ÐåæÜ

Ðïßçóç-Ìýèéá

Ï Dali & Åãþ

ÈÝáôñï-ÄéÜëïãïé

Äïêßìéá

Ó÷üëéá-Áñèñá

ËáïãñáöéêÜ

ÅíäéáöÝñïíôåò

ÊëáóóéêÜ

Áñ÷áßá Åëë Ãñáìì

ÄéáóêÝäáóç

ÐéíáêïèÞêç

ÅéêáóôéêÜ

Ðáãê. ÈÝáôñï

Ðëçñ-Ó÷ïë-Åðéêïéí.

Öáíôáóôéêü

Åñ. Ëïãïôå÷íßá

Ãëõðô./Áñ÷éô.

ÊëáóóéêÜ ÉÉ

 
 

Ðïßçóç-Ìýèéá 

Ç ÊáñäéÜ Ôïõ ÌÜãïõ

     Μια φορÜ κι Ýναν καιρü Þταν μια καλοσυνÜτη, Ýξυπνη κι ομορφοýλα μικρÞ που 'μενε σε μια μεγÜλη μα κλειστÞ κι απρüσωπη πüλη. ΑυτÞ λοιπüν η μικροýλα, üπως üλοι μας, πßστευε πως ο κüσμος Ýχει καλü και κακü, μα πως τα üρια αυτþν, εßναι σαφþς ξεχωρισμÝνα κι ευδιÜκριτα. Πως το καλü Þταν λευκü και το κακü μαýρο. Πως το καλü γυρνοýσε στο φως της μÝρας και πως το κακü φþλιαζε στα σκοτεινÜ σοκÜκια της νýχτας. Μ' Üλλα λüγια, πως της αρκοýσε να μεßνει σταθερÞ κι απ' τη καλÞ πλευρÜ της ζωÞς για να μπορεß ν' αποφεýγει, κÜθε τι μοχθηρü σ' αυτü το κüσμο. ¸χοντας στο νου της αυτÞ τη καθησυχαστικÞ σκÝψη, σε συνδυασμü με το νεαρü κι Üμαθο της ηλικßας της, δεν εßχε προλÜβει, üπως üλοι μας, ν' αναπτýξει τρüπους για ν' αποφýγει τις κακοτοπιÝς.
     Εßναι γνωστü πως πολλÜκις ακüμα κι ο εξυπνüτερος κι ικανüτερος, αν δε προσÝξει, μπορεß να ξεγελαστεß, επειδÞ τα φτιασßδια της μοχθηρßας τη μεταμφιÝζουν θαυμÜσια. Συμβαßνει και το κακü να ντýνεται καλü μα κι ανÜποδα, ωστüσο η μικρÞ μας δε τα 'ξερε üλα τοýτα και βρÝθηκε, χωρßς να 'χει προλÜβει να σηκþσει αμυντικÜ τεßχη, σα λαβωμÝνο σπουργιτÜκι να θλßβεται, διερωτþμενη που εßχε κÜνει λÜθος, που δε πρüσεξε, που Ýφταιξε και γενικÜ τι της εßχε ξεφýγει. ¹ταν Þδη λιγομßλητη, σßγησε κι εντελþς, μετÜ το συμβÜν -üτι κι αν Þταν αυτü- κι Ýτσι δεν Ýμαθε κανεßς απ' τους δικοýς και τους πιο κοντινοýς της, ανθρþπους, τι ακριβþς εßχε γßνει. Κι αν Ýμαθε τÝλος πÜντων κÜποιος, δε βγÞκε παραÝξω τßποτε, Ýτσι για μας εßναι το ßδιο πρÜγμα. ΒÝβαια, εμεßς που 'χουμε ακοýσει και μÜθει λßγο περισσüτερα πρÜγματα, γýρω μας, μποροýμε να κÜνουμε Ýνα σωρü εικασßες, που η κÜθε μια να δεßχνει -και να 'ναι- πολý κοντÜ στην αλÞθεια, αλλÜ καλýτερα να μη περιπλεκüμαστε σε τÝτοιες μεθüδους και διαδικασßες. Ας σεβαστοýμε εντÝλει την επιθυμßα της, να κρατÞσει μÝσα της üτι Ýπαθε κι ας πÜμε παρακÜτω.
     ΑυτÞ λοιπüν η ροδομÜγουλη και χαροýμενη μικροýλα, Ýγιν' αμßλητη, σκεφτικÞ κι Üχρωμη, βυθισμÝνη στη θλßψη. Εßναι μερικοß Üνθρωποι που παßρνουν πολý βαριÜ, τÝτοιες καταστÜσεις! Ευαßσθητοι, τρυφεροß, ρομαντικοß κι αλαφροÀσκιωτοι πÝστε, που δεν ανταποκρßνονται στα τεκταινüμενα, βÜσει της μÝσης αντßδρασης üλων των υπολοßπων ανθρþπων, ακüμα πιüτερο σε μικρÞ ηλικßα. Η μικρÞ μας, ανÞκε στην üμορφη -κι ενßοτε τραγικÞ- αυτÞ μερßδα κι ας το σεβαστοýμε κι αυτü να πÜμε παραπÝρα.
