-"Ο Μαλάχ Χαμαβέτ μου μίλησε για την περίπτωσή σου, Φι2".
     Η φωνή του επιθεωρητή είναι βαθειά και τα μάτια του γυαλίζουν στο ημίφως του γραφείου του Φι2, πράγμα που τον αποθαρρύνει να τον εμπιστευτεί. Το γεγονός ότι τίποτα άλλο πάνω του δεν είναι ορατό δε βοηθά.
 -"Είμαι σίγουρος", απαντά ο Φι2 καταβάλλοντας αρκετή προσπάθεια να μην ακουστεί ειρωνικός.
     Αποτυγχάνει. Αυτός ο επιθεωρητής δεν είναι ο πρώτος που συναντά ο Φι2. Το συμβούλιο δεν εγκρίνει τις πρακτικές του και προσπαθεί να του βάλει χέρι. Ότι ακόμα δεν έχουν καταφέρει να του κάνουν τίποτα σημαίνει ότι οι πρακτικές του δουλεύουν.
 -"Ο Μαλάχ μου είπε ότι θα αντιδρούσες με αυτόν τον τρόπο. Μου αρέσει που δε φοβάσαι να δείξεις χαρακτήρα. Αν και φαντάζομαι πως ξέρεις ότι αυτό δεν σε βοηθά σε τίποτα".
     Ο Φι2 ανασηκώνει τα φρύδια του. Αυτός ο επιθεωρητής είναι διαφορετικός από τους προηγούμενους. Αυτό όμως μπορεί να κρύβει παγίδα. Ο Φι2 ξέρει από αυτά.
 -"Η παρουσία σας στο γραφείο μου και μόνο, υπογραμμίζει πόσο δίκιο έχετε", λέει ο Φι2 κοιτώντας έξω από το παράθυρο την κόκκινη έρημο.
 -"Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου Φι2. Ο Μαλάχ δε θέλει να σε διώξει. Μου είπε ότι είσαι από τους καλύτερούς του πράκτορες. Φέρνεις περισσότερους πελάτες από όλους τους υπόλοιπους στον κλάδο σου. Όμως το συμβούλιο θέλει να είσαι πιο ευγενικός. Να φέρεσαι λίγο πιο όμορφα. Οι άνθρωποι περνάνε από ένα τεράστιο σοκ, δεν χρειάζεται να τους κοροϊδεύεις και από πάνω. Δε νομίζω πως είναι τόσο δύσκολο, βρε Φι2"!
 -"Με συγχωρείτε κύριε επιθεωρητά, αλλά ξέρετε την ειδίκευσή μου; Δε νομίζω ότι έχετε..."
 -"Ξέρω, Φι2, ξέρω. Αλλά νομίζω πως έχεις άδικο. Ήσουν κι εσύ στη θέση τους κάποτε. Δεν πιστεύω πως θα εκτιμούσες τέτοια μεταχείριση, ε";
     Ο Φι2 δεν λέει τίποτα γιατί στην πραγματικότητα, ναι, τέτοια μεταχείριση θα ήθελε. Όμως ξέρει ότι, αν αυτό πάει στα σχόλια του επιθεωρητή και το δει το συμβούλιο, τότε θα τον διώξουν με τη δικαιολογία ότι δεν περνά το ψυχολογικό κριτήριο της υπηρεσίας. Δε θα διστάσουν να τον χώσουν στο πλυντήριο. Το συμβούλιο δε θα το δει ως απόλυση -ή χειρότερα σαν το τέλος- αλλά ως διακοπές από τις οποίες θα επιστρέψει γιατρεμένος. Κι αν όχι, φτου, ξανά απ’ την αρχή. Αυτό είναι το κακό με τα αιωνόβια σάψαλα. Πιστεύουν ότι τίποτα δεν έχει τέλος. Κρίμα που ο Φι2 δεν έχει την ίδια άποψη.
     Ο επιθεωρητής περιμένει λίγο για κάποια απάντηση. Βλέποντας ότι καμία δεν έρχεται, αναστενάζει και κουνά το κεφάλι. Γυρνάει στα χαρτιά του.
 -"Θα γράψω ότι νιώθεις μετανιωμένος και θα προσπαθήσεις να βελτιωθείς. Επίσης ότι στο μέλλον ενδείκνυται να χεις εμένα για επιθεώρηση. Πώς σου φαίνεται αυτό;" στρέφει τα γυαλιστερά του μάτια προς τον Φι2.
     Ο Φι2 ξαφνιάζεται. Ίσως παρεξήγησε αυτόν τον επιθεωρητή. Ίσως.
 -"Πολύ ωραίο κύριε επιθεωρητά. Σας ευχαριστώ πολύ".
 -"Δεν κάνει τίποτα. Και σε παρακαλώ, φώναζε με Φάου9".
     Το πρόσωπο του επιθεωρητή είναι σκοτεινό, σχεδόν μαύρο, σαν να απορροφά το φως γύρω του. Παρολαυτά ο Φι2 νομίζει πως ένα χαμόγελο αχνοφαίνεται μέσα από τη μαυρίλα.
...
     Ο Φι2 τεντώνεται, χασμουριέται και σηκώνεται από την ετοιμόρροπη καρέκλα. Τρίβει τα μάτια ενώ διαβάζει βιαστικά την επόμενη δουλειά του στον πίνακα. Μεσάνυχτα σε γέφυρα: κλασσική περίπτωση.
 -"Γιο, Φι2, που πας;" του φωνάζει η Δέλτα5 από το γραφείο της, καθώς κατευθύνεται προς την πόρτα. "Νόμιζα πως θα πηγαίναμε στο Σκοτεινό Φάσμα"!
 -"Μόλις τελειώσω αυτή τη δουλειά, εντάξει;" απαντά ο Φι2 χωρίς να γυρίσει.
 -"Οκέι, θα σε περιμένουμε εκεί. Μη το ξεχάσεις"!
     Παρόλο που δεν κοιτά ο Φι2 ξέρει ότι η Δέλτα5 χαμογελά μ' έναν εκνευριστικά χαρούμενο τρόπο για πράκτορα της Υπηρεσίας.
 -"Πώς να το ξεχάσω;" μουρμουρίζει ο Φι2 γυρίζοντας το πόμολο της Πόρτας.
     Υπάρχουν πολλά πράγματα που ο Φι2 μισεί στην Υπηρεσία. Ένα από αυτά είναι η Έρημος. Ο Φι2 κλείνει την πόρτα πίσω του και προσπαθεί να μαζέψει τη μαυρίλα γύρω του σαν παλτό. Ανελέητος άνεμος λυσσομανά γύρω του κι άμμος προσπαθεί να μπει στα μάτια του. Η Κόκκινη Έρημος εκτείνεται προς όλες τις κατευθύνσεις κι ο ουρανός είναι μόνιμα κολλημένος σ' ένα συννεφιασμένο μεσημέρι με τον ήλιο να λάμπει ύπουλα, άσχετα με το αν ταιριάζει με τα υπόλοιπα καιρικά φαινόμενα. Ο Φι2 κι άλλοι στην Υπηρεσία έχουν στείλει πολλά επίσημα παράπονα στο συμβούλιο για την κατάσταση, αλλά τέτοιου είδους αλλαγές δε γίνονται εύκολα.
     Εκατό μέτρα μακριά από τη μεγάλη μαύρη πόρτα την οποία έχει μόλις διαβεί ο Φι2, εμφανίζεται μια μικρότερη σκούρα πράσινη πόρτα. Ο Φι2 μουρμουρίζει απηυδισμένα για την απόσταση και σκέφτεται, ενώ προχωρά ενάντια στον άνεμο, πως η δουλειά του δεν έχει κανένα νόημα. Δηλαδή για τον ίδιο, γιατί η Υπηρεσία μια χαρά τα καταφέρνει χάρη στις προσπάθειές του. Μπόλικο εργατικό δυναμικό και το «πλυντήριο» πάντα γεμάτο. Και γιατί; Για μερικά κουπόνια που ο Φι2 δε θα χρησιμοποιήσει ποτέ.
     Έχει φτάσει στη πόρτα. Αναστενάζει βαθιά κι αμέσως βήχει για να βγει η άμμος που μπήκε στο στόμα του, την ανοίγει κι εξαφανίζεται.
...
