Οι Πειρασμοί Του Αγίου Αντωνίου

     (Ένας ερημίτης, ορκισμένος ν' αντισταθεί στους πειρασμούς. Και ποιοί είναι αυτοί; Οργή κι αλαζονεία, το πρώτο άτι. Λαγνεία, το δεύτερο. Απληστία, περηφάνεια, φιλαυτία ματαιοδοξία, στο τρίτο. Απληστία κι ασέβεια προς τα θεσμοθετημένα εκείνα που στρατεύτηκε να διαφυλάσσει, στο τέταρτο. Στο βάθος η λαχτάρα της Εξουσίας ψηλά στο σύννεφο κι άλλο ένα αλαζονικό φαλλικό δημιούργημα, στο πέμπτο. Έρημο τοπίο. Εσώτερος εαυτός, ως Θεός κι ως Σατανάς, μιας κι όλα τούτα είναι στο μυαλό του! Τα παλεύει, όντως. Θα νικήσει; Μα ...είναι τόσον αδύναμος κι αδύνατος. Δείχνει αποφασιστικός και με την στιβαρή του απόταξη, δείχνει πως σταματά τη στρατιά. Μα κοιτάχτε! Είναι τόσο μεγάλη, τόσο ισχυρή! Μη σας ξεγελούν τα εξαιρετικά λεπτά πόδια των ζώων. Είναι γερά γαντζωμένα ...μέσα μας... Πατάνε γερά. Απλά είναι στο μυαλό μας! Κι αυτός είναι γυμνός απέναντί τους. Κι αν χάσει... τι πειράζει; Όλοι θα πούμε μέσα μας..."έχασε προ υπερτέρου αντιπάλου" κι όλοι θα τον κατηγορήσουμε απ' έξω μας: "Ρε το παλιάνθρωπο! Έχασε, σα δε ντρέπεται"! Μα κοιτάχτε... Αν κερδίσει, όλοι θα σταυροκοπηθούμε...)

                                   Αντί-Παραμύθι

     Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένας βασιλιάς πού 'χε μια κόρη μονάκριβη κι ένα μικρό βασίλειο. Πολύ μικρό βασίλειο τω όντι, σε σημείο που κανείς να μη το ζηλεύει και μιά κόρη που δεν ήταν τίποτε σπουδαίο. Ούτε γι' αυτή καιγόταν κανείς στη πυρά ενός έρωτα ή ενός έστω "ρυπαρού" πόθου. Ήταν κοντούλα, κάπως παχουλή, όχι ιδιαίτερα όμορφη ή έξυπνη και γενικά δε τραβούσε τη προσοχή των επίδοξων θαυμαστών. 
      Ο βασιλιάς λοιπόν έβλεπε να περνά ο καιρός της και να μη του τη ζητά κανείς σε γάμο. Έβλεπε το βασίλειό του να μην αποκτά διάδοχο κι ανησυχούσε. Συζήτησε με τη κόρη του και κατέληξαν να προκηρύξουν ένα διαγωνισμό σ' όλη την επικράτεια, με μια σειρά δοκιμασιών κι ο νικητής να κερδίσει το χέρι της και το βασίλειο. Κάθισαν, σκέφτηκαν μαζί και θέσπισαν τέσσερεις δοκιμασίες: ένα τεστ δύναμης, εξυπνάδας, ικανότητας και δεξιότητας κι τελευταίο ένα τεστ συνδυασμού όλων αυτών. Όλ' αυτά τα τεστς είχαν διαβαθμίσεις με πόντους στα εκατό κι είπαν να μη βάλουν πολύ ψηλά το όριο ώστε να πετύχει κάποιος. Έτσι ώρισαν το 80% σα βάση. Αμ' έπος αμ' έργον. Έγραψαν τη προκύρηξη, τη φωτοτύπησαν σε χιλιάδες αντίτυπα και τη κόλλησαν σ' ένα σωρό μέρη σ' όλο τη χώρα.
