Λυσιστράτη

   Μετάφραση-Σημειώσεις: Πολύβιος Δημητρακόπουλος (Pol Arcas)

                   1.) ΠΡΟΛΟΓΟΣ (1-253)

(η σκηνή παριστά οδόν, εφ' ης βλέπει η οικία της Λυσιστράτης. - 'Aποψις της Ακροπόλεως. - Η Λυσιστράτη ίσταται παρά την θύραν της οικίας της.)

Λυσιστράτη

         M' αν τις έκάλεσε κανείς κι από τα σπίτια φύγανε
         και ή στου Βάκχου το ναό, ή στου Πανός επήγανε,
         ή στη Γεννετυλίδα μας ή και στην Κωλιάδα,
         απ' τα πολλά τα τύμπανα πού θάνε στην αράδα,
         δεν θα μπορούσε βέβαια γυναίκα να περάση.
         Κι όμως καμμιά δεν φάνηκε στο σπίτι μου να φθάση,
         έξω από τη γειτόνισσα πού έρχεται τρεχάτη.
         Την Καλονίκη χαιρετώ.

Καλονίκη:                                   Κι εγώ τη Λυσιστράτη.
(δίδουν τάς χείρας)
         Το μάτι μου σε ταραχή και σκυθρωπή σε βλέπει
         να γίνονται τα φρύδια σου σα τόξα, δεν σου πρέπει,
         παιδί μου.
Λυσ:                 Καλονίκη μου, μες στη καρδιά μου καίει
         για της γυναίκες μια φωτιά, πού κάθε άντρας λέει
         πώς είμαστ' όλες πονηρές και τούτο με λυπεί.
Καλ:  Μα το Θεό! δεν είμαστε;
Λυσ:                                      Μα είχαμεν ειπή
         εδώ να μαζευθούμε,
         κι όλες για μιαν υπόθεσι σπουδαία να σκεφθούμε
         μα να τες που δεν έρχονται, το ρίξαν στο κοιμήσι.
Καλ:  Θα 'ρθούν. Δεν είνε εύκολο πολύ νά ξεκινήση
         γυναίκ' από το σπίτι της, η μία θα φροντίση
         και για το νοικοκύρη της, εκείνη θα ξυπνήση
         το δούλο της ή το μωρό η άλλη θα κοιμίση,
         τούτη θα λούση το παιδί κι αυτή θα το ταΐση.
Λυσ: Εδώ υπάρχει κάτι
         πιό σπουδαιότερ' απ' αυτά.
Καλ:                                         Τί τρέχει, Λυσιστράτη;
         που τις γυναίκες κάλεσες να 'ρθούνε δίχως άλλο;
         Ποιό πράγμα είνε, φίλη μου και πόσο;
Λυσ:                                                       Α, μεγάλο.
Καλ:  Μπα! μήπως είνε και χονδρόν;
Λυσ:                                     Μα το Θεό, χονδρόν.
Καλ:  Καί τότε πώς δεν ήλθαμε;
Λυσ:                                    Δεν είνε των ανδρών.
         αυτό πού ξέρεις, τότε πιά θα φθάναμε τρεχάλα
                                             μα είνε πράματ' άλλα,
         πού τα εξέτασα καλά μονάχη 'μπρός και πίσω,
         κι αγρύπνησα πολλές νυχτιές, για να τα συζητήσω.
Καλ: 'Αμ' τότε θάνε πράματα πολύ λεπτά επίσης,
         για να μπόρεσης εύκολα να τα στριφογυρίσης.
Λυσ: Τόσο λεπτά, πού η Ελλάς μπορεί σ' αυτόν το χρόνο,
         τη σωτηρία της να βρή με της γυναίκες μόνο.
Καλ:  Με της γυναίκες; 'Ελα δα! θα 'ταν μεγάλο θάμα,
         να στέκ' ή σωτηρία της σε τόσο λίγο πράμα.
Λυσ: Για το καλό της πόλεως ό,τι θα ειπώ, αν γίνη,
         από Πελοποννήσιο ρουθούνι δεν θα μείνη,
Καλ:  Μα το θεό, καλήτερα να λείψουνε κι' αυτοί.
Λυσ: Καί τότε θα καταστραφούν και όλ' οι Βοιωτοί,
Καλ:  Αλλά να μη καταστραφούν και όλοι στην εντέλεια
         της Κωπαΐδος μοναχά εξαίρεσε τα χέλια.
Λυσ: Για την Αθήνα δε ποτέ στο νου μου δεν θα βάλω
         τέτοιο κακό μεγάλο.
         μα τούτο από μόνο του τίποτε δεν σημαίνει,
         μπορείς να νοιώσης μόνη σου πως πάει κι αυτή χαμένη.
         Αν όμως μαζευθούν εδώ στο σπίτι μου πλησίον
         τα θηλυκά των Βοιωτών και Πελοποννησίων,
         και όλες σύμφωνες ημείς τα χεριά μας αν δώσουμε,
         έ τότε την Ελλάδα μας αφεύκτως θα την σώσουμε.
Καλ:  Μα η γυναίκες πώς μπορούν κάτι καλόν να κάνουνε,
         και κάποια φρόνιμη δουλειά, πού κάθονται και βάνουνε
         στο σπίτι τους φτιασίδια
         και κίτρινα φορέματα και χίλια δυο στολίδια,
         πού βάνουν και κυμβερικά φουστάνια δίχως ζώνη
         και παντουφλάκια ελαφρά;
Λυσ:                                        Αυτά θα γίνουν μόνη
         αιτία, πού θα βρή σε μάς η πόλις τον σωτήρα,
         τα κίτρινα φορέματα, οι στολισμοί, τα μύρα,
         τα διάφανα πουκάμισα κι αυτό το παντουφλάκι
Καλ:  Καί με ποιόν τρόπο;
Λυσ:                              Πού θα ιδής και μόνη, σε λιγάκι.
          να μη βρεθή αρσενικός, που δόρυ να σήκωση,
          και άλλον να σκοτώση.
Καλ:   'Αν ή γυναίκα, όπως λες, το θαύμ' αυτό θα κάνη,
          μα της Θεές, βάφω κι εγώ, κίτρινο το φουστάνι.
Λυσ:  Ούτε ασπίδα πια κανείς να πιάση θα μπόρεση...
Καλ:   Θα βάλω και κυμβερικό φουστάνι δίχως μέση...
Λυσ:  Και ούτε μαχαιράκι...
Καλ:                             Θα βάλω παντουφλάκι...
Λυσ:  Δεν έπρεπε λοιπόν αυτές να ήν' εδώ παρούσες ;
Καλ:   Τί λες ! πού έπρεπε φτερά να κάνουν οι βρωμούσες !
Λυσ:  Μα Αθηναίες είν' κι αυτές, όπως καθένας βλέπει,
          πού πάντα φτιάνουν κάθε τι την ώρα που δεν πρέπει,
          Καί δεν εφάνηκε καμμιά να φθάση στην Αθήνα,
          ούτ' από τις θαλασσινές, ούτ' απ' τη Σαλαμίνα.
Καλ:   Μα ξέρω πώς πρωί-πρωί στα τρεχαντήρια μπήκανε
          και στη στεριά διαβήκανε.
Λυσ:  Καί όμως ελογάριαζα πως πιο μπροστά θα φθάσουν
          των Αχαρνών τα θηλυκά, μα νά, θα μας το σκάσουν.
Καλ:   'Αλλα η Θεαγέναινα, για νάρθη εδώ τρεχάτη,
          πήγε και συμβουλεύθηκε τη νύχτα την Εκάτη.
          Μα να που φθάνουν μερικές...
Λυσ:                                 να κι άλλες που κινάνε.                         
Καλ:   Ου, ου ! κι αυτές ποιες νάνε;
Λυσ:  Α, είν' άπ' τον Ανάγυρο, όλα τούτα τα πλήθη.
Καλ:   Θαρρώ πώς ο Ανάγυρος στ' αλήθεια εκινήθη.
        (εισέρχονται Μυρρίνη, Λαμπιτώ και πολλαί γυναίκες)
Μυρ:  Μήπως και στο συνέδριο, πού θέλησες να γίνη,
          οι τελευταίες φθάσαμε; Για δεν μιλάς;
Λυσ:                                              Μυρρίνη,
          βέβαια το εγκώμιο δεν θα σου πλέξω τώρα,
          πού για σπουδαία πρόκειται και μούρθες τέτοιαν ώρα.
Μυρ:  Εγύρευα τη ζώνη μου
          μέσ' στο σκοτάδι μόνη μου.
          Μ' αν ήνε τόσο σοβαρό, πού λες, το πράμα κείνο,
          πες το σ' εμάς πού ήλθαμε.
Λυσ:                                            Αλλά θα περιμείνω
          και της γυναίκες, πού θα ρθούν για την αυτήν αιτία,
          από την Πελοπόννησο κι' από τη Βοιωτία.
Μυρ:  Α, μάλιστα όσο γι' αυτό...
          Να πούρχεται κ' ή Λαμπιτώ.
                (εισέρχεται η Λαμπιτώ)
Λυσ:  Καλώς τη τη Σπαρτιάτισσα τη Λαμπιτώ! τί χρώμα!
          πώχεις, γλυκειά μου! τί γερό και σιδερένιο σώμα!
          τί ωμορφιά! πού φαίνεται και λάμπει κι εδώ πέρα!
          Καί ταύρο θα μπορούσες συ να πνίξης καμμιά μέρα!
Λαμ:  Μα τους Θεούς, είνε γερό αυτό το σώμα όλο μου.
          γυμνάζομαι ως που χτυπούν οι φτέρνες μου στο κώλο μου.
Λυσ:  (ψηλαφούσα τα στήθη της Λαμπιτούς) Στάσου λιγάκι, στάσου...
          Καί τί ωραία πούν' αυτά, φιλτάτη, τα βυζιά σου.
Λαμ:  Σας βλέπω πού ξαμώνετε τα χέρια να με ψάξετε,
          λες κι είμαι κάποιο σφάγιο και ήρθα να με σφάξετε,
Λυσ:  Καί η κοπέλλα από δω ποιά είνε;
Λαμ:                                                   Μα τον Δία,
          είνε κι αυτή αρχόντισσα από τη Βοιωτία,
          πού έρχεται για λόγου σας.
Λυσ:                                          Λοιπόν είμαι βεβαία,
          ότι χωράφι εκλεκτό θάχης κι εσύ, Θηβαία.
Καλ:   (θωπεύουσα την Θηβαία) Εγώ νομίζω μάλιστα πώς τούτο το καϋμένο,
          θα τό 'χη το χωράφι του και καλλιεργημένο.
Λυσ:  Καί το κορίτσι από δω ποιο είνε;
Λαμ:                                                   Μα τον Δία
          είνε μια κόρη ώμορφη από την Κορινθία.
Λυσ:  Σαν είν' από την Κόρινθο, θάνε πολύ καλή,
          και μάλιστα μου φαίνεται και λίγο παρδαλή.
Λαμ:  Ποιος έκαμε να 'ρθή εδώ ν' αράξη τούτος όλος
                                           των γυναικών ο στόλος ;
Λυσ:  Εγώ.
Λαμ:           Για μίλησε λοιπόν με λόγια μετρημένα,
                                              τί θέλεις από μένα;
Μυρ:                                   Πες μας λοιπόν, καϋμένη!
Καλ:   Ναί, λέγε μας, τί τάχατε σπουδαίο σου συμβαίνει;
Λυσ:  Αμέσως τώρα θα το πω, μα θα ρωτήσω πρώτα,
          και θ' απαντήσετε κι εσείς.
Μυρ:                                         Ό,τι κι αν θέλης ρώτα.
Λυσ:  Σείς δεν επιθυμήσατε, μονάχες νύχτα-μέρα,
          να έχετε των τέκνων σας κοντά σας τον πατέρα,
          πού λείπει για τον πόλεμο; γιατί καλά το ξέρω,
          πώς έφυγαν οι άνδρες σας.
Καλ:                                           Α! το δικό μου γέρο
          στη Θράκη μου τον στείλανε, καϋμένη, να φυλάττη
                                                 τον στρατηγόν Ευκράτη!
Γν. Α':                                           Καί το δικό μου φίλο
          μήνες εφτά σωστούς-σωστούς τον έχουνε στην Πύλο.
Λαμ:  Καί ο δικός μου βιαστικός καμμιά φορά αν έβγη
          από τις τάξεις, μου ρχεται και δός του ξαναφεύγει.
Λυσ:                                         Καλέ τί λες; Από γαμιά
                                               δεν έχει μείνη σπίθα μιά.
          Αφ' ότου οι Μιλήσιοι μας έχουνε προδώση,
          κι εκόψαμε τη σχέσι τους, δεν είδα ούτε τόση
          μιαν οχταδάκτυλη ψωλή από πετσί φτιασμένη,
          για πέτσινη παρηγοριά τουλάχιστο να μένη.
          Θέλετε σείς λοιπόν μ' εμέ, αν τύχη κι εύρω τρόπο,
          να παύσουμε τον πόλεμο που ρήμαξε τον τόπο;
Μυρ:  Μα τις Θεές, αν ήτανε ανάγκη να πουλήσω
          και το πανωφοράκι μου κι αυτό θα το θελήσω
          και θα το πιω αυθημερόν.
Καλ:                                     Κι εγώ τί να σας πω;
          και αν μου ήταν δυνατόν σα σφήκα να κοπώ
          στα δυό, τόνα κομμάτι μου θα το παραχωρούσα.
Λαμ:  Στού Ταϋγέτου την κορφή ν' ανέβω θα μπορούσα
          κι εγώ, αρκεί να ήξευρα μ' αυτό πώς η ειρήνη
                                            μπορούσε και να γίνη.
Λυσ:  Να σας το κρύψω δεν μπορώ κι ακούστε τί θα φτιάσουμε,
          αν θέλετε, γυναίκες μου, τούς άνδρες ν' αναγκάσουμε
                                               να κάμουν την ειρήνη,
          η κάθε μια στον άνδρα της να παύση να το δίνη.
Καλ:   Και πώς; για λέγε.
Λυσ:  Έ λοιπόν τί λέτε; Τους το φτιάνουμε;
Καλ:                  Κι αν πρέπη να πεθάνουμε,
                                           να γίνη αυτό πού λες.
Λυσ:  Λοιπόν ν' αποκηρύξουμε της ανδρικές ψωλές.
(αι γυναίκες δεικνύουν δυσαρέσκειαν, άλλαι κλαίουν κι άλλαι διατίθενται να φύγουν.)
          Εσείς για πού το βάλατε; Κι εσείς για που το στρίψατε ;
          Τί στραβομουτσουνιάσατε; Τα μούτρα τί τα κρύψατε;
          Τί άλλαξε το χρώμα σας κι αρχίσατε να κλαίτε;
          Αρνείσθε; Ή το κάνετε; Τί σκέπτεσθε; δεν λέτε;
Μυρ:                                Αρνούμαι, δεν με μέλει.                         
           Α μπά! Μπορεί ο πόλεμος να γίνετ' όσο θέλει.
Λυσ:   (στη Καλονίκη) Αυτά λοιπόν περίμενα, βρε σφήκα, να μας πής;
           Δεν ήσουν συ πού έλεγες στα δύο να κοπής;
Καλ:   'Αλλαξε λόγια, άλλαξε! και στη φωτιάν απάνω
           να περπατήσω αν αγαπάς κι αυτό, πού λες, το προτιμώ,
                                               παρά της πούτσας τον καϋμό,
           γιατί δεν ξεύρω σαν κι αυτή τί άλλο θ' αποκτήσω.
Λυσ:   (στη Μυρρίνη) Κι εσύ τι λές;
Μυρ:                                             Μα τη ...φωτιά κι εγώ θα προτιμήσω.
Λυσ:  Ώ γένος ξεκωλιάρικο! Δικαίως, μα τον Δία,
          λένε πώς βγαίνει από μας η κάθε τραγωδία.
          Δεν ξέρουμ' άλλο τίποτα κι εμείς μικραί- μεγάλαι,
          παρά ξεροκουνήματα και δόςτου μπάσε-βγάλε!
          Μα κι αν η Σπαρτιάτισσα στο κόμμα μου θα μείνη,
          μπορεί να κατορθώσουμε η δυό μας την ειρήνη.
          Δος μου λοιπόν την ψήφο σου.
Λαμ:                                                Είνε κακό πολύ,
          απ' της γυναίκας το πλευρό να λείπη κι η ψωλή
                                                και μόνη να κοιμάται.
           Μα η ειρήνη μ' όλ' αυτά θαρρώ πως προτιμάται.
Λυσ:                                         Εύγε σου, φιλενάδα!
           είσαι γυναίκα πειό σωστή απ' όλες στήν Ελλάδα.
Καλ:   Θαρρείς πώς αν απέχουμε κι απ' τη δουλειάν εκείνη,
           για τούτον,-ό μη γένοιτο!- θα κάμουν την είρήνη;
Λυσ:   Μα τις Θεές, είν' αρκετό. Αν κάτσουμε κλεισμένες
           μέσα στα σπίτια μας ημείς, καλοφτιασιδωμένες,
           και στα πουκαμισάκια μας αυτά τ' αμοργινά,
           αφήσουμε τα σώματα να φαίνωνται γυμνά
           και το κουρέψουμε κι αυτό,οι άνδρες θα λυσσάξουν
           απ' την επιθυμία τους να 'ρθουν να μας τη σάξουν
           κι όταν θα ιδούν η κάθε μια ότι γι' αυτούς δεν τόχει,
           τότε να ιδής τον πόλεμο τον παύουνε, ή όχι;
Λαμ:  Το ίδιο κι ο Μενέλαος, σαν είδε την Ελένη
                                     στα στήθη γυμνωμένη
                                           και είδε το βυζί της,
          επέταξε το ξίφος του κι εκόλλησε μαζύ της.
Καλ:   Για στάσου τώρα, βρε κουτή:
          κι αν μας αφήσουνε κι αυτοί;
          έ, τότε τί γινόμαστε;
Λυσ:  όπως λέει κι ο Φερεκράτης, θα γδέρνουμε γδαρμένη σκύλλα
Καλ:   Αυτές οι απομίμησες, -αχ- είναι αηδία.
          Κι αν μας πιάσουν και μας τραβήξουν με βία στο δωμάτιο;
Λυσ:  Να πιαστείς απ' την πόρτα.
Καλ:   Κι αν μας χτυπήσουν;
Λυσ:  Τότε θα τους κάτσουμε αλλά κακήν κακώς.
          Δεν τους κάνει κέφι με το ζόρι.
          κι αν η γυναίκα δεν δεχθή τα δόντια της να δείξη,
          ο άντρας δεν ευφραίνεται.
Καλ:  Έ τότε το δεχόμεθα, σαν εύκολο σας φαίνεται.
Λαμ:  Όσο για μας, θα πείσουμε τους άντρες μας να γίνη
                                                          ειλικρινής ειρήνη
          αλλά αυτός ο παλαβός λαός των Αθηναίων,
          πώς θα πεισθή τον πόλεμο να μη γυρεύη πλέον;
Λυσ:                                      Για τούτο μη σε μέλη,
          κι εμείς τον καταφέρνουμε να μη τον ξαναθέλη.
Λαμ:  Για την ειρήνη ο λαός δέν κάνει ούτε βήμα,
          ενόσω πλοία έχετε κι αμέτρητο το χρήμα,
          απάνω στην Ακρόπολι.
Λυσ:                                         Εφρόντισα για τούτο,
          θα κυριεύσουμε κι αυτή και όλον της τον πλούτο,
          θα πάν' εμπρός οι πιο γρηές, κατά τη συμφωνία,
          και τάχα με την πρόφαση νά κάνουνε θυσία
          θα πιάσουν την Ακρόπολι, ώς που να μαζευθούμε
          κι ημείς και τι θά κάνουμε εδώ να συσκεφθούμε.
Λαμ:  Όλα καλά όσα μας λες.
Λυσ:                                   Έ, Λαμπιτώ και τώρα
           γιατί δέν ορκιζόμαστε, μα χάνουμε την ώρα,
           κι έτσι τη συμφωνία μας ποτέ να μη χαλάσουμε;
Λαμ:  Πες μας λοιπόν του λόγου σου τον όρκο πού θα πιάσουμε.
          Αλήθεια, πούν' η δούλα μου;-Έ, πού κυττάζεις;
          Βάλε συ την ασπίδ' ανάποδα, και τα εντόσθια βγάλε.
          του θύματος, να κάνουμε τον όρκο.
Καλ:                                                       Λυσιστράτη,
          ποιόν όρκο τάχα θα μας πής να κάνουμε, φιλτάτη;
Λυσ:  Ποιόν όρκο; Καί ο ποιητής Αισχύλος τόχει πή,
          απάνω στην ασπίδα μας το θύμα θα κοπή.
Καλ:   Όχι, δεν είνε δυνατόν, όρκος για την ειρήνη
          σε μια ασπίδα δηλαδή πολεμική να γίνη.
Λυσ:  Καί πώς θα ορκισθούμε;
Καλ:   Έν άλογο θα βρούμε
          άσπρο, και τα εντόσθια η δούλα να του βγάλη.
Λυσ:  Πού να το βρούμε τ' άλογο το άσπρο τώρα πάλι;
Καλ:   Καί πώς λοιπόν η κάθε μια τον όρκο της θα κάνη;
Λυσ:  Θα σου το πω. Να πάρουμε κατάμαυρη λεκάνη,
                                                ανάποδα τη βάζουμε
          κι ένα σταμνί από κρασί της Θάσου θυσιάζουμε,
                                     κι όρκο σ' αυτό θα δώσουμε
(εμφαντικώς)
                                       πώς δεν θα το νερώσουμε!
Λαμ:                         Ωχ, ωχ! τον όρκο σου αυτόν
          κι επαίνους να του ψάλουμε δεν είνε δυνατόν.
Λυσ:  Λοιπόν ας τρέξη μέσα μια ένα σταμνί να φέρη
          και μια λεκάνη.
(εισέρχεται μία Γυνή και εξέρχεται φέρουσα λήκυθον και κύλικα.)
Καλ:                         Τί σταμνί, όπου δεν έχει ταίρι!
(λαμβάνει την λήκυθον)                         
          Τί γλύκα πού θα αισθανθή αυτή πού θα την πιάση
                                          και, κλούκ. θα την αδειάση.
Λυσ:  'Αφησε κάτω το σταμνί και πιάσ' εδώ μπροστά μου!
    (η Καλονίκη θέτει την χείρα επί της Λυσιστράτης καταλλήλως)
Λυσ:  (επισήμως)                         Πειθώ! Βασίλισσα μου!
           κι εσύ, ώ στάμνα του γλεντιού! δέξου την ικεσία
           των γυναικών με εύνοια, και τούτη τη θυσία.
                  (χύνει εις την λεκάνην οίνον)
Καλ:  Τί αίμα κατακόκκινο! για ιδές πως λαμπυρίζει;
Λαμ:  Αλήθεια, μα τον Κάστορα, και τί γλυκά μυρίζει!
Μυρ:  Αφήστε με, γυναίκες μου, πρώτη να μπω στη μέση
          να ορκισθώ!
Καλ:                       Όχι ποτέ, ο κλήρος σου πρίν πέση.
Λυσ:  Έ, Λαμπιτώ! στη στάμνα μας απλώσετε το χέρι,
          κι ας έβγη μια για όλες σας τον όρκο να προφέρη,
          όπως εγώ θα τον ειπώ κι εσείς θά ορκισθήτε
          τον όρκο πού θα δώσουμε πώς δεν θα παραβήτε.
(υπαγορεύει τον όρκον)
          Δεν θα βρεθή ούτε γαμιάς, ούτε κι ο άντρας μου έστω...
Καλ:   Δεν θα βρεθή ούτε γαμιάς, ούτε κι ο άνδρας μου έστω...
Λυσ:  ...πού καυλωμένος θα μου 'ρθεί μές στο κρεββάτι...
(η Καλονίκη διστάζει. Η Λυσιστράτη επιτακτικώς)        Πες το!
Καλ:   ...πού καυλωμένος θα μου 'ρθεί απάνω στο κρεββάτι...
(μετά τρόμου)
          Μου κόπηκαν τα γόνατα, καϋμένη Λυσιστράτη!
Λυσ:  ...Καί μές στο σπίτι θα περνώ χωρίς αντρός παιγνίδια...
Καλ:   ...Καί μές στο σπίτι θα περνώ χωρίς αντρός παιγνίδια...
Λυσ:  ...Με κίτρινα φορέματα και χίλια δυό στολίδια...
Καλ:   ...Με κίτρινα φορέματα και χίλια δυό στολίδια...
Λυσ:  ...Πού να λυσσάξη ο άνδρας μου να κοιμηθή μαζύ μου...
Καλ:   ...Πού να λυσσάξη ο άνδρας μου να κοιμηθή μαζύ μου...
Λυσ:  ...Μα δεν θα τον δεχθώ ποτέ και με τη θέλησί μου...
Καλ:   ...Μα δεν θα τον δεχθώ ποτέ και με τη θέλησί μου...
Λυσ:  ...Κι αν θέλη και με το στανιό εκείνος να με πιάνη...
Καλ:   ...Κι αν θέλη και με το στανιό εκείνος να με πιάνη...
Λυσ:  ...Όσο μπορώ χειρότερα θ' αφίνω να την κάνη.
Καλ:   ...Όσο μπορώ χειρότερα θ' άφίνω να την κάνη.
Λυσ:  ...Της Περσικές παντούφλες μου μέρες, βδομάδες, μήνες,
          προς το ταβάνι δεν θα ιδή ποτέ του σηκωμένες...
Καλ:   ... Της Περσικές παντούφλες μου εκείνες,
          προς το ταβάνι δεν θα ιδή ποτέ του σηκωμένες...
Λυσ:  ...Ούτε θα τουρλωθώ ποτέ, καθώς οι λιονταρίνες
          πού είν' απάνω στου τυριού τους τρίφτες σκαλισμένες...
Καλ:   ...Ούτε θα τουρλωθώ ποτέ, καθώς οι λιονταρίνες,
          πού είν' απάνω στου τυριού τους τρίφτες σκαλισμένες...
Λυσ:  ...Πίν' απ' το κρασί αυτό
          και τον όρκο τον κρατώ... (πίνει)
Καλ:  (παρατηρούσα τη Λυσιστράτη πίνουσα) ...Πίν' απ' το κρασί αυτό 
                                                                 και τον όρκο τον κρατώ...
Λυσ:  ...Και στον όρκ' όποια δεν μείνη
          το κρασί νερό να γίνη.
Καλ:   ...Και στον όρκ' όποια δεν μείνη
          το κρασί νερό να γίνη.
Λυσ:  (προς τας λοιπάς) Ορκίζεσθε λοιπόν κι εσεις για όλα;
Μυρ:                                                              Μα τον Δία!
Λυσ:  Φέρε λοιπόν να πιω εγώ, ν' αρχίσω τη θυσία.
(λαμβάνει την λήκυθον και ετοιμάζεται να πίη)
Καλ:  Έ, έ, που πας, φιλτάτη μου; θέλω μερίδα ίση.
          ά, πρέπει η φιλία μας από δω δα ν' αρχίση.
(ακούεται θόρυβος μακρόθεν. Η Λυσιστράτη- αφίνει τη λήκυθον, ενώ η Καλονίκη σπεύδει, την λαμβάνει και πίνει.)
Λαμ:  Καλέ, ακούσατε φωνές, γυναίκες μου και θρήνο;
Λυσ:  (παρατηρούσα εκ του παραθύρου) Ησύχασ', είν' εκείνο
          πού είχα πή προτήτερα οι πιο γρηές εφθάσανε,
          κι επήγαν στην Ακρόπολι και το ναό επιάσανε.
          Συ, Λαμπιτώ, τράβα λοιπόν στη Σπάρτη να φροντίσης
          όσα εσυμφωνήσαμε να πραγματοποίησης,
          τις άλλες δε Λακώνισσες ομήρους θα κρατήσουμε,
          ημείς δε στην Ακρόπολι και τις λοιπές θα κλείσουμε
                                                 κι εκεί θ' αμπαρωθούμε.
Καλ:                                          Καλά για να σου πούμε:
                                           Κι οι άνδρες απ' την πόλι
          αν έλθουν εναντίον μας και εκστρατεύσουν όλοι;
Λυσ:  Λίγο με μέλει πειά γι' αυτούς, φωτιά δεν θάχουν τόση
          ούτε φοβέρες αρκετές, ώστε να κατορθώση
          η βία, τόσο εύκολα της πόρτες μας ν' ανοίξουν,
                                                εάν δεν αποδείξουν,
          ότι τους όρους τους λαμπρούς, που η γυναίκες θέσανε,
                                                       αυτοί τους εκτελέσανε.
Καλ:  Μα τη Θεά! και βέβαια κι αν δεν τα βρούνε σκούρα,
         δειλή να ειπούν την κάθε μια και παληοπατσαβούρα!
(Απέρχονται πάσαι, ενώ η Καλονίκη φεύγουσα τελευταία κενώνει ταυτοχρόνως το υπόλοιπον της ληκύθου.)

