Ένα τραγικό περιστατικό που συνέβη σε μια στάση τρόλεϊ, ήρθε να συρράψει ένα σωρό λάθη, πάθη, ιστορίες...
Το περιστατικό αυτό θα το παραθέσω έτσι ως συνέβη:
Κεντρική λεωφόρος όπου μπρος πηγαίνει ένα τρόλεϊ και πίσω ένα σχολικό κίτρινο λεωφορείο.
Τα δυο οχήματα σταματούν το ένα πίσω από τ' άλλο για να πάρουνε το κόσμο τους από τη στάση.
Το σχολικό πολύ κοντά στο τρόλεϊ.
Το τρόλεϊ κάνει να ξεκινήσει αλλά βγαίνουν οι κεραίες από τα ηλεκτροφόρα καλώδια.
Ο οδηγός του, ηλικιωμένος κάπως, βλαστημά και κατεβαίνει να το φτιάξει.
Ο νεαρός γεροδεμένος οδηγός του σχολικού, βλαστημά κι αυτός μέσα από τα δόντια του και τον αγριοκοιτάζει η νεαρή συνοδός.
Είναι πρωί γύρω στις εννέα.
Ο οδηγός του τρόλεϊ συνεχίζει να παιδεύεται με τις άτιμες τις κεραίες, μα κείνες δε του κάνουν το χατίρι.
Γυρίζει απελπισμένος το βλέμμα στο κορνάρισμα του σχολικού και νεύει στον οδηγό που ετοιμάζεται να κάνει όπισθεν και να φύγει.
Εκείνος κατεβαίνει και τον ακούει να του ζητά βοήθεια, εξηγώντας του πως πρέπει να ανέβει λιγάκι πάνω στο όχημα, να τακτοποιήσει κάτι και μετά θα περάσει τις κεραίες και θα φύγουν μαζί.
-"Δεν υπάρχει κανένας απολύτως κίνδυνος", του εξηγεί, "μη φοβάσαι. Εσύ είσαι νέος και γεροδεμένος αλλά εγώ είμαι ηλικιωμένος κι έχω πρόβλημα στη μέση. Σε παρακαλώ, βοήθησέ με".
Ο νεαρός βλέπει όντως πως αυτό που του ζητά είναι πανεύκολο και δουλειά μισού λεπτού.
Ανεβαίνει σβέλτα, πετάγοντας ένα -"o.k. no problem, άντε να φεύγουμε" και τακτοποιεί το θέμα στο άψε-σβήσε.
Εκείνη τη στιγμή ακριβώς που ο οδηγός επιστρέφει στο όχημά του, μια καθυστερημένη μαμά, φέρνει το πεντάχρονο κοριτσάκι της.
Ανοίγει τη πόρτα και το βαζει μέσα.
Η συνοδός σπεύδει να το παραλάβει πιάνοντάς του το χέρι ακριβώς την ώρα που ο οδηγός έχει μπει και ξεκινά βιαστικός.
Η μάνα έχει ήδη οπισθοχωρήσει αρκετά, χωρίς όμως να κλείσει τη πόρτα.
Η συνοδός αφηρημένη πιστεύει πως θα την έχει κλείσει η μάνα.
Το λεωφορείο παρκαρισμένο γύρω στους είκοσι πόντους από το πεζοδρόμιο κι έτσι, καθώς ο οδηγός ξεκινά κάπως απότομα, το κοριτσάκι που δεν είχε ανέβει καλά-καλά το σκαλί κι η συνοδός, χάνουν την ισορροπία τους.
Το μικρό ξεφεύγει εύκολα από το χαλαρό κι απρόσεκτο πιάσιμο της συνοδού και πέφτει προς τα πίσω.
Η πόρτα υποχωρεί μιας και δεν είχε κλείσει καλά, το κοριτσάκι βρίσκεται με τη ράχη να χτυπά στη κώχη του πεζοδρομίου και να παίρνει κλίση προς το δρόμο.
Αυτό, είναι μοιραίο γιατί η πίσω δεξιά ρόδα του σχολικού, παίρνει την ζωούλα του.
Όλ' αυτά γίνανε σε κλάσματα δευτερολέπτου, μπρος στα έκπληκτα μάτια όλων όσων ήτανε κοντά, -μάνας και συνοδού.
Είναι περιττό να περιγραφεί το τι επακολούθησε.
Είναι όλ' αυτά που συμβαίνουν όταν γίνεται κάτι τέτοιο.
Κλάματα, κραυγές, κηδεία, κατηγορίες, ανακρίσεις, δίκες και τελικά μετά ένα διάστημα, το συμβάν έχει σχεδόν ξεχαστεί.
