Эдуард Вениаминович Савенко   ή    Эдуард Лимонов

                                            Βιογραφικό

     Σύγχρονος Ρώσος εθνικιστής πρωτοποριακός ποιητής και πεζογράφος, που προκάλεσε ποικιλότροπα με τη λογοτεχνική αλλά και τη πολιτική του παρουσία, τόσο τη πατρίδα του, όσο και τις χώρες που έζησε κατά καιρούς. Ο πατέρας του ήταν μέλος της μυστικής αστυνομίας. Ο ίδιος πέρασε από πολλές φάσεις, κυλίστηκε χαμηλά και τελικά άντεξε. Τα βιβλία του διακρίνονται ιδιαίτερα για τον κυνισμό τους, πράγμα που φέρνει στο νου καλλιτέχνες, όπως πχ. ο Charles Bukowski (Τσαρλς Μπουκόφσκι) κ.λπ.
     O Eduard Limonov (πραγματικό όνομα: Eduard Veniaminovich Savenko) γεννήθηκε 22 Φλεβάρη 1943 στο Dzerjinsky, κοντά στον ποταμό Oka, πόλη κοντά στο Nizhny Novgorod, πρώην Γκόρκι, νωρίς όμως μετακομίσανε στο Kharkov, βιομηχανική πόλη κοντά στα ρωσοουκρανικά σύνορα, μεγάλωσεν ο ίδιος και γνώρισε επιτυχία σα πρωτοποριακός ποιητής στις αρχές της 10ετίας '70, -μεταξύ 1967-74, κυκλοφόρησε 8 βιβλία. Το 1974 απελάθηκε από τη Σοβιετική Ένωση, έγραψε το 1ο μυθιστορηματικό χρονικό: "It's Me, Eddie", πρόσφυγας κι απένταρος στη Νέα Υόρκη.
     Στο βιβλίο περιέγραφε την εμπειρία της εξορίας σα τη ταπεινωτική κι απογοητευτική πάλη με τη λογοτεχνική μαφία των συντηρητικών ΗΠΑ, που ανάγκασε τον ήρωα ν' αναζητήσει παρηγοριά σε ποικίλες σεξουαλικές περιπέτειες. Οι Ρώσοι εμιγκρέδες, που συνήθως περιγράφονταν ως ευγενή θύματα, σκανδαλίστηκαν απ' αυτή την εκδοχή που τους παρουσίαζε ως δύσμοιρους και ξεπεσμένους κι ο θόρυβος που δημιουργήθηκε του απέφερε τόση φήμη, που ποτέ δεν είχε απολαύσει ως ποιητής. Έκτοτε έγραψε πολλά χρονικά από με σπουδαιότερο το "Memoir Of A Russian Punk" κι ο σκληρός νεαρός προλετάριος διεκδίκησε τον τίτλο του πρωτοποριακού λογοτέχνη. Το 1982 τονε βρίσκει στους λογοτεχνικούς κύκλους της Γαλλίας, μαζί με την ερωμένη του Natalya Medvedeva, αποκτά τη γαλλική υπηκοότητα ενώ του ξαναδίνεται κι η ρωσική από τον Γκορμπατσόφ. Παντρεύεται τη Νατάλια.
     Το 1991 επιστρέφει στη Μόσχα κι αναλαμβάνει ενεργό πολιτική δράση. Ιδρύει εφημερίδα και μικρό πολιτικό κόμμα, (Εθνικό Κόμμα Μπολσεβίκων). Το 1994 χωρίζει με τη σύζυγό του. Το 2001 φυλακίζεται με τη κατηγορία της τρομοκρατίας, της ένοπλης απόπειρας γι' ανατροπή της συνταγματικής τάξης και παράνομη αγορά όπλων, ενώ κατηγορείται από τη κυβέρνηση πως σχεδίαζε ένοπλη εισβολή στο Καζακστάν. Οι κατηγορίες αποσύρονται, ως πολιτικώς υποκινούμενες, αλλά καταδικάζεται σε 4ετή φυλάκιση για την αγορά όπλων κι αποφυλακίζεται υπό όρους μετά 2 έτη λόγω καλής συμπεριφοράς.