     Η θέα από τη γέφυρα είναι πολύ ωραία. Όλη η πόλη καθρεπτίζεται στο ποτάμι κάνοντάς το να λαμπυρίζει στο σκοτάδι της νύχτας. Ο ουρανός δεν έχει σύννεφα και το φεγγάρι είναι γεμάτο. Οι περισσότερες δουλειές του Φι2 είναι τις νύχτες με πανσέληνο. Οι περισσότεροι συνάδελφοί του είναι απασχολημένοι αυτές τις βραδιές. Ο κόσμος τρελαίνεται τότε. Ο Μαλάχ του το είχε εξηγήσει κάποτε. Έχει να κάνει με τις παλίρροιες, αλλά ο Φι2 δεν νοιάζεται για τις τεχνικές πλευρές του ζητήματος κι έτσι δε συγκράτησε τις λεπτομέρειες. Ένα πράγμα έχει σημασία: Όταν έχει πανσέληνο, όλοι θέλουν να αυτοκτονήσουν.
     Δείγμα υπ’ αριθμόν ένα: μεσήλικας, μετρίου αναστήματος, αρχές φαλάκρας, εκπρόσωπος εταιρείας παραγωγής γνωστών αθλητικών υποδημάτων, ιδιοκτήτης μιας Άλφα-Ρομέο, διαζευγμένος, πατέρας δύο παιδιών που βλέπει δύο φορές τον χρόνο, λόγω μεγάλης απόστασης και περιορισμένου ελεύθερου χρόνου. Τ' όνομά του, Ουίκλιφ. Η τωρινή του τοποθεσία, το κιγκλίδωμα μιας γέφυρας. Η μέλλουσα τοποθεσία του, ο βυθός του ποταμού.
     Ο Φι2 αιωρείται μπρος του και τον παρατηρεί. Ο άνδρας φορά κοστούμι κι
αθλητικά παπούτσια, άρα έχει έρθει εδώ κατευθείαν από το γραφείο του. Οι κρόταφοί του είναι ιδρωμένοι. Τα χέρια του σφίγγουν το σύρμα πίσω του. Τα πόδια του τρέμουν. Από τα μάτια του τρέχουν δάκρυα.
     Κουνώντας το κεφάλι του ο Φι2 διαβάζει τον φάκελό του. Μετά από λίγο κοιτά απηυδισμένος τον άντρα. Πόσο μπανάλ μπορεί να γίνει κανείς;
     Ξαφνικά ο άντρας φαίνεται να το παίρνει απόφαση. Αφήνει το κιγκλίδωμα αργά και φέρνει το χέρι στο μάγουλο για να σκουπίσει τα δάκρυα. Αναπνέει μια φορά βαθιά από τη μύτη και κλείνει τα μάτια. Την επόμενη στιγμή έχει πέσει. Κανένα αυτοκίνητο στη γέφυρα δε σταματά.
     Ο Φι2 παρακολουθεί για λίγο το σώμα να πέφτει στο νερό. Μετά στρέφεται προς το μέρος όπου πριν από λίγο στεκόταν ο άνδρας.
 -"Χάρηκες τώρα, Ουίκλιφ;" λέει στον αέρα.
 -"Ε;" ρωτάει έκπληκτος ο Ουίκλιφ. Ή ο περίεργα συμπαγής καπνός που μοιάζει στον Ουίκλιφ.
 -"Ρωτώ αν χάρηκες μ' αυτό που έκανες. Που πήδηξες απ' αυτήν εδώ τη γέφυρα"; Ο Ουίκλιφ έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό να κοιτάζει τον Φι2. "Που τελείωσες έτσι πρόωρα τη ζωή σου ενώ θα μπορούσες να ζεις τουλάχιστον άλλα σαράντα χρόνια". Ο Φι2 περιμένει λίγο να δει αν αισθάνεται έτοιμος να απαντήσει. Κρίνοντας από την εμβρόντητη έκφρασή του, μάλλον όχι. "Θέλω να πω, ήσουν απόλυτα υγιής. Δεν κάπνιζες, δεν έπινες, έκανες υγιεινή διατροφή κι άσκηση. Ακόμα και με το στρες μπορεί να έφτανες τα εκατό".
     Εδώ ο Φι2 σταματά τελείως γιατί δεν έχει νόημα. Ο πελάτης του δεν παρακολουθεί. Ο Ουίκλιφ ξαφνικά προσέχει την κατάσταση του σώματός του. Με μια κραυγή τινάζεται από το κιγκλίδωμα. Ο Φι2 αναστενάζει και τον πιάνει από το γιακά πριν πέσει στο κενό. Ο Ουίκλιφ αποτραβιέται φοβισμένος.
 -"Τί συμβαίνει; Έγινα φάντασμα! Δεν θυμάμαι να πεθαίνω, τί κάνω εδώ; Τί είσαι συ; Θεέ μου συγγνώμη! Δε θέλω να πάω στην κόλαση. Δε θέλω να είμαι φάντασμα! Όχι".
 -"Ουίκλιφ!" φωνάζει ο Φι2. Εκείνος αναπηδά τρομαγμένος. Επίσης σταματά να μιλά. «Ωραία», σκέφτεται ο Φι2. "Ουίκλιφ, μόλις πέθανες". Ο Ουίκλιφ γουρλώνει τα μάτια, αλλά δεν ανοίγει το στόμα του. Η όψη του Φι2 προκαλεί ένα κάποιο σεβασμό. "Δε θυμάσαι την πτώση και τα νερά κι όλα αυτά γιατί έτσι και αλλιώς από τη στιγμή που έπεσες ήταν σίγουρο πως θα πέθαινες, οπότε στο αρχείο μας τότε ήταν η επίσημη στιγμή του θανάτου σου". Ο Φι2 παίρνει μια ανάσα. "Επίσης αυτό που βλέπεις είναι
το, ε... το πνεύμα σου. Δεν είσαι φάντασμα. Ακόμα. Δηλαδή θα γίνεις αν θες να γίνεις. Που μας φέρνει στο κυρίως θέμα της συνάντησης μας".
     Ακούγοντας αυτό ο Ουίκλιφ ανασηκώνει το κεφάλι και κοιτά μπερδεμένος τον Φι2.
 -"Κυρίως θέμα";
 -"Ναι. Τ' όνομά μου είναι Φι2. Αν θες μπορείς να με αποκαλείς Φι. Είμαι δω σαν εκπρόσωπος της Υπηρεσίας. Η Υπηρεσία είναι υπεύθυνη για όλους τους θανάτους κι όλες τις γεννήσεις. Προσωπικά είμαι υπεύθυνος για θανάτους όπως ο δικός σου".
 -"Όπως ο δικός μου;" επαναλαμβάνει ο Ουίκλιφ χωρίς ν' αλλάξει έκφραση.
 -"Ειδικεύομαι στις αυτοκτονίες", εξηγεί ο Φι2.
 -"Στις αυτοκτονίες";
 -"Ναι. Αυτοκτονίες". Ο Ουίκλιφ δε φαίνεται να το πιάνει. Ο Φι2 αναστενάζει κι εύχεται αυτό που θα πει στην συνέχεια να μην ακουστεί ειρωνικό. Ξέρει εκ των προτέρων ότι θ' αποτύχει. "Αυτοκτόνησες πριν από λίγο. Θυμάσαι; Ανέβηκες στο κιγκλίδωμα. Και κατέβηκες, αλλά από την άλλη μεριά".
     Ο Ουίκλιφ παίρνει μια θιγμένη έκφραση.
 -"Δε νομίζω πως χρειάζεται να είσαι τόσο κακός".
     Ο Φι2 συνοφρυώνεται.
 -"Κι εγώ δε νομίζω πως χρειαζόταν ν' αυτοκτονήσεις. Για τέτοιον ηλίθιο λόγο εννοώ".
     Τα σταχτιά μάγουλα του Ουίκλιφ παίρνουν ένα πιο σκούρο γκρι χρώμα.
 -"Δεν ήταν ηλίθιος λόγος! Ήταν όλη μου η ζωή! Την αγαπούσα! Τί άλλο να 'κανα";
     Ο Φι2 κοιτάζει ουρανό αναστενάζοντας.
 -"Οτιδήποτε άλλο. Η αυτοκτονία δεν είναι απάντηση. Κοίτα την κατάστασή σου. Αυτόχειρας. Και γιατί; Επειδή σε απάτησε μια γυναίκα. Είναι δικαιολογία αυτή";
 -"Δεν ήταν οποιαδήποτε γυναίκα! Ήταν... Αλλά δεν περιμένω να καταλάβεις... ό,τι κι αν είσαι", απαντά ο Ουίκλιφ, αλλ' από το πρόσωπό του ο Φι2 μπορεί να καταλάβει ότι τα λόγια του έχουν δημιουργήσει αμφιβολίες.
