Επίλογος

      Σκέφτηκα κάποια στιγμή της ζωής μου να γράψω ένα βιβλίο. Ένα βιβλίο που θα μπορούσε να μ' ανασύρει απ' το τέλμα και την αφάνεια. Ίσως μάλιστα να μ' ανέσυρε κι απ' τη φτώχεια κι ίσως-ίσως, (γιατί όχι παρακαλώ;) να με 'κανε διάσημο κάποτε. Αυτό ειδικά, το τελευταίο, αν ήταν δυνατόν δηλαδή, θα προτιμούσα να ζούσα και να το 'βλεπα να υλοποιείται και μάλιστα όχι όταν θα 'μουν χούφταλο. Πώς άλλωστε έκαμαν τόσοι και τόσοι -μελλοντικοί- συνάδελφοί μου; Ε ... έτσι ακριβώς λέω κι εγώ!
      Όταν συνέλαβα αυτή τη καταπληκτική ίδεα, ανατρίχιασα σύγκορμος. Την ένιωσα να κατεβαίνει σα "μάννα" εξ ουρανού, στο κεφάλι μου! Αυτό, σε πείσμα όλων των δικών μου, που το θεωρούν κλούβιο κι άγονο. Κι όμως... Αυτή η ίδεα ωρίμασε, έβγαλε ανθούς, κάρπισε και τότε σκέφτηκα να συγκεντρώσω όλα τα απαιτούμενα, γι' αυτή την επίπονη και δύσκολη εργασία.
      Πήρα λοιπόν χαρτιά και μολύβια αρκετά, ώστε να συντεθούν εκατό Ομηρικά Έπη! Προς Θεού, μη νομισθεί, ότι φιλοδοξούσα να γίνω εφάμιλλος του υπέροχου προγόνου μου! Όχι! Είμαι ρεαλιστής εγώ. Θα μου αρκούσε να πλησιάσω, λιγάκι έστω, το Μίλαν Κούντερα.
      Μια μέρα που με είχε πιάσει όρεξη, έβγαλα χαρτί και μολύβι -το 'ξυσα καλά, προσεκτικά και με αργές κινήσεις-  και θέλησα ν' αρχίσω. Όμως έπρεπε να βρω το μύθο, τα πρόσωπα, τη πλοκή και -το σημαντικότερο- το τίτλο. Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο, θεωρούσα -κι ακόμα το θεωρώ δηλαδή- πως αυτό είναι το σημαντικότερο, σε μια τέτοια αναζήτηση. Αλλοιώς είναι να έχεις αυτόν, να σου υπαγορεύει τα σωστά βήματα κι αλλοιώς να βαδίζεις ολότυφλα, στα κουτουρού. Α όλα κι όλα... είμαι τακτικός και μεθοδικός εγώ. Τι δηλαδη; Θ' άρχιζα να γράφω -και μάλιστα το πρώτο μου βιβλίο, μισερά; 'Α μπα! Έτσι άρχισα την αναζήτησή του και μάλιστα πυρετωδώς!
      Έπρεπε να 'ναι αχρησιμοποίητος, να 'ναι δυνατός, σα γροθιά στο στομάχι, κοφτερός σα λεπίδα, άμεσος σα ξαφνική ψυχρολουσία και παράλληλα να 'ναι κατατοπιστικός και με το περιεχόμενο και να 'ναι και προσελκυστικός στον υποψήφιο αναγνώστη. Περιεχόμενο! Να μια λέξη-κλειδί που θα με βοηθούσε να τον βρω. Τι θα 'θελα να πραγματεύεται το βιβλίο μου; Κοινωνική ανισότητα κι αδικία, ναι μεν αλλά... πολύ μπανάλ ρε πουλάκι μου. Μας τα 'παν κι άλλοι. Μέχρι κι αυτός ο ...ξενέρωτος ο Ρουσσώ, -που, μεταξύ μας, τι ανάγκη είχε; Εκτός ότι ήτο ...ατζαμούκλα- έχει γράψει και μας πήρε την ίδεα.
