-Έλα, καλώς τον. Κόπιασε να τα πούμε λιγάκι...
 -Γειά σου και σένα. Καιρό είχαμε να τα πούμε ε; Χαθήκαμε.
 -Κολοζωή με τους ταχείς ρυθμούς... Τι κάνεις; Τα νέα σου...
 -Ναι! Ας τα λέμε καλά. Εσύ;
 -Κι εγώ μια από τα ίδια. Τι έγινε με 'κείνη την ομάδα που 'χες ανακατευτεί;
 -Αποχώρησα! Με πείραξε πολύ, μα δε μπορούσα να μείνω άλλο.
 -Γιατί; Ακουγόσουν ενθουσιασμένος τότε...
 -Κι ήμουν. Μιά θεσμική διαφορά, στάθηκε εμπόδιο.
 -Μια μόνο; Δηλαδή όλα τ' άλλα ήταν ο.κ.;
 -Μια ναι! Μα ζωτικής σημασίας. Τι να λέω τώρα; Μεγάλη ιστορία...
 -Καλά, όπως θες, μα μου φαίνεται περίεργο. Ένιωθες τόσο καλά...
 -Κοίτα: Να στο πω μ' έν' άλλο παράδειγμα;
 -Βέβαια... Να καταλάβω τουλάχιστον...
 -Από μιά ερωτική σχέση περιμένει κανείς πολλά: Παρέα, σεξ κι ένα σωρό άλλα. Έτσι δεν είναι;
 -Σαφώς! Λοιπόν;
 -Ε τι λοιπόν; Αν σου πουν πως θα 'κανες μια τέτοια ερωτική σχέση, με όλα τ' άλλα πλην του σεξ, θα το δεχόσουν;
 -Θα την έκανα φίλη, αν όλα τ' άλλα ήταν σε καλό επίπεδο, μα ερωτική σχέση όχι φυσικά! Κατάλαβα... για τέτοια ...διαφορά μιλάς ε;
 -Μεταξύ μας... ίσως μήτε φιλία δε θα 'κανες μ' ας το αφήσουμε αυτό. Ναι τέτοια διαφορά, κατ' εμέ. 'Αλλοι ίσως δε το 'βλεπαν έτσι...
 -Κατάλαβα! Ξέρω πως είσαι κάπως παράξενος. Μα γιατί το 'πες αυτό για τη φιλία;
 -(Χαμογελαστά, πειρακτικά...) Μα απ' όσο ξέρω, δε διαθέτεις και πολύ ελεύθερο χρόνο...
 -Ε λοιπόν τι;
 -(Συνεχίζει να χαμογελά...) Πότε θα προλάβαινες δουλειά, φιλία με τόσα πολλά και παράλληλα ν' αναζητούσες ή να διατηρούσες μιαν ερωτική σχέση;
 -Αχά, κατάλαβα που το πας. Δεν έχεις και πολύ άδικο... μα...
 -Όχι μα... Δεν έχω διόλου άδικο και το ξέρεις. Μίλησες ρητορικά...
 -Γιατί επιμένεις; Εσύ δηλαδή δεν έχεις φίλους;
-Φυσικά κι έχω. Μα δε κάνω πια κι ένα σωρό πράματα μαζί τους! Αυτά τα "ένα σωρό" κι έρωτα, θέλω να τα κάνω με το ταίρι μου. Θα ζήλευε αυτή αν έκανα τόσα με το φίλο μου, στο λιγοστό χρόνο που θα 'χα, αντί να τα κάνω μαζί της και θα 'φευγε
 -Κι όμως! Ξέρεις... Ο φίλος μένει ενώ η σχέση φεύγει... Έπειτα μην αρπάζεσαι... μίλησα γενικά!
 -Και γενικά έχω αντίθετη άποψη. Πλησιάζω σαρανταπέντε, έχω φίλους ένα σωρό και με μερικούς για πάνω από τριάντα χρόνια. Έχω μαλώσει μ' όλους άπειρες φορές μα πάντα έχουμε ξαναφιλιώσει και συνεχίζουμε...
