Μακάβρια Κατασκευή Με  Βρασμένα Φασόλια 

     (Ακόμα κι αν δε ξέρουμε το σχήμα του χάρτη της Ισπανίας κι ακόμα κι αν δε γινόταν τελικά ο εμφύλιος, ο πίνακας εξακολουθεί να πετυχαίνει το σκοπό του και μάλιστα εύγλωττα. Έχω πει και στο πρόλογο μου τα σχόλια για τούτον.)

    Ανοιξιάτικο Χάραμα Σαββάτου Με Ψιλόβροχο Περπατώντας Στους Έρημους Δρόμους Της Πόλης Αγκαζέ Με Τον Dali

     Οι γραφές μιλούσανε για ζωή μετά το θάνατο. Μιλούσανε για μερικούς εκλεκτούς και για μια ζωή χαρισάμενη, χωρίς εμπάθειες, μίση, ίντριγκες, σ' ένα μαγικό παράδεισο. Λοιπόν δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα κι αυτό το λέω γιατί συμβαίνει να 'μαι κι εγώ ένας απ' τους εκλεκτούς. Για την ακρίβεια είμασταν 128 σ' αυτή τη κοινότητα κι απ' όσο πια μπορώ να υποθέσω δεν είναι η μόνη κοινότητα εκλεκτών. Οι μνήμες απ' τη προηγούμενη ζωή μου, είναι ελάχιστες και πολύ συγκεχυμένες. Πιότερες απ' αυτές αφορούν σε κάτι που εδώ πια είναι ανύπαρκτο: στον έρωτα! 
     Η ουσία που αποτελούσε το σώμα μου, ήταν μια μάζα όχι εντελώς άμορφη ή άσχημη, αλλά μεταφερόμενη ευκόλως, ανάλογα τη κατάστασή μου ή τη χρονική στιγμή και στις τρεις μορφές της ύλης: μαλακή, στέρεα, πυκνή κι υγρή ή αέρια σε υπερμέγιστη συμπύκνωση, με όλα τα ενδιάμεσα στάδια. Δε θυμάμαι τι ήμουν πριν... άντρας ή γυναίκα! Όλοι μας εδώ ήμασταν πια του ιδίου φύλου και φυσικά δε ξέρω και τι ήταν οι άλλοι ή ποιό υπερισχύει. Αλλ' αυτά είναι τελικά λεπτομέρειες. Εδώ κυριάρχησαν άλλες σκέψεις. 
     Όταν φτάσαμε, χωριστήκαμε σε δυάδες και μοιραστήκαμε τα 64 σκόρπια, ανάρια καταλύματα-ησυχαστήριά μας. Όλα γύρω μας είχαν, τις γλυκές, απαλές αποχρώσεις του γκρίζου και το έδαφος κάτω είναι πολύ μαλακό. Όταν μετακινούμασταν είχαμε τη ρευστή μορφή μας, ενώ όταν ησυχάζαμε, παίρναμε τη στέρεα.
     Δε μιλάγαμε ή τουλάχιστον όχι έτσι όπως μιλούσαμε στη προηγούμενη ζωή μας. Τη "Μεγάλη Δοκιμασία" όπως λέγεται εδώ. Όταν θέλαμε να μεταδώσουμε τη σκέψη μας στους άλλους, απλά τη σχηματίζαμε κι έπειτα ανοίγαμε το παράθυρο του νου κι αυτή πετούσε, σα γοργό περιστέρι κι έμπανε ταυτόχρονα, στη σκέψη των υπολοίπων.
     Αυτό μπορεί να γινόταν ακόμη και την ίδια στιγμή κι ήταν τρομερά κουραστικές αυτές οι κουβέντες γι' αυτό και διαρκούσαν ελάχιστη ώρα. Έπειτα αποσυρόμασταν σε μελέτη όλων αυτών που συζητήθηκαν και μετά ανάπαυση. Αυτά τα τρία μας ήταν ζωτικά. 'Αλλωστε δεν είχαμε τίποτα άλλο να κάνουμε 'δώ ή τουλάχιστον εγώ δε βλέπω να κάναμε τίποτε άλλο.
     Έτσι λοιπόν, ανακεφαλαιώνοντας λέω ότι είχαμε τις συζητήσεις μας, την επεξεργασία αυτών μετά σαν είμαστε μόνοι και μετά ανάπαυση. Είπα επίσης πως ήταν ζωτικά κι αυτό γιατί αυτά ήταν τέτοιας φύσεως που θα μας επετρέπε να επιλύσουμε κάποια τρομερά υπαρξιακά ζητήματα υψίστης σημασίας κι η ανάπαυση επιβαλλόταν, γιατί η όλη διαδικασία ήταν εξαιρετικά επίπονη κι εξαντλητική.
