-Σε χαιρετώ! Θέλεις να μιλήσουμε λιγάκι;
 -Μ' αρέσει η κουβέντα, γιατί όχι; ...κι απ' τις δυό όχθες...
 -Δε σε καταλαβαίνω... τι εννοείς;
 -Είναι κάτι δικό μου, μη δίνεις βάση. Μπορείς να μ' αποκαλείς Αμφίοχθο!
 -Όπως ορίζεις, μα και πάλι δε σε κατανοώ.
 -Θα προσπαθήσω να στο εξηγήσω. Ας υποθέσουμε πως η ζωή ειν' ένα ορμητικό ποτάμι. Κάθε άνθρωπος, ανάλογα, επιλέγει και στήνει το "έχει" του, σε μιά όχθη εκ των δυό. Όλα κατανοητά μέχρις εδώ;
 -Ας πούμε ναι... κατανοήσιμο... συνέχισε...
 -Όταν το στήσει λοιπόν, φροντίζει να ...εχθρεύεται την αντίπερα όχθη!
 -Αχά! Μάχη με το άγνωστο, με το αδύνατο, το μη προσιτό!
 -(Χαμογελά...) Μπήκες γρήγορα στο πνεύμα. Μα και πάλι δεν είναι τόσο απλό. Είναι υποχρεωμένος να ταμπουρωθεί κυριολεκτικά, έναντι αυτών της άλλης όχθης. Τρομάζει ναι... μα κυρίως όχι απ' αυτούς ή τη τοποθεσία...
 -Ναι, καταλαβαίνω... φοβάται τον εαυτό του. Μήπως διαπιστώσει πως έκαμε λάθος επιλογή! 'Αρα ...μακριά...
 -Έν' ακόμα επίπεδο ερεύνης, πιο βαθιά. Ξέρει ασυνείδητα πως η άλλη πλευρά, θα του φανεί καλύτερη κι αν το δει ειν' αναγκασμένος να ...δράσει!
 -Αν θέλει να 'ναι τίμιος με τον εαυτό του, θα πρέπει να ξεστήσει το σπιτικό και να κουβαλήσει όλα τα υπάρχοντά του, μέσα απ' αυτό τ' ορμητικό ποτάμι και να τα στήσει απέναντι!
 -Σωστά! Πράγμα εξαιρετικά κοπιαστικό, δύσκολο κι ασύμφορο κι όσο πιο μεγάλος είναι στην ηλικία, τόσο γαντζώνεται στην όχθη του!
 -Συμφωνώ και το καταλαβαίνω αυτό. Όμως ...αμφίοχθος; Τι;
 -Κάποτε ήμουν κι εγώ της μιάς όχθης κι ουσιαστικά πάλι της μιάς όχθης είμαι και τώρα που τα λέμε...
 -Τότε λοιπόν;
 -Η ζωή μου τα 'φερε έτσι, που θέλοντας και μη -όσο κι αν ιδιοσυγκρασιακά, δεν αγαπούσα τις αλλαγές- ν' αναγκαστώ να ξεστήσω. Στην αρχή, δειλός, προσπάθησα να παραμείνω στην ίδια πλευρά, μα τελικά δε μ' έπαιρνε ούτε έτσι και ...πέρασα απέναντι!
 -Να πω πως λυπάμαι ή χαίρομαι;
 -Τίποτε να μη πεις ακόμα. Κράτα για το τέλος τις εντυπώσεις.
 -Φαντάζομαι πως θα σου 'ταν πολύ δυσάρεστο...
 -Δε φαντάζεσαι πόσο βουνό μου φάνηκε αυτό! Πόσο με πόνεσε η σκέψη και μόνο, πόσο με τρόμαξε η προσπάθεια που μελλόταν να καταβάλλω...
 -Στους πέρα τόπους...
 -...και δεν ήμουν νεαρός πια! Η τάση μου για σταθερότητα ήταν ισχυρή, δε λέω, μα υποσκελίστηκε από την εξ ίσου ισχυρή τάση αποτελμάτωσής μου. Η ανάγκη, δίψα και λαχτάρα για ζωή, επιβίωση και φυσικά ελπίδα, πως στην άλλη όχθη θα 'ταν καλύτερα.
 -Ωχ... Μη μου πεις πως δεν ήταν!
 -(Χαμογελά...) Μην ανησυχείς... δε θα στο πω... ένα μόνο θα σου πω...
 -Τι;
 -Είναι καλύτερα, εκεί που 'ναι καλά!
 -(Χαμογελά...) Μάλιστα... με υποχρέωσες τώρα... τι να σου πω;
 -(Χαμογελά κι εκείνος... Σιωπή για λίγο...ανάβουν τσιγάρο κι οι δυό... ένας κερνά τα τσιγάρα κι ο άλλος τη φωτιά... Γκρίνια για το άφιλτρο...). Λοιπόν, για τι θέμα να μιλήσουμε;
 -Α... τελείωσες κιόλας; Είχα την εντύπωση πως θα 'χες κι άλλα να μου πεις.
