"Το Μπαράκι Του Τσάρλυ είναι το πρώτο βιβλίο της τριλογίας Λεωφόρος. Μια πορεία ανθρώπων και μιας κουκουβάγιας, μέσα από αυτοτελείς σπονδυλωτές ιστορίες, με οδηγό το μαύρο χιούμορ κι όχημα την ωμότητα. Καταστάσεις που πηγάζουν από τη καθημερινότητα, αλλά ξεφεύγουν προκλητικά, σε μια προσπάθεια να κεντρίσουν και να ωθήσουν το μυαλό, σε διαφορετικά μονοπάτια. Μια διαφορετική άποψη της ίδιας Λεωφόρου που βαδίζει ο καθένας μας..."
Ηλίας Φλωράκης, "Το μπαράκι του Τσάρλι", διηγήματα, εκδ. 'Καστανιώτη', Αθήνα 2001. (Τη σύνθεση του εξωφύλλου έχει κάνει ο Ηλίας Φλωράκης, τα σκίτσα είναι της Αλεξάνδρας Μηλιοπούλου κι οι φωτογραφίες είναι της Μήτση Αγγ. Ειρήνης).
       
      Το μπαράκι του Τσάρλι είναι ένας τόπος συνάντησης μιας συντροφιάς. Είναι ένας μικρός κι ωστόσο πλούσιος χώρος σε εμπειρίες, σε εικόνες και σε στιγμιότυπα -από εκείνα που μένουν στη μνήμη και αποτελούν στην ουσία το ίδιο το παρελθόν μας- και σε παράξενες ιστορίες. Το μπαράκι μοιάζει με ένα σκηνικό που επανέρχεται ξανά και ξανά στα δεκαπέντε διηγήματα που αποτελούν το βιβλίο. 'Αλλοτε ως αφετηρία κι άλλοτε ως κατάληξη, ως τόπος εκτόνωσης των μύχιων επιθυμιών και χώρος αποξεχασμού.
      Η αγάπη, συνεκτικός κρίκος και γενεσιουργός δύναμη όλων των σχέσεων μοιάζει κι εδώ να αποτελεί στοιχείο που καθιστά τη ζωή μοναδική. Οι άνθρωποι τρωτοί, μέσα στον μικρόκοσμό τους ξεχνούν ό,τι υπάρχει γύρω από τον μαγικό τους κύκλο. Θαρρείς πως ένας τέτοιος νοητός κύκλος καλείται να τους προστατέψει και να τους λυτρώσει από τη μοίρα τους. 
      Παράξενες τρικλοποδιές της ζωής φαίνεται να αιφνιδιάζουν τα πρόσωπα των διηγημάτων και να αφυπνίζουν τη σκέψη. Η στροφή στο εναντίον ή άλλως «περιπέτεια» εμφανίζεται συχνά στα διηγήματα δίνοντας στον αναγνώστη το μήνυμα ότι τελικά τίποτα δεν είναι δεδομένο. Η ίδια η ρευστότητα της ζωής ενσαρκώνεται σε μορφές, πότε υλικές και πότε άϋλες και πότε κάτι μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου. Το όνειρο και η αλήθεια συνδέονται άρρηκτα. 

      Η φαντασία ακολουθεί τον άνθρωπο σε όλη του τη ζωή. Η φαντασία λειτουργεί αυτόματα τόσο με τη μορφή του ονείρου, όσο και με τη μορφή φευγαλέου οράματος. Το όνειρο και το όραμα συνιστούν ανάπλαση του ψυχικού υλικού σε οπτικές παραστάσεις και σε δραματικές μορφές. Τα διηγήματα είναι σκηνοθετημένα με τρόπο τέτοιο, ώστε τα δρώντα πρόσωπα λειτουργούν έξω από τις περιχαρακώσεις των ρόλων τους. Το γέλιο βγαίνει αυθόρμητα από τα χείλη τους, ο λόγος τους είναι καθαρός και αφτιασίδωτος. Η συγκίνησή τους ή ο σαρκασμός τους απέναντι στα συμβαίνοντα εκδηλώνεται χωρίς συγκάλυψη. Είναι όλα διάφανα, ξεκάθαρα και με σαφή περιγράμματα κι ακριβώς γι' αυτό βαδίζουν παράλληλα κι αντικρυστά με τις εξάρσεις της φαντασίας. 
      Τα διηγήματα μοιάζουν με κρίκους της ίδιας αλυσίδας με κομβικό σημείο το μπαράκι του Τσάρλι. Είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί.