     Το συγγραφικό έργο του διακρίνεται για τον κυνισμό του. Ο Σολζενίτσιν τονε περιέγραφε σα «μικρό έντομο που έγραφε πορνογραφία», ενώ ο Λιμόνοφ αναφερότανε σ' αυτόν ως προδότη της πατρίδας, που συνέβαλε στη πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Σήμερα ζει στη Μόσχα, επικρίνει το καθεστώς του Πούτιν. είναι παντρεμένος με την ηθοποιό Ekaterina Volkova κι έχουν ένα γιο, τον Bogdan.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

(αποσπάσματα)
  ...

   "Το κρεβάτι είναι το μόνο μέρος που βασιλεύει μια δίκαιη ανισότητα" σκέφτηκεν ο Όσκαρ, που 'χεν εφεύρει αυτό τον ορισμό...
   ...Κάτω από τα ρούχα της μαντάμ Ντε Μπρεό, ανακάλυψε ένα μακρύ ηλιοψημένο κορμί χωρίς εσώρρουχα, δυο μεγάλα κι απαλά στήθια, ένα ψηλό κι απαλό πισινό, μιαν απαλή κοιλιά. Όλα της ήταν απαλά. Η απαλή επιδερμίδα άρεσε στον Όσκαρ, τον ερέθιζε. Το μόνο πράμα που δεν του άρεσε, ήτανε στο τέλος της πράξης, λίγο πριν τον οργασμό. Εκείνη κουλουριάστηκε και τον εμπόδισε να τελειώσει κι αυτός. Χωρίς να λογαριάσουμε πως ακριβώς τη στιγμή του οργασμού της, έχυνε πολύ σα να ουρούσε, προκαλώντας φαγούρα σ' όλο τ' όργανό του, όταν το τράβηξε από μέσα της.
     Τώρα βρίσκονταν ξαπλωμένοι ανάσκελα και κείνη του χάιδευε μ' ευγνωμοσύνη τα μαλλιά, ενώ κείνος εξερευνούσε με περιέργεια την είσοδο του ηβαίου της, που το κρατούσε ολάνοιχτο με τα δάχτυλά του. Η Ζενεβιέβ ρώτησε:
 -"Κι εσύ; Δε τελειώνεις ποτέ";
 -"Μου χρειάζεται πιο πολλή ώρα", απάντησεν αυτός, χαϊδεύοντας τον περίγυρο του γεννητικού της οργάνου.
     Η σχεδιάστρια μόδας είχε φουσκωτή κλειτορίδα κι έναν κόλπο με απλή κατασκευή, σχεδόν χονδροειδή. Ο Όσκαρ είχε φτάσει στο συμπέρασμα πως αυτό το σημείο του γυναικείου σώματος ήθελεν ιδιαίτερη μεταχείριση, ότι δε πρέπει να το γλύφει κανείς άγρια, ούτε να μπαίνει μέσα χωρίς να το 'χει προετοιμάσει και μελετήσει σε βάθος. Ο κόλπος ήταν ιδιαίτερο πλάσμα, που αγαπούσε τα χάδια και τα παιγνίδια, όπως τα μικρά παιδιά τις καραμέλες και τις σοκολάτες. Πλησίαζε λοιπόν πάντα μ' αυτό το πνεύμα κι όχι σα να πήγαινε ν' ανοίξει τρύπα στον τοίχο, πράμα που τον έκανε να ξεχωρίζει από τους περισσότερους άντρες. Ακόμα κι η Νατάσα του αναγνώριζεν ειλικρινά, πως αφιέρωνε στο Μουνάκι της μιαν εντελώς ιδιαίτερη λατρεία.
 -"Αχ τί ωραία!" αναστέναξε από τα βάθη της καρδιάς της η μαντάμ Ντε Μπρεό. "Τί ωραία! Νομίζω πως ονειρεύομαι..."