Εκτός από τη τραγική μάνα.
Στην Αστυνομία ο οδηγός είπε πως είχε καθυστερήσει αρκετά και πιστεύοντας πως όλα τα παιδάκια είχαν ήδη τακτοποιηθεί απ' ώρα όσο κείνος έφτιαχνε το τρόλεϊ, ξεκίνησε.
Επικαλέστηκε τον οδηγό του τρόλεϊ ο οποίος τον επιβεβαίωσε.
'Αρπαξε μίαν αυστηρή επίπληξη και τα φώτα στράφηκανε στην απρόσεκτη συνοδό.
Εκείνη είπε πως έτρεξε να παραλάβει το παιδί καθώς άκουσε τη πόρτα ν' ανοίγει.
Το 'πιασε από το χεράκι κι ενώ ετοιμαζόταν να το βάλει να καθίσει -και θα ορκιζόταν επίσης ότι είδε κι άκουσε τη πόρτα να τη κλείνει η μάνα-, το σχολικό ξεκίνησε κάπως απότομα, χάσανε την ισορροπία τους κι οι δυο κι έτσι έγινε ό,τι έγινε...
Η μητέρα, στις διακριτικές ερωτήσεις των αρχών, ανάμεσα σ' αναφιλητά, είπε πως έβαλε το παιδί μέσα και δεν έκλεισε αμέσως τη πόρτα μήπως και της έπιανε το όμορφο λουλουδάτο φουστανάκι κι ότι δε περίμενε το σχολικό να ξεκινήσει τόσον απότομα.
Οι αρχές, κουνήσανε το κεφάλι βλέποντας το φαύλο αυτό κύκλο κι απεφάνθησαν πως ήτανε μια κακιά στιγμή.
Κι αυτή είναι τελικά η πιο σωστή άποψη.
Μια σειρά κακές συγκυρίες που συνετέλεσαν σ' αυτό και μια συλλογική ευθύνη.
Εκείνο που μένει να δούμε είναι το πώς έφτασαν τα πράματα σ' αυτό το σημείο.
Πώς και ποιά γεγονότα στηρίξανε και θρέψαν αυτή τη κακιά στιγμή;
Για να γίνει αυτό θα πρέπει να γυρίσει ο χρόνος μια μέρα πίσω...
...................
...Να βρεθούμε στο μηχανοστάσιο του τρόλεϊ, όπου το εν λόγω όχημα έχει μπει για έλεγχο.
Ο μηχανικός, βαριεστημένος και βολεμένος δημόσιος υπάλληλος, κάνει ένα τυπικό έλεγχο ρουτίνας.
Κοιτά την αναφορά και τις παρατηρήσεις πως υπάρχει ένα πρόβλημα στην εφαρμογή των κεραιών με τα ηλεκτροφόρα σύρματα και πως έχει παρατηρηθεί συχνά κατά το φρενάρισμα, να βγαίνουν οι κεραίες και μετά να μπαίνουνε σχετικά δύσκολα.
Πηγαίνει σιγά-σιγά στο πίσω μέρος του οχήματος και δοκιμάζει μερικές φορές, καθώς χασμουριέται, τις κεραίες χωρίς πρόβλημα.
Έπειτα, βαριεστημένα, χαλαρά κι απρόσεκτα, κοιτάζει τις αρμόσεις.
Δεν εντοπίζει τίποτε το μεμπτό, το επιλήψιμο κι ανασηκώνει τους ώμους.
Τον περιμένει ο καφές και τα τσιγάρα κι έτσι βάζει μία τζίφρα κάτω από το φαρδύ πλατύ "ΟΚ" κι επιστρέφει στο γραφείο.
Καθώς ανάβει ένα τσιγάρο και ρουφά το καφέ του, σκέφτεται, -ελάχιστα μόνο-, πως ακόμα κι αν συμβεί κάτι, θα 'ναι επισκευάσιμο επιτόπου.
'Αλλωστε, πάντα ξεκινά το όχημα.
Κι αυτό ήταν όλο.
Την ίδια στιγμή, ο ηλικιωμένος οδηγός, έχει τελειώσει τη βάρδιά του και πηγαίνει στο γραφείο κίνησης, σκεφτικός.
Αύριο είναι πάλι απογευματινός κι επειδή του 'τυχε κάποιο πρόβλημα, θα ζητήσει αλλαγή βάρδιας.
Μπαίνει στο γραφείο κι αφού χαιρετά εγκάρδια, πιάνει κουβέντα με τον υπεύθυνο.
