μελετήσει τη περίπλοκη φύση.
     Στη παιδική του ηλικία, είχε τη τύχη να φοιτήσει στο προπαρασκευαστικό σχολείο ενός επινοητικότατου και καλού δάσκαλου, του Francesc Berenguer, στο School Maestro Berenguer, στη Monterols Street της Reus. Ο δάσκαλος αυτός του μιλούσε για τα πάντα κι έτσι οι δυνατότητες της ζωηρής του φαντασίας ξανοιχτήκανε μπροστά του. Όταν ο δάσκαλος του εξηγούσε το πως τα φτερά βοηθάνε τα πουλιά να πετάνε, κείνος παρατηρούσε πως στις κότες τα φτερά δε βοηθούσανε στο πέταγμα, μα στο τρέξιμο. Όταν έφτασε ο καιρός για τη στοιχειώδη εκπαίδευση, ο 11χρονος Αντόνι Γκαουντί μπήκε στο Collegi de les Escoles Pies της Reus, όπου γρήγορα έγινε φίλος με τους Eduard Toda Guell και Josep Ribera, με τους οποίους έμεινε φίλος για όλη τη ζωή του. Περνούσε δε τα καλοκαίρια του στη Mas de la Caldereta της Ruidoms.
     Στη διάρκεια που 'μεινε σε κείνο το σχολείο, μπορεί να μην ανάπτυξε μεγάλους βαθμούς, έδειξεν όμως μια θαυμαστή κλίση στη γεωμετρία, θέμα που τον ιντριγκάριζε φοβερά, -που του ασκούσε την ίδια μεγάλη γοητεία μέχρι το τέλος της ζωής του κι ήταν η πιο μεγάλη επίδραση, στη μετέπειτα επιλογή της ζωής και της καριέρας του. Το 1873 και μέχρι το 1877, μπήκε σαν φοιτητής Αρχιτεκτονικής στο Escuela Tecnica Superior d' Arquitectura στη Βαρκελώνη, επιτυγχάνοντας μεν μέτριους βαθμούς, αλλά με τρομερήν έφεση δε, στο Δοκιμαστικό Σχέδιο και στα διάφορα Projects. Εκεί, με τη βοήθεια του φίλου του Eduard, έφτιαξε ένα προσχέδιο για την ανακατασκευή των κατεστραμμένων μερών του Μοναστηριού Poblet. Κατά τη διάρκεια της φοίτησής του εκεί, διέμενε στο Casa Lonja de Mar, παλιά μονή της Carmen. Σχεδόν ταυτόχρονα με τη Σχολή, υπηρέτησε και τη στρατιωτική του θητεία στο Ιππικό (1874-1879). Μπορεί να συμμετείχε σ' εμπόλεμη κατάσταση, μα ποτέ δεν έλαβε μέρος σε μάχη. Στη Σχολή δε, ξεχώριζε για τον ανεξάρτητο χαρακτήρα και την ιδιαιτερότητα της κατάστασής του. Προτιμούσε να περνά ώρες μονάχος στη βιβλιοθήκη, αντί για να παρακολουθεί στη τάξη, μελετώντας τους Llorens, Barba, Mila & Fontanals.
     Κατάφερε να πάρει το πτυχίο του Αρχιτέκτονα, το 1878 κι όταν υπέγραφε τον τίτλο του, ο Elies Rogent δήλωνε: "Βρήκαμε είτε κάποιον... φεγγαροπιασμένο, είτε μια μεγαλοφυΐα". Ο νέος αρχιτέκτονας, αμέσως μετά, ξεκίνησε να σχεδιάζει και να προγραμματίζει, παραμένοντας όμως για όλη την υπόλοιπη ζωή του, στις τάξεις της Σχολής που 'χε μόλις τελειώσει. Σαν πτυχιούχος μελετητής πλέον, θέλησε να εξερευνήσει τη πατρίδα του Καταλονία. Επισκέφτηκε λοιπόν διάφορες περιοχές όπως, Granollers, Olesa de Bonesvall, Sant Feliϊ de Guixols, Elna Carcasona, μεταξύ άλλων. Αυτές οι περιοχές ξυπνήσανε μέσα του το ενδιαφέρον για την Αρχιτεκτονική του Μεσαίωνα. Ταυτόχρονα νιώθει συμπάθεια για τη καταπίεση των εργαζομένων. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί πως μόνον ένας συναισθηματικός δεσμός αγάπης τάραξε τον μεγάλο καλλιτέχνη. Aυτός που 'νιωσε για τη δεσποινίδα Pepita Moreu, που όμως από δειλία και συστολή, άργησε να της το εκφράσει κι έτσι κείνη ήτανε μαζί με κάποιον άλλο, όταν αυτός τ' αποφάσισε. Από το σημείο κείνο κι έπειτα, αφοσιώθηκε στις μελέτες και στο έργο του. 
