Βιογραφικό
   Ντάγκλας  Άνταμς

     Γεννήθηκε στο Κέμπριτζ, 11 Μάρτη 1952, από τον Κρίστοφερ Ντάγκλας Άνταμς και την Τζάνετ Ντόνοβαν Άνταμς, (τώρα πλέον Τζάνετ Θριφτ). Όταν χώρισαν οι γονείς του, το 1957, μετακόμισε, μαζί με τη μικρή του αδερφή Σούζαν (1955), στους γονείς της μητέρας του, στο Μπρέντγουντ του Έσσεξ όπου και σπούδασε (1957-'70) και στο Κολέγιο Σεν Τζων (1971-'74). Από την αποφοίτησή του κι έπειτα, άρχισε να γράφει για το ραδιόφωνο και τη τηλεόραση, καθώς κι επιθεωρήσεις για θέατρα του Λονδίνου, όπου σε μερικά έπαιξε κι ο ίδιος, κάνοντας μερικές φορές και τη σκηνοθεσία. Στα ενδιάμεσα έκανε κι άλλες δουλειές όπως: τραυματιοφορέας, χτίστης, καθαριστής κοτετσιών, παραγωγός ραδιοφώνου. Επίσης για κάποιο διάστημα, είχε την επιμέλεια σεναρίων που γράφονταν για την επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά "Δρ. Χου". Καθώς ήτανε μεγαλόσωμος, έκανε και τον σωματοφύλακα, μιλά με πολύπλοκο τρόπο, έχει κλασσική βρετανική μύτη, μα κατά τ' άλλα όμως, φαίνεται απολύτως ...φυσιολογικός.
     Στις 8 Μάρτη 1978, παίχτηκε στο ραδιόφωνο το "Γυρίστε Τον Γαλαξία Μ' Ώτο-Στοπ" (που το 'γραψεν ο ίδιος όταν ήταν 18 ετών, καθώς ταξίδευε στην Ευρώπη με ώτο-στοπ) κι έκανε μεγάλη επιτυχία. Το 1979 κυκλοφόρησε τ' ομώνυμο βιβλίο και μετά το συνέχισε με το Ρεστοράν Στο Τέλος Του Σύμπαντος κι απέκτησε φανατικούς οπάδούς. Αυτό τον ενθάρρυνε να κυκλοφορήσει και 3η συνέχεια με τίτλο "Η Ζωή, Το Σύμπαν & Τα Πάντα" το 1982 και τέλος το 1984 τη 4η συνέχεια "Χαιρετώ Κι Ευχαριστώ Για Όλα Το Ψάρι", με τέτοιο τρόπο δηλαδή ώστε να 'ναι η πρώτη 3λογία που αποτελείται από 4 βιβλία. Ωστόσο, δεν άντεξε στον πειρασμό κι έγραψε και 5ο βιβλίο στη σειρά, το "Μάλλον Ακίνδυνος", (Εκδόσεις "Μέδουσα") το 1992.
     Έγραψεν επίσης το εναλλακτικό λεξικό "Το Νόημα Της Ζωής", μαζί με τον Τζων Λόυντ, καθώς και μια σειρά χιουμοριστικά μυθιστορήματα. Το 1998 η Ντίσνεϋ αγόρασε τα κινηματογραφικά δικαιώματα της σειράς και τον επόμενο χρόνο, μετά την ολοκλήρωση του σεναρίου, μετακόμισε στη Σάντα Μπάρμπαρα της Καλιφόρνια, με τη σύζυγό του Τζέην Μπέλσον και τη κόρη τους Πόλυ, για να 'ναι πιο κοντά στο Χόλυγουντ.
     Σ' ηλικία 49 ετών, στις 11 Μάη 2001, παθαίνει καρδιακή προσβολή σε γυμναστήριο της Σάντα Μπάρμπαρα και πεθαίνει λίγον αργότερα, στο σπίτι του. Συμπτωματικά την ίδια μέρα, η Διεθνής Αστρονομική Ένωση, ανακοίνωνε πως είχεν ονομάσει έναν αστεροειδή, Άρθουρντεντ.

