 |
 |
|||
|
|||
 |
|||
 |
Pasolini Pier-Paolo: ÁãùíéóôÞò Ìïíá÷éêüò Áäéêï÷áìÝíïò |
|
ΠατÝρας του Þταν ο ΚÜρλο Παζολßνι, υπαξιωματικüς πεζικοý, γüνος παλιÜς οικογÝνειας της ΡαβÝνας, που κατασπατÜλησε τη μικρÞ περιουσßα και κατατÜχτηκε στο στρατü ως μοναδικÞ λýση. ΜητÝρα η ΣουζÜνα Κολοýσι, απü οικογÝνεια εýπορων αγροτþν, δασκÜλα, απü τη ΚαζÜρσα του Φριοýλι, ακριτικÞ περιοχÞ της Ιταλßας στα σýνορα της πρþην Γιουγκοσλαβßας. Το επÜγγελμα του πατÝρα υποχρεþνει την οικογÝνεια σε συνεχεßς μετακινÞσεις. Στο ΚονιλιÜνο του Μπελοýνο γεννιÝται, το 1925, ο αδερφüς του Γκουßντο-ΑλμπÝρτο. ΓρÜφει ο Παζολßνι στον Αιρετικü Εμπειρισμü: "Την εποχÞ εκεßνη τα πÞγαινα ακüμα καλÜ με τον πατÝρα μου. ¹μουν ιδιαßτερα πεισματÜρης και καπριτσιüζος (δηλαδÞ νευρωτικüς), αλλÜ κατÜ βÜθος καλüς. Με τη μητÝρα μου (Ýγκυο αλλÜ δεν το θυμÜμαι) Þμουνα, üπως και σ' üλη μου τη ζωÞ, δεμÝνος με μια παθιασμÝνη αγÜπη χωρßς ελπßδα". Εßναι αλÞθεια üτι μÜνα και πατÝρας απ' τη νηπιακÞ ηλικßα επηρεÜζουνε διαμετρικÜ αντßθετα και με καθοριστικü τρüπο τη ψυχοσýνθεση του παιδιοý. Ο πατÝρας διοικεß την οικογÝνεια με στρατιωτικü τρüπο. Τυρρανικüς κι αυταρχικüς προκαλεß μüνο φüβο. "ΓεμÜτος πÜθος, σεξουαλικüτατος, βßαιος σα χαρακτÞρας" γρÜφει γι' αυτüν ο γιος του, "κατÝληξε στη Λιβýη, χωρßς δεκÜρα, Ýτσι Üρχισε τη στρατιωτικÞ καριÝρα που τον καταπßεσε και τον παραμüρφωσε ψυχολογικÜ τüσο þστε να τον σπρþξει στον Ýσχατο συντηρητισμü. Εßχε ποντÜρει τα πÜντα πÜνω στη φιλολογικÞ μου καριÝρα, απü τüτε που Þμουν ακüμα παιδß, μιας και τα πρþτα μου ποιÞματα τα 'γραψα σε ηλικßα 7 ετþν. Εßχε διαισθανθεß, ο κακομοßρης, αλλÜ δεν εßχε προβλÝψει τις ταπεινþσεις που θα συνοδεýανε την επιτυχßα μου". Το 1942, ενþ ο πατÝρας βρßσκεται αιχμÜλωτος στη ΚÝνυα, ο Πιερ-ΠÜολο με τη μητÝρα και τον αδερφü του καταφεýγουνε στο σπßτι των Κολοýσι στη ΚαζÜρσα. Τα χρüνια κεßνα, με δικÜ του Ýξοδα, ο νεαρüς εκδßδει τη ποιητικÞ συλλογη "ΠοιÞματα Στη ΚαζÜρσα", γραμμÝνα στη διÜλεκτο του Φρßουλι. Τον επüμενο χρüνο κÜνει τη στρατιωτικÞ του θητεßα στο Λιβüρνο, λιποτακτεß μετÜ τις 8 ΣεπτÝμβρη και ξαναγυρνÜ στη ΚαζÜρσα. Το 1945 ο Γκουßντο