     Ο καιρός περνούσε και τίποτε δε συνέβαινε. Ο γερο-βασιλιάς ανησυχούσε ολοένα και πιότερο, τόσο που μίλησε με τη κόρη και τελικά σκέφτηκαν να κατεβάσουν το όριο στα 70%. Ξανά-μανά νέες προκυρήξεις, νέες φωτοτυπίες κι ανάρτηση, αλλά του κάκου. Πάλι κανείς δεν έδειξε να ενδιαφέρεται. Ωστόσο εδώ τους βοήθησε κι η τύχη: Το μικρό αυτό βασίλειο, εκτός του τρομερού βασιλιά με τη φοβερή κόρη, ήταν πασίγνωστο και για ένα μεγάλο πανηγύρι που λάμβανε χώραν εκεί μια φορά το χρόνο και κρατούσε μιαν ολάκερη βδόμαδα.
     Έτσι ένα σωρό κόσμος κατέφθανε εκεί για να το παρακολουθήσει, κόσμος άγνωστος από άλλα βασίλεια. Μετά το πέρας λοιπόν αυτού του φετινού πανηγυριού, που συνέπεσε να 'ναι κοντά σε 'κείνες τις μέρες, βρέθηκαν πέντε "τυχεροί" να δηλώσουν συμμετοχή στο μεγάλο διαγωνισμό με τα δυό μεγάλα έπαθλα. Ο βασιλιάς κι η κόρη τρίβανε τα χέρια τους από χαρά, γιατί ενώ δεν το 'χαν σκεφτεί απ' την αρχή, τους ήρθε γάντι και γρήγορα άρχισαν να προγραμματίζουν.
     Έξη μέρες θα κρατούσε για καθέναν απ' τους διαγωνιζομένους. Η πρώτη θα 'ταν ένα γεύμα γνωριμίας μεταξύ του βασιλιά, της κόρης και του εν λόγω παίκτη. Τέσσερεις μέρες για τις δοκιμασίες κι η έκτη για την αποφώνηση και το αποτέλεσμα. Αν επετύγχαναν περισσότεροι του ενός, τότε θα λαμβανόταν υπ' όψιν το καλύτερο συγκεντρωτικό σκορ. Έτσι έγινε η κλήρωση και καθορίστηκε η σειρά. 
       Οι υποψήφιοι ήσαν κυρίως τυχοδιώκτες, πλην ενός που 'ταν κι ο πιο αδύνατος ...κρίκος. Εκείνος, που τελικά κληρώθηκε τελευταίος, ήταν σ' εμφάνιση, παράστημα, γοητεία κι ότι άλλο μπορεί κανείς να πει πως θέλγει μια γυναίκα, κάτω του μετρίου! Είναι φυσικά γνωστό τοις πάσι πως για να 'σαι τυχοδιώκτης πρέπει να 'χεις και τη κατάλληλη εμφάνιση. Έτσι όλοι οι άλλοι συνυποψήφιοι υπερτερούσαν σαφώς σ' αυτούς τους τομείς. Εκείνος ήδη το γνώριζε αυτό μιας και τους είχε δει όταν πήγαν να δηλώσουν συμμμετοχή κι έπεσε ψυχολογικά πολύ πριν ριχθεί στον αγώνα.
     Εδώ πρέπει να πούμε πως δε κληρώθηκε τυχαία τελευταίος, μιας και στη τύχη λίγα μπορούμε ν' αποδίδουμε. Απλώς ο βασιλιάς που τους είχε δει όλους πριν, είχε βάλει μπροστά ότι του εφάνη καλύτερο κι άφησε τελευταίον αυτό το μίστερ Τίποτα!
     Ήταν άνθρωπος πολύ ευαίσθητος κι αρκετά πονεμένος απ' τη ζωή. Μεγάλωσε ορφανός και πάμπτωχος με πολλές στερήσεις παιδιόθεν αλλά και μεγαλύτερος. Είδε αυτό το διαγωνισμό σα μια ευκαιρία ν' αποδείξει στον εαυτό του πρώτα, αλλά και στους άλλους, ότι κάτι άξιζε κι αυτός. Έτσι σκέφτηκε αρχικά, αλλά μετά σαν είδε τους άλλους "επιτυχημένους" μετάνιωσε σχεδόν αμέσως, μα είπε μέσα του πως δε κάνει πια πίσω, μιας και ρίχτηκε σ' αυτή τη μάχη, θα τη φέρει σε πέρας όποιο κι αν είναι το τελικό απότελεσμα.
