ΠΡΟΣΩΠΑ

        Αίας ο Τελαμώνιος, Φιλοκτήτης, Πρωτεσίλαος, οι δύο κορυφαίες του Χορού: Αλλοθέα (άλλοθι-δειλή) και Ευμήνις (ευέξαπτη) κι ο Χορός που απαρτίζεται από νοικοκυρές, ανέραστες, υποταγμένες, φοβητσιάρες, άσχημες κι όχι ιδιαίτερα έξυπνες. (Τα ονόματα των κορυφαίων είναι ανύπαρκτα)!

                                       ΣΚΗΝΙΚΟ

       Ίδιο με τα προηγούμενα: Ο 'Αδης!

                                        ΣΤΟΡΥ

       Ο Χορός με επικεφαλής τις δυο -Αλλοθέα κι Ευμήνι- μετά από κάποιες συζητήσεις τους, που αγνοούμε, άρχίζουν να ψάχνουν το Πρωτεσίλαο για να του κάνουν το μεγάλο ερώτημα, γιατι τάχατε να διαλέξει το θάνατο, ενώ ήξερε το χρησμό! (Ο χρησμός είχε πει πως ο πρώτος των Αχαιών, που θα πατήσει το πόδι του στα χώματα της Τροίας θα πέσει νεκρός κι ο Πρωτεσίλαος, σ' όλο το ταξίδι κοντραριζόταν με το καράβι του Αχιλλέα - ο οποίος ήθελε να φτάσει εκείνος πρώτος- μα στο τέλος, για "μια κουπιά διαφορά" κέρδισε ο πρώτος και μόλις πάτησε το πόδι του, όντως έπεσε νεκρός από ένα βέλος του Πάρη κι ο Αχιλλέας αμέσως πίσω του, προφύλαξε τη σορό...)! Έτσι λοιπόν κατά την αναζήτηση αυτή συναντούν κι άλλους με ... παρόμοιες επιλογές θανάτου και τους ρωτούνε κι αυτούς! Η ρότα αυτού του Θεατρικού Καραβιού, είναι περίπου αυτή!