δολοφονεßται μαζß μ' Üλλους συντρüφους του της αντÜρτικης ομÜδας ¼ζοπο, απü ΓιουγκοσλÜβους αντÜρτες. Το περιστατικü παραμÝνει μια απü τις πιο μαýρες σελßδες στην ιστορßα της ιταλικÞς αντßστασης. Το θÜνατο του Γκουßντο τον κÜνει ακüμα τραγικü το γεγονüς üτι σε μια πρþτη φÜση κατορθþνει να ξεφýγει πληγωμÝνος, αλλÜ προδßνεται, μπλοκÜρεται και τελικÜ σκοτþνεται. Στα Ýργα του Παζολßνι βρßσκουμε μνÞμες, πüνο, οßκτο και πÝνθος για το θÜνατο κεßνο, ενω ο θÜνατος του παλικαριοý εßναι Ýνα απü τα πιο αγαπημÝνα και πονεμÝνα του θÝματα στο "Τα ΠαιδιÜ Της ΖωÞς" και στο "Μια ΖωÞ ΓεμÜτη Βßα", τα δυο μυθιστορÞματα που 'γραψε σε ρομανÝσκο. Με το τÝλος του πολÝμου ο πατÝρας γυρßζει στη ΚαζÜρσα. Το χÜσμα ασυννενοησßας μεταξý πατÝρα απ' τη μια και μητÝρας-γιου απ' την Üλλη γßνεται ακüμα βαθýτερο. Την ßδια χρονιÜ ο Πιερ-ΠÜολο παßρνει το δßπλωμα φιλολογßας απ' το ΠανεπιστÞμιο της Μπολüνια με μια διατριβÞ πÜνω στον ΠÜσκολι. Απ' το 1945 ως το 1949 διδÜσκει στο γυμνÜσιο του Βαλβασüνε, ενüς μικροý χωριοý κοντÜ στη ΚαζÜρσα. Στις 18 ΦλεβÜρη 1945, ιδρýει με νεαροýς φοιτητÝς την Academiuta De Lenga Furlana, μια μικρÞ ακαδημßα σπουδþν για τη γλþσσα και τη κουλτοýρα του Φριοýλι. ΣτενÜ συνδεδεμÝνος με τον τρüπο που αυτüς Ýνιωθε τον αγροτικü κüσμο εßναι και ο τρüπος που παρατηρεß τον κüσμο του κουρελοπρολεταριÜτου των συνοικισμþν της Ρþμης. Σε μια συνÝντευξη που δßνει στη La Stampa τη ΠρωτοχρονιÜ του 1975 μιλÜ γι' αυτοýς ακριβþς τους συνοικισμοýς. Την ßδια κεßνη περßοδο, μετÜ τους αγþνες των εργατþν γης στο Φριοýλι, γρÜφει τη πρüζα "Οι ΜÝρες Του Αγαθοý Ντε ΓκÜσπερι" που αργüτερα θα γßνει μυθιστüρημα και θα εκδοθεß το 1962 με τßτλο "Το ¼νειρο Μιας Υπüθεσης". Τα χρüνια λοιπüν της ΚαζÜρσα θα μεßνουν αξÝχαστα κι ανεπανÜληπτα. Το ßδιο κι η μετακßνηση Þ η φυγÞ, üπως θα τη χαρακτηρßσει ο ßδιος, απ' τα μÝρη κεßνα. Τις παραμονÝς των εκλογþν του 1948 Ýνα αγüρι εξομολογεßται στον παπÜ της ΚαζÜρσα πως εßχε σεξουαλικÝς σχÝσεις με τον Παζολßνι. Αυτüματα η ζωÞ του νεαροý καθηγητÞ γßνεται αδýνατη στο στενü περßγυρο του χωριοý. Φεýγει με τη μητÝρα του στη Ρþμη κι εκεß ζει χρüνια πÜρα πολý