Κάποτε διάβασα για τη πιο μεγάλη και βαριά γητειά που μπορεί να δέσει εξ ολοκλήρου ένα θύμα, άπαξ δια παντός! Πρόκειται για ένα πολύ απλό σύμβολο Μαύρης Μαγείας, αλλά με τρομερές προεκτάσεις! Είναι ένα μεγάλο φίδι που σχηματίζει με τον κορμό του ένα τέλειο κύκλο δαγκώνοντας την ουρά του (Ουροβόρος). Το φίδι ήταν ο ηθικός αυτουργός της εκπαραθύρωσης από το βιβλικό Παράδεισο. Σημειολογικά το κεφάλι (πνεύμα) δαγκώνει την ουρά (ερωτικό σκίρτημα). Η γητειά λοιπόν αυτή, δένει άρρηκτα τις δυο υποστάσεις της ανθρώπινης φύσης.
Μετά από καιρό έπεσε στα χέρια μου ένα όμορφο βιβλίο του Τομ Ρόμπινς με τίτλο, "Ο Χορός Των Εφτά Πέπλων". Αυτό μου θύμισε τη τρομερή Σαλώμη και το λάγνο χορό της. Εκείνη η απίθανη ιστορία με το κομμένο κεφάλι. Πώς μία γυναίκα χρησιμοποιεί, την αρχέγονη τέχνη, του να ξελογιάσει έναν άνδρα και μάλιστα με επιτυχία, κερδίζοντας αυτό που ποθεί η καρδιά της. Ωστόσο μόνο μετά από πολλά χρόνια, που απέκτησα μερικές εμπειρίες παραπάνω και γνώρισα λίγο περισσότερο τον κόσμο, κατάφερα να συνδυάσω τα δύο αυτά ερεθίσματα, με κάποιες άλλες σκέψεις, που αφορούν σε κάτι τόσο σημαντικό και τόσο καθημερινό ταυτόχρονα, για 'μας τους άνδρες: τη ΓΥΝΑΙΚΑ και τις ΕΚΦΑΝΣΕΙΣ της!
Διεκδικώ μια πρωτοτυπία μ' αυτή τη μελέτη, γιατί το όλο πράγμα θα εξελιχθεί ανάποδα. Δε θα 'ναι η Σαλώμη 'κείνη που θα χορέψει και θ' απεκδυθεί ένα-ένα τα πέπλα της, αλλά ο Πέπλος που, αργά μαυλιστικά, θ' αφαιρεί μιά-μιά τις σαλώμες του! Μέχρι να μείνει άδειος και παντελώς απαλλαγμένος όλων εκείνων που τον διέπουν: ένα απλό ύφασμα, σα μέσο ηδονής ή σα μέσο οδήνης. Ας αφήσω όμως τα προκαταρκτικά και ν' αρχίσω να μπαίνω στην ουσία.
ΕΜΠΕΠΛΟΣ ΣΑΛΩΜΗ: 1) Σ ι ω π η λ ή & Μ ε ι δ ι ο ύ σ α:
Την είδα να κάθεται σ' ένα περβάζι, κάποιο απομεσήμερο καλοκαιριού. Εκ πρώτης όψεως ήταν μάλλον μέτρια σ' όλα της. Ούτε όμορφη, ούτε άσχημη. Στεκόταν χαλαρά, λόγω της μεγάλης ζέστης και παρόλο που 'ταν ντυμένη σεμνά και λιτά, όλο της το είναι ανέδιδε κάτι βαθιά ερωτικό.
Περπατούσα γρήγορα για να φτάσω μία ώρα αρχύτερα στο αυτοκίνητό μου και να τυλιχτώ στην δροσιά του air-condition, όταν τη πρόσεξα καλά. Αμέσως ασυναίσθητα, βράδυνα το βήμα μαγεμένος. Εκείνη φυσικά το πρόσεξε αλλά δεν έδειξε να αντιδρά ιδιαίτερα, απλά θέλησε να δροσίσει λιγάκι το κορμί της και με μια κίνηση, όλο χάρη, άρπαξε ένα περιοδικό κι άρχισε να αερίζει το ντεκολτέ και το πρόσωπό της. Ντεκολτέ όχι αβυσσαλέο πλην όμως πολλά υποσχόμενο. Εκεί κόλλησα σα μαθητούδι, είχα τόσο βραδύνει το βήμα μου που σχεδόν περπατούσα σταματημένος, χωρίς να μπορώ να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω της.