                                        ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ

ΧΟΡΟΣ: Στου κάτω κόσμου τα σαλόνια πολύ δουλειά δεν έχει. Μήτε φακιόλια ή ποδιές μηδέ και ζώα να γνοιαστούμε. Πώς άδειασε έτσι γοργά, δια μιας, ο χρόνος; Πέρα δώθε βολοδέρνουμε μ' ένα σωρό ερωτήσεις. Κανείς δε ξέρει μα όλοι απαντούν. Αντρίκειες φωνές εδώ δεν έχει να προστάζουν. Τι περίεργη εξέλιξη. 'Αντρες που πάνω ήσαν θεριά ανήμερα και στη θωριά τους μόνο γονατίζαμε, δω κάτω είναι ράκη. Δε φωνάζουν πια, μηδέ προστάζουν. Ίσοι όλοι μας εδώ. Τι νέο φρούτο! Μα δε το ξέρουμε αυτό. Πολλά δε ξέρουμε. Πολλά δε προλάβαμε να μάθουμε. Πολλά δε θελήσαμε να μάθουμε. Δε ξέρουμε τι χάσαμε, αν χάσαμε. Ή τι κερδίσαμε απ' αυτό, αν κερδίσαμε. Εδώ κανείς δε ξέρει. Εδώ κανείς δε λέει. Εμείς από επιλογή μας ζήσαμε έτσι και φύγαμε στην ώρα μας.
ΑΛΛΟΘΕΑ: Μα δεν κατανοώ πώς κάποιος τόσο νέος να επιλέγει αυτό το μέρος το αποτρόπαιο εν γνώσει του.
ΕΥΜΗΝΙΣ: Μα τι λες; Ποιον έχεις στο μυαλό σου;
ΑΛΛΟΘΕΑ: Σκέφτομαι εκείνο το παλικάρι το πανέμορφο, το θεόρατο.
ΕΥΜΗΝΙΣ: Ποιο;
ΑΛΛΟΘΕΑ: Εκείνο που το χρησμό γνώριζε και χαμογελαστά διάλεξε πρώτος το σάλτο να κάνει.
ΕΥΜΗΝΙΣ: Α! Λες το Πρωτεσίλαο που αψήφησε τη μοίρα.
ΑΛΛΟΘΕΑ: Πώς τάχα να σκέφτηκε;
ΕΥΜΗΝΙΣ: Ίσως να μη μάθουμε ποτέ.
ΧΟΡΟΣ: Μα και να μάθουμε τάχα τι; 'Αχρηστο δεν είναι;
ΑΛΛΟΘΕΑ: Η γυναικεία περιέργεια... αυτή...
ΕΥΜΗΝΙΣ: ...πέρασε μαζί μας τους συμπαγείς τοίχους.
ΧΟΡΟΣ: Όχι το νάζι όμως, μηδέ η σκλαβιά.
ΑΛΛΟΘΕΑ: Για ποια σκλαβιά μιλάμε;
ΕΥΜΗΝΙΣ: Για τη δειλή κι άβουλη σκλαβιά;
ΑΛΛΟΘΕΑ:  Το "δειλή" το κατανοώ. Το "άβουλη" όμως;
ΕΥΜΗΝΙΣ: Κάτι έλεγες πριν...
ΑΛΛΟΘΕΑ: (σκεφτική) Ναι! Πάμε στων Αχαιών το καταυλισμό να βρούμε το νιο να το ρωτήσω.
ΧΟΡΟΣ: Μα, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα εδώ!
ΕΥΜΗΝΙΣ: Εγώ δεν έχω δει σκηνές ή φωτιές πουθενά.
ΧΟΡΟΣ: Ούτε άλογα ή άρματα. Πεζοί κι άοπλοι κάνανε το ταξίδι.
ΑΛΛΟΘΕΑ: Μα να που βλέπω τον Αίαντα.
ΕΥΜΗΝΙΣ: Τι άντρας θηρίο!
ΑΛΛΟΘΕΑ: Η καρδιά μου σφίγγεται από τρόμο!
ΧΟΡΟΣ: Ανάμνηση ειν' από τον Πάνω Κόσμο.
ΕΥΜΗΝΙΣ: Και πώς κατάντησε έτσι εδώ κάτω;
ΑΛΛΟΘΕΑ:  Πάμε κοντά κορίτσια. Κείνος θα ξέρει να μας πει...
ΧΟΡΟΣ: Πάμε μιας και δεν έχουμε δουλειές. Μιας και κανείς δεν μας ζητά κρεβάτι να του στρώσουμε. Τα σκέλια μας μετά να ανοίξουμε για 'κείνον όσο να κορέσει τη σάρκα. Να 'ναι ήρεμος μη πιάσει το βουρδούλι και το τσουκάλι με καλούδια πάντα να μας γεμίζει. Μα, τι λέμε; Ο Πάνω Κόσμος δώ κάτω δε μπαίνει. Όλο γλιστρά ο νους Επάνω. Εδώ είμαστε μια χαρά. Τι ξεκούραση. Εδώ δουλειές δεν έχει. Μα και τι πλήξη. Πάμε να ζαλίσουμε τον άντρακλα που θα 'ναι πια αρνάκι. Ο Αίας που τονε τρόμαξε ο κόσμος, άραγε θα 'χει να μας πει; Θα μας μιλήσει; Μην έχει κάνα βούρδουλα κοντά; Τρέμουν τα μέλη. Μα... τι λέμε;

                                        ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ 
      (Ο χορός πλησιάζει δειλά τον Αία π' άσκοπα βηματίζει γύρω-γύρω, δείχνοντας τρομαγμένος. Η Ευμήνις παίρνει θάρρος.)