 -Λοιπόν; Τι μ' αυτό; 'Αρα έχω δίκιο!
 -Μα είναι προφανές πως όχι! Ξέρεις εσύ καμιά ερωτική σχέση να κράτησε τόσο; Σου 'χει τύχει να τα ξαναφτιάξεις με κοπέλα που 'χες να τη δεις πέντε χρόνια και να 'στε καλά;
 -Ομολογώ πως όχι... μα και πάλι δε σε καταλαβαίνω...
 -Θέλω να πω, πως με τους φίλους τα ξαναβρίσκεις, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κι άρα σε μια ερωτική σχέση θα πρέπει να καταβάλεις πιότερη προσπάθεια και να τη προστατεύεις καλύτερα... Γι' αυτό χαλάνε οι σχέσεις, γιατί δεν "επενδύουμε" πάνω τους τα δέοντα!
 -Κατάλαβα τι λες! Δηλαδή εσύ το κάνεις;
 -Φυσικά! Μα ξέρεις... δεν ωφελεί να το κάνει ο ένας μόνο.
 -Θεωρείς τον έρωτα πιο σημαντικό από τη φιλία;
 -Θεωρώ πιο σημαντικό, ό,τι είναι πιο δύσκολο να βρεθεί, να συντηρηθεί και πιο ζωτικό σ' ευρύτερη έννοια κι αν δεχτούμε αυτό που λες, πως κρατά λιγότερο... τότε ναι! Είναι πολυτιμότερο! Χωρίς όμως παρακαλώ, να νομίσεις ότι παραγνωρίζω τη φιλία!
 -Έχει βάση ο συλλογισμός σου. Με προβληματίζει αρκετά.
 -Είπες πριν πως θα 'κανες φίλη κείνη τη κοπέλα, με τα τόσα και τόσα κοινά πλην σεξ, έτσι;
 -Ναι σαφώς!
 -'Αρα, αν υποθέσουμε ότι συνυπήρχε κι ο πόθος εκατέρωθεν, με καλό σεξ, θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι έρωτας. Ναι;
 -Ε ναι ...μάλλον!
 -(Χαμογελά θριαμβευτικά...) 'Αρα η φίλια είναι υποσύνολο του έρωτα, απαραιτήτως. Όπερ έδει δείξαι!
 -Δε ξέρω τι λες, αλλά έχω ανάγκη και τους φίλους μου, ώρες-ώρες!
 -Σωστά. Κι εγώ. Δεν απορρίπτω κάτι τέτοιο. Υπάρχει χρόνος για όλα. Περί κατανομής του ως "επένδυση" στις αντίστοιχες περιπτώσεις, αναφέρθηκα!
 -Ναι μα... αν δεν υπάρχει αρκετός;
 -Έκαστος καταναλίσκει το χρόνο που του περισσεύει, κατά πως νομίζει ο ίδιος και πάντα φυσικά, βάσει κάποιων πραγμάτων που ξέρει, νιώθει, πιστεύει, μπορεί και θέλει. Δε μαλώνουμε σ' αυτό.
 -Αλλά που;
 -Στη κατανομή, σου λέω! Αν ήμουν η κοπέλα σου κι εσύ ήθελες να βλέπεις, στο λίγο χρόνο που 'χεις, τους φίλους σου, τότε μαθηματικά, η σχέση μας έχει πάρει τη κατιούσα.
 -Δηλαδή μου λες να κόψω τους φίλους μου;
 -Όχι λέμε! Αν έχεις ευχέρεια τέσσερις μέρες την εβδομάδα και τις δυο βλέπεις φίλους σου, τότε αίρεις τη προηγούμενη "εξίσωση"!
 -Εσύ στο ίδιο παράδειγμα, τι θα 'καμες;
 -(Χαμογελά πονηρά...) Κάπου μεταξύ του τρία-ένα και του τέσσερα-μηδέν.