                                               ΑΥΛΑΙΑ

2). ΠΑΡΟΔΟΣ (254-349) & ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ (350-386)
 
      (η σκηνή παριστά την προς τα Προπύλαια πλευράν της Ακροπόλεως, άνωθεν της οποίας φαίνονται τα τείχη. Εισέρχεται ο χορός των Γερόντων, κρατούντων επ' ώμου κλάδους ξηρούς δένδρων κι ανερχομένων το ύψωμα μετά κόπου. Ο κορυφαίος του Χορού κρατεί πύραυνον εις τάς χείρας μ' άνθρακας ανημμένους.)

Χορός Γερόντων:
           Τράβα, Δράκη, εμπρός με θάρρος,
           κι αν τον ωμό σου τσακίζη της χλωρής ελιάς το βάρος,
           συφορές ο βίος έχει πού κανείς δεν της παντέχει.
           Ώ Στρυμόδωρε! ποιος τάχα ήθελε στο νου του βάλη,
           πώς θ' ακούση της γυναίκες, -πούνε συφορά μεγάλη
           του σπιτιού καί φανερή,
           και της βόσκουμε οι μωροί-,
           την Ακρόπολι να πιάσουν και το άγαλμα ν' αρπάξουν
           της Θεάς καί με ταμπάρια τα προπύλαια να φράξουν;
           Πάμε γρήγορα απάνω, ώ Φιλούργε, ν' ανεβούμε,
           και να βάλουμ' ένα γύρω όλα τούτα πού κρατούμε,
           τα κλαδιά απ' την εληά,
           κι όσες θέλησαν να φτειάσουν τούτη τη βρωμοδουλεια,
           μια φωτιά ν' ανάψουμ' όλοι, σύμφωνοι καί με μια γνώμη,
           και με τούτα μας τα χέρια να της κάψουμεν ακόμη,
           καί του Λύκωνος πειό πρώτη τη γυναίκα. Όσο 'ζώ, 
           μα τη Δήμητρα! δέν πρέπει να με πάρουν για χαζό.
           Ούτ' αυτός ο Κλεομένης που την είχε καταλάβη,
           εφυγ' από τούτην δίχως καί κακή ποινή να λάβη,
           αλλά μολονότι Λάκων, παλληκάρι στην εντέλεια,
           βγήκε καί με δίχως όπλα καί με φόρεμα κουρέλια,
           λερωμένος καί βρωμιάρης κι έξη χρόνια να λουσθή,
           καί χωρίς να κουρευθή.
           Του 'στησαν πολιορκία καί τον έσφιξαν αυτού
           δεκαφτά γραμμές στρατού,
           πού της νύχτες εκοιμάτο
           στα Προπύλαι' από κάτω.
           Τώρα πούμαι 'δώ καί πάλι,
           στης εχθρές του Ευριπίδη κι όλων των θεών, μεγάλη
           τιμωρία να τους δώσω,
           τάχα δεν θα κατορθώσω;
           Μήπως καί στο Μαραθώνα
           τρόπαιό μου δεν υπάρχει που θα μείνη στον αιώνα;
           Αλλ' αυτό το μέρος μένει απ' το δρόμο ως εκεί
           -τούτος ο ανηφοράκης- κι ας τραβούμε βιαστικοί. 
           Και το φόρτωμα καθένας εις την ράχη ας το πάρη
           μονομιάς, χωρίς σαμάρι,
           μολονότι αυτά τα ξύλα απ' το βάρος κι απ' το δρόμο
           μου τσακίσανε τον ώμο.
           Μα τώρα όμως πρέπει να βαδίσουμε,
           και τη φωτιά μας πρέπει να φυσήσουμε,
           μη τύχη καί μας σβύση και τη χάσουμε,
           όταν στου δρόμου την κορφή θα φθάσουμε.
(φυσά εις το πύραυνον.)
           Φύ! φύ!
           Πώ, πώ! καπνός, βρέ αδελφοί!
           Ώ Ηρακλή μου! ο καπνός που απ' τη χύτρα βγαίνει,
           δαγκώνει μες στα μάτια μου σα σκύλα λυσσασμένη.
           Εγώ δεν αμφιβάλλω
           πώς απ' τη Λήμνο η φωτιά θα είνε δίχως άλλο,
           κι αν την πολυφυσήσω
           μα τους θεούς, σαν τους Λημνιούς τσιμπλής θα καταντήσω.
           Αλλιώς δεν θα μου δάγκωνε στο κάθε φύσημα μου
           τα δυο τσιμπλόμματά μου.
           Τρέχα συ λοιπόν, ώ Λάχη, στην Ακρόπολι επίσης
           τη Θεά να βοηθήσης,
           γιατί τώρ, αν την αφήσης,
           δεν ξανάχεις ευκαιρία, για να την υπερασπίσης.
(φυσά εκ νέου είς το πύραυνον.)
           Φύ! φύ!
           πώ, πώ, καπνός, βρε αδελφοί!
           Τούτ' η φωτιά να ζή καί να μη σβύνη,
           κάποιου Θεού βοηθάει καλωσύνη.
           Τί λέτε: πειό καλά δεν θα τα φτιάναμε, 
           εδώ τα δυο τα ξύλα αν τα βάναμε,
           κι αφού στη χύτρα το δαυλό αφήσουμε,
           με τη φωτιά τη θύρα να κτυπήσουμε;
           Κι αν όταν της καλέσουμε τ' αμπάρια δεν ανοίγουν,
           καίμε της πόρτες γρήγορα καί οι καπνοί της πνίγουν.
           Κάτω λοιπόν το φόρτωμα μου. 
           Ποιος τάχ' από τους στρατηγούς τους δυστυχείς της Σάμου
           τα ξύλα θα συλλάβη αυτά; -Μωρέ καπνός! βάϊ-βάϊ!...
(αποθέτουν τα ξύλα εντός του παρασκηνίου, ένθα αποσύρονται οι λοιποί, πλην του Κορυφαίου κρατούντος το πύραυνο κι ετέρου κρατούντος δαυλόν.)
           Το σπάσιμο της ράχης μου ετέλειωσε καί πάει. 
           Καί τώρα, χύτρα! χρέος σου το έργο σου ν' αρχίσης 
           καί άναψε τα κάρβουνα. -Φέρε κι εσύ επίσης
           τον αναμμένο το δαυλό!
(λαμβάνει τον ανημμένον δαυλόν κι επικαλείται:)
           Ώ Νίκη! σε παρακαλώ
           κατά των γυναικών αυτών, πού κλείσθηκαν στα τείχη,
           η νίκη μου κι ο θρίαμβος βοήθει να πιτύχη!
(απέρχεται μετά του χορού εις τα παρασκήνια. Εισέρχεται αριστερόθεν ο Χορός των Γυναικών.)
Χορός Γυναικών: 
           Γυναίκες ρίχτε μια ματιά
           βλέπω μια φλόγα καί καπνό, σαν νάρχεται από φωτιά.
(παρατηρούν προς το μέρος της Ακροπόλεως.)
           Όλες γρήγορα τρεχάτε! πέτα, πέτα, Νικοδίκη
           πρίν να κάψουν την Καλύκη
           -καί την Κρίτυλλα η φλόγες-, από νόμους φοβερούς
           κι απο γέρους βρωμερούς.
           Aλλά φοβάμαι τώρα
           μήπως αργά εφθάσαμε καί χάσαμε την ώρα.
           Να 'ρθώ στη βρύσι για νερό πρωί-πρωί σηκώθηκα
           κι εσπρώχθηκα καί χώθηκα-
           στο θόρυβο πού κάνανε η στάμνες καί η δούλες,
           πού έχουνε στα πρόσωπα ζωγραφισμένες βούλες
           Αρπάζω το σταμνί λοιπόν μη χάσω τον καιρό
           καί φέρνω το νερό
           βοήθεια να κάνω-
           σ' αυτές της συνδημότιδες πού καίονται 'κεί πάνω.
           Μούπαν πώς μερικοί, στραβοί από τα γερατεία,
           εκάμαν' εκστρατεία,
           καί ξύλα τρία τάλαντα κουβάλησαν βαρειά,
           στων Προπυλαίων τη μεριά,
           λες καί νερό για λούσιμο γυρεύουν να ζεστάνουν, 
           κι ότι με λόγια τρομερά φρικτές φοβέρες κάνουν
           τα παληογυναικάρια με τη φωτιά να ψήσουνε,
           καί κάρβουνο ν' αφήσουνε.
           Είθε αυτό πού λένε
           να μη γενή, ούτε να ιδώ, Θεά μου, να της καίνε,
           τον τόπο καί τους Έλληνας να σώσουν μόνο εκείνες
           απ' του πολέμου τα κακά κι' απ' της παραφροσύνες.
           Για τούτο, ώ Χρυσόλοφη, σ' αυτή τη σκέψι εφθάσανε
           καί το ναό σου πιάσανε.
           Αλλά, ώ Τριτογένεια! εάν φωτιά μεγάλη
           προφθάση κι από κάτω του κανένας άνδρας βάλη,
           μ' εμάς να συμμαχήσης,
           κι εσύ νερό να χύσης.
(εισέρχεται δεξιόθεν η ΣΤΑΤΥΛΛΙΣ καταδιωκομένη υπό τινος γέροντος όστις την έχει συλλάβη εκ του ενδύματος. Ακολουθεί ο Χορός των Γερόντων καί λαμβάνει θέσιν έναντι.)
Στρατ: Βρε άφες με!
(Διαφεύγει των χειρών του Γέροντος κι ενούται με τάς λοιπάς του Χορού.)
           Τί είν' εκεί;
           'Ανδρες κακοί!
           Αυτά πού κάνετε εσείς, όσ' είνε τιμημένοι
           καί ευσεβείς δεν κάνουνε. Ποιος να το περιμένη
           αυτό το πράμα πώς θα ιδή; Να, πούχει ξεκινήση
           κι άλλο γυναικομάζωμα στης πόρτες να βοηθήση.
Χ. Γν: Τί; μας εφοβηθήκατε; ημείς πού τώρα βγήκαμε
           πολλές σας εφανήκαμε;
           δεν είδατε ακόμα
           ούτε καί το μυριοστόν απ' το δικό μας κόμμα.
Χ. Γρ: Φαιδρία! πώς; θ' αφήσουμε αυτές με τέτοια γλώσσα
           να κοπανάνε τόσα ;
           Δεν πρέπει να της πιάσουμε
           καί όλα τούτα τα ραβδιά στη ράχη τους να σπάσουμε ;
Χ. Γν: Και από μας ή κάθε μιά
           θα βάλη κάτω τα σταμνιά,
           να μη μας εμποδίζουνε και τότε διορθώνει
           αυτόν, πού κατ' απάνω μας το χέρι του ξαμώνει.
Χ. Γρ: Ώ, μα τον Δία! αν κανείς, με χαστουκιές γερές,
           τους τσάκιζε δυό-τρείς φορές,
           -όπως κι' αυτού τού Βούπαλου- της δυο τους της μασέλες,
           τώρα δεν θάχανε φωνή να λένε τέτοιες τρέλες!
Χ. Γν:  Εδώ στεκόμαστε μπροστά,
            κι ας ερθη όποιος του βαστά
            μά θα σε κάμω εγώ να ειπής, πώς ούτε σκύλα είδες,
            να σ' έχη αρπάξη πειό γερά από της δυό σου αρχίδες.
Χ. Γρ:  Αν ίσως δεν σωπάσης,
           το τελευταίο γήρας μου κακά θα δοκιμάσης.
Χ. Γν:  Σαν θέλης πάρ' τα μούτρα σου,
            την Σρατυλλίδαν άγγιξε, να δής πού πάει η κούτρα σου.
Χ. Γρ:  Τι θα μου κάνης, στης σβερκιές αν έλθω καί σ' αρχίσω;
Χ. Γν:  Τ' άντερα καί πλεμόνια σου με δαγκανιές θά χύσω.
Χ. Γρ:  Κανείς δεν είνε πειό σοφός από τόν Ευριπίδη,
            που της γυναίκες πάντοτε της στρώνει στο βρισίδι,
            γιατί ως σήμερα στη γη δεν είνε γεννημένα
            πλάσματα αναιδέστερα καί πειό ξετσιπωμένα.
Χ. Γν:  Εμπρός, Ροδίππη, τα σταμνιά, μη χάνουμε καιρό.
Χ. Γρ:  Γιατί, θεοκατάρατες! εφέρατε νερό;
Χ. Γν:  Γιατί, μωρέ ψοφήμι συ, ήλθες φωτιά ν' ανάψης;
            το σώμα σου θα κάψης;
Χ. Γρ:  Ήλθα ν' ανάψω τη φωτιά της φίλες σου να ψήσω.
Χ. Γν:  Έ, ήλθα τη φωτιά κι εγώ με το νερό να σβήσω.
Χ. Γρ:  Θα ρίψης στη φωτιά νερά;
Χ. Γν:  Θα στ' αποδείξω μια χαρά.
Χ. Γρ:  Σε ξεροψήνω στη στιγμή με το δαδί πού φέρω.
Χ. Γν:  Άν είσαι βρώμιος κι' άπλυτος λουτρό θα σου προσφέρω.
Χ. Γρ:  Θα κάμης συ λουτρό 'ς εμέ, μωρή βρωμοσουπιά;
Χ. Γν:  Θάν' και λουτρό του γάμου σου.
Χ. Γρ:  Ακούς ξεδιαντροπιά!
Χ. Γν:  Μα είμ' εγώ ελεύθερη.
Χ. Γρ:                                        Κι εγώ θα στο βουλώσω
           το στόμα σου, πού τάφησες καί τσαμπουνάει τόσο.
Χ. Γν:  Αλλά στο δικαστήριο δεν θα 'χης πειά δουλειά.
Χ. Γρ:  Μώρ' δεν της καίτε τα μαλλιά!
Χ. Γν:  (κενώνουσι τας υδρίας των επί των Γερόντων.)
            Ο Αχελώος ποταμός το χρέος του ας κάνη!
Χ. Γρ:  Ωχ! ωχ! κακόμοιρος εγώ!
Χ. Γν:                                           Μήπως ζεστό σου εφάνη;
Χ. Γρ:  Βρέ τί ζεστό! δεν παύεις πειά; κατάλαβες τι κάνεις;
Χ. Γν:  Τί έκανα; σε πότισα βλαστούς να ξαναβγάνης.
Χ. Γρ:  (ριγών) Ξεράθηκ' από τη νοτιά.
Χ. Γν:  Σαν άναψες καί τη φωτιά,
            τρέχα κοντά της να σταθής
            καί γρήγορα να ζεσταθής.   
(εισέρχεται ο ΠΡΟΒΟΥΛΟΣ ακολουθούμενος υπό τοξοτών κρατούντων μοχλούς)

