Τούτο το Εύθυμο ...Δοκίμιο, γράφτηκε κυρίως για να διασκεδάσει κι ύστερα -αν είναι- να προβληματίσει. Σκοπό έχει να βρει ή εν ανάγκη να δημιουργήσει, μιαν αλληλουχία μεταξύ διαφόρων επιστημών που διδάσκονται, -εξ ου κι ο τίτλος "Αλληλούχειο". Μια ιδέα, έτσι, εεε να σαν τις άλλες... κι όταν το ξεκίνησα, πριν τριάμιση χρόνια περίπου, μήτε κι εγώ ήξερα ως που μπορούσε να φτάσει και με τι υλικό. Στην ουσία, γράφοντάς το, ανακάλυπτα κι εγώ ο ίδιος, που μπορεί να φτάσει ένα ...παιχνιδιάρικο μυαλό, όταν βρίσκεται σε ...μέθη. Αρκετά όμως, τώρα ας μιλήσουνε τα ...μάτια.
Θα ξεκινήσουμε παίρνωντας παράδειγμα ένα περιστατικό. Έν απλοποιημένο τυχαίο περιστατικό και θα δουλέψουμε με κείνο. Έστω λοιπόν, ότι βρισκόμαστε στη χαραυγή του κόσμου των ανθρώπων, όταν όλα ήτανε πρωτόγονα και τα μέσα ανύπαρκτα. Έστω πως έχουμε δυο ανθρώπους, που ο ένας έχει εξασφαλίσει, -ή έτσι νομίζει τουλάχιστον- το βραδινό αυτού και της οικογένειάς του, αυτής της όποιας αρχικής έννοιας της οικογένειας που υπήρχε τότε. Ο άλλος, θέλετε από τεμπελιά, ατυχία, ανικανότητα ή ό,τι άλλο φανταστείτε, δε τόχει καταφέρει, πεινά κι αυτός κι η οικογένειά του. Επίσης τέλος, ας δεχτούμεν έστω, πως με κάποιο τρόπο, -τον οποιονδήποτε σκεφτεί κανείς- πως αυτός ο δεύτερος, επιχειρεί ν' αρπάξει το κυνήγι του πρώτου και πως τελικά το καταφέρνει, χωρίς να διωχθεί. Επαναλαμβάνω, δεν έχει σημασία τι μετήρθε, βία, πονηριά, πειθώ. Σημασία έχει -χάρη του κειμένου- πως τελικά το κατάφερε. Αυτό είναι ας πούμε το γεγονός |α| και θα διαπιστώσουμε πως είναι η πρώτη στοιχειώδης, άγαρμπη ίσως, μα επιτυχημένη απόπειρα του να κοροιδέψει κανείς τον πλησίον του, πουλώντας του φούμαρα, ή χρησιμοποιώντας βία.
Οτι δεν έχει καταγραφεί κάτι τέτοιο από τους ...ιστορικούς και τους παλαιοντολόγους-σπηλαιολόγους-ανθρωπολόγους, ας το αποδώσουμε στη κακή κατάσταση των τότε μέσων μαζικής επικοινωνίας κι ας πάμε παρακάτω. Ας φύγουμε λοιπόν απ' αυτό το συμβάν του ...απώτερου παρελθόντος κι ας έρθουμε στη σημερινή κοινωνία. Είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου, πως μπορεί σήμερα να συμβεί το ίδιο περιστατικό -αν κι είναι κάπως... σπάνιο- ωστόσο δε θα χει γίνει με τον ίδιο τρόπο. Πιστεύω πως θαχει επιτευχθεί με πολύ πιο εκλεπτυσμένο, μεθοδικότερο, επιστημονικότερο κι ίσως-ίσως και με πιο μελετημένο στατιστικά μέσο, εμπλουτισμένο φυσικά και μ' αρκετή προσωπική γοητεία και πειθώ. Αυτό λοιπόν το γεγονός, το σημερινό, παρόλο που ουσιαστικά είναι ίδιο με το πρωταρχικό, ας τ' ονομάσουμε |β| και θα διαπιστώσουμε πως η ίδια παλιά πρόθεση υπάρχει ακόμα, αλλά η μεθοδολογία, έχει βελτιωθεί σημαντικά. Πόσο αλήθεια έχει βελτιωθεί; (Να υπενθυμίσω πως αναφέρομαι σε περιστάτικά διαφορετικών εποχών, αλλά επιτυχημένα).