 -(Χαμογελά κι εκείνος, με τον ίδιο τρόπο...) Μισή φορά δηλαδή, έτσι;
 -Όχι... απλά ... μια έτσι, μια αλλιώς... εκτός...
 -Αχά... εκτός τι;
 -Εκτός αν εκείνη ήταν σα και σένα... (Βάζει τα γέλια...)
 -(Γελώντας...) Ααα δηλαδή θα ...πάτσιζες;
 -Δεν είπα έτσι. Απλά θα ...γέμιζα το κενό που θα μου δημιούργουσε η ίδια. Πάντως μια τέτοια σχέση, αν δεν είναι ήδη ξεφτισμένη στα ...χαρτιά, θα ξέφτιζε γρήγορα. Τουλάχιστον από πλευράς μου.
 -Είσαι απόλυτος και δύσκολος. Έχεις σχέση τώρα;
 -Μου το λένε πολλοί, αυτό. Όχι, τώρα δεν έχω.
 -Α μάλιστα... και πάει καιρός;
 -Κανά εξάμηνο.
 -Και ...πως καλύπτεσαι φίλε μου; Με "κοινές";
 -Όχι βέβαια. Έχω να πάω από φαντάρος.
 -Σοβαρά; Και γιατί; Δε πιστεύω να 'ναι οικονομικό το πρόβλημα, γιατί ξέρω πως έχεις άνεση. Έστω μια στις τόσες, βρε αδερφέ...
 -Δεν είναι οικονομικό, μα ιδιοσυγκρασιακό το θέμα!
 -'Αλλο πάλι και τούτο! Και γιατί παρακαλώ;
 -Δε μου αρέσει να παίρνω κάτι, κατόπιν πίεσης, υπολογισμού ή με αντίτιμο τη πληρωμή!
 -(Γελά τρανταχτά κι επιδεικτικά...) Τώρα είπες μπαρούφα... παραδέξου το!
 -Διόλου! Μια χαρά το 'πα!
 -Ε δε το πιστεύω πως θ' άκουγα κάτι τέτοιο από ένα πωλητή!
 -Πωλητής είμαι μα δε πουλώ μήτε αγοράζω κορμιά!
 -Κινούμαστε κι οι δυό στον ίδιο εργασιακό χώρο, ξέρεις και ξέρω πως όλα τελικά είναι πώληση, οπότε τι μου λες τώρα;
 -Ξέρω καλά τι λες, μα πειράζει που πιστεύω πως νους, καρδιά, ψυχή κι ερωτικές πτήσεις δε πρέπει ν' αποτελούν μέρος καμιάς αγοραπωλησίας; Όλα τ' άλλα ναι, αυτά όχι!
 -Φίλε μου, θα σε πολεμήσω αλλού κι όχι εκεί! Αν ήσουν έτσι όπως ακριβώς είσαι τώρα μα πάμπτωχος, πιστεύεις ότι η ...(πως τη λέγανε;) θα 'ρχότανε ποτέ μαζί σου; Ούτε σημασία θα σου 'δινε!
 -Ομολογώ πως έχει βάση αυτό που λες. Ωστόσο ξέρεις εσύ κανένα πάμπτωχο που να μπορεί να διεκδικήσει έστω κάτι; Ούτε καν το ψωμί του δεν έχει εξασφαλισμένο. Αυτό δε λέει τίποτε λοιπόν.
 -Μου ξεγλιστράς σα χέλι!
 -Διόλου. Πιστεύω πως τελικά, όλα είναι θέμα ορισμού...
 -Δηλαδή;
 -Είπες πριν "κοινή", μπορείς να μου δώσεις τον ορισμό της λέξης;
 -Αστειεύεσαι; Φυσικά και μπορώ.
 -Ε πες μου το και μένα.
 -Πουτάνα ειν' αυτή που πουλά το κορμί της.
 -Είδες; Πολύ επιφανειακή κάλυψη του όρου!
 -Μπα! Τι μας λες; Για ...κάλυψε τον εσύ πλήρως.