     Κρίνοντας από τους αλλεπάλληλους σπασμούς που συνόδευαν τον οργασμό της Ζενεβιέβ, ο Όσκαρ συμπέρανε πως είχε πολύ καιρό να σμίξει μ' άντρα και συνέχισε να περιφέρει το δάχτυλό του πάνω στο όρος της Αφροδίτης, αλλά κι άλλους ιερούς τόπους, σκεπασμένους με το σκούρο τρίχωμα που 'ζωνε το μουνί της. Περιέργως τα μαλλιά της ήτανε κοκκινωπά, λεπτομέρεια που 'φερνε κάποια σχετική παραφωνία στη κατά τ' άλλα πολύ σικ εμφάνιση της σχεδιάστριας.
 -"Αχ..." εξακολούθησε να στενάζει εκστατικά, "τί ωραία! Αχ..."
     Θέλοντας φαίνεται να ευχαριστήσει τον Όσκαρ για την ηδονή που της είχε προκαλέσει, ανασηκώθηκε κι έστριψε το κεφάλι της κατά τ' όργανό του. Την άφησε να διπλωθεί στα δυο, να σουρθεί πάνω στα ξεθωριασμένα σεντόνια του και φτάνοντας στο ύψος των ποδιών του, να εξαφανίσει το αντικείμενο του πόθου της μες στο μεγάλο κι απαλό της στόμα. Δε θεώρησε καλό να την απογοητεύσει, λέγοντάς της πως αν κι ένιωθε σχετικήν απόλαυση μ' αυτό το είδος σεξουαλικής πράξης, σπάνια έφτανε στον οργασμό. Αυτός ο τρόπος του έρωτα στερούσε από τον Όσκαρ τη δυνατότητα να υποτάξει τη γυναίκα στη θέλησή και στον έλεγχό του. Η συνήθεια που 'χε να κάθεται ξαφνικά πάνω στο στήθος των κοριτσιών και να τους χώνει τ' όργανό του στο στόμα τους, ήτανε πιο πολύ επίδειξη δύναμης παρά απόλαυση. Ο σκοπός αυτής της παράστασης ήταν η συντριβή κάθε αντίστασης κι η παραδοχή από το κορίτσι πως δεν ήτανε τίποτ' άλλο παρά εν απλό αντικείμενο. Αν όμως καθόταν ήσυχα σα φρόνιμο παιδί κι άφηνε το πιο ευαίσθητο σημείο του σώματός του στις καλές φροντίδες της ερωτικής συντρόφου του, η κατάσταση άλλαζε. Αν μάλιστα η γυναίκα ήταν άπειρη, έχανε ακόμα και τη στύση του. Η απόλαυση του Όσκαρ άρχιζε με τον αγώνα ενάντια στην αντίπαλο, με τη νίκη που κέρδιζε χώνοντας τ' όπλο του στο κορμί της.
     Η Ζενεβιέβ έκανε ό,τι μπορούσε. Έγλυφε ευσυνείδητα, από τη βάλανο ως τη ρίζα, αλλά χωρίς να το θέλει, πέρασε από το γλύψιμο στο ρούφηγμα. Ρούφαγε όλο και πιο βαθιά, έτσι που άρχισε να πνίγεται. Μισοπνιγμένη, τράβηξε τ' όργανο του Όσκαρ από το λαρύγγι της για να πάρει ανάσα κι εκείνος τη σταμάτησε τρυφερά.
 -"Φτάνει Τζη, δε μου αρέσει και τόσο αυτός ο τρόπος..."
 -"Στους περισσότερους άντρες αρέσει", απάντησε κείνη, παραμερίζοντας τα μαλλιά που της έπεφταν στο πρόσωπο και γλύφοντας τις άκρες των χειλιών της. "Εξάλλου μυρίζει όμορφα κι αφήνει μια γλυκειά γεύση στο στόμα".
 -"Δεν είμαι σα τους περισσότερους άντρες Ζενεβιέβ, είμαι από τους σπάνιους".