δýσκολα. "ΥπÞρξα Ýνας απ' αυτοýς τους Üνεργους που καταλÞγουνε στην αυτοκτονßα" θα πει αργüτερα. Στην αρχÞ Ýμενε στην ΠιÜτσα Κοσταγκοýτι, μετÜ στο συνοικισμü Σαν ΜÜμολο, κοντÜ στις φυλακÝς Ρεμπßμπια. ºσως αυτÝς οι αλλαγÝς διευθýνσεων για Ýναν Üλλο συγγραφÝα δε θα 'χανε καμιÜ σημασßα, αλλÜ αυτοß οι τüποι, αυτÜ τα ονüματα εßναι πολý γνωστÜ στους αναγνþστες του καθþς κι η Βßα ΦοντανεúÜνα που πÞγε να κατοικÞσει αμÝσως μüλις καλυτερÝψανε λßγο τα οικονομικÜ του. Το 1954 εκδßδονται τα ποιÞματα που εßχε γραψει στο Φριοýλι, σε μια συλλογÞ με τßτλο "Η Πιο Ωραßα Νιüτη". 2 χρüνια πριν εßχε δημοσιευτεß μια σημαντικÞ μελÝτη του πÜνω στη ποßηση με διÜλεκτο του 19ου αιþνα, που εßχε γρÜψει σε συνεργασßα με τον ΜÜριο Ντ' 'Αρκο. Το 1955, ιδρýει και δουλεýει μαζß με τους ΡοβÝρσι, ΛεονÝτι, ΡομÜνο και Φορτßνι το φιλολογικü περιοδικü Οφιτσßνα (Officina) που παρÜ τη μικρÞ διÜρκεια -κλεßνει οριστικÜ το 1959 μετÜ απü Üρθρο που 'γραψε ο Παζολßνι εναντßον του ΠÜπα Πßου ΧΙΙ- παραμÝνει σπουδαßα μαρτυρßα μιας μερßδας ιταλþν διανοοýμενων απÝναντι σε προβλÞματα που αντιμετωπßζoνταν απ' τους περισσüτερους συντηρητικÜ και μονüπλευρα, χωρßς καμιÜν εναλλακτικÞ λýση. Το δοκßμιο "ΠÜθος Κι Ιδεολογßα" και τα λυρικÜ κομμÜτια του "Η Θρησκεßα Των Καιρþν Μου", που εκδßδονται αντßστοιχα το 1960 και 1961, παραμÝνουν η σημαντικüτερη συμβολÞ του στο Οφιτσßνα. Το 1955 εκδßδεται το μυθιστüρημα "Τα ΠαιδιÜ Της ΖωÞς", που υπÞρξε η πρþτη του συγγραφικÞ επιτυχßα. Ο Πιερ-ΠÜολο Παζολßνι πÝθανε στις 2 ΝοÝμβρη 1975 στη παραλßα της ¼στια, κοντÜ στη Ρþμη, σε μια θÝση χαρακτηριστικÞ των μυθιστορημÜτων του. ¹τανε δολοφονßα κι ο Πßνο Πελüζι, συνελÞφθη κι ομολüγησε. 30 χρüνια μετÜ, το 2005, απÝσυρε την ομολογßα του κι υποστÞριξε üτι τον εßχανε σκοτþσει Üγνωστοι κι üτι αναγκÜστηκε να ομολογÞσει γιατß υπÞρχαν απειλÝς κατÜ του ßδιου και της οικογÝνειÜς του. Οι Ýρευνες για τον δολοφüνο του Üρχισαν εκ νÝου μετÜ την αναßρεση του Πελüζι. Εßναι θαμμÝνος στη ΚαζÜρσα, στο αγαπημÝνο του Φριοýλι.
