Όνειρο Πριν Το Ξύπνημα Από Μέλισσα Που Βουΐζει Πετώντας Πάνω Από Σκασμένο Ρόδι
(Τι θα μπορούσε να προκαλέσει ένα όνειρο; Κάτι μικρό, όσο μια μέλισα, κάτι ασήμαντο, όσο η βοσκή της σ' ένα σκασμένο ρόδι. Πόσο μεγεθυμένο; Όσο φτάνει η φαντασία μας. Πόσο ενδιαφέρον; Όσο εμπλέκει εμάς και τα βιώματά μας, μέσα του.)
Το Όνειρο Ενός Αλαφροΐσκιωτου
Σκέφτομαι ένα σπίτι...
Από 'κείνα τα σπίτια, που χωρίς να 'ναι επιβλητικά ή ξεχωριστά, πιέζουν έστω και μόνο με την ιστάμενη παρουσία τους.
Περνώ απ' έξω και το μάτι μου, παρ' όλο που θέλει να τρέξει στην απέναντι αυλή και να παίξει με τα παιδιά που κάνουν τραμπάλα, γυρίζει απρόθυμα και κολλά πάνω του.
Ένα στοιχειωμένο σπίτι!
Καθώς περνώ με δυσκολία -ειν' αλήθεια- και χάνομαι απ' το οπτικό του πεδίο, (ναι! καλά ακούσατε: από το οπτικό του πεδίο! Ένιωσα να με κοιτάζει, καθώς περνούσα), δε σκέφτομαι πια, ένα σπίτι.
Τη θέση του παίρνει, ένα εμπόδιο ιππασίας κι εγώ δεν οδηγώ αυτοκίνητο, μα ένα άλογο επίδειξης.
Σκέφτομαι ένα ψηλό εμπόδιο κι είμαι αναβάτης σ' ένα πανέμορφο άτι επίδειξης, καλογυμνασμένο κι έξοχα στολισμένο.
Ανησυχώ, γιατί νιώθω πως δε θα καταφέρω να υπερπηδήσω το εμπόδιο.
Αμέσως μετά σκέφτομαι πως δε χάλασε δα κι ο κόσμος.
Δεν είμαι καλός ιππέας, άλλωστε.
Είδα πολύ αργά, αυτή τη δοκιμασία και φυσικά δε πρόκαμα να ετοιμαστώ κατάλληλα, τόσο σωματικά, όσο και ψυχολογικά.
Αμέσως η καρδιά μου έρχεται στο τόπο της.
Το μυαλό μου ηρεμεί!
Όταν τσακιστώ πάνω του, θα 'χω ένα σωρό άλλοθι κι ελαφρυντικά.
Οι κριτές θα μου βάλουν κακό βαθμό, μα δε θα 'ναι δα κι ο χειρότερος του κόσμου!
Στη θέση μου, ίσως κανείς να μη το πηδούσε αυτό.
Τώρα δε σκέφτομαι πια το εμπόδιο.
Σκέφτομαι ένα ποντίκι...
(Ναι! Ναι! Πάλι καλά ακούσατε! Ένα ποντίκι!)
Ένα ποντίκι κλεισμένο μέσα σ' ένα σπίτι...
Ίσως σ' αυτό το στοιχειωμένο σπίτι.
Ένα ποντίκι ευτυχισμένο!
Δε θέλει να βγει από 'κει.
Δεν έχει ταίρι, μα ούτε εκδηλώνει ενδιαφέρον να ζευγαρώσει.
Κυκλοφορεί άνετα, μέσα σ' όλους τους χώρους του σπιτιού.
Δεν ενδιαφέρεται για τους τυχόντες -είτε αυτοί οδηγούν αυτοκίνητο, είτε άλογο κούρσας- περαστικούς.
Τι το κάνει να 'ναι τόσο ευτυχισμένο;
Η τολμηρή μου σκέψη τρέχει, τρέχει... τρέχει ...αλλού!
Εκείνο είναι μέσα στο Σπίτι!
Μένει εκεί και μπορεί να πει, ότι το Σπίτι του ανήκει.
Εκείνο δεν έχει (;) τη δυνατότητα να ιππεύει, μήτε την ανάγκη να υπερπηδά εμπόδια.
Δεν έχει ανάγκη να σκεφτεί καν!
’ρα δε χρειάζεται να ψάχνει ελαφρυντικά ή άλλοθι για τον εαυτό του.
Εκείνο δε μπορεί καν να σκεφτεί τον εαυτό του!
Η σκέψη ξεστρατίζει πάλι.
Σκέφτομαι τους ενοίκους αυτού του σπιτιού...
Τους πρώην -όλους τους πρώην, ακόμα κι αυτούς που το χτίσανε- και τους νυν.
Τους πρώτους, γιατί πια δεν είναι εκεί, άρα αν περνάνε από 'κει θα εγκλωβίζονται -όπως κι εγώ και μάλιστα πιότερο από μένα- στη μαγεία της ματιάς του.
Τους άλλους, γιατί μένουν εκεί και σαν επιστρέφουν, χώνονται μέσα στη ζεστή ματιά του -ίσως χωρίς ν' αντιλαμβάνονται που μένουν- αγνοώντας και τους πρώην, μα και τους περαστικούς.
