Ο κύριος Πεσσόα, πριν από χρόνια, είχε γράψει ένα εξαίρετο κείμενο, δίνοντας μια δική του άποψη, περί του ορισμού του αναρχικού. Δοσμένη μάλιστα μ' αρκετό χιούμορ, ευθύ και πλάγιο, γλυκύ και πικρό. Ειδωμένη από τη καλή κι από την ανάποδη, μετέδιδε εύκολα αυτή τη θέση και τη στήριζε με καλούς συλλογισμούς. Περάσαν πολλά χρόνια, ο κόσμος άλλαξε πολύ από τότε κι ως ήταν φυσικό, έφυγε για το Μεγάλο του Ταξίδι, ο κύριος Πεσσόα. Ας ειν' ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.
Διάβασα αυτό το κείμενο. Μελέτησα με τις πτωχές μου δυνάμεις, τούτο το κόσμο, όσο έφτανε ο νους κι οι αισθήσεις μου. Προσπάθησα να μελετήσω επίσης, είτε ως απλός παρατηρητής, είτε ως συνομιλητής, διάφορα γνήσια και μη, αναρχικά στοιχεία και σύχνασα σε ίδιο χώρο. Πολλά κείμενά μου έχουν γραφτεί εκεί, στη πλατεία Εξαρχείων, σε κάποιο καφέ. Πολλά έχουν συλληφθεί εκεί κι ειδικά τούτο.
Τώρα λοιπόν νιώθω την ανάγκη να καταθέσω κι εγώ μιαν άποψη περί αυτού του κοινωνικού φαινομένου. Σκέφτομαι να το κάνω κλέβοντας όσο μπορώ από το χιουμοριστικό, αλλά κι αναλυτικό στυλ του υψηλού προλαλήσαντος, προσθέτοντας φυσικά και το δικό μου προσωπικό, εις γνώσιν μου, βέβαια πως εκείνος ειν' ανυπέρβλητος κι εγώ ένα "κουνούπι". Δεν έχω μήτε τη φιλοδοξία ή πρόθεση να προσπεράσω, ούτε να γραφτώ με χρυσά γράμματα, στο Πάνθεον της Λογοτεχνίας, απλά να πω τη γνώμη μου, όσο πιο καλά μπορώ.
Πριν αρχίσω να λέω περί του ορισμού του αναρχικού, λέω να ξεκινήσω πιο βατά και γήϊνα, αν και λιγάκι ανάποδα! Με Τί Δεν Είναι Αναρχικός! Εννοώ φυσικά ποιά στοιχεία, που αν βρίσκονται μόνον αυτά σε κάποιον άνθρωπο, δεν τον καθιστούν αυτόματα αναρχικό. Δεν θα 'λεγα δηλαδή, πως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κάποιος έτσι, μόνο χάριν αυτών κι επίσης δεν θ' αρκούσε σε κάποιον ν' αυτοανακυρηχθεί έτσι, για να γίνει! Θα μου πει -κι εύλογα- κάποιος, πως "ότι δηλώσεις, είσαι!" και θα συμφωνήσω μαζί του. Ωστόσο όπως βλέπετε, τούτο το κείμενο δεν έρχεται να πραγματευτεί, τι δηλώνει κανείς, γιατί τότε... Τούτο, θέλει να πει, πως εγώ πιστεύω οτι πρέπει να είναι κάποιος, ψυχή τε και σώματι, για να μπορεί να λογίζεται ως τέτοιος!
Πάμε λοιπόν να δούμε μαζί, τί Δεν Είναι Αναρχικός.
Αναρχικός δεν είναι μόνο αυτός που:
α) έχει μακριά μαλλιά και μούσια.
β) φορά ρούχα και παπούτσια, φαινομενικά τριμμένα, φθαρμένα και παλιά, πλην όμως για να τ' αγοράσει κανείς, πρέπει να ξοδέψει μια μικρή περιουσία.
γ) φορά γυαλάκια, αλά Lennon, μάρκας ΧΧΧ (γνωστής και μη εξαιρετέας, μα δε την ονοματίζω, για ευνόητους λόγους).
δ) συχνάζει στη Πλατεία Εξαρχείων, πίνοντας μέχρι μέθης ή καταναλώνοντας ναρκωτικές ουσίες.