     Το αξιοπερίεργο σ' αυτον και πρέπει να αναφερθεί, είναι πως δεν έβλεπε στο τέλος της μάχης τα έπαθλα, απλά ένα εμπόδιο μεταξύ αυτού και του εαυτού του, που 'θελε αν όχι να το υπερπηδήσει, να καταμετρήσει τις δυνάμεις του πάνω σ' αυτό!
     Έφτασε η πρώτη μέρα του πρώτου διαγωνιζομένου, ο οποίος αφού δεξιώθηκε στο βασιλικό σαλόνι κι είδε την εν λόγω μέλλουσα σύζυγο στράβωσε τα μούτρα του, από μέσα του φυσικά. Αποφάσισε την επομένη μέρα νάχει ...περιορισμένη δύναμη, αλλ' όχι τόση ώστε να φανεί κι αδύναμος, μιας κι ήταν εγωιστής. Όσο για τη πριγκηπέσσα, θαμπώθηκε με το παράστημά κι ότι απέπνεε αυτός και μέσα της παρακάλεσε, να κερδίσει αυτός κι όχι οι άλλοι υποψήφιοι.
     Την επομένη -θυμίζουμε πως το όριο ήταν 70%- εκείνος, στη δοκιμασία της δύναμης, πέτυχε 68% κι απεσύρθη. Έτσι με παραπλήσια ποσοστά συνέχισε και τις επόμενες μέρες, μονο στη δοκιμασία της εξυπνάδας, πέτυχε 40% και με το ζόρι, μιας κι εκεί ήταν πιο ...χαλαρή η κρίση του βασιλια. Τη τελευταία μέρα του ανακοινώθηκε -προς μεγάλη λύπη της πριγκηπέσσας- ότι είχε αποτύχει και του 'παν να περιμένει μήπως τυχόν αποτύχουν κι οι άλλοι κι έτσι κριθεί τελικά νικητής. Εκείνος ένευσε βιαστικά και την επόμενη στιγμή εξαφανίστηκε -μήπως και πραγματοποιηθεί η ...απειλή- για τους δικούς του τόπους, για νέες ευκαιρίες!
     Η κόρη θορυβήθηκε από την αποτυχία του κι είπε του μπαμπά της, του μεγάλου βασιλιά να της φέρει πίσω το παληκάρι, έστω κι αποτυχημένο. Ο πατήρ εδέησε, βασιλιάς άνθρωπος, να κάνει το χατίρι της ευαισθήτου θυγατρός μισομουρμουρίζωντας και να ψάξει μα ...εις ματην. Ο εν λόγω νέος είχε γίνει αυτό που οι παρακατιανοί λέγουσι "μπουχός". Η κόρη τότε πρότεινε να ρίξουν λίγο ακόμα τα όρια κι ο ευτυχής μπαμπάς, τα κατέβασε στο 65% και κάλεσαν το δεύτερο υποψήφιο. 
     Για να μη τα πολυλογούμε, έγινε, με το δεύτερο, τρίτο και με το τέταρτο, ακριβώς το ίδιο σκηνικο. Ήλθον, είδον και την εκοπάνισον εν τάχει! Μ' αποτέλεσμα, τη περαιτέρω πτώση του ποσοστού, κατά το εκάστοτε δοκούν, ανά 5%! Έτσι, φτάσαμε στο πέμπτο παληκάρι μ' όριο 50%!
     Τη πρώτη μέρα, τον είδε κι απογοητεύτηκε. Σκέφτηκε πως πια δεν έχει ελπίδες ν' αποκτήσει σύζυγο έτσι όπως περίπου τον ήθελε. Όλη τη νύχτα δεν έκλεισε μάτι. Σκεφτόταν πως θα 'ταν η ζωή μαζί του, από 'δω και πέρα, αν τυχόν παρ' ελπίδα, πετύχαινε στο διαγωνισμό. Αποφασισε κατά παρασπονδία να παραστεί σ' όλες τις μέρες των δοκιμασιών και να ...εντρύφησει έτσι λιγάκι, σ' αυτό τον αχώνευτο τυπάκο. Μήπως κι αντλήσει μερικά καλά στοιχεία, να 'χει να σκέφτεται τις ...άγονες νύχτες, ούσα παντρεμένη μαζί του. 