-Ρε συ Σωτήρη, αύριο έχω ένα πρόβλημα, πρέπει ν' αλλάξω βάρδια σε πρωϊνή.Γίνεται τίποτα;
-Χμ... Τελευταία στιγμή μου το λες ρε; Α να χαθείς.
-Μα... σάματι το ξερα κι εγώ νομίζεις; Κάνε κάτι ρε συ.
-Μισό να πάρω μερικά τηλέφωνα και θα δούμε.
Μετά από μερικές αποτυχημένες προσπάθειες, επιτέλους καταφέρνει να 'βρει κάποιον, πρόθυμο να παραχωρήσει τη πρωϊνή του βάρδια.
Αυτός ο κάποιος, είναι ένας γεροδεμένος νεαρός που πρόκειται να ξενυχτήσει με το κορίτσι του και θέλει να 'χει άνεση στο ξύπνημα.
-'Αντε ρε, σου 'φεξε... το τακτοποίησα. Αύριο το πρωί θα πάρεις το 57 για τη διαδρομή Χ...
-Ωχ! Το 57; Ρε Σώτο, πολλά νούμερα κάνει... το ξέρετε αυτό εδώ και καιρό.
-Αάαα... Μη σκας, είναι στο μηχανοστάσιο για τσεκ σήμερα. Ξέρεις, ο Βάγγος ειν' αστέρι. Θα το κάνει φύλλο και φτερό.
-Ευτυχώς, γιατί έχω τη μέση μου και δε μπορώ να ανεβοκατεβαίνω 'κεί πάνω.
-Αλήθεια, πώς πάει η μέση; Αλλά τι ρωτάω; Μου 'πες. Και δε μου λες; Τι δουλίτσα έλαχε γι' αύριο; Καμιά ...βρωμοδουλειά ρε; Ε, ρε και να το πω εγώ της Καλλιόπης... κάηκες.
-Είσαι τρελός; Πού κουράγια ρε; Όχι. Απλά το απόγευμα πάω να παραλάβω το γιο μου από το αεροδρόμιο. Έχει αποσκευές και θα πάω με το δύστροπο το φορτηγάκι. Ξέρεις, κανείς δε το πιάνει στο χέρι. Μόνον εγώ!
Αυτό ήταν.
Αντάλλαξαν ακόμα μερικές αβροφροσύνες και χώρισαν.
Το πρώτο σκέλος της κακιάς στιγμής, είχε ήδη στηθεί...
......................
...Είμαστε ακόμα μια μέρα πίσω.
Στο δωμάτιό της, η νεαρή συνοδός είναι μόνη και μιλά στο κινητό.
Ειν' απόγευμα κι ουσιαστικά δε μιλά, πότε φωνάζει, πότε εκλιπαρεί.
Ο γκόμενός της το 'χει πάρει απόφαση να τη "κόψει".
Κι εκείνη παλαβώνει.
Όταν της κλείνει το τηλέφωνο, βάζει τα κλάματα.
Προσπαθεί μάταια να το ξανακαλέσει αλλά εκείνος το 'χει κλειστό.
Το φέρνει στη σκέψη της.
Είναι είκοσι έξι κι εκείνος είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος.
Ένα πανέμορφο και προικισμένο αρσενικό, μ' όλη τη σημασία της λέξης, πλην όμως, λιγάκι άμυαλος.
Τη κοιτάζει μόνο κι εκείνη νιώθει να παραλύει.
Την αγγίζει στον αγκώνα και νιώθει να χάνει το κόσμο.
Είναι κι εκείνη ομορφούλα, ευαίσθητη, ενώ εκείνος αναίσθητος.
Όλο το απόγευμα κι ως αργά το βράδυ, πέρασε την ώρα της μέσα, μισόγυμνη να πίνει και να προσπαθεί να πάρει τηλέφωνο σ' ένα κλειστό κινητό.
Ήξερε πια, πως το μυαλό της θα 'ταν για πολύ καιρό "κολλημένο" σε 'κείνον.
Δε θα 'χε νου για τίποτ' άλλο πια και για ένα διάστημα, η ζωή δε θα 'χε χρώμα, γεύση, οσμή και γλύκα...
........................
...Ο νεαρός γεροδεμένος οδηγός του σχολικού, περίπου είκοσι οκτώ ετών, τη παραμονή το απόγευμα, αφού σχόλασε, έφαγε, έκανε ένα μπάνιο, πήρε κι έναν υπνάκο και μετά έτρεξε να βρει τη μικρούλα του.