ε) έχει τσοπεριά και τη κυκλοφορά, χωρίς κράνος, παίζοντάς το, "ξένοιαστος καβαλάρης".
στ) ...απογοητευμένος από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα, δηλώνει -κι ίσως είναι και με το δίκιο του μάλιστα- είτε ανένταχτος, είτε αναποφάσιστος.
ζ) έχοντας πλούσιους γονείς, -και καλά- απομακρύνεται, απ' αυτή τη γονική ασπίδα και παροχή, μα όλη του η δράση μαρτυρά πως ενεργεί, έχοντας επίγνωση βαθιά μέσα του, πως έχει "πλάτες" και στα δύσκολα θα τύχει της προστασίας της και θα αφεθεί να ...δεχτεί τη βοήθειά τους!
η) κάνει ζημιές και προξενεί ταραχές ή φορά κουκούλα ή είναι κακοποιό στοιχείο.
θ) δρέπει από το "σύστημα" όποτε τον βολεύει, -αναγκαστικά αποδεχομένος το- κι όποτε δε το 'χει ανάγκη, το αποποιείται μετά ...βδελυγμίας.
ι) ενώνεται και δρα με άλλους, συνιστώντας ομάδα που συνεδριάζει, προσπαθώντας να λάβει αποφάσεις -και φυσικά δε συζητώ καν, να 'χει θεσμούς ή ηγέτες- κι εν γένει ότι απαιτείται σ' αυτές τις περιπτώσεις.
ια) είναι 14-22 ετών κι ακόμα δεν έχει αποκτήσει μια πιο σφαιρική αντίληψη της ζωής. (Εδώ παρακαλώ, προσοχή: Δεν εννοώ πως απαραίτητα κάποιος τόσο νέος, είναι και καλά ανώριμος ή σφάλλει οπωσδήποτε, απλά δεν έχει ακόμα τη δυνατότητα να γνωρίσει αρκετά πράματα και να 'χει κατασταλλαγμένη άποψη).
ιβ) είναι τεμπέλης κι άνεργος ή ανίκανος να κάνει κάποια εργασία ή δεν έχει και δε θέλει να αποκτήσει μια δεξιότητα κι έτσι επιλέγει αυτό το δρόμο, σα πιο βολικό.
ιγ) είναι κομπλεξικός ή θεωρεί τον εαυτό του δειλό κι άσχημο για εν γένει διαπροσωπικές σχέσεις παντός είδους ή νιώθει αδύναμος να μοχθήσει, στις δυσκολίες της ζωής και προτιμά το μοναχικό δρόμο του περιθωρίου ως βολικό.
ιδ) μόλις δει "μπάτσο" πιάνει τ' αχαμνά του ή πετά αυγά στους πολιτικούς.
Να ξεκαθαρίσω κάτι: Αν εξαιρέσουμε τις ουσίες, τη μέθη, τις ζημιές, τις φασαρίες και τα κακοποιά στοιχεία, όλα τα υπόλοιπα μπορεί να τα έχει ένας αναρχικός! Έτσι όπως τα παρέθεσα, θέλησα να δώσω το στίγμα, πως αναρχικός δεν είναι μόνο αυτός που 'χει μόνον αυτά τα στοιχεία στο ... προφίλ του!
Τελικά τι είναι αναρχικός;
Ο κύριος Πεσσόα, έδωσε μια ευκαιρία, σε κάποιον που ζει και δρέπει από το σύστημα, να νιώσει αναρχικός. Και δεν αστειεύομαι διόλου. Όταν ένας ορισμός μένει "φλου" μπορεί να τον ενστερνίζεται οιοσδήποτε. Επίσης αναφέρει μεταξύ άλλων πως "μέσα απο το ίδιο το σύστημα, χτυπιέται το σύστημα"! Δε θα κρύψω πως μέχρι ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου συμμεριζόμουν κι εγώ αυτή την άποψη κι ακόμα και τώρα έστω μερικώς... Μα εγώ δεν είμαι αναρχικός κι όταν λέω ν' αντικατασταθεί το σύστημα, εννοώ να αντικατασταθεί με κάποιο άλλο κι όχι να επικρατήσει αναρχία!