 -Πουτάνα είναι κείνη που ενδίδει να ικανοποιήσει τις ορέξεις ενός άντρα, όταν, όσο κι όποτε κείνος θέλει κι επειδή δε θα το 'κανε σε κανονικές συνθήκες, προκαθορίζει σαφώς και το αναλογούν αντίτιμο, που θα κάλυπτε τις επιφυλάξεις της, καθώς και το τι ακριβώς είναι διατεθειμένη να δεχτεί απ' αυτόν. Θεωρείται καθαρά αγοραπωλησία, γιατί κείνη δε το φχαριστιέται παρά μόνον οικονομικά.
 -Ωραία, εντάξει, δέχομαι πως μερικές λέξεις μας φαίνονται τόσο προφανείς, δε προσέχουμε και δε τις ξεκαθαρίζουμε μες στο νου μας. Όμως εδώ, πιστεύω πως είπαμε τα ίδια.
 -Κι όμως είναι τόσο ζωτικό τούτο το ξεκαθάρισμα, γιατί αν είχαμε πει τα ίδια και τα 'χαμε νιώσει βαθιά μέσα μας, μήτε κι εσύ θα πήγαινες ποτέ σε "κοινές". Να η διαφορά μας: Στις ουσιώδεις λεπτομέρειες!
 -Ίσως. Μα έχω να πω πολλά. Ξεκινάς ένα φλέρτ έστω, με κεράσματα, γεύματα, καφέδες, ποτά, δωράκια και σε μερικές περιπτώσεις, ξενοδοχεία, και κάνετε έρωτα. Εντάσσεις κι αυτά σε αγοραπωλησία; Σου υπενθυμίζω πως αυτά κοστίζουν απείρως περισσότερο!
 -(Χαμογελά πικρά...) Φυσικά κι όχι.
 -Πως αυτό;
 -Πάλι θέμα ορισμού είναι. Η κοπέλα που θα ενδώσει στις ...ορέξεις μου δε θα το κάνει γιατί της πλήρωσα ένα καφέ ή ότι άλλο -και να ξέρεις πως, ειρήσθω εν παρόδω, τα ξενοδοχεία μ' εκνευρίζουν αφάνταστα*-, αλλά γιατί θα με γουστάρει. Πιάνεις τη διαφορά;
 -(Χαμογελά με τη σειρά του, πειρακτικά...) Ναι ε; Και πρέπει να ...κεραστεί πρώτα για να το διαπιστώσει;
 -(Σκάει στα γέλια...) Όχι βρε και μη μιλάς ανόητα, δεν είπα κάτι τέτοιο! Αν -έστω λέμε- δεν ήμουν εγώ στη ζωή της, για να τη βγάλω βόλτα κι αν δεχτούμε πως είναι διαθέσιμη, ίσως να 'μενε σπίτι ή να πήγαινε με φίλους-ες και να περνούσε σχετικά καλά.
 -(Κοιτάζει απορημένα...) Τώρα με μπέρδεψες...
 -Στην ουσία, θέλω να καταλήξω, πως πείθοντάς τη να 'ρθει μαζί σου κερνώντας τη κάτι, προσπαθείς να καλύψεις το ενδεχόμενο του χαμένου χρόνου και της πιθανής καλύτερης διασκέδασής της, αν τελικά της φανείς βαρετός. Της "αγοράζεις" -και συγνώμη για τη λέξη- το χρόνο για μιαν ευκαιρία κι εκείνη πείθεται ή όχι, περιμένοντας να σε δει και να σ' ακούσει για να σε γνωρίσει καλύτερα.
 -Έστω. Μα μετά, όταν πια ήδη υπάρχει σχέση;
 -(Χαμογελά...) Μετά μπαίνει άλλο ζήτημα. Το αρσενικό πάντα έχει τη τάση να προστατεύει, να καλύπτει, να πληρώνει κλπ το ταίρι του, γιατί κι εκείνο τον καλύπτει αλλού. Τώρα αν αυτά έχουνε γίνει κάπως κουλουβάχατα, δεν είναι δική μου ευθύνη...