Ένα κουκλί άβγαλτο, κοντά στα δέκα οκτώ, μα σκέτη φλόγα.
Μόλις βρέθηκαν, εκείνη ήταν για πρώτη φορά συννεφιασμένη.
Καθώς εκείνος "χαλασμένος" επέμεινε αρκετά, κατάφερε να της αποσπάσει το μυστικό: είχε εδώ κι αρκετές ημέρες καθυστέρηση και σήμερα πρωί είχε κάνει τεστ. Θετικό!
Ο νεαρός τα 'χασε. Μόνο αυτό του 'λειπε τώρα.
Το μυαλό του δούλεψε γοργά.
Έπειτα από μαραθώνια κουβέντα κατάφερε να τη πείσει να πάνε αύριο να δούν ένα γυναικολόγο.
Πήραν και το κανόνισαν.
Μόλις πήγαινε το πρωινό δρομολόγιο, θα 'παιρνε άδεια λίγες ώρες και θα πήγαιναν μαζί.
Γιατί του το ξέκοψε: Μόνη της δε θα πήγαινε με τίποτα.
Ο νεαρός ήξερε πως η σκοτούρα του θα 'ταν μεγάλη αύριο, μέχρι να τελειώσει το δρομολόγιο.
Δεν έβλεπε την ώρα να τακτοποιήσει το θέμα.
"...Μα τι ηλίθιο πλάσμα ρε γαμώτο..." σκέφτηκε.
"Θα τη σουτάρω σίγουρα, μόλις κατακαθίσει λιγάκι το όλο πράγμα...  Κι όλο μυξόκλαιγε το βλαμένο..."
Το δεύτερο σκέλος της κακιάς στιγμής, είχε επίσης ετοιμαστεί κατάλληλα...
..............................
...Μένει το τρίτο και τελευταίο: Αυτό της μητέρας.
Τη προηγούμενη μέρα είχε λάβει ένα τηλεφώνημα, από μία γυναίκα που, ούτε λίγο ούτε πολύ, της έλεγε να κάνει πίσω και πως ο άντρας της, αγαπούσε αυτή!
Έγινε μεγάλος τσακωμός με το σύζυγο, μετά από τον οποίο κατάλαβε πως όχι μόνο δεν ήταν φάρσα, αλλά εκείνος, εδώ και περίπου ένα χρόνο, ήταν αλλού κι αλλού.
Είχε φτάσει να μαρτυρήσει στη "τσούλα" πράματα και συνήθεια, μύχια δικά της.
Αυτό τη χάλασε ακόμα πιότερο.
Το βράδυ δεν άντεξε τελικά να τον περιμένει.
Κοίμισε νωρίς τη μικρή, χωρίς να την αφήσει να καταλάβει το παραμικρό κι έβαλε να πιει μια βότκα.
Έγινε "κουδούνι" και πρέπει να τη πήρε ο ύπνος κι έτσι δε κατάλαβε που γύρισε.
Το πρωί, άργησαν κι οι δυο να ξυπνήσουν.
Στο πρόγευμα, έριξαν ακόμα ένα "τρικούβερτο" καυγά.
Εκείνος οργισμένος, εκείνη δακρυσμένη και με πονοκέφαλο.
Τότε, άκουσαν τη μικρή που 'χε ξυπνήσει και σταμάτησαν αμέσως.
Είχε σκεφτεί να την αφήσει να κοιμηθεί και να μη τη στείλει στο νήπιο σήμερα, μα αφού ξύπνησε, θέλησε να τη προστατέψει κι έτσι, μιας κι ήθελε η ίδια να πάρει λιγάκι αέρα, την ετοίμασε βιαστικά.
Είδε πως είχε καθυστερήσει κάπως, αλλά επειδή η στάση ήταν σχεδόν απ' έξω από το σπίτι τους, έριξε μιά ματιά.
Είδε πως το σχολικό ήταν ακόμα 'κεί!
Τη πήρε τρέχοντας να προλάβει και πριν βγει του πέταξε πως επιστρέφει σ' ένα λεπτό και θα τα πούνε καλά.
Εκείνος επίσης πρόλαβε να της πετάξει, μέσα από τα δόντια του: -"Έχε χάρη που είναι η μικρή, ειδεμή θα σ' είχα στείλει στο διάολο" και πήγε προς το παράθυρο.
Κοίταξε κάτω, είδε τον οδηγό του σχολικού να ανεβαίνει στο τρόλεϊ.
Χάρηκε γιατί κατάλαβε πως θα προλάβαινε η μικρή το σχολικό. Έτσι, δε θα χρειαζόταν να τη πάει αυτός. Μετά που θα γύριζε η ξεροκέφαλη, είχε μερικά πραματάκια να της σούρει...