 -"Φι2, είπαμε. Αλλά οκέι, δε θα σε πιέσω. Είναι προφανές ότι κανείς δε μπορεί να καταλάβει τον απύθμενο πόνο που νιώθεις αυτή τη στιγμή..." Το πρόσωπο του Ουίκλιφ γίνεται βαθύ γκρι, καθώς σφίγγει τα χείλη του αγανακτισμένος. "Άλλωστε δεν είμαι εδώ για να σε καταλάβω. Είμαι εδώ για να μιλήσουμε για το μέλλον σου".
 -"Το μέλλον μου"; Ο Ουίκλιφ ξαναπαίρνει την τρομαγμένη του έκφραση.
     Ο Φι2 αναστενάζει. Είναι ανάγκη να επαναλαμβάνει ό, τι λέει;
 -"Ναι, το μέλλον σου. Λοιπόν, έχεις τρεις επιλογές..."
...
 -"Νομίζω πως είχε δίκιο, Φι2".
     Το μπαράκι «Σκοτεινό Φάσμα» δείχνει μόνιμα ετοιμόρροπο. Από την πρώτη φορά που το είδε ο Φι2 που είναι και ο ιδιοκτήτης, αν ερωτηθεί, πάντα απαντά πως δεν έχει την οικονομική άνεση να το συντηρήσει. Πολύ χιουμοριστικό εκ μέρους του, αφού κανείς δεν πληρώνει για να πιει στο μπαρ του.
     Ο Φι2 στρέφεται συνοφρυωμένος προς τη Δέλτα5.
 -"Τί εννοείς;" ρωτά χαμηλόφωνα, ενώ οι δυο τους τινάζουν από την μαυρίλα τους την κόκκινη άμμο.
     Ο Ωμέγα18, καθισμένος δίπλα στον Ταυ1, τους νεύει ενθουσιασμένα από τη μπάρα να καθίσουν μαζί τους. Η Δέλτα5 χαιρετά τον Ωμέγα18 και ξεκινά προς το μέρος του. Ο Φι2 κρύβει μια γκριμάτσα. Δεν αντέχει τον Ωμέγα18.
 -"Εννοώ πως όντως δε μπορείς να καταλάβεις. Δεν έχεις ερωτευτεί ποτέ..."
 -"Ωπα! Ποιός έχει ερωτευτεί; Τί συμβαίνει πίσω από την πλάτη μου και δε μου λέτε;" αναφωνεί ο Ωμέγα18 καθώς η Δέλτα5 κι ο Φι2 κάθονται. Ο Ταυ1 τους χαιρετά κλίνοντας το κεφάλι.
 -"Τίποτα τέτοιο. Συζητούσαμε για ένα πελάτη μου", μουρμουρίζει ο Φι2 κοιτώντας
εκνευρισμένος τη Δέλτα5. Εκείνη, αν και δε μπορεί να διακρίνει τα μάτια του, αισθάνεται τη δυσαρέσκειά του και χαμογελά πονηρά. Στρέφεται προς εκείνην: "Επιπλέον δε ξέρεις τι λες. Μπορεί εν αγνοία σου να έχω... πληθώρα, εεε, παραπλήσιων εμπειριών".
 -"Για κάποιο λόγο δε με πείθεις Φι2. Αναρωτιέμαι γιατί...", λέει η Δέλτα5, καθώς ο μπάρμαν της δίνει το συνηθισμένο της ποτό.
 -"Θα μου πείτε τι συνέβη";
     Πριν προλάβει ο Φι να απαντήσει στην ερώτηση του Ωμέγα18, η Δέλτα5 του κόβει τη φόρα.
 -"Ο Φι2 βρίσκει χαζό ένα πελάτη του που αυτοκτόνησε γιατί η γυναίκα της ζωής του τον πρόδωσε".
 -"Μα είναι χαζό! Συ δε μου 'λεγες ότι η καλύτερη εκδίκηση είναι το να ζήσεις καλά! Όχι να πεθάνεις μελοδραματικά"! Ο Φι2 σηκώνει τα χέρια του θυμωμένος.
 -"Το θέμα δεν είναι η εκδίκηση Φι2. Ο άνθρωπος δεν το 'κανε για να τη κάνει να νιώσει άσχημα. Ήταν συναισθηματική απόφαση", η φωνή της Δέλτα5 είναι πολύ ήρεμη.
 -"Συναισθηματική απόφαση; Πώς νομίζεις ότι βρέθηκα στη θέση που είμαι σήμερα, Δέλτα5";
 -"Μη φωνάζεις..." μουρμουρίζει ξαφνικά από την άκρη ο Ταυ1.
     Σιωπή πέφτει ξαφνικά στο τραπέζι. Ο Φι2 προσέχει ότι ο Ωμέγα18 έχει λουφάξει στην καρέκλα του κι οι ώμοι του Ταυ1 είναι πιο σφιγμένοι απ' ό, τι συνήθως. «Τα κατάφερες πάλι Φι2», σκέφτεται.
 -"Συγγνώμη. Παρασύρθηκα..." λέει πνιχτά χωρίς να τους κοιτάζει.
     Ο Ωμέγα18 χαμογελά νευρικά.
 -"Δεν πειράζει Φι2. Σε κανένα δεν αρέσει να μιλά για το θάνατό του".
     Ο Φι μορφάζει πριν μπορέσει να ελέγξει τους μυς του προσώπου του.
 -"Ναι. Ναι, έχεις δίκιο".
     Ο αγκώνας της Δέλτα5 ακουμπά το δικό του διακριτικά κι ο Φι2 αρχίζει να νιώθει καλύτερα. Άλλωστε ο Ωμέγα18 έχει δίκιο αυτή τη φορά.
 -"Δε μου είπες όμως. Τί διάλεξε στο τέλος ο πελάτης σου;» ρωτά η Δέλτα5, ενώ πίνει μια γουλιά από το ποτήρι της.
 -"Όντως". Ο Φι2 χαμογελά αυτάρεσκα. "Αν πάτε στο Αρχείο μπορεί να τον δείτε ανάμεσα στους μαθητευόμενους", λέει με ένα ψήγμα περηφάνιας στη φωνή.
 -"Δεν το πιστεύω! Πώς καταφέρνεις να τους πείθεις κάθε φορά!", φωνάζει ο Ωμέγα18 που φαίνεται να έχει ξεπεράσει τελείως την προηγούμενη ταραχή του. Ο Φι2 πάντα αναρωτιέται πώς ο μικρόσωμος πράκτορας αλλάζει τόσο γρήγορα διαθέσεις.
 -"Πρέπει να 'χει να κάνει με το οξύ πνεύμα μου", λέει ο Φι2 φυσώντας λίγη μαυρίλα στο πρόσωπο του Ωμέγα18. Εκείνος βήχει και γελά σαν να άκουσε κάτι πολύ αστείο.
 -"Αλλά όσο οξύ κι αν είναι το πνεύμα σου, τ' όνομά σου είναι ακόμα Φι2! Ο Ταυ1 σε περνά! Είναι Ταυ1".
     Ο Φι2 σηκώνει απηυδισμένος το βλέμμα στο ταβάνι. Λες και τον νοιάζει η βαθμίδα του.
 -"Ο δικός μου κλάδος πάντα έφερνε περισσότερους μαθητευόμενους στην υπηρεσία. Εμείς χρειαζόμαστε κουπόνια περισσότερο από όλους", ακούγεται η φωνή του Ταυ1.
     Ο Φι2 κι η Δέλτα5 κοιτάζονται για μια στιγμή κι αμέσως αποστρέφουν το βλέμμα. Ο κλάδος του Ταυ1 μοιάζει πολύ με αυτόν της Δέλτα5 στο ότι οι περισσότεροι πελάτες του είναι κι αυτοί θύματα δολοφονίας. Η διαφορά είναι ότι είναι κι οι ίδιοι δολοφόνοι, κάποιου είδους κακοποιά στοιχεία ή φταίχτες για το πρόωρο τέλος τους. Που εξηγεί και γιατί έχουν ανάγκη τα κουπόνια για το «πλυντήριο».