Εκείνοι το 'χουν, άρα δε χρειάζεται να το σκεφτούν, είναι ήδη μέσα του!
Μόνο ...να... λίγο πριν επιστρέψουν θα πουν ή θα σκεφτούν: "Πάω σπίτι" ή "Θα γυρίσω σπίτι"!
Η σκέψη, ατίθαση όπως πάντα ....τρέχει!
Αυτή τη φορά, έφιππη, υπερπηδά το εμπόδιο δρέπωντας μόνο ένα απλό χειροκρότημα, από τον εαυτό της!
Δεν υπάρχουν πουθενά κριτές για να βαθμολογήσουν.
Απλά, κέρδισε το στοίχημα με τον ίδιο της τον εαυτό.
Ναι! Μπορούσε να το πηδήξει, τελικά.
Ξεπεζεύει κι αδιαφορεί για το άλογο, -τι τη νοιάζει το άλογο;- ας πάει να βοσκήσει, ας πάει να χαθεί.
Προφανώς, μαθημένο να πηδά, θα 'χει τα δικά του στοιχήματα...
Σκέφτομαι πάλι το ποντίκι.
Στέκεται -το βλέπω- στα δυό πίσω πόδια και τρίβει τα μουστάκια του.
Γελά ή μου φαίνεται;
Έπειτα, η σκέψη μου σβήνει τα πάντα, πολύ προσεκτικά.
Τώρα πια σκέφτομαι μόνο ένα κορίτσι...
Ήρθε ήσυχα και θρόνιασε 'κεί, χωρίς πια να με κοιτά.
Δαγκώνει που και που τα χείλη, σα να θέλει να κλάψει, τη πιέζει κάτι.
Της πιάνω το χέρι, μα δε κοιτά εμένα, αλλά το σπίτι.
Της γνέφω ερωτηματικά, κρατώντας της το χέρι.
Με καθησυχάζει, για μια στιγμή κοιτώντας με, για να στραφεί πάλι στο σπίτι.
Τότε αλλάζω.
Γίνομαι άλογο κούρσας.
Καλά στολισμένο κι εκπαιδευμένο να πηδά!
Εκείνη, χωρίς καν να κοιτά, με καβαλά με χάρη περισσή κι όχι επιτηδευμένη.
Εύκολα πηδάει το εμπόδιο της.
Το σπίτι χάνεται!
Το ποντίκι που μας κοιτούσε γελαστό, χάνεται.
Το εμπόδιο που πηδήξαμε μαζί, χάνεται!
Εκείνη μένει ακόμα λίγο πάνω μου χαμογελαστή.
Δε δαγκώνει πλέον τα χείλια της.
Με περισσή -όχι επιτηδευμένη- χάρη, ξεπεζεύει.
Στέκεται δίπλα μου γελαστή με το επίτευμά (μας) της.
Στέκω κι εγώ δίπλα, σαν άλογο, καμαρωτός.
Εκείνη, αφού χόρτασε να συγχαίρεται, με κοιτάζει παράξενα και μάλλον ενοχλημένα.
"’ντε φύγε τώρα"! μου λέει.
Δεν ακούω, δε κουνώ, δε μπορώ να πιστέψω τι ειπώθηκε.
Τότε, εκείνη, με χάρη περισσή -όχι επιτηδευμένη- μου δίνει μια στα καπούλια.
Χωρίς να περιμένει να δει τι θα κάνω, γυρίζει κι απομακρύνεται.
Τώρα δε σκέφτεται πια το σπίτι.
Δε το σκέφτεται -για να 'μαστε ακριβείς- έτσι όπως πριν πηδήξει το εμπόδιο.
Τώρα σκέφτομαι το σπίτι και το ποντίκι...
Εναλλάξ και ταυτοχρόνως.
Κάτι πρέπει να κάνω.
Κάτι πρέπει να πηδήξω κι εγώ, αλλά όχι σαν άλογο: σαν αναβάτης.
’ραγε, τα καλά άλογα κούρσας, τα όμορφα, καλοστολισμένα κι εκπαιδευμένα, βρίσκονται παντού κι εύκολα;
Είναι και το ύψος του εμποδίου.
Οι κριτές!
Ο εαυτός!
Η χαρά του να ιππεύεις.
Η ηδονή του να πηδάς εμπόδια.
Το σπίτι που σε κοιτά.
Το ποντίκι που γελά ευτυχισμένο.
Είναι όλα αυτά μαζί!
Πριν σκεφτώ κάτι άλλο, πριν σκεφτώ το κορίτσι και πριν η σκέψη μου, ατίθαση, με πάει στο πόνο που 'νιωσα, από το χτύπημα στα καπούλια, -παρ' όλο που 'χα πηδήξει καλά εκείνο το, μέχρι τότε, ανυπέρβλητο εμπόδιο-, ξύπνησα ιδρωμένος.
Δε θυμόμουν και πολλά.
Σχεδόν τίποτε!
Μόνο ...να... ένα πόνο στα πισινά.
’τιμο στρώμα.
’τιμο γηρασκόμενο σώμα.
Ατίθαση σκέψη που στο βαθύ ύπνο ξεσαλώνεις...
Νοέμβρης 2003