ΕΥΜΗΝΙΣ: Παλικάρι πολύ ανήσυχος είσαι. Αία δε σε λένε;
ΑΙΑΣ: Δεν είμαι ανήσυχος! Ναι, Αία με λένε κι η Τελαμώνα ήταν ο τόπος μου.
ΑΛΛΟΘΕΑ: (ανήσυχη) Σε βλέπουμε που βηματίζεις δώθε-κείθε. Μην είσαι οργισμένος;
ΑΙΑΣ: Ούτε. Απλώς δεν έχω τι να κάνω.
ΕΥΜΗΝΙΣ: Η Αλλοθέα θέλει να σε ρωτήσει αν ξέρεις που είναι ο Πρωτεσίλαος.
ΑΛΛΟΘΕΑ: Στάσου Ευμήνις! Παλικάρι μου, μη μου οργιστείς, αλλά για πες μου, πως κι επέλεξες το θάνατο;
ΕΥΜΗΝΙΣ: Σωστά! Και συ τόσο νέος, με δική σου πέθανες επιλογή. Πώς;
ΑΙΑΣ: Η αντρική μου αξιοπρέπεια θίχτηκε κι ύστερα απ' αυτό, το αντρικό καθήκον μου υπαγόρευσε πως κάλλιο να μη ζήσω τόσο ντροπιασμένος.
ΧΟΡΟΣ: Να τα πάλι! Το αντρικό καθήκον κι η αξιοπρέπεια!
ΑΛΛΟΘΕΑ: Παντού ειν' αυτά πια;
ΕΥΜΗΝΙΣ: Και τώρα δω κάτω τουλάχιστον, είσαι αξιοπρεπής;
ΑΙΑΣ: (οργισμένος) Λίγα λόγια να λέτε γυναίκες!
    (Όλες λουφάζουν φοβισμένες. Γοργά συνέρχονται πρώτη η Ευμήνις.)
ΕΥΜΗΝΙΣ: Αλλού τα νταηλίκια. Εδώ πια δε περνάνε!
ΑΛΛΟΘΕΑ:  Τι τρομερό.
ΧΟΡΟΣ: Είναι του Πάνω Κόσμου αναμνήσεις κι ήθη.
ΑΙΑΣ: Έζησα γενναίος άρχοντας και αξιοπρεπής.
ΕΥΜΗΝΙΣ: Αμείφθηκες γι' αυτό; Αν ναι, πώς;
ΑΛΛΟΘΕΑ: (χαμηλόφωνα) Μη τον εξοργίζεις!
ΑΙΑΣ: Το ένα και μοναδικό μεγάλο κρίμα μου, μόνος με το νου συγκράτησα και στράφηκα στα ζώα.
ΕΥΜΗΝΙΣ: Ναι; Σαν τι να φταίγανε τα δόλια;
ΑΛΛΟΘΕΑ: Σιγά συ άμυαλη!
ΑΙΑΣ: Αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετό! Πέρασα στο κορμί σπαθιά για να ξεπλύνω το λάθος...
ΧΟΡΟΣ: Τι θλιβερή εξέλιξη αλήθεια!
ΑΛΛΟΘΕΑ: Μα δε λυπήθηκες τα νιάτα σου; Ένα λάθος έκαμες κι όχι μοιραίο.
ΕΥΜΗΝΙΣ: Μα τι του λες τώρα κι εσύ καημένη; Δε το βλέπεις;
ΑΙΑΣ: Πώς βασιλιάς με τέτοιο κρίμα να γυρνούσα; Πώς λάφυρα να μοιραστώ στη νίκη αν ζούσα; Και τι θα 'χα να λέω στα παιδιά μου ή στο ταίρι μου;
ΕΥΜΗΝΙΣ: Ας έπαιρνες ό,τι σου δίνανε και βασιλιάς θα 'σουν!
ΑΛΛΟΘΕΑ: (ξεθαρρεμένη) Και παραμύθια στα παιδιά και προσταγές στο ταίρι!
ΑΙΑΣ: Θα 'ξερα ότι ξέρανε κι αυτό βραχνάς θα μου 'ταν!
ΧΟΡΟΣ: Τούτος εδώ τα λέει αλλιώς! Τρελός, πώς διάβηκε τις πύλες;
ΑΙΑΣ: Θα με κοιτάζανε, θα μ' εμπαίζανε πίσω από τις πλάτες μου...
ΕΥΜΗΝΙΣ: Πίσω σίγουρα, 'μπρός, δε θα τολμούσε κανείς!
ΑΛΛΟΘΕΑ: Τώρα 'δω κάτω, δε σε ενοχλεί κανένας!
ΧΟΡΟΣ: Κανείς και καμιά! Εδώ έχει ησυχία.
ΑΙΑΣ: Εξόν εσάς περίεργες γυναίκες! Μα τι ζητάτε;
ΑΛΛΟΘΕΑ: Το Πρωτεσίλαο. Μη ξέρεις που να 'ναι;
ΑΙΑΣ: Τι να το κάνετε μαθές 'δώ κάτω;
ΕΥΜΗΝΙΣ: Να το ρωτήσουμε κι αυτόν!
ΑΙΑΣ: Ξέρετε και ποτέ τι θέτε; Θηλυκά επάνω, κι εδώ το ίδιο! 'Αχρηστη περιέργεια.
ΧΟΡΟΣ: Πάμε να φύγουμε. Βλέπω το Φιλοκτήτη κι ίσως να ξέρει αυτός.

