Η Μαρία Ροδοπούλου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα με τον σύντροφό της και τα δύο τους παιδιά. Το 1987 τελείωσε το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τότε εργάζεται ως αναλύτρια-προγραμματίστρια εμπορικών επιχειρήσεων. Είναι λάτρης της θεατρικής ποίησης και της σκοτεινής πλευράς των παρασκηνιακών δρώμενων. Αγαπημένος της δραματουργός ο Σοφοκλής.
Το 2007 απο τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές κυκλοφορεί το βιβλίο δραματοποιημένης σκοτεινής ποίησης "Dark Perfomances" με συμμετοχή του Νίκου Περάκη και της Βάγγης Χατζησταμάτη. Τον Δεκέμβρη του 2007 συμμετέχει στην Ανθολογία Διαδικτυακής Ποίησης & Λογοτεχνίας "Εικονική Λογοτεχνία & ww.ποίηση.gr", (Συμπαντικές Διαδρομές), καθώς επίσης και στην Ανθολογία Φαντασίας, μ' ένα διήγημά της αυτή τη φορά. Τον Ιούνιο του 2008 εκδίδεται απο τον Αρμό η ποιητική ερωτική συλλογή "Προ-αιρετικά & Ατημέλητα" με συν-δημιουργό της τον Τάκη Τσαντήλα. Ποιήματά της έχουνε δημοσιευτεί στο περιοδικό "Συμπαντικές Διαδρομές" και στο περιοδικό "Ρωγμές".
Το "Βιβλίο Των Νεκρών -ο όγδοος ορίζοντας" είναι η πρώτη ατομική της δημιουργία.
--------------------------------------------------------------------------------------------
Τη θεία μου την Αρχόντω δεν τη γνώρισα στη ζωή. Τη συνάντησα όμως στο θάνατό της. Ένα αλλόκοτο έθιμο θέλει τους ζωντανούς να εκθέτουν τους νεκρούς λίγο πριν την οριστική τους απομάκρυνση απο ένα κόσμο που φοβάται το αναπόφευκτο.
Είχα σταθεί απο πάνω της και την κοίταζα. Για να πω την αλήθεια δεν ξαφνιάστηκα διόλου όταν άνοιξε τα μάτια της και μου ψιθύρισε:
-"Πάρε το άγραφο βιβλίο σου κι ακολούθησέ με. Έχω να σου δείξω τη ζωή. Μη πάρεις μαζί σου φανάρι. Εκεί που θα πάμε δεν είναι ούτε μέρα ούτε νύχτα".
Μ' επιασε απο το χέρι σφιχτά και περάσαμε από το τούνελ της Μακαριότητας στη χώρα των έσχατων στεναγμών. Μόλις βγήκαμε ομως στη γκρίζα χώρα εξαφανίστηκε απο δίπλα μου λέγοντας:
-"Τη χώρα αυτή ο καθένας μόνος του τη διαβαίνει".
-"Δεν με τρομοκρατεί η μοναξιά", της φώναξα οργισμένη" και την προηγούμενη γη μόνη μου τη γκρέμισα".
Έτσι ξεκίνησα το ταξίδι γραφής του Βιβλίου Των Νεκρών κι ακόμα συνεχίζω...
---------------------------------------------------------------------------------------------
...Όταν έφτασα στη τσίγκινη πόλη είχαν ήδη βρωμιστεί τα λευκά μου υποδήματα. Γκρεμισμένα κτίρια, παράγκες με κόκκινες λαμαρίνες και πηγάδια ξέχειλα απο μαύρη άμμο.
Εχθρική γη, άνυδρος τόπος. Περαστικοί με χαμηλωμένο το κεφάλι μουρμούριζαν ακατάληπτα λόγια, παπάδες με άμφια σκισμένα και κρατώντας στα χέρια τους σκουριασμένα ψαλίδια, κύρητταν το λόγο τους σε μια ντουζίνα ψειριασμένες κότες. Έκλαιγαν οι άμοιρες και ρωτούσαν απεγνωσμένα ποιά άθλια μοίρα τους είχε ρίξει στο δρόμο τους. Κάποιοι ξερίζωναν απο το ματωμένο κρανίο ολόκληρες χούφτες μαλλιά και μισοτρελλαμένοι έδεναν στα πόδια τους τις ψείρες που έτρεχαν πανικόβλητες να ξεφύγουν.
Ένας απ' αυτούς με κόκκινα άμφια και μάτια μ' έπιασε με δύναμη απ' το μπράτσο καθώς προσπαθούσα να ξεγλιστρήσω απαρατήρητη.
-"'Ακου τον Λόγο, τέκνο μου κι αυτός Θα σε οδηγήσει στη Σωτηρία. Μόνον αυτός ξέρει τα Πάντα, βλέπει τα Πάντα, ακούει τα Πάντα".
-"Μα πάτερ μου, Δεν αναζητώ τη Σωτηρία. Μήτε θέλω τον Λόγο σου να γνωρίσω. Με φοβίζει που είναι Παντογνώστης. Μόνο αυτό το βιβλίο θέλω να συμπληρώσω
και μετά στο κόσμο μου να γυρίσω". είπα διστακτικά. Δεν ήθελα να τον θυμώσω μα δεν μπορούσα και ψέματα να πω.
-"Βλάσφημη!" αναφώνησε. "Για πάντα σε πύρινη γη θα περιπλανιέσαι. Απο Βαβυλώνες θα περνάς και το θνητό κορμί σου στα Σόδομα θα πουλάς την έσχατη Νύχτα της καταστροφής τους. Μετανόησε τώρα, Αμαρτωλή Γυναίκα".
Λίγο πιο μακριά μια γυναίκα συνουσιαζόταν μ' ενα γουρούνι στη μέση του δρόμου. Βουτηγμένοι ο ένας στο αίμα του άλλου γρύλλιζαν με ηδονή.
Λευτέρωσα το χέρι μου απο το άγγιγμά του. Για πρώτη φορά μετά απο τόσες μέρες αισθάνθηκα βρώμικη. Βγήκα τρέχοντας απο την αλλόκοτη πόλη κι ασθμαίνοντας ακούμπησα πάνω σ' ένα γερμένο ξύλινο στύλο.
Γύρω μου αλυχτούσαν οι λύκοι για σάρκα φρέσκια πεινασμένοι...
Επίσης μπορείτε να βρείτε στους συνδέσμους μου το πολύ ενδιαφέρον blog της συγγραφέως.