Όχι λοιπόν! Θα διαφωνήσω με το κύριο Πεσσόα -και μ' όλο το σεβασμό- σ' αυτή τη διατύπωση, αν δεν είναι απλά χιούμορ. Ο αναρχικός πρέπει να 'ναι παντελώς έξω από κάθε μορφής σύστημα και να προτιμά ένα κόσμο άναρχο! Ανεξαρτήτως τι φορά, που συχνάζει κι ότι άλλο, πρέπει να 'ναι έξω από το "οίκημα", για να το γκρεμίσει. Γιατί; Μα ότι κάνει ο άνθρωπος, το κάνει για τον εαυτό του πρώτα κι ύστερα για τους άλλους. Για δική του βελτίωση, για τα προσωπικά του ιδανικά, "πιστεύω" και "θέλω"! Αν αυτό δεν ενοχλεί τους άλλους ή, ακόμα καλύτερα, τους ωφελεί κι όλας, τότε όλα είναι καλά! Αν λοιπόν είναι προσκολλημένος στο σύστημα και ας πούμε πως αποφασίζει θαρραλέα να το καταστρέψει, θα 'χει να χάσει πολλά, πρώτα εκείνος.
Δεν έχει καμμιά αξία κι ίσως κανείς δε θα πιστέψει ένα τραπεζίτη -π.χ.- που μετά τη πτώση, θα βγει και θα δηλώσει αναρχικός. Λεπτομέρειες. Γιατί επιμένω με τον ορισμό του αναρχικού; Γιατί αν δε ξεκαθαριστεί, τότε, λίγο-πολύ, όλοι μας είμαστε. Πως αυτό; Μα το μυαλό μας μπορεί να πάει παντού κι είναι πάντα και παντού, ο τέλειος αναρχικός! 'Αλλο όμως είναι το να σκέφτομαι, να προσδοκώ, να επιθυμώ ή να ελπίζω σε κάτι κι άλλο τι κάνω πραγματικά, που βρίσκομαι αλλά και τι εικόνα μεταφέρω στους γύρω μου!
Όλα τούτα σας φαίνονται -κι είναι- αντιφατικά κι είναι λογικό να φαίνονται έτσι! Οδηγούμαι σε αντιφάσεις, έστω και στον απλό ορισμό, γιατί στην έννοια αυτή, υπάρχουν ήδη ένα σωρό αντιφάσεις. Τούτο κυρίως ωφείλεται στο σύστημα που αμύνεται λυσσαλέα στις επάλξεις του! Έχει επικρατήσει επί μακρόν κι έτσι μας αναγκάζει να μιλάμε, τελούντες μέσα του! Πρέπει πρώτα να βγούμε απ' αυτό για να μπορέσουμε και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, αλλά και να μιλήσουμε ..."κρυφά". Έπειτα, ένας που 'χει μάθει τόσα και τόσα χρόνια να μιλά ..."ελληνικά" -π.χ.- πως μπορεί ξαφνικά να κατάφερει να μεταδώσει τις σκέψεις του, σε ξένη ...γλώσσα;
Πρέπει λοιπόν να βγούμε -ψυχή τε και σώματι- έξω απ' αυτό κι έπειτα να συζητήσουμε. Πως μπορεί να γίνει αυτό; Πάμε μαζί, χέρι-χέρι και ας προσπαθήσουμε να δούμε τα πάντα, με μόνο όπλο μας την απλή λογική, που ποτέ δεν έβλαψε κανένα!
Κάποτε, οι άνθρωποι ζούσαν στην αναρχία, όσο ο πληθυσμός της γης ήταν ελάχιστος. Ζούσαν σε σπηλιές κι ο φυσικός πλούτος, αν και δύσκολα μπορούσε να γίνει εκμεταλλεύσιμος, έφτανε και περισσεύε για όλους! Δεν υπήρχαν καν οι ιδέες για εκμετάλλευση και τεχνολογία και δεν υπήρχε κανένα σύστημα! Όλοι δρούσαν βάσει ενστίκτου και τότε και μόνο τότε μπορούμε να συναντήσουμε μια πρώτη -και μοναδική θα μπορούσα να πω- μορφή "εφηρμοσμένης" αναρχίας. Χρησιμοποίησα σωστά τον όρο "εφαρμοσμένη" κι απλά την έκλεισα σε εισαγωγικά, γιατί πριν απ' αυτήν υπήρχε το ...χάος και καθόλου γνώσεις.
