Βιογραφικό

     Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959, σπούδασε φιλόλογος κι ένα χρόνο σκηνοθεσία κινηματογράφου, εργάζεται στη μέση εκπαίδευση ως καθηγήτρια. Έχει εκδόσει τα ποιήματα: «Φωνές Ελλήνων Στα 'Ασπρα Γάντια Της Ιστορίας», εκδ. Παρουσία 2002, και «Το Στέκι Στην Πλατεία Της Εθνικής Αντίστασης» 2003, ιδωτική έκδοση (διάθεση από το βιβλιοπωλείο Ναυτίλος Χαρ. Τρικούπη 28). Συνεργάζεται με το ηλεκτρονικό περιοδικό Λέξημα όπου κι αναρτώνται κι άλλες δουλειές της, καθώς επίσης και στον Ίστρο.

------------------------------------------------------------------------------------------------

O Απαγορευμένος Καρπός

Ο κήπος ήτανε ωραίος
κι όλα τα φρούτα θαυμαστά
στο χρώμα, στη διάταξη, στη γεύση,
μα τα 'χε κιόλας βαρεθεί,
αφού πια τα 'χε όλα δοκιμάσει.

Τριγύρναγε ανάμεσα στα δέντρα
στ' αθάνατα άφθαρτα κλαριά,
στα ήμερα λιοντάρια, τα φιλικά πουλιά,
μια σκέψη παίδευε, δε την αρνιόταν κιόλας
κι όλο και τη δεχόταν πιο γλυκά.

Να μη δοκιμάσουν τους είχε πει
να φάνε ό ένας τον άλλον
ποτέ τους να μη μάθουνε πως είν' τρωτοί,
μα τι γεύση να έχει άραγε
η ελευθερία του άλλου;

Μετά Τον Πόλεμο

Γεννήθηκε χρόνια πολλά
μετά τον πόλεμο,
οι σειρήνες είχαν σιγήσει,
οι βόμβες είχαν καταστρέψει,
ο τρόμος δούλευε πια
από κεκτημένη ταχύτητα.

Εκλυόταν αργά
απ' το μυαλό των μεγάλων,
σαν ένα χωριό
καμένο πια,
που αιώνια καπνίζει
ή πεταγόταν απότομα

σε στιγμές έντασης,
σαν επίθεση ξαφνική
μες στη νύχτα,
σαν αιχμαλωσία κι εκτέλεση
αθώων πολιτών
γι' αντίποινα.

Ο Ιδανικός Πολίτης

Την βρήκανε παγωμένη
μέσα σ' ένα ντουλάπι
εντελώς τυχαία,
είχανε χάσει ένα εκλογικό βιβλιάριο
και το ψάχνανε.
Τη πήγανε στο νοσοκομείο,
της κάνανε εξετάσεις,
όλα εντάξει.
Μόνο κουλουριασμένη καθότανε
στο σχήμα του ντουλαπιού,
ούτε μιλούσε, ούτε κοιτούσε,
ούτε έτρωγε,
ένα θαύμα της φύσης.
Είχε καταφέρει να γίνει
ο ιδανικός πολίτης.

(από «Το Στέκι Στην Πλατεία Της Εθνικής Αντίστασης»)

Βάκχου Μεγαλομάρτυρος

Ένα μεγάλο κλάμα
που δεν κλαίει πια
είναι τα τραγούδια των ανθρώπων.

        Ο Γιος Της Χήρας

Τον πατέρα του τον σκότωσαν οι Τούρκοι
στη πολιορκία της Κωνσταντινούπολης
η μητέρα του τον μεγάλωσε μόνη της
ξενοπλένοντας στη Σμύρνη, στην Έφεσο
στην Αλεξάνδρεια.
Είχε μυαλό και τα 'παιρνε τα γράμματα
βρήκε μια θέση γραφέως
έπειτα διερμηνέως
κατάλαβε πως το μέλλον είναι στο εμπόριο.
Έκανε εμπόριο με κρασιά
με λάδι, με μπαμπάκι
μ' εγγλέζικα υφάσματα.
Στη Μικρασιατική καταστροφή κατάλαβε
ότι κι αυτόν οι 'Αγγλοι τον είχανε πουλήσει
στην Κατοχή τον ξαναπουλήσαν
σε πολύ καλή τιμή.