      Για το lexima    Στέλλα Κοντογιάννη

"Έχω το θάρρος όχι όμως και το θράσος να γίνω συγγραφέας"
"Αν οι ιστορίες μου, βάζουν σε προβληματισμούς το κάθε αναγνώστη, τότε έχω πετύχει το στόχο μου"            Ηλίας Φλωράκης
--------------------------------------------------------------------------

                                       Η 'Αποψή Μου

     Ο Στέφεν Κινγκ. στο βιβλίο του "Το Φυλαχτό" -εκδόσεις "BELL", που συνέγραψε με τον Πήτερ Στράουμπ- ισχυρίζεται πως οι κόσμοι, είναι πολλοί. Ταυτόχρονοι, παράλληλοι, μα εκτυλισσόμενοι με διαφορετικούς τρόπους, έκαστος. Για το πέρασμα σ' αυτούς, υπάρχουνε πύλες αλλά κι ειδικές συνθήκες.
     Στέκομαι λιγάκι σε τούτο το βιβλίο, θέλοντας να μιλήσω, εκφράζοντας τη προσωπική μου γνώμη, -που όντως διαβάζεται απνευστί-, για δυό λόγους!
     Ο πρώτος κι εύκολα ορατός, είναι το στυλ γραφής του, που "συγγενεύει" μ' αυτού του είδους τη λογοτεχνία. Πόε, Λάβκραφτ, Κινγκ, Μπάρκερ, Μπράντμπερι κι ο νεότερος Κουντζ, αλλά κι ένα σωρό άλλοι που τώρα μου διαφεύγουν, προσεγγίζουν μ' αυτό το τρόπο, μερικές σκληρές και πικρές αλήθειες! Όπως κάποιοι άλλοι, με παραμύθια, μ' επιστημονική φαντασία ή με υπερρεαλιστικό συμβολισμό. Πολλοί έχουν γράψει θρίλερς μα εγώ ανέφερα τα ονόματα εκείνα που δε κάνουν απλά τέτοια. Μα "γράφουν" λογοτεχνία!
     Σ' αυτό λοιπόν το είδος, έχω την εντύπωση, -κι εδώ θα χρειαστώ και τη βοήθεια του "κοινού"-, πως ο Ηλίας είναι πρωτοπόρος στη χώρα μας. Δεν έχω διαβάσει ή ακούσει, κάποιον άλλον Έλληνα πεζογράφο, να 'χει ακολουθήσει αυτή τη μορφή γραφής. Ίσως μερικά μεμονωμένα κομμάτια, όπως π.χ. "Ο Βρυκόλακας" του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, να βρίσκονται σκόρπια.
     Ο Ηλίας λοιπόν είναι πρωτοπόρος κι είναι τιμή μου να τον φιλοξενώ στο στέκι μου. Μα δεν είναι μόνον αυτό! Εννοώ δεν είναι καθαρά θέμα απόφασης κι όλα ειν' εντάξει. Είναι θέμα ..."οπτικής" κι ικανότητας στο να δημιουργεί ή να ανιχνεύει τις κατάλληλες συνθήκες και να εντοπίζει και να περνά τις πύλες των κόσμων. Γιατί; Διότι, ο Ήλιας εγγίζεται, αισθάνεται κι εισχωρεί με θάρρος κι ευκολία, στους άλλους παράλληλους κόσμους και μεταφράζει τη διαφορετικότητα τους, στη "γλώσσα" μας. Αυτός ειν' ο δεύτερος λόγος, που έκαμα τούτη την εισαγωγή.