      'Αρα ήθελα ένα θέμα πρωτότυπο. Αυτή η σκέψη μου φάνηκε καλή κι υλοποιήσιμη. Όμως, οποία θλιψη, όταν επιχείρησα να βρω κάποιο πρωτότυπο θέμα, συνεχως έπεφτα σε κάτι που 'χε ξαναγραφτεί. Σιγά-σιγά, ο αρχικός μου ενθουσιασμός, μειούμενος σταδιακά, έφτασε να μετατραπεί σ' απογοήτευση. Ρε μπας κι είναι όντως πολύ δύσκολο, να γράψει κάποιος ένα βιβλίο; Σ' αυτή τη σκέψη, αντιστάθηκα σθεναρά κι είπα μέσα μου, πως αυτή τη στιγμή, απλά δεν είχα την απαιτούμενη έμπνευση. Αυτό ήταν όλο. Ναι σίγουρα! Το παράτησα λοιπόν, προσωρινά κι όταν δεν είχα κάτι άλλο στο νου μου, προσπαθούσα να μελετώ ιδέες, πορείες νόησης και κάτι τέλος πάντων ν' αρχίσω. Καθώς όμως, σπάνια είχα να σκεφτώ κάτι άλλο, τολμώ να εκμυστηρευτώ, πως το βιβλίο μου έγινε έμμονη ίδεα.
      Κάποια, λοιπόν, στιγμή, συνέλαβα κάτι σατανικά έξυπνο και τρομερά ευφυές! Αν αυτή η ιδέα δε μου ερχόταν, όσο κι αν τη πίεζα, τότε θα 'κανα κάτι άλλο πιο δυναμικό και θα την -ουσιαστικά- εκβίαζα να 'ρθει. Το σχέδιό μου ήταν απλό στη σύλληψη -όπως όλα τα ιδιοφυή σχέδια σ' αυτό το ντουνιά- και τρομερά εύκολο στην εκτέλεση.
       Όλοι σας θα 'χετε διαβάσει ένα τουλάχιστον βιβλίο, έτσι δεν είναι; Ε λοιπόν όλα, μα όλα τα βιβλία, έχουν τίτλο, περιεχόμενο-θέμα, πρόλογο, κυρίως θέμα κι επίλογο. Εντάξει; Ωραίααα! Εγώ είχα πρόβλημα στο κυρίως θέμα και στο τίτλο, ωστόσο τίποτε δε με εμπόδιζε να γράψω έναν επίλογο έτσι στα ξεκάρφωτα, που να 'ναι παντός καιρού -που λέγαμε και στο στρατό- και να ταιριάζει σε κάθε θέμα. 'Οποτε θα πιεζόταν και η ιδέα να 'ρθει, φοβερό δεν ήταν;
      Αυτό μοιάζει με εκείνο το αστείο που μιλάει για τον ..."εξαίρετο" εκείνο σκοπευτή, που πετυχαίνει το μάτι μιας αγελάδας, η οποία είναι ζωγραφισμένη πάνω σε μια πόρτα, σε απόσταση χιλίων μέτρων! Ξέρω, ξέρω, ακούγεται ουτοπικό μα πιστέψτε με δεν είναι διόλου. Κι εγώ μπορω να το κάνω! Πως; Μα... είναι απλό: πυροβολώ τη πόρτα μέχρι να τη πετύχω -του κερατά ας είναι και κάπως μεγάλη- και μετά ...ζωγραφίζω την αγελάδα πάνω της, έτσι ώστε το μάτι να πέσει πάνω στη τρύπα της σφαίρας μου! Τώρα αν είστε κακοί σκοπευτές, εεε... τότε πυροβολήστε τη πόρτα από πιο κοντά, τι να κάνουμε;
      Ε κάπως έτσι σκέφτηκα να ..."τραβήξω" την ιδέα και παράλληλα να μη κάθομαι και να λουφάρω,  μέχρι αυτή να δεήσει να κατέλθει! Το μόνο κακό ήταν που είμαι σε όλα μου, τελειομανής κι έτσι ήθελα, ο επίλογός μου να 'χει κι αυτός τις ...προδιαγραφές του κι όσο δεν είχα θέμα... τόσο και αυτο ήταν δύσκολο! Ουσιαστικά λοιπόν, είχα μετατοπίσει το πρόβλημά μου, απλώς! Όμως αν πάρει κανείς φόρα, δε τον σταματά τίποτα κι έτσι μου κατέβηκε η αμέσως επόμενη, πανέξυπνη ιδέα: να κάνω τον επίλογό μου μεταφέροντας όλους αυτούς τους ...προβληματισμούς μου! Και πρωτότυπος και ευφυής και παντός καιρού, δε βρίσκετε;
      Έτσι τώρα -βάσει της κανονικής σειράς- πρέπει να βάλω ένα τέλος και μετά ...βλέπουμε!