     Ο Φι2 δεν έχει αρκετή άνεση με τον Ταυ1 για να τον ρωτήσει πώς βρέθηκε να είναι πράκτορας αυτού του κλάδου.
 -"Σε αντίθεση με τους δικούς μου πελάτες", πετάγεται η Δέλτα5. Στη μπάρα επικρατεί ησυχία για μια στιγμή μέχρι που ο Ωμέγα18 ρωτά:
 -"Μα κι εσύ φέρνεις πολλούς στην Υπηρεσία. Είσαι πέμπτη".
     Η Δέλτα5 χαμογελά πονηρά.
 -"Ο λόγος που οι πελάτες μου δεν πάνε κατευθείαν στο «πλυντήριο» είναι ότι μπορούν να διαλέξουν την τέταρτη επιλογή".
    Ο Φι2 και ο Ταυ1 νεύουν με κατανόηση αλλά ο Ωμέγα18 δεν καταλαβαίνει.
 -"Ποιά τέταρτη επιλογή";
     Η Δέλτα5 ξεφυσά δήθεν εκνευρισμένη.
 -"Τόσο καιρό που γνωριζόμαστε, ακόμα δεν ξέρεις τι κλάδο υπηρετώ";
 -"Ξέρω! Αλλά τί σχέση έχει...";
     Εκείνη του απαντά με τη δασκαλίστικη φωνή της, την οποία ο Φι2 αναφέρει ως τον κύριο λόγο που δεν της κλέβει πια τα σοκολατάκια που φυλά στο δεύτερο συρτάρι του γραφείου της.
 -"Τα αθώα θύματα δολοφονίας έχουν μια τέταρτη επιλογή μαζί με τις άλλες τρεις..." κάνει μια δραματική παύση προτού συνεχίσει: "Μπορούν να πάρουν εκδίκηση"! Το ρουθούνισμα του Φι2 καλύπτεται από το επιφώνημα έκπληξης του Ωμέγα18. "Και φυσικά", συνεχίζει η Δέλτα5, "λίγοι μπορούν να αντισταθούν. Το αντίτιμο είναι ότι πρέπει να δουλέψουν για την Υπηρεσία για κάποιο διάστημα, που είναι ανάλογο με το πόσο η εκδίκησή τους επηρεάζει τη ζωή του ατόμου που είναι υπεύθυνο για τη δολοφονία τους. Συνήθως εκείνοι είναι που στέλνουν το δολοφόνο στη στενή".
     Ο Ωμέγα18 φαίνεται να το σκέφτεται λίγο.
 -"Αλλά τεχνικά δεν θα μπορούσαν και να, ε..., οφθαλμός αντί οφθαλμού και..."
 -"Να ζητήσουν το θάνατο του δράστη; Ναι. Αλλά θα περνούσαν τα επόμενα χίλια χρόνια να κάνουν τη δουλειά μου χωρίς κανένα επίδομα. Δηλαδή χωρίς κουπόνια".
     Και τους τέσσερις τούς πιάνουν ρίγη στη σκέψη. Το να μπεις στο πλυντήριο χωρίς κουπόνια...
 -"Εσείς είστε πολύ τυχεροί απ' αυτή την άποψη. Οι δικοί μου πελάτες σπάνια έχουν όρεξη για δουλειά!", γκρινιάζει μετά από λίγο ο Ωμέγα18. "Είναι έτοιμοι να βουτήξουν στο πλυντήριο. Είτε έχουν κουπόνια είτε όχι"!
 -"Και συνήθως έχουν. Σωστά;» ο Φι2 προσπαθεί ν' ακουστεί συμπονετικός. Κρίνοντας από το βλέμμα που του ρίχνει ο Ταυ1 μάλλον δεν προσπάθησε αρκετά.
 -"Ναι! Βλέπεις, αν το συμβούλιο κρίνει πως η αρρώστια τους δεν ήταν αποτέλεσμα κακής πράξης τους από προηγούμενη ζωή, τότε έχουν αρκετά κουπόνια για να αναγεννηθούν τουλάχιστον μεσοαστοί. Βέβαια εξαρτάται κι από τι αρρώστια πέθαναν".
 -"Κι εσύ γιατί δε βούτηξες στο πλυντήριο, Ωμέγα18;", ρωτά η Δέλτα5.
 -"Ε, φαίνεται... πως στη προηγούμενη ζωή μου δεν... Τέλος πάντων χρειάζομαι τα κουπόνια". Οι σκιές στα μάγουλά του σκουραίνουν κι ο Φι2 κρύβει ένα χαμόγελο. Το 'ξερε πως ο Ωμέγα18 δεν ήταν τόσο αθώος όσο ήθελε να δείξει! "Εσύ Δέλτα5 γιατί δεν έχεις μπει στο πλυντήριο ακόμα;" αλλάζει γρήγορα θέμα ο Ωμέγα18.
 -"Μου αρέσει εδώ", απαντά εκείνη. "Γνωρίζω κόσμο -ίσως όχι υπό τις καλύτερες συνθήκες- και τους βοηθώ να ξεπεράσουν τον πόνο τους. Έχω τους φίλους μου", η Δέλτα5 χαμογελά στους τρεις τους, "και τη δουλειά μου. Χρειάζομαι τίποτε άλλο";
     Ο Ωμέγα18 χαμογελά κι αυτός, προφανώς ξεπερνώντας τη ντροπή του. Στρέφεται προς τον Φι2.
 -"Κι εσύ Φι2; Εσύ γιατί δε φεύγεις; Εσύ είχες ήδη αρκετά κουπόνια όταν είχες έρθει".
     Ο Φι2 δε σηκώνει το κεφάλι να τον κοιτάξει.
 -"Τόσο πολύ δεν με αντέχεις Ωμέγα18";
     Προτού ο Ωμέγα18 μπορέσει να το αρνηθεί και να φωνάξει πως ποτέ δε θα υπαινισσόταν κάτι τέτοιο και πώς θα μπορούσε ο Φι2 ακόμα και να το σκεφτεί, η Δέλτα5 γελά.
 -"Γιατί δεν απαντάς σοβαρά Φι2";
     Ο Φι2 τη κατακεραυνώνει με το βλέμμα, αλλά η μόνη αντίδρασή της είναι να ανασηκώσει τη σκιά του φρυδιού της. Παίρνει μια βαθειά ανάσα.
 -"Δεν πιστεύω πως έχει νόημα".
 -"Τί δεν έχει νόημα;" αναρωτιέται ο Ωμέγα18.
 -"Η ζωή. Το να ξαναζήσω. Το να ξαναζήσει οποιοσδήποτε".
     Τα μάτια του είναι κολλημένα στον μπάρμαν, που γυαλίζει ποτήρια στην άλλη άκρη της μπάρας.
 -"Μα... γιατί"; Η απορημένη φωνή του Ωμέγα18 για κάποιο λόγο εκνευρίζει τον Φι2.
 -"Γιατί έτσι"!
     Η συζήτηση τελειώνει εκεί.
...
     Πρωί σε νοσοκομείο: περίεργη περίπτωση.
     Ο Φι2 γυρίζει το πόμολο της καφετιάς πόρτας κι εξαφανίζεται. Μια στιγμή αργότερα είναι στη μέση ενός πολυσύχναστου διαδρόμου νοσοκομείου, ενώ νοσοκόμοι, φορεία και γιατροί περνάνε από μέσα του. Μια, δυο ακατάλληλες λέξεις μετά, ο Φι2 βρίσκεται στο δωμάτιο του πελάτη και μαζεύει τη μαυρίλα του που έχει διασκορπιστεί σχεδόν παντού. Τότε κάτι αναπάντεχο συμβαίνει.
 -"Γιο, φίλε, πώς είσαι έτσι";
     Ο Φι2 κοκαλώνει και γυρνά αργά προς το μέρος της φωνής. Ο πελάτης του είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Είναι ωχρός, ίσως λίγο κίτρινος και το πρόσωπό του είναι γεμάτο ευρυαγγείες. Είναι απίστευτα αδύνατος και τα δόντια του κιτρινισμένα και στραβά. Το πιο περίεργο είναι πως τα επίσης κιτρινισμένα μάτια του παρακολουθούν τον Φι με ενδιαφέρον. Ενώ είναι ακόμα ζωντανός.
 -"Σε μένα μιλάς;" ρωτά ο Φι2 εμβρόντητος.