Αν τώρα θελήσω να κάνω, έναν άμεσο συσχετισμό, θα πρέπει να δηλώσω, πως για να επανέλθει η αναρχία, θα πρέπει να ...χαθούν όλες οι γνώσεις και να μειωθεί αισθητότατα ο πληθυσμός και μάλιστα, αν το ...προχωρήσω λιγάκι τολμηρώτερα, να ξαναγίνει ...χάος, σα πρώτο σκαλί! Μα όχι... Δε θα πέσω σ' αυτή τη παγίδα! Διότι τί είναι χάος; Μη βιαστεί κανείς κι απαντήσει πως είναι ένα βήμα πριν την αναρχία γιατί τότε θα 'ναι σα να παραδεχόμαστε πως η κατάσταση με αυτή τη κλιμάκωση, είναι βελτιωτική κι άρα ας αφήσουμε την αναρχία κατά μέρος. Εκείνο που μπορώ να πω μετά βεβαιότητος πάντως, είναι πως με την επικράτηση της αναρχίας με τόσο πληθυσμό και τόσες ...γνώσεις σίγουρα θα επικρατήσει χάος κι άρα ορίστε που το χάος μπορεί να 'ναι κι ένα σκαλί μπροστά!
Δε νομίζω λοιπόν να στέρξει τούτο το συλλογισμό κανείς -γνήσιος ή μη- αναρχικός! Έτσι, για να δούμε λοιπόν τι επικρατούσε, πριν οι άνθρωποι "εφαρμόσουν" την αναρχία σα μια πρώτη πρωτόγονη -ας πούμε μορφή. Τρία πράγματα σκέφτομαι:
α) Παντελής έλλειψη ανθρώπινης παρουσίας.
β) Μια ...αναρχική και κακή μορφή ...αναρχίας.
γ) Το χάος εκείνο που υπάρχει πριν μπει ένα ...σύστημα.
Αν δεχτώ τα δυό ακραία -α & γ- τότε η έννοια "αναρχία" χάνει -ειδικά στο α- μεγάλο μέρος της δυναμικής της. Στη πρώτη περίπτωση γιατί χάος είναι παντελής έλλειψη ανθρώπων, άρα ας πούμε μηδέν όλα. Έπειτα όλα σιγά-σιγά, ακολουθούν κάποια συστηματοποίηση κι η ίδια έννοια αποτελεί το κατώτατο σήμειο αυτής της κλίμακας. Αν το θέσω αλλοιώς: είναι η πρώτη στοιχειώδης μονάδα ...μέτρησης. Το μόνο σοβαρό και σωστό -κατ' εμέ- επιχείρημα πως οι άνθρωποι δεν είχαν γνώσεις ή εμπειρίες και δεν ήσαν ώριμοι για να εφαρμόσουν σωστά ένα τόσο καλό σύστημα, όπως θα ήταν η ...τέλεια αναρχία κι αυτό το επιχείρημα στηρίζει όλο το υπόλοιπο κείμενο κι ισχύει και στις τρεις περιπτώσεις!
Πάνω σ' αυτό λοιπόν θα στηρίξω τους υπόλοιπους συλλογισμούς μου! Ο άνθρωπος είτε με γνώσεις κι εμπειρίες, είτε δίχως τους, είναι de facto, αχόρταγος, άπληστος, ανάλγητος, επιθετικός κι ανταγωνιστικός! Λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία. Γιατί έστω και ένα 5% να 'ναι σ' όλο το κόσμο οι άπληστοι, θα τον αλώσουν τάχιστα, όταν δεν τεθούν κάποιοι κανόνες. Νομίζω, είναι περιττό να στηρίξω αυτή τη σκέψη περαιτέρω κι είναι εύλογο! Αν πάλι δεν είναι έτσι κάποιος, θα επιχειρήσει να γίνει, καλυπτόμενος από το Ασύστημα για να επωφεληθεί. Ωστόσο εγώ θεωρώ πως μ' όπλα του τις γνώσεις, τις εμπειρίες κι έχοντας σύμμαχο τη τεχνολογία, θα 'ναι επικνδυνώτερος από κάποιο, αρχέγονα κι ενστικτωδώς ωθούμενο, πρωτόγονο.