 -Τι να πω; Είσαι πολύ περίεργος βρε φίλε.
 -(Ακόμα χαμογελαστός...) Αλήθεια, εσύ έχεις σχέση;
 -Ναι εδώ και πάνω από τρία χρόνια.
 -Και πως τα πάτε;
 -Ήρεμα, ήσυχα, γαλήνια. Θα 'λεγα ...καλά!
 -Μπράβο, χαίρομαι που τ' ακούω.
 -Βέβαια, όπως καταλαβαίνεις, έχει περάσει πια το πρώτο ...σεξπυρικό διάστημα, που γινόταν χαμός...
 -Ε ναι... εντάξει... αλίμονο... Πάντως κάλλιο φωτιά να σιγοκαίει για πολύ, παρά πυρκαγιά για λιγάκι!
 -Κοίτα να δεις, σπανίως και που, φυσικά, το ...ρίχνω και λιγάκι έξω! Έτσι για τη τιμή των όπλων, βρε αδερφέ!
 -(Χαμογελά κουνώντας το κεφάλι...) Αχά ...μμμάλιστα!
 -Φρεσκάρομαι... κατανοείς;
 -Εγώ ναι. Εσύ σε κατανοείς; Η κοπέλα;
 -Εγώ τι; Έπειτα, τι τη πιάνεις στο στόμα σου αυτή; Λες να της τα λέω;
 -Αν εσύ σε κατανοείς, εκείνη το ξέρει και το κατανοεί επίσης ή έστω αν το αγνοεί μα τη καλύπτεις, καθώς επίσης κι αν το 'κανε κι εκείνη και το κατανοούσες εσύ, τότε όλα θα 'ναι μια χαρά!
 -(Συγχισμένος φανερά...) Τι λες βρε; Είσαι τελείως τρελός; Αυτή γιατί να το κάνει; Δε της φτάνω εγώ δηλαδή;
 -(Χαμογελά πάλι κοροϊδευτικά...) Αυτό πως να το ξέρω γω; Αλλά και πάλι, εσύ γιατί το κάνεις;
 -Ε λοιπόν στο λέω γω: Τη καλύπτω και με το παραπάνω. Απλά έχω λίγη πλεονάζουσα ενεργητικότητα. Είμαι άντρας κι είμαι άλλο πράμα εγώ!
 -(Γελά...) Καλά ντε, αφού το λες σε πιστεύω!
 -(Γελά κι αυτός...) Αυτό έλειπε! Έχω κουράγια εγώ!
 -Για να πάρω μιαν ιδέα... πόσες φορές ας πούμε τη βδομάδα, συνευρίσκεστε με τη σύντροφο; Αν μου επιτρέπεις δηλαδή την ερώτηση.
 -(Σκεφτικός και συνοφρυωμένος...) Εεε δε το μετράμε κι όλας... μα ...κοίτα, στην αρχή μπορεί να 'τανε και ...δυο-τρεις φορές τη μέρα -που λέει ο λόγος- ...ε από τότε έχει περάσει καιρός... καταλαβαίνεις... κόπασε η φούρια... δυο φορές τη βδομάδα!
 -Κι είσαι κοντά στα σαράντα;
 -Τριανταοχτώ και μισό παρακαλώ!
 -Κι εσύ κάθε πότε περίπου ...ξεδίνεις, εκτός σχέσης;
 -Μια στα τόσα... στο δίμηνο... άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο...
 -Μάλιστα! Κατάλαβα! Να ρωτήσω κάτι ακόμα;
 -(Προβληματισμένος αλλά κάπως ανακουφισμένος...) Αμέ! Ευχαρίστως!