 -"Σε ποιον άλλο να μιλώ; Βλέπεις κάποιον άλλο στο δωμάτιο;" ο πελάτης τον κοιτά ενοχλημένος. "Και τί τρέχει με σένα; Σα να βγήκες από ταινία θρίλερ είσαι!» μιλά αργά και περίεργα λες κι η γλώσσα του είναι πρησμένη.
     Ίσως ο Φι2 να 'νιωθε περισσότερο θιγμένος αν του είχε ξανασυμβεί να τον δει τόσο πρόωρα κάποιος πελάτης του. Εμφανίζει το φάκελό του και τον διαβάζει. Αυτό που μαθαίνει τον κάνει να ανασηκώσει τις σκιές και των δυο του φρυδιών.
 -"Είσαι ευαίσθητος στα μεταφυσικά φαινόμενα. Γι' αυτό μπορείς να με δεις".
     Αυτό κάνει τον άνδρα να ρουθουνίσει.
 -"Ναι, καλά"!
 -"Πώς αλλιώς εξηγείς ότι μπορείς να με δεις..." ελέγχει το φάκελό του. "...Βίλχελμ";
 -"Έχω δει πολύ πιο περίεργα πράγματα από εσένα, φίλε." γελά και σηκώνει αδύναμα το χέρι που 'ναι δεμένο το σωληνάκι του ορού "ιδίως όταν μου ανανεώνουν τα παυσίπονα".
     Ο Φι2 κοιτάζει για μια στιγμή τον ορό και στρέφει το βλέμμα προς τον Βίλχελμ.
 -"Μάλιστα. Με τη διαφορά ότι τ' άλλα πράγματα ήταν παραισθήσεις, ενώ εγώ είμαι αληθινός".
 -"Ό,τι πεις μεγάλε. Και τί είσαι λοιπόν; Με παλιά μου γκόμενα δεν μοιάζεις πάντως. Τώρα κείνες οι παραισθήσεις ήταν ωραίες..."
     Ο Φι2 νιώθει θορυβημένος. Βγάζει το κεφάλι έξω από την πόρτα να δει αν έρχεται κάποιος. Καιρός να τελειώσει τη δουλειά μια ώρα αρχύτερα. Ενώ ο πελάτης του είναι ζωντανός. Είναι παράδοξη η κατάσταση, αλλά δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα.
 -"Βίλχελμ", παίρνει μια ανάσα, "είμαι δω σαν αντιπρόσωπος της Υπηρεσίας. Η Υπηρεσία είναι οργανισμός υπεύθυνος για όλες τις γεννήσεις και τους θανάτους. Εγώ είμαι συνήθως υπεύθυνος για θανάτους και πιο συγκεκριμένα αυτοκτονίες. Η δική σου περίπτωση είναι λίγο... ειδική. Με λένε Φι2, αλλά εσύ αν θέλεις μπορείς να με αποκαλείς Φι".
 -"Κι εσύ Μπίλυ".
 -"Μπαρντόν";
 -"Λέω: Κι εσύ μπορείς να με λες Μπίλυ. Ούτε η μάνα μου δε με φώναζε Βίλχελμ".
 -"Α, οκέι... Μπίλυ. Λοι-", ο Φι2 δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει.
 -"Και τί εννοείς «ειδική περίπτωση» ρε Φι;" διακόπτει ο Μπίλυ.
     Ο Φι2 αναρωτιέται αν θα έπρεπε να θιχτεί. «Ρε»!
 -"Εννοώ πως, όπως βλέπεις, δεν έχεις αυτοκτονήσει".
 -"Κι ούτε σκοπεύω! Μια ζωή την έχουμε! Ακούς εκεί! Αυτοκτονία! Αυτά είναι για δειλούς"! Ξαφνικά ο Φι νιώθει μεγάλη αντιπάθεια για το Μπίλυ.
 -"Οι ανώτεροί μου βλέποντας το φάκελό σου αποφάσισαν ότι έζησες τη ζωή σου σαν να 'θελες να πεθάνεις, οπότε μετρά ως αυτοκτονία". Ο Μπίλυ τον κοιτά έκπληκτος.
 -"Πλάκα κάνεις!" Πάει να σηκωθεί αλλά πέφτει σχεδόν αμέσως πίσω. "Η ζωή μου δεν ήταν αυτοκτονία. Η ζωή μου ήταν ένα ατέλειωτο πάρτι"!
 -"Νομίζω πως αυτό εννοούσαν. Θέλω να πω, σύμφωνα με το φάκελό σου, είσαι είκοσι έξι; Δε σου φαίνεται".
 -"Φχαριστώ".
 -"Εννοώ ότι μοιάζεις πάνω από σαράντα", τον διορθώνει ο Φι προσπαθώντας να προσδώσει στη φωνή του όση περισσότερη ειρωνεία γίνεται.
     Ο Μπίλυ γέρνει το κεφάλι στο πλάι, προφανώς η μόνη δραματική κίνηση που μπορεί να κάνει στη κατάστασή του.
 -"Με πονάς, Φι. Εδώ, στη καρδιά. Να κοροϊδεύεις έναν άνθρωπο στο νεκροκρέβατο! Ντροπή"!
     Ο Φι κοιτά εκνευρισμένος το φως που κρέμεται από το ταβάνι και κάνει προσπάθεια να μείνει εντός θέματος και να μη πνίξει τον πελάτη του.
 -"Το θέμα είναι πως ήσουν ηλίθιος κι ως αποτέλεσμα έζησες ηλίθια ζωή και σε δυο μέρες θα πέσεις σε κώμα και θα πεθάνεις". Ο Φι περιμένει να δει μήπως ο πελάτης του έχει να κάνει κάποιο σχόλιο για αυτά τα σοκαριστικά νέα, αλλά ο άνθρωπος δεν έχει αλλάξει έκφραση. "Έχεις τρεις επιλογές..."
...
     Φι δεν ήταν πάντα το όνομα του. Κάποτε τον έλεγαν Ετιέν. Η μέρα που ο Ετιέν αποφασίζει να πεθάνει είναι τα δέκατα έκτα του γενέθλια. Αργότερα θα μάθει ότι πολύς κόσμος αυτοκτονεί στα γενέθλιά του. Ή τα Χριστούγεννα. Ή παραμονές πρωτοχρονιάς.
     Μετά το πρωινό φαγητό, ο Ετιέν πάει μια βόλτα. Έχοντας στο μυαλό ότι μετά από αυτή τη μέρα δε θα ξανακάνει βόλτες αποφασίζει να επισκεφτεί το πάρκο. Όταν φτάνει στο πάρκο διαλέγει την κούνια που ξέρει πως θα τρίξει περισσότερο -ήταν η αγαπημένη του από τότε που ήταν μικρός- και νωχελικά αρχίζει να κουνιέται. Σκέφτεται πως αυτή η παιδική χαρά είναι πολύ ήσυχη και πως πράγματι παρόλο το χρόνο που πέρασε κατά τη διάρκεια της ζωής του σε αυτή, δε θα του λείψει όταν θα πεθάνει. Όχι ότι πιστεύει στη μετά θάνατο ζωή. Μάλιστα όλη του η κοσμοθεωρία βασίζεται σε αυτό. Εάν όντως υπάρχει κάτι καλύτερο (ή χειρότερο) στην άλλη πλευρά, τα σχέδιά του θα χαλάσουν.
     Ο Ετιέν γυρίζει στο σπίτι του. Ο πατέρας του κοιμάται στον καναπέ. Το τηλεχειριστήριο είναι στο χέρι του κι ο Ετιέν προσέχει ότι λίγο σάλιο κρέμεται από το στόμα του. Η μητέρα του ακούγεται από την κρεβατοκάμαρα να μιλά στο τηλέφωνο με το γραφείο. Ο μεγάλος του αδερφός λείπει ως συνήθως τα πρωινά του Σαββάτου. Έχει προπόνηση. Πάει στο δωμάτιό του, παίρνει μερικά κόμικ και δυο-τρεις μπλούζες. Ύστερα πάει στη κουζίνα. Κλείνει την πόρτα και κλειδώνει. Βάζει τις μπλούζες μπρος στη χαραμάδα της πόρτας και χώνει το σφουγγάρι των πιάτων στην κλειδαρότρυπα. Κλείνει το παράθυρο. Ύστερα με τον αναπτήρα ανάβει την κουζίνα. Κάθεται, ανοίγει το κόμικ και αρχίζει να διαβάζει.