                                               Τέλος

                                            Πρόλογος

      Τελικά. όλα ήρθαν ανάποδα κι απ' όσο είμαι σε θέση να μαντέψω, το βιβλίο μου αυτό, θα σας κρατήσει καρφωμένους μέχρι τη τελευταία λέξη, της τελευταίας σελίδας! Γιατί δε ξέρετε καν που το πάω κι έχετε ήδη δει, τη παγκοσμίως παραδεκτή, τελευταία λέξη κάθε βιβλίου, που είναι φυσικά η λέξη "Τέλος"! Μην ανησυχείτε δε μακρηγορώ. Όχι, δε χάνομαι σε περιττές μπουρδολογίες. Λίγα λόγια και σταράτα, ωστόσο να σας ενημερώσω -εδώ στο πρόλογο- κι υπενθυμίσω, πως στον επίλογο θα βρείτε πληροφορίες πολύ χρήσιμες για το πόνημα που κρατάτε στα χέρια σας! Όμως επειδή έγραψα πρώτα τον επίλογο και μετά το πρόλογο, θα συμπληρώσω έδω ότι δεν έγραψα εκεί.
      Όταν λοιπόν βρήκα τον επίλογο σκέφτηκα -σατανικά- να βάλω και το τέλος -για τους λόγους που είπα ανωτέρω: να αιφνιδιάσω δηλαδή- κι απλά μετέφερα, άλλη μια φορά το πρόβλημα λίγο πιο πέρα. Εξακολουθούσα να μην έχω βρει το σημαντικότερο μέρος του βιβλίου μου. Ε είπα να πιέσω ακόμα λίγο -μιας κι είχα πάρει πια τον αέρα- και να βρω και τον πρόλογο -ομοίως με πρίν και βάσει ιδίων προδιαγραφών- και μετά να μου λείπουν ακόμα λιγότερα.
     'Αρχισα να μεταφέρω, λοιπόν, όλα όσα μέχρι εδώ διαβάσατε και σκάλωσα πάλι, μιας κι εξακολουθούσα να θέλω θέμα και τίτλο! Είχα αρχίσει να απελπίζομαι και τελικά εκνευρίστηκα τόσο που ...το πήρα απόφαση να σταματήσω και μάλιστα ...θεαματικά! Έγραψα με κεφαλαία γράμματα:
ΤΕΛΟΣ ΠΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΟΥ ΥΠΕΦΕΡΑ ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΧΙΜΑΙΡΕΣ και παράτησα χαρτιά και μολύβια και βγήκα να πάρω αέρα.
      Μου έκανε καλό αυτή η βόλτα και μου θύμισε το παλιό καλό καιρό, που δεν είχα να σκέφτομαι απολύτως τίποτα! Ω πόσο μου 'χε λείψει! Στο διάβολο να πάει το βιβλίο και τα καλά του! Δηλαδή τόοσοι και τόσοι που δεν συγγράφουν πεθαίνουνε; Στο διάβολο!!!!
      Βολτάρωντας δε μπόρεσα να μη θαυμάσω -ε καλά και το τοπίο δε λέω, ήταν έξοχο, είχε και πράσινο και λουλουδάκια και η θάλασσα γαλανή και και και-  την εκπληκτικη μου έξοδο από το ματαιωθέν μου όνειρο! Μου γύρισε σαν σε φωτογραφία, η θύμηση της φράσης εξόδου: ΤΕΛΟΣ ΠΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΟΥ ΥΠΕΦΕΡΑ ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΧΙΜΑΙΡΕΣ!!! Τι υπέροχη φράση αλήθεια! Κάτι όμως μου χτυπούσε σ' αυτήν και διακόπτωντας τη βόλτα μου, γύρισα στη κάμαρά μου.
      Πάνω στο γραφείο μου ήταν το τελευταίο χαρτί, από τα πάκα εκείνα με τ' άπειρα σχεδιάσματα. Το μάτι μου πήγε κατευθείαν πάνω σ' αυτή τη φράση, που λες και με κορόϊδευε, γιατί ήταν η μόνη -λόγω μεγέθους φυσικά- που φαινόταν, από τόσο μακριά. Τελικά δε μου άρεσε και πολύ, κάτι είχα γράψει λάθος! Κόψε-ράψε κι έκανα μια μικρή πρόοδο:
ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΟΥ ΚΥΝΗΓΟΥΣΑ ΧΙΜΑΙΡΕΣ
      Ε πιο καλή και πιο άμεση. Ωστόσο δεν...έκοβε σα ξουράφι, όπως θα 'θελα. Κόψε-ράψε και ...:
ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΣ ΧΙΜΑΙΡΑΣ
      Χμμμ... μπα... χειρότερα μάλλον και κόψε-ράψε:
ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ
      Ωωω... Μόλις το 'κοψα εκεί είδα, με μεγάλη μου έκπληξη πως ...είχα βρει το ...τίτλο μου! Υπέροχος! Με συνεχάρην επανειλημμένως κι είδα πια ότι μπορούσα να συνεχίσω τη προσπάθεια. Τώρα είχα μειώσει πολύ τη διαφορά κι ήθελα μόνο το κυρίως θέμα. Χάρις την εξυπνάδα μου είχα φθάσει να 'χω έτοιμο σχεδόν, ένα ολάκερο βιβλίο -χωρίς έμπνευση. Να καταγραφεί στα ...πρακτικά παρακαλώ-  και μάλιστα χωρίς θέμα. Τότε σκέφτηκα το πιο σατανικό απ' όλα!