                                       ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ

ΕΥΜΗΝΙΣ: Εσύ παλικάρι ο πιο κουτός θαρρώ πως ήσουν!
ΑΛΛΟΘΕΑ: (φοβισμένη πάλι) Μα πώς μιλάς έτσι σε τούτο τ' αγρίμι;
ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ: Ποια είσαι εσύ που τολμάς και με χλευάζεις;
ΕΥΜΗΝΙΣ: Η Ευμήνις. Δε με τρομάζεις εδώ κάτω.
ΑΛΛΟΘΕΑ: (μπαίνει στη μέση) Ο Φιλοκτήτης δεν είσαι;
ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ: Ναι, εσύ, πάλι ποια είσαι; Εσύ, φαίνεσαι καλή!
ΕΥΜΗΝΙΣ: Η Αλλοθέα είναι. Ναι, καλή δούλα. Τέσσερα βόδια αξία*.
ΑΛΛΟΘΕΑ: Είσαι τελείως παλαβή;
ΧΟΡΟΣ: Τα βόδια, εξόν δυο δεν βλέπω!
ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ: Τι σ' έχει πιάσει; Αν είχε αλογόμυγες εδώ...
ΕΥΜΗΝΙΣ: Ρωτώ ευθέως! Δεν είσαι συ ο κουτός που τονε δάγκασε το φίδι;
ΑΛΛΟΘΕΑ: Και το παράτησανε σα ζώο να προκάνουνε, τη Τροία να πάρουνε μη χάσουνε;
ΧΟΡΟΣ: Και δέκα χρόνια μετά η χρεία, τους έκαμε να θυμηθούνε πάλι το δόλιο σένα;
ΕΥΜΗΝΙΣ: Η χρεία! Όχι η φιλανθρωπία!
ΑΛΛΟΘΕΑ: Εκείνη, δεν αργεί τόσο πολύ.
ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ: Πάψτε πια γυναίκες άμυαλες! Γλωσσοκοπάνες! Τι ξέρετε εσείς; 
              (Πάλι λουφάζουν όλες τρομαγμένες).
ΧΟΡΟΣ: Αναμνήσεις του Πάνω Κόσμου. Τούτη η τρομάρα σαν αληθινή μοιάζει.
ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ: Εσείς μόνο το ζυγό και τα κρόταλα! Υποζύγια!
ΕΥΜΗΝΙΣ: Μη μας πάρεις στο σπιτικό σου! Σιγά τη τύχη. Κουτέ!
ΑΛΛΟΘΕΑ: Μη το τσιγκλάς κι εσύ καημένη!
ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ: Αν ήμασταν στο σπιτικό μου, με το ραβδί μου θα σου μετρούσα τα παϊδια ένα-ένα.
ΕΥΜΗΝΙΣ: Κι έτσι θα 'παυες τάχα να 'σουν κουτός;
ΑΛΛΟΘΕΑ: Να ηρεμήσετε λέω! Δεν υπάρχει λόγος για καυγά.
ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ: Μα με προσβάλει. Είναι θρασύτατη, δε την ακούς;
ΕΥΜΗΝΙΣ: Επειδή είσαι δυνατότερός μου, θα 'βρεις δίκιο με το ραβδί;
ΧΟΡΟΣ: Αναμνήσεις του Πάνω Κόσμου. Καυγάς κι αμάχη, σαν αληθινή μοιάζει.
ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ: Να μη με βρίζεις!
ΑΛΛΟΘΕΑ: Δίκιο έχει!
ΕΥΜΗΝΙΣ: Πάψε κι εσύ καημένη! Κουτός ήτανε που 'χαψε τα παχιά λόγια και τις συγνώμες δέκα ετών!
ΧΟΡΟΣ: Και που δεν είδε τη χρεία πίσω απ' αυτά.
 (Ο Φιλοκτήτης οργίζεται πάλι. Εκείνες πάλι λουφάζουν. Έπειτα βάζει το κεφάλι στις παλάμες και κάθεται κάτω συντετριμμένος.)
ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ: Έχετε κι εσείς τα δίκια σας. Δε ξέρετε άλλο από φακιόλι.