     Παράμεινε γοητευμένος από τη φύση κι αφού μελέτησε καλά τις φυσικές γωνίες και καμπύλες, τις ενσωμάτουσε στην Υπογραφή του. Δε χρησιμοποίησε τα γεωμετρικά σχήματα τόσο, όσο μιμήθηκε τον τρόπο που μεγαλώνει κατακόρυφα ένα δέντρο ή ένας άνθρωπος. Τα υπερβολοειδή και παραβολοειδή που ...δανείστηκε από τη φύση, μπόρεσε να τα στηρίξει κι υποστηρίξει πανεύκολα με ατσάλινες δεσιές, πράμα που προσέδωσε στις κατασκευές του την εντύπωση, πως ήτανε συνέχεια του περιβάλλοντος. Λόγω των ρευματισμών του, κατά καιρούς υποβλήθηκε σε διάφορες θεραπείες: ομοιοπαθητική, αρωματοθεραπεία, υδρομασσάζ, δίαιτα λαχανικών και κυρίως περπάτημα. Αυτό το τελευταίο εκτός απ' ανακούφιση στο πρόβλημά του, του 'δωσε τις ευκαιρίες να συνεχίσει να μελετά το περιβάλλον. Από το 1883 που ξεκίνησε να εργάζεται στη "La Sagrada Familia", που την ανέλαβε αφού την είχε παρατήσει κάποιος Villar, λόγω κάποιων ασυμφωνιών, και μέχρι το 1893, η φήμη του είχεν αρχίσει σιγά-σιγά να κάνει τον γύρο του κόσμου. Ο Δήμαρχος της Βαρκελώνης Rius y Taulet, τον επιφόρτισε με την ανακαίνιση της Sala de Ciento και το κλιμακοστάσιο του Δημαρχείου. Στο τέλος αυτού του προγράμματος, εξαπατήθηκε από τον Luis Domenech, που 'τανε γνωστός για τέτοιες ενέργειες στο χώρο των αρχιτεκτόνων.
     Στα τελευταία του χρόνια, εγκατέλειψε τη κοσμική δουλειά του κι αφιερώθηκεν ένθερμα προς τον εθνικισμό -Καταλανός ένεκα- και προς το καθολικισμό με τη La Sagrada Familia του. Μια φορά συνελήφθη από τις αρχές γιατί μιλούσε για επανάσταση των Καταλανών κι ανεξαρτησία και κρίθηκεν επικίνδυνος. Σύντομα, οι κοντινοί του συγγενείς (αδερφός, μητέρα, αδερφή) και φίλοι φύγαν από τη ζωή κι αυτό τονε σταμάτησε, ενώ παράλληλα του άλλαξε και τη διάθεση. Ειδικά το 1912 που έχασε την αγαπημένη του ανιψιά, Rosa Egea και δυο χρόνια μετά, τον πιστό του συνεργάτη Francesc Berenguer Mestres, ήτανε το κερασάκι στη τούρτα. Αυτές οι δυο τραγωδίες τονε τσακίσαν εντελώς, συνέπεσε και μια μεγάλη οικονομική κρίση στη Βαρκελώνη κι έτσι η κατασκευή της Λα Σαγκράδα Φαμίλια άρχισε να καθυστερεί πολύ και το "Parc Guell" σταμάτησεν οριστικά. Tέσσερα χρόνια μετά, πεθαίνει κι ο Eusebi Guell. Εν τω μεταξύ, μαζί με τον πατέρα του έχει μετακομίσει σε κάποιο διαμέρισμα στη Βαρκελώνη.
     Ίσως να οφείλεται σ' όλες αυτές τις κακές συγκυρίες της τύχης, η αλλαγή του. Σταμάτησε να μιλά στους γύρω του κι ειδικά στους δημοσιογράφους και γαντζώθηκεν ακόμα πιότερο στο έργο της ζωής κι αριστούργημά του, τον μεγάλο καθεδρικό La Sagrada Familia. Στις 7 Ιουνίου 1926 τονε χτύπησε το τραμ. Επειδή ήτανε ρακένδυτος κι είχεν άδειες τσέπες, δε τονε παίρναν οι οδηγοί για να τονε πάνε σε νοσοκομείο, επικαλούμενοι φόβο από πιθανές συνέπειες, αλλά μάλλον γιατί ξέρανε πως δε θα λάβουνε το τίμημα της διαδρομής. Τελικά μετέβη με κάποιο τρόπο στο νοσοκομείο απόρων στη Βαρκελώνη και κανείς δεν αναγνώρισε τον μεγάλο καλλιτέχνη, μέχρι που τονε βρήκε κάποιος φίλος την επόμενη μέρα. Όταν δε, επιδίωξε να τονε μεταφέρει σε καλύτερο νοσοκομείο, κείνος αρνήθηκε λέγοντας: "Εδώ ανήκω, στους άπορους"!
     Δυο μέρες μετά (9 Ιουνίου 1926) πέθανε σ' ηλικία 74 ετών κι η μισή Βαρκελώνη τονε πένθησε, ίσως γιατί θάφτηκε στο μέσο του ημιτελούς αριστουργήματός του. Υπέγραψε πολλά και μεγάλα έργα, μεταξύ αυτών: La Sagrada Familia, Casa Battlo, Casa Mila, Casa Vicens, El Capricio, Bellesgouard, Colegio Teresiano & Parc Guello. Παρακάτω θα γίνει μια προσπάθεια σύντομης παρουσίασης μερικών εξ αυτών.