ΚΟΠΕΛΑ: Δικü σου εßναι το σπßτι; ΑΝΤΡΑΣ: Σ' αρÝσει; ΚΟΠΕΛΑ: ¼μορφο εßναι. ΑΝΤΡΑΣ: ΒγÜλε τη καμπαρντßνα σου... ΚΟΠΕΛΑ: Εßσαι σßγουρος üτι δε θα 'ρθει κανεßς; ΑΝΤΡΑΣ: Σπßτι μου εßναι. ΚΟΠΕΛΑ: Και μÝνεις μüνος; ΑΝΤΡΑΣ: Ναι, τþρα μÝνω μüνος. ΚΟΠΕΛΑ: Τþρα; ΑΝΤΡΑΣ: ΚÜποτε μÝναν εδþ η γυναßκα μου και τα παιδιÜ. Την Üνοιξη φýγανε και δε ξαναγυρßσανε... ΚΟΠΕΛΑ: Μπρρ, Ýπιασαν τα κρýα, απü το πρωß συννÝφιασε Üσχημα... ΑΝΤΡΑΣ: Η πρþτη φθινοπωρινÞ βροχÞ, üταν το καλοκαßρι δεν Ýχει τελειþσει ακüμα, εßναι η ωραιüτερη στιγμÞ για να κÜνεις Ýρωτα. ΚΟΠΕΛΑ: ΕμÝνα μου φαßνεται πÜντα το ßδιο! ΑΝΤΡΑΣ: Λες ψÝμματα, υποκρßτρια. Με τη συννεφιÜ σ' αρÝσει πιο πολý να μÝνεις σπßτι. Και να κλεßνεις τα παρÜθυρα, για να φτιÜξεις τη πρþτη θαλπωρÞ μες στο δωμÜτιο. Μια θαλπωρÞ λησμονημÝνη, αλλÜ τüσο βαθιÜ γνþριμη: τη θαλπωρÞ Üλλων καιρþν! Νιþθεις τη νοσταλγßα της φωτιÜς κι η σÜρκα σου, κÜτω απ' το πρþτο μÜλλινο, νιþθει αυτÞ τη καινοýρια δροσιÜ, μες στη καρδιÜ ενüς ουρανοý ακüμα γαλÞνιου. ΚΟΠΕΛΑ: Πþς εßναι τα παιδιÜ σου; ΑΝΤΡΑΣ: Ο Ýνας εßναι Ýξι χρονþν, ο Üλλος τεσσÜρων. Δυο αγορÜκια σοβαρÜ, σαν üλα τ' Üλλα. ¿ρες-þρες μοý φαßνονται μεγαλýτερα απü μÝνα... ΚΟΠΕΛΑ: Να βγÜλω τη καμπαρντßνα μου; ΑΝΤΡΑΣ: Ναι, σου εßπα... Ο μεγÜλος εßναι σκληρüς, τα σκοýρα μÜτια του εßναι γεμÜτα αγÜπη για τη μÜνα του. Ο μικρüς της Ýχει την ßδια αγÜπη, αλλÜ τα μÜτια του γελÜνε, δεν τον νοιÜζει τßποτα, εßναι ανÜλαφρος κι αστεßος, σαν ζωÜκι κι ο σεβασμüς του για το μεγÜλο αδερφü κρýβει Ýναν εýθυμο οßκτο... ΚΟΠΕΛΑ: ΚαλÜ λες, εßναι πολý ωραßα η δροσιÜ, üταν μÝσα Ýχει ζεστοýλα. Ναι, μου φαßνεται σαν να 'ναι πÝρσι. ΑΝΤΡΑΣ: ¹ σα να 'ναι μετÜ απü δÝκα χρüνια... (αν ζεις ακüμα). Εßναι μια μÝρα μελλοντικÞ -σ' αρÝσει;- στο τÝλος ενüς καλοκαιριοý που δεν Ýχει Ýρθει ακüμα... ΒλÝπεις; Πüσο γρÞγορα περνÜ ο καιρüς, παρ' üλο που κυλÜ τüσον αργÜ! ΚΟΠΕΛΑ: Μα γιατß εßπες: αν ζω ακüμα; ΑΝΤΡΑΣ: Γδýσου τþρα. ΚΟΠΕΛΑ: ΞÝρεις. Þμουν Üρρωστη. ¸κανα δυο χρüνια σανατüριο. ΑΝΤΡΑΣ: Ναι, αλλÜ γδýσου τþρα. ΚΟΠΕΛΑ: Θες να με κοιτÜς που ξεντýνομαι; ΑΝΤΡΑΣ: Ναι. ΚΟΠΕΛΑ: ΠλÜκα Ýχεις... (αρχßζει να γδýνεται). ΑΝΤΡΑΣ: Το καλοκαßρι πÝρασε, αλλÜ εßσαι ακüμα μαυρισμÝνη... ΚΟΠΕΛΑ: Δεν Ýχεις καθüλου μουσικÞ; ΑΝΤΡΑΣ: ¼χι. Θα τα κÜνουμε üλα μες στη σιωπÞ. ΚΟΠΕΛΑ: Μα για ποιÜ με πÝρασες; ΑΝΤΡΑΣ: Γι' αυτü που εßσαι, το κορßτσι της πρþτης καλοκαιρινÞς μÝρας χωρßς Þλιο. ΚΟΠΕΛΑ: ¸τσι μÜλιστα... ΑΝΤΡΑΣ: Δε ντρÝπεσαι να με κοιτÜς στα μÜτια; ΚΟΠΕΛΑ: ¼χι, γιατß; ΑΝΤΡΑΣ: Γιατß εßσαι ολüγυμνη, σα ζþο σε λιβÜδι. ΚΟΠΕΛΑ: Τß κακü βλÝμμα που 'χεις! ΑΝΤΡΑΣ: Δε ντρÝπεσαι ποτÝ; ΚΟΠΕΛΑ: ΝτρÜπηκα λιγÜκι την πρþτη φορÜ. ΜετÜ ποτÝ. ΑΝΤΡΑΣ: Μα δε σκÝφτεσαι τη κοιλιÜ σου; ΚΟΠΕΛΑ: Ορßστε; ΑΝΤΡΑΣ: Τη κοιλιÜ σου! Τη κοιλιÜ σου! Αυτü το μÝρος του σþματος που üλοι το κρýβουνε, που δεν πρÝπει να υπÜρχει, που üλοι παριστÜνουν üτι δεν το 'χουν Þ τουλÜχιστον üτι δεν το σκÝφτονται, üτι Ýχουνε λευτερωθεß... Ακüμα κι ο πατÝρας σου! ΚΟΠΕΛΑ: Αστεßος εßσαι! Ποιüς κÜθεται να σκεφτεß τÝτοια πρÜματα... ΑΝΤΡΑΣ: Βρßσκεις φυσικü να 'χεις φýλο, αυτü το λεßο üριο στο βÜθος της κοιλιÜς σου, που το γλεßφει μια μαýρη πλημμυρßδα... Κι üμως, εßναι αφýσικο... αφýσικο! Δε ξÝρεις üτι εßναι απαρÜδεκτο και σκανδαλþδες, η προσωπικÞ μας περßπτωση να επιβεβαιþνει το γενικü κανüνα; Αυτü κÜνεις με το να μου επιδεικνýεσαι γυμνÞ... Για να σου δþσω να καταλÜβεις... σκÝψου δυο πατερÜδες... ναι. δυο πατερÜδες... δυο ενÞλικους Üντρες, χωρßς τßποτα πια απü την ελαφρÜδα της νιüτης, να στÝκονται ο Ýνας απÝναντι στον Üλλο, σαν Üταχτα παιδιÜ, με ανοιγμÝνα τα πανταλüνια και να κοιτÜζονται... ΚΟΠΕΛΑ: Α, α! Ω, ω! Μα τß πας και σκÝφτεσαι; ΑΝΤΡΑΣ: ¸τσι εßσαι κι εσý με τη γυμνÞ κοιλιÜ σου... ΚΟΠΕΛΑ: ΕντÜξει, εντÜξει, κατÜλαβα. Εσý δε θα ξεντυθεßς; ΑΝΤΡΑΣ: ¼χι, γιατß ξÝρω πως εßσαι βρþμικη και σ' αρÝσει πιüτερο Ýνας Üντρας με λυμÝνο το πανταλüνι, παρÜ μες στη γýμνια της φýσης του, απλüς üπως κι εσý. ΚΟΠΕΛΑ: Δεν πα' να κÜνεις ü,τι θες... ΑΝΤΡΑΣ: Σ' αρÝσει να κÜνεις κακü; ΚΟΠΕΛΑ: Τß; ΑΝΤΡΑΣ: Να κÜνεις κακü. ΚΟΠΕΛΑ: Στον Üντρα; ΑΝΤΡΑΣ: Ναι, κατÜλαβες τþρα; ΚΟΠΕΛΑ: Τß να καταλÜβω; ΑΝΤΡΑΣ: Τß πÜ' να πει κακü; Δε σου κÜνει κακü Ýνας Üντρας üταν σε παßρνει με κλωτσιÝς και μπουνιÝς; ΚΟΠΕΛΑ: ΕμÝνα; Ας τολμÞσει κανεßς να σηκþσει χÝρι πÜνω μου! ΚαθÜρισε! ΑΝΤΡΑΣ: Κüρη φτωχþν ανθρþπων... χαριτωμÝνη... σÜρκα που αμýνεται παρ' üλη τη φτÞνια της... Που πρÝπει ν' αγωνιστεß, μασκαρεýοντας