ΕΥΜΗΝΙΣ: (ξεθαρρεύει) Ναι. Τέσσερα βόδια αξία*!
ΑΛΛΟΘΕΑ: Ασ' τονε καημένη. Κοίτα πως τσάκισε σα κλαράκι! Είναι για λύπηση.
ΕΥΜΗΝΙΣ: Ε! Περίμενε ντε! Έχουμε καιρό! Σε δέκα χρόνια...
ΧΟΡΟΣ: Σκληρή κι αληθινή μοιάζει τούτη η κουβέντα. Μα ειν' απλώς ανάμνηση του Πάνω Κόσμου.
ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ: Όλα τα 'δα! Απ' τη πρώτη στιγμή! Από το δάγκωμα κιόλας.
ΕΥΜΗΝΙΣ: 'Αρα, καλά λέω. Κουτός!
ΑΛΛΟΘΕΑ:  'Ασε να μιλήσει. Ίσως εξηγήσει. 'Αχρηστο μα... ασ' τον.
ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ: Ήταν σκληρό να μ' αφήσουν έτσι. Τους μίσησα όλους αμέσως. Και πονούσα. Πονούσα φρικτά. Πονούσα διπλά.
ΑΛΛΟΘΕΑ: Απ' το φίδι και;
ΕΥΜΗΝΙΣ: ...Απ' την εγκατάλειψη.
ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ: Βρωμούσε η πληγή κι οι φωνές μου ακούγονταν για μέρες. Εγώ κι ο άδειος κούφιος αντίλαλος!
ΑΛΛΟΘΕΑ: Καημένε μου. Δόλιε μου.
ΕΥΜΗΝΙΣ: Κουτέ μου. Καημένε μου.
ΧΟΡΟΣ: Βάρβαρα του πόλεμου τα έργα και τα συνήθεια.
ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ: Πεινούσα κι έτρωγα ξύλα, πέτρες και φύλλα.
ΑΛΛΟΘΕΑ: Πως γλίτωσες;
ΕΥΜΗΝΙΣ: Από γενναία, σκληρή κι αγνή... βλακεία!
ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ: Μόνο με ζώα, που τυχόν πλησίαζανε, μιλούσα!
ΑΛΛΟΘΕΑ: Κι απάντηση έπαιρνες τάχα;
ΕΥΜΗΝΙΣ: Εγώ λέω ναι. Μοιάζανε βλέπεις.
ΧΟΡΟΣ: Σκληρό! Τι θλιβερή εξέλιξη!
ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ: Δέκα χρόνια ολομόναχος, μόνο εγώ ξέρω πώς έζησα! Ένα ζώο κι εγώ, ολομόναχος.
ΑΛΛΟΘΕΑ: Καημένε μου! Φτωχέ μου.
ΕΥΜΗΝΙΣ: (μουρμουρίζει) Καημένε μου!
   (Όλες πάνε δίπλα του και τον αγγίζουν. Εκείνος σηκώνεται τότε ορθός και λουφάζουν πάλι.)
ΧΟΡΟΣ: Τι ζωντανή ανάμνηση. Δω κάτω, σαν αληθινή μοιάζει!
ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ: Όταν ήρθαν να με πάρουνε, οι μισητοί, είδα τη χρεία! Δεν πίστεψα λόγια! Αλλά χάρηκα μέσα μου που 'δα πάλι ανθρώπους.
ΕΥΜΗΝΙΣ: Έτσι πες μας ντε!
ΑΛΛΟΘΕΑ: Είχε κι εκείνος χρεία.
ΧΟΡΟΣ: Αφέθηκε να πιστέψει κούφια λόγια. Όχι αμέσως βέβαια. Είπε κι εκείνος δακρυσμένος άλλα τόσα. Έτσι κάνανε κι οι δυο μεριές τη χρεία. Μήπως αν λέγανε εξ αρχής τις χρείες να μην ήτανε πάλι το ίδιο αποτέλεσμα; Ποιος ξέρει;   Κι έτσι 'κείνος προτίμησε τη πιθανή θανή του από μια ζήση μοναχική σα ζώο! Έστω και μόνο να μυρίζει ολόγυρα ανθρώπους. Έστω κι αν ήταν μισητοί. Ήταν η χρεία πιο δυνατή! Τι θλιβερή εξέλιξη! Μα πάμε παρακάτω.  Αρκετά το παιδέψαμε το δόλιο. Να κι ο Πρωτεσίλαος. Τούτος τάχα τι χρεία είχε; 