     Ο πατέρας της -βασιλιάς άνθρωπος- άρχισε να εκνευρίζεται με τις παραξενιές της κόρης του κι ως ήταν φυσικό άρχισε ν' αμφιβάλλει αν ήταν τω όντι, σαρξ εκ της σαρκός του. Επίσης αμφέβαλλε αν εκείνη μπορούσε να κρατήσει μ' αυτό το ανθρωπάριο, όλο 'κείνο το ...μεγάααλο βασίλειο. Βλέπεις εκείνα τα παληκάρια που προηγήθηκαν, είχαν φύγει. Εκείνα μάλιστα! Έδειχναν ικανότατα. Αλλά τέλος πάντων. Δέχτηκε απρόθυμα τη παρουσία της μικρής, στο στίβο της κρίσης κι έτσι την άλλη μέρα όλα ήσαν έτοιμα.
     Εκείνος, μόλις είδε τη πριγκηπέσσα, έμεινε κάγκελο! "Τι όμορφη γυναίκα" σκέφτηκε, "τι δυναμισμός που βγαίνει από βαθιά μεσα της"! κι έπειτα "τι τύπος Θεέ μου! όχι κούκλα μα με δυνατή γοητεία"! Η αμέσως επόμενη σκέψη του ηταν, πως έπρεπε, για ένα λόγο παραπάνω, να βάλει τα δυνατά του και να κάνει σμπαράλια όλα τα όρια. Είχε πληροφορηθεί πως όλοι οι άλλοι είχαν αποτύχει. Αυτό τον απογοήτευε κάπως κι όσο μάθαινε αποτύχιες, τόσο προπονιόταν κρυφά, μέχρι να 'ρθει η σειρά του.
     Δεν είχε ελπίδες. Το 'ξερε! Ωστόσο, είπε μέσα του, πως αυτό τον αγώνα δε θα τον παρατήσει. Δε θα δειλιάσει! Έπειτα, είχε ακούσει κάτι λόγια, ενός γλυκερού συγγραφέα, που 'λεγαν πως, αν ήθελε κάποιος κάτι και το 'θελε πραγματικά πολύ, όλο το σύμπαν συνομωτεί στο να το αποκτήσει κι ειχε πεισθεί! 'Ετσι τη πρώτη μέρα προσπάθησε σκληρά. Έβαλε όλη τη δύναμή του και παρ' όλο που 'σφιξε τα δόντια, κατόρθωσε να πιάσει μόλις 47%! Το μηχάνημα μέτρησης δύναμης, ήταν κάτι σαν εκείνα που βλέπουμε στα λούνα παρκ. Μια σιδερενιά γροθιά που κτυπάνε μ' όλη τη δυναμη και καταγράφεται το έργο που παράγεται, με κάποιο μηχανικό τρόπο. Οποία απογοήτευση! 47% μόλις! και το όριο ήταν 50%! ...εγκατελειψε το στίβο στεναχωρημένος κι απογοητευμένος.
     Η κόρη είδε τη προσπάθεια μ' ανάμικτα συναισθήματα. Αρχικά χάρηκε με την αποτυχία. Έπειτα σκέφτηκε πως τα περιθώρια της έκλειναν πίσω του και πόσον ανάποδη είναι η ζωή. Γιατί είδε πως εκείνος έβαζε τα δυνατα του κι επίσης ότι απογοητεύτηκε που απέτυχε. Εκεί ακριβώς, άρχισαν μέσα της, ένα σωρό χημικές -και μη- διεργασίες!