 -Είπες "κόπασε" και "καλύπτεται", βάσει ποιων ενδείξεων τα ισχυρίζεσαι;
 -(Ξανά προβληματισμένος...) Είναι ...αίσθηση ...κυρίως... Το πρώτο, κρίνοντας εξ ιδίων αλλά το δεύτερο, από τις δικές της εκδηλωθείσες ...ορέξεις, που αρχικά ήταν πιότερες ...δε λέω... μ' αιφνιδίαζε παίρνοντας πρωτοβουλίες... Τώρα, όσες φορές κι αν είναι, τις παίρνω γω και...μεταξύ μας, τρώω και "πόρτα" μερικές φορές!
 -Αν δεν έτρωγες "πόρτα", όπως λες κι αυτή εξακολουθούσε να μη παίρνει πρωτοβουλίες, με μια φράση, να εξαρτιόταν καθαρά από σένα, πόσες φορές θα 'φτανε αυτό το ..."δυο φορές τη βδομάδα";
 -Να σου πω... Δε το 'χω σκεφτεί... αλλά εικάζω σίγουρα τρεις μα όχι και παραπάνω από τέσσερις...
 -(Χαμογελά δυσοιώνα...) Ρε φίλε και συγγνώμη δηλαδή, είσαι με τον έρωτα της ζωής σου -αρχικά- και μου λες πως δε το 'χεις σκεφτεί; Πλάκα μου κάνεις;
 -(Φανερά στριμωγμένος...) Όχι ρε συ, εγώ είμαι παρών... ας κάνει κάτι κι αυτή ντε...
 -Να μαντέψω κάτι, μα θ' απαντήσεις τίμια όμως, εντάξει;
 -Ναι, για ν' ακούσω.
 -Αυτό το "να βλέπεις φίλους ισόποσα" το σκεφτόσουν εξ αρχής ή μετά που ... "κόπασε";
 -Ναι... μετά...
 -(Χαμογελά πικρά και πάλι...) Ήμουν βέβαιος... ευχαριστώ πολύ.
 -Δε κατάλαβα που το πας;
 -(Συνεχίζει να χαμογελά πιο ήπια...) Δε πειράζει, κατανοώ εγώ! Την αγαπάς;
 -Ναι! Αρκετά
 -Πότε της το 'πες τελευταία φορά; Να ...μαντέψω πάλι; Πριν τη πρώτη ... "πόρτα";
 -(Συνοφρυώνεται όλο και πιο πολύ...) Ίσως... ίσως και πολύ πιο πριν... δε θυμάμαι ακριβώς...
 -Εκείνη σ' αγαπάει;
 -Ναι. Πάρα πολύ!
 -Πως το ξέρεις; Στο λέει;
 -Εεε όχι πια μα... με προσέχει, με πλένει, μου τα 'χει όλα στα χέρια, παρ' όλο που δουλεύει κι αυτή.
 -Πότε στο 'πε για τελευταία φορά;
 -Δε θυμάμαι πότε, θυμάμαι όμως πως είναι την ίδια εποχή... βλέπεις είχαμε ανταλλάξει τη φράση.
 -Φίλε, ένα θα σου πω: Στο δικό μου μυαλό, ο έρωτας, ακόμα και μετά από πέντε χρόνια, δεν είναι "ησυχία", "ηρεμία", "γαλήνη" κι άλλες τέτοιες χαριτωμενιές. Και δε μιλώ για πάθος φλογερό, κάθε μέρα και συνεχώς. Τώρα όσον αφορά στη συχνότητα επαφής, εγώ που 'μαι πάνω από σαρανταπέντε, δε θα καλυπτόμουν με δυο φορές τη βδομάδα, πόσο μάλλον εσύ που 'σαι τριανταεννιά...
 -Τριανταοχτώ-μισό παρακαλώ... μη κλέβουμε...
 -...Μη μου λες λοιπόν περί πλεονάζουσας ενεργητικότητας και για ...φίλους, γιατί κάτι τέτοια δε τα μασάω.
 -(Ξεθαρρεύει...) Βρε άειντε φύγε από 'δω, γερο-παράξενε. Επειδή συ τα σκατώνεις, πας να βγάλεις κι όλους τους άλλους άχρηστους. Δεν είναι το σεξ το παν στη ζωή βρεεεεεε!