Ε λοιπόν εκτιμώ, έτσι αυθαίρετα, πως εφόσον έχουμε ακριβώς ίδιας πρόθεσης συμβάν με ίδιον αποτέλεσμα και μόνην αλλαγή τη μέθοδο, πως ισχύει ο τύπος |β|=|ν|.|α| (τύπος 1), όπου |ν| είναι ο ...εμπλουτισμός της μεθόδου. Δηλαδή, |ν| φορές χρειάστηκε να γίνει κανείς ...εξυπνότερος, καπατσότερος κλπ, για να καταφέρει να κοροϊδεψει, ένα συνάνθρωπό του, που κι αυτός επίσης έχει γίνει πιο πονηρεμένος στις απάτες, βάσει πείρας. Ας δεχτούμε λοιπόν πως ισχύει κι ας πάμε παρακάτω.
Είδαμε πως ο σκοπός είναι ίδιος κι άρα τα δυο περιστατικά συνδέονται ακόμα πιο πολύ. Πως; Μα ...έχουνε τον ίδιο κεντρικόν άξονα, άρα κοινή αφετηρία. Μπορούμε κάλλιστα να πούμε πως είναι ομόκεντροι κύκλοι κι απλά ο δεύτερος είναι μεγαλύτερος. Πόσο; Εφαρμόζουμε τον τύπο των εμβαδών με δεδομένα τις δυο ακτίνες, |α| και |β| και φυσικά τη γνωστή μας ισότητα του τύπου (1) και για να μη κουράζω σας λέω πως το Εα=π.|α|^2 και Εβ=π.|α.ν|^2. Ωστόσο, τα δυο αυτά γεγονότα δε συμβαίνουνε την ίδια χρονική περίοδο. Αυτή η ..."βελτίωση" έχει δημιουργηθεί με το πέρασμα αιώνων, άρα σε χρόνο S και τούτο γιατί όπως προείπαμε, το αρχικά ευκολόπιστο θύμα, έχει βελτιωθεί κι εκείνο. Έτσι αναγκαστικά κι ο θύτης θα πρέπει να βελτιωθεί για να τα καταφέρει. Έπειτα μη ξεχνάμε, πως έχουνε θεσπιστεί νόμοι πλέον, που απαγορεύουνε την αρπαγή ξένης περιουσίας κι εγώ αναφέρομαι σε δυο συμβάντα που δεν ησκήθη ...δίωξη. Έτσι, εκτός του να γίνει πιστευτός κλπ, ο θύτης πρέπει να παραμείνει και στα ...αυστηρά πλαίσια της νομιμότητας.
Για τούτα λοιπόν που είπα, είναι λάθος να θεωρήσουμε τα δυο συμβάντα, σαν ομόκεντρους κύκλους. Ναι μεν έχουνε κοινό κέντρο, ναι μεν διαγράφουνε κύκλο, ναι μεν έχουνε αλληλουχία, μα όχι στο ίδιον επίπεδο, αλλά στον χώρο και φυσικά τη παρουσία του χρόνου. Σε κάτοψη αν κοιτάξουμε τα δυο σχήματα, ναι, θα μας δίνουνε την εντύπωση δυο ομόκεντρων κύκλων. Σ' ακριβώς όμως πλάγιαν όψη, θα βλέπουμε δυο γραμμές, δυο επίπεδα για την ακρίβεια, που απέχουνε μεταξύ τους μιαν απόσταση |S|, πουναι ο χρόνος που χει μεσολαβήσει, μεταξύ τους. Αυτή είναι μια απλή πρώτη θεώρηση. Ας τη δεχτούμε κι ας πάμε παρακάτω.
