Όταν είδα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, καλλιτεχνικό πατινάζ ζευγών, έμεινα να κοιτάζω άφωνος. Σκάλωσε η ματιά κι ο νους μου, έτσι το δάχτυλο που 'καμε ζάπινγκ, δεν έλαβε καμμιά εντολή. Μαγεύτηκα τόσο πολύ, βλέποντας τα ζευγάρια να παρουσιάζουν τα προγράμματά τους κι αδιαφορούσα για τις βαθμολογίες, τις παρουσιάσεις ονομάτων κι όλα 'κείνα τα εκνευριστικά. Αδημονούσα ν' αρχίσει το επόμενο...
Ν' αναφέρω, πως είμαι άσχετος, όσον αφορά σε κριτική ή τεχνική ή κριτήρια βαθμολόγησης, παρ' όλο που 'χω κάνει αρκετές φορές κι επί πάγου αλλά κι από τ' άλλα, τα ρόλερς. Τίποτε άλλο.
Βλέποντας λοιπόν τα ζεύγη, όμορφα, νεαρά, με καλογυμνασμένα, ευλύγιστα και κομψά κορμιά, δε μπόρεσα να μη θαυμάσω και να σκαλώσω. Τώρα πια, αν τύχει να πέσω σε τέτοιο θέαμα, παρακολουθώ όσο μπορώ και προφταίνω.
Ο άντρας είναι με τη φόρμα εκείνη την ολόσωμη, σα δεύτερο δέρμα πάνω του. Η γυναίκα, με το κορμάκι και τη κοντή φουστίτσα, -είτε κάπως μακρύτερη, αλλά μ' άνοιγμα στο πλάϊ, για να διευκολύνει τις κινήσεις της- τρισχαριτωμένη κι ειδικά αν πιάνει την άκρη της και την ανεμίζει, χάριν του προγράμματός της, είναι μαγεία!
Πέρασε καιρός που είχα πρωτοδεί κάτι τέτοιο και μόλις πρόσφατα, έπιασα στον ..."αέρα", μερικά μηνύματα που μου μετέδιδε όλο τούτο. Ήταν μόλις συνδύασα στο νου μου, το κοινό τους πρόγραμμα, με τον Έρωτα κι εν γένει την ερωτοτροπία και τις σχέσεις μεταξύ των δυό φύλων. Μπορεί να πει κανείς πως δε στέκει και ίσως να μαντεύω γιατί θα διαχωρίσει τη θέση του. Ο Έρωτας δεν επιδέχεται προγραμματισμό κι επιτήδευση στις κινήσεις, αλλ' αντίθετα, είναι κάτι αυθόρμητο κι ανεξέλεγκτο. Θα συμφωνήσω κι εγώ!
Ωστόσο υπάρχουν επίσης πάρα πολλά σημεία ταύτισης αυτού και των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Ειδικά τις μεγάλες, τις λεγόμενες σοβαρές και μακροχρόνιες, όπως είναι η κοινή συμβίωση κι ο γάμος. Αν προσέξουμε πολύ καλά, το πρόγραμμα τους, θα δούμε πως δρουν τα δυό φύλα, ανάλογα των δυνατοτήτων και των δεξιοτήτων τους. Πότε είναι κοντά κολλητά, κυρίως, πότε μακριά, αλλά για λίγο. Όταν ξανακολλάνε, θα 'λεγε κανείς, πως το κάνουν με νέα ζέση κι ενδιαφέρον, με νέες φιγούρες κι ένταση.
Έπειτα, είναι κι οι ρόλοι τους σαφώς ξεχωρισμένοι και τούτο οφείλεται στο ότι, άλλα πράγματα μπορεί να κάνει καλύτερα 'κείνος κι άλλα 'κείνη. Λόγω της φυσικής δύναμης, του σωματότυπου αλλά και της χάρης, που 'ναι διαφορετική στο καθένα. Όταν είναι χωριστά, κάνουν τις δικές του φιγούρες, αλλά πάντα ξανασμίγουν. Εκεί, ο άντρας σα πιο δυνατός, υποστηρίζει, διασφαλίζει, πως εκείνη μπορεί ν' αναπτύξει τη χάρη της και να προσδώσει την ομορφιά που μπορεί. Εκείνη πάλι στηρίζεται μ' εμπιστοσύνη πάνω του και πετά. Αφήνεται να τη σηκώσει, να τη στριφογυρίσει, να τη τυλίξει να τη πετάξει ψηλά κι ύστερα να τη ξαναφέρει πίσω στη πίστα!
Μερικές φορές, κι εκείνη στηρίζει τον άντρα να φέρει σε πέρας κάτι δύσκολο κι εκείνο ειν' επίσης πολύ όμορφο. Είναι πιο ευλύγιστη και προσδίδει χάρη σε κάθε δυαδική φιγούρα, είναι πιο χαριτωμένη και εμφανίζει το ζεύγος, επίσης χαριτωμένο. Δίνει το κάτι τις της εκείνο που μαγεύει.
