-Τις άλλες βρέθηκα σε μια συντροφιά και μέσα σ' όλα, ξεκινήσαμε να λέμε εξυπνάδες. Εκεί κάποιος είπε ένα γρίφο. Τον ξέρεις εκείνο τον γρίφο που ρωτά τι χρώμα έχει ένα φύλλο στο απόλυτο σκοτάδι;
 -Ναι...φυσικά... λοιπόν;
 -Ε... να... δε ξέρω μα... μου φάνηκε πολύ τρομακτικός κι αποκαλυπτικός. Τρομακτικά αποκαλυπτικός θα 'λεγα.
 -Γιατί;
 -Γιατί σκέψου πως τα πράγματα γύρω μας δεν έχουνε χρώμα στη πραγματικότητα, πέρα από τις αποχρώσεις του λευκού και του μαύρου κι ό,τι ενδιάμεσο.
 -Γνωρίζω. Ουσιαστικά είναι ακτινοβολίες ανάκλασης από το φως του ήλιου. Το τρομακτικά παράξενο που 'ναι όμως;
 -Τρομακτικά αποκαλυπτικό είπα.
 -Α ναι, λοιπόν;
 -Ε να... μετά τις χαζομαρίτσες ας πούμε, η κουβέντα σοβάρεψε...
 -Ωραία! Και τι είπατε;
 -Κάποιος άλλος μίλησε για τις ψευδαισθήσεις και τη δύναμη αυτών. Μάλιστα τοποθετήθηκεν αυστηρά, λέγοντας πως θα πρέπει κάποια στιγμή ν' απαλλαγούμε απ' αυτές.
 -Αχά... αρχίζω και καταλαβαίνω που το πας!
 -Ξέρεις... απολαμβάνω πραγματικά τη συζήτηση μαζί σου.
 -Είναι αμοιβαίο. Και δεν είναι ψευδαίσθηση (χαμογελούν κι οι δυο)
 -Όσο γι' αυτό ας μην ορκιζόμαστε... Μα τί είναι τέλος πάντων ψευδαίσθηση;
 -Κάτι που δεν είναι πραγματικό, ωστόσο, για κάποιον ή κάποιους λόγους, το δεχόμαστε σαν τέτοιο.
 -Προφανώς αυτοί οι λόγοι θα 'ναι σημαντικοί ε;
 -Προφανέστατα. Ειδ' άλλως δε θα 'χε νόημα. Εκτός κι αν... υπάρχει άγνοια πραγματικότητας, -της πραγματικής πραγματικότητας εννοώ- κι αυτό μας ωθεί να στήσουμε μια προσωρινή έστω ψευδαίσθηση, μέχρι να δούμε που μας βγάζει.
 -Ναι, σύμφωνοι. Γιατί υπάρχουνε και τέτοιες που τις στήνουμε από άρνηση της πραγματικότητας, είτε από φόβο, είτε από δυσκολίες είτε... χίλια-δυο.
 -Στα μαθηματικά, λέμε πολλές φορές: "Έστω ότι..." και ξεκινάμε κάποιο συλλογισμό, μέχρις είτε να τον αποδείξουμε, είτε να πέσουμε σ' άτοπο.
 -Στη ζωή τα πράγματα είναι διαφορετικά όμως. Τα μαθηματικά έχουν επιδείξει τιμιότητα ξεκάθαρη: "Ισχύει ό,τι αποδεικνύεται κι ό,τι όχι, είναι εικασία, δεν υπάρχει δε, εικασία έξυπνη ή ηλίθια εξ ορισμού", λένε και καθαρίσανε.
 -Σωστά. Στη ζωή όμως οι... εικασίες στήνονται χωρίς αποδείξεις και διάθεση απόδειξής τους. Πολλές φορές συμβαίνει τούτο. Τις ακολουθούμε δε, με ιερήν ευλάβεια κι όταν ακόμα μας δείξουνε τις αποδείξεις προτιμάμε να κωφεύσουμε.
 -Σκέφτομαι κείνο το ρόδο που πραγματικά είναι μαύρο ή έστω κάποια κοντινή απόχρωσή του, όταν δεν υπάρχει φως.
 -Ναι μα το φως δεν είναι ψευδαίσθηση.
 -Καμμιά ψευδαίσθηση δε μπορεί να λογιστεί σαν τέτοια, αν έχει πακτωθεί κι έχει αντικαταστήσει τη πραγματικότητα.
 -Αυτός είναι πλέον αποδεκτός κανόνας.
 -Σωστό ή λάθος, έχει επικρατήσει. Ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που δεν υπάρχει καμμιά άλλη απόδειξη και που -ας το πω-, δεν είναι δα και τόσο δύσκολο στον υπόλοιπο κόσμο, που ενδεχομένως δε μετέχει σ' αυτή, να κάνει τα... στραβά μάτια.
 -Υπάρχουν όμως και ψευδαισθήσεις που μας επιβάλλονται, γιατι βολεύουνε θαυμάσια, κείνους που μας τις επιβάλλουν.
 -Ξέρεις όμως τι σκέφτομαι; Εκεί έγκειται μάλιστα το τρομακτικό του πράγματος.
 -Τί;
 -Πως θα 'ταν ο κόσμος απηλλαγμένος απ' αυτές;
 -Δηλαδή εννοείς πως θα 'τανε χωρίς φως;
 -(χαμογελά) Το αστείο είναι πως θεωρούμε προβληματικούς εκείνους που πάσχουν από αχρωματοψία! (γελάνε κι οι δυο)
 -"Τούτος ο κόσμος είναι ο καλύτερος που γίνεται!" λέει ο Βολτέρος δια στόματος Παγγλώση, στον "Αγαθούλη".
 -Ναι, μόνο που κείνος το λέει με ειρωνική διάθεση, ενώ πλέον σκέφτομαι πως, καλώς ή κακώς, είναι αλήθεια, μάλλον.
 -Ή ακόμα μια ψευδαίσθηση.
 -Μπορώ να το αποδείξω ξέρεις.
 -Με τρομάζεις...(χαμογελάνε κι οι δυο)
 -"Κι όμως ...κινείται!" (ξεσπούν σε χάχανα)
 -Τώρα κατάλαβα γιατί πριν είπες "τρομακτικά αποκαλυπτικό".
 -Είδες; Να γιατί χαίρομαι να μιλώ μαζί σου (χαμογελά).
 -Ναι μα δε τη θέλω την απόδειξη!
 -Να 'ξερες πόσο σε καταλαβαίνω...

______________________________________________________