Υπάρχει κάτι που θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας πριν προχωρήσουμε κι αυτό δεν είναι άλλο από τη παραδοχή, πως στο πρώτο συμβάν, ναι μεν δε διώχθηκε από κανέναν ο θύτης, μα ουσιαστικά, δεν είχε δα κι από κανένα να διωχθεί. Το πιθανότερο είναι να μη ξαναφάνηκε από τα μέρη κείνα και τότε δεν υπήρχε κανείς να παραπονεθείς, κανείς νόμος να επικαλεστείς, μα και καθόλου νους για κάτι τέτοιο. Σήμερα όμως είπαμε πως ο θύτης θα πρέπει να λάβει υπόψη του τη νομιμότητα, τους νόμους και τους θεματοφύλακές τους καθώς και τα μέσα που υπάρχουνε για την επιβολή τους. Αυτό λοιπόν μα φέρνει οπωσδήποτε μια μετατόπιση του κέντρου -που ας το πούμε |Κ| χάρη στη καλύτερη κατανόηση- προς τη ...νομιμότητα. 'Αρα πλέον δε μιλάμε για κάτοψη ομοκέντρων κύκλων πλέον, αλλά ο μεγαλύτερος έχει μια ελαφρά μετακίνηση προς τη μια πλευρά -μια τυχαία έστω-, τη πλευρά της πλήρους νόμιμης αρπαγής. Αυτή είναι μια πρώτη παρατήρηση-πρόταση, ας τη δεχτούμε κι ας πάμε παρακάτω, να δούμε που θα μας βγάλει.
Μεταξύ του πρώτου κύκλου-γεγονότος και του -ας πούμε- τελευταίου και πρόσφατου, -μα σημερινού παρακαλώ κι όχι μελλοντικού- δε θα πρέπει να υπάρχει κενό. Δηλαδή δε θαναι οι δυο κύκλοι στα επίπεδά τους και τίποτε άλλο. Μεταξύ αυτών θα παρεμβάλλονται κι άλλα τέτοια περιστατικά στη μονάδα του χρόνου, φυσικά λιγότερο ...ευφυή και νομιμόφρονα, άρα μικρότερης ακτίνας από το |β| και μεγαλύτερης από το |α|. Επίσης, μιας και ποτέ σε τούτο τον κόσμο, δεν έλειψε η απόπειρα... νόμιμης απάτης, δε θα πρέπει τελικά οι ακραίοι αυτοί κύκλοι που περιέγραψα ναναι ξεκάρφωτοι μεταξύ τους. Έτσι κάνω την επόμενη παρατήρηση-πρόταση, να συνδέονται μεταξύ τους, αλλά και με όλα τα ενδιάμεσα παρόμοια περιστατικά. Πως; Μα είναι απλό: Με σπείρες σαν ένα ελατήριο. Όπου η κάτω μικρή σπείρα θάναι το |α| κι η πάνω-πάνω, η μεγάλη θαναι το |β|, αλλά μη ξεχνάμε την ελαφρά μετατόπιση νομιμότητας.