 -Μα είπαμε να μιλήσουμε και τόση ώρα μιλώ μόνον εγώ και μάλιστα μόνο για μένα.
 -Ε κουβέντα είναι κι αυτή κι αναφέρομαι στις όχθες.
 -(Χαμογελά...) Όπως νομίζεις. 'Αλλο που δε θέλω...
 -(Χαμογελά κι εκείνος...) Τότε σ' ακούω...
 -Ήξερα πως θα 'τανε δύσκολο να διαβώ το ποτάμι. Για να 'μαι ακριβής, η σκέψη κι οι γνώσεις μου, μ' όλα που προανέφερα, το 'κανε να φαντάζει ακατόρθωτο!
 -Και; Δεν ήταν;
 -Ήταν! Πως δεν ήταν. Απλά, όχι και τόσο, όσο φανταζόμουν...
 -Για μια στιγμή... θέλεις να πεις, πως μονάχοι μας κάνουμε τα εύκολα δύσκολα, για να 'μαστε ασφαλείς;
 -Μμμ ναι... κάπως έτσι! Το πέρασμα του ποταμού είναι κάτι σαν αυτό που λέμε..."βάπτισμα πυρός"! Αν το κάνεις μια φορά, μετά γίνεται ευκολότερο.
 -Τρομερά ενδιαφέρουσα άποψη!
 -Απλά, την επόμενη φορά, η δυσκολία συνίσταται στο τόπο μετάβασης!
 -Κατάλαβα φίλε μου! Κατάλαβα... Ύστερα, αν χρειαστεί δηλαδή, να ξεστήσεις ξανά, δεν υπάρχει τρίτη όχθη...
 -Συγχαρητήρια! Ανακάλυψες το ένα μέρος του προβλήματος! Το πιο μικρό, μα έστω κι έτσι...
 -Α έχει κι άλλο;
 -Χμμ... Αν το σκεφτείς θα το 'βρεις. Είσαι μάλλον κοντά...
 -Μήπως... μια στιγμή... Μιλάμε για δεύτερο ξέστημα, έτσι;
 -Όχι ακριβώς ...μα ας πούμε ναι... για να το βρεις ευκολότερα...
 -Τότε... δηλαδή με τις δυο όχθες καμμένες... ίσως δε φταιν' οι όχθες μα ο ...Ταξιδευτής... Αυτό δε θες να πεις;
 -Όντως! Πρέπει να φταίω εγώ! Μα τώρα τι να με κάνω; Να με σκοτώσω; Όχι φυσικά! Και που να πάω; Πουθενά!
 -Τώρα ομολογώ πως κάπως σ' έχασα φίλε μου! Λυπάμαι!
 -Υπάρχει μια τρίτη όχθη και για μας τους ...αμφίοχθους. Δεν είναι η τέλεια όχθη, είναι όμως ένας τόπος, που μπορούμε να ζήσουμε τον υπόλοιπο βίο, περισώνοντας ό,τι μπορούμε, απ' αυτά που αγαπήσαμε, ονειρευτήκαμε, λαχταρήσαμε κι εμείς σαν άνθρωποι...
 -Και που 'ναι τη παρακαλώ; Κι αν όντως υπάρχει, -που πολύ αμφιβάλλω-, θα 'ναι καλή; Έκει δε θα φταίμε;
 -Υπάρχει! Όσο για το αν είναι καλή... Σκέψου τι κάνει καλές τις άλλες δυο και θα καταλάβεις.
 -(Χαμογελά και σβήνει το τσιγάρο...) Αχά... κατάλαβα... Και ...που 'ναι τη;
 -Η ευκολία μετακίνησης στα ορμητικά νερά. Κάθε μια όχθη, έχει καλά και κακά. Αποδημητικά πουλιά, ανάλογα το καιρό. Επίγνωση ευθύνης κι εαυτού. Η γέφυρα που μπορεί να χτίσει κανείς, πάνω απ' τα αφρισμένα κύματα. Το κολύμπι και το κουβάλημα. Το στήσε-ξέστησε κι η δύναμη που απαιτείται γι' αυτά. Επίγνωση πως δεν έχεις να πας πουθενά. Επίγνωση πως είσαι απ' τους λίγους που τόλμησαν κάτι τέτοιο. Η επίγνωση επίσης, πως ίσως τελικά να μη φταις εσύ, αλλά η πενία των οχθών, για τις μεγάλες πια γνώσεις κι εμπειρίες και την τόλμη του ταξιδευτή που απέκτησες...
 -(Χαμογελά...) Τώρα μου παινεύεσαι ή κάνω λάθος;
 -(Χαμογελά κι εκείνος και σβήνει το τσιγάρο που κόντεψε να του κάψει τα δάχτυλα...) Ας πούμε πως ...προστατεύω την ...όχθη και την επιλογή μου...

"Στο 'πα και στο ξαναλέω, μη μου γράφεις γράμματα,
 γιατί γράμματα δε ξέρω και με πιάνουν κλάμματα"!  
                                                                                           Μάης 2002