Τίναξε πίσω το κεφάλι της απαλά κι είδα ότι τα μαλλιά της ήταν αρκούντως μακριά κι ολόλυτα, λεύτερα! Μ' αυτή την αθώα της κίνηση, μου αποκάλυψε ένα λαιμό κυκνίσιο και ταυτόχρονα, έστειλε ένα σμήνος μέλισσες στη κορυφή του μυαλού μου κι άλλο ένα στις παρυφές της libido μου! Είχα φτάσει πλέον πολύ κοντά, όταν θέλησε να τεντωθεί λιγάκι. 'Απλωσε τα ξυπόλυτα πόδια της στις άκριες του περβαζιού και χασμουρήθηκε απαλά. Αυτό ήταν. Ήμουν σκλάβος της πλέον και σταμάτησα να βαδίζω χάσκοντας.
Ήμουν ένα από τα πολλά θύματά της! Ήδη έψαχνα τη λύση στο αίνιγμα αυτής εδώ της Σφίγγας για να μπορέσω να διέλθω! Έψαχνα τις λέξεις εκείνες που θα μπορούσαν να σταθούν, όταν μου χαμογέλασε ανεπαίσθητα και κυρίως με τα μάτια της. Ήμουν θεατής μιας πανέμορφης παράστασης! Εκείνη δεν ήταν πια η μέτρια γυναίκα αλλά ένα υπέροχο αρπακτικό!
Τότε, εντελώς ξαφνικά, ένας τυπάκος εμφανίστηκε πίσω της, μέτριος κι αυτός, βγήκε από το πουθενά του και τη ρώτησε που ήταν οι κάλτσες του! Όλα άλλαξαν δια μιας: το υπέροχο αρπακτικό, έγινε πάλι μια μέτρια ύπαρξη κι η όμορφη παράσταση έλαβε τέλος.
-"Κοίταξες στο πάνω συρτάρι του κομοδίνου σου χρυσέ μου"; του απάντησε κουρασμένα κι εγώ τάχυνα πάλι το βήμα μου προς το air-condition μου.
Όταν πια μετά απ' ώρα θέλησα ν' ανασυνθέσω αυτή την εικόνα, εκείνον δε μπόρεσα να τον φέρω στο νου μου. Θεώρησα ότι είχα δει κάτι μοναδικό και θα 'θελα να ευχαριστήσω αυτή τη γυναίκα όπου και να 'ναι, όπως και να 'ναι! Δε βρήκα ποτέ βέβαια τη λύση στο αίνιγμά της αλλά δε κατάφερα και ποτέ να περάσω απ' το στενό της!
2) Α ν έ κ φ ρ α σ τ ο ς & Ο μ ι λ ο ύ σ α
Καθόταν πίσω από 'να φτηνιάρικο γραφειάκι. Ένας παλιός υπολογιστής, ένα μπλοκ, ένας καφές σε μια μεγάλη κούπα, ένα γεμάτο τασάκι, μερικά χαρτιά δίπλα τακτοποιημένα κι ένα στυλό να παίζει, στα όμορφα δάχτυλα, νευρικά, εναλλασσόμενο μ' ένα τσιγάρο.