                   3).IΑΜΒΙΚΗ ΣΚΗΝΗ (387-466) 

Χ. Γρ:  'Αναψε στης γυναίκες μας φωτιές το φαγοπότι,
            τα όργια του Σαβάζιου καί του τυμπάνου οι κρότοι,
            κι αυτός ο Αδωνιασμός μέσα στο κάθε δώμα,
            πού άκουα τον ήχο του κι ως στη Βουλήν ακόμα.
            Τη μέρα πού ο Δημόστρατος έλεγε, πώς τα πλοία
            δεν πρέπει να κινήσουνε να πάν στη Σικελία,
            εχόρευε η γυναίκα του στο σπίτι και γλεντούσε
            καί, άου-άου! τον 'Αδωνι κι αυτή μοιρολογούσε!
            στα όπλα αυτός Ζακυθινούς ζητούσε να καλέση,
            καί η γυναίκα του στουπί στην κάμερα είχε πέση
            καί κλαίοντας τον 'Αδωνι κι ο Χολοζύγης πάλι
            έβαζε πειό μεγάλη
            φωνή, ο σιχαμένος
            καί θεοσκοτωμένος!
            Να τ' ατιμοκαμώματα πού φτιάνουν κάθε μέρα !  
            Κι αν μάθαινες την προσβολή καί τούτην εδώ πέρα!
            Αφού καλά μας βρίσανε, της στάμνες τους επιάσανε
            κι απάνω μας αδειάσανε,
            καί τώρα να, τα ρούχα μας κουνάμε τα βρεμένα,
            σαν νάν' κατουρημένα.
Προβ:  Μα το Θεό της θάλασσας! δικαίως τα παθαίνουμε,
            Αφού εμείς οι ίδιοι στα γλέντια τής μαθαίνουμε,
            καί της βοηθούμε σ' όλες τους της πονηριές που κάνουν,
            τέτοιες ιδέες βεβαία θα ιδούμε να μας βγάνουν.
            Αφού εμείς οι ίδιοι πηγαίνουμε τρεχάτοι
            μέσα στα εργοστάσια καί λέμε στον εργάτη:
            Τη νύχτα που η γυναίκα μου εχόρευε με βιάσι,
            από το περιδέραιον όπου της είχες φτιάση,
            ώ χρυσοχόε, γλίστρησε καί βγήκε το κεφάλι 
            από την τρύπα πάλι.
            Στη Σαλαμίνα σήμερα θα πεταχθώ με βία
            γι' αυτό λοιπόν του λόγου σου, αν εύρης ευκαιρία,
            πέρνα το βράδυ από κεί κι όπως μπορείς να κάνης,
            μα το κεφάλι στερεά στην τρύπα να το βάνης.
            Ο άλλος πάλι τρέχοντας τον παπουτσή γυρεύει,
            -πούνε παιδί, μα 'χει ψωλή πού δεν σου χωρατεύει-
            καί λέει: -Της γυναίκας μου το πόδι, το πληγώνει,
            στο τρυφερό της δάκτυλο απάνω, στο κορδόνι.
            Το μεσημέρι κόπιασε στο σπίτι να στο δείξη,
            καί τέντωσε το γρήγορα, όσο μπορεί ν' ανοίξη.
            Μα να τ' αποτελέσματα όλων αυτών. Καί τώρα
            πού κωπηλάτες γύρισα κι εμάζεψα στη χώρα,
            καί πρέπει νάχω χρήματα, μαζεύτηκαν η φίλες 
            καί μου 'κλεισαν της πύλες!
            Αλλά δεν είν' αυτό δουλειά
            να στέκωμαι σαν κούτσουρο και με χωρίς μιλιά!
            Φέρ' τους μοχλούς εσύ εδώ και θα τιμωρηθούν πολύ
            γι' αυτήν την προσβολή.
(προς Τοξότην κρατούντα μοχλόν)
            -Τί χάσκεις, κακορρίζικε, εκείθε τί χαζεύεις
            χωρίς να κάνης τίποτε; το καπηλειό γυρεύεις;
            Γιατί δεν πάτε τους μοχλούς στης πύλες να τους χώσετε.
            να της ανασηκώσετε;
            Εμπρός! καί από δω κι εγώ για βοηθός πηγαίνω. 
(ετοιμάζονται να θέσουν τους μοχλούς εις τας πύλας)
Λυσιστράτη: (εξερχόμενη)
            Της πύλες μη σηκώνετε και μοναχή μου βγαίνω.
            Για τους μοχλούς πού φέρνετε, δεν είν' ανάγκη τόση, 
            Ανάγκη μόνον έχετε από μυαλό καί γνώσι, 
            όπου σας λείπει ακόμα.
Προβ:  Μπα! σ' είσαι μωρή βρώμα!
            Πού είνε ο τοξότης μου! τρέξε και σύλλαβε τη
            καί πισθαγκώνιασέ τη!
Λυσ:    Μά τη Θεά την Αρτεμι! αν ίσως καί τολμήση
            καί με το δακτυλάκι του μονάχα να μ' εγγίση,
            θα κλάψη πολύ γρήγορα, κι ας είνε κι εξουσία.
Προβ:  Βρε συ, την εφοβήθηκες; Δεν πάτε με τη βία
            κι οι δυο να την αρπάξετε, ένας από τη μέση,
            κι ο άλλος να την δέση;
Γν. Α': (εμφανιζόμενη πλησίον της Λυσιστράτης)
            Αν βάλης, μα την Πάνδροσο, χέρι σ' αυτήν απάνω,
            θα πάθης τσαλαπάτημα ευθύς, πού θα σε κάνω
            καί θα χεσθής απάνω σου.
Προβ:                                               Α, έτσι; τώρα στάσου,
             κι αυτό το χέσιμο, πού λες, θα πάθ' ή αφεντιά σου.
             Πουν' ο τοξότης; -Δέσε την προτήτερ' απ' της άλλες
             αυτήν, πού της παλληκαριές μας κάνει της μεγάλες.
Λυσ:     Αν κάνης, μα την Αρτεμι, καί δάκτυλο ν' απλώσης,
             σου κάνω της μασσέλες σου στο μούσκιο να της χώσης.
Προβ:   Μα τέλος πάντων τ' είν' αυτά; Πούν' ο τοξότης; Πίσω!
             κι αυτήν την καταβόθρα σας εγώ θα σας την κλείσω!
Γν. Α':  Να την εγγίσης μοναχά μοίρα κακήν αν είχες,
             κι ευθύς σε σουρομάδησα απ' όλες σου της τρίχες.
Προβ:   Αλίμονό μου, ο δύστυχος! καί ο τοξότης πάει.
             Τους άνδρας είνε δυνατόν γυναίκα να νικάη;
(προς τους λοιπούς τοξότας)
             Σκύθαι! εμπρός! όλοι μαζύ! χτυπήσατ' ενωμένοι!
Λυσ:     Μα της Θεές! να ξέρετε πώς είν' εδώ κλεισμένοι
             τέσσαρες λόχοι γυναικών, πού κάθε μία τάχει
             ακονισμένα κι έτοιμα τα όπλα της για μάχη.
Προβ:   Τα χέρια τους πισθάγκωνα δέσετ' αμέσως, Σκύθαι!
Λυσ:     Έ, σείς! γυναίκες σύμμαχοι! εβγήτε από κείθε !
             αυγολαχανοφασουλομανάβισσες! τρεχάτε!
             Σκορδοχατζηξενοδοχοφουρνάρισσες! ελάτε!
             δεν θα μαλλιοτραβήσετε;
             καί δεν θα κοπανίσετε;
             δεν θα καταξεσχίσετε;
             καί δεν θα σκυλοβρίσετε;
             δεν θα ξετσιπωθήτε; 
(γυναίκες εξορμώσιν εκτός των τειχών καί συμπλέκονται με τους Τοξότας, οίτινες τρέπονται εις φυγήν. Η ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ ηπιώτερον καί θριαμβευτικώς προς τάς γυναίκας:)
             Αρκεί, αρκεί, σταθήτε !
             Γυρίστε πίσω, στον εχθρό τα όπλα πάλι δότε.
Προβ:   Αλίμονο! τί συφορά μου πάθανε οι Τοξόται!
Λυσ:     Τί νόμισες; με δουλικά λοιπόν πώς πολεμάς,
             ή με χωρίς παλληκαριά μας πέρασες ημάς;
Προβ:   Πολλή, μα τον Απόλλωνα και η παλληκαριά σας,
             καί μάλιστα σαν βρίσκεται και κάπελας κοντά σας.

        4). ΑΓΩΝΑΣ Μ' ΙΑΜΒΙΚΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ (467-613)
  
Προβ:  Τί τόσα λόγια χάνεις,
            και με της όχεντρες αυτές κουβέντες τώρα πιάνεις,
            Επίτροπε της χώρας;
            Δε ξέρεις πως μας κάνανε λουτρό προ λίγης ώρας 
            στα ρουχαλάκια μας, χωρίς καί μ' αλυσσίβας σκόνη;
(προς τον Χορό Γερόντων)
            Βρε κουτεντέ! το χέρι του δεν πρέπει να σηκώνη
            ο άνθρωπος αυθαίρετα στον άλλον κατ' επάνω, 
            σαν το σηκώνης, τούμπανα τα μάτια θα σου κάνω.
            Κακό δεν κάνω κανενός, φρόνιμα θα καθήσω,
            σαν κοριτσάκι, ούτε κλωνί αχύρου θα κινήσω,
            ενόσω δεν θελήση
            κανείς, σαν τη σφηγκοφωλιά να ρθή να μ' ερεθίση.
Χ. Γρ:  Ώ Ζεύ! έχουμε τάχα χρεία,
            από αυτά τα κνώδαλα τ' αχρεία;
(τω Προβούλω)
            Κανείς να υποφέρη δε μπορεί
            αυτό το πράμα το βαρύ.
            Λοιπόν να εξετάσουμε τί φτιάσανε,
            γιατ' ήλθανε το φρούριο του Κραναού και πιάσανε,
            την άβατη Ακρόπολι, την πέτρα τη μεγάλη
            καί τον ναό τον Ιερό. Εξέτασε καί πάλι
            καί μη πεισθής,
            κι όλα τα μέσα που μπορείς, να μεταχειρισθής.
            Γιατί ντροπή θα πάθουμε,
            εάν δεν εξετάσουμε τί τρέχει καί δεν μάθουμε.   
            Και, μα τον Δία, βέβαια, σείς πρώτες θα μου πήτε
            τι ταχα στην Ακρόπολι γυρεύατε να μπήτε
            καί με μοχλούς τη κλείσατε;  
Λυσ:                                                  Το χρήμα να κρατήσουμε
            σωστό, να μην αφήσουμε
            για χρήματα στον πόλεμο το αίμά σας να χύνετε.
Προβ:  Θαρρείτε για τα χρήματα ο πόλεμος πώς γίνεται;
Λυσ:    Καί γι' άλλους λόγους γίνεται αυτό το ανακάτωμα:
            Για να μπορή ο Πείσανδρος καί όλα τ' άλλα τ' άτομα
            που την αρχήν βυζαίνουνε, να βρίσκουν ευκαιρίες
            για κλέψιμο, ανοίγοντες στον τόπο φασαρίες.
            Ας κάμουν ό,τι θέλουνε και ό,τι τους αρέσει, 
            να βγάλη νόημα από δω κανείς δεν θα μπόρεση.
Προβ:  Καί τί θα κάμης;
Λυσ:                                Το ρωτάς; Τί άλλο δα θα πράξουμε.
            παρά να το φυλάξουμε;
Προβ:  Συ φύλακας στης πόλεως τα χρήματα θα γίνης;
Λυσ:    Μπά! δύσκολο το κρίνεις;
            Μήπως εμείς δεν είμαστε καί φύλακες συνάμα
            για του σπιτιού τα χρήματα;
Προβ:                                                Δεν είν' το ίδιο πράμα.
Λυσ:    Δεν είν' το ίδιο πράμα;
Προβ:                                       Ναί, μ' αυτό θα πολεμήσουμε.
Λυσ:    Μα και γι' αυτό τον πόλεμο να γίνη δεν θ' αφήσουμε.
Προβ:  Την πόλη πώς θα σώσουμε;
Λυσ:    Εμείς θα σας γλυτώσουμε.
Προβ:  Σείς, λέει;
Λυσ:                    Βέβαια εμείς.
Προβ:  Σαν δύσκολο πολύ.
Λυσ:    Μα κι αν δέν θέλης, θα σωθής.
Προβ:  Η γλώσσά σου μιλεί
            πολύ κακά.
Λυσ:                        Αγανακτείς; 
                                                     μα θα το κατορθώσουμε.
Προβ:  'Αδικο, μα τη Δήμητρα!
Λυσ:                                            Α, πρέπει να σας σώσουμε.
Προβ:  Κι αν ίσως δεν θελήσω;
Λυσ:    Να κι ένας λόγος πλειότερος το ζήτημα να λύσω.
Προβ:  Αλλά κι αν πρέπ' ειρήνη
            ή πόλεμος να γίνη,
            πώς βγήκατε τη γνώμη σας να δώσετε στη χώρα;
Λυσ:    Θα σου τα πούμε τώρα.
Προβ:  Θα κλάψης! λέγε γρήγορα.
Λυσ:                                                'Ακου λοιπόν καί στάσου,
            καί μη μας τα παρακουνάς μπροστά μας τα ξερά σου.
Προβ:  Να τα κρατήσω δεν μπορώ, με πιάνουνε κι εξάψεις 
            απ' το θυμό μου.     
ΓνΑ':                                 Έ, λοιπόν περσότερο θα κλάψης.
Προβ: (προς την α' Γυναίκα) Πες το αυτό καλήτερα, γρηά, στον εαυτό σου.
(τη Λυσιστράτη)  Για έλα τώρα, λέγε μας εσύ το σχέδιο σου.
Λυσ:   Αυτό κ' εγώ έχω σκοπό,
           το σχέδιο μου να σου ειπώ.
           Εμείς αυτόν τον πόλεμο, πού τρώει την Ελλάδα,
           πρώτες τον ανεχθήκαμε με τόση φρονιμάδα,
           κι απ' τον καιρό πού αρχίσατε,
           ούτε καί να γκρινιάσουμε καθόλου μας αφήσατε,
           μα μολονότι είμαστε καί δυσαρεστημένες,
           κι εμέναμε κλεισμένες
           στα σπίτια μας, πολλές φορές
           σε υποθέσεις σοβαρές
           να παίρνετε απόφασι πολύ κακή ακούσαμε.
           Κατόπιν σας ρωτούσαμε
           με γέλιο και με λύπη μας μες στη ψυχή κρυφή:
           -"Τί αποφάσισ' η Βουλή στη στήλη να γραφή 
           γιά την ειρήνη σήμερα;". -"Είν' αλλουνού δουλειά"
           μου 'λεγε ο άνδρας μου. "Σκασμός!" Δεν έβγαζα μιλιά!
ΓνΑ':   Α, να κρατήσω σιωπή ποτέ δεν θα μπορούσα.
Προβ:  Θα 'σκουζες, αν δεν σώπαινες.
Λυσ:                                                      Γι' αυτό κι εγώ σιωπούσα.
           Καί όταν εμαθαίναμε πού 'χατε ξαναβγάλη
           απόφασι χειρότερη, ρωτούσαμε καί πάλι:
           -"Μά πώς τα καταφέρατε με τόση κουταμάρα";
           Κι εκείνος, μ' ένα βλέμμα του πού σ' έπιανε τρομάρα,
           -"Αν δεν καθήσω", μου λέγε, "μονάχα με τη ρόκα μου
            θα μου 'σπάζε την κόκα μου.
            Ο πόλεμος είνε δουλειά καί σκέψις ανδρική".
Προβ:  Ώ, μα τον Δία, στά λεγε καλά.
Λυσ:    Ακούς εκεί, μου τα 'λεγε καλά!
            πώς τάχα, όταν σκέπτεσθε κι εσείς χωρίς μυαλά,
            πρέπει να σας αφίνουμε
            καί γνώμες να μη δίνουμε;
            καί όταν μια φορά
            στο δρόμο σας ακούσαμε να λέτε φανερά
            πώς "άνδρας μες στη χώρα
            δεν απομένει τώρα",
            κι ο άλλος είπε: -"ναί, κανείς, μα το Θεό", σκεφθήκαμε, 
            και η γυναίκες γρήγορα μαζύ εσυναχθήκαμε 
            καί την Ελλάδα σήμερα να σώσουμ' είνε χρεία.
            Πούθε θα περιμέναμε για νάρθ' η σωτηρία;
            Λοιπόν, αν ίσως σήμερα είν' καί δικό σας θέλημα,
            άνδρες, ν' ακούσετε αυτά τα λόγια τα ωφέλιμα,
            κι όπως εκάναμε κι εμείς το στόμα να βουλώσετε,
            μπορούμε να σας σώσουμε.
Προβ:  Εσείς εμάς να σώσετε;
            Βαρύς και ανυπόφορος ο λόγος οπού βγαίνει 
            από το στόμα σου.
Λυσ:                                     Σκασμός!
Προβ:                                                      Μωρή καταραμένη!
            Εσύ θα δώσης προσταγή σ' εμέ να σιωπήσω,
            με τη μανδήλα πού φορείς; Μπα! κάλλιο να μη ζήσω!
Λυσ:    Αν με τούτη σ' εμποδίζω,
            τη μανδήλα σου χαρίζω,
            το κεφάλι σου να δένης,
            να σιωπαίνης.
            Να καλάθι, βάλ 'το μπρος σου,
            πάρε καί την ρόκα ζώσου,
            καί κάθησε να τρως κουκκιά καί ξαίνε τα μαλλιά. 
            Α, τώρα είν' ο πόλεμος των γυναικών δουλειά!   
            Έλα, γυναίκες, κάθε μια
            αφήστε κάτω τα σταμνιά,
            στης φίλες μας να ρθούμε
            μαζύ τους να ενωθούμε.
            Με δίχως κούρασι μπορώ
            να μπαίνω πάντα στο χορό
            χωρίς να πέφτω χάμου,
            κι ο κόπος δεν εκούρασε ποτέ τα γόνατα μου.
            Θέλω να κάνω κάθε τί
            πού το προστάζ' η αρετή,
            καί να περάσω από κεί
            μαζύ μ' αυτές να ενωθώ, πούχουνε χάρι, λογική,
            πού έχει τόλμη κάθε μια κι είνε σοφία όλη,
            καί αγαπάνε μ' αρετή καί φρόνησι την πόλι.
Προβ:  Συ, πούσαι μια γρηά γερή,
            καί σαν τσουκνίδα τσουχτερή,
            να μη δειλιάσης, τράβα 'μπρός,
            γιατ' είνε πρίμος ο καιρός.
Λυσ:    Κι αν ο γλυκός ο Έρως επιμένη
            κι η Αφροδίτ' η Κυπρογεννημένη
            πόθο μέσα στους κόρφους μας ν' ανάψη,
            καί τα μεριά μας με φωτιές να κάψη,
            καί αν τους άνδρες απ' την καύλα λειώση
            καί σαν το ρόπαλο τους την τεντώση, 
            στους Έλληνας, θα μας ειπούν μια μέρα
            πολεμοκαταλύτρες πέρα ως πέρα!
ΠροΒ:  Πώς θα το καταφέρνατε καί τούτο ;
Λυσ:                                                                Μια χαρά! 
            Να παύσουνε στην αγορά
            να βγαίνουν λυσσασμένοι 
            καί πάντοτ' ωπλισμένοι.
Προβ:  Ναί, μα της Πάφου τη θεά!
Λυσ:    Κι άλλη δουλειά δεν έχουνε,
            παρά σαν τους Κορύβαντας στην αγορά να τρέχουνε,
            κι εκεί ν' ανακατώνουνε τα όπλα τα πολεμικά,
            με χύτρες καί λαχανικά!
Προβ:  Κι έτσι πρέπει, μα τον Δία!
            Να, αυτό θα πή ανδρεία.
Λυσ:    Κι όμως είν' αστείο πράμα, να κρατή κανείς ασπίδες
            με Γοργόνες καί να τρέχη ν' αγοράζη, τί; μαρίδες!     
            Μα το θεό, είδα κι εγώ
            καβάλλ' απάνω 'ς τ' άλογο σπουδαίον αρχηγό,
            να βγάν' υπερηφάνως
            το χάλκινο του κράνος
            με τα μαλλιά τα μακρυά,
            να βάλη μέσα εν' αβγό, π' αγόρασε από μια γρηά!
            Κι ένα άλλο παλληκάρι,
            πού ήτανε σαν τον Τηρέα, με ασπίδα καί κοντάρι
            κι είχε 'ρθή από τη Θράκη, μια γυναίκα απειλούσε,
            όπου σύκα επουλούσε,
            καί της έχαφτ' ένα-ένα
            όσα ήσαν γινωμένα.
Προβ:  Καί πώς θα ήσθε δυνατές,
            της ταραχές όλες αυτές
            οπού στης χώρες γίνονται, εσείς να καταπνίξετε ;
Λυσ:    Α, είνε τόσον εύκολο.
Προβ:  Μα πώς; να τ' αποδείξετε,
Λυσ:    Σαν κλωστές, πού όταν πέφτουν σε μια μπερδεψιά κακή,
            της τραβούμε με τ' αδράχτια, μια από 'δώ καί μια από 'κεί,
            έτσι καί τον πόλεμο σας θα διαλύσω τον μεγάλο,
            στέλνοντας αμέσως πρέσβεις στο 'να μέρος καί στο άλλο.
Προβ:  Τί μας λέτε, βρε κουτές,
            με μαλλιά καί με κλωστές
            καί μ' αδράχτια σείς θαρρείτε
            τέτοια πράματα μεγάλα πώς να παύσετε μπορείτε ;
Λυσ:    Αλλ' αν είχατε σείς γνώσι κι από τούτα τα μαλλιά
            μάθημα θά 'χατε πάρη για τη κάθε σας δουλειά.
Προβ:  Πώς λοιπόν; Για να το ιδούμε.
Λυσ:    Όπως βάζομε στην πλύσι
            πρώτα-πρώτ' από τη βρώμα το μαλλί να καθαρίςη,
            έτσι έπρεπ' οι πολίται τα ραβδιά να πάρετ' όλοι,
            μοχθηρούς καί ραδιούργους να πετάξετ' απ' την πόλη
            καί αυτούς, πού κάνουν πάντα μεταξύ τους μια φατρία
            καί κολλούν στην εξουσία,
            να τους ξύνετε, μαδώντας το κακό τους το κεφάλι,
            έπειτα μες στο καλάθι να τους ξάνετ' όλους πάλι
            προς ωφέλεια της χώρας, νά 'χετ' ανακατωμένους
            εκεί μέσα τους μετοίκους καί τους φίλους σας τους ξένους,
            άλλ' αν τύχη και κανένας στο δημόσιο χρωστά,
            βάλτε τον κι εκείνον μέσα να μη μένη χωριστά.
            Και η πόλεις, μα τον Δία, όπου είνε μέχρις ώρας
            άποικοι αυτής της χώρας,
            να το ξέρετε πώς είνε σαν κομμάτια χωρισμένα:
            πάρετε κάθε κομμάτι, να τα κάμετ' όλα ένα.
            Φτιάστε μια τρανή τουλούπα μ' όλ' αυτά τα μαζωμένα,
            κι έπειτα μ' αυτή του Δήμου να υφαίνετε τη χλαίνα.
Προβ:  Δεν είνε ανυπόφορο τέτοια μαλλιά να ξαίνουν
            αυτές, οπού στον πόλεμο καί μέρος δεν λαβαίνουν;
Λυσ:    Καί όμως, τρισκατάρατε! στον πόλεμο δεν πάμε
            μα δίνουμε περσότερο κι απ' το διπλό: γεννάμε
            τα τέκνα ημείς πρώτες
            πού πάνε στρατιώτες.
Προβ:  Μη μου θυμίζης το κακό!
Λυσ:                                                Δεν πρέπει να χαρούμε
            λοιπόν κι εμείς τα νηάτα μας; Να ευχαριστηθούμε,
            πού σήμερα κοιμώμεθα μονάχες, εξ αιτίας
            αυτής της εκστρατείας;
            Κι όσο για μας αφήστέ το, δεν μας πολυπειράζει,
            μα 'κείνο, όπου τό 'χουμε μες στην καρδιά μαράζι,
            είνε που τα κορίτσια μας ανύπανδρα γερνάνε.
Προβ:  Μήπως κι οι άνδρες δεν γερνούν;
Λυσ:                                                            Μπα! λες το ίδιο νάνε;
            Ο άνδρας, επιστρέφοντας και γέρος απ' τη μάχη,
            μπορεί λαμπρά να πανδρευθή καί νηά γυναίκα νάχη.
            Μα της γυναίκας φεύγουνε τα νηάτα καί η χάρι, 
            κι αν δεν προφθάση γρήγορα, κανείς δεν θα την πάρη,
            καί κάθεται στο ράφι
            για να ρωτάη από κεί τη μοίρα, τι τής γράφει!
Προβ:  Αλλά γιατί; Αφού μπορεί καί γέρος να την πάρη,
            οπού να του σηκώνεται ακόμα σαν στηλιάρι;
Λυσ:    Συ, για πες μου τώρα: τάχα τί να μάθεις περιμένεις
            πού ακόμα δεν πεθαίνεις;
            Να σε θάψουν έχεις τόπο
            λοιπόν κάμε καί τον κόπο
            καί αγόρασε μια κάσσα καί για χάρι σου ως τόσο
            τα μελομακάρουνά σου μοναχή θα σου ζυμώσω.
            Να κι αυτό για στέφανο σου
            πάρε το και στεφανώσου.
(του ρίπτει άνωθεν στέφανον)
ΓνΓ': (ρίπτουσα ταινίας) Να κι' αυτά, δικό μου δώρο.
ΓνΑ': (ρίπτουσα στέφανον) Καί στεφάνι θα σου βάλλω.
Λυσ:    Πες μου, τί σου λείπει άλλο;
            Καί τί θέλεις να σου πάρω;
            Τράβα γρήγορα στη βάρκα... δεν ακούς, καλέ, το Χάρο;...
            σε φωνάζει... σε προσμένει...
            Δεν μπορεί να ξεκινήση κι είν' ή βάρκα του δεμένη!
Προβ:  Δεν είνε πράμα φοβερό; Δεν είνε αηδία,
            αυτά πού σήμερα εδώ παθαίνω; Μα τον Δία,
            θά πάω κι οι επίτροποι για να μ' ιδούν οι άλλοι,
            καί να με καμαρώσουνε σ' αυτό τό μαύρο χάλι!
(φεύγει)
Λυσ: (κραυγάζουσα όπισθεν του)
            Μη τύχη κ' εναντίον μας θα φτιάσης κατηγόρια,
            πού τάχα σου το κρύψαμε το λείψανο σου χώρια;
            Έννοια σου, σαν περάσουνε τρείς μέρες από σήμερα,
            θα ρθούμε να σου κάνουμε πρωί-πρωί τα τρήμερα!
(εισέρχεται)