     Ξημέρωσε η μέρα της ευφυίας κι ο φίλος μας ήταν πολύ απογοητευμένος. Ευφυής -δόξα τω θεω- ήταν, αλλά είχε τρωθεί η αυτοπεποίθησή του από τη χθεσινή αποτυχία κι έτσι το ηθικό του ήταν χαμηλό. Στα τεστς ευφυίας απαιτείται συνήθως, εκτός από εξυπνάδα και γνώση, ταχύτητα κι αμεσότητα στις απαντήσεις κι ολ' αυτά φυσικά, με ηρεμία. Αυτό το συγκεκριμένο τεστ είχε 100 ερωτήσεις λογικής κι εξυπνάδας, που 'πρεπε ν' απαντηθούν σε μια ώρα. Δεν ήταν τρομερές ερωτήσεις, ούτε ο χρόνος πιεστικός για έναν έξυπνο, όπως αυτός. Τελικά πρόλαβε ν' απαντήσει μόλις στις 87, γιατί πανικοβλήθηκε κι αμφισβήτησε ακόμα και τις πιο εύκολες απ' αυτές κι ετσι καθυστέρησε αρκετά. Φυσικά δεν είχε και τις 87 σωστές, επέτυχε όμως το συγκλονιστικό ποσοστό 61%! Πράγμα που εκείνον απογοήτευσε γιατί θεωρούσε την ευφυία του, το ψηλό του σημείο, αλλά τη βασιλοκόρη την ενθουσίασε!
     Χάρηκε όχι γιατί 'κείνος πέτυχε ποσοστό που κανείς απ' τους προηγούμενους δεν είχε πετύχει. Χάρηκε για δυό άλλους λόγους: Πρώτα γιατί τον είδε να ιδρώνει και να ξεϊδρώνει κι αυτό το εξέλαβε, ως ηταν φυσικο, πως το 'κανε για λόγου της. Είδε λοιπόν τις στάλες της αγωνίας του, τις μετέτρεψε στο ανέραστο και διψασμένο νου της σαν ερωτικές στάλες ιδρώτα κι ένιωσε αρκετά μεγάλη ταραχή. 'Αρχισε να βλεπει ολοένα και περισσότερο, αυτόν τον νέο σα τον μέλλοντα σύζυγό της.
     Ο δεύτερος λόγος ήταν, πως ήταν έξυπνος και σα τέτοιος τη θέλησε και μοχθεί κι αγωνιά για 'κείνη! Δε θέλει και πολλά το νεανικό, αμάθητο μυαλό ν' εμπλακεί στα δίχτυα του έρωτα -χωρίς αυτό να σημαίνει πως είχε ήδη εμπλακεί, αλλά πάντως η μεγαλύτερη ...δουλειά είχε γίνει- κι έτσι έκλεισε η δεύτερη μέρα και το βράδυ η πριγκηπέσσα ξανά 'μεινε άγρυπνη μέχρι νωρίς το χάραμα, να σκέφτεται και να ταράζεται από τα μελλούμενα.
     Την επόμενη μερα, της δεξιότητας, ο νεαρός τα θαλάσσωσε αρκετά μιας κι ακόμα ένιωθε πανικό. Είχε αποτύχει στη δύναμη, είχε χάσει τη στράτα στο φόρτε του -την εξυπνάδα- κι έτσι μπήκε στο στίβο διατηρώντας το κακό ηθικό και τις λιγοστές πια ελπίδες. Ευτυχώς που μετά τα μισά χαλάρωσε γιατί είδε πως τα 'χε πάει χάλια και κατάφερε, αποβάλλοντας το άγχος, -σκέφτηκε πως τέλειωσε πια το παιγνίδι-, να ισοσκελίσει κάπως τη κακή αρχή. Πέτυχε τελικά, προς μεγάλη του έκπληξη, ένα σχετικά καλό ποσοστό 44%, που όμως ήταν πάλι πίσω από το όριο. Αυτη η δοκιμασία ήταν καθαρά δεξιότητα κινήσεων και καθαρότητα νου, χωρίς ν' απαιτείται ιδιαίτερη εξύπναδα ή γνώση. 