Ένα παράθυρο να ρίχνει λίγο ήλιο στο χώρο κι εκείνη μισοσκυμμένη μπροστά, να μη με κοιτάζει. Τα μαλλιά της πέφτανε στα πλάγια του προσώπου κρύβωντας αρκετό απ' αυτό, -αλλά όχι από μένα που το 'ξερα αρκετά καλά- και μιλούσε, αφήνωντας τις λέξεις να βγαίνουν αδιάφορες απ' το στόμα της. Το πρόσωπό της ήταν εντελώς ανέκφραστο κι οι λέξεις της χωρίς μάλλωμα, μόνο οι κινήσεις των δαχτύλων της μαρτυρούσαν νευρικότητα. Που και που διόρθωνε τα τσουλούφια, που 'πεφταν παιχνιδιάρικα στο πρόσωπό της, όταν έλεγε κάτι πιο βαρύγδουπο. Μιλούσε και κοιτούσε ολόϊσια κάτω και μπροστά της.
Φορούσε μια μπλούζα σχετικά φαρδιά, ένα απλό παντελόνι και παπούτσια με ένα μικρό άνοιγμα μπροστά που άφηνε να φαίνεται η ακρούλα ενός νυχιου.
Όταν σταμάτησε να λέει, σηκώθηκα να φύγω. Είχε τελειώσει αυτά που 'θελε να πει κι εγώ δεν είχα να απαντήσω (δεν είχα σταματήσει στιγμή να τη κοιτάζω όσο μιλούσε) σ' όλα αυτά. 'Εμενε μόνο να χαιρετίσω, να γυρίσω τη πλάτη μου και να φύγω. Έτσι και ξεκίνησα να κάνω. Ψάρεψα ένα "γειά σου" από βαθιά μέσα μου κι ετοιμάστηκα να το αφήσω να βγει. Τότε και για πρώτη φορά σήκωσε τα μάτια της και με κοίταξε βαθιά, χωρίς να πει τίποτε, χωρίς ν' αλλάξει έκφραση. Δε ξέρω τι είδε εκεί, ξέρω ότι εγώ είδα μια φευγαλέα σπίθα! Ίσως ήταν ιδέα μου, δεν ξέρω. Πάντως αυτό μ' έκανε να τροποποιήσω την αρχική φράση μου.
Όταν εγκαλώ αυτή τη σκηνή ψάχνωντας απαντήσεις στο αίνιγμα της Σφίγγας, βλέπω και ξαναβλέπω αυτή τη σπίθα σα μια κρούστα, σα μια μεμβράνη την οποία είτε τη περνάει κανείς, είτε την αγνοεί. Νιώθω πολύ τυχερός που την είδα, νιώθω ευτυχής γιατί ακόμα μπορώ να βλέπω πίσω από λέξεις κι εκφράσεις!
3) Α φ η ρ η μ έ ν η & Π ρ ω τ ο σ τ α λ λ ά σ ο υ σ α
Είμαι παράξενος άνθρωπος, λάτρης της λεπτομέρειας. Λατρεύω το όλο φυσικά όπως καθένας από 'μας, αλλά μ' αρέσουν πολύ κι οι λεπτομέρειες που το απαρτίζουν. Συχνάκις αρπάζω μια απ' αυτές, μέσα από 'να λατρεμένο σύνολο, τη πιπιλώ, παίζω μαζύ της, τη χαιδεύω κι έπειτα τη ξαναβάζω στη θέση της, πιάνωντας μιαν άλλη ή αγκαλιάζωντας το σύνολο. Είναι αδυναμία μου αυτό και το λέω γιατί θέλω να 'μαι όσο το δυνατόν πιο κατανοητός.
Εκείνη ήταν ντυμένη στα μαύρα. Παντελόνι, πουκάμισο, παλτό μακρύ, αλλά ανοιχτό ξεκούμπωτο και μαύρες μπότες. Την είδα εντελώς τυχαία, βγαίνωντας από 'να μαγαζί, να βαδίζει υπέροχη, με τα μαλλιά της λυτά και μακριά ν' ανεμίζουν απ' το βήμα και τον άνεμο. Βάδιζε περήφανα κι αγέρωχα, γεμάτη, ίσως απ' αυτό που περίμενε (μάλλον δεν είχε αργήσει. Ίσως να 'χε φτάσει 'κείνη νωρίτερα!) κι ένιωθα πως απλά σπαταλούσε γλυκά, το λίγο αυτό μεσόχρονο, πετώντας ελευθέρα ολόγυρα!