Το Όνειρο Της Ιφιγένειας

Είδα στον ύπνο μου απόψε
το πατρικό παλάτι γκρεμισμένο
αίματα ξερά είχε στους τοίχους
που σκεπάζαν τις τοιχογραφίες
στο πάτωμα σκισμένες τις φωτογραφίες
που έδειχναν εμένα νύφη
να ετοιμάζομαι για την Αυλίδα,
φωτογραφίες του πατέρα απ' τη Τροία
αποκόμματα απ' τις εφημερίδες
Ο ΠΟΡΘΗΤΗΣ, Ο ΝΙΚΗΤΗΣ, πρωτοσέλιδα
αφιερώματα στον Αγαμέμνονα.

Ήταν παντού μια σιωπή
και ένας άνεμος φυσούσε
από τη γκρεμισμένη τη σκεπή
έμπαινε στάχτη, χώμα, λίβας
κάτι σαν κουρέλια από κραυγές,
από φωνές πολέμων
η δόξα
κι από πίσω οι θρήνοι
το πλιάτσικο
κι από πίσω η ύβρη...

 (από τις «Φωνές Ελλήνων Στα 'Ασπρα Γάντια Της Ιστορίας»)

    Ρομαντισμός

Περίμενα ώρες
κάτω από το χιονισμένο σπίτι
αλλά δεν ήρθε κανένας.
Τότε κι εγώ φόρεσα τα παπούτσια μου
κι έφυγα.
Ήμουν ελεύθερος πια,
χρόνια τώρα ζούσα στη σιωπή
κάτω από τον απόηχο της μεγάλης επανάστασης
που γκρέμισε τον παλιό κόσμο
-ό,τι είχε απομείνει δηλαδή
από τη βασιλεία του Ιουστινιανού
και την ιδέα του Αλέξανδρου,
φτιαγμένο από ρωμαϊκούς νόμους
και χριστιανική εγκαρτέρηση-
και γέννησε το πνεύμα της ευγενούς απελπισίας
εξεγερμένο και μόνο
στο χαοτικό σύμπαν
λυπητερό
και χωρίς κανέναν οίκτο

ήμουν εγώ
όπως δεν ήμουν ποτέ
περιέφερα την κουρελιασμένη μου συνείδηση
κάτω από τον άδειο
κι επιθετικά αδιάφορο ουρανό
σκαλί σκαλί
βάλθηκα να εξερευνήσω τον έρωτα
και τις μάταιες αυταπάτες:
πώς εξαπατιώνται
αυτοί που θέλουν να εξαπατηθούν
πώς ξεγεννιώνται
τα πεθαμένα όνειρα
και οι υπέροχα διακοσμημένοι θόλοι...

   Η  Φόνισσα

Ένα ξίφος πέρασε
μέσα από το μυαλό μου
ήταν απελπισμένα πρωινά
στην αίθουσα αναμονής ένα καλοκαίρι
που μετρούσα μία μία τις θλίψεις
να δω αν έλειπε καμιά.

Ήταν όλα στη θέση τους
-δεκαοχτώ ασημένια μαχαιροπήρουνα-
ξαπλωμένα ανάμεσα στις γλάστρες
τα δώρα του γάμου, οι φυλακές
κι ένα μικρό άρρωστο μωρό
στο ψυγείο των αναμνήσεων.

            Σκηνικό

Ένα ανατριχιαστικά ωραίο ηλιοβασίλεμα
στο κάδρο
κι οι αναμνήσεις από παγωμένο γυαλί
στο άλμπουμ
χορεύαμε για ώρες
στο παρατεταμένο σούρουπο...

Πρακτικό Συνεδρίασης

Ήταν ένα καλοκαιριάτικο πρωινό
όταν αποφάσισα να συσκεφτώ
με τον εαυτό μου.
Καθίσαμε μαζί στο τραπέζι
οι σαράντα εαυτοί που έχω 
και άρχισα εγώ:
-"Κύριοι", είπα,
"τρέχετε και κάνετε ό,τι σας κατέβει
και ξεχνάτε μέσα στη φούρια σας
ότι έχουμε μία κοινή γραμμή καθορισμένη
από τις επιλογές που έχουν προηγηθεί.
Μπορείτε να κάνετε τρελίτσες
και πειραματάκια
αλλά δεν μπορείτε
να αναιρείτε τις αποφάσεις
των προηγούμενων συνεδριάσεων
που μας δίνουν ως ύπαρξη μία συνέχεια..."
-"Κι εσείς το ίδιο κάνετε", μου αντέτειναν
στον πληθυντικό, γιατί 'μαι διευθύντρια
-αλί- κι αυτοί σαράντα κλέφτες...  
 
                                        copyright: Μαρία Δέλλιου