=========================

  Μικρά Αποσπάσματα Από Το Α' Βιβλίο Της ...5τομης 3λογίας

εισαγωγή

     Πέρα μακριά στα αχαρτογράφητα τέλματα της πιο μπανάλ περιοχής του Δυτικού Σπειροειδούς βραχίονα του Γαλαξία, βρίσκεται ένας μικρός, ασήμαντος, κίτρινος ήλιος. Γύρω απ' αυτόν τον ήλιο, σε μιαν απόσταση περίπου εικοσιδύο εκατομμυρίων μιλίων, γυρίζει ένας εντελώς ασήμαντος, μικρός, γαλαζοπράσινος πλανήτης, που οι κάτοικοί του, μια μορφή ζωής καταγόμενη από πιθήκους, είναι τόσο πρωτόγονοι, που πιστεύουν ακόμη πως τα ψηφιακά ρολόγια είναι μια πανέξυπνη ιδέα.
     Αυτός ο πλανήτης έχει -ή μάλλον είχε- ένα πρόβλημα, που ήτανε το εξής: οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που ζούσανε σ' αυτόν ήτανε συνήθως δυστυχισμένοι. Πολλές λύσεις είχανε προταθεί γι' αυτό το πρόβλημα, αλλά οι περισσότερες ασχολούνταν με τη διακίνηση μικρών πράσινων χαρτιών, πράγμα παράξενο, γιατί βασικά δεν ήταν τα μικρά πράσινα χαρτιά που 'τανε δυστυχισμένα. Κι έτσι το πρόβλημα παρέμενε, πολλοί άνθρωποι είχανε τα χάλια τους κι οι περισσότεροι ήταν αξιοθρήνητοι, ακόμα κι αυτοί με τα ψηφιακά ρολόγια. Όλο και περισσότεροι, υποστηρίζανε πως ήτανε λάθος που κατέβηκαν από τα δέντρα και μερικοί λέγανε πως ακόμα και στα δέντρα ήτανε μια άσχημη κίνηση και πως δεν έπρεπε καν να 'χουνε βγει καν από τους ωκεανούς.
     Τότε, μια Πέμπτη, κάπου δυο χιλιάδες χρόνια από τότε που 'χανε καρφώσει κάποιον σ' ένα δέντρο επειδή είπε πόσον ωραία θα 'ταν αν αρχίζανε να φέρονται καλά ο ένας στον άλλον, έτσι γι' αλλαγή, μια κοπέλα που καθότανε μόνη της σ' ένα μικρό καφενείο στο Ρίκμανσουόρθ, ξαφνικά κατάλαβε τι ήταν αυτό που δε πήγαινε καλά τόσο καιρό και πως θα μπορούσεν ο κόσμος να γίνει ένα ωραίο κι ευτυχισμένο μέρος για όλους. Αυτή τη φορά είχε βρει το σωστό πράγμα που θα λειτουργούσε, χωρίς να χρειαστεί να καρφωθεί κανείς πουθενά. Δυστυχώς όμως, προτού προλάβει να φτάσει στο τηλέφωνο και να ειδοποιήσει κάποιον, μια τρομερή, ηλίθια καταστροφή συνέβη κι η ιδέα της χάθηκε για πάντα.
     Αυτή δεν είν' η ιστορία της. Αλλ' είναι η ιστορία αυτής της τρομερής, ηλίθιας καταστροφής και μερικών συνεπειών της. Είν' επίσης η ιστορία ενός βιβλίου που λέγεται "Γυρίστε Τον Γαλαξία Μ' Ώτο-Στοπ", ένα βιβλίο που δεν είναι γήινο, που δε δημοσιεύτηκε ποτέ στη Γη και που κανείς Γήινος δεν είχε δει ή ακούσει γι' αυτό, ως τη τρομερή αυτή καταστροφή.
     Ήταν όμως πολύ αξιόλογο βιβλίο. Ίσως το πιο αξιόλογο που βγήκε ποτέ για τον μεγάλο εκδοτικό οίκο της Μικρής 'Αρκτου, που 'ταν επίσης άγνωστος στους Γήινους. Δεν είναι μόνον έν' αξιόλογο βιβλίο, αλλά και μια μεγάλη επιτυχία, πιο δημοφιλές από τον "Γαλαξιακό Τσελεμεντέ", πιο διαδεδομένο από το "Πενήντα Τρία Ακόμη Πράγματα Που Μπορείτε Να Κάνετε Σε Μηδέν Βαρύτητα", πιο πολύκροτο κι από τη περιβόητη φιλοσοφική τριλογία του Ούλον Κόλουφιτ, "Που Έκανε Λάθος Ο Θεός", "Μερικά Ακόμη Από Τα Μεγάλα Λάθη Του Θεού" και "Ποιος Είναι Αυτός Ο Θεός Τέλος Πάντων;".
     Σε πολλούς από τους πιο άνετους πολιτισμούς του Εξωτερικού Ανατολικού Χείλους του Γαλαξία, το "Γυρίστε Τον Γαλαξία Μ' Ώτο-Στοπ", έχει ήδη υποσκελίσει τη "Μεγάλη Γαλαξιακή Εγκυκλοπαίδεια" και θεωρείται η πιο έγκυρη παρακαταθήκη γνώσης και σοφίας, αν κι έχει αρκετές παραλείψεις και πολλές φορές τα στοιχεία του είναι πλαστά ή τουλάχιστον ανακριβή. Παρ' όλ' αυτά, έχει μεγαλύτερη επιτυχία, γιατί πλεονεκτεί σε δυο σημαντικά σημεία: Πρώτον, είναι λίγο πιο φτηνό και δεύτερον, έχει χαραγμένη στο εξώφυλλό του, με μεγάλα γράμματα, τη λέξη ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ!
     Αλλά η ιστορία αυτής της τρομερής, ηλίθιας Πέμπτης, η ιστορία των παράξενων συνεπειών της και το πως αυτές οι συνέπειες είναι αξεδιάλυτα συνδεδεμένες μ' αυτό το καταπληκτικό βιβλίο, αρχίζει πολύ απλά.