     Δε ξέρω πως τα καταφέρνει. Έχω διαβάσει άπειρα τέτοια βιβλία, δηλώνω Ενθουσιώδης Οπαδός του είδους, γράφω κι εγώ κείμενα, μα ούτε τις έχω δει, ούτε τις έχω νιώσει. Το παράξενο μάλιστα είναι, πως όταν τον ρώτησα σχετικά, είπε πως αγνοεί τους συγγραφείς αυτούς και ξέρετε κάτι; Τον πιστεύω απόλυτα!
     Κάποιος κριτικός, όπως ίσως διαβάσατε πιο κάτω, έγραψε πως "τρεκλίζει σε κάποια σημεία, μα κατορθώνει να ισορροπεί..." Κύριες και κύριοι! Ο καθένας από μας θα τρέκλιζε, θα τα 'χανε, αν τύχαινε να διαβεί, μια τέτοια Πύλη! Μια τέτοια Πύλη, που ελάχιστοι στο κόσμο βλέπουν, ελάχιστοι εξ αυτών διαβαίνουν κι ακόμα πιο ελάχιστοι "επιβιώνουν" και μάλιστα όρθιοι! Μετουσιώνοντας μάλιστα, τόσο καλά, ό,τι είδαν εκεί πέρα! Τούτο, αν δεχτώ πως τρεκλίζει δηλαδή. Γιατί προσωπικά έχω την αίσθηση, πως τα τρεκλίσματα αυτά, είναι σκόπιμα παιχνιδίσματα του ίδιου του δημιουργού. Για να μας μπάσει στο παιχνίδι και στο κλίμα. Είναι σα τον ηθοποιό, που μιμείται το μεθυσμένο, όντας νηστικός!
     Ξαναγυρνώ στην εισαγωγή μου! Σε 'κείνο λοιπόν το βιβλίο, μεταφερόμενος ο ήρωας -που 'ναι ένα παιδί-, στο γειτνιάζοντα παράλληλο κόσμο, διαπιστώνει αρκετά κοινά, μα κι αρκετές διαφορές! (π.χ. ο χρόνος κυλά με διαφορετικούς ρυθμούς, οι αποστάσεις είναι διαφορετικές -μικρότερες σε σχέση με ίδιες αντίστοιχες αποστάσεις δικές μας- ο τρόπος σκέψης και δράσης, διάφορος, η τεχνογνωσία-τεχνολογία σχεδόν, σε πρώτα στάδια κι εν πάσει, διαφορετικά, οι αξίες και τα ερεθίσματα επίσης άλλου είδους!) Μπορώ εύκολα να συμπεράνω εξ αυτών, πως ο Κινγκ πιστεύει, πως τούτοι οι παράλληλοι κόσμοι αν νοερά ετίθεντο σε σειρά, με βάση τον γνωστό δικό μας και με κορυφή, τον πυκνότερο εξ αυτών κι ενώναμε με δυο ευθείες τις άκρες τους, θα σχηματίζαμε ένα κώνο!
     Στο συμπυκωμένο αυτό κόσμο, λοιπόν, το παραμικρό, έχει τρομερή σημασία κι αξία! Μια έκρηξη ενός βαρελότου π.χ., θα μπορούσε να κάνει μεγάλη ζημιά! Μια ανεπάισθητη αλλαγή εκεί, στο κόσμο μας θα 'ταν ίσως ένας πολύνεκρος σεισμός! Στο βιβλίο αυτό βέβαια, μιλά για δυό κόσμους κυρίως: Το δικό μας και τον αμέσως επόμενο σε διαβάθμιση κι είναι πειστικός, ευχάριστος κι εύληπτος ο τρόπος του!