     Οι κουβέντες γίνονταν στον ενδιάμεσο χώρο που είναι αρκετός και που γύρω του είναι τα καταλύματα. Όταν συζητούσαμε είχαμε την αέρια μορφή, όταν μετακινούμασταν ή επεξεργαζόμαστε τις σκέψεις είμασταν στην υγρή και μόνο όταν ξεκουραζόμασταν παίρναμε τη στέρεα και τότε δε μπορούσαμε μήτε να μιλήσουμε μήτε να σκεφτούμε. Είναι ένα είδος πολύ γλυκού νιρβάνα και μας φόρτιζε τις μπαταρίες με πολύ διασκεδαστικό κι ευχάριστο τρόπο.
     Ο χρόνος εδώ δε νοείται με την έννοια μέρα, νύχτα, εβδομάδα, έτος. Κυλά χωρίς εναλλαγές σε συζητήσεις, επεξεργασία, ανάπαυση κι είναι για όλους μας το ίδιο. 
     Πιστεύω πως πρέπει να σας εξηγήσω γιατί ήταν τόσο κουραστικές αλλά και τόσο ζωτικές οι περιβόητες εκείνες συζητήσεις μας. Όταν μας έφερε εδώ ένα πλάσμα σε πυκνή, αέρια, μα υπέροχα χρωματιστή μορφή, μας μετέφερε ένα τμήμα σκέψης του, που 'λεγε περίπου τα εξής:
-...Εσείς περάσατε τη "Μεγάλη Δοκιμασία" (εννοούσε τη ζωή μας πριν) και τώρα εδώ, σας βαραίνουν ιδέες, σκέψεις κι άλλα ακάθαρτα εμπόδια. Θα πρέπει να μείνετε κάμποσο εδώ ώστε να ξαναβρείτε τις πηγές σας και να αποβάλλετε αυτά τα βαριά κι ακάθαρτα πράγματα. Καλώς ήρθατε στη "Μικρή Δοκιμασία"!
     Δε μας είπε τίποτε άλλο και χάθηκε ιριδίζοντας υπέροχα. Έκπληκτοι, μαγεμένοι μείναμε να το κοιτάμε που χανόταν κι όλοι μα όλοι μας, ζηλέψαμε αυτή τη μορφή που έπαλλε χαρά, τελειότητα κι ευτυχία. Μετά απ' αυτό, όλοι μας, με πρωτοφανή ζήλο, πασχίσαμε να λύσουμε τους γρίφους που 'κρυβε αυτή η πληροφοριακή σκέψη.
     Στην αρχή μ' υπομονή και κόσμια, αρχίσαμε να μιλάμε, όχι όλοι μαζί αλλά με μία συνοχή και συνάφεια, εκθέτοντας απόψεις. Είμασταν όπως προείπα, 128 υπάρξεις κι εκτέθησαν ακριβώς 128 απόψεις. Απόψεις όπου τα δύο άκρα τους, οφείλω να πω, δεν απείχαν και πολύ. Όταν μιλούσαμε έτσι ήρεμα, προλαβαίναμε άνετα να επεξεργαστούμε τα στοιχεία και δε κουραζόμαστε ιδιαίτερα. Αυτά όμως τα άκρα, έγιναν ορατά αμέσως. Είδαμε με χαρακτηριστική άνεση τις ενδιάμεσες παραλλαγές και πασχίσαμε να τις γεφυρώσουμε. Κατέστη τελικά αδύνατο. Έτσι είχαμε ας πούμε τη πρώτη διάσπαση όπου επικράτησαν δύο θεωρίες και χωρίσαμε στα δυο. Αυτό μας αφαίρεσε ένα σημαντικό μέρος δυνάμεων κι έτσι χρειαζόμαστε συχνότερα τη στερεά μορφή μας.
     Έπειτα, στο χώρο της κάθε επιμέρους ομάδας, μιας κι έγινε ορατό πως δεν ήταν αυτή η θεωρία, λύση, ξανακούστηκαν οι 64 παραλλαγές, κρατήθηκαν κι εδώ τα άκρα μ' αποτέλεσμα περαιτέρω διάσπαση σε 4 ομάδες των 32. Αυτό μας έκανε να κουραζόμαστε ακόμη πιότερο και να μιλάμε λιγότερο. Απ' αυτή μάλιστα τη διάσπαση κι εντεύθεν άρχισε να παρατηρείται το φαινόμενο του να μπορούμε να στέλνουμε και να λαμβάνουμε ταυτόχρονα τις σκέψεις μας, πράγμα που από μόνο του ήταν κουραστικό κι έπειτα φυσικά, η ανάγκη της οίκοι επεξεργασίας ακόμη πιο επίπονη.