Συμπερασματικά, θα πω, πως στο καλλιτεχνικό πατινάζ, οι χορογράφοι -οι οικοδόμοι- που κτίζουν το πρόγραμμα, αναγνωρίζουν τις αρετές του κάθενος και τις εκμεταλλεύονται δεόντως. Ξέρουν πως μόνον έτσι θα εξασφαλίσουν ένα όσο πιο τέλειο σύνολο, γίνεται. Ένα ντουέττο δράσης, ένα έξοχο σύνολο -σαν ένας άνθρωπος- με προκαθορισμένους ρόλους και κινήσεις. Κλείνοντας το συμπέρασμα που αφορά στο πατινάζ, θα τονίσω πως ενώ στον Έρωτα, η παρουσία προγράμματος και ρουτίνας ειν' απευκταία, στο πατινάζ, ειν' επιθυμητό κι επιβεβλημένο.
Αλληλοκάλυψη, αλληλοστήριξη, συγχρονισμός κινήσεων εν αρμονία και φανταιζί φιγούρες μεμονωμένες ή ομού, είναι που επίσης προσδίδουν σε μια σχέση ερωτική, αυτό το κάτι παραπάνω. Αλλά όχι με πρόγραμμα, ας προσθέσουμε. Υπάρχει και μια ακόμα διαφορά μεταξύ αυτών των δυό: Στο πατινάζ, και να μη πετύχει το πρόγραμμα, το πολύ-πολύ να μη πάρουμε ένα μετάλλιο, ενώ στη σχέση, αν δε πετύχει, συχνά έχουμε πίκρα και πολύ κλάμα.
Μου κάνει εντύπωση, που ενώ αναγνωρίζουμε όλο τούτο και μάλιστα χωρίς καμμιά διαμαρτυρία, σ' ένα άθλημα-θέαμα, με τόσο πρόσκαιρο κι εφήμερο στόχο, το αποτάσσουμε μετά τόσης βδελυγμίας, στη πραγματική ζωή, με σαφώς πιο μακροπρόθεσμους και σημαντικούς στόχους. Στο πατινάζ, μπορείς να πάρεις ένα χρυσό μετάλλιο -ένα τη φορά κι ένας μόνο εκ των διαγωνιζομένων- μα στη ζωή, είναι καθημερινό χρυσό και μπορούν να το παίρνουν όλοι όσοι συμμετέχουν. Δεν απαιτεί εξαντλητικές προπονήσεις, τρομερή διαίτα και φυσικά δε κάνεις κάτι για να σε δει και να σε κρίνει κάποιος άλλος, παρά μόνο για να περνάς εσύ καλύτερα.
Σκέφτομαι έντονα, πως μεσούντος ενός τέτοιου προγράμματος, ένας εκ των δυό, κάνει μια λάθος πιρουέττα κι ένεκα τούτης, τινάζει όλο το πρόγραμμα στον αέρα κι ίσως να πέσει κιόλας το 'να μέλος του ζεύγους. Το πλήθος που παρατηρεί, βγάζει εν' υπόκωφο βουητό λύπης. Το ζευγάρι, εμφανώς τρακαρισμένο, πασχίζει να περισώσει το εναπομείναν πρόγραμμά του, όπως-όπως, μα ειν' ορατή πια η ήττα στις κινήσεις και στα πρόσωπα τους! Το μετάλλιο έχει χαθεί, το καλό πλασάρισμα επίσης, μα κυρίως, επίσης έχει χαθεί η ...διασκέδαση που τούτο το άθλημα προσφέρει, είτε κάνεις πρωταθλητισμό, είτε απλά το εξασκείς, για χόμπυ.
Το πλήθος λυπάται, μα ήδη έχει χάσει το ενδιαφέρον. Αναζητά κιόλας, το επόμενο διαγωνιζόμενο ζευγάρι και δε βλέπει την ώρα να φύγουνε τούτοι οι "λούζερς" από τη πίστα! Θέλει να δει κάτι όμορφο, με προσδοκία, κάτι νέο ή τουλάχιστον, ας φάνε ακόμα μια τούμπα να γελάσουμε.
Ποιος έκαμε το λάθος; Δεν έχει σημασία! Όλοι μας κάνουμε λάθη! Το θέμα είναι να γίνονται, όσο το δυνατόν, λιγότερο εμφανή. Μια λάθος πιρουέτα, ένας λάθος υπολογισμός, ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου κι όλα πάνε στράφι.
Να ακόμα ένας τρόπος έκφρασης της διαφοράς μεταξύ ερωτικής σχέσης και καλλιτεχνικού πατινάζ: Μια λάθος πιρουέτα, στερεί από τους αθλητές, ένα μετάλλιο. Από τους ερωτευμένους, απείρως περισσότερα!
Γενάρης 2002