     Ε λοιπόν, κυρίες και κύριοι, τολμώ να πω, πως όσα γράφουν αυτοί οι χαρισματικοί συγγραφείς -συμπεριλαμβανομένου και του Ηλία-, συμβαίνουν όντως! Είναι απίστευτο κι όμως αληθινό, το τι μπορεί να συμβεί σ' έναν άντρα π.χ., που ζει μόνος του σ' ένα σπίτι! Η μοναξιά, με κατατονικές τάσεις ή άλλοτε σα μιά παιχνιδιάρικη ...ερωτοτροπία με τη τρέλα, εγκυμονεί τρομερά πράματα κι ειν' επίσης απίστευτο, το τι μπορεί να συναντήσει κανείς τη νύχτα! Τη νύχτα, που οι σκιές, τα πλάσματα της, -τα πεινασμένα, φωτόφοβα και ντροπαλά τη μέρα-, τα σχήματα, βρίσκουν ευκαιρία ν' αναπτυχθούν, στις μισοσκότεινες γωνιές-κρυψώνες!
     Μην αμφισβητείτε λοιπόν τίποτε, απ' όλα όσα διαβάσετε, στις απολαυστικές σελίδες, αυτού του βιβλίου. Συμβαίνουν όντως. Υπάρχουν όντως! Το λέω με σιγουριά, γιατί τα έχω δει και περιγράψει κι εγώ. Απλά εγώ τα περιγράφω με τη γλώσσα τούτου του πληκτικού μας κόσμου και με τη δική μας απεικόνιση, στο φως της μέρας! Ο Ηλίας μιλά με τις προβολές αυτών, στον επόμενο, στη σειρά κόσμο, μ' ιστορίες και σκιές του μισόφωτου!
     Όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας. 'Αρα, ένα "μήκος ευθείας" έξη περίπου δισεκατομμυρίων μονάδων. Αν ανεβούμε ένα επίπεδο, στο υποσυνείδητο, οι διαφορετικότητες αυτές μειώνονται αισθητά σε μερικά ίσως εκατομμύρια. Ακόμα πιο πάνω, στο ασυνείδητο, ίσως σε μόλις μερικές χιλιάδες. (Σα παράδειγμα να πω, πως κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά γούστα, όσον αφορά στο πότε, το τι και το πως τρώει, ωστόσο, τρώμε ΜΟΝΟ μια πεπερασμένου μεγέθους γκάμα προϊόντων, απ' αυτά που βρίσκονται στο πλανήτη μας! Γιατί; Γιατί ΟΛΟΙ ΜΑΣ κάποια στιγμή πεινάμε!) Αν τώρα αυτούς τους τρεις κόσμους τους βάλουμε στη σειρά, σχηματίζουμε πάλι ένα κώνο! Σας θυμίζει τίποτε;
     Για τους λάτρεις του είδους, ο Ηλίας Φλωράκης αποτελεί μιαν ευχάριστη κι απολαυστικήν έκπληξη. Έν' έδεσμα από 'κει που κανείς μας δε το περίμενε κι ως εκ τούτου -κατά τη προσωπική, ταπεινή μου γνώμη- συστήνεται ανεπιφύλακτα και πιστεύω πως με τη πάροδο του χρόνου θα γίνεται όλο και καλύτερος! (Περιμένω ήδη εναγωνίως, την έκδοση του δεύτερου βιβλίου του, αποσπάσματα του οποίου έχω τη τύχη και τη τιμή να φιλοξενώ στο στέκι μου!)
     Για τους απλά συμπαθούντες ή έστω 'κείνους που νομίζουν πως τούτο το είδος λογοτεχνίας είναι πτωχό, ας είναι ένα στοίχημα, μια πρόκληση, να τον... "μεταφράσουν" μέσα τους, αφού τον διαβάσουνε, στη γλώσσα του κόσμου τους!
     Για 'κείνους που φοβούνται, ας είναι μια καλή... πρόφαση, να καλέσουνε τη... συντροφιά τους και να τον διαβάσουνε μαζί! Γιατί ...ναι! Εσείς που φοβάστε καλό θα 'ναι να μη το διαβάσετε... μόνοι σας!