Μια επίσης μορφή αναρχισμού, υπήρξε και με τους ερημίτες, στυλίτες, σιωπηλούς μοναχούς, αλλά αυτοί στερούνταν πραγμάτων κι έτειναν σε πολλά προς το ζώον κι ενίοτε κατέφευγαν σ' ότι είχαν απαρνηθεί ή ...πέθαιναν -μεγάλη η Χάρη τους, μα ...δε θα πάρω- οσιομάρτυρες! Αλήθεια, μιας κι ετέθη, ποτέ δε κατάλαβα, πως μπορεί μια θρησκεία να δέχεται στους κόλπους της, τέτοια ακραία φαινόμενα; Αλλά άσχετο και ζητώ συγγνώμη!
Πάμε πάλι πίσω στην "εφαρμοσμένη" αναρχία εκείνης της εποχής. Είναι το μόνο ζωντανό παράδειγμα και προηγούμενο, αναρχίας σε όλη την ιστορία του ανθρώπινου γένους. Ελάχιστος πληθυσμός κι άφθονος φυσικός πλούτος, σημαίνει αυτόματα, καμμιά ανάγκη ιδιοκτησίας και συναλλαγής. Κατανοήσιμο κι εύλογο! Αν κάποιος είχε να φάει φρούτα και κρέας -έστω κι όχι σ' όλη τη γκάμα τους- δε θα 'βρισκε απαραίτητο να δοκιμάσει κι άλλα. 'Αλλωστε δε τα 'ξερε κι ίσως ούτε καν θα τα φανταζόταν. Ωστόσο, αν κάποτε του 'λειψαν, τότε σαφώς και θα δοκίμασε διάφορα εξ ανάγκης κι ίσως πάλι να χρειάστηκε να κλέψει ή να συναλλαγεί, για να επιβιώσει.
Αν πάλι, κάποιος ..."εξυπνώτερος" έφτιαχνε ένα εργαλείο κυνηγιού, που το 'κανε ...παιχνιδάκι, θα ανησυχούσε μήπως του το κλέψουν κλπ και έρχεται σιγά-σιγά η ανάγκη διευκόλυνσης και ...πολυτέλειας στη ζωή του! Για να μη μακρυγορώ, κυλώντας ο χρόνος σταδιακά θέλησαν να ομαδοποιηθούν, πρώτα ανά δυό -ελέω φύσης- και φυσικά τρεις, τέσσερεις, πέντε -ελέω οικογενείας- κι έπειτα σε αγέλες, -πολλές οικογένειες μαζί- γιατί διαπίστωσαν πως τους ήταν πιο βολικό. Ομαδικό κυνήγι με καλύτερα, μεγαλύτερα θηράματα κι εξασφαλισμένη επιτυχία. Ομαδική προστασία και περιποίηση κι ένα σωρό γνωστά τέτοια.
Το επόμενο βήμα ήταν αναγκιαίο κι αναπόφευκτο. Εκλογή αρχηγού αγέλης κι αυτό προέκυψε φυσικά, δεν επεβλήθη. Έχει μεγάλη σημασία αυτό: Δεν Επεβλήθη! Οι αγέλες γίναν φυλές που όμως είχαν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά. Πρέπει να σκεφτούμε πως μια ...συμβίωση, ειν' εξ ορισμού δύσκολη, αλλά μπρος στα καλά και τη δυναμική μιας τέτοιας μάζωξης, εκρίθη σκόπιμο να παραβλεφθούν οι αδυναμίες της. Λέω κατηγορηματικά "εκρίθη" γιατί όντως έγινε, δεν εικάζω απλά ή το βγάζω από το νου μου για να μου κάτσει ο συλλογισμός! 'Απαξ λοιπόν κι έγινε πραγματικά, τότε είμαι αναγκασμένος να σκεφτώ πως η ζυγαριά (α>β)* έκλινε προς αυτή τη πλευρά.
Ειν' επίσης γνωστή η τάση μας να στρεφόμαστε προς το οικείο και γνωστό, παρά στο άγνωστο και διαφορετικό. Δέστε τι γίνεται ακόμα και σήμερα με το ρατσισμό, πόσο μάλλον τότε. Έτσι λοιπόν Φυλές- κράτη αναπτύχθηκαν κι ένα σύστημα ξεπήδησε, που με τη πάροδο του χρόνου τροποποιόταν ανάλογα με τις ανάγκες, τις νεοαποκτηθείσες γνώσεις κι εμπειρίες κλπ...