                                   ΣΚΗΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

ΑΛΛΟΘΕΑ: Εσύ καλό μου παλικάρι δεν είσαι ο Πρωτεσίλαος;
ΕΥΜΗΝΙΣ: Έλα να πούμε μερικές κουβέντες.
ΧΟΡΟΣ: Εδώ δεν έχει δουλειές. Μόνο ...αναμνήσεις.
ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ: Τι θέλετ' από μένανε γυναίκες;
ΑΛΛΟΘΕΑ: Λιγάκι συντροφιά...
ΕΥΜΗΝΙΣ: ...και να τα πούμε λιγάκι αν θέλεις.
ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ: Δουλειές δεν έχετε να κάνετε; Ανάποδες γυναίκες!
(έπειτα όμως αλλάζει) ...μα τι λέω; Συμπαθάτε με!
ΕΥΜΗΝΙΣ: Τέσσερα βόδια αξία*!
ΑΛΛΟΘΕΑ: Πάψε κι εσύ!
ΧΟΡΟΣ: Ανάμνηση ήταν, σαν αληθινή, του Πάνω Κόσμου!
ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ: Μαντεύω τι θέλετε να με ρωτήσετε!
ΑΛΛΟΘΕΑ: Αλήθεια; Πώς;
ΕΥΜΗΝΙΣ: Εμ! 'Αλλος κουτός τούτος εδώ!
ΧΟΡΟΣ: Όλοι το ίδιο θα το ρωτάνε!
ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ: Θέλετε να ρωτήσετε γιατί να πηδήξω πρώτος ενώ το 'ξερα!
ΑΛΛΟΘΕΑ: Είδες; Δεν είναι κουτός!
ΕΥΜΗΝΙΣ: 'Αραγε, πόσα βόδια αξία να 'χει τούτος;
ΑΛΛΟΘΕΑ:  Όμως, δε θέλουμε να σε ρωτήσουμε αυτό!
ΕΥΜΗΝΙΣ:  Καθ' οδόν, μέχρι να σε βρούμε, άλλαξε ρότα το καράβι μας.
ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ: Μπα! Τότε μ' εκπλήσσετε! Αν μπορώ να το πω αυτό.
ΧΟΡΟΣ: Αληθινή ανάμνηση μοιάζει.
ΑΛΛΟΘΕΑ: Θέλαμε να σε ρωτήσουμε αυτό αλλά...
ΕΥΜΗΝΙΣ: ...ποια ήταν η χρεία σου να κάνεις κάτι τόσο κουτό;
ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ: Η χρεία μου;
ΑΛΛΟΘΕΑ: Τι κάλυψες πηδώντας στο βέβαιο θάνατο;
ΕΥΜΗΝΙΣ: Όχι μοναξιά φαντάζομαι.
ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ: Κάποιος έπρεπε να το κάνει...
ΧΟΡΟΣ: Ασ' τα παχιά λόγια. Τη χρεία πες!
ΑΛΛΟΘΕΑ:  Και γιατί εσύ;
ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ: Και γιατί όχι εγώ;
ΕΥΜΗΝΙΣ: Δεν είχε άλλο πιο κουτό από 'σένα ολάκερο στράτευμα;
ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ: Ως φαίνεται, όχι.
ΧΟΡΟΣ: Αλλού αυτά! Δω κάτω έστω, πες μας.
ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ: Μπορεί να 'μουνα δειλός και να συνδύασα τη φυγή μου μ' ένδοξο τρόπο.
ΑΛΛΟΘΕΑ: Μπορεί.
ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ: Μπορεί να τα 'χα δει και σιχαθεί όλα!
ΕΥΜΗΝΙΣ: Μπορεί.
ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ: Μπορεί έτσι να γλίτωνα άλλοθι, Αλλοθέα.
ΑΛΛΟΘΕΑ: Στέκει κι αυτό. Μα γιατί λες για μένα;
ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ: Μπορεί να 'χα βαρεθεί τις αμάχες Ευμήνις.