Διόρθωσα την οπτική μου γωνία και σταμάτησα. Το βλέμμα της δεν έψαχνε, απλά ακουμπούσε ευθεία 'μπρός, σημάδι ότι έβριθε όμορφων σκέψεων. Μέσα μου αμέσως, έφτιαξα ένα πιθανό σενάριο: Είχε ραντεβού με έναν ανδρα, είχε έρθει νωρίτερα και το θεώρησε σα μια ευκαιρία, να βηματίσει λιγάκι ελεύθερα, να δεχτεί τον αέρα καταπρόσωπο, να σπρώξει το χρόνο με μια γλυκειά ανουσιότητα, όντας πεπεισμένη πως δε θα στηθεί από το φίλο της, γεμάτη σιγουριά κι αυτοπεποίθηση ότι αγαπιόταν πολύ κι ότι σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, θα 'λιωνε κάτω από τη λάβα ενός μεγάλου πάθους, αλλά μέχρι τότε είχε καιρό. Ας βάδιζε λοιπόν με την ησυχία της, μπορούσε αν ήθελε να βαδίσει, να τρέξει, να κάνει ένα πήδουλο, να χαζέψει...
Όλο αυτό μου το 'λεγε το βάδισμά της, αλλά από τόσες και τόσες επιλογές, εκείνη βρήκε κι έκανε τη χειρότερη. Γύρισε και με κοίταξε τυχαία. Ένιωσα άβολα, γιατί ήμουν καρφωμένος να τη κοιτώ κι έτσι έστρεψα το βλέμμα μου διακριτικά αλλού. 'Αφησα ένα αρκετά μεγάλο διάστημα πριν τη ξαναγυρέψω με το βλέμμα μου, μα του κάκου. Είχε χαθεί απ' το οπτικό πεδίο μου. Κινήθηκα γρήγορα σα τρελλός να τη ξαναβρώ μα τίποτε. Μόνο ένα αμάξι ξεκινούσε βιαστικά. Έτρεξα προς τα 'κεί, είδα όντως ένα μικρό σύμπλεγμα κεφαλιών να ξεχωρίζει βιαστικά, αλλά ακόμα και σήμερα, που ξαναφέρνω στη θύμηση μου αυτή την εικόνα, δεν είμαι βέβαιος αν ήταν αυτή η ίδια ή κάποια άλλη.
Με λίγα λόγια, ακόμα και σήμερα δεν είμαι βέβαιος αν είχα δίκιο για το σενάριό μου αλλά δεν έχει σημασία τελικά. Σημασία είχε αυτή η στιγμή με το υπέροχο βάδισμα, που γέμισε τα μάτια μου και γι' αυτό θα 'θελα να ευχαριστήσω, αυτή την άγνωστη κοπέλα, μέσα απ' αυτές τις γραμμές, όπου και όπως να 'ναι.
ΗΜΙΠΕΠΛΟΣ ΣΑΛΩΜΗ: 4) Μ υ σ τ η ρ ι α κ ή & Ι ρ ι δ ί ζ ο υ σ α
Όσο πάνε και δυσκολεύουν τα πράγματα, όσο οι σαλώμες πέφτουν κι ο πέπλος εμφανίζεται όλο και πιο γυμνός, όλο και πιο άδειος, τόσο καθίσταται δυσκολώτερο να περιγραφεί. Γιατί αν δε το ξέρετε, κάθε ρούχο παίρνει αξία, από το σώμα που τυλίγει! Ποτέ δε θα ακουστεί: "Τι όμορφο ρούχο που είναι αυτό", αντίθετα όλοι μας θα πούμε: "Τι όμορφα που σου πάει καλή μου αυτό το φόρεμα"! Δεν αποκλείεται ν' αρέσει ένα φόρεμα σκέτο, όμως μιλάμε για μας τους άνδρες. Εμείς λοιπόν πιότερο προσέχουμε, που και πως είναι φορεμένο αυτό το φόρεμα. Αν δε με πιστεύετε εσείς οι γυναίκες, κάνετε ένα πείραμα. Πάρτε το καλό σας στα μαγαζιά, δείξτε του ρούχα και ρωτήστε τον αν του αρέσει κάποιο. Μη το πάρετε, φυγέτε κι αφού ξεχαστεί λίγο το πράμα, ζητείστε του να σας περιγράψει το φόρεμα που τ' άρεσε. Αν το κάνει, στείλτε μου μια φωτογραφία του, να τη φυλάξω στη συλλογή μου, με τα περίεργα απ' όλο το κόσμο!