Ένα ελατήριο λοιπόν με σπείρες που ολοένα και μεγαλώνουνε σε ομαλή και συνεχώς αυξανόμενη απόσταση μεταξύ τους, λόγω της πορείας του χρόνου κι ελαφρά σπρωγμένο προς μια κατεύθυνση, λόγω μετατόπισης συνεπεία νομιμότητας. Ας το δεχτούμε κι αυτό κι ας πάμε παρακάτω. Αυτή η μετατόπιση του κέντρου |Κ|, -ας ονομάσουμε |Κα| το αρχικό κέντρο και |Κβ| το σημερινό- θα πρέπει λοιπόν να εμφανίζει τη ...γραφική παράσταση κι ούτως ειπείν τη πορεία του όλου πράγματος σε προβολή. Το ελατήριο αυτό έχει |ν| σπείρες και φυσικά θα διέπεται από τους φυσικούς νόμους του ελατηρίου, έτσι όπως μάθαμε στη Φυσική και δεν επαναλαμβάνω, γιατί δε χρειάζεται. Ας το δεχτούμε κι αυτό κι ας πάμε παρακάτω. Όχι μην ανησυχείτε, δεν έχει άλλα ...μαθηματικά πιο πέρα. Δηλαδή σχεδόν τελείωσανε τα βάσανα.
Τι λοιπόν θέλει να μας πει ο ...ποιητής; Ότι πολύ απλά, η Ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται σα σπείρα ενός ελατηρίου -έτσι καθώς προείπα. Όλο και πιο περίτεχνα κάθε φορά, όλο και πιο πολιτισμένα, όλο πιο έξυπνα. Μόνες διαφορές στις εκάστοτε παραλλαγές είναι οι βελτιώσεις των τακτικών. Αν στο πρώτο αρχικό παράδειγμα, βάλω, αντί της αρπαγής, ένα πρώτο-πρώτο καβγά και μετά αντιπαραθέσω ένα πρόσφατο μεγάλο πόλεμο, θα μπορούσα ακριβώς να πω τα ίδια χαρακτηριστικά. Ο πρώτος καβγάς θάναι με μουγκρητά, ξύλα, ρόπαλα, κλωτσιές και μπουνιές, μεταξύ δυο ανθρώπων, μετά δύο αγελών ή φυλών και ...πάει λέγοντας. (Ο Ναστραδίν Χότζας είχε πει κάποτε πως ο καβγάς είναι το ...πάπλωμα). Αν αντί του πρώτου καβγά, βάλουμε τη πρώτη κατοικία, σε σχέση με τη σημερινή, θαχουμε πάλι ένα ελατήριο και το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί με το κάθε τι: από το κατούρημα μέχρι τις Τέχνες και τα Γράμματα.
Ο κορμός λοιπόν της Ιστορίας είναι κατά βάσην ένα ελατήριο, με σταθερήν αρχική βάση κι όλες τις μετέπειτα μετατοπίσεις του. Συνεπώς η Ιστορία είναι συνδεδεμένη εντόνως με τη Φυσική και τα Μαθηματικά. Καλά μα που οφείλεται όλος αυτός ο εμπλουτισμός και το τεχνηέν λόξευμα προς τη νομιμότητα; -πρέπει να παρατηρήσω εδώ, πώς όπου δε βόλευε να λοξέψει η μέθοδος, λόξευε η ...νομιμότης. Μα στον Ανθρώπινο Νου, που γεννά τα πάντα! Πώς; Με τη μόρφωση, τη καλλιέργεια, την εμπειρία, το τάλαντο κλπ. Αλλά ο νους εξ όσων ξέρουμε πλέον, λειτουργεί δια μέσου χημικών εντολών. Ποίων ακριβώς και πόσων; Δε το ξέρουμεν αυτό ακόμα κι ίσως να μη το μάθουμεν ακριβώς ποτέ. Εκείνο που ξέρουμε είναι πως θα πρέπει στη παρέλασή μας, όπου μέχρι στιγμής είχαμε Ιστορία, Μαθηματικά, Φυσική, να καλέσουμε και τη Χημεία, γιατί μπλέκεται κι εκείνη.
Ο Ανθρώπινος Νους αναγκαστικά μας κάνει να προσθέσουμε και τη Λογική, τη Φιλοσοφία, τη Ψυχολογία, τη Κοινωνιολογία κι η Ιστορία μας πασάρει την Ανθρωπολογία και τις Τέχνες. Όλες όσες θα συμμετέχουνε σ' αυτή τη ...Συνδιάσκεψη, έχουνε διαγράψει περίπου όμοιες σπείρες. Ας το δεχτούμε κι αυτό για να πάμε παρακάτω.