..........................................

κεφάλαιο 2ο

     Να τι έχει να πει η "Γαλαξιακή Εγκυκλοπαίδεια" για το αλκοόλ: Είν' άχρωμο πτητικόν υγρό, που σχηματίζεται από τη ζύμωση των σακχάρων κι επίσης πως έχει επίδραση, πάνω σε κάποιες μορφές ζωής, βασισμένες στον άνθρακα.
     Το "Γυρίστε Τον Γαλαξία Μ' Ώτο-Στοπ", αναφέρει επίσης το αλκοόλ. Λέει πως το καλύτερο ποτό που υπάρχει, είν' η Πανγαλακτική Γαργαροκροτίδα. Λέει πως η αίσθηση που δίνει η Πανγαλακτική Γαργαροκροτίδα, είναι σα να σου τσακίζουνε τα μυαλά με μια φέτα λεμόνι, τυλιγμένη γύρω από ένα μεγάλο χρυσό τούβλο. Λέει επίσης σε ποιους πλανήτες φτιάχνουνε τη καλύτερη Πανγαλακτική Γαργαροκροτίδα, πόσο κάνει και ποιες φιλανθρωπικές οργανώσεις μπορούν ν' αναλάβουνε τη φροντίδα και τη θεραπεία σου έπειτα. Λέει επίσης πως μπορείς να φτιάξεις μία, μόνος σου.
 Παίρνετε ένα μπουκάλι κρασί Τζανξ, λέει.
 Προσθέτετε ένα μέρος νερό από τις θάλασσες του Σαντράγκινους V -Ναι, γι'αυτό το σαντραγκινιανό νερό πρόκειται, και ναι για κείνα τα σαντραγκινιανά ψάρια.
 Αφήστε τρεις κύβους αρκτουριανού Μέγα-τζιν να λιώσουνε στο μίγμα (πρέπει να 'ναι παγωμένο σωστά, αλλιώς χάνεται η βενζίνη).
 Αφήστε τέσσερα λίτρα αερίου των φαλλιανικών βάλτων να περάσουν αφρίζοντας μέσα του, εις μνήμη των ευτυχισμένων ωτοστοπατζήδων, που πέθαναν από απόλαυση στους Βάλτους της Φαλλίας.
 Αφήστε να γλυστρήσει στη ράχη ενός ασημένιου κουταλιού, ένα μέρος απόσταγματος κουαλακτικής Υπερμέντας, που αποπνέει όλες τις μεθυστικές μυρωδιές των σκοτεινών Κουαλακτικών Δακτυλίων, που είν' ανεπαίσθητα γλυκές και μυστηριακές.
 Ρίχτε ένα δόντι αλγολιανής Ηλιοπάρδαλης. Παρακολουθήστε το να διαλύεται, απλώνοντας τις φλόγες των αλγολιανών Ήλιων βαθιά στη καρδιά του ποτού.
 Πασπαλίστε με Ζαμφορά.
 Προσθέστε μιάν ελιά.
 Πιείτε το ...αλλά ...πολύ προσεκτικά.
     Το "Γυρίστε Τον Γαλαξία Μ' Ώτο-Στοπ", πουλάει περισσότερο από τη "Γαλαξιακή Εγκυκλοπαίδεια".
_______________

