Η Ελιά Με Την ελένη

Την ομορφάδα της Ελιάς μου θα υμνήσω
 και θα σας πω μ' ένα ρυθμό τραγουδιστό,
 πως έτυχε μαθές να τη γνωρίσω
 και την ελένη της ευτύς να λιμπιστώ!

 Ήταν λοιπόν μια Ελιά πολύ τσαχπίνα,
 που 'χε κοτζάμ ελένη στο μερί
 κι όταν τη ρώτησα που βρήκε τέτοια φίνα,
 μου είπε πως γεννήθηκε μ' αυτή!

 Ήταν η Ελιά μου μια μελαχρινούλα,
 που έβαζε κι άγιο σε πειρασμό,
 να της φιλήσει την ελένη τη μικρούλα
 που 'χε στο φιλντισένιο της λαιμό!

 Προσπάθησα κι εγώ μα ...ωιμένα,
 -του κάκου- δε με άφηνε ποσώς.
 Μου 'λεγε πως δεν ήτανε για μένα,
 η ελενίτσα της και τη φυλούσε πως και πως!

 -Να μη σας τα πολυλογώ- κάποια φορά
 της κλέβω δυό φιλιά στα μουλωχτά,
 μα μου 'σκασε δύο χαστούκια ηχηρά
 και υποφέρω από τότε -αλί- φριχτά!

 Αυτή 'ναι η Ελιά με την ελένη
 που δε μπορώ να τη φιλήσω, δυστυχώς,
 έτσι σε μένα άλλο τίποτε δε μένει,
 παρά σε στίχους να τα γράψω, ο φτωχός!

            Ο ...Συναχώμενος

Σκουφί στο κεφάλι, βαθιά σφηνωμένο.
Κασκόλ τυλιγμένο σφιχτά, στο λαιμό.
Στο δεξί το ρουθούνι, μπαμπάκι χωμένο
κι ο βήχας -οργίλος- του φέρνει πνιγμό!

Υποφέρει ο δόλιος, φταρνίζετ' αβέρτα
κι η μύτη του τρέχει ποτάμια νερό,
στο σώμα του, ρίγη, περίσσια κουβέρτα.
Με κόκκινα μάτια, βλαστημά το καιρό!

Βήχει και κλάνει, τη μύτη σκουπίζει,
βλαστημά και ριγάει και βγάζ' ουρλιαχτό.
Κουκουλώνεται όλος, τη τύχη του βρίζει
και σαν ησυχάζει... "Αψού" τρανταχτό!

   Αλύχτισμα Μέσα Στη Νύχτα

Απ' της ψυχής σου το χειμώνα
με τρατάρεις παγετώνα
κι εγώ ηφαίστειο αναμένο
στο γυρνώ πίσω ...βρασμένο!

Στο δίνω γραμμένο σε πάπυρο
πως θα σ' αγαπάω επ' άπειρο.
Αχ το δάκρυ σ' άγγελέ μου
παγάκι πέφτει στο φραπέ μου! (Ρεφραίν)

Στο παγόβουνο τρακάρω,
της καρδιάς σου και ...μπατάρω.
Μα αντί να ημερεύει
το καμίνι μου, θεριεύει!

Γιαννιώτικο Αλισβερίσι

Τα Γιάννινα στενάξανε
για σένανε Χριστίνα
κι όλοι εβγήκαν στα βουνά
κρατώντας καραμπίνα.

Αρχαιολόγοι άφησαν
στην άκρη τους κασμάδες
και σένανε Χριστίνα μου
κάνουνε τεμενάδες!

Αν ζούσε ο Ηρόδοτος,
εσένα θα υμνούσε.
Ο Σόλωνας τους Νόμους του
ευτύς θα παρατούσε!

Στης Χριστίνας τα ποδάρια,
με απόγνωση τρελλή,
πέφτουνε τα παληκάρια,
να της κλέψουν το φιλί!
Μα αυτή τα αγνοεί
κι επάνω τους πατεί!
Αχ υπάρχει Θεία Δίκη,
κάποιος θα γευτεί τη νίκη! (Ρεφραίν)

Ποιός θα είναι ο κριτής
για τα δικά σου κρίματα,
που όλους τους ξαπόστειλες
τρόφιμους σε ιδρύματα;

Όμως εγώ τη γλύτωσα,
απ' τους στυγνούς σου θύλακες,
γιατί, όπως λέει το ρητό:
"Έχουνε γνώση οι φύλακες"!

     Έλος Έλεος

Επιτέλους ένα τέλος
κι όχι πέντε στη Πεντέλη
που 'χε κι αυτή ένα τέλος
κι υποσχόταν πέντε τέλη.
Αν κατέβαλλες το τέλος
τηνε πάτησες εν τέλει
αν και όλους μας στο τέλος
μας τσακίζουνε τα τέλη.
-Τα πληρώνει ως κι ο Λέλος
που πουλάει το παστέλι-!
Να 'μουν ο Γουλιέλμος Τέλλος
με τα τρομερά τα βέλη,
θα 'βγαζα το ένα βέλος
και θα τέντωνα το τέλι,
να ξεκλήριζα ευγέλως
των αρπάγων την αγέλη!
Θα γινόμουν έτσι μέλος
και θαμών μες στο Καστέλι!

   Επεξηγηματικώς

Η κατάρα των ερώτων,
έπεων είναι φτερώτων
και λυγμών αφανερώτων;
Απορεί ο ερώτων!

Δε θέλω λαγηνός το λάγνο πήδημα.
Μισό λεπτάκι μόνο τι να κάνει;
'Ασε που πιάνουν πάνω από τρίδυμα.
Λίγη νεροχελώνα εμέ μου φτάνει!

Αν πετάξουν το φτερό των,
θε να χάσουν τον καιρό των
κι ο βωμός στο ιερό των,
μία τρύπα στο νερό των!