                            5). ΠΑΡΑΒΑΣΗ (614-705)
  
ΧΓερ:  Ο ελεύθερος ο άνδρας να κοιμάται δεν του πρέπει.
           Ας ξετάσουμε το πράμα, εις αυτό καθένας βλέπει
           πώς υπάρχει κάτι άλλο
           πειό πολύ και πειό μεγάλο,
           και μυρίζει τυραννία
           σαν κι εκείνη του Ιππία. 
           Είνε φόβος μήπως ήλθαν Σπαρτιάτες στού Κλεισθένη
           και κατάφεραν με δόλο κάθε μιά καταραμένη,
           να κρατήσουνε το χρήμα, πού 'χουμε και πολεμούμε
           και τη σύνταξι πού ζούμε.
           Είνε τρομερό να βγαίνουν συμβουλές να μας πουλάνε,
           και για χάλκινες ασπίδες η γυναίκες να μιλάνε, 
           και να μας συμφιλιώσουν με τους Λάκωνας ακόμα,
           οπού έχουν τόση πίστη, όση κι ένα λύκου στόμα.
           Δεν είν' αμφιβολία
           πώς ολ' αυτά σκαρώσανε να φτιάσουν τυραννία.
           Αλλά να γίνουν τύραννοι καιρό δεν θα τους δώσω,
           και μέσα σε μυρτιάς κλαδιά το ξίφος μου θα χώσω,
           και θα σταθώ στην αγορά και θα παραφυλάττω
           εκεί στου Αριστογείτονος το άγαλμ' από κάτω.
           Έ, τώρα τούτη τη γρηά μου 'ρχεται να την πιάσω,
           και την παληομασσέλα της με μια γροθιά να σπάσω.
Χ.Γν:  Όταν καθένας από σας στο σπίτι του γυρίση,
           θα τον ιδή κι η μάννα του και δεν θα τον γνωρίση.
           Φίλες γρηές! αφήστε τα ετούτα πού κρατείτε.
           Για το καλό της πόλεως μιλούμ' εμείς, πολίται,
           και πρέπει, γιατί μ' έθρεψε με χάδια ζηλευτά, 
           και με λαμπρότητα πολλή. Από χρονών εφτά
           κρατούσα μια χαρά
           μες στης γιορτές της Αθηνάς τα βάζα τα ιερά,
           στα δέκα χρόνια μ' έβαζαν και άλεθα με χάρη
           το ιερό κριθάρι
           και την αρκούδα έκανα με φούστα κροκωτή
           στης Βαυρωνίας τη γιορτή
           και όταν πεια εγίνηκα μια ώμορφη κοπέλλα,
           και το κανίστρι εκράτησα και σύκα μια τσαπέλλα.
           Γι' αυτό λοιπόν πρέπει κ' εγώ να δώσω μια καλή
           στην πόλι συμβουλή.
           Κι αν η δική μου η ψυχή καλό στην πόλι θέλη,
           κι αν έτυχε να γεννηθώ γυναίκα, μη σας μέλη, 
           ούτε και αν τα πράματα, πού έχουν χάλι τόσο,
           εγώ θα διορθώσω.
           Δίνω το μερδικό μου
           στη πόλη, το δικό μου.
           Με άνδρες πάντα κάθε μια το φόρο της προσφέρει
           δεν είσθε σείς για τίποτε, δυστυχισμένοι γέροι!
           παρά ξεκοκκαλίζετε τη σύνταξι πού παίρνετε
           απ' τον καιρό των Μηδικών και τίποτε δεν φέρνετε
           και κινδυνεύ' η χώρα
           ολόκληρη, για χάρι σας, να παραλύση τώρα.
           Έχεις κι αίτια άλλη
           για να γκρινιάζεις πάλι;
           Κύττα καλά, κακόμοιρε! γιατ' αν με πιάσ' η τρέλλα,
           με το σκληρό το τσόκαρο σου σπάζω τη μασσέλα.   
ΧΓερ:  Ώ! μ' αυτό πού λένε πάλι
           είνε μια βρισιά μεγάλη!
           κι όλο το κακό ανάβει
           κι όλο πέφτουμε στα ίδια
           Έ! τα μέτρα του ας λάβη
           κάθε άνδρας πώχει αρχίδια!
           Ας πετάξουμε τας χλαίνας, 
           κι όταν άνδρας είν' κανένας
           πρέπει ανδρίκια να μυρίζη,
           και δεν πρέπει τυλιγμένος στα πανιά να τριγυρίζη.
           Λοιπόν εμπρός, λυκόποδες! εμείς, πού νέοι τότε,
           πήγαμε στο Λειψύδιον κρυφά για συνωμόται,
           πρέπει να ξανανηώσουμε και τούτη τη φορά,
           νέα να πάρουμε φτερά,
           και τα γεράματα μας
           μακράν να τα πετάξουμε από τα σώματα μας.
           Γιατί αέρα τόσο
           και μόνον αν τους δώσω,
           μπορούν να βρούνε τον καιρό
           να φτιάσουν κάτι τολμηρό:
           μπορούν και πλοία μάλιστα στη θάλασσα να ρίξουν
           μπορούν και κατά πάνω μας ακόμη να τραβήξουν,
           να κάνουν ναυμαχία
           σαν την Αρτεμισία.
           Κι αν εύρουν ευκαιρία
           μια μέρα να το ρίξουνε και στην καβαλλαρία,
           το ξέγραψα το ιππικό
           γιατί το κάθε θηλυκό
           έχει για την καβάλλα
           κεφάλαια μεγάλα, 
           και δεν εγλίστρησε ποτέ να πέση στην τρεχάλα.
           Δεν παίρνεις το παράδειγμα κι από της Αμαζόνες,
           στη ζωγραφιά του Μύκωνος, πού πολεμάνε μόνες
           καβάλλα κατά των ανδρών; Λοιπόν μη της αφήσουμε,
           και το λαιμό τους γρήγορα στο φάλαγγο να κλείσουμε.
Χ.Γν:  Μά της δυο Θεές! το αίμ' αν μ' ανάψη πειό πολύ,
           θ' απολύσω τη χολή,
           θα σου βγάλω μάτια, μύτες,
           πού να τρέχης να γυρεύης βοηθούς σου τους πολίτες. 
           Κι από μας η κάθε μία το κορμί της τώρ' ας γδύση,
           γυναικίλες να μυρίση.
           Κι όποιος τώρα του βαστά,
           ας ζυγώση εδώ μπροστά,
           να του δείξω εγώ, αν σκόρδα του λοιπού θα ξαναφάη
           για τον πόλεμο να πάη
           κι αν θα φάη μαυροκούκκια για να πάη να δικάζη
           και να κάθεται στην έδρα δίχως να ξερονυστάζη.
           Μια το στόμα σου μονάχα λέξιν άσχημη να βγάνη,
           κι ο θυμός ευθύς με πιάνει,
           πού θα βγής απ' τον καυγά
           όπως από το σκαθάρι κι ο αητός, χωρίς αβγά!
           Μα κι αν στέκεσαι μπροστά μου, δεν με μέλει πειά γι' αυτό,
           όσο είν' η Λαμπιτώ,
           κι όσο βρίσκεται εκεί
           κι η Θηβαία Ισμηνία, πούνε κόρη ευγενική.
           Κι αν σωστές φορές εφτά
           μας ψηφίσης εναντίον, δεν περνούν σε μας αυτά,
           κακομοίρη, πού γυρεύεις
           σε γειτόνους και σε φίλους συφορές να μαγειρεύης.
           Χθες ακόμα με της άλλες στης Εκάτης τη γιορτή,
           τούτη την αγαπητή
           επροσκάλεσα κοπέλλα, πούνε ώμορφη και μέλι
           και της Βοιωτίας χέλι.
           Και δεν ήθελαν να στείλουν της γυναίκες τους δω πέρα
           από τα ψηφίσματα σου, οπού βγάνεις κάθε μέρα.
           Παύτε τα ψηφίσματα σας, πρίν κανένας σας αρπάξη
           απ' τα γέρικα σας σκέληα και το σβέρκο σας τινάξη!

                       6). ΙΑΜΒΙΚΗ ΣΚΗΝΗ (706-780)     
   
Χ.Γν:  Συ, αρχηγέ της πράξεως, για πες μας τί συμβαίνει,
           πού βγαίνεις τόσο σκυθρωπή και τόσο λυπημένη;
Λυσ:   Των γυναικών των πρόστυχων τα έργα τα κακά
           και τα μυαλά τα θηλυκά
           πού φρόνησι τους λείπει
           έ, να, αυτά μ' εκάμανε να περπατώ με λύπη.
Χ.Γν:  Τί λες; τί λες;
Λυσ:                          Αλήθεια, ναί.
Χ.Γν:                                                Τ' είν' το κακό πού εστάθη;
          Πες το στη φιλαινάδα σου, πού θέλει να το μάθη.
Λυσ:  Κι αν σας το πω θα ήν' αισχρό,
          κι αν δεν το πω κακό-ψυχρό.
Χ.Γν:  Μη μας το κρύβης το κακό, και πες το ίσα-ίσα.
Λυσ:  Κοντολογής, μας έπιασε για το γαμήσι λύσσα!
Χ.Γν:  Ώ Ζεύ!
Λυσ:  Τί να σου κάνη ο Ζεύς; Αυτό ζητούν να φτιάσουν,
          και να της κάνω δεν μπορώ τους άνδρες να ξεχάσουν.
          Και κατορθώνει κάθε μια με τρόπο να μου φύγη.
          Τη μία, τρύπα μυστική την τσάκωσα ν' ανοίγη
          μες στου Πανός το ιερό
          κι η άλλη με σχοινί γερό
          κατέβη, απ' του πηγαδιού δεμένη το μαγκάνι
          η άλλη πάει στον εχθρό κι αυτομολία κάνει
          κι άλλη καβάλλα ήθελε να πάρη ένα σπουργίτι,
          να πέση στου πορνοβοσκού Ορσίλοχου το σπίτι,
          ως πού την εξεμάλλιασα. Και όλες μου ζητάνε
          προφάσεις, να το σκάσουνε, στα σπίτια τους να πάνε.
          Θα ιδήτε, κάποια έρχεται και πλησιάζει, να τη!
          Παρακαλώ, πού το βαλες του λόγου σου τρεχάτη ;
(εισέρχεται η Γυνή Α')
ΓνΑ':  Θέλω να πάω σπίτι μου. 'Αφησα στο κατώι
          από τη Μίλητο μαλλιά, κι' ο σκόρος μου τα τρώει.
Λυσ:  Ποιός σκόρος; άφησε τ' αυτά τράβα και γύρνα πίσω!
ΓνΑ':  Στης δυο Θεές ορκίζομαι, αμέσως θα γυρίσω
          θα πεταχτώ τρεχάτη,
          να το ξαπλώσω μια στιγμή απάνω στο κρεββάτι.
Λυσ:  Δεν φεύγεις, ούτε το μαλλί θ' απλώσης τώρα, άσ' το!
ΓνΑ':  Μα θα το χάσω το μαλλί!
Λυσ:   Έ, δεν πειράζει, χάσ' το!
(εισερχόμενη Γυνή Β')
ΓνΒ':  Η δύστυχη! η δύστυχη! και τώρα τί να κάνω,
           πού το λινάρι τ' άφησα με δίχως να το ξάνω!
Λυσ:   Να κι' άλλη, πού μας κόπιασε το δρόμο της να πάρη,
           γιατί άφησεν ακτύπητο στο σπίτι το λινάρι!
           Πήγαινε μέσα γρήγορα!
ΓνΒ':  Μα θα γυρίσω πίσω,
          μα την Εκάτη, στη στιγμή, αρκεί να το κτυπήσω!
Λυσ:  Ας λείψουν τα κτυπήματα, γιατ' έτσι αν αρχίση,
          κι άλλη θα μας κουβαληθή το ίδιο να ζητήση.
(εισέρχεται η Γυνή Γ' έχουσα εξωγκωμένην την γαστέρα) 
ΓνΓ':  Ώ συ, θεά Ειλείθυια! κράτει με κάθε τρόπο,
          για να προφθάσ' η γέννα μου να γίνη σ' άλλον τόπο,
          χωρίς την ιερότητα πού έχει τούτος, νάχη.
Λυσ:  Τί ψαίλνεις συ μονάχη ;
ΓνΓ':  Κύττα! στην ώρα βρίσκομαι της γέννας η καημένη.
Λυσ:  Έ, μα καλά, συ όμως χθες δεν ήσουν γκαστρωμένη.
ΓνΓ':  Τί τάχα; είμαι σήμερα. Στείλε με στη στιγμή
          να πεταχθώ στο σπίτι μου να φέρω τη μαμή.
Λυσ:  Μα για ποιο λόγο; τούτο δω μου φαίνεται πολύ σκληρό.
ΓνΓ':  Α, θα 'ν' αρσενικό μωρό.
Λυσ:  Μα τη Θεά! εδώ παιδί δεν φαίνεται για νάχη
          σαν τεντζερέδι φαίνεται, στάσου, θα ιδώ μονάχη,
(ερευνά υπό τον χιτώνα της Γυναικός Γ' κι εξάγει, χαλκήν περικεφαλαίαν)
          Το κράνος έχωσες εδώ, ανόητη! της Αθηνάς,
          και λες ότι κοιλοπονάς;
ΓνΓ':  Μα το θεό, κοιλοπονώ.
Λυσ:  Καλά, κι εδώ στη ζώνη
          το κράνος γιατί τώβαλες;
ΓνΓ:   Γιατί αν μου 'ρθουν πόνοι
          απάνω στην Ακρόπολι, να κάτσω χέρι-χέρι
          να κάνω μέσα το παιδί καθώς το περιστέρι.
Λυσ:  Τί λες! ωραία πρόφασι! μα είνε φανερό!
          Γιατί εδώ δεν κάθεσαι να κάνης το μωρό,
          και στη δεκάτη μέρα του απάνω ίσα-ίσα,
          μέσα στο κράνος του παιδιού να κάνης τα βαφτίσα;
ΓνΓ:   Α, όχι• στην Ακρόπολι εγώ δεν θέλω νάμαι
          και μόνη να κοιμάμαι
          με πήγε ριπιτίδι
          την ώρα πού αντίκρυσα της Αθηνάς το φίδι.
(εισερχόμενη η Γυνή Δ' με ...πρόφαση) 
ΓνΔ':  Ωχ, ωχ! Η κακορροίζικη! απ' την αγρύπνια θα χαθώ
          ούτε στιγμή να κοιμηθώ
          η κουκουβάγες μ' άφησαν!
Λυσ:  Παύτε τα παραμύθια,
          δαιμονισμένες! θέλετε τους άνδρες σας στ' αλήθεια
          θαρρείτε πώς δεν θέλουμε να είμεθα μαζύ τους;
          δέ ξέρουμε το τί τραβούν της νύχτες μοναχοί τους;
          Μα λίγο κρατηθήτε
          και στενοχωρηθήτε,
          γιατί το είπε κι ο χρησμός: η νίκ' είνε δική μας
          άν γκρίνιες δεν ανοίξουμε και στάσι μεταξύ μας.
          Αυτός λοιπόν είν' ο χρησμός...
ΓνΑ':  Για πες να τον ακούσουμε.
Λυσ:                                                 Ακούστε και σκασμός!
          "Όταν η χελιδόνες
            θά μαζευθούν σε μια μεριά και θα καθήσουν μόνες
            από τους τσαλαπετεινούς μακράν κι από αρσενικά,
            θα σταματήσουν τα κακά.
            κι ο Ζεύς όπου βροντά ψηλά με το τρανό του χέρι,
            τά πράματα θα φέρη,
            πού τ' από πάνω θα βρεθή στο κάτω πλακωμένο".
ΓνΒ':  Θα πέφτουμ' από πάνω τους εμείς; Καταλαβαίνω.
Λυσ:   "Η χελιδόνες δε αυτές αν τσακωθούν καμμιά φορά
            κι από τον ιερό ναό φύγουν και κάνουνε φτερά,
            όρνιο ποτέ δεν θα φανή στόν κόσμο γεννημένο
            πειό πουτανιάρικο απ' αυτές και πειό ξεκωλιασμένο!..."
ΓνΑ':   Α, μα τον Δία! ο χρησμός τα λέει παστρικά.
Λυσ:   Θεοί! ας μη δειλιάσουμε απ' τούτα τα κακά.
           Περάστε μέσα, φίλες μου, τα χέρια μας να σφίξουμε
           και προδοσία στο χρησμό θάνε κακό να δείξουμε.
(εισέρχονται όλαι εντός των πυλών και τας κλείουν.)