 -"Έξι μεγάλα ποτήρια μπύρα", είπεν ο Φορντ Έσκορτ στον μπάρμαν του Χορς & Γκρουμ "και γρήγορα παρακαλώ, γιατί έφτασε το τέλος της γης".
     Ο μπάρμαν του Χορς & Γκρουμ δεν άξιζε τέτοια μεταχείριση, ήταν ένας αξιοπρεπής, ηλικιωμένος κύριος. Στερέωσε τα γυαλιά στη μύτη του και κοίταξε σαστισμένα τον Φορντ Έσκορτ. Ο Φορντ τον αγνόησε και κοίταξεν έξω από το παράθυρο κι έτσι ο μπάρμαν κοίταξε τον 'Αρθουρ, που σήκωσε τους ώμους του αμήχανα και δεν είπε τίποτα. Έτσι ο μπάρμαν είπε:
 -"Αλήθεια κύριε; Ο καιρός είναι καλός, βέβαια" κι άρχισε να βάζει μπύρες. Ξαναπροσπάθησε ν' ανοίξει συζήτηση. "Θα δείτε το ματς το απόγευμα;" Ο Φορντ του 'ριξε μια ματιά.
 -"Όχι, δεν έχει νόημα", είπε και ξανακοίταξε από το παράθυρο.
 -"Νομίζετε πως είναι προκαθορισμένο το αποτέλεσμα, δηλαδή;" είπεν ο μπάρμαν. "Η 'Αρσεναλ δεν έχει καμμιάν ελπίδα;"
 -"Όχι, όχι", είπεν ο Φορντ, "είναι που 'φτασε το τέλος της γης".
 -"Α ναι, το 'πατε και προηγουμένως" είπεν ο μπάρμαν κοιτάζοντας πάνω από τα γυαλιά του τον 'Αρθουρ αυτή τη φορά. "Έτσι θα τη γλύτωνε κι η 'Αρσεναλ". Ο Φορντ γύρισε και τονε κοίταξεν έκπληκτος.
 -"Α μπα, όχι" είπε και κατσούφιασε. Ο μπάρμαν πήρε μια βαθιάν αναπνοή.
 -"Ορίστε κύριε, έξι ποτήρια", είπε. Ο 'Αρθουρ του χαμογέλασεν αδύναμα και ξανασήκωσε τους ώμους. Γύρισε και χαμογέλασεν αδύναμα στον υπόλοιπο κόσμο που 'τανε μέσα στη παμπ, για τη περίπτωση που κάποιος είχεν ακούσει τι λέγανε. Κανείς δεν είχεν ακούσει και κανείς δε καταλαβαίνε γιατί τους χαμογελούσε. Κάποιος που καθότανε στο μπαρ δίπλα στον Φορντ, κοίταξε τους δυο άντρες, κοίταξε τις έξι μπύρες, έκανε έναν αριθμητικό υπολογισμό στα γρήγορα με το μυαλό του, έβγαλ' ένα αποτέλεσμα που του άρεσε και τους έσκασεν ένα ηλίθιο, ελπιδοφόρο χαμόγελο.
 -"Δίνε του", είπεν ο Φορντ, "είναι δικές μας", ρίχνοντας του ένα βλέμμα, που θα 'κανε μιαν αλγολιανή Ηλιοπάρδαλη να συνεχίσει τη δουλειά της. Ο Φορντ χτύπησε ένα πεντόλιρο πάνω στο μπαρ. "Κράτα τα ρέστα", είπε.
 -"Από το πεντόλιρο; Ευχαριστώ κύριε".
 -"Έχεις δέκα λεπτά να τα ξοδέψεις". Ο μπάρμαν αποφάσισε να πάει παρακάτω για λίγο.
 -"Φορντ", είπεν ο 'Αρθουρ, "μπορείς σε παρακαλώ να μου πεις τι διάβολο συμβαίνει;"
 -"Πιες", είπεν ο Φορντ, "έχεις τρία ποτήρια μπύρα στη διάθεσή σου".
 -"Τρία ποτήρια;" είπεν ο 'Αρθουρ. "Μεσημεριάτικα;" Ο τύπος δίπλα στον Φορντ χαμογέλασε και κούνησε το κεφάλι του ευτυχισμένος. Ο Φορντ τον αγνόησε κι είπε:
 -"Ο χρόνος είναι ψευδαίσθηση. Πόσο μάλλον το μεσημέρι".
 -"Πολύ βαθυστόχαστο", είπεν ο 'Αρθουρ. "Να το στείλεις στο Reader's Digest. Έχουνε μια σελίδα γι' ανθρώπους σαν και σένα".
 -"Πιες".
 -"Γιατί τρία ποτήρια ξαφνικά;"
 -"Χαλαρώνει τους μυς, θα το χρειαστείς".
 -"Χαλαρώνει τους μυς;"
 -"Χαλαρώνει τους μυς". Ο 'Αρθουρ κοίταξε τη μπύρα του.
 -"Έκανα κάτι στραβό σήμερα", είπε, "ή ήτανε πάντοτε έτσι ο κόσμος κι εγώ ήμουν πολύ κλεισμένος στον εαυτό μου και δε το 'χα προσέξει;"
 -"Εντάξει", είπεν ο Φορντ, "θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω. Πόσο καιρό γνωριζόμαστε;"
 -"Πόσο καιρό;" Ο 'Αρθουρ σκέφτηκε. "Ε... κάπου πέντε χρόνια, ίσως κι έξι", είπε. "Είχα την εντύπωση πως υπήρχε κάποια λογική τον περισσότερο καιρό".
 -"Εντάξει", είπεν ο Φορντ. "Πως θ' αντιδρούσες αν έλεγα πως τελικά δεν είμαι από το Γκίλντφορντ, αλλ' από ένα μικρό πλανήτη κάπου κοντά στον Μπετελγέζ;"
     Ο 'Αρθουρ σήκωσε τους ώμους αναποφάσιστα.
 -"Δε ξέρω", είπε πίνοντας μια γουλιά μπύρα. "Γιατί νομίζεις πως είναι κάτι που θα μπορούσες να πεις;" Ο Φορντ απελπίστηκε. Πραγματικά δεν άξιζε να παιδεύεται, τώρα μάλιστα που 'χε φτάσει το τέλος της γης. Είπεν απλώς:
 -"Πιες" και πρόσθεσε σοβαρά: "Έφτασε το τέλος της γης".
     Ο 'Αρθουρ και πάλι χαμογέλασεν αδύναμα στην υπόλοιπη παμπ. Η υπόλοιπη παμπ τονε κοίταξε σκυθρωπά. Κάποιος του 'κανε νόημα να σταματήσει να τους χαμογελά και να κοιτάξει τη δουλειά του. "Πρέπει να 'ναι Πέμπτη σήμερα" σκέφτηκεν ο 'Αρθουρ, σκύβοντας πάνω από τη μπύρα του, "ποτέ μου δε μπόρεσα να χωνέψω τις Πέμπτες".
..................................

