-Πλήττω...
 -Γιατί;
 -Δύσκολο να το εξηγήσω...
 -'Ασε με να μαντέψω.
 -Παρακαλώ.
 -Μοναξιά;
 -Α... τόσο πολύ φαίνεται λοιπόν;
 -Όχι, απλά ειν' η συνήθης αιτία πλήξης, από καταβολής ρηχών πιάτων σε παγκόσμια κλίμακα!
 -(Γελά, μα σοβαρεύεται γρήγορα...) Μάλιστα... ωστόσο, δεν είναι ακριβώς αυτό που νομίζεις...
 -(Συνοφρυώνεται, μεταξύ σοβαρού κι αστείου...) Μπα; Και πως είναι δηλαδή;
 -Πως να στο εξηγήσω...
 -Ε προσπάθησε ντε! Δεν είμαι χαζός, ξέρεις.
 -(Χειρονομεί έντονα και μένει σκεφτικός...) Όχι προς θεού. Δεν είναι αυτό που νομίζεις. Απλά προσπαθώ να βρω τρόπο να το εκφράσω και να 'ναι αντιληπτό.
 -Δοκίμασε κι αν δυσκολευτώ θα γυρέψω ...βοήθεια!
 -(Χαμογελά...) Λοιπόν... θα 'χεις δει ταινίες φαντάζομαι;
 -(Χαμογελά κι εκείνος...) Φυσικά! Λοιπόν;
 -Θα σου 'χει τύχει να θαυμάσεις ένα τοπίο κι ίσως να 'χες ευχηθεί μύχια, να βρισκόσουν εκεί κάποια στιγμή...
 -(Σκεφτικός συγκατανεύει σιωπηλά...)...
 -Έστω λοιπόν πως το 'φερνε η τύχη και βρισκόσουν εκεί και διαπίστωνες πως το καταπληκτικό τοπίο, κείνο που σου 'κλεψε τη καρδιά, δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά ένα καλοφτιαγμένο σκηνικό...
 -Ωραία! Και...;
 -Ε τι και; Αυτό δεν είναι μια απογοήτευση; Μια μοναξιά;
 -Ομολογώ δε συμμερίζομαι την άποψή σου, αν και βλέπω που το πας!
 -Μα... θα 'θελα, κάθε τι που πραγματικά κερδίζει τη προσοχή, την αγάπη και το ενδιαφέρον μου, να 'ναι γνήσιο... και πόσα άραγε τέτοια, που 'χω αγαπήσει, δεν αποδείχθηκαν ψεύτικα; Πόσα δεν έμαθα ποτέ τι πραγματικά ήσαν; Και τέλος, πόσα από 'κείνα που θα γνωρίσω, θα 'ν' αληθινά;
 -Φίλε μου, νομίζω βασανίζεσαι άδικα κι έχω την άποψη, πως σπαταλάς πολύτιμη ενέργεια σε λάθος κατεύθυνση.
 -(Αναστενάζει...) Ίσως! Μου το 'χουν 'πει κι άλλοι, μα κανείς δε μου 'δωσε ένα σοβαρό λόγο, για να πάψω να σκέφτομαι έτσι!
 -Θέλεις να σου πω τη προσωπική μου γνώμη επ' αυτού;
 -Φυσικά. Είμαι όλος αφτιά...
 -Το σκηνικό εκείνο στήθηκε, έτσι; Σου άρεσε επίσης, σύμφωνοι; Πριν μάθεις οτιδήποτε γι' αυτό, ένιωθες καλά, έτσι;
 -Ναι σ' όλα!
 -Αυτό σημαίνει πως κάποιος ή κάποιοι, κάνανε κόπο για τούτο. Μάλιστα, όχι μόνο να το φτιάξουν, αλλά και να συνεχίζουν να το συντηρούν. Συμφωνείς;
 -Ναι...
 -Για να συνεχίζει να σ' αρέσει, κατά μιαν έννοια. Ενδεχομένως μάλιστα, πίσω απ' αυτό, να δεις κάτι υπόσαθρα μαδέρια, καρφωμένα με σκουριασμένα, ανασφαλή καρφιά και συνδεδεμένα με κάτι κλάπες της κακιάς ώρας.
