Βιογραφικό
Το Lilas Marny είναι καλλιτεχνικό ψευδώνυμο (έν από τα πολλά που χρησιμοποίησε στη συγγραφική του καριέρα) του Georges-Jean Arnaud, γάλλου πολυγραφότατου συγγραφέα, που έγραψε πάνω από 400 μυθιστορήματα κι απ' όλα σχεδόν τα είδη λογοτεχνίας.
Γεννήθηκε 3 Ιουλίου 1928 στο Saint-Gilles-du-Gard της Camargue και μέχρι σήμερα, έχει τιμηθεί πολλάκις. Έγραψε αστυνομικά, κατασκοπείας, φανταστικά κι ερωτικά βιβλία. Μερικά από τ' άλλα ψευδώνυμά του είναι: Saint Gilles, Georges Murey, Ugo Solenza, Gil Darcy, Georges Ramos, Frederic Mado, Gino Arnoldi κ.λπ.
------------------------------------------------------------------------------------------
...
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13
Το άλλο πρωί, αυτό το θυμάμαι καλά, η Ματίλντ έδειξεν ιδιαίτερο ζήλο στη δουλειά της κι εγώ δεν της έδειξα τίποτα. Αλλά δεν την έχασα από τα μάτια μου. Κι όπως δεν είχα ανάγκη από σπουδαία πράγματα για το φαγητό, την έστειλα να κάνει κείνη τα ψώνια, πράγμα που δεν της άρεσε διόλου.
Την ώρα του πρωινού, επειδή είχα μείνει στο κρεβάτι πιο αργά απ' ό,τι συνήθως, εξήγησα στον Μπατίστ πως δε θα μπορούσα να κάνω ό,τι έκανα κάθε πρωί. Το δέχτηκε χωρίς παράπονο. 'Αλλωστε σκόπευα να τον αποζημιώσω μετά το μεσημεριανό φαγητό. Κι αυτή η σκέψη βασάνιζε υπέροχα την "πουπούνα" μου, γιατί όπως ήτανε φυσικό, επιθυμούσα να μου κάνει τα ίδια με τη προηγούμενη.
Η Ματίλντ έφυγεν απογοητευμένη και σχεδόν έξαλλη, πράγμα που με γέμισε χαρά. Δεν ήμουνα κακιά, αλλά ήμουν αρκετά κακομαθημένη κι όσο ο Μπατίστ ήταν ακίνητος ήθελα να εξαρτάται μόνον από μένα. 'Αλλωστε ο καμαριέρης δε θα 'μενε για πολύ ανήμπορος, αφού ήδη μπορούσε να κάνει με χίλιες προφυλάξεις, μερικά βήματα στο δωμάτιο. Στις αρχές της άλλης βδομάδας θα μπορούσε να κατεβαίνει, να παίρνει το πρωινό του στη κουζίνα, αλλά μετά θα 'πρεπε να ξαναξαπλώνει αμέσως κι έτσι το βραδινό θα του το σερβίριζα και πάλι εγώ στο δωμάτιό του.
Κείνη τη μέρα η μητέρα θα 'τρωγε έξω μαζί με τον πατέρα κι έτσι, στις δώδεκα ακριβώς ανέβασα το δίσκο με το φαγητό στον Μπατίστ, τον ακούμπησα στα γόνατά του και του 'πα πως θα ξαναγύριζα σε μιαν ώρα. Δεν είχα καμμιά διάθεση να φάω μόνη μου. Τσίμπησα λίγο τυρί, μια φρυγανιά κι έφαγα ένα φρούτο. Μετά, ανέβηκα στη κάμαρά μου, έβγαλα τη κιλότα μου και πλύθηκα καλά-καλά από κάτω. Φυσικά το κρύο νερό έσβησε κάπως τη φωτιά μου, αλλά δεν ήθελα να ενοχλήσω τον Μπατίστ. Μπορεί να 'ταν υπηρέτης μας, αλλά τονε σεβόμουνα πολύ σαν άνθρωπο.
Μόλις έκλεισα τη πόρτα του δωματίου του πίσω μου, κάρφωσα το βλέμμα μου στο σπασμένο τζάμι της γκραβούρας κι ένιωσα να τρέμω από προσμονή και διέγερση. Ο Μπατίστ μου χαμογελούσε διακριτικά. Έβγαλα τις κάλτσες και τα παπούτσια μου για ν' ανεβώ στο κρεβάτι, γονάτισα πάνω από το πρόσωπό του κι άφησα τη φούστα μου να πέσει σαν αυλαία πάνω στο κεφάλι του. Έτσι μ' έγλειφε με μια μυστικότητα που με τρέλαινε. Αχ! αυτή η γλώσσα του! Αυτή η γλώσσα, που πηγαινοερχόταν από τη τρύπα στη κλειτορίδα μου, έκανε θαύματα! Μου δημιουργούσε αισθήσεις μοναδικές, υπέροχες... Ο οργασμός μου ήρθε πολύ γρήγορα και με συγκλόνισε. Με τάραξε τόσο που άθελά μου τούτη τη φορά, έπεσα πάνω στο πρόσωπο του Μπατίστ χωρίς να σκεφτώ αν θα τον έπνιγα.