Εδώ δεν έχω να πω πολλά, μιά μόνο σκηνή που θα μπορούσε κάλλιστα να 'ναι κλεμμένη από ταινία ή από οιαδήποτε ερωτική εμπειρία. Μια μισοντυμένη, γυναίκα που σκύβει να δροσίσει το μπούστο, το πρόσωπο ή τα πόδια της, σε μια βρύση. Δεν έχει σημασία, αρκεί να συλλάβει ο καλλιτέχνης την έκφραση του προσώπου της εκείνη τη στιγμή! Την ευχαρίστηση που μπορεί να νιώθει και πως περνά στο πρόσωπό της. Σκεφτείτε επίσης μια γυναίκα που 'χει κατέβει στη παραλία χωρίς να φοράει το μαγιό της και θέλει να δροσίσει λίγο τα πόδια της μέσ' το νερό. Ανασηκώνει ψηλά το φουστάνι και μπαίνει στη θάλασσα χαρούμενη.
Εγώ όμως θα το πάω αλλού. Μια γυναίκα που βγαίνει από το μπάνιο, τυλιγμένη με το μπουρνούζι της! Βγαίνει κι αρχίζει να στεγνώνει τα μακριά της μαλλιά, κρατώντας μια μικρή πετσέτα. Το βλέμμα μου τη τυλίγει κι εκείνη το νιώθει. Ξέρει πως ειν' ευάλωτη πανταχόθεν λόγω της θέσεως και της περιβολής. Δε δείχνει να νοιάζεται όμως, γιατί ξέρει πως το βλέμμα που τη γδύνει, το βλέμμα που τη πασπατεύει τόσο αδιάντροπα, ειν' οικείο κι αγαπητό. Μάλιστα νιώθει άνετη, κολακεύμενη και ποθητή.
Όλο αυτό περνά στο πρόσωπό της κι είναι υπέροχο. Ξέρει ότι οι κινήσεις της τη προδίδουν, νιώθει το αδηφάγο βλέμμα, αλλά χαμογελά "γεμάτη" απ' αυτή την επίγνωση. Είναι μια μαγεία που κόβει ανάσες. Είναι μια στιγμή καθημερινής ρουτίνας, αλλά τόσο μαγική, τόσο υπέροχη, που αποκολλάται αυτόματα και μπαίνει στο άλμπουμ του μυαλού μου, εκεί ακριβώς που φυλάσσω άλλες τρυφερές αναμνήσεις.
5) Π ρ ο σ φ ε ρ ό μ ε ν η & Χ α ί ν ο υ σ α
Έχει μόλις τελειώσει η θυσία στο βωμό της Αφροδίτης κι αρχίζουμε να κρυώνουμε λιγάκι. Είναι απόβραδο, όχι καλοκαίρι και το δωμάτιο λιγάκι ψυχρό. Νιώθω έντονη την ανάγκη να πάω στο μπάνιο κι όταν γυρίζω από 'κεί ανακουφισμένος, τη βλέπω να 'χει τυλιχτεί με το σεντόνι μέχρι τους ώμους. Το βλέμμα μου την αγκαλιάζει απ' άκρη σ' άκρη με λατρεία και λαχτάρα!
Κάτω είναι τα δαχτυλάκια των ποδιών, που είναι καλοτυλιγμένα στο σεντόνι αλλά διαγράφονται ευκρινώς κάτω απ' αυτό. Έπειτα ειν' η κόψη των γονάτων, που δεν ειν' ενωμένα μεταξύ τους κι ανάμεσά τους το σεντόνι πέφτει, γιατί βρίσκει κενό και μάλιστα μέχρι ψηλά όπου συναντάει ξανά σώμα.