 -Ναι... έστω...
 -Όμως αν πας πάλι μπροστά, το θέαμα θα 'ναι ακόμα, αντικειμενικά όμορφο, έτσι δεν είναι;
 -Ναι... όσο δε ξέρω το πίσω του, είναι όμορφο!
 -Είσαι άδικος! Μα τι αλλάζει; Η εκ του όπισθεν απλή επίγνωση, αφαιρεί την μπροστινή, ήδη παραδεκταία, ομορφιά;
 -Μα ναι... υπόσαθρα είπες κι ανασφαλή... άρα φθαρτά...
 -Ε και; Σάματι συ είσαι αιώνιος; Έπειτα, ίσα-ίσα, θα 'πρεπε να σ' ενθουσιάζει ο κόπος που απαιτείται, για να φτιαχτεί και να στηριχτεί, μια τόσο μεγάλη ομορφιά, χωρίς να λαμβάνεις υπ' όψη σου τα μέσα.
 -Ε είπαμε... δώσε μου ένα καλό λόγο... κι υπόσχομαι...
 -Είναι προφανής ο λόγος! Όλος αυτός ο κόπος ουσιαστικά, γίνεται για σένα, για χάρη σου!
 -Εεε δε το βλέπω έτσι...
 -Αλλά πως;
 -Κόπος για κοροϊδία και κάλυψη γύμνιας...
 -Η άλλη όψη του ειδώλου! Λέμε το ίδιο μα συ πιάνεις το μαχαίρι από τη κόψη κι όχι από τη λαβή! Ουσιαστικά, αντιμετωπίζεις αλαζονικά τον κόσμο. Να σε ρωτήσω κάτι και ν' απαντήσεις όσο πιο τίμια μπορείς;
 -Διαφωνώ αλλά... ναι ρώτα...
 -Εσύ δηλαδή είσαι τέλειος; Εσύ δε προσπαθείς να καλύψεις τη πρόσοψή σου με υπόσαθρο υλικό; Ποτέ δε το 'χεις κάνει;
 -(Μένει σιωπηλός και σκεφτικός...)...
 -Δε μιλάς ε; Χαίρομαι! Σκέψου πως αν εγώ σ' αγαπώ πραγματικά, θα προσπαθήσω να κρύψω κάθε τι άσχημο από τα μάτια σου, για να κερδίσω την αιώνια αγάπη σου! Θα προσπαθήσω να πετύχω ένα καλό αντικαθρέπτισμα, πάνω στο είδωλο μου, που εγώ φαντάζομαι, ειδώμενο μέσα απο το βλέμμα και την επιδοκιμασία σου, για ό,τι κάνω!
 -Θέλουμε δε θέλουμε, αντικαθρεφτιζόμαστε πάνω στους εγγύς μας ανθρώπους. Δε συμφωνείς;
 -Ναι! Πάντα! Στέλνουμε μηνύματα, σα το σόναρ και λαμβάνουμε τις ανταποκρίσεις. Από την ανάκλασή τους, σχηματίζουμε άποψη, για το άτομο, αλλά -το κυριότερο κι εγώ το θεωρώ όντως λάθος- για να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε απ' αυτές, το είδωλο, που εμείς έχουμε κατά νου!
 -...Κι όπου δε ταιριάζει, το τραβάμε, το κόβουμε, το προσαρμόζουμε, πολλές φορές και βίαια, σ' αυτό που θέλουμε. Αυτό δε θεωρείς λάθος;
 -Φυσικά! Ξέρεις πως αυτό γίνεται, βέβαια, εκατέρωθεν, μα ουδόλως , απλοποιεί τα πράγματα! Ίσα-ίσα, ανοίγει τη ψαλίδα, μεταξύ των δύο μερών!
 -...Μ' ένα σωρό προβλήματα που μπορούν να ξεπηδήσουν εξ αυτού...