σε νßκες τις υποχωρÞσεις της μπροστÜ στα συνεχÞ χτυπÞματα... ΚΟΠΕΛΑ: Το πρüσωπü σου Ýγινε πανß.. και μου φαßνεται üτι τρÝμεις... Τß Ýχεις; ΑΝΤΡΑΣ: Εßμαι χλωμüς; ΤρÝμω; ºσως φταßει το φως... Εξ Üλλου... εßμαι λιγÜκι Üρρωστος. ΑλλÜ μη σε νοιÜζει. Λοιπüν, σ' αρÝσει να κÜνεις κακü; ΚΟΠΕΛΑ: Ναι, αλλÜ πþς, πþς; ΑΝΤΡΑΣ: Θα σου πω... Ποιüς Þταν ο τελευταßος που πÞγες μαζß του; ΚΟΠΕΛΑ: Την περασμÝνη ΚυριακÞ... ¹τανε, θυμÜμαι, Ýνας νεαρüς απü τη Σικελßα, που κÜνει στρατιωτικü εδþ στην Μπολüνια. ¹ρθε ßσια απ' το σπßτι των γονιþν του... ΑΝΤΡΑΣ: ¹ταν ωραßο παιδß; Μελαχρινüς; Καστανüς; ΚΟΠΕΛΑ: Δε ξÝρω... Θýμιζε ληστÞ. ΑΝΤΡΑΣ: Λοιπüν... σκÝψου üτι αυτüν το ληστÞ, που ετοιμÜζεται να σου κÜνει Ýρωτα, üπως το κÜνει αυτüς, σα μια μητÝρα που σε σφßγγει στο στÞθος της Þ σαν Ýνας πατÝρας που σε κλεßνει σπßτι, με το μεγÜλο σιτσιλιÜνικο φýλο του -το δυνατü σαν κορμüς και τρυφερü σα φροýτο- σκÝψου üτι κÜποιος δÝνει αυτüν το στρατιþτη και σου λÝει: Κοßτα αυτÞ την ανßσχυρη δýναμη: ταπεßνωσÝ τη, πλÞγωσÝ τη, εκδικÞσου τον για την απαßτησÞ του να γονιμοποιÞσει... κÜνε τον να κλÜψει σα παιδß χωρßς σπÝρμα... (η ΚοπÝλα γελÜ). Αχ, η συναßσθησÞ σου εßναι μικρÞ σαν το πεπρωμÝνο σου! (η ΚοπÝλα γελÜ). Εßσαι μüνη μαζß του, εßναι στα χÝρια σου. ΚατÜλαβες; ΚÜνετε κÜτι που δεν ανÞκει πια στον κüσμο τοýτο. Εßναι Ýξω απü κÜθε üριο, εßναι του πνεýματος. ¸νας δυνατüς νεαρüς, που ετοιμÜζεται να γßνει πατÝρας και τριγυρνÜ στον κüσμο, με τα πüδια και το φýλο του, παρÜτολμος σαν ωραßος Δον Κιχþτης, σωριÜζεται -και τα πÜντα μποροýν να συμβοýν! Τα πÜντα, εκτüς απ' üσα ανÞκουνε σε τοýτο δω τον κüσμο... ΚΟΠΕΛΑ: Δε σε καταλαβαßνω... ΑΝΤΡΑΣ: Βρßσκεσαι μüνη μαζß του! Μüνη! Μüνη! ΚΟΠΕΛΑ: Εννοεßται... ΑΝΤΡΑΣ: ΕντÜξει, πÜρε εμÜς τους δυο... Τß γαλÞνη! Εßναι η πρþτη βραδιÜ! Ο κüσμος δε ξÝρει τßποτα, εßναι φτιαγμÝνος απü ανθρþπους που γυρνοýν απ' τις δουλειÝς τους κι απü Ýνα ποτÜμι αυτοκινÞτων -ακοýς;- που κυλÜ μες στο φως σα μια ανÜσα. Ο Üνθρωπος που ετοιμÜζεται να κÜνει Ýρωτα -εγþ- μπρος σ' Ýνα μνημεßο απü σÜρκα γεμÜτη φρÝσκο αßμα -εσÝνα- τρÝμει, χτυπÜνε τα δüντια του. Βρßσκεται σ' Ýκσταση.