κεφάλαιο 7ο

     Η βογκονική ποίηση είν' η τρίτη χειρότερη ποίηση στο Σύμπαν. Η δεύτερη χειρότερη είν' η ποίηση των Αζγότθων της Κρία. Κατα τη διάρκεια μιας απαγγελίας από τον Αρχιποιητή τους, Γκρούνθο τον Πεφουσκωμένο, του ποιήματος του, "Ωδή Σ' Ένα Μικρό Σβόλο Στόκου Που Βρήκα Στη Μασχάλη Μου Ένα Πρωΐ Του Μεσοκαλόκαιρου", τέσσερις από το ακροατήριο πέθαναν από εσωτερικήν αιμορραγία κι ο Πρόεδρος του Μεσογαλακτικού Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου επέζησεν έχοντας φάει ένα μόνο πόδι του. Ο Γκρούνθος λέγεται πως "απογοητεύτηκε" από την αποδοχή που 'χε το ποίημά του κι ήταν έτοιμος ν' αρχίσει το διάβασμα του δωδεκάτομου επικού του ποιήματος με τίτλο "Οι Αγαπημένες Μου Γαργάρες Του Λουτρού", όταν το παχύ του έντερο, σε μιαν απελπισμένη προσπάθεια να σώσει τη ζωή και τον πολιτισμό, όρμησε πάνω, μες από το λαιμό του και του στραγγάλισε το μυαλό.
     Η χειρότερη ποίηση στο Σύμπαν χάθηκε μαζί με τη δημιουργό της, τη Πώλα Νάνσυ Μίλστοουν Τζένιγκς από το Γκρήνμπριτζ του Έσεξ, στην Αγγλία, όταν καταστράφηκεν η Γη.
     Ο Προστακτικός Βόγκον Ζελτς χαμογέλασε πολύ αργόσυρτα. Αυτό δε το 'κανε για εντυπωσιασμό, αλλά γιατί προσπαθούσε να θυμηθεί ποιους μυς έπρεπε να κουνήσει. Είχεν ουρλιάξει στους κρατουμένους του μ' ένα τρόπο πάρα πολύ καλό για την υγεία του και τώρα ένιωθεν αρκετά ήρεμος κι έτοιμος να φανεί αρκετά πορωμένος. (Σημ. δική μου: γιατί ετοιμάζεται να πραγματοποιήσει τη τρομερή απειλή του να τους πετάξει έξω στο διάστημα, αλλ' όχι πριν τους διαβάσει λίγη από τη ποίησή του, ποίηση που -κατά τον Φορντ- έχει λιγότερο σεξαπίλ κι από αυτοκινητιστικο δυστύχημα. η απειλή δε, συνίσταται, όχι τόσο στο ...εκπαραθύρωμα, μα στην ...ανάγνωση αυτή καθαυτή..)
     Οι κρατούμενοι κάθονταν δεμένοι σ' ειδικές καρέκλες Ποιητικής Εκτίμησης. Οι Βόγκον δεν είχανε ψευδαισθήσεις για την εκτίμηση που αντιμετωπιζόταν η ποίησή τους. Οι πρώτες τους προσπάθειες στη ποιητική σύνθεση οφείλονταν στη πειθαναγκαστική επιμονή τους να γίνουνε δεκτοί σα μια εξελιγμένη και πολιτισμένη φυλή, αλλα τώρα πια το μόνο πράγμα που τους έκανε να συνεχίζουν, ήταν καθαρή ξεροκεφαλιά.
     Ο ιδρώτας ήταν κρύος στο μέτωπο του Φορντ Έσκορτ και κυλούσε στα ηλεκτρόδια που 'τανε στερεωμένα στους κροτάφους του. Τα ηλεκτρόδια ήταν συνδεδεμένα σε μια συστοιχία ηλεκτρονικών συσκευών -καλολογικούς ενισχυτές διαμορφωτές ρυθμού, ισοσταθμιστές παρηχήσεων και προενισχυτές παρομοιώσεων- σχεδιασμένες όλες για να εντείνουνε το βίωμα του ποιήματος και να εξασφαλίσουνε πως δε θα χανόταν η παραμικρή απόχρωση της σκέψης του ποιητή.
     Ο 'Αρθουρ Ντεντ καθότανε τρέμοντας ολόκληρος. Δεν είχεν ιδέα για το τι επρόκειτο να συμβεί, αλλ' ήξερε πως τίποτε απ' όσα είχανε γίνει ως τώρα δε του άρεσε και δε πίστευε πως τα πράγματα θ' αλλάζανε τώρα.
     Ο Βόγκον άρχισε να διαβάζει ένα βρωμερόν απόσπασμα που 'χε γράψει μόνος του.
  --"Ω μαιανδρωδική γρυλλιστοσάλπιγγα..." άρχισε. Τον Φορντ τονε πιάσανε σπασμοί -ήτανε χειρότερο απ' όσο περίμενε. "...οι συχνοουρίες σου είναι για μένα σαν πλιατσικολογημένες αμφικλινερυθροκηλίδες σ' αλλλεργικά πετούμενα".