Από κει τ' ακολουθώ ν' απλώνεται απαλά στη κοιλιά μέχρι ψηλώτερα, όπου φτάνει στις δυό όμορφες αγαπήμενες κορυφές της, που λόγω ακριβώς του ψύχους που επικρατεί, τελούν εν επιφυλακή. Πάνω το σεντόνι χάνεται, πίσω από τους λατρεμένους ώμους αφήνωντας τον όμορφο λαιμό λεύτερο, στο λάγνο βλέμμα μου.
Με κοιτάζει γελαστή και γλυκειά, γιατί νιώθει τί μου συμβαίνει και της αρέσει αυτό. Αναδεύει τα πάντα μέσα μου κι ανεβάζει δάκρυα, μέσα βαθειά απ' τη ψυχή μου. Μόνο που τα δάκρυα αυτά ειν' άλλου είδους κι έτσι μένουν χαμηλά προτιμώντας την άλλη έξοδο, πιέζοντάς με αφόρητα! Ξέρω και ξέρει πως σε λιγάκι θα είμαι πάλι μέσα της, αλλά καθυστερώ να ριξω μια ακόμα ματιά στο γλυκό σεντονάκι κι η μνήμη, αρωγός, συμπληρώνει ότι δε φαίνεται. Κι αυτό είναι το υπέροχο!
Σ' ευχαριστώ σεντονάκι μου. Γαργάλησες τόσο γλυκά κι εξαίσια τη μνήμη μου. Τώρα μπορείς να μας αφήσεις και να ξεκουραστείς λιγάκι κι εσύ. Μείνε ήσυχο πως έκαμες έξοχη δουλιά. 'Αντε να πλαγιάσεις εκεί στην ακρούλα του κρεβατιού. Σε λίγο πάλι τα "δάκρυά" μου θα 'βρουν τη διέξοδό τους. Θα γίνουν "μελάνι" για να γράψω πάνω της το πιο όμορφό μου ποίημα!
ΑΠΕΠΛΟΣ ΣΑΛΩΜΗ: 6) Α μ ή χ α ν ο ς & Π α ρ α δ ο ύ σ α
Αντικειμενικά, όταν ο πέπλος έχει πέσει, τότε για όλους μας τα πράγματα ειν' ακόμα πιο δύσκολα, μάλλον πιο πιεστικά ή πιο χαλαρά θα 'λεγα.
Aς φανταστούμε λοιπόν μαζί, ένα ολόγυμνο κορίτσι, να το βάλουμε να κάθεται σε ένα κάθισμα, απέναντι από 'να καθρέφτη τουαλέτας-μπουντουάρ, σταυροπόδι. Πίσω της, ακριβώς πίσω της, υπάρχει ένας ερεθισμένος "σάτυρος" που κρατά ένα χτενάκι. Μ' αυτό το χτένακι ο δόλιος σάτυρος προσπαθεί να χτενίσει τα μακριά μαλλιά της κόρης. Που και που κι "εν τη ρύμη της κίνησης", κολλάει πάνω της και μια ολόδροση βροχή, από μαλλιά πέφτει βασανιστικά πάνω του. Το χέρι τρέμει! Αδυνατεί να υπακούσει στην εντολή του μυαλού. Προέχει άλλη επιτακτική εντολή, προκύψασα απο τη κατάσταση.
Κοιτάζω κρυφά στο καθρέφτη, μέσα από τα μάτια του σάτυρου και βλέπω ένα κορίτσι παραξενεμένο και χαμογελαστό. Προφανώς δε της έχει ξανατύχει, αλλά της αρέσει. Ο καθρέφτης κοκκινίζει από ντροπή και τα μάτια μου θολώνουν από τον αχνό του έρωτα. Δεν νομίζω να χτενιστούν αυτά τα μαλλιά, αλλά θα 'ναι μάταιο, γιατί θα χαλάσουν πολύ σύντομα. Ας τους αφήσω εκεί μόνους.