-"Κι άλλο;" με ρώτησε, όταν επιτέλους τον ελευθέρωσα.
-"Όχι αμέσως".
Ξάπλωσα πάνω στο κρεβάτι ανάποδα, με τα πόδια στο μαξιλάρι και το κεφάλι στο ύψος των μηρών του. Πολύ αργά ανασήκωσα το σεντόνι για ν' αποκαλύψω το κάτω μέρος του σώματός του. Μ' άρεσε να τονε κάνω να περιμένει με λαχτάρα, γιατί ήξερα πως έτσι έπαιρνε τεράστιες διαστάσεις. Έτσι, έκανα το ίδιο με το νυχτικό του, ανεβάζοντάς το πολύ αργά ως τη σκληρή κοιλιά του.
-"Ήσασταν πάντα έτσι τριχωτός;" τονε ρώτησα.
-"Από τα δεκατρία μου, δεσποινίς. Η πρώτη μου ερωμένη ήταν μια γυναίκα σαράντα ετών..."
-"Ήτανε συνάμα κι αφεντικό σας";
-"Μάλιστα δεσποινίς. Ήτανε χήρα ενός αξιωματικού του ναυτικού και φαινομενικά πολύ αυστηρή κι αξιοπρεπής. Τρεις μήνες όμως μετά τη πρόσληψή μου, κυριολεκτικά με βίασε τη στιγμή που δεν το περίμενα".
-"Ήταν όμορφη";
-"Όχι και τόσο, δεσποινίς..."
Του χάιδεψα τα μπούτια κι εκείνος τα μισάνοιξε για να φτάσω στα μπαλάκια του. Εκεί το χέρι μου έμεινε αρκετήν ώρα, γιατί μ' άρεσε να νιώθω τη ζωή να κυλά μέσα τους. Ήτανε τόσο γεμάτα, φουσκωμένα και πάλλονταν σαν να τρέχανε μέσα τους χιλιάδες μικροσκοπικά έντομα. Τα καλύπτανε σκληρές και μαύρες τρίχες που μ' εμπόδιζαν να δω το χρώμα τους. Η περιέργεια, αλλά και κάτι άλλο ακαθόριστο, με σπρώξανε να παραμερίσω με τα δάχτυλά μου τις τρίχες για ν' ανακαλύψω το ζαρωμένο καφετί δέρμα.
Ανάθεμα! Είχα ξεχάσει ν' αλείψω τα δάχτυλά μου με βαζελίνη, ήμουν όμως τόσο καλά βολεμένη, που βαριόμουν να σηκωθώ. Ήμουνα ξαπλωμένη μπρούμυτα και στήριζα το κεφάλι στο αριστερό μου χέρι. Έβρεξα λοιπόν τα δάχτυλά μου με σάλιο κι άρχισα τα συνηθισμένα παιγνίδια.
-"Είναι καλά έτσι;" τονε ρώτησα.
-"Πολύ καλύτερα από άλλες φορές, δεσποινίς".
-"Λόγω του σάλιου";
-"Σίγουρα δεσποινίς".
-"Μη νομίσετε όμως πως εγώ θα σας το κάνω ποτέ αυτό., Ούτε σε σας, ούτε σε κανέναν άλλον άντρα". Δεν απάντησε και το θεώρησα αγένεια εκ μέρους του, γι' αυτό πρόσθεσα με πάθος: "Μ' ακούσατε";
-"Μάλιστα δεσποινίς".
-"Γιατί λοιπόν δεν απαντάτε; Δε με πιστεύετε";
-"Μ' όλο το σεβασμό που οφείλω στη δεσποινίδα, είμαι σίγουρος πως μια μέρα θα βρείτε ένα κύριο που θα τον αγαπήσετε αρκετά ώστε να του το κάνετε".
Είχα μεγάλην όρεξη να του φωνάξω πως ποτέ δε θα γινότανε κάτι τέτοιο, αλλά δεν το 'κανα, γιατί κάπου μέσα μου ένιωθα πως είχε δίκιο.
-"Σας αρέσει";
-"Μάλιστα δεσποινίς".
Κάθε τόσο αναγκαζόμουν να σαλιώνω τα δάχτυλά μου και κάθε φορά που η έντονη αρρενωπή μυρωδιά ανέβαινε στα ρουθούνια μου με ζάλιζε παράξενα. Όταν κατάλαβα πως έφτανε η κρίσιμη στιγμή, έστρεψα το μεγαλόπρεπο κεφάλι του σεξ του προς το ταβάνι. Δε ξέρω γιατί μα είχα την εντύπωση πως τούτη τη φορά ο υπηρέτης μας θα ξεπερνούσε τον εαυτό του.