__________________________________________________________________

 1). Casa Battlo (1904-1906)

     Το Casa Battlo βρίσκεται στον αριθμό 43 της Passeig (Λεωφόρος) De Gracia στη Βαρκελώνη κι αποτελεί μέρος ενός συμπλέγματος κτιρίων που 'χει μείνει ξακουστό με την ονομασία, "Μanzana De La Discordia" που σημαίνει "Σύμπλεγμα Ασυμφωνίας", λόγω των διαφορετικών αρχιτεκτονικών ρυθμών μεταξύ των κτιρίων του. O ιδιοκτήτης, Josep Batllo, αρχικά, είχε τη πρόθεση να μη κάνει έναν ενιαίο χώρο και ζήτησε την άδεια των πολεοδομικών αρχών το 1901, αλλά τον Μάη του 1904 ζήτησε νέαν άδεια για να το χτίσει ολόκληρο. Το κύριο πάτωμα θα γινότανε το σπίτι αυτού και της οικογένειάς του και καθένα από τα τέσσερα άλλα πατώματα θα διαιρούνταν σε δυο επίπεδα, με σκοπό να τα νοικιάζει.
     Η αλλαγή αυτή προμελετούσε την ανακατανομή των χώρων, την ανακατασκευή του εσωτερικού patio, τη διαμόρφωση-μετατροπή του εδάφους και φυσικά τα στολίσματα της πρόσοψης στην οροφή. Το εσωτερικό patio εμπλουτίστηκε και στολίστηκε με κεραμικά κομμάτια σχεδιασμένα από τον Γκαουντί. Είναι σκούρο μπλε στη κορυφή και βαθμιαία, κατεβαίνοντας προς τα κάτω φτάνει μέχρι τη τελική λευκή του απόχρωση κι αυτό επιτυγχάνει τη καλύτερη διάχυση του φωτός. Η λύση που σχεδίασε ο Γκαουντί για τη πρόσοψη, κράτησε ξάγρυπνο τρεις νύχτες τον οικοδόμο Jose Bayo, δεδομένου πως έπρεπε ν' αντικαταστήσει με νέους, λεπτούς στύλους από ψαμμίτη (από το κοντινό λατομείο του Montjuοc), τα παλιά στηρίγματα.
     Τα παράθυρα της πρόσοψης στα κεντρικά πατώματα μεγαλώσανε κι αυτό προσέδωσε στο κτίριο ένα παρατσούκλι: "La Casa Dels Badalls" (Το Σπίτι Των Χασμουρητών). Έν' άλλο παρατσούκλι που δόθηκε στο κτίριο ήταν εξαιτίας των λεπτών στηλών που του προσδίνανε την εμφάνιση σκελετού: "La Casa Dels Ossos" (Το Σπίτι Των Οστών). Τα κεραμίδια των μπαλκονιών, αντικαταστάθηκαν με κείνα τα καμπυλωτής βάσης και στη κορυφή αυτών, μπήκανε κείνα τα διάσημα, πλέον, κιγκλιδώματα, για τα οποία έχουνε δοθεί ποικίλες ερμηνείες.
     Στο τελευταίο πάτωμα, δυο πράματα σπάνε τη συμμετρία του κτιρίου: ένα πεζούλι κι ένας πύργος. Αρχικά ο Γκαουντί είχε σχεδιάσει τον πύργο να 'ναι στη μέση του κτιρίου, μα μετά, διαπίστωσε πως αν γινόταν έτσι, θα 'σπαζε την ισορροπία και θα εξουδετέρωνε τη πρόσοψη του διπλανού κτιρίου, του Casa Ametller, -το οποίον έκτιζε ο Puig y Cadafalch- και το αποτέλεσμα δε θα 'τανε καλαίσθητο. Έτσι μετατόπισε τη πίεση από τ' αριστερά κάνοντας εκεί το πεζούλι. Ο δε πύργος είναι καλυμένος από γυαλί, με χαραγμένα τα μονογράμματα του Ιησού, της Παρθένου Μαρίας και του Ιωσήφ, και στη κορυφή του υπάρχει σταυρός από ελεφαντόδοντο, κατασκευασμένος στη Μαγιόρκα, που ράγισε μόλις βγήκε από τον κλίβανο, μα ο Γκαουντί είπε πως έτσι του άρεσε ακόμα πιότερο. 

 
 
          Battlo

 Casa Battlo

--------------------------------------------------------------------

 2). Torre Bellesguard (1900-1909)

     Καταλαμβάνει τους αριθμούς 16-18-20 στη Calle Bellesguard, στη Βαρκελώνη και χτίστηκε στα 1900-09 κι είναι βασισμένο στο θερινό ανάκτορο Figueras, του μεγάλου βασιλιά της καταλανικής δυναστείας, Marti l' Humu που βρίσκεται στους πρόποδες του βουνού Collserola, που χτίστηκε το 1410. Σε τούτο λοιπόν στήριξε την έμπνευσή του ο μεγάλος δημιουργός για να φτιάξει τούτο το κτίριο. Χτισμένο με πέτρα και τούβλα και ολοκληρώνεται από ένα πυργίσκο που τελειώνει σ' ένα σταυρό τετραεπίπεδο, καταπώς το συνήθιζεν ο καλλιτέχνης. Η σοφίτα, φτιαγμένη κι αυτή από τούβλα και σφυρήλατο σίδηρο, καθώς και τα μωσαϊκά του, προβάλλουν τη δαιμονιώδη φαντασία του, έτσι όπως στo Colegio Teresiana και στο La Pedrera.

                              Torre Bellesguard

---------------------------------------------------------------------

 3). Villa El Capricio (1883-1885)

     Βρίσκεται στη Carretera de Comillas de la Barquera στη Cantavria και χτίστηκε στα 1883-85, υπό τη κεντρική καθοδήγηση του αρχιτέκτονα Colom ακολουθώντας τα πλάνα του Gaudi. Το κτίριο παραγγέλθηκε από τον Maximo Diaz de Quijano που θέλησε να 'χει ένα σπίτι δίπλα στο παλάτι Sobrellano, το οποίο ήταν το παλάτι του πρώτου μαρκησίου-ακόλουθου της Comillas. Ο νεαρός τότε Γκαουντί εφάρμοσε όλη τη φαντασία και τον μοντερνισμό του σε τούτο, σε συνδυασμό με τ' όραμα της αρχιτεκτονικής του και των ιστορικών στοιχείων, που θέλησε να λάβει σοβαρά υπόψη του.
     Το κτίριο έχει ένα εκτεταμένο ισόγειο και δυο πατώματα και στους στύλους της πρόσοψης υψώνεται ένας πύργος στηριγμένος και που δεσπόζει σ' αυτό. Είναι χτισμένο με τούβλα και στολίζεται με κεραμικά σε λωρίδες και τα κιγκλιδώματα των πεζουλιών και των μπαλκονιών είναι από σφυρήλατο σίδηρο. Αυτό το υλικό κάνει να φεγγοβολά το κτίριο από το ηλιακό φως κι ειδικότερα ο πύργος. 


 1

 2

 3

 4
                            El Capricio 1, 2, 3 & 4

-----------------------------------------------------------------

 4). Colegio de las Santas Teresianas (1888-1894)

     Ξεκίνησε να χτίζεται τον Σεπτέμβρη του 1888 από κάποιον άλλο αρχιτέκτονα, μα τον Μάρτη του 1889 το ανέλαβε ο Γκαουντί. Καταλαμβάνει τους αριθμούς 85-105 της Carrer de Ganduxer, στη Βαρκελώνη. Παρά το αυστηρό πρόγραμμα και τους περιορισμούς στις δαπάνες, κατάφερε να περάσει μες σ' αυτό τη προσωπικότητά του. Το κτίριο είναι όλο γωνίες κι ορθογώνιες εγκαταστάσεις, αποτελείται από 4 πατώματα χτισμένο με τούβλα και στην οροφή κοσμείται από ψεύτικες πολεμίστρες και τέσσαρες κλάδους. Τα μεταξύ των πολεμίστρων διαστήματα σχηματίζουνε το γράμμα "Τ" που είναι το αρχικό της Αγίας του Χριστού Τερέζας. Στο εσωτερικό επικρατούνε τα παραβολικά τόξα που επιτρέπουνε στο φως να σχηματίζει φωτεινά και σκιάσεις, σημεία που προσδίδουν αξία και μυστηριακήν εμφάνιση, τέτοια, ώστε να προσαρμόζεται στο κτίριο η εντύπωση ενός ιερού και παράλληλα εκπαιδευτικού χώρου.