 -"Τί είναι αυτά κει στον τοίχο;" ρώτησε ξαφνικά η γυναίκα, δείχνοντας τη λαιμαριά με τα μεταλλικά καρφιά και το μαύρο μαστίγιο με τις εφτά λουρίδες, που κρεμόντανε πάνω από τη τουαλέτα.
     Απ' όλο το σχετικόν εξοπλισμό, ο Όσκαρ είχε κρεμάσει μόνον αυτά τα δυο μη θέλοντας να τρομάξει τις καμαριέρες που, έστω κι αραιά, μπαίνανε πάντως για να συγυρίσουνε το δωμάτιο.
 -"Έίναι S & M", εξήγησεν ο Όσκαρ, με ψεύτικην αδιαφορία. Η Ζενεβιέβ χαμογέλασε με κάποιαν έκπληξη, ξανακοίταξε τη λαιμαριά και το μαστίγιο και παίρνοντας από το κομοδίνο το ποτήρι με το ουίσκι, κατέβασε μια γερή γουλιά. Ύστερα ρώτησε:
 -"Είσαι... σαδο-μαζόχας";
 -"Α... αυτό δε το ξέρω", απάντησε κείνος, "κατά κάποιο τρόπο, ναι. Δοκιμάζω διάφορους τρόπους για ν' αυξήσω την ηδονή. Αθώα πράματα χωρίς δυσάρεστες συνέπειες".
 -"Πρέπει να φύγω".
     Ανασηκώθηκε και φίλησε τον Όσκαρ, που αναγνώρισε στο στόμα της τη μυρωδιά του πέους του. Οι ρυτίδες της ακουμπήσανε στο πρόσωπό του και σκέφτηκε πως θα τα 'χε περασμένα τα πενήντα, μιας κι οι χαρακιές στο πρόσωπό της ήτανε βαθιές και δείχναν ακόμα πιότερο, όταν το πρόσωπο ήταν ηλιοψημένο.

...

     Η Σούζαν κι ο Όσκαρ κάθονται στη κάμαρά του και ρουφάνε κόκα. Εκείνη γυμνή κι εκείνος ντυμένος με σμόκιν, σκληρό κολάρο, παπιγιόν και μανικετόκουμπα από ατόφιο χρυσάφι. Στα πόδια φορά λούστρινια. Βρίσκει την αντίθεση πολύ διασκεδαστική: Η κυρία των γραμμάτων κάθεται ολόγυμνη στη πολυθρόνα, σηκώνει πότε-πότε το πόδι και το ακουμπά σε μια κοντινή καρέκλα, εκθέτοντας έτσι, χωρίς να το νιώθει, το άνοιγμα του κόλπου και τα κρεμασμένα κρέατά της στο αδιάφορο βλέμμα του. Βρίσκει την αντίθεση πολύ διασκεδαστική.
 -"Αγαπητέ μου Όσκαρ, ξέρω γιατί σε θέλω τόσο, γιατί σε θέλουν όλες οι γυναίκες", του λέει και του δίνει ένα στρογγυλό καθρεφτάκι που πάνω του αναπαύονται μερικές σειρές κόκας, μαζί με το πλαστικό καλαμάκι. "Ξέρω", επιμένει η Misses με πείσμα, "οι γυναίκες λατρεύουνε τους μυστηριώδεις τύπους. Είμαστε πολύ περίεργες... Είμαστε μαζί τρεις μήνες και δεν έκανα βήμα προς τη λύση του μυστηρίου σου".
 -"Τί θες να πεις;" ρωτά αθώα ο Όσκαρ και ρουφά μια σειρά κόκας με κάθε του ρουθούνι. Ύστερα της ξαναδίνει το καθρεφτάκι. Αυτή η κουβέντα του 'ναι πολύ ευχάριστη.
