 |
 |
|||
|
|||
 |
|||
 |
Frost Robert: Ευαίσθητος Τρυφερός Τροβαδούρος |
   O Robert Frost, με τη σύζυγό του Elinor και κάτωμε τον γιο του Carol. Βιογραφικό Ο Ρόμπερτ Φροστ γεννήθηκε στις 26 Μάρτη 1874 στο Σαν Φρανσίσκο, 1ο παιδί της Isabelle Moodie και του William Prescott Frost Jr. Το μικρό του όνομα -παρμένο από τον στρατηγό:- Robert Ε. Lee. Αν και συνδέεται συνήθως με τη Νέα Αγγλία, ήταν απόγονος του Devonshire Frost που 'χε πλεύσει στο Νιου Χαμσάιρ στα 1634. Ο πατέρας του ήταν εκδότης εφημερίδων, πότης, τζογαδόρος, σκληρός disciplinarian, είχε πάθος με τη πολιτική, όσον επέτρεψεν η υγεία του. Ο μικρός ήτανε φιλάσθενο παιδάκι κι αντιμετώπισε προβλήματα κατά τη διάρκεια της βασικής του εκπαίδευσης στο σχολείο, αλλά ήταν άριστος μαθητής. Έζησε στη Καλιφόρνια ως τα 11. Μετά από το θάνατο του πατέρα του, -συνεπεία κραιπάλης-, μετακόμισε με τη μητέρα και την αδελφή του προς την ανατολική Μασαχουσέτη, κοντά στους γονείς του πατέρα του. Εκεί βαπτίστηκε και μεγάλωσε σα παιδί μεγαλούπολης. Δημοσίευσε το πρώτο ποίημά του στο Lawrence, στη Μασαχουσέτη. Φοίτησε στο Κολέγιο Dartmouth το 1892, για λιγότερο από 6μηνο γιατί προτιμούσε να γραφτεί στο Χάρβαρντ, όπως ο πατέρας του. Οι παππούδες του όμως, επειδή φοβόντουσαν μια ζωή παρόμοια με του πατέρα, του συστήσανε το Ντάρτμουθ σα πιο φτηνή λύση. Ο νεαρός όμως βαρέθηκε γρήγορα. Επέστρεψε σπίτι για να σπουδάσει και να εργαστεί σε διάφορες δουλειές, συμπεριλαμβανομένης της εργασίας σε φάμπρικες και παράδοσης εφημερίδων. Το 1894 πούλησε το πρώτο ποίημά του "Η Πεταλούδα Μου", στον "Ανεξάρτητο" για 15 δολάρια. Περήφανος απ' αυτό το επίτευγμα ζήτησε από το κορίτσι του, την Elinor Miriam White, να τον παντρευτεί. Είχανε γνωριστεί στο γυμνάσιο κι είχανε διατηρήσει επαφή. Εκείνη αρνήθηκε, θέλοντας να τελειώσουν το σχολείο πριν τον γάμο. Εκείνος πίστεψε πως υπάρχει άλλος και πήγε μιαν εκδρομή στη Βιρτζίνια. Όταν επέστρεψεν αργότερα, τη ζήτησε πάλι σε γάμο κι αυτή τη φορά κείνη δέχτηκε. Παντρεύτηκαν τον Δεκέμβρη του 1895. Συνέχισαν να σπουδάζουνε μαζί, ως το 1897 που ο Ρόμπερτ μπήκε τελικά στο Χάρβαρντ για 2 χρόνια. Αλλά πάλι αναγκάστηκε να επιστρέψει σπίτι, λόγω της υγείας της μητέρας του κι επειδή η σύζυγός του περίμενε το 2ο παιδί τους. Ο παππούς του πεθαίνοντας, κληροδότησε μια φάρμα στο Νιου Χαμσάιρ, στο ζεύγος. Μείναν εκεί 9 χρόνια κι έγραψε πολλά από τα ποιήματα που θα αποτελούσαν τις πρώτες εργασίες του. Η προσπάθειά του στην εκτροφή πουλερικών δεν ήταν επιτυχής κι αναγκάστηκε ν' αναλάβει μιαν άλλη δουλειά στην Ακαδημία Pinkerton, σα διδάσκαλος στη Β'βάθμια εκπαίδευση. Το 1912, μετακόμισε με την οικογένειά του στη Γλασκώβη κι εγκαταστάθηκε αργότερα στο Beaconsfield, έξω από το Λονδίνο. Η πρώτη του ποιητική συλλογή "A Boy's Will", δημοσιεύθηκε το επόμενο έτος. Στην Αγγλία έκανε μερικές σημαντικές γνωριμίες, Edward Thomas, Τ. Ε. Hulme κι Ezra Pound. Αυτοί ήταν κι οι πρώτοι που γράψανε θετικά σχόλια, για τη ποίησή του. Έγραψε μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του ζώντας στην Αγγλία. Επέστρεψε στην Αμερική το 1915, αγόρασεν