Καθρέφτη-καθρεφτάκι μου, (-"ποια ειν' η πιο όμορφη"; -"Η αγάπη σου! Θέλει και ρώτημα";) ευχαριστώ για ό,τι μου χάρισες. Ένα flood φαντασίας και χυμών μες στη πραγματικότητα. Η άλλη οπτική της λαγνείας σε είδωλο. Ένας αντικατοπτρισμός όασης, σε μιαν έρημο που υπόσχεται ύδωρ και σκιά...
7) Σ ύ ν ν ο υ ς & Α π α σ τ ρ ά π τ ο υ σ α
Εδώ που φτάσαμε (και πόσο νέοι;) όλα είναι πολύ εύκολα κι ευτυχώς γιατί νιώθω πως άρχισα να κουράζομαι και να κουράζω με τις παραξενιές μου.
Εδώ υπάρχει χρώμα! Είναι ολοκόκκινο όπως το προσωπάκι ή οι πτυχές του φύλου της, όπως η έκκρηξη στο μυαλό εκείνη την υπέρτατη στιγμή!
Εδώ το θέμα έχει φωνή! Όπως οι λεξούλες κι οι μικρές κραυγές, όπως οι πνιχτοί ήχοι ή τα απαίσια τριξίματα! Όπως ο μανάβης π' ακούγεται στο βάθος της σκηνής, κρυμμένος, να διαλαλεί τα ζουμερά προιόντα!
Εδώ το θέμα έχει υπόσταση! Είναι μια κατάσταση αργή κι υγρή! Ένα μίγμα κρασιού -σπονδή- στο βωμό "ενός άγνωστου Θεού" που όταν πέφτει στη θράκα της θυσίας, κάνει τ' αναμένα κάρβουνα να τσιτσιρίζουν αχνίζοντας και σιγά-σιγά να σβήνουν!
Εδώ το θέμα έχει υφή! Είναι μετάξινη και νωπή, απαλή σαν αύρα, μεθυστική και συνάμα ανακουφιστική! Ειναι θεραπευτική γιατί θωπεύει τους μύχιους φόβους, ηρεμώντας τους!
Εδώ το θέμα έχει μορφή! Είναι γλυκειά και συσπασμένη ακόμα από το κάματο, της οποίας το σημαντικό μέρος ευθύνης που σου αναλογεί, σε κάνει να νιώθεις περήφανος κι υπέροχος!
Εδώ ο Πέπλος είναι στο πάτωμα πεταμένος, άδειος, περιμένωντας ξανά τη σαλώμη του!
"Η βουή κι η αντάρα" ή "η πληρωμή του στρατιώτη" θα μπορούσε κάλλιστα να 'ναι ο τίτλος αυτού του κεφαλαίου!
Όμως και πάλι ας μη σταθώ εκεί. Όπως είπα είμαι παράξενος. Ας πάμε λοιπόν λίγο ακόμα πέρα! Μα... όχι... δε θα προχωρήσω... δε θ' αποκαλύψω το μυστικό... είναι κάτι ολόδικό μου και θα 'θελα να το κρατήσω! Δεν υποσχέθηκα οτι θα φανερώσω και τα πάντα! 'Αλλωστε μπορεί καθένας να το βρει και μόνος του!
Αν δε το 'χετε βρει ακόμα, ίσως να μην ήσασταν ακόμα τόσο "περίεργοι" όσο εγώ. Έχετε υπομονή, όλα είναι εδώ... μπροστά σας. Μαζέψτε εφόδια, συνεχίστε να ψάχνετε και κάποια στιγμή -ποιός ξέρει;- ο "ταχυδρόμος", -χωρίς καμμιάν άλλη προειδοποίηση- σας χτυπήσει τη πόρτα! Όλα είναι θέμα χρόνου...
"Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα...όσα ου υπάρχει μετά θάνατον...
ου συνοδεύει ο πλούτος...ου συνοδεύει η δόξα...
επελθών γαρ ο θάνατος, πάντα ταύτα εξηφάνισται".
Ιούνης-Δεκέμβρης 2001