                7). ΛΥΡΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ (781-828)
    
Γερ:  'Ακουσ' ένα παραμύθι από το δικό μου στόμα,
         πούχα μια φοράν ακούση, πού μουνα παιδί ακόμα.
         Λοιπόν ήταν ένας νέος, Μελανίων τώνομά του,
         μια φορά, όπου το γάμο δεν τον ήθελ' η καρδιά του,
         και την ερημιά επήρε και τα όρη εκατοικούσε
         είχε και σκυλί και δίχτυ και λαγούς εκυνηγούσε.
         Λοιπόν έτσι, τής γυναίκες είχε τόσο σιχαθή,
         πού σε πόλι και σε σπίτι δεν μπορούσε να σταθή,
         μα κοντεύω κι από κείνον πειό πολύ να σε μισήσω
         Μολαταύτα σαν να θέλω, βρε γρηά, να σε φιλήσω.
         Αλλ' ανάγκη πειά δεν θάχης από κρομμυδιού κομμάτια
         να σου κλάψουνε τα μάτια.
         Και το πόδι θα σηκώσω
         με κλωτσιές να σε φορτώσω.
Γυν:  Βλέπω πούχεις κρεμασμένη
         γενειάδα φυτρωμένη.
Γερ:  Μα κι αυτός ο Μυρωνίδης τους εχθρούς εφόβιζ' όλους
         με τους μαύρους του τους κώλους
         και με την τραχεία του όψι, όπως κάνει κι ο Φορμίων.
Γυν:  Αφού είπες συ εκείνο, πού καμεν ο Μελανίων,
         έχω και εγώ σκοπό
         ένα μύθο να σου ειπώ:
         Κάποιος Τίμων είχε ζήση, με μορφή σκουντουφλιασμένη,
         λες και ήτανε μ' αγκάθια γύρω-γύρω της φραγμένη,
         σάμπως βρόχος Ερινύων. Έ, λοιπόν, αυτός ό Τίμων
         έφυγεν από το πλήθος των κακών και των ατίμων.
         Τους αχρείους όπως είσθε, είχε σιχαθή κι' αυτός,
         κι όμως ήταν στης γυναίκες τρυφερός κι' αγαπητός,
         τη μασσέλα θα σου σπάσω!
Γερ:  Καλέ σώπα! μην το κάνης κι απ' το φόβο θα τα χάσω
Γυν:  Νά, τα σκέλια θά σηκώσω και θα σε κλωτσήσω...
Γερ:                                                                                       Κτύπα!
         να σου ιδούμε και την τρύπα.
Γυν: Τώρα στα γεράματα μου δεν θα ιδής αυτήν τη χάρι,
         γιατί τόχω μαδημένο σαν να το κάψε λυχνάρι.

                        ΔΥΟ ΙΑΜΒΙΚΕΣ ΣΚΗΝΕΣ (829-1013)
                    [ΑΝΑΠΑΙΣΤΙΚΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ 1ης (954-979)]

(επί του τείχους)
Λυσ:  Έ, έ! γυναίκες! γρήγορα ελάτ' εδώ!
Χ.Γν:                                                                 Τί τρέχει;
          ποιος είν' αυτός ο θόρυβος και ποιαν αιτίαν έχει;
Λυσ:  Να! βλέπω άντρα πού τραβά εδώ στο τείχος ίσα
          τον έχει πιάση, φαίνεται, για της γυναίκες λύσσα.
Mυρ:  Συ, των Κυθήρων η θεά, η αφρογεννημένη,
          που 'σαι στη Πάφο λατρευτή, στη Κύπρο δοξασμένη,
          σ' αυτό τον δρόμο π' άνοιξες, δύναμη τώρα δίνε
          να πάρη τον ανήφορο.
Χ.Γν:                                              Ποιος έρχεται; που είνε;
Λυσ:  Εκεί στης Χλόης το ιερόν επρόβαλε τρεχάτος.
Χ.Γν: Ώ, μα τον Δία! να τος!
          Ποιος να 'ν';
Λυσ:                          Τονε γνωρίζετε καμμιά από σας; Για δείτε.
Μυρ:  Τον ξέρω, για σταθήτε
          αυτός είνε ο άντρας μου, ο Κινησίας.
Λυσ:                                                                  Έλα,
          ψήσε τον, στριφογύρισ' τον, δείξε πως έχεις τρέλα
          γι' αυτόν, πως δεν τον αγαπάς κατόπιν κι ό,τι άλλο,
          οξ' απ' αυτό που δώσαμε τον όρκο τον μεγάλο.
Μυρ:  Α! μη σε μέλη κι έννοια σου κουνούπι θα του γίνω.
Λυσ:  Κι εγώ μαζύ θα μείνω
          να του σηκώσω τα μυαλά και να τον ξεροψήσω.
(προς τας λοιπάς)
          Πηγαίνετε πειό πίσω.
(άπασαι αι επί του τείχους Γυναίκες κι η Μυρρίνη κρύπτονται).
Κιν:   (ερχόμενος κάτωθεν του τείχους)
         Πω, πω, πω! ο κακομοίρης! τί σπασμός που μ' έχει πιάση,
         λες και με δέσαν στον τροχό.
Λυσ:                                                   Τίς εί! πού 'χεις περάση
          μες στους φύλακας;
Κιν:                                       Εγώ, είμαι!
Λυσ:                                                           'Αντρας είσαι;
Κιν:                                                                                      'Αντρας, πώς;
Λυσ:  Θέ να φυγής;
Κιν:                                Τ' είσαι τάχα συ που μου το λες;
Λυσ:                                                                                          Σκοπός.
Κιν:   Φώναξε μου τη Μυρρίνη να βγή έξω, στο Θεό σου!
Λυσ:  'Ακου! θέλει τη Μυρρίνη να φωνάξω! σε καλό του!
          Και του λόγου σου ποιος είσαι, όπου προσταγές μας δίδεις;
Κιν:   Είμ' ό άντρας ο δικός της, Κινησίας Π ε ο ν ί δ η ς.
Λυσ:  Συ 'σαι, φίλτατέ μου; Γειά σου!
          κάθε μιά μας τώνομά σου,
          όχι και με δίχως δόξα εδώ πέρα το γνωρίζει
          η γυναίκα σου στο στόμα τώχει και το πιπιλίζει,
          κι είτ' αβγό κρατεί στο χέρι
          είτε μήλο, το φυλάει πάντοτε να το προσφέρη
          στον καλό της Κινησία, πού τον άφησε στο σπίτι.
Κιν:   Αχ! για το Θεό! Χρυσό μου!
Λυσ:                                                  Ώ, ναί, μα την Αφροδίτη!
          Κι αν συμβή καμμιά κουβέντα για τους άντρες μας να γίνη,
          πάντοτε μας λέει εκείνη:
          "όλ' αυτά πού λέτ' αλήθεια,
          μα μπροστά στον Κινησία είνε όλοι κολοκύθια!".
Κιν:   Τρέχα, τρέχα φώναξε τη!
Λυσ:                                                Κάτι τι δεν θα θελήσης
          και σε μένα να χαρίσης;
Κιν:  (χειρονομών καταλλήλως)
         'Ακου λέει! Μα τον Δία, να το θέλης μόνο φθάνει
         τούτο μού 'τυχε να έχω, σου το δίνω αν σου κάνη.
Λυσ: Στάσου λίγο κατεβαίνω να σου τη φωνάξω τώρα.
(εισέρχεται)
Κιν:  Τρέχα γρήγορα και φέρ' τη γιατί άχ! από την ώρα
         που μου έφυγε απ' το σπίτι κι' από μένα μένει χώρια,
         στη ζωή δε βρίσκω χάρη... μπαίνω μέσα, στενοχώρια...
         όλα έχουνε ρημάξη...
         άνοστο και το φαΐ μου... κι απ' τη κάβλα έχω λυσσάξη!
(εξέρχεται η Μυρρίνη εις το τείχος ωσεί μονολογούσα)
Μυρ: Τον αγαπώ, τον αγαπώ κι όμως αυτός δε θέλει
         καθόλου την αγάπη μου λοιπόν σα δε τον μέλη,.
         τι μ' έφερες εδώ γι' αυτόν;
Κιν:                                                     Γλυκό μου Μυρρινάκι!
         Γιατί μου κλείσθηκες αυτού; έλα μ' εμέ λιγάκι.
Μυρ: Κάτω εγώ;! μα τον Θεό, ούτε στο νου το βάζω.
Κιν:  Μυρρίνη! πώς; δέν έρχεσαι σ' εμέ, πού σε φωνάζω;
Μυρ: Ανάγκες από μένα συ δεν έχεις πειά πολλές.
Κιν:  Δεν έχω ανάγκη εγώ για σε; Μα τ' είν' αυτά πού λες;
        Εγώ εκαταστράφηκα χωρίς εσέ.
Μυρ:                                                           Θα φύγω.
Κιν:  Στάσου ακόμα λίγο.
(σπεύδει εις τα παρασκήνια κι οδηγεί υπηρέτην φέροντα παιδίον)
        'Ακουσε το παιδάκι μας.
(προς το παιδίον)
                                                     Τί στέκεσαι, βρε βλάκα;
        φώναξε τη μαμάκα σου.
   
Παι:                                                   Μαμάκα μου! μαμάκα!
Κιν:  Βρε συ! μα ούτε το παιδί λυπάσαι, σα μητέρα,
         πούν' άπλυτο κι αβύζαχτο για έκτη τώρα μέρα;
Μυρ: Εγώ λυπάμαι το παιδί μα 'κείνος όπου μένει
         σκληρός, ειν' ο πατέρας του.
Κιν:                                                            Μωρή δαιμονισμένη!
         κατέβα χάριν του παιδιού!
Μυρ:                                                      Η μάνα δε ξεχάνει
         το σπλάγχνο της, ας κατεβώ, τί τάχα θα μου κάνη;
(εισέρχεται)
Κιν:  Μωρέ, αυτή μου φαίνεται πειό νηά ότι τη βρήκα,
         και τώρα έχει πειό πολλή μες στη ματιά της γλύκα
         κι όσο μου κάνει αντίσταση κι όσο μου κάνει νάζι,
         τόσο του πόθου της φωτιές μες στη καρδιά μου βάζει.
Μυρ: (εξέρχεται εκ του παρασκηνίου και σπεύδει προς το παιδίον)
         Γλυκό παιδί, ενός μπαμπά με διαστρεμμένη φύση!
         έλα στη μητερίτσα σου να σε γλυκοφιλήση.
Κιν:  (συλλαμβάνων αυτήν)
         Παληογυναίκα συ! γιατί σε πείσανε η άλλες,
         και φασαρίες άνοιξες στον άντρα σου μεγάλες,
         πού έτσι βλάπτεσαι κι εσύ κι εκείνος υποφέρει;
Μυρ: Παρακαλώ! μην ακουμπάς επάνω μου το χέρι!
Κιν:  Κι άφησες τόσα πράγματα έρμα στο σπίτι χάμου
         δικά σου και δικά μου;
Μυρ: Μπα, δεν με μέλει τέσσαρα.
Κιν:                                                         Βρε μίλα λογικά
         και τα κοκκόρια πού τρυπούν τα δόλια πανικά;
Μυρ: Ας τα τρυπούν.
Κιν:                                    Τόσο καιρό πού λείπεις απ' το σπίτι,
         θυσία πειά δεν έκαμες καμμιά στην Αφροδίτη.
         Λοιπόν δεν θα ρθης σπίτι σου;
Μυρ:                                                       Α, τούτο δε θα γίνη,
         εάν δεν παύση ο πόλεμος κι αν δε κλεισθή ειρήνη.
Κιν:  Ησύχασε παρακαλώ
         κι αυτό θα γίνη γρήγορα, αν μας φανή καλό.
Μυρ: Έ, όταν σας φανή καλό, θα 'ρθώ κι εγώ κοντά σου
         μα όρκο τώρα έκανα και κάτω τα ξερά σου!
Κιν:  Καλά μα έλα μιά στιγμή να πέσουμε 'δώ πάνω.
Μυρ: Δε λέγω πώς δεν σ' αγαπώ, μα όχι, δε το κάνω.
Κιν:  Αχ, μ' αγαπάς; λοιπόν γιατί δε πέφτεις, Μυρρινάκι,
         μαζύ μ' εμέ λιγάκι;
Μυρ: Γελοίε! τέτοια πράγματα και στο παιδί μπροστά;
Κιν:  Μα το Θεό! πολύ σωστά!
(προς τον υπηρέτην)
         Μωρέ Μανή! πάρ' το παιδί και πήγαινε στη χώρα.
(ο υπηρέτης απέρχεται)
         Να, έφυγε και το παιδί, έ, δε θα πέσης τώρα;
Μυρ: Δύστυχε! πού θα κάνουμε λοιπόν τέτοια δουλειά;
Κιν:  Θάνε καλά μες στου Πανός να πάμε τη σπηλιά.
Μυρ: Και απ' αυτό τ' αμάρτημα ποιος θα με καθαρίση;
Κιν:  Και στης Κλεψύδρας μια στιγμή δεν πλύνεσαι τη βρύσι;
Μυρ: Βρε δυστυχή! ωρκίσθηκα και θα γενής αιτία
         να γίνω και επίορκος.
Κιν:                                          Σ' εμε κι η αμαρτία.
Μυρ: Στάσου τουλάχιστον να βρω κανένα κρεβατάκι.
Κιν:   Μπα! δε βαρυέσαι; πέφτουμε και χάμου για λιγάκι.
Μυρ: Τι λες; μα τον Απόλλωνα, σα το δικό σου σώμα
         ποτέ δε θα παραδεχθώ να κυλισθή στο χώμα.
(απέρχεται)
Κιν:  Τούτ' η γυναίκα η καψερή
         μου έχει αγάπη φοβερή.
Μυρ: (κατερχομένη με δύο δίποδα ηνωμένα δια πανίου)
         Να, πέσε και ξαπλώσου,
         και τώρα θα γδυθώ κι εγώ και θά 'ρθω στο πλευρό σου.
(προσποιείται ότι εκδύεται κι αίφνης ανακόπτεται)
         Μπά! είδες πού εξέχασα να φέρω το ψαθί;
Κιν:  'Αφ' το κι ας λείψη το ψαθί ας πάη να χαθή!
Μυρ: Α, όχι μα την 'Αρτεμι αυτό δε θα το κάνω
         μες στο πανί απάνω.
Κιν:                                        Έλα να σε φιλήσω!
(η Μυρρίνη πλησιάζει και τη φιλεί)
Κιν:  Μπώ, μπώ! τρομάρες!... γρήγορα να μου γυρίσης πίσω!
(η Μυρρίνη απέρχεται κι επανέρχεται αμέσως κομίζουσα ψάθαν)
Μυρ: Να ψάθα πέσε, να γδυθώ.
(προσποιείται ότι εκδύεται κι ανακόπτεται)
         Ώ η οργή να πάρη!
         δεν έχεις μαξιλάρι!
Κιν:  Δεν έχω ανάγκη απ' αυτό.
Μυρ: Α! έχω και πολλή.
(φεύγει)
Κιν:  Αχ! ετούτη η ψωλή
        τον Ηρακλή, ως φαίνεται, θα έχη μουσαφίρη,
         πού τελευταίος έφθανε στο κάθε πανηγύρι.
Μυρ: (επανέρχεται φέρουσα προσκεφάλαιον)
         Σήκω απάνω! πήδησε! 
(τοποθετεί το προσκεφάλαιον)
                                                     Έ, όλα τάχεις τώρα.
Κιν:  Όλα, χρυσό μου! έλα πειά, μη χάνουμε την ώρα.
Μυρ: Να ξεκουμπώσω μιά στιγμή τη πόρπη μη ξεχάσης
         και για τη συμφιλίωση, πού είπες, με γελάσης.
Κιν:  Αν το ξεχάσω, να χαθώ!
Μυρ:                                            Κουβέρτα πού δεν έχεις;
Κιν:  Ούφ! τώρα πού να τρέχης
        και πάλι σούρτα φέρτα
        να πας να βρής κουβέρτα;
        Κουβέρτες δεν χρειάζομαι, μα θέλω να γαμήσω.
Μυρ: Κι αυτό θα γίνη, μια στιγμή και πάλι θα γυρίσω.
(φεύγει)
Κιν:  Μωρέ αυτό το θηλυκό
         μου φτιάνει με τα στρώματα περσσότερο κακό!
Μυρ: (φέρουσα σκέπασμα)
         Έ, σήκω τώρα μια στιγμή ν' αναπαυθής καλήτερα
Κιν:   Δε βλέπεις πού σηκώθηκεν ετούτο μου προτήτερα!
Μυρ: Θέλεις και λίγες μυρουδιές να σού 'ρθουνε στη μύτη;
Κιν:   Όχι, μα τον Απόλλωνα!
Μυρ:                                                'Α, μα την Αφροδίτη,
         θα μου μοσχομυρίσης
         θελήσης, δεν θελήσης
(εξάγει φιαλίδιον)
Κιν:   Αφέντη Δία! δώσε μια και χύσε το ευθύς!
Μυρ: 'Απλωσ' το χέρι σου λοιπόν και πάρε ν' αλειφθής.
Κιν:  (αλειφόμενος δια του μύρου)
         Μα τον Απόλλωνα! κι αυτό
         όταν μας τρώη τον καιρό, είν' άνοστο και περιττό,
         κι όταν δεν έρχεται μαζύ με τη δική του ευωδιά,
         του γαμησιου η μυρουδιά!
Μυρ: Πω, πω! η κακομοίρα!
         τί έπαθα! σου έφερα, καλέ, της Ρόδου μύρα.
Κιν:  Είνε κι αυτό καλό πολύ
         άφησε τ' άλλα, βρε τρελή.
Μυρ: Για πες μου! αστειεύεσαι;
(φεύγει ταχέως)
Κιν:  Κακή και μαύρη μοίρα,
         σ' αυτόν πού του κατέβηκε να πρωτοφτιάση μύρα!
Μυρ: (επανερχόμενη με φιαλίδιον)
         Πάρε το μπουκαλάκι αυτό.
Κιν:                                                       Μα έχω μια μπουκάλα!
         Έλα μου δω να ξαπλωθής και μη μου φέρνης άλλα.
Μυρ: Βέβαια, μα την 'Αρτεμι αυτό κι εγώ θα κάνω
         να, τα παπούτσια βγάνω.
         Αλλ' όμως, φιλαράκο μου, το είπες και θα γίνη
         θα δώσης ψήφο γρήγορα κι εσύ για την ειρήνη.
(φεύγει ταχέως)
Κιν:  (πίπτων επί της κλίνης)
         Καλά, αυτό θα το σκεφτώ. 
(βλέπων την Μυρρίνην φεύγουσαν)
                                                          Τρανή μου συμφορά!
         πάει η γυναίκα! κι' όλ' αυτά μου τάφησε ξερά!
         Πω, πω κακό που τώπαθα! ποιά θα γαμήσω τώρα,
         που η πειό καλή μ' εγέλασε απ' όσες έχ' η χώρα;
         Μιά παραμάνα πως θα βρω τώρα γι' αυτή και πού;
         Πού 'σαι, μωρή σκυλαλεπού; 
         Στείλ' της τουλάχιστον κοντά
         μια παραμάνα και νταντά!
(εισέρχονται εκατέρωθεν οι Χοροί)
ΧΓερ: Σε βασανίζει, δυστυχή!
           κακό μεγάλο στην ψυχή,
           όπου κι εμέ ταράττει,
           για τούτη την απάτη.
           Ποια νεφρά μπορούν ν' ανθέξουν, στο σκληρό αυτό παιγνίδι;
           και ποιά μέση θα κράτηση, ποια ψυχή και ποιό αρχίδι;
           ποιο θ' ανθέξη κωλονούρι, πού με δύναμι τεντώνει,
           το πρωί να μη πλακώνη;
Κιν:   (επί της κλίνης) Ζεύ πατέρα! δεν αντέχω!
          τί τινάγματα πού έχω!
ΧΓερ: Να, τί σου φτιασεν ακόμα
          η αχρεία και η βρώμα!
Χ.Γν: Ναί, μα είνε φιλενάδα όλο χάρη κι όλο γλύκα.
Κιν:  (εγειρόμενος της κλίνης)
          Βρε ποιά γλύκα! σιχαμένη και σαχλή πάντα τη βρήκα!
ΧΓερ: Ώ Ζεύ! ανεμοστρόβιλο γερό
          κι ένα τυφώνα στείλε καφτερό,
          κι ανέβασ' τες με δύναμι τρανή
          ψηλά, σαν του αχύρου το κλωνί,
          και στριφογύρισε τες με οργή,
          και δώσ' τους μια να πέσουνε στη γη,
          και να 'ρθουνε με δύναμι πολλή
          να καρφωθούνε πάνω στη ψωλή!
(εισέρχεται κήρυκας και βρίσκει τον Πρόβουλο)
Κηρ:  Σε ποιά μεριά των Αθηνών θα βρώ τη γερουσία. 
          και που τα πρυτανεία; 
          θέλω ένα νέο να τους πω.
Πρβ:  Κι εσύ τι είσαι τάχα; 
          άνθρωπος ή δαιμόνιο της σκόνης είσαι;
Κηρ:  Χάχα! 
          πώχεις λαχάνου κεφαλή, κήρυκας έχω γίνει, 
          κι από τη Σπάρτην έφθασα εδώ γιά την ειρήνη.
Πρβ:  Καλό και τούτο πάλι,
          μα βλέπω δόρυ να κρατάς κάτ' από τη μασχάλη.
Κηρ:  Μα το Θεό, καθόλου... μπα!...
Πρβ:                                                         Κι απ' τη μεριά την άλλη
          γιατί γυρίζεις πάλι;
          Και κάτ' απ' τη χλαμύδα σου τ' είν' κείνο πού φουσκώνει;
          από το δρόμο τον πολύ μη έβγανες βουβώνι;
Κηρ:  Συ θάσαι, μα τον Κάστορα, γεροξεκουτιασμένος.
Πρβ:  Βρε σιχαμένε άνθρωπε! φτού! είσαι καβλωμένος!
Κηρ:  Όχι μα το Θεό! αυτό 
          μήτε να πής για χωρατό.
Πρβ:  Τότε λοιπόν, τί είν' αυτό, πού βλέπω σα το στύλο;
Κηρ:  Ποιό; τούτο; είνε ξύλο
          σκυτάλη σπαρτιατική.
Πρβ:  (χειρονομών καταλλήλως)
          Όσο σκυτάλη είν' αυτό, τόσο και τούτη πούν' εκεί!
          Μα πες μου τήν αλήθεια συ, ωσάν γνωστή μου νάνε:
          Εκεί στη Λακεδαίμονα τα πράματα πώς πάνε;
Κηρ:  Όλα ορθά στην πόλι
          κι οι σύμμαχοι μας όλοι
          καβλώσανε κι εκείνοι
          γυρεύουν τη Πελλήνη!
Πρβ:  Πώς έτυχε η συμφορά να πέση σ' όλους γενικώς ;
          Μη τύχη κι είνε πανικός;
Κηρ:  Καθόλου, πά! πά! δεν είν' αυτό
          Νομίζω πως η Λαμπιτώ
          άρχισε πρώτη κι ύστερα όλες το ίδιο πράξανε,
          και όλες απ' τα σκέληα τους, τους άντρες επετάξανε.
Κιν:   Και πώς περνάτε σείς λοιπόν;
Κηρ:                                                      Ωχ! υποφέρουμ' όλοι.
          μερόνυχτα στή πόλη
          γυρίζουμε σκυφτοί-σκυφτοί,
          λες και φανάρι ο καθείς στα χέρια του κρατεί.
          Γιατί η γυναίκες θύμωσαν και νάζα κάνουν χίλια
          δεν θέλουν και ν' αγγίξουμε της τρύπας τους τα χείληα,
          αν στην Ελλάδα όλοι μας και με την ίδια γνώμη,
          ειρήνη και φιλίωσι δεν κάμωμεν ακόμη.
Κιν:   Τώρα καταλαβαίνω,
          πώς η γυναίκες τώχουνε παντού συμφωνημένο.
          Τρέξε λοιπόν, μη κάθεσαι και η δουλειά η πρώτη σου
          στον κάθε πατριώτη σου
          πρέσβεις να πής να στείλη
          για την είρηνη γρήγορα, να γίνουμ' όλοι φίλοι.
          Κι εγώ θα πω στους Βουλευτάς να φύγουν πρέσβεις άλλοι,
          και θα τους πείσω, δείχνοντας της πούτσας μου το χάλι!
Κηρ:  Ωραίο σχέδιο κι αυτό!
          φτερούγες κάνω και πετώ!
(απέρχονται)