     Έχει πολλές σελίδες. Θα πάρει ώρα να το τελειώσει.
     Ποτέ δεν το τελειώνει.
     Κάποια στιγμή κι ενώ ο Ετιέν αναρωτιέται πόση ακόμα ώρα θα πάρει για να πεθάνει, εμφανίζεται μπρος του κάτι.
     Είναι ψηλό, άυλο και κατά κύριο λόγο μαύρο. Όχι ακριβώς μαύρο. Θα έμοιαζε με σκιά αν το πρόσωπό του δεν ήταν άσπρο σα κόκαλο με εξαίρεση τα μάτια που φαίνονται καλυμμένα από τη σκιά των φρυδιών.
     Το πράγμα ανοίγει το στόμα του και μιλά με δυνατό ψίθυρο.
 -"Καλημέρα". Όταν κινείται το σώμα του βγάζει μαύρες τουλούπες μαυρίλας σα καπνός.
     Ο Ετιέν έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό.
     Τα φρύδια της σκιάς ανασηκώνονται. Ο ψίθυρος τώρα ακούγεται ανήσυχος.
 -"Είσαι καλά παιδί μου";
     Ο Ετιέν αναρωτιέται πώς είχε ξεχάσει ότι το γκάζι σε μεγάλες ποσότητες προφανώς προκαλεί ψευδαισθήσεις.
 -"Μην ανησυχείς, δεν πρόκειται να σε πειράξω. Το όνομα μου είναι Φι13. Ήρθα για να σε πάρω".
 -"Να με πάρεις, να με πας πού;» ρωτά ο Ετιέν πριν θυμηθεί ότι μιλά στο αποκύημα της φαντασίας του.
 -"Θα σε περάσω πάνω από το ποτάμι της ζωής στην απέναντι πλευρά. Αν το επιθυμείς φυσικά".
     Ξαφνικά το ότι η συνείδησή του δημιουργεί μαύρους αιωρούμενους λεκέδες στη κουζίνα, του φαίνεται τελείως ασήμαντο.
 -"Τί πράγμα";!
 -"Ε, ναι. Πραγματικά λυπάμαι", λέει η φιγούρα απολογητικά. "Καταλαβαίνω πως ίσως ήλπιζες να πας στον παράδεισο. Ο φάκελός σου λέει πως είσαι χριστιανός. Δυστυχώς δεν υπάρχει παράδεισος. Υπάρχει μόνον η Υπηρεσία. Εγώ είμαι μέλος της κι είμαι εδώ για να σου δώσω τις επιλογές σου. Έχεις τρεις".
 -"Επιλογές; Μου κανείς πλάκα, έτσι";
 -"Ε, όχι", λέει ο Φι13 λίγο τρομαγμένος.
     Ο Ετιέν ανασαίνει βαριά και προσπαθεί να επεξεργαστεί το ότι έχει πεθάνει και πως είναι σε κατάσταση να το ξέρει. Διάφορες βρισιές περνούν από το μυαλό του. Αλλά ακόμα δεν μπορεί να το πιστέψει.
 -"Κάτσε, περίμενε. Δεν υπάρχει παράδεισος". Καλό αυτό. "Τί υπάρχει αντί γι' αυτό είπες";
     Ο Φι13 ησυχάζει λίγο τώρα που βλέπει τον πελάτη του ήρεμο.
 -"Η Υπηρεσία. Είναι οργάνωση που φροντίζει τους θανάτους και τις γεννήσεις".
 -"Τί εννοείς;", ρωτά ο Ετιέν προσπαθώντας παράλληλα να μην ελπίζει και πολύ πως η ευχή του θα πραγματοποιηθεί.
 -"Η Υπηρεσία είναι σαν το σταθμό ανάμεσα σε αυτή τη ζωή και την επόμενη".
 -"Ποιά επόμενη ζωή;" ρωτά ήρεμα ο Ετιέν νιώθοντας μέσα του τα επίπεδα υστερίας να ανεβαίνουν.
 -"Όταν πεθαίνεις μπορείς αν θες να γίνεις φάντασμα, δηλαδή να μείνεις εδώ στο κτίριο που πέθανες. Οι περισσότεροι όμως διαλέγουν τη δεύτερη επιλογή. Μπορείς να μπεις στο πλυντ... εεε, να περάσεις από μια τρύπα και να ξαναγεννηθείς", εξηγεί ο Φι13 που χαμογελάει ξέροντας ότι αυτά τα νέα θα χαροποιήσουν το μικρό αγόρι.
     Ο Ετιέν νιώθει ένα τεράστιο βάρος ξαφνικά στο στέρνο του. Τελικά ήταν υπερβολικά αισιόδοξο εκ μέρους του να ελπίζει ότι όλα θα τελείωναν σήμερα, ότι δε θα χρειαζότανε ξανά να ξυπνήσει το πρωί και να διαπιστώσει πως δεν υπήρχε λόγος να σηκωθεί. Το κεφάλι του πέφτει και για πρώτη φορά βλέπει ότι το σώμα του είναι γκρι και τόσο άυλο όσο της σκιάς. Πώς τον λέγανε πάλι; Α, ναι. Φι... και κάποιος αριθμός.
 -"Είπες ότι έχω τρεις επιλογές";
 -"Α, ναι. Κι η τρίτη είναι να πιάσεις δουλειά στην Υπηρεσία".
 -"Να κάνω τη δουλειά σου δηλαδή";
 -"Θα μπορούσες αν ήθελες να πάρεις τη θέση μου όταν μπω κι εγώ στο πλυντήριο, ε, έτσι λέμε την τρύπα για την οποία σου έλεγα πριν. Αλλά υπάρχουν κι άλλες δουλειές: Αρχειοθέτηση, επιθεώρηση, έλεγχος των πορτών... πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις".
 -"Δηλαδή δεν υπάρχει... θέλω να πω... κι αν θέλω να εξαφανιστώ";
     Ο Φι13 κοιτάζει ξαφνιασμένος τα απελπισμένα μάτια του Ετιέν.
 -"Να εξαφανιστείς;" ρωτά χωρίς να καταλαβαίνει.
 -"Να μην υπάρχω".
     Για μια στιγμή που φάνηκε σαν ώρες, το βλέμμα του Φι13 συναντά αυτό του Ετιέν. Ύστερα από λίγο ο πράκτορας κουνά αρνητικά το κεφάλι. Τα μάτια του Ετιέν χαμηλώνουν στο πάτωμα.
 -"Λυπάμαι, αλλά το πνεύμα δεν είναι κάτι που μπορεί να καταστραφεί".
     Η απογοήτευση πνίγει τον Ετιέν τελείως για ακριβώς πέντε δευτερόλεπτα. Ο Φι13 δε λέει τίποτα. Ύστερα από μια αιωνιότητα ο Ετιέν σηκώνει το κεφάλι.
 -"Είναι αναγκαστικό να πάρω τη δική σου δουλειά";
Το χαμόγελο του Φι13 είναι εκστατικό καθώς νεύει θετικά. Είχε καιρό να πάρει κουπόνι.
...
     Ο Φι2 δε θέλει να το κάνει, αλλά πρέπει. Παίρνει μια βαθειά ανάσα και περνά από την πόρτα. Ο πελάτης του είναι ακριβώς όπως τον άφησε, με τη διαφορά ότι τώρα είναι ξύπνιος.
 -"Ε! Φιλάρα μου έλειψες! Το 'πιασες; Φι, φιλάρα; Καλό, ε;" Ο Μπίλυ γελά, όσο μπορεί να γελάσει κάποιος έτοιμος να πέσει σε κώμα.
 -"Ναι, ήταν τόσο ξεκαρδιστικό που ξέχασα να γελάσω", λέει ο Φι μονότονα και κάθεται στη καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι του Μπίλυ. Κανείς άλλος εκτός από τον γιατρό δεν τη χρησιμοποιεί. Ο Μπίλυ γελά καλόκαρδα. Τον πιάνει βήχας. Ο Φι τον κοιτάζει μ' ελαφριά αηδία. "Το πιο εκπληκτικό είναι ότι δε μετανιώνεις καθόλου". Η φωνή του Φι δείχνει πως όσο εκπληκτικό το βρίσκει, τόσο απεχθές του φαίνεται.