      Φίλε αναγνώστη, αλήθεια, είσαι πολύ πλεονέκτης. Έχεις ένα πολύ όμορφο -κατά γενικήν ομολογία- και πολύ πρωτότυπο τίτλο, ένα πολύ διαφορετικό βιβλίο -επίσης-, στο όποίο -τίμια να ομολογήσεις- δε ξέρεις κι ούτε μπορείς να φανταστείς, πως θα ολοκληρωθεί, ένα βιβλίο, όπου όλα πάνε εντελώς ανάποδα κι απρόβλεπτα και στις σελίδες του, ξεδιπλώνεται μια ευφυία πρωτόφαντη -εδω ίσως μεροληπτώ λιγάκι μιας κι εγώ το 'γραψα μα...- κι έχουμε βάλει επίσης, ένα έξοχο εξώφυλλο με χαρτί ιλλουστρασιόν. Εκτός όμως αυτών, θα πρέπει να συνυπολογιστεί και το πως την έχεις ήδη πατήσει, αγοράζοντας το!
      Δες το λοιπόν απ' τη θετική του πλευρά και διαφήμισέ το. Αν σου άρεσε, καλώς θα κάμεις. Αν δε σου άρεσε, τότε βοήθησε να τη ...πατήσει κι άλλος! Ε τι; Σου αρέσει να 'σαι εσύ ο μόνος αφελής εν Ελλάδι; Όχι βέβαια. Μπορείς να το κάμεις, γράφοντας μια φράση στο μέσα φύλλο του, με κεφαλαία γράμματα, που να λέει:
ΤΕΛΟΣ ΠΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΟΥ ΒΑΣΙΛΕΥΑΝ ΟΙ ΕΞΥΠΝΑΚΗΔΕΣ και δώσε 'συ πρώτος μια γροθιά στο κατεστημένο. Βοήθα κι εσύ να σταματήσει επιτέλους η ...εκμετάλλευση. Κάνε το "ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ" ν' ανεβεί στο top-ten των πωλήσεων, σα μια επιβράβευση του άμεσου, στην αμπελοφιλοσοφία! Στο κάτω-κάτω, εγώ είμαι πιο ειλικρινής απ' άλλους, που δε λένε απολύτως τίποτε, γράφοντας πληθώρες σελίδων. Εγώ είμαι επίσης και φειδωλός. "Χρόνου Φείδου" έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Αυτό έκαμα κι εγώ:
ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΉΣ ΠΟΥ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΣΚΟΡΠΑ !!!
  
                                     Κυρίως Μέρος

      Φίλε αναγνώστη, φρονώ ότι πολύ σε κούρασα με το να μιλώ για μένα και τα προβλήματα μου, εν γένει. Φρονώ επίσης πως είναι περιττό να σε κουράσω κι άλλο με κάποια πράγματα που θα 'ναι καθαρά και μόνον αποκυήματα -μιας κατά τ' άλλα πλούσιας, πλην όμως εν προκειμένω, νοσηρής- φαντασίας:
ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΟΥ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΕΙΧΑΝ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΟΥΝ
      Τώρα καλωσορίζουμε:
ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ MARKETING & MANAGEMENT
      Αυτό κάνω κι εγώ. Κάνε το κι εσύ ή αλλοιώς, σταμάτα ν' αγοράζεις καινούργια βιβλία:
ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΒΙΒΛΙΩΝ ακριβώς όπως κάποτε είπαμε ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΑΓΕΤΩΝΩΝ ή ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΛΕΙΣΤΟΚΑΙΝΟΥ κλπ.
      Τώρα αρχίζει μια νέα εποχή για την ανθρωπότητα και την εγκαινιάζω εγώ, με το παρόν πόνημα:
ΑΡΧΗ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΑΣ ΣΚΕΨΗΣ
      Όπως κατάλαβες δεν έχω βρει τελικά το κυρίως θέμα του βιβλίου τούτου. Πίστεψέ με όμως, ακόμα το ...ψάχνω κι ίσως καμιά στιγμή κάτι καινούργιο να βρω και να επανέλθω.
      Μέχρι τότε ... Γειά σου και να με συγχωρείς για το χρόνο και το χρήμα σου!