ΕΥΜΗΝΙΣ: Μπορεί να 'χες βαρεθεί τη βλακεία σου ΠρωτεΣύΛαε!
ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ: Μπορεί τίποτα πια να μη μου χάριζε χαρά.
ΑΛΛΟΘΕΑ: Κι ο θάνατος σου χάρισε πολλή;
ΕΥΜΗΝΙΣ: Μα τι ρωτάς; Δε βλέπεις που 'ναι τρισχαρούμενος;
ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ: Χαρούμενος δεν είμαι. Είμαι ήρωας!
ΧΟΡΟΣ: Δω κάτω τι φελάει; Ανάμνηση αληθινή μοιάζει του Πάνω Κόσμου!
ΕΥΜΗΝΙΣ: Πολλά "μπορεί" μας είπες παλικάρι.
ΑΛΛΟΘΕΑ: Απάντηση όμως καθαρή, δε πήραμε.
ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ: Μπορεί να μην υπάρχει. Μπορεί να μη τη ξέρω μήτε εγώ ο ίδιος!
ΧΟΡΟΣ: Πάλι μπορεί. Μα, δε μπορεί! Κάποιος μπορεί να ξέρει.
ΕΥΜΗΝΙΣ: Εσύ, μονάχος δεν ήσουνα.
ΑΛΛΟΘΕΑ: Ουτ' έκαμες μοιραίο λάθος.
ΧΟΡΟΣ: Μόνο να. Αντρίκειο καθήκον κι αντρική αξιοπρέπεια. Μα δώ κάτω δε περνάνε παρά αναμνήσεις κι αυτές αχνές!
ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ: Ο Αίας αυτοκτόνησε γενναία γιατί έκαμε μέγα λάθος! Ο Φιλοκτήτης επέλεξε τη σοβαρή πιθανότητα να πεθάνει γιατί είχε βαρεθεί να 'ναι μόνος.
ΑΛΛΟΘΕΑ: Ναι. Σωστά. Μα 'σύ;
ΕΥΜΗΝΙΣ: Εσύ τελικά, ήσουν ο πιο κουτός απ' όλους.
ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ: Εγώ, επέλεξα τιμημένο θάνατο! Επέλεξα τη στιγμή! Το τρόπο! Γλίτωσα αγωνίες κι αμάχες, όντας δειλός. 'Αλλοθι κι ελαφρυντικά, όντας αδύναμος. Πάθη, μίση και ψευδαισθήσεις! Κέρδισα την αθανασία!
ΧΟΡΟΣ: Τι θλιβερή εξέλιξη.
ΑΛΛΟΘΕΑ: Και τώρα;
ΕΥΜΗΝΙΣ: Τι κέρδισες πες;
ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ: Δε κέρδισα τίποτε. Δε ξέρω όμως και τι έχασα. Τι μου μελλόταν να ζήσω. Μετάνιωσα πικρά μα ποιος ή ποια θα πάει να τους το πει;
ΧΟΡΟΣ: Συμπαγείς τοίχοι.
ΑΛΛΟΘΕΑ: Τελικά 'συ ήσουν ο πιο κουτός και δειλός γενναίος.
ΕΥΜΗΝΙΣ: Πάψε, μη τον αγριεύεις κι εσύ καημένη.
ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ: Ένα νεανικό και μοναδικό ίσως σφάλμα.
ΧΟΡΟΣ: Σαν έρθουν οι μισητοί με χρεία, μην αρνηθείς! Έχουν τον τρόπο να σε αποκόψουν από τον κόσμο. Σκύψε και κάνε κι εσύ τη χρεία σου. Μην είσαι κουτός! Κάνε και σφάλματα. Ουδείς αναμάρτητος. Μα τι λέμε; Όχι! Εδώ κάτω τέτοια λόγια δε χωράνε! Μοιάζουν αληθινές αναμνήσεις του Πάνω Κόσμου. Τι θλιβερή εξέλιξη! Εδώ κάτω μπορούμε να λέμε αλήθειες. Ή κάτι που νιώθουμε πως δεν είναι ψέμα... εδώ κάτω, η μόνη χρεία μας, είναι το να λέμε τα πράγματα σωστά ή όσο πιο σωστά μπορούμε. Εδώ κάτω δεν έχουμε δουλειές. Τι πλήξη! Κανένα άλλοθι! Μόνο... να... αληθινές αναμνήσεις του Πάνω Κόσμου.