     ¼λοι βÝβαια οι δικοß της κατÜλαβαν πως κÜτι εßχε τρÝξει. Οι μικρüτεροι ανησýχησαν. Οι μεγαλýτεροι και σοφüτεροι, κοýνησαν το γεμÜτο επßγνωση κεφÜλι τους και σκεφτüμενοι πως ο χρüνος σιγÜ-σιγÜ, με υπομονÞ κι αγÜπη, θα λýσει κι αυτü το πρüβλημα, -üπως μυριÜδες Üλλα παρüμοια- δε θεþρησαν σκüπιμο να προβοýν σε καμßα περαιτÝρω ενÝργεια. Η μÜνα της μüνο Ýνιωσε πως το πρüβλημα Þταν κÜπως σοβαρüτερο μα επειδÞ Ýπρεπε να καθησυχÜσει τους μεν, να εμφανιστεß πεισμÝνη στους δε και να δεßξει δυνατÞ και σα να μην Ýτρεξε τßποτε στη κüρη της, την Üφησε κι εκεßνη, μονÜχη με τη θλßψη της. ¼χι πως δε προσπÜθησε στην αρχÞ να της πÜρει καμιÜ κουβÝντα, μα σαν εßδε το μπουμποýκι της να κλεßνει προς τα μÝσα του, ανασÞκωσε τους þμους και ρßχτηκε πÜλι με ζÝση σ' üτι Ýκαμε και πριν. ºσως πÜλι κι αυτü που λÝμε τþρα να 'ναι Üλλη μια εικασßα. ºσως πολλÝς φορÝς να υπερεκτιμοýμε το λεγüμενο μητρικü Ýνστικτο μα μÞτε κι αυτü θα το μÜθουμε ποτÝ μιας και δεν εßμαστε πανταχοý παρüντες Þ ωτακουστÝς, οýτε κανεßς μας εßπε κÜτι.
     ¸τσι ο καιρüς περνοýσε, η πληγÞ κρýωνε κι Ýπιανε να κλεßνει, Ýστω κι αν πüτε-πüτε κÜποιο κατÜ λÜθος μνημητικü ξýσιμο Þ κÜποιο τυχαßο περιστατικü τη μισÜνοιγαν λßγο. Σαν επουλþθηκε τελεßως, αφÞνοντας φυσικÜ το σημÜδι της, θα μποροýσε κανεßς να υποθÝσει πως üλα Þσαν και πÜλι καλÜ üπως πρþτα. Μα üχι ακριβþς. ΑυτÝς οι πληγÝς, σ' αυτü το εßδος ανθρþπων, δημιουργοýν μια σειρÜ εσωτερικþν παρενεργειþν και -αν μας επιτραπεß η Ýκφραση- μονßμων μικροβλαβþν.
     Σκοτþνουν τον προûπÜρχοντα αυθορμητισμü, παγþνουν το εýκολο χαμογελÜκι, χτßζουν τεßχη πολý περισσüτερο αμυντικÜ απ' üσο θα χρειαζüταν, τεßχη πολýπλοκα και δυσπροσπÝλαστα και φτιÜνουν μÜσκες πολý περισσüτερο ψεýτικες κι εκγενικευμÝνες.
     ¸να σωρü τÝτοια που δυστυχþς ασχημßζουν τοýτο το κüσμο κι αν ποýμε πως δεν Ýχει και τüσο σημασßα για μας, φοβÜμαι πως για 'κεßνους φαßνεται πως Ýχει και μÜλιστα μεγßστη. Αν μÜθει κÜποιος να γεýεται και ν' απολαμβÜνει το μÝλι, δýσκολα θα συνηθßσει να τρÝφεται με κüκκινες καυτερÝς πιπεριÝς, πüσο μÜλλον να τις απολαμβÜνει κιüλας. ºσως το παρÜδειγμα να ακουστεß -κι εßναι- κÜπως τραβηγμÝνο μα μÞτε κι αυτü θα το μÜθουμε ακριβþς κι εν πÜση περιπτþσει, δßνει Ýμφαση σ' üτι προσπαθοýμε να ποýμε!
