7.25 πμ
   ...Η σάλπιγγα βάρεσε στις εξήμιση ακριβώς. Όχι πως χόρτασα τον ύπνο... Δε μπορούσα να σηκωθώ. Κοιμάμαι ημιντυμένος για να μη χάνω χρόνο. Χτες δεν είχα επιφυλακή και μόλις πλάγιασα, ξεράθηκα... μήτε θέση άλλαξα, μήτε πλευρό... Ύπνος δίχως όνειρα... Ένας μαύρος ύπνος σα πτώση σε βαθύ, κατασκότεινο πηγάδι, με πάτο τον ήχο της σάλπιγγας. Τώρα φυλάω καραούλι στις απέναντι, μακρινές πολεμίστρες του Κάστρου. Μακρινές για μας, μα τόσο κοντινές για τις σφαίρες και τις οβίδες. Απίστευτα κοντινές... Δε ξέρω τι μ' έπιασε και τα γράφω τούτα. Κοντεύουνε δυο μήνες που προσπαθούμε να καταλάβουμε το ρημαδο-Κάστρο και δε λέει να πέσει. Έχω φτάσει στα όρια της εξαθλίωσης: ψείρες, αρρώστιες, κακό έως ανύπαρκτο φαγητό, απλυσιά, ρούχα φθαρμένα μέχρι κει που δε πάει άλλο, σφαίρες να σφυράν αδιάκοπα, κρύο αφόρητο τις νύχτες, τις μέρες κρότοι, σκόνη κι αντάρα. Βαρέθηκα τη ζωή μου... Ας γινότανε Θε μου να πέσει το Κάστρο ή να φύγουμε άπραγοι... Δεν αντέχω άλλο...

8.55 πμ
   ...Ξεχάστηκα και σήκωσα το κεφάλι μες από το χαράκωμα. Μια σφαίρα έσκασε στο χώμα, μπρος στα μάτια μου και με τύφλωσε προσωρινά. Τρόμαξα πάρα πολύ... Ο Λοχαγός πέρασε τρέχοντας και μου σφύριξε μια στο κράνος με τον υποκόπανο, φτύνοντάς μου χαμηλόφωνα μα έντονα: "Βλάκα"! κι έφυγε γοργά πιο πέρα, να δώσει αλλού τις εντολές του. Τον έχω μάθει πια καλά... Δεν είναι κακός και ξέρω πως κι εκείνος φοβάται μέσα του. Είναι κακή χρονική συγκυρία... Κάποιος εκεί στο Επιτελείο, έκρινε ότι το συγκεκριμένο ύψωμα, που δεσπόζει το Κάστρο, είναι ζωτικό λέει, για τις ανάγκες του πολέμου, για τη πορεία του Αγώνα και πρέπει να παρθεί, πάση δυνάμει. Ποιός Αγώνας και κουραφέξαλα; Δε ξέρω... Μήτε ξέρω και ποιούς πολεμάμε. Δεν έχω δει κανέναν απ' αυτούς εκεί πάνω. Τάχα θα υποφέρουνε κι αυτοί, ποιός ξέρει; Αλλά τί ρωτώ; Στα σίγουρα θα υποφέρουνε... Καλά να πάθουνε... τους μισώ... Όχι... Ναι... Δε ξέρω... Ώρες-ώρες νομίζω πως είναι κακό όνειρο κι όπου να 'ναι θα ξυπνήσω σπίτι μου κι οι γονιοί μου θα γελάνε με το απορημένο, αγουροξυπνημένο μου βλέμμα και το κορίτσι μου... -το κορίτσι μου! τί όμορφη φράση!- ολόγυμνο να με πειράζει και να με προκαλεί... να με καλεί...
     Αχ μακάρι να μουν εκεί τώρα... μακάρι να ξυπνούσα...

11.10 πμ
   ...Το ράδιο-αρβύλα λέει, πως ετούτες τις μέρες ετοιμάζεται κι άλλη Έφοδος. Όχι Χριστέ μου! Έχουνε γίνει μερικές ως τώρα με τραγικά αποτελέσματα... Η αναμονή σκοτώνει... Η έφοδος σκοτώνει... Η απροσεξία σκοτώνει... κι όλα, όλα, όλα τ' άλλα, -ακόμα κι οι πρωτινές θύμησες... Αχ μαμά ξύπνα με... ξύπνα με σε παρακαλώ από τούτο τ' όνειρο... Αν μ' αγαπάς ξύπνα με... Ξύπνα με πριν την επόμενη Έφοδο...