"Μα πότε θα μας μιλήσεις για τον εμπεριστατωμένο αναρχικό"; θα με ρωτήσετε. Κι όμως τόση ώρα, άλλο δε κάμω, παρά αυτό! Είπα στην αρχή τι δεν είναι κι έπειτα πως δε πρέπει να 'ναι μέσα στο σύστημα.
Μετά δι' ολισθήσεως του συλλογισμού, λέω πως δε πρέπει να έχει ανάγκη ιδιοκτησίας, να μην είναι άπληστος, ανταγωνιστικός, επιθετικός κι όλα όσα επικαλέστηκα πως βρίσκονται στον ανθρώπινο χαρακτήρα. Να μην έχει πολλές γνώσεις και να μη χρειάζεται να αποκτήσει κι άλλες. Αυτό το τελευταίο το στηρίζω στο ότι, αν αποκτήσει πιότερες γνώσεις από τους άλλους, ίσως του μπουν ιδέες για εκμετάλλευση, άρα ίσες ευκαιρίες και δυνάμεις όλοι μ' όλους. Δε πρέπει να 'χει ροπή προς τη πολυτέλεια και προς βελτίωση της ζωής του, γιατί τούτο δεν μπορεί να γίνει ...αναίμακτα, δυστυχώς.
Να μην είναι ρατσιστής, να μην ομαδοποιείται κι εν γένει θα προσέθετα, πως ότι ξέρουμε σίγουρα πως χάλασε 'κείνη τη πρώτη μορφή αναρχίας, θα πρέπει σα βάση στήριξης, να εγκαταλειφθεί, τουλάχιστον στην αρχή, έστω κι ως σκέψη! Κι ας συνεχίσω ν' ανασύρω σκέψεις από τότε... Μοναχικός άνθρωπος σ' ένα αχανές περιβάλλον και φυσικά όχι υπερπληθυσμός. Έτσι πρέπει να 'ναι και τώρα, αντικοινωνικός κι αντικονφορμιστής!
Ναι μα... πως θα καλύπτει τις ανάγκες του; Ποιές ειν' αυτές; Φαγητό, νερό, λειτουργίες, σεξ, επαφή, επικοινωνία, άγγιγμα, γέλιο κλπ... Κανένα δεν είναι για να το παρατήσει κάποιος. Αν π.χ. περιμένει κανείς, να σκοντάψει κανένας ελέφαντας, για να σκάσει κάποιο χαμόγελο τότε... σώθηκε. Ή να πάθει κανένα καρδιακό επεισόδιο καμμιά αντιλόπη για να τη πιάσει και να τη φάει τότε είναι κι είναι... Το γέλιο, όπως και το φαΐ κάνουν καλό.
Οι άνθρωποι έχουν κάποιες ιδιότητες, που τους κάνουν να ξεχωρίζουν από τα ζώα. Αν αυτές οι ιδιότητες δε χρησιμοποιηθούν, τότε τείνουμε προς το ζώον. Τα ζώα λοιπόν, μέχρι στιγμής, μ' έχουν πείσει πως δρουν ως γνήσιοι αναρχικοί. Όμως και πάλι θα ζητήσω συγγνώμη και θ' αποφύγω τη πονηρή στενωπό, να υποστηρίξω πως οι σωστοί αναρχικοί είναι ζώα! Όχι πως αποκλείεται κάποιος να 'ναι κι αναρχικός -και καλά- και ζώον, μα όπως είπα στην αρχή, δε με νοιάζει μεμονωμένο στοιχείο, αλλά το σύνολο. Έπειτα και σ' άλλες ομάδες ανθρώπων, που δεν είναι αναρχικές, μπορεί κανείς να συναντήσει ...ζώα, οπότε...
Αλλού όμως το πάω. Ίσα-ίσα, θέλω να εκθέσω την άποψή μου, αφαιρώντας κάθε ρυπαρό, από δικό μου λάθος διατύπωσης ή από δικό σας πονηρό συνειρμό!