     

       
                                    Colegio de las Teresianas

---------------------------------------------------------------

 5). Casa Mila (La Pedrera* Το Λατομείο) (1905-1907)

     To Casa Mila, βρίσκεται στον αριθμό 92 της Passeig De Gracia στη περιοχή Eixample, της Βαρκελώνης, χτίστηκε για τον Roger Segimon de Mila κι είναι μια από τις περιοχές που 'χουν ανακηρυχτεί από την UNESCO, σα παγκόσμιες-πανανθρώπινες κληρονομιές. Στο κτίριο αυτό δεν υπάρχει πουθενά ευθεία γραμμή. Οι παρατηρητές το θεωρούνε θαυμάσιο και συνάμα συντριπτικό, παρομοιάζοντάς το μ' αμμοθύελλα ή με τα κύματα της λάβας. Ένα πάντως είναι το σίγουρο: το κτίριο αυτό σπάζει τελείως την αίσθηση μας περί συμβατικής -αν μπορεί πια να ειπωθεί αυτή η λέξη χωρίς να σκαλώσει- αρχιτεκτονικής. Το πιο αξιοθαύμαστο σε κείνο, είναι η στέγη του που μοιάζει σεληνιακό κι ονειρικό τοπίο.
     Το Κάζα Μίλα, μπορεί να τύχει μελέτης πιότερο σα γλυπτό παρά σαν αρχιτεκτόνημα. Οι επικριτές του, στέκονται κυρίως στη μη χρηστικότητά του, ενώ οι υποστηρικτές του δίνουν έμφαση στο έργο τέχνης και τη τεχνική του. Πάντως το σίγουρο είναι πως υπάρχουνε κι άλλα τέτοια θαυμαστά αρχιτεκτονήματα, που επίσης δεν έχουνε σημαντική χρηστική αξία. Στο πρώτο πάτωμα, υπάρχει έκθεση που δίνει την ευκαιρία στον επισκέπτη να δει κάμποσο εσωτερικό χώρο και με τίμημα 7 euro μπορεί κανείς να περάσει και να θαυμάσει τα πατώματα και την οροφή.





                           Casa Mila (La Pedrera)

---------------------------------------------------------------

 6). Colonia Guell (1898-1914)

     Η Κρύπτη του Ναού της Colonia Guell, που 'ταν ένα μικρό χωριό εργατών που δούλευαν στο κλωστοϋφαντουργικό εργοστάσιο του Eusebi Guell, που χτίστηκε το 1882 και βρίσκεται κοντά στη πόλη Santa Coloma de Cervello, στην επαρχία Baix Llobregat, στη περιοχή Gracia περίπου 20 χλμ από τη Βαρκελώνη. Κατέλαβε περίπου 30 από τα 160 εκτάρια γης -της "Can Soler de la Torre"- που 'χεν αγοράσει στη περιοχή ο πατέρας Guell, το 1860. Οι εργάτες εγκαταστάθηκαν πέριξ του εργοστασίου, σε μικρά δίπατα σπίτια, που 'χανε κατασκευάσει οι δυο βοηθοί-συνεργάτες του Γκαουντί, Francesc Berenguer y Mestres και Joan Rubiο y Bellver. Ο οραματιστής Γκουέλ, είχε σχεδιάσει ώστε οι εργάτες του να βρίσκουνε τα πάντα στο εργασιακό χωριουδάκι αυτό κι έτσι σκέφτηκε και την Εκκλησία. Η εργασία λοιπόν αυτή ανατέθηκε στον Γκαουντί και το επιτελείο του κι αυτός είχε τη τύχη και την ευχαρίστηση, ν' αναλάβει εκ θεμελίων, χωρίς να χει προκαθορισμένα όρια, όπως συνέβαινε σ' άλλες του δουλειές.
     Πέρασε 10 χρόνια σε μελέτες του χώρου και του σχεδιασμού κι εκπόνησε μια νέα μέθοδο κατασκευής, με υπολογισμό βασισμένο σ' ένα στερεοστατικό πρότυπο με σχοινιά, τροχαλίες και μικρούς σάκους με χώμα σαν αντίβαρα ανύψωσης. Η μακέτα σχεδιάστηκε με κλίμακα 1:10, σ' ένα πίνακα κι αναρτήθηκε σε γειτονικό χώρο ψηλά κι έπειτα κρεμάστηκαν τα σχοινιά, εκεί που επρόκειτο να στηθούν οι αψίδες. Οι σάκοι γεμίσανε με το ένα δεκάκις χιλιοστό του βάρους που θα 'πρεπε να σηκώσουν και φορτώσανε τις αψίδες. Ο Γκαουντί είχε φωτογραφήσει τον χώρο από πολλές γωνίες, έχοντας εντοπίσει τις ανυψώσεις και τα βαθουλώματα του εδάφους και τελικά όταν κατέληξε στη σωστή, αποφάσισε και στο τρόπο που θα 'χτιζε τη κρύπτη, επωφελούμενος ακόμα κι από την ανωμαλία του εδάφους. Στη μια μεριά θα χτιζόταν η Εκκλησία κι από την άλλη, ένα μικρό 4όροφο παρεκκλήσι με κλιμακοστάσιο, στους πρόποδες ενός μικρού λόφου, του El Carmel κι έτσι θ' ανακατευότανε με το περιβάλλον, που 'τανε πευκόδασος.
     Οι τοίχοι φτιαχτήκανε με τούβλα και μαύρο βασάλτη, που δίνει χρώμα κορμών δέντρου και χώματος κι όσο ανεβαίνει το βλέμμα προς τα πάνω, το χρώμα γινόταν έντονο πράσινο, όπως οι κορυφές των δέντρων, έπειτα μπλε, όπως τ' ουρανού και στο πάνω-πάνω τελειώμα, λευκό και χρυσό, όπως τα σύννεφα κι οι αχτίνες του ήλιου. Ταυτόχρονα όμως με την οπτική του θέματος, εμπεριέχεται κι ο συμβολισμός-παραλληλισμός με τη πορεία της χριστιανικής εκκλησίας στο πέρασμα του χρόνου: πρώτα τα μαύρα σκοτάδια της κόλασης κι ύστερα το χρυσό της δόξας του Θεού, μ' όλες τις ενδιάμεσες διαβαθμίσεις. Οι εργασίες αρχίσαν ουσιαστικά το 1908 κι ότι είχε τελειώσει η εκκλήσια κι άρχιζε το παρεκκλήσι, σταματήσανε λόγω του θανάτου του Γκουέλ. Το πρότυπο καθώς και τα σχέδια του έργου μείναν εκεί, στο υπόστεγο των εργατών, μέχρι την ολοκληρωτική τους καταστροφή, στο ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφυλίου, το 1936.