                                                ΑΥΛΑΙΑ
                                                                      Ιούλης 2003
---------------------------------------------------------------------------------------

 *Σημ. Όταν πέθανε ο Πάτροκλος, ο φίλος του, Αχιλλέας, στη μνήμη του διοργάνωσε Επιτάφιους Αγώνες, μετά από ανακωχή με τους Τρώες. Εκείνοι ήθελαν επίσης να θάψουν το δικό τους μεγάλο χαμένο, Έκτορα. Σ' αυτούς λοιπόν τους αγώνες, μεταξύ άλλων, στο αγώνισμα της Πάλης, όρισε για το νικητή ένα χρυσό τρίποδο αξίας 12 βοδιών (μεγάλη αξία τότε) και για το χαμένο, νοικοκυρά γυναίκα, αξίας 4 βοδιών (όχι και σπουδαία)! Σηκώθηκε τότε το θηρίο ο Αίας και παινεύτηκε και στο κατόπι του σηκώθηκε ο Οδυσσέας ο παμπόνηρος. Γδύθηκαν και πήραν θέση στο στίβο κι ο μεν Αίας πλεονεκτούσε, από πλευράς δύναμης ενώ ο Οδυσσέας κάλυπτε σχεδόν θαυμάσια το κενό με την ευφυία του (Αχ βρε μεγάλε μάστορα Όμηρε δε θα πεθάνεις ποτέ) και στο τέλος, αφού είδαν κι αποείδαν πως νικητής δεν θα 'βγαινε, ο Αχιλλέας τους χώρισε, τους παίνεψε ίσα και τους δυό κι αποφάσισε να τους δώσει το ίδιο πρώτο βραβείο: Από ένα χρυσό Τρίποδα! Έτσι η τύχη λοιπόν το 'φερε και κανείς τους δε πήρε τη νοικοκυρά γυναίκα! Εδώ λοιπόν κάνω αυτή τη παραπομπή σα παράπονο εκπεφρασμένο, από τον Χορό, για την ...αποτίμηση μα και τη τελική έκβαση!