 -"Ααααααααααααααααργγγγγγγκκκχχχχχχχχχχχχχχχχχ!" φώναξε ο Φορντ Έσκορτ, τινάζοντας πίσω το κεφάλι του που βούιζε από τους πόνους. Αμυδρά είδε δίπλα του τον 'Αρθουρ να χτυπιέται στη καρέκλα του. Έσφιξε τα δόντια του.
  --"Επιψηλάφησε σ' εκλιπαρώ", συνέχισεν ο αμείλικτος Βόγκον, "τις πηγαδιαστές μου τορνευτοδρομάδες". Η φωνή του υψωνότανε σ' ένα τρομερό τόνο ένθερμης οξύτητας. "Και βραχνοκρώζοντας σούρε με με ζαρωμένες κληματσίδες! Ή θα σε συντρίψω στις ροχαλιασμένες κρεατοελιές με το θολοσπυροθρυμματιστή μου, σοβαρολογώ!"
 -"Νννννννννννιιιιιιιιιιααααααααρρρρργγγγγγκκκκκκκκκκχχχχχχ!" ούρλιαξεν ο Φορντ Έσκορτ μ' ένα τελευταίο σπασμό, καθώς η ηλεκτρονική εξύψωση του τελευταίου στίχου τονε βρήκε κατακούτελα. Έμειν' ακίνητος, εξουθενωμένος. Ο 'Αρθουρ είχε παραλύσει.
 -"Και τώρα Γήινοι..." είπεν ο Βόγκον (δεν ήξερε πως στη πραγματικότητα ο Φορντ Έσκορτ ήταν από ένα μικρό πλανήτη στα περίχωρα του Μπετελγέζ, αλλά και να το 'ξερε δε θα τον ένοιαζε), "η εκλογή είναι δική σας! Θα πεθάνετε στο κενό του Διαστήματος ή..." σταμάτησε για να δώσει μελοδραματικήν εντύπωση στα λόγια του, "...θα μου πείτε πόσο καλό ήτανε το ποίημά μου, κατά τη γνώμη σας!" Έπεσε σε μια τεράστια δερμάτινη πολυθρόνα σε σχήμα νυχτερίδας και τους κοίταξε. Ξαναχαμογέλασε με τον ίδιο τρόπο.
     Ο Φορντ αγωνιζόταν ν' αναπνεύσει. Πέρασε τη ξασπρισμένη του γλώσσα στα ξεραμένα χείλια του κι έβγαλε ένα βογγητό. Ο 'Αρθουρ είπε ζωηρά:
 -"Βασικά, εμένα μ' άρεσε". Ο Φορντ γύρισε και τονε κοίταξε μ' ανοιχτό το στόμα. Αυτή η αντιμετώπιση του θέματος δε του 'χε περάσει από το νου. Ο Βόγκον δε, γεμάτος έκπληξη, σήκωσε ένα φρύδι, που επισκίασε τη μύτη του, πράγμα καθόλου άσχημο.
 -"Α, ωραία..." είπε, σα να τα 'χε χαμένα.
 -"Μα βέβαια", είπεν ο 'Αρθουρ, "πιστεύω πως πολλές από τις μεταφυσικές παρομοιώσεις, ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακές". Ο Φορντ συνέχισε να τονε κοιτάζει, οργανώνοντας σιγά-σιγά τις σκέψεις του γύρω απ' αυτή την εντελώς καινούργια ιδέα. Θα καταφέρνανε τελικά να γλυτώσουνε;
 -"Ναι, συνέχισε..." είπεν ο Βόγκον.
 -"Αα... και, εε... είχεν ενδιαφέροντα ρυθμικά τεχνάσματα επίσης", συνέχισεν ο 'Αρθουρ, "που φαίνονταν να 'ρχονται σ' αντίστιξη με... μεεεε..." κόμπιασε... Ο Φορντ έσπευσε να τονε βοηθήσει, διακινδυνεύοντας:
 -"...σ' αντίστιξη με τον σουρεαλισμό της βασικής μεταφοράς της ...εε..." άρχισε να κομπιάζει κι αυτός, αλλά ο 'Αρθουρ ήταν έτοιμος:
 -"...της ανθρωπιάς της..."
 -"Βογκονιάς" του σφύριξεν ο Φορντ.
 -"Α ναι, της βογκονιάς (συγγνώμη) της ευσπλαχνικής ψυχής του ποιητή", ο 'Αρθουρ είχε πάρει θάρρος τώρα, "που κατορθώνει μέσω της ποιητικής δομής να εξυψώσει επί ίσοις όροις τις βασικές διχοτομίες του τελευταίου", (έφτανε πια σ' ένα θριαμβευτικό κρεσέντο...) "και τελικά αποκτά κανείς μια βαθιά κι έντονη ενόραση σχετικά με... με..." (...που ξαφνικά τον εγκατέλειψε). Ο Φορντ έσπευσε να δώσει τη χαριστική βολή:
 -"Σχετικά μ' αυτό στο οποίο αναφερότανε το ποίημα!" φώναξε. Και πιο σιγά, με την άκρη του στόματός του: "Πολύ ωραία, 'Αρθουρ, τα πήγες πολύ καλά".
     Ο Βογκόν τους κοίταξεν εξεταστικά...
_________________________________