μες στη σιωπηλÞ πλατεßα μιας μικρÞς πüλης Þ ενüς χωριοý ανÜμεσα στα βουνÜ και τη θÜλασσα, μια μÝρα γαλÞνης, που Ýμεινε ßδια απü το 1600 Þ το 1800 κι εκεß μου εμφανßστηκε ο Θεüς. Κι Ýπειτα χÜθηκε αμÝσως. ΚÜθε νÝα στýση, με την αγωνßα ζητÜ την επανÜληψη του πρÜγματος, την επιστροφÞ του Θεοý. ΚΟΠΕΛΑ: ΒοÞθεια, τß κÜνεις; ΒοÞθεια! ΑΝΤΡΑΣ: ΣκÜσε, ηλßθια, αλλιþς θα σε σκοτþσω. ΚΟΠΕΛΑ: ΒοÞθεια, μανοýλα μου, λυπÞσου με, Üσε με! ΑΝΤΡΑΣ: Δε θα σου κÜνω κακü... ßσως. ºσως να μου 'ναι αρκετüς ο φüβος σου, ο αληθινüς φüβος, που γρÜφεται κýματα-κýματα στα μοýτρα σου, κρυμμÝνος πßσω απ' τη ντροπÞ... κι απü τη σκÝψη üτι, αν φανερωθεß, θα 'ναι χειρüτερα... ΒλÝπεις; ΒλÝπεις üτι καμιÜ Üλλη πραγματικüτητα δε μετρÜ; Εßναι μια Ýκσταση üπου ο κüσμος χÜνεται κι αρχßζει να εμφανßζεται πÜλι ο Θεüς. ΚΟΠΕΛΑ: Ναι. αλλÜ πÜμε τþρα, εßναι αργÜ, πρÝπει να γυρßσω σπßτι! ΑΝΤΡΑΣ: ΠροηγουμÝνως σου εßπα üτι η γυναßκα και τα παιδιÜ μου φýγανε το ΠÜσχα. Εßναι ψÝμμα. Τους σκüτωσα. ¸πρεπε να σκοτþσω μüνο κεßνη, αλλÜ Þτανε πιο ωραßο να τους σκοτþσω üλους. ¸πειτα τους πÞρα και τους πÝταξα στο ποτÜμι. ΚΟΠΕΛΑ: Δεν εßναι αλÞθεια! Δε σε πιστεýω! Σε παρακαλþ, λýσε μου τα χÝρια! ΑΝΤΡΑΣ: ΞÝρεις üτι δε μ' ενδιαφÝρει διüλου ο θÜνατüς σου; Γιατß δεν υπÜρχει τßποτ' Üλλο εκτüς απü το θÜνατο -και τη θÝλησÞ μου. ΞÝρεις üτι μπορεß να μη ξαναγυρßσεις σπßτι σου; Να μη ξαναδεßς τη μÜνα σου; ΚΟΠΕΛΑ: Τß εßναι αυτÜ που λες; Αχ, ΘεÝ μου... ΑΝΤΡΑΣ: Θα μεßνεις εδþ, στα χÝρια μου, γιατß εßσαι μια μικροýλα με τα χÝρια κοκκινισμÝνα απ' τη δουλειÜ και μια πρþτη ανÜλαφρη ρυτßδα στο μÝτωπο... Εßσαι μια μικροýλα σαν αγορÜκι, παρÜτολμη κι εýπιστη σαν αρσενικü. Τη σχισμÞ στο βÜθος της κοιλιÜς σου τη δßνεις στον Üντρα σαν σε φßλο, ε; ¸τσι θα μÜθεις να δεßχνεις τüση εμπιστοσýνη στη φιλßα! ΚΟΠΕΛΑ: ΜιλÜς σαν τρελüς, ΘεÝ μου, Üσε με να φýγω... ΑΝΤΡΑΣ: Θα σε γαμÞσω εκατü φορÝς και θα κρατιÝμαι... Και θα σε πÜρω με μπουνιÝς και κλωτσιÝς, σα μεθýστακας σýζυγος... ΚΟΠΕΛΑ: ΦτÜνει φτÜνει, μαμÜ, μανοýλα μου! ΑΝΤΡΑΣ: Θα σε πιÜσω στις μπουνιÝς και στις κλωτσιÝς, γιατß Ýτσι αξßζει να τιμωρηθεß η αθωüτητÜ σου! Και πνßγομαι απü τη λαχτÜρα να χαθþ και να τελειþνω μια για πÜντα. (αρχßζει να τη χτυπÜ). ΚΟΠΕΛΑ: Αχ, üχι! Μη στη πλÜτη! ΑΝΤΡΑΣ: Θα σε χτυπÜω üπου θÝλω... (συνεχßζει να