Το μεγάλο άγχος της πρώτης έκδοσης έφυγε, πέρασε πια. Τα πρώτα ποιήματα, είναι εδώ, τυπωμένα σε ένα θαυμάσιο χαρτί. Το μπορντό εξώφυλλο που φτιάξαν οι Εκδόσεις Γαβριηλίδη, σε προδιαθέτει για ένα ονειρικό ταξίδι αλά "My Blueberry Nights", αναλογιζόμενοι το πρόσφατο αμερικάνικο road movie του Καρ Βάι.

 

     Στον Νίκο, στη Σοφία, στη Γιώτα και στον Γρηγόρη

 

     Η Μαίρη αφιερώνει τα 33 ποιήματα του "Ερώμαι" στα αγαπημένα της πρόσωπα, σε ανθρώπους που την στήριξαν και της έδωσαν τα συναισθήματα, που τη γέμισαν, ως άνθρωπο.

 

Δυο φωνές λιώνουν

τη νύχτα.

 

Υγρασία

 

Πεταμένο

κίτρινο φόρεμα.

 

     Αχ, το πάθος, το πάθος, το πάθος... Ο απόλυτος έρωτας, ο ηδονικός, ο εκστατικός... Ένα φόρεμα πεταμένο στο πάτωμα, δυο κορμιά υγρά στο κρεβάτι να κυλιούνται κι εξώ, αυτή η υπέροχη, πλανεύτρα νύχτα, να καραδοκεί σε κάθε ανάσα τους.

 

Βράχια βουλιμικά

κι εγώ γυμνή

στο μυτερό το κύμα

 

να πολεμάω τη θάλασσα

να χώνεται

 

το αλάτι

 

στον πιο ζεστό κολπίσκο...

 

     Η αγνότητα του έρωτα, ρομαντική πια, μα πάντα επικεντρωμένη στα "θέλω" και τα "ναι" των ανθρώπων της, μεταφέρεται δίπλα στο κύμα, εκεί που κι η "Νοσταλγός" του Παπαδιαμάντη κι η "Κυρά Της Θάλασσας" του Ίψεν, νιώσανε πραγματικά γυναίκες.

 

Ποίηση

 

να με κερνάς

να έρχομαι

 

αέναα

 

να μου ψιθυρίζεις

στίχους

ανάμεσα σε νέφη και σε άγχη

 

κι εγώ θα σε σπρώχνω

να ξαπλώνουμε

 

στο μπετόν παραδίπλα

 

     Και, ω!, το αιώνιο, αέναο, πρόβλημα όλων των ποιητών! Όλων των παροικούντων στην Ιερουσαλήμ της τέχνης των βάρδων του έρωτα, της αγάπης, της ύπαρξης γενικά. Ποίηση, γιατί μικρή μου αγάπη, με αποπλανείς, γιατί μου δίνεσαι, όντας κλεισμένη σ' ένα διαμέρισμα από σκληρό μπετόν, με το άγχος της δουλειάς και το νέφος των σκέψεων μου, υπαρκτά, εδώ... Γιατί;

 

Και να' μαι

 

κατεβαίνω δρόμους πετώντας

ρήματα σε πρόσωπα

γέρικων βάλτων

 

ερωτεύομαι

τρώω

πίνω

μυρίζω

πιάνω

ακούω

βουτάω...

 

     Κατάθεση συναισθημάτων σε α' ενικό. Ρήματα, θύματα, ηδύματα, μια σκέψης, μιας καρδιάς σε στύση...

 

...έρποντας

 

έρποντας

αργά

πολύ αργά μη

μη βιάζεσαι

άκου πως κελαηδούν τα σύννεφα

και τα καλώδια πως κελαηδούν άκου

το χώμα

μας μυρίζει μύρτα κι εσύ

εσύ

εσύ

εσύ είσαι το όλον και το παν

είσαι ο λεληθώς μου ο Χριστός

χρυσός

μες στη διαφάνεια του ήλιου

με ζαλίζεις

με φοράς

το πάθος των στιγμών που έχασα...

 

     Αγάπη και έρωτας μαζί.. Το ποιήμα "Ερώμαι Ι" τελειώνει:

...Που είσαι; Μίλα μου ξανά! Για μια στιγμή έστω! Είσαι εδώ;

     Που είναι, Μαίρη; Η καρδιά σου πάλλεται, το μυαλό σου σκέφτεται, και το στόμα σου ξεστομίζει λόγια, αναζητά, ψάχνει, το βρίσκει;

 

Τρεχάτε, αρχαίοι ποιητές,

στους βακχικούς χορούς της

που κάθεται στο δάκρυ

μιας ονειρικής απάτης.

 

     Μια γυναίκα κλαίει μπροστά σ' ένα παράθυρο. Ανοιχτό ή κλειστό. Γράφει στίχους, επηρεάζεται απ' αυτά που αγαπά κι από αυτά που τη πονάνε. Το παράθυρο είτε ανοίγει είτε κλείνει από τον αέρα. Εκείνη στέκεται εκεί αγέρωχη και συνεχίζει...

 

Τώρα

 

το χέρι σου στο αίμα μου

το στόμα στο βυζί μου

το δεξί

μασκοφόρος

στη σκότα ζαλισμένος

γραπώνοντας

την ομορφιά της ξανθότητάς μου...

 

     Ο Ν. είναι η έμπνευση της Μαίρης. Του αφιερώνει ένα ποίημα. Μάλλον, του αφιερώνει το ποιήμα Στον Ν. ή καλύτερα, του αφιερώνει τη ψυχή της όλάκερη.

 

ο έρωτας

 

βολτάρισε μες στο μαβί

της κούπας.

 

     Έρωτος το ανάγνωσμα. Αγάπης το αποτέλεσμα. Μόχθος και σθένος για να πετύχεις και τα δυο.

 

Μοβ

καλτσόν δικτυωτό

 

εκείνο που το σκίζεις

σχεδόν

τραβώντας βίαια

το μπρασελέ του ρολογιού

να με αρπάξεις

"δε σου φεύγω

μη φοβάσαι δε"

*

"Ποια σ' έμαθε έτσι να φιλάς;"

 

Τρώω τις σάρκες μου

να μάθω

να δω

να βρω

θέλω

 

να με/σε/μας πονέσω

 

να με/σε/μας τελειώσω...

 

     Η ποιητική συλλογή "Ερώμαι" (σελίδες 66, ποιήματα 33) στοιχειοθετήθηκε το καλοκαίρι του 2005. Την επιμελήθηκε ο δικηγόρος και ποιητής Παναγιώτης Κερασίδης. Κυκλοφόρησε στα τέλη του 2005 από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδη. Αποτελεί το πρώτο βιβλίο της ποιήτριας Μαίρης Αλεξοπούλου, η οποία θα είναι εκ των 17 ποιητών της ποιητικής ανθολογίας "Μονοδιάλογοι", που θα κυκλοφορήσει από το Ash In Art, τον Γενάρη του 2008, σ' επιμέλεια Νέστορα Πουλάκου.