 -"Γιατί, εσύ το μετανιώνεις; Απ' ό, τι μου 'λεγες χτες κι εσύ το ίδιο έκανες. Θέλω να πω, περίπου το ίδιο". Μια γκριμάτσα περνά από το πρόσωπο του Μπίλυ. Ακόμα έβρισκε την ιδέα της αυτοκτονίας βλακώδη.
 -"Δεν εννοούσα αυτό. Άλλωστε εγώ ήθελα να πεθάνω". «Κάτι παραπάνω από το να πεθάνω», σκέφτεται ο Φι2. "Εσύ δε θες. Παρόλα αυτά αν σε πήγαινα πίσω στην αρχή θα έκανες ακριβώς το ίδιο". Ο Μπίλυ χαμογελά σκανταλιάρικα.
 -"Η ζωή μου ήταν τέλεια Φι. Γιατί να την αλλάξω; Ειδικά αν μπορούσα να τη ξαναζήσω. Μακάρι να μπορούσα". Ο Μπίλυ γυρίζει το κεφάλι να κοιτάξει τον Φι. "Εσύ φαντάζομαι όμως πως δε θα ήθελες, ε";
 -"Ναι, η αλήθεια είναι ότι δεν το θέλω", συμφωνεί ο Φι.
     Ο Μπίλυ φαίνεται να το σκέφτεται λίγο. Παρακολουθεί τον Φι με την άκρη του ματιού.
 -"Γιατί το έκανες";
 -"Τί σε νοιάζει;" καγχάζει ο Φι.
     Ο Μπίλυ ανασηκώνει τους ώμους όσο μπορεί.
 -"Περιέργεια".
 -"Θα σου 'λεγα πως η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, αλλά δε νομίζω πως εσύ έχεις πρόβλημα". Οι άκρες του στόματος και των δύο ανασηκώνονται. "Ξέρεις, θα μπορούσες να χεις εγγυημένα καλύτερη ζωή αν δούλευες έστω δύο χρόνια για την Υπηρεσία".
 -"Ώχου, μη με ξενερώνεις Φι!", γκρινιάζει ο Μπίλυ. "Σου 'πα δεν έχει σημασία τι ζωή θα κάνω, θα μου αρέσει έτσι κι αλλιώς!" συνοφρυώνεται. "Το κλειδί της ευτυχίας είναι να τη βρίσκεις εκεί που κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί ότι κρύβεται", λέει στον Φι αυταρχικά.
 -"Ό,τι πεις Πολυάννα!" ρουθουνίζει ο Φι.
 -"Τί πράμα";
 -"Ε, ξέχασε το".
 -"Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι πως κι η ζωή που είχα δεν πρέπει να ήταν αποτέλεσμα πολλών κουπονιών, σωστά";
     Ο Φι εμφανίζει το φάκελο του Μπίλυ κι ελέγχει να δει αν έχει δίκιο.
 -"Ναι. Εδώ λέει ότι ήσουνα θύμα φυσικής καταστροφής. Δούλεψες για λίγο καιρό στο τμήμα γεννήσεων, αλλά όχι αρκετά για να πάρεις κανένα κουπόνι".
 -"Είδες;" γέλασε ο Μπίλυ πριν βήξει ξανά.
     Ο Φι2 το σκέφτεται για λίγη ώρα. Ύστερα νεύει καταφατικά.
 -"Όπως έλεγα λοιπόν, είναι εκπληκτικό".
 -"Τι εννοείς"; Ο Μπίλυ φαίνεται μπερδεμένος.
     Ο Φι2 ανασηκώνει τους ώμους.
 -"Πολλοί δε μπορούν να το κάνουν αυτό. Να βρουν την ευτυχία υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Εγώ σίγουρα δε θα μπορούσα".
     Μένουν σιωπηλοί για λίγη ώρα.
 -"Προσπάθησες τουλάχιστον";
     Ο Μπίλυ τον κοιτά με σοβαρότητα που ο Φι δε θα περίμενε από αυτόν. Κοιτά τα μηχανήματα στην άλλη μεριά του κρεβατιού του. Αυτά που τον κρατούν ζωντανό όταν κανονικά...
 -"Θα ήταν ψέματα αν έλεγα ναι". Ο Μπίλυ αναστενάζει και στρέφει το βλέμμα στο ταβάνι. Ξαφνικά ο Φι νιώθει την ανάγκη ναδικαιολογηθεί. Ανοίγει το στόμα του, αλλά δεν υπάρχει κάτι να πει, υπέρ του. "Η ζωή μου ήταν καλή. Είχα γονείς κι έναν αδερφό που θα στέκονταν δίπλα μου αν το ζητούσα. Αν ήθελα θα μπορούσα να 'χω και φίλους".
 -"Αλλά δεν ήθελες..." λέει ο Μπίλυ βραχνά χωρίς να κοιτάξει τον Φι2.
 -"Όχι. Δεν έβλεπα το νόημα".
 -"Ποιό νόημα;" τώρα τα μάτια του Μπίλυ στρέφονται σε αυτόν.
 -"Της ζωής. Ακούγεται γλυκανάλατο, αλλά δε μπορώ να το πω διαφορετικά". Ο Φι χαμογελά βεβιασμένα. Βλέποντας το ύφος του Μπίλυ παρατά την προσπάθεια. Δε μιλάνε ξανά για αρκετή ώρα.
 -"Γι' αυτό δεν έχεις μπει στο πλυντήριο. Γιατί δεν πιστεύεις ότι θα 'χει νόημα".
 -"Ναι. Γιατί τίποτα δεν αλλάζει. Ξεχνάς τα πάντα η προσωπικότητα διαγράφεται και ζεις την ίδια ζωή για να πεθάνεις και να τα ξανακάνεις όλα μαζί από την αρχή. Τίποτα δεν αλλάζει. Το ένα τέλος έρχεται μετά το άλλο. Και γιατί; Δεν υπάρχει λόγος..." Ο μηχανικός τρόπος με τον οποίο μιλά ο Φι2 υποδεικνύει πως αυτά τα λόγια έχουν περάσει αμέτρητες φορές από το μυαλό του, έτσι ώστε τώρα να βγαίνουν σχεδόν αυτόματα από το στόμα του. Ο Μπίλυ τον κοιτά σα να τον βλέπει για πρώτη φορά.
 -"Πλάκα κάνεις, έτσι; Δεν το πιστεύεις στ' αλήθεια"; Ο Φι τον κοιτά θορυβημένος. Δεν περίμενε αυτή την αντίδραση όταν αποκάλυπτε το πιο καταθλιπτικό κομμάτι της ψυχοσύνθεσής του. "Θέλω να πω, αυτό το «νόημα» που θεωρείς τόσο δύσκολο να βρεις, εμένα μου είναι απόλυτα ξεκάθαρο", λέει αεράτα ο Μπίλυ, πολύ πιο αεράτα απ’ ό, τι θα περίμενε κανείς από κάποιον με καθετήρα.
 -"Και τί είναι λοιπόν; Αφού το ξέρεις, γιατί δεν το μοιράζεσαι μαζί μου; Πεθαίνω να ακούσω τη γνώμη σου", λέει σαρκαστικά ο Φι προσπαθώντας να κρύψει την έκπληξή του.
 -"Το νόημα είναι...» Ο Μπίλυ κλείνει τα μάτια του κι ένα αχνό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη του. "Να περνάς καλά"!
     Μια στιγμή περνά όπου ο Φι απλά κοιτά εμβρόντητος τον πελάτη του.
 -"Συγνώμη; Αυτό είναι το μόνο που έχεις να πεις";
     Ο Μπίλυ ανοίγει τα μάτια του και το χαμόγελό του γίνεται πειρακτικό.
 -"Γιατί; Λίγο σου πέφτει"; Γελά. "Και μάλιστα αυτός είναι κι ο λόγος που σε κάνουν να ξεχνάς. Για να μην βαριέσαι και να μπορείς να διασκεδάζεις για πάντα. Βάζω στοίχημα ότι αυτός είναι ο λόγος".
     Ο Φι2 ρουθουνίζει σαστισμένα. Δείχνει μ' ένα πελιδνό δάχτυλο την πόλη έξω από το παράθυρο.
 -"Μπίλυ, αυτό που λες είναι γελοίο. Υπάρχουνε δισεκατομμύρια πνεύματα εκεί έξω, για να μη μιλήσω για το πλυντήριο. Θες να πεις ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν για να περνούν καλά";
     Ο Μπίλυ καγχάζει.