                    ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ  ΔΥΟ ΧΟΡΩΝ (1014-1042)
 
ΧΓερ: Νάνε χειρότερο θεριό απ' τη γυναίκα, δεν μπορεί
          ούτε τη φθάν' η πάρδαλις, ούτ' η φωτιά η φοβερή!
Χ.Γν:  Αφού μας ξέρεις συ εμάς
          γιατί μαζύ μας πολεμάς,
          που θάσουν πάντα φίλος μου καλός κι αγαπημένος;
ΧΓερ: Α δεν θα παύσω να μισώ των γυναικών το γένος.
Χ.Γν:  Να κάμης όπως αγαπάς μα εγώ δε θα θελήσω,
          θα σε παραμελήσω
          γιατί αν αποφάσισες γυμνός στους δρόμους να φανής.
          πούσαι για να γελά κανείς,
          θα ρθώ να ρίξω απάνω σου το ρούχο το δικό μου.
(ρίπτουν επί των γερόντων τα μικρά επανωφόρια των)
ΧΓερ: Δεν είν' κακό είχα γδυθή απ' τον πολύ θυμό μου.
Χ.Γν:  Και πρώτον έτσι φαίνεσαι σαν άντρας στην εντέλεια
          δεύτερον, σαν εντύθηκες, δεν είσαι πειά για γέλια,
          και αν ίσως συ δεν μ' έκανες να σκάσω από γινάτι,
          ένα κουνούπι θα 'βγαζα που σούχει μπή στο μάτι.
ΧΓερ: Γιά τούτο τώρα μ' έτριβε το μάτι τόσην ώρα.
          Πάρε το δακτυλίδι μου και σκάλισέ το τώρα
          και το κουνούπι βγάλε μου εις την οργή να πάη
          γιατί έχει ώρα κάμποση πού με κατατσιμπάει.
Χ.Γν:  Έ, θα το κατορθώσω,
           μ' όλο πού είσαι άνθρωπος διεστραμμένος τόσο.
(η κορυφαία του Χορού των Γυναικών, λαμβάνει το δακτύλιον του Κορυφαίου του Χορού των Γερόντων και καθαρίζει διά του δάκτυλου τον λίθο από τον οφθαλμόν του)
           Ώ Ζεύ! κουνούπι τρομερό σούχει χωθή στο μάτι
           δέν είν' απ' την Τρικόρυθο;
ΧΓερ:  Ησύχασα κομμάτι.
           Πηγάδι μέσα μ' άνοιγε, καλό πού μούχεις κάμη!
           και τώρα ιδέ τα δάκρυα πού τρέχουν σα ποτάμι.
Χ.Γν:  Εγώ θα το σκουπίσω
           και, μ' όλο πούσαι και κακός, θα ρθώ να σε φιλήσω.
ΧΓερ: Όχι να με φιλήσης!
Χ.Γν:  Μωρέ θα σε φιλήσω εγώ, θελήσης, δε θελήσης!
(αι Γυναίκες ορμούν και φιλούν τους Γέροντας δια της βίας)
ΧΓερ:  Έ, να σας πάρη η ευκή!
           για να χαϊδεύετε καλά, τόχετε τέχνη φυσική!
           και δεν ειπώθηκε κακά
           αυτό πού ακούμε τακτικά:
           "ούτε να ζή κανείς μπορεί με την πανούκλ' αυτή μαζύ,
           ούτε χωρίς αυτή να ζή"!
           Μα τώρα πειά πού κάναμε συνθήκη και ειρήνη,
           από τον ένα μας κακό στον άλλο δε θα γίνη.
           Και τώρα ας αρχίσουμε
           μαζύ να τραγουδούμε.

                               ΜΕΛΟΣ (ΣΤΑΣΙΜΟ) (1043-1071)
 
Χ.Γν:  (αντιστροφή)
           Κακό δεν είχα εγώ σκοπό
           για τους πολίτες μας να πώ
           το εναντίο μάλιστα και κάτι παρά πάνω
           μόνο καλό εγώ θα ειπώ κι όλο καλό θα κάνω,
           γιατί αρκετά είνε τα κακά
           κι όλα τ' αποτελέσματα πού φέρνουν τακτικά.
           Και αν θελήση χρήματα κανείς καμμιά φορά,
           γυναίκα ή άνδρας, μιά-δυό μναίς, ας το δήλωση καθαρά,
           γιατί έχουμε περσσότερα στης τσέπες κι όταν γίνη
           με το καλό ειρήνη,
           εκείνος, οπού σήμερα εγώ θα του δανείσω,
           ας μη το δώση πίσω.
           Έχουμ' από τη Κάρυστο κάτι ανθρώπους ξένους
           πολύ καλούς και παστρικούς στο σπίτι μας φερμένους,
           τραπέζι σαν τους κάνουμε, έχ' όσπρια φτιασμένα.
           και γουρουνάκι ένα,
           και κρεατάκι απαλό
           θα φάνε και πολύ καλό.
           Λοιπόν να ρθήτε σπίτι μου, τραπέζι σας προσμένει
           μα πρέπει νά 'ρθετε πρωί και νά 'σθε και λουσμένοι
           και σείς και τα παιδάκια σας νά 'νε καλολουσμένα
           μα δίχως και κανένα
           στη πόρτα να ρωτήσης,
           σα νά 'σαι μες στο σπίτι σου, γραμμή να προχώρησης,
           κι αν το τραπέζι δε το βρής, όπως θαρρείς, στρωμένο,
           θα βρής το μύλο σφαλιστό και το νερό κομμένο!

                        ΔΥΟ ΙΑΜΒΙΚΕΣ ΣΚΗΝΕΣ (829-1013)
                    [ΑΝΑΠΑΙΣΤΙΚΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ 1ης (954-979)]

(επί του τείχους)
Λυσ:  Έ, έ! γυναίκες! γρήγορα ελάτ' εδώ!
Χ.Γν:                                                                 Τί τρέχει;
          ποιος είν' αυτός ο θόρυβος και ποιαν αιτίαν έχει;
Λυσ:  Να! βλέπω άντρα πού τραβά εδώ στο τείχος ίσα
          τον έχει πιάση, φαίνεται, για της γυναίκες λύσσα.
Mυρ:  Συ, των Κυθήρων η θεά, η αφρογεννημένη,
          που 'σαι στη Πάφο λατρευτή, στη Κύπρο δοξασμένη,
          σ' αυτό τον δρόμο π' άνοιξες, δύναμη τώρα δίνε
          να πάρη τον ανήφορο.
Χ.Γν:                                              Ποιος έρχεται; που είνε;
Λυσ:  Εκεί στης Χλόης το ιερόν επρόβαλε τρεχάτος.
Χ.Γν: Ώ, μα τον Δία! να τος!
          Ποιος να 'ν';
Λυσ:                          Τονε γνωρίζετε καμμιά από σας; Για δείτε.
Μυρ:  Τον ξέρω, για σταθήτε
          αυτός είνε ο άντρας μου, ο Κινησίας.
Λυσ:                                                                  Έλα,
          ψήσε τον, στριφογύρισ' τον, δείξε πως έχεις τρέλα
          γι' αυτόν, πως δεν τον αγαπάς κατόπιν κι ό,τι άλλο,
          οξ' απ' αυτό που δώσαμε τον όρκο τον μεγάλο.
Μυρ:  Α! μη σε μέλη κι έννοια σου κουνούπι θα του γίνω.
Λυσ:  Κι εγώ μαζύ θα μείνω
          να του σηκώσω τα μυαλά και να τον ξεροψήσω.
(προς τας λοιπάς)
          Πηγαίνετε πειό πίσω.
(άπασαι αι επί του τείχους Γυναίκες κι η Μυρρίνη κρύπτονται).
Κιν:   (ερχόμενος κάτωθεν του τείχους)
         Πω, πω, πω! ο κακομοίρης! τί σπασμός που μ' έχει πιάση,
         λες και με δέσαν στον τροχό.
Λυσ:                                                   Τίς εί! πού 'χεις περάση
          μες στους φύλακας;
Κιν:                                       Εγώ, είμαι!
Λυσ:                                                           'Αντρας είσαι;
Κιν:                                                                                      'Αντρας, πώς;
Λυσ:  Θέ να φυγής;
Κιν:                                Τ' είσαι τάχα συ που μου το λες;
Λυσ:                                                                                          Σκοπός.
Κιν:   Φώναξε μου τη Μυρρίνη να βγή έξω, στο Θεό σου!
Λυσ:  'Ακου! θέλει τη Μυρρίνη να φωνάξω! σε καλό του!
          Και του λόγου σου ποιος είσαι, όπου προσταγές μας δίδεις;
Κιν:   Είμ' ό άντρας ο δικός της, Κινησίας Π ε ο ν ί δ η ς.
Λυσ:  Συ 'σαι, φίλτατέ μου; Γειά σου!
          κάθε μιά μας τώνομά σου,
          όχι και με δίχως δόξα εδώ πέρα το γνωρίζει
          η γυναίκα σου στο στόμα τώχει και το πιπιλίζει,
          κι είτ' αβγό κρατεί στο χέρι
          είτε μήλο, το φυλάει πάντοτε να το προσφέρη
          στον καλό της Κινησία, πού τον άφησε στο σπίτι.
Κιν:   Αχ! για το Θεό! Χρυσό μου!
Λυσ:                                                  Ώ, ναί, μα την Αφροδίτη!
          Κι αν συμβή καμμιά κουβέντα για τους άντρες μας να γίνη,
          πάντοτε μας λέει εκείνη:
          "όλ' αυτά πού λέτ' αλήθεια,
          μα μπροστά στον Κινησία είνε όλοι κολοκύθια!".
Κιν:   Τρέχα, τρέχα φώναξε τη!
Λυσ:                                                Κάτι τι δεν θα θελήσης
          και σε μένα να χαρίσης;
Κιν:  (χειρονομών καταλλήλως)
         'Ακου λέει! Μα τον Δία, να το θέλης μόνο φθάνει
         τούτο μού 'τυχε να έχω, σου το δίνω αν σου κάνη.
Λυσ: Στάσου λίγο κατεβαίνω να σου τη φωνάξω τώρα.
(εισέρχεται)
Κιν:  Τρέχα γρήγορα και φέρ' τη γιατί άχ! από την ώρα
         που μου έφυγε απ' το σπίτι κι' από μένα μένει χώρια,
         στη ζωή δε βρίσκω χάρη... μπαίνω μέσα, στενοχώρια...
         όλα έχουνε ρημάξη...
         άνοστο και το φαΐ μου... κι απ' τη κάβλα έχω λυσσάξη!
(εξέρχεται η Μυρρίνη εις το τείχος ωσεί μονολογούσα)
Μυρ: Τον αγαπώ, τον αγαπώ κι όμως αυτός δε θέλει
         καθόλου την αγάπη μου λοιπόν σα δε τον μέλη,.
         τι μ' έφερες εδώ γι' αυτόν;
Κιν:                                                     Γλυκό μου Μυρρινάκι!
         Γιατί μου κλείσθηκες αυτού; έλα μ' εμέ λιγάκι.
Μυρ: Κάτω εγώ;! μα τον Θεό, ούτε στο νου το βάζω.
Κιν:  Μυρρίνη! πώς; δέν έρχεσαι σ' εμέ, πού σε φωνάζω;
Μυρ: Ανάγκες από μένα συ δεν έχεις πειά πολλές.
Κιν:  Δεν έχω ανάγκη εγώ για σε; Μα τ' είν' αυτά πού λες;
        Εγώ εκαταστράφηκα χωρίς εσέ.
Μυρ:                                                           Θα φύγω.
Κιν:  Στάσου ακόμα λίγο.
(σπεύδει εις τα παρασκήνια κι οδηγεί υπηρέτην φέροντα παιδίον)
        'Ακουσε το παιδάκι μας.
(προς το παιδίον)
                                                     Τί στέκεσαι, βρε βλάκα;
        φώναξε τη μαμάκα σου.
   