αγρόκτημα στη Franconia, του Νιου Χαμσάιρ κι εξακολούθησε να γράφει, να διδάσκει και να δίνει διαλέξεις. Από το 1916 ως το 1938, ήτανε καθηγητής αγγλικών στο Κολλέγιο Amherst. Ενθάρρυνε τους σπουδαστές του που γράφανε, για να τους καταφέρει να 'χουνε τον ήχο της ανθρώπινης φωνής στην τέχνη τους. Εξέθεσε την εργασία του, αμισθί, στα εγκαίνια του Προέδρου John F. Kennedy το 1961 κι εκπροσώπησε τη Πολιτεία σε διάφορες επίσημες εκδηλώσεις. Κέρδισε 4 φορές το Βραβείο Pulitzer, μέγα επίτευγμα για ποιητή. Πέθανε σ' ηλικία 89 ετών, στη Βοστώνη στις 29 Γενάρη 1963 και θάφτηκε στο παλαιό νεκροταφείο Bennington, του Βερμόντ. Ο κατάλογος αποφοίτων 1965 του Χάρβαρντ τον εμφανίζει να χει πάρει μια τιμητική θέση εκεί. Έλαβεν επίσης τιμητικές διακρίσεις κι από άλλα πανεπιστήμια και κολέγια, συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων της Οξφόρδης και του Καίμπριτζ κι ήταν ο πρώτος που διακρίθηκε στο Κολλέγιο Dartmouth. Τέλος, ευτύχησε να δει τη Σχολή Fairfax (Robert Frost Middle School) και τη βιβλιοθήκη του Κολεγίου Amherst, στη Βιρτζίνια, να παίρνουνε τιμητικά, τ' όνομά του. ------------------------------------------------------------------------------------------- Ώρες Καλές 'Ανθρωπο δεν είχα να μιλήσω όταν σεργιάνιζα τα χειμωνιάτικα τα βράδια, μα είχα τα εξοχικά σπιτάκια στη σειρά, να με κοιτούν με μάτια π' άστραφταν στο χιόνι. Ήτανε σα να 'χα και τους ανθρώπους μέσα. Είχα τον ήχο ενός βιολιού, μιαν αναλαμπή κουρτίνας που τραβιέται και φευγαλέες σκιες προσώπων πίσω απ' τη δαντέλα. Τέτοιαν είχα συντροφιά κι ας ήμουν απ' έξω. Πήγα ως πέρα που δεν είχε σπίτια, μήτε ψυχή. Μετανιωμένος γύρισα ξανά μα βρήκα μόνο παράθυρα κλειστά και μια μαυρίλα! Τα βήματά μου τρίζανε πάνω στο χιόνι κι ενοχλούσανε το κοιμισμένο καλντερίμι σα να βεβήλωναν -με το συμπάθειο- δέκα το βράδυ, μια παραμονή χειμώνα... Βαθιά Μέσα Μου... Πεθυμιά μου -μια απ' όλες- είναι τα δέντρα αυτά τα σκοτεινά τόσο αρχαία, τόσο κλειστά που μήτε αύρα διαπερνά να μην ήταν όπως μοιάζουν, -μοναδική της θλίψης μάσκα-, μα να τέντωναν απλά τα κλώνια πέρα ως την άκρη του πεπρωμένου. Δε θα πρεπε να στέκω έτσι εγκλωβισμένος, μα μια μέρα, πέρα να ξεκόψω μακριά, στην απεραντοσύνη τους να χαθώ χωρίς φόβο μη τάχα δε βρω διάπλατον ορίζοντα ή λεωφόρους, που τις διασχίζουν αργοί τροχοί αφήνοντας τα χνάρια τους στη σκόνη. Γιατί θα πρέπει να γυρίσω κάποτε; Γιατί να θεν με βιάση να με προσπεράσουν; Δε βλέπω ποιανού λείπω και ποιος ακόμα μου μεινε αγαπητός. Δε θα με βρίσκαν αλλαγμένο απ' αυτό που ξέραν κάποτε Μόνο πιο σίγουρο για όσα πιστεύω αληθινά. Η Ξεκλείδωτη Πόρτα Περάσανε χρόνια πολλά, κι επιτέλους ακούστηκε χτύπος. Να 'ταν η πόρτα μου μήπως που την είχα χωρίς κλειδωνιά; Έσβησα αμέσως το φως στ' ακροδάχτυλα πατώντας και για τη πόρτα κινώντας Αλλά ο χτύπος ακούστηκε πάλι Το παράθυρό μου ήταν φαρδύ: δρασκέλισα λοιπόν το περβάζι κι έξω βγήκα πηδώντας στη γη Κρυμμένος πίσω απ' το περβάζι -"Περάστε", ψέλλισα δειλά, σ' όποιον το χτύπημα της πόρτας όφειλα, κει στα σκοτεινά Έτσι μ' αυτό το χτύπημα, στον κόσμο πήγα να κρυφτώ. 'Αδειασα το κλουβί μου
|
 |