-"Μπράβο!" είπα, μόλις τέλειωσε, πιτσιλώντας τα πάντα.
-"Δεσποινίς, δε ξέρετε πόσο ντρέπομαι! Μόλις μπορέσω θα καθαρίσω..."
-"Δε χρειάζεται", τον έκοψα. "Πρέπει να μείνουν οι κηλίδες..."
Έμεινα έτσι ξαπλωμένη, μισοναρκωμένη, παραδομένη σε μιαν υπέροχη λαγνεία, κατακλυσμένη από αόριστες επιθυμίες, μη ξέροντας καλά-καλά τί θέλω ή τί μπορούσα να ζητήσω. Μέχρι που ξάφνου, η θέα του βάζου με τη βαζελίνη μου 'δωσε μιαν ιδέα, που στην αρχή την απέρριψα γεμάτη ντροπή, αλλά καρφώθηκε στο νου μου σαν αγκάθι που θυμίζει συνέχεια τη παρουσία του, ερεθίζοντάς μας.
-"Μπατίστ, να δω το δείχτη σας".
-"Το δείχτη μου";
-"Ναι, παρακαλώ".
Το χέρι του γλύστρησε πάνω στον μηρό του κι εξέτασα με προσοχή το δάχτυλο που μ' ενδιέφερε. Ο Μπατίστ είχε πολύ λεπτά χέρια με μακριά δάχτυλα, που όμως στην άκρη τους ήτανε κάπως πλατιά. Δεν είχαν ανησυχητικήν όψη. Σηκώθηκα, πήρα το βαζάκι με τη βαζελίνη και του το 'δωσα. Κείνος το πήρε απορημένος.
-"Θα κάνετε αυτό που θα σας πω", είπα και ξάπλωσα ξανά στην ίδια θέση, αλλά πλάγια, έτσι ώστε να του παρουσιάζω τη πλάτη και τα οπίσθιά μου. "Μπατίστ, θέλω το δάχτυλό σας... Καλά αλειμμένο με βαζελίνη... Δε νομίζω πως χρειάζεται να σας δώσω περισσότερες εξηγήσεις..."
-"Όχι δεσποινίς".
-"Θέλω να διαπιστώσω αυτό που μου λέγατε τις προάλλες... Δε πιστεύω πως θα μπορέσω ν' ανεχτώ ούτε ένα τόσο δα δάχτυλο, πόσο μάλλον το... άλλο, που λέτε ότι μερικές γυναίκες δέχονται μέσα τους".
-"Μάλιστα δεσποινίς... Αλλά αν μου επιτρέπετε... Υπάρχει άλλος τρόπος που αχρηστεύει τη βαζελίνη..."
-"Αλήθεια; Πώς";
Μου εξήγησε καλυμμένα, διαλέγοντας τις λέξεις και τις εκφράσεις, παρολαυτά και μ' όλο που του γύρισα τη πλάτη, κατακοκκίνισα.
-"Μα αυτό είναι αηδιαστικό!" είπα.
-"Όχι δεσποινίς, είναι πολύ ευχάριστο και για τη γυναίκα, αλλά και για τον άντρα που το κάνει".
-"Το 'χετε ξανακάνει";
-"Πολλές φορές δεσποινίς... Και θα δείτε πως μετά, όλα είναι δυνατά".
-"Όλα είναι δυνατά..." επανέλαβα σαν ανόητη.
-"Η δεσποινίς δεν έχει παρά να διπλωθεί λίγο και να τουρλώσει... εεε... αυτό το χαριτωμένο και στρουμπουλό σημείο της ανατομίας της".