Παι:                                                   Μαμάκα μου! μαμάκα!
Κιν:  Βρε συ! μα ούτε το παιδί λυπάσαι, σα μητέρα,
         πούν' άπλυτο κι αβύζαχτο για έκτη τώρα μέρα;
Μυρ: Εγώ λυπάμαι το παιδί μα 'κείνος όπου μένει
         σκληρός, ειν' ο πατέρας του.
Κιν:                                                            Μωρή δαιμονισμένη!
         κατέβα χάριν του παιδιού!
Μυρ:                                                      Η μάνα δε ξεχάνει
         το σπλάγχνο της, ας κατεβώ, τί τάχα θα μου κάνη;
(εισέρχεται)
Κιν:  Μωρέ, αυτή μου φαίνεται πειό νηά ότι τη βρήκα,
         και τώρα έχει πειό πολλή μες στη ματιά της γλύκα
         κι όσο μου κάνει αντίσταση κι όσο μου κάνει νάζι,
         τόσο του πόθου της φωτιές μες στη καρδιά μου βάζει.
Μυρ: (εξέρχεται εκ του παρασκηνίου και σπεύδει προς το παιδίον)
         Γλυκό παιδί, ενός μπαμπά με διαστρεμμένη φύση!
         έλα στη μητερίτσα σου να σε γλυκοφιλήση.
Κιν:  (συλλαμβάνων αυτήν)
         Παληογυναίκα συ! γιατί σε πείσανε η άλλες,
         και φασαρίες άνοιξες στον άντρα σου μεγάλες,
         πού έτσι βλάπτεσαι κι εσύ κι εκείνος υποφέρει;
Μυρ: Παρακαλώ! μην ακουμπάς επάνω μου το χέρι!
Κιν:  Κι άφησες τόσα πράγματα έρμα στο σπίτι χάμου
         δικά σου και δικά μου;
Μυρ: Μπα, δεν με μέλει τέσσαρα.
Κιν:                                                         Βρε μίλα λογικά
         και τα κοκκόρια πού τρυπούν τα δόλια πανικά;
Μυρ: Ας τα τρυπούν.
Κιν:                                    Τόσο καιρό πού λείπεις απ' το σπίτι,
         θυσία πειά δεν έκαμες καμμιά στην Αφροδίτη.
         Λοιπόν δεν θα ρθης σπίτι σου;
Μυρ:                                                       Α, τούτο δε θα γίνη,
         εάν δεν παύση ο πόλεμος κι αν δε κλεισθή ειρήνη.
Κιν:  Ησύχασε παρακαλώ
         κι αυτό θα γίνη γρήγορα, αν μας φανή καλό.
Μυρ: Έ, όταν σας φανή καλό, θα 'ρθώ κι εγώ κοντά σου
         μα όρκο τώρα έκανα και κάτω τα ξερά σου!
Κιν:  Καλά μα έλα μιά στιγμή να πέσουμε 'δώ πάνω.
Μυρ: Δε λέγω πώς δεν σ' αγαπώ, μα όχι, δε το κάνω.
Κιν:  Αχ, μ' αγαπάς; λοιπόν γιατί δε πέφτεις, Μυρρινάκι,
         μαζύ μ' εμέ λιγάκι;
Μυρ: Γελοίε! τέτοια πράγματα και στο παιδί μπροστά;
Κιν:  Μα το Θεό! πολύ σωστά!
(προς τον υπηρέτην)
         Μωρέ Μανή! πάρ' το παιδί και πήγαινε στη χώρα.
(ο υπηρέτης απέρχεται)
         Να, έφυγε και το παιδί, έ, δε θα πέσης τώρα;
Μυρ: Δύστυχε! πού θα κάνουμε λοιπόν τέτοια δουλειά;
Κιν:  Θάνε καλά μες στου Πανός να πάμε τη σπηλιά.
Μυρ: Και απ' αυτό τ' αμάρτημα ποιος θα με καθαρίση;
Κιν:  Και στης Κλεψύδρας μια στιγμή δεν πλύνεσαι τη βρύσι;
Μυρ: Βρε δυστυχή! ωρκίσθηκα και θα γενής αιτία
         να γίνω και επίορκος.
Κιν:                                          Σ' εμε κι η αμαρτία.
Μυρ: Στάσου τουλάχιστον να βρω κανένα κρεβατάκι.
Κιν:   Μπα! δε βαρυέσαι; πέφτουμε και χάμου για λιγάκι.
Μυρ: Τι λες; μα τον Απόλλωνα, σα το δικό σου σώμα
         ποτέ δε θα παραδεχθώ να κυλισθή στο χώμα.
(απέρχεται)
Κιν:  Τούτ' η γυναίκα η καψερή
         μου έχει αγάπη φοβερή.
Μυρ: (κατερχομένη με δύο δίποδα ηνωμένα δια πανίου)
         Να, πέσε και ξαπλώσου,
         και τώρα θα γδυθώ κι εγώ και θά 'ρθω στο πλευρό σου.
(προσποιείται ότι εκδύεται κι αίφνης ανακόπτεται)
         Μπά! είδες πού εξέχασα να φέρω το ψαθί;
Κιν:  'Αφ' το κι ας λείψη το ψαθί ας πάη να χαθή!
Μυρ: Α, όχι μα την 'Αρτεμι αυτό δε θα το κάνω
         μες στο πανί απάνω.
Κιν:                                        Έλα να σε φιλήσω!
(η Μυρρίνη πλησιάζει και τη φιλεί)
Κιν:  Μπώ, μπώ! τρομάρες!... γρήγορα να μου γυρίσης πίσω!
(η Μυρρίνη απέρχεται κι επανέρχεται αμέσως κομίζουσα ψάθαν)
Μυρ: Να ψάθα πέσε, να γδυθώ.
(προσποιείται ότι εκδύεται κι ανακόπτεται)
         Ώ η οργή να πάρη!
         δεν έχεις μαξιλάρι!
Κιν:  Δεν έχω ανάγκη απ' αυτό.
Μυρ: Α! έχω και πολλή.
(φεύγει)
Κιν:  Αχ! ετούτη η ψωλή
        τον Ηρακλή, ως φαίνεται, θα έχη μουσαφίρη,
         πού τελευταίος έφθανε στο κάθε πανηγύρι.
Μυρ: (επανέρχεται φέρουσα προσκεφάλαιον)
         Σήκω απάνω! πήδησε! 
(τοποθετεί το προσκεφάλαιον)
                                                     Έ, όλα τάχεις τώρα.
Κιν:  Όλα, χρυσό μου! έλα πειά, μη χάνουμε την ώρα.
Μυρ: Να ξεκουμπώσω μιά στιγμή τη πόρπη μη ξεχάσης
         και για τη συμφιλίωση, πού είπες, με γελάσης.
Κιν:  Αν το ξεχάσω, να χαθώ!
Μυρ:                                            Κουβέρτα πού δεν έχεις;
Κιν:  Ούφ! τώρα πού να τρέχης
        και πάλι σούρτα φέρτα
        να πας να βρής κουβέρτα;
        Κουβέρτες δεν χρειάζομαι, μα θέλω να γαμήσω.
Μυρ: Κι αυτό θα γίνη, μια στιγμή και πάλι θα γυρίσω.
(φεύγει)
Κιν:  Μωρέ αυτό το θηλυκό
         μου φτιάνει με τα στρώματα περσσότερο κακό!
Μυρ: (φέρουσα σκέπασμα)
         Έ, σήκω τώρα μια στιγμή ν' αναπαυθής καλήτερα
Κιν:   Δε βλέπεις πού σηκώθηκεν ετούτο μου προτήτερα!
Μυρ: Θέλεις και λίγες μυρουδιές να σού 'ρθουνε στη μύτη;
Κιν:   Όχι, μα τον Απόλλωνα!
Μυρ:                                                'Α, μα την Αφροδίτη,
         θα μου μοσχομυρίσης
         θελήσης, δεν θελήσης
(εξάγει φιαλίδιον)
Κιν:   Αφέντη Δία! δώσε μια και χύσε το ευθύς!
Μυρ: 'Απλωσ' το χέρι σου λοιπόν και πάρε ν' αλειφθής.
Κιν:  (αλειφόμενος δια του μύρου)
         Μα τον Απόλλωνα! κι αυτό
         όταν μας τρώη τον καιρό, είν' άνοστο και περιττό,
         κι όταν δεν έρχεται μαζύ με τη δική του ευωδιά,
         του γαμησιου η μυρουδιά!
Μυρ: Πω, πω! η κακομοίρα!
         τί έπαθα! σου έφερα, καλέ, της Ρόδου μύρα.
Κιν:  Είνε κι αυτό καλό πολύ
         άφησε τ' άλλα, βρε τρελή.
Μυρ: Για πες μου! αστειεύεσαι;
(φεύγει ταχέως)
Κιν:  Κακή και μαύρη μοίρα,
         σ' αυτόν πού του κατέβηκε να πρωτοφτιάση μύρα!
Μυρ: (επανερχόμενη με φιαλίδιον)
         Πάρε το μπουκαλάκι αυτό.
Κιν:                                                       Μα έχω μια μπουκάλα!
         Έλα μου δω να ξαπλωθής και μη μου φέρνης άλλα.
Μυρ: Βέβαια, μα την 'Αρτεμι αυτό κι εγώ θα κάνω
         να, τα παπούτσια βγάνω.
         Αλλ' όμως, φιλαράκο μου, το είπες και θα γίνη
         θα δώσης ψήφο γρήγορα κι εσύ για την ειρήνη.
(φεύγει ταχέως)
Κιν:  (πίπτων επί της κλίνης)
         Καλά, αυτό θα το σκεφτώ. 
(βλέπων την Μυρρίνην φεύγουσαν)
                                                          Τρανή μου συμφορά!
         πάει η γυναίκα! κι' όλ' αυτά μου τάφησε ξερά!
         Πω, πω κακό που τώπαθα! ποιά θα γαμήσω τώρα,
         που η πειό καλή μ' εγέλασε απ' όσες έχ' η χώρα;
         Μιά παραμάνα πως θα βρω τώρα γι' αυτή και πού;
         Πού 'σαι, μωρή σκυλαλεπού; 
         Στείλ' της τουλάχιστον κοντά
         μια παραμάνα και νταντά!
(εισέρχονται εκατέρωθεν οι Χοροί)
ΧΓερ: Σε βασανίζει, δυστυχή!
           κακό μεγάλο στην ψυχή,
           όπου κι εμέ ταράττει,
           για τούτη την απάτη.
           Ποια νεφρά μπορούν ν' ανθέξουν, στο σκληρό αυτό παιγνίδι;
           και ποιά μέση θα κράτηση, ποια ψυχή και ποιό αρχίδι;
           ποιο θ' ανθέξη κωλονούρι, πού με δύναμι τεντώνει,
           το πρωί να μη πλακώνη;
Κιν:   (επί της κλίνης) Ζεύ πατέρα! δεν αντέχω!
          τί τινάγματα πού έχω!
ΧΓερ: Να, τί σου φτιασεν ακόμα
          η αχρεία και η βρώμα!
Χ.Γν: Ναί, μα είνε φιλενάδα όλο χάρη κι όλο γλύκα.
Κιν:  (εγειρόμενος της κλίνης)
          Βρε ποιά γλύκα! σιχαμένη και σαχλή πάντα τη βρήκα!
ΧΓερ: Ώ Ζεύ! ανεμοστρόβιλο γερό
          κι ένα τυφώνα στείλε καφτερό,
          κι ανέβασ' τες με δύναμι τρανή
          ψηλά, σαν του αχύρου το κλωνί,
          και στριφογύρισε τες με οργή,
          και δώσ' τους μια να πέσουνε στη γη,
          και να 'ρθουνε με δύναμι πολλή
          να καρφωθούνε πάνω στη ψωλή!
(εισέρχεται κήρυκας και βρίσκει τον Πρόβουλο)
Κηρ:  Σε ποιά μεριά των Αθηνών θα βρώ τη γερουσία. 
          και που τα πρυτανεία; 
          θέλω ένα νέο να τους πω.
Πρβ:  Κι εσύ τι είσαι τάχα; 
          άνθρωπος ή δαιμόνιο της σκόνης είσαι;
Κηρ:  Χάχα! 
          πώχεις λαχάνου κεφαλή, κήρυκας έχω γίνει, 
          κι από τη Σπάρτην έφθασα εδώ γιά την ειρήνη.
Πρβ:  Καλό και τούτο πάλι,
          μα βλέπω δόρυ να κρατάς κάτ' από τη μασχάλη.
Κηρ:  Μα το Θεό, καθόλου... μπα!...
Πρβ:                                                         Κι απ' τη μεριά την άλλη
          γιατί γυρίζεις πάλι;
          Και κάτ' απ' τη χλαμύδα σου τ' είν' κείνο πού φουσκώνει;
          από το δρόμο τον πολύ μη έβγανες βουβώνι;
Κηρ:  Συ θάσαι, μα τον Κάστορα, γεροξεκουτιασμένος.
Πρβ:  Βρε σιχαμένε άνθρωπε! φτού! είσαι καβλωμένος!
Κηρ:  Όχι μα το Θεό! αυτό 
          μήτε να πής για χωρατό.
Πρβ:  Τότε λοιπόν, τί είν' αυτό, πού βλέπω σα το στύλο;
Κηρ:  Ποιό; τούτο; είνε ξύλο
          σκυτάλη σπαρτιατική.
Πρβ:  (χειρονομών καταλλήλως)
          Όσο σκυτάλη είν' αυτό, τόσο και τούτη πούν' εκεί!
          Μα πες μου τήν αλήθεια συ, ωσάν γνωστή μου νάνε:
          Εκεί στη Λακεδαίμονα τα πράματα πώς πάνε;
Κηρ:  Όλα ορθά στην πόλι
          κι οι σύμμαχοι μας όλοι
          καβλώσανε κι εκείνοι
          γυρεύουν τη Πελλήνη!
Πρβ:  Πώς έτυχε η συμφορά να πέση σ' όλους γενικώς ;
          Μη τύχη κι είνε πανικός;
Κηρ:  Καθόλου, πά! πά! δεν είν' αυτό
          Νομίζω πως η Λαμπιτώ
          άρχισε πρώτη κι ύστερα όλες το ίδιο πράξανε,
          και όλες απ' τα σκέληα τους, τους άντρες επετάξανε.
Κιν:   Και πώς περνάτε σείς λοιπόν;
Κηρ:                                                      Ωχ! υποφέρουμ' όλοι.
          μερόνυχτα στή πόλη
          γυρίζουμε σκυφτοί-σκυφτοί,
          λες και φανάρι ο καθείς στα χέρια του κρατεί.
          Γιατί η γυναίκες θύμωσαν και νάζα κάνουν χίλια
          δεν θέλουν και ν' αγγίξουμε της τρύπας τους τα χείληα,
          αν στην Ελλάδα όλοι μας και με την ίδια γνώμη,
          ειρήνη και φιλίωσι δεν κάμωμεν ακόμη.
Κιν:   Τώρα καταλαβαίνω,
          πώς η γυναίκες τώχουνε παντού συμφωνημένο.
          Τρέξε λοιπόν, μη κάθεσαι και η δουλειά η πρώτη σου
          στον κάθε πατριώτη σου
          πρέσβεις να πής να στείλη
          για την είρηνη γρήγορα, να γίνουμ' όλοι φίλοι.
          Κι εγώ θα πω στους Βουλευτάς να φύγουν πρέσβεις άλλοι,
          και θα τους πείσω, δείχνοντας της πούτσας μου το χάλι!
Κηρ:  Ωραίο σχέδιο κι αυτό!
          φτερούγες κάνω και πετώ!
(απέρχονται)

                    ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ  ΔΥΟ ΧΟΡΩΝ (1014-1042)
 
ΧΓερ: Νάνε χειρότερο θεριό απ' τη γυναίκα, δεν μπορεί
          ούτε τη φθάν' η πάρδαλις, ούτ' η φωτιά η φοβερή!
Χ.Γν:  Αφού μας ξέρεις συ εμάς
          γιατί μαζύ μας πολεμάς,
          που θάσουν πάντα φίλος μου καλός κι αγαπημένος;
ΧΓερ: Α δεν θα παύσω να μισώ των γυναικών το γένος.
Χ.Γν:  Να κάμης όπως αγαπάς μα εγώ δε θα θελήσω,
          θα σε παραμελήσω
          γιατί αν αποφάσισες γυμνός στους δρόμους να φανής.
          πούσαι για να γελά κανείς,
          θα ρθώ να ρίξω απάνω σου το ρούχο το δικό μου.
(ρίπτουν επί των γερόντων τα μικρά επανωφόρια των)
ΧΓερ: Δεν είν' κακό είχα γδυθή απ' τον πολύ θυμό μου.
Χ.Γν:  Και πρώτον έτσι φαίνεσαι σαν άντρας στην εντέλεια
          δεύτερον, σαν εντύθηκες, δεν είσαι πειά για γέλια,
          και αν ίσως συ δεν μ' έκανες να σκάσω από γινάτι,
          ένα κουνούπι θα 'βγαζα που σούχει μπή στο μάτι.
ΧΓερ: Γιά τούτο τώρα μ' έτριβε το μάτι τόσην ώρα.
          Πάρε το δακτυλίδι μου και σκάλισέ το τώρα
          και το κουνούπι βγάλε μου εις την οργή να πάη
          γιατί έχει ώρα κάμποση πού με κατατσιμπάει.
Χ.Γν:  Έ, θα το κατορθώσω,
           μ' όλο πού είσαι άνθρωπος διεστραμμένος τόσο.
(η κορυφαία του Χορού των Γυναικών, λαμβάνει το δακτύλιον του Κορυφαίου του Χορού των Γερόντων και καθαρίζει διά του δάκτυλου τον λίθο από τον οφθαλμόν του)
           Ώ Ζεύ! κουνούπι τρομερό σούχει χωθή στο μάτι
           δέν είν' απ' την Τρικόρυθο;
ΧΓερ:  Ησύχασα κομμάτι.
           Πηγάδι μέσα μ' άνοιγε, καλό πού μούχεις κάμη!
           και τώρα ιδέ τα δάκρυα πού τρέχουν σα ποτάμι.
Χ.Γν:  Εγώ θα το σκουπίσω
           και, μ' όλο πούσαι και κακός, θα ρθώ να σε φιλήσω.
ΧΓερ: Όχι να με φιλήσης!
Χ.Γν:  Μωρέ θα σε φιλήσω εγώ, θελήσης, δε θελήσης!
(αι Γυναίκες ορμούν και φιλούν τους Γέροντας δια της βίας)
ΧΓερ:  Έ, να σας πάρη η ευκή!
           για να χαϊδεύετε καλά, τόχετε τέχνη φυσική!
           και δεν ειπώθηκε κακά
           αυτό πού ακούμε τακτικά:
           "ούτε να ζή κανείς μπορεί με την πανούκλ' αυτή μαζύ,
           ούτε χωρίς αυτή να ζή"!
           Μα τώρα πειά πού κάναμε συνθήκη και ειρήνη,
           από τον ένα μας κακό στον άλλο δε θα γίνη.
           Και τώρα ας αρχίσουμε
           μαζύ να τραγουδούμε.

                               ΜΕΛΟΣ (ΣΤΑΣΙΜΟ) (1043-1071)
 
Χ.Γν:  (αντιστροφή)
           Κακό δεν είχα εγώ σκοπό
           για τους πολίτες μας να πώ
           το εναντίο μάλιστα και κάτι παρά πάνω
           μόνο καλό εγώ θα ειπώ κι όλο καλό θα κάνω,
           γιατί αρκετά είνε τα κακά
           κι όλα τ' αποτελέσματα πού φέρνουν τακτικά.
           Και αν θελήση χρήματα κανείς καμμιά φορά,
           γυναίκα ή άνδρας, μιά-δυό μναίς, ας το δήλωση καθαρά,
           γιατί έχουμε περσσότερα στης τσέπες κι όταν γίνη
           με το καλό ειρήνη,
           εκείνος, οπού σήμερα εγώ θα του δανείσω,
           ας μη το δώση πίσω.
           Έχουμ' από τη Κάρυστο κάτι ανθρώπους ξένους
           πολύ καλούς και παστρικούς στο σπίτι μας φερμένους,
           τραπέζι σαν τους κάνουμε, έχ' όσπρια φτιασμένα.
           και γουρουνάκι ένα,
           και κρεατάκι απαλό
           θα φάνε και πολύ καλό.
           Λοιπόν να ρθήτε σπίτι μου, τραπέζι σας προσμένει
           μα πρέπει νά 'ρθετε πρωί και νά 'σθε και λουσμένοι
           και σείς και τα παιδάκια σας νά 'νε καλολουσμένα
           μα δίχως και κανένα
           στη πόρτα να ρωτήσης,
           σα νά 'σαι μες στο σπίτι σου, γραμμή να προχώρησης,
           κι αν το τραπέζι δε το βρής, όπως θαρρείς, στρωμένο,
           θα βρής το μύλο σφαλιστό και το νερό κομμένο!