        Σεπτέμβρης 2004      ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ ΧΑΤΖΗΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
-------------------------------------------------------------------------

                                         Κριτικές

"Γραφή στρωτή, χωρίς εξάρσεις κι εκπλήξεις, με ένα -μαύρο;- χιούμορ που της δίνει αέρα".
Ν.Τσ-ς      "ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΒΗΜΑΤΟΣ" 30/3/2002

    "Οι ήρωες του έχουν κακοδαιμονίες και τριβές, εμπλοκές κι απώλειες. Κινούνται κι ενεργούν σε πιο σύγχρονες και προωθημένες καταστάσεις τοπίων ωριμότητας, επινοητικότητας, μαύρου χιούμορ και παρέκλισης, ενός κόσμου που νοσεί σοβαρότατα από έλλειψη πίστης και πάσχει από χαλασμένη πυξίδα και ταυτόχρονα, έχει τα δικά του κολλήματα σε πρότυπα, ιδεώδη και δόγματα.
     Εδώ έρωτας, φιλία, γονική κι υϊκή αγάπη, φιλοζωΐα ακόμη, σκαλώνουν σε γρανάζια συνθετικής διαβίωσης. Ένας Αλέξης, ας πούμε, που δε του φτάνει το καραντουζένι της νιότης του και ψάχνεται, αναζητεί σε παραμύθια αειφόρου ενέργειας τα απαραίτητα υψηλά ποσοστά ζωντάνιας και δυναμισμού. Έτσι όταν του 'ρχεται καταπάνω η γυναίκα-αράχνη, η διαβολική, πυριφλεγής ερωμένη, βγαίνει τελατίνι στο κρεβάτι απομένει καθημαγμένο γερόντιο που τινάζει τα πέταλα.
     Παρακάτω, τα βάσανα του εγκλωβισμου στη κύηση και στη γέννα είναι δυνατόν να φορτίσουν με κακό γονιδιακό προσανατολισμό, ένα μνησίκακο έμβρυο που μπορεί να ρημάξει ολοσχερώς τη ζωή. Κι ένας άριστος, επιτυχημένος επιστήμονας, ερευνητής βιογενετικής, ζητά λύτρωση από τη θρησκεία, προσευχόμενος βιαστικά πριν από την έσχατη σκέψη.
     Καταστάσεις που ευτυχώς, ξεφεύγουν από το μέτρο της καθημερινότητας στη συλλογή των διηγημάτων αυτών".
Περιοδικό Εψιλον

     " Ο Συγγραφέας αξιοπρόσεκτος και φιλόδοξος. Διαθέτει μιαν ισχυρή γόνιμη φαντασία που ακροβατεί συνεχώς μεταξυ θεμιτού κι αθέμιτου. Ακριβέστερα, συχνά παραπατά μα τελικά σταθεροποιείται. Επιτυγχάνεται αυτό χάρις την αφηγηματική ευχέρεια, τον θεματικό πλούτο και τη διαλογική επινοητικότητά του, αρετές που δεν μπορούν να εξουδετερώσουν κάποιες βεβιασμένες καταστάσεις κι ορισμένες φραστικές -κυρίως της εποχής μας- γενετήσιου τύπου.
     Σταθερότερος είναι στα διηγήματα "Κι Όμως... Γινόταν", το εκτενέστερο κι αρτιότερο, "Η Εκδίκηση Του Γουίλυ, το αληθοφανέστερο και το "Φυλαχτό" το καλύτερα συγκροτημένο.
     Η εναρκτήρια παρουσία του Φλωράκη δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη. Αν μάλιστα τιθασεύσει τη φαντασία του προφυλάσσοντας τη απο τα σύγχρονα φαντασιοκοπήματα που την απειλούν, έχει εξασφαλισμένη μιαν άνετη διαδρομή στη Λεωφόρο του".
Κωνσταντίνος Βάσσης λογοτεχνικό περιοδικό ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