     Με συνεχείς διαφωνίες και διασπάσεις, φτάσαμε τελικά να 'μαστε ο καθένας μόνος του. Ακόμα κι η συμβίωση στο κατάλυμα ήταν πια αβίωτη. Όλα μα όλα αυτά, εις βάρος των συζητήσεων, της επεξεργασίας και της ατομικής μας ξεκούρασης. Φτάναμε στον χώρο συζητήσεων, ανοίγαμε γοργά τα... παράθυρά μας, αφήναμε τα... περιστέρια μας και κλείναμε επίσης γοργά απομακρυνόμενοι, ήδη κατάκοποι, με την ελπίδα πως δε θα προλάβουμε να δεχθούμε άλλων σκέψεις γιατί πρέπει να ξεκουραστούμε. Μα κι αυτά, ήσαν προϊόντα πείσματος, βγαλμένα απ τον ελάχιστο χρόνο που 'χαμε να διαθέσουμε για επεξεργασία, γιατί η κόπωση δε μας άφηνε. 
     Φτάσαμε λοιπόν σε σημείο να μη κάνουμε το κόπο να πηγαίνουμε σ' αυτές τις δημόσιες συζητήσεις. Να ξεκουραζόμαστε μόνο -που 'ταν τόσο γλυκό, μαυλιστικό, στέριο και χειροπιαστό- κι όταν τα καταφέρναμε, κάναμε και λίγη επεξεργασία.
     Αυτό διήρκεσε κάμποσο. Δε ξέρω να σας πω πόσο.
     Θυμάμαι ότι μόλις ήρθαμε εδώ, ο χρόνος μετριόταν όπως προείπα σ' ήρεμες συζητήσεις, επεξεργασία, κι ελάχιστη ανάπαυση. Έπειτα έγινε συζήτηση, επεξεργασία, ανάπαυση. Έπειτα έγινε επεξεργασία, πολλή ανάπαυση. Έφτασε να 'ναι στο τέλος, ελάχιστη επεξεργασία και σχεδόν συνεχώς ανάπαυση.
     Έτσι σκεφτήκαμε κάποια στιγμή, πως αφού είναι μάταιο πια, μπορούμε να σκεφτόμαστε άλλα πράγματα που θα 'ν' ίσως πιο χαλαρωτικά. Εκεί ήρθαν μνήμες εκείνου του υπέροχου, λαμπερού, χρωματιστού, τέλειου πλάσματος και φυσικά το τι μας είπε.
     Αχ να 'μασταν κι εμείς έτσι!
     Έπειτα, θυμηθήκαμε το πρώτο όμορφο καιρό, που όλοι μαζί συζητούσαμε τόσο όμορφα. Όταν επιστρέφαμε ανά δύο στα καταλύματά μας, καθόμαστε σ' υγρή ακόμα μορφή με το συγκάτοικό, σχεδόν ενωμένοι κι όταν γινόμασταν στέρεοι ήμασταν σαν ένα σώμα τόσο, που σαν διασπόμαστε ξανά, είχαμε σίγουρα ύλη ο ένας από τον άλλο.
     Ήταν τόσο υπέροχο κι αναπαυτικό και τώρα, πόσο άσχημα είχαμε καταλήξει. Να 'μαστε μόνοι, σ' ένα κατάλυμα, μακριά ο ένας από τον άλλον κι έχει γίνει πια ανυπόφορο και πληκτικό. 
     Αυτή η σκέψη ήταν το έναυσμα για μια σειρά άλλες. Απετέλεσε το πρώτο κλειδί που γοργά άρχισε να ξεκλειδώνει μια-μια όλες τις υπαρξιακές μας ανησυχίες. Όταν επιτέλους έφτασε η επίγνωση, όλοι σχεδόν ταυτόχρονα τρέξαμε στο χώρο, ανοίξαμε τα ...παράθυρά μας και τα ...περιστέρια μας τρέξανε γοργά και μπήκαν παντού. Ευτυχώς η επεξεργασία δεν απαίτησε αρκετό χρόνο, γιατί είμασταν ήδη κατάκοποι απ' τη μοναξιά κι απ' την απομόνωση. Ωστόσο, δε μας τρόμαζε πια αυτό. Μείναμε εκεί. Κι όταν πια ρευστοί αγγίξαμε ο ένας τον άλλο, τότε ως εκ θαύματος δε γίναμε στέρεοι, αλλά ένα υπέροχο αέριο χρωματιστό λαμπερό έξοχο πλάσμα.
     Αυτό ήτανε λοιπόν. Είχαμε περάσει και τη "Μικρή Δοκιμασία" που 'τανε τόσο απλή.
     Ξέρω πως εσείς που 'ρχεστε από τη "Μεγάλη Δοκιμασία" κι είστε κι εσείς 128, δεν έχετε τα εφόδια να καταλάβετε τι λέω. Σε σας, φτάνουν άλλα λόγια, όπως κι εμάς τότε. Να! Κοιτάξτε με πως λαμπυρίζω. Είμαι ένα ευτυχές πλάσμα!
     Καλώς ήρθατε στη "Μικρή Δοκιμασία"!
 
                                Απρίλης 2003