Ο άνθρωπος λοιπόν, ανεξαρτήτως "πιστεύω", πρέπει να διατηρήσει, όλα όσα τον ξεχωρίζουν από το ζώον: ομιλία, σκέψη, γνώση, γέλιο, λύπη, κοινωνικότητα, δημιουργία, τέχνη, βελτίωση, πίστη, ελπίδα, προσδοκία, κίνητρα κι ένα σωρό άλλα που χάνονται τώρα μέσα στις σκέψεις μου, μα υπάρχουν κι είναι ζωτικά!
Μίλησα πριν για γνώση και βελτίωση ζωής κι είπα πως αποτελούν τροχοπέδη στη σωστή εφαρμογή της αναρχίας. Αυτό δεν είναι κανόνας, φυσικά, αλλά ένα οικειοθελές ξεδόντιασμα του ...θηρίου, για να μείνει εξασφαλισμένα ακίνδυνο! Τελικά πως θα όριζα εγώ το γνήσιο κι εμπεριστατωμένο αναρχικό; Ξεχάστε ότι είπα πιο πάνω κι όλα περικλείονται στην επόμενη παράγραφο!
Ο "εμπεριστατωμένος" αναρχικός, χρειάζεται ένα σύστημα. Είναι η πρώτη ύλη και το κύριο εργαλείο δράσης του. Χωρίς αυτό, δε συνίσταται καν το ...αδίκημα και παύει ο λόγος ύπαρξής του. Μέσα σ' αυτό, θα παίρνει ακριβώς αυτό που ο ίδιος θέλει ή θα επιτρέπει στον εαυτό του. Όλα μα όλα τ' άλλα, θα τα καυτηριάζει. 'Αρα χρειάζεται τη γνώση και μάλιστα όσο πιο καλά γίνεται, γιατί μέσω αυτής θ' αναπτύσσει λόγο και θα μπορεί να επιχειρηματολογεί κι ενδεχομένως να πείθει για το δίκιο του! Κι αν δε πείθει, τουλάχιστον θα μπορεί να τα στηρίζει επαρκώς και φυσικά πριν βγει προς τα έξω, θα πρέπει να 'χει πείσει τον ίδιο του τον εαυτό. 'Αρα γνώση κι εξυπνάδα κι εν γένει, καλή αντίληψη, βοηθούν. Ωστόσο απαιτείται κάτι ακόμα:
Για να στραφεί κάποιος προς μιά κατεύθυνση, πρέπει να 'χει αποκλείσει όλες τις άλλες. Αυτό νομίζω δε χρειάζεται στήριξη από μέρους μου. Αλλά ποιές άλλες μπορεί να 'χει προλάβει να αποκλείσει ένας άνθρωπος είκοσι ετών πχ ή και μεγαλύτερος, αλλά που δεν έχει ακόμα ξεμυτίσει από τη πόλη του καν, πόσο μάλλον δε από τη χώρα του; Υπάρχουν αρκετά πολιτικά συστήματα κι αν δε τα μάθει κανείς καλά πως μπορεί να τα αποκλείσει; Εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση για να εξηγήσω μερικά πράγματα.
Αν πχ εγώ είμαι κάποιας πολιτικής πεποίθησης σημαίνει ότι έχω ταξιδέψει παντού κι έχω αποκλείσει τα πάντα κι έτσι κατέληξα; Όχι φυσικά! Αλλά μεταξύ εμού κι ενός αναρχικού υπάρχει μια διαφορά: Εγώ δε θέλω ν' ανατρέψω το ήδη υπάρχον σύστημα άρα δε χρήζω τέτοιας ανάγκης! Μίλησα πριν για την εφαρμοσμένη αναρχία γιατί αντίθετα με όλα τ' άλλα πολιτικά συστήματα, δεν έχω άλλο παράδειγμα να θέσω. Αν μιλήσω για Κομμουνισμό, θα σας προτρέψω να στραφείτε στη Ρωσία. Αν μιλήσω για Βασιλεία, στην Αγγλία κλπ... η Αναρχία δεν επικράτησε πουθενά αλλού και ποτέ, έτσι ήμουν αναγκασμένος να στραφώ εκεί! Κλείνει η παρένθεση!