 -Κάνω τη σκέψη, πως πολλοί έρωτες, ίσως δεν ήσαν και τόσον έρωτες τελικά...
 -Συμφωνώ! Ο έρωτας κρίνεται, σαφώς, εκ των υστέρων. Διάρκεια κι ένταση...
 -...Κι η τελική έκβαση, φίλε μου. Μη το ξεχνάς αυτό!
 -Τελικά, αντί να κάνουμε όμορφο διάλογο, συνταγογραφούμε σα καλοί γιατροί ή σα φαρμακοποιοί ετοιμάζουμε συνταγές σ' ανυπόμονους, πάσχοντες πελάτες, για ένα τόσον όμορφο ανθρώπινο συναίσθημα!
 -Θα 'λεγα, πως απλά εξετάζουμε αυτό το κορυφαίο συναίσθημα και για να δεχτώ πως υπάρχει, θα πρέπει να το 'χω διαγνώσει πρώτα. Έτσι δεν είναι;
 -Συμφωνώ! Πρέπει να ξεκαθαρίζεται η ύπαρξη του και μάλιστα ευκρινώς. Πότε μιά ανθρώπινη έλξη, είναι κάτι βαθύτερο. Τι λες να θέσουμε κάποια -ας πούμε- κριτήρια; Κάποια κύρια χαρακτηριστικά του Έρωτα -με το ε κεφαλαίο- και να τα συζητήσουμε;
 -Ευχαρίστως!
 -Έθεσα ήδη μερικά: Διάρκεια, ένταση και πρόσθεσες τη τελική έκβαση. Σκέφτεσαι κάτι ακόμα;
 -Αν αυτό το συναίσθημα, που ξεκίνησε από τα μάτια, προσεγγίστηκε από τα κοινά χαρακτηριστικά των δυό, δέσει με τις διαφορές τους, χωρίς να 'ναι επίπονο μα τουναντίον μάλιστα, τότε είναι κι αυτό μια καλή ένδειξη.
 -...Αν -συνεχίζω αν μου επιτρέπεις- μας χαρίζει ιδιαίτερες ικανότητες, στο να εξομαλύνουμε τις πιθανές τριβές, αν μας ταιριάζει σαν ένα σώμα, ένας άνθρωπος, ο ζυγός των δυο, θα 'λεγα πως είναι άλλη μια ένδειξη!
 -Αν υπάρχει σε γενικές γραμμές, ισορροπία, όχι σκλαβιά και μας προσδίδει κι ευρηματικότητα στο να αντεπεξερχόμαστε τις κακοτοπιές και να σπάμε τη μη επιθυμητή ρουτίνα...
 -Αν τους τοίχους του κελλιού μας, τα κάγκελά του, τα βλέπουμε χρυσά κι ευχαρίστως να κλεινόμαστε, αλλά παράλληλα να νιώθουμε κι ελεύθεροι, μέσα κι έξω του...
 -...Κόπος και τρόπος, χαρά κι ηδονή, βάρη και λύπη, αλλά κι από τα δυο μέρη και κάποια εξισορρόπηση στη δυναμικότητα και των δυο...
 -Τελικά καλύψαμε όλο το φάσμα ή όχι ακόμα,; Τι λες;
 -Δε νομίζω! Με πόση δύναμη μπορείς να χτυπήσεις μια μπάλα μπιλιάρδου, σε θερμαινόμενο έστω, τραπέζι, για να μη σταματήσει ποτέ να κινείται στη τσόχα;
 -Αχά... Πιάνω το συλλογισμό! Κυνηγάμε το ανέφικτο λες; Ξέρεις... όντως δεν είμαστε τέλειοι...
 -Μα καλά... πιστεύεις πως οι τέλειοι, -αν λέω υπήρχανε- θα μπορούσαν να ερωτευτούν; Πάντως συμφωνώ. Ίσως ο έρωτας να 'ναι το κάθε νέο χτύπημα στη μπάλα, ώστε να παίρνει νέα ορμή και να συνεχίζει να κινείται... κι όχι όλα όσα είπαμε πριν σα κριτήρια...