 -"Στη πραγματικότητα", συνεχίζει κείνη, βάζοντας το καθρεφτάκι στο τραπέζι, "δεν έχεις ανάγκη κανένα. Ζεις μόνος κι αφήνεις τις γυναίκες να μπούνε στη ζωή σου μόνον όταν θες εσύ. Καμμιά δε μπορεί να σε κρατήσει. Μαζί μ' αυτά έχεις και μιαν απίθανη γοητεία, μιαν ελαφράδα, μιαν εσωτερική ανεξαρτησία, που σπάνια συναντά κανείς. Γι' αυτό κι οι γυναίκες δέχονται να μη σ' έχουν όλο δικό τους, να σε μοιράζονται μ' άλλες". Η ιδέα τονε διασκέδασε. "Ακόμα και τ' ακριβά δώρα τα δέχεσαι μ' αδιαφορία κι υπεροψία. Αντί όμως να θυμώνω για την αχαριστία σου, σέβομαι τη περιφρόνησή σου. Μπορώ να πω πως την εκτιμώ..."
 -"Μη ξεχνάς", απαντά κείνος, "πως είμαι ο αφέντης κι είσαι σκλάβα μου".
 -"Μάλιστα αφέντη", απαντά η Σούζαν, σχεδόν ειρωνικά. "Υπάρχει όμως και κάτι άλλο". Κι απομένει σκεφτική.
 -"Γιατί δε γράφεις ένα βιβλίο για μένα;" της προτείνει, πηγαίνοντας προς τη κουζίνα, ανοίγει το ψυγείο κι επιστρέφει με μια μπουκάλα σαμπάνια και δυο ποτήρια.
 -"Σίγουρα θα γράψω. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που αρέσει στις γυναίκες και που δεν έχει σχέση με το σεξ. Αντίθετα από τους άλλους άντρες, δε παίζεις θέατρο, δε λες ψέμματα, ούτε στον εαυτό σου ούτε στους άλλους. Μου 'κανε εντύπωση τη μέρα που συστήθηκες στη Κάθι σα χαμένο κορμί. Είπα μέσα μου: να ένας άντρας που δεν νοιάζεται για τη γνώμη των άλλων! Γι' αυτό νιώθει κανείς τόσον άνετα μαζί σου". Και σταματά τον μονόλογο.
 -"Ευχαριστώ, λέει ο Όσκαρ γέρνοντας το κεφάλι, "με κολακεύεις..."
 -"Ξέρεις κάτι Όσκαρ;" τονε διακόπτει κείνη. "Πριν από σένα δεν είχα ποτέ μου έναν εραστή που να μπορώ να κουβεντιάζω μαζί του ολόγυμνη, χωρίς να σκέφτομαι τις δίπλες της κοιλιάς μου". Χαμογέλασεν αφηρημένα. "Θυμάμαι τη πρώτη φορά που με ξέντυσες. Ντρεπόμουνα τόσο... θα το πρόσεξες βέβαια, αφού με τράβηξες μπροστά στον καθρέφτη και μου πες να κοιτάξω για να βεβαιωθώ πως είμαι... όμορφη. Να κοιτάξω τη μεγάλη αλλά τόσο θηλυκιά κοιλιά μου, το χοντρό μου πισινό, τα πλαδαρά κι απαλά μου μπούτια και μου πες πως είμαι ένα γλυκό και τρυφερό κομμάτι ζάχαρη που λυώνει στο στόμα... Αντί να μου κάνεις κομπλιμέντα για το συγγραφικό μου ταλέντο, ύμνησες το κορμί μου. Κανείς δεν το 'χε κάνει αυτό ποτέ! Δε ξέρεις πόση ευγνωμοσύνη σου χρωστώ! Οι άντρες με πηδούσανε χωρίς μιλιά. Ίσως να φαντάζονταν ότι κείνη τη στιγμή πηδάνε κάποια σταρ του σινεμά. Εσύ πηδούσες εμένα... μαστίγωνες εμένα..." Στάθηκε για λίγο και μετά συνέχισε: "Τώρα πια νομίζω πως δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό... Είσαι πλάσμα εξαιρετικό, Όσκαρ και σου χρωστώ ευγνωμοσύνη. Είσαι υπεράνθρωπος..."

...