11.25 πμ
   ...Θυμάμαι που 'ρθαμε δω ατσαλάκωτοι κι ευθυτενείς, όμορφοι και καθαροί σα σε παρέλαση. Τί αστείοι που 'μασταν τότε! Ξέραμε... είχαμε ακούσει πως το Κάστρο τούτο δω, ήταν άπαρτο... Ξέραμε πως θα 'τανε ζόρικη φάση μα... Τώρα πια, μήτε και μιλάμε καθόλου μεταξύ μας... Και προπαντός, δε γελάμε... Αλήθεια πόσο καιρό έχω να γελάσω; Αν γυρίσω πίσω υπόσχομαι... υπόσχομαι Θε μου, να γελάω μια βδομάδα... και μπάνιο... μπάνιο ναι... θα μπανιαρίζομαι μιαν ολάκερη μέρα... Μέχρι να βγει τούτη η βρωμιά που 'χει μαγαρίσει μέχρι μέσα στο μεδούλι... μέχρι το κουκούτσι της ψυχής μου... Θ' αγκαλιάσω πάλι τους δικούς μου, τα φιλαράκια μου... θα τους αγκαλιάσω έτσι όπως ποτέ δεν έχει αγκαλιάσει κανείς άνθρωπο και θα τους γεμίσω φιλιά... και γέλιο... γέλιο... Και με το κορίτσι μου θα κάνω έρωτα μέχρι να πέσω ξερός... Να! ορίστε, ένας όμορφος, τιμημένος θάνατος, θάνατος μ' ουσία... ένας Αγώνας χωρίς τέλος... Ενώ εδώ... τώρα... σκατά κι απόσκατα...

13.40 μμ
   ...Πέρασε πάλι ο Λοχαγός και μου 'δωσε σταφίδες. Θα 'νιωσε τύψεις που με κοπάνησε, αλλά να... θα τρόμαξε κι αυτός. Με κοίταξε άγρια και μου 'πε: "Πρόσεχε Στρατιώτη! Τα μάτια σου δεκατέσσερα στις πολεμίστρες"! κι έφυγε. Ξέρω τί μου 'πε, ξέρω τί θα 'θελε να μου πει.
     Μου φαίνεται αστείο... πολύ αστείο, που 'μαι πολιορκητής στο Κάστρο τούτο. Ουσιαστικά, έχω την εντύπωση... την έντονη εντύπωση... πως το Κάστρο με πολιορκεί! Οι υπερασπιστές του έχουν ένα κάρο προφάσεις: Τείχη τριγύρω, δέχτηκαν επίθεση και τα ρέστα... Εμείς; Εμείς τί έχουμε; Α ναι... έχουμε τη μεγάλη απλωσιά. Παντού τριγύρω καταπράσινη πεδιάδα, στη διάθεσή μας. Ολόδικιά μας... Αντ' αυτής όμως είμαστε χωμένοι σαν ασπάλακες στο χώμα. Όχι! 'Αδικο! Εμείς ήρθαμε, αυτοί αμύνονται... Πόσο τους αγαπώ... όχι... όχι... Μπερδεύτηκα πριν: τους μισώ... τους μισώ θανάσιμα...

15.15 μμ
   ...Μαμά ξύπνα με σε παρακαλώ, να χαρείς! Ξύπνα με πριν τη μεγάλη Έφοδο. Επιλέχτηκα στην Αποστολή. Ξύπνα με κι ας πάει στα κομμάτια το κωλο-Κάστρο του κερατά... στα κομμάτια κι η Έφοδος κι ο Αγώνας... στα κομμάτια και το Επιτελείο κι η Πολιορκία κι όλα... όλα... Ξύπνα με μαμά, πριν είναι πολύ αργά. ΜΑΜΑ, είμαι ένας σκλάβος-πολιορκητής και φοβάμαι... φοβάμαι πολύ...

                                   . . . . . . . . . . . . . . . . .

     Τούτο το κείμενο βρέθηκε σ' ένα μικρό σημειωματάριο, μισοκαμμένο κι αυτό μες στα αποκαΐδια κι ίσα-ίσα που φαινότανε. Ανάμεσα στα συντρίμμια και στα χώματα...
     Ο γράφων άγνωστος...
     Μακάρι να πρόλαβε να ξυπνήσει...

   Αφιερωμένο στο... Citadel                                               Νοέμβρης '07