    Τέλος αποσπασμάτων! Καλόν είναι να πάρετε τούτο το θαυμάσιο βιβλίο κι η συνέχεια επί ...των σελίδων του. Είναι απολαυστικότατο!
Εκδόσεις "ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ"

  μικρά αποσπάσματα από το 2ο βιβλίο της 5τομης 3λογίας...

                                      Κεφάλαιο Ένα

     Στην αρχή δημιουργήθηκε το Σύμπαν.
     Αυτό έκανε πολλούς να θυμώσουν και θεωρήθηκε γενικώς σαν μια άσχημη κίνηση.
     Πολλές φυλές πιστεύουν πως δημιουργήθηκε από κάποιον θεό, αν και οι Τζατραβαρτίδες του Βίλτβοντλ VI πιστεύουν πως ολόκληρο το Σύμπαν βγήκε από τη μύτη ενός όντος, που ονομάζουν η Μεγάλη Πράσινη Καταριναλγία, όταν φταρνίστηκε.
     Οι Τζατραβαρτίδες, που περιμένουν με φόβο την εποχή που ονομάζουν Ο Ερχομός Του Μεγάλου 'Ασπρου Μυξομάντιλου, είναι μικρά γαλάζια πλάσματα που έχουν πάνω από πενήντα χέρια το καθένα και ως εκ τούτου είναι η μόνη φυλή που εφηύρε το αποσμητικό σπρέι πριν από τον τροχό.
     Όμως η θεωρία της Μεγάλης Πράσινης Καταριναλγίας δεν είναι διαδεδομένη έξω από τον Βίλτβοντλ VI κι έτσι, μ' ένα τέτοιο ακατανόητο Σύμπαν, αναζητούνται συνεχώς νέες ερμηνείες για την ύπαρξη του.
     Για παράδειγμα, μια φυλή υπερ-ευφυών πανδιαστατικών όντων κατασκεύασε κάποτε ένα γιγαντιαίο σούπερ-υπολογιστή, που τον ονόμασε Βαθιά Σκέψη, για να υπολογίσει μια για πάντα την Απάντηση στο Μεγάλο Ερώτημα για τη Ζωή, το Σύμπαν και τα Πάντα.
     Επί επτάμιση εκατομμύρια χρόνια, η Βαθιά Σκέψη λογάριαζε και υπολόγιζε και τέλος ανήγγειλε πως η απάντηση ήτανε "Σαράντα-Δύο" κι έτσι έπρεπε μετά να κατασκευαστεί ένας δεύτερος μεγαλύτερος υπολογιστής για να βρει ποια ήταν η Ερώτηση.
     Αυτός ο υπολογιστής, που ονομάστηκε Γη, ήταν τόσο μεγάλος, που συχνά τον έπαιρναν για πλανήτη, -κυρίως τα παράξενα πιθηκοειδή πλάσματα που περιπλανιόνταν στην επιφάνειά του, αγνοώντας εντελώς πως ήταν απλώς ένα μέρος του γιγάντιου προγράμματος του υπολογιστή.
     Κι αυτό είναι πολύ παράξενο, γιατί χωρίς αυτή την απλή και προφανή γνώση, τίποτα απ' όσα συνέβησαν στη Γη από την αρχή της δημιουργίας της, δεν είχε το παραμικρό νόημα.
     Δυστυχώς όμως, λίγο πριν από τη κρίσιμη στιγμή της τελικής απάντησης, η Γη κατεδαφίστηκε από τους Βόγκον, για να περάσει -έτσι υποστήριξαν- μια νέα υπερδιαστημική παρακαμπτήριος, με αποτέλεσμα να χαθεί για πάντα κάθε ελπίδα για την ανακάλυψη του νοήματος της ζωής.
     Ή έτσι φάνηκε.
     Δύο απ' αυτά τα παράξενα πιθηκοειδή πλάσματα επέζησαν...