      Στην αρχή το καμάρωνε η μικρή από πάνω, που 'ταν πάλι ιδρωμένος κι αγχωμένος. Έπειτα σαν είδε πως τα πάει χάλια, σκέφτηκε μέσα της έντονα: "Αχ Θεέ μου κάνε να διορθωθεί κι εγώ θα τον αγαπώ πάντα"! Τότε είδε 'μπρος στα μάτια της, να συντελείται ένα θαύμα! Ο καλός της, βελτιώθηκε αισθητά και κατάφερε να πάρει ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Εκείνη το εξέλαβε σαν ένα δείγμα της μοιρας, -Θεϊκό σημάδι- κι από 'κείνη την ώρα κι έπειτα μπορεί κανείς να τοποθετήσει, το ερωτικό ...κόλλημά της μαζί του. Ένας άλλος υποσυνείδητος λόγος που την ερέθιζε επίσης ήταν που ήξερε η ίδια, ότι θα 'κανε τα πάντα να τον κρατήσει, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος του. Έτσι τον έβλεπε να παλεύει ...άσκοπα, σε μια ήδη κερδισμένη παρτίδα!
     Εκείνη τη νύχτα, σχεδόν τον ένιωσε στον ύπνο της -όταν κατάφερε η νύστα, να δαμάσει το ερωτευμένο φαντασιόπληκτο νου της- να την αγκαλιάζει, να τη φιλά και να την αγγίζει παντού. Ένιωσε ισχυρή ερωτική διέγερση κι αφού δεν είχε ξανά νιώσει έτσι, το γεύτηκε, γλυκό κι όμορφο κι ένιωσε δούλα σ' αυτό το παράξενο παληκάρι που μοχθούσε για 'κείνη!
     Ο δε, είχε απογοητευτεί τελείως με τον εαυτό του κι ήξερε πως το τελευταίο κομμάτι, ήταν ακόμα πιο δύσκολο, γιατί απαιτούσε συνδυασμό όλων αυτών που 'χε ήδη διαγωνιστεί. Έτυπτε τον εαυτό του, γιατί τον είχε αφήσει έρμαιο κι απροετοίμαστο σε μια τέτοια σκληρή μάχη. Πολλές φορές έφτασε κοντά στο να παραιτηθεί από το βασανιστικό υπόλοιπο του διαγωνισμού, ωστόσο, από πείσμα κι ίσως μαζοχισμό δε το 'κανε. Επίσης σκεφτόταν, πως η πριγκηπέσσα -το δίχως άλλο- θα τον έβλεπε και θα χαμογελούσε μαζί του, θα τον χλεύαζε, τα βράδια μαζί με το πατέρα και τους αυλικούς τους. Τη τελευταία μέρα του διαγωνισμού πήγε 'κει αποφασισμένος να πουλήσει ακριβά το τομάρι του σ' αυτή την ύστατη προσπάθεια.
     Η δοκιμασία ήταν -όπως είπαμε- συνδυασμός όλων των προηγουμένων κι άρα σαφώς δυσκολώτερη. Το παληκάρι παράδειρε αρκετά στο στίβο και κάτω απ' τα εμφανώς δακρυσμένα και συγκινημένα μάτια της -αφανώς ερεθισμένης πάλι- πριγκηπέσσας, κατάφερε ν' αποσπάσει το αξιοπρεπές 43%! Η μικρή έπλεε σε πελάγη τρικυμισμένης ευτυχίας, όσο έβλεπε έναν ήρωα να παλεύει για κείνη.
     Αυτός έβλεπε μιάν αποτυχία που 'σερνε το τομάρι της, σ' ένα στίβο που τελικά δε την εξέφραζε απόλυτα. Είχε δει πως δε τα κατάφερε καλά κι ένιωθε θλιμμένος. Θλιβόταν σκεπτόμενος πως θα 'χε ξεραθεί στα γέλια μαζί του. Όλο το βράδυ δεν έκλεισε μάτι, τρέμωντας την επόμενη μέρα της ...τελικής βεγγέρας. Ντρεπόταν να παραστεί. 'Ακουγε σχεδόν το βασιλιά να του λεει με συγκατάβαση πως απέτυχε. Η μικρή να τον κοιτάζει μ' ειρωνικό χαμόγελο κι αδιάφορα, σαν ένα μηδενικό!