     ¸τσι εßχε -στο περßπου- λοιπüν η κατÜσταση της μικροýλας μας, üταν Ýκλεισε εντελþς η πληγÞ της. Αν κÜποιος της ßδιας πÜστας τη πρüσεχε πÜρα πολý καλÜ, θα 'βλεπε, πως δεν απολÜμβανε ιδιαßτερα τßποτε. ΜÞτε την ομορφιÜ των λουλουδιþν, μÞτε τη γεýση των γλυκþν Þ των φροýτων. ΟυσιαστικÜ, τα 'βλεπε, τα γευüταν, μα μÝσα της δε περνοýσε, Ýτσι üπως θα 'πρεπε η κÜθε τÝτοια πληροφορßα μιας κι οι ευαßσθητες χορδÝς, που πριν Ýπαλλαν γλυκÜ κι Ýκαναν το εßναι της να δονεßται, εßχαν καλυφθεß, σκληραßνοντας, με τη κροýστα της αμφιβολßας και τη δυσκαμψßα της θλßψης.
     Η πüλη αυτÞ λοιπüν Ýτυχε να 'χει κÜποιον που 'θελε κι αυτοαποκαλοýνταν μÜγος. Μη φανταστεßτε πως Þταν κανÝνας διÜσημος και μ' Ýνα σωρü θαýματα στη μακριÜ θητεßα του. Α μπα! ¼χι! Τßποτε τÝτοιο! ΑπλÜ Ýχοντας μερικÝς γνþσεις παραπÜνω, Ýχοντας διαβÜσει πÜρα πολλÜ σοφÜ βιβλßα κι Ýχοντας περÜσει κι αυτüς πÜμπολλα στη μεγÜλη ζωÞ του, üντας κι αυτüς αλαφροÀσκιωτος, Ýφτασε να καταφÝρνει, με κÜποια Üγνωστης προÝλευσης κι Ýμπνευσης τερτßπια και τεχνÜσματα, μερικÝς ιÜσεις.
     ΘÝλουμε να επιμεßνουμε σε τοýτο -χÜριν της αληθοýς κι επακριβοýς αυτÞς διηγÞσεως- πως δηλαδÞ δεν Ýκανε θαýματα Þ üτι εßχε συνεχþς και μüνον επιτυχßες. Παρüλο που κι εκεß δεν Ýχουμε πλÞρη εικüνα, επιμÝνουμε γιατß δεν εßναι καλü να παραμυθιÜζουμε το κüσμο και καλüν εßναι να κρατÞσουμε χαμηλοýς τüνους σ' αυτü το σημεßο. ΒλÝπετε, δεν εßχαμε μÝχρι τþρα τη τýχη Þ την ατυχßα, να χρειαστοýμε προσωπικÜ τις υπηρεσßες του κι αν πραγματικÜ μας ρωτοýσε κανεßς αν θα πιστεýαμε σε κÜτι τÝτοιο, θα μας εýρισκε αρκετÜ επιφυλακτικοýς ως κι αρνητικοýς.
     Αυτüς λοιπüν ο μÜγος -θα τον αποκαλοýμε Ýτσι χÜρη της διÞγησÞς μας- απ' üσο στÜθηκε δυνατüν να πληροφορηθοýμε, δεν Ýδινε καταπüτια, δεν Ýκανε ξüρκια, -τουλÜχιστον με την ευρεßα Ýννοια που Ýχουμε üλοι μας για τους μÜγους- μÞτε εßχε σκουπüξυλο που πετοýσε, εκτüς Ýνα που 'χε για να σκουπßζει το φτωχικü του και που δε πιÜνεται. Εκεßνο που επßσης καταφÝραμε να μÜθουμε Þταν πως εßχε κι επιτυχßες μα κι αποτυχßες σ' αυτü που καταπιανüταν.
     ΦυσικÜ θα τολμοýσαμε Üνετα να υποθÝσουμε, με μεγÜλη προσÝγγιση μÜλιστα -και γι' αυτü εμπλεκüμαστε πÜλι με τη γνþμη μας- πως και για τις μεν μα και για τις δε Ýπαιξαν ρüλο τα εκÜστοτε Üτομα που δÝχονταν τις υπηρεσßες του. Εßναι πÜγια πεποßθηση μας πως μüνον ο ßδιος ο Üνθρωπος μπορεß να πετýχει κÜτι, αρκεß να το θελÞσει κι Ýπειτα θα παßξει ρüλο κι η παρεχüμενη βοÞθεια που μπορεß να επιλÝξει. ΒÝβαια παßζει ποσοστιαßα ρüλο κι Þ βοÞθεια, το Üτομο που θα τη προσφÝρει, αλλÜ κι ο τρüπος που αυτÞ θα παρασχεθεß.