                               Colonia Guell 1 & 2



                                     Finca Guell

---------------------------------------------------------------------

 7). Parc Guello (1900-1914)

     Στα πλαίσια της ίδιας ιδέας, του Γκουέλ, ήτανε κι ένα πάρκο βασισμένο στα βρετανικά πρότυπα, εξ ου κι η βρετανική ονομασία παρκ. Oι εργασίες ξεκινήσανε το 1900 και τερματιστήκανε το 1914 κι είναι άλλη μια περιοχή από κείνες που 'χει κατοχυρώσει η UNESCO, ως πανανθρώπινη κληρονομιά. Εφόσον όμως οι εργασίες διακοπήκανε σ' όλο το υπόλοιπο σχέδιο, ο κήπος παρέμεινε σα δημοτικός κήπος, που μπορεί κανείς να το επισκεφθεί έυκολα, μόνο με τουριστικά λεωφορεία και με κάποιο μικρό τίμημα, να μπει στο Σπίτι του Γκαουντί και να δει τα έπιπλα κι ότι άλλο έχει σχεδιάσει.
     Πρόκειται για ένα πάρκο σύνθετου αρχιτεκτονικού ρυθμού. Τα μωσαϊκά του είναι θαυμάσια και το μοναδικό στυλ του Γκαουντί είναι ορατό πανεύκολα. Σταλακτίτες, κυματιστές κατασκευές, δωρικοί στύλοι ή σκαλιστοί κορμοί δέντρων, φτιαγμένοι με σπαστά κεραμικά, διαμορφώνουν ένα χώρο άνετο, με τη καταλανική απόχρωση. Το δέσιμο με το περιβάλλον έχει διατηρηθεί, καθώς ό,τι φυσικό εμπόδιο ή απότομος βράχος προϋπήρχε, έχει αφεθεί όπως ήτανε. H πηγή Γκουέλ με το πολύχρωμο μωσαϊκό δράκων, φαντάζει απίθανη και σχεδιάστηκε για να προσφέρει την ηρεμία και την άνεση, έτσι όπως θα περίμενε κανείς από ένα πάρκο.
     Τα κτίρια αν κι είναι γνήσια κι αξιοπρόσεκτο, είναι εν τούτοις δυσδιάκριτα, λόγω κι άλλων κτιρίων, επίσης σχεδιασμένων, από τον ίδιο, έρχονται να καλύψουνε τη θέα. Πάντως οι στέγες τους έχουνε διαμορφωθεί φανταστικά, με τις ασυνήθιστες πυραμιδοειδείς κατασκευές τους. Το κεντρικό σημείο του πάρκου είναι το πεζούλι με τον πάγκο μορφής θαλασσίου ερπετού. Για να σχεδιάσει τον πάγκο αυτό, ο καλλιτέχνης έβαλε κάποιο γυμνό άτομο να καθίσει πάνω σε άργιλο. Οι καμπύλες του πάρκου δημιουργούνε την εντύπωση της κοινωνικής ατμόσφαιρας. Ο μεγάλος σταυρός στο κέντρο του κεντρικού κτιρίου προσφέρει πλούσια θέα της Βαρκελώνης και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ώς πανόραμα. Ειδικά η περιοχή Montjuic καθώς κι η La Sagrada Familia, είναι καλώς ορατές από κεί.

         

 
                                      Parc Guello


   
                                          Πηγή Guell



                              Palacio Guell


                        Parco Guello


                        Parco Guello (Γενική 'Αποψη)

---------------------------------------------------------------------

 8). Casa Vicens (1883)