      Η άλλη κοιμήθηκε γρήγορα αλλά όχι πριν αφεθεί να νιώσει πάλι 'κείνη τη γλυκιά ολόγλυκια χαύνωση και την ερωτικη διέγερση, με το σκίρτημα της καρδιάς της. Μετά κοιμήθηκε σα πουλάκι, γεμάτη προσδοκία για την επομένη, σίγουρη τώρα πια για την έκβαση. Είχε σχέδιο τρανό! Κοιμηθηκε γρήγορα για να 'ρθει το πρωΐ γρηγορώτερα. Να κυλήσει ο ανάμεσα σιωπηλός, μοναχικός χρόνος σα νερό. Κι ήρθε πρωΐ!
     Ξύπνησε νωρίς, παρα τις προσπάθειές της, να ξανακοιμηθεί λιγάκι ακόμα, ώστε να κλέψει κι άλλο μέρα, να φέρει πιο κοντά το ποθητό. Έκανε το μπάνιο με την ησυχία της, φτιάχτηκε προσεκτικά, βάφτηκε, ντύθηκε αφού έσκασε τις υπηρέτριες με το τι να διαλέξει και τέλος κατέβηκε να σκοτώσει τον υπόλοιπο χρόνο μέχρι την άφιξη του αγαπημένου...
     ...Ο οποίος ξύπνησε κι αυτός νωρίς. Ξύπνησε -τρόπος του λέγειν μιας κι είχε κοιμηθεί ελάχιστα- κι αφέθηκε πάλι στις σκέψεις του. Ετοιμάστηκε αργά, ντύθηκε όσο πιο καλά μπορούσε, φόρεσε κι ότι του 'χε απομείνει από την αξιοπρέπειά του και κατέφθασε στο παλάτι. Εκεί τον υποδέχτηκαν με τιμές που του φανήκαν ειρωνεία. Δεν ειχε δικιο! Η πριγκηπέσσα είχε ενημερώσει το πατέρα της ότι αυτό τον νεαρό τον αγαπούσε ήδη κι ότι έπρεπε να ρίξουν τα όρια επιλογής άλλη μια φορά, για χάρη του και φυσικά για χάρη της!
     Ο ταλαίπωρος βασιλιάς αφού της τα 'πε από μέσα του, δέχτηκε το διακανονισμό. Θα 'κανε πλέον οτιδήποτε για να φορτώσει την πολυάκριβη του θυγατέρα, σ' ενός άλλου νεαρότερου κι υπομονετικώτερου, τη ράχη. Αναρωτήθηκε μόνο, πότε και πως στο καλό πρόλαβε ν' αναπτυχθεί τέτοιο σφοδρό ειδύλλιο -και με τι πάθος παρακαλώ- κάτω από τις μουστάκες του.
     Είχε δει κι εκείνος τα ...χασίματα της κόρης και τη τρομερή προσπάθεια που κατέβαλλε αυτός. Του 'χε αρέσει αυτό γιατί δε το 'χε δει μήτε αυτός, στους άλλους προηγούμενους διαγωνιζομένους, αλλά δε του 'χε περάσει από το νου ότι κάτι είχε τρέξει! Δε φανταζόταν ότι ήταν δυνατόν να 'χει αρπάξει ...έρωτα η κόρη του, χωρίς κάτι τι το απτό! Γιατί εδώ το πράμα ήταν φανερό! Μπαμ έκανε, που λένε κι οι ..υπήκοοι. "Αλλά πότε στο καλό προκάμανε"; σκέφτηκε χαμογελώντας υποκαταχθόνια, όσο ετοιμαζόταν κι αυτος για τη μεγάλη στιγμή. Ετοίμασε το λογυδριο του -ένα πύρινο λόγο, ήλπιζε- που θα του 'λεγε πως εκτιμήθηκε δεόντως η προσπάθεια κι ότι κέρδισε έστω και αν δε πέτυχε να περάσει το όριο, άλλωστε, έκανε όντως καλύτερο ποσοστό από τους υπόλοιπους παρισταμένους. -κι αυτό ήταν αλήθεια μιας και κανείς από τους προηγούμενους δεν ήταν πλέον παρών-!