     ¸τσι λοιπüν ο Üνθρωπος αυτüς εßχε γερÜσει μοναχικüς κι ειλικρινÜ δε ξÝρουμε αν Þταν Ýτσι εξ επιλογÞς Þ απλÜ του 'τυχε λüγω παραξενιÜς Þ Üλλων κουσουριþν, μιας κι οýτε 'δω Ýχουμε επαρκÞ στοιχεßα. Αυτü που θα κÜνουμε εßναι να παραθÝσουμε üτι ακοýσαμε κι ας συμπερÜνει κανεßς üτι θÝλει. 'Αλλωστε, Ýτσι δε γßνεται πÜντα; Αυτüς που αφηγεßται, πιüτερο προτεßνει κÜποια σαθρÜ -ας μας επιτραπεß ο χαρακτηρισμüς- περιχαρÜγματα παρÜ που ασκεß πιÝσεις για να πεßσει. ¸τσι κι εμεßς! ΑφÞνουμε το καθÝνα να εφαρμüσει ελεýθερα, κÜθε προσωπικÞ του σκÝψη που θα πιστÝψει πως ταιριÜζει στα κενÜ που αφÞνει αυτÞ η ιστορßα -σα παραμýθι- κι αν μπορεß να τη πÜει κι ακüμα üσο παραπÝρα θÝλει.
     Η μικροýλα λοιπüν κι αυτüς ο μÜγος Þρθαν κÜποια στιγμÞ σ' επαφÞ. 'Αγνωστο σε μας πως. ¸πειτα τι σημασßα Ýχει το πþς Ýγινε; Απü μια σειρÜ πιθανοτÞτων επιλÝξτε πÜλι ελεýθερα üποια θÝτε και φορÝστε την εδþ. Σημασßα και μÜλιστα μεγÜλη Ýχει, πως βρÝθηκαν, Üλλωστε αν δεν εßχαν βρεθεß δε θα υπÞρχε καν ιστορßα. ΑυτÞ τον εßδε γÝροντα σοφü πια, üχι φωνακλÝο κι ακßνδυνο, με μια Þρεμη δýναμη, τρυφερü, μÝτρησε τα σημÜδια του προσþπου του κι εκλαμβÜνοντÜς τα ως παθÞματα και βÜσανα üμοια με τα δικÜ της, Ýνιωσε πως μποροýσε επιτÝλους να κατεβÜσει τις σκÜλες της τÜφρου, που περιτριγýριζαν τα αμυντικÜ της τεßχη και που πια εßχε κουραστεß να τις κρατÜ üρθιες. Εδþ πρÝπει να ποýμε πως δε ξÝρουμε τι απü üλα τοýτα Ýπαιξε ρüλο, ßσως Ýνα, ßσως συνδυασμüς κÜποιων, ßσως üλα, ßσως κÜτι που δε σκεφτÞκαμε, μα το αδιαμφισβÞτητο γεγονüς εßναι πως Üνοιξε τις ...γρßλιες της ψυχÞς και του νου της, σ' αυτüν.
     Εκεßνος, απ' την Üλλη μεριÜ, με την επßγνωση και τη σοφßα της ηλικßας, εßδε αμÝσως το γÝλιο της που 'χε κρυφτεß! Εßδε το ροδαλü που συγκαλυπτüταν απ' την þχρα της θλßψης. Εßδε το περßγραμμα της ιστορßας της, Ýστω και χωρßς τις ανατριχιαστικÝς λεπτομÝρειες. ¼ταν κατÜλαβε με τι εßχε να κÜνει, Üρχισε να πετÜ με το δικü του μαγικü τρüπο, κÜποια μηνýματα κι απ' τις ανταποκρßσεις αυτþν, διÝκρινε την επßπλαστη και προσωρινÞ σκλÞρυνση των ευαßσθητων χορδþν της κι αυτü μÜγεψε και τον ßδιο, μα και το λýπησε ταυτüχρονα.
     Δε νομßζουμε να πÝσουμε και πολý Ýξω αν ποýμε, -υποθÝτοντας τολμηρÜ- πως αυτü το συναπÜντημα τον Ýκανε να κοιτÜξει üλη τη μÝχρι τüτε ζωÞ του μ' Üλλα μÜτια και να τη δει, -μετρþντας κÜθε επιτυχημÝνο και μη-, ως λειψÞ! Ακολουθþντας αυτü το μονοπÜτι συλλογισμþν -κι εδþ üντως πιÝζουμε κÜπως τα πρÜματα μα εßμαστε οι αφηγητÝς-, εýκολα μποροýμε να υποθÝσουμε, πως αυτüς ο γερο-κακομοßρης Üσχημος δÞθεν-μÜγος βρÞκε Ýνα ακüμα Ýστω και μικρü, Ýστω πρüσκαιρο ßσως, ενδιαφÝρον, για να συνεχßσει να περιφÝρει το μοναχικü κουφÜρι του, σε τοýτο 'δω το σβþλο χþμα, που λÝγεται Γη του ΠÜνω Κüσμου!