     Η νύχτα ήταν αρκετά προχωρημένη. Ο Όσκαρ κι ο Τζέρι κάθονταν στο Ελέινς και σιγοπίνανε το κονιάκ τους συνεχίζοντας τη συνέντευξη.
 -"Σ' ένα ορισμένο σημείο που αφορά στην εγκατάλειψη του ατόμου κι η σεξουαλική πράξη είναι βασικά μια εγκατάλειψη, ένα παραλήρημα, ένα όνειρο... σ' ένα ορισμένο σημείο λοιπόν του σεξουαλικού ύπνου, όλες οι γυναίκες είναι ίδιες. Δεν έχει σημασία αν είναι όμορφη, αν έχει ωραία πόδια, αν τα μαλλιά της είναι μαύρα ή ξανθά και τόσες ασήμαντες λεπτομέρειες. Αυτό που μετρά είναι το ποσοστό συμμετοχής, η δεκτικότητα στ' όνειρο, η ένταση της επαφής... Στη καθημερινή ζωή, η γυναικεία ομορφιά είναι στοιχείο απαραίτητο: ο άντρας περηφανεύεται για τη γυναίκα του, όπως περηφανεύεται για τη περιουσία ή για τη κοινωνική του θέση. Αλλά στο κόσμο του σεξ, είναι πιότερο εμπόδιο παρά βοήθημα..."
     Ο Τζέρι παρατηρούσε προσεκτικά τον Όσκαρ. Έδειχνε να καταλαβαίνει απόλυτα όσα του 'λεγε, αλλά κι αν ακόμα κάποια του ξεφεύγανε, καταλάβαινε πάντως πως ο Όσκαρ ήτανε πραγματικός επαγγελματίας.
 -"Θες να πεις δηλαδή, ότι το σωστό σεξ δεν έχει καμμιά σχέση με τη προτίμηση που δείχνουνε τα ομορφόπαιδα για τα ξανθά μαλλιά, το πλούσιο στήθος, τα στρογγυλά πισινά, τη λεπτή σιλουέτα";
 -"Όχι, όχι! Δεν είπα πως τα μεγάλα στήθια κι οι στρογγυλοί πισινοί δεν είναι πόλοι έλξης. Είπα μόνο πως πολύ συχνά οι αντρικές προτιμήσεις βασίζονται στη ματαιοδοξία. Πολλοί άντρες διαλέγουνε γυναίκα, όχι γιατί αρέσει σ' αυτούς, αλλά στον υπόλοιπο κόσμο, γιατί όλοι τη κοιτάνε, κι όχι για τις σεξουαλικές της δυνατότητες. Μια ξανθια μπορεί να 'ναι θερμή και μια άλλη ξανθιά όχι. Ένας στρογγυλός πισινός μπορεί να ξεχειλίζει από σεξ απίλ, ενώ ένας άλλος με την ίδιαν ακριβώς εμφάνιση να 'ναι κρύος κι ανούσιος. Ο ρόλος μου είναι ακριβώς αυτός: να βγάζω στην επιφάνεια αυτή τη πρωταρχικήν αξία, τη καθαρή σεξουαλικότητα. Η καθαρή σεξουαλικότητα όμως υπάρχει στ' άχαρα πλάσματα και στις ώριμες γυναίκες το ίδιο, όπως υπάρχει και στις βασίλισσες της ομορφιάς ή στα λαμπερά νιάτα. Κι η πείρα μου με δίδαξε πως οι πρώτες μπορεί να 'ναι σ' αυτό το τομέα, πολύ ανώτερες από τις δεύτερες".
 -"Κατάλαβα..." ο Τζέρι κράτησε μερικές σημειώσεις στο μπλοκ που 'χε μπρος του...

                                                     (τέλος αποσπασμάτων)

-------------------------------------------------------------------------------------
Έντουαρντ Λιμόνοφ "Δήμιος Γυναικών" (Oskar Et Les Femmes, 1987 Paris)
Εκδόσεις Aquarius 1988
Μετάφραση: Λίνα Σταματιάδη