      Έτσι παρέθεσε γεύμα στο γαμπρό του -ετσι πια το φανταζόταν κι είχε αρχίσει να του αρέσει η ιδέα, πως κάποιος άλλος θα συμμάζευε τις παραξενιές της ατίθασης κόρης του και μάλιστα ποιός καλύτερος απ' αυτόν, που 'χε μοχθήσει στο πεδίο της ...μάχης!- Όσο κρατούσε το γεύμα, πρόσεξε, με κάποια μικρή έκπληξη, όσο κι ανησυχία, πως ο νέος ήταν θλιμμένος! Δεν έδωσε βάση γιατί πίστεψε πως ήταν που νόμιζε πως είχε χάσει. Ε λοιπόν του 'χε έκπληξη!
     Μόλις τέλειωσε το δείπνο, σηκώθηκε, ξερόβηξε κι άρχισε να λέει πως επιτέλους, ένας άνθρωπος επέδειξε πρωτοφανή ζήλο κι αξιοπρόσεκτο μόχθο κι αυτό συνεκτιμήθη δεόντως, από πατέρα κι από κόρη. 'Αρα λοιπόν είχε κερδίσει το χέρι της και το βασίλειό του!
     Ο νέος έμεινε μ' ανοιχτό στόμα! Κάτι έσπασε μέσα του. Τότε είδε πως σκεφτόταν λάθος, τόσες μέρες. Η προσφορά αυτή τον παλάβωσε κι ορθώνοντας τ' ανάστημα του -όχι πως ήταν κι ιδιαίτερα ψηλός- ένιωσε πως έπρεπε να απεμπολήσει αυτή τη μεγάλη καλωσύνη. Είπε: 
  - "Βασιλιά μου και πριγκηπέσσα μου! σκέφτηκα πολύ, όλες αυτές τις μέρες, που μου δόθηκε η ευκαιρία να παλαίψω και να δοκιμαστώ και με τον ίδιο μου τον εαυτό! Εκείνο που 'δα δυστυχώς, είναι πως είμαι ανάξιος να τύχω τέτοιας ευγενικής προσφοράς. Δε τα κατάφερα! Ότι 'σεις μου προσφέρετε με τη καλωσύνη της ψυχής σας, έπρεπε να τα 'χα κερδίσει μονάχος! Φρονώ πως πρέπει ν' αποχωρήσω, όσο πιο σύντομα μπορώ και να μη καταχραστώ άλλο της καλωσύνης σας αυτής! Με τιμά αυτή η πρόταση αλλά δε μπορώ να τη δεχτώ. Είναι σα να παίρνω ελεημοσύνη και πιστεύω πως ακόμα και γι' αυτή, θα πρέπει ν' αξιζει κανείς, για να τη λαμβάνει, ώστε να μη του γίνεται βρόγχος. Σας χαιρετώ και σας ευχαριστώ όλους. Αυτές τις μέρες ένιωσα ολοζώντανος, ασχέτως αν έχασα τελικά"!
      Αυτά είπε κι αποχώρησε, αφήνωντας τους σύξυλους. Όταν πια το σημάδι του στον ορίζοντα χάθηκε -απ' το παράθυρο του βασιλικού σαλονιού κοιτώντας- τότε συνήλθαν με μιας, όλοι! Η κόρη έμπηξε τα κλάματα! Ο βασιλιάς ξέσπασε σ' αναθεματισμούς από μέσα απ' τις μουστάκες του κι οι αυλικοί ξέπασαν σε ... κρυφά χασκόγελα. Το βασίλειο παρέμεινε στη κόρη που δε θέλησε να ξαναπροσπαθήσει νιώθοντας κατάφορα ταπεινωμενη!
     Ο βασιλιάς, λίγο πριν πεθάνει, της άφησε ευχή και κατάρα να παντρευτεί, μα 'κεινη πεισματικά, αρνήθηκε να υπακούσει.
     Το παληκάρι δεν έμαθα ποτέ τι απόγινε, αν και μπορώ εύκολα να εικάσω -με μικρή πιθανότητα σφάλματος- πως θ' αναλώθηκε σ' αυτή τη τρομερη κι ατέρμονη διαμάχη με τον εαυτό του. Αυτή την άνιση μάχη που όλοι μας ξεκινάμε, υψώνοντας πολλάκις, παράλογα ψηλά, το πήχυ...
     ...Κι αφήνουμε τελικά την 'Aνοιξη, να περνά απαρητήρητη!

                                                                      Οκτώβρης 2002