     Πολλοß ßσως το πουν πρüστυχο και παρασιτικü τοýτο το ενδιαφÝρον μα εμÜς δε μας νοιÜζει τι κÜνει και τι σκÝφτεται Ýκαστος. Εκεßνος πÜντως το 'βαλε -ας ποýμε- σκοπü, να επαναφÝρει, üσο πιο πολý, üσο πιο üμορφα κι ομαλÜ, πßσω στο ΠÜνω Κüσμο των Ονεßρων, την ...Üρρωστη μικροýλα. Εδþ πÜλι λασκÜρει η πßεση απü μÝρους μας γιατß δεν Ýχουμε επαρκÞ στοιχεßα και δε θα θÝλαμε να κÜνουμε εικασßες, παρÜ θα παραθÝσουμε μüνο üτι σßγουρα μÜθαμε.
      ΞÝρουμε λοιπüν πως για κÜποιο μεγÜλο διÜστημα, παρüλο που μποροýμε πÜλι να υποθÝσουμε πως οι προθÝσεις εκατÝρωθεν Þσαν οι καλýτερες δυνατÝς, δεν εßχε επιτευχθεß τßποτε. Δε ξÝρουμε üμως οýτε ακριβþς πüσο διÜστημα, οýτε και τι εßχε μετÝρθει ο γερο-ξεκοýτης μÜγος. ΒÜλτε üσο κι üτι θÝλετε, γιατß προς το τÝλος θα σας ασκηθεß η λεγüμενη πßεση που αναφÝρθηκε παραπÜνω. Τοýτο γιατß η μικρÞ μας ηρωßδα -μεσÞλικας πια- διηγÞθηκε καταλεπτþς σε κÜποιον απü μας το τÝλος της ιστορßας. Για την ακρßβεια διηγÞθηκε τι Ýκανε ο μÜγος για να τη θεραπεýσει, παρακÜμπτοντας üλα τα ενδιÜμεσα κι αυτü μποροýμε να επιχειρÞσουμε να εξηγÞσουμε πριν πÜμε στο στενü μονοπÜτι της αφÞγησης της. ΦυσικÜ, ξανÜ με την αρμüζουσα τολμηρÞ ελευθεριüτητα που Ýχουμε ως ...μεταπρÜτες των λüγων της.
     Η μικρÞ διηγÞθηκε λεπτομερþς το τελευταßο κομμÜτι αφÞνοντας Ýξω üλο το υπüλοιπο διÜστημα και τις μεθüδους, μετÜ απü τüσα χρüνια, γιατß εýλογα μÜλλον Þταν το μüνο που μποροýσε να θυμÜται καλÜ μιας κι εßχε αποτÝλεσμα. ΑπÝφυγε βÝβαια κι Üλλα σημεßα -και το ßδιο κÜναμε κι εμεßς- μα στο θÝμα γνωριμßας και συναναστροφÞς της μαζß του, δε τα απÝφυγε σκοπßμως. ¼χι μη νομßσετε κÜτι τÝτοιο παρακαλþ.
     Απλþς, üταν συνÝβαιναν, εκεßνη δε τα πρüσεχε üσο Ýπρεπε κι εßναι δικαιολογημÝνη σ' αυτü. ¸βλεπε, Üκουγε, ζοýσε μα δεν εντýπωνε κÜτι μιας και τα θεωροýσε τετριμÝνα κι Üσκοπα. Αν με το συγκεκριμÝνο ξüρκι δεν εßχε γßνει τßποτε, δε θα το 'χε μÞτε κι αυτü θυμηθεß, Ýπειτα απü τüσα και τüσα χρüνια. Θα 'χε κι αυτü τη τýχη üλων των Üλλων Üγραφων κι απλÜ θα θυμüταν εκεßνο που θα 'χε επιφÝρει κÜτι καλü -αν υπÞρχε- Þ θα 'χε ξεχÜσει εντελþς οτιδÞποτε αφοροýσε αυτüν, εκτüς του üτι εßχε γνωρßσει κÜποιον συμπαθÞ γερο-παρÜξενο, κÜπως, κÜπου, κÜποτε.