Με πρόσχημα τη περιέργειά μου -ναι και στη πραγματικότητα πέθαινα από λαχτάρα να γευτώ αυτό το χάδι, που δεν είχα ξανακούσει να μιλάνε- υπάκουσα κι έκανα ότι μου ζήτησεν ο υπηρέτης μας, να να 'μουνα ξεδιάντροπη σουμπρέτα. Όταν εκείνος βρήκεν επιτέλους το θάρρος να μ' αγγίξει, ένιωσα τα χέρια του να τρέμουνε πάνω στα πισινά μου, μέχρι να τ' ανοίξει, στην αρχή δειλά-δειλά και μετά με πιότερο θάρρος. Τί μπορώ να πω όμως για κείνη τη στιγμή που η ανάσα του ζέστανε αυτό το απόκρυφο σημείο μου κι όταν η γλώσσα του, αυτή η μυτερή και σκληρή γλώσσα, άρχισε να εξερευνά τη μικρή μου τρύπα και να χώνεται σιγά-σιγά μέσα της; Ήτανε στιγμή μοναδική, πρωτόγνωρη εμπειρία! Ένιωθα μια ζέστη, μια υγρασία, έξω και μέσα και την επίμονη γλώσσα να χώνεται ολοένα και πιο βαθιά. 'Ακουγα τον εαυτό μου να βογκά σιγανά, αλλά ήτανε κάποια άλλη κοπέλα αυτή που φερότανε τόσο ξετσίπωτα κι εκδήλωνε έτσι την ηδονή της. Μια υπέροχη ζάλη μ' έκανε να χάσω κάθε λογική. Ο πόθος με παρέσυρε σε ύψη που δεν τα φανταζόμουνα καν και ζήτησα από τον Μπατίστ να μου χώσει το δάχτυλό του. Εκείνος όμως δε φάνηκε να μ' άκουσε, παραδομένος όπως ήτανε σ' αυτό που 'κανε και φανερά τον ευχαριστούσε. Έστριψα λίγο το κεφάλι μου και το στόμα μου ακούμπησε πάνω στο τριχωτό του μπούτι, χωρίς όμως αυτό το άγγιγμα να μου προκαλέσει αηδία. Παραλίγο να του δαγκώσω μάλιστα, τη σκληρή σάρκα, για να του εκφράσω έτσι την ένταση της ηδονής και της διέγερσής μου. Δεν το 'κανα όμως. Απλώς ακούμπησα το μάγουλό μου σ' αυτό το τραχύ και συνάμα μαλακό πόδι και χάζευα το σεξ του που 'χεν ορθωθεί πελώριο.
-"Αν η δεσποινίς το επιτρέπει..."
Το επέτρεπα... Θα επέτρεπα τα πάντα κείνη τη στιγμή. Μου πήρε το ένα πόδι και το πέρασε από την άλλη μεριά του σώματός του. Εγώ που 'βρισκα πως η ερωτική εικονογραφία δεν έδειχνε παρά γελοίες στάσεις, να που βρισκόμουνα τώρα πεσμένη σχεδόν στα τέσσερα, πάνω από το κορμί του υπηρέτη μου, με το σεξ μου πολύ κοντά στο στόμα του. Αυτός όμως μ' είχε τοποθετήσει έτσι ώστε η γλώσσα του να μπορεί να εξερευνά με λαιμαργία τη "πουπούνα" μου, ενώ την ίδια στιγμή ο δείκτης του έσπρωχνε μαλακά την ευαίσθητη τρυπίτσα του πισινού μου. Και το θαύμα έγινε! Το δάχτυλό του χώθηκε εύκολα μέσα μου χωρίς να με πονέσει διόλου! Πόσο θα 'πρεπε να την έχει μουσκέψει και προετοιμάσει, ώστε ν' ανοίξει τα πέταλά της...
Βρισκόμουνα λοιπόν πεσμένη στα τέσσερα πάνω από το σώμα του κι είχα μπρος μου, σχεδόν κάτω από τη μύτη μου, το σεξ του Μπατίστ κατακόκκινο, φουσκωτό, σηκωμένο κι ορεκτικό. Το στόμα μου απείχε μόλις μερικούς πόντους. Υποψιαζόμουνα πως ο πονηρός το 'χε κάνει επίτηδες, αλλά ήμουνα τόσο παραδομένη στην αγκαλιά μιας μοναδικής λαγνείας που δεν ένιωσα προσβεβλημένη. Αντίθετα, στηρίχθηκα στο ένα μου χέρι και με το άλλο έπιασα αυτό το χοντρό μπουμπούκι κι άρχισα να το χαϊδεύω. Και για πρώτη φορά από τότε που το 'κανα τούτο, δε χρειάστηκε ν' αλείψω τα δάχτυλά μου με βαζελίνη, ούτε με σάλιο. Είχε διεγερθεί τόσο πολύ. Το δάχτυλό του μπαινόβγαινε χωρίς δυσκολία μέσα μου και με οδήγησε πολύ γρήγορα στο αποκορύφωμα. Ο σπασμός μου ήτανε τόσον έντονος που 'πεσα πάνω του, χωρίς όμως να τον αφήσω από το χέρι μου. Το πρόσωπό μου χώθηκε στη τριχωτή κοιλιά του, καθώς παραδινότανε κι αυτός στον οργασμό, λερώνοντας τα μαλλιά μου...
---------------------------------------------------------------------------------------------
'Λιλά Μαρνί' Ζωρζ-Ζαν Αρνό: "Mademoiselle Doigts De Velours"
Τά ΑΠΑΓΟΡΕΥΜέΝΑ ΚΛΑΣΙΚά Εκδόσεις: PRINTA Α.Ε.
Μετάφραση: Τ.Κ.Κ.