     Το Casa Vicens βρίσκεται στον αριθμό 24 της Carrer de les Carolines, στο

τετράγωνο Gracia, στη Βαρκελώνη. Μεταξύ 1878-1880, ο senor Manuel Vicens y Montaner, μεταπράτης, ανάθεσε στον Γκαουντί την ανακατασκευή ενός σπιτιού, που 'χε κληρονομήσει από τη μητέρα του, τo 1877. Ο χώρος βρισκότανε μεταξύ του Convento de Monjas de la Caridad de San Vicente de Paόl (Μονή Καλογραιών, της Φιλανθρωπίας του Αγίου Παύλου-Βικεντίου) και μιας αδιέξοδης αλάνας που διατρέχει τη κάθετο στη Carrer de les Carolines.
     Εκείνος, έχτισε το σπίτι απέναντι από τον τοίχο της Μονής, δημιουργώντας ένα μεγάλο κι ευρύχωρο κήπο. Στην άλλη μεριά του κήπου δημιούργησε μνημειακό συντριβάνι, χτισμένο μ' ανοιχτή πλινθοδομή, φτιαγμένο πάνω από μια παραβολικήν αψίδα, που σχηματίστηκε σα πέρασμα μεταξύ των δυο στηλών. Το νερό αποθηκεύεται σε δυο γούρνες που τοποθετήθηκαν εκατέρωθεν του συντριβανιού. Το συντριβάνι αυτό, δυστυχώς, κατεδαφίστηκε το 1946, λόγω μερικής πώλησης του οικοπέδου.
     Ο κήπος περικλείστηκε από τοίχο στοκαρισμένο και στην είσοδο ίσταται η διάσημη σιδερένια πύλη, πλουμισμένη από σιδερένια φύλλα νανοφοίνικα. Τα βαριά φύλλα είναι μοιρασμένα ακτινωτά, σ' ένα τετράγωνο από σφυρήλατο σίδηρο, σχήματος "Τ" κι η διατομή τους είναι απομίμηση του υλικού των βλαστών του φυτού Tagetes Erecta. Η ίδια απομίμηση του φυτού αυτού, εμφανίζεται στα κεραμικά που κοσμούν τις όψεις του κτιρίου. Έν' άλλο κομμάτι που αξίζει ν' αναφερθεί και που πλέον, επίσης δεν υπάρχει, είναι ένα τούβλο και μια κεραμική στρόφιγγα, που βρισκότανε μεταξύ των τοίχων του σπιτιού και της μονής. Ένα δείγμα αυτού, μικρότερης κλίμακας αντίγραφο, είχεν επιδειχθεί στην Έδρα Δοκιμίων Γκαουντί, το 1983.

 

 
                                    Casa Vicens

---------------------------------------------------------------------

 9). Palacio Episcopal de Astorga (1889- 1903)

     Βρίσκεται στη Plaza de Eduardo de Castro στη Castilla-Leon, στην Astorga (Αστουρία). 'Αλλο ένα κτίριο που ανέδειξε τον καταλανικό ρυθμό στο μέγιστο βαθμό. Είναι φτιαγμένο σ' ένα σημείο με πολύ ανώμαλον έδαφος κι οι εργασίες του ξεκινήσανε το 1889 μέχρι που μια μεγάλη πυρκαγιά τις σταμάτησε, το 1893. Τη κατασκευή, ζήτησε ο Επίσκοπος Ταραγόνας, Grau, φίλος του Γκαουντί, που ήθελεν ένα νέο επισκοπικό κτίριο. Ο δημιουργός ήταν απασχολημένος με το Παλάσιο Γκουέλ στη Βαρκελώνη κι ήταν αδύνατον να ξεκίνησει για κεί. Για να τονε διευκολύνει ο Επίσκοπος, του 'στειλε φωτογραφίες, σχέδια της περιοχής και πληροφορίες για το έδαφος. Εκείνος μελέτησε προσεκτικά τα στοιχεία, ετοίμασε τα σχέδιά του, έτσι ώστε να εναρμονιστεί το νέο κτίριο με το περιβάλλον του κι έδωσε το "καλώς έχει", ώστε ο ευχαριστημένος Επίσκοπος να ξεκινήσει τις διαδικασίες για τις άδειες και τα λοιπά.
     Το σχέδιο εγκρίθηκε τον Φλεβάρη του 1889 κι η πρώτη πέτρα μπήκε τον Ιούνιο του ίδιου έτους. Επειδή εργαζόταν ακόμα στο Παλάσιο Γκουέλ, ταξίδευε στα δυο έργα κι ενορχήστρωνε τις εργασίες, αφήνοντας τους βοηθούς από το επιτελείο του, μοιρασμένους. Ο μύθος λέει πως τα τόξα δε θα μπορούσανε να τοποθετηθούνε στη σωστή τους θέση αν δεν ερχόταν ο ίδιος ο Γκαουντί να βάλει το ...χεράκι του.
     Το κτίριο αυτό έχει ένα μεσαιωνικόν αγέρα, κατάλληλο για το σκοπό του. Η πέτρα από την οποία κατασκευάστηκε είναι σύμφωνη και κατάλληλα προσαρμοσμένη στο περιβάλλον, καθώς είναι από τον ίδιο χώρο της περιοχής. Παράλληλα όμως, υπάρχουνε προσαρμοσμένα εμφανώς τα χαρακτηριστικά στοιχεία του ρυθμού του Γκαουντί, κείνα που τον ακολουθούσανε σ' όλη τη μετέπειτα καριέρα του, ως αρχιτέκτονα. Όπως οι αψίδες, οι καπνοδόχοι και τα τόξα, καθώς κι επικάλυψη των προσόψεων.

                      Palacio Episcopal


               Palacio Episcopal de Astorga (Νύχτα)

------------------------------------------------------------------------------------------------

10). Casa de los Botines (1891)

     Βρίσκεται στην Ancha, Plaza de Obispo Marcelo 5, στη Castilla-Leon επίσης και χτίστηκε το 1892. Το πραγματικό όνομα του κτιρίου είναι Casa de Fernandez-Andres και στο οποίο, ο καταλάνικος ρυθμός που εφάρμοσε ο Γκαουντί προσδίδει εκπληκτικήν απόλαυση. Βρίσκεται κοντά με το παλιό Palacio de Guzmanes που είναι αναγεννησιακό κι είναι επίσης γνωστό ως Palacio Gaudi. Χτίστηκε με πρωτοβουλία των κλωστοϋφαντουργών βιομηχάνων της περιοχής κι ειδικά από τον Carlos Guell κι ο καλλιτέχνης δημιούργησε κάτι νεωτεριστικό και μοντέρνο, ενώ παράλληλα κράτησε κι αναγεννησιακά στοιχεία. Χρειάστηκε βέβαια να υπερβεί ένα σωρό προβλήματα, κατά τη διάρκεια των εργασιών, που ξεκίνησαν το 1891 κι ολοκληρώθηκαν ένα χρόνον αργότερα.
     Το κτίριο ονομάστηκε Ιστορικό Μνημείο το 1969 κι αποκατασταθήκανε μερικά σημεία του.