 -Ίσως να 'ν' έτσι τελικά, ποιός ξέρει! Αλλά γιατί πιστεύεις πως οι τέλειοι δε θα μπορούσαν να ερωτευτούν;
 -Κοίτα... εδώ πραγματικά, πάω στα τυφλά με μόνο όπλο μου τη λογική. Αν υπήρχε τέλειος, το δικό του "πιστεύω" για τον εαυτό του, θα 'ταν απολύτως το ίδιο, μ' αυτό των υπολοίπων ανθρώπων, για 'κείνον.
 -Σωστά! 'Αρα -μιας κι είμαι τέλειος και το ξέρω σίγουρα κι όλοι οι άλλοι το βλέπουν επίσης- δεν έχω ανάγκη ν' αντικαθρεπτιστώ, να προσεγγίσω, να καταξιωθώ, σχηματίζοντας δεσμούς μ' άλλους. Μόνο να καλύπτω τις ανάγκες μου. Πράγμα που γίνεται θαυμάσια και χωρίς έρωτα. Σα τέλειος που 'μαι, δε θα πεινάσω ποτέ...
 -(Χαμογελά...) Έπιασες το μισό συλλογισμό! Εγώ προσωπικά δε θα προσέγγιζα ένα τέλειο άτομο. Θα φοβόμουν τη σύγκριση, δε θα μπορούσα να καθρεπτιστώ για πολύ, πάνω του... Ξέρεις τα ευγενή αέρια; Εκείνα που δε σχηματίζουν ενώσεις με κανένα άλλο στοιχείο;
 -(Χαμογελά με τη σειρά του...) Τα λένε κι αδρανή! Τότε... αν δε μπορώ να καλύπτω τις ανάγκες μου, δε θα 'μαι ...τέλειος, άρα πάλι από την αρχή...
 -Ο Έρωτας είναι το ταξίδι. Διέπει και κινεί τα πάντα. Πουλά κι αγοράζει, τρέφει κι υποσιτίζει, γονιμοποιεί και ξεκληρίζει. Ακόμα κι όταν δε κάνουμε κάτι, που να 'χει μέσα έρωτα, είναι Έρωτας.
 -Επίσημη κι ανεπίσημη ασχολία μας. Εργασία και καθησιό, ανάπαυση και κόπωση, ύπνος και ξύπνος...
 -Κι ευτυχώς -βάσει του προηγούμενου σκεπτικού- όσο παραμένουμε ατελείς, τόσο θα ερωτευόμαστε.
 -'Αρα ουτοπία, πως αν προσπαθούμε να τελειοποιηθούμε, θα βελτιώσουμε τούτο το μοναδικό συναίσθημα!
 -Δε νομίζω να παραδέχτηκα κάτι τέτοιο. Είπα πως τα τέλεια όντα δε θα 'χουν την ανάγκη αυτού. Ίσως όμως μπορέσουν -τέλειοι όντας- να μετάφερουν σ' άλλα πεδία το σημείο αναφοράς...
 -Αναδομούμε την έννοια...
 -Εμμονή, προσκόλληση, συνήθεια, ρουτινιάρικη ικανοποίηση αναγκών κι όλα τούτα, μόνο μ' ένα μοναδικό άτομο, συνεχώς...
 -Τώρα ίσως κατανοείς, εκείνη την αρχική μας ...αψιμαχία, περί του σκηνικού...
 -Διαγράφουμε κύκλους, σκέψης και συνομιλίας. Ίσως, χωρίς να πούμε και τίποτε σημαντικό...
 -Πιστεύω πως οι κύκλοι που επικαλείσαι, ολοένα και μεγαλώνουν. Νέες σκέψεις έρχονται να προστεθούν στις ήδη υπάρχουσες, εμπλουτίζοντάς τες...
 -(Χαμογελά...) Συμφωνώ και με μιαν απλή φράση θα 'λεγα πως κάναμε έναν υγιή κι εποικοδομητικό διάλογο!
 -(Χαμογελά κι εκείνος...) Συμφωνώ κι εγώ μαζί σου...

                                                                 Μάης 2002