     Εßναι υγιεßς αντιδρÜσεις üλα τοýτα και μÜλιστα αρκετÜ συνηθισμÝνες. Καλüν εßναι -λÝμε εμεßς οι ...τολμηροß- γιατß σε μας αφÞνει ανοιχτü το κÜθε τι και μÜλιστα με τÝτοιο τρüπο þστε να 'ναι ευκüλως προσαρμüσιμες κι οι δικÝς μας τυχοýσες παρüμοιες ιστορßες και σε 'κεßνη να σκÝφτεται καλýτερα αυτü που κατÜφερε να τη φÝρει πßσω -Ýστω κι üχι εντελþς- στο κüσμο των χρωμÜτων κι αρωμÜτων. Θα προχωρÞσουμε λßγο ακüμα το συλλογισμü λÝγοντας πως ýστερα απü κÜποια ακüμα χρüνια, στη μνÞμη της θα 'χουν παραμεßνει μüνο δýο πρÜγματα: Το κακü στην αρχÞ και το καλü στο τÝλος, με σβησμÝνα üλα τα ενδιÜμεσα. Ας αφÞσουμε üμως την ßδια τη μικρÞ να μας βÜλει στο τελευταßο στενü δρομÜκι.
     Ο γερο-ξεκοýτης μοναχικüς κι Üσχημος μÜγος, προφανþς εßχε αρχßσει ν' απογοητεýεται, πως θα κατÜφερνε κÜτι κι ßσως εßδε πως η ζωÞ του τελικÜ Þταν εντελþς Üχρηστη. Γιατß üπως ßσως ξÝρετε, πÜμπολλες φορÝς, το τελευταßο κερασÜκι σε μια τοýρτα εßναι αρκετÜ δυσβÜσταχτο και βαρý! ¸τσι, σε μιαν ýστατη αναλαμπÞ Ýμπνευσης της πρüτεινε το εξÞς παγανιστικü, καββαλßστικο, μαγικü κÜμωμα Þ αν θÝλετε πÝστε το και ξüρκι! (ΜÝχρι εδþ συμμετεßχαμε λιγÜκι κι εμεßς συμπληρþνοντας, μα πιο κÜτω μιλÜει η ßδια η ιστορßα κι üταν εßναι να ...ξαναμποýμε θα ενημερþσουμε).
-"'Ακουσε μικροýλα μου" της εßπε, "üπως πολý καλÜ ξÝρεις, εßμαι Ýνας πολý μεγÜλος, αθÜνατος μÜγος κι üπως καταλαβαßνεις Ýτσι μονÜχος που 'μαι και μιας που δε θÝλω να διαρρεýσει αυτü -για καθαρÜ δικοýς μου λüγους εννοεßται-, Ýχω να σου ζητÞσω μια μεγÜλη χÜρη. ΘÝλω λοιπüν να δεσμευτεßς πως θα μου τη κÜνεις. ΘÝλω να σου προσφÝρω το καλýτερο φυλαχτü για üτι σου χει συμβεß και για να σε προφυλÜξει κι απü üτι μÝλλεται να σου τýχει. ΠßστεψÝ με εßναι το μüνο πρÜμα που 'χει αξßα πÜνω μου κι üχι πια για μÝνα τüσο, üσο για τους Üλλους. ΕπειδÞ λοιπüν Üλλον Üνθρωπο δε γνþρισα που να το συμπÜθησα Þ να το Üξιζε και να θÝλησε φυσικÜ να το πÜρει και που επßσης να το 'χε κι ανÜγκη, θÝλω να στο δþσω 'σÝνα! Το μüνο που θα 'χεις να κÜνεις, εßναι ν' ακολουθÞσεις προσεκτικÜ κι επακριβþς τις οδηγßες, χωρßς Üχρηστες αντιρρÞσεις. Μου υπüσχεσαι λοιπüν, πως θα κÜνεις üτι σου πω κι üτι θα πÜρεις το φυλαχτü μου";
     Η μικρÞ μπορεß να μη θυμüταν να πει για πριν και πολλÜ μα μÝχρι εκεßνη τη στιγμÞ -αν μη τι Üλλο- θυμüταν καλÜ πως ο καημÝνος εßχε προσπαθÞσει πÜρα πολý να τη βοηθÞσει κι αυτü την εßχε κÜνει να το συμπαθÞσει αρκετÜ, παρüλη την αποτυχßα της προσπÜθειας του. Μπορεß να 'ταν μικροýλα μα δεν εßχε χÜψει φυσικÜ, πως και καλÜ Þταν αθÜνατος και παντοδýναμος κι ας αφηνüταν να ...πεßθεται για να του κÜνει -Ýτσι πßστευε- το χατßρι. Στα μÜτια της εκεßνος Þταν Ýνας γÝροντας αδýναμος, καλοσυνÜτος ßσως, γλυκýτατος μÜλλον, -με ιδιαßτερη Ýμφαση στο ßσως και στο μÜλλον, παρακαλþ-, συμπαθÞς σßγουρα και το δßχως Üλλο σχετικÜ σοφüς κι ευφυÞς.