----------------------------------------

                                                  Σχόλιο

     Προκειται σαφώς για μια σειρά βιβλίων για κείνους που επιμένουν να στέκουν γαντζωμένοι σε κάτι από καιρό χαμένο κι οριστικά ρηχό κι άδειο, που σκοπό έχει να τους πάρει από το χέρι και να τους σεργιανίσει στον Γαλαξία, ώστε να δούνε και να μάθουνε την απεραντοσύνη του και να εκτρέψουν ή δυνατόν, τη μέχρι τούδε εσφαλμένη τους πορεία.
     Επίσης είναι ένα βιβλίο για κείνους που είναι σταθερά και μόνιμα συγκεντρωμένοι σε κάτι μεγαλεπήβολο, ορατό κι απολύτως επιτυχημένο και που θα μπορούσε να κάνει να 'στράψει από περηφάνεια ακόμα κι ένας Βόγκον-ποιητής και σκοπό έχει να τους σεργιανίσει στον απέραντο Γαλαξία, ώστε να δούνε και να μάθουνε πως σε κάτι τόσο μεγάλο, αυτό το ...μεγάλο στο οποίο έχουν επιδοθεί, μοιάζει σαν απόσταγμα μύξας από μύτη συναχωμένη, ενός μικροσκοπικού Τζατραβαρτίδη κι ίσως πάλι υπερβάλλω ως προς το μέγεθος.
     Τέλος είναι γραμμένο επίσης και για κείνους που αδυνατούν να συγκεντρωθούν και να γαντζωθούν έστω κάπου, έστω λάθος, αν όχι σε κάτι πολύ σπουδαίο κι εκείνο που επιμένουν να κάνουν είναι να πάνε πότε από δω και πότε από κει κι ο σκοπός του βιβλίου τούτου προς αυτούς είναι να τους κάμει μια μικρήν απέραντη βόλτα στον Γαλαξία, έστω και μ' ότο-στοπ έτσι ώστε θα 'ναι σα να τους λέει:
 -"Είδατε ρε σεις τι μεγάλος που 'ναι; Εσείς πότε επιτέλους θα κάτσετε σε μια μεριά ώστε να σας ... κατατάξουμε";
     Ίσως, -δε λέω- τούτο το βιβλίο να 'ναι γραμμένο και για άλλο κόσμο που δεν περιέγραψα σε τούτο μου το σχόλιο, δεν θα 'χα δηλαδή καμμιάν αντίρρηση ακόμα κι αν ήταν έτσι. Το πολύ-πολύ να κτυπούσα το μέτωπο, -το πλέον πτωχό σε τρίχες- και να 'λεγα:
 -"Ρε γμτ, το 'ξερα"!
     Πλην όμως μέχρι τώρα που γράφω τούτο το κείμενο και μέχρι να βρεθεί το Μέγα Ερώτημα, στην εξίσου Μεγάλην Απάντηση "Σαράντα-Δύο", δε θα μπορούσα να ισχυριστώ πως έχουνε προκύψει στοιχεία, αποδείξεις ή έστω κι αποχρώσες ενδείξεις ως περί τούτου. Κι εγώ όπως ξέρετε δεν έχω τα μέσα να φτιάξω ένα μεγάλο υπολογιστή -κάτι σαν τη Βαθιά Σκέψη να πούμε- οπότε θα πρέπει να αρκεστείτε στη γνώμη μου, εξόν κι αν διαβάσετε κι εσείς τούτο το βιβλίο και σχηματίσετε μιαν ολόδικιά σας.
     Εν τοιαύτη περιπτώσει, καλέστε με στο Ρεστωράν Του Τέλους Του Σύμπαντος, να φάμε κανά μεζεδάκι και να πιούμε μια Πανγαλακτική Γαργαροκροτίδα, παρεούλα. Ως τότε... τα λέμε στο τρίτο βιβλίο τούτου του εμπνευσμένου συγγραφέα που μας άφησε -δυστυχώς!- νωρίς, πριν μας μαρτυρήσει κι άλλα από τα μυστικά που γεννούσε το θαυμαστό μυαλό του.

                                                    Πάτροκλος Χατζηαλεξάνδρου