Είδε τη μικρή ν' ανεβαίνει στο σχολικό και τη καμάρωσε!
Ήταν κουκλίτσα και τη λάτρευε.
Ήταν δική του...
Ένα λεπτό αργότερα, σωριάστηκε κάτασπρος στο καναπέ, ανίκανος να σκεφτεί, να αντιδράσει, να κινηθεί...
Έμεινε έτσι για πάρα πολλή ώρα...

                                                          Μάης 2003

------------------------------------------------------------------------  

     Σημ.  Η λέξη adaptor επιδέχεται πάρα πολλές ερμηνείες. Είτε σαν ακριβής μετάφραση, είτε ως συνώνυμη παράφραση, είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά. Παρακάτω, θα παραθέσω μερικές από αυτές. Ίσως να υπάρχουν κι άλλες:

Εξομοιωτής.
Συζεύκτης.
Προσαρμογέας.
Εφαρμογέας.
Συμπλέκτης.
Μετασχηματιστής.
Συνδετήρας ανόμοιων επιφανειών.
Μετατροπέας.
Εξομαλυντής.

... κι ένα σωρό άλλες λέξεις δεκτές. Πάντα όμως, η ουσία κι η δουλειά που κάνει, είναι να συνδέει δύο ή περισσότερα πράγματα μεταξύ τους. Χωρίς αυτό, θα 'τανε τρομερά δύσκολο ως αδύνατο να συνδεθούνε. Κι αυτό γιατί τα προς σύνδεσην, αυτά πράγματα, δεν έχουνε κοινά. Αυτή η χρήση, δεν είναι πάντα επιθυμητή, ωστόσο, όποτε συμβαίνει, είναι ορατή...

--------------------------------------------------------------------

                                Σχόλιο: 29/9/2004

     Αυτό το κείμενο, είχα την ατυχή τύχη να το εμπνευστώ, λίγο πριν το περυσινό τρομερό ατύχημα των Τεμπών. Στο φόρουμ του "λογοτεχνία" και σε μια ερώτηση-μήνυμα, της γλυκύτατης Έλιας Αλεξίου, γιατί δε γράφουμε κάτι και γι' αυτό, είχα απαντήσει πως έχω κάτι γραμμένο, μα δε το 'χω περάσει ακόμα στο pc! Πέρασε ο καιρός κι επιτέλους κατάφερα να το αναρτήσω.
    Πρέπει να πω, πως όλο το συμβάν που περιγράφεται σε τούτο το κείμενο, είναι απόλυτα κι εντελώς φανταστικό. Ευτυχώς ποτέ δε συνέβη κάτι τέτοιο πραγματικά -δηλαδή δεν έπεσε στην αντίληψή μου- κι ότι το φαντάστηκα, ερεθισμένος από κάτι άλλο εντελώς άσχετο. Ο σκοπός που το έγραψα κι η ουσία του, δεν ήταν να επισκιάσω τα λογοτεχνικά βραβεία και να δρέψω δάφνες, μα να δείξω πως κάθε γεγονός, όσο άσχετο κι αν μας φαίνεται, μπορεί να 'ναι σημαντικό κι ότι με κάποιο περίεργο τρόπο δύναται να συνδέεται με ένα σωρό άλλα πράγματα κι ως εκ τούτου θα πρέπει πάντα μα πάντα να 'μαστε προσεκτικοί. Γιατί δεν είμαστε μόνοι μας στο κόσμο. Τελικά, η άτιμη ιστορία -δυστυχώς- επαναλαμβάνεται και φέτος μ' ένα ακόμα τραγικό ατύχημα όπου θρηνήσαμε πάλι νέα παιδιά και δε θα επεκταθώ...
     Τούτο το συμβάν, ήταν άλλος ένας adaptor, που ήρθε κι έδειξε ένα σωρό άλλα κακά περιστατικά κι εκ των υστέρων, τα συνέδεσε μεταξύ τους, φανερώνοντας μια γύμνια...
     Η διαφορά ενός πραγματικού adaptor κι ενός συμβάντος-adaptor είναι πως το πρώτο το επιθυμούμε και το ζητάμε, προσπαθώντας να συνδέσουμε ανόμοιες φάσεις, ενώ τα γεγονότα αυτά, -που εγώ τα λέω έτσι- είναι δυστυχώς ανεπιθύμητα και μπορούμε να τα δούμε -και πάλι δυστυχώς- μόνον εκ των υστέρων, σα τέτοια!