Τα Μαθηματικά κι η Φυσική, τη βοηθεία της Χημείας, που μέχρι στιγμής δεσπόζουνε στα Ελατήρια τούτα, μας έχουνε μιαν έκπληξη. Αν εφαρμοστούν όσο πιο καλά γίνεται και με τρόπο, όσο παραστατικότερο γίνεται, μπορούνε να μας δώσουνε κι έναν άλλο τύπο, λιγάκι ...ανατριχιαστικότερο βέβαια, αλλά μέσα στις δυνατότητές μας. Πρόκειται για τον τύπο: |γ|=|α|.|ν+χ|, (τύπος 2), όπου το |α| το ξέρουμε ήδη, το |ν+χ| είναι μια μελλοντική θέση της σπείρας του ελατηρίου, και |γ| είναι το άγνωστο ...μελλοντικό περιστατικό. Να σας το πω με λόγια για να το καταλάβετε καλύτερα: Πόσο πιο καταφερτζής, έξυπνος, γοητευτικός πρέπει να γίνει κανείς -και φυσικά μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας ή έστω, της ...ελαφρά μετατοπισμένης αναλόγως κι όσο πιο αναίμακτα γίνεται-, για να καταφέρει ν' αρπάξει το βιος του άλλου. Εντάξει δεν είναι δα και τόσον απλό, όσο ακούγεται. Αλλά να ξέρετε πως δημιουργήσαμε τη Στατιστική, άλλη μια επιστήμη που θα πρέπει να συμπαρελάσει, και προσμετράμε τα πάντα. Κάνουμε γκάλοπ για το κάθε τι, πριν πάρουμε μιαν απόφαση, αφήνουμε να διαρρεύσει κάτι για να δούμε αντιδράσεις κλπ.
Διαφήμιση, Προπαγάνδα, Πολιτική, Δικαιοσύνη, μερικές ακόμα που παρελάσανε παλιότερα και θα παρελάσουνε και σήμερα μα και στο μέλλον. Α μη ξεχάσω τη Μελλοντολογία!
Αυτό το κείμενο όπως προείπα, είναι αστείο, δηλαδή μπορεί να χαρακτηριστεί κι έτσι, μιας και στερείται επιστημονικής ...κατάρτισης. 'Αλλες ονομασίες που θα σας πρότεινα είναι ...μαθηματική σάτιρα, θρίλερ εποχής ή ακόμα-ακόμα κι Επιστημονική Φαντασία. Εδώ που τα λέμε, από τον πρώτο φθόγγο που βγάλανε τ' ανθρώπινα χείλη, μέχρι σήμερα, έχει κυλήσει πολύ νερό στ' αυλάκι, υπό μορφή φυγοκέντρων σπειρών, ενός ελατηρίου που τείνει πια προς τη ...τελειότητα. 'Αγνωστο φυσικά πότε θα το πετύχουμε, αλλά υπάρχει κι ο τύπος 2, για ...μελέτη. Εξ εικασίας μπορώ να πω μόνο πως, κάτι τέτοιο προβλέπεται σε ...χρόνο Sx!
Φλεβάρης 2003
-------------------------------------------------------------------------------------------
Σημ: Δυο χρόνια μετά τη χειρογραφή τούτου, έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο του Ισαάκ Ασίμοφ με τίτλο "Γαλαξιακή Αυτοκρατορία". Θα πω ότι δάκρυσα καθώς το διάβαζα, όχι γιατί πρόκειται φυσικά γι' άλλο ένα θαυμάσιο βιβλίο του, αλλά για το θέμα του. Φυσικά Ο Ασίμοφ είναι ... παλιότερος από μένα! Γι' αυτό ένα σας προτείνω: Μπερδεύτε τους τα γκάλλοπς!!!