                            Casa de los Botines

---------------------------------------------------------------------

11). Cellers El Garraf (1895)

     Βρίσκεται στον αριθμό 246 της Carretera de Calafell de Barcelona a Sitges στη συνοικία El Garraf, της Βαρκελώνης. Πρόκειται για ένα κτίριο που θα 'ταν αποθήκη και χώρος επεξεργασίας κρασιού, του Εουσέμπι Γκουέλ και παρόλο που ο Γκαουντί υπέγραψε τα σχέδια του έργου, λέγεται πως τη δουλειά έφερε σε πέρας ο βοηθός του Francesc Berenguer. Αποτελείται δε από δυο κτίρια ουσιαστικά: το πατητήρι και την αποθήκη. Πέτρα και τούβλο και φυσικά τα παραβολικά τόξα, που τόσο χρησιμοποιήσε ο δημιουργός, και στη πρόσοψη του κτιρίου στα τοξωτά παράθυρα, εμφανίζεται το μονόγραμμα "G", που 'ναι το αρχικό του. To κτίριο λοιπόν αυτό χρησιμοποιήθηκεν αρκετά, για την αρχική λειτουργία που φτιάχτηκε, στη πάροδο των ετών και τώρα τελευταία γίνονται κάποιες εργασίες, για την οριστική του αποκατάσταση.

                         Cellers El Garraf

-----------------------------------------------------------------------------------------------

12). Valla da Finca Miralles (1901-1902)

     Βρίσκεται στον αριθμό 55-57 της Passeig de Manuel Girona, στη Βαρκελώνη και χτίστηκε στα 1901-02. Αυτή η πύλη αποτελεί έναν ακόμα νεωτερισμό της φαντασίας του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη. Ο ιδιοκτήτης παράγγειλε και τον εκτεταμένο αυτό φράχτη, απαρτιζόμενο από 36(!) τμήματα κι είναι κατασκευασμένη από πέτρα και λευκό κεραμικό. Η κορυφή της πύλης στέφεται από ένα σταυρό τετραεπίπεδο, κατασκευασμένο από σφυρήλατο σίδηρο. Πρόσφατα η πύλη συμπληρώθηκε από ένα χάλκινο άγαλμα, που 'τανε τάμα του Γκαουντί.

                          Valla de Finca Miralles

-------------------------------------------------------------------

13). Casa Calvet (1900)

     Το κτίριο αυτό βρίσκεται στον αριθμό 48 της οδού Gasp, στη περιοχή Eixample, στη Βαρκελώνη και το παράγγειλε ένας βιομήχανος υφαντουργός, ο Andreu Calvet. Χτίστηκε το 1900 κι εξυπηρέτησε τόσον ως επαγγελματική στέγη, -υπόγειο, ισόγειο κι ο πρώτος όροφος- όσο και σα κατοικία του, -όλο το υπόλοιπο. Είναι το πιο συμβατικό δημιούργημά του, ισχυρίζονται οι μελετητές του, επειδή έπρεπε να ενταχθεί στο κομψώτερο τμήμα της Βαρκελώνης, αλλά και γιατί έπρεπε να συμπιεστεί με τα γειτονικά κτίρια. Συμμετρία, τάξη κι ισορροπία, πράματα ασυνήθιστα για τον Γκαουντί, ωστόσο οι καμπύλες, το διπλό αέτωμα στη κορυφή, η ανατολίτικη προβολή στην είσοδο, σχεδόν Μπαρόκ, καθώς κι μεμονωμένες μικρολεπτομέρειες που κατάφερε να ενσωματώσει, είναι χαρακτηριστικά του μοντερνισμού που εισήγαγε στην αρχιτεκτονική.
     Μπαλκόνια εναλλάσσονται με μπαλκόνια στη πρόσοψη. Τα μανιτάρια στην ανατολίτικη πρόσοψη, πάνω από την είσοδο, μαρτυρούνε το χόμπι του ιδιοκτήτη, ενώ οι στύλοι που πλαισιώνουνε την είσοδο, μοιάζοντας με μασούρια, εμφανίζουνε τη πραγματική του εργασία. Ο Lluis Permanyer υποστηρίζει πως: "Η στοά στο επίπεδο του εδάφους, είναι το σημαντικότερο χαρακτηριστικό γνώρισμα της πρόσοψης, ένας τολμηρός συνδυασμός σφυρήλατου σιδήρου και πέτρας, που μπορεί να διακρίνει κανείς διακοσμητικά ιστορικά στοιχεία, όπως: ένα κυπαρίσι, μια ελιά, Κέρατα της Αμαλθείας και Καταλανικές Πανοπλίες". Τρία κεφάλια στην οροφή, υπαινίσσονται πάλι τον ιδιοκτήτη. Το ένα είναι ο Sant Pere Martir Calvet y Carbonell (με πρόσωπο του πατέρα του ιδιοκτήτη) και τ' άλλα είναι, δυο προστάτες άγιοι του Vilassar (ιδιαίτερη πατρίδα του ιδιοκτήτη).

 



  Casa Calvet (Γενική 'Αποψη & Λεπτομέρειες Πρόσοψης)

----------------------------------------------------------------

14). La Sagrada Familia (1882 "Villar και μικρή επέμβαση Gaudi, 1883, Gaudi μόνος"-μέχρι και  σήμερα, ακόμα συνεχίζεται).