 -"Δεν είπα ότι ξέρω γιατί δημιουργηθήκαμε. Αυτό που ξέρω είναι το γιατί εγώ θέλω να συνεχίσω να υπάρχω, ακόμα και σε κάποια άλλη μορφή". Εδώ χαμογελά στον Φι. Είναι ένα πλατύ χαμόγελο. "Ανυπομονώ να ξαναζήσω".
     Ο Φι τον κοιτά χωρίς να τον βλέπει πραγματικά. Νιώθει ζήλεια μέσα του κι αυτό τον αφήνει άναυδο. Δεν του έχει συμβεί σε όλα τα χρόνια που είναι πράκτορας να νιώσει τόσο έντονα την ανάγκη να...
     Να... τί;
 -"Τώρα ξέρω γιατί δώσανε την περίπτωση μου σε σένα, φίλε. Φι, φίλε, με πιάνεις;" του κλείνει το μάτι και μ' ένα μουγκρητό σηκώνει το πάνω μέρος του σώματός του. Σχεδόν πέφτει κι ο Φι κάνει μια κίνηση να τον βοηθήσει, αλλά τα χέρια του γίνονται καπνός όταν τον αγγίζουν. Ο Μπίλυ δεν έχει πεθάνει ακόμα. Ο Μπίλυ προσπαθεί να αναπνεύσει, αλλά οι επιπλοκές της αρρώστιας του προκαλούν δύσπνοια σε αυτό το στάδιο. Σηκώνεται τρέμοντας. Οι αναπνοές του είναι βαθειές, βαθειές κι απελπισμένες σα να τον εμποδίζει κάτι. Κρατιέται από το στύλο του ορού, σημαδεύει κι αφήνεται. Ο Φι κοιτάζει έκπληκτος. Ελέγχει το φάκελο του. Ο θάνατος του Βίλχελμ Ζάουμπε έχει αλλάξει από κίρρωση του ήπατος σε οξύ κρανιακό τραύμα.
 -"Δεν χρειαζόταν να βιαστείς", μουρμουρίζει ο Φι2.
 -"Μπα, το 'θελα", γελά ο Μπίλυ, ακόμα στη γελοία νυχτικιά του νοσοκομείου. Είναι ακόμα όρθιος, αλλά γκρι κι άυλος. Βλέπει το πτώμα του στο πάτωμα ακόμα να αιμορραγεί. "Ε, τί λες να φύγουμε από 'δω";
     Ο Φι χαμογελά στον Μπίλυ.
 -"Εσύ θα πας εκεί".  του δείχνει το Παράθυρο.
     Ο Μπίλυ κοιτά έξω και βλέπει μιαν απέραντη κόκκινη έρημο. Στη μέση του πουθενά υπάρχει ένα γιγάντιο πλυντήριο. Γυρίζει στον Φι.
 -"Φίλε, έλεος. Ποιός το σκέφτηκε αυτό";
     Το χαμόγελο του Φι2 γίνεται ειρωνικό.
 -"Αιωνόβια σάψαλα".
...
  -"Λοιπόν, Φι2, πρέπει να πω ότι δεν το περίμενα αυτό από σένα. Όχι ότι δεν εγκρίνω. Απλώς δεν το περίμενα τόσο νωρίς. Πραγματικά πίστευα ότι στο τέλος το συμβούλιο θα με υποχρέωνε να προβώ σε... ίσως πρόωρες ενέργειες".
     Ο Φάου9 χαμογελά. Μάταια φυσικά γιατί οι επιθεωρητές δεν έχουν πρόσωπο, μόνο ανέκφραστα μάτια. Ο Φι2 εκτιμά την προσπάθεια.
 -"Ναι. Ούτε γω το περίμενα, για να είμαι ειλικρινής", λέει ο Φι2 και σταυρώνει τα πόδια.
 -"Έχω εδώ το έγγραφο παραίτησής σου. Επίσης νομίζω ότι θα χαρείς να μάθεις πως ο Μαλάχ σου χάρισε μερικά επιπλέον κουπόνια για τη πολυετή συνδρομή σου στην Υπηρεσία. Νομίζω πως στενοχωρήθηκε όταν έμαθε ότι θα φύγεις".
     Ο Φι2 καγχάζει στη σκέψη ότι θα λείψει στη μαύρη, ψηλή κουκουλοφόρα μορφή. Ο Μαλάχ Χαμαβέτ, ο προϊστάμενος όλων των πρακτόρων στο τμήμα θανάτου και μάλιστα προσωποποίηση της ίδιας της έννοιας, είναι φτιαγμένος από υπερβολικά σκληρό υλικό. Θα ζήσει. Κυριολεκτικά για πάντα. Μερικοί λένε ότι πρώτα θα αφανιστεί το σύμπαν και μετά ο Μαλάχ.
     Ο Φι2 περνά λίγη μαυρίλα πάνω από το χαρτί. Τώρα το όνομά του είναι γραμμένο. Επίσημα δεν είναι πράκτορας πια. Κοιτά το χέρι του που τώρα είναι γεμάτο αποχρώσεις άσπρου και μαύρου, χωρίς το μαύρο καπνό να τον κρύβει.
 -"Χα!", λέει ο Φι2. Είχε ξεχάσει ότι αυτό θα συνέβαινε.
     Ο Φάου9 σηκώνεται κι απλώνει το αόρατο χέρι του προς το μέρος του.
 -"Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα. Εκ μέρους της Υπηρεσίας σου εύχομαι ό,τι καλύτερο στην επόμενή σου ζωή".
 -"Ευχαριστώ".
     Ο πρώην πράκτορας ανταλλάσσει χειραψία με τον επιθεωρητή χαμογελώντας αχνά και βγαίνει από το γραφείο του.
     Η Δέλτα5 είναι ακριβώς απ' έξω.
     Για λίγο στέκονται άβολα στη σιωπή. Ο Φι2 προσέχει ότι τα άσπρα μάγουλά της είναι γεμάτα λεπτές μαύρες σκιές. Την έκανε να κλάψει.
 -"Ε...", προσπαθεί να ξεκινήσει τη συζήτηση ο Φι2.
     Αποτυγχάνει.
 -"Θα 'φευγες χωρίς να μου το πεις", λέει η Δέλτα5. Δεν είναι ερώτηση.
     Ο Φι2 μορφάζει λίγο.
 -"Δεν ήθελα..." Τον διακόπτει η ιπτάμενη αγκαλιά της.
 -"Είσαι ηλίθιος".
     Η φωνή της ακούγεται πνιχτή μέσα από την άυλη ουσία από την οποία είναι
φτιαγμένο το σώμα του Φι2 τώρα. Αναστενάζει και την αγκαλιάζει κι αυτός.
     Χωρίζονται και προχωρούν προς τη Πόρτα.
 -"Χαίρομαι για σένα", λέει η Δέλτα5 βραχνά χωρίς να τον κοιτάζει.
     Ούτε ο Φ2ι την κοιτάζει.
 -"Οκέι".
 -"Τί σου άλλαξε γνώμη";
 -"Ένας πελάτης".
     Τα μάτια του στρέφονται στο πάτωμα.
     Ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι τα βήματά τους.
 -"Το βρήκες".
     Δεν είναι ερώτηση.
 -"Ναι", απαντά ο Φι2.
 -"Λοιπόν";
     Έχουν φτάσει στην Πόρτα.
     Σταματάνε.
 -"Φαντάζομαι πως ο καλύτερος τρόπος να το εκφράσω είναι... ότι το νόημα της ζωής είναι να ψάχνεις το νόημα της ζωής".
     Για μια στιγμή η Δέλτα5 μένει να τον κοιτά άναυδη. Ύστερα ένα υστερικό γέλιο ξεφεύγει από τα χείλη της. Τον αγκαλιάζει μια τελευταία φορά κι ο Φι2 βγαίνει από το κτίριο της Υπηρεσίας.
     Το πλυντήριο είναι εκεί και τον περιμένει.
     Ο Φι2 διαβάζει τη κιτς φωτεινή επιγραφή πάνω από το πλυντήριο. Γελά καθώς μπαίνει μέσα.
     Η επιγραφή λέει:

               Εκ μέρους της Υπηρεσίας, σας ευχόμαστε
                   ό,τι καλύτερο στην επόμενη ζωή σας

                                     Τ Ε Λ Ο Σ 

         Λυκειακές Τάξεις Καλλιτεχνικού Γυμνασίου Γέρακα
                                   βραβευμένο διήγημα!