Βρίσκω λοιπόν κι ένα όμορφο επιχείρημα για τον αναρχικό που εγώ πρεσβεύω: "Αφού όλα μα όλα τα πολιτικά συστήματα έχουν αποτύχει -βάσει της δικής του λογικής φυσικά- και μόνον ή αναρχία δεν έχει ακόμα επικρατήσει, ίσως να 'ναι η μόνη πια λύση! Ας το δοκιμάσουμε κι αυτό και τότε βλέπουμε! Βρήκα επίσης και τη μαγική ταμπέλα που θα με κάνει να δείχνω διαφορετικός: Αναρχικός! Βρήκα επίσης και μια καλή δικαιολογία ν' αποφεύγω τα κακά του συστήματος, ενώ παράλληλα δε θα μ' εμποδίζει να δρέπω τα καλά του! Βρήκα και το τρόπο να κολλώ στο τοίχο τους άλλους, μιας και ποτέ δε θα μπορούν να μου αντιτάξουν κάτι, ελλείψει προηγουμένου και χωρίς φυσικά να χρειαστεί ποτέ ν' αποδείξω κάτι! Βρήκα επίσης κι ένα τρόπο να απομονώνομαι, όσο κι όποτε θέλω, ένεκα της ιδιότητάς μου αυτής.
"Α μη τον παρεξηγείτε αυτόν: Ειν' αναρχικός"!
Βρήκα ένα τρόπο ν' αρνούμαι τα πάντα, επικαλούμενος μάλιστα το Νίτσε κι όποιον άλλο και να δείχνω παράλληλα και μόρφωση. Βρήκα το απαραίτητο σύστημα, για να 'χω απέναντί μου και να του φορτώνω τα πάντα. Τέλος, βρήκα ένα τρόπο ν' αποφεύγω δυσβάσταχτες ευθύνες, δεσμεύσεις και κυρίως εκείνους τους ανεπιθύμητους κανόνες .
Υπ' αυτές τις συνθήκες, κύριε Πεσσόα, δε θα μ' εξέπληττε διόλου, ακόμα κι άν ένας τραπεζίτης θεωρούσε τον εαυτό του αναρχικό!
Εδώ να κάνω κι ένα μικρό κουτσομπολιό! Γνωρίζω ένα ζευγάρι που 'ναι κι οι δυό εκ πεποιθήσεως αναρχικοί, ωστόσο δουλεύουν κι οι δυό, ειν' ερωτευμένοι, συζούν, ο άντρας είναι γόνος πλούσιας οικογένειας -κι όποτε ζορίσει η κατάσταση... ξέρετε- κι έχουν ένα παιδί! Δηλαδή όλη κι όλη η αυθαιρεσία κι η ελευθερία, συνίσταται μόνο στα δεσμά ενός γάμου; Στο μυστήριο της τέλεσης του, είτε πολιτικού, είτε θρησκευτικού κι όλα τ' άλλα είναι οκ; Ε δε νομίζω!
Εκείνοι ξέρω πως ισχυρίζονται: "Δηλαδή θ' αλλάξει κάτι, αν το κάνουμε"; Ωστόσο κι εγώ θα ισχυριστώ: "Δηλαδή, αλλάζει κάτι που δε το κάνετε"; Χωρίς να είμαι και τόσο υπέρ του γάμου φυσικά. Απλά για χάρη της κουβέντας κι επειδή συμβαίνει να γνωρίζω τις μπερμπαντιές του άντρα, -για τη γυναίκα δε γνωρίζω, λόγω τιμής- εεε σκέφτομαι διάφορα. Περί βολέματος κι απεμπολήση ευθύνης μιλώ... Αλλά εγώ είμαι και παράξενος...
Ξέρετε τι παρατήρησα τόση ώρα που μιλώ; Χωρίς να αναφέρω τη τελευταία παράγραφο εκεί που προτείνω τον εμπεριστατώμενο αναρχικό; Πως τόσην ώρα στην ουσία περιγράφω ...εμένα! Όσα είπα πως δε πρέπει να 'ναι κι όσα πρέπει να 'χει, καταδεικνύουν και τον δικό μου εαυτό!
Χαμογελώ!
Ποτέ μου δεν υπήρξα αναρχικός και μάλιστα εμπεριστατωμένος. Δε πιστεύω σε κάτι τέτοιο, μήτε ως ύστατη λύση!
Κύριε Πεσσόα, μ' ακούτε εκεί που 'στε;
Είμαι ένας λανθάνων κι εν αγνοία μου, αναρχικός...
"Αχ..." Ιούνιος 2002