     ¸τσι, για να του κÜνει Üλλη μια φορÜ το χατßρι, Ýνευσε πως δÝχεται να υποσχεθεß να κÜνει üτι της πει και να πÜρει το φυλαχτü του. ΦυσικÜ αυτü δε την εμπüδιζε, μÝσα της, να κουνÜει το κεφÜλι της Üπιστα και κÜπως τρυφερü-περιπαιχτικÜ! Υπενθυμßζουμε πως τοýτα εδþ δεν εßναι εικασßες μας. Αποτελοýν καθαρÜ δικÞ της αφÞγηση.
     Εκεßνος, φανερÜ ικανοποιημÝνος, σηκþθηκε απü τη πολυθρüνα του και πÞγε προς τα μÝσα, üπου Üνοιξε Ýνα σεντοýκι κι Ýβγαλε μια δερμÜτινη χρυσοποßκιλτη θÞκη. Την Ýπιασε με λατρεßα κι ερχüμενος πÜλι προς το μÝρος της, την απßθωσε μ' ιερÞ ευλÜβεια πÜνω στα γüνατÜ της. ΠαραξενεμÝνη εκεßνη, την Ýπιασε στα χÝρια της, με μια περßπου ευλαβικÞ κßνηση την Üνοιξε κι Ýβγαλε απü μÝσα üτι περιεßχε. ¸να πανÝμορφο χρυσοστüλιστο και μαλαμοκαπνισμÝνο ξιφßδιο πλουμισμÝνο με üμορφα λογÞς-λογÞς πετρÜδια, Üστραψε μÝσα στο κλειστü δωμÜτιο. Γýρισε και το κοßταξε περßεργη. Τη κοιτοýσε προσεχτικÜ και μÜλλον τα μÜτια του Þταν θολÜ σα δακρυσμÝνα.
-"ΥπÝθεσα, εκεßνη τη στιγμÞ", μας εßπε η μικρÞ-μεσÞλιξ με ßδια θολÜ μÜτια, -που εμεßς πÜλι θα εικÜσουμε, Ýνεκα της αυξημÝνης υγρασßας στο χþρο εκεßνη την þρα-, "πως αυτü Þταν το Φυλαχτü! ¸μοιαζε κι Þταν üντως πολýτιμο και σαν δþρο μÝτραγε πÜρα πολý, μα ο γÝρο-παμπüνηρος -καλÞ του þρα üπου και να 'ναι τþρα- εßχε Üλλα σχÝδια"!
-"Λοιπüν Üκου μικρÞ μου, τι πρÝπει να κÜνεις: ΒλÝπεις ο Þλιος κοντεýει να δýσει. Ακριβþς μüλις χαθεß απ' τα μÜτια σου, θα πρÝπει ν' ανοßξεις, μ' αυτü το Ιερü Μαγικü Ξιφßδιο, το στÝρνο μου. ¼χι, üχι μη φοβηθεßς. Δε θα πÜθω κακü, Ýτσι üπως ßσως φαντÜζεσαι", εßπε προσπαθþντας να της χαμογελÜσει, γιατß Ýνιωθε την Ýκπληξη, τη ταραχÞ και φυσικÜ τη διαγραφüμενη αντßρρησÞ της. "Θ' ανοßξεις λοιπüν προσεκτικÜ το στÝρνο μου και θα βγÜλεις εξ ßσου προσεκτικÜ, τη καρδιÜ μου, θα τη βÜλεις σ' αυτü το δερμÜτινο σακοýλι, που 'χω 'δω στο τραπεζÜκι, θα το κλεßσεις, ρÜβοντÜς το με μεταξωτÞ λευκÞ κλωστÞ και θα το κρατÞσεις, üχι üμως πÜνω σου μα οπωσδÞποτε στο χþρο που θα μÝνεις. ¸ννοια σου και θα σε γιατρÝψει οριστικÜ μα και θα σε φυλÜει απü κÜθε τι κακü απü 'δω και πÝρα κι Ýτσι θα 'σαι μια χαροýλα πÜντα".