     Το "Templo Expiatorio de la Sagrada Familia" (Εξιλεωτικός Ναός Της Αγίας Οικογένειας), βρίσκεται στον αριθμό 401 της οδού Mallorca, στη Βαρκελώνη. Ιδέα ενός βιβλιοπώλη κι εγγράμματου ανθρώπου, του Josep Maria Bocabella, που 'χεν ιδρύσει το 1860 την "Asociacion Espiritual de Devotos de San Jose" (Πνευματική Ένωση Πιστών Του Αγίου Ιωσήφ) κι ο στόχος του ήταν να πετύχει μιαν εξιλέωση και μιαν επικράτηση της Καθολικής Εκκλησίας, διαμέσου του Αγίου Ιωσήφ, σε μιαν εποχή όπου είχεν ήδη ξεσπάσει η βιομηχανική επάνασταση και τα συν αυτοίς αλλαγμένα πλέον κοινωνικά φαινόμενα. Το 1872 λοιπόν ταξίδεψε στη Ρώμη για να επισκεφθεί τον 'Αγιο Πατέρα και να προσκυνήσει και κατά την επιστροφή του μέσω Loreto, είδε και θαύμασε τον όμορφο ναό εκεί. Τότε του γεννήθηκεν η ιδέα ενός εξιλεωτικού ναού στ' όνομα της Αγίας Οικογένειας, χάρις σ' ό,τι είδε κει.
     Στις αρχές του 1876 αναζήτησε λοιπόν το μέρος αλλά και τους οικονομικούς πόρους για την ιδέα του αυτή κι αμέσως σχεδόν τα βρήκε στο πρόσωπο της δούκισας Αlmenara Alta, που λαχταρούσε να κάνει μια τέτοια δωρεά, μα δε πρόλαβε, γιατί πέθανε πριν τη κάνει. Έτσι πλέον η Ένωση, έπρεπε ν' αναζητήσει ένα άλλο, λιγότερο κεντρικό μέρος, μιας κι ο προϋπολογισμός της ήτανε πενιχρός. Το οικόπεδο που καταφέραν να εξασφαλίσουν με τις 172.000 πεσέτες που διαθέσαν, ήταν 12.800 τ. μ., στο τετράγωνο που οριοθετήθηκεν από τις οδούς, Provenza, Mallorca & Cerdena.
     Tην επόμενη χρονιά, ο αρχιτέκτονας Francisco de Paula del Villar, προσφέρθηκε να φτιάξει τα σχέδια δωρεάν. Κτίριο νεογοτθικό, ναός με τρεις πυργίσκους και τη κρύπτη να προσανατολίζεται ανάλογα με τους ορθογώνιους άξονες του οικοδομικού τετραγώνου. Η θεμέλια πέτρα μπήκε στις 19 Μάρτη 1882, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Ιωσήφ. Ο Γκαουντί ανέλαβεν επίσημα τη κατασκευή, ένα χρόνο αργότερα, ακριβώς, στις 19 Μάρτη 1883, -αν κι είχε συμμετοχή και το περασμένο χρόνο-, λόγω διαφωνίας του Βιλάρ με τον εκπρόσωπο του Συμβουλίου, Juan Martorell Montells, ο οποίος τονε κατηγορούσε για ατασθαλίες στην επιλογή των υλικών και τη διαχείριση των χρημάτων για το έργο. Έπειτα τούτων, ο Βιλάρ απείλησε με παραίτηση κι αναγκαστικά το συμβούλιο την έκανε δεκτή, γιατί τα χρήματα για το έργο ήταν από δωρεές και δεν ήτανε για ...σκόρπισμα στις τσέπες του Βιλάρ. Τότε εκείνος απαίτησεν αμοιβές που ωστόσο δεν είχανε συμφωνηθεί, μιας κι είχε δεχτεί να κάμει τα σχέδια δωρεάν.
      Κατόπιν τούτων, το Συμβούλιο αποφάσισε ν' αναθέσει εξ ολοκλήρου τη διαχείρηση του έργου στον Μαρτορέλ κι εκείνος πρωτίστως, πρότεινε τον 31χρονο(!) τότε Γκαουντί ν' αναλάβει το έργο, πράμα που 'γινεν αμέσως δεκτό απ' όλες τις πλευρές, μιας κι ο αρχιτέκτων είχεν ήδη συνεργαστεί και στο έργο μα και με τον Αρχισύμβουλο, σ' άλλα σχέδια. Αυτός τροποποίησε το αρχικό σχέδιο σε πιο λογικά κόστη και προσέθεσε και μια τάφρο γύρω από τη κρύπτη για να εξαερίζεται ο χώρος καλύτερα. Το 1922 ο αρχιτέκτονας Teodoro de Anasagasti Asensio, πρότεινε ο ναός αυτός να γίνει δημόσιος κι έτσι να χρηματοδοτείται από το ίδιο το κράτος, πράμα που 'γινε δεκτό. Το έργο πάντως αυτό, ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί, γιατί παρ' ολ' αυτά, ήτανε γιγάντιο και μεγαλεπήβολο και τα έξοδα καλύπτονταν αρχικώς από δωρεές, αλλά και διότι πέρασε δια μέσου μεγάλων οικονομικών κρίσεων, στη πάροδο των ετών, όταν χρηματοδοτήθηκε από το δημόσιο.

 







Alan Parson's Project: "La Sagrada Familia"

--------------------------------------------

Το Κρυπτογράφημα των Παθών (La Sagrada Familia, Πρόσοψη)


La Sagrada Familia Crypto

     Έν από τα δημοφιλέστερα της πρόσοψης, στον ημιτελή ναό, είναι το Κρυπτογράφημα των Παθών. Επιτρέπει να μετρήσουμε τον αριθμό 33, (ηλικία του Ιησού κατά τα Πάθη του) με πάνω από 310 πιθανούς συνδυασμούς. Επίσης έν άλλο θαυμαστό είναι πως οι μεσαίοι επαναλαμβανόμενοι αριθμοί 14 και 10, αν αθροιστούνε μας δίνουν αποτέλεσμα 48 κι αυτό το άθροισμα είναι ίδιο με κείνο που προκύπτει από τη πρόσθεση των λατινικών γραμμάτων INRI, εκπεφρασμένα σε αριθμούς. Τούτο σημαίνει πως στους αρχικούς 310 σχηματισμούς της ηλικίας του Χριστού, μπορούμε να προσθέσουμεν άλλους 33 που μας δίνουνε τ' αρχικα INRI.
     Το Κρυπτογράφημα τούτο το 'φτιαξεν ο Subirachs, όταν ανέλαβε να περατώσει τα γλυπτά της πρόσοψης. Έχοντας σκοτεινό σημείο το πόσο ήθελε να συμπεριλάβει ο Γκαουντί, αυτά τα γλυπτά στα σχέδιά του, ο Subirachs, μόλις πήρε την εντολή να συνεχίσει, το 1987, ανακάτεψε τα δικά του γλυπτά με του Γκαουντί, ώστε να επωφεληθεί της φήμης του και να προσδώσει αέρα στη δική του.

----------------------------------------------------------------


                             Η Υπογραφή Του