 -Τότε ...κόψε το ντε! Μάλλον όχι, κόψε απλά το ..ξενοπήδημα!
 -(Χαμογελά παιχνιδιάρικα...) Μα δε βλέπεις τι κυκλοφορεί τριγύρω μας;
 -Κοιτώ, μα αν είμαι καλυμένος, δε "βλέπω" τίποτε άλλο, παρά μόνο πότε θα "δω" εκείνη!
 -Ποιάν εκείνη; Αφού είσαι μονόχνωτος ρε.
 -Καλύτερα έτσι παρά με παρέα κι ...ηρεμία, κυνηγώντας εφήμερα...
 -Αχά. Τώρα θα μας πεις πως μήτε κι αυτό το κυνηγάς;
 -Μόνο σε μεγάλες ...πείνες, μα τουλάχιστον ξηγιέμαι εξ αρχής. Σπάνια, το κάνω!
 -Ε τι να πω ρε συ! Σε ήξερα για παράξενο μα όχι κι έτσι.
 -(Γελά με τη καρδιά του...) Εμένα μου φαίνεσαι συ, ο παράξενος, γι' αυτό κέρνα τους καφέδες.
 -(Γελά κι αυτός...) Όχι ρε, μ' εκνεύρισες! Κέρνα συ.
 -Μισά-μισά, εντάξει;
 -(Ξεφυσώντας -τάχα- ενδοτικά...) 'Αντε, ας πάει και το παλιάμπελο... Καθήκι!
 -Εκμεταλλευτή!
 -Γερο-παράξενε!
 -Κάθαρμα!
                         (Γελώντας κι οι δυό, φεύγουν χωριστά...)

  *Στο σημείο αυτό, παρέλειψα, για να μη πλατιάσω το διάλογο, μια μικρή διάλεξη περί ερωτικών οτέλ, που όμως έτσι σύντομα έλεγε περίπου, πως τον εκνεύριζε, το προκαθορισμένο που 'χει μια τέτοια μετάβαση. Μίλησε για το πως αν πάει ένα ζευγάρι εκεί, θα "πρέπει" να γδύθει κι αμέσως ν' αρχίσει ...δράση. Αίρεται δηλαδή, κατά ένα μεγάλο μέρος, ο αυθορμητισμός κι η έμπνευση στον έρωτα, που σε μια συμβίωση, αντίθετα, ενυπάρχει και χαρίζει πιότερη ομορφιά. Βέβαια, είπε πως πολλάκις είναι μια λύση και πως αν κι εφόσον προϋπάρχει ο πόθος τότε λειαίνει αυτή η "σκληρή" επιφάνεια!

                                                    Επίλογος

     Οι δυο φίλοι δεν επιδίωξαν να ξαναβρεθούν, εκτός μιας φοράς μετά τη πάροδο έξη μηνών περίπου από το διάλογο τούτο. Ο δεύτερος γύρεψε συντροφιά γιατί η κοπέλα του, του ζήτησε "να μείνει για λίγο καιρό μόνη και να βρει τον εαυτό της, να βάλει σε τάξη τις σκέψεις της και να κάνει πράματα μονάχη, γιατί ένιωθε πως η σχέση τους είχε τελματώσει"! Ατυχώς όμως, ο άλλος είχε μια σοβαρή δουλειά που δε μπορούσε ν' αναβάλλει.
     Η κοπέλα ήταν κοντά στα τριαντατρία πια κι απ' όσο έγινε γνωστό, είχε απορρίψει ένα φλερτ. Περισσότερες λεπτομέρειες δε κατέστη δυνατό να γίνουνε γνωστές. Πάντως, μέχρι σήμερα που ...μιλάμε δε τα 'χουνε ξαναβρεί κι έχει περάσει σχεδόν ενάμισης χρόνος από τότε...
     Μυστήρια η ζωή! Αμφιβάλλει κανείς;

                                                       Οκτώβρης 2003