     ¼λα τοýτα πρüλαβε να τα πει, γιατß 'κεßνη εßχε μεßνει τüσον Ýκπληκτη που δε κατÜφερνε κι εýλογα βÝβαια, μÞτε να ψελλßσει κÜτι. ΑλλÜ συνÞλθε, üταν εκεßνος της Ýπιασε πρþτα τα χÝρια με το Ξιφßδιο, της χÜιδεψε τα μακριÜ μαλλιÜ κι ýστερα γýμνωσε το λιπüσαρκο στÝρνο του και πÞρε θÝση, ξαπλþνοντας. 'Ανοιξε το στüμα να πει τις αντιρρÞσεις της μα 'κεßνος τη διÝκοψε, λÝγοντας της πως θα 'πρεπε να βιαστεß κι επανÝλαβε πως Ýπρεπε να το κÜνει προσεκτικÜ, γρÞγορα κι αποφασιστικÜ και πως αυτüς, Ýπειτα θα συνÝχιζε να ζει μ' Üλλη βÝβαια μορφÞ, κÜτι σα προστατευτικüς ßσκιος δßπλα της κι απüλυτα ευτυχÞς.
     Αυτü Þταν. Η μικρÞ βλÝποντας κÜποτε κÜτι τüσο κακü, εßχε χÜσει τις αισθÞσεις της και τþρα βλÝποντας κÜτι τüσο καλü -φυσικÜ βÜσει του δικοý της νου και τα δýο κι εν πÜση περιπτþσει, τι εßναι καλü και κακü; Αναρωτιüμαστε, εμπλεκüμενοι κι εμεßς, Üλλη μια φορÜ σε τοýτη την αφÞγηση-, Ýνιωσε πως ξαναγεννιüταν. Οι χορδÝς της μαλÜκωσαν, τα χρþματα εμφανßστηκαν πÜλι -σα να βλÝπει κανεßς μια ασπρüμαυρη ταινßα που βαθμιαßα μετατρÝπεται σε Ýγχρωμη-, üπως επßσης επÝστρεψαν οι οσμÝς και τα τιτιβßσματα των πουλιþν κι Ýτσι η ηρωßδα μας σηκþθηκε üρθια. ΠÞρε το Ξιφßδιο -να εικÜσουμε πÜλι: με μια συγκινημÝνη μα πειραχτικÞ και τρυφερÞ διÜθεση- το σÞκωσε στο λιγοστü φως του Þλιου που 'σβηνε δýοντας και το ...'βαλε στη τσÜντα της.
     ¸πειτα, καθþς ο Þλιος χÜθηκε ολüτελα πßσω απ' τα βουνÜ, πλησßασε το γερο-ξεκοýτη μÜγο και τον φßλησε στο μÜγουλο, βρÝχοντας λιγÜκι το αξýριστο πρüσωπü του, με μερικÜ -λιγοστÜ τω üντι- δÜκρυα.
     Εδþ σταμÜτησε τη διÞγηση η μεσüκοπη μικροýλα πÜλι üμως η υγρασßα πιθανþς, εßχε κÜνει τη ζημιÜ και τα μÜτια της Þταν θολÜ. Τßποτε Üλλο δε κατÝστη δυνατüν ν' αποσπÜσουμε απ' τα κλειστÜ χεßλη της. ¹ταν λιγüλογη ανÝκαθεν, μη το ξεχνÜμε αυτü, παρακαλþ. Εßπαμε, καλýτερα Ýτσι, γιατß εßχε αρχßσει να μας ...στενεýει κÜπως τοýτη η πßεση. Λαχταροýσαμε να εμπλακοýμε και δε βρßσκαμε την ευκαιρßα. Η μικρÞ επÝστρεψε λοιπüν, μ' Ýνα μαγικü ξüρκι-τÝχνασμα κι ßσως üχι εντελþς üπως πριν, μα σßγουρα πιο βαθιÜ και πιο Ýντονα, πßσω στο κüσμο. Το μüνο που προσÝθεσε φεýγοντας -και που αφÞσαμε για το τÝλος- Þταν πως üντως η καρδιÜ του διÜσημου, μεγÜλου, αθÜνατου, συμπαθÝστατου, γερο-ξεκοýτη, παμπüνηρου, μοναχικοý μÜγου, υπÞρξε το καλýτερο φυλαχτü γι' αυτÞν, ακüμα και μÝχρι εκεßνη τη στιγμÞ. Μας Ýδειξε τη πανÜκριβη δερμÜτινη θÞκη που φýλαγε το Μαγικü Ξιφßδιο που üντως το 'χε ρÜψει με μεταξωτÞ λευκÞ κλωστÞ!
                                                                        
"Στα ΜαγικÜ
 
BοηθÞματα                                               ΜÜης 2004
 του καθενüς μας..."

 

 

Web Design: Granma - Web Hosting: Greek Servers