τη χτυπÜ). ΚΟΠΕΛΑ: Σε παρακαλþ, μη στη πλÜτη! ¹μουνα στο σανατüριο ! Στο 'πα, στο 'πα! ΑΝΤΡΑΣ: Αααααχ, το ξÝρω: και να 'ξερες πüσο χÜρηκα! ¹σουνα στο σανατüριο, κει που παν' οι Üποροι... Σαν το σκυλß, ψωρüσκυλο, που μου Þρθες με το πουτανßστικο φουστανÜκι σου... να με συγκινÞσεις... γεμÜτη υγεßα, κακομοßρα κι ας εßχες τα πνευμüνια σου τρýπια... Εßσαι φτωχÞ κι η ζωÞ σε χτυπÜ, Ýτσι δεν εßναι; Κι εγþ κÜνω ü,τι κι η ζωÞ. Φþναξε, αν θες, τþρα, γιατß μετÜ θα σκÜσεις, γιατß αýριο το πρωß -αν δε σε σκοτþσω- θα συμβιβαστεßς και θα ξαναπÜρεις τους δρüμους σα να μην Ýγινε τßποτα! Τß σημαντικÞ που εßναι η επιβßωση, αγßα, αγαπημÝνη μου πουτÜνα! Θα διηγεßσαι αυτÞ την ιστορßα, θριαμβεýτρια κι ýστερα θα βρεις κÜποιον Üλλο, γιατß η ζωÞ σε βαρÜ απü δω κι απü κει κι εσý προχωρεßς ηρωικÜ, Ýτσι δεν εßναι; ΚΟΠΕΛΑ: Ναι. ναι, Ýτσι εßναι. 'Ασε με τþρα να φýγω! ΑΝΤΡΑΣ: Οýτε να σου περνÜ απ' το μυαλü! (ξαναρχßζει να τη χτυπÜ. κεßνη ουρλιÜζει). Κι üταν θα σωριαστεßς κÜτω, χτυπημÝνη σα μοσχÜρι, ßσως να ξεκουμπωθþ και παρüλο που ξÝρω üτι το κÜτουρü μου δεν Ýχει καμßα αθωüτητα Þ ζωικÞ δροσιÜ, θα το αδειÜσω πÜνω σου, κατÜλαβες; ΠÜνω σ' αυτÜ τα μÜτια μιας ηλßθιας ανßδεης, πÜνω σ' αυτÜ τα στÞθη με την ιερÞ ξετσιπωσιÜ! (ξαναρχßζει να χτυπÜ. κεßνη ουρλιÜζει). Ε! νüμιζες üτι αστειευüμουν; Νüμιζες üτι δεν Þθελα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ... (ξαφνικÜ σταματÜ να τη χτυπÜ και τρικλßζει). Αχ. δε νιþθω καλÜ... Το μÝτωπü μου εßναι ιδρωμÝνο και τρÝμω... üπως üταν πραγματικÜ... εßμαι χÜλια... ΒοÞθησε με, ΘεÝ μου! (κÜνει εμετü). ¸πρεπε να συμβεß. ΚÜτι με τραβÜ κÜτω. Μια κÜψα στο κεφÜλι, ΘεÝ μου, μου 'ρχεται να λιποθυμÞσω... Αν αυτüς εßναι ο θÜνατος... θα του αφεθþ... δε θα σκÝφτομαι τßποτα... Σεξ, ΠαρηγοριÜ Στη ΜιζÝρια! Σεξ, παρηγοριÜ στη μιζÝρια! ΑλλÜ μες στα σκουπßδια του κüσμου, γεννιÝται Στην ευκολßα του Ýρωτα 1961 Η ΜπαλÜντα Των ΜανÜδων ΑναρωτιÝμαι τι μÜνες εßχατε. ΜÜνες τιποτÝνιες, με τον αρχαßο φüβο ΜÜνες μετριüτητες, που Ýμαθαν ΜÜνες δουλοπρεπεßς, συνηθισμÝνες απü αιþνες ΜÜνες Üγριες, που προσπαθοýν να υπερασπιστοýν Να τες, τιποτÝνιες, μετριüτητες, δουλοπρεπεßς, 1962 ΠοιÞματα Του Κüσμου ¼λη μÝρα δουλεýω σαν καλüγερος Εßναι θλιβερü. Η πολεμικÞ ενÜντια Ελπßζω να το ’χετε καταλÜβει 1968
|
 |
Βιογραφικü