Δύο Ιαμβικές Σκηνές & Αναπαιστική Εισαγωγή η κάθε μία (1072-1188)

ΧΓερ:  Πρέσβεις έρχονται απ' τη Σπάρτη, πού μεγάλα γένεια σέρνουν,
           και μπροστά παλούκια φέρνουν
           στα μεριά τους τεντωμένα,
           σαν αυτά όπου κρατούνε τα γουρούνια μας δεμένα.
(εισέρχεται αριστερόθεν χορός Λακεδαιμονίων)
           'Αντρες Λακεδαιμόνιοι! πρώτα σας χαιρετούμε,
            και δεύτερα, τί πάθατε πού έρχεσθε, ρωτούμε;
ΧΛακ:  Τί χρεία να το μάθετε με λόγια μας πολλά;
            Τί μας συμβαίνει κ' ήρθαμε, το βλέπετε καλά.
ΧΓερ:   Πάθατε μια συφορά
            νευρωμένη τρομερά,
            κι από του Ερμή εκείνη
            πειό τρανή σας έχει γίνη.
ΧΛακ:  Δε λέγονται, μη τα ρωτάς.
            Τί κι αν τα λέμε; δεν κυττάς;
            Κάντε γρήγορα ειρήνη,
            κι όπως θέλετε να γίνη.
ΧΓερ:   Δε κυττάς και τους δικούς μας με τα χάλια τα δικά τους,
            όπου τα φορέματα τους
            σαν τους παλαιστάς σηκώνουν από πάνω απ' την κοιλιά;
            είνε, φαίνετ' η αρρώστια της γυμναστικής δουλειά!
(εισερχόμενος χορός Αθηναίων)
Χ.Αθ:  Ποιος θα μου πή πού βρίσκεται εκείν' η Λυσιστράτη;
            είμαστε άντρες πειά εμείς ή σάτυροι βαρβάτοι;
ΧΓερ:   Κι αρρώστια τούτη πάλι
            είν όμοια με την άλλη
            Το πρωί, πού ξημερώνει,
            σας τινάζει; σας τεντώνει;
Χ.Αθ:   Μα τον Δία! μας συμβαίνει,
            κι είμαστε κατεστραμμένοι.
            Κι αν κανείς δεν κατορθώση
            για να μας συμφιλίωση,
            πες μου, ποιος δε θα τολμήση
            τον Κλεισθένη να γαμήση;
ΧΓερ:  Φρόνιμοι ας είσθε άντρες, πιάστε τα φορέματα σας,
            ρίχτε τα καλά μπροστά σας,
            μήπως σας ιδή κανένας Αθηναίος κουνενές
            από κείνους, όπου κόβουν των Ερμών της μπροστινές!
Χ.Αθ:(διευθετών τα ιμάτια του) Ώ, μα τον Δία, βέβαια, μιλείς με τα σωστά σου.
ΧΛακ: (ωσαύτως) Μα τους Θεούς, σωστά κι εγώ τα κατεβάζω, στάσου,
            καλά και που το μάθαμε.
Χ.Αθ:   Χαίρετε, άντρες Λάκωνες! πολύ κακά τη πάθαμε!
ΧΛακ: (Κορυφαίος προς έναν) Τι συφορά πολύχαρε κι αν μας είδαν έτσι
            καταγδαρμένο νάχουμεν αυτό το σκυλοπέτσι.
Χ.Αθ:   Λοιπόν ελάτε, Λάκωνες, να μας ειπήτε τώρα
            γιατ' ήλθατε στη χώρα;
ΧΛακ:  Πρέσβεις για την ειρήνη.
Χ.Αθ:   Λαμπρά καθ' ένας κι από μας πολύ σωστά τη κρίνει.
            Γιατί να μη φωνάξουμε λοιπόν τη Λυσιστράτη,
            οπού αυτή στο ζήτημα μπορεί να κάνη κάτι;
ΧΛακ:  Μα τους θεούς, καλέστε τη.
Χ.Αθ:   Δε φαίνεται για νάχη
            ανάγκη από προσκάλεσμα, να που 'ρχεται μονάχη.
(η Λυσιστράτη κατέρχεται εκ της Ακροπόλεως εις την σκηνήν)
ΧΓερ:   Απ' της γυναίκες τούτου του καιρού,
            γεια σου, εσύ, η πειό παλληκαρού!
            γίνου σεμνή, αχρεία, τρομερή,
            παμπόνηρη, καλή και τρυφερή,
            γιατί κι οι πρώτοι Έλληνες μπροστά σου
            έγειναν δούλοι απ' τα θέλγητρα σου,
            και έρχονται σε σένα με χαρά τους
            να λύσης κάθε μια διαφορά τους.
Λυσ:    Είν' εύκολον, αφού φωτιές ανάφτουν στο κορμί τους
            πού να της σβήσουν δεν μπορούν το αναμεταξύ τους!
            Γρήγορα θα διορθωθή και με καλό θα βγή.
            Πού είν' η Συνδιαλλαγή;
(προσέρχεται μία εκ των γυναικών)
            Φέρε μου συ τους Λάκωνας με χέρι τρυφερό,
            κι όχι με την αυθάδεια, -οπού δεν χάνουνε καιρό
            οι άνδρες μας να δείξουνε- και ούτε με κακία,
            μα όπως πρέπει, φιλικά, σε φύσι γυναικεία.
            Μα κι αν κανέναν απ' αυτούς τον βρής ασυγκατάβατον,
            απ' τη ψωλή του τράβα τον!
(προς ετέραν γυναίκα)
            Φέρε τους Αθηναίους συ κι αν σ' αρνηθούν το χέρι τους,
            πιάσ' τους και συ και τράβα τους από τα ίδια μέρη τους.
(η πρώτη γυνή οδηγεί τον Κορυφαίον του Χορού των Λακεδαιμονίων. Η δε δευτέρα τον Κορυφαίον του Χορού των Αθηναίων, ους ακολουθούσιν οι λοιποί)
             'Αντρες Λακεδαιμόνιοι! σταθήτ' εδώ κοντά μου,
             κι οι άλλοι σείς, ακούσατε τα λόγια τα δικά μου.
             Γυναίκα είμαι, βλέπετε, μα 'χω γερό μυαλό,
             κι η κάθε μια ιδέα μου εβγήκε σε καλό,
             γιατί δεν μ' αναπτύξανε ως σήμερα κακά
             τα λόγια τα γεροντικά,
             και γνώσεις μου 'δωκαν πολλές
             η πατρικές η συμβουλές.
             Σαν έτυχε στα χέρια μου να είσθε μια φορά,
             θα σας μιλήσω φανερά
             και με χωρίς χατήρια:
             Τους ίδιους έχουμε βωμούς, τα ίδια ραντιστήρια,
             και όλ' οι άνθρωποι μαζύ μας είδανε σαν αδελφούς
             στην Ολυμπία πάντοτε, στης Θερμοπύλες, στους Δελφούς
             και σ' άλλα τόσα μέρη
             -να μη σας τα πολυλογώ-, πού ο καθένας ξέρει.
             Κι ενώ βαρβαρικός στρατός συγκεντρωμένος τώρα,
             πού σύμμαχο τον έχετε, βρίσκεται μες στη χώρα,
             σείς πάτε εναντίον σας τα όπλα σας να στρέφετε,
             και πόλεις καταστρέφετε!
             Έ το μισό του λόγου μου ετέλειωσ' εδώ πέρα.
Χ.Αθ:    Κι εγώ εξεψωλιάστικα, κακή ψυχρή μου μέρα!
Λυσ:     Τώρα σε σας, ώ Λάκωνες, το λόγο μου θα φέρω:
             όπως κι εγώ το ξέρω
             κι εσείς το ξέρετ' όλοι,
             ο Περικλείδας μια φορά ο Λάκωνας, στη πόλι
             των Αθηνών πως έφθασεν ωχρός και ικετεύοντας,
             και στους βωμούς εκάθησε στρατεύματα γυρεύοντας.
             Είχατε τότε πόλεμον εσείς με τη Μεσσήνη,
             μα και σεισμοί είχαν γίνη.
             Πήρε χιλιάδες τέσσαρες ο Κίμωνας οπλίτες
             και ήλθε και σας έσωσε και πόλι και πολίτες.
             Αφού λοιπόν τέτοιο καλό σας κάναμε, πώς τώρα
             σείς φέρνετε καταστροφές μες στη δική μας χώρα;
Χ.Αθ:    Μα το Θεό! μας αδικούν αυτοί, ώ Λυσιστράτη!
ΧΛακ:   Σας αδικούμε; μα κι εσείς εβάλατε στο μάτι
             έναν ωραίον κώλο
             και θαυμαστό και κάνατε γι' αυτόν τον πόλεμ' όλο.
Λυσ: (προς Αθηναίους) Μα κι εσάς τους Αθηναίους, τί θαρρείτε; θα θελήσω
             δίχως έλεγχο ν' αφήσω;
             Δεν το ξέρετ' εσείς τάχα, πώς οι Λάκωνες μια μέρα
             με τους δουλικούς χιτώνας εσκοτώσαν εδώ πέρα
             τους εχθρούς τους Θεσσαλούς,
             πού τους είχεν ο Ιππίας κι άλλους σύμμαχους πολλούς,
             κι έδωκαν ελευτεριά,
             με τα δόρατα μονάχοι πολεμώντας τα βαρηά;
             κι έτσι ο δήμος, πού του δούλου τον χιτώνα είχε βάλη,
             της ελευτεριάς τη χλαίνα ξαναφόρεσε και πάλι.
ΧΛακ:   Δεν είδα αγαθώτερη γυναίκα ως την ώρα.
Χ.Αθ:    Κι εγώ κομμάτι πειό καλό δεν είχα ιδή ως τώρα.
Λυσ:     Αφού λοιπόν τόσα καλά εδώσατε κι ελάβετε,
             πώς πολεμάτε; και γιατί την έχθρα δεν τη παύετε ;
             και πώς δε κατωρθώσατε να συμφιλιωθούμε;
             ποιό ήταν το εμπόδιο λοιπόν; για να το ιδούμε.
ΧΛακ:   Μα την ειρήνη σήμερα κι εμείς τη θέλουμ' όλοι,
             φθάνει να ξαναπάρουμε τη στρογγυλή τη πόλι.
Λυσ:     Φίλε, ποιά πόλι στρογγυλή;
ΧΛακ:   Να, θέλουμε τη Πύλο
             όπου τη ψηλαφίζουμε τόσο καιρό.
Χ.Αθ:    Τον φίλο!
             Α, μα τον Ποσειδών μας, αυτό πού δεν θα γίνη.
Λυσ: (προς Αθηναίο) Όχι, καλέ μου, άφησε δική τους να απομείνη.
Χ.Αθ:    Τότε λοιπόν πού ταραχές θα κάνουμε μεγάλες;
Λυσ:     Αντί της Πύλου πάλι σείς ζητείτε πόλεις άλλες.
Χ.Αθ:    Καλά, τον Εχινούντα κι εγώ θα του ζητήσω,
             του κόλπου του Μαλιακού, πού έχει, τ' από πίσω,
             τα τείχη τα Μεγαρικά, τα σκέληα όπως λένε...
ΧΛακ:   Μα όχι πάλι κι όλ' αυτά πού θέλεις, λυσσασμένε!
Λυσ:     Αφήστε, δεν μας μέλει
             και τόσο για τα σκέλη.
Χ.Αθ:    Θέλω και γρήγορα τη γη γδυτός να την οργώσω.
ΧΛακ:   Και κοπριά προτήτερα να την καταφορτώσω.
Λυσ:     Έ, όλα θα τα φτιάσετε,
             φιλίες όταν πιάσετε.
             Μα όλ' αυτά κι αν θέλετε να γίνουνε, σκεφθήτε,
             να πάτε στους συμμάχους σας τη σκέψι σας να πήτε.
Χ.Αθ:    Βρε, ποιους συμμάχους, αδελφή;
             εμάς μας γίνηκε καρφί!
             Και τί έχεις νομίση,
             πώς επειδ' είναι σύμμαχοι δεν θέλουν το γαμήσι;
ΧΛακ:   Μα τους Θεούς! τί λες εκεί!
             το θέλουν φίλοι και δικοί!
Χ.Αθ:    Μα το Θεό! το θέλουνε κι αυτοί από τη Κάρυστο,
             που 'ναι δικοί μας σύμμαχοι και μ' εργαλείον άριστο.
Λυσ:     Πολύ σωστά. Τώρα λοιπόν καθαρισθήτε όλοι,
             και γρήγορα στην πόλι
             καθείς θα φιλοξενηθή
             απ' της γυναίκες, μ' ό,τι πεια μες στα καλάθια μας βρεθή.
             Και πίστιν αφού δώσετε και όρκον υψηλό,
             πάρτε της γυναικούλές σας να πάτε στο καλό.
Χ.Αθ:    Εμπρός πηγαίνομε λοιπόν.
ΧΛακ:                                                  Πηγαίνουμε όπου αγαπάς.
Χ.Αθ:    Ώ, μα τον Δία! γρήγορα όσο μπορείς να πάς.
(εξέρχονται όλοι, πλην του Χορού Γερόντων και Γυναικών)

         Μέλος (αντίστοιχο του 1043-71) (1189-1215)
 
ΧΓυν:   Στρώματα διάφορα και πανωφοράκια
             και χρυσά κοσμήματα και φορεματάκια,
             μ' ευχαρίστησι πολύ τα δωρώ στην αφεντιά σας
             να τα πάτε στα παιδιά σας
             και στην κάθε μια σας κόρη,
             όταν πεια θα μεγαλώσουν και θα γίνουν κανηφόροι.
             Μπήτε μες στο σπίτι μου σας παρακαλώ,
             κι ότι πραματάκι μου βρίσκετε καλό
             πάρτε το, θα σας το δώσω
             τίποτα δεν βρίσκεται σφραγισμένο τόσο,
             πού να μη μπορέσετε, έτσι δα να πιάσετε,
             κι όλες της σφραγίδες του να της κομματιάσετε
             κι όποιος τα ματάκια του τάχει ανοιγμένα
             πειό καλά από μένα,
             ας φορέση ό,τι τύχη
             κι από σβέρκο θα πιτύχη!
             Κι αν κανένας από σας δεν έχει σιτάρι,
             κι έχει δούλους και παιδιά, ας ερθή να πάρη,
             όλα θα τα βρή εμένα,
             και ψωμί μεγάλο νέο, και μικρά καλοψημένα.
             Κι όποιος από τούς φτωχούς στο φαί έχει την έννοια,
             ας ερθή στο σπίτι μου, φέρνοντας σακκιά πετσένια,
             κι o Μανής μου θα του βάλη
             το σιτάρι στο τσουβάλι.
             Μα σας λέγω καθαρά: μη στην πόρτα προχωρήτε
             κι απ' τη σκύλα φυλαχθήτε.
 
                       Ιαμβική Σκηνή (1216-1241)
 
(εισέρχεται Αθηναίος όστις κτυπά θύραν οίκου τινός πλουσίου)
Αθ.Α: (κρούων τη θύρα) Ανοίξετε την πόρτα σείς!
Θυρωρός: (εξερχομένη και κρατούσα δάδα ανημμένη) Έ, συ! τραβήξου πίσω!
             Θ' απλώσω τη λαμπάδα μου και θα σε τσουρουφλίσω.
             Θα είνε κι ενοχλητικό να βγω στο μέσο της σκηνής
             με τη λαμπάδα που κρατώ και να καή μ' αυτή κανείς,
             μ' αν το θελήσετε ποτέ
             έ, θα το κάνουμε κι αυτό για χάρι σας, ώ θεαταί!
ΧΓυν:    Το υποφέρνουμε κι εμείς.
Θυρ:(προς τον Α' Αθηναίον και το χορό των Γερόντων) Θα φύγετε; θα πάψετε;
             φευγάτε, γιατί γρήγορα της τρίχες σας θα κλάψετε
(απειλεί διά της δαδός) φευγάτε, γιατ' οι Λάκωνες πρέπ' ήσυχα να φάνε
             κι ύστερα στης πατρίδες τους με το καλό να πάνε
(εισέρχονται ο Β' & ο Γ', Αθηναίοι)
Αθ.Β:    Τέτοιο τραπέζι σαν κι αυτό, δεν είδα ως την ώρα
             σε τούτη μας τη χώρα.
Αθ.Γ:    Ήσαν πολύ ευχάριστοι οι Λάκωνες, αλλά κι εσύ
             κι εγώ κι όλοι εμείς σοφοί, σοφοί συντρόφοι στο κρασί.
Β' :       Χέμ, φυσικά, με το κρασί σοφοί κι εμείς να γίνουμε,
             σαν είμαστε ανόητοι της ώρες πού δεν πίνουμε.
             Οι Αθηναίοι αν πεισθούν, θα στέλνουμε στους ξένους
             τους πρέσβεις μεθυσμένους
             γιατί αν στην Λακεδαίμονα μας στείλουν τώρα εκεί,
             πάλι καβγά θα στήσουμεν αν πάμε νηστικοί
             μ' αν είμαστε πιωμένοι,
             κανείς τα όσα θα μας πουν δεν θα καταλαβαίνη,
             κι αν δεν θα λένε τίποτε, θα νοιώθουμε πολλά
             και άλλ' αντ' άλλων.
             Κι έτσι πειά όλα θα πάν καλά.
             Μα κι αν από τον Αίαντα του Σοφοκλή αρχίση
             με τη πολεμική ωδή κανείς να τραγουδήση,
             ας πούμε ότι τραγουδεί της Κλειταγόρας της στροφές
             και το παραδεχόμαστε και παύουν κ' η καταστροφές.
Η Θυρωρός & Α' Αθηναίος:  Να τοι, πού έρχονται μαζύ.

                                       Έξοδος (1242-1320)
 
  (η Θυρωρός πρός τους Αθηναίους, που σπεύδουν να παρατηρήσουν δια της θύρας)
Θυρ:    Βρε μάγκες! δεν τραβάτε 
            στο δρόμο σας να πάτε;
Β' Αθ:  Να, έρχονται.
(εξέρχονται εκ της οικίας οί Λακεδαιμόνιοι μετά των γυναικών των κι η Λυσιστράτη)
ΧΛακ:  (ο Κορυφαίος προς έναν) Πολύχαρε, θέλω να τραγουδήσω
            εδώ γιά όλους ώμορφα και να χοροπηδήσω.
            πάρε το φυσητήρί σου.
Β' Αθ:   Ναί, πάρ' το φυσητήρι,
             και του δικού σας του χορού, ώ Λάκωνες, οι γύροι
             αμέσως ας άρχίσουνε
             να μάς ευχαριστήσουνε. 
(είς εκ των Λακώνων συνοδεύει προς αυλόν την απαγγελίαν του Κορυφαίου)
ΧΛακ:   Μνημοσύνη! δός στους νέους 
             Σπαρτιάτας κι Αθηναίους
             κίνησι για το χορό,
             που μάς ξέρει από καιρό,
             όταν μ' αθανάτους ίσοι
             με τα πλοία είχαν ορμήση
             και τους Μήδους πολεμούσαν
             στο Αρτεμίσιο και νικούσαν.
             Ο Λεωνίδας μου μ' εμένα,
             με τα δόντια ακονισμένα,
             σαν τον κάπρο, έφθασε πρώτα,
             κι ο αφρός απ' τον ιδρώτα
             στα σαγόνια μας ανθούσε
             κι ως τα σκέληα μας κυλούσε.
             Και οι Πέρσαι ήσαν μπροστά μου
             άπειροι, ως είδος άμμου.
             Έλα τώρα εσύ μ' εμένα 
             'Αρτεμις, θεά παρθένα,
             που σκοτώνεις τα θηρία,
             της σπουδές και τη Φιλία,
             μα και την ειρήνη επίσης,
             για καιρό να τη κράτησης.
             Ας γενή φιλία τώρα
             όλο και με πλούσια δώρα,
             κι όχι λόγια πειά περίσσια
             τρυφερά κι αλεπουδίσια!
             Έλα, έλα συ μ' εμένα,
             κυνηγέ, θεά παρθένα!
Λυσ:     Ε, όλα τώρα πάν' καλά. Ο κάθε Λάκων ας ερθή, 
             να πάρη τη γυναίκα του κοντά της να σταθή,
             κι αυτή κοντά στον άντρα της κι αφού χορούς θα στήσουμε
             γι' αυτή την καλορροίζικη συνθήκη που θα κλείσουμε,
             έ, τότε στους θεούς μαζύ όρκο μεγάλο πιάνουμε,
             αυτή την αμαρτία πειά να μη τη ξανακάνουμε.
Χ.Αθ.Κορυφαίος: Σύρε το χορό, της Χάρες κάλεσε μαζύ, ευχήσου  
             στ' όνομα του Διονύσου.
             που με της Μαινάδες τρέχει
             και φωτιές στα μάτια του έχει,
             στον Απόλλωνα ευχήσου των χορών τον αρχηγό,
             στη Θεά τη κυνηγό,
             και στον Δία που ανάφτει,
             και βροντάει και αστράφτει,
             μα και στη συντρόφισσα του τη Θεά την ευτυχή,
             και στους δαίμονας ευχή,
             όπου δεν ξεχνούν εκείνοι,
             και για μάρτυρες σταθήκαν στη μεγάλη την ειρήνη,
             πού έχει γίνη στερεά
             απ' της Κύπρου τη Θεά.
             Τραλαλαλά! εμπρός! παιάν!
             νίκη! ευοί! ευαί,! ευάν!
Λυσ:     Έλα τώρα, Σπαρτιάτη,
             να μας ξαναψάλης κάτι.
ΧΛακ:   Ώ μούσα εσύ Λακωνική!
             άφ' τον Ταΰγετον εκεί,
             που είνε τόσο ευχάριστος κι έλα να ψάλης πρώτα
             Απόλλωνα και Αθηνά,
             και του Τυνδάρου τα παιδιά, πού παίζουνε παντοτινά
             στης όχθες του Ευρώτα.
             Έλα και πήδα ελαφρά μ' εμάς να τραγουδήσουμε,
             τη Σπάρτη να υμνήσουμε,
             πού τόσο την ευφραίνουνε οι θεϊκοί χοροί,
             και τα ποδοκτυπήματα, όταν η κόρ' η τρυφερή
             κοντά κοντά τα πόδια της κτυπά, σαν το πουλάρι,
             πηδώντας στού Ευρώτα μας το πράσινο χορτάρι,
             και τα μαλλιά της αρχινά
             ο άνεμος να τα κινά,
             όπως όταν χοροπηδούν κισσοστεφανωμένες
             η Βάκχες μεθυσμένες.
             Και πρώτη πρώτη στο χορό από της άλλες χώρια
             η κόρη μπαίν' η πάναγνη της Λήδας η πανώρηα.
             Εμπρός! περόνη πέρασε και κάρφωσ' την πλεξίδα,
             και κτύπησε τα χέρια σου, και σάν το λάφι πήδα!
             Εμπρός! και τώρα του χορού ας ακουσθούν οι κρότοι,
             και ψάλε απ' όλες πρώτη
            την Αθηνά, πούνε θεά
            ανίκητη και κραταιά!...

                                           Τ Ε Λ Ο Σ